ciupazka napisała: > Moi Rodni Podhalanie. Juz dzisiok > > > Idom casy za casami. Kroco cas, bo takie jego prawo. W zyciu cłeka cas kroco > róźnie. Roz pomalućku i fte sie cłekowi dłuzy. Drugi roz sporzyj, a bywo tyz, > co mignie jakobyś z bica strzelył. > > Taki to wej cas. On ino wiy jak długo ciurcy. On tyz ku zyciu i rzecy kozdyj we > > sprzycności, bo sposobem nijakim wyrtnonć sie nie do. Kroco i swojom mowe > niesie. Ta jego mowa sposobno na kozdziućkom kwile. Ej, Boze Kochany! Kieby tyz > > cłek umioł do cna cytać mowe casa. Kieby do cna go uznawoł. Kieloz dopustów > ludzisków by minyno. Kieloz dobrego by sie mogło nagodzić. Kieloz? A tak jest > tak, jako jest. Był i przeseł. Było i minyno. Po niefcasie dopiyro niejedno > cujemy. Poniefcasie my mondrzy. Dlo rzecy róznyk, cas sie znacy róźnie. Róznom > mo woge. Barz pasuje uwazować, kie ta woga mo swojom woge dlo nos i nasyk > dziecisk. Nie het precki cas, kie przydzie nom ozwozyć, fto nom bedzie > wiyrchowoł. To niby przed nami, dyć juz pasuje słuchać mowy tego casa, co mo > być. Słuchać i być przed nim z nasom wólom choć malućki krocek. A syćko > Kochani, by nie przypuścić, co bedzie jak nie tak, to tak, dyć zaś byle jak. > Zaś byle jak! Ku temu krocyć nolegcyj. A przecie nie o to idzie i bez to trza > słuchać mowy casa i trza podumać. Powiadajom, co kie podumies, to i umies. > Umies! Juz dzisiok sie nom ku temu sposobić.(STANISŁAW A. HODOROWICZ) >