Bella Italia 🌍 4 - 15.09.19 - Memmingen

[m.maska]

Dzisiaj zabiorę Was w podróż po północnej Italii, którą odbyłyśmy w dniach 05. - 15.09. 2019 roku. I chociaż wciąż jeszcze pozostają niedokończone podróże z 2013, gdzie utknęłam w Antwerpii i z 2014, przerwana na najwyższym piętrze Pałacu Dożów w Wenecji, to jednak chcę powrócić do tej ostatniej naszej podróży-wycieczki jaką udało nam się zrealizować jeszcze w czasach "normalności".

To nie tak miało być, miałyśmy całkowicie rozplanowaną podróż na czerwiec, wszystkie rezerwacje i kupione bilety na samolot aż tu nagle AL złamała palec, tydzień przed wylotem – gdybyśmy wybierały się na wakacje, na plażę, z tą ręką zapakowaną do łokcia w gips, można by od biedy polecieć, ale podróż podczas której obie ręce są niezbędne, była niemożliwa.
Brakowało nam takiej wycieczki – toteż zaczęłyśmy planować trasę na wrzesień. Właściwie to niemal wszystkie trasy, które do tej pory odbyłyśmy, miałam już od zawsze jakoś pookładane – mniej więcej, wiedziałam co chcę zobaczyć, bo przecież to ja mam czas żeby to wszystko przygotować, oczywiście konsultujemy to ze sobą, np. AL podczas planowanej podróży po Kastylii wypatrzyła Ponferradę i trzeba było tak nagiąć program zwiedzania, żeby ta Ponferrada się tam znalazła – najczęściej jedno kosztem czegoś innego. Czas nie jest z gumy, obojętnie ile czasu miałybyśmy, zawsze jest go za mało na wszystko.

Tę podróż do Włoch, ja rozpoczęłam dzień wcześniej. Wieczorem podesłałam AL zdjęcie samochodu, którym jechałam, żeby wiedziała czego oczekiwać kiedy podjadę po nią pod dworzec we Freilassingu.

Gdybym chciała jechać bez przerwy do pierwszej miejscowości naszej wspólnej podróży, musiałabym przejechać ponad 800km, dlatego postanowiłam zrobić przerwę w Memmingen i rano pojechać po AL do Freilassingu.

[al-szamanka]

m.maska napisała:


> rezerwacje i kupione bilety na samolot aż tu nagle AL złamała palec, tydz
> ień przed wylotem – gdybyśmy wybierały się na wakacje, na plażę, z tą ręką zapa
> kowaną do łokcia w gips, można by od biedy polecieć, ale podróż podczas której
> obie ręce są niezbędne, była niemożliwa.

>

Do tego ubezpieczalnia zabrania wyjazdów, gdy jest się na zwolnieniu lekarskim.

[m.maska]

Tak więc pierwszy przystanek: Memmingen... Dlaczego akurat Memmingen? Ano dlatego, że nieustannie wyświetlały mi się reklamy tej miejscowości jako miasta wież i bram – w Memmingen byłam już o 350 km bliżej do Freilassingu, gdzie miałyśmy się spotkać, a stamtąd już tylko ca. 230km do Tarvis we Włoszech.
Zanim dojechałam do hotelu, objechałam jeszcze położone dalej od centrum obiekty... miasto wież i bram. Ile ich tam jest? Nie wiem, doliczyłam się dwunastu – wszystkie są pozostałościami średniowiecznych umocnień miasta.
Oto pierwsza z nich: Kempter Tor
Brama położona jest w południowej części Starówki. W pobliżu bramy zachował się fragment oryginalnego blankowania.

Ze wszystkich bram drugiej rozbudowy miasta tylko Kempter Tor zachowała swój pierwotny kształt. Wąska wysoka brama ma dwuspadowy dach. Od strony południowej i od wewnątrz posiada zegar na szczycie, otoczony orłem cesarskim i herbem miasta. Na wybrzuszeniu na zewnątrz, podwójny herb miasta otacza małe okno. Z wyjątkiem zegara wnętrze jest pomalowane na różowo. Nazwa nawiązuje do stosunków handlowych z sąsiednim miastem Kempten.
W XIV wieku do fortyfikacji miejskich włączono tzw. Osadę Wegbach. Około 1390 roku zbudowano mury miejskie, które są nadal widoczne, a w 1395 roku ukończono Kempter Tor jako południowe wyjście. Okoliczni tkacze, garbarze i dzielnica nieczysta z katem i domem schadzek były od tej pory chronione masywnym bastionem. W długiej serii oblężeń i przejęć miasta, żołnierze woleli atakować na zachodzie, ponieważ Kempter Tor był trudny do zdobycia ze względu na wysokie, masywne wały znajdujące się przed bramą, były one trudne do zdobycia, chronione przez flanki Hohe Wacht i głęboką fosę. W rezultacie brama nigdy nie została zniszczona. Obok Ulmer Tor ma typową szwabską wysoką, smukłą, a jednocześnie masywną konstrukcję szczytową charakterystyczną dla tamtych czasów. W średniowieczu skazani na śmierć byli prowadzeni przez tę bramę na wzgórze szubieniczne u bram miasta. Towarzyszył im przenikliwy dźwięk dzwonu grzesznika kościoła świętego Marcina.
Od połowy do końca XIX wieku wiele fragmentów murów miejskich zostało rozebranych, częściowo na prośbę mieszczan, częściowo z powodu budowy linii kolejowej. Po zniknięciu bramy centrum ratunkowego w 1863 roku południowe miasto również chciało uwolnić się od wąskiego przejścia Kempter Tor. Władze okręgowe w Augsburgu zabroniły rozbiórki, ale pozwoliły na przebicie muru przy bramie. W 1893 r. Na prawo od bramy powstała druga brama wjazdowa, aby umożliwić „rosnący ruch po tej stronie miasta”.

Tak zwany Siebendächerhaus (Dom Siedmiu Dachów) to dawny dom garbarza w Memmingen. Jest to jeden z tak zwanych siedmiu punktów orientacyjnych w Memmingen.
Po rozkwicie garbarstwa w XVI wieku, w 1601 roku ówczesny magistrat miasta zlecił budowę siedmiopiętrowego domu. Dom został zbudowany na fundamentach wyburzonego wcześniej XIII-wiecznego budynku. Lokalizacja była idealna na potrzeby garbarstwa, ponieważ miejski potok, doprowadzający wodę do miasta, znajdował się w pobliżu. Pod koniec II wojny światowej budynek został poważnie uszkodzony podczas nalotu 20 kwietnia 1945 roku.
To dzięki konstrukcji prętowej tzw. kratownicy, istnieje do dziś. Kiedy bomba wybuchła na Gerberplatz, cały materiał wypełniający szkielet został zdmuchnięty. Pozostała jedynie pochylona kratownica.
Zaangażowani obywatele Memmingen zaraz po bombardowaniu wsparli dom, wznosząc niezwykle skomplikowane urządzenie do przeciągania lin i pieczołowicie zrekonstruowali używając przy tym oryginalnych części. Dom został zbudowany przez cech garbarzy i służył im do suszenia skór. W średniowieczu tam, gdzie dziś widoczne są okna, były tylko kraty do wieszania skór. Po upadku garbarstwa dom służył jako zajazd.

[al-szamanka]

Dużo różnych niesamowitych domów widziałam, ale takiego o siedmiu dachach to nawet moja wyobraźnia sobie nigdy nie wyobraziła

[m.maska]

Zawsze staram się znaleźć hotel w samym centrum, żeby można było spokojnie wybrać się na przechadzkę nawet późnym wieczorem i to mi się udało, a hotel miał nawet swój własny parking, co niewątpliwie było dużym plusem tym bardziej, że sam hotel znajdował się właściwie przy deptaku.
Hotel Weisses Ross – Biały Rumak... a tuż obok

Gasthaus zum Schwanen to zabytkowy budynek w Górnej Szwabii w mieście Memmingen w Bawarii.
Zajazd znajduje się w dawnym mieście Hohenstaufów przy Kalchstrasse pod numerem 27.
XVI-wieczny Gasthaus zum Schwanen był dawniej nazywany Krone i był pierwszym zajazdem w cesarskim mieście. Aż do XVIII wieku mieszkało tam wielu arystokratów, w tym hrabia von Mansfeld w 1626 r., Książę Eugeniusz Sabaudzki w 1714 r. i książę Karol Lotaryński w 1743 r. w 1634 r. powstała tu pierwsza w mieście poczta.
Gasthof zum Schwanen to trzypiętrowy budynek z trzypiętrowym budynkiem na tyłach i dziedzińcem. Od frontu widoczne cztery arkady z odnowionymi filarami. Szczyt nakryty arkadowym łukiem koszykowym, dekorowany ślimacznicami. Szczyt uzupełnia kamienna korona.

I pomnik: gmina miast Memmingen swoim poległym w wojnie z Francją 1870-71, synom.

[m.maska]

Kirche St.Peter und Paul - Kościół św. Piotra i Pawła, znany również jako Kościół Krzyżowców położony jest przy Barokowej Trasie Górnej Szwabii, jest dawnym kościołem klasztornym Zakonu Braci Świętego Ducha. Kościół, jest obecnie własnością miasta, został sprofanowany i służy jako sala koncertowa i wystawowa, a także sala balowa podczas oficjalnych wydarzeń.

Kościół znajduje się na wschód od starego miasta Gwelfów na Starówce Memmingen.
Nawa skierowana jest w stronę dawnego dziedzińca klasztornego Krzyżowców, jak nazywano braci Zakonu Ducha Świętego w Memmingen.
Poprzednie budynki dzisiejszego kościoła kilkakrotnie spłonęły. Brak materiałów źródłowych dotyczących architektury uniemożliwiał rekonstrukcję kościoła.
Znane są tylko nieliczne konsekracje ołtarzowe z lat 1288-1439, m.in. mistrzów szpitala Konrada von Sendena, Heinricha Löfflera i Konrada Stettera.
Dzisiejsza budowla zbudowana w stylu późnogotyckim powstała w latach 1480-1484.
Podczas ikonoklazmy w Memmingen, związanej z reformacją w 1531 roku, cały inwentarz został usunięty z kościoła i w dużej mierze zniszczony. W 1548 r. miasto Memmingen zobowiązało się do przywrócenia poprzedniego stanu i 6 sierpnia tego samego roku rozpoczęło odbudowę ołtarzy i odnowę domu sakramentalnego. Biskup augsburski Heinrich V von Knöringen konsekrował kolejne ołtarze w kościele w 1623 roku. Podczas oblężeń miasta w czasie wojny trzydziestoletniej w 1632 i 1647 r. dach kościoła został poważnie uszkodzony. W 1709 r. kościół przeszedł gruntowną przebudowę barokową. Po sekularyzacji klasztoru kościół sprofanowano. W 1823 r. umieszczono podwieszany sufit i usunięto wszystkie meble. Okna od strony północnej przy Kalchstrasse zostały ozdobione klasycznymi zasłonami sztukatorskimi.
Po drugiej wojnie światowej, którą mimo dwóch bombardowań miasta kościół przetrwał bez szwanku, w 1947 roku odnowiono podwieszany sufit. Od tego czasu kościół służy jako sala koncertowa i wystawowa. W 2000 roku kościół gruntownie odnowiono i przywrócono do pierwotnego stanu. Usunięto podwieszany sufit, odnowiono sztukaterię na suficie i obrazy.

Kościół jest jednonawowy halowy bez chóru. W elewację północną wbudowano galerię, a dzwonnica graniczy z nawą od strony południowej. Stronę wschodnią ogranicza dolny szpital, a powyżej pomieszczenia poklasztorne.

Memmingen znajduje sie na Camino de Santiago - Drodze Św. Jakuba Bawarskiej Szwabii – poniżej widoczna jest mapa tras pielgrzymkowych.

[m.maska]

Po drodze na Marktplatz mijałam kilka ładnych starych kamieniczek, na jednej z nich widniał wizerunek bocianiego gniazda - Storchennest – ale do tego powrócę później.
Kiedy wchodzi się na Marktplatz(Rynek) wzrok przyciąga budynek znajdujący się na środku, podobnie jak w naszych miastach, to coś takiego jak Sukiennice. Steuerhaus – dom celny – na jego ścianach widoczne są malowidła, widok miasta, przy czym całość ma barwę miodu. Właściwie ta budowla, zarówno rozmiarami jak i barwą zdominowała Marktplatz, na którym ponadto znajduje się co najmniej kilka innych innych ładnych obiektów np. Rathaus – ratusz.

[a74-7]

Miasteczka niemieckie sa po prostu sliczne, takie zadbane, w kazdym calu

[m.maska]

a74-7 napisał:

> Miasteczka niemieckie sa po prostu sliczne, takie zadbane, w kazdym calu

O moja droga, akurat to miasteczko to nie byle jakie jest - dlatego wybrałam właśnie to miejsce na pierwszy przystanek... znajduje się na pierwszym miejscu i wyprzedza takie miasta jak Florencję, Wenecję czy Paryż - czy słusznie? można się spierać, de gustibus non est disputandum - na krótki przystanek, bardzo ładne

www.cntraveller.com/gallery/best-city-breaks-in-the-world

[m.maska]

Steuerhaus usytuowany jest centralnie na rynku i zajmuje prawie całą północną jego stronę. Po lewej stronie dawny targ rybny, po prawej ratusz, a za nim dawny klasztor augustianów z wewnętrznym dziedzińcem dzisiejszej parafii św. Jana Chrzciciela. Steuerhaus zbudowano w latach 1494/95 jako budynek administracyjny ówczesnego Wolnego Cesarskiego Miasta Memmingen. Na wyższych piętrach mieściła się tajna rada i administracja finansowa. Na pierwszym piętrze były sklepy. Później dołączono jeszcze czterokondygnacyjną wieżę menniczą, którą w 1863 r. zamieniono na klatkę schodową i częściowo rozebrano. Do schyłku miasta cesarskiego budynek służył jako Steuerhaus(budynek celny). Od 1805 roku mieściło się w nim wiele różnych biur. Dziś na parterze znajduje się kawiarnia i sklep jubilerski. W momencie wzniesienia budynek był parterowy i posiadał 20 łuków żebrowych. W latach 1522/63 trzy łuki po prawej stronie domu zostały usunięte, aby nadać ratuszowi bardziej dostojny wygląd. W 1708 roku budynek podwyższono o jedną kondygnację.
Kiedy został zbudowany, był to prosty budynek z cegły. Dzisiejsze neobarokowe dekoracje malarskie ukończono w 1909 r. na podstawie testamentu wdowy po burmistrzu Rosa von Zoller, wykonano neobarokowy pejzaż miejski znajdujący się pośrodku budynku. Steuerhaus łączy dziedziniec ratusza z zachodnim targiem rybnym. Budynek po północnej stronie rynku ma arkadę z okrągłymi łukami i jest w większości pomalowany na kolor ochry. Pośrodku frontu, na poziomie pierwszego piętra, widać panoramę miasta z końca XIX wieku, poza tym barokowe wzory: muszle i rocaille. Tył budynku jest widoczny tylko z ogrodu byłego klasztoru augustianów i nie ma okien. Przednie boki zdobią barokowe zakrzywione szczyty; Okna są tylko namalowane. Wejście do Steuerhaus odbywa się przez dawną wieżę menniczą.

[m.maska]

Legendy Memmingen to opowieści ludowe, zawierają fantastyczne lub raczej anegdotyczne treści. Obejmują one wędrowne legendy, pojawiają się w różnych wersjach w różnych miastach. Niektóre legendy również zaczęły żyć własnym życiem i należą do siedmiu zabytków Memmingen.

Święta Hildegarda to wizerunek namalowany przez Bernharda Strigela na wieży św. Marcina. Pierwotnie miał przedstawiać ostatniego króla Hohenstaufów Konradina z Sycylii, który został stracony w Neapolu przez Karola I Andegaweńskiego w 1268 roku. Obywatele go jednak nie rozpoznali, uznali, że reprezentuje on świętą Hildegardę. Mieszkańcy w tym czasie byli bardziej związani ze święta, która był bardzo czczona w Szwabii i Allgäu, niż z ostatnim z Hohenstaufów, którego nigdy nie widzieli.

Blaue Saul to filar znajdujący się w narożniku na rynku, który był prawdopodobnie pierwszym miejscem egzekucji w okręgu sądowym Memmingen. Jednak nikt nie może z całą pewnością powiedzieć, dlaczego kolumna jest niebieska.
Przekazywana jest następująca historia: Pewnej nocy po godzinie policyjnej radny wrócił do domu z jednej z niezliczonych winiarni całkiem pijany. Jego towarzysz, który pomagał mu znaleźć drogę do domu, usłyszał nocnego stróża na rynku. Oparł pijanego radcę o filar, aby odwrócić uwagę nocnego stróża. Kiedy stróż miejski poszedł dalej okazało się, że „niebieski stan” radnego zabarwił kolumnę na niebiesko. W Niemczech kiedy ktoś jest bardzo pijany mówi się, że jest „blau“ - niebieski.
Uważa się, że Blaue Saul istnieje od tamtego czasu. Dziś jest pewne, że ten narożnik domu był miejscem wymierzania sprawiedliwości w czasach Gwelfów. Jednak z biegiem czasu ta wiedza, że filar służył jako pręgierz zatarła się. Jednak z archiwów miejskich wynika, że pręgierz był drewniany. Musiał też być ruchomy, ponieważ stare protokoły soborowe mówią, że pręgierz został „wywieziony do bramy”.

[m.maska]

Hexenturm (Wieża Czarownic) to dawna wieża więzienna. Nazywa się ją również Krzywą Wieżą z Memmingen. Wieża stoi po północnej stronie starego miasta między wjazdem do miasta a Hafendeckelturm.
Dolna konstrukcja prostokątnej wieży składa się z tufu, nadbudowa wykonana została z cegły i ma dwuspadowy dach.
Wejście znajduje się na poziomie starych umocnień, około pięciu metrów nad ziemią.
Hexenturm to najstarsza zachowana wieża miejska. Dolna jej część pochodzi z czasów powstania miasta (ok. 1180 r.). nadbudowa pochodzi z okresu drugiej rozbudowy miasta w XIV wieku. Jest to jedna z trzech dawnych wież więziennych miasta.
Blanki prowadziły przez nią do nieistniejącej już bramy Notzentor, stąd blanki prowadziły do Kerkerturm (Wieży Lochów), kolejnej wieży więziennej. Nie wiadomo, czy wieża wzięła swoją nazwę od czasu polowania na czarownice, ponieważ zamykano tam wiedźmy. Fundament ze względu na piaszczyste podłoże odchodzi na północny wschód. W XX wieku starano się przeciwdziałać pochyłemu położeniu wieży kontr-fundamentem.

[m.maska]

O, jakie ładne koleusy...
Z Wikipedii:
Koleus Blumego (Plectranthus scutellarioides), popularnie nazywany pokrzywką brazylijską lub koleusem – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Pochodzi z tropikalnych obszarów Azji, Australii i wysp Pacyfiku[2]. Jest uprawiany jako roślina ozdobna, w uprawie nie spotyka się jednak typowej formy, lecz wyłącznie jej kultywary, oznaczane często jako Coleus × hybridus hort.

[m.maska]

Der Einlaß – w prostym tłumaczeniu to po prostu wejście, ale tutaj raczej chodziło o wejście szczególne.
Der Einlaß to wpisany na listę zabytków kompleks średniowiecznych bram miejskich.
Brama znajduje się po wschodniej stronie tak zwanego Ulmer Vorstadt w pobliżu Bettelturm – Wieży Żebraczej, położona jest w sąsiedztwie Zollergarten.
Der Einlaß, to złożony, gotycki wieloczęściowy system bramny zbudowany z cegły. Jest nieotynkowany i posiada tylko kilka zdobień. Ze względu na typową szwabską konstrukcję jest jedną z najpiękniejszych zachowanych bram w Niemczech.

Już na murach obronnych wokół Ulmer Vorstadt, pieszych przybywających po zamknięciu bram miasta można było wpuścić przez małą bramę zwaną Diemerstürlins. W 1475 roku zbudowano w tym miejscu okazałą bramę wjazdową. Przed tą bramą znajdowała się stosunkowo szeroka, zawsze zalewana fosa miejska. Dopiero gdy strażnicy nie widzieli niebezpieczeństwa, za opłatą opuszczali most zwodzony, aby umożliwić spóźnionym dostęp do międzymurza.
Podczas przeszukiwania ludzi i pojazdów żołnierze miejscy czekali na blankach, aby odeprzeć ewentualny atak. Główną bramę otwierano za dodatkową opłatą, a za trzecią opłatą (zwaną także celną), nowo przybyłych kontrolowano. Dopiero gdy otrzymali pozwolenie na wjazd do miasta, wjeżdżali na rogatki miasta – Ulmer Vorstadt. Tam musieli czekać do następnego ranka na otwarcie bramy Notzentor, skąd mogli dostać się do centrum miasta.
Wartownia i brama były jeszcze kilka lat temu zamieszkiwane przez starszą panią, mimo braku prądu i sanitariatów.
Na północy starego miasta Memmingen ostatni obszar miejski utworzony w średniowieczu był chroniony przedłużonym murem do 1445 roku. Dzielnica wokół Ulmer Strasse ma dziś szczególnie romantyczny wygląd. Wynika to również z faktu, że mur miejski gdzie znajduje się der Einlaß, Bettelturm, Ulmer Tor i odpływ miejskiego potoku na dawnym Luginsland są nadal w dużej części zachowane.

[m.maska]

Bettelturm - Wieża Żebracza to dawna bastionowa baszta. Dziś jest używana przez grupę rybaków. Wieża stoi po wschodniej stronie tak zwanego Ulmer Vorstadt między Einlaß a nieistniejącym już Luginslandem. Bettelturm to okrągła murowana wieża z cegieł. Z tyłu w okolicy wejścia jest spłaszczona i opatrzona prostą kratownicą. Dach wieży jest okrągły, pokryty dachówką, zakończony małym wiatrowskazem. Bettelturm została zbudowana jako wieża strzelnicza w 1471 roku, podczas ostatniej rozbudowy miasta. Jej głównym celem było zabezpieczenie wejścia - Einlaß i fosy. Skąd wzięła się jej nazwa, nie wiadomo. W XIX wieku służyła także jako dom dla ubogich. Dziś jest używany przez grupę klubu wędkarskiego.

[m.maska]

Luginsland, Lug ins Land, Lueg ins Land lub Lueginsland (południowo-niemiecki: „Lug ins Land”, „Schau ins Land” - „Patrz na kraj/okolice) to przestarzałe wyrażenia dotyczące obserwacji na lądzie.

Poszczególnym wieżom, zwłaszcza tym najwyższym zamkowym, często nadawano tę samą nazwę, podobnie jak góry z dobrym widokiem, a zamiennie nazwy przenoszono także na inne obiekty.
Luginsland była najwyższą wieżą obronną Memmingen. Podobnie jak inne wieże miejskie, została zburzona w 1806 roku na żądanie Francuzów. Wieża była wschodnią narożną wieżą tak zwanego Ulmer Vorstadt między Bettelturm a Ulmer Tor.
Luginsland była okrągłą wieżą wykonaną z cegły. Dach również był okrągły, podciągany, zamknięty wiatrowskazem i pokryty dachówką. Pod dachem znajdowała się galeria z otworami strzelniczymi. Luginsland zbudowano jako wieżyczkę strzelnicza, podobnie jak Bettelturm podczas ostatniej rozbudowy miasta w 1445 roku. Jej głównym celem było zabezpieczenie przyległej Ulmer Tor i fosy miejskiej. Była najwyższa z ogólnej liczby 30 baszt (stan na 1630 r.) całego kompleksu systemu obronnego, właśnie dlatego nazywano ją również Luginsland (patrz w głąb kraju). Na polecenie Napoleona musiała zostać zburzona w 1806 roku wraz z czterema innymi wieżami. Pozostały tylko ściany fundamentowe z tufu. Dawną wieżę przypomina tablica na murze miejskim.

[m.maska]

Ulmer Tor to kolejna brama miejska Memmingen. Nazywano ją również Äußeres Niedergassentor. Brama znajduje się po północnej stronie tak zwanego Ulmer Vorstadt. Przy samej bramie zachował się fragment historycznego krenelażu. Przed bramą znajduje się Maximilian-Kolbe-Haus.
Styl wysokiej i smukłej bramy jest typowy dla okresu sprzed wojny trzydziestoletniej; posiada dwuspadowy dach. Współczesne dekoracje przedstawiają zegar i orła cesarskiego po stronie północnej. Na stronie wewnętrznej przedstawiono wkroczenie do miasta Maksymiliana I i jego świty w 1489 roku.
Około 1400 roku od północy miasto powiększono o Ulmer Vorstadt. Po otoczeniu nowego przedmieścia murem, Ulmer Tor zbudowano jako północną bramę wyjściową. Ostatecznie wieżę rozbudowano dopiero w 1445 roku. W 1489 roku Maksymilian I jako król rzymsko-niemiecki wkroczył do swojego cesarskiego miasta Memmingen z dużym orszakiem przez tę właśnie bramę.
Podczas wojny chłopskiej przez bramę do miasta wszedł tłum 900 mężczyzn z Górnej Szwabii, którzy spisali tam dwanaście artykułów w Kramerzunft(Cech Kupców), była to pierwsza na świecie deklaracja praw człowieka.

Przybywający z Ulm, w 1630 roku, Wallenstein wkroczył do miasta, również przez tę bramę, Szwedzi, niczym nie ustępujący Wallensteinowi, wkroczyli do miasta przez bramę Niedergassentor - Ulmer Tor, w 1634 r. Kiedy armia cesarska ponownie oblegała a następnie pokonała Memmingen w 1647 roku, weszła przez Ulmer Tor do miasta. W 1702 roku brama była bezskutecznie broniona przed Bawarczykami, ale pozostała nieuszkodzona. Podczas ostatniego wielkiego oblężenia i zdobycia miasta przez Francuzów bramę po wycofaniu się Francuzów zajęli Austriacy. W 1821 r. bramę zamknięto, od tego czasu nie ma już zwodzonego mostu i drewnianych bram.

[m.maska]

Schwalbenschwanzturm (Wieża Jaskółczych Ogonów) - to dawna wieża obronna Memmingen. Nazywa się również Grimmelturm.
Wieża stoi po zachodniej stronie tak zwanego Ulmer Vorstadt między dawną wieżą Weißer Mehlsack(Wieża Białego Worka Mąki) i Kerkerturm(Wieża Lochów)
Schwalbenschwanzturm jest okrągłą wieżą zbudowaną z cegieł. Z tyłu w strefie wejściowej jest spłaszczona i opatrzona prostą kratownicą.
Dziś wieża ma dwuspadowy dach pokryty dachówką, blanki mają kształt jaskółczych ogonów. Wiosną 2008 roku szachulcową ścianę w tylnej części wieży trzeba było wymienić na ceglany mur, ponieważ drewno nie było już stabilne.
Schwalbenschwanzturm została zbudowana w 1445 roku jako wieża strzelnicza podczas ostatniej rozbudowy miasta. Jej głównym celem było zabezpieczenie pięty achillesowej miasta czyli narożnika między Ulmer Vorstadt a starym miastem Gwelfów. Była również wykorzystywana do obrony szańców Grimmel. Jej nazwa wywodzi się od blank w formie jaskółczych ogonów. Nazwa Grimmelturm pochodzi od położonego za nią śródmieścia należącego do lordów Grimmel, byłej patrycjuszowskiej rodziny Memmingen. Wieża była wcześniej otwarta od strony miasta, później została zamknięta murem. Schwalbenschwanzturm miała cztery kondygnacje, z których pozostały tylko dwie. Dolne piętro znajduje się teraz na poziomie gruntu, ponieważ wykop obronny został wypełniony. Najwyższe piętro nie jest już dostępne z powodu dodanego później dachu.

[m.maska]

Miasto wyraźnie się podniosło – dawne mury miejskie prezentują się jak niezbyt wysoki murek.

[m.maska]

Westertor (Brama Zachodnia) to kolejna brama miejska Memmingen, znajduje się po zachodniej stronie starego miasta, między Kerkerturm(Wieżą Lochów) a Lindauer Tor.
Wygląd wieży sięga czasów ostrzału armii cesarskiej podczas wojny trzydziestoletniej. Wtedy wyglądała podobnie do dzisiejszych Ulmer Tor i Kempter Tor. Ośmiokątna konstrukcja osadzona jest na prostokątnej pod konstrukcji, podobnej do wieży kościoła św. Marcina. Po obu stronach bramy znajduje się niewielka tarcza w formie herbu z orłem cesarskim i podwójnym herbem miasta.
Historia Bramy Zachodniej zaczyna się, gdy Memmingen stało się miastem. Została zbudowana około 1150 roku i zastąpiona wysokim dwuspadowym dachem w XIV wieku. Po zbombardowaniu przez wojska cesarskie w wojnie trzydziestoletniej została odnowiona w 1648 roku. W 1660 roku została odbudowany w obecnym kształcie.

[m.maska]

Dokąd teraz? tyle różnych kierunków...

[m.maska]

Znajdujący się na liście zabytków kościół parafialny Sankt Martin w Memmingen jest jednym z najstarszych kościołów w Górnej Szwabii. Kościół ten jest symbolem miasta. Znajduje się na skraju północno-zachodniego starego miasta, w starej protestanckiej dzielnicy kościelnej przed starym opuszczonym cmentarzem na wzniesieniu Memminger Achtal. Jego wieżę będącą najwyższym punktem miasta (o wysokości 65 metrów) widać z daleka.
Historia kościoła sięga IX wieku. A w XVI wieku był sceną reformacji Memmingen, która promieniowała na Górną Szwabię i Allgäu. Reformatorem był kaznodzieja Christoph Schappeler.
Budowę tej trójnawowej bazyliki, w obecnym kształcie rozpoczęto około 1325 r. i ukończono około 1500 r., jest głównym kościołem ewangelicko-luterańskiej dzielnicy kościelnej Memmingen, regularnym miejscem kazań dziekana Memmingen i centrum jednej z czterech ewangelicko-luterańskich parafii miasta. Bazylika, finansowana przez mieszkańców, była po jej ukończeniu największym gotyckim kościołem miejskim między Jeziorem Bodeńskim a rzeką Lech. Znajduje się w nim wiele dzieł sztuki, w tym ponad 500-letnie stalle chóralne, które należą do najlepszych późnogotyckich rzeźb w południowych Niemczech i są uważane za największy skarb sztuki w mieście.
Ślady osadnictwa na miejscu kościoła zostały udokumentowane już w II wieku naszej ery. Podczas wykopalisk w 1912 r. pod budynkiem odkryto pozostałości rzymskiego burgusa.
Data budowy pierwszego kościoła w tym miejscu nie jest dokładnie znana. Badacze przypuszczają, że powstał około 800 roku. Nie jest jasne, czy kościół św. Marcina czy Frauenkirche w południowej części miasta był kościołem Königshofkirche (Kościół Dworu Królewskiego). Do tego czasu kościół Gwelfów stał się w 1178/1179 kościołem Hohenstaufów. W 1214 roku Fryderyk II przekazał patronat Antonitom, którzy założyli swoją pierwszą osadę na ziemi niemieckiej w Memmingen. W następnych latach kościół stał się miejskim kościołem parafialnym, dzięki przyspieszonemu wzrostowi i zamożności miasta. Chór i wieża zostały zbudowane pod koniec XIV wieku. Potem nastąpiły dalsze remonty wnętrz aż do XX wieku. W 1562 r. skończył się patronat Antonitów i ostatecznie kościół przekazano miastu. Mieszkańcy miasta przejęli finansowanie wszelkich rozbudów i remontów. Antonici (zwani także Antonianami) zbudowali kościół nauczania dzieci jako kościół klasztorny naprzeciw wschodniej przybudówki i ograniczyli się do tego i do swoich przykazań.

[m.maska]

Niestety przyszłam o kilka minut za późno i właśnie kościół zamykano.
Szkoda, ze nie miałam możliwości zajrzeć do środka – ale... tutaj freski jakie znajdują się przed wejściem... "Ulmer Münster ma w herbie wróbla, my mamy gęś..."

[m.maska]

Antoniterkloster (również Antonierkloster) to dawny klasztor Antonianów w Memmingen w Bawarii w diecezji Augsburga. Jest to najlepiej zachowany czterostrzałowy klasztor Antonianów na świecie.
Klasztor pod wezwaniem św. Marcina otrzymał od cesarza Fryderyka II 21 kwietnia 1214 r. prawa patronackie nad jednym z dwóch kościołów parafialnych w Memmingen, Martinskirche. Klasztor otrzymał pierwsze darowizny przed 1235 rokiem. Pierwszy szpital braci w Memmingen prawdopodobnie znajdował się pomiędzy dzisiejszym kościołem nauczania dla dzieci a Martinskirche. Katedra Memmingen była jedną z najsłabszych finansowo katedr Świętego Cesarstwa Rzymskiego, pomimo znacznego obszaru jaki obejmowała, a który sięgał aż po Morawy. Już w 1378 i 1379 roku rozważano budowę kaplicy, ale nie można było tego zrealizować ze względu na słabą sytuację finansową klasztoru. Dopiero w 1391 roku zakon zaczął budować więcej. Pod przewodnictwem Jeana Barruchera z Crémieu, który od 1382 r. kierował Generalną Preceptorią w Memmingen, 4 stycznia 1391 r. zakupiono dom, który bezpośrednio przylegał do domu preceptora, w celu stworzenia z tego kompleksu budynków, kaplicy Antoniego.
W tym samym czasie na miejscu dzisiejszego Antoniterkloster zbudowano nowy szpital. W połowie XV wieku opat Petrus Mitte de Caprariis (1439–1479) rozpoczął budowę istniejącego do dziś czteroskrzydłowego zespołu.

Od 1527 do 1549 r. Preceptoria przeszła pod zarząd rady miejskiej w związku z reformacją, a w 1562 r. ostatecznie przekazana została miastu. Dobrze zachowany budynek preceptora, zwany później Zur Eintracht, służył najpierw jako ewangelicko-luterańska plebania z biblioteką, od 1804 do 1814 r. jako koszary, a następnie przeszedł na własność prywatną. Kościół klasztorny znajdował się poza murami klasztoru. Ma historyczne obrazy i freski i służy jako tak zwany kościół nauczania dzieci. Dwunastoletni remont zakończono w 1996 roku. Stało się to konieczne, ponieważ ówczesny właściciel doprowadził były klasztor do ruiny. Dziś znajdują się tam muzea Antonianów i Strigel, które są poświęcone rodzinie Strigel, artystów Memmingen, biblioteka miejska i kawiarnia znajdują się w pomieszczeniach byłego klasztoru.

[m.maska]

MEMMINGEN



Z Wikipedii:
Memmingen – miasto na prawach powiatu w Niemczech, w kraju związkowym Bawaria, w rejencji Szwabia, w regionie Donau-Iller. Przez zachodni skraj miasta przepływa rzeka Iller, prawy dopływ Dunaju i jednocześnie stanowi granicę z Badenią-Wirtembergią. Od północy, wschodu i południa miasto jest otoczone przez powiat Unterallgäu. Najbliżej położonymi dużymi miastami są: Monachium, Stuttgart, Ulm i Zurych.
Pierwsze osady ludzkie były w rejonie Memmingen już w czasach rzymskich. Ze względu na położenie na szlaku solnym, miejscowość zyskiwała na znaczeniu. Obecna nazwa po raz pierwszy była wzmiankowana w źródłach w 1128 r., w kronice z klasztoru Ochsenhausen. Prawa miejskie uzyskało ok. 1158 r.
Właśnie w Memmingen ogłoszono postulaty w wojnie chłopskiej w 1525 r. W późniejszych stuleciach miasto powoli podupadało, co zostało zahamowane dopiero przez wybudowanie linii kolejowej wzdłuż Iller. Po II wojnie światowej miasto zaczęło dobrze prosperować, a rozwój gospodarczy leży wyraźnie powyżej bawarskiej średniej.

Memmingen ma 44 tys. mieszkańców i położone jest na wysokości 601 m n.p.m.

***

A takie oto obrazki spotyka się włócząc się uliczkami Memmingen, ten malunek poniżej znajduje się na „domu trzech Szwajcarów“

Als Demut weint und Hochmut Lacht
da ward der Schweizer bund gemacht.
Dises Haus stehet in Gottes hand,
Zu den dreij Schweizer wird es genandt

Gdy pokora płacze, a duma się śmieje
tak powstała Konfederacja Szwajcarska.
Ten dom jest pod boską opieką
i nazywa się „Dom trzech Szwajcarów“.

[m.maska]

Memmingen to czwarte co do wielkości miasto w Szwabii, jego początki sięgają czasów rzymskich. Stare Miasto wraz z wieloma placami i placykami, kamieniczkami i domami patrycjuszy, pałacykami i umocnieniami miasta zalicza się do najlepiej zachowanych miast południowych Niemiec.
Miasto określa się również jako „brama do Allgäu”. Lokalny slogan to „Memmingen - miasto z perspektywami”. Niedawno ukazało się również „Memmingen - miasto praw człowieka”, które jest głównie związane z historycznymi dwunastoma artykułami i Nagrodą Wolności Memmingen 1525. Co cztery lata na Festiwalu Wallensteina często pojawia się przydomek „Wallensteins Memmingen” (miasto Wallensteina).

Znaleziska w okolicy Iller dokumentują, że pierwsza osada znajdowała się w tym miejscu już w epoce kamienia. Pozostałości pierwszych budowli pochodzą z czasów rzymskich. Przypuszczalnie znajdował się tam niewielki posterunek straży i osady. Pod uwagę brane są przy tym dwie nazwy, Cassiliacum lub Viaca. Pozostałości osady znajdują się pod kościołem św. Marcina i klasztorem Antonitów. Nie można ustalić, czy po wycofaniu się Rzymian osadę przejął nowy właściciel, ponieważ strefa wpływów klasztoru St. Gallen kończyła się na krótko przed Memmingen, wszelkie dokumenty musiały być dostępne, zwłaszcza w klasztorze augsburskim. Dokumenty te jednak zaginęły w wyniku wielokrotnego niszczenia biblioteki augsburskiej. Ze względu na końcówkę -ingen można jednak przypuszczać, że nazwa ta została nadana około IV i V wieku. Jest całkiem pewne, że osada alemańska została założona w V wieku. Uważa się, że frankoński dwór królewski istniał od VII wieku. W tym czasie mógł powstać pierwszy kościół. Pod kościołem Frauenkirche znajdują się pozostałości budowli w stylach romańskich lub wczesnoromańskich. Nazwa Memmingen wywodzi się z królewskiego dworu w pobliżu osady Mammo. Z czasem osada zniknęła i pozostała tylko nazwa.
***
A takie oto zaułki i ogródeczki można spotkać w bocznych uliczkach Starego Miasta.

[al-szamanka]

m.maska napisała:

> A takie oto zaułki i ogródeczki można spotkać w bocznych uliczkach Starego Mias
> ta.
>
>
>

Normalnie sielanka... i pogoda, jak widac, dopisala

[m.maska]

Lindauer Tor - brama znajduje się po zachodniej stronie starego miasta, między Westertor i Kempter Tor. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się też Rote Kaserne - Czerwone Koszary, wcześniej były tam też tzw. Schwarze Kaserne czyli Czarne Koszary.
Po wojnie trzydziestoletniej bramę przebudowano na altanę. Od zachodu przedstawia dwugłowego orła habsburskiego, który w łapach trzyma tarczę z herbem miasta Memmingen. Powyżej znajduje się herb miasta Lindau.
Wewnątrz na bramie widnieją wizerunki dwóch lwich głów, w których pyskach umieszczono małe owalne okienka. Pomiędzy głowami lwów znajduje się herb komtura miejskiego Johanna von Winterscheida z data roku 1648 i napis ku czci Winterscheida. W XVIII wieku brama otrzymała barokowy dach czterospadowy. Po lewej stronie przed wejściem znajduje się zabytkowa komora celna.
Zachodnia brama wyjściowa została zbudowana już w 1371 roku w ramach drugiej rozbudowy miasta znajdującego się na ważnym szlaku handlowym do Lindau nad Jeziorem Bodeńskim i do Szwajcarii. Jednak wysoka gotycka wieża bramna z dwuspadowym dachem padła ofiarą oblężenia w 1647 roku. Memmingen było oblegane przez wojska cesarskie i Bawarczyków przez dziewięć tygodni podczas wojny trzydziestoletniej, dopóki szwedzcy obrońcy nie skapitulowali. Z powodu ciągłych bombardowań, brama została częściowo zniszczona.

[m.maska]

Miasto jako punkt handlowy zyskiwało na znaczeniu dzięki szlakowi solnemu z Czech, Austrii i Monachium do Lindau oraz szlakowi z północnych Niemiec do Szwajcarii i Włoch. Pierwsza wzmianka o Mammingin pochodzi z 1128 r. W dokumencie z klasztoru Ochsenhausen, w którym wspomina się o negocjacjach, o sporze i parlamencie stanowym z 1099 r. Można z tego wywnioskować, że Memmingen było już ważnym miejscem dla Gwelfów, ponieważ parlamenty stanowe odbywały się tylko w ośrodkach polityki władzy. Memmingen stosunkowo szybko stało się miastem. Różne znaleziska podczas wykopalisk w 1991 roku na terenie klasztoru Antoninów i rynku wskazują, że osadnictwo w IX wieku było jeszcze stosunkowo niewielkie. W XI i XII wieku dał się jednak zauważyć duży wzrost liczby ludności. Trwający spór z Gwelfami spowodował, że Friedrich von Schwaben z dynastii Hohenstaufów zniszczył Memmingen, a także Ravensburg i Altdorf (obecnie Weingarten) w 1130 roku. Memmingen doszczętnie spłonęło. Ślady popiołu w ziemi do dziś świadczą o tym wydarzeniu. W 1142 r. Heinrich der Löwe(Henryk Lew) zasiedlił Villa nostra Maemingen. W lutym 1151 Heinrich der Löwe, Welf VI, książę Hohenstaufen Fryderyk II Szwabii, hrabia Adolf II, hrabia Gottfried von Ronsberg i kilku ministrów Hohenstaufów i Welfów spotkali się w mieście, aby znaleźć kompromis w sporze między Welfami i Hohenstaufami. To pokazuje, jaki wysoki status musiało już mieć to miejsce w tamtym czasie.

Roßmarkt - Targ Koński, dzisiaj stoi tam też wiele koni, tyle, że mechanicznych.

[m.maska]

W 1158 roku Memmingen otrzymało od księcia Welfa VI prawa miejskie. Po jego śmierci w 1191 r. przeszło w ręce Hohenstaufa Konrada, brata cesarza Henryka VI. Ostatni z Hohenstafów, Konradin von Hohenstaufen, zmarł w Neapolu w 1268 roku. Memmingen powróciło do Cesarstwa, ogłoszono je Wolnym Cesarskim Miastem przez rzymsko-niemieckiego króla Rudolfa I Habsburga w 1286 roku, i było bezpośrednio podporządkowane królowi niemieckiemu poprzez królewskie potwierdzenie tradycyjnego prawa miejskiego i zostało obdarzone przez Überlinger Recht. Dziesięć lat później Memmingen również otrzymało Ulmer Recht. Okres rozkwitu cesarskiego miasta przypadał na okres od XIV do XVI wieku. Było to szczególnie widoczne w ożywionej działalności budowlanej, handlu i rozkwicie kultury.

Kramerzunft – Gildia Kramarzy – na fasadzie domu znajdującego się przy Weinmarkt na pamiątkę Szwabskiego Buntu Chłopów w 1525 roku znajduje się malowidło przedstawiające odczytanie 12 postulatów.

Memminger Ach jest dopływem rzeki Iller o długości 36 km. . Ponieważ miejscami ma pięć metrów szerokości, w statystykach nazywane jest zarówno strumieniem, jak i rzeką. Dolny bieg powstał jako kanał, gdy założono miasto, wodę doprowadzono do miasta przez fosę miejską. Stworzono tu coś niezwykłego w tych okolicznościach. „sztuka wodna” była arcydziełem średniowiecznych systemów wodnych i jest jedną z siedmiu atrakcji Memmingen. Memmingen jest jak mala Wenecja, wszędzie poprzecinana kanałami i kanalikami.

[m.maska]

W 1445 roku miasto po raz ostatni zostało rozbudowane o pas murów, przybyła Ulmer Tor i cztery nowe wieże. W 1478 roku Peter Fort zbudował papiernię. W 1480 roku Albrecht Kunne z Duderstadt otworzył drukarnię, która do 1520 roku opublikowała około 200 różnych druków. Między innymi, Ameryka pojawiła się tam po raz pierwszy na świecie w 1519 roku jako nazwa nowego kontynentu (Jacob Stoppl's Repertory in formam alphabeticam…). W XV i XVI wieku cesarz Maksymilian I odwiedził miasto łącznie 13 razy. Nazwał je swoją celą do spania i odpoczynku. Na swojego nadwornego malarza wyznaczył największego artystę miasta, Bernharda Strigela, który po raz sportretował go w 1504 roku. W tym czasie powstały stalle w St. Martin, jedne z najważniejszych w Niemczech. Dzięki wielkiej aktywności handlowej patrycjuszowskich rodzin miasto się wzbogaciło. Już w latach 1505–1506 Wielka Kompania Niemiecka podjęła pierwszą podróż handlową z Portugalii do Indii. Vöhlin z Memmingen, drugi partner firmy obok Welsern z Augsburga, sfinansował dwa statki tej firmy.

Weinmarkt
Przez wiele stuleci rzemiosło Memmingen było zorganizowane w jedenastu cechach. Liczne domy cechowe na Weinmarkt pokazują, jak ważne dla miasta było rękodzieło. Kramer(kupcy), Weber(tkacze), Metzger(rzeźnicy), Merzler(kramarze), Lodner(krawcy) i Zimmerer(stolarze) ten stary rynek upiększyli swoimi domami cechowymi.

[a74-7]

kiedy oglada sie takie miasteczka widac od razu ,jak je zasmiecaja bilbordy stojace na ulicach, pojemniki na smieci ,nie wspomne o samochodach

[m.maska]

W 1513 r. w Memmingen wprowadzono reformację w sprawach kościelnych. Początkowo był to ruch popularny. Po sporach w Memmingen w 1525 roku sytuacja nabrała tempa. Mieszkańcy Memmingen sprzymierzyli się ze zbuntowanymi chłopami w wojnie chłopskiej. Rolnicy z Górnej Szwabii spotkali się w Memmingen i założyli tam swoje Stowarzyszenie Chrześcijańskie. Na przełomie lutego i marca 1525 r. powstało dwanaście artykułów, których autorstwo przypisywano zwykle Sebastianowi Lotzerowi i Christophowi Schappelerowi, czeladnikowi kuśnierstwu i kaznodziei z Memmingen. Zgodnie z definicją Petera Blickle'a, którą opublikował po raz pierwszy w 1974 roku, dwanaście artykułów stanowiło jednocześnie „pismo ze skargą, program reform i manifest polityczny”. Akcja chłopów była wg niego pierwszym zgromadzeniem ustawodawczym na ziemi niemieckiej. Blickle przyjął oświadczenie byłego prezydenta federalnego Johannesa Rau jako własne, w którym nazwał on dwanaście artykułów „u jego podstaw leży przekonanie o powszechności praw człowieka ”. „Z tym przekonaniem wybiegały one daleko w przyszłość. Kiedy przyszłe pokolenia formułowały art. 1 Ustawy Zasadniczej - „Godność człowieka jest nienaruszalna” - było to również dalekie echo artykułów chłopskich. ” Drugi, nie mniej ważny dokument to rozporządzenie federalne. Posiedzenie do którego doszło na podstawie tego porozumienia uważane jest za pierwsze zgromadzenie założycielskie na ziemi niemieckiej. W rezultacie reformacja dość wcześnie dotarła do miasta.

Haus zum Widder
Napis na fasadzie głosi:
Te herby zostały w 1834 roku zamalowane, wg starych rycin odtworzono je w 1978 roku. Przypominają one o gęsi, którą w latach 1407-1810, każdego roku na Św.Marcina musiała być, przez trzech sąsiadów, dostarczona jako podatek gruntowy do Haus zum Widder.
Ile interesujących miejsc znajduje się w tej "mieścinie", niech świadczy o tym strona w Wikipedii, która koncentruje się wyłącznie na tych zabytkach: www.wikiwand.com/de/Liste_der_Baudenkm%C3%A4ler_in_Memmingen

[m.maska]

W Memmingen działał reformator Konstancji Ambrosius Blarer, a z kościoła św. Marcina wyszła nowa doktryna, która objęła okoliczne miasta. W ten sposób Memmingen stało się religijnym centrum Górnej Szwabii, Środkowej Szwabii i Allgäu. W rezultacie miasto było w 1529 roku. pod władzą przedstawicieli mniejszości protestanckiej w Reichstagu w Speyer(Spira).
Dawało to tym samym gwarancję swobodnego szerzenia się wiary ewangelickiej. Burmistrz Melchior Stebenhaber von Hetzlinshofen (1536–1585) podpisał w 1579 r. konkordat luterański z 1577 r. za Radę Miasta Memmingen. W 1630 r. Memmingen ponownie znalazło się w centrum zainteresowania polityki europejskiej, kiedy w czasie wojny trzydziestoletniej generalissimus Wallenstein przeniósł się do miasta i na kilka tygodni wprowadził tam pokój.
W kronice miejskiej jest napisane: „To było szczęście, że hej!” . Tam został też zdetronizowany jako naczelny dowódca cesarstwa. Szwedzki król Gustav Adolf przebywał w cesarskim mieście w 1632 roku. Trzy lata później miasto zostało oblężone i zajęte przez wojska cesarskie. Memmingen wcielono do Bawarii po raz pierwszy w 1702 roku, po tym, jak wojska bawarskie podbiły miasto po oblężeniu.
W ramach mediacji po deputacji Rzeszy w 1803 roku miasto przeszło pod elektorat Bawarii. W 1805 roku było oblegane i po raz ostatni zdobyte przez wojska francuskie.
W tym czasie Memmingen było już znane ze swojego rękodzieła. Na przykład, ostatni car Rosji zlecił w Memmingen wykonanie bramy wjazdowej z kutego żelaza do swojej rezydencji w Sankt Petersburgu, ta zachowała się po dzień dzisiejszy.

[m.maska]

Z elektoratu Bawarii w 1806 roku powstało Królestwo Bawarii. Wraz z przynależnością do Królestwa Bawarii, cesarskie miasto utraciło przywilej jurysdykcji nadany przez rzymsko-niemieckiego króla Albrechta II Habsburga w 1438 roku. 7 czerwca 1834 roku w Memmingen odbyła się ostatnia publiczna egzekucja na oczach 20 000 widzów, skazana byla trucicielka Ursula Brandmüller z Dickenreishausen.
W XIX wieku dało się zaobserwować powolny upadek gospodarczy, który spowolnił dopiero w 1862 r. wraz z budową linii kolejowej Neu-Ulm - Kempten. Doprowadziło to do nowego boomu gospodarczego.
W latach 1927–1929 w Memmingen powstał największy kościół (St. Josef) w Niemczech w okresie międzywojennym. Burmistrz Berndl pozostał na stanowisku w czasach narodowego socjalizmu. Jak w prawie wszystkich niemieckich miastach, Adolf Hitler otrzymał honorowe obywatelstwo miasta, a jego imieniem nazwano plac. Synagoga Memmingen na Schweizerbergu, otwarta w 1909 r., została zniszczona podczas pogromów listopadowych w 1938 r., Żydów deportowano z Niemiec, a większość z nich zamordowano w obozach zagłady. Księga pamiątkowa Archiwum Federalnego ofiar prześladowań Żydów w Niemczech (1933–1945) wymienia 58 deportowanych i w większości zamordowanych żydowskich mieszkańców Memmingen.
Podczas drugiej wojny światowej Memmingen nie zostało oszczędzone przed nalotami aliantów; powodem tego była baza Sił Powietrznych Memmingerberg. Prawie całe południowe stare miasto, dzielnica garbarzy, zostało zrównane z ziemią podczas dwóch nalotów bombowych. Ogółem zniszczeniu uległo ponad 30% budynków mieszkalnych, w tym m.in. dom z siedmioma dachami, który jednak został natychmiast podparty, a tym samym uratowany przed całkowitym zniszczeniem.
Dzielnica w okolicy dworca kolejowego również uległa zniszczeniu. W ten sposób Memmingen zbudowało swoją trzecią stację, która stała do końca XX wieku. W obozie dla jeńców wojennych Stalag VII B na Hühnerbergu przebywało ponad 1250 osób, część z nich z powodu przeludnienia obozu w salach gimnastycznych. Burmistrz Berndl bez oporu przekazał miasto siłom alianckim.

A oto jeszcze jedna miejska saga: Gaul in der Wiege – Szkapa w kołysce.

Chodzi o historię pozornie martwej żony: grabarz chciał ukraść biżuterię ze świeżego grobu. Kiedy zdjął wieko trumny, kobieta, która jak wierzył, umarła, usiadła i zapytała: „Czego chcesz?”. Grabarz uciekł z przerażeniem. Rzekomo martwa kobieta wróciła do domu. Jej mąż nie mógł uwierzyć własnym oczom i powiedział, że nie może być jego żoną, „tak mało jak moja szkapa nie może leżeć w kołysce”. Oboje spojrzeli na kołyskę i oto: koń rzeczywiście był w kołysce. Mężczyzna wpuścił kobietę do domu i oboje spędzili razem szczęśliwe lata. Na pamiątkę mężczyzna miał na swoim domu obraz przedstawiający tę historię. Mówi się, że obraz ten nigdy nie może wyblaknąć, w przeciwnym razie kobieta będzie nawiedzać dom jako duch.

[m.maska]

I to był najwyższy czas żeby się już wprowadzić do hotelu. Wcześniej się zameldowałam, ale dopiero teraz postanowiłam się na chwilę rozgościć... Na "białego rumaka" spoglądałam z góry, a i w hotelowym holu witał gości, biały konik.

[m.maska]

Od drugiej wojny światowej, Memmingen jest dobrze prosperującym miastem, ze wzrostem gospodarczym przekraczającym bawarską średnią.

[m.maska]

No to czas na kolację. Zdecydowałam się na restaurację hinduską i ulokowałam naprzeciwko kamieniczki z wizerunkiem bocianiego gniazda.

Z lokalnych wiadomości: radioschwaben.de/nachrichten/memmingen-storchennest-gerettet/

11.02.2021
Memmingen: bocianie gniazdo uratowane
W dniu wczorajszym Straż Pożarna z Memmingen wzięła odział w niecodziennej akcji. Nie chodziło o ogień a o wypadek. Należało uratować bocianie gniazdo.
Ważące kilkaset kilogramów gniazdo zbudowane z gałęzi i gliny przesunęło się, prawdopodobnie podczas burzy, która przeszła nad miastem kilka dni wcześniej.
We współpracy z państwowym towarzystwem ochrony ptaków gniazdo zostało przycięte i ponownie umocowane. W samą porę, bo bociany już wróciły.

Zdjęcie bocianów w tym właśnie gnieździe, z netu.

[m.maska]

Po kolacji wróciłam jeszcze na Marktplatz...

Rathaus
Ratusz w Memmingen w Górnej Szwabii to wielokondygnacyjny budynek renesansowy z XVI wieku. Nadaje on silny akcent urbanistyczny i zamyka rynek od północnego wschodu. Jest to jeden z najbardziej znanych budynków w Memmingen.
Ratusz stoi nieco cofnięty do rynku, obramowany od zachodu przez Steuerhaus, od wschodu dwoma domkami i budynkiem Großzunft(Wielki Cech). Bezpośrednio za nim znajduje się najstarsza część fortyfikacji miejskich. Przed ratuszem znajduje się neobarokowa fontanna targowa (przebudowana w 1994 r.).
Podobno około roku 800 na placu przy którym stoi ratusz zabity został Św.Marcin.
Już w dokumentach z XIV wieku wspomniano o siedzibie rady. W 1488 r. stara siedziba rady została podwyższona, a następnie kilkakrotnie rozbudowana m.in. w 1522 r.. Ratusz był wówczas budynkiem o konstrukcji szachulcowej z otwartymi altanami.
Obecna okazała budowla została prawdopodobnie zaplanowana w 1565 roku, gdyż w tym roku usunięto dwa żebra w Steuerhaus.
Jednak dopiero w 1589 r. plany budowy zostały zrealizowane. Budowa kosztowała niewyobrażalną wówczas sumę 30 000 guldenów (budżet miasta wynosił około 90 000 guldenów). Już wtedy ratusz miał swój obecny kształt z wysokim szczytem flankowanym dwoma małymi wykuszami. W XVIII wieku, kiedy szlachta kupowała zamki wiejskie, republika miejska nie chciała być gorsza i wzniosła również wspaniały budynek jako symbol Memmingen. Ratusz został przebudowany w stylu rokoko.
W latach 1764–1765 szczyt uzupełniono zakrzywionym profilem, a okna obramowano dekoracją sztukatorską.
Portalowa triada otrzymała rzeźbione skrzydła drzwi. Świetliki bocznych wejść opatrzono herbem miasta i Tajnej Rady. Duża centralna brama pozwalała nawet wagonom towarowym wjeżdżać do dwunawowej sklepionej hali. Stara sala rady znajdowała się w piwnicy ratusza. Jest tak głęboka, że zawsze jest tam chłodno 4° C.

12 maja 1918 r. zaprezentowano publiczności tzw. symbol wojny w postaci witrażu w ratuszu. Przedstawia on zwycięską jednostkę wojskową wkraczającą do miasta. Garnizon został przeniesiony z Neu-Ulm do Memmingen w 1914 roku. W nadziei na zwycięski powrót żołnierzy z I wojny światowej, mieszkańcy Memmingen ofiarowali pieniądze na wojenne wdowy i sieroty. Pieniądze na tę fundację zbierano przez wbijanie gwoździ w zamian za datek: na klatce schodowej ratusza zamontowano witraż z motywem żołnierskim, wokół którego można było „przybić” gwoździem herb miasta w zamian za darowiznę. Fasada ratusza została odnowiona w 1908 r., A ostatnio w 2007 r. Za około 100 000 euro.
Front ratusza ma trzy wejścia, dużą bramę flankowaną dwoma mniejszymi drzwiami wejściowymi. Przez bramę wozy mogły wjeżdżać bezpośrednio do wielkiej hali ratusza. Powyżej widoczna jest data 1589 jako rok budowy, nad dwiema wieżami pozłacane herby Tajnej Rady i cesarskiego miasta. Dolna część budynku jest ciemnoszara i ma wgłębienia przypominające rowki. Nad bramą znajduje się kwadratowy wykusz z zegarem, powyżej zegara wykusz przechodzi w okrągłą wieżę. Pozostałe dwie okrągłe baszty wykuszowe po lewej i prawej stronie są połączone zakrzywionymi ścianami. Boczne wieże mają pokryte miedzią kopuły z herbem miasta jako wiatrowskazem. Liczne okna zdobią sztukaterie i są ozdobione kwiatami.
Zdjęcie witraża - z netu

Großzunft

Wielka Gildia, albo Wielki Cech zamyka rynek od wschodu, nadając mu tym samym mocny aspekt urbanistyczny.
Do wielkiego cechu należeli patrycjusze, którzy po rewolucji cechowej w 1347 roku utworzyli własny cech, a dokładniej stowarzyszenie patrycjuszy. Ze względu na bogactwo, które wnieśli do miasta, byli najpotężniejszą gildią w byłym Wolnym Cesarskim Mieście. Mała Rada, znana również jako Tajna Rada lub Rada Królików, została wprowadzona do miasta w 1551 roku przez cesarza Karola V. Utrwalił on wcześniej obowiązującą dominację patrycjuszy w wydarzeniach politycznych tak, że klasa patrycjuszy zawsze stanowiła większość. Określała kierunek polityczny, kulturowy i gospodarczy miasta.
Po mediatyzacji cesarskiego miasta, Szlachetne Towarzystwo Złotego Lwa utraciło swoją supremację.
Pierwsza pijalnia bogatych kupców z Memmingen została zbudowana w tym miejscu w 1453 roku, po tym, jak patrycjusze założyli własny cech po rewolucji cechowej. W latach 1718-1719 zbudowano nowy budynek; służył jako miejsce spotkań i sala balowa patrycjuszy i szlachty z miasta i okolic. Po tym, jak miasto stało się bawarskie w 1804 r. rozwiązano związane z nim gildie, rozwiązano również Towarzystwo Złotego Lwa. W 1834 r. miasto wykupiło budynek i umieściło w nim różne urzędy i biura. Około 1950 r. w kamienicy mieściło się muzeum miejskie, dziś znajduje się tam urząd dla obcokrajowców, urząd meldunkowy, urząd stanu cywilnego. Śluby odbywają się w sąsiednim ratuszu.
Budynek ma dwie kondygnacje, trzecie piętro to już spadzisty dach z trzema lukarnami z zakrzywionymi renesansowymi szczytami. Wejście jest lekko podwyższone obramowane przez pozorne kolumny. Drzwi są wykonane z bejcowanego dębu, a kołatki mają formę lwich głów. Pierwsze piętro jest pomalowane na szaro i ma rowki. Drugie piętro jest w kolorze czerwonym. Pośrodku znajduje się balkon z bogatą dekoracją, na środku którego przedstawiona jest lwia głowa. Części z kutego żelaza są pozłacane. Balkon podtrzymują kamienne lwy. Po bokach budynku znajdują się również zakrzywione renesansowe szczyty. Nad balkonem widnieje napis „TV PATRIAM ET PROCEREIS CONSERVA IN FOEDERE IOVA”, co oznacza „Przyjmij, o Boże (Jehowo), miasto rodzinne i szlachtę w przyjacielskim związku”. Większe litery w inskrypcji tworzą chronogram, który podaje rok budowy 1719.

[m.maska]

Ale i hotel w którym się zatrzymałam, to zabytek – budynek pochodzi z XV wieku, a od 1590 roku pełnił już rolę zajazdu czy też hotelu. Białe rumaki nawet na drzwiach windy.

[m.maska]

Jeszcze wyjście na ostatniego drinka...Biały rumak ładnie prezentował się nocą, na podświetlonej fontannie...
I to już ostatnie impresje z Memmingen... tam pozostało jeszcze dużo więcej do zobaczenia.

[m.maska]

To w drogę... na spotkanie z AL miałam do przejechania 250 km - to niby niedużo. Ale jakby nie wybierać, trasa wiodła mnie przez Monachium i to przez samo miasto. Tyle, że tam już o tym pomyślano. Wszystkie trasy przelotowe wiodą pod miastem - splatają się, zakręcają, rozwidlają, tworzą ronda, wrażenie jakby się jechało po niesamowicie zapchanym mieście, nocą.
Kiedy już minęłam Monachium, krótki przystanek na śniadanie i chciałam też wcześniej kupić austriacką winietę, bo będąc we Freilassing to już niemal Austria i kto wie jak poprowadzi nas trasa. Ta winieta była nam potrzebna właściwe tylko na przejechanie około 220km. To taki drobiazg dla zainteresowanych. Koszt winiety to 9,40€, ale to nie wszystko - na tej trasie trzeba jeszcze przejechać przez Tauern- i Katschbergtunnel a to dodatkowo 12,50€. Nic to - w drugą stronę podczas przejazdu przez Szwajcarię zapłaciłyśmy jeszcze więcej.
Koszt tych winiet wcale nie jest wysoki, biorąc pod uwagę, że ta austriacka ma ważność 10-dni, z kolei szwajcarska jest ważna cały rok. To tylko jeśli przejeżdża się jednorazowo wydaje się ta cena dosyć wygórowana.

[al-szamanka]

m.maska napisała:

> A oto jeszcze jedna miejska saga: Gaul in der Wiege – Szkapa w kołysce.
>
> Chodzi o historię pozornie martwej żony: grabarz chciał ukraść biżuterię ze świ
> eżego grobu. Kiedy zdjął wieko trumny, kobieta, która jak wierzył, umarła, usia
> dła i zapytała: „Czego chcesz?”. Grabarz uciekł z przerażeniem. Rzekomo martwa
> kobieta wróciła do domu. Jej mąż nie mógł uwierzyć własnym oczom i powiedział,
> że nie może być jego żoną, „tak mało jak moja szkapa nie może leżeć w kołysce”.
> Oboje spojrzeli na kołyskę i oto: koń rzeczywiście był w kołysce. Mężczyzna wp
> uścił kobietę do domu i oboje spędzili razem szczęśliwe lata. Na pamiątkę mężcz
> yzna miał na swoim domu obraz przedstawiający tę historię. Mówi się, że obraz t
> en nigdy nie może wyblaknąć, w przeciwnym razie kobieta będzie nawiedzać dom ja
> ko duch.
>
>


Wow! Legenda z rodu horrorów!

Bella Italia 🌍 05.09.19 - Tarvisio

[m.maska]

Kolejny dzień, już na włoskiej ziemi... opis w linku poniżej:

Bella Italia 🌍 05.09. 19 - Tarvisio (link)