Drezno 🇩🇪 –Kraków 🇵🇱 –Saksonia - 2021(2)

[m.maska]

No cóż, trochę czasu upłynęło i już czas żeby znowu powrócić do wycieczki z ubiegłego roku - bo nagromadziło się trochę tego.

Pierwszy dzień naszego pobytu w Dreźnie opisywałam w wątku pod linkiem:

Drezno 🇩🇪 –Kraków 🇵🇱 –Saksonia - 2021(link)

[m.maska]

Ciepły sierpniowy poranek...

[m.maska]

Tam wszędzie z hotelu było blisko, wyszłyśmy na Neumarkt – po lewej przy Jüdenhof wznosi sie (z wikipedii) Johanneum – neorenesansowy budynek, znajdujący się w Dreźnie, w dzielnicy Innere Altstadt, niedaleko placu Neumarkt. Powstał w stylu renesansowym w latach 1586–1590 jako książęca stajnia, wozownia i zbrojownia, po czym był poddawany kilku przebudowom, w wyniku których zmianie uległa jego funkcja i styl architektoniczny. Obecnie mieści się w nim Muzeum Transportu (niem. Verkehrsmuseum).
Jak na stajnię, wozownię i zbrojownię, budowla prezentuje się niemal pałacowo.

[m.maska]

Na wprost przed nami wyrastał Frauenkirche, Kościół Marii Panny, który do czasu zjednoczenia Niemiec w 1989 roku pozostawał jednym wielkim gruzowiskiem.

[m.maska]

Ale na początek dnia należało się posilić – a więc śniadanko z widokiem na Frauenkirche. Był czas pandemii i hotel oferował tylko ograniczoną ilość śniadań, nie załapałyśmy się – ale może to i lepiej, przy okazji posiliły się też wróbelki.

[al-szamanka]

m.maska napisała:

> Ale na początek dnia należało się posilić – a więc śniadanko z widokiem na Frau
> enkirche. Był czas pandemii i hotel oferował tylko ograniczoną ilość śniadań, n
> ie załapałyśmy się – ale może to i lepiej, przy okazji posiliły się też wróbelk
> i.
>
>
>

Ach, mi tez kiedys takie malenstwo z reki jadlo, nawet na palcu mi przysiadl.

[a74-7]

A juz myslalam ,ze byl to kelner
Fajne focie

[al-szamanka]

a74-7 napisał:

> A juz myslalam ,ze byl to kelner
> Fajne focie

Haha, kelner Okruszek

[m.maska]

Na godzinę 10 miałyśmy wykupione bilety wstępu do Frauenkirche (wraz z przewodnikiem) – a byłyśmy już na miejscu.

Frauenkirche, kościół legenda, kościół symbol – nie będę się tu wiele rozpisywać, bo co ja mogę? Nawet w polskiej wersji Wikipedii artykuł jest wyjątkowo obszerny, wraz z całą historią powstania i zawalenia się kościoła po nalotach na Drezno w nocy z 13 na 14 lutego 1945 roku.

www.wikiwand.com/pl/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_Marii_Panny_w_Dre%C5%BAnie

[m.maska]

W artykule opisano historię zniszczeń, historię sterty gruzu jaka pozostała po nalotach i fakt, że w czasach NRD wybrnięto z problemu gruzowiska w centrum miasta uznaniem go za pomnik przeciw wojnie, unikając wszelkich kosztów związanych nie tylko z odbudową ale też z odgruzowaniem. Czas odbudowy, zbierania datków; mam wciąż w pamięci; przez całe lata mówiono o zbiórkach i o odbudowie, hasło Dresdner Frauenkirche gościło nieustannie w wiadomościach niemieckich stacji telewizyjnych. Zbiórki na odbudowę odbywały się zarówno w kraju jak i za granicą.

Obszerny opis ołtarza głównego umieszczono w Wikipedii, wkleję tutaj ten fragment, żeby można czytając spojrzeć na foty.

Ołtarz
Ołtarz wraz z organami
Ołtarz wyróżnia się surowością swojej formy, czym tworzy niejako kontrast z pełnymi przepychu innymi dziełami Drezdeńskiego baroku.
Na stosunkowo nieskomplikowanym planie ołtarza występują obok Jezusa modlącego się na Górze Oliwnej dwie postacie ze Starego Testamentu i dwie z Nowego. Od lewej są to: Mojżesz z tablicami Dziesięciu Przykazań, Paweł z Tarsu dzierżący miecz i trzymający książką, św. Filip Apostoł z krzyżem oraz Aaron, brat Mojżesza, z napierśnikiem oraz kadzielnicą, jako symbolami kapłaństwa. Nad Mojżeszem i Pawłem unosi się anioł trzymający łańcuch z pszenicy, a nad Filipem i Aaronem kolejny z winoroślą. Razem tworzą one symbol chleba i wina i tym samym ciała i krwi Chrystusa. Na lewo od Jezusa znajdują się mały oraz duży anioł. Kolejny anioł unosi się bezpośrednio nad Jezusem – trzyma on w rękach krzyż, będący zwiastunem ukrzyżowania. Na prawo od nich, nieco w głębi leżą dwaj śpiący mężczyźni – uczniowie – tych figur nie pomalowano żadnymi farbami. W tle, za Jezusem, widać panoramę Jerozolimy. Na całą sceną góruje oko Boga, zwane też Okiem Opatrzności. Typowo dla baroku, otaczają je chmury. Powyżej ołtarz przechodzi w prospekt organów.
Około dwóch tysięcy ocalonych elementów pierwotnego ołtarza, wykonanych przez Johanna Christiana Feigego, zamurowanych po wojnie, wydobyto z ruiny, poddano renowacji i użyto ponownie przy rekonstrukcji.

[m.maska]

Oryginalny, znaleziony na zgliszczach, częściowo zwęglony, zniekształcony krzyż wieńczący pierwotnie kopułę kościoła znajduje się wewnątrz kościoła.

[m.maska]

Z Wikipedii:
Podniebienie kopuły

Podniebienie kopuły
Osiem malowideł na podniebieniu kopuły wykonał w 1734 włoski scenograf Giovanni Battista Grone. Przedstawiały one ewangelistów – Łukasza, Mateusza, Marka, Jana – oraz cnoty chrześcijańskie – wiarę, nadzieję, miłość, miłosierdzie. Malowidła przedstawiające ewangelistów przeplatały się z tymi ukazującymi cnoty.
Po ukończeniu wewnętrznej konstrukcji kopuły w 2000, rozpoczęto ich odtwarzanie. Pierwsza próba nie zakończyła się całkowitym sukcesem – przedstawienie Jana Ewangelisty okazało się zbyt jaskrawe. Tworzenie malowidła zostało przerwane, odkuto je i powierzchnię otynkowano na nowo. Po długiej selekcji zadanie odmalowania kopuły tak, by była jak najbliższa zniszczonemu oryginałowi otrzymali malarz Christoph Wetzel oraz restaurator Peter Taubert.
Jako wzorców użyto slajdów z 1943. Nie było jednak do końca wiadomo, na ile slajdy uległy przebarwieniu, ponadto na przestrzeni wieków malowidła wielokrotnie odnawiano przy użyciu różnych mieszanek. By odtworzyć malowidła, Christoph Wetzel badał inne ocalałe malowidła Gronego.

[al-szamanka]

Piekny.

[m.maska]

To jeszcze kilka fotek Frauenkirche... bo w końcu o to szło, żeby jego charakterystyczna sylwetka powróciła na panoramę miasta, jak na obrazie Bellotta zwanego Canalettem.

[m.maska]

Neumarkt(Nowy Rynek) to ścisłe centrum miasta przez które przewalają się tysiące turystów i trasa do Residenzschloss i dalej do Zwingera.

[m.maska]

Friedensbrunnen lub Türkenbrunnen znajduje się na starym mieście w Dreźnie i jest jedną z najstarszych fontann w mieście. Fontanna znajduje się na Jüdenhof, u zbiegu z Neumarkt, przed wejściem do Johanneum. Zbudowana z piaskowca składa się z ośmiokątnej niecki fontannowej o rozmiarach 4,5 na 4,5 metra. Osiem boków ozdobiono trzema ośmioramiennymi rozetami a jej głębokość wynosi 1,4 metra. Pośrodku basenu stoi ośmioboczna kolumna z kwadratowym postumentem, na którym znajduje się maska tryskająca wodą. Z drugiej strony kolumnę zdobią owalne, lekko zakrzywione płaskorzeźby z napisami łacińskimi. Na cokole znajduje się rzeźba bogini wojny Bellona.
Historia: Fontanna pierwotnie znajdowała się po wschodniej stronie Neumarkt. Jej historia sięga 1616 roku. Figura Samsona z lwem tryskającym wodą została zaplanowana jako główna figura fontanny, plany te zarzucono, ponieważ rada miejska nie mogła dojść do porozumienia w sprawie rzeźby i obawiając się kosztów. Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej Christoph Abraham Walther stworzył na podstawie fontanny w latach 1649/50 wizerunek bogini pokoju Eirene. Dodatkowo fontanna otrzymała napis Pacem qui amas lege. Irene sum quae Martem cruentum vici, fregi; nunc fontem hunc pacificum aperui z voto SPOD Ao MBCL. (Wy, którzy kochacie pokój, czytajcie. Jestem boginią pokoju, która pokonała i obaliła boga wojny Marsa; teraz otworzyłem tę fontannę pokoju zgodnie ze ślubowaniem rady miejskiej i mieszkańców Drezna w 1650 r. Po zwycięskiej bitwie pod Kahlenberg z Turkami, w której brał udział elektor saski Johann Georg III., posąg Eirene z 1683 r. został zastąpiony nowym posągiem Bellony, bogini wojny(błędnie nazywanego Wiktorią). Inskrypcja została również wymieniona na czczącą wojowniczego Johanna Georga III. Dlatego fontannę nazywano także Johann-Georgen-Brunnen, Victoriabrunnen lub Türkenbrunnen. Kiedy w 1866 roku na Neumarkt stanął pomnik króla saskiego Fryderyka Augusta II, fontannę przeniesiono na obecne miejsce.

[m.maska]

Kolejnym punktem w naszym programie był oczywiście Zwinger. Idąc od Frauenkirche mija się Residenzschloss i już pod arkadą znajdująca się pod przejściem łączącym Rezydencję Wettynów z... Taschenbergpalais, który August II Mocny zbudował dla swojej ówczesnej metresy Hrabiny Cosel i zadbał o to żeby nikt go nie widział kiedy ją odwiedzał, łącząc właśnie Residenzschloss z jej siedzibą zadaszonym przejściem, wylania się Zwinger.

[m.maska]

Przed pałacem hrabiny Cosel (na zdjęciach widoczny jest zaledwie fragment tej ogromnej rezydencji) spotkałyśmy polską wycieczkę. Dzięki Kraszewskiemu, który 20 lat spędził w Dreźnie i wiele swoich książek poświęcił okresowi panowania Augusta Mocnego ale i Hrabinie Cosel, jest ona wśród Polaków znana i zapewne każda wycieczka zatrzymuje się przed jej dawną rezydencją. Dzisiaj ta rezydencja funkcjonuje jako Grand Hotel Taschenbergpalais i należy do sieci hoteli Kempinski. O jej wielkości niech świadczy fakt, że oprócz 213 pokoi i apartamentów, hotel prowadzi Palais Bistro i Karl May Bar. Cafe Vestibül, która znajduje się obok klatki schodowej barokowego budowniczego Pöppelmanna, jest jedną z dwóch kawiarni. Znajduje się tam również strefa spa z basenem, łaźnią parową, kabiną na podczerwień i sauną, centrum fitness i farma piękności, a także różne masaże.

[m.maska]

I właśnie przed nami wyrasta już Zwinger podczas gdy po prawej stronie mamy Residenzschloss, jednym słowem, wszędzie blisko.

[m.maska]

Na niewielkim placyku powstałym pomiędzy ulicami, przy których znajdują się Taschenbergpalais, Residenzschloss i Zwinger znalazła swoje miejsce neogotycka fontanna znana jako Cholerabrunnen – fontanna cholery.
Cholerabrunnen (również fontanna Gutschmida) – fontannę sfinansował baron Eugen von Gutschmid, w podzięce za to, że Drezno oszczędzone zostało podczas epidemii cholery, która w latach 1841 i 1842 zagrażała miastu od strony Odry i Dolnej Łaby.

Jej architektem był Gottfried Semper, projekt przejął Karl-Moritz Seelig, projekt został uroczyście przekazany miastu 15 lipca 1846 roku. Pierwotnie fontanna stała na środku Postplatz jednak musiała zostać przeniesiona na obecne miejsce, ponieważ stanowiła przeszkodę dla ruchu.
Wtedy też przeprowadzono pierwsze znaczące prace konserwatorskie. Ponieważ jednak materiał był zbyt kruchy, podjęto decyzję o jego całkowitej przebudowie. Rzeźbiarz Franz Schwarz wykonał to w 1892 roku.
Wygląd: Na specjalne życzenie klienta i wbrew własnym pomysłom Semper zaprojektował fontannę w stylu neogotyckim. W ośmiobocznej podstawie fontanny o średnicy około 6,76 metra, , wykonanej z granitu, stoi niezwykle spiczasta kolumna fontanny, zwieńczona dużym kwiatonem. Zarówno kolumna, jak i zwieńczenie wykonane są z piaskowca. Całość wspierają liczne wysokie, smukłe kolumny i ostrołuki; na dwóch kondygnacjach wspieranych przez sklepienia krzyżowe, znajduje się łącznie dziesięć wysokich, wąskich okien. Na czterech bokach umieszczono figury postaci religijnych o wysokości 90 cm: na północy Wittekind, pierwszy ochrzczony książę starych Sasów na wschodzie Winfried Bonifatius, pierwszy apostoł Niemców, na południu Jan Chrzciciel na zachodzie Elisabeth, Landgrafini Turyngii.

[m.maska]

No to czas na Zwinger... ach nie, cofnijmy się, wejdziemy przez Kronentor....

[m.maska]

...no gdzież tam – przejście przez Kronnentor(Bramę Koronną), niestety w remoncie.

[m.maska]

Zapraszam na spacer po tarasach Zwingera, z tego poziomu lepiej widać jak ogromny jest to kompleks i jak wielka była miłość Augusta II Mocnego do splendoru, bo Zwinger to jego dzieło. A i pora dnia była odpowiednia do robienia fotek.
1 – po prawej w zasięgu wzroku Residenzschloss, na wprost należący do Zwingera, Pawilon Miejski(Stadtpavillon, Glockenspielpavillon)
2 – Langgalerie
3 – Tutaj udało mi się objąć na zdjęciu niemal połowę kompleksu Zwingera: na środku widoczny jest Wallpavillon(Pawilon Wałowy), po jego lewej stronie Salon Matematyczno-Fizyczny (Mathematisch-Physikalischer Salon) a po prawej Pawilon Francuski (Französischer Pavillon).
Na zdjęciach widać, że połowa ogromnego placu pośrodku Zwingera była w tym czasie w renowacji, niestety – dzisiaj po roku zapewne inaczej się już prezentuje.

[al-szamanka]

m.maska napisała:

> Zapraszam na spacer po tarasach Zwingera, z tego poziomu lepiej widać jak ogrom
> ny jest to kompleks i jak wielka była miłość Augusta II Mocnego do splendoru, b
> o Zwinger to jego dzieło. A i pora dnia była odpowiednia do robienia fotek.
> 1 – po prawej w zasięgu wzroku Residenzschloss, na wprost należący do Zwingera,
> Pawilon Miejski(Stadtpavillon, Glockenspielpavillon)
> 2 – Langgalerie
> 3 – Tutaj udało mi się objąć na zdjęciu niemal połowę kompleksu Zwingera: na śr
> odku widoczny jest Wallpavillon(Pawilon Wałowy), po jego lewej stronie Salon Ma
> tematyczno-Fizyczny (Mathematisch-Physikalischer Salon) a po prawej Pawilon Fra
> ncuski (Französischer Pavillon).
> Na zdjęciach widać, że połowa ogromnego placu pośrodku Zwingera była w tym czas
> ie w renowacji, niestety – dzisiaj po roku zapewne inaczej się już prezentuje.
>
>
>

Ciekawe ile czlowiek kilometrow wychodzi, zwiedzajac to wszystko.

[m.maska]

Na tym zdjęciu kilka obiektów opuściłam, więcej tam tego jest:
1 - Salon Matematyczno-Fizyczny (Mathematisch-Physikalischer Salon)
2 - Wallpavillon(Pawilon Wałowy)
3 - Pawilon Francuski (Französischer Pavillon)
4 - Galeria Sempera (Sempergalerie)
5 - Pawilon Niemiecki (Deutscher Pavillon)
a pod nami znajdował się Pawilon Porcelanowy (Porzellanpavillon)

[m.maska]

Podobnie jak w przypadku Frauenkirche, Wikipedia ma sporo informacji nt. Zwingera, wiec nie ma sensu kombinować. www.wikiwand.com/pl/Zwinger
1 – Langgalerie, Kronentor i Salon Matematyczno-Fizyczny (Mathematisch-Physikalischer Salon)
2 – Kronentor
3 - Pawilon Francuski (Französischer Pavillon) i Galeria Sempera (Sempergalerie)
4 - Pawilon Niemiecki (Deutscher Pavillon) i w tel Residenzschloss

[m.maska]

1 – Kronentor
2 - Porzellanpavillon
3 - Wallpavillon

[m.maska]

Kronentor to brama i pawilon i obok Wallpavillon najbardziej znana część i często jest symbolem drezdeńskiego Zwingera na ilustracjach. Do Bramy Koronnej po obu stronach przylegają galerie, umiejscowiona jest frontem na starym murze fortecznym; Kronentor pierwotnie zapewniała dostęp spoza miasta przez mury twierdzy przez przerzucony nad fosą most. Dlatego przez Zwingergraben (fosa) do Kronentor nie prowadził żaden kamienny most odpowiadający randze tej budowli, a jedynie wąska drewniana kładka, którą w razie ataku można było szybko rozebrać. W tej formie został tez odbudowany po odkryciu i rozbudowie Zwingergraben w XX wieku.

Wzorcem budowli były głównie dzieła włoskiego późnego baroku, m.in. G.L.Berniniego. Kronentor zaprojektowano jako „wieżę bramną” z okrągłym łukowym przejściem w parterze. Przejście flankują dwie pary kolumn, do których dobudowano nisze z rzeźbami. Postacie niszowe z boku rowu to Vulkan po lewej i Bachus po prawej. Od strony dziedzińca znajdują się po lewej stronie Ceres i po prawej Pomona.
Figury grajków z szałamają i tamburynem flankują portal od strony dziedzińca. Na parterze jest mocno wygięte belkowanie, przestrzelone szczyty oraz duże zworniki z głowami i herbami. Z drugiej strony górne piętro posiada hol otwarty z czterech stron, co nadaje całej budowli „łagodnej lekkości”. Attyka oparta na wygiętym belkowaniu, skośnych szczytach, figuralnych zwornikach, prezentuje herby sasko-polskie, inicjały i koronę zarówno od strony dziedzińca, jak i od strony fosy. Na szczycie znajduje się dwanaście rzeźb o różnej tematyce związanej z Herkulesem i porami roku. Cały ten program z dekoracją figury Herkulesa sięga czasów, kiedy budowla miała zostać wzniesiona jako Brama Herkulesa. Postacie otaczają kopułę w kształcie cebuli, na której cztery polskie orły trzymają polską koronę królewską.
Kopula wieńcząca budowle mieni się saksońską zielenią i złotem i nadaje Bramie Koronnej szczególny wygląd. Lekko spłaszczona, przypomina poduszkę, na której spoczywa ciężka korona. Nie tylko oznacza Królestwo Polskie, a dokładniej Saksonię-Polskę, pod względem symbolicznej treści, ale także w formie nawiązuje do cebulowych kopuł Europy Wschodniej; jest zatem symbiotycznym odpowiednikiem osi saskiej w Warszawie i zwiastuje barokową architekturę Drezna jako „pośrednika kultury między Wschodem a Zachodem”.
Wewnątrz kopuły znajdował się fresk na sklepieniu przedstawiający Wiosenną Ofiarę Flory z bogatą dekoracją z gałązek kwiatowych i festonów. Fresk został zniszczony w 1945 roku. Można go było również zobaczyć z dolnego przejścia przez otwarte okrągłe oko w podwieszanym suficie.
Na Bramie Koronnej na fasadzie znajduje się kartusz z herbem I Rzeczypospolitej oraz zwieńczenie rzeźbami czterech polskich orłów i polskiej korony królewskiej.

[m.maska]

1 - Naprzeciw Kronentor znajduje sie Sempergalerie, po prawej Deutscher Pavillon
2 - Mathematisch-Physikalischer Salon - Salon Matematyczno-Fizyczny jako muzeum należy Państwowych Zbiorów Sztuki w Dreźnie. Powstanie tych królewsko-saksońskich zbiorów sztuki były świadectwem technicznych zainteresowań saksońskich monarchów matematycznymi i fizycznymi instrumentami, kolejnym powodem była potrzeba reprezentacji i upodobania do mechanicznych zabawek. Salon Matematyczno-Fizyczny ma swoje miejsce w Zwingerze od 1728 roku.
Nie było nam dane tych zbiorów obejrzeć, ponieważ w ubiegłym roku, akurat w piątki był nieczynny.

[m.maska]

Wallpavillon jest najbardziej znaczącym pawilonem drezdeńskiego Zwingera.
Na miejscu Pawilonu Wałowego wg szkiców Augusta Mocnego miała być pierwotnie zbudowana kaskada. Zamiast tego zbudowano potężne schody łączące wszystkie poziomy tarasów.
Jednak w 1711 r. dobudowano galerię łukową, która od razu flankowała wspomniane schody. W rezultacie nie na wszystkie poziomy tarasu można było dostać się ze schodów.
Pojawiło się kilka projektów na rozwiązanie tego problemu, w rezultacie projekt wykonany w 1715 roku uwzględniał podcienia także na pietrze, rezygnując ze wstępnych szkiców. Załamano linie dachu likwidując w ten sposób jego nudny wygląd z projektów pierwotnych.
Wypukły, łukowy budynek, który został zrealizowany, organicznie i harmonijnie wpisuje się w łukowatą galerię, która sprawia wrażenie wklęsłej.
Fasada
Centralny Kartusz: po lewej Wenus i przedstawienie Augusta Mocnego jako Parysa z polską koroną królewską, po prawej Minerwa i Junona, powyżej: Herkules.

Liczne rzeźby uzupełniają zewnętrzny widok Pawilonu Wałowego: Herkules Saxonicus, Książę Parys z trzema boginiami, czterema wiatrami oraz Junoną i Jowiszem. Można wyróżnić dwie tematyki ikonograficzne. Pierwsza ma przedstawiać niesforne życie natury, ucieleśnione przez liczne hermy na parterze pawilonu. W strefie parterowej hermy satyrów zdobią sześć filarów wejść do Zwingerhof; od boku do środka najpierw jedna, potem dwie, a na końcu trzy figury. Druga ma przedstawiać połączenie światów mitologii greckiej i roszczeń Augusta Mocnego do władzy politycznej. W centrum znajduje się Herkules Saxonicus, który w imieniu Augusta Mocnego niesie kulę ziemską nad herbem sasko-polskim, wskazuje to na Wikariusza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Augusta Mocnego w 1711 r.: Pöppelmann, który zaprojektował tę scenerię wyjaśnił intencję w przedmowie swojego ryciny, nawiązując do dwunastu prac Herkulesa. Aby otrzymać jabłka Hesperyd od Atlasa, Herkules musiał krótko podtrzymywać niebiosa po to by potem oddać je Atlasowi. Mit ten uznano za paralelę cesarskich rządów Augusta Mocnego: nasz bohaterski król to filar, częściowo najwyższy nadzorca, częściowo podpora świata, dźwigający na barkach sferę niebios, z nadzieją na tytuł cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, ustawiony wysoko nad wielkimi schodami.
Pewną rolę mogła odgrywać także walka o stabilność Polski i niejasna nadzieja na cesarską koronę.
Na kartuszu środkowego wejścia obramowuje signum A.R. ("Augustus Rex", łac. "Król August"), po obu stronach widoczne są miecze otoczone rozpościerającymi skrzydła orłami. Centralny kartusz na konstrukcji szczytowej przedstawia postacie puttów i dmących w fanfary Wiktorii; Ślepy szczyt flankowany jest z jednej strony wieńcem laurowym Parysa w postaci młodzieńczego Augusta, który zamiast jabłka dzierży w ręku polską koronę królewską; zwraca się w stronę stojącej obok niego Wenus. Po drugiej stronie widoczne są „odrzucone” boginie Minerwa i Juno. Druga centralna grupa na Wallpavillon to „Wyrok Parysa”. Parys symbolizuje młodego Augusta Mocnego, trzymającego w rękach koronę Polski. Otaczają go trzy boginie Wenus, Junona i Minerwa, które obdarzają go koroną wraz ze swoimi darami miłości, mocy i mądrości. Ponadto znajdują się tam grupy czterech wiatrów. Te podwójne figury wieńczą filary barokowej budowli na czterech rogach barokowego pawilonu. Nad nimi Herkules z kulą ziemską, obok nich książę Parys z koroną Polski i trzy boginie zwiastujące chwałę Augusta. Alegorie czterech wiatrów składają się z następujących grup figur:
1 - Notos, południowy wiatr, z wysłanniczką bogów Iris.
2 - Euros, wiatr wschodni, z matką wiatrów Eos (obie grupy figur znajdują się od strony dziedzińca).
3 - Zefir, wiatr zachodni, z przynoszącą kwiaty Chloris.
4 - Boreasz, wiatr północny, z nimfą Orejtyja, którą porwał . Wszystkie głoszą „chwałę Herkulesa Saxonicusa na cztery strony nieba”.
Nad łukowymi oknami widać osiem głów jako zworniki w szczytach: postać kobieca z duńskim Orderem Słonia; kolejna postać kobieca z Orderem Orła Polskiego; postać żydowskiego mędrca Saula i greckiego Solona. Na zwornikach sąsiednich frontonów znajdują się koronowane głowy Saula i Solona.
Centralny szczyt przedsionka od strony wału flankują postacie Jowisza i Junony. W 1727 r. Louis de Silvestre otrzymał zlecenie namalowania za 4000 talarów fresku sufitowego „Triumf Sztuk” w sali balowej Pawilonu Wałowego. W kwietniu tego samego roku Silvestre napisał, że stworzył szkic do obrazu, ale szkic pozostał niewykonany.
Powstała w 1715 roku budowla została bardzo zniszczona podczas bombardowań w nocy z 13 na 14 lutego 1945 roku.

[a74-7]

Wow!

[m.maska]

A to już Wallpavillon od strony tarasów, oczywiście symbole Augusta Mocnego.

[m.maska]

I jeszcze tarasy Zwingera, też częściowo w renowacji.

[m.maska]

Z tej strony z tarasów Zwingera schodzi się na Plac Teatralny z widokiem na Hofkirche i Residenzschloss. Plac Teatralny, to duży otwarty plac, tylko z jednej strony ogranicza go Zwinger a konkretnie Sempergalerie.

[m.maska]

Wejście do Gemäldegalerie Alte Meister – właściwie miałyśmy najpierw obejrzeć Zbiory Porcelany, ale skoro znalazłyśmy się już tutaj, to zacznijmy od Galerii Obrazów Starych Mistrzów.
Z Wikipedii:
Galeria Drezdeńska – muzeum Państwowych Zbiorów Sztuki w Dreźnie, jedna z największych kolekcji malarstwa europejskiego na świecie, która zwana jest Galerią Obrazów Starych Mistrzów (niem. Gemäldegalerie Alte Meister).

[m.maska]

Z Wikipedii:
Historia
Powstanie Galerii datuje się na rok 1560, kiedy książę elektor Saksonii, August, założył skarbiec. Był on pasjonatem historycznych militariów, a także zgromadził liczne zbiory malarstwa renesansowego, głównie niemieckiego. Na tej bazie zaczęła powstawać kolekcja, która stała się jedną z ważniejszych w dziejach muzealnictwa.
Przełomowym okresem w historii muzeum były czasy panowania elektorów saskich i królów Polski – Augusta II i Augusta III z dynastii Wettynów, którzy dokonali zakupów licznych dzieł rzeźbiarstwa, malarstwa i rzemiosła artystycznego, a także sprowadzili m.in. 70 obrazów z galerii cesarskiej w Pradze, 268 obrazów z galerii Dux. Kolejnym dużym krokiem było sprowadzenie ponad 100 dzieł sztuki (m.in. obrazy Holbeinów, Tycjana, Rubensa) ze zbiorów Francesco III d'Este – księcia Modeny.
Z powstaniem kolekcji Wettynów ma także związek twórczość, wówczas nadwornego, malarza Augusta III, Bernardo Bellotto, który od 1747 roku malował liczne weduty Drezna i Pirny. Spektakularnym wydarzeniem było nabycie z klasztoru w Piacenzy Madonny Sykstyńskiej pędzla Rafaela. Kontakty Wettynów z dworami francuskimi, hiszpańskimi i holenderskimi zaowocowały sprowadzeniem do Drezna kolejnych dzieł.
W latach 1847–1857 architekt Gottfried Semper wzniósł monumentalny budynek, będący, od tamtego czasu, integralną częścią Zwingeru. Z przeznaczeniem na nową siedzibę Galerii urządzono w nim po wojnie również Galerię Obrazów Nowych. W czasie ostatniej wojny gmach uległ poważnemu zniszczeniu, zbiory zostały ewakuowane, duża część z nich została wywieziona (m.in. do ZSRR). Po odbudowie gmachu, przywróceniu i rewindykacji wywiezionych dzieł, Galerię udostępniono zwiedzającym.

[m.maska]

Pierwsza sala, Gemäldegalerie Alte Meister (Galeria malarstwa Starych Mistrzów) zdominowana jest przez Augusta Mocnego, był architektem tego projektu tak więc zajmuje też naczelne miejsce w galerii.
Gemäldegalerie Alte Meister jest najważniejszą częścią Zwingera i jedną z najcenniejszych na świecie kolekcji malarstwa. Kolekcja obejmuje dzieła takich mistrzów jak Rafael, Rembrandt, Rubens, Tycjan, van Dyck, El Greco, Velázquez czy Canaletto, obrazy rozmieszczono na trzech kondygnacjach Sempergalerie.
Louis de Silvestre – Król Polski August II na koniu ok. 1718 r.
Portrety konne jako sposób przedstawienia władców są niezwykle popularne od czasów starożytnych. Szczególnie w okresie baroku tak prezentowani byli królowie i książęta, ponieważ w ten sposób mogli wyrażać swoją przewagę nad innymi i prawo do suwerennego panowania. Obraz przedstawia moment energicznego ruchu, w którym król pewnie kieruje wzrok na niewidoczny dla obserwatora cel. Smugi dymu w tle wskazują na jego powrót ze zwycięskiej bitwy.

[m.maska]

Przy wejściu do drugiej sali pierwsze pojawia się marmurowe popiersie Augusta Mocnego ok. 1700/5 r.
1 - Popiersie prezentuje niezwykle barwny portret saskiego elektora Fryderyka Augusta I, który ugruntował opinię Drezna jako wspaniałej barokowej metropolii. Przedstawiony został imponujący fizycznie władca, w wieku około 30-35 lat, kiedy już dzierżył polską koronę, nie bez powodu nazywany Augustem Mocnym. Uderzająca fizjonomia uwidacznia się dopiero, gdy patrzy się na popiersie „en face”, tzn. z lewej strony.
2 – Bernardo Bellotto zw. Canaletto – Fantazja; Schody na dziedziniec pewnego pałacu ok.1762
3 - Bernardo Bellotto zw. Canaletto – Pałacowe schody prowadzące do parku ok.1762
Wraz z wojną siedmioletnią (1756-1763) praca Bellotta nad widokami Drezna i okolic dobiegła końca. Artysta szukał więc nowych motywów do sprzedaży, w tym fantazji architektonicznych (tzw. capricci), które powstały jako supraporta, czyli obrazy zawieszone nad drzwiami. W tym celu malarz urozmaicił „Schody Gigantów” z Pałacu Dożów w Wenecji. Żebraczka w prawym dolnym rogu przypomina słynną "Czekoladową dziewczynę" Liotarda.

Bernardo Bellotto po tym jak już obmalował Drezno i okolice wyruszył na poszukiwanie nowych inspiracji. Jego celem był dwór moskiewski Katarzyny Wielkiej, ale na szczęście na drodze stanęła mu Warszawa a Król August Poniatowski przebił propozycję Katarzyny i zdołał zatrzymać artystę w Warszawie; po wojnie na podstawie obrazów Canaletta właśnie, Polska odbudowywała swoją stolicę.

Warszawa teraz ma nie lada gratkę...Na Zamku Królewskim otwarto wystawę "Bernardo Bellotto. W 300. rocznicę urodzin malarza"
www.rmf24.pl/regiony/warszawa/news-na-zamku-krolewskim-otwarto-wystawe-bernardo-bellotto-w-300-,nId,6302124#crp_state=1

[m.maska]

1 – Peter Paul Rubens – Pijany Herkules prowadzony przez dwóch Satyrów.
2 – Giambologna – Noc po Michale Aniele – upominek wielkiego księcia Toskanii dla Cosimo de'Medici, przed 1574r.
Michał Anioł pozostawił swoje „Pory dnia” częściowo niedokończone, co jest widoczne po zaledwie zarysowanych głowach „Dnia” i „Nocy”. Giambologna wykończył jego wersję aż do ostatniego detalu. U Michała Anioła tylko „Noc” posiada atrybuty: sowę(nocny ptak) i maskę(nocne koszmary). Giambologna uzupełnił również pozostałe trzy figury o cechy charakterystyczne; spoczywają one na chmurach na których widoczne jest słońce; pełne („Dzień”), wschodzące („poranek”) i zachodzące („Wieczór”).
3 – Francesco Mochi – Jan Chrzciciel (marmur 1629) – statuetka jest głównym dziełem rzymskiego baroku i przedstawia Jana Chrzciciela podczas płomiennego kazania. Statuetka została wykonana na zamówienie papieża Urbana VIII do kaplicy rodziny Barberini w Sant'Andrea della Valle. Tam miała zastąpić rzeźbę wykonaną przez Pietro Berniniego, co jednak jego sławny syn Gian Lorenzo uniemożliwił. Jan Chrzciciel Mochiego przeszła w ręce rodziny Chigi, których antyczne zbiory w 1728 roku zakupił August Mocny.

[m.maska]

1 - Oryginalny Rafael w Dreźnie
Powodem tej specjalnej wystawy jest 500. rocznica śmierci Raffaello Sanzio da Urbino (1483-1520), jednego z najbardziej wpływowych włoskich artystów renesansu; Galeria Obrazów Starych Mistrzów posiada główne jego dzieło: Madonna Sykstyńska. Rafael wykonał je na zlecenie papieża Juliusza II jako malowidło ołtarzowe dla kościoła klasztornego San Sisto w Piacenza, gdzie Madonna Sykstyńska została przedstawiona na ołtarzu głównym najpóźniej do 1514 roku. Obraz zdobił kościół przez prawie 250 lat, zanim trafił do kolekcji drezdeńskiej. Mimo dużych zakupów dokonanych przez Augusta Mocnego i jego syna, brakowało tam dzieła Rafaela. Aby konkurować z innymi kolekcjami książęcymi, konieczne było posiadanie oryginalnego obrazu tego mistrza renesansu. Kopie oparte na dziełach Rafaela były wielokrotnie kupowane jako oryginały do kolekcji – np. Madonna della Sedia, która przybyła do Drezna w 1742 roku. Dopiero podczas panowania Augusta III udało się nabyć, do elektorsko-królewskiej kolekcji sztuki Madonnę Sykstyńską, autentyczny obraz Rafaela. Po długich negocjacjach między agentami sztuki Augusta III. mnisi z San Sisto przewieźli obraz przez Alpy do Drezna, gdzie dotarł na wiosnę 1754 roku.
2 - Na czas wystawy ustawiono zasugerowana przegrodę ołtarzową z dołączonym tu krucyfiksem, który ma wyjaśnić pierwotne miejsce ekspozycji Madonny Sykstyńskiej. Po jej ukończeniu przez Rafaela około 1514 roku Madonna Sykstyńska została umieszczona na ołtarzu głównym w kościele klasztornym San Sisto w Piacenza, naprzeciw chóru. Na przegrodzie chóru znajdował się krucyfiks, którego tył był skierowany w stronę Madonny Sykstyńskiej. Tak właśnie ilustrowane jest to tutaj. Przegroda chóru i krucyfiks w San Sisto zostały zdemontowane w połowie XVI wieku w wyniku reformy kościelnej i niestety nie można ich już dziś zrekonstruować. Pokazany na wystawie krucyfiks jest historycznym odlewem dzieła Donatella, zainstalowanego wcześniej na przegrodzie chóru w Sant'Antonio w Padwie.

[m.maska]

A tutaj Ołtarz Główny kościoła San Sisto w Piacenza – to moje zdjęcia z naszej podróży w 2019 roku. Skoro oryginał znajduje się w Zwingerze to tam wisi kopia, ale oprawę ma wspaniałą.

[al-szamanka]

m.maska napisała:

> A tutaj Ołtarz Główny kościoła San Sisto w Piacenza – to moje zdjęcia z naszej
> podróży w 2019 roku. Skoro oryginał znajduje się w Zwingerze to tam wisi kopia
> , ale oprawę ma wspaniałą.
>
>
>

Na zdjeciu wyglada prawie tak samo pieknie jak w rzeczywistosci... pamietam!

[m.maska]

1 - Parmigianino – Parma 1503-1540 Casalmaggiore
Madonna z Dzieciątkiem, świętymi Szczepanem, Janem Chrzcicielem i darczyńcą, 1539/1540
Olej na desce z topoli zakupiony w 1746 r. w Galerii Książęcej w Modenie.
Ołtarz z kościoła Santo Stefano w Casalmaggiore przedstawia niebiańską wizję. Artysta podkreśla blask Glorii wokół Maryi i Dzieciątka Jezus poprzez kontrast z ciemnymi chmurami. Św. Szczepan siedzi po lewej stronie; został ukamienowany za wiarę chrześcijańską. Darczyńca, po jego lewej stronie, nie został zidentyfikowany. Po prawej stronie umieszczony został Jan Chrzciciel. Stylistycznie obraz należy do epoki manieryzmu, który zastąpił renesans od około 1530 roku.

[m.maska]

Dramat i teatr w baroku
Malarstwo we Włoszech w XVII wieku charakteryzowało się dużym ładunkiem emocjonalnym i dramatycznym ukierunkowaniem malarskim. Jak widać w tej sali, malarze wypracowali cały repertuar skutecznych środków. Obejmuje to kontrasty jasno-ciemno i efekty świetlne, możliwie najbardziej realistyczną reprezentację ludzi oraz ekspresyjny opis uczuć i afektów. Carracci w Bolonii po raz pierwszy wprowadził realizm malarstwa barokowego. W Rzymie i Neapolu caravaggiści i ich następcy kształtowali retorykę obrazów. Orientacja na starożytność zaowocowała również klasycznym, zrównoważonym nurtem. Na przełomie XVII i XVIII wieku pojawiły się pierwsze tendencje do ozdobnego języka projektowania w stylu rokoko. Celem malarstwa barokowego jest niezwykle emocjonalny odbiór obserwatora.
Malarstwo weneckie
Jednym z punktów skupienia drezdeńskiej galerii obrazów jest malarstwo Wenecji z XVI wieku. Bogactwo kolorystyki, pełnia światła i zmysłowość nakładania farby charakteryzują te obrazy. „Śpiąca Wenus” Giorgione jest ważnym dziełem europejskiej historii sztuki. Zainteresowanie Renesansu ludźmi jest widoczne w tym pierwszym wielkopostaciowym kobiecym akcie. Ponadto malarz ten poświęcił również swoją uwagę pejzażom, co od razu podchwycili inni artyści. W rodzajach portretów i malarstwa historycznego mistrzostwo osiągali artyści weneccy, tacy jak Tycjan, Tintoretto i Veronese. Dzięki wyczulonym opisom możemy jeszcze dziś zorientować się, jaki charakter miała osoba sportretowana. Równie poruszające są wspaniałe historie, które są prezentowane jak na scenie teatralnej. Różnorodność postaci i zróżnicowany język ich gestów oraz sugestia najróżniejszych istot łączą się z
opowieścią.

[m.maska]

Barok
Te dwie sale gromadzą przykłady z różnorodnej historii baroku, która rozpoczęła się około 1600 roku w Bolonii i Rzymie. Wizerunki świętych uduchowionych, często wyobrażeni teatralnie są głównie zasługą Guido Reniego i jego uczniów. Wysoko cenione są miedziane panele, które pozwoliły na niezwykle delikatne i świetliste malowanie. Następcy Caravaggia rozpowszechniali świeckie motywy, takie jak martwe natury i sceny rodzajowe, które znalazły się również w malarstwie religijnym.

1 - Ercole de'Robert Ferrara ok.c. 1455-1496 Ferrara
Aresztowanie Chrystusa,
Droga Chrystusa na Golgotę,
1482/1486 Olej na desce z topoli nabyty w 1750 roku od San Giovanni in Monte, Bolonia.
W ciągu XV wieku duże ołtarze posiadały mniejsze panele jako podstawy (predella). Panele te w większości miały motywy narracyjne, podczas gdy obrazy ołtarzowe przedstawiały poszczególnych świętych. Artysta Ferrary stworzył predelle do ołtarza głównego San Giovanni in Monte w Bolonii. Pierwszy pokazuje modlitwę Chrystusa po lewej stronie na Górze Oliwnej, a po prawej jego pojmanie przez żołnierzy dowodzonych przez Judasza. Drugi przedstawia Chrystusa w drodze na ukrzyżowanie na Golgotę.

[m.maska]

Tym razem będzie dłużej... właśnie w Dniu Wszystkich Świętych dotarłam w opisie Galerii Malarstwa Starych Mistrzów do miejsca, którego tematyka jest jak najbardziej na czasie.

"Bernini, Papież i Śmierć"
Kiedy kardynał Fabio Chigi (1599 – 1667) został wybrany na papieża Aleksandra VII 7 kwietnia 1655 r. 63 głosami na 64 obecnych kardynałów, już trzeciego dnia swego pontyfikatu wezwał sławnego wówczas rzeźbiarza, który był niemal w tym samym wieku co Aleksander VII, Gian Lorenzo Bernini (1598 – 1680) i zlecił mu wyrzeźbienie dla niego czaszki.
Dlaczego? 56-letni papież był człowiekiem doświadczonym. Wkrótce po studiach filozoficznych i teologicznych w Sienie został zastępcą wysłannika Stolicy Apostolskiej w Ferrarze, inkwizytorem na Malcie, ambasadorem Stolicy Apostolskiej w Kolonii i brał udział w negocjacjach pokoju westfalskiego w 1648 roku w Münster po stronie katolickiej . W 1652 został wyświęcony na kardynała i został kardynałem-sekretarzem stanu w Rzymie.
Chrześcijanie wierzą w Jezusa z Nazaretu, w Jego śmierć i zmartwychwstanie. Śmierć w swoim religijnym znaczeniu była znacznie bliższa ludziom w XVII wieku niż jest dzisiaj. Włączenie śmierci do swojego myślenia i życia, w połączeniu z pobożnym życiem, mogło odebrać mu demoniczną moc, z drugiej strony przypominało o tym, ze ziemskie życie nie jest wieczne i należy z niego odpowiednio korzystać. Jako człowiek Fabio Chigi też to czuł i otaczał się rzeczami, które przez cały czas przypominały mu o śmierci: trumna pod łóżkiem, pił ze srebrnego kubka z wyrzeźbionym na dnie witerunkiem śmierci... a czaszka na jego biurku miała przestrzegać. Czaszka z marmuru z Carrary! Tylko jednej osobie udało się ujarzmić ten kruchy materiał młotkiem i dłutem, był nim mistrz Gian Lorenzo Bernini.
Papież i mistrz znali się nawzajem, a czaszka i skrzyżowane piszczele były właściwie powodem ich przyjaźni, która sprawiła, że w Rzymie powstały barokowe cuda dzięki temu genialnemu artyście i kochającemu sztukę papieżowi. Bernini odcisnął trwały ślad na wyglądzie miasta swoimi budynkami i fontannami, a jego prywatne, publiczne i sakralne rzeźby stały się uosobieniem epoki baroku. Ostateczny projekt Placu św. Piotra, zapoczątkowany przez Berniniego w 1656 roku na zlecenie papieża Aleksandra VII, jest chyba najważniejszym przykładem wspaniałego, wręcz pompatycznego poczucia przestrzeni w projektowaniu architektonicznym epoki baroku.

Papież Aleksander VII mianował kardynałem swojego siostrzeńca Flavio Chigi, który w dzisiejszym Palazzo Odescalchi posiadał dużą kolekcję antyków. W 1728 r. August Mocny (1670 – 1733) zlecił swojemu agentowi, baronowi Raymondowi Le Plat, zakup „Kolekcji Chigi”, 164 antycznych rzeźb i 4 współczesnych dzieł, z których jednym była czaszka Berniniego, przechowywana w zamku Pillnitz, sklasyfikowana jako „nie antyczna”. " pozostawała zapomniana i uznany przez świat sztuki za zaginiona. Dzięki dużej wystawie Caravaggio w ubiegłym roku w Dreźnie(2020), na którą poszukiwano „symbolicznej rzeźby” odpowiedniej dla epoki baroku znaleziono czaszkę, niespodzianka była wielka, a dowód posiadania dzieła sztuki wykonanej przez Berniniego był sensacyjny.
Wykonana z białego marmuru Carrara, czaszka jest cudem. Pomimo trudnego materiału Bernini odtworzył anatomicznie poprawną ludzką czaszkę ze wszystkimi jej otworami, szkieletem, przylegającymi szwami i delikatnymi ściankami w okolicy nosa. Absolutną koniecznością stało się zaprezentowanie tego dzieła sztuki publiczności wraz z wystawą „Bernini, Papież i Śmierć”.

Śmierć nie tylko odgrywała ważną rolę w myśleniu ludzi w XVII wieku, ale całkiem konkretnie Europę nawiedziła zaraza po 1652 roku. Zdecydowane działanie papieża Aleksandra VII, bardzo podobne do naszych obecnych środków na wypadek pandemii, pomogło powstrzymać śmiertelność w Rzymie (14 000) w porównaniu z Neapolem (100 000) czy Londynem (80 000). To również temat przewodni wystawy!

1 - Portret Aleksandra VII przedstawiający go trzymającego czaszkę i skrzyżowane piszczele Berniniego, został na czas wystawy wypożyczony od Zakonu Maltańskiego w Rzymie. Dzieło jest autorstwa ucznia Berniniego, Guido U. Abbatiniego, który zmarł na dżumę w 1656 roku.
2 – Czaszka, Rzym 1655 Marmur karraryjski.
Kiedy Fabio Chigi został wybrany na papieża w 1655 roku, wezwał Berniniego i zamówił u niego ołowianą trumnę i marmurową czaszkę. Od tej pory trumna miała stać pod jego łóżkiem podczas gdy czaszka miała spoczywać na jego biurku, aby mu przypominały o tym, że śmierć może nadejść w każdej chwili. Jako dobry chrześcijanin chciał być przygotowany i jak najlepiej wykorzystać swoje życie – np. rozbudowując Rzym tak by stał się miastem godnym papiestwa.
3 - Życie i śmierć
Marmurowa czaszka, którą Bernini stworzył dla papieża Aleksandra VII w 1655 roku, była najwyraźniej podziwiana, a pomysł wkrótce kopiowany. W 1661 r. Domenico Jocovacci, który był odpowiedzialny za planowanie rzymskich ulic, zlecił dwóm współpracownikom Berniniego - Ercole Ferrata (1619-1686) i Giovanni Antonio Mari (1630/13 - 1661) - wykonanie rzeźb małego dziecka i czaszki. Obie rzeźby zostały następnie przedstawione na poduszkach wykonanych z czarnego marmuru i miały być rozumiane jako alegorie życia i śmierci. Nie wiadomo kiedy i jak, te dwie postacie i ich poduszki weszły w posiadanie Agostino Chigi (1634-1705), drugiego siostrzeńca Aleksandra VII, który po śmierci starszego bratanka, kardynała Flavio Chigi (1631) -1693, odziedziczył kuzyn. Agostino mieszkał we wspaniałym Palazzo na Corso, gdzie „Życie i śmierć” było eksponowane na pozłacanych konsolach zaprojektowanych przez Berniniego. Tak pozostało do czasu, gdy pałac musiał zostać sprzedany w 1917 roku. Ponieważ oba dzieła są również wymienione w inwentarzach rodziny Chigi, często przyjmuje się, że chodzi o czaszkę i skrzyżowane piszczele Berniniego, co – jak zostało udowodnione – nie jest prawdą.

4 - Wnętrze Bazyliki św. Piotra
Miedzioryt Rzym 1775
Miedzioryt, złożony z dwóch części, przedstawia wnętrze Bazyliki św. Piotra, która może pomieścić 20 000 wiernych. Michał Anioł zaplanował kościół jako budynek centralny, ale od 1607 Carlo Maderno wyposażył go w nawę o wymiarach 98 x 27 metrów, bogato zdobioną rzeźbami z warsztatu Berniniego. Również autorstwa Berniniego jest umieszczony pod kopułą baldachim, który wieńczy ołtarz nad grobem Apostoła Piotra i jest widoczny z daleka.

[m.maska]

1 - Francuski Caravaggizm
Obok starożytności, szczególnie licznie reprezentowany w Rzymie, barok, wywarł ogromny wpływ na wielu artystów francuskich, odwołujących się swoim stylem do emocji widza. Wyjątkowe znaczenie miał tu mieszkający w Rzymie od 1592 roku Caravaggio, którego dramatyczne światłocieniowe malarstwo znalazło wielu naśladowców wśród malarzy francuskich mieszkających we Włoszech. Prace te charakteryzują się nie tylko efektami świetlnymi, ale także silnym naturalizmem.

Malarstwo hiszpańskie w Dreźnie
Drezdeńska Galeria Malarstwa posiada jedne z największych zbiorów malarstwa hiszpańskiego w Niemczech. Zainteresowanie sztuką hiszpańską znacznie wzrosło wśród niemieckich kolekcjonerów w XIX wieku, co doprowadziło do celowych zakupów. Prawie jedna trzecia obrazów drezdeńskich pochodzi z aukcji „Galerie espagnole” francuskiego króla Ludwika Filipa I z 1853 r., która obejmowała około 450 obrazów. Wystawiane w paryskim Luwrze od 1838 r., zostały zlicytowane w Londynie, po śmierci regenta.

[m.maska]

Flamandzkie obrazy gabinetowe z XVII wieku
Odkąd Antwerpia rozkwitła jako centrum gospodarcze i kulturalne, zapotrzebowanie na obrazy wszystkich gatunków w formacie gabinetowym gwałtownie wzrosło. Kolekcjonerzy cenili dzieła wyspecjalizowanych malarzy, zwłaszcza pejzaże Jana Brueghela Starszego, Davida Vinckboonsa i Roelanta Saverysa, sceny chłopskie malarzy rodzajowych Adriaena i Isaaca van Ostade, Adriaena Browera i Jana Steena oraz martwe natury. Powszechne stały się dyskusje na temat realizmu obrazów i ich ukrytej treści.

Holenderscy mali mistrzowie XVII wieku
W „złotym wieku” Republiki Holenderskiej posiadanie dzieł sztuki, zwłaszcza obrazów, było częścią tożsamości kulturowej szerokich kręgów społeczeństwa. Bogata oferta dzieł o różnej tematyce i jakości umożliwiała nawet rzemieślnikom dekorowanie domów malowidłami. Popularne były przedstawienia wnętrz kościołów i widoki miejskie, pejzaże morskie, martwe natury i pejzaże wiejskie. W dziedzinie malarstwa rodzajowego Johanner Vermeer aud Delft przewyższył wszystkich swoich współczesnych stylem iluzjonistycznego przedstawiania rzeczywistości.

Świetni malarze z Lejdy
Drezdeńska kolekcja dzieł znakomitych malarzy z Lejdy jest jedną z najważniejszych na świecie. Swoje powstanie zawdzięcza szczególnej pasji elektora saskiego Augusta Mocnego i jego syna do jakości, błyskotliwości i koncentracji treści tej formy malarstwa rodzajowego. Obrazy Gerrita Dou, Fransa i Willema van Mieris czy Gabriela Metsu, którzy już za życia odnosili ogromne sukcesy, odpowiadały upodobaniom europejskich kolekcjonerów do wyrafinowanego, symbolicznego malarstwa.

[m.maska]

Malarstwo flamandzkie z XVI wieku
Centrum malarstwa flamandzkiego w XVI wieku stanowiła artystyczna metropolia Antwerpia. Ten rodzaj jest reprezentowany doskonałymi portretami autorstwa wybitnych Joosa van Cleve'a, Adriaena Thomasza. Key i Fransa Floris. Malarstwo historyczne i pejzażowe, reprezentowane tu przez dzieła Herriego met de Blesa, Gillisa Mostaerta i Holendra Jana van Scorela, świadczy również o rosnącej od początku XVI wieku specjalizacji niderlandzkich pracowni artystycznych.

Ołtarz Urszuli 1522/27 r.
Przedstawia scenę męczeństwa, która rozciąga się na panel środkowy i skrzydła. Jak opisano w „Legenda Aurea”, Urszula została zabita wraz ze swoimi 11 000 wyznawcami przez Hunów w powrotnej drodze z Rzymu do Kolonii. Widoczna jest sylwetka niedokończonej katedry i Groß St. Martin. Urszula przebita strzałą siedzi w towarzystwie papieża Cyriaka w nawie pod Chrystusowym Krzyżem.

[m.maska]

1 - Mały Pokłon Trzech Króli
Na pierwszym planie ukazani są trzej mędrcy ze Wschodu adorujący Matkę Bożą z Dzieciątkiem. Trzej mędrcy charakteryzują się wystawnymi, egzotycznymi szatami, podczas gdy Maria i Józef odziani są skromnie. Od średniowiecza utożsamiano ich z trzema epokami życia oraz ze znanymi wówczas kontynentami Europy, Azji i Afryki. Jako święci patroni kupców mieli również szczególne znaczenie dla Antwerpii, która była metropolia handlowa.

2 - Ganimedes w szponach orła
Według legendy Zeus zakochał się w pięknym chłopcu Ganimedesie i porwał go pod postacią orła na Olimp. Rembrandt opracował nowatorskie i niekonwencjonalne rozwiązanie obrazowe dla tematu mitologicznego, który charakteryzuje się szczególnym dramatyzmem i pewną pogodą ducha: jego głównym bohaterem nie jest przystojny młodzieniec, ale przestraszone małe dziecko. Drastycznym motywem oddawania moczu Rembrandt naruszył wszelkie zasady klasycznego malarstwa historycznego. Wydaje się, że realistyczne przedstawienie przerażonego dziecka, które Rembrandt wykonał na kilku rysunkach, zostało uzyskane dzięki precyzyjnym codziennym obserwacjom.

Rembrandt – Porwanie Ganimedesa

Młody pasterz Ganimedes prowadzi swoje owce na łąki. Ponieważ jest najpiękniejszym ze wszystkich młodych mężczyzn, ojciec chrzestny Zeus również go zauważa; chce go uczynić swoim podczaszym. Pod postacią orła zbliża się do chłopca, porywa go na oczach towarzyszy i przenosi na górę Olimp.

W Galerii Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie widzimy pikantne, słynne przedstawienie Ganimedesa. W 1635 roku Rembrandt postanowił, wbrew wszelkim malarskim tradycjom, przedstawić chłopca jako płaczące, pulchne i dość szpetne małe dziecko. Obraz wydaje się ponury. Tylko Ganimedes, umieszczony w centrum obrazu, jest namalowany w jasnych kolorach i jako pierwszy przyciąga wzrok. Chłopiec jest przedstawiony tyłem, ale odwraca się twarzą do widza przez lewe ramię - Ganimedes ma zamknięte oczy, szeroko otwarte usta i zmarszczony nos.

Chłopiec trzyma w lewej dłoni kiść wiśni, podczas gdy jego prawa ręka jest wyciągnięta i wydaje się, że chce odepchnąć orła. Ma na sobie koszulę, ale jest ona podciągnięta przez pazury ptaka, odsłaniając części jego pleców i nagi tyłek. Okrągły brzuch można również zobaczyć z profilu. Przed nim wisi czerwony chwost. I coś jeszcze wydaje nam się dziwne – chłopiec oddaje mocz!Imponujący orzeł rozpostarł skrzydła tak szeroko, że jego skrzydła nie mieszczą się na obrazie. Ptak ma kruczoczarne oczy i wbrew opiniom, że orzeł jest najbardziej dostojnym ze wszystkich ptaków, ten nie wyraża lekkości. Nie ma w sobie ani odrobiny majestatu - skrzydła, pazury, dziób i oczy wizualizują jego zachłanność. W tle widoczne są ciemne chmury podzielone ukośnym, jaśniejszym rozbłyskiem światła. Reszta tła jest już rozmyta. Zarys elementów architektonicznych w lewym dolnym rogu i kawałek lasu w prawym nadal tylko słabo symbolizują ziemska sferę, z której wyrwany jest Ganimedes.
Rembrandt umieszcza grupę nieco powyżej środka obrazu, aby wskazać, że orzeł odniesie sukces w swoim przedsięwzięciu i ostatecznie uniesie Ganimedesa do nieba. Obraz działa na widza intuicyjnie parodiując, a przez dziesięciolecia spekulowano, co właściwie Rembrandt chciał wyśmiewać – czy była to sama starożytność, jak była traktowana, czy jedno i drugie jednocześnie? Większość artystów przed Rembrandtem przedstawiała tę scenę skrajnie inaczej. Byli to najczęściej bardzo piękni młodzi ludzie, którzy wyrażali zgodę na zabranie do nieba. Motyw często kojarzony był również z homoerotyzmem, dlatego Ganimedesa często widuje się z gołym tyłkiem. Rembrandt sparodiował tu tę scenę. Opinie badaczy nie mogłyby być bardziej podzielone – z jednej strony wg nich Rembrandt był naiwnym i wulgarnym niemoralnym człowiekiem, który pracował bez zrozumienia klasycznego „decorum”, z drugiej strony uczonym, a w swoim przedstawieniu Ganimedesa zaprezentował całą paletę humanistycznego wykształcenia i w subtelny sposób ukazał krytykę polityczną i społeczną.

[m.maska]

Malarstwo holenderskie w „Złotym Wieku”

Malarstwo holenderskie przeżywało swój „Złoty Wiek” w XVII wieku. W takich centrach jak Amsterdam, Haarlem, Delft, Utrecht i Leiden poszczególne artystyczne gatunki malarskie rozkwitały, zachęcane przez duże zapotrzebowanie ze strony zamożnej, pewnej siebie klasy średniej. W sali dominują dzieła Rembrandta, najważniejszego przedstawiciela holenderskiego malarstwa portretowego i historycznego. Wielu jego uczniów, np. Jacob Backer, Ferdinand Bol, Jan Victors, Gerbrand van den Eeckhout i Arent de Gelder, podążyło za nim pod względem stylu i tematyki. Holenderscy uczniowie Caravaggia zebrali się w Utrechcie. Jego realistycznie wyglądające, efektownie oświetlone sceny rodzajowe zainspirowały „caravaggionistów z Utrechtu” do tworzenia niezależnych dzieł.
Johannes Vermeer również orientował się wg tego malarstwa; reprezentował ten gatunek tworząc swoje wczesne dzieło „Kuplerka”, które zajmuje w jego twórczości szczególną pozycję pod względem koloru i wykorzystania światła, tematyki i formatu.

Rubens i van Dyck

Po politycznym oddzieleniu północnych prowincji Niderlandów w 1579 r. od dziesięciu południowych, okupowanych przez Hiszpanów, katolicyzm stał się podstawą praktyki artystycznej w tych ostatnich. W pierwszej połowie XVII wieku Peter Paul Rubens pracował w metropolii Antwerpii, jako nadworny malarz hiszpańskich namiestników prowadził też własną pracownię zatrudniającą wielu pracowników. Niektóre z wielkoformatowych obrazów historycznych w tej sali, które należą do głównych dzieł flamandzkiego baroku, pochodzą od Rubensa i z jego warsztatu. W swojej monumentalności i dynamizmie jego prace były wzorem dla całego pokolenia flamandzkich artystów. Anthony van Dyck, najważniejszy uczeń i współpracownik Rubensa, już jako młody człowiek tworzył wybitne portrety i głowy postaci. Po osiedleniu się w Anglii został nadwornym malarzem króla Karola I. Portret króla Karola I i portrety jego rodziny są częścią ważnej drezdeńskiej kolekcji Van Dycka.

[m.maska]

W niewielkiej stosunkowo bocznej sali, wystawione są gobeliny.
Te cztery niderlandzkie gobeliny są częścią serii 10 gobelinów „Starej Pasji”, które powstały w latach 1524-1528 w Brukseli, ówczesnym europejskim centrum dywanów. Powstały prawdopodobnie na zamówienie Małgorzaty Austriaczki, będącej habsburskim namiestnikiem w Niderlandach. Przedstawienia nawiązują do projektów Bernarda van Orleya, który otworzył ten gatunek na nowe wpływy artystyczne włoskiego i niemieckiego renesansu.

1 - Wniebowstąpienie Chrystusa
2 - Ukrzyżowanie Chrystusa
3 - Niosący krzyż
4 - Pokłon pasterzy

[m.maska]

Flamandzkie malarstwo barokowe
Jacob Jordaens i Snyders należą, obok Rubensa, z którym pracowali przez pewien czas, do najważniejszych malarzy z Antwerpii XVII wieku. Jako twórca wielkoformatowych obrazów historycznych Jordaens często podejmował tematy Rubensa i rozwijał je w stylu narracyjnym. Martwe natury myśliwskie i kuchenne w tej sali są dziełem Fransa Snydersa, najważniejszego malarza martwych natur flamandzkiego baroku. Przedstawiają ułożone w rytmicznym porządku układy martwej zwierzyny łownej i drobiu, ptaków śpiewających, warzyw i owoców. Symboliczną treść kompozycji podkreślają figury sztafażowe. Żywe zwierzęta, takie jak psy, koty czy małpy, nadają martwym naturom anegdotyczny akcent. Malarstwo pejzażowe kwitło także w Antwerpii od przełomu XVI do XVII wieku. Główne dzieła Gillisa van Coninxloo Młodszego, Jana Brueghela Starszego., Joos de Momper Młodszego i Davida Teniersa Młodszego J. prezentują różnorodność tego nowego gatunku malarstwa.

[m.maska]

1 - Artysta włoski: kobiece popiersie tzw. Kleopatra przed 1700 – marmur po raz pierwszy zinwentaryzowane w 1726 r.

[m.maska]

Galeria Starych Mistrzów w Zwingerze to wręcz labirynt sal od których odchodzą kolejne na piętra i półpiętra i tak dotarłyśmy do.... sali Canaletta? ależ nie, to tylko "zajawka" tego malarza miejskich "fotografii" Warszawy, Drezna i okolic.
Ilu było Canalettów? Bo to trochę mylące jest, ano było ich dwóch...oglądamy landszafty z Wenecji, Drezna, Warszawy i to wszystko jest Canaletto, ale to Giovanni Antonio Canal zwany Canaletto malował widoki Wenecji a jego siostrzeniec Bernardo Bellotto zwany Canaletto był nadwornym malarzem Augusta Mocnego, ale i on wcześniej malował włoskie widoki, no i jako uczeń swojego wuja malował w podobnym stylu.
Bernardo Bellotto zwany Canaletto
Jaki mielibyśmy obraz Drezna z czasów Augusta Mocnego, gdyby wenecjanin Bernardo Bellotto nie namalował tego miasta? Weduty to wiernie oddane widoki miast lub krajobrazów, które Bellotto zawsze artystycznie przedstawiał. Używał nazwiska „Canaletto”, którym podpisywał się również jego słynny wujek i nauczyciel Giovanni Antonio Canal. W 1747 roku Bellotto przybył do Drezna i jako nadworny malarz elektora Saksonii stworzył widoki Drezna, Pirny i twierdzy Königstein. Są one arcydziełami malarstwa panoram miast.

1. Bernardo Bellotto zwany Canaletto, Wenecja 1722.-1780 Warszawa
Pirna z Niederposta drogą do Copitz um 1754/56
Pirna leży około 17 kilometrów w górę Łaby od Drezna, gdzie rzeka wypływa z Gór Połabskich, Zamek Sonnenstein. W latach 1753-1756 Bellotto stworzył jedenaście wedut Pirny. Nad dachami miasta góruje nie tylko twierdza, ale także Marienkirche. Bloki piaskowca, które były wysyłane między innymi do Drezna, leżą na składowisku na brzegu.

2. Bernardo Bellotto zwany Canaletto, Wenecja 1722.-1780 Warszawa
Rynek w Pirnie około 1753/54
O znaczeniu Pirny świadczą domy z okresu średniowiecza i renesansu. Ratusz znajduje się na środku rynku. Został po pożarze odrestaurowany w 1581 r., delikatna wieża pochodzi z 1718 r. Na froncie ratusza znajduje się waga miejska. Po prawej stronie budynek biura wyborczego, przed którym stoją surowe drewniane koryta na wodę źródlaną. Za rynkiem góruje wieża kościoła Mariackiego, a na płaskowyżu znajduje się Zamek Sonnenstein.

[m.maska]

Uważny obserwator zauważył już zapewne, że w zależności od stylu i epoki ściany są obite określonym kolorem tapet – wrócimy jeszcze do tych bordowych i Canaletta, ale na razie będzie to petrol i malarstwo pastelowe.

Malarstwo pastelowe
Żaden inny gatunek nie ucieleśnia rokoka tak wzorowo jak pastele (z włoskiego „pasta” to ciasto, z którego uformowany jest ołówek). Nakładane na sucho pigmenty ujawniają największą intensywność i prezentują ówczesne pudrowane włosy i twarze malowanych postaci. Często to kobiety malowały pastelami: całą Europę portretowała w Wenecji Rosalba Carriera – Drezno posiada najwięcej pasteli na świecie. Dzieła Jean-Étienne'a Liotarda, Maurice'a Quentina de Latoura i Antona Raphaela Mengsa pokazują sukces tego pełnego wdzięku gatunku.

[m.maska]

Współczesne malarstwo w galerii
Druga połowa XVIII wieku w coraz większym stopniu charakteryzuje się zakupami ówczesnej sztuki współczesnej. Do kolekcji trafiły antyczne-klasyczne sceny mitologiczne, np. Angeliki Kauffmann, czy przedstawienia natury i architektury Philippa Hackerta. Charakterystyczne dla okresu Oświecenia i wrażliwości są dzieła sztuki portretowej, takie jak autoportrety nadwornego malarza Antona Graffa. Ponadto wychodzą naprzeciw oczekiwaniom aspirującej burżuazji, a tym samym wskazują na późniejszy wiek XIX.

1. Johann Alexander Thielle Erfurt 1685-1752 Drezno
„Karuzela komiczna”. Parada w Zwingerze 1722
Na obu obrazach Thiele łączy już zbudowane części drezdeńskiego Zwingera z tymi, które są jeszcze wyłącznie w planach. Na przykład przedstawia niezrealizowaną północną dobudówkę jako pałac, podczas gdy Galeria Sempera powstała dopiero w 1855 roku. Zwinger był wspaniałą scenerią uroczystego korowodu z wyścigami konnymi na zakończenie karnawału w lutym 1722 r., w którym brał udział także August Mocny. Thiele osadza również budowle i miasto w widocznym w tle, krajobrazie.

2 . Johann Alexander Thielle Erfurt 1685-1752 Drezno
„Karuzela komiczna”. Wyścig w Zwingerze 1722
Dostarczony przez artystę w 1725;

[m.maska]

Malarstwo dworskie w Dreźnie
W pierwszej połowie XVIII wieku kolekcja elektorskich-królewskich obrazów powiększyła się o liczne nowe nabytki. Po nawróceniu na katolicyzm August II i August III preferowali motywy religijno-katolickie. Malarka Christina Wilhelm Ernst Dietrich słynęła wówczas z interpretacji opartych na wzorach holenderskich i francuskich. Tematem obrazu stała się wyrafinowana saksońska kultura dworska, a także pejzaże z okolic Drezna, które malarz veduten, Johann Aleksander Thiele, uchwycił w realistyczny sposób.

[m.maska]

Ciemny wiek XVII
Okropności wojny trzydziestoletniej (1618-1648) uniemożliwiły rozwój lokalnych ośrodków sztuki w Niemczech. Biografie wielu artystów pokazują długie pobyty w spokojniejszych regionach. We Włoszech inspirowali się przedstawieniami świętych i pejzażami naśladującymi starożytność, w Holandii realistycznymi martwymi naturami i portretami Rembrandta. Choć jeszcze w XIX wieku uważano ich za zwykłych kopistów, dopiero w naszych czasach doceniono wysoką jakość ich dzieł.

[m.maska]

1 - Heintz, Joseph Bazylea (1564-1609) Praga
Porwanie Prozerpiny
W swoich „Metamorfozach” Owidiusz opisał porwanie Prozerpiny przez rozpalonego dziką miłością Plutona. Pokazane z daleka cztery konie ścigają się po niebie z rydwanem. Z niego bóg podziemi porywa córkę Jowisza od jej towarzyszy zabaw, w dzikim i dramatycznym pościgu. Ciemne niebo już wskazuje na konsekwencje, gdy matka Prozerpiny, Ceres, pozbawia ziemię płodności. Obraz namalowany na miedzi jest jednym z najbardziej znanych dzieł artysty.

Niemiecki renesans

Humanistyczne idee starożytności i włoskiego renesansu rozprzestrzeniły się przez miasta handlowe południowych Niemiec na północ, poprzez książki, dzieła sztuki i podróżników. Refleksja nad jednostką doprowadziła do powstania nowych, zapadających w pamięć portretów, również w malarstwie religijnym. Pierwsze manierystyczne detale – niezwykła kolorystyka i ekscytujące ułożenia ciała – dały się zauważyć w malarstwie historycznym, które pod koniec stulecia stało się dominującymi cechami książęcej sztuki dworskiej.

[m.maska]

Cranachowie i ich warsztat
Lucas Cranach Starszy. był nadwornym malarzem saskiego elektora Fryderyka Mądrego w Wittenberdze w 1505 roku. W swoim dużym warsztacie tworzył dzieła sakralne i świeckie, także dla innych dworów. Wraz z reformacją w 1517 r. odważnie wcielał w życie nowe nauczanie Marcina Lutra.
Jego syn, Lucas Cranach Młodszy, z powodzeniem kontynuował rodzinny biznes. Ich spuścizna znalazła się w drezdeńskiej galerii sztuki w 1588 roku. Dziś Państwowe Zbiory Sztuki w Dreźnie posiadają największą kolekcję dzieł Cranacha na świecie.

1 - Lucas Cranach Młodszy Wittenberga 1515-1586
Eliasz i kapłani Baala 1545
Według Starego Testamentu biblijny prorok Eliasz i król Achab, który czcił Baala, kłócili się czyj bóg jest właściwy. W tym celu każdy z nich wzniósł stół ofiarny: którego ołtarz zapali się pierwszy, tego bóg jest prawowity. Podczas gdy wyznawcy obu wciąż prosili o boską pomoc, na dar Eliasza spadł ogień. Kapłani Baala zostali następnie wymordowani. Obraz ilustruje radykalny charakter walk religijnych w XVI wieku między katolikami a wyznawcami nowej doktryny Lutra.

2 - Lucas Cranach Młodszy Wittenberga 1515-1586
„Śpiący Herkules i Pigmeje” (tytuł historyczny)
W drodze do swojego dziesiątego zadania, porwania bydła Geriona, Herkules przybył do Libii, gdzie zasnął wyczerpany po walce z olbrzymem Anteuszem. „Pigmeje” zaatakowali go, gdy spał, ale nie byli w stanie zrobić mu krzywdy. Lucas Cranach Młodszy umieścił legendę w Saksonii w drugiej połowie XVI wieku. W związku z tym przedstawił „Pigmejów” jako niskiego wzrostu we współczesnych wojowniczych ubraniach i ciężko uzbrojonych. Już we wczesnym okresie nowożytnym „pigmeje” uważani byli za legendarny lud niskiego wzrostu, który między innymi osiedlił się na południe od Egiptu. Ich prawdziwe istnienie było wielokrotnie dyskutowane. Nazwa wywodzi się ze starożytnej Grecji (pygmaíos) i oznacza „wielkości pięści”. Od XIX wieku termin „pigmeje” był używany jako zbiorcze określenie różnych, odmiennych kulturowo, faktycznie istniejących społeczeństw, na przykład w Nowej Gwinei i Afryce Środkowej.
3 - Lucas Cranach Młodszy Wittenberga 1515-1586
„Przebudzony Herkules wypędza Pigmejów” (tytuł historyczny)
Cranach Młodszy stworzył wielkie tablice Herkulesa. na zlecenie elektora Moritza dla Drezdeńskiego Pałacu Rezydencyjnego. Obrazy podobnie zaprojektowane szczegółowo przedstawiają atak „Pigmejów”. Te małe mityczne stworzenia atakują śpiącego Herkulesa różnymi rodzajami broni, tak naprawdę nie wyrządzając mu krzywdy. Na drugim obrazie Herkules się obudził i zmusza „Pigmejów” do ucieczki. Faktyczną deklaracją polityczną było jednak to, że lepiej nie szukać walki z Herkulesem – tutaj będącym symbolem panującego księcia.

[m.maska]

I tak doszliśmy właśnie do obrazów Canaletta...
Co wiedzielibyśmy o Dreźnie z czasów Augusta, gdyby nie uwiecznił go na płótnie Bernardo Bellotto? Jak wyobrażalibyśmy sobie to miasto ze wszystkimi jego kościołami, pałacami, statkami i mieszkańcami, gdyby włoski artysta nie uchwycił ich w swoich wielkich wedutach? W 1747 Bellotto przybył nad Łabę z Wenecji i stworzył 33 różne widoki Drezna, Pirny i twierdzy Königstein. Malarz przekazał również podobnie barwne spostrzeżenia z Monachium, Werony, Wiednia i Warszawy. Bernardo Bellotto był szkolony przez swojego wuja, słynnego weneckiego malarza weduty, Canaletta. Przejął też od niego imię. Do dziś żaden inny malowany widok Drezna nie kształtuje naszego wyobrażenia o mieście rezydencji Augustów tak bardzo, że mówi się o „widoku Canaletta” jako coś oczywistego, ten punkt pojawia się nawet na mapie miasta.

1. Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Drezno widziane z prawego brzegu Łaby poniżej mostu Augusta -1748
To zdjęcie stało się ikoną miasta. Przedstawia słynny „widok Canaletta”. Z brzegu nowego królewskiego miasta patrzymy na Stare Miasto. Most rozbudowany przez Pöppelmanna ciągnie się 400 metrów nad Łabą. Katolicki Kościół Dworski wznosi się po prawej stronie. Jego wieża nie była jeszcze zbudowana, dlatego Bellotto wykorzystał rysunki rzymskiego architekta. Bellotto demonstruje również swoje niezwykłe umiejętności malarskie w realistycznych odbiciach miasta na tafli wody.

2. Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Neumarkt w Dreźnie z Jüdenhof około 1748/49
August III, elektor Saksonii i król Polski, jedzie swoim sześciokonnym powozem przez Neumarkt do dawnego budynku stajni na Jüdenhof. Od 1746 r. kazał urządzić tu galerię obrazów, która wcześniej mieściła się w Residenzschloss: zbiory prezentowane były za wysokimi, łukowatymi oknami na piętrze. Gwardia królewska ustawiła się przed strażą miejską Starego Miasta po prawej stronie przed Frauenkirche. Aby nadać obrazowi większą głębię, Bellotto przesunął stary Gewandhaus daleko w prawo - w rzeczywistości budynek zasłaniałby widok na Pirnaische Gasse (dziś Landhausstrasse). Priorytetem było nie skrupulatne odwzorowanie rzeczywistości, ale malarski efekt dzieła sztuki. Bellotto prowadzi widza wzdłuż fasady galerii obrazów do Frauenkirche. Nadjeżdża z Pirnaische Gasse elektor saski i król polski August II w państwowej karecie zaprzężonej w sześć białych koni. Jego celem jest galeria obrazów otwarta w 1747 roku. Słynna kolekcja obrazów, którą stworzył jego ojciec August Mocny i on sam, mieściła się w tym budynku do momentu przeniesienia go do Sempergalerie w Zwingerze w 1855 roku.

[m.maska]

1 - Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Drezno widziane z lewego brzegu Łaby nad przyczółkiem staromiejskim, 1748 r.

2 - Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Ruiny dawnego kościoła Kreuzkirche w Dreźnie, 1765 r.
W 1760 r. podczas wojny siedmioletniej wojska pruskie zbombardowały zajęte przez Austriaków Drezno. Ruiny domów wznoszą się w tle po lewej stronie, spłonęła również nawa kościoła Kreuzkirche. Uszkodzona wieża początkowo stała, dopóki ulewne deszcze nie zniszczyły fundamentów w 1765 roku, powodując zawalenie się połowy wieży. Bellotto pokazuje, jak zrujnowana wieża jest wyburzana. Inne weduty tego artysty pokazują starą wieżę kościelną przed jej zniszczeniem.

3 - Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Dziedziniec Zwingera w Dreźnie, około 1751/52
Bellotto spogląda z Wallpavillon na pawilon dzwonów i Stare Miasto Drezna. W 1719 r. odbyły się tam uroczystości zaślubin elektora Saksonii i arcyksiężnej Habsburgów. W 1727 r. August Mocny zaczął organizować w galeriach i pawilonach Zwingera poszczególne sekcje sztuki, m.in. kolekcję matematyczno-fizyczną widoczną z przodu po prawej stronie.

[m.maska]

1 - Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Altmarkt w Dreźnie od Schlossgasse, około 1750/51

2 - Giovanni Antonio Canal zwany Canaletto (1697-1768)
Canal Grande w Wenecji
Malarstwo widokowe zostało spopularyzowane we Włoszech pod koniec XVII wieku przez artystów holenderskich. Giovanni Antonio Canal, który nazywał siebie „Canaletto”, rozpowszechnił je w Wenecji. Weduty były kupowane przez szlachtę podczas ich „Wielkiej Podróży” po Europie na pamiątkę pobytu w Wenecji. Żadne inne muzeum w Niemczech nie ma porównywalnego zbioru wczesnych wedut prezentujących Canal Grande. Lekkie pociągnięcia pędzla, kontrasty światła i cienia oraz cała sceneria, wciągają obserwatora w atmosfere obrazu.

3 - Gaspar van Wittel (1653-1736)
Piazzetta i Pałac Dożów w Wenecji ok. 1695/97
Gaspar van Wittel - holenderski malarz przez większość swojego życia pracował we Włoszech. Przyczynił się do rozpowszechnienia tam malarstwa wedutowego. Zdjęcie przedstawia polityczne i religijne centrum Wenecji. Ten widok jest jednym z klasycznych widoków Wenecji, które van Wittel namalował kilka razy. Na Piazzetta które otacza z prawej Pałac Dożów z lewej Biblioteka widoczne są kolumny ze św. Teodorem i Lwem św. Marka. W tle widać dzwonnicę i Bazylikę św. Marka.

[m.maska]

XVIII-wieczne włoskie malarstwo pejzażowe
Pejzaż jako samodzielny motyw dominował we Francji i Holandii, zwłaszcza w XVII wieku. Rozpowszechnianiu się tego gatunku we Włoszech w znacznym stopniu sprzyjali tacy artyści jak Andres Locatelli w Rzymie czy Marco Ricci w Wenecji. Widoki często zawierają małe sceny narracyjne. Malarstwo pejzażowe obejmuje również formy specjalne, takie jak weduty i fragmenty ruin. Uwzględniono również widoki fantastyczne (it. „capriccio” - nastrojowe).
1 - Marco Ricci (1676-1729)
Krajobraz z okrągłą świątynią(monopter) ok. 1705
Ten malarz jest uważany za faktycznego twórcę malarstwa pejzażowego w Veneto. Jego pejzaże często rozciągają się aż po odległy horyzont. Zazwyczaj łączy rzeki i wzgórza z pojedynczymi budynkami lub antycznymi ruinami, które ożywia postaciami i zwierzętami. Jego obrazy wpisują się w tradycję pejzażu idealnego. Szczególny dramatyzm tworzył umieszczając sceny w atmosferze burzowej, akcentując wyraźne akcenty świetlne. Zimowa sceneria jest wielką rzadkością

2 - Bernardo Bellotto zw. Canaletto Wenecja 1722-1780 Warszawa
Stary Ponte delle Navi w Weronie, ok. 1745/47
Zanim Bellotto udał się do Drezna, pracował już w różnych miastach Italii, m.in. w Turynie i Weronie w 1745 roku. Ta weduta Werony przedstawia most nad Adygą, który został zbudowany w XIV wieku. Zaledwie dekadę po pobycie Bellotta, został zniszczony przez powódź. Artysta szczegółowo oddaje życie codzienne i architekturę miasta. Często tworzył kilka wersji weduty, choć nie jest jasne, czy obraz ten powstał we Włoszech, czy dopiero w Dreźnie.

[m.maska]

"Siedem sakramentów"
Cykl ten jest unikalny w historii sztuki włoskiej, stworzony w 1712 roku przez bolońskiego malarza Giuseppe Marię Crespiego. Jeden z głównych wątków katolicyzmu połączył tu z motywami codzienności, tworząc żywe nawiązanie do teraźniejszości. Kościół katolicki udziela sakramentów w sposób rytualny, w którym łaska Boża działa jako symbol. Chrzest, bierzmowanie i Eucharystia mają kluczowe znaczenie dla każdego z jej członków. Sakramenty obejmują małżeństwo i namaszczenie chorych.

1 - Crespi, Giuseppe Maria (1665-1747)
Sakrament Komunii ok.1712
dalej widoczny
Crespi, Giuseppe Maria (1665-1747)
Sakrament święceń ok.1712

2 - Solimena, Francesco (1657-1747) - Maler

Sofonisbe otrzymuje truciznę od posłańca swojego męża ok.1704/08
Solimena to jeden z głównych mistrzów późnego baroku Neapolu, który przy użyciu wszelkich środków kompozycji dramatycznej przedstawia tutaj scenę z bitwy Kartaginy z Rzymem. Kiedy rzymski generał Scypion zażądał ekstradycji numidyjskiej królowej Sofonisbe, jej mąż wysłał jej truciznę przez posłańca. Wypiła kielich z trucizną, aby zapobiec niewoli. Obraz był częścią serii poświęconej znanym kobietom, w której Solimena poruszał aspekty miłości i małżeństwa.

[m.maska]

Wenecja w XVIII wieku
Wenecja była wzorem kulturowym dla Drezna w pierwszej połowie XVIII wieku. Z Wenecji rekrutowano muzyków, śpiewaków, tancerzy, a nawet budowniczych gondoli. Na dworze drezdeńskim pracowali malarze Bernardo Bellotto i Pietro Antonio Rotari. Dzieła sztuki kupowano od takich malarzy jak Giuseppe Nogari, Giovanni Battista Piazzetta i Rosalba Carriera, a niektóre były bezpośrednio zamawiane. Dla saksońskiego elektora Fryderyka Augusta II sztuka współczesna była bez wątpienia częścią życia kulturalnego.

Urodzony w Weronie Graf Pietro Rotari opuścił rodzinne miasto w 1751 r. i przybył do Drezna przez Wiedeń w 1752 r., gdzie pracował na dworze Augusta III. stworzył liczne dzieła. W 1755 r. Pietro hrabia Rotari malował portrety członków rodziny królewskiej rezydujących wówczas w Dreźnie. Dziesięć portretów ma ten sam format, powstaje w parach i jest blisko spokrewnionych pod względem formy i stylu.

1 - Rotari, Pietro Antonio Graf (1707-1762) ok.1753/55

Stara kobieta

2 - Rotari, Pietro Antonio Graf (1707-1762)ok. 1753/55

Śpiący chłopiec

3 - Corradini, Antonio (1668-1752)

Westalka ok.1724
Antonio Corradini był jednym z najbardziej płodnych rzeźbiarzy weneckich pierwszej połowy XVIII wieku i pracował dla najważniejszych dworów królewskich w Europie. Szczególnie bliskie były jego związki z dworem drezdeńskim, któremu w latach 1719-1723 dostarczył dziewięć monumentalnych zespołów rzeźb i trzy ozdobne wazy, które najpierw ustawiono przed Pałacem Holenderskim, a następnie w Wielkim Ogrodzie. Corradini kultywował elegancki, niemal malarski styl, który odszedł od baroku Gian Lorenzo Berniniego w kierunku już lżejszym, o neoklasycystycznym zabarwieniu. Jego prace z marmuru charakteryzują się wybitnie wirtuozerską techniką, co jest szczególnie widoczne w jego słynnych kobietach w welonach. Corradini stworzył pierwszą „Donna Velata” w 1717 r., która obecnie zaginęła. Ze współczesnych źródeł wiadomo, ze posąg ten, z twarzą ukrytą pod cienką zasłoną, wywołał burzę entuzjazmu w całej Wenecji. Już przy tym pierwszym formowaniu jego „specjalności” najwyraźniej nie było do końca jasne, jaki miał być temat, i jasne stawało się, że temat był w zasadzie nieważny, ponieważ głównym celem było pokazanie brawurowego obchodzenia się z dłutem przez Corradiniego. Efekt iluzjonizmu wysuwa się także na pierwszy plan w ogromnym drezdeńskim popiersiu, a projektowanie postaci ludzkich pod cienkim płótnem zdaje się być celem samym w sobie. Corradini zasłynął ze swoich zawoalowanych postaci i popiersi pięknych kobiet, w których twardy materiał marmuru zdaje się przechodzić w delikatną tkaninę, pod którą tajemniczo rysują się głowa i ciało. Treść należy rozumieć alegorycznie (np. czystość, zawoalowana prawda).

[m.maska]

1 - Giovanni Battista Tiepolo (1696-1770)
Wizja Św. Anny ok 1759
Zakup obrazów Tiepola, najważniejszego malarza weneckiego XVIII wieku, był dla agentów elektora Saksonii niezwykle ważny. Prace te wpadły jednak w ręce wojsk pruskich w czasie wojny siedmioletniej. Prezentowany tu obraz został nabyty dopiero w XX wieku. Przedstawia Annę i Joachima, rodziców Marii. Dzieciątko niosą aniołowie, nad głową unosi się Bóg Ojciec z kulą ziemską. Tiepolo namalował obraz dla klasztoru Santa Chiara w Cividale, widoczny na obrazie poniżej po lewej stronie.

2 - Giovanni Domenico Tiepolo (1727-1804)
Scena w świątyni ok. 1754

3 - Giovanni Battista Tiepolo (1696-1770)
Triumf Amfitryty ok.1740

[m.maska]

Francuskie rokoko
Sztuka XVIII wieku we Francji jest zmysłowa, figlarna, intymna, a czasami ma wyraźnie erotyczny podtekst. Typowe dla epoki zwanej rokoko są wesołe obrazy zwane "fête galante" ("wytworna impreza"), przedstawiające wesołe zabawy w romantycznych parkach, ale także eleganckie portrety wykonane z wielką finezją. Na wyposażenie pomysłowo urządzonych „salonów” składały się niewielkie brązy, które przede wszystkim nawiązują do miłości.

1 – Jean-Marc Nattier (1685-1766)
Graf Moritz von Sachsen (1696-1750) ok. 1720
Od 1720 syn Augusta Mocnego służył w armii francuskiej. Tam odznaczył się sukcesami militarnymi, co na tym obrazie jest szczególnie podkreślone. Nosi on zbroję odznaczoną polskim Orderem Orła Białego. Opiera prawą rękę na książkach Cezara, które traktują o jego sukcesach w wojnach galijskich. Starzec w tle jest uosobieniem czasu. Porzucony hełm zdobi wieniec laurowy, symbol zwycięstwa.


I tutaj kończy się galeria malarstwa, dotarłyśmy do windy, która zawiozła nas... do podziemnych zbiorów rzeźby.

[m.maska]

Wenus Kallipygos (dosł. „z pięknymi pośladkami”)
Odlew gipsowy rzymskiej rzeźby z marmuru z końca I wieku p.n.e. Jest to kopia powstałego około roku 300 p.n.e. greckiego posągu Afrodyty z brązu. Marmurowa rzeźba znajdowała się pod koniec XVII wieku w Palazzo Farnese w Rzymie i jest obecnie częścią Museo Archeologico Nazionale w Neapolu.
Odlew posągu marmurowego wraz z dodatkami (cokół, głowa i szyja oraz części klatki piersiowej i kończyn); Znaleziona w Rzymie w XVI wieku, prawdopodobnie wzorowana na modelu z późnego okresu hellenistycznego.
Posąg przedstawia boginię miłości. Najwyraźniej zamierza ona rzucić okiem na swój odsłonięty „tyłek”. Określenie posągu jako „Afrodyta z pięknymi pośladkami” wywodzi się z rzadkiego przezwiska bogini, którego Atenaios (II/III w.n.e.) użył w swoim piśmie „Uczeni na bankiecie” jako część anegdoty o pięknie.

[m.maska]

1 - Michelangelo, Buonarroti (1475-1564)
Mojżesz
Częściowy gipsowy odlew posągu Mojżesza w Rzymie (1513/15), Bazylika San Pietro w Okowach

2 - Replika Ateny typu Velletri
Odlew monachijskiej repliki popiersia Ateny typu Velletri, który wraz z kilkoma innymi kopiami rzymsko-cesarskimi i pomniejszonymi replikami wskazuje na słynny ok. 430 p.n.e. posąg tej bogini.

[m.maska]

1 – na dolnej półce w środku
Zeus z Otricoli
Marmurowy odlew kolosalnej głowy, oryginał znajduje się w Muzeach Watykańskich. Rzymsko-cesarska kopia greckiego oryginału z IV wieku p.n.e.
Po lewej od Zeusa
Apollo
Odlew marmurowej głowy z dodatkiem popiersia; II wiek naszej ery
2 – na dolnej półce w środku
Asklepios
Odlew marmurowej głowy, miejsce pobytu nieznane; II wiek naszej ery; wg zaginionego, o wysokości około 2,30 m posągu z brązu z pierwszej połowy IV wieku p.n.e.

[m.maska]

1 - Głowa Ajaxa
Odlew głowy posągu Ajaxa znalezionego w Tivoli w 1769 r. (na współczesnym popiersiu) - Muzea Watykańskie. Kopia z okresu panowania Hadriana późnohellenistycznej figury greckiego bohatera, który wyniósł ciało Achillesa z pola bitwy.

2 - Replika głowy: Ares typu Borghese
Odlew marmurowego popiersia w Sankt Petersburgu, Ermitaż. Koniec II wieku naszej ery (z popiersiem dodanym w okresie postantycznym); oparty na zaginionym posągu z brązu z około 420 r.p.n.e, który był często kopiowany w czasach Cesarstwa Rzymskiego. (Ares typu Borghese).

[m.maska]

1 - Kobiecy posąg z Herkulanum, tzw. Wielka Herkulanka
Połowa I wieku naszej ery na podstawie modelu z około 330/20 p.n.e. Trzy posągi swoją nazwę zawdzięczają miejscu, w którym zostały znalezione, czyli w zalanym w 79 r.n.e. lawą Wezuwiusza, Herkulanum. Ubrana w cienką bieliznę (chiton) i bogaty płaszcz „Wielka Herkulanka” stoi w spokojnej i zrelaksowanej pozycji, z głową pochyloną do przodu, jakby przerwała rozmowę. Posąg odtwarza niezwykle popularny od czasów hellenistycznych typ, którego modelem była prawdopodobnie szlachecka obywatelka greckiego miasta.

2 - Polichromowana głowa tzw. Wielkiej Herkulanki
Artysta Ludwig Otto od lat 70. pracował jako rysownik przy dużej kolekcji antycznej terakoty. Intensywne prace często bogato malowanymi terakotami predestynowało Ottona do prób rekonstrukcji polichromii. W 1884 r. otrzymał zlecenie uformowania i pomalowania farbami woskowymi głowy posągu Wielkiej Herkulanki. Daleko było jeszcze do technicznych możliwości dzisiejszych metod badawczych. Tak więc kolorowa rekonstrukcja głowy, która pokazuje tylko bardzo małe ślady koloru na oryginale, jest czystym eksperymentem. Eksperyment oddaje jednak wrażenie, jak wyglądał kiedyś oryginalny i bezpowrotnie utracony antyczny kolor i jak zbliżony był do rzeczywistości wygląd posągów.

[m.maska]

Jeszcze kilka fotek z foyer Sempergalerie i... no tak, w Japonii inna jest instrukcja obsługi toalet, tam jednak nie sprowadzili sobie nachodźców, którzy nie wiedzą jak korzystać z toalet, a tu pismem obrazkowym objaśnienie.
Na tym zakończyło się zwiedzanie Sempergalerie, ale nie, Zwingera...

[m.maska]

Niewielki spacerek po dziedzińcu Zwingera, tylko po to żeby skrócić sobie drogę do kolejnego punktu w tym ogromnym kompleksie.

[m.maska]

Dziedziniec Zwingera, po prawej stronie widoczny Salon Matematyczno-Fizyczny, niestety w piątki był wtedy zamknięty.
A poniżej na bocznych ścianach przejścia do Pawilonu Porcelanowego krótka historia Zwingera.

1709 - architekt Matthaeus Daniel Pöppelmann otrzymał od elektora Saksonii zlecenie budowy oranżerii w ogrodzie Zwinger.
1711 – Pöppelmann zaczął realizować swoje wielkie plany wraz z rzeźbiarzami Balhasarem Permoserem, J.B. Thomae i J.C.Kirchner stworzył jedno z najsłynniejszych dzieł epoki baroku. 1760 - Zwinger został poważnie uszkodzony przez wojska pruskie podczas oblężenia Drezna. Renowacja mogła rozpocząć się dopiero 20 lat później pod kierownictwem architekta J.D.Schade. JBDorsch, T.I.Wiskotschill i J.Feige dodali dekorację rzeźbiarską.
1855 – Otwarto galerię obrazów, zbudowaną według planów Gottfrieda Sempera, i tym samym zamknięto kompleks Zwingera po stronie Łaby.
13 lutego 1945 r. – anglo-amerykańskie grupy bombowców zniszczyły śródmieście Drezna, a Zwinger został prawie całkowicie zniszczony.
8 maja 1945 – Armia Radziecka wyzwoliła miasto spod faszystowskiej tyranii.
Już w 1945 roku - decyzją nowej demokratycznej administracji miasta we współpracy z sowieckim dowództwem - rozpoczęto prace przygotowawcze do odbudowy Zwingera.
1945-1964 - pod władzą robotników i chłopów Zwingerowi przywrócono dawną świetność. Dyrektorami artystycznymi byli Hubert Ermisch i Arthur Frenzel.

[m.maska]

A teraz zapraszam do obejrzenia kolekcji porcelany Augusta Mocnego...

Drezno zawdzięcza jedną z najważniejszych kolekcji porcelany na świecie szczególnej pasji Augusta Mocnego (1670-1733). Elektor saski i król polski zgromadził ponad 25 000 sztuk chińskiej i japońskiej porcelany, do których dodał tysiące dzieł z pierwszej europejskiej fabryki porcelany w Miśni. Dla unikalnej kolekcji król kazał zbudować własny pałac: Pałac Japoński na północnym brzegu Łaby w drezdeńskim Neustadt. Dziś drezdeńska kolekcja porcelany prezentowana jest w innym słynnym augustowskim barokowym budynku, w Zwingerze. W czasie II wojny światowej zbiory były przeniesione w bezpieczne miejsce w celu ochrony przed ewentualnym zniszczeniem. Duża część trafiła później do Związku Radzieckiego jako łup wojenny. Kiedy porcelana wróciła stamtąd w 1958 roku umieszczona została w zalanych światłem pawilonach i galerii odbudowanego Zwingera. Galerie Azji Wschodniej zostały przeprojektowane w 2006 i 2009 roku według projektów nowojorskiego architekta Petera Marino.

[m.maska]

Zestaw waz w stylu Imari
Takie duże zestawy, bogato malowane podszkliwnym kobaltowym błękitem, żelazną czerwienią i złotem, były produkowane w Japonii na rynek europejski. Wazony są zdobione piwoniami wyrastającymi z ogródków skalnych. Oddzielone pasmem chmur górskie krajobrazy zdobią boki. Plastycznie wymodelowane kwiaty kryją się wewnątrz ażurowych gałek.
Japonia ok.1700 r.
z wikipedii
Imari (jap. 伊万里焼 imari-yaki) – zachodnie określenie stylu i rodzaju japońskich wyrobów z porcelany pochodzącej z miasta Arita i jego okolic w dawnej prowincji Hizen (ob. tereny prefektur Saga i Nagasaki), w północno-zachodniej części wyspy Kiusiu (Kyūshū). Stąd ogólna nazwa pochodzącej stamtąd ceramiki to arita-yaki. Nazwa imari pochodzi od portu Imari, skąd eksportowano ją do Europy poprzez holenderską faktorię Dejima w Nagasaki
Historia
Naczynia te wyrabiano od XVII w. z miejscowego kaolinu, początkowo pod wpływem i z wykorzystaniem wzorów chińskich. Z czasem nabrały swoistych cech o charakterystycznej wielobarwnej dekoracji naszkliwnej, łączonej z podszkliwnym błękitem. Wzory te (zwane także imari) sprowadzane przez holenderskich kupców cieszyły się w końcu XVII w. wielkim powodzeniem w Europie, wpisując się na stałe do wyposażenia modnego salonu rokokowego, a później klasycystycznego.
W latach 30. XVIII w. rozpoczęto produkcję imitacji imari w Miśni, Delfcie i innych manufakturach, głównie niemieckich.

[m.maska]

Japońskie damy na porcelanie Imari
Porcelanę w tym polu łuku łączy motyw eleganckiej damy. Przedstawienie modnej kobiety podkreśla piękno jej kimona i przepych pasa (obi), kunsztowna fryzura, makijaż i wyrafinowana poza. Niektóre damy trzymają na smyczy cętkowane szczenięta i koty lub niosą małe klatki z ważkami.
Japonia ok. 1700 r.

Zestaw wazonów w stylu Imari
Zestaw jest efektownym przykładem wyrafinowanego dekoracyjnego przepychu stylu Imari. Cechą szczególną jest błyszczące czarne tło, którego efekt potęguje bogata złota dekoracja. Doniczki i wazony zdobią kwitnące gałązki, wstążki i ozdobne węzły. Krajobrazy, piwonie i chryzantemy wypełniają białe pola.
Japonia ok.1700 r.

[m.maska]

Siedmioczęściowy zestaw wazonów
Motywy w chińskim malarstwie porcelanowym mają zwykle znaczenie symboliczne. Piwonie, magnolie i kwitnące krzewy dzikich jabłoni symbolizują szczęście, są obietnicą bogactwa i sukcesu.
Dwie donice
Doniczki tego typu z otworem w dnie były używane w Chinach jako donice ogrodowe. August Mocny używał ich jako doniczek dla swoich ukochanych drzewek pomarańczowych.

[m.maska]

Duże wazony i akwaria
Monumentalne naczynia, takie jak ta imponująca grupa wazonów z pokrywami, w kształcie tykwy lub duże akwaria, są wybitnymi eksponatami kolekcji augustyńskiej. W Chinach złote rybki hodowano w akwariach jako ryby ozdobne; August Mocny kazał ich dno przekłuć, aby wykorzystać je jako doniczki dla drzewek pomarańczowych.

[m.maska]

Porcelanowy gabinet z chińską niebiesko-białą porcelaną
Układy ścian z setkami niebiesko-białej chińskiej porcelany w łukowatych przęsłach Zwingera są najbliższe pierwotnemu układowi kolekcji królewskiej w Pałacu Japońskim znajdującym się po przeciwnej stronie Łaby. Szczegółowy opis z 1721 roku daje wyobrażenie o przepychu dalekowschodnich wnętrz: ułożona według tonacji kolorystycznej porcelana, stała na pozłacanych lub na czerwono lakierowanych konsolach ściennych na tle jedwabnych tkanin (1662-1722), od 1720 roku były to lakierowane panele lub kolorowa papierowa tapeta. Kiedy August Mocny (1670-1733) rozbudował swój unikatowy porcelanowy pałac do czteroskrzydłowego zespołu w 1727 roku, powstały nowe projekty symetrycznych układów ścian we wszystkich salach.
Po śmierci króla prace zostały wstrzymane, a wnętrze pozostało niedokończone. Zachowane rysunki projektów oraz opis pierwszego wyposażenia zainspirowały architekta wnętrz Petera Marino do jego nowoczesnej interpretacji barokowego porcelanowego gabinetu ze ścianami pokrytymi jedwabiem.

[m.maska]

Chińskie symbole
Waza z pokrywą
Chiny, era Kangxi
Waza z przykrywą, pomalowana w barwy famille verte(famille verte, w której tytułowy zielony kolor został uzupełniony głównie odrobiną żelaznej czerwieni), ozdobiona jest skomplikowaną dekoracją wyrażającą życzenia długiego życia, szczęścia i kariery. Poszczególne motywy wpasowane są w kartusze, które mają kształt liści, owoców lub wachlarzy. „Klasycznym” obrazem pragnienia długiego życia jest wiecznie zielona sosna i żuraw jako rumak nieśmiertelnych.
Długowieczne grzyby, lingzhi, znajdują się u podnóża pnia. Kwitnące krzewy wyrastają ze skał Taihu, nazwanych na cześć jeziora Taihu we wschodnich Chinach, którego prądy tworzą dziwaczne perforacje w skale. Uważane są one za symbol twórczej mocy natury. Kartusz w kształcie owocu granatu, symbolizującego liczne potomstwo ze względu na liczne nasiona, wypełniony jest baigu, czyli „stu starożytnościami”, przedmiotami takimi jak trójnogi, wazy z pawimi piórami czy koralowcami. Przekazują pragnienia kultywowanego stylu życia, godne urzędnika lub uczonego. W innym kartuszu widzimy uczonego w długiej szacie w towarzystwie służącego. Motyw pejzażu rzecznego z małymi pawilonami ilustruje życie na łonie natury jako ideał uczonego. Piękna dama z chłopcem w ramionach symbolizuje pragnienie posiadania licznego męskiego potomstwa. Wśród mitycznych stworzeń znajdziemy feniksa-fenghuanga, będącego symbolem pomyślnych znaków czy qilin - rogate zwierzę podobne do jelenia, które wydaje się ziać ogniem.

[m.maska]

1 - Smok
Wazon Chiny, era Qianlong (1735-1795)
Wazon z malowanymi smokami został wykonany na dwór cesarza Qianlonga. Takie wspaniałe wazy malowane cesarskimi symbolami służyły jako honorowe prezenty dla wysokich rangą dygnitarzy. Wazon nie należy do starego zasobu kolekcji porcelany z okresu augustowskiego. Głównym motywem jest smok, długi, w chmurach nad falami. Smok jest jednym z najstarszych symboli w mitologii chińskiej; oznacza wodę, deszcz, płodność i energię oraz symbolizuje potęgę cesarza. W starszej sztuce i literaturze Chin unosi się w powietrzu, później rozwinął się w stworzenie wodne. W XVIII wieku smok był przedstawiany z chudym, wężowym ciałem, pięcioma pazurami i dzikim wyrazem pyska.
Chmury pojawiają się w formie zwiastującej pomyślność jako „chmury pięciobarwne”. Między chmurami latają czerwone nietoperze. Kolor czerwony kojarzy się w Chinach z radością i szczęściem. Nietoperz jest częstym motywem w chińskiej ceramice. Wymowa znaku nietoperza, fu, jest synonimem słowa fu oznaczającego „szczęście”.
Wokół podstawy i górnej części znajduje się pas sercowatych głów ruyi lub grzybów lingzhi w stylizowanej formie, które w kontekście idei taoistycznych odnoszą się do szczęścia i nieśmiertelności. Ruyi oznacza po chińsku „zgodnie z życzeniem”.
2 - Japońskie symbole
Dwie duże wazy Japonia, około 1720 r
Dekoracja przedstawia pomyślne symbole japońskiej tradycji. Głównym motywem większej wazy jest sokół w otoczeniu kwiatów. W Japonii sokolnictwo było przywilejem „szlachty miecza”. Ze względu na bystry wzrok i śmiałość, sokół stał się symbolem samurajów. Lwy były kojarzone z buddyzmem. Ryk lwa był interpretowany jako „zew prawa” w religii buddyjskiej. Pary potężnych lwów stoją przy wejściach do świątyń i pałaców. Figlarne przedstawienia lwów w postaci karashishi (lwów chińskich) przypominają płaskonosego pekińczyka z lokami. Na wazie czarny lew w białe kropki przeskakuje między piwoniami. Gałki na pokrywie wazy są wymodelowane na kształt kogutów. Na wazie „sokół” kogut siedzi na bębnie, stary chiński obraz pokoju: jeśli bęben wojenny nie jest bity przez długi czas, osiada na nim rodzina kurczaków. Bęben jest ozdobiony trzema elementami przypominającymi przecinki, mitsu-tomoe, tworzącymi okrąg wokół klejnotu życzeń. Wazy są również malowane kwiatami, głównie piwoniami, chryzantemami i goździkami. Szczególną ozdobą są sklejone na środku długie paski, noshi, symbol szczęścia, który rozwinął się zwłaszcza w Japonii. Sięga do japońskiej tradycji zbierania słuchotki, rodzaju ślimaka morskiego.
Suszone paski słuchotki składano w ofierze bogom. Później składano je również w ofierze świeckim władcom. Na festiwalu Choyo noshi był przywiązany do chryzantem. Powszechnym zwyczajem stało się dodawanie szczęśliwego paska noshi podczas pakowania prezentu.

[m.maska]

1 - Krajobrazy
Wazon i misa
Chiny, era Shunzhi (1644-1661), era Kangxi (1662-1722)
Krajobraz rozciągający się wokół ściany smukłego wazonu sprawia wrażenie obrazu wiszącego zwoju przeniesionego na porcelanowe naczynie. W tradycyjnym chińskim malarstwie widz jest wciągany w obraz. Tak można identyfikować się z dżentelmenem na moście, wchodząc w przestrzeń obrazkową od prawego dolnego rogu i wędrując po krajobrazie, odpocząć w małej wiosce i wspinać się na wysokie szczyty. W języku chińskim termin shansui (góry i woda) odpowiada kosmicznym elementom yin i yang. Yin jest uważane za pierwiastek żeński i kojarzy się z wodą, łagodnością, uległością, chłodem, zmiennością i księżycem. Yang oznacza pierwiastek męski, którego odpowiednikami są upał, słońce i góry, twardość, nieustępliwość i niezmienność.
Misa w stylu „Mistrz skał” przedstawia pejzaż rzeczny namalowany ekspresyjnie i z indywidualna ekspresja. Powierzchnia i objętość gór i skał są przedstawiane przez liczne równoległe linie strukturalne o stopniowanej intensywności kolorów. Krajobraz nie był częstym motywem w dekoracji chińskiej porcelany. Jednak około połowy XVII wieku temat ten pojawiał się jako symbol wycofania. Po upadku dynastii Ming wielu członków chińskiej elity, nie chcąc służyć nowej dynastii Qing, wycofało się z życia publicznego. Temat pejzażu można więc rozumieć również jako komentarz polityczny.
2 - Wątki literackie
Waza z pokrywą i dwa wazony
Chiny Era Shunzhi (1644-1661). Era Kangxi (1662-1722)
Wiele chińskich porcelan z połowy XVII wieku bylo malowanych motywami literackimi i opowiada o władzy i lojalności, miłości, intrydze i zemście. Najczęściej szablonem dla dekoracji porcelanowych były drzeworyty. Historia opowiedziana na środkowej dużej wazie pochodzi ze znanej chińskiej powieści Sanguo yanyi „Opowieść o trzech królestwach”, która opowiada o wydarzeniach z III wieku po upadku dynastii Han. Widoczny na niej dżentelmena w czerwieni, Wang Yun, który w złych zamiarach wręcza podwójny jadeitowy pierścionek klęczącej przed nim kobiecie, swojej córce Diao Chan. Aby pozbyć się generała Dong Zhuo, ofiarowuje mu swoją córkę Diao Chan, która jest już obiecana niejakiemu Lü Bu. Wang Yun zaprasza Dong Zhuo do siebie. Scena na garnku przedstawia przygotowania do uczty. Dong Zhuo zabiera Dia Chan do wewnętrznych komnat, gdzie zostaje odkryta in flagranti przez Lü Bu. Lü Bu zabija generała Dong Zhuo. Podwójny pierścień, który Wang Yun wręcza swojej córce, symbolizuje podwójną grę, w którą była zmuszona grać.
Scena na jednym wazonie pochodzi z tej samej powieści. Pokazuje wizytę Liu Bei, jednego z bohaterów powieści, u Zhuge Lianga, legendarnego „Śpiącego Smoka”. Niezwykłe jest tu również przedstawienie zimowej przyrody.
Wazon po drugiej stronie zdobi urokliwy motyw o znaczeniu filozoficznym. Widoczna jest grupa mężczyzn myjących białego słonia. Chiński znak oznaczający słonia, xiang, ma taką samą wymowę, jak buddyjski termin oznaczający „iluzję rzeczywistości”. Sao xiang, „mycie białego słonia”, jest zatem synonimem buddyjskiego sao xiang, „oczyszczania się z ziemskich iluzji w celu zdobycia wiedzy”
3 - Długie życie
Waza z pokrywą
Chiny, era Wanli (1573-1619)
Ta duża waza z pokrywą z pewnością byłaby idealnym prezentem urodzinowym, biorąc pod uwagę jej dekoracje. Symbolizuje życzenia długiego życia, szczęścia, zadowolenia i siły. Naczynie i wieko zdobią wijące się pędy i chiński znak długiego życia shou, malowany sto razy w stylizowanej okrągłej formie. Podkreślenie pragnienia długowieczności symbolizują pasma lingzhi lub ruyi. Grzyb lingzhi jest kojarzony z nieśmiertelnością w obrazach taoistycznych. Stylizowane formy lingzhi tworzą tzw. głowy ruyi. Ruyi w języku chińskim oznacza „zgodnie z życzeniem”. Zwieńczenie pokrywy jest wymodelowane na kształt wijącego się, potężnego smoka.

[m.maska]

1 - Naczynia zdobione kobaltowym błękitem, czerwienią i zielenią
Chiny, era Kangxi (1662-1722)
Ta grupa porcelan malowana jest niezwykłą techniką łączącą błękit kobaltowy, miedzianą czerwień i seledynowy tlenek żelaza. Porcelana tego typu produkowana była w chińskim guście na lokalny rynek.

[m.maska]

Jeszcze kilka migawek z tej niezwykłej kolekcji...

[m.maska]

[m.maska]

Niebiesko-biały zestaw wazonów
Duże wazy i wazony, pomalowane podszkliwnym kobaltowym błękitem, prezentowane były w parach lub w zestawach. Pod koniec XVII wieku sztuka porcelany w Japonii oderwała się od chińskiego wzorca i rozwinęła własne techniki malarskie i zdobnicze. Głównymi motywami były pejzaże, eleganckie długoogoniaste ptaki, kwitnące krzewy i drzewa.
Japonia koniec XVII wieku

[m.maska]

Opuszczałyśmy Zwinger, jeszcze ostatni rzut oka na rozległy dziedziniec, który kiedy w końcu zostaną ukończone wszelkie prace renowacyjne, będzie się prezentował pięknie, barok w najczystszej postaci, ale to z tego co czytam wciąż jeszcze nie nastąpiło, mimo, że od naszej tam wizyty, minęło niemal dwa lata.

[m.maska]

Daleko żeśmy nie zaszły, bo zaledwie na druga stronę ulicy. Miałyśmy godzinę czasu, którą oczywiście postanowiłyśmy wykorzystać na małe co nieco w ogródku przy Residenzschloss.

[m.maska]

Trochę się wydłużył ten wątek, tutaj link na ciąg dalszy.:

Drezno 🇩🇪 –Kraków 🇵🇱 –Saksonia - 2021(2) (link)

[a74-7]

Nooo, wlozyla szanowna Pani troche pracy , swietnie prowadzony watek, foty super, a juz ta kolekcja porcelany na koncu-
to wisienka na torcie .
Dzieki

[m.maska]

a74-7 napisał:

> Nooo, wlozyla szanowna Pani troche pracy , swietnie prowadzony watek, foty supe
> r, a juz ta kolekcja porcelany na koncu-
> to wisienka na torcie .
> Dzieki

A ja dziekuje, za dostrzezenie wateczku

[al-szamanka]

a74-7 napisał:

> Nooo, wlozyla szanowna Pani troche pracy , swietnie prowadzony watek, foty supe
> r, a juz ta kolekcja porcelany na koncu-
> to wisienka na torcie .
> Dzieki

Od zawsze powtarzam, ze moglaby byc super felietonistka-podroznikiem.