Forum Praca Praca za granicą Au Pair
ZMIEŃ
    Dodaj do ulubionych

    Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa?

    01.07.04, 20:48
    Nie jestem o-perka po raz pierwszy, ale po raz pierwszy rozstalam sie na tak
    dlugo z moim mezczyzna. Chcialabym wiedziec, jak przez to przechodza inne au
    pair? Jak sobie dajecie rade? Czy uda sie utrzymac zwiazek mimo dlugiej
    rozlaki? Macie jakies doswiadczenia? To podzielcie sie ze mna, a najlepiej
    podniescie mnie na duchu, bo ja jestem z dala od Niego juz prawie miesiac i
    dopiero zaczynaja sie rozterki. Do tej pory bylo OK. Chlonelam Londyn, inny
    styl zycia, shopping za shoppingiem a tu nagle naszly mnie smutki.

    Obserwuj wątek
      • dragonka Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 01.07.04, 20:57
        wlasnie sie nad tym zastanawialam od kilku dni ale nie ma drugiej polowki wiec
        czekalam :)))na ktoras z aupair.

        no piszcie dziewczyny. ciekawe jak to znosicie. ja co prawda nie ma POWAZNEJ
        drugiej polowki, no ale w koncu jestem kobieta i to juz.......
        nie ma co ukrywac, ze swoim wiekiem :))) wiec ktos tam sie zawsze zakreci :)).

        A co tam bedzie ???? to ja nie wiem:))).
        • mijaczek Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 01.07.04, 21:57
          No proszę... ktoś jednak poruszył ten temat... Ja mogę opowiedzieć dwie
          historie.. obie moje.
          Po pierwsze - na program au-pair wyjechałam między innymi po to, żeby uwolnić
          się z bardzo złego związku... ztrasznie długa i nudna historia, więc wam jej
          oszczędze. Powiem tylko tyle, że ciągnęła się jeszcze przez 7 m-cy mojego
          pobytu w Stanach. Mimo tego, że chciałam się uwolnić od tego faceta to jednak
          nie było łatwo. Tęskniłam może nie konkretnie za nim, ale za kimś w ogóle. Jak
          sobie z tym radziłam? No cóż... dzowniłam do niego codziennie, gadaliśmy
          godzinami (nie pytajcie ile kasy wydałam na karty tel. :o( ) i jakoś płynął
          dzień za dniem... Nie wiem czy było to jakieś ułatwienie, ale ja na początku
          nienawidziłam Amerykańców. Nie mogłam sobie wyobrazić siebie z którymkolwiek z
          nich, więc ani się za żadnym facetem nie oglądałam, ani też nie cierpiałam z
          powodu nadmiaru absztyfikantów :o), których nie było. Dopiero kiedy poznałam
          mojego obecnego narzeczonego udało mi się definitywnie skończyć mój poprzedni
          związek i uwolnić się od tęsknot. Jednak i tu nie było łatwo.
          Poznaliśmy się w maju, przez 3 miesiące było jak w bajce. Widywaliśmy się
          codziennie, przyzwyczaiłam się do tego, że spałam u niego co noc, aż niestety
          we wrześniu moje kochanie musiało wyjechać w sprawach służbowych na miesiąc.
          Strasznie mi smutno było, ale ratował nas internet. Rozmawialiśmy codziennie po
          6 godzin (kochany MSN IM i jego rozmowy głosowe :o) ) i jakoś leciało. Kiedy on
          przyjechał z poworotem, ja już skończyłam program i miałam 3 tygodnie wakacji,
          które oczywiście spędziliśmy razem (pojechaliśmy do Colorado i było po prostu
          super!). Niestety, jak możecie sie domyślić, 3 tygodnie minęły jak 3 dni i
          musiałam wracać do Polski. Myślałam, że umrę z tęsknoty. To było pod koniec
          października zeszłego roku.
          Potem moje kochanie przyjechało do mnie w połowie grudnia i był ze mną przez 3
          tygodnie. Wyjechał na początku stycznia i wrócił w połowie lutego, znowu na 3
          tygodnie... Jego następna wizyta była w kwietniu i tym razem był miesiąc.
          Wyjechał 9 maja i od tamtej pory go nie widziałam i nie zobaczę przez
          przynajmniej następne 2-3 tygodnie.
          Powiem wam, że to, co nam pomaga to telefony, smsy i internet oczywiście. Jakiś
          miesiąc temu odkryliśmy komunikator Yahoo i bawimy się nim (jest po prostu
          super!)
          Muszę przyznać, że poprzednie rozłąki były o wiele łatwiejsze do przejścia, bo
          po pierwsze nie trwały tak długo, a po drugie wiedzieliśmy dokładnie, kiedy mój
          narzeczony znowu do mnie przyjedzie, a teraz? teraz nie widze go już od 8
          tygodni i nie wiem kiedy znowu przyjedzie :o(
          Dzisiaj akurat mam jeden z gorszych dni jeśli chodzi o tęsknotę... strasznie mi
          źle i straszliwie smutno... no i oczywiście wszystko się skupia na nim :o(
          Powiem szczerze, że ja już nie daję rady... nie jestem taka cierpliwa, jakbym
          chciała być... szlag mnie trafia, że on jest tak daleko i nie możemy być razem..
          Wiem, że to już nasza ostatnia rozłąka, ale to wcale nie pomaga, nie pomaga
          również fakt, że z każdym dniem jesteśmy bliżej siebie, bo jednocześnie ta
          rozłąka się powiększa... bubu... strasznie wyć mi się chcę, ale moja mama
          przyjechała do mnie w odwiedziny i wyć nie mogę...
          Oh... nie jest łatwo być zdala od ukochanego i ja o tym wiem najlepiej...
          Życzę wam pofodzenia w czekaniu moje drogie... cierpliwości i jescze raz
          cierpliwości. No i jeszcze zaufania dużo też :o)
          Mijaczek smutniaczek :o(
          • magdalenapilat Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 01.07.04, 22:06
            Pocieszajace, ze nie jestem sama z taka teskonta. U mnie jednak jest jeszcze
            jeden problem. Moj 'facecik' wlasnie szykuje sie do wyjazdu do pracy w
            Belfascie i z lekka za bardzo przejal sie rola. Co oznacza, ze jest (mam
            nadzieje chwilowo) srednio zainteresowany tym co sie dzieje u mnie. Z pieciu
            smsow dziennnie zrobily sie dwa i dlatego jest mi baaardzo przykro. Stad
            wlasnie te wszystkie rozterki, czy zwiazek ma szanse przetrwac, gdy nagle kazde
            z nas prowadzi zupelnie oddzielne zycie, podczas gdy do niedawna mieszkalismy
            razem i widzielismy sie 24h.

            Przepraszam Was drogie au pairki, ze musicie tu wyczytywac moje zale, ale brak
            spowiednikow w Londynie zaczyna mi doskwierac!!!
            • mijaczek Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 01.07.04, 22:12
              Nie tłumacz się, ja cię rozumiem doskonale. Wiesz, nikt niegdy nie przepowie
              ci, czy związek przetrwa czy nie. To wy oboje w nim jesteście i to wy na
              siebie "pracujecie." Ja nigdy nie zapomne jak moja przyjaciółka powiedziała mi
              przed moim przyjazdem do Stanów - po 7 miesiącach twój związek się rozwali i
              poznasz kogoś. Jak już napisałam wcześniej właśnie tak się stało... no
              cóż... :o) zdarza się...
              Mia
                • mijaczek Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 01.07.04, 22:19
                  Hehe... tak wiem coś o tym, bo chociaż ja się zakupami nie leczyłam, to jednak
                  dużo mi przyjdzie zapłacić za kontakty z ukochanym... łączę się z netem przez
                  dial up i właśnie przyszedł rachunek za telefon za maj... nawet nie będę pisać,
                  bo sama się boję tego jak to wygląda... a strach jest tym większy, że to jest
                  dopiero rachunek za maj, a ja wiem ile czasu spędziłam w necie w czerwcu...
                  naprawdę się boję... może ktoś zna dobrze platną pracę na miesiąc? :o)
                  Mia
                  ps. Magda - wydaję mi się, że potrzebujesz się czymś zająć... masz jakieś
                  towarzystwo tam?
                  • magdalenapilat Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 01.07.04, 22:24
                    Wlasnie towarzystwa brak...Poznalam kilka o-perek przez Internet, mieszkaja w
                    poblizu, ale zawsze gdy one maja wolne to ja mam baby sitting i odwrotnie.
                    Dlatego tyle czasu spedzam przed komputerem, to moj najlepszy przyjaciel w
                    Londynie :)

                    Wysokie rachunki mialam w Polsce, laczylam sie przez modem a ciagle cos trzeba
                    bylo sprawdzic w Internecie...Nie mozesz wykupic pakietu? Byloby taniej
                    troszke :)
          • moore_ash Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 02.07.04, 15:51

            > Po pierwsze - na program au-pair wyjechałam między innymi po to, żeby uwolnić
            > się z bardzo złego związku... ztrasznie długa i nudna historia, więc wam jej
            > oszczędze. Powiem tylko tyle, że ciągnęła się jeszcze przez 7 m-cy mojego
            > pobytu w Stanach. Mimo tego, że chciałam się uwolnić od tego faceta to jednak
            > nie było łatwo. Tęskniłam może nie konkretnie za nim, ale za kimś w ogóle.
            Jak
            > sobie z tym radziłam? No cóż... dzowniłam do niego codziennie, gadaliśmy
            > godzinami


            Mia, wybacz zuchwalosc, ale jak to jest...
            chcialas sie od niego uwolnic (nie wnikam dlaczego, choc nie powiem, zeby mnei
            to nie interesowalo) a dzwonilas do niego codziennie i to trwalo jeszcze 7
            miesiecy?... nie mialas odwagi powiedziec: koniec? nie bylas pewna, ze chcesz
            skonczyc?
            pytam bo jestem na etapie rozwazania takich wlasnie sytuacji... z prywatnego
            punktu widzenia ofkors....

            i pozniej pojawil sie inny, wiec udalo Ci sie skonczyc historie wczesniejsza,
            tak? czy ten drugi nie byl piwem na kaca? czy nie byl ucieczka od samotnosci?
            zeby tylko nie byc samej i nie byc z landydatek nr1?

            nie odbierz mnie zle, prosze, nie atakuje Cie. jesli nie masz ochoty rozmawiac
            na ten temat- zrozumiem. mi tez jest ciezko mowic o tych sprawach.




            > Dzisiaj akurat mam jeden z gorszych dni jeśli chodzi o tęsknotę... strasznie
            mi źle i straszliwie smutno... no i oczywiście wszystko się skupia na nim :o(

            wszystko Ci sie z nim kojarzy, kazda piosenka w radio przypomina Ci jakas
            sytuacje z nim zwiazana, na obiad odruvchowo robisz to co ON lubi, ubierasz sie
            tak jak JEMU sie podoba, gadasz sama do siebie... tak?
            skad my to znamy...
            "o, bogini samotnosci, dlaczegoz tak czesto krazysz wokol nas"...

            > Powiem szczerze, że ja już nie daję rady... nie jestem taka cierpliwa, jakbym
            > chciała być... szlag mnie trafia, że on jest tak daleko i nie możemy być
            razem.


            trzymaj sie!
            dacie rade.


            pozdr.
            tb wykolejony...
            • mijaczek O mnie... 05.07.04, 02:25
              Wiesz Moore...świat zdaje sie byc biało czarno tylko jak oglądasz rzeczy z
              boku... Ja jestem dziwną istotą.. sama siebie nie znam... nie wiem czy to wynik
              mojego oportunizmu czy zagmatwanej osobowości...

              U mnie to było tak - nie zostałam nauczona pokazywać swoich uczuć przed
              rodziną. potrafię to robić przed obcymi - nigdy przed moja najbliższą rodziną.
              poznałam kogoś, byłam nim zafascynowana na początku. Taki inny, starszy ode
              mnie, imponujące... przekonywałam moją rodzinę, że to się uda, że mogę
              wyprowadzić się z nim na drugi koniec Polski i on się mną zajmie, że wszystko
              będzie dobrze. pozwolili. wyjechałam. Juz po kilkunastu tygodniach wiedziałam,
              że nie tylko nie będzie dobrze, nie tylko sie mną nie zajmie, ale będzie źle i
              to ja się będę musiała nim zajmować. On jest strasznym człowiekiem. Takim
              nijakim, bez wyrazu, za to z nałogiem. I ja głupia myślałam, że mogę mu
              pomóc... próbowałam. Jak mama dzwoniła to ja jej opowiadałam jak jest cudownie,
              jak jest dobrze... Przyjeżdzałam do domu raz na pół roku, udawałam, że jest
              git, ale oni widzieli ten mój cień Mijaczka, który bardzo cierpiał, a nie mógł
              przecież powiedzieć, że jest źle, bo by się musiał Mijaczek przyznać do
              porażki... bo miało być tak pięknie...a nie było.
              wtedy uratowało mnie au-pair... nie miałam odwagi od niego odejść, ale miałam
              odwagę wyjechać... był płacz, obietnice, że wytrzymamy, że wrócę do niego, że
              coś tam, czego nawet nie pamiętam... Od dnia, w którym wyjechałam obiecywałam
              sobie, że już nie zadzwonię, że nie będzie mnie interesował jego los, że może
              się zapić na śmierć, ale ja nie potrafię tak..mientka jestem... zrywałam z nim
              w grudniu, w styczniu, w lutym, w marcu, w kwietniu, udało się w maju... w
              końcu. to był mój sukces. Wiesz, nawet jeśli ten drugi był moim pocieszeniem to
              okazał się również "lekiem na całe zło"...
              Pozdrafiam,
              Mia
              ps. po tych latach piekła potrafię teraz docenić to, co mam! Naprawdę.
              Mijaczek
      • moore_ash Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 02.07.04, 15:42
        watek kierowany do dziewczat, wiec nie wiem czy moge sie wpisywac... a co tam,
        najwyzej sie wytnie:P

        u mnie to bylo jakby na odwrot...
        ale od poczatku.
        kilka lat temu bylem na wakacjach w NYC. zostawiajac moja owczesna sympatie w
        PL. nie pamietam czy bbylo az tak strasznie ciezko, ale przetrwalismy. ja
        mialem bardzo duzo innych rzeczy na glowie wtedy, poza tym NY mnie pochlonal,
        zakochalem sie. nie mielismy internetu, dzwonilem do niej raz w tygodniu,
        czasem zadziej , czasem czesciej. wrocilem i bylo ok.
        ale emigracja, choc krotkoterminowa zmienila moje podejscie do niektorych
        rzeczy. no chyba rok pozniej sie rozstalismy.
        jak to w zyciu bywa pojawila sie inna:) tylko, ze problem tkwil w tym, ze ona w
        NL a ja w PL. po roku kotkaktow inetrnetowo-telefonicznych oraz spotkan raz na
        trzy, cztery miesiace ja przyjechalem tutaj. i dlatego wlasnie na odwrot:) dla
        mnie wyjazd au-pair nie byl rozlaka z Naj jeno polaczeniem:) ofkors nie bylo
        idealnie, ale zawsze to blizej i cieplej.
        ciezki rok, duzo stresow... teraz jeszcze ciezszy i wyglada na to, ze nas
        niektore rzeczy poprzerastaly... no nic, nie o tym mialo byc.

        potesknic czasem tez jest dobrze. taka rozlaka wiele uczy, wiele wnosi do
        zwiazku. jesli wytrwacie (pisze do ogolo, nie konkretnie do ktorejs z Was:P) to
        bedzie to dowod, ze cos z tego moze byc (aczkolwiek nie powod do osiadniecia
        (?) na laurach). jesli pojawia sie problemy- moze warto sie zastanowic. wiem,
        brutalnie to brzmi, ale PODOBNO co nas nie zabije to nas wzmocni...

        pozdr.
        tb...
        • magdalenapilat Re: Jak znosicie rozlake z Wasza druga polowa? 05.07.04, 15:49
          Dzieki moore_ash za madre slowa. W ogole to hello everybody. Wrocilam z
          weekendu nad morzem i troszke jakby mi lzej, spotkalam sie z polska o-perka,
          pogadalysmy, posmialysmy sie i tesknota oslabla z lekka. Moj kochany jutro leci
          do Belfastu, do pracy, bedziemy wiec w tym samym kraju choc na dwoch roznych
          wyspach. Moze to przetrwa, moze nie przetrwa, postanowilam zamienic sie w
          stoika i przyjmowac to, co zycie przynosi. Co najwazniejsze, rodzinka obiecuje
          pomoc z praca od pazdziernika, moze nawet uda sie w agencji nieruchomosci, a to
          jest najlepsza wiadomosc, jaka moglam dostac!!!!!
      • dradam1 sny pod "dream catcher" 06.07.04, 01:55
        O wiele lepiej sie sni, jak sie mad glowa autentyczny indianski "dream
        catcher". Jak on dziala - to juz tylko dla wtajemniczonych.

        W kazdym razie zapewnia on , ze sni sie wylacznie o tym wymarzonym i wybranym :

        dradam.polscy-lekarze.net/zdjecia/dream.jpg
        Pozdrawiam

        dradam1
    Inne wątki na temat:

    Najnowsze z forum Au Pair

    Nie pamiętasz hasła

    lub ?

     

    Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się

    Nakarm Pajacyka
    Agora S.A. - wydawca portalu Gazeta.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść wypowiedzi zamieszczanych przez użytkowników Forum. Osoby zamieszczające wypowiedzi naruszające prawo lub prawem chronione dobra osób trzecich mogą ponieść z tego tytułu odpowiedzialność karną lub cywilną. Regulamin