No nakrzycz na mnie wreszcie!

[nisar]

usłyszałam od córki, która dostała 3- z chemii.

Tłumaczenie, że jest już na tyle poważną osobą, żeby wiedzieć, że
uczy się dla siebie a nie dla mnie, nie spotkało się ze
zrozumieniem:) Zdaje się, że bardziej ją ukarałam brakiem wymówek,
niż wymówkami. Nadal ich oczekuje :)

Hm.

[verdana]

Hm, dla mnie oczekiwanie wymowek za 3- jest sygnałem alarmowym.

[claratrueba]

Niekoniecznie, verdano. Mój syn miał tak samo, w 4 klasie podstawówki, to 3 było
ewenementem wśród jego ocen i oczekiwał wygaworu. A tu nic. Pyta czy nakrzyczę,
a ja ,że nie. "to źle, bo byłoby z głowy. A tak to mam cierpienia moralne".

[verdana]

Podstawówki.. W tym sęk. Właśnie o to chodzi, ze zachowanie zupełnie
zrozumiale u 9 latka wydaje mi sie już nieco groxne u 14-15 latki.

[claratrueba]

Niby fakt- wiek, choć między "metrykalny" i "rozwojowy" przepaść bywa. Ale
myślę, że mechanizm jest ten sam "pokuta odbyta sumienia spokój wraca". Jezu,
używam składni jak Yoda.

[verdana]

A mnie chodzi nie tylko o to. Także o to, ze 3- we wczesnej
podstawówce to moze być problem i rodzic może wyrazić swoje
niezadowolenie (sama wyrazalam, choć wiem, ze to był błąd i to
powazny).
Natomiast te same 3- w drugiej gimnazjalnej nie powinno być uwazane
za powod do jakichkolwiek cierpkich uwag rodzica, jesli mamy do
czynienia z pracowitą, dobra uczennicą. Oczekiwanie wtedy, ze mama
będzie się gniewać, oznacza, ze dziecko uznało, iz kazda drobna
wpadka jest powodem to awantury - jak widac nie jest, ale dziewczyna
ma to juz wdrukowane. Albo przeciwnie - dziewczyna oczekuje sama od
siebie, ze będzie doskonala, a najdrobniejsze podkniecie jawi się
jej jako katastrofa i osobista i rodzinna - ona ma dostawac tylko
dobre stopnie, jesli mama ma być z niej dumna.
Tak czy inaczej pora wytlumaczyć, ze pewnych rzeczy nie uczy się
czlek ani dla matki, ani dla siebie, tylko po to, zeby zaliczyć i
zapomnieć - i ze nie wszystkim warto się przejmować.

Przejmować się?

[klemens.strozynski]

verdana napisała:

> Tak czy inaczej pora wytlumaczyć, (...) ze nie wszystkim warto
się przejmować.

Niebezpiecznie odradzać przejmowanie się, niebezpiecznie też
doradzać… Zapewne należy się stopniami jednak jakoś tam przejmować,
tylko w umiarem. Konia z rzędem temu, kto ten umiar wskaże.

[verdana]

Dla mnie umiar to nie przejmowanie się pojedynczą 3-, szczególnie w
wypadku dobrej uczennicy.

[claratrueba]

Myślę, że ocena 3- jest tu najmniej ważna. Osoba prawa oczekuje kary jeśli czuje
bądź wie, że nie postąpiła właściwie (np. niezbyt się przyłożyła do nauki).
Wtedy "kara" pozwala przywrócić poczucie sprawiedliwości. Gdzieś jest doskonale
opisany eksperyment udowadniający istnienie takiego poczucia (mierzono poziom
hormonów stresu u osób "winnych czegoś"- jednym wymierzono karę- tym poziom
hormonów stresu spadał szybko, bezkarnym- utrzymywał się wysoki znacznie dłużej)
Osobom, które nie czuły się winne "kara" podnosiła poziom tych hormonów znacznie
wyżej niż subiektywnie "winnym" poczucie winy. Myślę, że to ten mechanizm
"nakrzycz bo ja się czuję winna". Jeśli nie z powodu zaniedbania a wysokości
oceny- to faktycznie źle.

[verdana]

Uwazam, prywatnie, że z powodu pojedynczego zaniedbania 15-latek tez
nie powinien czuć się źle dłużej niż parę godzin. Dłuzsze poczucie
winy w przypadku takiego drobiazgu - to juz problem.

[ratyzbona]

Należny oduczyć przejmowania się jedną 3 bo przecież nie chodzi tylko o szkołę.
W życiu popełnia się mnóstwo błędów za które nikt na nas nie nakrzyczy ani nie
ukarze a mimo wszystko będziemy się z tym źle czuli. Jeśli w wieku 15 lat jedna
3 jest taką klęską to trzeba się zacząć obawiać - bo przecież w liceum tych trój
będzie pewnie lepiej a niepowodzenia dużo gorsze.

Zaniedbanie

[klemens.strozynski]

Trójka nie musi być klęską, dwójka czy jedynka także nie – i o tym
warto rozmawiać z dzieckiem. Zły stopień może być wynikiem
zaniedbania – i wtedy można się przejmować. Może nawet należy… Ale
jeżeli nie jest wynikiem zaniedbania, to i poczucia winy nie
powinno być.
Uczeń nie powinien przechodzić do porządku dziennego nad własnym
zaniedbaniem, z drugiej strony nie może brać odpowiedzialności za
to, co nie zależy w pelni od niego. Tak myślę.

[verdana]

Hmm..
Człowiek, ktory nie moze przejść do porządku dziennego nad jednym,
sporadycznym zaniedbaniem, nie da sobie rady w życiu. W życiu
dorosłej osoby nie da się zadbac o wszystko - jedne rzeczy robi się
lepiej, inne gorzej, jeszcze inne- zaniedbuje. Osoby, które nie sa w
stanie niczego zaniedbać są perfekcjonistami, którym zazwyczaj
trudno się zyje i co gorsza - z którymi zazwyczaj trudno się żyje.
Akurat teraz na innym forum jest post matki trojga dzieci, ktora
własnie nie potrafi niczego zaniedbać, w zwiazku z tym, jej
mieszkanie musi lśnić czystoscia, a dzieci być czysciutkie i
zadowolone. Nieszczęsna jest na skraju załamania nerwowego.
W szkole jest okolo 14 przedmiotów - i ze wszystkich lekcje i
klasówki. Jesli nie nauczymy dziecka, ze może czasem cos zaniedbać i
nie mieć poczucia winy, to prawdopodobnie skonczy się to albo
nerwicą, albo zaniedbaniem wszystkiego.

[agatka_s]

Zgadzam się z verdaną w 100%

Nie możemy (i nie potrzebujemy) robić wszystkiego perfect i rodzice
powinni to dzieciom uświadamiać. Czasem robienie czegoś na
minimalnym wymaganym poziomie nie jest taką najgłupszą alternatywą.

Była perfekcjonistka

Zaraz, zaraz!

[nisar]

Nie wiem skąd w Verdanie to absolutne poczucie, że moja córka jest
pilną uczennicą :) Otóż nie jest, w ubiegłym semestrze z chemii trzy
tygodnie pod rząd były kartkówki, z których trzy razy dostała 2. Nie
dlatego, że leży to poza jej możliwościami, tylko dlatego, że to
olała. Na semestr miała więc tróję z chemii i to wyłącznie
dlatego "bo tak". Nie jest to więc absolutnie POJEDYNCZE
zaniedbanie.
Umowa jest następująca: na koniec roku z chemii ma być czwórka. Nie
dlatego, że jest niezbędna, tylko jako forma pokuty za tak
drastyczne zlekceważenie w pierwszym semestrze (oraz fakt, że o
dwójach dowiedziałam się dopiero na zebraniu, młoda nie była
uprzejma poinformować mamuni wcześniej).

I teraz na pewno mnie zlinczujecie, ale brak trój na świadectwie
jest warunkiem wyjazdu na obóz. Będzie trója, nie jedzie na obóz.
Wiem, jestem potworem.

[agatka_s]

nie zlinczuję Cię, ale absolutnie mi się to nie podoba.

Moim zdaniem dziecko ma prawo do gorszych ocen. Stawianie warunków
względem stopni, i co gorsza jeszcze "szantażowanie" brakiem wyjazdu
na wakacje, jeśli nie będzie takiej a takiej oceny to moim zdaniem
bardzo prosta droga do wpędzania dziecka w nerwice. I co jak będzie
miała tę tróje to naprawde jej nie pozwolisz ? Przecież Cie
znienawidzi do końca życia, nie za ten obóz, tylko za to jak okrutna
jesteś. Czy ona robi coś złego ? kradnie, bije staruszki ? Nie,
trochę była leniwa. No Ok, komu z nas to się nie zdarza ? Ale czy
my jesteśmy tak karani, że zabiera się nam urlop ?

Ja tam wolałabym aby moje dziecko miało tę tróję ale było zadowolone
z życia. A jesli miałoby się poprawiać to dlatego że samo tak uważa
(co nie oznacza że ja nie powiedziałabym co uważam, powiedziałabym
ale to tyle, nie szantażowałabym, nie ustalałabym żadnych warunków),
co jest warta taka poprawa jeśli wymuszona szantażem ?. Co to ma
niby dać ? Że pokażesz kto tu rządzi ? O to chodzi ?

Mój syn ma 3 z polskiego (tak musi być, tylko jedna dziewczynka na
30 osób ma 4, taka która pisała olimpiade), i miał mieć inne 2
trójki które wyciągnął na koniec semestru na 4-ale to była jego
sprawa, jego inicjatywa-chciał poprawiać i poprawiał. Ja wiedziałam
że się poprawia, trzymałam kciuki, ale do głowy by mi nie przyszło
uzależniać czegokolwiek od tego czy mu się uda czy nie. Udało się,
ma średnią z półrocza "czerwono paskową"-bardzo uwierzył w siebie
jak mu się udało, mimo że początkowo były jedynka za jedynką (też
się martwiłam). Obawiam się że gdybym wkroczyła siłowo, to byłby
guzik.

Nisar przemyśl sprawę, bo całkiem życzliwie mówie, chyba robisz
krzywde córce.

[claratrueba]

A mnie się podoba, choć może nie końca. To układ prosty i uczciwy "Ty się
starasz, my nagradzamy, doceniamy Twoje starania np. obozem, za który płacimy".
Zadowolenie z życia? Jakoś nie widzę aby ludzie lekceważący swoje obowiązki,
leniwi byli bardziej zadowoleni niz nawet bardzo ciężko, ale z efektami
pracujący. Widzę wręcz przeciwną zależność, ale być może nie jest powszechna.
Nerwica? Tak, z oczekiwań ponad możliwości a nie oczekiwania zwykłej solidności.
Urlopu nie zabierają, ale obawiam się, że jak pracujemy kiepsko to stać nas na
ten urlop "w domu"- tak samo jak nisar nie zabiera wakacji, tylko nie zamierza
ich finansować. A za okradanie i bicie sa inne kary z konkretnych artykułów, o
obozie w Kodeksie Karnym nic nie ma (to było złośliwe, przepraszam).

[agatka_s]

Ale to jest płacenie za stopnie (któremu w innym watku byłaś
przeciwna), i to jeszcze w najgorszej formie-nie ma czwórek, nie ma
zapłaty w postaci obozu.

Dla mnie horror. To już chyba wolę jasną niezawoalowaną formę, za 4
5 zł, za 5-10 zł.

Sorry, ja pozostane przy swoim. Dziecko (14-15 lat, to jeszcze
dziecko ?) ma prawo do wyboru-uczę sie na maxa albo uczę się tylko
tyle aby nie mieć problemów. Nad tym jaki to będzie wybór trzeba
było pracować wcześniej. Teraz możemy dawać dziecku wsparcie,
możemy go przekonywać, ale nie szantażować, ani "kupować"-czy
dobrami materialnymi czy pochwałami. Bo gdzie jest ta granica
naszej ingerencji? Matura ? Studia ? Pierwsza praca ?

Oczywiście inaczej jest jeśli dziecko ma autentyczne problemy w
szkole (tak jak w jednym z watków tutaj), wtedy oczywiście rodzic
może wkroczyć i powinien. Ale jeśli dziecko zadawala się trójkami,
trudno musimy to zaakceptować i tyle. Trójka to naprawde nie
tragedia, można z nią żyć i ba MIEĆ SPOKOJNE SUMIENIE.

[nisar]

Agatko, to nie do końca tak, jak piszesz. Ale po kolei:

1. Młoda od pewnego czasu zainteresowana jest głównie swoją fryzurą
i meczem siatkówki, w którym gra "ten Krzysiek" :) co jest
absolutnie normalne, ale nie wyłącznie
2. Jeśli nie wyjedzie na obóz to nie będzie "siedziała w domu" -
jedzie z bioojcem do Chorwacji, do dyspozycji są dwie działki -
jedna w lesie, jedna nad wodą.
3. Tak, uważam że nie wszystko się dziecku należy bez względu na to,
czy ono swoje obowiązki wypełnia czy nie. Jak już pisałam, kiepska
ocena z chemii była spowodowana olewnictwem prezentowanym przez
Elkę, a nie wyborem pomiędzy nauką nielubianego przedmiotu a np.
czytaniem wartościowej książki czy rozwijaniem zainteresowań z
innego obszaru. Sorry, jeśli to ma być tak, że ona olewa naukę
obojętnie czego, po to, żeby godzinę dłużej się pindrzyć, to ja na
to nie idę. A już na pewno nie będę do tego dopłacać
4. No i kwestia finansowa: kryzys nas już dopadł, mąż ma mniej
pracy, w efekcie jest kruszej z kasą. Smarkata narobiła zaległości,
z którymi sobie nie radzi i płacimy prawie trzy stówy miesięcznie za
jej korepetycje. W trzy miesiące przepipsztamy w ten sposób połowę
opłaty za obóz. Jeśli jeszcze na dodatek ona się nie przyłoży i nie
wyciągnie na lepszą ocenę, to w imię czego mam ją jeszcze nagradzać
obozem? Posiedzi ze mną na działce, pomoże przy bracie, wynudzi się,
to następnym razem doceni, że my stajemy na głowie, żeby starczyło
na jej wyjazd. Takie jest życie i tak będzie zawsze.
WYCHOWANIE OSOBY NASTAWIONEJ NA TO, ŻE WBREW WSZYSTKIEMU JEJ SIĘ
NALEŻY to wychowanie osoby kalekiej i z góry skazanej na
niezadowolenie z życia.

[claratrueba]

nisar, popieram. Wychowanie to równiez kształtowanie odpowiedzialności za własne
czyny i poczucia sprawstwa. Człowiek bez tych cech ma raczej kiepskie
życie.Nagradzanie za stopnie- cóż częściowo, ale bardziej za wysiłek, którego są
skutkiem. Absolutnie uważam, że nagradzanie obozem panny, której się nie chce
przyłożyć, jesli w międzyczasie poniosło się dotkliwe skutki (korepetycje) jest
demoralizujące. Choć "ten Krzysiek" wiele tu może wyjaśniać.

[verdana]

Nisar, ja znowu będe brutalna.
Czytam wiele Twoich postów i coraz bardziej mam wrażenie, ze Twoim
zdaniem nic się Elce nie należy. Ona na wszystko musi "zapracować".
Zachowujesz się tak, jakby fakt zaplaty za wakacje dziecka był dla
Ciebie czymś nadzwyczajnym, czymś, za co dziecko powinno być
dozgonnie wdzięczne, bo tak naprawde, to nalezy mu się od rodziców
jedzenie, mieszkanie i pomoc w nauce, a reszta to tylko ewentualna
łaska.
Dokladnie to samo bylo w zeszłym roku czy dwa lata temu. Zamist
powiedzieć niemal doroslej córce - w tym roku siedzisz w domu, bo
nie ma kasy, starasz się "na siłę" przezucić winę na to siedzenie w
domu na samo dziecko. Rok temu była mowa, ze Ela za duzo wyjeżdża i
się rozpusci, w tym roku ma siedzieć w domu, bo gorzej się uczy, nie
watpie, ze w przyszlym będzie inny pretekst. W kazdym razie Ela ma
zrozumiec, ze zawsze to ona jest winna.
I z Twojego postu wyłania się dosyć przerażajaca wizja "idealnej" 14-
15 latki. To dziewczyna, ktora albo sie uczy, albo czyta wartosciową
książkę, natomiast wszelkie zainteresowanie chłopakami i swoim
wygladem, to czysta strata czasu, ktory powinien być w całosci
wykorzystany na rozwój i edukację. Takie dziewczyny nie istnuiieja,
a jak istnieją, to na kozetce u psychologa.

[Gość: agatka_s]

1. Młoda od pewnego czasu zainteresowana jest głównie swoją fryzurą
> i meczem siatkówki, w którym gra "ten Krzysiek" :) co jest
> absolutnie normalne, ale nie wyłącznie

Przesadzasz ! gdyby było wyłącznie, to miałaby jedynki z góry na
dół. Nie wiem jak pozostałe stopnie, ale 3 z chemii to naprawde nie
tragedia.


> 2. Jeśli nie wyjedzie na obóz to nie będzie "siedziała w domu" -
> jedzie z bioojcem do Chorwacji, do dyspozycji są dwie działki -
> jedna w lesie, jedna nad wodą.

To nie ważne co będzie w zamian. Liczy się sam fakt że chcesz ją
ukarać za zły stopień, który przepraszam naprawde obiektywnie nie
jest złym stopniem.


> 3. Tak, uważam że nie wszystko się dziecku należy bez względu na
to,
> czy ono swoje obowiązki wypełnia czy nie.

Ale obowiazkiem dziecka nie jest mieć piątek od góry do dołu !!!!
Nie jest obowiązkiem być idealnym. Owszem obowiązkiem dziecka jest
się uczyć, być w miarę grzecznym i tyle. Wszystko powyżej tego jest
super, ale naprawde nie każde dziecko musi być Stachanowcem. Dla
mnie posiadanie trójki z chemii jest jak najbardziej wypełnieniem
obowiązków.



Jak już pisałam, kiepska
> ocena z chemii była spowodowana olewnictwem prezentowanym przez
> Elkę, a nie wyborem pomiędzy nauką nielubianego przedmiotu a np.
> czytaniem wartościowej książki czy rozwijaniem zainteresowań z
> innego obszaru. Sorry, jeśli to ma być tak, że ona olewa naukę
> obojętnie czego, po to, żeby godzinę dłużej się pindrzyć, to ja na
> to nie idę.

Skoro ma 3, to jednak nie olała tak do końca prawda ? Może poprostu
zaakceptuj fakt, że tą chemie zalicza na 3 i już. Od razu zrobi się
wam milej w domu (WSZYSTKIM !!!)


A już na pewno nie będę do tego dopłacać

niby do czego dopłacasz ? wybacz ale ja nie widzę związku między
płaceniem za obóz a oceną ? Czyli na obozy mogą jeździć tylko te
piatkowe dzieci, bo do trójkowych rodzice dopłacają ?

> 4. No i kwestia finansowa: kryzys nas już dopadł, mąż ma mniej
> pracy, w efekcie jest kruszej z kasą. Smarkata narobiła
zaległości,
> z którymi sobie nie radzi i płacimy prawie trzy stówy miesięcznie
za
> jej korepetycje.

Korepetycje jak dziecko ma trójkę ? Naprawde moim zdaniem
przesadzasz. Może poprostu zaproponuj swoją pomoc że przepytasz, że
pomożesz jej się zorganizować. Moje dziecko ma 3 z polskiego, ale
do głowy by mi nie przyszły z tego powodu korepetycje.




W trzy miesiące przepipsztamy w ten sposób połowę
> opłaty za obóz. Jeśli jeszcze na dodatek ona się nie przyłoży i
nie
> wyciągnie na lepszą ocenę, to w imię czego mam ją jeszcze
nagradzać
> obozem? Posiedzi ze mną na działce, pomoże przy bracie, wynudzi
się,
> to następnym razem doceni, że my stajemy na głowie, żeby starczyło
> na jej wyjazd.

Ale to jest kompletnie inna sprawa. Jeśli Was na coś nie stać to
trzeba to dziewczynie powiedzieć. 14 latka powinna bez trudu
zrozumieć że nie stać Was ani na korepetycje, ani na obóz-tym
bardziej w czasie kryzysu. Ale nie wciskaj dziewczynie kitu że nie
pojedzie na obóz bo ma trójkę. To nie fair.



Takie jest życie i tak będzie zawsze.
> WYCHOWANIE OSOBY NASTAWIONEJ NA TO, ŻE WBREW WSZYSTKIEMU JEJ SIĘ
> NALEŻY to wychowanie osoby kalekiej i z góry skazanej na
> niezadowolenie z życia.

Niestety nie uważam (powtarzam to z uporem maniaka) aby trójka była
olewaniem i nie wywiązywaniem się. Tak, moim zdaniem mając trójke
dziewczynie się należy, nie zrobiła niczego takiego co upoważniałoby
karania ją za to. Ona chce mieć trójkę i już, a ty jako matka
musisz to zaakceptować.

A ty nie miałaś trójek ? Ja miałam. Niektóre na moje własne
życzenie- bo tak założyłam,że tego przedmiotu się nie uczę i już
(FIZYKA), a niektóre bo inaczej się nie dało (chemia). No i co
wyrosłam na bardzo obowiązkową i pracowitą osobę, czasem wręcz
uważaną z chorobliwie dokładną. Ale umiem odzielać co jest ważne, a
co nie tak bardzo.

I ja w pełni popieram

[klemens.strozynski]

nisar napisała:

> WYCHOWANIE OSOBY NASTAWIONEJ NA TO, ŻE WBREW WSZYSTKIEMU JEJ SIĘ
NALEŻY to wychowanie osoby kalekiej i z góry skazanej na
niezadowolenie z życia.

Bardzo słusznie! Ponoszenie konsekwencji wasnego postepowania to
nie jest żadna kara, tylko... ponoszenie konsekwencji. Czyli nauka
życia.

[verdana]

Taak, to zdanie jest prawdziwe ogólnie.
Tyle tylko, ze w tym kontekscie "wbrew wszystkiemu" oznacza "wbrew
nierealistycznym i wygorowanym żądaniom rodziców". A to jakos
zmienia postać rzeczy.
Uwazam, że zdanie "WYCHOWANIE OSOBY NASTAWIONEJ NA TO, ZE JEŚLI NIE
WYPELNI WSZYSTKICH ŻĄDAŃ I POLECEŃ RODZICOW, TO BĘDZIE MUSIAŁA
PONOSIC TEGO DOTKLIWE KONSEKWENCJE to wychowanie osoby kalekiej,
ktora nie jest szczęśliwa i nie umie przeciwstawic się nadmiernym
wymaganiom otoczenia".
Tez prawdziwe.

[verdana]

To nie jest uczciwy układ. Nie jest uczciwy, poniewaz wymaga od
mlodej osoby, aby byla dobra w czymś, w czym dobra nie jest. Nie
pojedzie na obóz w gruncie rzeczy nie dlatego, że się nie stara,
olewa wszystko, tylko dlatego, ze nie spełnia wygorowanych
wyobrazen matki o swojej osobie, nie jest tak idealna, jak mama
sobie wyobraziła. Bo idealne dziecko ma dobre stopnie ze
wszystkiego, nie ma prawa niczego zawalic, a jak zawali to zostanie
niezwykle surowo ukarane - bo siedzenie w domu w czasie wakacji to
jest bardzo surowa kara, szczególnie, gdy po domu grasuje malutki
braciszek.
Czy to czegos dziecko nauczy? Oczywiscie - nauczy, że zasluguje na
przyjemność tylko pod warunkiem, ze spełnia wszystkie wymagania
matki, podporzadowuje się jej kazdem, nawet najgłupszemu poleceniu
(bo to jest glupie żądanie - czwórka z chemi..). Jesli nie, matka
pokaze, kto tu rządzi i czym konczy się niepodporzadkowanie. Nauczy
też dziecko, ze nie powinno się miec zadnej przyjemnosci, jezeli
nawali się nawet w jednej, drobnej rzeczy. przyjemnosć jest tylko
dla doskonalych.
To wszystko jest wspaniałym wstepem do tego, aby dziewczyna w zyciu
nie byla szczęśliwa - będzie wypełniała kazde polecenie szefa, męża,
odmawiała sobie przyjemności (nie zasłużyłam, obiad był przesolony).
Bedzie też probowała wykonac rzeczy dla siebie nieosiągalne i
załamywała się, kiedy okaze się, ze nie potrafi - bo ona musi
potrafić. Ta 3- z chemii IMo swiadczy o tym, ze to już nie jest
zaniedbanie, tylko po prostu chemia jej "nie lezy". A przecież
musi...

[claratrueba]

verdano, obie popełniamy ten sam błąd Ty zakładasz a priori że to zbyt
wygórowane żądanie, że chemia "nie leży' a ja, że realistyczne "chemia leży" ale
praca nad nią nie. Jeśli Twoje założenie jest słuszne- masz rację. Jeśli moje-
już nie bo wtedy, korzystając z Twojego porównania, wychowujemy człowieka, który
oczekuje nagrody za niewykonana pracę, bądź nie wykonaną starannie.

[verdana]

Powiedzmy, ze chemia lezy, a nie interesuje. Po co, pytam - po co
tak usilnie nad nią pracować? Komu to przyniesie coś bardzo dobrego,
za wyjątkiem mamy, ktora będzie mogła pochwalić się pracowitą córka?
Poza tym jakoś nie chce mi się wierzyć w ogólnie dobrą uczennicę,
ktora zawsze olewa tylko jeden przedmiot, tylko z jednego ma
kłopoty - i tylko z jednego jest leniwa. Tak nie bywa. Widze to i
jako matka pilnej uczennicy, z dwóją z matematyki i jako wieloletnia
nauczycielka.
Moja córka nigdy w życiu nie wyjechałaby na wakacje, gdybym zażądała
od niej trójki z matematyki...
Jestem oczywiscie zwolenniczką nagród za staranna i dobrze wykonaną
pracę - ale mamy nieco inna definicje tej "staranności" - nie musi
ona oznaczać zawsze wysokiego poziomu ze wszystkiego.

[claratrueba]

> Powiedzmy, ze chemia lezy, a nie interesuje. Po co, pytam - po co
> tak usilnie nad nią pracować? Komu to przyniesie coś bardzo dobrego,
> za wyjątkiem mamy, ktora będzie mogła pochwalić się pracowitą córka?

Znów nie my znamy odpowiedzi. Ale może nie o pochwalenie się dzieckiem chodzi a
np. przyszły zawód, o którym dziewczyna marzy, do którego konieczna jest np.
matura z chemii rozszerzona? Być może nielubiana, ale jaki mamy wpływ na
przedmioty maturalne wymagane przez uczelnie? A braków z chemii tak łatwo
nadrobić sie nie da, by można to "odłożyć" na liceum (jak w takiej syt. myśli
nastolatek często) Znów gdybam, oczywiście, być może naiwnie zakładając
racjonalność postępowania rodziców.

[verdana]

Do matury z chemii jest pięć lat. Zdąży. Mało jest tez
prawdopodobne, aby 15 latka na 100% wiedziała, na co chce iść i
utrzymala to marzenia - owszem, mam taki przypadek w domu, ale jest
to niezwykle rzadkie. Jesli chemia jej nie interesuje, to mało
prawdopodobne, aby wybrała zawód do ktorego ta chemia jest
niezbędnie potrzebna. Zresztą, tak rozumujac dziecko musi byc
perfekcyjne ze wszystkiego - bo nie da się przewidzieć, co będzie
zadawało za te pięć lat. Racjonalność polega na tym, aby w tym wieku
pozostawić dziecku wiecej swobody i pozwolić na rozszerzanie wiedzy
tam, gdzie go to interesuje, a uczenie się tyle, ile jest to
konieczne innych przedmiotów.
Tak "gdybajac" można dojść daleko - bo co, jesli dziecko będzie na
maturze rozszerzonej zdawało np. historie , a teraz, zamiast uczyć
się historii zacznie poświęcac czas na uczenie się na czwórki chemii
i fizyki? Tez wypadnie gorzej, niż inni...
Przede wszystkim w tym wieku mlodzieź powinna już mieć pewne prawo
wyboru - czego się uczy pilnie, czego mniej, a nie uczyć się
wszystkiego pod przymusem i groźbą kary.

[nisar]

Cóż, kwestia korepetycji nie była wyborem tylko koniecznością - po
olewnictwie ubiegłego semestru Elka ze łzami w oczach przyznała, że
już w zasadzie w ogóle nie rozumie o co w tym chodzi. Efektem jest
rzeczone 3- będące faktycznie sukcesem, bo jedyne punkty jakie
dostała, to punkty za matematyczne a nie chemiczne rozwiązanie
zadania, co de facto nie było tym, o co chodziło.

Sorry kochani, nie znacie mojego dziecka, nie wiecie też, czego
wymagam a na co pozwalam. Tak, uważam, że jeśli się coś zawala, to
nie dostaje się czegoś w zamian. I trudno, jej wybór. Przykro mi,
ale mało rozsądne wydaje mi się budowanie sobie obrazu całokształtu
stosunków rodzice-dziecko na podstawie kilku postów, które - siłą
rzeczy - dotyczą pojedynczych sytuacji, na dodatek problematycznych.
A życie toczy się na codzień, 365 dni w roku, nie sprowadza się do
tych kilku problemów.

A co do wyboru: uważam że w gimnazjum jest za wcześnie na to, żeby
dziecko samo decydowało czego chce się uczyć, zwłaszcza jeśli w
zamian za olanie jednego przedmiotu nie ma ŻADNYCH szerszych
zainteresowań w ramach innego.

Dla mnie sprawa jest prosta - ty nie wywiązujesz się ze swoich
obowiązków nauki na przyzwoitym poziomie (czyli bez trój na
zakończenie semestru), my nie fundujemy ci kolejnego w tym roku
wyjazdu, zwłaszcza że to my znowu musielibyśmy wyrzec się czegoś,
żeby go opłacić.

[verdana]

Nisar.
Zrobisz oczywiscie co zechcesz. W Twoich oczach zawalenie chemii
jest powodem do tego, by oceniac calokształt dziecka. Uczy się
trzynastu przedmiotów, ale Ty widzisz tylko jeden - i za ten jeden
ją ukarzesz. Jesli obowiązkiem Twojego dziecka jest brak trój na
koniec semestru(to nie jest "przyzwoity" poziom, to poziom
ekstremalnie wysrubowany) , to powaznie zastanów się nad sobą.
Stawiasz niemożliwe do wykonania warunki i potem dziwisz się, ze
dziecko się nie wywiązuje.
Gdybym byla Twoją córka, to uznalabym, ze w przyszłosci jest
wszystko jedno, czy zawale jeden przedmiot, czy wszystkie, jesli
moja matka dostrzega wyłącznie klęski, nie sukcesy. Bo zaręczam Ci,
ze na 85% Twoje dziecko będzie mialo jakąś trójke na koniec roku -
to gimnazjum i liceum, a nie podstawowka. A jak nie będzie miało -
to co sie zmieni tak naprawde? Jedynie Twoje samopoczucie.
No i Elka, jesli jest rozsądna nie powinna Ci nigdy więcej przyznac
się, ze nie rozumie czegoś - przyznała się, a Ty ukarałas ją za to,
bo przeznaczyłaś pieniądze na jej wakacje na korepetycje - trzeba
było od razu dac jej wybor, co woli, ale rozumiem, ze to jest
swoista dodatkowa kara. Czyli gdyby się nie przyznała, nadal miała
tróje, to mialaby wieksze szanse na wakacje... To nie buduje
zaufania. To powoduje strach, ze jesli nie powiedzie się z czym
innym, to bedzie musiala za to zaplacić - rodzice nie pomoga w
niczym "ot tak", tylko wszystko przelicza na pieniądze.
Poza tym, jeżeli Twoja corka bierze korepetycje z chemii i nadal ma
zle stopnie, to wyjścia sa dwa - albo z korepetycji nie korzysta, bo
się leni(wątpie, korepetytor by powiedział), albo sa po prostu
marne, albo MIMO pracy na korepetycjach dostaje marne stopnie. Czy
pytalas korepetytora, o co chodzi? Bo wcale nie zawsze dziecko jest
winne, ze nie rozumie.
Musze powiedzieć, że bardzo współczuję Twojemu dziecku - nie tego,
ze nie pojedzie na wakacje, ale ze nie bardzo ma szanse aby
kiedykolwiek zyskać Twoja aprobatę. Zawsze zdarzy się
nedociągniecie - a Ty głównie niedociągnięcia widzisz.
Moj syn ma sporo więcej niz jedną tróje i na wakacje pojedzie. Wiesz
dlaczego? Bo ja go nie tylko wychowuję, ja go jeszcze lubię. I
zależy mi nie tylko na swiadectwie z paskiem, na egzaminie, ale na
tym, aby byl człowiekiem, ktory potrafi sam siebie zaakceptowac, i
ktory owszem, będzie starał się byc lepszy, ale moze
zaakceptować ,ze nie jest idealny - idealnie pracowity, idealnie
zorganizowany. I ze ja go i tak zaakceptuję, mimo braku paska na
świadectwie i sporadycznego lenistwa.
Ja tez bywam leniwa - rozumiam, ze Ty nigdy i wywiązujesz się 100%
ze wszystkich obowiązków, nigdy nie zdarza Ci się niczego zawalić?

Dobre rady...

[klemens.strozynski]

verdana napisała:

> Gdybym byla Twoją córka, to uznalabym,

Formułując rady, musimy pamiętać, żeby przez samo sformułowanie nie
spowodować skutku przeciwnego naszym intencjom.
Poza tym z dobrymi radami jest tak, że podczas ich udzielania nigdy
nie mamy gwarancji, że przyniosą takie skutki, jakich się
spodziewamy…
François de La Rochefoucauld napisał: “Nic nie jest rozdawane tak
hojnie, jak rady”.

[to-wlasnie-ja]

Wtrace sie. Rozumiem Nisar bardzo dobrze. Sama mam w domu bardzo podobna sytuacje. Otoz moj syn ( pisalam juz troche o nim i jego nastwieniu do obowiazkow ) rowniez zawala. I to nie dlatego, ze mu przedmiot nie lezy . Najczestszym powodem jest lenistwo . Po prostu olewa . Ja znam jego mozliwosci i znam niestety chec a raczej niechec do nauki przy , jak juz pisalam ambicjach, ktore na slownym deklaracjach sie koncza. Ok, rozumiem, moze byc leniwy, moze byc rozchwiany, moze przechodzic okres dojrzewania. Jednak musi tez zrozumiec, ze nauka jest jego obowiazkiem.U Nisar zawalenie chemii, u mnie powolne ale systematyczne obnizenie ocen z kilku przedmiotow z ktorych WIEM, Z ze moglby byc lepszy. Tylko po co, prawda? Otoz miedzy innymi po to, zeby nie miec koszmarnych zaleglosci, gdy decyduja sie na okreslony profil szkoly , albo wrecz, gdy bedac w szkole sredniej zorientuja sie, ze zle wybrali ow profil i musza sie sami dodatkowo uczyc jakiegos przedmiotu , aby dostac sie na wymarzony kierunek, jak to mialo miejsce u mojego starszego syna. Nie zgadzam sie z opinia, ze nastolatek rozumie ,ze uczy sie i inwestuje w siebie. Tak naprawde zdecydowana wiekszosc odpycha sie od nauki i wyszukuje tysiac innych zajec , zeby tylko sie nie uczyc, zwlaszcza , jesli to dotyczy nauki systematycznej. Nauczyli sie uczyc na prace klasowe, a jeszcze lepiej na poprawy tych prac. Co my jako rodzice mozemy? w zasadzie , jak tak czytam, to niewiele. Pogadamy( bla, bla, bla ), pokrzyczymy,wymagamy
( oj, dostanie nerwicy) nalozymy kary , szlabany ( jakos to wytrzymam, albo pomarudze a poniewaz mama da sie urobic lub mnie po prostu LUBI to mi odpusci ) . Okazuje sie, ze nawet rodzaj nagrody , formy marchewki lub konsekwencji( bo tak oceniam, oboz corki Nisar ) to koszmar. Co moge jako rodzic ? NIC .

P.S. Moj syn pojedzie na wycieczke, bo z zasady chce , aby wykorzystal wszelkie mozliwe wyjazdy klasowe, ktore sa niezapomnianym zrodlem i nauki i poznawania roznych miejsc i pieknym wspomnieniem. Ale jesli chce miec odjazdowa karte graficzna musi poprawic oceny i pokazac, ze skoro ja dam cos z siebie ( rezygnujac ze swoich przyjemnosci , aby mu dac na te karte) to i on musi dac cos z siebie (rezygnujac z marnowania czasu nad bezmyslnymi grami, tv itp. ) na rzecz nauki . Abym byla dobrze zrozumiana - syn ma wystarczajaco duzo czasu na relaks . Problem w tym, ze on chcialby miec ten relaks caly czas. Bo ja przerobilam i dyskusje i pozostawianie sobie , zeby nauczyl sie odpowiedzialnosci za wlasne decyzje i kontrakty. I NIC

[verdana]

Nie widzisz różnicy, pomiedzy nową, wypasioną kartą (dostanie, jak
sie bedzie LEPIEJ uczył - nagroda), a wakacjami (nie pojedzie, jesli
nie poprawi jednego stopnia - kara)?
Pomiędzy wymaganiem, aby dziecko po prostu się uczyło i za bardzo
nie pogarszało w nauce (zrozumiałe), a nakazem, aby nie miało ani
jednej trói (bardzo trudne do osiągniecia, dla wielu dzieci
niemożliwe)?
To zdecydowanie nie jest taka sama sytuacja, nie jest nawet podobna.
I jeszcze jedno - jak cos daje, to daję. Nie podkreslam, ze się
poświecam i rezygnuję ze swoich przyjemnosci, bo po pierwsze -
dostac taki prezent nie jest wcale przyjemnie, po drugie - prawde
mowiac, niemal zawsze wieksza przyjemność sprawia mi zrobienie
dziecku frajdy, niz kupienie czegoś dla siebie. A jak wolę kupic cos
dla siebie, to po prostu kupuję, a dziecko wie, ze czegos tam nie
dostanie, bo ja chce co innego. Tez wartosciowa nauka.
Nie znosze poświęcania się w wychowaniu...

[nisar]

Verdana, sorry, ale już nie mogę Cię słuchać!
Z jednego niepojechania na konkretny wyjazd uogólniasz do
stwierdzeń "twojemu dziecku nic się nie należy", "twoje dziecko na
wszystko musi zapracować", "twoje dziecko musi spełniać wygórowane
wymagania mamusi" itp.
Po pierwsze: guzik wiesz, co Ela ma, a czego nie ma. Zapewniam Cię,
że ma wiele. I nie mówię tu o rzeczach podstawowych, tylko o
przyjemnościach/gadżetach/czy też ciuchach czy kosmetykach daleeeeko
wykraczających poza podstawowe potrzeby. To samo z wyjazdami,
wycieczkami, obozami itd. Rzadko która z jej koleżanek może się
pochwalić tyloma wyjazdami co Ela (oczywiste w sumie, bo zapewniane
i z naszej i ze strony bioojca). Więc może nie dorabiajmy szerokiej
ideologii do jednego obozu.
Po drugie: skąd wiesz, że wymagania są wygórowane? Bo dla wielu
dzieci "niemanie" trói na świadectwie jest prawie niemożliwe? Dla
Eli jest możliwe, zapewniam Cię. Po pierwsze, znam swoje dziecko,
po drugie, jakoś dotąd nigdy nie miała. I nie miałaby nadal, gdyby
nie olała. I o to olanie mam do niej pretensję, nie o daną ocenę, to
chyba naprawdę jest jasne.
Po trzecie: piszesz
>Nie widzisz różnicy, pomiedzy nową, wypasioną kartą (dostanie, jak
> sie bedzie LEPIEJ uczył - nagroda), a wakacjami (nie pojedzie,
jesli
> nie poprawi jednego stopnia - kara)?
Kochana, no to odwróćmy to co napisałam: Ela pojedzie na obóz jeśli
przestanie olewać to, co jest jej obowiązkiem, czyli naukę, i
poprawi tróję z chemii. Wtedy w nagrodę pojedzie na obóz. Lepiej?
Tylko co to w zasadzie za różnica?
U Eli trója na świadectwie to zasadnicze pogorszenie się w nauce. W
dodatku spowodowane niczym innym, jak jej własnym zaniedbaniem.
Powinnam nie reagować? do kiedy? Kiedy nastąpiłaby sytuacja, w
której mogłabym już reagować?

I kluczowe pytanie: jeśli zarówno kara za pogorszenie się w nauce
jak i nagrody za oceny są złe, to CO proponujecie? Co powinien robić
rodzic, który widzi że dziecko zaczyna olewać naukę i powoli
pogarsza wyniki (bo zaczęło sobie odpuszczać i się z tego
rozgrzeszać - proces bardzo niebezpieczny, wie to każdy kto
kiedykolwiek poniósł porażkę choćby w odchudzaniu)? Co jeśli rozmowy
i tłumaczenie nie skutkują?
Proponujecie czekać, bo może nic złego się nie stanie? Bo może
dziecko samo w którymś momencie zaskoczy, że powinno jednak... A
jeśli nie? Nie będziecie miały do siebie pretensji, że pozwoliłyście
dziecku zmarnować coś, co w sumie mogło mieć bez problemu?
Nie rozumiem Was, słowo!

[ratyzbona]

Nisar - szkoła jakkolwiek wydaje się ważna to w sumie tylko jeden z elementów
życia młodego człowieka. Poza nią jest jeszcze milion innych spraw problemów
zainteresowań itp. Przez 365 dni w roku twoja córka nie jest tylko uczennicą ale
przede wszystkim nastoletnią dziewczyną która jeszcze nie wie dokładnie co chce
robić w życiu ale wie że chemia jej nie interesuje i która najprawdopodobniej
zrobiła by wszystko by zadowolić swoją matkę. Więc za co ją karzesz? Za to że
nie lubi chemii? Za to że miewa w szkole gorsze dni bo w tym wieku nauka nie
interesuje nikogo bardziej niż kolega z klasy obok? A może każesz ją za to że
niezależnie od tego co byś robiła kiedyś nadejdzie ten moment kiedy twoja córka
sama zdecyduje czego się uczyć a czego nie? Rodzice powinni stawiać wymagania
ale nie w ten sposób - teraz twoja córka może się najwyżej bać że straci wakacje
- tego dla niej chcesz? Żeby pod presją pracowała nad czymś nudnym i trudnym
ponad swoje możliwości i chęci? Przecież to nie ma sensu. Można powiedzieć córce
- nie życzę sobie byś miała tróje od góry do dołu na świadectwie. Ale jeśli
zabronisz jej mieć nawet jednej trói to powoli zamienisz jej w życie w koszmar w
którym nie ma miejsca na niepowodzenia. Mówisz że ona ma dotrzymywać swoich
obowiązków. Skala ocen w szkole jest od 1-6 nie bez przyczyny - jej obowiązkiem
jest nie spaść poniżej 2 a nie osiągnąć 4. z resztą obowiązki między rodzicami a
dziećmi rozkładają się równo - co jeśli mimo nauki będzie miała 3 i tak? Kto
wtedy nie wywiąże się z obowiązków? Ona czy ty ? Bo mimo wszystko obowiązkiem
rodzica troska o szczęście dziecka a nie o jego stopnie

[verdana]

Nisar.
Histeryzujesz. Niewiarygodnie histeryzujesz - znam wiele ambitnych
matek, ale ty przekraczas wszystko, o czym udało mi sie słyszeć. Po
prostu. Jedna trója to dla Ciebie dramat i koniec świata. Bo "nigdy
dotychczas nie miał". No, nie miała, szkoda i dla Ciebie i dla niej.
Teraz ma, bo w wyzszych klasach oceny spadaja - tak to jest. W
podstawowce polowa klasy - w tym 70% dziewczynek ma czerwony pasek,
w gimnazjum kilka, w liceum jedna- dwie, jak dobrze pójdzie. Jedna
troja to nie staczanie się po rowni pochyłej, tylko jedna trója,
rzecz nie warta takich dramatów rodzinnych. Tych trój zapewne będzie
coraz wiecej, niezaleznie co zrobisz - bo czym starsza klasa, tym
latwiej je dostać.
Piszesz o odchudzaniu i tych, co sie z tego rozgrzeszaja. Pragnę Ci
przypomniec, że nastolatki, ktore nie potrafia się rozgrzeszyć w
takim wypadku choruja na anoreksje i umierają.
Uwazaj, Nisar. W liceach dochodzi do licznych samobójstw. Wini sie
szkołę, ale zawsze winni sa rodzice. Własnie tacy rodzice, ktory
uznaja jedną trojke za olewanie, pogorszenie się, porazke i powód do
pozbawienia dziecka przyjemnosci. Ignorujac to, ze poza tym ma
piatki i czwórki, ktore nie sa osiagnieciem - sa obowiazkiem. Za nie
nic się nie nalezy. Potem jedna prawdziwa porazka - poprawka,
jedynka na semestr - i dziecko boi sie reakcji rodziców. W mojej
klasie jedną taka ledwo odratowano. W klasie kolegi mojego syna -
nie odratowano.
Robisz z igly widly. Zachowujesz się tak, jakby Twoje dziecko
kompletnie olało nauke i się zdemoralizowalo, a ono ma tróje z
chemii... Kiedy pojawi się prawdziwy problem nic Ci juz w arsenale
nie pozostanie.
Nie mowiac już o tym, ze może Twoje dziecko ma wszystko, za
wyjatkiem akceptacji matki. Ty wyznaczasz bardzo wysoką poprzeczkę,
bo wiesz "że moze" - a jak corka nie przeskoczy poprzeczki, to
zamiast pomoc - kopiesz.
Robisz w tej chwili jeden z najwiekszych błędów wychowawczych
swojego zycia.

nisar, uspokój sprawę

[claratrueba]

Nisar, nie traktuj naszych rad jak wykładnię Sądu Najwyższego. Każde z nas
przedstawia własne argumenty i tylko na tym może polegać nasza pomoc.
Przeczytasz nasze "a może jest tak, że..." i być może zauważysz rzeczy, których
nie brałaś pod uwagę. O to chodzi w dyskusji. Uspokój sprawę i przeczytaj nasze
posty skupiając się nie na "zrób tak" i "nie rób tak"- to Twoje dziecko i Twoja
decyzja,a na podawanych argumentach, uzasadnieniach. My piszemy je bez tych
emocji, które Tobie towarzyszą. A emocje utrudniają ocenę sytuacji, tylko nie da
się ich uniknąć w przypadku własnego dziecka.

[to-wlasnie-ja]

Nie widze, bo u mnie to oznacza to samo. Nie dostanie, jesli nie poprawi jedynek i dwojek , ktore zreszta dostal bo mu sie nie chcialo zrobic zadan domowych i nie bedzie lapal nastepnych. Karta to nie prezent, to cos syn chcialby miec , choc teraz tez ma niezla na swoim komputerze. Umowilismy sie , ze postaram sie na nia odlozyc( nie jest tania) , ale zastrzeglam, ze jesli nie bede widziala poprawy w jego nauce i PODEJSCIU DO OBOWIAZKOW to odkladac nie bede. To nie poswiecanie. To pokazanie, ze odkladajac na nia musialabym poszukac jakichs drog oszczedzania w budzecie domowym. Jesli jemu sie nie bedzie chcialo - mnie tez sie nie bedzie chcialo.

A gdyby dostała 3+ z tej klasówki?

[jakw]

Byłabyś bardziej zadowolona? Być może. Ale szanse na 4 na koniec
roku miałaby nadal małe, niewiele większe niż z tą 3-. Nawet gdyby
do końca roku przykładała się trochę bardziej i dostawała 3+ z
każdej klasówki to i tak będzie miała 3, więc zgodnie z twoim
ultimatum na obóz nie powinna jechać. Równie dobrze do końca roku
może też mieć same 2 i 3- i skutek będzie dokładnie ten sam jak przy
dostawaniu 3+: tak czy siak zda i na obóz nie pojedzie. Chyba że w
przypływie rozpaczy stwierdzisz: pojedziesz na obóz, jeśli na koniec
roku wyciągniesz chemię na 3. O to ci chodzi?

Problem w niezrozumieniu

[nisar]

przez Was najwyraźniej tego, co piszę.

Tu nie chodzi o TRÓJĘ z chemii! A niechby ją miała. Tu chodzi o fakt
OLEWANIA OBOWIĄZKÓW w ogóle, które to olewanie zaowocowało tym razem
tą jedną tróją ( z dwóch innych wyciągnęła się w ostatniej chwili).
A za rok egzaminy do liceum, i jakkolwiek absolutnie bym sobie nie
życzyła, żeby dostała się do Superświetnego, o tyle chciałabym, żeby
dostała się bez problemów do jakiegoś względnie przeciętnego. A
będzie coraz więcej problemów z nauką jeśli przymknę oko na
olewactwo.

Wbrew opinii Verdany Ela nie jest ani super zdolna (przeciętna, nie
tępak, ale nic nadzwyczajnego), na dodatek leniwa do granic bólu. Za
to z wielkimi ambicjami, które kończą się na gadaniu o tym, co to
ona w życiu nie osiągnie i nie zrobi. Tylko poza tym czas przecieka
jej przez palce, kompletnie na niczym.

Nieważne, w sumie trudno może wyjaśnić w krótkich postach o co
naprawdę chodzi, a może ja nie potrafię pisać zrozumiale. W każdym
razie z postu o olewactwie, lenistwie i próbie rozgrzeszenia się
mamusinym "nakrzyczeniem", co załatwi sprawę, zrobiła się dyskusja o
sensowności nieposiadania trói z chemii na świadectwie. Bez sensu.

[claratrueba]

Nisar, potrafisz pisać zrozumiale, ale my oceniamy Twoja sytuacje w/g własnych
doświadczeń, problemów z własnymi/znajomymi dziećmi, naszych problemow jako
nastolatek. A te każda z nas ma inne.
Nie o tróję, czwórkę czy 6+ tu chodzi, przynajmniej mi. Byc może Twój wymóg
"czwórka" jest zbyt wysoki a może wcale nie. Chodzi o to, czy bez olewactwa może
ja osiągnąć. Jeśli tak, jeśli uczciwa praca i właściwy stosunek do nauki (nie
kucie i stawianie tej czwórki jako celu na najbliższe miesiące) moga ją dać- to
SŁUSZNIE jej oczekujesz. Jeśli jest to "cel ponad wszystko i za wszelka cenę" to
nie. Opiszę Ci b. podobną sytuację, która mnie dotyczy(ła). Maturzystka, którą
przygotowuję olała naukę na rzecz spotykania sie z chłopakiem (robotnik- z
pogardliwym stosunkiem do szkoły i wiedzy). Rodzice nie zajęli żadnego
stanowiska (tzn. na moje ostrzeżenia, że olała naukę mieli usprawiedliwienie "bo
ona ma chłopaka i nie ma czasu"). Próbną maturę zdała fatalnie (50%) i jaka
reakcja- pretensje do rodziców!"DLACZEGO NIE KRZYCZELIŚCIE NA MNIE?" Brzmi
znajomo, prawda? "Dlaczego mnie nie dopilnowaliście, przecież p. Clara
(oczywiście tak sie nie nazywam) mówiła wam, że jest ze mną źle." "Dlaczego
pozwoliliście mi pojechać na obóz,? Kaśce nie pozwolili i w ferie uczyła sie,
teraz ma 80%, a też była słaba!" Rodzice mieli usprawiedliwienie- jesteś
pełnoletnia.
Co Ci radzę, a raczej co ja bym zrobiła. Nie przywiązywała się do oceny 4,
patrzyła na wysiłek najpierw, efekt- w dalszej kolejności. Być może i bez
olewactwa nie może 4 mieć (nauczyciel surowy lub juz ją zakwalifikował do
słabych) Wtedy sprawiedliwie będzie uznać "jednak pojedziesz, bo pracowałaś
ciężko, nie wyszło- trudno". Natomiast jeśli nie pracowała- niech ponosi
konsekwencje własnego postępowania. Jak w życiu. Nie ma nagrody za lenistwo.

[nisar]

No więc dokładnie tak, jak piszesz. Czwórkę z chemii Elka może mieć
z przysłowiowym palcem w nosie ( w ubiegłym roku na koniec miała
piątkę, twierdziła że chemia jest fajna ), tylko jej się nie chciało
tego palca tam wetknąć, rozumiesz? I o to w tym wszystkim chodzi, i
tylko o to.
A co do pretensji do rodziców: osobiście mam lekki żal do mamy
(lekki bo stara już jestem i wiem jednak, że to nie do końca tak),
że nie zmuszała mnie do regularnych ćwiczeń kręgosłupa (teraz boli w
zasadzie codziennie jak diabli i niewiele się z nim da zrobic), oraz
że nie OCZEKIWAŁA ode mnie pójścia na studia po liceum (chciała, ale
nie ingerowała w decyzję), w rezultacie studia zrobiłam mając
kilkuletnie dziecko, o ile było mi trudniej pewnie sama rozumiesz.

A co do Elki - bywa rozbrajająca. Lubi oglądać CSI, warunkiem jest
bycie gotową ze wszystkim przed rozpoczęciem, często się nie
wyrabia, więc nagrywa i potem sobie odtwarza (np. kwadrans później).
Wczoraj nie zdążyła, włączyła nagrywanie. Po pół godzinie przychodzi
do mnie i pyta, czy może sobie obejrzeć. Mówię, że może, w sumie
nawet wolę z nagrywarki, bo można opuścić reklamy. Na to mina jej
się wydłuża "miałam nadzieję, że mi zabronisz, bo w zasadzie to
jeszcze nie zajrzałam do geografii...". A tu podła matka nie
zabroniła i dziecko musiało samo podjąć decyzję geografia czy CSI.
Biedne :)

[jola_ep]

W moim odczuciu masz bardzo fajną córę, bezproblemową :) Mam nadzieję, że to doceniasz :)
Nawet to lenistwo jest wpisane w normalną nastolatkę.

Osobiście gdybym miała trudną sytuację finansową, to zwyczajnie nie posłałaby na ten dodatkowy obóz. Pewnie "oberwałoby" mi się rykoszetem, bo zrozumienie zrozumieniem, ale dziecku żal. Trudno.

Chyba że chciałabyś ją NAGRODZIĆ za CIĘŻKĄ PRACĘ. Ciężko mi się rozstać z kasą, ale w uznaniu twoich zasług dostaniesz ten wyjazd. Troszkę to subtelne rozróżnienie. Ale dla mnie dużo zmienia.

Co do trójek i piątek. Może zmienił się dział chemii i teraz są nudniejsze i trudniejsze rzeczy. W gimanazjum bywa różnie.
Osobiście jestem przeciwna nagradzaniu za oceny. Jeśli Twojej córce zależy na dobrych wynikach, to niech one będą nagrodą samą w sobie. A mam wrażenie, że jednak zależy, tylko trudno jej wytrwać w ciężkiej pracy.

Może Twoja córka nie tyle potrzebuje odległego "bata", ale bardziej codziennego? Kogoś, kto ją będzie "zmuszał"? Nie wiem, czy to cecha charakteru, efekt młodszego rodzeństwa, czy przyzwyczajenie...
Pewnie wszystko po trochu.

> A co do pretensji do rodziców: osobiście mam lekki żal do mamy
> (lekki bo stara już jestem i wiem jednak, że to nie do końca tak),
> że nie zmuszała mnie do regularnych ćwiczeń kręgosłupa

Zgaduję: czy masz skoliozę? Załóżmy, że to o to chodzi. W takim przypadku los byłby bardzo przekorny. Troszkę się orientuję w tych sprawach i wiem, że dawne metody ćwiczeń okazały się nie tylko nieskuteczne. Gorzej - okazały się szkodliwe. W grupach ćwiczących odnotowano więcej przypadków skolioz progresywnych (takich, które postępowały, wymagały leczenia goresetem, a nawet ostatecznie operacji) niż w grupach nie ćwiczących.

Mogłoby więc tak się zdarzyć (hipotetycznie, bo nie wiem czy o skoliozę chodzi), że zamiast lekkiego żalu powinnać czuć lekką wdzięczność.

>(teraz boli w
> zasadzie codziennie jak diabli i niewiele się z nim da zrobic),

Jeśli mogę być nachalnie ciekawska: co już z tym robisz? Czy tylko rehabilitacja na NFZ? Lekarz? Fizjoterapeuta prywatnie? Jakie metody? Jak często ćwiczysz i co? Nasza fizjoterapeuta uważa, że największy problem ma z osobami dorosłymi: je najtrudniej przkonać do zmiany nawyków i codziennych ćwiczeń (np. w metodzie McKenzie trzeba ćwiczyć parę razy dziennie, czasem nawet częściej). Może jest tak, że staniesz w roli swojego dziecka: też masz zadanie do wykonania, dużo ciężkiej pracy przed Tobą, a nagrodą zamiast obozu będzie życie bez bólu... Trudne to...
(mam skoliozę, moje dzieci też ją po mnie odziedziczyły)

Pozdrawiam
Jola

[to-wlasnie-ja]

I znow napisze, ze w pelni rozumiem Nisar.
Verdano, zastanawia mnie jakie musialas popelnic bledy, zeby teraz az tak krytycznie i radykalnie oceniac rodzicow przy nieslychanie liberalnym podejsciu do OBOWIAZKOW dzieci.
Piszesz, ze malo realne jest, aby dziecko w tym wieku wiedzialao, co chce robic i wybralo w przyszlosci studia , gdzie przy egzaminie bedzie niezbedna chocby chemia, skoro tej chemii nie lubi. Otoz zdziwisz sie- moj syn nie cierpi historii , ale ten wlasnie przedmiot bedzie niezbedny , bo wybral ( na dzis, nie przecze, ze mu sie zmieni ) taki kierunek studiow ,gdzie ja musi zdawac . I co? Mam mu pozwolic , zeby sie jej nie uczyl, bo nie lubi?
Nie mam szczegolnie wygorowanych ambicji , nie uwazam, ze moj syn musi miec tylko najlepsze oceny. Jednak nie zamierzam popierac i tolerowac lenistwa i olewania jego podstawowych obowiazkow - jedynki, ktore ostatnio zalapal byly po prostu za nieodrobione zadania domowe -
dlatego, ze w kolejnych szkolach i doroslym zyciu NIKT mu nie pojdzie na reke i nie powie panie Kowalski nie szkodzi , ze swoje obowiazki wykonuje pan na pol gwozdka, , rozumem, ze ma pan gorszy dzien, nie lubi pan tego zajecia i ja to rozumiem.
Moj syn , a przypuszczam , ze corka Nisar rowniez nie zabije sie , nie dostanie ciezkiej depresji , nie zrobi sobie innej krzywdy. Bo te dzieci maja rodzicow , ktorzy oprocz rozmow, wspierania , oferowania rzeczy materialnych i niematerialnych rowniez wymagaja. Kochaja madrze. Pokazuja, ze swiat mlodziezy to nie tylko prawa, to rowniez obowiazki. I to rodzice znaja mozliwosci swoich dzieci najlepiej. Kto ma im to uswiadomic jak nie my wlasnie? Czy lepiej stosowac bardzo lagodny sposob wychowywania a potem patrzec jak za dwa trzy lata dziecko bierze w leb od zycia, bo nagle sie okaze , ze nie nauczylo sie , ze bez pracy nie ma kolaczy? Czy wtedy nie bedzie mialo powodow do nerwicy, depresji ?

[claratrueba]

Nisar, moim zdanie Twoja córka woła Cie o pomoc. Nie jest w stanie sama się
zmusić (jak ja to rozumiem!)i oczekuje zmotywowania przez Ciebie- w końcu
najbliższa jej osobę. Ta historia "film-lekcje" jest tego dowodem. Pomóż jej-
wymaganiami. To jeszcze dziecko, a i dorosłym taki "kop w d.." bywa potrzebny.
Mój mąż jako 35 letni człowiek poprosił mnie "wywieź gdzieś komputer i wędki
żeby mnie nie kusiło bo egzamin". Wywiozłam. Bardzo cenie verdanę, to niezwykle
mądra osoba, ale proponowane przez Nią "ultraliberalne wychowanie" w moim
przypadku skończyło się wielotygodniowym 16 godzinnym kuciem przed maturą.
Podołałam, albo i nie- temat mi się "trafił". A na anoreksję też zachorowałam
mimo bezwarunkowej miłości rodziców i kompletnego pobłażania.

[nisar]

[nisar]

Dokładnie tak - łatwiej się poddać nakazowi mamy niż samej
zrezygnować z filmu żeby powtórzyć lekcje, mimo że doskonale wiadomo
co się zrobić powinno. Przerzucić ciężar motywacji na mnie.

Druga sprawa, że może to mieć też związek z pojawieniem się brata
(obecnie 8 miesięcy). Elka go uwielbia, rozczula się nim itd. , ale
być może podświadomie oczekuje potwierdzeń, że jej sprawy, w tym jej
nauka, nie zeszły na dalszy plan i nie przestały być ważne.

A co do ultraliberalnego wychowania, które proponuje Verdana - być
może są dzieci, które kwitną przy takiej metodzie. Ale na pewno są
też takie, które same z siebie po prostu nie są w stanie się zebrać
do kupy. Tak samo zresztą jak wielu dorosłych. I nader ryzykowne
byłoby traktowanie ich w ten sposób. Eksperymenty "in anima vilis"
to nie jest to, co uważam za najsłuszniejsze.

Dziwię się, że Verdana, naprawdę Mądra Kobieta, nie rozumie, że nie
wszystko można zastosować zawsze i do każdego.


P.S. Moja córka wczoraj szukała czegoś w necie na moim laptopie.
Dzisiaj jak go otworzyłam to się okazało, że mam nową tapetę -
wielki napis "najfajniejsza mama na świecie" i czerwone serducho.
Chyba nie jest jeszcze z nami tak źle :)

[claratrueba]

Druga sprawa, że może to mieć też związek z pojawieniem się brata
> (obecnie 8 miesięcy). Elka go uwielbia, rozczula się nim itd. , ale
> być może podświadomie oczekuje potwierdzeń, że jej sprawy, w tym jej
> nauka, nie zeszły na dalszy plan i nie przestały być ważne.

Nie "może mieć związek" tylko "ma". Sporo znajomych ma "drugi wysyp" dzieci i te
nastoletnie widząc opiekę nad maluchem "dziecinnieją" Nie z zawiści tylko, ale
odradza im się potrzeba takiego bycia "dopilnowanym", zdania na rodziców.
Odpowiedzialnośc za własne życie, dorosłość to duży ciężar.
Dzisiaj jak go otworzyłam to się okazało, że mam nową tapetę -
> wielki napis "najfajniejsza mama na świecie" i czerwone serducho.
> Chyba nie jest jeszcze z nami tak źle :)
Mimo tego "koszmarnego ultimatum"? Jest z Wami bardzo dobrze.

[agatka_s]

nisar napisała:

> Dokładnie tak - łatwiej się poddać nakazowi mamy niż samej
> zrezygnować z filmu żeby powtórzyć lekcje, mimo że doskonale
wiadomo
> co się zrobić powinno. Przerzucić ciężar motywacji na mnie.
>
>


Tego się przyznam nie bardzo rozumiem. W wieku 14-15 lat nakazy
mamy jako motywacja ? I to zawsze tak było ?


U mnie to funkcjonuje bez mojej żadnej ingerencji nakazowej, i bez
pudła od 7 lat. Dziecko nie zrobi niczego dopóki nie "załatwi"
lekcji. Tak został wychowany odkad pojawiła się pierwsza praca
domowa czyli gdzieś od połowy 1-szej klasy. To jest "oczywista
oczywistość". A ponieważ synowi zawsze śpieszyło się do tych
rzeczy "poza szkołą", to lekcje były zawsze odrabiane
błyskawicznie. Teraz oczywiście już tak super błyskawicznie się nie
da, ale nawyk pozostał. Jeśli lekcje są Ok, to dopiero wtedy inne
sprawy (oczywiście czasem sa jakieś sytuacje wyjątkowe, ale ja mówie
o zasadzie). U nas temat lekcji nie istnieje, ja nie znam
pytania "a lekcje ?".

To samo z innymi sprawami. U nas zawsze były jasne reguły i
jasne "granice", zdefiniowane od najmłodszych lat (np szkoła ma być
OK, tak abym np na zebraniach nie musiała chodzić po nauczycielach).
Syn ma bardzo luźną, długą ale jednak smycz. Zawsze miałam do niego
olbrzmie zaufanie (czasem doprowadzało mnie to do nerwicy, bo tylko
Pan Bóg wie ile mnie to kosztowało, aby przezwyciężyć swój strach)-
ale oczywiście w ramach pewnych i jasnych granic. Tylko, że z
drugiej strony on wie, że jeśliby naruszył to moje zaufanie to "kiła
mogiła". Póki co to ja już tak te kilkanascie lat na tym zaufaniu
jade i jakoś się nie przejechałam. Moje dziecko samo wie że trójka
z polskigo to obciach-ja nie musze mu stawiać żadnych ultimatum, bo
on sam to wie, i sam robi wszystko aby tę trójkę poprawić (ja mu
podpowiadam co mógłby zrobić, przepytuje, ale to tyle co moge
zrobić, nie naciskam, nie mówie że "masz mieć 4"). W tym samym
czasie wie też ze trójka z biologii to nie obciach, tylko taki "los"
i wie że ma we mnie wsparcie bo ja mu głowy o tę trójkę nie susze.
No trójka też stopień, szczególnie w gimnazjum.

No i najważniejsze-my rozmawiamy. Mój syn nie ma żadnego problemu
aby ze mną pogadać ze on tej biologii to nie bardzo będzie się
uczył, bo to dla niego jest zbyt męczące aby tę czwórke zdobywać (na
półrocze miał, ale namęczył się jak diabli)-woli sobie na rowerze
pojeżdzić. Tak samo jak mówi mi o tym co chciałby osiągnąć i czego
będzie próbował (zamarzyło mu się stypendium naukowe, i teraz
próbuje je zdobyć). Wiem też że jeśli się zorientuje że przesadził
w swoich planach to przyjdzie i mi o tym zwyczajnie powie-sorry
gregory, nie dam rady.

Może nisar spróbuj zostawić swojej córce ciut więcej swobody, ale w
jakiś wyraźnie nakreślonych, acz realnych do spełnienia granicach ?
Granicach nie koniecznie wyznaczonych przez oceny. 14 lat to już
spora panna.

[nisar]

No widzisz Agata, a u nas od zawsze było inaczej. Pamiętam, jak w
wieku 5 bodajże lattam miała zrobić coś do przedszkola. Pytałam czy
zrobiła, przypominałam itp. Na pytanie czemu jeszcze nie zrobiła
słyszałam "bo ja się chciałam najpierw trochę pobawić". I tak jest
do dziś. Ona generalnie wie, że powinna najpierw zająć się lekcjami,
ale zawsze "najpierw chce się pobawić". Nic z tym nie umiałam
zrobić. Być może to mój błąd, być może można było wypracować inne
podejście. Ja nie umiałam, niestety.

I jeszcze jedno: pozostawienie jej w tej chwili większej swobody
mogłoby być w obecnej sytuacji odebrane jako "mamie już nie zależy".
Kilka symptomów na to wskazuje, a pojawienie się młodszego
rodzeństwa, zwłaszcza że Ela nie jest biologiczną córką mojego męża,
zdecydowanie komplikuje sprawę.

I na koniec: są rzeczy do których potrafię się zmusić, bo wiem, że
to absolutnie niezbędne. Ale pisanie pracy licencjackiej odkładałam
z dnia na dzień, dopiero wstyd przed mężem motywował mnie do
działania. A stara baba już ze mnie.

[agatka_s]

Napewno tzw "charakter" ma tu wiele do powiedzenia. Ja jestem z
tych co są zawsze 10 minut przed czasem, i zdawali wszystko przed
sesją (jak to się nazywało ? taki termin przed główną sesją dla
najlepszych studentów?? wyleciało mi z głowy....). Mnie rodzice
nigdy do niczego nie motywowali, bo ja mam takiego wewnętrznego
gościa z batem w środku (to też nie jest za fajne !!!).

Mój syn nie jest taki jak ja, ale ma jedną bardzo dobrą cechę, on
lubi mieć święty spokój i lubi jak jest "miło i przyjemnie"(choć
teraz na stare lata mu się to trochę zmienia i czasem się ze mna
kłóci). Ponieważ ja jestem żelaźnie konsekwentna, to on nigdy
specjalnie nie miał intersu w tym aby iść na jakiś konflikty, bo i
tak wiedział że jest na z góry przegranej pozycji (no bo w końcu to
ja tu jestem rodzicem, nie na odwrót). Przy czym to "docieranie się"
to były bardzo wczesne lata-przedszkole te sprawy.
I tak jakoś udało się nam taki kompromis wypracować-on robi co do
niego należy, ale za to ja nie wtrącam się za bardzo i staram się
wychodzić maksymalnie mu naprzeciw, żeby jego w sumie "ciężkie"
życie (bo życie ucznia, nie jest wcale takie łatwe) było w miarę
przyjemne i choć ciut "dziecinne".


I jeszcze jedno z czego jestem bardzo dumna. Verdana mówiła że się
nauczyła (już po latach) ze rodzice chcieli dla niej dobrze. No
więc moje dziecko to wie od zawsze. Dla mnie to jest olbrzymi
sukces, że on ma świadomość, że jeżeli nawet coś tam "zarządzam" co
niekoniecznie mu się podoba, to on (mimo że troche sobie ponarzeka i
pogada jakie ma okropne to zycie) ma do mnie na tyle zaufania, ze
ja rzeczywiście chce czegoś w jego interesie. Choć czasem
eksperymentuje, bo mu się wydaje że sam wie jednak lepiej (historia
z konkursem i wycieczką rowerową). Z tego się ciesze, że syn nigdy
mnie nie traktuje jak wroga, nawet jeśli się ze mna nie zgadza, to
wie że ja mam inne zdanie nie dlatego że chce mu dokuczyć, tylko bo
chce jego dobra (choć czasem to dobro 14 latek i 40-latka ciut
inaczej rozumieją).

[verdana]

Nisar.
W klasie mojego syna na 28 osob jedna - slownie jedna - nie ma
trójki na semestr. Czyli za obowiązkiem Twojej córki jest bycie
najlepsza, albo niemal najlepsza uczennica w klasie. W tym problem.
Nie w tym, ze ona się slabo uczy. Nie w tym, ze jest leniwa , bo
jaby była, to nie mialaby pozostałych 13 dobrych stopni. Ty wiesz,
ze ona moze - a skad to wiesz? Najwyżej moze Ci sie wydawać, ze ona
może...
Nie jestem absolutnie zwolenniczka liberalnego wychowania.
Niewątpliwie moje dzieci umarłyby ze śmiechu słysząc cos takiego, bo
wymagania i kary sa u mnie spore, ale dostosowane do konkretnego
dziecka i do okolicznosci, a nie do mojej wizji dziecka idealnego.
Owszem, przy pierwszym dziecku staralam się je wychowywać, karac i
nagradzać tak, aby dopasować je do ideału, o którym marzyłam. Nie
dopasowałam. Mój syn, ktory tez uwazał mnie (i nadal uwaza) za dobra
matkę ma obnizoną samoocenę (słynne zdanie po egzaminie mag. zdanym
na 5 "Mogło być lepiej", nie wierzy, ze cos, co zaczyna mu sie uda -
) i wspomina swoje szkolne czasy jako niekonczacy się horror. To
bardzo, bardzo niedobrze.
Dlaczego to co robisz jest groźne - bo jest, zareczam Ci, jako
matka, ktorej udało się wpędzić w ostra nerwicę najstarszego syna.
Jest grożne z dwóh względów
-po pierwsze dlatego, ze wazniejsze dla przyszłego życia człowieka
jest nauczenie się odpowiedzialnosci za samego siebie. Tymczasem
Tyuwazsz, ze Twoim obowiazkiem jest bycie "protezą" poczucia
odpowiedzialnosci dziecka. jesli ono nie potrafi samo sie
zmobilizowac, wie, ze Ty go zmobilizujesz nagrodami i karami. Ela ma
15 lat. To czas, aby przejęła większość odpowiedzialnosci za to, co
robi. Jeszcze rok, dwa - i Twoje dziecko nigdy nie nauczy się, ze
jej przyszlość zalezy od niej, nie od ciebie. Jesli 19-latek ma
pretensje do rodziców, ze nie był dopilnowany, to znaczy, ze jego
wychowanie zostało skopane - to czlowiek, ktory nie potrafi sam
siebie obarczyć wina, ani nie bierze odpowiedzialnosci za to co
robi. To, ze Ela akceptuje to, ze Tu pilnujesz jej nauki dla mnie
samej byłoby juz pierwszym sygnałem alarmowym - to znaczy, ze
przerzucila odpowiedzialność za siebie - na mamę. Jest na to za
dorosła.
Druga sprawa - nie mniej wazna. Wymagacjac od dziecka dobrych stopni
ze wszystkiego skazujesz i siebie i ją na parę cieżkich lat. Pewnie
w przyszłym roku z satysfakcją pomyslisz "działa", bo regułą w
szkole jest stawianie trzecioklasistom dobrych ocen, więc Ela ma
szanse na świadectwo bez trój. Za to bardzo wiele liceów uwielbia
niskie oceny. Co Ty zrobisz i co zrobi Ela, gdy w liceum na pierszy
semestr nie tylko bedą troje, ale i jedynka? Ja bylam jedna z
najlepszych uczennic w podstawówce, laureatka olompiady. Na pierwszy
okres w liceum mialam dwóje (jedynek nie było) z fizyki i wiele
trójek. Mimo, ze rodzice jakos to zniesli, dla mnie samej był to
szok. Gdybym wiedziała, ze rodzice tego nie zaakceptują - nie wiem,
co bym zrobila. Złe stopnie miałam przez cale liceum. Gdybym cały
czas zyła w atmosferze braku akceptacji i wyrzutow, na pewno nie
bylabym potem dobra studentką.

[nisar]

A w klasie Eli na koniec ubiegłego roku 16 sztuk (na 30) było
wzorowych, czyli ze średnią powyżej 4,75. Spieszę Cię uspokoić - Eli
w tej liczbie nie było i absolutnie tego od niej nie oczekiwałam ani
nie oczekuję.
Wydawało mi się właśnie, że dając jej wybór - albo przysiadasz
fałdów i poprawiasz ocenę albo rezygnujesz z obozu, uczę ją
ponoszenia konsekwencji swoich decyzji. Mylę się? Tak, ewidentnie
mamy problem z próbą przerzucania na innych odpowiedzialności za
naukę (i nie tylko, także przy innych kwestiach Ela próbuje wymóc na
nas podpowiedź "co my byśmy woleli w danej sytuacji") - vide
sytuacja z wczorajszym filmem - tylko nie wyszło, wredna macocha nie
zabroniła oglądać i Ela sama musiała zdecydować :) Pod tym względem
jeszcze długa droga przed nami, mam tego świadomość.

I kwestia liceum - no proszę Cię, nie rób ze mnie idiotki - nikt
przy zdrowych zmysłach nie oczekuje od licealisty samych piątek.
Będę natomiast oczekiwała czegoś innego - określenia się do czego
się przykłada i co rozwija, a co tylko zalicza (zaręczam Ci, że w
liceum trójki mnie nie będą przerażały), pod warunkiem, że poza
przedmiotami "trzech z (zakuć, zdać, zapomnieć)" będą te, które będą
lubiane i uczone naprawdę. Na dzień dzisiejszy wydaje się, że wbrew
pozorom będzie to blok humanistyczny - dziwi mnie to, ale nie moja
sprawa. Zobaczymy.

[verdana]

Moja córka w liceum tez miała średnią powyżej 4, 75. Z dwóją z
matematyki i paroma trójami... Pamiętaj też, ze druga klasa jest
klasą, w ktorej nauczyciele zupełnie swiadomie zanizają oceny.

W sprawie obozu chyba jednak sie mylisz. W bardzo subtelnej kwestii.
Gdybys powiedziała i to na poczatku roku "Droga córko, jesli nie
bedziesz miała ani jednej trójki na swiadectwie , pojedziesz w
nagrode na obóż" byłoby OK, choc IMO dla mnie ciagle jeszcze żądanie
jest absurdalne. Ale o ile dobrze rozumiem - sytuacja jest odwrotna.
Obóz był w planach, nie jako wymarzona, wypasiona nagroda, ale jako
rzecz bardziej codzienna, ktora zostanie "wycofane", o ile trójka na
swiadectwie pozostanie. Czyli wyjazd nie jest nagrodą, tylko brak
wyjazdu - karą. To spora różnica. I nawet nie powiedziałaś "o ile
nauczysz się chemii" , tylko "o ile dotaniesz czwórke" - zaręczam
Ci, ze to jest kompletnie inne wymaganie. I co więcej, po latach
pracy jako nauczyciel i doswiadczeń jako rodzić - zapewniam Cię, ze
osoba, ktora otrzymała w pierwszym semestrze parę złych stopni może
nie moc dostać lepszej oceny, chocby była na poziomie Nobla.
Zastanów sie tez nad jedną sprawą, ktora mnie uderzyła - wyjazd na
oboz jest nagrodą, wyjazd z Toba i bratem na działkę (chyba dobrze
pamiętam) jest swoista karą, czyli czymś z definicji gorszym.
Nistar, ja Cie naprawde lubię - nie używaj pobytu z Toba na
wakacjach jako kary czy alternatywy nagrody... Pobyt z Toba powinien
być dla córki nagrodą, czymś , co dostaje się za swiadectwo z samymi
piątkami. Zareczam Ci, ze to nie jest głupia rada.
Ja nie sadze, ani przez moment, że Ty nie będziesz wymagała w liceum
samych piątek. Ale uczysz już Elę, że trójka to żły stopień, że nie
wolno być zadowolonym z tego, ze się ma część dobrych, a część złych
stopni. Tego nie da się tak łatwo zmienić - nawet, jesli Ty bedziesz
zadowolona, Ela bedzie niezadowolona z siebie. A niezadowolenie z
siebie, bez podstaw do tego niezadowolenia, to destrukcyjne uczucie.
Może jedak przmyśł rady matki inteligentnych, bystrych, a słabo
uczacych się dzieci, ktora wypróbowala na trzech egzemplarzach różne
metody wychowawcze. Nadmierne wymagania i kary za brak osiagnięć
okazały się najgorszą, nie działajacą metodą - zmarnowały nie tylko
dziecku mlodość, ale i mnie parę lat zycia. Co gorsza, spowodowały u
mojego syna swoistą blokadę w nauce, ktora minęła jak ręka odjął,
gdy sie wyprowadził i matka przestała marudzic mu nad głową.

[claratrueba]

Ja nie sadze, ani przez moment, że Ty nie będziesz wymagała w liceum
> samych piątek. Ale uczysz już Elę, że trójka to żły stopień, że nie
> wolno być zadowolonym z tego, ze się ma część dobrych, a część złych
> stopni. Tego nie da się tak łatwo zmienić - nawet, jesli Ty bedziesz
> zadowolona, Ela bedzie niezadowolona z siebie.

Czy naprawdę to jest nauka "trójka to zły stopień"? Ja tak nie uważam- ani taka
nauka z postawy Nisar nie płynie, ani 3 nie jest dobra lub zła obiektywnie. Jest
to ktyterium ocenienia czy "przyłożyła się" czy też nie. Bardzo ułomne, ale w
syt. Nisar (małe dziecko= brak czasu) jedyne, które może pokazać stosunek do nauki.
Rodzice zadowoleni z każdej "przyzwoitej" oceny niekoniecznie wychowują
zadowolone z siebie dziecko.Oczekiwanie perfekcyjności od dziecka może stworzyć
perfekcjonistę i anorektyka, fakt. Ale perfekcjonistę i anorektyka może stworzyć
brak poprzeczki, wtedy dziecko ustawi ją sobie samo, nierzadko na przesadnie
wysokim poziomie. Nie łudźmy się, że jesteśmy aż takimi autorytetami, że tylko
nasza akceptacja lub dezaprobata są jedynymi czy choćby najwazniejszymi
drogowskazami.

[verdana]

Ale poprzeczka musi być ustawiona tak, aby dalo sie ją przeskoczyć,
nie poswiecajac wszystkiego dla treningu. Powtarzam jeszcze raz -
jedna trójka na swiadectwie drugiej gimnazjalnej, nawet przyjmujac,
ze dziecko olewa ten jeden przedmiot, nie powinna stać się rodzinnym
dramatem i powodem do ukarania.
Tu chodzi własnie nie o ogólna prawde, ale o proporcje. Tu widac, ze
dziecko ustawilo poprzeczke na przyzwoitym poziomie, a ma nakazane
skakać wyzej. Być może potrafi - tylko pytanie, jakim kosztem.
I nie zgadzam się z częścia ostatniego zdania. Rzeczywiscie,
aprobata rodzicow moze nie być taka istotna. Dezaprobata, w
przypadku dziecka grzecznego, poslusznego, zwiazanego z rodzina (a
widac, ze Ela taka jest) znaczy o wiele więcej, niż rodzice sklonni
sa mysleć.

[genny1]

Pamiętaj też, ze druga klasa jest
> klasą, w ktorej nauczyciele zupełnie swiadomie zanizają oceny.
Mogłabyś to wyjaśnić? Pewność, z jaką to piszesz troszkę mnie
zdziwiła, bo nie przypominam sobie, żebym klasę drugą traktowała
jakoś inaczej niż inne.

[verdana]

Pierwszy semestr pierwszej gimnazjalnej to zwykle jeszcze czas, gdzy
nauczyciele daja czas dzieciom na "dotarcie się", a wiec oceny sa
troche bardziej poblażliwe. W trzeciej klasie - nie ukrywajmy -
wszystkie znane mi dobre gimnazja zawyzaja oceny, bo oceny na koniec
tej klasy moga przesadzic o przyjęciu do liceum. Szkoła, ktora
będzie oceniała surowiej niż inne, bedzie zatem miała gorsze wyniki -
mniej jej absolwentow dostanie się do wymarzonych liceów.
W drugiej klasie stara się zmotywowac mlodziez do nauki, przygotowac
do ciężkiego nastepnego roku, pilnowac, aby "nie osiadła na
laurach". Wobec tego - i to potwierdza wiekszość znanych mi
nauczycieli - zarowno w drugiej gimnazjalnej jak i w drugiej
licealnej poziom mlodziezy jest najnizszy (opadl juz zapał
pierwszego roku, a zryw do egzaminu jeszcze nie nadszedł), a
stawiane stopnie najsurowsze.

[genny1]

Proszę Cię, Verdano, nie tłumacz mi tego tak dokładni, bo ja w
przeciwieństwie do Ciebie, cały czas w tym zawodzie pracuję. I to
długo. W szkole, którą ty nazwałabyś pogardliwie "renomowaną".
Tylko, że ja tak o niej nie myślę. Myślę o tym, żeby z moją pomocą
spełniły się edukacyjne marzenia/pragnienia/oczekiwania moich
uczniów. A poza tym mam również dzieci i różne doświadczenia jako
matka. Inne niż Twoje. A więc nie uogólniajmy i nie wyrokujmy o
rzeczywistości tylko przez pryzmat własnych doświadczeń

[verdana]

Zlitujecie się - jedna troja przy 14 lepszych ocenach to nie jest na
pół gwizdka... Ja tez wymagam, ale wymagam rozsadnie - miedzy innymi
dlatego, ze raz juz zdarzyło mi się wymagac nierozsadnie i gdyby nie
mądrzy psychologowie, ktorzy uznali, ze to nie syn
potrzebuje "dyscypliny", tylko ja "kopa w d..", to nie
zrozumialabym, jaka krzywde można wyrzadzic dziecku wymagając za
duzo. Że bezwzgledne wymagania to nie jest "mądra milość", tylko
głupia ambicja.
Nie mowiac juz o drobiazgu, zeja wymagam wiedzy (nie calej, i nie
tylko szkolnej), a nie stopni. Co jest absolutnie czym innym.
A co do historii, ktora wykladałam uczniom najlepszych warszawskich
szkół przez 12 lat. Smutna prawda jest taka, że uczniowie Staszica,
Batorego, Dabrowskiego i inni nie pamietaja NIC z historii z
gimnazjum. Nawet kiedy była pierwsza wojna światowa. Albo (slowo
daje...) kto wygrał druga... A jestem pewna, ze musieli ja umiec,
skoro dostali się do tych liceów - i wiedza z nich wyparowała
idealnie. Tak własnie jest, gdy trzeba uczyć się równo wszystkiego,
bez głębszego zainteresowania.

[morekac]

>
> Wbrew opinii Verdany Ela nie jest ani super zdolna (przeciętna,
nie
> tępak, ale nic nadzwyczajnego), na dodatek leniwa do granic bólu.
Za
> to z wielkimi ambicjami, które kończą się na gadaniu o tym, co to
> ona w życiu nie osiągnie i nie zrobi. Tylko poza tym czas
przecieka
> jej przez palce, kompletnie na niczym.
>
Czy myślisz czasem o swojej córce pozytywnie?
Bo na razie "leniwa do granic bólu, nie tępak, ale nic
nadzywczajnego itd, itp". A może pomyśl: wyciągnęła się dzielnie z
dwóch innych trój. Jest nadzywczajna z malowania powiek zielonym
cieniem w fioletowe kropki. I mistrzynią w ukladaniu grzywki przed
lustrem.
I przy okazji: w gimnazjum jest ponad 30 godzin zajęć tygodniowo,
dodaj do tego odrabianie lekcji - i już masz 40 godzin. Albo i
pięćdziesiąt. Pracujesz tyle godzin i niczego nigdy nie odpuszczasz?
Nie marzysz o tym, żeby się wyrwać na miasto i na mecz koszykówki z
przystojnym Krzysiem? Bo ja bym wolała pójść z Krzysiem niż uczyć
się chemii, z której nic nigdy nie rozumiałam i jej nauka
przychodziła mi z najwyższym trudem. A ty co miałaś z chemii? A
skoro ma tylko jedną trójkę, to obowiązków raczej nie olewa.