minął miesiąc... wcale nie jest lepiej :(

[sowa_hu_hu]

juz miesiac minął odkąd stracilam moja małą fasolke...
wszyscy mówią ze ból mija z czasem... u mnie jest na odwrót - na początku tak
TEGO nie przezywałam - nawet myślałam czasami że jestem jakąś wyrodna matką...
im więcej jednak mija czasu ja czuje coraz większą pustkę... przeokropny
żal... ostatnio popłynely mi łzy na widok kobiety z niemowlakiem... kobiety z
brzuchem wzbudzają we mnie podobne uczucia... cały czas myśle ze byłby to już
początek 4tego miesąca - ze moze za niedługo zaczeło by kopać - moje
dzieciątko... coraz częściej tak o nim myśle - moje dziecko - moje kochane
maleństwo...

[patipo]

gdy dowiedzialam sie ze bede miala drugie dziecko skakalam z radosci. na forum
widzialam twoj post " myslalam ze mnie to nie spotka" i przykro mi bylo z
powodu twojej tragedi i innych dziewczyn. I ja myslalam ze mnie to nie spotka.
w poniedzialek wizyta u lekarza. Myslalam sobie 12 tydzien juz ryzyko
poronienia jest prawie zadne - bedzie wszystko dobrze. Pani doktoe robi usg
i.... niestety brak bicia serca, dziecko przetalo sie rozwijac ... dam pani
skierowanie do szpitala...A jeszcze niecale 3 tygodnie wczesniej widzialam na
usg moje malenstwo i cudnie bijace serduszko. Dostalam cudne zdjecie ( teraz
tylko to mi pozostalo)
Nastepnego dnia rano pojechalam do szpitala. O 13 zabrali mnie na zabieg o
14 .30 obudzilam sie z narkozy. Dzieki bogu w szpitalu wszyscy byli bardzo mili
i serdeczni. Wieczorem bylam juz w domu. Dzieki bogu ze czekal na mnie moj
prawie 3 letni synek.
Dzis dopiero 4 dzien a ja wciaz nie moge zaakceptwac tego co sie stalo.
Nie wiem jak mam dalej zyc. Nie nosze pod sercem mojej kruszynki. Mialam
termin an 16 lutego.

Mialam cie pocieszyc a sama sie zale...
Moj maz mnie pociesza ze za kilka miesiecy postaramy sie o nastepna dzidzie ale
jak tu myslec o nastepnej ciazy jak we mnie tyle bolu i strachu..
Mam nadzieje ze za jakis czas jeszcze dla nas i innych dziewczyn przyjdzie
slonce po deszczu i bedziemy szczesliwe trzymajac w ramionach nasze malenstwa.
Trzymaj sie i wiedz ze jestem z Toba
Zycze Ci wszystkiego dobrego
Pozdrawiam
patipo

[aquarius72]

Witaj Sówko,
Pamiętam Cię dobrze z forum "W oczekiwaniu" - byłyśmy razem w lutowym wątku...
U mnie akurat dzisiaj równo miesiąc od tego okropnego dnia...
Nie mogę powiedzieć, żeby było coraz gorzej, ale na pewno mój ból się zmienia -
nie jest taki dotkliwy, ale ustabilizował się na pewnym stałym poziomie. Mam
już to wszystko przegadane, przemyślane na wszystkie strony, nic więcej nie
mogę dodać... pozostaje mi tylko pamięć i wielki, wielki żal - za tym, co mogło
być, a czego nigdy nie będzie.
Dodatkowo nie jest łatwo, bo mój mąż też bardzo to wszystko przeżywa i ciągle
jest tak, że albo ja jego, albo on mnie wyciąga z dołków, a ja nie zawsze mam
tyle siły, żeby i jego wspierać. Strasznie to wszystko trudne...
pozdrawiam Cię bardzo serdecznie,

[maraguska]

Droga Sowko... Co tu powiedziec na pocieszenie? Wiem jak to ciezko, wiem, ze to
strasznie boli, ze czasami nawet w miare uplywu czasu jest gorzej... Ale to
przejdzie. Nadejdzie moment, gdy zaczniesz myslec o kolejnej ciazy, pozegnasz w
sercu straconego malucha i zobaczysz swiat w piekniejszych barwach...

Dzis obudzilam sie okolo 5 rano i juz dalej nie moglam spac. Wszystko mi sie
przypomnialo (tez stalo sie to nieco ponad miesiac temu), zwlaszcza dzien, w
ktorym dowiedzialam sie, ze moja ciaza tez jest na straty... Wyszlam przed
wtedy przed szpital, wyjelam komore z torby ...i zostalam napadnieta. To duze
slowo, ale inaczej nie da sie tego okreslic, gdy ktos brutalnie odbiera cos co
Twoje. Smarkacz wyrwal mi komorke z reki. Do konca zycia nie zapomne grozy
tamtej chwili, tego nalozenia sie tych okropnych wydarzen. Stalam wtedy na
ulicy i plakalam glosno. Autentycznie myslalam, ze rzuce sie pod samochod.
Slabo mi na wspomnienie tamtego dnia.
Sorry, ze sie powtarzam (bo opisalam kiedys juz kiedys w innym watku), ale jawi
mi sie to wciaz jako koszmar, o ktorym nie moge zapomniec... I wciaz jeszcze
musze to z siebie wyrzucac.

Boze, mysle ze to sie kiedys skonczy.
Dziewczyny, bedziemy miec nasze malenstwa, zobaczycie
--
Usciski,
Aga

[agnesm1]

Sowa musisz dac sobie czas... ja tez nie moglam patrzec przez pewien czas na
kobiety w ciazy i male dzieci - robilo mi sie slabo i lzy lecialy mi odrazu
ciurkiem... to wszystko nie przechodzi tak odrazu, nie da sie nigdy zapomniec o
dziecku, ktore sie stracilo...
ja pomimo tego, ze nosze pod sercem juz drugie malenstwo pamietam i placze
czasem z powodu straty tego 1... niestety uplynie jeszcze sporo czasu zanim
bedziesz umiala o tym spokojnie mowic i myslec...
Trzymaj sie cieplo
Agnesm

[dvoicka]

mam tak samo, sówko!
wiem juz ze nie jestem wyrodna matka, ale niezbyt mnie to pociesza
a wczoraj zupelnie sie rozsypalam jak sie dowiedzialam ze moja ciocia w
styczniu urodzi kolejne dziecko
od razu pomyslalam, ze moje byloby tylko 2 miesiace mlodsze
az sie boje jak bede sie dalej zachowywac
ale chyba predzej czy pozniej dojdziemy do siebie, prawda?

[lomre]

U mnie już ponad miesiąc. Jest mi o tyle lepiej, że otoczenie już nie dopytuje,
nie współczuje itp. a więc mogę w miarę normalnie funkcjonować. Parę dni temu
mnie też dopadłao i rozpłakałam sięna ognisku z przyjaciółmi-musiałam iść się
uspokoić. Moja bliska przyjaciółka ma termian 2 tyg. wcześniejszy niż ja mialam
mieć, więc obserwuję ją i myślę...wiesz jak to jest.
Pomyśl, że nie jesteś sama z takim bólem - trzymaj się

[dgor]

wbrew pozorom miesiąc to nie jest dużo. strata dziecka boli i ma prawo i wcale
nie łatwo o tym zapomnieć. Moje Maleństwo straciłam już 1,5 roku temu ale dalej
o nim myślę mimo iż mam 5-cio miesięcznego synka. najgorszy był okres do terminu
porodu - to był przełom. było mi tym bardziej trudno, że koleżanka z pracy miała
termin na 3 dni przed moim. ona urodziła pięknego zdrowego chłopca i była taka
beztroska. jak go pierwszy raz zobaczyłam płakałam jak głupia. potem już było
lepiej ból był mniejszy ale Maleństwo nadal jest we mnie, w moich myślach i moim
sercu Nigdy o Nim nie zapomnę
Chciałabym napisać Ci coś co sprawiłoby że bolało by Cię mniej ale wiem ze nie
jest to możliwe wiedz ze jestem przy tobie myślami i wspieram Cię modlitwą.
Trzymaj się mocno pa

[sowa_hu_hu]

dziękuje... kochane jesteście...

wiecie - u mnie jest ten problem że ze mną nikt o tym nie rozmawia a ja chyba
tego potrzebuje... tak naprawde nikomu nie mówiłam tego tak jak wam tutaj...
czuje sie z tym taka osamotniona... ja właśnie chciałabym zeby ktoś mi sie
zapytał jak sie czuje , jak sobie radze... w moim otoczeniu natomiast wszyscy
milczą...

[star242]

Cześć,przykro mi że nie masz nikogo w swoim otoczeniu komu mogłabyś się
wypłakać,ale tutaj możesz pisać o wszystkim i zawsze ktoś Cie pocieszy.Ja
poroniłam miesiąc temu,na początku też nie mogłam dojść do siebie-to stało się
tak szybko,ale miałam świetną opiekę w szpitalu i mój mężczyzna też zachował
się cudownie,teraz tylko myślę o tym że już niedługo znów mogę
próbować,oczywiście boję się strasznie że sytuacja może się powtórzyć,ale
jestem dobrej myśli,idę jutro do lekarza po pierwszej@-zobaczymy co mi lekarka
powie.Pozdrawiam i pisz nam o wszystkim

[bonia01]

U mnie minęło 10 miesięcy od pierwszego poronienia. W 6 tc. przestało bić
serduszko mojego maleństwa. To była pierwsza bardzo oczekiwana ciąża. Płakałam
2 m-ce, ale miałam wspaniałych ludzi obok, którzy starali się jak mogli aby mi
pomóc. Miesiąc temu poroniłam drugi raz. To był koszmar. Nie mogę patrzeć na
kobiety w ciąży bo łzy cisną mi się do oczu. Tak samo jest jak widzę małe
dzieci. Ale wytrzymam to i będę próbować do skutku. W końcu kiedyś sie uda.
Uczę się myśleć pozytywnie. Pamiętaj że nie jesteś sama w swoich cierpieniach.

[ewa.analityk1]

sówko a ja cię pamiętam z dawnych czasów, mój stary nick ez kiedy zaszłaś w
pierwszą ciążę. Trzymaj się dzielnie jak cię spotkałam to dobry znak

[kam.rat]

to noramalne, ze teraz sie tak czujesz, wczesniej moze bylas jeszcze w takim
stanie, ze to do ciebie nie docieralo, teraz kiedy to dotarlo musisz przejsc
wszystkie etapy zalu i bolu. Moge ci tylko obiecac, ze poczujesz sie kiedys
lepiej, kiedy? nie wiem, ale tak bedzie. Ja 4 miesiace temu urudzilam w 7
miesiacu martwe dziecko, bylam w takim stanie, ze prawie umarlam razem z nim.
Do dzisiaj sa tragiczne dni,ale jest tez juz nadzieja, ze mi sie nastepnym
razem uda, od tego miesiaca probuje, zobaczymy. Badz dzielna i nie zamykaj sie
w sobie, wyrzucaj wszystkie uczucia na zewnatrz, nawet jesli mialabys plakac i
krzyczec, to pomaga. Trzymaj sie, zycze ci duzo sily, to nigdy nie minie, ale
mozna nauczyc sie z tym zyc.

[sowa_hu_hu]

bardzo ci współczuje łzy mi napłyneły do oczu... podobno nie powinno sie
porównywac tragedii ale wiem ze to co ja przeszłam jest "niczym" w porównaniu
do tego przez co ty musiałas przejść... mnie boli strata dziecka ale prawda
jest taka że moje dziecko było maleńką kropeczką - nie widziałam nic... a twoje
było już prawdziwy dzidziusiem...
skoro mnie pocieszasz po tym wszystkim to z pewnością jesteś bardzo silna -
choć wierze że było ( i pewnie nadal jest) ci bardzo cięzko... ale to wspaniałe
że patrzysz na życie z optymizmem , na swoje przyszłe macierzyństwo również -
wierze ze ci sie uda! trzymam mocno kciuki!!! mam nadzieje ze napiszesz jak
będzie COŚ wiadomo


ps. jesli moge spytać to czy lekarze podali powód dlaczego dzidzia odeszła? u
mnie płód źle sie rozwijał - miał 8 tyg a wyglądał na 3 tyg

[justyna1212]

Od mojego poronienia minęło 7 m-cy. I co? Myślałam, że rozpacz, ból, łzy są już
za mną. Umiałam się już uśmiechać. Niedawno był termin mojego porodu, czuję się
fatalnie. Płaczę, słaniam się, drżę, nie mogę oddychać. Czuję się koszmarnie
psychicznie i fizycznie.