Jak czujecie się psychicznie po poronieniu?

[zebra12]

Straciłam dwie ciąże. Obydwie w 11 tgc. Jedną w 1998 a drugą w 1999. Nie
poznałam płci. Pierwsze poroninie przeszłam jako tako. Miałam wtedy roczną
córeczkę. Drugie juz o wiele gorzej. Zdawało mi się, ze juz nigdy nie urodzę,
że jestem do niczego. Mama śmiała się ze mnie, bo nie lubi dzieci i cieszyła
się, ze poroniłam. Sama usunęła ciąże kiedyś..... To bolało....A Wy? Potem
urodziłam zdrową Jadzię... i juz mi lepiej. Choć nadal noszę w sercu moje
maluchy. Napiszcie jak to było u Was?

[anuteczek]

Mnie boli cały czas - od jednego poronienia minął miesiąc - to był 8 tydzień -
dziewczynka, od drugiego prawie dwa lata (grudzień 2002) - 20/21 tydzień. To
były dwie dziewczynki Zoja i Tosia. Drugie poronienie odnowiło ból.
andzia

[dd5]

Nie było najlepiej. poroniłam w 9 tygodniu. a dokładnie okazało się że zarodek
obumarł. myślę że gdybym miała już jedno dziecko to byłoby może troszkę
łatwiej, ale to była pierwsza ciąża - oczekiwana. na szczęście w trzy miesiące
po... udało się i teraz mam śliczną 4,5 miesięczną córeczkę,to było najlepsze
lekarstwo. ale od czasu do czasu i tak zastanawiam się ile miałby dzidziuś
którego straciłam. Pozdrawiam! Dorota.

[agataa]

Ja też czuję czuję sie okropnie.Własnie w sobotę minął 9 tydzień po zabiegu.A
moja dzidzia miałaby już 16 tygodni.Cały weekend płakałam.Choć ostatnio czułam
się jakoś w miarę dobrze te ostatni dni były okropne.Myślałam,ze im więcej
czasu minie tym lepiej.A jedank tak wcale nie jest.A już mi nawet się pisać nie
chce bo ma łzy w oczach...
A.

[katarzynaula]

Mam 44 lata i uwierz Mi śmierć dziecka w płodzie zawsze boli mimo upływu nawet
tak dalekigo czasu.W sercu pozostaje piękna pamięć, ale ciało przypomina o tej
tragedii,bo umierające dziecko to cząstka nas kobiet i mężczyzn.Moje dziecko
zmarło w sierpniu 1984 roku, teraz kiedy następne pokolenie w mojej rodzinie
przeżywa tak ciężkie doświadczenie jak Ty, ból tamtych lat wraca. Chcę Ci
napisać, że determinacja i ból wzmagały we mnie walkę o przyszłe dzieci. Duża
dawka modlitwy, wyciszenia, intuicji co do wyborów zawodowych, lekarz, miłość
dla samej siebie, pozwoliły zastać Mi matką obecnie trojga żyjących dzieci.Anna
studentka lat 22,Marcin student lat 20 i Agnieszka licealistka lat 17.Przed
napisaniem tego listu mocno płakałam, łzy oczyszczenia lały się bez
ogrzniczeń,ale wiem napewno,że nie zmarnowałam swojego powołania do
macierzyństwa.Z całego serca Cię pozdrawiam i życzę Ci dużo miłości dla samej
siebie oraz czujności do otoczenia.Miłość i intuicja połączona z modlitwą, to
wielka nadzieja na ukojenie bólu i wzrostu ku przyszłości

[lahsa]

ja poroniłam dwa tygodnie temu 5tyg.dziecko.Przezyłam szok w szpitalu bo
strasznie mnie potraktowno.To była pierwsza ciaża.W domu cisza, w pracy
cisza.Tak jakby miał byc.Kazdy powtarza ze bedzie dobrze ale nie jest.Z dnia na
dzień czuje coraz wiekszy dół.Po dwoch tyg.wróciłam do pracy ale nie moge sie
skupic.Najgorsze jest to,że nie mieszkam z mężem i on jest daleko.Jestem z tym
problemem sama.Chyba odwiędzę psychologa.Badanie kontrolne mam we wtorek boję
się co powie lekarz.Nigdy nie spodziewałam się problemów.Boję się,że poronię
kolejne dziecko.

[niedzwiedziczka]

Mam 4,5 letnią córkę. Więc ona mnie jakoś trzyma. Ale i tak zdarza mi się
czasami płakać. Cudowny jest wtedy mój mąż. Nic nie mówi, tylko mnie przytula.

[zebra12]

Widzę dziewczyny, że czujemy podobnie. Ważna jest osoba, która nas wspiera. A
siły do dalszego zycia często dają nam nasze żyjące dzieci... Wiecie, cieszę
się, że nie jestem sama, że ktoś mnie rozumie. Choc przykro mi okropnie, że
musicie przeżywać takie tragiczne chwile. Dobrze, że mamy to forum!

[agataw9]

Dzisiaj mija równy miesięc od zabiegu (13.09.04 godz. 13.00 - i jak tu nie
wierzyć w pechową 13). Był to 7 tydzień, pierwsza cięża. Od poniedziałku
wróciłam do pracy, ale i tak przez cały dzień nie jestem w stanie myśleć o
czymkolwiek innym. Cały czas analizuję dlaczego tak się stało i zastanawiam się
czy nadejdzie dzień, gdy będzie mniej bolało.

[judyta10]

Cześć dziewczyny ja poroniłam dwa razy w 6tyg,pierwsze 26 01 2004 drugi 26 06
2004 czuje się tak ,że od pewnego czasu zaczelam chodzic do psychologa bo sama
nie daje rady.

[monik14]

12 grudnia miną 4 lata, to był 11 tydzień. było fatalnie. po 10 miesiącach
urodziłam synka, potem następnego. teraz jest cudownie. wtedy jak przyszedł
dzień planowanego terminu porodu byłam w 6 miesiącu w drugiej ciąży i płakałam
jak bóbr. mówią, że druga ciąża nie powinna być lekarstwem na tą utraconą. Dla
mnie była i nie żałuję. Ja sobie to wytłumaczyłam, że to jest ten sam
człowieczek, tylko urodził się 3 miesiące później. I to pomogło... Choć teraz
jestem szczęśliwa to i tak będę to zawsze pamiętała ten potworny ból.

PS. Tylko nie rozumiem jak można się śmiać z utraty czyjegoś dziecka!

[mirella67]

Ja poroniłam ok. 8 lat temu (ciąża obumarła w 10 tc). Przezyłam to okropnie jak
i Wy wszystkie. Potem urodziłam jeszcze 3 zdrowych dzieci i z tego się cieszę.
Ból po stracie tego maluszka wytłumaczyłam sobie tym, że natura sama podjęła
decyzję, że był za słaby, żeby się urodzić i że nawet gdyby udało się utrzymać
tamtą ciążę - to miałby w życiu bardzo ciężko, jako kaleka obarczony jakimiś
strasznymi chorobami. Więc zaufałam naturze i opatrzności i się uspokoiłam -
wierzę, że tak po prostu miało być. Najważniejsze, że mam teraz 4 cudownych
dzieci, a o nim zawsze będę pamiętać...

[monik14]

szkoda, że nie ma lekarstwa na ten ból psychiczny. Jakiegoś syropu albo
tabletek. Mi pomógł mój mąż - on też słyszał słowa lekarki - "przykro mi
właśnie pani roni" - płakaliśmy wtedy razem i razem cierpieliśmy. rozmowy o tym
wszystkim z innymi dziewczynami które to przeszły też pomogły. Trzeba się wziąć
w garść i jakoś ciągnąć do przodu. Chyba nie ma innej rady.

[aglask]

Wejdź na forum "Bliźniaki i więcej" i przeczytaj wątek "koala11-uwaga"! Jeżeli
to faktycznie zbieg okoliczności to przepraszam. I zapewniam Cię, że nikt tu
nie żartuje.

Do aglask

[adju]

Droga aglask
Dostałam wiadomość na prv od zebry11 z prośbą o wykasowanie Waszego dialogu.
Jako admin nie mam prawa nikogo osądzać bez wyraźnych dowodów i prośbę
spełniłam. Jestem ufna do ludzi bo wychodzę z założenia, że każdy kto odwiedza
to forum jest albo po takich samych przejściach jak my albo stara się zrozumieć
nasz ból. Jeśli ktoś chce tu oszukiwać i pisać historie wyssane z palce to
pozostawiam to sumieniu tej osoby a sama nie dochodzę czy to prawda czy nie. W
każdym razie dziękuję Ci aglask za czujność
Buziaki
Justa

[joanka741]

Witam!
Zabieram głos chociaż nie poroniłam i nie znam tego bólu,ale znam zebre-Ewe i
dlatego pisze.Jest moją przyjaciólką- niewirtualna od lat ok 14 i bardzo
zabolało mnie to o co ja ktoś tu podejrzewał.
Jestem też osobą ,która ja wspierała w chwili kiedy straciła 2 swoich
dzieci,ostatnio na forum CHORE DZIECKO ,STRATA DZIECKA wystapiłam z prośbą o
światełko dla jej zmarłych dzieci.
www.republikadzieci.org/problemyiniepokoje/strata/pamiec77.htm
Szkoda ze zamiast najpierw zapytac sie na prv i ustalic fakty,dziewczyny
skoczyły na nią,jest to przykre dla mnie więc wole nie myśleć jak zuje sie ONA.
Mam nadzieje ze słowo PRZEPRASZAM tak samo łatwo przyjdzie WAM wypowiedzieć jak
słowa oskarzenia.
Dziękuje
ps.Myśle ze mnie rozumiecie,ja po prostu walcze o dobre imie osoby ,która jest
kims waznym dla mnie i nie pozwole na takie jej potraktowanie.

[aglask]

[aglask]

Witam! Trochę jesteś nie w temacie. My już sobie wszysto wyjaśniłyśmy z
Zebrą12. Ale jeżeli Cię to uspokoi, to przyznaję, że nie miałam racji, za co
przpraszam.
Agnieszka, mama Ani i Jasia (17.08.2003)

[joanka741]

Dziekuje uspokoiło mnie).
Mysle że sie Ewie to należalo .Pozdrawiam serdecznie i mam nadzieje ze
wszystkich czegoś ta sytuacja nauczyła.
Pozdrawiam

[adju]

oj dziewczyny bardzo się cieszę, że już się ta przykra sprawa wyjaśniła
Szacunek i zaufanie jest tu podstawą.
Pozdrawiam
Justa

[bartosowa]

U mnie minął własnie misiąc od poronienia. Dzidziiuś miał 6 tygodni. Wiem, ze
to mało, ale człowiek już mysli inaczej, już temu dziecku matkuje. Było mi
strasznie przykro i bardzo to przeżyłam. To moje pierwsze dziecko, ktorego
bardzo, bardzo chieliśmy. Mąż był i jest dla mnie dużym oparciem, gdyby nie on
nie wiem co bym zrobiła. A lekarze zachowali się jak bezduszne roboty, dla nich
to był tylko nieregularny pęcherzyk płodowy, który popłynął...

[ninek79]

Czesc
Jestem dwa tygodnie po,tym najgorszym dniu w moim zyciu.Staralam sie o dziecko
przez rok,i w 15 tc,dowiedzialam sie,ze plöd jest martwy.To byl ogromny szok
dla nas, poniewaz czulam sie rewelacyjnie.Na wczesniejszych badaniach,lekarz
zapewnial mnie,za wszystko jest w najlepszym porzadku i zalecil wizyte dopiero
za miesiac.Drecza mnie mysli,ze moze jak bym przyszla wczesniej to mozy bym
uratowala swoje malenstwo.Zabieg odbyl sie pod narkoza wiec nic niepamietam,ale
lecze sie psychiatrycznie,zeby nie zwariowac.Mam nadzieje,ze za trzy miesiace
mi sie uda!.Dlaczego jak sie chce to sie nie da?.W przyszlym tygodniu przyjda
wyniki badan,jestem przerazona,i nie wiem czy chce wiedziec,co moglo byc
przyczyna,bo jezeli z mojej winy to sobie niewybacze tego.
Dlaczego...

[zebra12]

Bardzo mi smutno, gdy słyszę kolejne takie historie...
Lepiej wiedzieć co było przyczyną poronienia. Wtedy można podjąć pewne kroki,
żeby sytuacja się nie powtórzyła.

[zuzia_kow]

Od poronienia minelo juz 3miesiace- a mnie wydaje sie jakby wczoraj... mam
22lata,studia,wspanialego czlowieka przy boku,kochane siostry i mame i przez
prawie 17 tygodni mialm szczescie,ktorego nie sposob wypowiedziec slowami.Kiedy
mysle o Kubusiu, wszystko wydaj sie takie nie istotne..On nadal jakby rosnie we
mnie...tylko tlumacze sobie,ze jest w innym wymiarze..ale moge go nadal kochac
i nazywac moim syneczkiem.
Kiedy zrobilam tes ciazowy i zobaczylam 2 przesliczne kreseczki nie umialam
przestac sie smiac.Wtedy wszystko bylo takie latwe,nie martwilam sie o
pieniadze o to jak sobie poradze na studiach,myslalam tylo jak bedzie pieknie
kiedy juz sie urodzi... W tym czasie moja siostra byla w 7miesiacu ciazy..razem
planowalysmy,ze nasze dzieci beda w jednym wieku..beda sie razem bawic..bedzie
tak naprawde dobrze...
Pozniej wszystkie plany,cala nasza radosc prysla jak banka mydlana..bol,strach
i lzy..koszmarna noc w szpitalu...dzidzius zasna...serduszko nie bije...zawalil
sie swiat..w myslalch krzyczlam za kazdym razem kiedy szpitalnym korytarzem
szla kobieta w ciazy..lzy smakowaly tak gorzko,nik nie staral sie
zrozumiec..bylam przypadkiem..kartka z ksiazki,ktorej krwawilo serce..
maz byl przy mnie caly czas,gdyby nie on nie przezylabym tego...
dlugo nie moglam zrozumiec dlaczego..zanim nauczylam sie kochac Kube tam gdzie
jest..
dlugo obwinalam meza,ze juz przeszedl do pozadku dziennego nad tym co sie
stalo..zanim zrozumialam,ze On naprawde cierpi-tylko jest silny dla mnie...
byly dni,kiedy nie moglam wstac z lozka,bo bolalo mnie doslownie wszystko,kiedy
krzyczalam w myslach na Boga,zamknelam sie w domu-spedzalam dnie na wluczeniu
sie w szlafroku,ogladaniu zdjec z usg...nie chcialam zyc...
Kuba przyszedl noca..spalam..3letni urwis,rozesmiana buzia,szparki miedzy
zebami...postanowilam,ze juz dosc...staram sie zyc,dostrzec sens tych
wydarzen..nie uginam sie pod ciezarem wspomnien,choc kiedys myslalam,ze nie
bede potrafila z nimi zyc... Boli nadal,ale wiem,ze Kuba jest gdzies gdzie ja
tez bede..ze dobieglam juz na koniec swojego krzyku i teraz widze wyraznie,ze
moge go kochac -choc nigdy nie bylo mi dane tulic go w ramionach..ale kiedys to
nadrobimy..juz teraz to wiem....
Bog wybieta tylko dobrych ludzi i to im odbiera dzieci....zrozumialam sens tych
slow i sens cierpienia...czy wiedzialabym jaka wielka potrafi byc sila
milosci..gdyby Bog nie obdarzyl mnie szczesciem bycia z Kuba..? co z tego,ze
tak krotko...w nas mamach naszych Aniolkow czas nie istnieje..One rosna w
naszych sercach. Zyjmy pieknie..nie przestawajmy wierzyc - kiedys bedzie nam
dane tulic nasze dzieci...
"bo jak smierc potezna jest milosc"Pozdrawiam Was i przepraszam,ze sie tak
rozpisalam.
Zuzia-mama Kubusia

[niki802]

Ja moje dziecko straciłam w 12 tyg rowniez zasneło snem wiecznym,rowniez nie
było mi dane go tulic,powiedziec jak go kocham, podziwiam cie że tak to
wszystko zrozumiałas ja nie potrafie, nie umię się modlić nie umię zrozumiec za
co bog mnie tak skrzywdził, bo mnie skrzywdził w taki sposob 2 razy, mysle o
swoich dzieciach jak by wygladały, nawet nie powiedzieli mi czy chłopiec czy
dziewczynka, zapytałam lekarza zaraz po zabiegu a on mi powiedział po co ci to
wiedziec czy bedzie bolało mniej, a ja chciałam dac mu wybrane wczesniej imie

[anka304]

W 10 tyg. trafiłam do szpitala z bólami i krwawieniem, po USG okazało się że
moje maleństwo nie żyło już od 4 tygodnie. Nie mogłam zrozumieć co do mnie
mówił lekarz- przecież tydzień wcześniej byłam na badaniach i miało być
wszystko w porządku!!! Płakaliśmy oboje z mężem! 5 miesięcy poźniej okazało się
że jestem w ciąży- teraz to już 14 tydzień

[hebbe]

Poroniłam 3 miesiące temu, w 7 tc, puste jajo płodowe. Chwilami podnosi mnie to
na duchu - to PUSTE jajo - znaczy, że nie było zarodka, nie było dziecka, które
straciliśmy - a może było jeszcze takie malutkie, że po prostu nie było go
widać?... Nigdy się tego nie dowiem.
Wiadomość o ciąży spadła na nas zupełnie nieoczekiwanie. W styczniu tego roku
zaczęłam odstawiać od piersi moją 7 - miesięczną wtedy córkę, bo chcieliśmy
zacząć starania o następne dziecko. No i udało się, już po pierwszej
miesiączce, to naprawdę niesamowity fart, bo u mnie owulacja średnio 2 razy w
roku... Myśleliśmy, ze starania zajmą nam najmniej kilka miesięcy! Byliśmy
bardzo zaskoczeni - i szczęśliwi. Zaraz też przyszedł niepokój, jak sobie
poradzę, bo przecież małe dziecko, któremu do chodzenia było wtedy baaardzo
daleko, a więc trzeba było nosić je, wózek itd. Pierwszą ciążę praktycznie całą
przeleżałam, nie myślałam, że w następna uda mi się zajść tak prędko, zatem
pojawiły się problemy już na samym starcie - jak to wszystko zorganizować?
Do tego córka ostro przeziębiona, mąż leży zagrypiony, więc wszystko na mojej
głowie. Pod koniec 6 tc zaczęłam plamić. Lekarz zaleca bezwzględne leżenie.
Dzwonimy do teściów z prośbą o przyjazd i pomoc przy małej Oli, przynajmniej na
początek, potem pewnie jakaś opiekunka, planujemy, jakoś to się ułoży... Dwa
dni później tracę ciążę.

Najpierw to do mnie nie docierało, tak jakbym oglądała film z kim innym w roli
głównej. Potem oczywiście rozpacz - i wyrzuty sumienia, potworne. Dlaczego tak
dużo dźwigałam - córkę, wózek, zakupy, dlaczego więcej nie odpoczywałam,
dlaczego nie pozwalałam sobie pomóc w codziennych obowiązkach? I najgorsze,
czego nie mogę sobie wybaczyć: Leżąc w domu z plamieniem, dzień przed
poronieniem, słysząc żałośnie płaczącą chorą córeczkę i patrząc na męża, który
bezskutecznie stara się ją uspokoić, przebiegła mi przez głowę myśl - może
lepiej, że teraz nie utrzymam tej ciąży, same przez nią komplikacje, jeszcze za
wcześnie, Ola mnie potrzebuje tylko dla siebie... (((

Jutro mijają 3 miesiące. W tym czasie przeszłam wiele etapów, od chęci
natychmiastowego przebadania się na wszystkie możliwe strony, pragnienia
szybkiego zajścia w ciążę, do totalnego odrzucenia myśli o szukaniu przyczyny,
ponownych staraniach, nawet celowo opuściłam wizytę u lekarza, bo po prostu nie
byłam w stanie znów o tym rozmawiać. Teraz jestem spokojniejsza. Dziękuję Bogu,
że mam moją Oleńkę. Spojrzenie na nią, jej uśmiech, tulenie w ramionach, a
nawet zwykłe codzienne przewijanie, karmienie, spacer pozwoliły mi przetrwać
pierwszy, najgorszy dla mnie miesiąc. Czasami tylko, gdy na nią patrzę, myślę
sobie, czy jej braciszek lub siostrzyczka byłaby do niej podobna?



Przepraszam, że tak się rozpisałam, ale pierwszy raz zaczęłam wszysto ubierać w
słowa i tak jakoś wartko popłynęły...

[beettinna]

Już mi chusteczek brakło....
minęło 3 tygodnie od tego starszna dnia,na zawsze oddzielili mnie od mojej
Niuni,już nie mogę pogadać do brzuszka,bo tam nikogo nie ma....
12tc

pozdrawiam
ps.szukam dobrego psychologa bo nie daje rady,to było pierwsze i planowane
dziecko,zawsze zostanie pierwsze....

[zebra51]

Chyba jestem zmuszona do zmiany konta
Zbyt wiele jest zebr.
Najgorsze, że niektóre mają nie do końca zrozumiałe intencje!

[danade]

witaj
skąd jesteś? mogę polecić Ci psychologa w Warszawie, a sama szukam we Wrocławiu...
trzymaj się

[ginger_77]

Danade,
jesli mozesz prosze podaj mi namiary na psychologa w Warszawie. Moze byc na
priv.
Dziekuje

[danade]

witaj
wysłałam na priv
pozdrawiam

[niki802]

Ja rowniez poroniłam w 12 tyg moje malenstwo nie moge sobie poradzic w zaden
sposob,najbardziej mnie boli ze nigdy nie powiem mu jak bardzo je chciałam i
jak kochałam, nigdy nie zobacze jak rośbie. zawsze bedzie mi brakowało moich
dzieci, dlatego ze to była druga ciaza i druga straciłam, nie wiem jak mam
wierzyc, nawet nie moge sie przełamac zeby isc do koscioła, bo nie wiem co
takiego w zyciu zrobiłysmy ze tak cierpimy.

[magi91]

poroniłam ostatniej niedziel 15.05.05 w 8tc wczesniej w środe na USG lekarz
powiedział że to może byc puste jajo
niezdążyłam już zrobic drugiego USG
myślałam,że dobrze się trzymam szczególnie że w domu mam synka 22mieś,
ale czuje się coraz gorzej
serce mi pęka termin miałam na wigilie Bożego Narodzenia myślę, że to będą moje
najsmutniejsze święta......

[witkaa1]

Ja tez poronilam dwoje...jakos sie trzymam, ale zawsze o nich mysle
Jak chcesz pogadac to wejdz dzis na czat w interii o 13.00 ...zbieramy sie
tam,zeby pogadac o poronieniu

[anka9944]

Hej!! wlaśnie mija rok odkąt straciłam dziecko. Poromiłam w 16 tygodniu ciąży
to był dla mnie szok! Nadal jest mi ciężko i nie potrafie się z tym pogodzić,
może dlatego że "urodziłam" dziecko w domu i miałam je przez jakiś czas w
rekach Widok 16- to tygodniopwego dziecka jest bolesny1 czesto wieczorami
siedzac w domu wracam do tamtej chwili! obecnie nie mam oparcia z zadnej strony
i nie wiem co mam robić!!

[agaa5]

Mineło 12 dni od zabiegu. Staram się myśleć pozytywnie ale przyznam jakoś
ostatnio łatwo się irytuję. Co do straty o tyle mi łatwiej że to był początek i
nigdy swojego malucha nie zobaczyłam, nie usłyszałam bicia serca. Więc nie mogę
powiedzieć żeby to była ogromna strata. Bardzo chciałabym być już w kolejnej
ciąży ))ale wiem że trzeba czasu-musi organizm wrócić do równowagi a przede
wszystkim ja musze psychicznie odpocząć, bo jednak ciągle się wracam myślami.
Wiem że tym osobom, które juz widziały swoje dziecko, rączki nóżki jest o wiele
trudniej. Ale czas i kolejna ciąża pomoże. Najłatwiej mają osoby wierzące, bo
wiara pozwala na wszystko spojrzeć z dystansem i z nadzieją))
Pozdrawiam Aga

[wiolasb]

Jutro miną 3 tygodnie od zabiegu... Straciłam ukochanego Dzidziusia, mimo iż
nie słyszałam bicia serduszka, nie widziałam rączek i nóżek nie jest mi
łatwo... Zresztą nie tylko mnie. Razem z mężem bardzo to przeżywamy, już
myślałam, że jest lepiej, że uporaliśmy się z tym ogromnym bólem... Nic
bardziej mylnego - zawsze znajdzie się coś, co przypomni. I wtedy płacz,
tęsknota... Wcale nie jest łatwo, ale wierzę, że wkrótce doczekamy się
Dzidziusia - to trzyma mnie przy życiu! Głęboko wierzę, że urodzę zdrowe
dziecko. Jet ciężko, ale po to, żeby było lepiej!
Pozdrawiam Was kochane Dziewczyny - trzymajcie się ciepło.
"Bóg daje nam tyle cieprienie, ile zdołamy unieść..."

[agaa5]

Do wioslab - widzisz u mnie to nawet zarodka nie było wiec taka ciąża nie
ciąża. Ale fakt przygotowywałam się długo do niej i byłam b. zdeterminowana eby
mieć dziecko więc teraz odczuwam rozczarowanie, czasem lęk o losy następnej
ciąży.Ale z tym walczę, bo przeszłości nie zmienię a trzeba dać szanse nowej
ciązy, nowemu życiu.
Liczę na to, że z każdym dniem będzie łatwiej a i pogoda nastraja pozytywnie.
Pomyślcie że za chwilę będzie lato, zmienimy otoczenie, klimat, odpoczniemy. A
to dobry sposób na te nasze smutki.Ja już nie mogę się doczekać wyjazdu, który
powoli sobie planujemy gdzieś w ciepłe regiony)).
Pozdrawiam serdecznie
Aga

[fantaisie]

Ja jestem kilka dni od zabiegu( Jest mi smutno, źle, widzę jak płacze mój mąż,
bliscy, przyjaciele...
Nie mogę się z tym pogodzić, cały czas zadaję sobie pytanie dlaczego??!!
Wierzę, że będę mieć słodkiego i zdrowego dzidziusia, muszę w to wierzyć, ale to
wcale nie zmienia faktu, że łzy spływają nieprzerwalnie((
Od jutra idę do pracy, muszę coś robić, siedzenie w domu doprowadza mnie do
szału, wpadam w jakiś marazm, i robi mi się gorzej.
Planujemy z mężem pojechać gdzieś do ciepełka, popływać w morku, pogrzać się na
słonku, na to samo namawia mnie przyjaciółka i mama, więc chyba się zdecyduję.
W tym nieszczęściu, które nas spotkało, widzę jeden pozytyw zobaczyłam bardzo
wyraźnie jak wiele mamy dobrych i kochanycg dusz obok siebie, przyznaję się że
nie zdawałam sobie z tego sprawy, że tak dużo osób nas kocha i razem z nami
teraz cierpi...
Pozdrawiam

[aliah1]

Witam fantaisie... U mnie też minęło parę dni od zabiegu. Nie jestem z
maleństwem dokładnie od 28.03. Powoli staram się egzystować, cos robić, myśleć
o innych rzeczach choc nie jest łatwo...Muszę teraz przygotowywać się do
ponownej próby. Nie przestałam brać kwasu foliowego, to mnie utrzymuje w jakiś
sposób przy życiu...To był 9 tydz. ciąży, a mluszek zm. w 8 tyg. Przed
zabiegiem leżałam w szpitalnym łóżku, głaskałam się po brzuchu i żegnałam z
moim dzieckiem...Zyczę wszystkim dziewczynom po stracie, wszystkiego
najlepszego i przede wszystkim zdrowych maluchów. Tobie również fantaisie...

[fantaisie]

Aliah, ja się dowiedziałam, że serduszko nie bije właśnie 28.03. widocznie to
był naprawdę niedobry dla nas dzień
Też biorę kwas foliowy, bo skoro miałam go zacząć brać na trze miesiące przed
rozpoczęciem staranek, a mam nadzieję, że właśnie za trzy miesiące a może ciut
wcześniej dostanę zielone światło, to nie przerywam....
Kochana, przed samym zabiegiem żegnałam się ze swoją Kruszynką, mówiłam jak
bardzo ją kocham, i że tak bardzo żałuję że nie pokażę jej tych wszystkich
cudów, które chciałam pokazać
Jest ciężko, ale trzeba mieć nadzieję!!!
Pozdrawiam

[aliah1]

No musimy się jakoś trzymać... Ja mam potrzebę wygadania się i wypłakania i
postanowiłam założyć swój pierwszy w życiu blog. Stara już jestem, ale co tam...

[aania25]

Ja moje Malenstwo stracilam w 12 tygodniu. Dzidzius zmarl okolo 1-2 przed
poronieniem. Poczatek byl bardzo ciezki. Dzis jest lepiej, ale w moim sercu juz
zawsze pozostanie smutek i tesknota. Do tego jeszcze nie moge zajsc w ciaze. To
wszystko jest nieraz ponad moje sily. Pozdrawiam i zycze wytrwalosci.
Ania

[ewelinaaa3]

ja sie czuje potwornie i nie wiem co mam ze soba zrobic, nie wiem gdzie szuakc
pomocy choc to juz 2 miesiace po tym, nie moge liczyc na wsparcie ojca
dziecka , wlasciwei na niczyje wsparcie nie moge liczyc, bo znajomi uwazaja ze
juz mi powinno przejsc...ale nie przechodzi...

[papuga_5]

Dzisiaj bylam u mojego specjalisty i tez mi to samo powiedzial, ze przewaznie poronienie nastepuje jak
plod jest uszkodzony, a to jest lepsze niz urodzenie chorego dziecka. Powiedzial tez ze on nie podaje
hormonow na podtrzymanie ciazy bo jak plod ma wade to hormony naturalnie sie obnizaja co
doprowadza do poronienia i nigdy nie mozna przewidziec wczesniej z jakiej przyczyny hormony sie
obnizyly.

[sylpal13]

Ja poroniłam 2 tyg. temu, 13 tyg., ale płód był martwy od 3 tyg. Jak na razie
znoszę to całkiem nieźle, wytłumaczyłam sobie, że dzidziuś urodziłby się chory,
natura tak to obmyśliła, że pilnuje i jeżeli coś jest nie tak, sama
to "naprawia". Najwidoczniej tak miało być. Za kilka miesięcy być może
zdecydujemy sie na kolejną próbę.

[ewik771]

Minął prawie miesiąc a ja nadal czuję się koszmarnie... Jestem przerażona
ilością kobiet, które czują to samo co ja...

[jutka_25]

Dziś u mnie mija 3 tygodnie od zabiegu... moje samopoczucie jest znacznie
lepsze niż na początku ale nigdy już nie będzie tak samo dobrze jak kiedyś... W
tym roku straciłam dwie ciąże, czy ja doczekam się maleństwa? Życie jest
strasznie ciężkie nigdy nie zdawałam sobie z tego sprawy...

[agulka1001]

dla mnie 2006 rok to rok tragedii-2 poronienia...
po pierwszym poronieniu nic mi nie bylo,czulam sie swietnie...
po drugim poronieniu bylo gorzej...
od zabiegu minelo 1,5 m-ca (od poronienia 3 m-ce),a jest znacznie gorzej niz na
poczatku...zero nadziei...i straszliwy ból w sercu na samą mysl...

[lola_la1]

Szczerze mówiąc, bardzo dobrze. Tylko czasami mi się przypomina, że spotkała
mnie taka historia. Zabieg miałam 20 października, to był 9tc. Przypuszczam, że
zaraz zostanę doszczętnie skrytykowana, ale wydaje mi się, że takie nadmierne
przeżywanie poronienia, które zdarzyło się w pierwszym trymestrze to przesada.
Jakieś aniołki, świeczki, przeżywanie terminu porodu, sorry zupełnie tego nie
rozumiem. Trzeba się z tego otrząsnać i iść do przodu, a nie rozpamiętywać w
nieskończoność. Mam rozpaczać nad wadliwym zlepkiem komórek, który miał trzy mm?

[magda742]

Nie mam zamiaru Cie na pewno krytykować,
Chciałam tylko napisać, że dla mnie to nie był zlepek komórek, dla mnie to było
MOJE DZIECKO, po którego stracie jest mi bardzo smutno, przykro i po którym mam
w sobie wielką pustkę

[agulka1001]

ja powiem tak-nie potrafie mowic "moj aniolek", palic zniczy na Necie...ale
przezywam w sercu bardzo,mimo ze bylo to malenstwo..i bardziej przezywam po
kilku miesiacach od zabiegu,mając swiadomosc,ze teraz bylabym tuz przed
porodem,a dziecko mialoby 55 cm...

Do lola_la1

[monis_21]

Sory ty chyba wogóle nie masz serca ja miałam dzidzie która była juz miniaturowym człowieczkiem. Czy wiesz jak wyglada człowiek wogóle bo mi sie wydaje ze nie bo sory ale dla mnie jestes potworem. Moj facet płakał po stracie swojego dzidziusia gdzie jest silny psychicznie. Gdy przyjezdzał do domu zawsze sie witał ze mna i z dzidzia kładł głowe na brzuchu moim i mowił do niego ze jest i bardzo ja kocha. po co wogóle przyszłas na to forum skoro tobie nic nie dolega i czujesz sie swietnie. My opłakujemy swoje dzidzie bo mamy serce a nie kamien.

[lola_la1]

Wiesz co, chcialam po prostu przedstawic inny punkt widzenia. Jasne, ze
pierwszy tydzien po zabiegu byl ciezki, ale...show must go on. Jasne, ze
cieszylam sie ta ciaza, przeczytalam wszystkie mozliwe strony w necie, kupilam
ksiazke o ciazy, witaminy i krem na rozstepy. Wchodzilismy juz nawet do sklepow
z wozkami. Ale w zyciu sa dobre i zle chwile. Przezylam poronienie bardziej w
kategoriach rozczarowania niz tragedii. Mam po prostu wrazenie, ze tak sie
jakos utarlo, ze po poronieniu trzeba strasznie rozpaczac i kobiety to robia.
Chcialam tylko pokazac, ze mozna przezyc to inaczej, po to przyszlam na to
forum.

Do lola_la1

[monis_21]

Witam. Widzisz ja dopiero dzisiaj jestem tydzien po zabiego dokładnie o godzinie 13 10. I jest mi ciezko, nie kazda kobieta jest tak silna zeby tak szybko sie uporac ze swoim bolem. Kazda kobieta inaczej przezywa poronienie ty w kategori rozczarowania a inna w kategori tragedii. Ja to przezywam jako tragedie bo mam do tego prawo. Tak jak i ty chodzilismy ogladac wózki łozeczka i tak samo czytalismy ksiazki czasopisma na temat ciazy dziecka. Ty moze miałas wsparcie rodziny która ci pomagała uporac sie z tym wszystkim i napewno twój partner czy moze maz tez ci duzo pomogł. A ja akurat jestem zupełnie sama i dlatego jestem tu na forum. Pozdrawiam

[madness1979]

lola,
w pierwszej chwili az sie we mnie zagotowalo jak przeczytalam twoja wypowiedz.
teraz mysle ze jestes jeszcze poprostu niedojrzala do macierzynstwa.podejrzewam
ze nie planowalas zajscia w ciaze i nie bylas jeszcze psychicznie przygotowana
na bycie matką. roznica miedzy tym co piszesz ty a tym co pisze reszta
dziewczyn jest taka, ze bez wzgledu na to ile trwala ciaza- my mowimy o
DZIECKU.a czym/kim dla ciebie bylo tych "kilka wadliwych komorek"? moze jakąś
choroba z ktorej organizm sie oczyscil?. co oznacza wedlug ciebie "nadmierne
przezywanie poronienia w pierwszym trymestrze"? czy placz po smierci dziecka
jest przesadą? bo przezywanie rozpaczy po poronieniu jest wlasnie niczym innym
jak oplakiwaniem smierci dziecka. bylo ono owszem zlepkiem komórek ale bez tych
kilku komorek potem nie wyrosloby z niego "normalne" gotowe do urodzenia i
zycia dziecko.
wiesz,zadna z nas nie rozpamietuje poronienia na sile, zadna z nas nie ma
satysfakcji z tego zeby plawic sie w swoim cierpieniu i gdybysmy
mogly,zrobilybysmy wszystko zeby nigdy nie znalezc sie w tej sytuacji. ale
skoro dotknela nas ta tragedia, to nie ma mozliwosci aby udawac ze nic sie nie
stalo.
zgadzam sie z tym co piszesz ze nie trzeba tego rozpamietywac w nieskonczonosc.
ale potrzeba mimo wszystko czasu aby poukladac sobie swiat na nowo, oplakac
utracone dziecko, pogodzic sie ze strata i zyc dalej. nie da sie tak po prostu
nastepnego dnia obudzic rano i zapomniec o tym co wydarzylo sie wczoraj.
z jednej strony troche zazdroszcze ci odpornosci psychicznej- nie zwijasz sie z
tesknoty i zalu jak my wszystkie po poronieniu, nie placzesz po katach i nie
musisz borykac sie z brakiem zrozumienia i zlosliwosciami ze strony
najblizszych. jednak z drugiej strony- nigdy nie chcialabym byc na twoim
miejscu. nie majac swiadomosci ze od momentu zaplodnienia jestes matką- byc
moze nie bedziesz miala rowniez tej swiadomosci gdy dziecko sie urodzi a nie
bedzie spelniac twoich oczekiwan. albo gdy nie daj Boże okaze sie w ciązy ze
jest chore. mam jednak nadzieje ze nigdy nie spelnia sie moje przypuszczenia.
nie mam do ciebie pretensji ze przezywasz poronienie po swojemu. ale wiedzac o
tym jak wiekszosc kobiet to przezywa, nie powinnas tu pisac, a juz napewno nie
w tak pretensjonalny, arogancki i pelen cynizmu sposob bo sprawilas tym
przykrosc wielu z nas i spowodowalas niepotrzebe ataki gniewu i nienawisci na
swoja osobe.
zycze ci nie tylko dojrzalosci do macierzynstwa i zdrowej ciazy ale rowniez
wiekszej empatii i wyczucia w rozmowach z osobami ktore dotknela tragedia
utraty najblizszej ukochanej osoby. t orpzyda ci sie w wielu sytuacjach zycia,
nie tylko w kontakcie z kobietami po poronieniu

[madness1979]

ja poronilam 23 stycznia 2005.to byl 8 tc. jak to przezylam? bylo strasznie.
cierpielismy z mezem okropnie.ale jestesmy wierzący i przetwalismy dzieki Bogu
i modlitwie. moim bledem bylo to ze za szybko chcialam wrocic do normalnosci,
zbyt szybko wydawalo mi sie ze juz sie pogodzilam ze strata i ze wszystko jest
ok. glownie dlatego zeby pokazac mojej rodzinie ze nie potrzebuje ich pocieszen
typu "jeszcze bedziecie mieli dzieci" itp. wielkie tąpnięcie nastapilo kilka
miesiecy pozniej gdy dostalismy od lekarza 'pozwolenie' na kolejne
starania.bylam tak pewna ze uda mi sie w pierwszym cyklu zajsc w ciaze, ze
kiedy to nie nastapilo, wszystkie wspomnienia i niewyplakane lzy wrocily ze
zdwojona sila. i wtedy nie moglam juz po raz kolejny od nich uciekac. dalam
sobie czas na placz, na chodzenie na cmentarz i wszystkie formy smutku jakie na
mnie przychodzily. dzieki temu przezylam moja zalobe do konca. miesiac pozniej
poczal sie cyprian ktory za kilka dni skonczy rok. jest naszym najwiekszym
skarbem chodziaz jego brat- wymyslilismy plec dziecka i nadalimy mu imie Benon-
caly czas jest obecny w naszych sercach. sciskam, zycze wam duzo sil

Ciaza obumarła - 6.12.2006r.Mikołajki

[monis_21]

Straciłam swoja dzidzie bedac w 11 tc w mikołajki tego roku, mam słaba psychike i nie wytrzymuje tego wszystkiego, nie spie po nocach , dni przepłakuje poprostu zycie straciło ses. To była moja pierwsza ciaza, taka naprawde upragniona i wystarana a jednak bog chciał moja dzidzie do siebie, nie moge do tej pory zrozumiec dlaczego?? Dlaczego my kobiety musimy tak cierpiec ?? Czytałam tydzien po tygodniu co krztałtuje sie u mojej dzidzi i była juz malutkim człowieczkiem z raczkami i nozkami , oczkami i uszkami. A teraz cierpienie , bol , smutek , zal w sercu pozostał mi. I nie potrafie pozbierac sie. Przykro mi i wiem ze wszystkim kobieta jest ciezko i równiez wam współczuje i jestem z wami. Pozdrawiam Monika

[capri_lola]

Ja wlasnie stracilam ciaze tydzien temu .. jestem bardzo smutna, moje malenstwo
Aleko mial juz 24 tygodni (6 misiac) , to jest moja pierwsza ciaza i jestem
zalamana .. dzisiaj byl pogrzeb . Wiem jaki to jest bol trzymac swoje
dzieciatko na rekach i nie moc nic zrobic ,mam nadzieje ze wam wszystkim sie
powiedzie drugim razem i mi tez! zycze szczecia dla wszystkich

[mada567]

Ja urodziam w 26 tygodniu. Synek nie przezyzl byl zbyt slaby a bylo za pozno na
cesarke i rodzilam naturalnie. Mialam go w ramionach byl taki malutki 940 g i
sliczny mam na pamiatke jego zdjecie, kocyk w ktory byl zawiniety i pare innych
drobiazgow. Zawsze bedzie w moim sercu.

[minerwamcg]

Jest mi smutno. Ale żyję dalej i wiem, że moje życie nie straciło sensu.

[poleczka2]

Ja poroniłam w 4 tygodniu. Wiem, że to było życie ale nie patrzę na to jako na
dziecko. Tak jest łatwiej i bardziej bliskie prawdy. Poroniłam trzy dni po
zrobieniu testu. Jajo było pewnie źle zapłodnione lub miało wadę genetyczną.
Nie czułam się nawet bardzo w ciąży, zadawałam sobie pytanie czy reczywiście
jestem. Dlatego smutno mi ale bardziej żal mi straconej szansy. Fajnie byłoby
mieć dziecko październikowe znowu. Teraz staramy się i patrzę w przyszłość a
nie w przeszłość.

[julanna75]

Ja urodzilam Sashe 01.04.2007 -ledwo 5 dni temu. Mial 18 tyg i 2 dni i byl tak
cudowna perfekcyjna miniaturka czlowieka. 3 dni wczesniej odeszly mi wszystkie
wody. Jego serduszko bilo jeszcze na kilka godzin przez porodem. Nie chce
wiedziec czy po urodzeniu tez, wole myslec ze wtedy juz nie zyl, ze nie
odebrano mu zycia poprzez przeciecie pepowiny, pomimo, ze i tak nie mial szans
na przezycie bez wod.
Najbardziej boli mnie chyba wlasnie to, ze on zyl do konca, byl silny, braklo
mu tylko warunkow do rozwoju.
Jednoczesnie probuje sie sama przekonac, ze skoro tak juz mialo sie stac to
lepiej ze teraz, kiedy jeszcze nie czulam jego ruchow. Widzialam rosnacy
brzuch, bawilam sie z nim w wyobrazni ale go jeszcze nie czulam. Nie potrafie
sobie nawet wyobrazic jakbym sie czula gdyby to wszystko nastapilo za kilka
tygodni. Juz teraz ledwo sie trzymam.
Chcemy za kilka miesiecy zaczac sie starac ponownie o malenstwo a juz teraz
ogarnia mnie strach czy wtedy si euda, czy sytuacja sie nie powtorzy.
Najchetniej w kolejnej ciazy sama wpakowalabym sie na 9 m-cy do lozka.
Na razie czekamy na wyniki badan.

[rosool]

Straciłam moje Maleństwo w Niedzielę Wielkanocną rok temu. Pocieszające miały
być dla mnie opowieści znajomych, których też ”to” spotkało. Że potem jakoś
wszystko im się ułożyło...
Tylko że mi się nie układa> czasem myślę, że to wszystko nie mogło mnie
spotkać. Ale jednak mnie. Raz jest gorzej raz lepiej. Mój lekarz prowadzący
cały czas powtarza mi, że najlepszym lekarstwem będzie ciąża. Tylko jakoś nie
mogę w nią zajść. Mój M. nie bardzo rozumie to moje dążenie do zaciążenia i do
dzieci wogóle, ale już wiem, że jest to kwestia wzięta z rodzinnego domu.
Czasem chcę zabrać czyjeś dziecko z wózka przez sklepem...
Po jakimś czasie od poronienia dowiedziałam się, że moja znajoma jest w ciąży.
Postanowiłam jej pomagać w miarę możliwości. Dziś staram się być Aniołem
Stróżem jej cudownej córeczki.

[asia_1234]

Ja urodziłam w 15 tc, 02.04.2007 - najbardziej traumatyczny dzień w moim życiu.
Cztery dni wcześniej zaczęło się krwawienie. Po badaniu USG okazało się, że jest
krwiak, nieduży na szczęście, bo ok. 1 cm. Takie rokowanie brzmiały w ustach
lekarza optymistycznie - leżenie, lekarstwa... Ale następnego dnia pojawił się
dużo większy krwiak. Przeżyliśmy z Mężem weekend pełen strachu. I już wydawało
się, że sytuacja się uspokaja, krwawienia co raz mniejsze. Niestety w
poniedziałek o 13-tej odeszły mi wody. Nie wiem czy synek potem jeszcze żył, czy
wcześniej, w weekend....W tym najgorszym dniu chyba miałam trochę szczęścia w
nieszczęściu jeżeli chodzi o szpital i lekarzy, pielęgniarki, bo wszyscy
okazywali współczucie i troskę. Położono mnie na ginekologii w pustej sali a mąż
był przy mnie prawie do dwunastej w nocy. Minęły już prawie 3 tygodnie. Próbuę
sobie jakoś radzić, ale psychicznie jestem w rozsypce. Mam takie uczucie obręczy
na piersiach, coś tak ściska i z trudem głębiej oddycham... Mam pytanie.
Ponieważ w szpitalu badania miałam w normie, teraz moja ginekolg nie zleciła mi
żadnych. A ja mam potrzebę ich zrobienia. Tylko nie wiem jakie. Zastawiam się po
za tym nad zmianą lekarza.
Sciskam Was mocno
Asia

[julanna75]

Prawie w tym samym czasie spotkało nas niemal to samo. Z tym, ze ja nie miałam
żadnych objawów wczesniej, czułam się swietnie i nagle o 9.00 /30 marca/ rano w
pracy odeszły mi wody a 1 kwietnia urodziłam synka - moje pierwsze wytęsknione
dziecko. Kiedy zostawałam sama w domu wyłam jak wariatka, ale to też chba
pomogło mi się szybciej pozbierac. Nadal kiedy myśle o moim chlopczyku łzu
cisną mi się do oczu ale jestem w stanie juz normalnie zyc a nawet smiac sie.
Po dwóch tygodniach zdecydowałam sie równiez wrócic do pracy.
Na razie skupiam się na znalezieniu przyczyny odejscia wód aby uniknąć tego w
kolejnej ciąży. Jednym z powodów wczesnego odejscia wód są bakterie, które
nieraz są 'ukryte' i nie wykryte za wczasu. Należy wykonać posiew z kanału
szyjki macicy aby sprawdzic tą opcję.
Podobno ważne jest również aby odebrać badanie histopatologiczne płodu i
łożyska ze szpitala, szczególnie jeśli planujesz zmienić lekarza. Być może inny
lekarz na podstawie tych badań będzie w stanie coś okreslic. Nie wiem tylko czy
mialas robione takie badania.
Podobno warto również sprawdzić hormony. Najgorsze jest to, ze ja znalazłam
mnóstwo informacji odnośnie badań, które warto wykonać w przypadku poronienia w
pierwszych 10-12 tyg ciąży kiedy to dziecko samo obumiera. Natomiast ciężko
jest cokolwiek znaleźć odnośnie pozniejszych poronien zwiazanych z odejciem wod.

Czy mogłabyś mi napisać coś o tym krwiaku, który miałaś? Czy lekarz stwierdził
go podczas USG czy normalnego badania? I co oznacza to pojecie 'krwiak'?
Czytałam juz pare razy jak dziewczyny o tym pisały na innych forach ale nie
bardzo rozumiem o co chodzi.

Pozdrawiam cieplutko

[asia_1234]

julanna75,
też podejrzewam bakterie. Na razie czekam na wizytę u nowego lekarza, zobaczymy
co powie. Badanie histopatologiczne wykazało, że wystąpiło zakażenie wstępujące,
ale co je wywołało jeszcze nie wiem. Mam nadzieję znależć odpowiedź.
Jeżeli chodzi o krawiaka to raczej przy pomocy usg można go wykryć. wydaje mi
się, że pojęcie krwiak dotyczy takiej skrzepniętej krwistej materii. Z
autopsji mogę powiedzieć, że wygląda podobnie jak wątróbka:/.
pozdrawiam Cię serdecznie i ściskam mocno, musimy być dzielne

[julanna75]

Asiu, przypomniała mi się jeszcze jedna przyczyna wczesnego odejscia wód -
słaba szyjka macicy, która po prostu nie wytrzymuje ciężaru pęcherza płodowego.
Temu przeciwdziała się zakładając w czasie ciąży szew lub pessar. Ale nie wiem
jak można stwierdzić, że szyjka jest słaba.
Ty masz już chociaż jakieś podejrzenia co mogło stać się u Ciebie. Ja nadal
czekam - 15 maja mam wizte u lekarza i wtedy się wszystkiego dowiem, a w każdm
razie mam taką nadzieję. Mieszkam teraz w Holandii a służba zdrowia działa tu
zupełnie inaczej niż u nas. Tak więc pozostaje się uzbroic w cierpliwość.

Jeśli chodzi o skrzepy to mam spore doświadczenie. Niestety mam mięśniaki /to u
mnie jedno z podejrzeń o przyczyne poronienia/ i moje miesiączki przypominają
wodospad Niagara.
Uściski

[zolza22]

To stało się 3 dni temu.Lezalam w szpitalu trzy dni w bolach,krwawiac proszac o
pomoc, o znieczulenie o zbadanie mnie...Spotkalam sie tylko z uwagami od
poloznej o uspokojenie sie i lezenie i ze nic nie moga zrobic.Nie dawalam za
wygrana i skamlalam i jakis lekarz sie zlitowal ,zbadal mnie a potem dal tylko
znak pielegnirkom o kroplowce,ktora i tak nic nie dala,bol rozrywal moj brzuch a
drugi serce.Zasnelam z wyyczerpania.Nastepnego dnia nie moglam sie ruszac,kiedy
probowalam wstac bol byl nie do zniesienia.Wizyta ,lekarze ,ordynator...i
zalecenie:prosze lezec,jutro usg,zastrzyk domiesniowy"Lzy mi sie saczyly,nikt
nic nie mowil,nic nie robil!Jakis czas pozniej bol powrocil.Znow poszlam po
pomoc,tym razem spotkalam sie z kobieta potworem.Po prosbach i modlach zgodzila
sie mnie zbadac.Krzyczac na mnie ,zalecila zastrzyk na rozkurcz.Stwierdzila
,wszystko ok.Ale ja wiedzialam ze nie jest.Plakalam.Lezalam.3go dnia usg.Boze to
bylo chyba najstraszniejsze.Pokoj pelen dziewczyn z duzymi brzuszkami,ja w 7
tyg.Wzieli mnie odrazu.Nagle kobieta bez serca krzyknela "tu nie ma juz ciazy
,zapisz to i to krysia...."poczym aparatem do usg dzgnela mnie tak bardzo ze
krzyknelam z bolu.Wstajac,zalana lzami czulam straszne upokorzenie i bol,jak
ludzie moga tak sie zachowywac?Przeciez jestem czlowiekiem,stracilam dziecko a
potraktowano mnie tasmowo jak przedmiot.Wychodzac wszyscy na mnie patrzyli,jak
na dziwny okaz.Potem zabieg,zaczelam plakac ,z przerazenia,wciz zadajac sobie
pytanie dlaczego ja???Nagle doktor ktora robila mi zabieg zapytala czemu ja
placze??Pozostawiam to bez komentarza.Opisalam to wszystko bo przezylam bardzo
wiele bolu,upokozenia,cierpialam .Człowiek slyszy o takich tragediach ale mysli
ze jego to nie dotyczy a jednak...Byc moze nie udalo by sie uratowac mojej
dzidzi ale oni nawt nie ruszyli palcem.Spotkalm tych lekarzy na 2gi dzien ,jeden
zapytal jak sie czuje,ze mu przykro a pani potwor byla zdziwiona zabiegiem,bo
przeciez krzyczala zebym sie uspokoila bo wszystko jest ok!!!Moje malenstwo
umarlo,pani dktor w dniu kiedy powiedziala pani ze wszystko jest ok.Wiem ze moja
dzidzia bylaby piekna.Przysnila mi sie 1szego dnia kiedy dowiedzialam sie ze
jestem w ciazy.Wierze malutka dzidzio ... jeszcze sie zobaczymy.Wierze ze
zaswieci jesze dla nas slonce...

[zolza22]

Niby sie trzymam i mowie sobie ze jeszcze bedzie dobrze...ze tak mialo byc,ze to
malenstwo jest tam szczesliwe ale druga ja jest rozdarta ,zalamana i
zrozpaczona.Wszystko wokol drazni,nawet dzwiek glosu najblizszych,jak dalej
funkcjonowac,jak znosic pytania innych?To byla nasza pierwsza wymazona
ciaza...czuje taka straszna pustke...mialo byc tak pieknie...

[mada567]

Witaj. Nasza sluzba zdrowia niestety jest nie najlepsza. Przykro mi ze nic nie
zrobili by uratowac twoje malenstwo i ze pozwolili ci tak cierpiec. Ja stracilam
synka w 26 tyg. ciazy. Pozdrawiam

[zolza22]

Wiem ze im stanie sie to pozniej tym jest to trudniejsze...bardzo wam wszystkim
wspolczuje i zycze z calego serca optymizmu i powodzenia w przyszlosci.Pozdrawiam.

[julanna75]

Bardzo Ci współczuje zarówno z powodu straty dziecka jak i z powodu tego jak
Cie potraktowano w szpitalu.
Ja miałam szczescie... wszyscy w szpitalu mi wspołczuli i byli bardzo mili, a
moj partner mógł być ze mną przez cały czas. Choć nie wiem jakby to wyglądało w
przypadku tak wczesnej ciąży jak Twoja.
Czasami zazdroszczę tej Amerykance, która dowiedziała sie, że jest w ciąży na 2
dni przed porodem. Ile stresu, nerwów i nieprzespanych nocy ją ominęło. Bo nie
wierze, ze którakolwiek z nas bedzie potrafiła równie radoścnie i spokojnie
podejść do kolejnej ciąży tak jak do pierwszej.

[mamanadii]

Jeszcze w poniedziałek byłam na grudniówkach 2007. Teraz jestem tu. Stało się
to 24.04.2007r. to był 6tc. O ciąży wiedziałam przez tydzień i już snułam
plany ...

[organza77]

w najbliższym tygodniu miną 4 miesiące od dnia kiedy zostałam Mamą Aniołka ..
psychicznie czuję się jako - tako.
Byłam sierpniówką ... i już nie jestem - przeżywam katusze patrząc na 2
koleżanki z pracy - właśnie Sierpniówki. Serce mi się kraje..
często rozmyślałam o kolejnej ciąży .. ale dla mojego partnera to za
wcześnie .. najgorsze jest to,że po poronieniu wykryto u mnie PCO .. więc
owulacje będę mieć w kratkę ale mój partner tego nie rozumie ...
mam 30 lat, zdiagnozowane PCO, 1 ciążę utraconą - nie mogę- nie chcę czekać
kolejny rok z próbami

dlaczego mężczyźni są takimi egoistami ?

[marica79]

Ja utraciłam moje maleństwo 2 lata temu... Było mi bardzo ciężko i nie
potrafiłam nie płakać gdy widziałam i słyszałam małe dzieci. Po 10 miesiącach
znowu zaszłam w ciąże.Choć musiałam leżeć pół roku to mimo tego czułam, że tym
razem się uda!!! Bałam się, nerwowo sprawdzałam czy nie plamie ale mocno
wierzyłam, że będzie dobrze. Moja wiara była tak silna, że nawet jak mi się
śniło, że krwawie to w śnie tłumaczyłam sobie, że to nie mozliwe, że to musi
być sen bo przecież ja mam urodzić zdrowe dziecko...a że wiara czyni cuda to
mam teraz w domu 8 miesięczny cud!!!! Bardzo często myśle o mojej pierwszej
Pestce zastanawiam sie jaka by była ... tęsknię za nią... ale wiem ,że kiedys
się spotkamy... wiem też, że jeśli jeszcze zajdę w ciążę to znowu bedę się bała
i martwiła ale mam nadzieję, że znowu tak mocno zawierzę i to mi pomoże
przetrwać wszystko!!!!