nie chcę być w ciąży...... :-((((

[gaga12]

ogarnelo mnie takie dziwne uczucie.....przerazliwie boje sie byc w ciazy.
czuje potwoerny strach, przerazenie, nie chce byc w ciazy......chce miec
dzieci ale nie wyobrazam sobie siebie jak jestem w ciazy. moj maz mowi ze to
przez to wszystko przez co musielismy przejsc (w sierpniu poronilam, mialam
zabieg). przyzwyczajam sie juz nawet do mysli, ze nie bede miec swoich
dzieci.....w gre wchodzi tylko adopcja i nie przeraza mnie to. nie ma zadnych
przeciwskazan lekarza co do zajscia w ciaze ale ja nie chce, nie moge, boje
sie......czy to normalne? moj maz mowi, ze to tylko teraz tak odczuwam, ze
napewno przejdzie....a ja nie jestem tego taka pewna.....czy ktoras z was tez
miala takie odczucia?

[majuta]

Czas, czas, czas... To za wcześnie. Pewnie, ze chcesz mieć dzieci. I będziesz
je miała. I będziesz w ciąży. Ja też się bałam. Bardzo. Kiedy mój Synek urodził
się chory i tak szybko odszedł. Płakałam i za Nim, i nad sobą. Że sama, ze
neszczęśliwa, ze inne mają dzieci, ze są w ciąży, a ja nie. I chciałam dziecko,
i bałam się ciąży, i myślałam o adopcji. A teraz jest Maja. Ponad rok starsza o
Brata. I miała być Natasza albo Tomek, ale sie nie udało. Wiem, ze będą. I też
się boję. Trzymaj się cieplutko. Kasia

[slonecznik15]

marze......... aby rosl mi brzuszek,poczuc znowu ruchy,czekam kiedy znowu moge
ubierac smieszne ciuchy,pragne aby moj maz znowu zwracal sie do mnie w liczbie
mnogiej.Mamy to co sobie kreujemy,ja codziennie sobie powtarzam ze bedziemy
mieli zdrowego dzidziusia,i mysle jak najlepiej przygotowac sie do nastepnej
ciazy.Minal miesiac od poronienia i lekarz wczoraj powiedzial ze zazwyczaj
zaleca sie 3-6 miesiecy przerwy jezeli pacjentka musi dojsc do dobrej formy
psychicznej,ale fizycznie jest gotowa po pierwszej miesiace po poronieniu,wiec
juz nie moge sie doczekac,ze stachem tez walcze,ale to bedzie moja 4 ciaza wiec
juz mam duzo doswiadczen i grunt to nie patrzec na innych ,a zwlaszcza kobiety
w ciazy tylko sie skupic na wlasnym szczesciu i dazyc do niego,a wowczas
wszystko w naszym zyciu przychodzi z lekkoscia ,latwoscia i obfitoscia i tego
Wam tez zycze

[gaga12]

ale to takie trudne.....moj maz chcialby juz probowac a ja sie straszliwie
boje....boje sie z nim kochac bo boje sie, ze bede w ciazy! co robic? czy ja
jetsem normalna? wszystkie tu piszecie, ze nie mozecie sie doczekac kiedy znowu
bedziecie w ciazy a ja nie chce byc w ciazy! ja chyba jestem jakas
nienormalna!!!!! buuuu..... ((((

[majuta]

Normalna jesteś, najnormalniejsza... Seks a ciąża to niekoniecznie to samo.
Jeśli potrzebujesz bliskości, to o tym powiedz, jeśli teraz chcesz być sama,
też powiedz. Boisz się, że historia się powtórzy, ze coś się nie uda. A nie
boisz się, ze jutro się nie obudzisz? Przed nami tylko tajemnice. Nie spiesz
się. Są wsród nas i takie dziewczyny, które obsesyjnie chcą zajść w ciążę.
Kazda z nas radzi sobie (lub nie radzi) z tą traumą inaczej. Tylko nie myśl o
sobie źle. Tu nikt nie jest winien, a teraz najważniejsza jesteś Ty. Maż
zrozumie - jeśli kocha, a pewnie tak jest. W sierpniu... To tak niedawno. A
moze spróbuj zająć sie czymś, co sprawi Ci trochę radości? To nie jest głupi
pomysł. Mój niemąż powiedział: zrób coś, zajmij się czymś. Ja się obraziłam.
Ale on miał rację. Teraz to ja muszę zająć się sobą. O dziecku pomyślę, kiedy
będę mogła. Ty też pewnie jeszcze nie mozesz, więc daj sobie trochę czasu. Ale
do męża trochę się poprzytulaj. Przecież to takie miłe. Zapomniałaś? I nie od
razu zachodzi się w ciążę. Do góry nos!!!

[nusik1]

Nie myślę żebyś była nienormalna !!! Poroniłam po raz drugi w styczniu, lekarz
w lipcu dał mi zielone światełko a ja tak się bałam, nie potrafiłam podjąć
decyzji. Mówiłam panie doktorze może jeszcze powinnam coś zbadać!? Lekarz
mówił, że nie trzeba ja się upierałam i co wyszło, że mam podwyższoną
prolaktynę. Potem zmieniłam lekarza i co wyszła cytomegalia! Dostałam
skierowanie na badania genetyczne i dalej czekam i wciąż się boję. Myślę, że
mimo upływu tylu miesięcy wciąż nie jestem gotowa. Rozumiem co możesz czuć,
pewnie tak Ci podpowiada intuicja lub instynkt. Poczekaj musisz się wyciszyć,
pogodzić. Twoja "rana" jest jeszcze nie zabliźniona. Przyjdzie dzień w którym
będziesz wiedziała, że już chcesz. Nie śpiesz się, zobaczysz ta chwila
nadejdzie... Pozdrawiam i mocno przytulam.

[gaga12]

dzięki za te słowa otuchy.....ja poprostu tak bardzo sie boję ciąży.....chyba
macie rację, że to za wcześnie.....poczekam.....może będzie
lepiej......rozmawiałam z mężem......wczoraj......on jest kochany ale boje się,
że on już by chciał sprobować.....wiem, że poczeka...tylko jak długo może to
trwać? a jak mi nie przejdzie?

i ja mam podobnie...

[lotka76]

gagusiu kochana!

I ja mam podobnie! Po stracie Kazi w pierwszym miesiecu po zabiegu tak bardzo
chcialam "na nowo"...tak, zwlaszcza ze o dzidzie staram sie dluuugo, nie mam
owulacji ani "normalnej" opieki lekarskiej. Kiedy dostalam okres bylam nawet
zawiedziona, chociaz wiedzialam ze to za wczesnie, ze nie mozna...

I ja boje sie byc w ciazy, boje sie momentu w ktorym zobacze dwie kreseczki
boje sie: bo od tego momentu jest jeszcze 40 dluuugich tygodni w ktorych 12 tak
strasznie trudnych...I bije sie sama z soba " chce", "nie chce"...tak jakby
dwie kobiety bily sie w moim ciele...

gagusiu, przytulam Cie mocno

Lotka

[gaga12]

dzięki lotka76.....myślałam, że to tylko ja tak mam....aż się sama siebie
przestraszyłam.....najgorsze jest to, że taki strach i obawa mogą zaszkodzić
nam a w przyszłości naszym dzieciom......co robić? jak pokonać ten strach?

[demira]

Gaga,
jakos lzej mi sie zrobilo jak przeczytalam Twojego posta. Ja tez nie chce byc w
ciazy. I jak sobie mysle, ze gdybym mogla spodziewac sie tego,z e dziecko umrze
w zyciu nei zdecydowalabym sie na ciaze. I gdzies wewnetrznie zaluje, ze to sie
stalo.
Poronilam w pazdzierniku, wiec moze wczesnei na to wszystko, ale im wiecej
czasu uplywa ta niechec i lek sie nasila. ja tez chcialabym miec drugie dziecko
(synka juz mam), ale nie chce ciazy, leku o to czy wszystko bedzie dobrze. To,
ze sie przebadam nie da mi zadnej gwarancji,z e nic sie nie przydarzy.
Jak bylam ostatnio na wizycie u lekarza i dal mi skierowanie na rozne badania,
zeby miec pewnosc, ze z kolejna ciaza wszystko bedzie ok to prawie sie rzucilam
na niego z wrzaskiem, ze ja nie chce ZADNEJ ciazy! I jak mu to wykrzyczalam to
mi sie lepeij zrobilo..
Niestety doskonale Cie rozumiem. Mam nadzieje, ze nam to minie..
pozdrawiam,
Ania

[agadibi]

dziewczyny, tu wszystko jest normalne!
I strach, i niechęć, i zazdrość, i poczucie krzywdy i niesprawiedliwości...
Ja, w przeciwieństwie do Ciebie po poronieniu w lipcu chciałam być od razu w
ciąży, ale za bardzo się bałam. To pragnienie było obsesyjne, a strach - ogromny.
Po trzech miesiącach wałkowania w sobie tematu stwierdzilam, że juz mnie nie
ruszają brzuchy, koleżanki w ciąży i slodkie maleństwa... Odetchnęłam... I wtedy
cios: moja bratowa jest w ciąży! Przeryczalam dwa dni, ledwo sie pozbieralam do
kupy. Jak pomyślałam sobie o tych wszystkich czekających mnie imprezach
rodzinnych, to sie zupelnie załamałam! Wpadlam w przepaść, a nie doła... I
wiecie co, minęło parę dni, a ja czuje się silniejsza niz kiedykolwiek. Wiem, że
podołam wszystkiemu i zniosę więcej niż sie sama spodziewałam.
Życzę Wam dziewczyny, żeby i Wam czas pozwolił się z tym uporać. A na razie -
bądźcie spokojne, wszystkie nasze uczucia są normalne i mamy do nich prawo.
Pozdrawiam, Aga.

[gaga12]

dzięki dziewczyny....troche mi się lżej zrobiło, że nie jestem jakaś
nienormalna z tymi uczuciami.....czym jeszcze sama siebie zaskoczę???? jakie
uczucia sie we mnie obudzą????? to jest takie trudne!!!!!! pozdrawiam Was
sredecznie i jeszcze raz dziękuję

[kumquat]

Dołączam się do Was Dziewczyny - mam podobne odczucia. Bezpośrednio po
poronieniu (to już 6 tygodni) bardzo chciałam od razu, natychmiast być w ciąży.
Dziś już tak nie myślę, mimo iż lekarze dają mi zielone światło od razu, jeśli
chodzi o nowe starania, ja już przestłam tak pragnąć ciąży. Chyba muszę
odsapnąć psychicznie, zapomnieć o tym, że jest groźba plamienia, krwawienia
etc. Bo gdybym teraz zaszła w ciążę i tak miała tylko czekać, że coś złego się
wydarzy, to pewnie sama bym to złe wywołała. Chcę zapomnieć, pewnie się nie da,
ale po prostu potrzeba mi trochę czasu. Postanowiłam zająć się czymś, znaleźć
sobie pracę. A potem zobaczymy... Gaga, nie zamartwiaj się, jesteś normalna - i
masz prawo do tych wszystkich myśli i uczuć. Pozdrawiam, trzymaj się!

[madzialena2612]

ufffff.... ja też myślałam że to coś ze mną jest nie tak, ze to tylko ja mam
takie odczucia..... u mnie już ponad rok minął od mojego drugiego poronienia i
ostatnio zaczęłam sie poważnie zastanawiać nad rozpoczęciem starań ale.... jak
zaczynam myśleć o ciąży to dostaję normalnie szału.... po prostu się boję...i
nie chcę... i chcę.... czasami myslę, że zupełnie postradałam już zdrowy
rozsądek ;-(

pozdrawiam
Was wszystkie mocno i serdecznie

Meg

Każdy inaczej przeżywa stratę...

[agnesm1]

Każda z nas inaczej radzi sobie ze stratą własnego dziecka...
Ja bardzo pragnęłam być w ciąży, ale równocześnie bardzo się bałam...
W lutym tego roku w 12 tyg. stwierdzono obumarłą ciąże - potem zabieg itd...
każda wie jak to jest - i o tym nigdy sie nie zapomni... minie pół roku i
więcej, a w pamięci zostaną obrazy ze szpitala i nie tylko...

W 2 ciążę zaszłam w maju - po zrobieniu badań, wyleczeniu zębów, wzmocnieniu
orgaznizmu... bardzo chciałam być w ciąży... ale jak już się jest w tej
upragnionej ciąży po stracie zaczyna się strach... ten z którym wiele z Was
boryka się teraz - jeszcze przed staraniami... ja odczułam to dopiero jak już
byłam w tej upragnionej ciąży, która miała załagodzić ból...
Niestety te pierwsze tygodnie były dla mnie bardzo trudne... nie mogłam
spokojnie spać... na wczasach kilka nocy przepłakałam bojąc się, że wszystko
się powtórzy... cały czas czarne myśli i najgorsze scenariusze...

Minął najtrudniejszy okres (dla mnie pierwsze 12 tygodni)...
Teraz jestem w 26 tc. - i przyznam, że dalej nie wierze, że będzie już wszystko
dobrze, ale wiem, że nie można się poddać...
Owszem - każda z nas musi odczekać aż będzie gotowa...
dla każdej jest to więcej badz mniej czasu... ale trzeba wierzyć, że minie ten
czas paraliżującego strachu i nadejdzie chwila, kiedy spróbujemy na nowo...

Dziewczyny badzcie silne, ale dajcie sobie czas...
Po każdej burzy wychodzi słońce...

Agnesm, 26 tyg. Dominik i Aniołek (luty 2004)

[merunka]

Jestem dopiero dwa tygodnie po zabiegu i tez nie wiem czy bede chciala
rozpoczac kolejne starania zaraz jak to bedzie mozliwe.. Czuje, ze najpierw
musze wyleczyc zbolala dusze, potrzebuje czasu, by moc cieszyc sie kolejna
ciaza, a nie latac co piec minut ze scisnietym sercem do toalety i sprawdzac
czy nie plamie.. Na razie postanowilam zajac sie czyms innym - szukam pracy,
wybieram sie na prawo jazdy, kurs wloskiego itd. wymyslam sobie duzo zajec, by
nie myslec obsesyjnie o tym co sie stalo.. A z drugiej strony dreczy mnie mysl -
co jesli podejmiemy kolejna probe i nie bedzie przez dlugi czas wychodzilo -
troche szkoda czasu.. Daje sobie maximum rok Ale rozumiem, ze strach potrafi
paralizowac. Nie mozna niczego robic wbrew sobie, ale z kolei zbyt dlugie
czekanie tez nie jest chyba najlepszym wyjsciem. Duzo tez zalezy od wieku. Ja
chce miec trojke dzieci, mam 25 lat i chce do tego byc mloda mama Chyba za
duze wymagania Sciskam Was wszystkie mocno pa merunka

Do Merunki i nie tylko

[kumquat]

No wlasnie Merunko, ja tez martwie sie o ten swoj wiek. Mam skonczone 26 lat i
tez chcialabym miec wiecej niz jedno dziecko... Wiec zbyt dlugo czekac nie
powinnam. Z drugiej strony dokladnie tak samo jak Ty mam obawy, ze latalabym co
chwila do WC sprawdzac czy wszystko OK - nie wyobrazam sobie 9 miesiecy ciazy w
takiej atmosferze strachu... Ale czy jak poczekam z ciaza nawet rok, to czy
ten strach bedzie mniejszy?? Wcale tego nie wiem...

wiek:))

[demira]

Dziewczyny,
ja mam skonczone 30 lat))))))))))))))))))))
Jestescie mlodziutkie
buziaki,
Ania

[merunka]

Demirko, ale Ty juz masz jedno dziecko Ja sie czuje niemloda na to, ze chce
miec trojke, a jeszcze nie mam zadnego. pozdrawiam merunka

[demira]

Merunko,
wszystko bedzie dobrze A na socjologii nauczaja, ze najlepszy model rodziny
to jak kobieta zachodzi z drugim dzieckiem w ciaze w 6 miesiacu po porodzie)
Wyrobisz sie ze wszystkim do 30 Trzymam kciuki
Ania

[merunka]

Aniu, kochana jestes moze to zbyt smiala mysl, ale fajnie by bylo Sciskam
mocno merunka

[lomre]

To wcale nie dziwne, co piszesz. U mnie już minęły ponad 4 m-ce. Chcę zacząć
starania, ale sięwaham. Na początku chciałam od razu, potem nie chciałam wcale.
Teraz przeraża mnie możliwość kolejnego poronienia i tak jak inna dziewczyna
chyba do końca ciąży(mam nadzieję, że będzie takowa) nie uwierzę, że wszystko
będzie OK.
Nieraz zastanawiam się, czy chcę mieć dzieci. A jeśli coś im się stanie, jak
zaczną chorować, jak odejdą za wcześnie. Nawet nieistotne czy własne czy
adoptowane. Boję się strasznie na zapas. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym je
wysłać na jakieś kolonie, uczyć jeździć rowerem itp. To straszne, bo wiem , że
nie można dziecka schować pod klosz.
Pozdrawiam Gaga i życzę spokoju ducha.

[yba2]

Mam dokładnie tak samo jak Ty. Myślałam, że jestem sama w tych swoich lękach...
Przed TĄ ciążą też sie strasznie bałam, i w czasie jej twrania, może dlatego ją
straciłam? Może stres zabił moje dziecko? Nie wiem czy tak wielki lęk da się
pokonać, nie mam siły...
Aga

[gaga12]

dziewczyny dziękuję Wam bardzo za wszystki wpisy...naprawde zrobiło mi sie
troche lżej na duszy ))) widzę, że moje odczucia nie są aż tak dziwne i
wymyślne, że inne też tak mają. więc chyba ze mną wszystko ok. cieszę się, też,
że poruszyłyście problem wieku. kiedy urodzić, czy nie jest za poźno, że zegar
tyka itd. ja mam 27 lat i to była moja pierwsza ciąża.....z tego co czytam
Wasze posty to wydaje mi się, że większość z Was ma już jedno dziecko.....ja
niestety nie mam i dlatego moje obawy co do ciąży, mojego wieku i cykającego
zegara biologicznego są większe niż Wasze. a tak swoją drogą to kiedy
urodziłyście swoje pierwsze dziecko? pozdrawiam serdecznie i jak zawsze
dziękuję z całego serca!!!!! )))

wiek przy pierwszej ciazy

[demira]

Ja pierwsze dziecko urodzilam w wieku 29 lat - miesiac przed urodzinami
pozdrawiam,
Ania

[aniao3]

Oj dziewczynki, ja przy was to jak dinozaur ))
pierwsze dziecko mialo byc na 35 urodziny, a tymczasem jak sie uda na 37 to
bedie sie po prostu cieszyc bo coz innego mi pozostalo?
Po pierwszym poronieniu odczeklaismy grzecznie pol roku i prawie od razu udalo
mi sie zajsc. BArdzo tego chcialam i cieszylam sie ze teraz to juz musi byc
dobrze. Ale jak stracilam potem coreczke w 29 tc (miala wrodzone wady
uniemozliwiajace jej przezycie) to przez dlugi czas myslalam, ze chyba dam
sobie spokoj. Nie wyobrazalam sobie kolejnych swiat w ciazy, kolejengo
sylwestra no i tych 9 miesiecy. Nawet zaczelam myslec o adopcji. Ale im dluzej
myslalam, tym badziej cuzlam, ze jednak chcialabym byc jezcze w ciazy, raz
jeszcze pojechac na porodowke, wziac w ramiona to malukie cialko i popatrzec w
oczka swego dziecka. I zeby z nami zostalo.
Nie mam co ukrywac - pierwszy trymestr to byl taki strach, taka panika, bylam
klebkiem nerwow poplakujacym po katach. Z czasem mi troszke bardziej odpuscilo,
wreszcie kolo 18 tc uwierzylam ,ze tym razem sie uda.
Odpukac maluszek ma 22 tc, rosnie zdrowo, moja psyche wrocila do normy, juz sie
nie boje i czekam z radoscia na jego narodziny.
Dajcie sobie czas, uwierzcie - ze jeszcze bedziecie mamami, nie dajcie sie
gonic metryce
Ja planuje jeszcze jednego maluszka - trudno nie bede najmlodsza mama, ale za
to dla moich zabek najukochansza I mysle ze stworzymy bardzo cieply dom,
ktory da im sily do walki z zyciem.
kochane - badzcie dobre dla siebie, i nic na sile. Wasze dzieci w koncu do was
trafia. Wierze w to
anka

do aniao3!!!!!!!

[gaga12]

kochana, dziekuje Ci za tego posta! zyskalam wiare w to, ze ja tez kiedys bede
miala dzidziusia! ze jeszcze mam czas i ze moge spokojnie poczekac na ten
moment kiedy bede znowu gotowa zajsc w ciaze. masz racje, trzeba to przeczekac
i wsluchac sie w swoj organizm.....teraz nie jestem gotowa ale wierze, ze
kiedys nastapi ten dzien kiedy znow zapragne byc w ciazy )) pozdrawiam Cie
serdecznie i zycze Ci duzo spokoju i rdosci. Twoj maluszek napewno bedzie
zdrowy i wszystko bedzie OK! buziaczki dla Ciebie i dzidziusia

[akk12]

Oj ! wcale nie dinozaur! ja mam 35 lat! Po poronieniu w lipcu-z nieznanej przyczyny-targaja mna takie
sprzeczne namietnosci-coraz bardziej chcialabym i boje sie....Teoretycznie-to ppowinnam wziac
gleboki oddech i oddac sie namietnosci -a pozniej testowac-ale...po pierwsze-wlasciwie od "poczecia"
nie powinnam chodzic do ciemni...a to zmusi mnie do powaznych zmian zawodowych....po pierwsze
drugie...boje sie ...po pierwsze trzecie...stracilam zaufanie do lekarzy-ginekologow-chwilowo......
Jesli mozesz...powiedz-jakie badania przeszliscie?Bo tak mnie kusi ten listopad...mozna
sprobowac....ale.ale...
pozdrawiam
ania