Podsumowanie SM które kiedyś znalazłam:

[caaay]

Ze stwardnieniem rozsianym nie żyje się krócej, tylko nieporównywalnie trudniej.

Czasami mam wrażenie, że to nie jest dobra wiadomość...

[Gość: Ania]

Ale przecież krócej... To chyba na stronie PTSR znalazłam gdzieś, że w Polsce 20 lat krócej. Więc możemy się nie martwić. A tak a propos trudności, pamiętam, że zanim zachorowałam, myślałam często, że ja to mam za łatwo w życiu... No to już nie mam:)

[caaay]

W PL to uwierzę.

[eela]

Z długoscią życia bywa różnie, jak w każdej chorobie i nie ma co uogólniać. Mojej znajomej kolezanka zachorowała zaraz po maturze. Teraz ma już 62 lata. Chodzi, jeździ samochodem. Prowadzi dość aktywne życie. Czasami, gdy się gorzej czuje, podpiera się laseczką. :-)

[Gość: Ania]

O, co za przyjemna info:) od razu człowiek ma więcej nadziei

[eela]

Nadzieję trzeba dawać sobie samej. :-) Nie można z góry zakładać najgorszej wersji.

[g-rege]

Dużo zależy od siły własnej organizmu, oraz od chęci. Nie bez powodu matki zazwyczaj mają przystopowane rzuty, i czują się trochę lepiej. A z kolei większość starszych ludzi których spotkałem w CKR w konstancinie była w nienajlepszej formie, w dużej mierze zrezygnowana. Wyjątkiem była pani która świeżo została babcią, i to dodawało jej niemalże skrzydeł