Zwracanie się po imieniu do rodzica

[remigia1]

Nie jestem pewna, czy ten wątek nadaje się na to forum. Jeśli nie - proszę moderację o jego usunięcie.

Czy spotkałyście się kiedyś z sytuacją, w której (dorosłe bądź nie) dziecko zwraca się po imieniu do swojego rodzica, lub mówi o nim nie: "mój tata" czy "moja mama", a na przykład "Tadeusz"?

Ja spotkałam się z takimi sytuacjami kilka razy i za każdym razem czułam pewien zgrzyt. Ostatnio słyszałam, jak 20-latka mówiła do swojego taty "Piotrusiu" - i jestem pewna, że ten człowiek nie był jej ojczymem czy opiekunem prawnym, a ojcem.

Co o tym sądzicie? Myślicie, że jest to przejaw tzw. kumpelskiego stylu wychowania, który jest ostro krytykowany, ponieważ nie powinno się zacierać różnic między rodzicem a dzieckiem, a ta relacja nie jest relacją poziomą? Czy może są to po prostu żarty, których nie warto brać na poważnie?

Chętnie usłyszę Wasze opinie.
Pozdrawiam
I.

[niii]

Jestem przeciwna zwracaniu się po imieniu, chyba, że okazjonalnie i jest wtedy docenieniem, czy miłym żartem - np. powiem, że dzisiaj są urodziny Maristelli.

Nie podoba mi się codzienne zwracanie imienne, bo zaciera to granicę pomiędzy relacją dziecka i rodzica. Dziecko powinno być traktowane partnersko ale z uwzględnieniem stawianych mu warunków, a nie ultrabezstresowo.
Z takiego podejścia nie wynika nic dobrego i często prowadzi do katastrofy.
Po imieniu można mówić do przyszłych teściów.
Nazywanie rodziców po imieniu skraca dystans pokoleniowy, życiowy, jednak spłyca też odczuwanie więzi w moim odczuciu.
Może być też jednym z przejawów bardzo przykrego zjawiska parentyfikacji, gdzie rolę rodziców i dzieci ulegają odwróceniu.
Niebezpieczne jest też proponowanie dzieciom, by same kiedyś zwracały się do nas po imieniu, bo to tworzy iluzję chwili, żadne dziecko nie chce mieć w domu matki- drugiej nastolatki czy ' starszej siostry ', ani 'ojca w krótkich spodenkach' tylko świadomych swojego zadania i relacji rodziców.
Otwarte i ' partnerskie' zachowanie nie oznacza, że wymagamy od dziecka tyle, ile od siebie, tylko stopniowo je z czymś zapoznajemy, oprowadzamy, ani nie zakazujemy nadmiernie, ani nie pozwalamy na wszystko.
W przypadku dorosłych już dzieci, to umowna kwestia ale mimo wszystko wywołuje u mnie poczucie odklejenia.
Oczywiście nie mam jeszcze dzieci i wypowiadam się jedynie w oparciu o własne przemyślenia, ktoś może je uznać za prawdziwe, a inni za zbyt tradycyjne albo przesadzone.
Pozdrawiam serdecznie, A.

[remigia1]

niii napisała:

> Jestem przeciwna zwracaniu się po imieniu, chyba, że okazjonalnie i jest wtedy
> docenieniem, czy miłym żartem - np. powiem, że dzisiaj są urodziny Maristelli.
>
> Nie podoba mi się codzienne zwracanie imienne, bo zaciera to granicę pomiędzy r
> elacją dziecka i rodzica. Dziecko powinno być traktowane partnersko ale z uwzgl
> ędnieniem stawianych mu warunków, a nie ultrabezstresowo.

Chyba pierwszy raz tutaj się z Tobą w pełni zgodzę.

> Z takiego podejścia nie wynika nic dobrego i często prowadzi do katastrofy.

Dokładnie! Z jednej strony jest naukowo udowodnione, że takie wychowanie to najgorszy jego rodzaj, ale z drugiej strony - każdy psycholog, z którym miałam do czynienia, mówi, że "my nic nie musimy, my tylko możemy, a jedynymi rzeczami, które w życiu musimy, są jedzenie i picie". Kompletnie nie rozumiem, czemu psychologowie, osoby mające specjalistyczną wiedzę, mają obecnie takie podejście.

> Po imieniu można mówić do przyszłych teściów.
> Nazywanie rodziców po imieniu skraca dystans pokoleniowy, życiowy, jednak spłyc
> a też odczuwanie więzi w moim odczuciu.
> Może być też jednym z przejawów bardzo przykrego zjawiska parentyfikacji, gdzie
> rolę rodziców i dzieci ulegają odwróceniu.
> Niebezpieczne jest też proponowanie dzieciom, by same kiedyś zwracały się do na
> s po imieniu, bo to tworzy iluzję chwili, żadne dziecko nie chce mieć w domu m
> atki- drugiej nastolatki czy ' starszej siostry ', ani 'ojca w krótkich spodenk
> ach' tylko świadomych swojego zadania i relacji rodziców.
> Otwarte i ' partnerskie' zachowanie nie oznacza, że wymagamy od dziecka tyle, i
> le od siebie, tylko stopniowo je z czymś zapoznajemy, oprowadzamy, ani nie zaka
> zujemy nadmiernie, ani nie pozwalamy na wszystko.
> W przypadku dorosłych już dzieci, to umowna kwestia ale mimo wszystko wywołuje
> u mnie poczucie odklejenia.
> Oczywiście nie mam jeszcze dzieci i wypowiadam się jedynie w oparciu o własne p
> rzemyślenia, ktoś może je uznać za prawdziwe, a inni za zbyt tradycyjne albo pr
> zesadzone.
> Pozdrawiam serdecznie, A.

Ja jeszcze się spotkałam z mówieniem do rodzica po imieniu w sytuacji, gdy dziecko i rodzic pracowali w jednej firmie. Być może chcieli w ten sposób pokazać, że w sytuacjach zawodowych są współpracownikami, nie rodziną.

[niii]

Rozumiem i tę sytuację akurat można usprawiedliwić chęcią uniknięcia podejrzeń o nepotyzm oraz ogólnie o ulgowe traktowanie. Wtedy jest to zrozumiałe i zgodne z zasadami profesjonalnego podejścia w pracy.

[paula.anna]

remigia1 napisała:

> każdy psycholog, z którym miałam do
> czynienia, mówi, że "my nic nie musimy, my tylko możemy, a jedynymi rzeczami, k
> tóre w życiu musimy, są jedzenie i picie". Kompletnie nie rozumiem, czemu psych
> ologowie, osoby mające specjalistyczną wiedzę, mają obecnie takie podejście.


To ciekawe, co piszesz.
Po pierwsze, zdanie imo wyrwane z kontekstu, nie wiadomo czego/ kogo dotyczy itp itp.
Po drugie, ciekawi mnie ilu tych "wszystkich" psychologów spotkałaś, w jakich sytuacjach itp.
Po trzecie, byli zadziwiająco zgodni.
Może po prostu czegoś nie zrozumiałaś 🤔.

Stwierdzenie, że "psychologowie mają obecnie takie podejście" jest imo dużą generalizacją i nadinterpretacją.

[remigia1]

Mogę Ci napisać na priv, o co mi chodziło, jeśli chcesz to wyjaśnić.

[karoleena]

Przyznaję bez bicia, że był czas, że mówiłam do mamy po imieniu. Tak jakoś samo wyszło. I pewnie nadal bym tak mówiła, ale mama została babcią i teraz mówię do niej i o niej Babcia.

[paula.anna]

karoleena napisała:

> Przyznaję bez bicia, że był czas, że mówiłam do mamy po imieniu. Tak jakoś samo
> wyszło. I pewnie nadal bym tak mówiła, ale mama została babcią i teraz mówię d
> o niej i o niej Babcia.


A to mnie akurat dziwi.
Moja mama nie jest moją babcią, tylko moich dzieci, więc to one, nie ja, mówią do niej babciu.

Co kto lubi.


Znajomy mówi czasem o swojej żonie matka, bo "przecież jest matką jego dziecka". Mam skojarzenia, kiedy to słyszę 😱.

[niii]

A ja znam przypadek syna mówiącego do matki ' Babciu' ale tylko przez to, że teoretycznie mogłaby być już babcią

[gaudencja]

Jest to offtop, ale ponieważ zbliżony do tematyki forum, to myślę, że może zostać, skoro macie ochotę podyskutować na ten temat

[remigia1]

Nie, może lepiej jednak usuń, proszę Bo widzę, że już było wiele takich tematów na forum o dzieciach - tam można się dopisać.

[niii]

Dziękujemy

[dasza_dm]

Tak, zetknęłam się z taką sytuacją. Dziewczyna, którą poznałam w pierwszej klasie szkoły podstawowej, miałyśmy kontakt gdzieś do liceum. Od zawsze mówiła powiedzmy "Basiu i Zbyszku" , zamiast "mamo i tato". Z tego co pamiętam do babci też mówiła po imieniu, ale do dziadka już "dziadku". Podobno rodzice nie byli w stanie nauczyć upartego dziecka zwracania się "mamo, tato" i się poddali, nie przeszkadzało im to.