Tylko troche na temat, ale moze pomozecie ???

[lamarsa]

Witam wszystkie "forumowiczki" ))
Problem, z jakim sie do Was zwracam nie jest moze calkiem na temat,
ale co mi tam... Licze, ze glosy doswiadczonych i troche "z boku"
kobiet cos mi rozjasnia...
Od ponad 6-ciu miesiecy spotykam sie z panem, ktory jest
rozwiedziony i ma dwie corki ( 5 i 8 lat). Jest tata weekendowym, w
nieciekawych stosunkach ze swoja ex. I to raczej eufemizm ( Nasza
relacja nie jest dluga, ale bardzo fajna-rozwijala sie w spodob
bardzo naturalny, bez wielkich slow, ale z super atmosfera i duza
iloscia ciepla i zrozumienia. Az do, no wlasnie... 3 tygodnie temu
poznalam jego corki... Osobiscie uwazalam, ze to za wczesnie i z
perspektywy czasu, mysle ze mialam racje, ale stalo sie jak sie
stalo. Dziewczynki przyjechaly do niego na 2 tygodnie-dla mnie bylo
jasne, ze ja mam 2 tyg. dla siebie. Okazalo sie jednak, ze mamy sie
spotkac. Bylam pelna wiary i dobrych checi, przygotowalam drobne
prezenty jeszcze przed tym jak sie dowiedzialam, ze jednak
zostaniemy sobie przedstawione. Coz mam powiedziec... Zobaczylam
zupelnie nowa twarz mojego "kandydata"-mezczyzne kompletnie
oszalalego na punkcie corek, nie reagujacego na ich, co tu duzo
mowic, niezbyt grzeczne zachowanie, takze w stosunku do mnie...
Postanowilam o tym porozmawiac, w dogodnym momencie, nie mowiac zle
o dzieciach, raczej o tym co nie podobalo mi sie w jego reakcjach, a
raczej ich braku... No i sie dowiedzialam.... Ze najwazniejsza
rzecza w jego zyciu jest obecnie ulozenie sobie relacji z nimi, ze
jestem w jego zyciu bardzo wazna osoba, ale nie jest gotowy na
trwaly zwiazek, ze ma wiele niepoukladanych spraw, ktore musi
pozalatwiac... Krotko mowiac-nic nie rozumiem... Od bardzo dawna nie
spotkalam w moim zyciu czlowieka, ktory tak by o mnie dbal, staral
sie, dawal tyle czulosci. Bardzo mi na nim zalezy, ale nie wiem czy
w obecnej sytuacji ma to sens... Nie zrozumncie mnie zle-ale ja tu
widze jakas obsesje.. Odkladanie zycia na pozniej w imie ukladania
sobie relacji z corkami, na ktore wychowanie nie ma wlasciwie wplywu
(mieszkaja z mama i jej przyjacielem).. No chyba ze to ja nie jestem
ta wlasciwa-bo jesli bym byla to chyba nie mialby watpliwosci...
Czy myslicie, ze nasze malo udane spotkanie (moje i jego
dziewczynek) moglo miec na to wplyw? Czy ktoras z Was miala podobne
doswiadczenia? Pomozcie !!!

[nangaparbat3]

Powiedziałaś mu, ze " o tym co nie podobalo mi sie w jego reakcjach, a
raczej ich braku..."
jeśli chcesz zrazic do siebie kochającego rodzica, mow mu takie rzeczy dalej.
Niewiele rzeczy rani równie mocno co krytyka naszego sposobu wychowywania dzieci.
jeśli jeszcze dodalaś, ze i tak nie ma wplywu na wychowanie swoich corek - nie
dziw się, że tak ostro zareagował.
On Ci mówi jasno - w jego hierarchii wartosci corki stoja najwyzej - a o
wartosciach sie nie dyskutuje. Bo sie nie da.
I jeszcze - jeśli facet jest dla Ciebie tak opiekuńczy i czuły, tak sie stara -
dlaczego spodziewasz się, ze będzie inny w stosunku do swoich dzieci?
Z tego co piszesz, facet naprawdę jest wart zachodu. 6 miesiecy to bardzo
niewiele. Jeśli Ci na nim naprawdę zalezy, daj mu czas.

I zastanów się, czy naprawde ich zachowanie zasługiwało na jakaś "reakcję" - i
czy Twoje poglady na wychowanie i zachowanie sie dzieci wspołgrają z tym, co on
sądzi na ten temat - ludzie ogromnie róznia się w tych sprawach.
Nie piszesz, co się własciwie wydarzyło, wiec trudno cos powiedzieć, ale granice
wyznaczane dzieciom przez rożnych dorosłych moga bardzo sie róznić - to jest
temat do dyskusji, a nie do strofowania dorosłego faceta.
Z tego co piszesz mozna odnieść wrażenie, ze on nigdy nie pozwoli, byś stanela
(Ty czy ktokolwiek inny) miedzy nim a dziecmi, ale to nie znaczy , że nie zalezy
mu na Tobie.

[13monique_n]

On naprawdę uważa (i powinien), że jego córki są najwazniejsze w
jego zyciu. A w tej chwili zwyczajnie brakuje mu ich, pewnie się
obawia stracić ich uczucia, skoro przyjaciel jego ex towarzyszy im
na codzień.
Spotkania bywaja mniej lub bardziej udane, szczególnie te pierwsze.
Jeśli zależy Ci na tej relacji, masz czas i nie musisz na nic
naciskać, to zaczekaj. Przecież chyba za mąż za niego nie wychodzisz
i żadnego planu czasowego nie musisz miec.
Ale podkreślam - jeśli Ci zależy...

[lilith76]

Ze najwazniejsza
> rzecza w jego zyciu jest obecnie ulozenie sobie relacji z nimi, ze
> jestem w jego zyciu bardzo wazna osoba, ale nie jest gotowy na
> trwaly zwiazek, ze ma wiele niepoukladanych spraw, ktore musi
> pozalatwiac...

Gdybym ja usłyszała taki tekst, to by mi się zapaliła lampka alarmowa i opcja "odwrót". Chyba, że lamarsie nie zależy na stałym związku i jest fajnie jak jest - to ok.
Przypomina mi się casus balladynki (niech wybaczy, że ją wyciągam), która osiem lat czekała aż jej ukochany będzie gotowy i wszystko sobie poukłada

[geos]

> Gdybym ja usłyszała taki tekst, to by mi się zapaliła lampka alarmowa i opcja "
> odwrót".

Tu sie zgadzam z toba lilith.
Miałam takiego delikwenta, tez gadał o braku gotowści na nowy związek, ciut
inaczej to ujmował ale sens był ten sam. No i ja sobie trzy lata poczekałam i
... na szczęście sobie poszłam. Nie było sensu. gośc przez te trzy lata wciąz
nie był gotowy. wciąz czekał az sie dogada z córkami.
On ci powiedział prawdę. NIe jest gotów na zmianę typu mam ciebie i mam dzieci,
na połączenie tego razem. On nawet nie ma pomysłu jak to zrobić. tak myślę.

[m-m-m]

>>>>> Gdybym ja usłyszała taki tekst, to by mi się
zapaliła lampka alarmowa i opcja "
> odwrót".



Jak nabardziej popieram Lilith.
Skoro w jego hierarchii obecnie stoisz za jego
córkami, a nie obok nich to wiedz i piszę Ci to z
pełną odpowiedzialnością, że on szybko kolejności nie
zmieni, a koszty emocjonalne dla Ciebie takiej
nierównowagi będą tyko rosły.
Poobserwuj go jeszcze z pół roku. Po roku jeśli jego
hierachia nie ulegnie zmianie, to radzę Ci uciekać od
niego gdzie pieprz rośnie. Niech sobie hoduje swoje
księżniczki i skoro nie umie racjonalnie do wychowania
ich podejść niech ponosi koszty emocjonalne sam, a Ty
znadziesz sobe kogoś, kto ustawi Cię na równi z innymi
jego bliskimi.

Mozecie mieć rację

[nangaparbat3]

choć z drugiej strony - zawsze jest jakies ryzyko.
Jednak najpierw zastanowilabym się, czy Autorka wątku nie wystraszyla go swoimi
uwagami - ja bym wpadła w panike gdyby ktoś, z kim chcialabym sie zwiazac, juz
po pierwszym wspolnym spotkaniu z dziecmi zacząłby mi mowić, jak mam postępować.
I zdiagnozowal obsesje - nawet jeśli nie artykulujemy glosno takich mysli,
drugiej stronie całkiem łatwo odczuć, ze coś nie tak.

[mamba30]

Widzisz Nanga, tylko jak na początku sobie nie wyrobisz pozycji, to
później jest co raz gorzej. Jak to ma wyglądać dalej, skoro jej
partner nie reagował na złe zachowanie dzieci w stosunku do osoby, z
którą buduje związek? Jak mniemam takich spotkań będzie wiele i co,
dzieci maja sie do niej źle odnosić, a ona ma być bierna? Przeczytaj
sobie mój wątek poniżej. Jest on efektem hodowli księzniczki. Może
bardziej zrozumiesz, jak się dalej takie coś może potoczyć.

[nangaparbat3]

Ona nie ma byc bierna.
Jesli któres z dzieci zrobiło świadomie coś, co sprawiło jej przykrość, powinna
od razu spokojnie powiedzieć do dziecka: przykro mi, kiedy tak robisz. Bez
gniewu i złosci.
Ojciec mogl nawet nie auwazyc tego, co sie stalo.
Poza tym nie widzę powodu, by oczekiwac jego reakcji, skoro samej sie nie reaguje.
Jesli takie nasze "przykro mi, kiedy..." wywolaloby jego gniew - wtedy bym sie
zaczęla zastanawiać.
ale skoro milczymy - widac nam nie przeszkadza. więc dlaczego on ma reagować?

[mamba30]

może dlatego, że to jego dziecko?

[m-m-m]

Co to znaczy wystraszyć uwagami dorosłego faceta?
To nauczycielka w szkole też zgłasza uwagi do rodziców
i co ma uważać, by nie wystraszyć rodzica?
Zgadzam sie z Mambą, że na złe zachowanie dziecka
wobec partnera rodzica ten rodzic powinien zareagować
od razu, bo potem problem będzie tylko narastał.

[nangaparbat3]

Tak sie składa, ze akurat pracuje w szkole. I nigdy nie zgłaszam rodzicom skarg
na dzieci czy młodych ludzi. Nie widzę w tym zadnego sensu i jestem takiemu
postępowaniu absolutnie przeciwna.
Czasem muszę powiedzieć o tym, ze uczeń zrobił coś złego, niebezpiecznego - ale
nigdy nie mowie tego w formie pretensji, "niech państwo cos z tym zrobią". Mówię
"jest problem, zastanówmy się, jak go rozwiazać, jak pomoc dziecku".
I nigdy - moge na to przysiąc - nie powiedziałam rodzicom, ze uczeń niestosownie
zachowuje się w stosunku do mnie. To jest sprawa miedzy uczniem a mną, nawet
jeśli w domu słyszy od rodziców, ze nauczyciele to idioci i nieudacznicy, tylko
ja sama swoim postępowaniem mogę dowieść, ze tak nie jest - nikt za mnie tego
nie zrobi.

[m-m-m]

Odpowiem Ci tak:
akurat tak się skłąda, że kiedyś też pracowałam w
szkole (odeszłam kilka lat temu ze względu na śmieszne
zarobki) i zgłaszałam rodzicom uwagi na temat
zachowania ich dziecka. Widzę w tym sens i uważam
takie postepowanie za właściwe.
Też nie mówiłam w formie pretensji i też oczekiwałam
rozwiązania wspólnie problemu.
Nie uważam, aby sprawa zachowania wobec nauczyciela
była tylko sprawą między nauczycielem i uczniem, tak
jak nie uważam, aby zachowania mojego pasierba wobec
mne było sprawą tylko między mną a moim pasierbem, bo
ja NIE ZWALNIAM rodzica z obowiązków wychowawczych i
nie zamierzałam i nie zamierzam go w tym wyręczać.
Załatwiając to we własnym zakresie zwalniam rodzica z
konieczności interwencji, a więc konieczności
poniesienia konsekwencji jaką jest posiadanie potomka
i odpowiedzialność za jego wychowanie.
Nigdy nie zwolniłam i nie zwolnię żadnego rodzica z
jego obowiązku, czy to był rodzic ucznia z mojej
szkoły, rodzic dziecka z sąsiedztwa, czy mój własny
mąż.

[nangaparbat3]

Żadna z nas nie ma kompetencji ani prawa , by zwalniać jakiegokolwiek rodzica z
obowiązkow wobec dziecka, nie zwalniać, czy w ogóle rozliczać.
Szczerze mowiac zupelnie nie pojmuje tego, co tu napisałaś.

[m-m-m]

A wiec do meritum:
moim zdaniem rodzic ma prawo i obowiązek wiedzieć o
zachowaniu jego dziecka wobec innych osób. Nie
przekazanie informacji rodzicowi ucznia o jego
niewłaściwym zachowaniu względem nauczyciela, czy
kolegi z ławki jest wyręczeniem rodzica w jego
wychowawczych obowiązkach.
Jaśniej wyrazić się nie umiem.

[nangaparbat3]

Powiem Ci taK; pracuje w szkole juz wiele lat. Nie zauwazyłam, zeby informowanie
rodziców o złym zachowaniu sie uczniow przynosiło zbawienne skutki, choc
oczywiście czasem jest konieczne.
Natomiast wielokrotnie przekonywalam się, ze cuda sprawia mowienie rodzicom o
tym, co ich dzieci robia dobrze.
Chwalenie poza wszystkim się opłaca - a skarzypyctwo nie.

[m-m-m]

Jakie komiczne słowo rodem z PRL-u: skarżypyctwo.
Da mnie zwrócenie uwagi rodzica na niewłaściwe
zachowanie jego dziecka jest wręcz oddaniem przysługi
temu rodzicowi, a na pewno nie skarżypyctwem: tak
naprawdę to co mnie obchodzi zachowanie cudzego
dziecka? Oczywiście można dać odpór indywidualnie
niewłaściwemu zachowaniu i nie mówić rodzicowi.
Udawać, że jego dziecko jest idealne i w tym go
utwierdzać tylko to dziecko chwaląc, ale chyba nie
tędy droga.
Na gruncie prywatnym w stosunkach macocha-pasierbowie
uważam za wrecz obowiązkowe informowanie partnera o
zachowaniu jego dziecka, szczególnie, gdy macocha nie
ma ochoty na wychowywanie cudzego potomstwa.
A co do Twojego pomysłu by np. dziecku w wieku
szkolnym powiedzieć spokojnie, że jest Ci przykro, gdy
on się nieodpowiednio zachowuje to życzę efektów DD
To mnie rozśmieszyło najbardziej.

[nangaparbat3]

m-m-m napisała:

>tak
> naprawdę to co mnie obchodzi zachowanie cudzego
> dziecka?

Skoro tak, to naprawdę dobrze zrobilas rezygnujac z pracy w szkole.


> Na gruncie prywatnym w stosunkach macocha-pasierbowie
> uważam za wrecz obowiązkowe informowanie partnera o
> zachowaniu jego dziecka, szczególnie, gdy macocha nie
> ma ochoty na wychowywanie cudzego potomstwa.
Cos jakby tajny agent-donosiciel?


> A co do Twojego pomysłu by np. dziecku w wieku
> szkolnym powiedzieć spokojnie, że jest Ci przykro, gdy
> on się nieodpowiednio zachowuje to życzę efektów DD
> To mnie rozśmieszyło najbardziej.
Nie widze powodu do smiechu.
Za to mialam wiele powodów do radosci.
Mówienie w ten sposób jest skuteczne - ale trzeba sprobować, żeby sie o tym
przekonać.

[m-m-m]

Powiem Ci, że ja NIE jestem i nigdy nie byłam
zwolenniczką wychowywania cudzych dzieci.
Moim zdaniem szkoła ma nauczyć konkretnego przedmiotu,
a kwestie wychowawcze to problem rodziców.

> Skoro tak, to naprawdę dobrze zrobilas rezygnujac z
pracy w szkole.


Ty tym bardziej powinnaś z pracy w szkole zrezygnować.



> Cos jakby tajny agent-donosiciel?
>


Nie, oczywiście, że nie. Zawsze możesz użeranie się z
cudzym dzieckiem uznać za swój punkt honoru.


Nie widze powodu do smiechu.
> Za to mialam wiele powodów do radosci.
> Mówienie w ten sposób jest skuteczne - ale trzeba
sprobować, żeby sie o tym
> przekonać


Jak widać Ty się jeszcze mało przekonałaś, że takie
teksty są bez sensu wobec nastolatka, który po prostu
CHCE Ci dokuczyć. Doskonale pamiętam jak pojeżdżałam
po moim ojczymie i taki tekst by mnie wspaniale
rozbawił i sprowokował do dalszego dokuczania. Jest Ci
przykro? I o to chodzi.
Tylko mi nie wmawiaj, ze to dorosły odpowiada za
zachowanie takiego złośliwca DDDD

m-m-m

[13monique_n]

I jeszcze dodaj, że skoro szkoła nie jest do wychowywania, to nigdy
nie zrobiłaś "karnej kartkówki" taaaa?

swoją drogą - szkoła, moim zdaniem, współwychowuje moje dzieci.
Szanuje nauczycieli zaangażowanych i wymagających. Jestem do ich
dyspozycji, kiedy uznają, że potrzebujemy oni i ja stworzyc spójne
podejście do dziecka.
Mnie szkoła także kształtowała i ja do dzisiaj swoim nauczyicelom
dziękuję - odwiedzam od czasu do czasu z kawiatami.
A przed nangą, o której pracy wiem troszkę - chyle głowę. Chciałabym
jak najwięcej takich nauczycieli w szkołach. I wierz mi, rodzice i
szkoła moga się szanować i moga współpracować - to daje efekty.

[m-m-m]

>>>>> I jeszcze dodaj, że skoro szkoła nie jest do
wychowywania, to nigdy
> nie zrobiłaś "karnej kartkówki" taaaa?
>



Może to Cie zaskoczy, ale NIE zrobiłam nigdy takiej
kartkówki.



>>>>> Mnie szkoła także kształtowała i ja do dzisiaj
swoim nauczyicelom
> dziękuję - odwiedzam od czasu do czasu z kawiatami


A mnie taka szkoła kojarzy sie z zamordyzmem rodem z
PRL-u i kwiaty jak pod pominkiem "wyzwolicieli" ze
wschodu.

Nauczyciel zaangażowany w wykładanie przedmiotu i
wymagajacy z tego przedmiotu to oczywistość, która w
szkole powinna być. Ale to dotyczy PRZEDMIOTU, który
wykłada, a nie użera się z cudzymi dziećmi i jeszcze
uważa to za swój punkt honoru.

[13monique_n]

m-m-m napisała:

> Może to Cie zaskoczy, ale NIE zrobiłam nigdy takiej
> kartkówki.
Zaskoczyło mnie, to fakt.

> A mnie taka szkoła kojarzy sie z zamordyzmem rodem z
> PRL-u i kwiaty jak pod pominkiem "wyzwolicieli" ze
> wschodu.
To moge Ci tylko współczuć. Moja wychowawczyni to bardzo madra
kobieta, której wpływ na moje wychowanie widzę i doceniam. Podobnie
zresztą, jak moi rodzice. I ja tam chodzę z potrzeby serca (to nie
tylko mięsień do pompowania krwi).

> Nauczyciel zaangażowany w wykładanie przedmiotu i
> wymagajacy z tego przedmiotu to oczywistość, która w
> szkole powinna być. Ale to dotyczy PRZEDMIOTU, który
> wykłada, a nie użera się z cudzymi dziećmi i jeszcze
> uważa to za swój punkt honoru.
hahaha, no jasne. Użeranie się, jak to ładnie nazwałaś, zawsze było
częścią ciężkiej pracy nauczycieli. Dlatego jest ona uważana za taka
cieżką i odpowiedzialną - przynajmniej przeze mnie i moich
znajomych. dzieci w grupie nie są łatwe. Ja to wiem, jako rodzic. A
dla nauczyciela to wysiłek razy 30 szt. na 45 minut.

[m-m-m]

Mnie moja wychowawczyni nie była potrzebna, bo z
powodzeniem rolę wychowawczą pełniła moja śp. mama,
która nigdy nie zwalała obowiązku wychowania mnie na
szkołę, ojczyma czy sąsiadów.


Użeranie się, jak to ładnie nazwałaś, zawsze było
> częścią ciężkiej pracy nauczycieli


Ale za to mają niebotycznie długie wakacje. Na 365 dni
w roku pracują ca 182. I nie dam sobie wmówić, że jest
inaczej, bo jednak jako nauczycielka spędziłam w
szkole 7 lat.

[13monique_n]

A tak na marginesie - ja nie chcę Ciebie przekonać. Ja mam swoje
zdanie i jest mi z nim bardzo dobrze.
Pomijam fakt, że wolę opuścić wszelkie złośliwe komentarze, bo tutaj
nie całkiem o to chodzi.

PS Jednego sobie nie odmówię - naprawdę Bogu dzięki, że nie
wszyscy "nauczyciele" muszą zostać w szkole i byc NAUCZYCIELAMI.

To by było na tyle.

[m-m-m]

Pomijam fakt, że wolę opuścić wszelkie złośliwe
komentarze, bo tutaj
nie całkiem o to chodzi.

PS Jednego sobie nie odmówię - naprawdę Bogu dzięki,
że nie
wszyscy "nauczyciele" muszą zostać w szkole i byc
NAUCZYCIELAMI.




I kto tu o złośliwości komentarza pisze?

[13monique_n]

m-m-m napisała:

> Pomijam fakt, że wolę opuścić wszelkie złośliwe
> komentarze, bo tutaj
> nie całkiem o to chodzi.
>
> PS Jednego sobie nie odmówię - naprawdę Bogu dzięki,
> że nie
> wszyscy "nauczyciele" muszą zostać w szkole i byc
> NAUCZYCIELAMI.
>
>
>
>
> I kto tu o złośliwości komentarza pisze?

Ja pisałam o MOJEJ złośliwości wobec Ciebie. Tylko ten jeden,
najbardziej lightowy komentarz sobie pozwoliłam napisać. oczywiście,
że o własnej, osobistej złośliwości. Niczyjej innej staram się nie
oceniać.

[m-m-m]

Mamy różne zdania. Mnie nauczyciel zaangażowany
wychowawczo nie odpowiada, Tobie i owszem.
Ty wychodzisz ze swoich doświadczeń, ja ze swoich.
A też pamietam doskonałego nauczyciela od rosyjskiego.
NAUCZYCIELA, a nie wychowawcę, bo pani od rosyjskiego
miała nauczyć mnie tego języka i to zrobiła, aod
wychowania mnie była zupełnie ktoś inny - rodzic
właśnie.

[13monique_n]

Uffff, jakby mi lżej po przeczytaniu tego, co napisałaś. Mamy różne
zdania i różne doświadczenia, ja dodam celem uznania zasług moich
rodziców, ze to, że skorzystałam na madrości wychowawczyni, to nie
oznacza, że moi rodzice mnie źle wychowywali. Dzięki niej zyskałam
po prostu dodatkowe "szlify", żeby tak to nieco patetycznie ująć.

Co do reszty, tak jak powiedziałam, nie kontynuuje dyskusji, bo
uzgodniłyśmy totalnie różne poglądy, opisałyśmy je - koniec.
Pozostajemy przy swoich postawach. Dalsze pisanie zatem do niczego
nie prowadzi.

[chalsia]

> Nauczyciel zaangażowany w wykładanie przedmiotu i
> wymagajacy z tego przedmiotu to oczywistość, która w
> szkole powinna być. Ale to dotyczy PRZEDMIOTU, który
> wykłada, a nie użera się z cudzymi dziećmi i jeszcze
> uważa to za swój punkt honoru.


ufff , całe szczęście dla dzieci, że zdecydowałaś się zakończyć
karierę nauczyciela (bo na słowo pedagog nie zasługujesz)

[m-m-m]

Taaak....większość rodziców by chciała by nauczyciel
przedmiotu był też "pedagogiem" czyli zwolnił tychże
rodziców z obowiązku wychowania swoich dzieci i
najlepiej sam za nich ten obowiązek wykonywał.

[chalsia]

> Taaak....większość rodziców by chciała by nauczyciel
> przedmiotu był też "pedagogiem" czyli zwolnił tychże
> rodziców z obowiązku wychowania swoich dzieci i
> najlepiej sam za nich ten obowiązek wykonywał.

no cóż, wśród moich znajomych takich osób akurat nie ma. Normalny
rodzic NIE CHCE SIĘ zwolnić z obowiązku wychowywania, natomiast
oczekuje (i to absolutnie zasadnie) współpracy w tej kwestii od
osób, które mają duży wpływ na dziecko - a więc od nauczycieli.

[m-m-m]

WSPÓŁPRACY i owszem, tu się zgadzam.
Natomiast nanga uważa, że to sprawa między nią, a
uczniem jak on sie do niej odnosi i nie musi o tym
informować rodzica. Ja się z tym nie zgadzam. Uważam,
że oczywiście nie należy dać sobie wejść na głowę, ALE
rodzica powinno się informować i właśnie z nim
współpracować, a nie udawać, że dziecko jest idealne i
tylko je chwalić.

[nangaparbat3]

Mamy po prostu inne doswiadczenia.
Jeśli dzieciak odnosi się do mnie niestosownie z bezmyślności, po prostu zwracam
mu uwagę - i z reguły słyszę "przepraszam", i rzadko sie zdarza powtórka z rozrywki.
Naprawdę na palcach moge za to policzyc sytuacje, kiedy uczeń odezwał się do
mnie niegrzecznie w pełni swiadomie i z zamiarem sprawienia mi przykrosci - i
jest tak, ze kazda z tych sytuacji była skutkiem mojego agresywnego zachowania
sie w stosunku do niego (do niej).
Takie są moje własne doswiadczenia, po pracy kilkunastoletniej, którą lubie i
ktorą sie cieszę.

[m-m-m]

A Ty, Nanga to uczysz dzieci w podstawówce, gimnazjum,
czy w szkole średniej?

[13monique_n]

Nanga dzisiaj nie da pewnie rady tu zajrzeć, więc odpowiem - w
gimnazjum.
A co to, m-m-m, zmienia?

[m-m-m]

Gimnazjum to porażka reformy edukacji. Najgorsze jest
to, że gimnazjum TRZEBA skończyć, nawet test po nim to
fikcja (nie ważne ile punktów się dostanie na tym
teście, byle nań przyjść).


A tak w ogóle to znalazłam akurat niezły artykuł:


www.gazetawyborcza.pl/1,82709,4477073.html

[13monique_n]

m-m-m napisała:

> Gimnazjum to porażka reformy edukacji.
Co do tego wszyscy juz są pewni, ale co dalej? nauczyciele, ani
rodzice (o wariujacych nastolatkach nie wspominając) nie maja nic do
powiedzenia. Kolejne rządy podejmują te decyzje.
>Najgorsze jest to, że gimnazjum TRZEBA skończyć, nawet test po nim
>to fikcja (nie ważne ile punktów się dostanie na tym
> teście, byle nań przyjść).
Taaaaa? To ciekawe. Bo mój syn chcąc się dostać do liceów, o których
mysli, nastawia się na naukę od początku (jest w tej chwili w 2
klasie i wie, że także test i punkty z niego mają znaczenie).


> A tak w ogóle to znalazłam akurat niezły artykuł:
>
> www.gazetawyborcza.pl/1,82709,4477073.html

czytałam ten artykuł. Porażający i przerażający. tyle, że ja będę
prosiła o niegeneralizowanie. Dlaczego? Dlatego, że generalizując
były, już, minister edukacji wprowadził do szkoły program "zero
tolerancji", który w przypadku kilku zaprzyjaźnionych gimnazjów nie
poprawia bezpieczeństwa (o to dba dyrekcja we WSPÓŁPRACY z
rodzicami), a jedynie dowala biurokracji.

[m-m-m]

....To ciekawe. Bo mój syn chcąc się dostać do liceów,
o których
> mysli, nastawia się na naukę od początku (jest w tej
chwili w 2
> klasie i wie, że także test i punkty z niego mają
znaczenie).


Nie napisałam o tym co decyduje o przyjęciu do
wybranego liceum, tylko o tym, że żeby skończyc
gimnazjum trzeba tylko przyjśc na test.
O punkty na teście stara się ten, kto ma określone
ambicje co dodalszego gimnazjum. Ilośc punktów jednak
nie decyduje o samym ukończeniu nauki w gimnazjum.

[m-m-m]

co do artykułu zaś to nie genarilizując jest on moim
zdaniem do bólu prawdziwy.

[13monique_n]

M-m-m, faktycznie, zwróciłysmy na cos innego uwagę. Ja choćby
dlatego, że z synem często rozmawiam o jego planach i tym, ile pracy
musi wkładać (i ofc o checi poleniuchowania, żeby nie było słodko).
Młody jest ambitny.

Artykuł jest prawdziwy, ale nie jest "jedynie prawdziwy". Może
dorzucę, co przez to rozumiem. Sa, z całą pewnością i takie szkoły i
takie dzieciaki. Koszmar. Nikt nic nie robi, bo wszyscy przerzucają
się odpowiedzialnością.
Ja absolutnie nie neguję, że jako rodzic w pełni odpowiadam za
wychowanie moich dzieci. Za ich zachowanie w szkole i to, czy np.
utrudniaja nauczycielowi pracę (takze wychowawczą). Bo w moich
oczach nauczyciel to także wychowawca mający silny wpływ na rozwój
intelektualny mojego dziecka. A że, szczególnie w przypadku
przedmiotów humanistycznych, trudno to oddzielić od osobowości i
ideałów samego nauczyciela, to siłą rzeczy na rozwój ogólny moich
dzieci też wpływa.
I ja pracę nauczycieli bardzo szanuję.

Monique

[nangaparbat3]

13monique_n napisała:

> Nanga dzisiaj nie da pewnie rady tu zajrzeć, więc odpowiem - w
> gimnazjum.
jeszcze raz Ci dziekuje, ale musze sprostować - w liceum.

[13monique_n]

nangaparbat3 napisała:

> 13monique_n napisała:
>
> > Nanga dzisiaj nie da pewnie rady tu zajrzeć, więc odpowiem - w
> > gimnazjum.
> jeszcze raz Ci dziekuje, ale musze sprostować - w liceum.
Sorki, ze pokreciłam . Wiedziałam, że "trudna wersja"
mlodzieży DDD
>
>

[nangaparbat3]

m-m-m napisała:

> A Ty, Nanga to uczysz dzieci w podstawówce, gimnazjum,
> czy w szkole średniej?

A ja uczyłam w podstawowce, a teraz w liceum - dość elitarnym, haha (dodatkowe
problemy.

[zonka77]

lilith zgadzam się w 100%
przeobiłam taki układ na własnej skórze, na szczęście krótko, m in dzięki
psychologowi.
Nie ma nic gorszego niż rodzic wynagradzający i zaślepiony. Nic gorszego dla
dzieci i dla partnera rodzica.

[mamba30]

No cóż, uważam, że to nie fair z jego strony, że sobie ustanowił
taka hierarchię. Już na samym wstępie pokazał Ci, gdzie jest Twoje
miejsce w szeregu. Przykro mi to mówić, ale wiem z własnego
doświadczenia, że brak reakcji na złe zachowanie dzieci będzie
powodował wiele spięć pomiędzy Wami. Mój M też sobie hodował
księżniczkę, straciłam na tym ja i moje zdrowie psychiczne.

Nie wyobrażam sobie za bardzo, żeby mój chłop ustawił mnie za
dziećmi. Nie neguję jego dziecka, ale ja tez człowiek i godne
miejsce mi się należy, na równi z dzieckiem, a nie z tyłu.

Rozumiem, że to była pierwsza taka akcja. Porozmawiaj z nim, co
czujesz, że takie podejście Cię zabolało. Zapytaj się, jak on sobie
wyobraża Wasz związek, przyszłość. Teraz nie jest gotowy na coś
trwałego, więc kiedy będzie? Kiedy córki będą pełnoletnie i pójdą
sobie swoją drogą? Chyba żadna z nas nie zasłuzyła, żeby być ta w
tle. Szacunek do Ciebie powinien mieć zarówno partner, jak i jego
dzieci. Obserwuj uważnie swojego misia, czy on aby nie wyleniały za
bardzo...

[13monique_n]

lamarsa, ja jeszcze doczytałam, że on o Ciebie dba.

To dorzucę kilka słów. Wszystko zależy od tego, ile czasu on jest po
rozwodzie, jak to się odbyło. Kto odchodził i z jakiego powodu.
Nie zawsze mężczyzna, który mówi, że jest niegotowy na związek,
zmysla i jest wygodnickim typem. Tylko Ty wiesz, czy i co dostajesz.
kategoria Ty i jego dzieci to odrębne sprawy. Może być tak, że on
tego nie potrafi rozdzielić. A może być tak, że jeszcze trochę czasu
potrzebuje.
oceń to ze swojego punktu widzenia - czy potrafisz dac mu czas i ile
czasu. Co Ci przeszkadza, czego nie dostajesz. Oceń. I wtedy nie
oszukuj się, jeśli coś Ci przeszkadza, to to sie pogłębi. Jeśli
widzisz, że związek rokuje perspektywy, jest dla Ciebie ważny, to
zaryzykuj. Najwyżej boleśnie odchorujesz. A jeśli...
Mogę Ci tak mnożyć warunki Trzymam kciuki za właściwą decyzję
(Tylko Ty wiesz, jaką)

[m-m-m]

>>>> lamarsa, ja jeszcze doczytałam, że on o Ciebie
dba.


Jak widać przestaje dbać w chwili gdy jego dzieci
pojawią się na horyzoncie.

[13monique_n]

m-m-m napisała:

> >>>> lamarsa, ja jeszcze doczytałam, że on o Ciebie
> dba.
>
>
> Jak widać przestaje dbać w chwili gdy jego dzieci
> pojawią się na horyzoncie.
Ale zaczekaj, to było PIERWSZE pojawienie się dzieci na horyzoncie.
Trudno stwierdzić na tej podstawie, czy ten mężczyzna już taki
zawsze będzie. I naprawdę faceta mozna kopnąć w d... zawsze, tylko
warto się upewnić co do siebie, swoich uczuć i braku rokowań na
poprawę sytuacji. Bo inaczej potem można latac i żałować, i jęczęć.
A kobiety maja ekstremalne ciągoty - albo już, zaraz, rachu ciachu
Pan ma wszystkie wiedzieć i basta, albo będą się poswięcały d..kowi,
zywiąc sie iluzjami. A tak czasem warto spróbować pośrodku. Można
wiele zyskać.

nie ma to jak sobie dopowiedzieć to, czego nie ma

[chalsia]

Tytuł postu dedykuję tym forumkom, które od razu wysnuły znikąd nie
wynikający wniosek, że facet hoduje sobie księżniczki (a nie, że
stara sie je normalnie" wychować w istniejących warunkach).

Ponadto - dla mnie przynajmniej - oczywistym jest, że dzieci (jak
już się je ma) są najważniejsze dla "normalnego" rodzica. Dziwi mnie
np. wypowiedż Mamby - czy Ty, gdyby doszło do wyboru, uznałabyś
swojego męża za ważnieszego od Twojego syna?

Facet autorki wątku jasno powiedział (i słusznie), że dzieci są dla
niego najważniejsze. Nie oznacza to, że autorka wątku nie jest dla
niego ważne (co ona sama potwierdza pisząc o jego zachowaniu wobec
niej).
Natomiast faktem jest, że nie wiadomo, czy ten facet kiedykolwiek
dojrzeje do tego, by umieć inaczej poukładać wzajemne stosunki
(sposób kontaktów z dziecmi i autorką wątku), tak by lepiej
odpowiadało to jego partnerce.

[mamba30]

Czytaj Chalsiu ze zrozumieniem, napisałam, że nie jest właściwym
stawianie partnera z tyły, za dziećmi. Zarówno dzieci jak i osoba, z
którą żyję wg mnie powinni stać na równi.

[m-m-m]

Chalsiu, skoro ktoś stawia dzieci za partnerm, a nie
na równi z nim i oczekuje, ze ten partner poniesie
emocjonalne koszty złego zachowania dzieci wobec tegoż
partnera to zdecydowanie dzieci te hoduje, a nie je
wychowuje.

[chalsia]

> Czytaj Chalsiu ze zrozumieniem, napisałam, że nie jest właściwym
> stawianie partnera z tyły, za dziećmi. Zarówno dzieci jak i osoba,
z
> którą żyję wg mnie powinni stać na równi.

powinni ale de facto równi nie są.
Gdybyś miała dokonać wyboru komu dajesz swoją nerkę - dziecku
swojemu czy partnerowi, kogo byś wybrała? Odpowiedzi na takiego typu
pytania daje możliwość ustalenia kto/co ma priorytet.

[mamba30]

nie zastanawiam się Chalsiu nad rzeczami nierealnymi. Raczej zerowe
prawdopodobieństwo, żeby obydwaj na raz jej potrzebowali. Kocham
zarówno swojego syna, jak i męża, i sa to dwie różne miłości,
obydwie ogromne. Nie wyobrażam sobie w zdrowym układzie robić
jakiegokolwiek pozycjonowania.

dyskusja nie jest o nerkach

[natasza39]

chalsia napisała:
> Gdybyś miała dokonać wyboru komu dajesz swoją nerkę - dziecku
> swojemu czy partnerowi, kogo byś wybrała? Odpowiedzi na takiego
typu
> pytania daje możliwość ustalenia kto/co ma priorytet.

Tylko o tym, czy partner/partnerka rodzica ma w ogóle jakiekolwiek
prawo zwracać uwagę na złe zachowanie dzieci partnera.
Otóż ma, jak najbardziej. Tym bardziej wtedy gdy bezpośrednio te złe
zachowania dotyczą owej partnerki, czy partnera.
Dla przykładu:
Ani moje dziecko, ani mój partner nie mają prawa powiedzieć jeden
drugiemu "Ty bucu".
Zgodnie z teorią Twoją chalsiu, w takim układzie "wartościowania"
mój syn miałby prawo powiedzieć mu "ty bucu", a mój mąż nie miałby
prawa nawet się na to poskarżyć do mnie, ani zwrócić mu uwagi.

---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

Natasza

[nangaparbat3]

> Zgodnie z teorią Twoją chalsiu, w takim układzie "wartościowania"
> mój syn miałby prawo powiedzieć mu "ty bucu", a mój mąż nie miałby
> prawa nawet się na to poskarżyć do mnie, ani zwrócić mu uwagi.
>

Absolutnie sie czegos takiego w poscie Chalsi nie doczytałam.
Ciekawe, co myśli.

[natasza39]

nangaparbat3 napisała:
> Absolutnie sie czegos takiego w poscie Chalsi nie doczytałam.

Napisałam to przewrotnie.
Na temat tego, ze dzieci "są dla rodziców zawsze na pierwszym
miejscu".
W przypadku "przeszczepów" - moze i tak jest.
W normalnych sytuacjach zyciowych (o których zresztą jest post
wątkowy) - juz tak nie jest.
A zatem nerkę mozna dać dziecku zamiast mężowi, konkubentowi, czy
kochankowi, ale na złe zachowanie dziecka wobec partnera zezwalać
się nie powinno.
A ten partner ma prawo o tym mówic.

---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[nangaparbat3]

natasza39 napisała:

ale na złe zachowanie dziecka wobec partnera zezwalać
> się nie powinno.
> A ten partner ma prawo o tym mówic.

To prawda. Oczywista prawda i zgadzam się w 100%. Ale pytanie, jak sie o tym mowi.
Co do Autorki wątku domyslam się, ze mówiła o tym w sposób niezbyt dyplomatyczny
- a wskazuja na tym okreslenia, jakich uzywa w stosunku do partnera - "obsesja",
"oszalały" - to jest wylącznie ocena, potępiajaca i odrzucajaca w dodatku - za
to w całym watku nie ma zadnej próby zrozumienia jego postawy. Nie widzisz tego?
---------------------------------------------------------------------
> Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
> jest z głupcami.

[natasza39]

nangaparbat3 napisała:
> Co do Autorki wątku domyslam się, ze mówiła o tym w sposób niezbyt
dyplomatyczn
> y
> - a wskazuja na tym okreslenia, jakich uzywa w stosunku do
partnera - "obsesja"
> ,
> "oszalały" - to jest wylącznie ocena, potępiajaca i odrzucajaca w
dodatku - za
> to w całym watku nie ma zadnej próby zrozumienia jego postawy. Nie
widzisz tego
> ?


Nie przeczę. Może i ona dyplomatka nie jest.
Oj trzeba być dyplomatą nie lada, zeby partnerowi powiedzieć, że
robi głupoty w stosunku do dzieci. Nie raz i nie dwa musiałam wspiąc
się na wyzyny, zeby dyplomatycznie przekazać mojemu M to i owo.
Jednak nie w tym rzecz...
Nie zaprzeczysz , że reakcja partnera na uwagi o zachowaniu dzieci,
też dyplomatyczna nie była.
Ja tam się do tego odnoszę stricte, bo z tym autorka ma problem.
Zresztą pisalam o tym poniżej.
Na uwagi (czasem nawet niesłuszne wg. mnie) inaczej zareaguję jak
powie to mój partner, a inaczej jak np. nielubiana sasiadka.


---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[chalsia]

> > Zgodnie z teorią Twoją chalsiu, w takim układzie "wartościowania"
> > mój syn miałby prawo powiedzieć mu "ty bucu", a mój mąż nie
miałby
> > prawa nawet się na to poskarżyć do mnie, ani zwrócić mu uwagi.
> >
>
> Absolutnie sie czegos takiego w poscie Chalsi nie doczytałam.
> Ciekawe, co myśli.

bo nic takiego tam nie było, Natasza dokonała dowolnego przekładu na
swoje.
Ustalenie priorytetów czyli tego w jakiej kolejności/jak dokonujemy
wyborów nie przekłada się na zezwalanie na chamskie zachowanie.
Bowiem jesli dobro dziecka jest priorytetem, to oczywistym jest, że
dla jego dobra nalezy tępić takie zachowania i odzywki.

[m-m-m]

Chalsiu, to nie jest dobre porównanie komu dać nerkę,
a gdyby zamiast partnera stała matka, to komu oddać:
własnemu dziecku, czy własnej matce?

[chalsia]

dziecku oczywiście (i zapewne przy 100% poparciu BABCI)

[m-m-m]

A ja nie wiem komu, dla mnie to nie jest oczywisty
wybór tak jak 100% poparcie Babci.

[chalsia]

m-m-m napisała:

> A ja nie wiem komu, dla mnie to nie jest oczywisty
> wybór tak jak 100% poparcie Babci.

to nie jest przytyk - ale nie masz dziecka i może dlatego nie jest
to dla Ciebie oczywisty wybór, ani nie masz możliwości poznania
stanowiska swojej mamy w tej kwestii.

[m-m-m]

Natomiast Ty Chalsiu nie masz pasierba i nie wiem
czemu wypowiadasz się wielokrotnie na tematy nieznane
Ci z autopsji.

[chalsia]

> Natomiast Ty Chalsiu nie masz pasierba i nie wiem
> czemu wypowiadasz się wielokrotnie na tematy nieznane
> Ci z autopsji.

Primo:
a co Ty możesz wiedzieć na temat mojego życia prywatnego nie znając
mnie osobiście ?

Secundo:
Ty nie jesteś prawnikiem a się wypowiadasz w kwestiach prawnych.

[m-m-m]

Primo:
> a co Ty możesz wiedzieć na temat mojego życia
prywatnego nie znając mnie osobiście ?
>


No właśnie, a co Ty możesz wiedzieć o mnie nie znając
mnie osobiście?


Secundo:
> Ty nie jesteś prawnikiem a się wypowiadasz w
kwestiach prawnych


Tylko na te, które znam z autopsji i sama miałam z
nimi do czynienia (np. spadki).

[chalsia]

> Tylko na te, które znam z autopsji i sama miałam z
> nimi do czynienia (np. spadki).

to w takim razie, zgodnie z Twoim tokiem myślenia nie powinnaś się w
ogóle wypowiadać o czymkolwiek co dotyczy wychowania własnych dzieci

[chalsia]

> No właśnie, a co Ty możesz wiedzieć o mnie nie znając
> mnie osobiście?

wiem o Tobie tyle, ile sama napisałaś/piszesz na forach, ja o swoim
życiu prywatnym (poza układem ja-eks-dziecko-nexia) nie piszę.

[m-m-m]

To Ty mi Chalsiu zarzuciłaś, że nie umiem ocenić
sytacji wyboru własna matka, własne dziecko, bo
dziecka nie posiadam, tak na marginesie matki też od
wielu lat nie posiadam, co nie uniemożliwia mi
wypowiedzi na ten temat.
Ty pasierba nie posiadasz i się wypowiadasz na ten
temat. Ja nie posiadam matki i dziecka a też się
wypowiadam.
Jestem na forum ładnych kilka lat, jeszcze pamiętam
Twoje posty o Twoich sprawach dopóki o nich pisałaś. I
chwilę kiedy przestałaś też pamiętam, toteż też wiem o
Tobie tyle co wtedy pisałaś.

[chalsia]

> Jestem na forum ładnych kilka lat, jeszcze pamiętam
> Twoje posty o Twoich sprawach dopóki o nich pisałaś. I
> chwilę kiedy przestałaś też pamiętam, toteż też wiem o
> Tobie tyle co wtedy pisałaś.

toteż masz wiadomości sprzed 2 lat, więc nie możesz się wypowiadać
na temat czy mam czy nie pasierby w chwili obecnej

[m-m-m]

Tak jak Ty, czy mam teściową, czy nie, bo o niej nie
piszę.

[chalsia]

pisząc o babci w kontekście transplantacji miałam na myśli Twoją
niezyjącą mamę.
Tesciową miałaś jeszcze niedawno (pisałaś o kłopotach z opieką nad
nią), a czy jeszcze żyje - nie wiem.

[m-m-m]

NO to Ci odpowiem, właśnie z tego tytułu, ze moja mama
ne żyje od dawna nie umiem jednoznacznie stwierdić ,
ze w kwestii transplantacji byłaby taka
wspaniałomyślna. Może by i była, a jakby i nie to
wychowała mnie tak, że nie miałabym do niej
najmniejszej pretensji o to, że nie zamierza umierać
za wnuka.

[e_r_i_n]

m-m-m napisała:

> To Ty mi Chalsiu zarzuciłaś, że nie umiem ocenić
> sytacji wyboru własna matka, własne dziecko, bo
> dziecka nie posiadam

No cóż, sama dowiodłaś tego piszac, ze nie jestes na 100% pewna
swojej decyzji. KAZDA matka wie, jakiego wyboru by dokonała.

[m-m-m]

Nie wiem czy każda. Mnie życie nauczyło, żeby nigdy
nie być 100% pewnym co kto zrobi w konkretnych
okolicznościach. Np. nie jestem taka pewna, czy matka
mojego pasierba by to zrobiła.

[e_r_i_n]

Mówie o normalnych matkach.

[reksia]

e_r_i_n napisała:

> m-m-m napisała:
>
> > To Ty mi Chalsiu zarzuciłaś, że nie umiem ocenić
> > sytacji wyboru własna matka, własne dziecko, bo
> > dziecka nie posiadam
>
> No cóż, sama dowiodłaś tego piszac, ze nie jestes na 100% pewna
> swojej decyzji. KAZDA matka wie, jakiego wyboru by dokonała.
>

Dziewczyny czytajcie ze zrozumieniem zamiast przepychania na siłę
swych mądrości.M-m-m jasno napisała że wyrór róznych osób mógłby być
rózny i ma 100% rację.Zobaczcie ile kobiet wokół porzuca swe dzieci
a moze wówczas skorygujecie stanowisko na temat tego że
babcia "oddała by" własne życie za wnuka.Ludzie są bardzo,ale to
bardzo różni.M-m-m podając taki przykład poruszyła ważny aspekt a Wy
zamiast poszerzyc dyskusje walczycie by Wasze było na wierzchu.Takie
podejście jest co najmniej niezdrowe;P

[e_r_i_n]

Babcia nie ma oddawac zycia za wnuka. Mowa byla o wyborze MATKI,
komu oddac nerke - swojemu dziecku, czy swojej matce. Przy calej
mojej milosci dla mojej mamy, wybor jest jasny (co nie znaczy -
prosty). I tak jak Chalsia, jestem pewna, ze moja mama wybor by
poparła.
A w swoim przekonaniu (pewnie podobnie do Chalsi) mysle o
NORMALNYCH, kochających matkach, nie patologiach.

[chalsia]

> A w swoim przekonaniu (pewnie podobnie do Chalsi) mysle o
> NORMALNYCH, kochających matkach, nie patologiach.

potwierdzam.

[m-m-m]

A ja przyjmuję, że matka, która nie odda nerki dziecku
nie jest dla mnie matką patologiczną. Ja daje każdej
osobie - w tym i dobrej i złej matce prawo do nie
dania tej nerki lub dania jej innej osobie. Nie
potępiam takiej osoby, bo zdaję sobie sprawę z tego,
ze moja ocena jaka "powinna" być matka nie musi być
słuszna. To, że wiekszość kobiet posiadających dzieci
uważą, ze by oddało nerkę dziecku, a nie własnym
matkom w sytuacji wyboru nie oznacza dla mnie tego, że
mają one jedynie słuszną rację i że mają prawo do
uznawania matki, która tego nie uczyni z różnych
względów za patologiczną.

[e_r_i_n]

Kto nazwal taką matkę matką patologiczna? O patologii mowilam a
propos Twoich argumentow o wyrzucaniu noworodkow do smieci, czyli
zerowej milosci.
Matka, ktora kocha dziecko, zrobi WSZYSTKO dla jego dobra. Tak po
prostu jest, chociaz (sorry, ale tak juz jest) nie mając dziecka
mozesz tego nie zrozumiec. Wiez matki z dzieckiem jest po prostu
czyms tak specyficznym i silnym, ze matka nie ma zwyczajnie
watpliwosci, jak zachowalaby sie w sytuacji zagrozenia zdrowia czy
zycia dziecka.
I oczywiscie nie oddanie dziecku nerki nie czyni matki patologia,
ale mysle, ze jednak normalne matki decyzje w chwile by podjely.

[m-m-m]

>>>>O patologii mowilam a
propos Twoich argumentow o wyrzucaniu noworodkow do
smieci, czyli
zerowej milosci.



Gdzie, w którym poście napisałam taki argument?
Ale konkretnie gdzie napisałam o noworodkach w
śmieciach?



>>> I oczywiscie nie oddanie dziecku nerki nie czyni
matki patologia,
> ale mysle, ze jednak normalne matki decyzje w chwile
by podjely


Czyli ta co nie odda to nie patologia, ale i nie do
końca normalna, bo nie zrobi tego co na jej miejscu
zrobiłaby większość kobiet?



>>>nie mając dziecka
> mozesz tego nie zrozumiec.


Dla mnie to żaden argument. To, że kogoś lub czegoś
nie mam nie oznacza, że jestem pozbawiona wyobraźni.
Daję każdemu człowiekowi prawo wyboru i dla mnie
matka, która nie odda nerki dziecku ma takie prawo i
nie musi robić WSZYSKIEGO - dalej jest matką
pełnoprawną i normalną.

[e_r_i_n]

m-m-m napisała:

> Gdzie, w którym poście napisałam taki argument?
> Ale konkretnie gdzie napisałam o noworodkach w
> śmieciach?

Przepraszam, to Reksia napisała o porzucaniu dzieci.

> Czyli ta co nie odda to nie patologia, ale i nie do
> końca normalna, bo nie zrobi tego co na jej miejscu
> zrobiłaby większość kobiet?

Nie chodzi o robienie tego, co robi wiekszosc kobiet i branie tego
za wyznacznik normalnosci. Matka w sprawach dziecka dziala
instynktownie. I instynkt mowi matce, ze powinna zrobic wszystko, by
chronic dziecko. Sie zwyczajna natura w czlowieku odzywa.

> Dla mnie to żaden argument. To, że kogoś lub czegoś
> nie mam nie oznacza, że jestem pozbawiona wyobraźni.
> Daję każdemu człowiekowi prawo wyboru i dla mnie
> matka, która nie odda nerki dziecku ma takie prawo i
> nie musi robić WSZYSKIEGO - dalej jest matką
> pełnoprawną i normalną.

Nawet najbardziej rozwinieta wyobraznia nie jest w stanie
podpowiedziec wszystkich reakcji we wszystkich mozliwych sytuacjach.
Pewnosc, o ktorej pisze Chalsia i piszę ja, wynika z tego, co czują
matki - a to wiedzą tylko te kobiety, które matkami są. I tego NIE
DA SIĘ sobie wyobrazic.

i ja nie potepiam

[nangaparbat3]

matki, ktora nie oddala dziecku nerki - ale byłoby mi jej bardzo szkoda, bo
wiedzialabym, ze jako dziecko była nie dość kochana.

[natasza39]

chalsia napisała:

> Tytuł postu dedykuję tym forumkom, które od razu wysnuły znikąd
nie
> wynikający wniosek, że facet hoduje sobie księżniczki (a nie, że
> stara sie je normalnie" wychować w istniejących warunkach).



Myślę, że taki właśnie, jak najbardziej słuszny wniosek można
wyczytać ze słów autorki:
" Coz mam powiedziec... Zobaczylam
zupelnie nowa twarz mojego "kandydata"-mezczyzne kompletnie
oszalalego na punkcie corek, nie reagujacego na ich, co tu duzo
mowic, niezbyt grzeczne zachowanie, takze w stosunku do mnie...
Postanowilam o tym porozmawiac, w dogodnym momencie, nie mowiac zle
o dzieciach, raczej o tym co nie podobalo mi sie w jego reakcjach, a
raczej ich braku..."

JEsli ojciec, czy matka nie reaguja na złe zachowanie dzieci,
szczególnie w stosunku do obcych ludzi, to oni ich nie wychowuja,
tylko chodują.
I to w dosłownym tego słowa znaczeniu, tak jak się chowa świnie,
albo kury, bo jak się ma psa, to madry właściciel go wychowuje,
czyli "układa".

Zaś nerwowa reakcja ojca na zwrócenie uwagi i to nie skierowanych
bezpośrednio o dziecku, ale uwagę skierowaną do dorosłego, który nie
potrafi temu zaradzić uważam za szczyt przewrazliwienia, które na
przyszłość nie wrózy nic dobrego.
Przypomina mi to święte oburzenie mamuśki, która nerwowo reaguje nie
na własne dziecko plujące na starszą panią, ale właśnie na ową panią
która zwraca uwagę mamusce, że ma niewychowanego bachora.

Jestem sama rodzicem i boli mnie jak inni zwracaja uwagę na złe
zachowania mojego dziecka.
Ale zagryzam zęby i staram się być obiektywna.
Kiedy mój młody przegina, to reaguję.
Obojętnie czy na jego złe zachowanie zareaguje w ten sposób babcia,
dziadek, wujek, sasiadka, czy mój mąż.
Zapatrzeni we własne dzieci rodzice, bez względu na to co te dzieci
są obiektywnie warte, sa twórcami sfrustrowanych i popadajacych w
depresję dorosłych, którzy nagle po dwudziestu latach zycia w
poczuciu własnej wyjątkowosci i geniuszu odkrywają, ze ludzie wokół
twierdzą, ze ani nie są piekni, ani inteligentni, ani się w ogóle do
zycia nie nadają.
I potem taka "księżniczka", czy "książątko" odkrywają, że dla innych
ludzi sa zwykłym plebsem.
To bolesne bardzo i dupa boli strasznie po takim upadku.

>
> Ponadto - dla mnie przynajmniej - oczywistym jest, że dzieci (jak
> już się je ma) są najważniejsze dla "normalnego" rodzica. Dziwi
mnie
> np. wypowiedż Mamby - czy Ty, gdyby doszło do wyboru, uznałabyś
> swojego męża za ważnieszego od Twojego syna?
>
> Facet autorki wątku jasno powiedział (i słusznie), że dzieci są
dla
> niego najważniejsze. Nie oznacza to, że autorka wątku nie jest dla
> niego ważne (co ona sama potwierdza pisząc o jego zachowaniu wobec
> niej).
> Natomiast faktem jest, że nie wiadomo, czy ten facet kiedykolwiek
> dojrzeje do tego, by umieć inaczej poukładać wzajemne stosunki
> (sposób kontaktów z dziecmi i autorką wątku), tak by lepiej
> odpowiadało to jego partnerce.
>

[zonka77]

dobrze napisane natasza

[chalsia]

> Myślę, że taki właśnie, jak najbardziej słuszny wniosek można
> wyczytać ze słów autorki:
> " Coz mam powiedziec... Zobaczylam
> zupelnie nowa twarz mojego "kandydata"-mezczyzne kompletnie
> oszalalego na punkcie corek, nie reagujacego na ich, co tu duzo
> mowic, niezbyt grzeczne zachowanie, takze w stosunku do mnie...
> Postanowilam o tym porozmawiac, w dogodnym momencie, nie mowiac
zle
> o dzieciach, raczej o tym co nie podobalo mi sie w jego reakcjach,
a
> raczej ich braku..."
>
> JEsli ojciec, czy matka nie reaguja na złe zachowanie dzieci,
> szczególnie w stosunku do obcych ludzi, to oni ich nie wychowuja,
> tylko chodują.

nie mamy pojęcia jak się te dzieci de facto zachowały, a jak
wiadomo - choćby z tego forum - ludzie mają różne podejście do wielu
spraw (vide rozrzut opinii nt. pasierbiów przychodzących do łózka
ojca i nexi).
Tak więc nie opisane przez autorkę "złe" zachowanie mogło polegać
jedynie na tym, że się z nią nie przywitały albo nie zwracały na nią
uwagi w czasie spotkania (pierwszego chyba zresztą).
Oczywiście, mogło być rzeczywiście źle (np. napluły jej w twarz) -
ale JAK CAŁY CZAS piszę - nie wiemy o tym i w związku z tym
wnisokowanie od razu o hodowli księżniczek jest NA RAZIE
bezpodstawne.

[natasza39]

chalsiu, nie jest potrzebny szczegółowy opis zachowań dzieci.
Nieważne czy pluły i przeklinały, czy tylko się nie przywitały.
W tym zdaniu najważniejsze jest, to, że "rodzic jest kompletnie
oszalały".
Jeśli to nie dosłowny "chów księżniczki", to przynajmniej początek
chowu. I właśnie na tym etapie jest dobrze ów chów ograniczyć i
rozpoczac wychowywanie

---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[mamba30]

natasza39 napisała:

> chalsiu, nie jest potrzebny szczegółowy opis zachowań dzieci.
> Nieważne czy pluły i przeklinały, czy tylko się nie przywitały.
> W tym zdaniu najważniejsze jest, to, że "rodzic jest kompletnie
> oszalały".
> Jeśli to nie dosłowny "chów księżniczki", to przynajmniej początek
> chowu. I właśnie na tym etapie jest dobrze ów chów ograniczyć i
> rozpoczac wychowywanie
>
> -------------------------------------------------------------------
--
> Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi.
Podobnie
> jest z głupcami.

amen

oszalaly rodzic

[nangaparbat3]

W tym zdaniu najważniejsze jest, to, że "rodzic jest kompletnie
> oszalały".

Nataszko, przeciez to tylko bardzo emocjonalna OCENA. Wiecej mowi o Autorce
wątku niz o tym panu.

Chalsia, a ja mam do Ciebie jedno pytanie

[mamba30]

czy Ty jesteś, bądź byłaś macochą?

[braktalentu]

Mamba, błagam. Co to za argument?
Naprawdę nie trzeba być meteorologiem, żeby mieć coś do powiedzenia
na temat pogody.

[mamba30]

żadnego argumentu nie wysunęłam, zadałam proste pytanie i bynajmniej
nie dlatego, że uważam, iż osoba nie będąca macochą nie powinna się
wypowiadać w sprawach związanych z macochowaniem.

[chalsia]

na to pytanie Ci nie odpowiem - od prawie 2 lat nie piszę o swoim
życiu prywatnym (nie związanym z układem ja-dziecko-ex-nexia),
bowiem wtedy właśnie się okazało, że eks jest pilnym czytelnikiem
moich wypowiedzi na całym portalu gazety (łacznie z macochami).

tez jestem nmatka i tez reaguje

[nangaparbat3]

zauwazyłam nawet, że dość często inni bronia przede mna moje dziecko - ze sie
czepiam.
I wiem, ze ludzie maja bardzo zróznicowane poglady na to, co jest
niegrzecznością, a co nie.
Nie wiemy, co te dziewczynki robiły, ani dlaczego. Wiec to wlasciwie gadanie o
niczym.

[natasza39]

nangaparbat3 napisała:


> Nie wiemy, co te dziewczynki robiły, ani dlaczego. Wiec to
wlasciwie gadanie o
> niczym.


To prawda. Nie wiemy. I nawet gdybyśmy wiedziały, to pewnie część
uznałaby, że dzieci były na spotkaniu super grzeczne, a inne
powiedziałyby, że to niewychowane bachory.
Wiemy jednak, z relacji autorki, jaka była reakcja ojca na zwrócenie
mu uwagi przez partnerkę, na to, ze "nie reagował odpowiednio" (moim
zdaniem tutaj poprawny był jej przekaz, w którym nie czepia się
dzieci, ale raczej ojca).
A reakcja tatusia na uwagi partnerki była taka, że jej od razu
pokazał miejsce w szeregu. Dobrych parę metrów za dziećmi.
Nawet jesli mój M zwracałby mi uwagę na niektóre zachowania syna,
które ja uwazam za normalne, a on za niewłaściwe, to tłumaczę mu
jaki jest mój punkt widzenia, tłumaczę mu moje metody wychowawcze i
zawiłości charakteru mojego dziecka, a nie rabię mu w oczy, ze
zasadniczo to nie interesuje mnie jego zdanie na żaden temat
związany z synem, bo i tak synus jest dla mnie najważniejszy i nawet
jak mi na łeb nasra, to jest w porzo, a jemu guzik do tego.
---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

chalsia

[zonka77]

> znikąd nie
> wynikający wniosek, że facet hoduje sobie księżniczki

Wiesz co, wiem coś o tym, wierz mi. Mój mąż (wtedy jeszcze nie mąż) również nie
zwracał uwagi za zachowanie dziecka. Pobłażał córce podczas naprawdę
niegrzecznych zachowań. Było to bardzo widać. I również się nałuchałam że nigdy
nie będę na miejscu dziecka ani powyżej, oj nawet nie chcę pisać ile paskudności
się nasłuchałam.

Oboje z moim mężem dzisiaj wiemy że był czas w którym utrzymaliśmy się razem
tylko dlatego że szybko zaszłam w ciążę.
Ale to minęło na szczęście i było już dawno. Przypomina mi się tylko przy takich
wątkach. Ogromnie się cieszę że jesteśmy razem i nie uciekłam. On miał kupę
problemów ze sobą które musiał rozwiązać.

> Ponadto - dla mnie przynajmniej - oczywistym jest, że dzieci (jak
> już się je ma) są najważniejsze dla "normalnego" rodzica. Dziwi
> mnie
> np. wypowiedż Mamby - czy Ty, gdyby doszło do wyboru, uznałabyś
> swojego męża za ważnieszego od Twojego syna?

Mnie nie dziwi. Nie zgadzam się ze to normalne że dzieci są ważniejsze dla
rodzica niż mąż czy żona. Uważam to za nienormalne i niezbyt dobre dla
małżeństwa i dla dzieci. Każdy ma Chalsiu swoje miejsce w domu i miejsce dzieci
nie jest zdecydowanie na piedestale czy na pierwszym miejscu. Oddałabym życie za
córkę, to moje dziecko. Ale za męża również - to mój mąż. Mam takie zdanie bo
moim autorytetem jest Biblia. Dla nas jako wierzących układ jest jasny - mąż z
żoną tworzą jednośc, dzieci są ukochane bardzo ale to co jest między nami jest
inne. Dzieci są na równi kochane z współmałżonkiem. Nie ma pierwszego miejsca.
Nigdy nie powiedziałabym mężowi że córka jest dla mnie ważniejsza niż on. Nigdy.

Oczywiście tu o małżeństwie nie mówimy a o początkującym związku ale odniosłam
się do Twojej wypowiedzi.

[chalsia]

> Mnie nie dziwi. Nie zgadzam się ze to normalne że dzieci są
ważniejsze dla
> rodzica niż mąż czy żona. Uważam to za nienormalne i niezbyt dobre
dla
> małżeństwa i dla dzieci. Każdy ma Chalsiu swoje miejsce w domu i
miejsce dzieci
> nie jest zdecydowanie na piedestale czy na pierwszym miejscu.
Oddałabym życie z
> a
> córkę, to moje dziecko. Ale za męża również - to mój mąż.

ależ oczywiście, na codzień.
Tylko (tak jak zadałam Mambie pytanie) - gdyby obydwoje byli w
niebezieczeństwie za kogo oddałabyś to życie.
Mamba uważa to za toretyczne pytanie i nie myśli o tym . Ja uważam
jednak, że warto sobie stwiać także takie pytania, bo dzieki temu
możemy dotrzeć do sedna - do tego co jest priorytetem.
Gdy są dyskusje nt. wiązania się kobiety z dzieckiem z nextem (a i
takich pań na tym forum sporo) jasno widać, że dla matek jednak ich
dziecko i jego komfort jest wazniejszy niż "układy" z nexiem.

Ponadto jest jeszcze jedna zasadnicza różnica - Wy piszecie o
poważnych już związkach, a w tym wątku mamy do czynienia z 6-cio
miesięczną dopiero znajomością (i na dodatek facet wprost
komunikuje, że nie jest gotowy na stały/poważny związek).

[chalsia]

> Gdy są dyskusje nt. wiązania się kobiety z dzieckiem z nextem (a i
> takich pań na tym forum sporo) jasno widać, że dla matek jednak
ich
> dziecko i jego komfort jest wazniejszy niż "układy" z nexiem.

dopisek - chodzi o komfort emocjonalny.
I w sytuacji wyboru dobro dziecka/ dobro związku z nexiem te kobiety
rozstaną się z nexiem.

[zonka77]

wiem że chodzi o krótki związek - pisałam że odniosłam się wypowiedzi o tym kto
ważniejszy, dziecko czy mąż

Mam nadzieję że nigdy nie stanę w obliczu takiego wyboru. To kogo bym ratowała
zależałoby od wielu czynników - nie chcę się rozpisywać bo to dotyczy już mocno
moich przekonań religijnych a to już temat inny i nie na ten wątek

[natasza39]

chalsia napisała:
> Ponadto jest jeszcze jedna zasadnicza różnica - Wy piszecie o
> poważnych już związkach, a w tym wątku mamy do czynienia z 6-cio
> miesięczną dopiero znajomością (i na dodatek facet wprost
> komunikuje, że nie jest gotowy na stały/poważny związek).

Z tym się akurat zgadzam.
Ale w takich okolicznościach nie ma sensu również dyskusja
o "przeszczepach nerek", bo ja osobiście nie znam nikogo, kto
oddałby poznanemu przed 6 miesiącami nerkę zamiast własnemu dziecku.

A zatem skupmy się na tym czy wogóle ktokolwiek ma prawo zwracać
uwagę rodzicowi na złe zachowania dzieci?
Moim zdaniem ma!
Jeśli uzasadnione, to warto się nad tym zastanowić.
Jeśli nieuzasadnione, to oczywiście, że można sąsiadce
powiedzieć: "spierdalaj", ale komuś z kim się bawimy w zwiazek mniej
lub bardziej poważny raczej głupio
---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[natasza39]

zonka77 napisała:
>mąż z
> żoną tworzą jednośc, dzieci są ukochane bardzo ale to co jest
między nami jest
> inne. Dzieci są na równi kochane z współmałżonkiem. Nie ma
pierwszego miejsca.
> Nigdy nie powiedziałabym mężowi że córka jest dla mnie ważniejsza
niż on. Nigdy


I to jest właśnie clue!
Nawiasem mówiąc dla wielu małżeństw początkiem końca ich związku
jest, przez takie właśnie podejście, narodzenie się dziecka/dzieci.
W patologicznych rodzinach, dysfunkcyjnych powinno się stwawiać
dobro dzieci na pierwszym miejscu.
Ale w normalnym związku nie mozna odsunąć męża, czy żony na bok dla
dzieci.
Zresztą to sięw przyszłości mści na rodzicu.
Będzie na zawołanie dziecka do końca swoich dni, taki rodzic.
I powiem Ci, że znam trysiące takich przykładów wprost z zycia.

---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[chalsia]

> Ale w normalnym związku nie mozna odsunąć męża, czy żony na bok
dla
> dzieci.

bo w NORMALNYM (czytaj PRAWIDŁOWYM) związku nie zaistnieje sytuacja
takiego konfliktu interesów (pominąwszy jednoczesną potrzebę
transplantacji nerek u dziecka i partnera/rki ))

[zonka77]

oj a ty z tą transplantacją się uparłaś

Wiesz co..ja uważam swój związek za NORMALNY. Mój mąż ma córkęze mną a drugą z
inną kobietą. To nie przeszkadza mu być moim mężem. Nie stawia przedemną ani
naszj ani swojej córki. Dzieci kocha jak ojciec a mnie jak żonę. Ciężko mi to
wytłumaczyć żeby źle nie wypadło. Nie wiem kogo by ratował ale wiem że w
krytycznej sytuacji zawsze stanie murem za mną. Nawet jeśli sięze mnąnie zgadza
to powie mi to potem. Ogólnie nie ma u nas stopniowania i jest duża dbałość o to
co jest między nami. Ja też przerobiłam "oszalenie" na punkcie dziecka jak
urodziłam córcię. Myślę że to był jeden z czynników który ogromnie zmienił
mojego męża. Kiedy zobaczył jak to jest kiedy współmałżonek stawia cię na drugm
miejscu. Tak się nie da. Czy w normalnej czy rekonstruowanej rodzinie - nie
wierzę że tak się da.
Nie mówię o patologii, kiedy dzieciom dzieje się krzywda (znęcanie, picie itp)

nie mam pomysłu na sygnaturkę...

przepraszam za brak spacji/nt

[zonka77]

[chalsia]

> Wiesz co..ja uważam swój związek za NORMALNY

skrót myślowy zastosowałam - normalny (prawidłowy) związek to taki,
gdy nie istnieje konflikt interesów bowiem dla obydwojga rodziców
dziecko właśnie jest priorytetem.
I na Boga, przestańcie mylić stawianie dobra dziecka na pierwszym
miejscu za brak krytycyzmu, bezstresowe wychowanie czy uleganie
zachciankom dziecka.

[e_r_i_n]

chalsia napisała:

> I na Boga, przestańcie mylić stawianie dobra dziecka na pierwszym
> miejscu za brak krytycyzmu, bezstresowe wychowanie czy uleganie
> zachciankom dziecka.

Dokladnie. Abstrahujac juz od macochowych spraw, normalna matka
zawsze stawia dobro dziecka na pierwszym miejscu. A znaczy to, ze
gdyby kiedykolwiek musiala wybierac w sytuacji, gdy dobro dziecka
wyklucza dobro kogokolwiek innego, decyzja jest prosta.
Nie oznacza jednoczesnie tego, ze dziecko takie nie dostaje czasami
opr, czy tez jest wychwalane pod niebiosa 24h/doba.

zonka

[nangaparbat3]

> Nigdy nie powiedziałabym mężowi że córka jest dla mnie ważniejsza niż on. Nigdy
> .

Pewnie, ze takich rzeczy sie nie mowi, ani nawet niepowinno sie rozważać -
chociaż dziwnym trafem na tym forum podobne rozwazania sa niezwykle cżęste.
Przypomniało mi sie z dzieciństwa najbardziej znienawidzone przez mnie pytanie,
zadawane głownie przez stare dewotki: a kogo bardziej kochasz? mamusie czy tatusia?

Zauważ jednak różnicę miedzy męzem, z ktorym macie dziecko, jesteście razem ileś
tam lat, przeszliscie niejedno - a kimś, z kim od 6 miesiecy sie spotykasz. Czy
tez bylabys taka pewna, ze dziecko nie jest wazniejsze?

[zonka77]

no pewnie że nie miałabym pewności. Jeszcze raz napiszę: odniosłam się ogólnie
do wypowiedzi chalsi która zapytała o uczucia do meża i dziecka i potem jeszcze
dodała różnicę między rodziną "normalną" a nie (czyli z next lub nextem). Ja na
poziomie małżeństwa takiego różnicowania nie uznaję. Na poziomie początkowej
znajomości owszem, ale mówienie o tym i ustawianie kogoś na niższej pozycji
mówiąc mu o tym - to nie bardzo mi się podoba. Co więcej stawianie dzieci sobie
na pierwszym miejscu w uczuciach to jedno, a niereagowanie na ich niegrzeczne
zachowanie i pozwalanie na wszystko to całkiem co innego, przynajmniej ja tak
uważam. Kocham córcię o wiele bardziej niż np ciocię a mimo to nie pozwoliłabym
jej na niegrzecznośc wobec niej a gdybym dostała uwagę co do mojego czy córki
zachowania to najpierw bym się zastanowiła czy słuszna i jeśli tak -
powiedziałabym przepraszam i naprawiła. Jeśli nie to również nie mówiłabym że
córcia jest najważniejsza tylko po prostu bym dyskutowała o konkretnej racji.
Przecież można kochać bardziej a mimo to wychowywać, prawda? Uczyć szacunku do
innych - prawda? Jak dziecko na początku dostaje sygnał - do tej pani możesz się
zachowywać jak chcesz - to wiesz jak to trudno potem odwrócić?

To jest okropne kiedy rodzic jest zapatrzony w dziecko i każda nawet
najsłuszniejsza uwaga jest traktowana jako atak. Nie można się nawet bronić
przed takimi dzieciakami bo też to jest uznawane za nieprzychylnośc i atak.
Ojejuu, przerabiałam to - naprawdę!

święte słowa zonka!

[natasza39]

Zresztą pisałam o tym.
Umówmy się, że co innego kochać dzieci, najbardziej na świecie, a co
innego oczekiwać aby cały świat kręcił się wokół naszych dzieci.

---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[nangaparbat3]

OK, tylko ze wciąż nie wiemy, co takiego okropnego te dwie małe dziewczynki zrobiły.

[chalsia]

> Przecież można kochać bardziej a mimo to wychowywać, prawda? Uczyć
szacunku do
> innych - prawda? Jak dziecko na początku dostaje sygnał - do tej
pani możesz si
> ę
> zachowywać jak chcesz - to wiesz jak to trudno potem odwrócić?
>
> To jest okropne kiedy rodzic jest zapatrzony w dziecko i każda
nawet
> najsłuszniejsza uwaga jest traktowana jako atak.

zauważ, że ja nigdzie w tym wątku NIE PISAŁAM by stawianie dziecka
na pierwszym miejscu miało oznaczać pobłażanie niewłasciwym
zachowaniom.
Jakoś kilku osobom całkiem z automatu stawianie dziecka na pierwszym
miejscu kojarzy się z bezkrytycznym zapatrzeniem w dziecko (choć
wcale to nie jest jednoznaczne). Ciekawe czemu?

[zonka77]

bo doświadczyły tego na własnej skórze? Tego że jeśli rodzic na uwagę na temat
zachowania dziecka odpowiada ze dziecko jest na pierwszym miejscu i złości się i
nie chce nawet słuchać uwag i traktuje je jako atak na dziecko to jednak takie
stawianie dziecka na tym nieszczęsnym pierwszym miejscu JEST bezkrytycznym
zapatrzeniem?

Chalsia, jeszcze raz zwracam uwagę że w opisanej sytuacji nie chodziło o to że
nowa partnerka zażądała ustawienia się ponad dziećmi, nie pytała nawet jak
wygląda hierarchia - po prostu zwróciła uwagę na niegrzeczne zachowanie, również
wobec niej. A dowiedziała się że dzieci są ważniejsze. A wcale nie o to jej
chodziło - prawda?
Co z tego że są ważniejsze? Czy mają być w związku z tym (przepraszam za
porównanie) świętymi krowami?

[nangaparbat3]

Ale własciwie my wcale nie wiemy, jak przebiegała rozmowa.
Mozna zwrocic czlowiekowi uwagę w sposob, który powoduje, ze noz się w kieszeni
otwiera.
My tej rozmowy nie znamy, a Lamarsa jakos nie kwapi sie do uscislania faktow.
za to sposob, w jaki wypowiada się o partnerze, dla mnie jest co najmniej
niepokojacy (obsesja, oszalały). Juz pisalam, ale powtórzę - to co w tym poscie
najbardziej mi sie nie podoba, to absolutny brak chociazby proby postawienia
siebie w sytuacji partnera, zrozumienia jego postepowania.
Jest zupełnie prawdopodobne, ze Lamarsa na przykład nie moze znieść sytuacji,
kiedy partner więcej uwagi poswieca komus innemu niz ona sama - albo kiedy przez
jakiś czas całkowicie te uwagę skupia na dzieciach. To oczywiscie moje fantazje,
ale i tak moze być.
Ja nie zapomne kochanki exa mojej przyjaciolki, ktora mu wlaziła na kolana kiedy
odwiedzaly ich jego dzieci. Różnie bywa.

[chalsia]

Lamarsa napisała:

"Postanowilam o tym porozmawiac, w dogodnym momencie, nie mowiac zle
o dzieciach, raczej o tym co nie podobalo mi sie w jego reakcjach, a
raczej ich braku..."

postawcie się w sytuacji tego faceta - po pół roku znajomości bierze
obie córki na zapoznawcze spotkanie ze swoją dziewczyną. Wszyscy są
zestresowani, dzieci też. Coś się stało (i zupełnie nie wiadomo co -
może naprawdę nic wielkiego). Po spotkaniu kobieta (i to bezdzietna)
facetowi de facto zarzuca, że jest kiepskim ojcem - bo tak można
właśnie odczytać jej słowa.
A nie ma do tego jakichkolwiek podstaw - po raz pierwszy widziała go
z dziećmi i już ma pretensje - tak to właśnie facet mógł odebrać. No
to jak się poczuł zaatakowany, to wywalił z grubej rury o tym kto
jest na pierwszym miejscu. A być może chciał przekazać, że dzieci są
prorytetem co nie oznacza braku krytycyzmu do dzieci.
_____________________________
Oczywiście gdyby dziewczynki np. napluły na nią i ojciec by nie
zareagował, to można wtedy rzeczywiście obawiać się, że facet jest
bezkrytyczny do dzieci, ma wobec nich poczucie winy itp, itd i to
wszystko co na tym forum jest dobrze znane, jako miś dający doopy w
roli odpowiedzialnego ojca. I wtedy odczyt calej sytuacji jest
trochę inny, a także rokowania dla związku. Niemniej niezbyt
właściwa forma komunikatu i tak pozostaje

Zasadą podstawową komunikacji jest mówienie o swoich uczuciach, a
nie o tym jaki jest drugi człowiek albo co źle zrobił (bo to jest
jedynie ocena mówiącego).

[zonka77]

> może naprawdę nic wielkiego
myślałam że nie chcę go urazić i że za wcześnie a potem doszło do tego że jak
tylko powiedziałam że chciałabym pogadać to już był wściekły.

Jestem faktycznie w y j ą t k o w o cięta na takie zachowanie ze względu na
własne doświadczenia.

ojej powyższy post się uciął więc od nowa:

[zonka77]

> może naprawdę nic wielkiego

może tak a może nie - a co to jest coś wielkiego? Naplucie w twarz, tak? Bo dla
mnie sygnałem ostrzegawczym byłoby to że dzieci odnoszą się niegrzecznie do taty
i do mnie a tata nic na to. Jako nie rodzic można mieć spory problem ze
zrozumieniem. Ja nawet jako rodzic mam problem z akceptacją takich sytuacji.

> postawcie się w sytuacji tego faceta

postawmy się w sytuacji tej kobiety. Pół roku facet był czuły kochający, pół
roku czułyśmy się wyjątkowe, jedyne i kochane. Potem idziemy na spotkanie z jego
dziećmi i nagle widzimy zupełnie innego faceta! Dzieci nie mamy więc wyjątkowo
ciężko to zrozumieć. A kiedy mówimy że nam się coś nie podoba to dowiadujemy się
że facet gotowy nie jest, że musi sobie poukładać i że wcale nie jesteśmy dla
niego tak ważne jak sądziłyśmy. Mimo że nie chciałyśmy się stawiać na pierwszym
miejscu nad dziećmi to jednak nie sądziłyśmy że z hukiem wylądujemy na dalszym
planie.

Sądzę że to właśnie jego zadaniem było sprawić żeby wszyscy czuli się dobrze.
Sądzę również że kiepski sposób wybrał na wyrażenie wątpliwości co do swojej
gotowości do związku - wyszło dokładnie tak że na uwagę o dzieciach się zjeżył i
wypalił nieadekwatnie do sytuacji. A to prowadzi do wniosku że na punkcie dzieci
jest nadwrażliwy i patrzy nieco bezkrytycznie. Ja po prostu dokładnie pamiętam
identyczne zachowanie mojego m i dlatego mi się to bardzo kojarzy.

Ja się na początku mojego związku właśnie nie odzywałam nic.
myślałam że nie chcę go urazić i że za wcześnie a potem doszło do tego że jak
tylko powiedziałam że chciałabym pogadać to już był wściekły...

Jestem faktycznie w y j ą t k o w o cięta na takie zachowanie ze względu na
własne doświadczenia.

[chalsia]

> jest nadwrażliwy i patrzy nieco bezkrytycznie. Ja po prostu
dokładnie pamiętam
> identyczne zachowanie mojego m i dlatego mi się to bardzo kojarzy.
>

> Jestem faktycznie w y j ą t k o w o cięta na takie zachowanie ze
względu na
> własne doświadczenia.
>

rozumiem, że Ci się tak kojarzy, ale to nie oznacza, że u autorki
watku jest taka sama sytuacja.
Na tej zasadzie, skoro nie lubię brukselki, powinnam uznać, że nikt
nie lubi brukselki. A jak wiadomo - tak nie jest.

własne doswiadczenia

[nangaparbat3]

A to prowadzi do wniosku że na punkcie dzieci
jest nadwrażliwy i patrzy nieco bezkrytycznie. Ja po prostu dokładnie pamiętam
identyczne zachowanie mojego m i dlatego mi się to bardzo kojarzy.

Ja się na początku mojego związku właśnie nie odzywałam nic.
myślałam że nie chcę go urazić i że za wcześnie a potem doszło do tego że jak
tylko powiedziałam że chciałabym pogadać to już był wściekły...

Jestem faktycznie w y j ą t k o w o cięta na takie zachowanie ze względu na
własne doświadczenia.



ale partner (? nie za wczesnie na takie okreslenie?) Lamarsy nie jest Twoim M.
Byc moze jest do niego bardzo podobny - ale tylko BYć MOżE. Twoje doswiadczenia
nie są jedyne czy uniwersalne (gdybys jeszcze miała 50 kolejnych M reagujacych
podobnie, to bym się nie czpiała - al on jest jeden jedyny przecież) - warto
ociupinke sie zdystansować, skoro rozmawiamy o innych osobach.

[braktalentu]

Dorosły facet mówi mi, że jeszcze nie jest gotów na poważny związek.
Ja, dorosła kobieta traktuję dorosłych facetów poważnie. Zadaję
sobie pytanie, czy i ile mogę czekać na "gotowość" Pana. Inofmuję Go
o podjętej decyzji i na tym kończę temat. No, chyba, że w grę
wchodzi wyprowadzka. Wtedy w zależności od okoliczności "kto u kogo"
proszę o spakowanie się, lub o pomoc w zniesieniu rzeczy do
samochodu.

Pan ma dzieci. To JEGO dzieci i ON decyduje, które zachowania będą
akceptowane, a które nie. To wcale nie znaczy, że ja muszę
akceptować te same zachowania w stosunku do mnie i moich bliskich.
Traktuję dzieci poważnie. I nie ma dla mnie znaczenia, czy
niegrzecznie zachowa się w stosunku do mnie Jaś sąsiadów,
pasierbica, czy dziecko w poczekalni u dentysty. Na niegrzeczne
zachowanie w stosunku do MNIE reaguję sama. Grzecznie i stanowczo.
Gówno mnie obchodzi, że mamusia Jasia pozwala Mu się lać po mordzie
traktorkiem i obrzucać inwektywami. JA w stosunku do siebie nie
pozwalam. Nie zwracam M-owi uwagi na zachowanie Jego córki. Widzi je
tak samo jak ja i ma możliwość ustosunkować się samodzielnie. Jasno
wytyczam granice dotyczące mojej osoby i wymagam ich bezwzględnego
przestrzegania.

Jeżeli Pan o Ciebie dba. Jest ciepło, miło i przyjemnie, to dlaczego
nie zaryzykować kolejnych 6 miesięcy? Być może z czasem Jego córki
okażą się być fajnymi babeczkami i bardzo się polubicie. A jak nie?
To nie. Jego problemy wychowawcze wcale nie muszą Cię dotyczyć.
Teściowa też może być mało fajna, ale przecież nie z Nią jadasz
śniadanie następnego dnia rano.

A odpowiedzi na poważniejsze pytania będziesz sobie udzielała, gdy
Wasz związek wejdzie w poważniejszą fazę.

[m-m-m]

>>>>>Na niegrzeczne
zachowanie w stosunku do MNIE reaguję sama. Grzecznie
i stanowczo


Oczywiście tak, ale ja też oczekuję, że ojciec/matka
jako świadkowie takiego zachowania swojej pociechy
również podejmą temat i ustosunkują się do niego
wychowawczo.
To tak samo działa jak w szkole na zebraniu:
nauczycielka mówi do rodziców o kłopotah wychowawczych
z ich dziećmi, co nie oznacza, że stojąc w klasie pod
tablicą nie reaguje na ich zachowanie.

miejsce w szeregu

[nangaparbat3]

Gdybym spotykala się z mezczyzną, ktory by mnie, znaną sobie od sześciu
miesięcy, postwaił PRZED dziecmi, ktore kocha i wychowuje od 5 czy 8 lat, nie
moglabym sie dziwić, gdyby po paru latach postawił przede mna jakaś bardziej ode
mnie atrakcyjna slicznotkę.

PS

[nangaparbat3]

To oczywiscie nie znaczy, ze ma im pozwolic na zle zachowanie wobec mnie. Czy
kogokolwiek innego.

[natasza39]

nangaparbat3 napisała:

> Gdybym spotykala się z mezczyzną, ktory by mnie, znaną sobie od
sześciu
> miesięcy, postwaił PRZED dziecmi, ktore kocha i wychowuje od 5 czy
8 lat, nie
> moglabym sie dziwić, gdyby po paru latach postawił przede mna
jakaś bardziej od
> e
> mnie atrakcyjna slicznotkę.

Demonizujesz nanga!

JA w poście autorki watku nie zauważyłam, że chciała deklaracji
typu "Ja albo dzieci".
Raczej zachowała się po partnersku, chcąc skomentowac pewne wrażenia
ze spotkania, a spotkało ją na wstępie, pokazanie miejsca w szeregu.

Inna sprawą jest czy po tak krótiej znajomości powinno się
wogóle "wtracać" w wychowanie dzieci.
Osobiście pewne zachowania, choć bardzo mnie wkurwiały, komentowałam
po bardzo długiej znajomości i to wtedy, gdy padły już deklaracje z
obu stron co dalszej przyszłości.
---------------------------------------------------------------------
Szarańcza jest plagą, chociaż jeden owad nie stanowi plagi. Podobnie
jest z głupcami.

[zonka77]

nanga ale to nie chodzi o to żeby stawiać kogoś na pierwszym, drugim czy piątym
miejscu!
Jak dla mnie facet mógłby sobie darować dyskusję o miejscach.
Nawet jeśli kocha swoje córki najbardziej i są na pierwszym miejscu to nie jest
równoznaczne z pozwalaniem im na wszystko.
To, kto jest na jakim miejscu wogóle dla mnie nie jest tu argumentem. Jeśli
dzieci się zachowują niegrzecznie w stosunku do partnerki i ona zwraca facetowi
uwagę że jej się to nie podoba a w zamian dostaje odpowiedź że jest mniej ważna
niż dzieci to dla mnie jest odpowiedź nie na miejscu i nie na temat. Nie
powiedziała "chcę być na pierwszym miejscu"

wiesz co podam przykład:
córka mojego m miała zwyczaj nie pozwalać dorosłym mówić. Jak tylko zaczynałam
zdanie - ona zaczynała gadać o czymś innym, bardzo głośno żeby mnie zagłuszyć.
Nie tylko ze mną tak robiła, z babcią jednąi drugą, ze znajomymi - m zero
reakcji. W końcu się wkurzyłam i powiedziałam m że to nieładnie, że czuję się
dziwnie musząc milknąć za każdym razem kiedy jego 7 letnia córka wtrąca mi się w
zdanie. A musiałam bo m mnie uciszał pozwalając gadać córce. I usłyszałam żebym
nie stawała między nim a córką. Wiesz co - dla mnie to było czyste chamstwo. Nie
stawałam między nimi tylko domagałam się prostego szacunku i normalnej
grzeczności. Nie pytałam kogo bardziej kocha tylko prosiłam o podstawowe zasady
kultury! Obroniłam się w końcu sama. Nie zważając na skrzywioną minę m sama
powiedziałam młodej żeby nie wtrącała mi się w zdanie bo to bardzo nieładnie
tyle razy aż zrozumiała że sobie nie pozwolę.
Moją córkę za coś takiego tępiłabym strasznie bo to niegrzeczne i niemiłe. I
miłośći miejsce w szeregu nie ma tu NIC do rzeczy!

[zonka77]

chyba zaczynam się powtarzać i piszemy z Nataszą to samo

[m-m-m]

No to i ja dochodzę do "chóru": tez mam wrażenie, że
cały czas piszę to samo co Zonka i Natasza )

[mamba30]

ja może mniej piszę, ale dokładnie to samo mam na mysli. Przerobiłam
w praktyce, o ile czytałyście mój poniższy wątek.

[zielnaa]

przerabiałam to samo. Z dwóch stron - jako ignorowana przez pasierba
macocha i jako matka, której mąż zgłaszał uwagi co do zachowania jej
syna, a swojego pasierba. Przeżyliśmy, dotarliśmy się. Czasem nadal
są sytuacje zapalne, ale jedyną płaszczyzną, na której można
osiągnąć porozumienie to zasada "nia ma świętych krów".
a.

[nangaparbat3]

Ja tu sie odnioslam przede wszystkim do postu Mamby, ktory zrobił na mnie duze
wrażenie:


>>No cóż, uważam, że to nie fair z jego strony, że sobie ustanowił
taka hierarchię. Już na samym wstępie pokazał Ci, gdzie jest Twoje
miejsce w szeregu.

[kimbeli]

Rodzice (rodzic) powinni zadbać przede wszystkim o interes osób
najsłabszych. Motamy sobie życie tak czy inaczej, szukamy takiego
układu, w którym nam będzie najlepiej, chcemy być szczęśliwi. mamy
do tego prawo. Powinniśmy jednak pamiętać o tym, że dziecko
całkowicie jest zależne od nas.
Ono sobie „konfiguracji” nie wybiera i nie ono decyduje o tym, że u
taty spędza weekend i połowę wakacji. A chciałoby mieć taką rodzinę,
jak kolega z podwórka.
Bardzo często nie od nas to zależy. Bywa, że jest to jedyne sensowne
rozwiązanie. Ale trzeba o tym pamiętać, że to my fundujemy naszym
dzieciom te wątpliwe „atrakcje”, bo to nie one wybierały sobie
nieodpowiedzialnego ojca (matkę) i nie one podejmowały decyzję o
rozwodzie czy związaniu się z kimś innym.
Tu nie chodzi o ustalenie „ważności” w rodzinie czy kolejność
kochania, ale o chronienie tych, którzy sami o siebie nie zadbają –
zwyczajnie nie mają takiej możliwości.

W dobrze pojętym interesie dziecka jest też prawo do wychowania.
Jeżeli rodzic tego nie widzi, trzeba mu to powiedzieć. I nie ma tu
znaczenia czy jest to rodzic na co dzień czy na „wychodne”. Skoro
tego nie widzi – trzeba mu to uświadomić. Inna rzecz w jaki sposób.
Bardzo często rodzic winny rozpadu rodziny chce wynagrodzić to
dzieciom. Bywa że dochodzi w związku z tym do kuriozalnych sytuacji.

Oczywiście do dyskusji jest ocena niewłaściwego zachowania dzieci i
tolerancja rodziców czy otoczenia. Pamiętać należy również o tym, że
5-, czy 8-latek jest bardzo podatny na wpływy innych, szczególnie
jeżeli „wpływającym” jest rodzic niejako „codzienny”, do której my
możemy mieć liczne zastrzeżenia, ale dla dziecka jest on kimś znanym
i kochanym. Z kim się liczy. Niektóre zachowania mogą wypływać ze
swoistej lojalności wobec takiej osoby – szczególnie jeżeli zdaniem
dziecka jest ona pokrzywdzona przez byłego partnera.


Znam przypadek, gdzie ukochana córka mojego znajomego, natychmiast
po ustaniu obowiązku alimentacyjnego zerwała wszelki kontakt z
ojcem. Już po rozwodzie rodziców były to radzej chlodne uczucia z
jej strony, chociaż poprawne. Do drugiej żony ojca, którą winiła za
rozpad małżeństwa rodziców, zawsze odnosiła się wyłącznie wrogo. Nie
chce znać również swojego przyrodniego rodzeństwa. Czyli może być i
tak.

Oszalala obsesja

[kicia031]

Z tego, co widze wokol siebie, to wiekszosc rodzicow szaleje na
punkcie swoich dzieci i ma wyrazne objawy obsesji. Najciekawsze jest
to, jak pojawienie sie takiej obsesji raportuja ludzie, ktorzy przed
pojawieniem sie dzieci glosili, ze oni to nigdy w zyciu...

Dla osoby postronnej moze to byc rzeczywiscie niezrozumiale, a nawet
bolesne, jesli uwaga potencjalnego partnera, do ktorej bylismy
przyzwyczajeni ogniskuje sie na kims innym.

Nie wiem, czy jest w twojej sytuacji jakas sensowna rada - roznie
sytuacja moze sie rozwinac. Moze warto sie wycofac, jesli mialabys
byc z tym nieszczesliwa? Poki czas?