Wasz ukochany wiersz- wpisujcie :)

[Gość: Anulkina]

No to zakładam nowy wątek! Wpisujcie tuatj wasze ulubione wiersze i
wierszyki :) jak sie troche nazbiera to wydamy tomik "ulubione wiersze
forumowiczów porratlu gazeta.pl" czy coś w tym guscie :)serdecznie
zapraszam :]

[totylkopozory]

Jest ich kilka, może kilkanascie, wiec jak wątek nie upadnie, bede kazdego dnia
dodawal jeden :-)
Na początek...

"Do siebie" - Lermontow

Kiedym, wbrew sercu, postanowił
Już jej nie kochać - na com liczył?
Kres wyznaczyłem bezkresowi,
Miłość bez granic - ograniczył.

Na jedną chwilę, przeniewierca,
Wzgardziłem straszną jej potęgą -
I dowód mam, że pragnień serca
Nie wstrzymasz wolą ni przysięgą.

Że nic mym więzom nie podoła,
A spokój, który mnie dziś mami,
To głos przelotny - pieśń anioła
Nad uśpionymi demonami.

[anulkina]

totylkopozory super że zacząłeś :) ja tez mam ich wiele, moze najpierw:
Josif Brodski "Piosenka o Bośni"



W chwili, gdy strzepujesz pyłek,

jesz posiłek, sadzasz tyłek

na kanapie, łykasz wino -

ludzie giną.



W miastach o dziwacznych nazwach

grad ołowiu, grzmot żelaza:

nieświadomi, co ich winą,

ludzie giną.



W wioskach, których nie wyśledzi

wzrok - bez krzyku, bez spowiedzi,

bez żegnania się z rodziną

ludzie giną.



Ludzie giną, gdy do urny

wrzucasz głos na nowych durni

z ich nie nową już doktryną

"Nie tu giną".



W stronach zbyt dalekich, by nas

przejąć mógł czyjś bólu grymas,

gdzie strach lecieć cherubinom -

ludzie giną.



Wbrew posągom i muzeom -

jako opał służy dziejom

przez stulecia po Kainie

ten, kto ginie.



W chwili, kiedy mecz oglądasz,

czytasz, co wykazał sondaż,

bawisz dziecko śmieszną miną -

ludzie giną.



Czas dzielący ludzkie byty

na zabójców i zabitych,

zemści się w rubryce szarej:

tak, w tej pierwszej.

(tłum. Stanisław Barańczak)

[Gość: Karina]

Moje córy lubią wierszowanki Grudkowskiego.
Autor nieznany mi - znalazłam jego "twory" na jego blogu:)

"Śpiewające ryb z Ukajali"

Czy ryby śpiewają wciąż w Ukajali?
Czy dały się wyprzeć Zachodu fali,
Gdy zamiast rzecznej pić wody do woli,
Indianie toną w Coca-Coli.

O Piękna moja, co będzie z nami?
Gdy sterty śmieci są za oknami,
Gdy w Ukajali zamiast ryb wielu,
Zobaczysz śmietnik, mój Przyjacielu...

Fiedler by się zasmucił,
Gdyby do dżungli powrócił,
I zamiast piranii w Amazonce
Zobaczył butelki i puszki błyszczące.


Oh! Jakże wielki to szok!
Gdy czujesz ten zapach co krok,
Gnijące odpady i ich opary,
Zabiły nawet krwiopijcze komary.

Matka Natura w depresję popada,
Gdy człowiek jej skarby z dżungli wyjada,
Po rozum do głowy idź lepiej, zawczasu,
Zanim odbierzesz życia dar, lasu

[Gość: Teem]

Gałązka palmy palestyńskiej - M. J. Lermontow

Powiec gałązko z pól Palestyny
Gdzieś to kwitnęła, gdzie żyłaś?
Jakich pagórków, jakiej doliny
Przyozdobieniem tam byłaś?

U przezroczystych nurtów Jordanu
Czy wschodu promień cię pieścił?
Czy nocny wicher w górach Libany
Gniewnie w twych liściach szeleścił?

Kiedy Solimy biednie synowie
Twoje gałązki splatali
Czy modły ojców w śpiewanym słowie
Lub cichym szepcie ci słali?

I czy po dziś dzień palma ta rośnie
Wabiąc do siebie w dzień skwarny
I podróżnika chroniąc litośnie
W cieniu korony swej gwarnej?

Lub może zwiędła, jak ty w rozłące
Niepokrzepiona łzą żadną,
A szarą warstwą pyły gorące
Na zżółkłe liście się kładą

Wyznaj mi, jaki pielgrzym pobożny
Niósł cię do naszej krainy.
Czy często płakał w tęsknocie trwożnej
I czy znać łez twych ścieżyny?

Czy też, jak dobry żołnierz wojsk pańskich
Czołem przyświecał pogodnym
Bo pełnąc służbę u prawd chrześcijańskich
Niebios się zawsze czuł godym?

Pieczołowitą strzeżona ręką
Stoisz, gałązko miłości
Jak przed obrazu złotą sukienką
Wierna strażnica świętości

Mrok przezroczysty, lampki promienie
I święty symbol, krzyż z drzewa
Tow szystko pokój i ukojenie
Naokół ciebie rozlewa...

Z wierszy Lermontowa to polecam jeszcze
"Mój demon"
"Więzień"
"***" (Chcę żyć! chcę smutku!...)
no, i oczywiście "Śmierć poety", za który został zesłany na Kaukaz (niepolityczny)

[Gość: ble ble]

swietne swietne!

[Gość: Do_]

Niezbyt oryginalnie, ale to jeden z moich ukochanych

"Pod jedną gwiadką" W. Szymborskiej

Przepraszam przypadek, że nazywam go koniecznością.
Przepraszam koniecznośc, jeśli jednak się mylę.
Niech się nie gniewa szczęście, że biorę je jak swoje.
Niech mi zapomną umarli, że ledwie tlą się w pamięci.
Przepraszam czas za mnogość przeoczonego świata na sekundę.
Przepraszam dawną miłość, że nową uważam za pierwszą.
Wybaczcie mi, daleki wojny, że noszę kwiaty do domu.
Wybaczcie, otwarte rany, że kłuję się w palec.
Przepraszam wołających z otchłani za płytę z menuetem.
Przepraszam ludzi na dworcach za sen o piatej rano.
Daruj, szczuta nadziejo, że śmieję się czasem.
Darujcie mi, pustynie, że z łyżką wody nie biegnę.
I ty, jastrzębiu, od lat ten sam, w tej samej klatce,
zapatrzony bez ruchu zawsze w ten sam punkt,
odpuść mi, nawet gdybyś był ptakiem wypchanym.
Przepraszam ścięte drzewo za cztery nogi stołowe.
Przepraszam wielkie pytania za małe odpowiedzi.
Prawdo, nie zwracaj na mnie zbyt bacznej uwagi.
Powago, okaż mi wspaniałomyślność.
Ścierp, tajemnico bytu, że nie mogę być wszędzie.
Przepraszam wszystkich, że nie mogę być każdym i każdą.
Wiem, że póki żyję, nic mnie nie usprawiedliwia,
ponieważ sama sobie stoję na przeszkodzie.
Nie miej mi za złe, mowo, że pożyczam patetycznych słów,
a potem trudu dokładam, żeby wydały się lekkie.

Pozdrawiam
Do_

[Gość: Evelina]

"Deszcz jesienny" Staff i "Lucyfer" Micinskiego :D

[Gość: bdx65]

S. Grochowiak - "Płonąca żyrafa", "Do pani", "Franz Kafka", "Menuet z
pogrzebaczem".
T. Karpowicz - "Rozkład jazdy"

[tetys]

Karina pozdrów córy ode mnie :)))))))))))

[wqrwiony]

a propos Brodskiego, dwie sztuki jego wierszy w muzyczno śpiewnej interpretacji
niejakiego Mirosława Czyżykiewicza, wspomniany "Giną ludzie" (w tłumaczeniu
niebarańczakowym) i "Kochana":

s62.yousendit.com/d.aspx?id=3RLNOJNDHUC202T2DCIDJ7621Q
s62.yousendit.com/d.aspx?id=3RAGGNS0XECT33UZXGSRY8KATV

"Ogród zaklęty" - Leśmian

[totylkopozory]

Tak na dobry początek dnia ;-)

Tak mi mówili aniołowie,
Co znają prawdę, skryta w słowie,
Że tam, gdzie wisząc nad przestrzenią,
Brzegi wieczności się zielenią,
Przedarłszy czasu mdłe osłony,
Wzgórzami tęsknot otoczony,
Zakwita ogród niezbadany,
Zaczarowany, obłąkany -
Zaczarowany skonem zorzy
I obłąkany mgłą bezdroży!

Więc wizją skrzydeł spromieniony,
Szedłem w cudowne owe strony
Poprzez stężałych snów urwiska,
Przez dawnych bytów uroczyska
I napotkałem w swej podróży
Zerwanej niegdyś widmu róży
I mary lilij, co w przestworze
Na widziadlanym tkwią jeziorze.
I spotykałem śród rozdołów
Omszone zwłoki tych aniołów,
Których Bóg strącił w te bezdenie
Za potępieńcze serc płomienie.
l spotykałem senne kraje,
udzie wszystko mgłą i mgłą się staje,
Gdzie się kołysze w mgieł odmęcie
Dziwaczny okręt przy okręcie,
A melancholii słodkie fale
Przez ich pokłady mkną niedbale
I w bezpowrotne płyną dale!..

Aż areszcie, depcząc pierś obłoku,
Jakiegoś Boga mając w oku,
Z duszą na wschodzie i zachodzie.
Stanąłem blady w ty m ogrodzie!
Tam każde drzewo jest zaklęte,
Tam są topole wniebowzięte,
Kaskady drętwe, w snach skąpane,
Mocą obłędów sfałdowane
I takich jezior tonie sine,
Ze straszno spojrzeć w ich głębinę,
Ze straszno spojrzeć w ich zwierciadła,
By twarz ci nagle nie pobladła,
Gdy ujrzysz skryte w nich widziadła.

Pod jednym drzewem niezbadanym,
Zaczarowanym, obłąkanym,
Gdzie każdy liść od marzeń kona,
Na wpół stworzona, wpół waśniona
Królewna cudna odpoczywa!
Z skroni jej warkocz wonny spływa,
Spływa i wpływa w alej głębie,
Zwisa na każdej skały zrębie,
Po wszystkich ścieżkach tak się ściele,
Jak czarodziejskie jakieś ziele,
y w górze - srebrem pałająca,
Niewyczerpana głąb miesiąca!

Mów mi, królewno moja blada,
W jaki się mrok twój sen zapada?
I z jakich stron twych oczu dale!
I z jakich mórz twych warg korale?
I z jakich piekieł twe warkocze.
Po których drżący teraz kroczę!
I mów mi, w jaką wiodą stronę
Warkocze twoje nieskończone -
Bo mnie na wiek, na wiek już cały
Warkocze twoje opętały!

Ach! idźcie wszyscy, idźcie ze mną
Ku niej - w krainę ponadziemną,
Lecz nie pytajcie mnie (o Boże!
I któż mnie spytać o to może!),
Gdzie jest ten ogród, gdzie te światy.
Do których wszystkie tęsknią kwiaty
I wszystkie dusze snem ozdobne,
Co są do kwiatów tak podobne!
I skąd ta powieść moja zwiewna!
I czym jest cudna ta królewna!
Bo choć mi serce rozpłomienia -
Już nie pamiętam jej imienia!
I choć mi zawsze taka bliska -
Już nie pamiętam Jej nazwiska!

Lecz wiem, ze ogród ten istnieje,
Że tai własne moje dzieje,
Ach! dzieje straszne, niezbadane,
Zaczarowane, obłąkane,
Bo mi mówili aniołowie,
Co znają prawdę, skrytą w słowie,
Ze tam, gdzie wisząc nad przestrzenią,
Brzegi wieczności się zielenią,
Przedarłszy czasu mdłe osłony.
Wzgórzami tęsknot otoczony,
Zakwita ogród niezbadany,
Zaczarowany, obłąkany!
Zaczarowany skonem zorzy
I obłąkany mgłą bezdroży!

[Gość: Jaaa]

Już go tu przytaczałam :)

Sonet 61
Czy to z twej woli twój obraz otwiera
Ciężkie powieki moje nocą ciemną?
Czy to ty pragniesz, bym się budził nieraz,
Gdy cień twój tańczy i bawi się ze mną?
Czy to jest duch twój od ciebie nasłany
Z dala od domu, by w myśl mą się wkradał,
Szukał mych błędów i chwil zmarnowanych,
By twej zazdrości sens jakowyś nadał?
Nie, twoja miłość nie jest aż tak wielka,
By mi zakłócać spokój nocnych marzeń,
To moja własna miłość - budzicielka
Wciąż mi dla ciebie nocą czuwać każe.
A przeto czuwam, choć ty o tej porze
Przy innym nazbyt blisko jesteś może.

Wiliam Szekspir
tł.Jerzy Łowiński

[Gość: autorr]

"Patrzysz na mnie, lecz nie widzisz, nie dostrzegasz,
Słyszysz mnie, nie słuchasz. Nie zamierzasz!
Przepraszam.
Czuję Cię na każdym kroku,
W każdy tydzień, miesiąc, rok do roku,
Anemiczny głód od środka mnie pożera.
Ja chcę Ciebie, Ciebie, Ciebie. Teraz..."

[iontichy]

Stanisław Lem:
Apentuła niewdziosek, te będy gruwaśne,
W koć turmiela weprząchnie, kostrą bajtę spoczy,
Oproszędły znimęci, wyświrle uwzroczy,
A korśliwe porsacze dogłębnie wyczkaśnie.

[Gość: plecaneczka]

Dojrzałośc -Z.Herbert

Dobre jest to co było
Dobre jest to co będzie
Dobra jest nawet teraźniejszość.

[Gość: kasia]

ch ch cha.
Świetne! Też mi się podoba.
Bardzo "dojrzałe".. nic dziwnego że przez GW został namaszczony na głównego
wieszcza RP (zaraz po Miłoszu ooczywiścief course..)

[Gość: sweet]

standardzik: 'Testament mój' Słowackiego

"Do prostego czlowieka"...

[totylkopozory]

...Juliana Tuwima

Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z pannami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!"

Pilot...

[Gość: Anulkina]

Pilot
intermezzo smutne

czy to anioł zlatuje na ziemię
z ramionami jak w uścisku
a zleciawszy wśród trawy drzemie
na szerokim wichrowym lotnisku

czy to chmura zapłonęła w górze
czemu rosa na trawach czerwona
anioł zleciał na płonącej chmurze
otwierając szeroko ramiona

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

[Gość: czarny_kwadrat]

Żal mi nadziei

Żal mi nadziei, co się nie spełniły
żal białych płatków, co pomknęły w dal,
żal mi tych dziewczyn, które się spóźniły
na karnawału najpiękniejszy bal

Żal mi okazji, które zmarnowałem
przez chwilę tremy, co dopadła mnie,
żal mi tych listów, których nie wysłałem,
podpisywanych: miła kocham cię

Dlatego przeżyć chcę do cna
to wszystko, co mi życie niesie,
gdy młoda wiosna bzami gra,
gdy się zapala wczesna jesień

By nie żałować wierszy niespełnionych,
nie minąć nuty, która szuka słów
i dotknąć białych ramion wyrzeźbionych
w światłości, która nie powróci znów...

Żal mi nadziei, co się nie spełniły
żal wczesnej wiosny, gdy dojrzewa liść,
żal mi tej drogi, którą mgły spowiły,
którą w nieznane nie umiałem iść

Żal mi tych losów, których nie kupiłem
a przecież wygrać mógłby każdy z nich,
żal mi tych włosów, których nie tuliłem
i nawet dostrzec nie umiałem ich
Więc chcę do bólu przeżyć to

co jeszcze z życia mi zostało,
żeby wspominać było co
żeby się nic nie zmarnowało

By czas jaskrawy dognać i przegonić
żeby nie stchórzyć, nie pójść drogą złą
i aby jednej chwili nie uronić
z wielkiej podróży, w której jestem wciąż

Żal mi nadziei, co się nie spełniły...



Wojciech Młynarski

[itek1]

ostatnio to taki:

Czułość

Cóż ja z tobą czułości w końcu począć mam

czułości do kamieni do ptaków i ludzi

piwinnaś spać we wnętrzu dłoni na dnie oka tam

twoje miejsce niech cię nikt nie budzi



Psujesz wszystko zamieniasz na opak

streszczasz tragedię na romans kuchenny

idei lot wysokopienny

zmieniasz w stękania eksklamacje szlochy



Opisać to jest zabić bo przecież twoja rola

siedzieć w ciemności pustej chłodnej sali

samotnie siedzieć gdy rozum spokojnie gwarzy

w oku marmurów mgła i krople toczą się po twarzy

Zbigniew Herbert

[bdx65]

Stanisłam Grochowiak - ROZMOWA O POEZJI

DZIEWCZYNA:
Czy pan ją widzi? Czy ona się śni?
Czy też nadbiega - nagła jak z pagórka?

POETA:
Ona wynika z brodawek ogórka...

DZIEWCZYNA:
Pan kpi.
Pan ją jedwabnie - pan ją jak motyla
Po takich złotych i okrągłych lasach...
To jest jak z Dafnis bardzo czuła chwila...

POETA:
Owszem. Jak ostro
Całowany tasak.

DZIEWCZYNA:
Rozumiem pana. Z wierzchu ta ironia,
A spodem czułość podpełza ku sercu...

POETA:
Dlaczego z pani jest taka piwonia,
Co chce zawzięcie być butelką perfum?...

[yagna_lettuce]

*** (Jest cała ziemia samotności...)
jest cała ziemia samotności
i tylko jedna grudka Twojego uśmiechu

jest całe morze samotności
twoja tkliwość nad nim jak zagubiony ptak

jest całe niebo samotności
i tylko jeden w nim anioł
o skrzydłach nieważkich jak twoje słowa


(Halina Poświatowska)

[molekula]

Leopold Staff
WIĘC MOŻNA KOCHAĆ

Więc można kochać i nie wiedzieć o tym?
Po przypadkowym, najkrótszym spotkaniu
Dłoń sobie wzajem podać w pożegnaniu
I w dusz spokoju odejść - z bezpowrotem...

Lecz gdy nazajutrz, ledwo po rozstaniu,
W dzień ów zabłądzić pamięci przelotem
I stając, jakby przed czemś cudnem, złotem,
Uczuć się nagle sercem na wygnaniu!

I odtąd wracać wstecz, wciąż i na próżno,
Przesiewać przeszłość wspomnienia przetakiem,
By coś w niej znaleźć, co było żywotem!

Lecz smęt mży jeno szarym, suchym makiem,
Jak proch w klepsydrze, co szemrze: "Za późno!"
Ach, można kochać i nie wiedzieć o tem!

Dzisiaj Puszkin...

[totylkopozory]

O daremne! O zwodnicze!
Życie, na co mi cię dano
I zrządzeniem tajemniczem
Na stracenie cie skazano?

Kto złowrogim słowem swoim
Ż nieistnienia w byt mnie wtrącił,
Namiętności w dusze wpoił
I zwątpieniem umysł zmącił?

Nie mam celu, nie chcę świata,
Serce puste, umysł płonny
I udręka mnie przygniata
Rozgwar życia monotonny.

Zwierciadło

[anulkina]

...a Zwierciadło "powie przecie
kto jest najpiekniejszy w świecie"..
najmądrzejszy
najwrażliwszy
i nie najpłochliwszy
kto jest - w noszeniu spokoju-
-the best-
z tendencją do rozwoju
i moc życzeń
i to jedno
aby życie
NIE MYLIŁO SIĘ Z ODBICIEM...

/wiersz A. Poniedzielskiego dla czytelniczek "Zwierciadła".

[Gość: M]

W. Szymborska "Głos w sprawie pornografii" , Z. Herbert "Potęga smaku".

[malina862]

Małgorzata Hillar "Dziki człowiek"

Ja dziki człowiek
boję się słów
zimnych ciężkich obojętnych

Boję się
cierpkich uśmiechów
przymrużeń oczu
wzruszeń ramion

kiedy byłam dzieckiem
pisałam wiersze na strychu
żeby się nie śmiali

godzinami rozmyślałam
jak wyleczyć chorą nogę żaby
siedzącej w rowie

Dzisiaj jak wtedy
pragnę rąk ktore głaszczą
Słów ciepłych i miękkich
jak owcza wełna


Kto chce, bym go kochała -Pawlikowska Jasnorzewska

Kto chce, bym go kochała, nie może być nigdy ponury
i musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do góry.
Kto chce, bym go kochała, musi umieć siedzieć na ławce
i przyglądać się bacznie robakom i każdej najmniejszej trawce.

I musi też umieć ziewać, kiedy pogrzeb przechodzi ulicą,
gdy na procesjach tłumy pobożne idą i krzyczą.
Lecz musi być za to wzruszony, gdy na przykład kukułka
kuka lub gdy dzięcioł kuje zawzięcie w srebrzystą powlokę buka.

Musi umieć pieska pogłaskać i mnie musi umieć pieścić,
i śmiać się, i na dnie siebie żyć słodkim snem bez treści,
i nie wiedzieć nic, jak ja nic nie wiem, i milczeć w rozkosznej ciemności,
i być daleki od dobra i równie daleki od złości.



Rozmowa z kamieniem
Szymborska Wisława
Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Chcę wejść do twego wnętrza,
rozejrzeć się dokoła,
nabrać ciebie jak tchu.

- Odejdź - mówi kamień. -
Jestem szczelnie zamknięty.
Nawet rozbite na części
będziemy szczelnie zamknięte.
Nawet starte na piasek
nie wpuścimy nikogo.

Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Przychodzę z ciekawości czyste.
Życie jest dla niej jedyną okazją.
Zamierzam przejść się po twoim pałacu,
a potem jeszcze zwiedzić liść i kroplę wody.
Niewiele czasu na to wszystko mam.
Moja śmiertelność powinna cię wzruszyć.

- Jestem z kamienia - mówi kamień -
i z konieczności muszę zachować powagę.
Odejdź stąd.
Nie mam mięśni śmiechu.

Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Słyszałąm, że są w tobie wielkie puste sale,
nie oglądane, piękne nadaremnie,
głuche, bez echa czyichkolwiek kroków.
Przyznaj, że sam niedużo o tym wiesz.

- Wielkie i puste sale - mówi kamień -
ale w nich miejsca nie ma.
Piękne, byc może, ale poza gustem
twoich ubogich zmysłów.
Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy.
Całą powierzchnią zwracam się ku tobie,
a całym wnętrzem leżę odwrócony.

Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Nie szukam w tobie przytułku na wieczność.
Nie jestem nieszczęśliwa.
Nie jestem bezdomna.
Mój świat jest wart powrotu.
Wejdę i wyjdę z pustymi rękami.
A na dowód, że byłam prawdziwie obecna,
nie przedstawię niczego prócz słów,
którym nikt nie da wiary.

- Nie wejdziesz - mówi kamień. -
Brak ci zmysłu udziału.
Żadem zmysł nie zastąpi ci zmysłu udziału.
Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia
nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału.
Nie wejdziesz, masz zaledwie zamysł tgo zmysłu,
ledwie jego związek, wyobraźnię

Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie.
Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków
na wejście pod twój dach.

- Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień -
zwróć się do liścia, powie to, co ja.
Do kropli wody, powie to, co liść.
Na koniec spytaj włosa z własnej głowy.
Śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech,
którym śmiać się nie umiem.

Pulam do rdzwi kamienia.
- To ja, wpuśc mnie.

- Nie mam drzwi - mówi kamień.

niezapomniane wiersze

[Gość: Ona]

Hej, cóż, jest ich wiele, wszystkich jednak nie wypiszę, przedstawię jedynie 4.
(a może aż 4 ? :)) Oto one:

1) "****" - B. Leśmian

Mrok na schodach.
Pustka w domu.
Nie pomoże nikt nikomu
Ślady twoje śnieg zaprószył,
Żal się w śniegu zawieruszył

Trzeba teraz w śnieg uwierzyć
I tym śniegiem się ośnieżyć -
I ocienić się tym cieniem
I pomilczeć tym milczeniem.

2) "Barwy" - M. Pawlikowska-Jasnorzewska

Oto jest fiolet - drzewa cień
idący żwirem,
Fiolet łączący miłość czerwieni z
szafirem.
Tam brzóz różowa kora i zieleń wesoła,
A w jej ruchliwej sukni nieb błękitne koła.
A we mnie biało, biało, cicho, jednostajnie -
Bo noszę w sobie wszystkich barw skupioną tajnię.
O jakże się w białości mojej bieli męczę -
Chcę barwą być - A któż mnie rozbije na tęczę ?

3) "Titanic" - M. Pawlikowska-Jasnorzewska

Tańczyli sny wachlarze
Brylantowe tęcze
Ktoś komuś szeptał w tańcu
- Na śmierć i życie -
Wszedł steward rzekł a wszyscy stanęli jak wryci
Ladies and gentleman
DANGER

4) "Ocean" - Autor nieznany
Tocz swe fale
Głęboki ciemnoniebieski
Oceanie
Dziesięciotysięczna flotylla
na próżno sunie po twej
powierzchni ...
Człowiek znaczy ziemię ruinami
Ale jego władza kończy się na twym
Brzegu ...

Pozdrawiam wszystkich, którzy kochają poezję :)

[kaye]

Małgorzata Hillar "My z drugiej połowy XX wieku"

My z drugiej połowy XX wieku
rozbijający atomy
zdobywcy księżyca
wstydzimy się
miękkich gestów
czułych spojrzeń
ciepłych uśmiechów
Kiedy cierpimy
wykrzywiamy lekceważąco wargi
Kiedy przychodzi miłość
wzruszamy pogardliwie ramionami
Silni cyniczniz ironicznie zmrużonymi oczami
Dopiero późną nocą
przy szczelnie zasłoniętych oknach
gryziemy z bólu ręce
umieramy z miłości

Brodski "Kochana"

[Gość: Tete]

Mam wielka slabosc do wiersza ponizej, a w szczegolnosci do przecudnej
spiewanej wersji genialnego Mirka Czyzykiewicza.

Josif Brodski tlum. Katarzyna Krzyżewska
Kochana
Kochana, wyszedłem dziś z domu wieczorem na plaże
Odetchnąć świeżym powiewem oceanu
W parterze zachód dopalał się chińskim wachlarzem,
A chmura się kłębiła jak wieko fortepianu.

Przed ćwierćwieczem zajadałaś daktyle i szaszłyki,
Rysowałaś tuszem, czasami śpiewałaś,
Byłoś ze mną, ale odeszłaś z inżynierem chemikiem
I sadząc z listów koszmarnie zgłupiałaś.

Teraz można Cię spotkać w metropolii i w powiecie,
Na pogrzebach przyjaciół odchodzących masowo
I rad jestem, że są przestrzenie na świecie
Bardziej niewiarygodne niż między mną a Tobą.

Nie zrozum mnie źle - z Twoim głosem, imieniem i ciałem
Nic się nie wiąże, nikt ich nie zniszczył, ale
By osobę tę jedną zapomnieć potrzebne życie cale,
Co najmniej jedno - ja to mam za sobą

Powiodło Ci się owszem, sadzisz, ze oprócz zdjęcia
Pozostaniesz bez zmarszczek, młodo, z ironią zjadliwą
Czas pojmie swe bezprawie w zetknięciu z pamięcią.
Palę w ciemnościach i wdycham zgniliznę odpływu.

Aniol Bezdomny

[Gość: Tete]

I jeszcze raz cos z repertuaru Czyzykiewicza. Przepraszam, ze Was zanudzam,
ale nie moglam sie oprzec.... tym razem autorem wiersza jest R. Kolakowski,
ale musicie koniecznie posluchac tej piosenki. Dawno nie slyszalam czegos tak
wzruszajacego!

ANIOŁ BEZDOMNY - ( sł. Roman Kołakowski )

Nie wiem czy imię mam
Nazwij mnie pieczęć złam
Brak mi sił ale trwam
I z goryczą się śmieję
Czy jestem aniołem
Co stracił nadzieję?

Nie wiem czy imię mam
Nazwij mnie pieczęć złam
Powiedz gdzie złożyć mam
Swoje skrzydła żebracze
Czy jestem aniołem
Dlatego że płaczę?

Ja anioł bezpański
Anioł bezbronny
Błąkam się
Wieki wieków bezdomny
Od dnia kiedy Anioł Pański
Wybrał mnie na wroga
Modlę się wieki wieków do Boga

Nie wiem czy imię mam
Nazwij mnie pieczęć złam
Co dzień się ranię sam
W rozpaczliwej zabawie
Czy jestem aniołem
Dlatego że krwawię?

Nie wiem czy imię mam
Nazwij mnie pieczęć złam
Nie chcę być dłużej sam
Przyjmij mnie pod opiekę
Czy jestem aniołem
Czy tylko człowiekiem?

Ja anioł bezpański
Ja anioł bezdomny

[Gość: kelyana]

Leopold Staff

"Oczy me pełne"

Oczy me pełne ciebie, jak polne krynice,
Gdzie niebiosa swe jasne odbijają lice.

Uszy me pełne ciebie, jak muszla echowa,
Co szumy oceanu w swojej głębi chowa.

Nozdrza me pełne ciebie, jak duszne ogrody
Zapachu róż szkarłatnej, królewskiej urody.

Wargi me pełne ciebie, jak pszczela pasieka
Pełna miodnego wina, kwiatowego mleka.

Dłonie me pełne ciebie, jak plecione kosze,
Gdzie jesień składa źrałych owoców rozkosze.

Serce me pełne ciebie, jak korona drzewa
Gniazd ptactwa, co upojną miłości pieśń śpiewa.

Dusza ma pełna ciebie, jako wirów morze,
Co nigdy uśpić swego szaleństwa nie może!

Leśmian - "Dziewczyna"

[totylkopozory]

Dwunastu braci wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.

I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...

Mówili o niej: " Łka więc jest!" - i nic innego nie mówili,
I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...

Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?

"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze" -
Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.

Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!

Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...
I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!

Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!
I tylko inny płynie czas i tylko młot inaczej dzwoni...

I dzwoni w przód ! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?

" O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -
Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze .

Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...

I nigdy dość, i nigdy tak, jak tego pragnie ów co kona!...
I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!

Lecz dzielne młoty - Boże mój - mdłej nie poddały się żałobie!
I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!

Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?

" O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć dziewczynę rdzą powlecze!" -
Tak, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.

I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
Lecz poza murem - nic i nic! Ni żywej duszy ni Dziewczyny!

Niczyich oczu, ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
Bo to był głos i tylko - głos, i nic nie było, oprócz głosu!

Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?

Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,
Potężne młoty legły w rząd na znak spełnionych godnie trudów.

I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?

[konfirm]

Mój też. Ma klimat tolkienowski :)
Kiedyś go nauczyłam się na pamięć

[miziou]

Juz chyba na zawsze pozostaną moimi ulubionymi wierszami...

Smacznego! ;)

Krzysztof Kamil Baczyński - Kołysanka

Nie bój się nocy - ona zamyka
drzewa lecące i ptasie tony
w niedostrzegalnych, mrocznych muzykach,
w przestrzeni kute - złote demony,
które fosforem sypiąc wśród blasku
wznoszą się białe, modre, różowe,
wznoszą się w lejach żółtego piasku,
w chmurach rzeźbione unoszą głowy.
Nie bój się nocy. Jej puchu strzegą
krople kosmosu, tabuny zwierząt:
oczy w nią otwórz, wtedy pod dłonią
uczujesz ptaki i ciche konie,
zrozumiesz kształty, które nie znane
przez ciebie idąc tobą się staną.
Nie bój się nocy. To ja nią wiodę
ten strumień żywy przeobrażenia,
duchy świecące, zwierząt pochody,
które zaklinam kształtów imieniem.
Ułóż wezbrane oczy w kołysce,
ciało na skrzydłach jasnych demonów,
wtedy przepłyniesz we mnie jak listek
opadły w ciepły tygrysi pomruk.
21.XII 41 r.


Konstanty Ildefons Gałczyński - Rozmowa liryczna

- Powiedz mi jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham cie w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham cię jak wesoły ogień.
Blisko przy twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

Konstanty Ildefons Gałczyński
Leśniczówka Pranie, 1950

[Gość: alina]

mój boże, tego gałczyńskiego to mówiłam na akademii w podstawówce..z takim
fajnym chłopakiem :-)

[wojtek_sobczyk]

Kazimierz Przerwa - Tetmajer - "Szukam cię zawsze"


Szukam cię zawsze, choć wiem, że nie znajdę,
tęsknię do ciebie, choć wiem, że cię nie ma,
idę za tobą, choć wiem, że nie zajdę
do twego domu, ścigam cię oczyma,
choć cię nie widzę, choć wiem, że cię nie ma.

Do żadnej z kobiet, którem widział w życiu,
tyś niepodobna

[Gość: eezee]

Gdybym miał niebios wyszywana szatę
Z nici złotego i srebrnego światła,
Ciemną i bladą, i błękitną szatę
Ze światła, mroku, półmroku, półświatła,
Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy,
Lecz biedny jestem: me skarby - w marzeniach;
Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy;
Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.

Poeta pragnie szaty niebios - Yeats William Butler

[dorymunda]

Jan Twardowski "Właśnie wtedy"

Właśnie wtedy kiedy pomyślałeś
że papugi żyją dłużej
że jesteś okrutnie mały
niepotrzebny jak kominek na niby
w stołowym pokoju
jak bezdzietny anioł
lekki jak 20 groszy reszty
drugorzędnie genialny
kiedy obłożyłeś się książkami
jak człowiek chory
niewierząc w to że z niewiary
powstaje nowa wiara
że ci co odeszli
jeszcze raz cię porzucą
święty i pełen pomyłek

właśnie wtedy wybrał ciebie ktoś
większy niż ty sam
który stworzył świat tak dobry
że niedoskonały
i ciebie tak niedoskonałego że dobrego

[bertland]

Dziwna świnka

Była raz dziwna świnka mała
Co gdy siedziała to nie stała
Kiedy pościła to nie jadła
A tyjąc nie traciła sadła

Nikt patrząc na nią nie mógł orzec
Że świnka ta to nosorożec
I nie udało się nikomu
Gdy wyszła zastać świnki w domu

Gdy miała świnka ta zmartwienie
To nie cieszyła się szalenie
Nie była grzeczną będąc szorstką
Nie była rzeczną będąc morską

Gdy się starzała świnka mała
To wcale przez to nie młodniała
I do ostatka dziwna była
Bo kiedy zmarła to nie żyła

Simonow (chyba)

[Gość: lilka]

Czekaj mnie a wrócę zdrów
Tylko czekaj mnie
Nim przekwitną kiscie bzów
Gdy napruszy śnieg
Czekaj, gdy kominek zgasł
Żar w popiele znikł
Czekaj, gdy nikogo z nas
Już nie czeka nikt.
Czekaj mnie, a wrócę zdrów
I nie pytaj gwiazd
I nie słuchaj trzeźwych słow
Że zapomnieć czas.
Niech opłacze matka, syn
Gdy zaginie słuch
Gorzkie wino w domu mym
Niech rozleje druh.
Za mój cichy wieczny sen
Kielich pójdzie w krąg
Czekaj! I po kielich ten
Nie wyciągaj rąk.
Czekaj mnie a wrócę zdrów
Śmierci mej na złość
Ten zaklaszcze, tamten znów
Krzyknie...co za gość
Jak doprawdy pojąć im
Że w tej szarej mgle
Ty czekaniem cichym swym
Ocaliłaś mnie.
Ot i sekret, ot i znak
Co w sekrecie tkwi
Że umiałaś czekać tak
Jak nie umiał nikt.

Dla mnie piękny wiersz, szkoda że to tylko poezja. Nie znam sytuacji, żeby
potrzeba oczekiwania spotkała się z takim czekaniem, ale w poezji wszystko jest
możliwe.

[Gość: gosc]

up!

[Gość: ANULKINA]

Aniele Boży

Aniele Boży Stróżu mój
Ty właśnie nie stój przy mnie
jak malowana lala
ale ruszaj w te pędy
niczym zając po zachodzie słońca

skoro wygania nas
dziesięć po dziesiątej
ostatni autobus
jamnik skaczący na smycz
smutek jak akwarium z jedną złotą rybką
hałas
cisza
trumna jak pałacyk

ładne rzeczy gdybyśmy stanęli
jak dwa świstaki
i zapomnieli
że trzeba stąd odejść

Ks. Jan Twardowski

[tad9]

"Ja wychodzę po ciasteczka
Rzekła mama do Juleczka.
"Sprawiajże się tu przykładnie,
Nie ssij palców, bo nieładnie.
Bo kto palce w buzie wtłoczy,
Zaraz krawiec doń wyskoczy
Z nożycami, zły okrutnie,
I paluszki nimi utnie"
Julek przyrzekł słuchać mamy,
Lecz nie wyszła jeszcze z bramy,
A już nieposłuszny malec
Myk! - do buzi duży palec!
Wtem ktoś z trzaskiem drzwi otwiera,
Wpada krawiec jak pantera.
I do Julka skoczy żwawo,
Nożycami w lewo, w prawo -
Uciął palec jeden drugi
Aż krwe trysła we dwie strugi!
Julek w krzyk, a krawiec rzecze:
"tak z nieposłuszeństwa leczę!"
Wraca mama, oj! wstyd! bieda!
Juleczkowi ciastek nie da.
Bo kto mamy nie usłucha,
Temu dosyć bułka sucha!
Płacze Julek w wielkiej trwodze
A paluszki na podłodze ....

Heinrich Hoffmann

[Gość: diana]

mój typ:

"Wieczór"

Te same gwiazdy
wyszeptały wieczór jak zwierzenie.

Latarnie wyszły z ciemnych bram na ulicę
i w powietrzu cicho stanęły.

Zmrok łagodnie przemienia przestrzenie.

Ogrody opuściły swoje drzewa,
szare domki z nad rzeki - spłynęły.

W niskich brzegach śród olch płynie żal.

Tylko horyzont uchyla nieba
księżycem
i droga długo wiedzie we wspomnienie.

I twoje dłonie sieją między nami dal.


(Julian Przyboś)