Jacy jesteście?

[silvi5]

Jestem ciekawa jakimi ludźmi jesteście mimo choroby. Czy jesteście
smutni, weseli, energiczni, towarzyscy, przebojowi?Ja jestem osoba
dośc czrakterystyczna lubie dobrze żyć.Co znaczy dobrze zjeść,
obejrzecdobry film posłuchać dobrej muzyki. Mam irokeza na głowie)
a Wy??

[matrioszka42]

Z chorobą, czy bez jestem młoda, piekna i genialna... i z zafundowanym przez własne zaniedbanie i beztroskę początkiem manii.

[38takatam]

To oczywiscie zalezy od kondycji psychcznej.
Wiec raz jestem do niczego,brzydka,stara gruba-nieudacznica.
A drugi raz jestem piekna,świeża,mloda i orgonalna.
Zwykle-nadwrazliwa,sklonna do samobiczowania,samotna wsrod tlumu.
Lubie orginalnosc,czasem ekstrawaganckość.

[majagor]

Ja to jestem narcyzem, który zawsze twierdzi, że jest zajefajny
Seksowny mózg, ciało 18-nastki [a dla niewtajemniczonych rocznik 82 jestem ]
Bywam duszą towarzystwa, gadam w nadmiarze [jestem naprawdę okrutną gadułą], pięknie się uśmiecham - nawet gdy mam mega doła w towarzystwie potrafię trzymać taki właśnie fason.

A tak z innej strony to mam pewne cudze słowa, z którymi dość mocno się identyfikuje..

“Jej właścicielka słyszała w swoim życiu wiele komplementów i widziała wiele spojrzeń spoczywających na niej, ale ani jedne, ani drugie nie sprawiały jej przyjemności, ponieważ nigdy nie odnosiły się do osoby czującej i myślącej w jej wnętrzu, tylko do doskonałych kształtów jej ciała”.
[Somoza]

"Kiedy o sobie zapomniałam, odnalazłam samą siebie.
Kiedy poznałam upokorzenie, całkowitą uległość, stałam się wolna."
[P. Coehlo]

"Marzę o kimś, kto śmiałby się ze mną,
Kogoś, kto dzieliłby ze mną smutek,
Kogoś, kto mnie pocieszy i czasem bez cienia wątpliwości pochwali wnikliwość moich sądów."
[R. Burns]

[chin_chilla]

Jaka jestem? Chyba przerażająca
Jestem przede wszystkim straszną gadułą, ale moi bliscy i znajomi wiedzą już, że mogą to temperować. To jest moja permanentna cecha, która nie zmienia się pod dyktando choroby.
Na pewno jestem też bardzo wrażliwa. Kiedy ktoś poprosi o pomoc zazwyczaj nie odmawiam - nawet wrogowi. Na to też choroba raczej nie ma wpływu.
Reszta zależy tylko od niej.
Więc napiszę, jak podobno jestem - niebrzydka ale i nie ładna (taka, przeciętna), inteligentna aż za bardzo, bezkompromisowa, szczera do bólu, uczciwa, roztrzepana i zakręcona, rozmarzona i czasem nieobecna, mądra i odważna.
Tak podobno widzą mnie inni.
Ja w tej chwili określiłabym siebie samą samymi negatywnymi przymiotnikami.

[kamyczek_0]

majagor
>a dla niewtajemniczonych rocznik 82 jestem wink]
Bywam duszą towarzystwa, gadam w nadmiarze [jestem naprawdę okrutną gadułą]

Równolatka, gaduła . Dodatkowo uchodząca za przebojową, bardzo ładną
dziewczyną. Taką, co to jak diabeł nie może to mnie posyła żeby coś załatwić.
Wszystko to słyszę od osób mniej lub bardziej znajomych, od rodziny. Siebie w
lustrze postrzegam pod względem urody przeciętnie. Ale ja już na siebie
spoglądam 28lat, więc jestem nieobiektywna
Co do reszty to mam wbrew pozorom niskie poczucie własnej wartości. Na jakiejś
imprezie podzieliłam się powyższym zdaniem i ludziska omal nie padli ze śmiechu.
To nie możliwe... a jednak.
Tylko w hipo widzę siebie taką jak widzą mnie znajomi.

[czubata]

a wiecie co mi powiedziała dzisiaj koleżanka z pracy?Że ja chyba
jestem taką osobą co sie nigdy nie denerwuje...Ha ha.Pięknie potrafie
udawać.Ja jestem aktorką.

[kamyczek_0]

[jasminka28]

Mądra, wesola, dusza towarzystwa, lubiąca ekstrawagancje,
oryginalna. Kazda z nas jest taka, zastanawiam się czy My jesteśmy
takie fajne dlatego ze jesteśmy chore czy takie sie urodziłyśmy.
każda z nas jest inteligentna, przebiegła i mamy to cos....daibelski
błysk temperamentuajjj

[kamyczek_0]

>Kazda z nas jest taka, zastanawiam się czy My jesteśmy
takie fajne dlatego ze jesteśmy chore czy takie sie urodziłyśmy.

Też się zastanawiam już jakiś czas. Myślę, że to choroba, ale ona jest częścią
nas od początku tylko się małpa uaktywniła. Wniosek: tak jesteśmy takie od
urodzenia

[balbina_alexandra]

Oczywiście zależy od fazy. Ale moje otoczenie zna mnie jako tę
przebojową, energiczną, pełną życia, odnoszącą sukcesy na kazdym
polu, samodzielną, atrakcyjną, zawsze zadbaną. Taki typ co to
urodził się w obcasach - biegam na 10-12 cm bez problemu, ma zawsze
perfekcyjnie dopasowane ciuchy, dodatki, perfekcyjny makijaż, i to
wszystko musi być z górnej półki, ciuchy muszą być doskonałej
jakości, a włosy zawsze ekstra obcięte i ułożone. Prawdziwy potwór,
prawda? Dlatego ci co wiedzą o chorobie, trochę mieli problemy z
uwierzeniem. Ja sama wcale nie uważam się za piękną i potrzebuję
tych wsystkich modnych gadżetów, pewnie to czkawka po zaburzeniach
odżywiania i dysmorfobii. Lubię się obwiniać o wszystko,
samoudręczenie non stop mnie nawiedza, jestem płaczliwa, smutna i
lubię być sama, zamykam się w domu, nie odbieram telefonu, nie
rozmawiam z nikim, leżę, płaczę, rozpamiętuję drobiazgowo
najmniejsze porażki.

Jednym słowem - zupełne przeciwieństwo tego jaką znają mnie inni.

[poetkam]

Sprzeczność. Jedna wielka. Piękna i brzydka. Mądra i głupia. Utalentowana i
tępa. Autorytet i kompletny brak autorytetu. Co najdziwniejsze w tym samym
czasie potrafię czuć te sprzeczności w sobie...

[grotka14]

ja chyba sama nie wiem jaka jestem...chyba dopero odkrywam sie na
nowo...jeszcze rok temu myslalm,ze jestem normalna a dzis jak
analizuje to wychodzi na to,ze wiele rzeczy zrobilam "bedac pod
wplywem choroby".Podsumowujac: odkad biore leki podobno jestem
normalna, zrownowazona, nie mam zmiany nastrojow, nie zadzialala na
mnie jesien...choc z obawa czekam na wiosne,,to zawsze na wtedy
mialam tego spida...w tym roku raczej nie nastapi, bo nie obserwuje
takich jak wczensiej odchylen.A w moim przypadku to byly smutasy,
doly ,ale ja w takich okresach smutku i braku checi na nic, spie i
moge spac cala noc, w drodze do pracy i w pracy jestemm nie
przytomna..duzo jem i nic kompletnie mi sie nie chce...ale jak
nadchodza dni spida to snu nie potrzebuje, zalatwiam wszystkie
zalegle rzeczy, chudne w oczach, bo i glodu nie odczuwam, mam tysiac
pomyslow...i bezsenne noce, ktore sa niezwykle tworcze...i
pomyslc,ze za nim jeszcze wiedzialam,ze to choroba uwielbiamlam
takie nocki....hehe A ogolnie na co dzien jestem szalona,
stuknieta, bylam w liceum swietna uczennica, ale pod koniec mialam
straszne doly, i ogolnie nie wiedizlam jakie studia,,,az w koncu
wymyslilma,ze wyjade za granice w ciemnoi tak tu juz jestem 6
latek moj psychiatra mowi,ze ten czy byc moze byl wynikiem
choroby,,,hehe moze i tak, ale z drugiej strony mojej szalonej
osobowosci nikt mi nie odbierze, bo zawsze chcialam podrozowac,
uczyc sie innego jezyka i byc szybko niezalezna

[jasminka28]

Hej Ja lubie siebie i cieszę się życiem.Choroba duzo mi odebrała
ale tez duzo mi dała. Dziękuję.

[dr.zabba]

Takie wszystkie jesteście przebojowe
Wygadane.
Brzmi, jakby szczęśliwe...
Z ciekawości: ile z Was ma chad II?

Ja - jestem... smutna.
Nie umiem się komunikować sprawnie ze światem.
Czyli nie gadam.
Jestem smutna i często zmęczona.

Tylko, czy ja naprawdę taka jestem?
Zasiał we mnie wątpliwość mój doktor ostatnio.
Ja chyba choruję dużo dawniej, niż myślałam.
Więc teraz może jednak też...
Już nie pamiętam, jaka jestem bez choroby.

Ale ogólnie szczęśliwa. Zadowolona ze swojego życia.

[kamyczek_0]

>Takie wszystkie jesteście przebojowe
Wygadane.
Brzmi, jakby szczęśliwe...
Z ciekawości: ile z Was ma chad II?

Ja mam. Cholernie ciężko było się pogodzić z tym, że to pewnie nie jestem tak na
prawdę ja. To wszystko wynika pewnie z choroby i hipo. Dlatego jest we mnie tyle
sprzeczności. Często ogarnia mnie beznadziejność takiego stanu rzeczy. Kim
jestem? Okazuje się, że z tej listy tylko uroda jest tym, co jest we mnie
prawdziwe. Reszta to iluzja. Jestem głupio-mądra, przebojowo-nudna. Skrajności.I
już nie wiem jaka jestem. Nic z tych cech nie jest moimi.

[skwr2]

dr.zabba napisała:

> ile z Was ma chad II?
Z wszystkimi szykanami. Pocieszam się, że oszczędzono mi za to
maniakalnych wyskoków.

[dr.zabba]

Gdyby udało się wykluczyć całkiem wpływ choroby na to , jacy jesteśmy.
Ciekawe, czy osoby z dwójką są "żwawsze", bardziej żywotne? Taka ich
bezchorobowa natura? A te z dwójką, jak ja, bardziej niemrawe i ospałe?

[dr.zabba]

znaczy: "z jedynką są "żwawsze"...

[grotka14]

jesli to miala by byc swojego rodzaju zasada to ja bede jej
wyjatkiemjestem typu 2, i na codzien jestem bardzo otwarta, lubie
nowych ludzi, duzo gadac i rozbawiac na imprezach. Lubie rzucas sie
w oczy....to taka normalna ja...no chyba, ze mam stany depreesyjne
wtedy na ni cnie mam ochoty i najchetniej z nikim bym nie gadala..

[kamyczek_0]

Ja na mojej górce jestem głośna, żywa, dusza towarzystwa. Lubię wtedy pofolgować
z ubiorem. Na co dzień nie kręcą mnie imprezy, a wtedy włącza mi się maraton
imprezowy bez M. (zjazdy na studiach). Jestem wyzywająca, facetów okręcam w okół
palca i to zazwyczaj tych z górnej półki, którzy nie szukają tlenionych małolat.
Zazwyczaj kuszę jak diablica.
Symptomem jest miłość to wściekle czerwonej szminki
Najlepsze jest to, że towarzystwo jest zachwycone mną i zmianami zachodzącymi we
mnie wtedy No cóż wtedy królowa jest tylko jedna - JA. Doda niech spada na
drzewo. :p

[majagor]

Jestem wyzywająca, facetów okręcam w okó
> ł
> palca i to zazwyczaj tych z górnej półki, którzy nie szukają
tlenionych małolat
> .
> Zazwyczaj kuszę jak diablica.
> Symptomem jest miłość to wściekle czerwonej szminki
> Najlepsze jest to, że towarzystwo jest zachwycone mną i zmianami
zachodzącymi w
> e
> mnie wtedy No cóż wtedy królowa jest tylko jedna - JA. Doda
niech spada na
> drzewo. :p

Jakbym o sobie czytała. Tyle, że ja potrafię tak nawet w depresji
się zachować. Mogę tydzień siedzieć z płaczem w domu, wpatrzona w
sufit, by w sobotę iść na podbój świata.
I na imprezy chodzę z M. - ale na parkiet zazwyczaj uciekam sama,
jedynie jak już za bardzo mnie "napastują" to szybko lecę do M., by
mnie ratowal z rąk oprawców ;P
A jak tańczę z M. - to chyba nie jest to taniec, a "sex" na
parkiecie.

Co do pytania zaby - ja CHAD mam "tylko" dodatkowo. Taki bonus od
życia. A jestem - jak się okazuje - borderką.

[dr.zabba]

a lubicie być takie?
akceptujecie to?
tęsknicie do tego?

[kamyczek_0]

No właśnie i tutaj mnie masz. Lubię? Mam skrajne odczucia.

1. lubię widzieć, że tak działam na facetów. Jestem drugim biegunem tlenionych,
zjaranych, natrętnych lasek, które po postawieniu drynia mówią o sponsorze tego
napoju per "kolega, przyjaciel" ( o mal nie rzygnęłam-przykład z loży obok).
Zainteresowanie dodaje mi pewności siebie. Oczojebna szminka to jedyna
ekstrawagancja. Nie pozwalam sobie na spoufalanie się z facetami. Do tego ma
laski z loży obok. Jestem ze swoją paczką (30+).

2. gdy jestem stabilna nie kręcą mnie imprezy . Zresztą nigdy nie kręciły.
Jeżeli już to w gronie znajomych w domu. Staram się nie zauważać tego, że faceci
się mną interesują. w nosie to mam.

3. poniżej linii tęsknię za czymkolwiek co wyrwałoby mnie ze szpon dennego
nastroju.

[majagor]

dr.zabba napisała:

> a lubicie być takie?
> akceptujecie to?
> tęsknicie do tego?

Lubię być taka. Lubię kusić, lubię mieć władzę nad płcią przeciwną,
lubię ten ich wzrok. To takie troszkę prymitywne - ale to moje
zachowanie dodaje mi pewności siebie. Potrafię iść na imprezę z
myślą, z założeniem że kogoś "wyrwię". Ale flirt zdarzał mi się już
w pracy [oczywiście tylko flirt a nie romans], w autobusie, w
kolejce w markecie.

Akceptuję u siebie takie zachowanie. Gdybym go nie akceptowała,
miałabym problemy z akceptacją mojej osoby w ogóle. Bo te zachowanie
to ja, moja osoba. A że jestem typem narcyza to lubię i akceptuję w
sobie prawie wszystko Mój M. doskonale zna te moje zachowania - i
także je akceptuje - oczywiście pod warunkiem, że trzymam się
pewnych zasad.

Czy tęsknię - nie mam okazji chyba do tego. Dużo bywam wśród ludzi,
dużo bywam na imprezach, dużo facetów spotykam - więc okazji do tego
jest co nie miara.
Dzisiaj - jako że piątek - pewnie też gdzieś pójdziemy. Więc znajac
życie troszkę się podroczę z facetami - a pamiętać należy, że jestem
w etapie mocnej dość depresji - ale akurat w tym depresja mi nie
przeszkadza.

[jasminka28]

dr.zabba napisała:

> Takie wszystkie jesteście przebojowe
> Wygadane.
> Brzmi, jakby szczęśliwe...
> Z ciekawości: ile z Was ma chad II?
>
> Ja - jestem... smutna.
> Nie umiem się komunikować sprawnie ze światem.
> Czyli nie gadam.
> Jestem smutna i często zmęczona.
>
> Tylko, czy ja naprawdę taka jestem?
> Zasiał we mnie wątpliwość mój doktor ostatnio.
> Ja chyba choruję dużo dawniej, niż myślałam.
> Więc teraz może jednak też...
> Już nie pamiętam, jaka jestem bez choroby.
>
> Ale ogólnie szczęśliwa. Zadowolona ze swojego życia.
>

[jasminka28]

Cos mi nie pojszło) Do DR.Zaby. Tak my takie wszystkie jesteśmy
fajne! A teraz słuchaj mam chadi wcale mi z tym nie łatwo cztery
nieudane związki, przerawane studia, 8miesiecy w burdelu!Zadowolona?
Koszmar mi zgotowała ta choroba ale tak jestem zadowolona bo jestem
jaka jestem. I jestem tu z wami....baaaardzo fajna uwazam.

do Zabby

[balbina_alexandra]

Ja nie jestem szczęśliwa. Ani zadowolona z życia, z siebie,
osiągnięć, z niczego. Choć jakby ktoś obiektywnie spojrzał, pomyślał
by sobie: co za dziecko szczęścia: ma wszystko, urodę, pieniądze,
skonczyła dobre studia, robi karierę, taka cosmogirl. Ciekawe ile
osób na wieść o mojej chorobie pomyślałoby sobie "w d***e jej się z
tego wszystkiego poprzewracało".

Na zewnątrz wygląda to pięknie. Zwłaszcza ostatnio - bo ja im gorzej
się czuję, tym staranniej się ubieram do pracy, tym lepiej i
nienaganniej staram się wyglądać, żeby stawarzać lepsze pozory.
Jakby się przyjrzeć bliżej, nie jest już tak ładnie. Długie,
wykańczające depresje od ponad dekady. Leczone od dekady, ale
zaczęło się wszystko dużo wcześniej. Dwie próby samobójcze.
Anoreksja. Dysmorfofobia. Brzmi śmiesznie, ale kto nie przezył na
własnej skórze tego uczucia, ten nie zrozumie: siedzę zamknięta w
przymierzalni przez pół godziny bo nagle widzę jak strasznie
monstrualne jest moje ciało i czekam na moment kiedy sklep będzie
pusty, żeby wyjść; wreszcie wybiegam z płaczem, biegnę przez całą
galerię handlową trząsąc się jak osika, owinięta szczelnie płaszczem
i szalem, dopadam taksówki i szybko do domu, żeby nikt mnie nie
zobaczył po drodze, jestem taka odrażająca. Kilka nieudanych
związków. Nałogi - zakupoholizm - też brzmi śmiesznie, ale tak nie
jest. W hipo - alko i seks...
Miewam okresy kiedy nie wychodzę z domu. W wakacje miesiąc, teraz
zimą dwa tygodnie, nie odbieram telefonów i maili, nie mogę się
zmusić żeby rozmawiać z ludzi, nawet z obcymi, zakupy robi mi
siostra. I wtedy nie rozmawiam z nikim.
Nie jest to takie proste.
Jestem wysoko funkcjonujacym typem II. Umiem stworzyć b. dobrą
fasadę. Ale czasem pękam.

[xsenia]

Ola, pisałaś kiedyś że urodziłaś się z "wadliwą chemią w mózgu", a
potem o tym jak wyszłaś na podwórko, coś nie zaiskrzyło między
dzieciakami i zamknęłaś się w sobie.
Kierunek zależności przyczynowo-skutkowych nie musi tu być oczywisty,
wiadomo bowiem że nieprawidłowości w relacjach społecznych wywierają
wpływ na neuroprzekaźnictwo. Wydaje się to abstrakcyjne z perspektywy
zacofanej polskiej psychiatrii, ale są na to dowody naukowe. Mogę
podesłać Ci artykuł.

Dysmorfofobię przechodziłam w wieku 12-19 lat. Później to stopniowo
słabło i wreszcie znikło -jak ręką odjął kiedy- stuknął mi 3 krzyżyk.

[36.a]

Czytając ten wątek nasuwa się pytanie:

Czy ChAD współwystępuje z narcyzmem?

)

Jestem doskonale przeciętna.

[lolinka2]

z zab. osobowości szeroko pojętymi - tak
jednym z nich jest osobowość narcystyczna

[green.niebieska777]

> z zab. osobowości szeroko pojętymi - tak
> jednym z nich jest osobowość narcystyczna

Czy CHAD może współistnieć z zaburzeniami osobowości?
Bardzo mnie ostatnio ta kwestia nurtuje...
ja jestem egoistyczna, samolubna, narcystyczna..itd itd i bez uczuc

[jasminka28]

Oraz osobowośc kurewska no nie?

[36.a]

hahaha, celne!
też

[majagor]

green.niebieska777 napisała:

> Czy CHAD może współistnieć z zaburzeniami osobowości?
> Bardzo mnie ostatnio ta kwestia nurtuje...

Ja jestem doskonałym przykładem na połączenie CHAD'u + zaburzeń osobowości, a
dokładniej borderline [osobowość chwiejna emocjonalnie]. Tyle, że to borderline
jest głównym, "gorszym" zaburzeniem u mnie, CHAD to tylko mały dodatek do tego.
Nawet w kartotece u Pani Ładnej to właśnie zaburzenie osobowości jest wpisane
jako moje schorzenie główne, a CHAD jako przypadłość dodatkowa.

Krótko mówiąc jestem borderką z CHAD'em. Już nawet nazwa mi się spodobała

A wracając jeszcze do tematu jaka jestem - kiedyś usłyszałam o sobie pewne
zdanie, które myślę dość dobrze mnie obrazuje.
Jesteś najwrażliwszą suką, jaką spotkałem.
Suka w znaczeniu - osoba wredna, egoistyczna, krytyczna, działająca bez skrupułów.
I do teraz nie mogę zrozumieć, jak można być wrażliwą suką - ale widocznie u
mnie wszystko możliwe

[drugikoniecswiata]

a ja jestem - zmęczona. już bardzo. póki co ten przymiotnik chyba najlepiej mnie
definiuje.

po co budujecie te fasady?
pomagają?

[36.a]

brawa!
urzekło mnie to drobiazgowe opisywanie fasad. upajanie się nimi.

ja też. jestem !@#$% zmęczona...
drugi końcu, będzie lepiej

[38takatam]

Kurde...ja tez mam"osobowosc chwiejna emocjonalnie".Ale w tle CHAD-u.Moja lekarka tak napisala wypis ze szpitalai mocno naciskajac,zeby bylo jasne,ze moja choroba podstawowa to CHAD,wspolistniejaca alkoholizm,zab.osobowosci.

Mysle,ze moje schizy,hustawki nastroju i nieraz ostre jazdy-to zab. osobowosci.Nie mam przez to wytchnienia...co chwile cos.
Czy psychoterapia,psychodynamiczna,w klinice przez 3 miesiace 2x w tygodniu,indywidualnie-pomoze mi na zab. osobowosci? Czy wogole jest jakas terapia na to?

[drugikoniecswiata]

Raczej długoterminowa, niż 3-miesieczna. Ale wykorzystaj te 3 miesiące żeby
rozpoznać grunt, wyznaczyć azymut... potem szukaj dalej dobrego terapeuty albo
grupy. takie moje zdanie.

[chin_chilla]

Ja mam ChAD z zaburzeniami osobowości - osobowość histeryczna. Zaliczyłam na
studiach sporo psychologii i trochę poświęciłam czasu na poznanie, co to w ogóle
oznacza. Jestem obecnie w stanie wykrywać u siebie zachowania wypływające
bezpośrednio z tego zaburzenia ale nie zawsze jestem w stanie je kontrolować -
czasem jakaś część mnie dokładnie wie, ze nie powinnam czegoś robić ale i tak to
robię. Tak samo mam z ChAD. Niemniej to, czyli poznanie potwora, jak i terapia z
psychologiem (długa, prawie 3 letnie i ciągle nie zakończona) pomagają mi nieco
lepiej panować nad moimi zaburzeniami. A w każdym razie je rozpoznawać.
Na jednym z wykładów zadałam profesorowi pytanie, czy osoba z zaburzeniami
osobowości może się zmienić. Odpowiedział mi, że najczęściej nie, dlatego, ze
osoby takie uważają się za całkiem normalne i nie chcą się leczyć. Jednak tym,
które zdają sobie sprawę z problemu i nad nim pracują czasem udaje się coś
zmienić na lepsze.

[lolinka2]

psychodynamiczna jest najlepsza do takich rzeczy wg mojej wiedzy.
tylko to trwa..... i trwa..... i trwa....
wytrwałości życze

[drugikoniecswiata]

mi nie chodziło o fakt upajania się, bo on jest wtórny.
zastanawiam się w ogóle, po co, i o to zapytałam.

ja zaliczyłam ten etap. strasznie komplikuje życie, od jakiegoś czasu próbuję
nieudolnie odkręcać. ale może komuś daje też profity, warte świeczki? odniosłam
wrażenie, że z tym murem dziewczynom jest dobrze, i to mnie zaintrygowało. mi
nie było.

będzie lepiej, powiadasz?
oby

[dr.zabba]

drugikońcuświata, będzie lepiej

nie wiem, co budują wokół siebie moje czcigodne przedmówczynie, ale mogę napisać
o swoim doświadczeniu

nie nazwałabym tego murem
może wizerunkiem?
wizerunek często nie ma nic wspólnego z rzeczywistą osobą

w pracy, na oddziale byłam przez wiele osób postrzegana jako osoba zdecydowana,
pewna siebie, dająca sobie dobrze radę, "silna osobowość"

ten wizerunek (fasada?) powstał w wyniku działania mojego instynktu
samozachowawczego
ja starałam się w tej pracy przetrwać
była ona dla mnie trudna, wymagająca i przerastająca moje siły - zatem robiłam,
co mogłam, żeby przetrwać
nie mam tu na myśli : dobrze wypaść
przetrwać, przeżyć, w jakikolwiek sposób dać sobie radę
i moje instynktowne siły wytworzyły model działania, z którego powstał ww wizerunek

a ja wcale nie byłam silna

ale taka "fasada" może być korzystna, może dawać profity

i jednocześnie kosztowała mnie dużo
bardzo dużo

odbiło się to mocno na psychice

[majagor]

Absolutnie nie odbieram swojego zachowania jako muru, fasady przeciwko komuś/czemuś, czy przeciwko sobie.
Nawet w mega depresji u mnie nie ma żadnego muru. Zawsze byłam osobą kontaktową, lgnącą do ludzi. Zawsze lubiłam ludzi i wydaje mi się, że z wzajemnością.
Tak było przed chorobą, tak jest teraz i mam nadzieję, że tak zostanie.

Wolę być pseudo-przebojową, "wrażliwą suką" niż zamkniętą w sobie, zamkniętą w domu pseudo-kobietą. Zabba dobrze nazywa to wizerunkiem - to, że ja mam depresję, że ja się źle czuję - nie znaczy, iż cały świat musi o tym wiedzieć. Potrafię trzymać fason, potrafię wyjść ze złym samopoczuciem do ludzi i świetnie się bawić. Nie chcę tracić życia na siedzenie, płakanie, użalanie się nad sobą i mówienie, że depresja mnie dopadła.. Oczywiście są gorsze dni, gorsze chwile - ale nie pozwolę sobie, by przez to tracić dni, tygodnie, miesiące mego życia na siedzenie w samotności.. Wtedy dopiero źle bym się poczuła..
W pracy nie wiedzieli o mojej "dolegliwości" - więc trzymałam zawsze fason, zawsze szłam elegancko ubrana, wymalowana, z większym lub mniejszym uśmiechem na twarzy. Praca to praca, a ja lubiłam być profesjonalistką i nie wnosić tam "swoich" rzeczy, problemów.
Na studiach też nie wiedziano o tym, że się leczę - nie miałam taryfy ulgowej z tego powodu, nie przekładałam egzaminów, zaliczeń, ze znajomymi normalnie rozmawiałam. Skończyłam studia w terminie, z depresją i piątką na dyplomie.
Niektórzy znajomi także nie wiedzą - więc także fason trzymam.

Dla mnie takie zachowanie jest strasznie motywujące. Działa jak najlepszy antydepresant. Chociaż w głowie wali mi się świat - to wśród ludzi staram się zachowywać "normalnie".
Moja psycholog w tym zachowaniu nie widziała nic złego.

Na koniec taka refleksja - co niektórzy z Was odbierają me zachowanie jako udawanie, mur, czy coś tam jeszcze.. Ok, macie do tego pełne prawo. Ale ja też nie chciałabym żyć tak jak niektórzy z Was, zamknięci w sobie, zamknięci w czterech ścianach, bojący się ludzi..

[lolinka2]

w moim wydaniu to się nazywa "skorupka" albo "maska".
Nie upajam się nimi, są bo są... bo tak mnie życie ukształtowało, bo
pierd#$%^ zaburzenia, żyć trzeba.. jakoś, godnie, do przodu... bo
Dżuma Camusa... bo cokolwiek.

Próbuję je zrzucać w długim i bolesnym procesie terapii, dokopać się
do siebie w sobie, ustalić kim jestem. Niekoniecznie mi się te
znaleziska wszystkie podobają, bo wychodzi kawał hipokryzji, kawał
ciemnej strony... ale trudno. To jestem ja. Muszę się z tym
przetrawić, pogodzić i poukładać. I dalej żyć.

Miałabym poczucie ogromnej życiowej klęski, gdybym bujaniu
afektywnemu podporządkowała całe swoje życie - to zawodowe i to
osobiste. Dla mnie istotą człowieczeństwa jest bycie ponad...
zmiana... udoskonalanie... i bycie do cholery bycie, a nie łeb w
piach.

[sapiencja]

Po osiemnastu latach walki - pogodzona, że tak musi być. Że z
zamkniętego kręgu, wyjścia nie ma.

[36.a]

Nie chce mi się dużo pisać, faluje mi ogromnie nastrój, teraz dolina.

Zabawny jest ten wątek, gdy gros wpisów to: jaka ja ładna i fajna jestem.
Proszę strzelać.

I jeśli to do mnie czy mnie podobnym... głowa nie w piach, funkcjonuję.

[kamyczek_0]

>Zabawny jest ten wątek, gdy gros wpisów to: jaka ja ładna i fajna jestem.

Noo, bo taka jestem w góreczkach. W dolinkach nie jestem fajna, raczej pusta,
cicha, wredna.
Ładna to jestem jak się uśmiecham i normalnie wyglądam. W dolinie czupiradło
zmarniałe z podkówką na twarzy jest mało ciekawe

[jasminka28]

Jaka ja ładna i zabawna jestem!! Tez w górkach a depresji nawet
pewnie Ciebie w połowie nie przypominam 36.6 Pozdrawiam dolinko!

[majagor]

36.a napisała:

>
> Zabawny jest ten wątek, gdy gros wpisów to: jaka ja ładna i fajna jestem.

A czy coś złego w byciu fajnym, ładnym i tym podobnym?
Kiedyś miałam okres w życiu, że nie wierzyłam w siebie, uważałam siebie za wielkie blee, ale Cecylia [moja psycholog] szybko i skutecznie wybiła mi to z głowy. I mam nadzieję, że nigdy już nie będę tak o sobie myśleć!

Czuję się dziś fatalnie, mega fatalnie. Jestem potwornie zmęczona. Biegam wciąż tu i tam. Gubię się w tym co robię. Depresyjnością mogłabym się z połową miasta podzielić.. ale czy to oznacza zaraz, że mniej fajna jestem albo mniej ładna? Może mniej się uśmiecham, może mniej słów z siebie wydobywam niż zwykle. Ale ani moja uroda ani moja "fajność" na tym absolutnie nie cierpi.

Ktoś kiedyś powiedział/napisał.. Uwierz w siebie, a inni uwierzą w ciebie..

[36.a]

Dobra, jednak kilka zdań.

Niezależnie od stanu ducha znam swoją wartość, ale uważam za idiotyczne pisanie "zdolna jestem, piękna, bla bla bla", nie pamiętam jak to w Samochwale leciało. Znam niezależnie od stanu ducha swoje ograniczenia.

Dlatego nie rozumiem wpisów na swój temat "och, ach". Jest aż tak źle, że trzeba się dowartościować? Bo że genialnie to brak mi wiary.

[lolinka2]

znasz wartość? to fajnie... i naprawdę uważasz się za tak
niskowartościową i małoatrakcyjną, że nie wyszłoby ci spod palców nic
pozytywnego na swój temat?

ograniczenia zna każdy. To dobrze, że i ty je znasz.

Ja "och" i "ach" nie zauważyłam w tym wątku... ludzie piszą, jak się
widzą... jacy są albo na zewnątrz, albo naprawdę wewnątrz (pod
przykrywką zahamowań i ograniczeń chorobowych).... I co złego w tym,
że ktoś lubi siebie? Fajnie, lubmy się wszyscy I co złego w tym,
że ktoś lubi się dowartościowywać? Dowartościowujmy się wszyscy i
miejmy o sobie samych jak najlepsze zdanie, to pomoże patrzeć
przyjaźnie na innych

Zresztą, niewykluczone, że istotnie wszystkie dziewczyny tu piszące
są nieprzeciętnie ładne. Nie wiem, nie widziałam wszystkich. Te,
które widziałam ładne są. Każda ma na pewno jakąś umiejętność fajną -
jakieś zdolności... Wiem, co potrafią te, które mniej - więcej
znam... a potrafią sporo

Podsumowując: nie zmienię tego, co TY myślisz o SOBIE. Natomiast nie
uważam za słuszne hamowania w świetle własnej opinii na swój temat,
wyrażania przez inne osoby opinii o nich samych.

Aha - i jeszcze. Im więcej lat mam, tym z większą pewnością
stwierdzam, że poczucie własnej wartości niekoniecznie jest
nierozerwalnie związane z afektem aktualnym...

[jasminka28]

Ja odważe się stwierdzić że ten kto nie czuję się fajnie nie
toleruje u kogoś tegoż uczucia bycia zadowolonym z siebie. Pamietam
kiedy byłam w depresji nanawidziłam ludzi za to że sie uśmiechają że
śa tacy szcęśliwibo sama taka niepotrafiłam być.

[36.a]

O, rajusiu.
Tak niejasno tłumaczę?
Wiersz "Samochwała" jest ponadczasowy. A tu leciały przykłady. Nie było ponadto: piękna i rozumna, ale, tylko superlatywy do porzygania. Przepraszam

Tak, myślę o sobie dobrze. Ale to nie powód, aby roztrząsać to szczegółowo, drobiazgowo, detalicznie etc.

Straszliwie brakuje mi ostatnio na forum panów. Zrobiło się do bólu kobieco (150% kobiecości, ble)

[lolinka2]

bo akceptacja z "ale" to akceptacja warunkowa...
a siebie należy kochać bezwarunkowo. Kocham siebie, bo to jestem ja i
ja jestem! Bez żadnych "ale"

[majagor]

36.a napisała:

> Tak, myślę o sobie dobrze. Ale to nie powód, aby roztrząsać to szczegółowo, drobiazgowo, detalicznie etc.

Powód czy nie powód. Mamy demokrację i każdy może robić/mówić/pisać to co chce i jak chce - szczególnie o własnej osobie. I niekoniecznie trzeba zaraz to oceniać, krytykować itd.
Mnie nauczono mówić dużo, z wszelkimi drobiazgami. Mówię tak o sobie. Mówi tak o mnie M. I jeszcze parę osób. I czuję się ja z tym dobrze, czują się dobrze moi najbliżsi. I to chyba jest najważniejsze.

> Wiersz "Samochwała" jest ponadczasowy. A tu leciały przykłady. Nie było ponadto
> : piękna i rozumna, ale, tylko superlatywy do porzygania.

P.S. A jeśli chce Ci się rzygać słysząc o kimś superlatywy.. no to smutne to.. i takie gorzkie..

>Przepraszam

Ja też przepraszam, za to iż szczerze uważam siebie za wartościową, miłą i fajną osobę

[36.a]

To chyba straszne ale pociągające jest czytanie wyłącznie pogłębionych portretów psychologicznych. Balbina_Aleksandra, dzięki.

[majagor]

36.a napisała:

> To chyba straszne ale pociągające jest czytanie wyłącznie pogłębionych port
> retów psychologicznych. Balbina_Aleksandra, dzięki.

Skoro wiesz wszystko, skoro znasz się lepiej niż moja pani psycholog.. Super!
A tak na marginesie - nie ocenia się ludzi zupełnie ich nie znając..
Nie nauczyli jeszcze?

[36.a]

Maju, mama mnie uczyli, że nie mówi się zwracając do drugiego człowieka per śmieciu, co właśnie zrobiłaś.

portret psychologiczny, w dodatku pogłębiony - zły trop, nie psychologia, raczej literatura. i w istocie nie lubię, gdy ktoś dużo, detalicznie, w kółko to samo i o niczym. z poważaniem...

z mojej strony koniec.

[lolinka2]

Ty masz w sobie jakiś kosmiczny ładunek złości skierowany na cały
świat, za to że ludzie ośmielają się dobrze czuć i dobrze o sobie
myśleć. Siedzisz sobie w tym swoim pokoju - naga czy w piżamie,
uczesana albo niekoniecznie, nie wyściubiasz nosa na zewnątrz (bo
depresja - fajnie jest mieć się czym zastawić, a w czynnościach
praktycznych znaleźć frajerów, którymi da się wykpić - w osobach
członków najbliższej rodziny), pogrążasz się w nicości, zapadasz w
siebie i prawdziwe oraz wyimaginowane nieszczęścia, zła jesteś na
siebie i nie podoba ci się obecny stan rzeczy, ale zamiast tę złość
wykorzystać jako siłę do zmiany - wkurzasz się na innych, tych którzy
się przemogli, wyleźli z nory, pełzają albo fruwają (różnie w różne
dni), ośmielają się powiedzieć "jestem fajna" "jestem ładna" "jestem
mądra" "jestem kreatywna" "jestem atrakcyjna" "podobam się facetom"
"lubię mój szczupły tyłek" "lubię mój piegowaty nos" "lubię moje
długie nogi" "lubię moją gładką skórę" itp itd... bo takie lub
podobne stwierdzenia tu padały.

Znamienne jest to, że z sympatią odniosłaś się wyłącznie do wpisu
balbinyalexandry który akcentował zdecydowanie ciemną stronę życia,
bo balbina depresyjna ostatnio jest (choć również ładna i zdolna, i
atrakcyjna...)

Ale świat, droga 36.a, nie stanie się czarny, ponury a ludzie na nim
nieatrakcyjni, aby dopasować się do twojego aktualnego stanu ducha.
To ty możesz to zaakceptować. Jeśli nie - będziesz cierpieć. Tak jak
teraz. Bo w to, ze jest genialnie, wiary w sobie nie znajdę...

[36.a]

Wpis Balbiny jest mądry... Może za dużo wymagam od ludzi.
A reszta - w dużej mierze - to była "przerwa na reklamę".
Czy teraz już jasne?


P.S. Prysznic był, włosy myte codziennie, spacer był.


I...

Skoro jestem "taka świetna" to dlaczego depresja?

Szanowna Karolino, cenię ludzi mądrych. Wybacz [jasne, że na koniec złośliwość, puszczam oko]

[majagor]

Ależ z Ciebie zgorzkniałe...[coś tam]
Mam nadzieję, że w Twoim wieku nie dopadnie mnie takie coś..
Wcześniej chciałam już to napisać - ale stwierdziłam, że może kulturalna będę. Ale skoro mnie ktoś nie szanuje - to niby po co ja mam szanować jego..

Pozdrawiam ślicznie kończąc tę nieprowadzącą do niczego dyskusję.

[36.a]

Nie, Maju, nie ja przekroczyłam granice.

pozdrawia smutno Coś Tam

Mam 37 lat, w duszy w hipo tylko 8, w depresji ciągle nie 40.
Czuję się młodo.

Podrawiam Cię, Detaliczna, Piękna Maju. Wszystkiego dobrego w życiu.
Z daleka od ludzi Tobie podobnym....

[36.a]

Karolina, coś jeszcze, bo Twój wpis jest jednak wielowątkowy.
Uprzejmie Cię proszę bez osobistych wycieczek.

Mnie się w Tobie nie podoba baaardzo dużo, łącznie z indoktrynacją Twoich dzieci. Staram się tego nie tykać. I poza tym więcej przykładów nie będzie.

Miałam prawo stanąć z boku i napisać: ten wątek jest zabawny, bo chwilami jest. Rozbawiłby mnie w każdym stanie ducha. Poczucie humoru nienaruszone.

Nie masz prawa po mnie jechać.

Napisałam ogólnie, przynajmniej na początku, to zabawne.
Uprzejma prośba, abyś tepiła pióro w bardziej szlachetnym celu.
Dziękuję.

[drugikoniecswiata]

> Te, które widziałam ładne są.

czuję się dowartościowana

[poetkam]

> czuję się dowartościowana
>

Ja też

[sensitilive]

Jak już Brzechwę się tu cytuje to ja też z tego skorzystam:

"Moi drodzy, po co kłótnie,
Po co wasze swary głupie,
Wnet i tak zginiemy w zupie!"

[jasminka28]

To ja może tak po "męsku" dodamtylko że znowu wpieprzyłam spaghetti
i ledwo sie ruszam. Tak jestem gruba piękna i obrzarta))hihi waże
dopiero 64kg ale i tak za dużo. Idę z psem powóczyc sieemciao

[drugikoniecswiata]

wydaje mi się, może niesłusznie, że ann nie protestuje przeciwko pisaniu dobrze
o sobie, tylko przeciw pewnej niespójności (może niesłusznie, proszę
sprostować). Ja ją (niespójność) w każdym razie widzę.

Z jednej strony ta fajność, z drugiej depresja, która jak zły wilk przychodzi i
fajność zabiera, ale my się jej nie dajemy. Należę do frakcji, która uważa, że
depresja to nie meteoryt i z czegoś się bierze. Z czegoś w nas. Zwykle idzie w
parze z obniżonym poczuciem wartości, często mocno przysypanym toną lukru. Jest
jakaś różnica chyba między świadomością własnej wartości a dowartościowywaniem
się na siłę? i to nie jest ad personam, bardziej moje ogólne odczucia z lektury
tego wątku.

[poetkam]

Dowartościowywanie się jest potrzebne. Szczególnie osobom niedowartościowanym,
ba, mającym baaardzo niskie poczucie własnej wartości - niestety zaliczam się do
tego grona, ale... zauważyłam od pewnego czasu, że moja wartość rośnie w mych
oczach, miedzy innymi dzięki osobom z tego forum. Dziękuję Wam.

[silvi5]

Hej. Ja mam różnie bo czem ktos mnie skrytykuje za to że jestem taka
fajna no i poczucie wartości leci na łeb na szyję, mam poczucie winy
ze czuje sie dobrze a może nie powinnam. A tak serio to jestem teraz
w hipoi nikt mi nastroju raczej nie popsuje. Buziaki muuua

[majagor]

drugikoniecswiata napisała:

> Z jednej strony ta fajność, z drugiej depresja, która jak zły wilk przychodzi i
> fajność zabiera, ale my się jej nie dajemy. Należę do frakcji, która uważa, że
> depresja to nie meteoryt i z czegoś się bierze. Z czegoś w nas. Zwykle idzie w
> parze z obniżonym poczuciem wartości, często mocno przysypanym toną lukru. Jest
> jakaś różnica chyba między świadomością własnej wartości a dowartościowywaniem
> się na siłę? i to nie jest ad personam, bardziej moje ogólne odczucia z lektury
> tego wątku.

Rozumiem doskonale o czym piszesz.
I podkreślę jeszcze raz - U MNIE depresja nie idzie w parze z poczuciem niskiej
wartości własnej osoby. Obojętnie czy mam świetny nastrój, czy czuję się
fatalnie znam swą wartość i wiem, iż ani głupia, ani brzydka ani jakakolwiek zła
nie jestem. Nauczyła mnie tego terapia [Cecylio dzięki Ci wielkie za to!!!],
nauczyło mnie tego życie.
Jestem w dole od roku. Ostatnio bywało fatalnie [w końcu skierowanie do szpitala
nie spadło z choinki], ale przez myśl mi nie przeszło, by mieć o sobie złe zdanie.
Depresja akurat tej fajności mi nie zabiera. Zabiera masę innych rzeczy ale
akurat nie to.
A z czego teraz jestem depresyjna? Z tego, że mama mi umiera, a ja na to patrzę
i nic zrobić nie mogę. Nic. Ale to, że nie mogę nic w tym temacie zrobić nie
znaczy, że zaraz mam być niefajna, nieładna, głupia i paskudna.

Są ludzie, którzy siebie akceptują, lubią. Ot tak. Po prostu. Czy tak trudno to
zrozumieć?

[dr.zabba]

1. U mnie niska ocena własnej wartości nie "idzie w parze" z depresją, nie jest
jej podłożem, lecz skutkiem. Gdy mam depresję moja głowa jest chora i ocenia
moją osobę źle. Jest to podstawowy objaw depresji u mnie. Nagle wszystko mnie
przerasta, do niczego się nie nadaję, z niczym nie dam sobie rady. U Was jest
inaczej?

2. Maja, dziwisz się osobom, które w depresji siedzą w łóżku, się nie myją i
takie tam. Ale znowu: te rzeczy są objawem depresji. Ja nie miałam napędu, żeby
zęby myć wieczorem i czasami nie myłam. W depresji często nie ma siły, żeby żyć.
Po prostu nie ma. Faktem jest, że ja się sama czasem zadziwię, że ktoś nie
wstaje, bo ja wstawałam, bo musiałam. Mam dzieci małe i nie mogłam się nimi nie
zająć. Ale spodziewam się, że są takie oblicza depresji, których nie znam i może
być tak, że choćby się paliło i waliło, na wstanie z łóżka, czy jakiekolwiek
inne przejawy życia, sił nie będzie.

Dopisek...

[36.a]

Cytując moderator Lolinkę:

"Siedzisz sobie w tym swoim pokoju - naga czy w piżamie,
uczesana albo niekoniecznie, nie wyściubiasz nosa na zewnątrz (bo
depresja - fajnie jest mieć się czym zastawić, a w czynnościach
praktycznych znaleźć frajerów, którymi da się wykpić - w osobach
członków najbliższej rodziny), pogrążasz się w nicości"

Nie wiem, czy komentować i jak.

Wiem tylko, że z pewnych powodów nie mam dzieci (chcę i mam nadzieję, że się uda). Bo nie dźwignęłabym ciężaru. Świadomy wybór takiego a nie innego stylu życia.

I wiem też, że można "urządzić się" tak, aby nie musieć za często wychodzić na zakupy. Nie korzystając z pomocy "frajerów". Posiadając choćby bazę w postaci pieczywa chrupkiego (kartonika mleka, kilku serków, mniaaam, ten brie, fromage i inne, kupione samodzielnie, dziwne, nie?) i wmawiając sobie, że nie trzeba chwilowo jeść ukochanego chleba kurpiowskiego (prawdziwy, ciężki, z siemieniem, długo świeży).
Zakupy robiąc raz w tyg. Ta cudna kawa Lawazza, te inne fantastyczne rzeczy. Woda najbardziej smakuje na pustyni.
I wolno mi być istotą skrajnie nietowarzyską, niezbyt spragnioną kontaktów z ludźmi. Od zawsze wiem, że ciekawsze są książki.
I wolno wyściubiać sobie nos na świat, gdy się zachce. Urządzić się tak, że pracować w domu. Czasem żyć jak gacek. Albo jak sowa. A czasami być sobie jak ferrari i korzystać z uroków życia.

L. nie rozumie depresji. Nie wiem, czy w ogóle ją ma. Pisała, że nie musi brać leków. Kolejna Megan, która wie lepiej. Z tym, że Megan darzę sympatią.





Środkowy palec w górze.

cytując moderator lolinkę c.d.

[lolinka2]

lolinka2 napisała:
nie zmienię tego, co TY myślisz o SOBIE. Natomiast nie
uważam za słuszne hamowania w świetle własnej opinii na swój temat,
wyrażania przez inne osoby opinii o nich samych.

lolinka2 napisała:
Miałabym poczucie ogromnej życiowej klęski, gdybym bujaniu
afektywnemu podporządkowała całe swoje życie - to zawodowe i to
osobiste. Dla mnie istotą człowieczeństwa jest bycie ponad...
zmiana... udoskonalanie... i bycie do cholery bycie, a nie łeb w
piach.

lolinka2 napisała:
pierd#$%^ zaburzenia, żyć trzeba.. jakoś, godnie, do przodu... bo
Dżuma Camusa... bo cokolwiek.

Pytanie do myślących trzeźwo: czy moderator lolinka nie rozumie
depresji, czy po prostu walczy z nią do końca? I nie rozumie postawy
"poddaję się"?

36.a napisała:
Środkowy palec w górze.

Cóż, krzywy jest, gruby jest, a paznokieć wymaga oczyszczenia i
opiłowania. Aha - lakier ci odpryskuje... chyba już za długo leży.
ergo: zajmij Ty się czymś pożyteczniejszym

Za to m.in. budzisz nienawiść...

[36.a]

Cóż, krzywy jest, gruby jest, a paznokieć wymaga oczyszczenia i
opiłowania. Aha - lakier ci odpryskuje... chyba już za długo leży.
ergo: zajmij Ty się czymś pożyteczniejszym



---
Nie muszę, bo się nie duszę, ale napiszę...

Manicure biologiczny, radość bawienia się różanym patyczkiem do skórek, ten ładnie pachnący pły Alessandro, pilniczek ceramiczny albo szklany bo takie są najlepsze.

Nie jesteś dobrym człowiekiem.
A ja mam cudną mamę, wiem, co wyssałam z Jej mlekiem.
Jesli wiesz, co chcę powiedzieć.
Tak prosto w twarz.

[sapiencja]

Najgorzej jest rano, bolą mnie ramiona, jakbym dźwigała przez całą
noc ciężary. A na samą myśl, że muszę się ubrać i wyjść z domu po
zakupy - ogarnia mnie przerażenie. Szybko więc przeglądam w myślach
zawartość moich szafek, coś tam jest jeszcze do zjedzenia, i już
oddycham z ulgą: nie muszę wychodzić. Mam ten komfort, że mieszkam
sama, nie muszę nikomu innemu szykować jedzenia, ale jeszcze kilka
lat temu: musiałam. A jeśli nie byłam w stanie, tłumaczyłam się, że
bierze mnie grypa i zostaję w łóżku. Ucieczka w grypę, to było moje
najczęstsze usprawiedliwienie na przeczekanie dni świstaka.
Nauczyłam się mojego organizmu na pamięć. Wiem już, że jeśli zaczyna
dzwonić (piszczeć) mi w uchu, czy gdzieś w głowie, i zaczyna się ból
ramion - nadchodzi mój czas na izolację. Nie odbieram telefonów
(słuchawkę chowam pod poduszkę), nie podchodzę do domofonu, nie
wychodzę z domu. Wiem już, że to mija. I dlatego pogodziłam się z
takim rytmem życia. Nie jestem na siebie zła. Dlaczego mam siebie
karać. Rozgrzeszam siebie i lubię siebie taką, jaka jestem.
Inna nie będę. "Kiedyś" już nie wróci.

[lolinka2]

Tak wiem, więc Cię wyręczę: tak, moja matka mnie molestowała, a Twoja
Ciebie nie.
Czujesz się lepsza z tego powodu? Dowartościowuje Cię to?

Ale wiesz, ja pomimo molestowania, nie boję się wyjść z domu.
Realizuję się zawodowo i nie muszę w tym celu chować się za
komputerem. I pomimo doświadczeń, podjęłam pracę nad sobą, mam dobre
relacje rodzinne z mężem i córkami... cieszę się życiem. Czego i
Tobie serdecznie życzę

[36.a]

To jest fasada.
Pisz dalej...
Pisz o problemach. Bo na razie napisałaś bzdurę.

Wyssałam z mlekiem matki, aby nie krzywdzić. Tyle. Jesli rozumiesz.

[lolinka2]

Tobie mam pisać o problemach? Z jakiej okazji? Z okazji środkowego
palca?

Eeee, od problemów to ja mam terapeutę i płacę mu za to, że
słucha, dopytuje i pomaga coś z nimi zrobić. I rozbija fasady. I nie
mówi, że bzdury gadam, bo za bzdurami kryje się człowiek, a im więcej
bzdur opadnie, tym bliżej do człowieka...

Jak zatem sama widzisz, nie mam potrzeby zwierzać się Tobie, a
zwłaszcza publicznie, bo jeśli gadam, to "z celem" a tu - wszystko by
się z celem mijało...

P.S.

[36.a]

www.youtube.com/watch?v=TjGMO9523OU
www.youtube.com/watch?v=rl91BuCsZmI
druga wersja, lepsza, oryginalna

[lolinka2]

masz rację "potrzeba więcej Lol"
zmotywowałaś mnie, postaram się, żeby moje córki również miały silną
osobowość
I dziękuję ślicznie za dedykację. Wprawdzie Janerka nie jest bliski
moim gustom muzycznym, ale wysłuchałam z przyjemnością

[jasminka28]

Nie każdy ma szczęście mieć wspaniałych rodziców. Walczysz, układasz
sobie zycie-Jestem Pełna Podziwu. Oby tak dalej. Czasem z bólu
wychodzimy mądrzejsi i lepsi a ci wychowani w bańce mydlanej są pełni
jadu i zawiści.

[facet_l]

NIestety muszę przyznać rację. Wychowany w banieczce, co tylko
spaprało mi psychikę i charakter.

[jasminka28]

Ktos z was jest z Poznania????MOze sie wybierzemy kedys na kawke razem?
?

[38takatam]

Do Poznania mam 80km

[lolinka2]

nie jestem, ale bywam zawodowo. Mogę dać cynka, kiedy będę następnym
razem.

[silvi5]

Ok. Cieszę się

[agao_72]

wredna, ruda, złośliwa

a tak na serio, to chyba lubiana przez ludzi, a ja lubię ludzi (niektórych).
ostatnio zadowolona z życia, mam satysfakcję z tego co robię i swojego stylu
życia. w końcu zaczęłam lubić siebie, mam w sobie dość dużą porcję zdrowego
egoizmu. w czwartek dostaliśmy opinię z przedszkola córki, jestem dumna, że mój
model wychowania się sprawdza.

z tego co mi otoczenie mówi, jestem kreatywna. ja tam nie wiem, ja po prostu
lubię tworzyć. dzięki temu wiem, że żyję.

jak łapie mnie depresja, to jestem "tylko" bardzo zmęczona. i zapadam w sen. a
"najgorsze" jest, że nie mam szans na pełną depresję, bo przy najlżejszych
objawach obniżenia nastroju mąż mnie wiezie do lekarza.

nuda, co?

mam niewyregulowane brwi, połamane paznokcie i zacieki na dłoniach od
chemikaliów. i jakoś mi to wisi ostatnio.

[perfekcjonizm]

Poczytałam Was wszystkie/ich.
Przypomina to niektóre rozmowy na terapiach grupowych

Ja byłam w swoim życiu prawie każda. Bardzo różna. Skrajna.
Dzisiaj mniejszy nacisk kładę na JA i dlatego jakoś nie wiem jak miałabym siebie
opisać

[jasminka28]

Ja jestem beznadziejna!!!!!!