Czy nasi parterzy są od nas uzależnieni?

[czubata]

Często ich krzywdzimy na różne sposoby,a pomimo to nie chcą odchodzić.Wydaje
mi się to nienormalne,że to jest jakiś zespół uzależnienia od partnera chadowca...

[lolinka2]

ja tam swojego nie krzywdzę
najbliższym bliźnim się numerów nie wycina.

[czubata]

Bo ty Lolinko jesteś nietypowy przypadek choroby afektywnej dwubiegunowej.U
ciebie jest zawsze wszystko ok.

[lolinka2]

Nie zawsze i nie wszystko, ale próbuję wyciągać wnioski z faktu
pionizacji postawy człowieka - głowa na górze = głowa kieruje. Serce
poniżej = emocje mają mniej do powiedzenia. D**a jest najniżej - niech
zatem cicho siedzi

[czubata]

Zrównoważona choroba psychiczna.Oby wszyscy tak mieli.

[madau]

ja co prawda mam schizofrenie i ataki psychozy ale moj partner wydaje sie kochac
mnie nad zycie. Moze dlatego ze go nie krzywdze, ze u mnie psychozy bywaja
raczej lagodne... no i juz od tylu miesiecy ich nie mialam

[czubata]

Tak,kiedy psychozy są łagodne to tak.Ale znam osoby z chadem które nie mają
łagodnych psychoz,(ja sama do tych należę.)Partnerzy to znoszą,nie
odchodzą,trwają pomimo upokorzeń.Czy to jest miłość czy coś w rodzaju
współuzależnienia jak w alkoholizmie?Zastanawiam się gdzie jest granica między
miłością a zaburzeniem.

[madau]

Ja mam czasami wrazenie ze moj narzeczony jest ode mnie uzalezniony. Jestesmy
razem juz 7 lat. Ciagle powtarza ze mnie kocha, dba o mnie w czasie psychoz...
ale patrzac sie z boku tez czasami mam wrazenie ze to nie milosc, to
uzaleznienie... Smutne a jednak chyba prawdziwe.

[38takatam]

Na początku bywało źle...Ale później jakby dojżeliśmy.Staram sie żeby On wiedział wszystko o chorobie.Duuuzzzzoooo rozmów,cholernie szczerych,aż do bólu.
Regularne i konsekwentne leczenie.Obecnie terapia.Tam nauczyłam się,że On ma prawo mieć zły dzień,inne zdanie,inne zainteresowanie.Uczę się szacunku do siebie i innych.
Wspiera mnie i jest całym moim światem.Wiem,że czasem jest zmęczony,czy zniechęcony,ale daje radę
Wiem,że mnie kocha.Czuję to.I zawsze mi powtarza,że jestem wielka,że jestem bardzo mądra,inna,lepsza od innych Mówi,że dużo sie ode mnie uczy.
Fakt nie byłam w manii odkąd jesteśmy razem,ale w depresji tak i to 10-miesięcznej.Inny by uciekł gdzie pieprz rośnie,a On został...Przetrzymał też długi pobyt w szpitalu,gdzie odwiedzał prawie codziennie,a na głowie miał prace i dom z moimi dziećmi.

Myślę,że fakt naszej diagnozy nie upoważnia nas do braku szacunku do partnera,ani nikogo innego.
Różnie to ze mną bywa,ale mam nadzieję,że będzie coraz lepiej
Pozdrawiam.

[czubata]

Zdrada,znikanie z domu i brak zainteresowania rodziną.Wrogie
nastawienie,kłótnie,podejrzenia na skutek urojeń,odgrażanie się
rozwodem,obwinianie partnera o wszelkie zło.Przepuszczanie pieniędzy,nadużywanie
alkoholu.To są rzeczy które się dzieją w manii.
W depresji,jest inaczej,bo człowiek jest zbyt słaby by cokolwiek mieszać w
związku,więc to oblicze choroby jest chyba dla partnerów bardziej znośne.Dziwię
się natomiast jak można znosić to co się dzieje w manii.Gdyby mania nie była
stanem dokuczliwym,nie byłaby manią,gdyby człowiek był w stanie nie wpadać w
manię i nie zachowywać się tak kontrowersyjnie,to nie byłoby choroby zwanej
chadem.Diagnoza nie upoważnia,ale mania jest manią,i człowiek w manii że tak
powiem odlatuje.

38takatam napisała:

> Fakt nie byłam w manii odkąd jesteśmy razem.

Więc mężczyzna twój nie przeżył przy tobie pełnego oblicza tej choroby.To bardzo
dobrze,i oby się to nigdy nie wydarzyło.
Mój facet niestety przeżył,i pomimo to,kocha,kocha albo jest ode mnie
uzależniony i udaje że nic się nigdy nie stało.

[38takatam]

Czubata...czy aby nie szukasz dziury w całym
Poniekąd miłość jest uzależnieniem,jedynym pozytywnym uzależnieniem

[lolinka2]

z wyliczonych przez ciebie przeżyliśmy: zdradę, znikanie z domu (w
sensie wyprowadzanie się, bo służbowo znikam na codzień ), kłótnie,
odgrażanie się rozwodem, obwinianie o wszelkie zło, zniknięcie kasy
(zgubiona chyba.....), wydawanie mało rozsądne kasy, alkohol.

Tyle, że ... my oboje mamy ChAD, więc raz na wozie, raz pod wozem

[czubata]

Więc jednak się krzywdzicie.Bo uważam że to krzywdy są.

[lolinka2]

były takie akcje, repety żadne z nas nie planuje wyszliśmy z tego
mocniejsi niż wcześniej, znając siebie samych i siebie nawzajem
lepiej

i mimo wszystkiego co się działo, nawet na chwilę nie przestaliśmy ze
sobą rozmawiać - to wyglądało kabaretowo momentami, ale gadaliśmy...
Jak sobie chcesz, analizuj choćby analnie , ja się nie czuję
krzywdzona ani krzywdzicielem. Chłop wg stanu na chwilę obecną
(spytałam) również nie.

[czubata]

lolinka2 napisała:
> Jak sobie chcesz, analizuj choćby analnie , ja się nie czuję
> krzywdzona ani krzywdzicielem. Chłop wg stanu na chwilę obecną
> (spytałam) również nie.

Nie wiem cóż korzystnego mogłabym wynieść dla siebie z analizy twojego życia w
małżeństwie,więc analizować nie będę ani analnie ani oralnie.

[lolinka2]

to "analizuj" odnosiło się do twojego wgryzania się w detale tam, gdzie
moim zdaniem można zaprzestać na stwierdzeniu "działa jeszcze? to
dobrze"

nie to, żeby moje małżeństwo było "cnót wszelkich bezdenną głębiną" i
superidealnym wzorcem do naśladowania...

[majagor]

lolinka2 napisała:

> z wyliczonych przez ciebie przeżyliśmy: zdradę, znikanie z domu (w
> sensie wyprowadzanie się, bo służbowo znikam na codzień ), kłótnie,
> odgrażanie się rozwodem, obwinianie o wszelkie zło, zniknięcie kasy
> (zgubiona chyba.....), wydawanie mało rozsądne kasy, alkohol.
>
> Tyle, że ... my oboje mamy ChAD, więc raz na wozie, raz pod wozem

No to "podziwiam". To słowo wzięłam w cudzysłów bo to takie dziwne "podziwianie"
- może lekko zdziwienie.
Ani zdrady bym nie przeżyła. Ani wyprowadzania się z domu, ani grożenia
czymkolwiek...
Za takie coś robi się "wypad z baru" - w moim mniemaniu.
I nieważne czy on by miał CHAD, czy czy nie wiem co jeszcze.. nie i KONIEC. Kropka.

P.S. Gadają, że mój Marciś taki zły, że taki zły związek. Ale kurcze, przy tym
wszystkim, co czytam tu i ówdzie to my prawie idealni Czyż nie mam Riba
racji? [Wiem, że to czytasz ]

[beata-68130]

ja zawsze uważąłam że zdrady fizycznej nie wybaczę ale nie wybaczę innej zdrady,
a fizyczna mnie nie obchodzi tylko boli mnie że suka jeżdzi naszym samochodem

[lolinka2]

wywrzeszczałam parę razy: WYNOŚ SIĘ Z MOJEGO DOMU!!!!!!!!!!!!!!!!
Raz wyszedł - i wrócił po 3 dniach bo chciałam, raz nie wyszedł - bo
poczekał aż mi przejdzie (2 tyg na paluszkach).
Dwa razy on coś rozwalił na ścianie, dwa razy ja.
Raz ja go zdzieliłam (wiadrem na proszek), raz dostałam w twarz
(dłonią, w odwecie natychmiastowym za wiadro).
Akcje miały miejsce 6 lat temu.....

Mania w tym samym czasie zdarza się ponoć w wyjątkowych sytuacjach


Osobno zaliczyliśmy ją każde po razie, ale to było lajtowe..... bo
jedno nadal pozostawało przytomne - to raz, a dwa - jesteśmy dla
siebie autorytetami jednak, więc jeśli mu powiedziałam "siedzisz w
domu, bo ci odwala" to siedział.... i nawzajem

[majagor]

lolinka2 napisała:

> wywrzeszczałam parę razy: WYNOŚ SIĘ Z MOJEGO DOMU!!!!!!!!!!!!!!!!
> Raz wyszedł - i wrócił po 3 dniach bo chciałam, raz nie wyszedł - bo
> poczekał aż mi przejdzie (2 tyg na paluszkach).
> Dwa razy on coś rozwalił na ścianie, dwa razy ja.
> Raz ja go zdzieliłam (wiadrem na proszek), raz dostałam w twarz
> (dłonią, w odwecie natychmiastowym za wiadro).
> Akcje miały miejsce 6 lat temu.....

Mam nadzieję, że Wasze dzieci mają więcej niż 6 lat..
I czegoś takiego nie widziały..

[lolinka2]

8.5 i 4

starsza tego NIE widziała - była w tym czasie w przedszkolu......
padło tylko pytanie gdzie tata - pojechał do wujka (w sensie swojego
brata), nie pytała kiedy wróci...

[majagor]

Oczywiście odnośnie mojego postu powinno być napisane, że mam nadzieję, iż
dzieci mają MNIEJ niż 6 lat. Zakręciłam się

[czubata]

majagor napisała:
> Za takie coś robi się "wypad z baru" - w moim mniemaniu.
> I nieważne czy on by miał CHAD, czy czy nie wiem co jeszcze.. nie i KONIEC. Kro
> pka.

W moim mniemaniu też,gdybym stała po drugiej stronie barykady oczywiście.Dlatego
dziwię się i podziwiam,a może po prostu nie umiem kochać...

[czubata]

Z wyliczonych przeze mnie rzeczy nie przeżyliśmy zdrady w sensie seksualnym,może
tylko i wyłącznie dlatego że moje "namiętności" mają zarys na poziomie kilku
letniego dziecka,bez podtekstu seksualnego.
Wszelkie zainteresowania pozamałżeńskie uznaję jednak za zdradę,emocjonalną być
może,ale zawsze.
Przypuszczam jednak że gdyby doszło do zdrady jako takiej,zostałoby to wybaczone.

[corka_1]

czubata napisała:
> Gdyby mania nie była
> stanem dokuczliwym,nie byłaby manią,gdyby człowiek był w stanie nie wpadać w
> manię i nie zachowywać się tak kontrowersyjnie,to nie byłoby choroby zwanej
> chadem.Diagnoza nie upoważnia,ale mania jest manią,i człowiek w manii że tak
> powiem odlatuje.

Mądrze napisane.

[corka_1]

czubata napisała:
> Zastanawiam się gdzie jest granica między
> miłością a zaburzeniem.

Czyli co - jak się kocha kogoś pięknego i zdrowego to jest się "w porządku", a jak się kocha kogoś chorego to jest się od razu zaburzonym?

Nie powiedziałabym tak. Oczywiście jest pewna różnica między sytuacją, gdy ktoś celowo na partnerów wybiera sobie zawsze kogoś chorego psychicznie, ale jak ktoś wybrał zdrowego który w trakcie związku zachorował i mimo to go nie opuścił - to powiedziałabym raczej że jest osobą odpowiedzialną, dojrzałą i silną psychicznie.

Pewnie ten zdrowy związany z chorym jakieś tam konsekwencje dla swej psychiki poniesie, będzie miał w obniżoną jakość życia i wielokrotnie odczuwał dyskomfort psychiczny, ale nazywanie tego od razu "uzależnieniem" z wydźwiękiem pejoratywnym jest nadużyciem semantycznym.

faceci lubią wariatki

[xsenia]

[dr.zabba]

Oooo! Jakże podoba mi się to, co napisałaś!

[beata-68130]

Czubata jesteśmy uzależnieni. ale z tego co zrozumiałam prze te wszystkie
miesiące miedzy innymi czytając forum inaczej chorują kobiety inaczej mężczyźni.
Niestety kobiety są tak silne że nawet dają sobie radę z tym zdrowiem
psychicznym inaczej. Mężczyźni robią większe piekło swoim partnerkom, samo
przyznanie się do choroby jest niemożliwe.Jka ranią to i tak tego pózniej nie
widzą. Natomiast partnerzy kobiet z chadem chyba nie są tak uzależnieni i
szybciej dochodzi do rozstań.Marta masz wspaniałego męża, który jest dla ciebie
oparciem i staraj mu się wynagrodzić całe zło, które naprawdę czynisz mu
nieświadomie. Nie rozkładaj tego na czynniki proste. Nie zostawił cie wspiera i
tworzycie razem rodzinę.

[lolinka2]

ja sobie wypraszam, bo mój ChADowy małżonek
a) przyznaje się do choroby bez problemu
b) nie robi mi większego piekła niż ja jemu - bo nie robimy z zasady
piekła jedno drugiemu
c) mając żonę z ChADem nie wybiera się nigdzie o ile mi wiadomo
d) żadne z nas nie czuje klimatu wynagradzania drugiemu czegokolwiek,
bo nic sobie nie odbieraliśmy. Miewamy różne nastroje, czasem większa
drażliwość, ale zwykle nie w tym samym czasie i to drugie jest w
stanie spojrzeć przytomniej, pokazać z pozycji obserwatora jak to
wygląda, a ponieważ liczymy się wzajemnie ze swoim zdaniem i ufamy
sobie, to jest moment kiedy polegamy na ocenie drugiego po prostu.

[dr.zabba]

Lolinko, ja także raczej na stabilnych nogach stoję, ale chcę zauważyć,
że Ty, daj Boże także ja, nie jesteśmy reprezentatywne. Chyba?

[lolinka2]

choroba - tu też nie pasuję
buuuuuuuuuuuuu

[dr.zabba]

Lolciu,
jesteś filologiem, a nie rozróżniasz znaczeń?

niereprezentatywny nie znaczy niepasujący

[lolinka2]

och, poużalać się chciałam i kiepsko wyszło

[beata-68130]

wiem że ci nie pasuje choroba ale dla mnie na razie tak jest.

[lolinka2]

odpisywałam dr zabba nt mojego dopasowania vel nie tudzież bycia
jednostką reprezentatywną dla grupy

nie komentowałam tego, czy mi (vel komukolwiek) choroba pasuje, czy
nie.

[drugikoniecswiata]

> Lolinko, ja także raczej na stabilnych nogach stoję,
> ale chcę zauważyć, że Ty, daj Boże także ja,
> nie jesteśmy reprezentatywne. Chyba?

Kiedy zaczynałam pisywać na forum, ktoś (czareg?) zwrócił uwagę, że
niereprezentatywna to jest populacja forumowiczów, ponieważ większość ludzi z
poukładanym lekowo i życiowo chadem po prostu ma inne rzeczy do roboty niż
nałogowe przesiadywanie na forum i pisanie o chorobie i lekach.

Więc ja sobie myślę, że wy jesteście jak najbardziej reprezentatywne. Nie mniej
i nie więcej niż cała reszta, tylko tutaj krzywa Gaussa jest chyba co nieco
zaburzona. Ale na reprezentatywność składa się całe spektrum populacji, nie
tylko średnia. Dobrze, że jesteście, to odbiera pokusę urawniłowki i daje i co
nieco nadziei. Uśredniony chadowiec jest dobry w podręczniku, w życiu są
konkretne egzemplarze.

A co do pytania Czubatej.

1) jak zwykle oponuję przeciwko temu, by postrzegać siebie wyłącznie przez
pryzmat choroby. To jest tylko jedna z okoliczności, składowych związku - nie
główna i nie jedyna. Na to, czy związek jest zdrowy, czy chory (kto to
definiuje?) składa się też cała reszta. Dlaczego myśleć o sobie "jestem
chaderką" zamiast "jestem Martą chorą na chad"? Sądzę, że dopóki partnerzy
zachowują tę drugą perspektywę, związek stoi na mocnych nogach. Mania czy
depresja są epizodami, dłuższymi bądź krótszymi, ale nie osią związku.

2) każdy związek, czy to z osobą chorą, czy zdrową, zwykle ma to do siebie, że
zaspokaja ważne potrzeby obu stron - tak się ludzie dobierają. Współuzależnienie
również na tym polega, gdyby żona alkoholika nic nie "miała" z faktu bycia jego
żoną, to by nie było żon alkoholików. Być może wasi partnerzy mają w sobie dużą
potrzebę zaopiekowania się kimś, bycia dla kogoś oparciem - i związek z wami tę
potrzebę zaspokaja, a mania jest tylko "kosztem", który trzeba ponieść. To nie
jest tak, że z opieki profity czerpie tylko ten, którym się opiekujemy.

3) demonizujemy manię. fakt, demoniczna jest, ale ile osób będących w związkach
robi takie same rzeczy (zdrady, oszustwa, manipulacje, wydatki, agresja,
przemoc...) nie będąc w manii. Czy ich partnerzy też są uzależnieni? Przykładamy
ostrzejszą miarę, tak jak do depresji. Odbieramy sobie sprawczość, podmiotowość,
a oddajemy ją chorobie. Niedobrze.

[lolinka2]

mądrą kobietą jesteś, wiesz?
Cieszę się, że się znamy osobiście.

[drugikoniecswiata]

dowartościowana

szczawiu, szczawiu, szczawiu i igrzysk, a nie mi się ktoś tutaj komplementami
wykpić próbuje...

[lolinka2]

możesz przyjść i mi ugotować. Za igrzyska dziękuję - 3 dni w pracy
wystarczą. I jeden idiota, co mi nastrój totalnie rozwalił.

[drugikoniecswiata]

a... to na tym ten dożywotni układ miał polegać???
ktoś tu się umie urządzić.

[lolinka2]

nie, ja dopiero dziś wróciłam z kilkudniowego zlecenia
jestem trupem fizycznie, psychicznie pozytywniej ale też wyczerpana

Ocknę się pewnie na dniach i zobaczymy co ze szczawiem

[beata-68130]

tak naprawdę to jesteśmy uzależnione od swoich partnerów, bo tak kochamy.
Choroba, chad, zaburzenia osobowości czy alkoholizm to jeszcze pogłębiają bo
musimy się zaopiekować naszymi ukochanymi. Tłumaczymy ich zachowanie chorobą,
sami się nakręcamy.Warto pamiętać że nikomu nie pomozemy jeśli nie zadbamy o
swoje ja.
Powiem tylko że podziwiam każdą osobę z zaburzeniami ponad przeciętność która
sie leczy. ja też po swoich przeżyciach byłam u psychiatry,byłam u psychologa i
postawili mnie na nogi. Na tym też polega zadbanie o siebie.

[lolinka2]

zaopiekować???????

zaopiekować to ja się mogę własnym dzieckiem, albo - na ten przykład
- kotkiem znalezionym na ulicy.
Przypominam że w tytule wątku jest "PARTNERZY", nie dzieci albo
podopieczni....
Ojjj, beata, dopóki niańczysz dorosłego człowieka - dobrze NIE
będzie.......

[beata-68130]

niańczyłam. Bład ale chyba usprawiedliwiony, przezyliśmy wypadek, 3
lata powrotu do zdrowia. Pózniej odchodziłam od tego. Na poczatku
zaburzeń to do mnie powróciło ale juz od tego odeszłam. Człowiek sie
na błędach uczy. Może to brak dziecka tez tak powoduje

[drugikoniecswiata]

> zaopiekować???????
> zaopiekować to ja się mogę własnym dzieckiem, albo -
> na ten przykład
> - kotkiem znalezionym na ulicy.

Nieprawda. Nic złego nie ma we wchodzeniu w stosunku do partnera w różne role i
zaspokajaniu potrzeb z różnych półek (także dziecięco- rodzicielskich) - tyle,
że lepiej rokuje związek, w którym role te są niewyłączne i rotacyjne. Każdy
czasem potrzebuje opieki i wsparcia, z chad i bez chad. Ale też nie tylko
opieki. Wylewasz dziecko z kąpielą, lolinka...

[lolinka2]

ja się panicznie boję pełnić wobec facetów role opiekuńcze. Panicznie.
Napatrzyłam się.....
Unikam jak szamba.

[drugikoniecswiata]

no ale pomiędzy "panicznie się boję" a stwierdzeniem "to jest niezdrowe" czy
jakoś tak - jest dosyć duża różnica. ja też się boję, btw. też się napatrzyłam.
ale na chorą niezależność też się napatrzyłam, ani jedno, ani drugie nie jest
zdrowe.

[corka_1]

drugikoniecswiata napisała:
> Kiedy zaczynałam pisywać na forum, ktoś (czareg?) zwrócił uwagę, że
> niereprezentatywna to jest populacja forumowiczów, ponieważ większość ludzi z
> poukładanym lekowo i życiowo chadem po prostu ma inne rzeczy do roboty niż
> nałogowe przesiadywanie na forum i pisanie o chorobie i lekach.

Ja bym powiedziała, że odwrotnie - na forum nie piszą ci, którzy mają się na tyle źle, że:
- nie są w stanie o własnych siłach włączyć komputera
- nie są w stanie złożyć komunikatywnej wypowiedzi
- zostali zepchnięci na margines społeczny i nie mają nawet pieniędzy na komputer i internet

Między innymi dlatego na forum schizofrenia pisuje mało osób. Zdaniem większości ta choroba jest cięższa niż ChaD.

[36.a]

Dolepie sie do Twojego postu bo chce o tej reprezentatywnosci i bo Cie lubie. Aha

Nie wiem kto, ale napisal jeszcze inaczej. Gros ludzi zaburzonych jak my ma gorzej. Brak kasy, netu, pracy. Ludzik w manii nie bedzie tu pisal tylko walczyl z wiatrakami i podbijal swiat, a poteznej depresji rowniez sie nie pisze tu. Jesli sa ludzie "poukladani lekowo" - to ja ich nie znam. Nie uwierze, poki nie zobacze. Jestesmy tu sobie byc moze towarzysko i dla przyjemnosci pisania. Ot, netowa grupa wsparcia.

A propos partnerstwa. Mialam jakos zakodowane, ze kochani, pozadani to sa silni ludzie. Pomijam, ze slabosc/sila to oba bieguny istniejace w kazdym, no ale slabosci nalezaloby nie ujawniac. I "ja w depresji" nie jestem odrzucana. Duze zdziwko. Pomijam, czego ja wtedy chce, ale dotarl do mnie komunikat "jestem Twoim przyjacielem, jestem dla Cebie, wsparcia szukaj u mnie" (pomijam, ze biada mi, jesli szukam gdzie indziej; przyznaje mu racje, ze czasem niepotrzebnie zwierzam sie gdzie indziej). Chce byc potrzebny. Czy jest uzalezniony - a nie wiem. Zapytam

[beata-68130]

masz sczęście Lolinka ale wyjątki się zdarzają. ja walczę cały czas z
uśwoadomieniem jemu potrzeby pójścia do lekarza i takich kobiet jak ja jest sporo

[poetkam]

Ja miałam i mam nadal do czynienia z mężczyznami chorymi na ChAD, z
tym, że jeden-zaburzenia schizoafektywne (były).
Każdy człowiek jest inny. To samo ma się do facetów i tych
chadowych i tych "normalnych". Z D. przeżyłam piekło, takie jakie
opisują mężatki chadowców. Obecnie mam ambiwalentne uczucia- pluję
sobie w twarz, że wcześniej go nie zostawiłam, ba, że w ogóle za
niego wyszłam... a jednocześnie cieszę się, że w końcu zdobyłam się
na rozwód.
Obecny mój partner, owszem choruje, ale zdaje sobie sprawę z takiego
stanu rzeczy. Jesteśmy razem już ponad dwa lata. Cóż, jak w życiu-
raz jest lepiej raz gorzej. Jesteśmy razem. On patrzy na mnie będącą
w niewesołym stanie i opiekuje się mną, czasem jak trzeba stanowczo
wprowadza swoją wolę. I na odwrót - ja widzę zbliżającą się
depresję, ale zwyżkę nastroju-zaczynam działać.

Co do pisania na forum. Kiedy jest dobrze - ma się inne rzeczy "na
głowie", poukładane, uporządkowane mniej więcej życie. Forum schodzi
na dalszy plan. Tak sobie myślę...

Czubata, Twój mąż jest z Tobą, wspiera Cię, kocha Cię. Ty
odwzajemniasz mu tym samym, na tyle ile możesz, prawda? Choć
rozumiem te dylematy... Sama nieraz zastanawiam się..: nie
zasłużyłam na takiego dobrego czlowieka...
Marto, słoneczko, tulę Cię. Jesteś dobrym człowiekiem, naprawdę.

[czubata]

Szukam życia idealnego,ale jakoś się wpasować nie mogę.

[38takatam]

Przez szukanie związku idealnego straciłam prawie 40 lat życia...

Czubata...czy Ty aby nie byłaś mocno skrzywdzonym dzieckiem?

[czubata]

Zostawiam pytanie bez odpowiedzi.

[peterunited]

Drogie Panie jestem chłopakiem swojej dziewczyny, która jest chora na
CHAD(prawdopodobnie). Przeczytałem to wszystko chcąc wysnuć jakieś
wnioski, parę mam, ale liczę na małą pomoc. Pisze prawdopodobnie bo
to nie trwa długo, udało mi namówić się ją na lekrza, ale wszystkie
objawy pasują jak ulał. Jesteś dość młody nie wszystko mnie w życiu
spotkało, ale wiem jedno Kocham ją nad życie, mimo Tego nie chce
odejść. Chce jej pomóc, być przy niej, chce być jej oparciem.
Wychodzi mi to różnie, czasem mnie wini, że nie pomagam, staram się
to naprawić. Jestem tylko człowiekiem, nie wszystko wiem. Czuje
czasem taką nie moc, nie wiem co zrobić, aby było dobrze. Czasem
siadam tak zastanawiam się czy to ma sens, jak żołnierz na wojnie,
może zadać sobie to pytanie czy ta woja jest moja? długo nie myślę,
bo nie ma czasu, jak żołnierz biorę swój karabin i walczę dalej, ból
dusząc w sobie. Bezsprzeczne jest to, że ją Kocham, nigdy nie
skrzywdziłem, ale mam momenty załamania. Oczywiście ona o tym nie
wiem, uznaje, że nie potrzebne są jej kolejne problemy. Ze wszystkim
nie jest łatwo, gdy ma dobry humor potrafi nawet zapomnieć o mnie na
chwilę, wtedy jestem zły, bo nie zawsze jest dobrze, staram się
wszystko zrozumieć. Gdy jest źle czuje się bezsilny bo co mam robić
jak płacze... Jak jestem przy niej siadam przytulam i milczę nic
innego nie potrafię. Widze jak mnie Kocha, nie zawsze zdarza się
różnie w jej nastrojach. Często nie widzi co mnie rani, ja nie chce
się kłócić. Bywało tak, że ciągle się kłóciliśmy, obwiniała mnie, że
szukam problemów, może i tak nie wiem, staram się pewne rzeczy
zmienić. Tylko czasem nie wiem czy mam po prostu przemilczeć i
przeczekać, cierpiąc po cichu, czy odezwać się po czym będzie
kłótnia. Brakuje mi tego oręża, chciałbym żebyście mi pomogły chociaż
trochę. Chce trwać przy niej, nawet gdy Tego nie docenia. Czasem
dostaje tą nagrodę i słyszę jaki jestem dobry i wgl to mnie buduje
daje mi siły. Lecz czasem długo długo nic... Ale nie zamierzam jej o
tym mówić, nie chce by wyszło, że jestem samolubny. Nie zamierzam
odejść, bywało gorzej, chce dać radę, Kocham ją tak, że jestem wiele
poświęcić. Kilka rad by się przydało, zawsze te parę kroków do
przodu..

[lolinka2]

albo się nauczysz komunikować bez agresji ale i bez poczucia winy,
albo to się wam szybciutko rozwali

Ja żyję w związku dwojga ChADowców, o chorobie dowiedzieliśmy się po
ślubie, każde w innym momencie, natomiast gdyby nie otwarta
komunikacja "wkurza mnie gdy ty..."/ "poczucie winy mnie ogarnia,
kiedy ty..."/ "boję się..."/ "najtrudniej jest mi...." - to w życiu,
żadnym odłamkiem szansy nawet nie przetrwalibyśmy tych lat razem.
Mówić, co czujesz i słuchać co czuje druga osoba - w atmosferze
szacunku dla godności drugiego człowieka - dla mnie to podstawa
wszystkiego.

[czubata]

Żeby Misiek zechciał chociaż zerknąć na forum to może i by coś doradził,co ja
się będę wypowiadać.
Ale nie,pisanie na tym forum to pławienie się w chorobie.Lepiej iść skosić
trawnik.Halo,nie jestem traktor.

[drugikoniecswiata]

> albo się nauczysz komunikować bez agresji ale i bez poczucia winy,
> albo to się wam szybciutko rozwali

Jak ty to ładnie i zwięźle ujęłaś.

Peterunited, w tym co opisujesz głównym problemem nie jest chad partnerki. To
tylko jeden z wielu elementów, którymi toczycie rozgrywkę między sobą. Zastanów
się, czy tak samo traktowałbyś ją i pozwalał się traktować jej, gdyby nie
diagnoza, która najwyraźniej związuje ci ręce. To, że ktoś jest chory, nie
oznacza, że dobry związek zbuduje mu się sam.

A duszenie problemów w sobie, czy to przed dziewczyną, czy przed przyjacielem,
to najgłupsza i najmniej skuteczna z możliwych metod ich rozwiązywania. Z jednej
strony oczekujesz od dziewczyny, że będzie z tobą rozmawiać, z drugiej sam
rozmowy unikasz. Halo, ziemia...

Dobrze by było, żebyś rozpoznał, czego ty tak naprawdę chcesz: dobrego
partnerskiego związku, czy satysfakcji z bycia supermenem. Bo to może nie iść w
parze.

[peterunited]

Przeczytaj po niżej. Chce rozmawiać to nie, dziś odwróciła głowe. Jak
coś mówię o sobie to, że tylko myśle o sobie... Więc nie mówię o swoim
cierpieniu. Ja ciągle coś robie nie tak. Chce rozmawiać mówię o tym
ciągle...

[lolinka2]

ty też poczytaj siebie z poprzedniego wpisu "nie chcę jej o tym
mówić" itp itd - a niby dlaczego NIE? Bo jest chora? Nie zrozumie??
Chyba nie jest upośledzona umysłowo, tylko zaburzona psychicznie, w
normie intelektualnej, nieprawdaż?

Robisz namiot wokół tego co nieznane, czego się boisz.... i czekasz
aż ktoś cię pogłaska że jesteś cudny i piękny - a tu lipa.... bo
ani to cudne ani piękne tylko normalne, że jeśli kogoś kocham to z
dobrodziejstwem inwentarza i że jest to DECYZJA o ponoszeniu
konsekwencji tego związku (tu: że będzie trudniej niż ustawa
przewiduje).

A naprawdę wystarczy pogadać, bez durnych gierek jak w
piaskownicy....

[ramos672]

Witaj.Jestem partnerem osoby chorej na chad i zaburzenia
osobowosci.Przeczytalem uwaznie co napisales i doskonale Cie
rozumiem.Opowiem Ci jak to wyglada u mnie. Na poczatku kompletnie nie
radzilem sobie z ta choroba,nie rozumielem ani jej ani pewnych
zachowan mojej partnerki.Bylo duzo nieporozumien,klotni,a nawet mysli
o roztaniu.Jednak jest cos o czym Ty takze duzo wspominasz, to
MILOSC.Ja takze bardzo kocham swoja partnerke i chcac jej pomoc
zaczolem bardziej interesowac sie ta choroba.Rozmowy z
lekarzami,czytanie tego forum i wiele innych publikacji pomogly mi
duzo bardziej zrozumiec i ta chorobe i pewne zachowania
partnerki.Oprocz tego wiele godzin przegadanych wspolnie i to bardzo
bardzo szczerze.Jestem w nieco lepszej sytuacji bo od kiedy jestesmy
razem z moja partnerka nigdy nie byla ona w typowej mani ktora jak
wiadomo czesto powoduje rozne przykre delikatnie mowiac sytuacje.Byly
za to depresje i dlugie dni wylaczenia z zycia.Ale nie chcialem nigdy
jej zostawic.Nie rozumialem,ale chcialem pomoc.Poczatki byly z mojej
strony malo skuteczne i jedyne co moglem zrobic to zajac sie
domem,dziecmi i dac partnerce jak najwiecej spokoju.Wielka wiara ze
to minie i duzo cierpliwosci bardzo mi pomogly.Wiesz od tamtych
poczatkow minelo sporo czasu,i teraz wiem ze warto byc przy takiej
osobie i ze ozna mocno zlagodzic oblawy tej choroby.Wazne jest tez
aby Twoja partnerka jesli faktycznie jest chora na chad miala
odpowiednie leczenie i dobra terapie. Ma Ciebie a to bardzo
wiele.Osoby z ta choroba sa naprawde fantastycznymi,madrymi
ludzmi.Czytam na tym forum wypowiedzi i sam sie od nich ucze zycia
oraz spojrzenia na zycie ktore wczesniej wydawalo mi sie bardzo
ubogie.Nie boj sie zycia z chaderka. Wybacz jesli moja wypowiedz nic
Ci nie pomogla,ale chcialem Ci pokazac ze nie jestes sam i ze
problemy mamy podobne.To wazne mie czuc sie odludkiem.Pozdrawiam.

[ramos672]

zacząłem*

[peterunited]

Ramos dzięki to ciekawe co napisałeś. My znów się pokłóciliśmy...
znów wyszło, że to ja zacząłem i przeze mnie źle się czuje. Nie
chciała rozmawiać nawet, olewała mnie, boli mnie to bo pójdzie i
porozmawia ze swoim przyjacielem. Ostatnio słyszę, że wszystko robię
źle, z nim to potrafi się dogadać, a ze mnie nie chce rozmawiać,
padłem nie lubie być porównowany usłyszałem że on się o nią troszczy
a ja...? Nic nie usłyszałem, nie odeszła, powiedziała ze jak nie
zaczynam to jest dobrze... Uznała, że chce jechać do domu. Nie wiem
co robić, czasem powiem coś w złości, tłumacze jej, że jak nie
będziemy rozmawiać to będzie gorzej, tłumacze, że jestem
człowiekiem... ciężko mi się odnaleźć staram się ona tego nie widzi.
Patrzyła się w drugą stronę olewając mnie. Nie chce się poddać, ale
ciągle myślę, że to nie musi być moja wojna. Staram się odsunąć od
tych myśli. Ale nie wiem co zrobić, nie odeszła ale olała mnie i
sobie pojechała. Nie chciała rozmawiać po prostu tracę siłę, ciągle
robię coś źle, jak się odezwę to że atakuje, gubię się w tym. Nie
wiem czy ona uważa, że jak Kocham to zniosę wszystko. Chyba najgorzej
jest cierpieć samemu. Bo duszę to w sobie. Mam przyjaciela, ale nie
chce tego mu mówić on tego nie zrozumie, wolę dusić to w sobie.
Ciagle słyszę od niej jak ja jej robie krzywde. I jeszcze jak
usłyszałem, że on się o nią troszczy to co ja mam kurwa powiedzieć.
Staram się pytam co dziennie jak się czuje, przyjeżdżam i tak źle...
Nie jestem ideałem. Może mam czekać...? Przejdzie jej...? Pocierpieć,
a potem udawać, że nic się nie stało...? Poddać się nie chce, ale
jestem teraz na lodzie. Bo nie wiem kiedy jej przejdzie, kiedy się
odezwie, nie wiem nic...

[beata-68130]

tak miło słyszeć że niektórzy mogą to wszystko uporządkować i poukładać. Daje to
wiarę w to że będzie lepiej

[38takatam]

Czy Twoja partnerka leczy się regularnie?
Czy ma świadomość choroby?
Czy jest w terapii?
Zachowanie o którym piszesz nie da się "zwalić" na chad.

[peterunited]

To już pisałem wcześniej... Co do wcześniejszych wypowiedzi nie
zawsze robię dobrze, nie wiem czy zachowując się tak czy inaczej nie
popełniam błędów. Czasem czuje się w tej walce sam. Teraz nawet nie
wiem jak jest, czy nie wpadnie na pomysł, że beze mnie lepiej. Pewnie
jest mnie za co krytykować, wiem, ale jak pisałem jestem człowiekiem,
staram się udźwignąć ten ciężar, nie jest łatwo. Nie mówię jej o
wszystkim, bo wiem jakie ma problemu, po prostu nie chce jej dokładać
swoich. Bolą mnie pewne rzeczy, teraz jestem na granicy załamania
nerwowego, są chwile gdy nawet facetowi chce się płakać to jedna z
nich. Chce jej pomóc, ale co robię to źle... Sam nie wiem, gdy słyszę
wszędzie krytykę, zaczynam w to wierzyć. Kiedyś myślałem mówi tak,
ale wiem, że to nie prawda jest po prostu zła. Teraz już nie wiem, a
może tak jest wcale nie pomagam i jestem nieudacznikiem. Nie wiem w
co wierzyć. Jednego czego jestem pewien to miłością jaką ją darze w
to nie wątpiłem nigdy.

[lolinka2]

jejjjjja, ty się w jakieś melodramaty harlequinopodobne bawisz, a nie
normalny zdrowy związek.....

[peterunited]

Nikt nie mówił, że będzie łatwo.

[lolinka2]

ale brniesz jak koń w najbardziej ślepą z ulic....
i dalej swoje o bohaterach romantycznych

my ty w xxi wieku, wiesz, śpiący książę? rumaki też nie w cenie -
prędzej mustangi...

[peterunited]

Tylko gdy ja naprawdę nie wiem co mam robić. Siedzę jak małe dziecko w
piaskownicy bez rodziców, płacząc i nie wiedząc czy siedzieć tam dalej
czy szukać rodziców. Z jednej strony ile można czekać, a z drugiej,
gdzie pójdę.

[lolinka2]

a jakby tak dało radę doprecyzować zdziwienie?????

bo ja nie do końca kumam, co je wywołało...

bardziej łopatologicznie poproszę

[lolinka2]

kwestia spojrzenia na temat, robię świństwo wiedząc co robię z
premedytacją - tak to prawo definiuje
wychodząc z tej definicji nie zrobiłam mu świństwa w życiu i nigdy
będąc w pełni władz umysłowych. Jak się jarnęłam po 8 tyg manii czego
nawarzyłam to zaczęłam reperować i łatać dziury. Chłop z wrażenia
wrócił do normy i się przyłączył do działań odbudowujących, bo swoje
miał również za uszami
I potem nigdy nigdy więcej nie doprowadziłam do powtórki z rozrywki

Wnioski wyciągnięte, żyjemy dalej

[czubata]

Najbliższym bliznim się świństw nie robi przecież. No chyba że było się nie w
pełni władz umysłowych. Tak,to kwestia spojrzenia na sprawę,o kwestię niepełnych
władz umysłowych mi chodziło gdy zakładałam wątek.

[czubata]

Odbieramy sobie sprawczość i oddajemy ją chorobie.A ja myślę że to choroba
odbiera mi sprawczość.