straty w przebiegu psychotycznym

[perfekcjonizm]

No i opamiętałam się w piątek..
9 tysięcy długu, rozpoczęte rozmowy z jakimiś prezesami wielkich firm, w
sprawie jakiegoś chaotycznego projektu. Złożone wypowiedzenie w pracy.
Wszystko trwało.. no właśnie nie wiem. Nic nie zauważyłam. To jakiś żart!

No i teraz płacz i myśli o beznadziejności takiego życia.
Nie radzę sobie z tym. Tak nie można żyć. Nie chcę tak żyć!
Ludzie dzwonią, piszą. Pytają o coś o czym ja już dzisiaj nie mam zielonego
pojęcia.

Tak oto przywitałam nowy 2009 rok.
Jeszcze kilka miesięcy temu, nie wiedziałam, że to co mi się przydarza to
wynik jakiejś choroby. Dalej się z tym nie godzę.

[stardusts]

Oj wiem jak sie czujesz.....jakby to byl zly sen, ja w skutek nakrecenia tez
narobilam sobie jakies 3.5 roku temu kłopotow i finansowych i emocjonalnych i z
glowka....teraz probuje rozwiazac te problemy i nastepnym razem jak bede chciala
zdobywac swiat to postaram sie np. przemeblowac pokoj, kupic jakies tanie
ciuchy...etc. Eh, teraz tak mowie i sobie nie ufam, dlatego staram sie zeby
pilnowal mnie ktos mi Bliski jak zaczynam szalec.... Tak samo jest ze smutkiem.
Nie wiem czy juz tak bedzie i czy na zawsze, ale staram sie zyc i cieszyc, ze sa
szanse, ze wciaz zyje i ze np. nie mam bialaczki, albo SM....

Moze to nie pociesza, ale w koncu jest jak jest i oby to zycie jak najmniej
bolalo. Wkurza mnie jednak ze problemy nie pozwalaja mi sie cieszyc z tych
dobrych iskierek, ze tak trudno jest mi zauwazyc te dobre rzeczy przez brak sily
i hustawki....Dzis sie poplakalam w pracy....., ale przeszlo. Tylko taki
niesmak. Dzis zostaje w domu....tak strach mimo ze powiedzieli "jest ok
Aga"...ja sie boje...w pt pewnie pojde. Czas leczy....

[perfekcjonizm]

Dzisiaj byłam u mojej lekarki. Zmieniła mi dawkę. Jeden lek dodała,inny
odstawiła, jeszcze inny zwiększyła.

Tylko, że nie wiem, co dalej. Miała być inna praca, miały być studia, plany na
życie a tu proszę taki niefart. Zawodowo mogłam prawdopodobnie spaliłam kilka
ważnych mostów. W branży, w której pracuję to może być brak perspektyw na rozwój.

Czy ktoś zmienił zawód ze względu na chorobę?

[dr.zabba]

perfekcjonizm napisała:

> Czy ktoś zmienił zawód ze względu na chorobę?
>

Ja nie podjęłam jeszcze decyzji, trwam w zawieszeniu na wywalczonym urlopie
wychowawczym. (Wywalczonym - bo nie chcieli mi go dać)
Jestem lekarzem. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że stres, przemęczenie,
chamstwo współpracowników i nocne dyżury przyczyniły się do ujawnienia ChAD. Nie
wiem, czy tam wrócę. Nie wiem, czy będę pracować w zawodzie. Nie wiem, czy
skończę specjalizację. Po prostu nie wiem.

[perfekcjonizm]

dr.zabba napisała:


> Ja nie podjęłam jeszcze decyzji, trwam w zawieszeniu na wywalczonym urlopie
> wychowawczym. (Wywalczonym - bo nie chcieli mi go dać)
> Jestem lekarzem. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że stres, przemęczenie,
> chamstwo współpracowników i nocne dyżury przyczyniły się do ujawnienia ChAD. Ni
> e
> wiem, czy tam wrócę. Nie wiem, czy będę pracować w zawodzie. Nie wiem, czy
> skończę specjalizację. Po prostu nie wiem.


Widzisz, mam podobne wątpliwości i jakiś taki nieład w sobie.
Stres spowodowany skutkami manii, zmęczenie organizmu, terminy, które gonią mnie
w pracy,chaos w pracy, wciąż za niskie zarobki i świadomość konieczności
utrzymania się w warszawie, utrzymania się w terapii - wszystko to nie pozwala
wrócić do równowagi i tylko na nowo nakręca tę sprężynę.

Na szczęście nie mam dzieci, za które musiałabym być odpowiedzialna. Ale też nie
mam partnera, który by mi towarzyszył zwyczajnie w tej jakże bardzo splątanej
drodze życia.

Ja myślę, że jednak tacy ludzie jak my potrzebujemy bardzo dużo spokoju, bo
tylko spokój pomaga nam pozostawać w równowadze.
Gdyby nie wcześniejsze stresy nie weszłabym w manię.

Pytanie, w jakim stopniu można uniknąć stresu?

[veritas8]

Ten wątek w sam raz dla mnie...
Wczoraj przepłakałam kwadrans, bo stanęłam sobie jakoś tak obok i
spojrzałam na własne życie.
Porażka.

[stardusts]

Ja tez sie podpisuje obiema łapkami...ze wzgledu na glowke i leki zaczełam
pracowac w ZPCHu, teraz tego nie zaluje i nie zamieniłabym tej pracy na zadna
inna bo ZPCH okazał sie zwyczajnym zakładem pracy . Pozwolil mi tez zaczac
pracowac w zawodzie, dal pewosc i odnalazlam sie jako nauczyciel.....wiem ze nie
jest tak perfekcyjie jakby moglo byc, ale powolutku ide do przodu choc bardzo
sie boje....nie wiem jak bedzie....

[awanturka]

Ej! Mogłabyś napisać coś więcej o swojej pracy w ZPCh? W jaki
sposób "odnalazłaś się jako nauczyciel"? Jestem nauczycielką i też
bardzo bym się chciała "odnaleść"

[dr.zabba]

> Pytanie, w jakim stopniu można uniknąć stresu?
>
Uściślając pojęcia: stres jest reakcją organizmu na bodziec, a ten bodziec to
stresor. Stresorów można starać się unikać, ale uda się to zapewne w
ograniczonym stopniu. Natomiast można uczyć się kontrolować reakcję na stresor
czyli stres. Samodzielnie lub na różnego rodzaju warsztatach.

[maliana]

perfekcjonizm napisała:


> Czy ktoś zmienił zawód ze względu na chorobę?

Ja. Z pani magister po SGH ukończonej z wyróżnieniem nie mogłam trafić na
fantastyczną pracę, jaką mi te studia mialy zapewnić i pracowalam jako spec ds
marketingu z nazwy, a tak naprawdę zwykły handlowiec w firmach "krzak", studia
do tego nie były mi potrzebne.
Jestem na bezrobociu prawie 5 lat, bez renty bez zasiłku i za chwilę podejmę
pracę w charakterze ekspedientki w sklepie zeby dopracowac staż potrzebny mi do
ubiegania się o rentę, co jest błędnym kołem, bo renty pewno nie dostanę, skoro
mogę pracować. O.

[36.a]

www.telepracuj.pl

zawszeć to lepsze od pracy w sklepie.
to nie są oszałamiające zarobki, ale większe niż u kobiety
za ladą. w mazowieckiem mignęła mi praca umawiania klientów z
bazy na wizyty u lekarza. z umową o pracę, pakietem medycznym.

o tęsknocie za manią - z artykułu.

[perfekcjonizm]

"(...)Jeśli chodzi o zwiastuny górki pacjent musi nauczyć się odróżniania
zdrowego, dobrego samopoczucia od nakręcenia jakie towarzyszy manii. Jest to
trudne, ponieważ osoby bardzo krytycznie oceniające siebie, swój potencjał i
możliwości w fazie depresji tęsknią za okresem, w którym wszystko staje się
możliwe. Jedna z pacjentek w czasie fazy maniakalnej podjęła decyzję o rozwodzie
z mężem, który od wielu lat znęcał się nad nią psychicznie. Jak opowiadała, bez
górki nigdy nie znalazłaby w sobie tyle siły, żeby tego dokonać. Inna osoba
zmieniła pracę na znacznie lepszą i wymagającą wyższych kwalifikacji, ponieważ
dopiero w manii pojawiało się przekonanie, że poradzi sobie na bardziej
odpowiedzialnym stanowisku. Oczywiście narastająca mania sprawia, że coraz
trudniejsze staje się normalne, sprawne funkcjonowanie. Otoczenie zaczyna
zauważać napięcie i nakręcenie takiej osoby. W miarę narastania górki człowiek
wbrew własnej ocenie zaczyna mieć coraz większe problemy z radzeniem sobie z
zadaniami. Zaczynają się problemy w domu, w pracy. Dlatego tak ważne staje się
uświadomienie sobie przez pacjenta konieczności kontynuowania leczenia po
zakończeniu okresu depresji i przeanalizowanie objawów sygnalizujących
wchodzenie w fazę manii. I znowu, tak jak w przypadku depresji, sygnały
ostrzegawcze mogą być różne. Przykładem niech będzie osoba, która odkryła, że
dzwonek alarmowy powinien włączyć się, kiedy zaczyna bez okazji dawać ludziom
kwiaty i prezenty. Inny pacjent mówił natomiast o tym, że zaczyna więcej niż
zwykle jeździć taksówkami.
Pacjenci często wyrażają żal za dobrym samopoczuciem i trudno im właściwie
ocenić straty, jakie przynosi okres wzmożonego nastroju. Często dopiero analiza
kilku pojawiających się okresów wzlotów i upadków uświadamia im, że to nie zły
doktor chce zabrać im ich dobre samopoczucie, ale koszty życia na takiej
huśtawce są bardzo duże i bolesne. Pacjenci bardziej akceptują wtedy konieczność
stałego przyjmowania leków i zaczynają cenić okresy wyrównanego nastroju.
Pojawia się wtedy możliwość głębszej pracy psychoterapeutycznej, aby pacjent
mógł w życiu osiągać to, czego pragnie. Kiedy człowiek nauczy się doceniać
własną wartość, zadba o swoje potrzeby, jest głęboko przekonany, że należy mu
się szacunek ze strony otoczenia, kończy się również tęsknota za manią. Zaczyna
realizować swoje marzenia i znika "potrzeba wchodzenia w górkę", by życie stało
się choć trochę satysfakcjonujące. Ważne staje się przygotowanie otoczenia
pacjenta do tych zmian. Rodzina często boi się dobrego humoru i pomysłów zmian w
życiu, ponieważ przypomina to okres poprzedzający manię. Różnica polega na tym,
że człowiek, który wie czego chce i umie to zrealizować jest spokojny, rozważa
dobre i złe strony swoich posunięć, bierze pod uwagę swoje potrzeby i potrzeby
innych ludzi.
Współpraca pacjenta, psychoterapeuty i lekarza, jest niezbędna na każdym etapie
leczenia. Docelowo to pacjent ma wziąć na siebie odpowiedzialność za swoje dobre
samopoczucie i umieć sam decydować, kiedy potrzebne jest wsparcie terapeuty, a
kiedy wizyta u lekarza w celu skorygowania leczenia. Tylko wtedy będzie potrafił
interweniować wystarczająco wcześnie aby utrzymać dobre samopoczucie."

Monika Główczak-Polak
Psychoterapia u pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową
www.psyche.info.pl/nowy1_2.htm

[perfekcjonizm]

Najbardziej interesujący jest ten fragment: )

"Często dopiero analiza
kilku pojawiających się okresów wzlotów i upadków uświadamia im, że to nie zły
doktor chce zabrać im ich dobre samopoczucie, ale koszty życia na takiej
huśtawce są bardzo duże i bolesne. Pacjenci bardziej akceptują wtedy konieczność
stałego przyjmowania leków i zaczynają cenić okresy wyrównanego nastroju.
Pojawia się wtedy możliwość głębszej pracy psychoterapeutycznej, aby pacjent
mógł w życiu osiągać to, czego pragnie. Kiedy człowiek nauczy się doceniać
własną wartość, zadba o swoje potrzeby, jest głęboko przekonany, że należy mu
się szacunek ze strony otoczenia, kończy się również tęsknota za manią. Zaczyna
realizować swoje marzenia i znika "potrzeba wchodzenia w górkę", by życie stało
się choć trochę satysfakcjonujące."

No właśnie mój terapeuta tak gada. Ale nic a nic go nie rozumiem/rozumiałam.
Teraz właściwie jest to logiczne. Tak się zafiksowałam na tym, że chce mi coś
zabrać, albo że mi coś zabrali razem z lekarką, że przestałam chyba słuchać. Bez
sensu...

[stardusts]

Bardzo fajny artykuł, z wiekszoscia sie zgodzic musze zwalasza z ta czescia
analizy kilku okresow- jakby o mnie.

Nie wiem tylko, czy da sie okiełznać manie....Jakos u mnie malo tego zlotego
srodka...Przez zle leczenie najprawdopodobniej ale przez czynniki zewnetrzne
rowniez...Mam wrazenie ze moja psychika jest nadszarpnieta i coraz trudniej
funkcjonowac mi normalnie, tzn. moge starac sie zyc normalnie, ale bez
nakrecenia jakos mi pusto- nie wiem czy uda mi sie to zmienic kiedys....Dlatego
na obecnym etapie koniec artykułu wydaje mi sie utopijna(atopos)-w sensie
miesjce ktore nie istnieje- teoria.

[nowako-wa]

Ja uważam ,że wszystko co sprawia nam przyjemność , choćby
chwilową , bardzo szybko nas uzależnia- człowiek jak zwierze szybko
kojarzy przyjemne stany z czynnikiem je wywołującym i do niego
podświadomie dąży.To co odróznia nas od zwierząt , to wolna wola,
ale wymaga walki, konsekwencji i świadomego wyboru.Czy to sie komuś
podoba czy nie o jakoś swojego życia trzeba WALCZYĆ do końca życia...
Łatwiej to znieść kiedy się jest świadomym ,że w życiu piekne są
tylko chwile...Mniej oczekiwać od życia, to umieć się nim bardziej
cieszyć.

[36.a]

Aha. Taka sama myśl mi towarzyszyła, gdy czytałam ten wątek. Jakieś
niesamowite oczekiwania wobec życia. Nazwę wprost: rozbuchane ego
wpisowiczek Miało byc tak wspaniale, jak ma Lolinka w profilu
"...kariera i zaszczyty", a tu nagle tak szaro.

Miałam być psychologiem. I nie wyszło. Z wielu powodów. Także z takiego,
że bliski kontakt z ludźmi jest jednak za bardzo stresujący.
Co jest teraz: powolne pięcie się w górę. Są: coraz lepsze zarobki
i coraz większa satysfakcja z pracy. Jest: świadomość, że próbowałam
w kilku miejscach i wiem, jakie środowiska ewidentnie mi nie pasują.
Świat finansjery, z którego się podśmiewam. I wzajemnie. I sobie
tak po szczebelku idę w górę. Może to dobre wyjście?

Mania generuje potworną zachłanność na życie. Wiem. Ale jak się już
spadnie na dno to może na pierwszy szczebelek, a nie znów na 10?
Refleksja, nie rada.

[perfekcjonizm]

36.a napisała:


> Miałam być psychologiem. I nie wyszło. Z wielu powodów. Także z takiego,
> że bliski kontakt z ludźmi jest jednak za bardzo stresujący.
> Co jest teraz: powolne pięcie się w górę. Są: coraz lepsze zarobki
> i coraz większa satysfakcja z pracy. Jest: świadomość, że próbowałam
> w kilku miejscach i wiem, jakie środowiska ewidentnie mi nie pasują.
> Świat finansjery, z którego się podśmiewam. I wzajemnie. I sobie
> tak po szczebelku idę w górę. Może to dobre wyjście?
>
> Mania generuje potworną zachłanność na życie. Wiem. Ale jak się już
> spadnie na dno to może na pierwszy szczebelek, a nie znów na 10?
> Refleksja, nie rada.

Jak mam powiedzieć mojej manii by skakała po szczebelkach tak jak ja chcę? -
ja-zdrowa, mocno zainfekowana, przez chorobę? Kiedy nie wiem jeszcze gdzie się
zaczynam i gdzie się kończę - owa ja.

Istnieję od czterech lat, żyję od czterech lat, od dwóch ze świadomością
choroby, na którą jeszcze się nie godzę ale już mówię o niej i do niej przyznaję.
Wszystko jest dla mnie w życiu nowe. Jakaś potrzeba kroczenia na przód dajmy na
to. Mną nie tyle zachłanność kieruje co ciekawość, rodzące się we mnie potrzeby.
Ciekawość ludzi, miejsc, głównie w sensie zawodowym ale i prywatnym. Ale kieruje
mną również lęk, bo ciekawość okupiona jest pewnymi decyzjami, a decyzje
konsekwencjami.

Prawdopodobnie to lęk przed konsekwencjami budzi u mnie stres, a to wyzwala
manię. Mania natomiast pomaga te decyzje podejmować za mnie a potem - zobaczcie
- nie brać za nie odpowiedzialności.

Hm.. myślę, że to bardzo ciekawa dedukcja, prawda? Może to jaki wgląd?

[36.a]

Szczerze?
Ja widzę tylko manię.

z manii w psychozę

[perfekcjonizm]

Tak sobie tu ciągnę ten wątek, nie wiem w czym to pisanie może mi pomóc ale
piszę. Będzie troszkę dłużej.Chyba chcę tym razem opisać swoje niedowierzanie.

Wszystko ostatnio dzieje się tak szybko. Najpierw dociera do mnie po dwóch
latach, że cierpię na Chad. Następnie zaczynam się borykać z jakimiś
permanentnymi maniakalnymi stanami, aż dwa tygodnie temu - po tym jak wpadłam na
ten cały maniakalny pomysł/odkrycie - słyszę od lekarki informację o potrzebie
zmiany leczenia. Terapeuta zaś oceniając moje obecne działania, myśli i dążenia
wywala jak z armaty z psychozą paranoidalną.

Tak jak napisałam wyżej, w ostatnich sześciu miesiącach działo się szczególnie
dużo w moim życiu. Byłam w jakimś potwornym stresie i wciąż coś mi się waliło.
Nie wiem, nie rozumiem kiedy do tego doszło, gdy dwa tygodnie temu zrozumiałam,
że już od dawna ukrywam się przed śledzącą mnie mafią internetową (hakerzy,
najwięksi gracze na rynku internetowym). Nawet teraz jestem o tym przekonana i
chciałabym napisać więcej, ale boję się, że oni mnie sczytają i zidentyfikują,
że ja tu to ja tam. Wówczas zostanę rozpoznana. Kurcze, ja w to rzeczywiście
wierzę a jednocześnie uważam, że to jakiś idiotyzm.

Moja koleżanka z pracy zadała mi kilka dni temu bardzo rozsądne pytanie.
"Dlaczego to właśnie Ciebie śledzą?" - zapytała. Wówczas jakbym dostałam w łeb.
Rzeczywiście to wydało się na kilka chwil zupełnie niedorzeczne. Kompletne
zawirowanie i brak argumentacji. Nie wiem pomyślałam. Nie wiem, dlaczego. Czuję,
że tak po prostu jest - powiedziałam.

Problem w tym, że pracuję w branży, gdzie takie rzeczy mają miejsce. Nie jest
tajemnicą, że internet jest przesycony tysiącami programów śledzących. Problemem
jest to, że uważam, że oni śledzą w szczególności mnie. Jakby chcieli uzyskać
ode mnie coś co wiem tylko ja.

W środę mam wizytę u mojej lekarki, ona jeszcze nie wie (chyba, że od mojego
terapeuty), że mój terapeuta dokopał się do tych myśli u mnie. Najgorsze jest
to, że wszystko dzieje się w momencie rzucania przeze mnie terapii ( bo przecież
ostatnio tak się zadłużyłam, że mnie nie stać). Terapeuta mnie straszy, że to
nieleczone i bez odpowiedniego wsparcia z jego strony skończy się bardzo
przykrymi konsekwencjami a w efekcie hospitalizacją. Oczywiście mówi o
negocjowaniu płatności za terapię, o jej kredytowaniu, ale dla mnie to jest nie
do pomyślenia.

Nie wiem już co mam myśleć. Teraz mi się wydaje, że on to robi specjalnie. Że
wymyśla mi te wszystkie psychozy.
Miałam zmieniać pracę na lepszą i prestiżową firmę, a ten mi teraz gada, że to
absolutnie zły moment.Że to będzie się wiązać z dodatkowym stresem i wzmocni
moją psychozę.

Zabiera mi wszystko. Bardzo nieśmiało i subtelnie w ułamkach sekund pojawia się
w mojej głowie myśl o tym, że oni (lekarka i terapeuta) też są jakoś uwikłani w
tę całą sprawę z mafią.

No. Wreszcie to napisałam. Uff...

[awanturka]

Z tą zmianą pracy to rzeczywiście zły moment.

No a z tą psychozą terapeuta ma niestety rację. Z tym, że akurat w psychozie rola psychoterapii nie jest aż tak wielka jak on Ci przedstawia. Na to bierze się leki i one są dużo bardziej skuteczne niż np. antydepresanty w depresji.

Czy bierzesz już jakiś neuroleptyk? Koniecznie opisz to wszystko lekarzowi, niczego nie ukrywaj. A może zanim leki zadziałają pójdź na zwolnienie lekarskie? Po co w pracy mają Cię widzieć w takim stanie, w takim stanie możesz narobić trochę głupot, których potem będziesz się wstydzić.

Czy masz kogoś na kogo mogłabyś liczyć? Opowiedz mu o swoim stanie i poproś o pomoc na wypadek gdybyś tak straciła całkiem kontakt z rzeczywistością (nie myślę, że tak będzie, ale "przezorny zawsze ubezpieczony").

Pozdrawiam! Jakoś wytrwaj do wizyty.

Mam nadzieję, że masz dobrego lekarza i będzie dobrze!

No i pisz na forum, podtrzymamy na duchu a może i coś doradzimy?

awanturka

[perfekcjonizm]

Wiesz, ja funkcjonuję raczej zwyczajnie (zwyczajnie jak na mnie)- na razie. To
właściwie wygląda tak, że poza zwykłym wykonywaniem obowiązków i czynności
gdzieś w tyle głowy mam świadomość, że... hmm... muszę uważać. Ale moje życie
się wokół tego nie kręci - być może póki co - jeszcze. Nie wiem.

Oczywiście czekam na wizytę u lekarza. Dotrwam bez trudu raczej - biorę leki.
Sprostuję jeszcze, że mój terapeuta rozumie i podkreśla obecną wagę interwencji
mojej psychiatry. Wciąż powtarza, że w przypadku mojej psychozy jego rola
terapeutyczna jest ograniczona. Chce jedynie zatrzymać mnie w terapii. Bo
przecież idę jak czołg próbując atakować akurat to co pozwala mi utrzymywać się
w rzeczywistości.

Być może dlatego objawy (myśli) są tak mało wyczuwalne, bo zafiksowałam się na
zmianie pracy i przerwaniu terapii. Dodatkowo dochodzi bulimia.

Prawdopodobnie jest to jakaś mocno destrukcyjna siła, która ściąga mnie w dół.

Dzisiaj stać mnie jedynie na tyle samokrytycyzmu.

[megan.k]

Uważam, że przy takich objawach kontakt z lekarzem potrzebny jest natychmiast. Przy zaburzeniach psychotycznych urwanie kontaktu z rzeczywistością może nastąpić nawet w ciągu kilku godzin (tak było u mnie). Leczenie ambulatoryjne może okazać się w tej sytuacji za słabe. A o tym, co robiłaś w pracy podczas tego stanu, możesz się dowiedzieć dopiero wtedy, gdy będziesz na nowo sobą. Dlatego popieram pomysł wzięcia jednak zwolnienia lekarskiego.

[perfekcjonizm]

Zapewne wiecie, że głównym mechanizmem obronnym przy tego typu zaburzeniach jest
zaprzeczenie. Dlatego, tak trudno będzie mi przyznać komukolwiek rację. Wciąż
uważam, że nic się nie dzieje, choć właśnie przed chwilą wróciłam z zakupów
spożywczych z rachunkiem na 286 zł. Po drodze poszłam zrobić manicure,
podpierając się szczególną potrzebą doprowadzenia paznokci do porządku w związku
z jutrzejszym interview. Omal nie kupiłam sukienki za 180 zł, tylko dlatego, że
spieszyłam się do manicurzystki. A przecież jestem zadłużona na grube tysiące po
ostatnim szaleństwie.

Proszę napiszcie mi coś więcej. Byłabym gotowa się kłócić o to, że nic mi nie
jest, chcąc powiedzieć, że wszyscy zafiksowaliście się (łącznie z moimi
lekarzami) na tyle na różnych chorobach, że każde odchodzące od normy zachowanie
odbieracie jako psychozę czy inne zaburzenie.

Czuje się naprawdę dobrze. Czuję się jak zwykle i Google już mnie dzisiaj nie
śledzi
Z pracą jest tak, że wszyscy w moim pokoju są "wtajemniczeni". Szefowie wiedzą,
że się leczę i chodzę na terapię.

Jedynie raz - jakoś w listopadzie - kiedy wpadłam w jakiś depresyjny chwilowy
stan, ale jakiś taki katatoniczny. Natychmiast zamknięto drzwi do naszego pokoju
i przez godzinę wszyscy siedzieli ze mną próbując ustalić na ile jest źle. Kiedy
zaczęłam jaśniej myśleć, poprosiłam o telefon i zadzwoniłam do psychiatry.
Porozmawiałam z nią i za chwilę byłam już zupełnie normalna.

Mogę ich ewentualnie uprzedzić, że może się tak stać. Że mogę stracić kontakt i
dać im numery do kogo trzeba. Nigdy dotąd nie straciłam kontaktu. Dwa lata temu
jedynie zrobiłam awanturę po czym wybiegłam (z trudem bo trzymali drzwi) z firmy
i pojechałam na Sobieskiego. Dostałam zastrzyk w tyłek i poszłam spać. Wieczorem
pojechałam do domu. Dwa dni później byłam już w pracy. Trochę było mi głupio,
ale na szczęście ludzie zachowali się fantastycznie, łącznie z szefami i jakoś
się to wszystko unormowało.

Boję się, że gdy zostanę w domu, to wówczas "rozkręcę" jakąś myśl, albo poczuję
się źle a obok nikogo nie będzie.

[megan.k]

Ale to może stać się na ulicy (utrata kontaktu z rzeczywistością) i wówczas dołączysz do grona osób, które zaginęły i nigdy się nie odnalazły. Ja byłam szczęśliwa, że zdołałam dojechać do szpitala, bo film mi się urywał już w taksówce. Taksówkasz dopilnował, żebym dotarła do drzwi izby przyjęć.

[megan.k]

TAKSÓWKARZ oczywiście.

[perfekcjonizm]

, mnie też się zdarza.

[perfekcjonizm]

o rety. horror.

[36.a]

wybacz ciekawość
co widnieje na paragonie, który opiewa na 286 zł?

[perfekcjonizm]

Spokojnie, możesz pytać .

Kupiłam żarcie. Wózek żarcia.
Argumentacja jest następująca: Mieszkam z koleżanką z pracy. Jesteśmy całkiem
zżyte ze sobą. Ona też często kupuje coś do domu dla nas obu (ale nie takie
ilości). Pomyślałam sobie, że skoro nie mam kasy ostatnio (hehe) i Aga też,
kupię dużo produktów, tak byśmy oszczędziły sobie zamawianie cateringu w pracy
czy bieganie do sklepu po jakieś wątpliwej jakości naleśniki, pierogi,
krokieciki itp.

Kupiłam jakieś słodycze dla ewentualnych kości etc., etc.
Może jednak nie zrobiłam źle?

[perfekcjonizm]

> Kupiłam jakieś słodycze dla ewentualnych kości etc., etc.
> Może jednak nie zrobiłam źle?

Bardzo przepraszam, oczywiście miałam na myśli gości. Ewentualnych gości

i w dóóół...

[perfekcjonizm]

To wszystko dzieje się zbyt szybko. Te zmiany i ta intensywność zmian.
W poniedziałek poszłam na interview. Prace dostałam. To mnie przeraziło. Czemu
tak szybko? Chciałam się tylko zorientować.

Weszłam teraz w jakiś depresyjny stan. Na szczęście chyba już mnie nikt nie
śledzi, żadna mafia itp. Dzisiaj mam wizytę u mojej lekarki. Będę musiała jej o
tym powiedzieć. Terapeuta radzi zwolnienie i zaopiekowanie się tylko sobą i tym
co we mnie, bez dodatkowych akcji z pracą, która w tej chwili mnie przerasta.
Zobaczymy co na to lekarz.

Jestem już mocno zmęczona. Jeśli to jeszcze tak potrwa - a dzieje się tak od
września - ta góra, dół - nie wytrzymam. Nie będę walczyć. Nawet dla moich dwóch
najbardziej fantastycznych kotów na świecie. Nie dam rady.

[matrioszka42]

Parę miesięcy temu miałam takie jazdy. Przyznałam się lekarce do różnych wizji. Stwierdziła, że tak mnie rozbujał antydep, który brałam przez jakiś czas. Natychmiast kazała go wycofać i zmieniła na neuroleptyk. Mam wrażenie, że mnie ocalił Dzięki niemu mam remisję. Terapia nic nie zmieni póki leki nie ustawią Cię na zrównoważonym poziomie. Może wręcz bardziej rozbujać. Nie rezygnuj z niej całkiem, ale może odpuść na jakiś czas.

[perfekcjonizm]

matrioszka42 napisała:

> Parę miesięcy temu miałam takie jazdy. Przyznałam się lekarce do różnych wizji.
> Stwierdziła, że tak mnie rozbujał antydep, który brałam przez jakiś czas. Naty
> chmiast kazała go wycofać i zmieniła na neuroleptyk. Mam wrażenie, że mnie ocal
> ił Dzięki niemu mam remisję. Terapia nic nie zmieni póki leki nie ustawią Cię
> na zrównoważonym poziomie. Może wręcz bardziej rozbujać. Nie rezygnuj z niej c
> ałkiem, ale może odpuść na jakiś czas.

No ja z lekami mam jeszcze wiele do wyjaśnienia. Jestem w tym początkująca. Tzn.
powinnam była brać je od lat, ale nie stosowałam się do zaleceń i mam to co mam.
Nauczkę. Może gdybym je brała jak należy od początku, już wcześniej byłoby
wiadomo, że nie działają jak trzeba. A tak moja lekarka i mój terapeuta toczyli
ze mną bój o leki. Wreszcie zrobiło się tak źle, że przyleciałam po receptę z
podkulonym ogonem. Widać za późno...

Co do terapii, myślę, że nie chodzi o to by ją przerywać (specjaliści, którym
ufam orzekli, że nie) ale, żeby dozować intensywność i dopasowywać ją do mojego
stanu. Co też mój terapeuta robi. Jest mi ona potrzebna, bo ostatnio nie
wychwytuję już stanów maniakalnych. O wszystkim dowiaduję się od terapeuty.

Wiesz, w moim życiu mam tylko ich dwoje. Dwoje takich czujnych ludzi, którzy,
naprawdę się o mnie troszczą w sensie psychicznym, którzy podchodzą do tego
poważnie, bo nawet ja tego nie robię niestety.
Ufam im. Przez te cztery lata wiele się u mnie zmieniło, aż doszliśmy do tego
momentu. Jestem trochę przerażona,nie wiem co się ze mną dzieje. Pierwsza myśl,
to zrzucić winę na nich, że coś zepsuli. Że terapia była za głęboka itd. Ale to
nie prawda.

Jakby się w to zagłębić... ale dobra, starczy tego. W końcu mam odpoczywać.

Pozdrawiam.

[36.a]

Hm, jakby to napisać...
Tak piszesz od jakiegoś czasu te ładne, staranne akapity i
mam dziwne wrażenie, że stoisz obok i patrzysz, co Tamta
robi, a tu chłodno relacjonujesz wydarzenia. Coś tu nie gra.
Podobasz się sobie w manii i nie zmieni się nic w Tobie pomimo
rozmów z dziesiątkiem terapeutów, pomimo leków czy faktycznie boli i
chcesz sobie hm ulżyć? Bo na razie to widzę jednak fruwanie...
ładne, okrągłe fruwanie. Jesteś w stanie coś zmienić jeszcze, bo
masz głupio mówiąc wgląd, post factum przekładasz zdarzenia na
słowo pisane. Jeszcze całkiem nie odleciałaś.

A do pracy, tej nowej, iść przeciez nie musisz Świat Cię
przecież nie ciągnie za ręce i nogi. Poszłaś, zobaczyłaś, wracasz.
Gratulacje, że rynek pracy Cię chce. Rozumiem chodzenie na interview
dla hecy i dla badania swego miejsca na rynku, dobry trening, gdy
trzeba potem szybko znaleźć zajęcie.

Posłuchaj terapeuty i odetnij się od świata.

Zalecam rozdz. 9, ss. 278-322, Biegnąca z wilkami, Estes
(nie przeczytasz, ale lekarstwo jest naprawdę dobre)

Na zwolnieniu lekarskim.

[perfekcjonizm]

Dzisiaj jestem po wizycie u mojej lekarki. Dostałam zalecenie odpoczynku i
wyciszenia i zwolnienie lekarskie oraz jeszcze większą dawkę
przeciwpsychotycznego. Jeśli to nie pomoże pójdę do szpitala ustawić leki.

Z powodu tego zwolnienia wpadłam w popłoch. Nie mogłam wyjść z firmy. Wreszcie
wyszłam jakoś i szok. Co teraz ze sobą począć?

Na sesji omówiłam z terapeutą możliwe, dopuszczalne formy mojej rekreacji.
Żadnych pomysłów. Pustka w głowie, jedynie myśli o pracy. O goniących terminach,
zadaniach do wykonania. Paranoja. Wreszcie oderwał mnie jakoś od tego pędu. Choć
zanim to nastąpiło, stoczyłam ze sobą i z nim jakąś przedziwną walkę.

I wtedy poczułam się jak mała zagubiona dziewczynka. Poza myślami o pracy i
ewentualnymi objawami wytwórczymi, które obecnie przystopowały ale czuje, że się
tlą - poza tym nie mam w sobie nic. Poczułam wstyd za siebie taką. Poczułam
siebie siedzącą przed nim w fotelu, taką ubogą w siebie. Bez tysiąca pomysłów na
sekundę. Bez nagłych skojarzeń i ich błyskotliwych maniakalnych interpretacji.

Poczułam, że on (terapeuta)i ona (lekarka) nie żartują. Choć ja nadal nie mogę
pojąć, po co to całe zwolnienie. Tzn, jedną częścią rozumiem ale inną - tą
maniakalną odcinam się od myślenia o tym.
Poczułam się jak jakaś oferma. I te słowa jego - terapeuty, jakieś takie
słodkopierdzące czy jak.

Odpuścił jakiekolwiek głębsze tematy. Właściwie analizowaliśmy jedynie mój
negatywny stosunek do zwolnienia i tego co miałabym na nim robić.

Wiecie, chodzi o to, że czuję się fatalnie z tym swoim niedomaganiem, brakiem,
nieporadnością. To dlatego mania jest tak nęcąca, ponieważ sprawia pozory
wszechmocy.

Tyle wiem, a raczej tyle rozpoznaje moje "ja" obserwujące - to w odpowiedzi na
komentarz 36a.

Moim zdaniem przy tego typu (mojego typu) zaburzeniach "ja" obserwujące rzadko
kiedy bywa skomunikowane z "ja" obserwowanym. Obie te części funkcjonują
niezależnie. Można wówczas mówić o podwójnej świadomości, w której "ja
obserwujące", pełni jedynie rolę obserwatora i krytyka. Bywa też tak, że ego
obserwujące po prostu nie funkcjonuje, nie zostało wypracowane.

[36.a]

ładnie piszesz, zapachniało Wilberem. wgląd masz, bardzo ładny. mechanizmy obronne
też niczego sobie. jesteś z tych, którzy na wakacje jeżdżą z notebookiem?
a masz prywatne ciuchy? Carly Gry ma fajne weekendowe, drożyzna.
czy tylko służbowe mundurki?


rekreacyjnie można robić rózne fajne rzeczy. jesli człowiek się
nie czuje tylko/aż pracownikiem. to nie złośliwosci, podrzucam
Ci materiał do rozważań. możesz odkopać nogą, co tam mozesz się
zrewanzować. no i nick charakterystyczny.

[perfekcjonizm]

No dobrze, dziękuję. Piszę ładnie i co z tego? Nie po to tu jestem. Jestem tu po
to by się wylewać. Nie chcę mówić o swojej powierzchowności. O mechanizmach
obronnym może być.

Nie jestem osobą jeżdżącą na wakacje. To zwolnienie lekarskie jest moim
pierwszym urlopem, wypoczynkiem od lat.

Słusznie zauważasz, że to dobry czas na refleksję nad tym wszystkim chociażby o
czym wspominasz.

Dzisiaj i tak musiałam popracować z rana (dla precyzji: w moim mniemaniu
musiałam) Ale później ugotowałam obiad mojej siostrzenicy i choć obiecałam jej,
że gdzieś się wybierzemy to leki nie pozostawiły mi wyboru. Zasnęłam. Właśnie
się przebudziłam. Złapałam szefów na gg, zagadałam o tym i owym związanym z
pracą (sądzę, że to poczucie winy wynikające z tego, że tak ich tam zostawiłam).

Bardzo słuszna uwaga co do bycia "tylko/aż pracownikiem". Tak to dokładnie
wygląda. Dziękuję Ci za te słowa.

Kompletnie nie wiem jak można spędzać czas na urlopie spowodowanym taką a nie
inną przyczyną. Dopuszczenie do świadomości myśli z tym związanych nie jest
koniecznie miłe. Stąd też w większości nie czuję nic. Wciąż podkreślam, że nie
rozumiem sensowności tego zwolnienia.

A nick? Hm.. nie zastanawiałam się nad nim. To był raczej spontan. Chcesz
przeanalizować? Czy raczej jesteś z tych co to po prostu już wszystko wiedzą?

[36.a]

Patrzę z boku i pewne rzeczy ewidentnie rzucają się w oczy.
Ale zdecydowanie lepiej, aby zainteresowany sam do nich doszedł.
Pozdrowienia.

(chociaż przyznam, że ostatnio siedzę nad własną pracą także po
godzinach. a) wciagnęło b) premia uznaniowa to duże COŚ

Po co na tym forum?

[perfekcjonizm]

36.a napisała:

> Patrzę z boku i pewne rzeczy ewidentnie rzucają się w oczy.
> Ale zdecydowanie lepiej, aby zainteresowany sam do nich doszedł.
> Pozdrowienia.

Nie chciałabym, by to zajrzało jak atak ale:

Zastanawiałaś się kiedyś nad tym jakie komunikaty wysyłasz? Myślisz, że rolą
kogokolwiek z nas, jest by je komentować i uzmysławiać Ci Twoje skłonności? Być
może myślisz, że tylko Ty jesteś tak wyśmienitym obserwatorem. Być może myślisz,
że jedynie Ty zgłębiłaś tajniki psychiki ludzkiej. Z pewnością masz dużą wiedzę
o sobie. Z pewnością potrafisz wyciągać trafne wnioski wobec zachowania innych.
Super. Tylko czemu ma to służyć? Czy nie jest tak, że Twoje mechanizmy, każą Ci
funkcjonować w jeden i ten sam sposób? Po co miałabym zadać Ci pytanie: "Czemu
to służy?"

W tym miejscu nic mi do tego. Fajnie, że jesteś. Ale psychologiczne pogadanki i
terapeutyczny bełkot mi tu niepotrzebny. Być może znajdą się chętni. Ja dziękuję.

No chyba, że uważasz, że jest to miejsce na to. Miejsce na dogłębne analizy
mechanizmów obronnych.

Pozwól by zajmowali się tym specjaliści znających swoich pacjentów a sami
zainteresowani zdobywali wiedzę o sobie w kontrolowany przez nich sposób w
odpowiednim miejscu i czasie.

Może powinnam podkreślić: Nie jestem tu po to by analizować siebie. (Oczywiście,
chętnie piszę o swoich przemyśleniach.) Jestem po to by pisać o sobie wśród
ludzi takich jak ja. Chcę w ten sposób przyznać się do tego, że CHAD mnie
dotyczy. Chcę się nauczyć akceptować to w sobie, nie brzydzić się ludzi takich
jak ja. Nie uciekać od nich/Was od jakiejś swojej słabości. Chcę Was czytać i
widzieć siebie w Was, Was w sobie. Chcę rozumieć, że to nie hańba. Chad, mania,
depresja, pustka, niezdolność do prawidłowego funkcjonowania, podejmowania
decyzji - to mnie nie deprecjonuje. To choroba i dysfunkcja jak każda inna. Chcę
zobaczyć jak sobie z tym radzicie? Czy się przed sobą do tego przyznajecie? Jak
reagują Wasze rodziny, bliscy? A może postrzegacie diagnozę jak wyrok?

Chcę się tu oswajać z tym co przyniosło życie i iść dalej. Być może któregoś
dnia w gabinecie mojego terapeuty powiem: "Dobra, byłam tam, poznałam ludzi
takich jak ja. Chcę z tym żyć. Chcę się tego nauczyć. Chcę rozumieć. Uczmy się
rozumieć. Walczmy!"

Póki co nie chcę walczyć... Nie widzę sensu.

[36.a]

Masz rację. Milknę. Każdy ma swój ogródek i swoje marchewki.
Psychologiczne pogadanki? Chyba nie... 2 zdania odautorskiego
komentarza. Fakt, lubię się gapić. Ale masz rację, zamknę się.
Przyjemnego urlopu.

[megan.k]

Uważam, że nie musisz milknąć. Masz prawo do własnych wypowiedzi. Jeśli ktoś nie chce, żeby komentowano jego wpisy, po prostu nie pisze. Nie wszyscy muszą mieć jedno zdanie na każdy temat.

[perfekcjonizm]

36.a napisała:

> Masz rację. Milknę. Każdy ma swój ogródek i swoje marchewki.
> Psychologiczne pogadanki? Chyba nie... 2 zdania odautorskiego
> komentarza. Fakt, lubię się gapić. Ale masz rację, zamknę się.
> Przyjemnego urlopu.


Dokładanie wiesz, że nie o to chodzi by się zamykać. I ja lubię się "gapić". W
ocenie ludzi jestem pierwsza. Tak już wszystkich oceniłam, że rzadko kiedy
podchodzę do jakiejkolwiek polemiki

Poza tym fakt, że usadzili mnie na tym zwolnieniu, budzi we mnie frustrację.
Frustrację związaną z tym, że coś ktoś lepiej o mnie wie. Że ktoś mi pokazał, o
proszę tu nie jest z Panią dobrze. Trzeba odpoczywać, bo będzie szpitalik z
czubkami.

Albo mnie przeciągną po podłodze, albo za chwilę znów będę fruwać i ustawiać
wszystkich dokoła. Wcinać się w czyjeś kompetencje.

Mój terapeuta nazwał mnie kiedyś zagrabiającym cudze terytorium bachorem. Cóż
więcej dodać. Wiadomo, że taki bachor zawsze musi stanąć na swoim.

To tak trochę o sobie.

[megan.k]

Przykro mi, ale jeśli zamieszcza się jakikolwiek wpis na forum internetowym, trzeba się liczyć z tym, że każdy ma prawo do własnych komentarzy (jeśli tylko nie łamią regulaminu forum).

[czareg]

Potrzebne Ci jakieś hobby w żaden sposób nie związane z pracą, zarobkowaniem
pieniędzy, podejmowaniem szybkich decyzji.
Wszystko się nada: joga, biegi, szydełkowanie, fotografia, malowanie, rzeźbienie
w drewnie, robienie modeli, czy też studiowanie ciekawych zagadnień (np rozwój
klasycznej opery rosyjskiej).
Mając zajęcie "zamiast" dasz mózgowi czas na spokojniejsze obrobienie problemów,
osłabisz ten potężny imperatyw charakterystyczny dla mani/hipomanii: już, teraz,
natychmiast.
I nie przejmuj się, że od razu nie jesteś w swoim hobby perfekcyjna -
najważniejsze jest dochodzenie umiejętności niż sam efekt końcowy. Może
zmniejszy się potrzeba robienia wszystkiego na tip top.
Na zwolnieniu możesz wypróbować ze cztery, pięć kandydatów na hobby - czas sobie
zajmiesz.
Bo leniuchować też trzeba umieć, bo radość z prostego leżenia brzuchem do góry
przeważnie mija po godzinie (choć podejrzewam, że dla ciebie to akurat tortura).
I luzik - uspokojenie ducha najszybciej pozwoli ci wrócić do kieratu.

[perfekcjonizm]

Obiecałam sobie, że dwie godziny dziennie, dobra - cztery poświęcę na pracę.
Problem nie leży tu w obszarze pracoholizmu a raczej maniakalnego wrażenia bycia
niezastąpioną. Mało tego, moi współpracownicy wzmacniają to poczucie poprzez
jakieś histeryczne reakcje, że muszą mieć coś na teraz na już, że nie potrafią,
że nie nikt inny nie umie. Wiesz. Rozpływam się wówczas.

Pisałam w którymś z postów - kiedy się pozbywam tego wrażenia - wiesz nie
pozostaje we mnie nic. Taka bardzo nieprzyjemna pustka. Taka bardzo
niekomfortowa świadomość bycia nikim i już.

A najgorsze jest to, że to co osiągnęłam zawodowo, w większości wypracowałam na
manii.
Gdyby odłożyć manie na bok - cóż, obawiam się, że to ta ciężka praca i wzięcie
za siebie odpowiedzialności NA ZAWSZE, DO KOŃCA - to przeraża najbardziej.

[megan.k]

"Obiecałam sobie, że dwie godziny dziennie, dobra - cztery poświęcę na pracę."

No to mam nadzieję, że liczysz się z tym, że to zwolnienie lekarskie będzie niepłatne. U mnie pracownicy w czasie zwolnienia lekarskiego nie odpisują nawet na maile.

[perfekcjonizm]

megan.k napisała:

> "Obiecałam sobie, że dwie godziny dziennie, dobra - cztery poświęcę na pracę."
>
> No to mam nadzieję, że liczysz się z tym, że to zwolnienie lekarskie będzie nie
> płatne. U mnie pracownicy w czasie zwolnienia lekarskiego nie odpisują nawet na
> maile.

U mnie jest troszkę inaczej. Jestem jednocześnie na urlopie i zwolnieniu.
Pracuję dla dwóch firm. Swojej i innej.

[megan.k]

Jeśli jesteś na zwolnieniu lekarskim, to nie możesz pracować nigdzie, bo nie taki jest cel zwolnienia lekarskiego. Sprawdź przepisy.

[perfekcjonizm]

ok. dziękuję za tę trzeźwość umysłu.

[megan.k]

Po prostu chciałam Ci uświadomić, że nie po to lekarz dał Ci zwolnienie, żebyś dalej pracowała. Pomyśl w końcu o sobie, żebyś mogła w dobrej formie wrócić do pracy. Na pewno jesteś wartościowym człowiekiem nie tylko jako pracownik.

[wsb123]

wlasnie zrobilem to samo
po latach przeplatanych speedem i deprecha
pracoholizmem, pogonia za kasa ktora i tak sie zle skonczyla
ostatni okres manii i potworne dlugi
nie przyszlo mi to latwo
ale zredukowalem wszystko
ograniczylem prace do minimum, ograniczylem wymagania od zycia
deprecha mnie dopadla
pomalutku sobie zyje
a wlasciwie wegetuje
zamknalem sie w domu wychodze gdy musze
takie mam wrazenie
taka pustke
nie mam ochoty na kontakt z ludzmi, wszystko mnie wkurza a wlasciwie
wiekszosc ludzi z mojego otoczenia
jestem na etapie szukania zajecia - hobby - tak mysle o fotografii
poki co zbieram na kurs i naprawe aparatu
a co do znalezienia hobby
znalazlem
fora netu
ktore sa kopalnia jak dla mnie gdyz zawsze chcialem studiowac
kulturoznawstwo i zagadnienia z nim zwiazane gdyz zauwazylem ze to
mnie b interesuje
studia nad ludzmi
przepraszam jesli kogos obrazilem
z wiekszej liczby for netowych prywatnych juz wylecialem za swoje
poglady, nieraz prowokacje

[czareg]

Spoko oko na Maroko ;D

[36.a]

podaje ma piekna dlon

[perfekcjonizm]

Spoko, czuj się jak u siebie. Mój wątek stoi przed tobą otworem (wszystko w
ramach regulaminu)

Ja też mam ostatnio średni stosunek do ludzi, do siebie, i do życia. A może było
tak zawsze. Mniejsza z tym.
Zakrywam się szlachetnymi ideami i miłością do bliźniego, która wychodzi mi
coraz gorzej. Na zwolnieniu odkrywam siebie na nowo. Chodzę spać nie myta. Jem
za czterech. Rzygam, jako, że jestem bulimiczką. Zapominam o "obowiązkach"
związanych z pracą. Na terapii zaś odkrywam jak bardzo nie chcę pogodzić się z
chorobą.

Może ktoś chciałby wziąć to cholerstwo ode mnie??

Uratuj mnie

[perfekcjonizm]

Uratuj mnie to tytuł książki, którą podrzuciła mi moja znajoma terapeutka.
Zastanawiam się czy to czytać. Jakaś Heros-Pacjentka z BPD + Mega-znakomity
terapeuta + wsparcie przyjaciół = cudowne uzdrowienie.

Wiem, piszę o tym z kpiną. Mam tę książkę w ręce, przyglądam się jej,
przeczytałam kilka stron, zasnęłam - taka nudna? czy taka niewygodnie prawdziwa?

No nie wiem. Robię kolejne podejście.

[perfekcjonizm]

Czytam tę książkę, jakoś tak bardzo leniwie z ogromną dozą sceptycyzmu.

Nie chciałam jej czytać w momencie, gdy gdzieś w jakiejś recenzji dowiedziałam
się, że tak im dobrze poszła ta terapia.

Pomyślałam sobie, kto do jasnej cholery wie ile sił, czasu i pieniędzy trzeba w
to włożyć. I co z tego, gdy po czterech latach przychodzi jak wyrok świadomość,
że jeszcze nie koniec, że to właściwie początek drogi. Początek świadomego życia
z chorobą.

Dotychczas byłam "kimś". Omnipotentna, maniakalna, idąca do przodu jak burza,
mająca najwięcej do powiedzenia, władcza, manipulująca innymi. Terapia zdarła ze
mnie te warstwy kłamstw o sobie, jedną po drugiej.

Tamtego smutnego dnia w listopadzie, stanęłam naga przed sobą, tylko ja i moja
choroba. Przeraziłam się jej i siebie takiej. Uciekłam w mega psychozę, z której
wychodzę dopiero teraz na zwolnieniu.

Kobieta z książki, będąca zresztą jej autorką, podjęła bardzo świadomą walkę.
Zajęła się sobą i swoją chorobą bardzo poważnie - nie od samego początku
oczywiście. Przestała uciekać, gdy nauczyła się rozpoznawać mechanizmy swoich
ucieczek. Wiedziała co wnosić do terapii. Nauczyła się rozpoznawać swoje chore
części, zaczęła się nimi zajmować.

Nie wiem co będzie dalej, jestem dziś na ósmym rozdziale z trzydziestu kilku.
Można by to uznać za metaforę mojej drogi w terapii. Myślałam, że to już koniec
a tymczasem okazało się, że jedynie przedarliśmy się do "ósmego rozdziału", do
jakiejś prawdy o mnie.

Nie wiem jak ją znosić? Zachowuję się bardzo różnie. Przyszłam na to forum by
pisać, pisać, pisać. Założyłam blog. Początkowo obiecałam sobie nikomu o tym nie
mówić. Po tym gdy psychika zaczęła płatać mi figle postanowiłam poinformować
choć te osoby, które są najbliżej, by dawały mi znać, kiedy ja nie będę mogła
już tego zauważyć. Kiedy okazało się, że mogę wkręcić w moje fantazje otoczenie,
okazało się, że właściwie najważniejsze jest, by być w terapii, bo tylko jedynie
ten człowiek i lekarka widzą, kiedy "to" się dzieje. Chwilę potem uznałam, że
oni również należą do mafii przed którą uciekam.

No i wtedy poszłam już na zwolnienie...

Siedzę na tym cholernym zwolnieniu. Właściwie już mi lepiej. Coraz mniej
zastanawiam się nad pracą. Nawet myślę sobie, że ludzie w firmie, ludzie w moim
pokoju odpoczywają ode mnie. Od tego mojego pędu, biegu, chaosu, wściekania się,
sprawdzania wszystkich, awantur, które muszę zrobić raz na jakiś czas - nawet
szefom.

Dzisiaj zadzwoniłam do matki i spytałam ją czy mi pomoże finansowo, gdybym
musiała pójść na dłużej do szpitala.
Naprawdę podziwiam moją rodzinę (matka i dwie starsze siostry). Mają tak samo
rozwinięty system zaprzeczeń jak ja. Tak samo nie godzą się na to co się ze mną
dzieje. Chorobę uznają za wymysł, terapię za ekstrawagancję. Ale od kilku
tygodni coś się zmienia. Zaczęły zadawać pytania.

A jeżeli one postanowiły rozumieć, może i ja będę dla siebie bardziej wyrozumiała?
Ach.. czemu to nie jest takie proste? Czemu tyle myśli wokół tego wszystkiego?

[36.a]

perfekcjonizm napisała:

> Terapia zdarła zemmnie te warstwy kłamstw o sobie, jedną po
> drugiej.

bo terapia tak ma. "prawda psychoanalityczna boli..." - by mój
psychoanalityk dawno temu. "chodziłam na terapie jak na uniwersytet,
dowiadujac sie coraz wiecej o sobie" - cyt. niedokładny, by M.
Cardinale.

masz lekkie pioro. pisz.

Od tego mojego pędu, biegu, chaosu, wściekania się
> ,
> sprawdzania wszystkich, awantur, które muszę zrobić raz na jakiś czas - nawet
> szefom.
>

bylam asystentka kobiety, ktora tak trzaskala drzwiami, ze tynk sie
sypal. dla niej bylam nic. a kim dla Ciebie sa inni? to nie
jest pytanie podchwytliwe.

na zakończenie tego wątku

[perfekcjonizm]

Myślę, że moją największą stratą jest utrata złudzenia bycia zdrową. To ten
moment, kiedy zostałam wybudzona z tego maniakalnego pędu, przywołana do
rzeczywistości. Przymuszona do uruchomienia resztek zdolności racjonalnego
myślenia.

Nie wiem jak będzie. Może to w ogóle niczego nie zmieni. Z etykietką czy bez.
Szaleństwo zawsze pozostanie szaleństwem. Dotąd myślałam, że jestem nietuzinkowa
a teraz wiem, że to się nazywa ChAD.

Siedzę i płaczę. Myślę sobie jak wiele pokory ode mnie to wymaga. Usiąść na
łóżku oddziału psychiatrycznego wśród innych tak "nietuzinkowych" jak ja. W maju
skończę 32 lata... Oto moje bogactwo...

I jakoś w tej chwili tłuką mi się po głowie słowa Tetmajera:

"Przekleństwo?... Tylko dziki, kiedy się skaleczy,
złorzeczy swemu bogu, skrytemu w przestworze.
Ironia?... Lecz największe z szyderstw czyż się może
równać z ironią biegu najzwyklejszych rzeczy?

Wzgarda... lecz tylko głupiec gardzi tym ciężarem,
którego wziąć na słabe nie zdoła ramiona.
Rozpacz?... Więc za przykładem trzeba iść skorpiona,
co się zabija, kiedy otoczą go żarem?

Walka?... Ale czyż mrówka rzucona na szyny
może walczyć z pociągiem nadchodzącym w pędzie?
Rezygnacja?... Czyż przez to mniej się cierpieć będzie,
gdy się z poddaniem schyli pod nóż gilotyny?

Byt przyszły?... Gwiazd tajniki któż z ludzi ogląda,
kto zliczy zgasłe słońca i kres światu zgadnie?
Użycie?... Ależ w duszy jest zawsze coś na dnie.
co wśród użycia pragnie, wśród rozkoszy żąda.

Cóż więc jest? Co zostało nam, co wszystko wiemy,
dla których żadna z dawnych wiar już nie wystarcza?
Jakaż jest przeciw włóczni złego twoja tarcza,
człowiecze z końca wieku?... Głowę zwiesił niemy."

Wszystkim dobrego bez wyjątku,
P.

[36.a]

usmiecham sie, jestes nietuzinkowa. zawodowo na pewno. mnie tez sie
chce plakac, bo empatyczna jestem czasem jak niemowle.
odchodzic z forum? a po co? im wiecej tu nietuzinkowych, tym barwniej

zawsze zaskakuje mnie wiek piszacych. myslalam ze wiecej, spory bagaz
doswiadczen. nie namawiam i nie wiem czy cos ci to da, ale zajrzyj
do "smiertelnych niesmiertelnych". jesli chcesz. polowa to dziennik
trei (kiedys mocno bliska mi duchem), polowa to wyklad z filozofii
wieczystej. sporo tez o nerwicach, ego etc. --> trudno uciec od tego
w kciazce dwojga psychologow w tym jednego transpersonalnego.
(by ken wilber)

pozdrowienia