Częsta zmiana pracy

[megan.k]

Czy często zdarza Wam się zmieniać pracę? Jeśli tak, to czy powody oceniacie jako "zdrowe" czy chadowe związane z objawami chorobowymi?
Ostatnio analizuję ten problem na psychoterapii, stąd to pytanie.

[38takatam]

Nigdy nigdzie miejsca w pracy nie zagrzałam...teraz tez sie
zwolnilam,choc nadal uwazam,ze dobrze zrobilam.
Dostalam nowa,ale juz widze ze nie bedzie tak latwo jak myslalam.

[drugikoniecswiata]

Nie wiedząc, że mam chad, miotałam się jak wariatka. Zaczynałam 100 rzeczy,
nigdy nie kończyłam. Na umowę o pracę pracowałam raz, w tym roku, wiedząc o chad
od lat trzech. Wytrzymałam 1,5 miesiąca i skończyłam ze skierowaniem do
szpitala. Na umowę o dzieło ukrywającą stosunek pracy pracuję w dwóch miejscach
od trzech lat. Chcę zmienić branżę. Nie mam pomysłu co dalej z życiem. Wierzę,
że kiedyś się uda.

[beatrix-kiddo]

No to ja odwrotnie - w obecnej pracy już 10 lat. Ale ja nienawidzę zmian, jeżdżę
w to samo miejsce na urlop, prowadzę nienormalnie regularny tryb życia. Inaczej
się sypię psychicznie.

Ale ostatnio zaszalałam - to myślę objaw wydobywania się z wielomiesięcznej depy
- przemalowałam białe mieszkanie na kolorowo (żółty, pomarańczowy, pistacjowy).
Jest super i czuję wreszcie energię, której tak mi brakowało.

[ssig.ma]

kolorowe mieszkanie dobrze dziala na nastroj, nawet bardzo dobrze

[38takatam]

wlasciwie zastanawiam sie czy my wogole mozemy pracowac...

[napisek]

Możemy możemy, jeśli tylko znajdziemy coś, w czym czujemy się wystarczająco
dobrze, żeby nie czuć konwulsji codziennie rano na myśl o tym, że znowu trzeba
TAM iść.
Niektórzy z nas potrzebują pracy z innymi ludźmi, inni zaś nie. Niektórzy
sprawdzają się w pracy grupowej, inni zaś wolą zdalnie.
Szkoda, że w Polsce wciąż zdalna praca jest tak mało popularna. I tak nisko
oceniana.
Ja od wielu miesięcy jestem bezrobotna. Nie mogę znaleźć pracy. Ba, nie mogę
nawet znaleźć miejsca do życia. Aktualnie szukam już pracy w całej Polsce. Pal
licho to gdzie teraz mieszkam (kątem to tu, to tam). Moje poczucie własnej
wartości sięgnęło dna. Ciekawostka, że wciąż spada niżej. Jakby dno było jednak
nieosiągalne.
Na co mi te wszystkie mądre książki, które przeczytałam? Na co mi studia za
granicą? Na co mi budowane przez lata nadzieje, że jestem w stanie?
Po ostatniej rozmowie kwalifikacyjnej, kiedy już doszłam do ostatniego etapu,
usłyszałam, ze niezależnie od kompetencji nie mogę równać się z krewnymi szefa.
Po czymś takim nic tylko strzelić sobie w łeb.
Wiecie jakie to uczucie nie mieć nawet złotówki?
Być może tak. Być może nie. Ja powoli zaczynam myśleć, że popełniłam błąd,
myśląc że wszystko się jakoś ułoży. Nie układa się, cholera.
Dacie wiarę, że nie udało mi się nawet zakwalifikować na oddział dzienny?
Podobno nie dałabym rady wszystkim tym dramatom. Nawet tutaj przeżyłam odrzucenie.
Dupa dupa dupa.
I jeszcze wiele gorszych słów przychodzi mi na myśl.
Ale radujmy się, jakby powiedział Błazen u Pratchetta.
I nawet może miałby rację.

[czareg]

napisek napisała:
> Po ostatniej rozmowie kwalifikacyjnej, kiedy już doszłam do ostatniego etapu,
> usłyszałam, ze niezależnie od kompetencji nie mogę równać się z krewnymi szefa.

A chciałabyś w takiej firmie pracować. Toż od pierwszego dnia trzeba by szukać
nowej pracy - bo ta wiadomo, z konkurencją przegra.

[poetkam]

Napisku drogi, dreszcze przeniknęły me ciało, kiedy czytałam Twojego posta..
Zastanawiałam się w jaki sposób można Ci pomóc.
Wiemy- my poetkam, jakie to uczucie nie mieć nawet złotówki.. Chodzić do sklepu
po zakupy "na krechę", sprzedawać złom, butelki, odnawiać stare piece, etc. byle
choć złotówka była...
Ale taki stan nie trwa wiecznie, serio.
Chodzisz do lekarza? Czy lekarz, opieka społeczna, rodzina wiedzą o Twojej
ciężkiej sytuacji?
Może na czas poszukiwania konkretnej pracy spróbuj postarać się o rentę, może
socjalną, postaraj się o orzeczenie stopnia niepełnosprawności. Wiesz, to lepsze
niż nie mieć ni grosza przy duszy. Do niczego Cię nie namawiam, wybór należy do
Ciebie.
Trzymaj się cieplutko i nie poddawaj się..

[drugikoniecswiata]

Słuchaj, a z tym oddziałem dziennym - mieszkasz w dużym mieście? Może jest
więcej niż jedna możliwość? W Warszawie na pewno jest kilka. Próbowałabym do
skutku, ale przy założeniu, że masz w sobie gotowość do terapii, a nie
traktujesz to jako formę "przechowalni". Jeśli oddział dzienny i terapia byłyby
dla ciebie w ocenie psychiatrów i/lub twojej zbyt dużym wyzwaniem, a nie radzisz
sobie z depresją, to może warto poprosić o przyjęcie na całodobowy?

A ogólnie rzecz biorąc - myślę że nie tylko możemy pracować, ale wręcz
powinniśmy. Życie bez pracy jest trudne, bo trudno wtedy tak o rytm dnia, jak i
poczucie społecznej przydatności - to rodzi frustrację i w konsekwencji pogłębia
chorobę. Na pewno jednak nie możemy pracować zawsze i w każdych warunkach - ale
to zastrzeżenie nie dotyczy wyłącznie chadowców i innych osób przewlekle
chorych. Nikt nie może pracować dobrze zawsze i w każdych warunkach. Im szybciej
pracodawcy to zrozumieją, tym lepiej - i dla nich, i dla nas.

Jest mnóstwo osób z chorobami "somatycznymi" równie trudnymi do codziennego
ogarnięcia jak chad - cukrzycą, astmą, sm... Te choroby lub leki na nie
przyjmowane często powodują depresję niejako "w pakiecie", jako skutek uboczny.
Osoby te pracują i do głowy im nie przyjdzie, by iść na rentę. One nauczyły się,
jakie mają ograniczenia i jakie prawa, i nie wstydzą się zwykle z nich korzystać
(np. okresowe zwolnienie), a pracodawcy to nie dziwi. W przypadku chorób
psychicznych jest blokada wynikająca z tabu - lęk, że skorzystanie np. ze
zwolnienia lekarskiego spowoduje to odrzucenie i w konsekwencji utratę pracy.

Pewnie w jakimś % przypadków ten lęk nie jest nieuzasadniony, skądś się przecież
wziął. Ale jestem pewna, że w co najmniej połowie - jest to lęk projektowany
przez nas, a nie rzeczywiste uprzedzenia. Czasem warto zaryzykować uczciwość
wobec pracodawcy (ale przemyślaną - nie chodzi o to, by mu zwalić problem na
głowę, tylko by wtajemniczyć go w to, w co uzna się za stosowne wtajemniczyć -
na przykład powiedzieć, że ze względu na kiepski stan zdrowia musi się pójść na
parutygodniowe zwolnienie, a następnie to zwolnienie przedstawić, bez
podmieniania pieczątki psychiatry na pieczątkę lekarza rodzinnego). Można wiele
stracić, ale i czasem wiele wygrać. Kto nie ryzykuje, nie zyskuje.

[xsenia]

Ja generalnie pracować lubię, tylko ludzie mnie wkurwiają, co jest
przyczyną zmian.

[balbina_alexandra]

Ja pracuję na własny rachunek od dawna - przez pierwsza lata
współpracowałam z wieloma różnymi firmami, teraz jest to jedna - od
9 lat. Oprócz tego pracuję na uczelni, najpierw była jedna, potem
aktualna, już od 5 lat. W sumie - bardzo stabilnie. Ale ja jestem
bardzo poukładana zawodowo, i jestem pracoholiczką. Podoba mi się
bardzo to co napisała Drugikoniecświata. Zgadzam się absolutnie -
praca jest koniecznością, nadaje rytm i sens. Mnie praca trzyma na
powierzchni. Choć ja nie jestem dobrym przykladem, bo jestem
uzależniona, nie potrafię wyhamować, nie potrafię wyjść z pracy
przed nocą, latami nie brałam urlopu, albo brałam, ale i tak
pracowałam w tym czasie. Nie umiem delegować obowiązków, wydaje mi
się że jestem niezastąpiona i beze mnie firma obróci się w proch,
kiedy nie pracuję wydaję się sobie bezużyteczną jednostką, moja
samoocena leci w dół na łeb na szyję.
I to jest moim zdaniem objaw chorobowy.

[drugikoniecswiata]

To fajnie, że się zgadzamy
A co do objawu chorobowego - no, chyba masz rację Nie przeszkadza Ci to? W
sensie - nie burzy życia rodzinnego, nie powoduje przemęczenia? Delegowanie
obowiązków warto by poćwiczyć choćby w trosce o własną psyche w wypadku, gdy
stanie się to konieczne. Ja niestety kiedyś mocno przeholowałam i tak się
zaczęła moja przygoda z chad. Dlatego nie ufam zatracaniu się w czymkolwiek.

[38takatam]

To jest objaw chorobowy...