Ja lubie dzieci ale...

[niki255]

... takie co przyjda w odwiedziny i pojda. Jestem mezatka od 2 lat i
wlasnie moj malzonek stwierdzil ze fajnie byloby miec dziecko, juz
brakuje mi argumentow zeby go dp tego zniechecic. Brrrr

[homysz]

Czemu nie załatwiliście tego przed ślubem? Związałaś się z kimś nie znając jego
poglądów i nie informując, że Ty dzieci nie chcesz?

[godiva1]

No to masz zgryz. Skieruj meza na to forum, moze jak sobie poczyta
to mu minie chec.

[szmaragdowy.czad]

Ja bym nie ryzykowal. Mysle, ze go to jeszcze bardziej zniecheci do
nieposiadania dzieci

Przykro mi, nie wygrasz

[triss_merigold6]

Nie znam ani jednej pary, która przetrwałaby drastyczną róznicę zdań
w temacie "mieć dzieci/nie mieć dzieci". Kilka lat można odmawiać,
podawac argumenty mniej i bardziej racjonalne, wyszukiwać preteksty
ale z upraszczając "parciem na rozród" żaden najwspanialszy
partner/partnerka nie wygra. To dotyczy obu płci. Ani najlepszy
seks, ani fajne hobby, satysfakcjonująca praca ani wszystkie zalety
drugiej osoby nie wygrają z pragnieniem posaidania dziecka w
momencie gdy to pragnienie jest wyraźne i narastające. Nie wygrasz z
cudzą biologią po prostu.
Istnieje oczywiście szansa na to, że mówienie o dzieciach to ze
strony Twojego męża taki kaprys, ochota, która przyszła pod wpływem
lirycznych opowieści znajomych i rodziny ale lepiej porozmawiajcie
serio teraz. Jesli Ty zdecydowanie i nigdy nie chcesz a on zakłada,
że w przyszłości chciałby to się rozstańcie, szkoda czasu i nerwów.

[niki255]

Mam nadzieje ze to tylko kwestia czasu zeby On tez zrozumial jak
fajnie mozna zyc bez dziecka, ja tez na poczatku nie wyobrazalam
sobie zwiazku bez dziecka bo przeciez wszyscy maja dzieci i tacy
zadowoleni sa, ale ciekawa jestem ile razy juz zazdroscili tym co
dzieci nie maja. Narazie jestem na etapie uswiadamiania meza z czego
by musial zrezygnowac majac dziecko.

[jop]

Tak jak Ci napisała Triss - jeśli to jest chwilowe
zauroczenie, "Kodak moments", "będę grał z synem w piłkę i zabierał
go na ryby", to może masz szansę. Ale jak facet rzeczywiście ma
parcie, to raczej przerąbane.

Niki...

[triss_merigold6]

Mozna doskonale rozumieć jak fajnie można żyć bez dziecka, naprawdę.
Syna urodziłam mając 30 lat a wczesniejsze bezdzietne i miejscami
singlowskie życie naprawdę mi się podobało własnie z powodów jakie
są wymieniane na tym forum: czas, luz, mozliwość podejmowania
spontanicznych decyzji, imprezowanie całe weekendy, kasa tylko dla
siebie etc. Niekiedy owej wolności bezdzietnym zazdroszczę ale
wyszalałam się w życiu na tyle, żeby się nasycić. O ile mając 25
czy 28 lat absolutnie nie wyobrażałam sobie dziecka w swoim życiu o
tyle ładnych parę lat później już owszem.
Kiedy podejmowałam decyzję o ciąży bynajmniej nie kierował mną
instynkt macierzyński, powód był zupełnie inny.

Zrozum: można świetnie wiedzieć z obserwacji z czego trzeba
zrezygnować mając dziecko a mimo tego chcieć powielić swoje DNA.
Czemu? Ponieważ pragnienie nie podlega racjonalnej kalkulacji.
Racjonalnie kalkulując można najwyżej odkładać prokreację na później
ale nie wykluczać. Można odkładać bo mieszkanie, kredyt, praca,
niestabilny związek, chęć zrealizowania jakichś planów, zdrowie etc.
Jeśli natomiast Twoj mąż będzie z czasem odczuwał coraz większą chęć
posiadania dzieci to żadne Twoje racjonalne tłumaczenia nie będą
miały racji bytu.

[meggy4]

Hmm ...piszesz O ile mając 25
> czy 28 lat absolutnie nie wyobrażałam sobie dziecka w swoim życiu
o tyle ładnych parę lat później już owszem.
Syna urodziłam mając 30 lat
5 lat to chyba nie az tak dlugo zeby mozna je ujac jako ladnych pare
lat. Czytam Twoje wypowiedzi i ciagle nasowa mi sie jeden wniosek ze
chyba tesknisz za czasami gdzie dziecka nie bylo, zreszta chyba
szczesliwa mama by nie zagladala na to forum. Chyba ze zdecydowalas
sie na dziecko tak jak piszesz zeby powielic swoje DNA.

[triss_merigold6]

Gwoli ścisłości to miałam prawie 31 jak urodziłam a gdyby nie pewne
okoliczności życiowe to zdecydowałabym się później. Nie, nie była to
wpadka - uprzedzam pytanie. Jako matka jestem spełniona a na TO
forum zaglądam z identycznego powodu jak na fora "Wychowanie w
wierze" czy "Rodziny wielodzietne" (będąc ateistka i matką
jedynaka) - ciekawość poznawcza.

[the_city]

triss_merigold6 napisała:

> Jeśli natomiast Twoj mąż będzie z czasem odczuwał coraz większą
> chęć posiadania dzieci to żadne Twoje racjonalne tłumaczenia nie
> będą miały racji bytu.

Tak niestety bywa. Chociaż dużo gorsza wydaje mi się sytuacja, kiedy
partner zamiast odejść zadręcza wyrzytami "że on chce dzieci".
Myślę, że jeżeli dla kogoś ważniejsza jest biologia niż partner,
którego samodzielnie się wybrało, to w ogóle nie warto go żałować.
Ja po uwolnieniu się od kogoś takiego czułam wyłącznie ulgę i
radość.
Dla mnie to "obnoszenie się" z chęcią posiadania dzieci, silną
zwłaszcza u kobiet, kiedy wszystko przestaje się liczyć, byle zajść
w ciążę, jest wyjątkowo niedojrzałe, a niekiedy ma znamiona obsesji.
A potem wielka tragedia jak się nie udaje, ale tak to bywa jeśli
ktoś, zamiast rozumem, kieruje się wyłącznie uczuciami.

[lazy_lou]

odrobina dobrej organizacji i z tak bardzo wielu rzeczy mozna nie
rezygnowac...
inna rzecz ze Synu jest jeszcze maly i dosc lajtowy (nie ryczy, nie
wierzga, w nocy spi) i tez do 30tki nie chcialam miec WCALE dzieci
ale potem zaliczylismy "kontrolowana wpadke" i ciesze sie z tego.
fakt- trzeba miec wiecej kasy zeby zyc tak jak bez dziecka (niania
kosztuje swoje... )

[kirkwall]

bump