utwierdziłam się tylko w przekonaniu...

[nastassia_2]

Dzieci nie chciałam odkąd tylko pamiętam...kiedy pierwsze z moich koleżanek
zaczęły wychodzić za mąż i planować potomstwo tylko się dziwiłam,że można na
własne życzenie ściągać sobie na głowę masę problemów i ograniczeń...kiedy
pierwsze z dzieci się urodziły byłam już pewna,że moje wcześniejsze zdziwienie
było całkowicie
uzasadnione...pieluszki,kupki,szpitale,badania,spacerki,kaszki,zarwane
nocki,śpioszki...tysiące nudnych tematów,które dla moich koleżanek stały się
jedynymi...wyjazd na weekend - problem bo Piotruś ma kaszelek...wyjście do
kina problem,bo Anulki nie ma z kim zostawić...wreszcie...ich wcześniejsze
ambicje zawodowe i rozwojowe prysnęły jak bańka mydlana w obliczu pojawienia
się tego ich największego szczęścia,które to szczęście mając pięć czy sześć
lat powiedziało do matki "jesteś głupia stara baba" na każdym kroku okazując
swoją niewdzięczność, podłość...
Byłam już pewna...nigdy nie chcę mieć dzieci...nie chcę tracić życia,obranych
celów, możliwości, które daje los dla małego niewdzięcznika, który może
kiedyś,za jakieś 20 lat stanie się człowiekiem na poziomie...może...bo
przecież równie dobrze mimo starań rodziców i z dobrego domu może wyjść
złodziej,kryminalista,ćpun...
No i teraz jestem pod ścianą..pod ostrzałem...spotkałam na drodze swojego
życia człowieka,którego bardzo kocham,wiem,że to ten...nie potrafię się z nim
nudzić,dostaję od niego wszystko to o czym kobieta może
marzyć...czułość,ciepło,wsparcie,zrozumienie,pomoc w każdym zakresie...problem
polega na tym,że jest wdowcem,ma dwójkę dzieci...na prawdę próbowałam się do
nich przekonać,myślałam,że może dorosnę,a może miłość do niego pomoże mi się
choć przyzwyczaić do ich obecności...nawet zamieszkaliśmy razem...dzieci mnie
akceptują,nawet czasem do mnie lgną, a ja...a ja nie potrafię się przekonać do
nich,zaakceptować niezdejmowanych butów po wejściu do domu,porozrzucanych
zabawek,wiecznego upominania,krzyków,wrzasków,gadania w czasie filmu i
tysiąca,miliona innych rzeczy związanych z ich obecnością...znów utwierdziłam
się w przekonaniu, że nie chcę dzieci - żadnych, ani cudzych ani swoich
własnych...nie widzę w posiadaniu dzieci nic korzystnego,nic ciekawego,nic
pociągającego...i teraz problem tylko w uczuciu,które mam dla tego mężczyzny,
i które on ma dla mnie...bo wiem,że nigdy by dzieci nie zostawił,jest dobrym
ojcem...z resztą nawet bym tego nie oczekiwała,to byłaby oczywista podłość i
coś nieludzkiego...
On już chyba czuje,wie,że nie potrafię w sobie tej niechęci przełamać...co z
nami będzie,nie wiem...dziś żałuję, że pozwoliłam rozwinąć się tym
uczuciom,choć wiedziałam,że przeszkoda w postaci tych dzieci przecież nie
zniknie...
Co mogę powiedzieć wam???Jeśli nie lubicie dzieci,macie w sobie tą wewnętrzną
pewność, że to nie wasza droga,nie wasza misja w życiu - nie ryzykujcie ich
posiadania...na prawdę nie można zostać kimś kim się nie jest z natury...

[bubster]

a ile te dzieci mają lat?
jak sa trochę większe - to za jakiś czas im przejdzie (chyba)

[nastassia_2]

11 i 4 ... i to jedenastoletnie też mnie męczy, choć przecież już
niemałe,samodzielne...ja po prostu na prawdę nie lubię dzieci....

[katja_24]

Obawiam sie, ze najgorsze dopiero przed Toba. Mam tu na mysli okres
dojrzewania. Corka mojej siostry ma 14 lat i nawet patrzec sie na
nia nie d

[nastassia_2]

no mnie katiu pocieszyłaś, nie ma co
oj, nie wiem czy do tej 14-tki to doczekamy,musiałabym tym dzieciom poświęcić
całe życie, a na to mnie chyba emocjonalnie nie stać...z reszta nie chciałabym
okazać się wyrodną macochą...

[chocklit]

o kurcze, trudna sytuacja.
a jak dlugo juz ze sobą mieszkacie? Może Twoje podejście zmieni się
jeszcze z czasem? Człowiek do wszystkiego się może przyzwyczaić,
zaakceptować.
A może powinnaś wprowadzić trochę więcej dyscypliny?
Wydaje mi się, że jak dzieci przeszkadzją rodzicom do tego stopnia,
że im się wszystkiego odechciewa, to to jest problem dyscypliny,
nauczenia ich szacunku, nie pozwolenia im denerwować siebie i
wchodzić sobie na głowę.

[nastassia_2]

no mieszkamy już troszkę...jakiś rok...to chyba wystarczający czas by móc się
przekonać, że się do tego nie przyzwyczaję...
co do dzieci to widzisz,nie można o nich powiedzieć żeby były jakieś wyjątkowo
niedobre - są po prostu dziećmi więc gadają,ganiają się, czasem
wrzeszczą,bałaganią,przeszkadzają wtedy gdy człowiek jest czymś
zajęty...wszystko w granicach normy.Ja nie obwiniam ich,nie szukam w nich
przyczyny...przyczyna jest we mnie i w tym,że tak jak w tytule tego forum i moim
pierwszym poscie - po prostu nie lubię dzieci i wszystkiego co z nimi
związane...a jednocześnie kocham faceta, który je ma...i to cały ból...
znalazłam to forum nieco przypadkowo i bardzo się cieszę, bo wreszcie mogę
gdzieś głośno przynajmniej wystukać co tak na prawdę czuję, no a ponadto widzę,
że nie jestem sama i myślących tak jak ja jest znacznie więcej...
pozdrawiam wszystkich

Ps...właśnie koleżanka zza biurka opowiada o inteligencji i niepowtarzalności
swojej niespełna dwuletniej pociechy..brrrrr

[patik110]

Myślę, że wielu kobietom w twojej sytuacji byłoby ciężko. Bez względu, czy na
to, czy lubiłyby dzieci, czy nie. Rola macochy (nawet nieformalnej) nie należy
do najłatwiejszych. Chociaż jak się za dziećmi nie przepada, to na pewno jest
dużo trudniej...
Jeśli ciebie to w jakikolwiek sposób pocieszy, to chociaż sama mam dwójkę
własnych dzieci, to nie wyobrażam sobie związku z facetem, z którym mieszkają
jego małoletnie dzieci. Bo prawda jest taka, że zachowanie cudzych dzieci
irytuje dużo bardziej, niż zachowanie własnych. A mnie cudze dzieci często
ostatnio irytują.
Najgorsze, że te dzieciaki są małe - 4 lata i 11 ... To jeszcze dużo przed tobą
"matczynych" wrażeń...

[daria_nowak]

Odeszłam od rozwodnika z 2 dzieci (5 i 7 lat), który samotnie je wychowywał. Nie
dałam rady. To nie moja bajka.

[zwierze_futerkowe]

Przykro mi to mówić, Nastassia, ale "widziały gały, co brały". Twój facet nie
ukrywał chyba przed Tobą faktu posiadania dwojga dzieci? Jeśli więc mimo to
zdecydowałaś się na związek, to możesz mieć pretensje tylko do siebie. Na to, że
się do dzieci przyzwyczaisz, raczej nie licz. I choćbyś nie wiem jak starała się
zachowywać pozory, to one wyczują Cię, prędzej czy później. Może zresztą już
czują się niechciane, nieakceptowane. Facet też, jak piszesz, wyczuwa, że coś
jest nie tak. Czy Ty z nim w ogóle rozmawiałaś na ten temat? Czy wiążąc się z
Tobą wiedział, że nie lubisz dzieci? Bo jeżeli nie, to sorry, ale to Ty jesteś
nie fair.

[nastassia_2]

widziały, widziały...czasem jednak serce nie sługa...
co do faceta to tak, wiedział...i też miał wiele obiekcji,ale najzwyczajniej w
świecie,nawet z tym moim "Minusem" mnie pokochał...każde z nas chyba liczyło na
to, że czas zmieni moje nastawienie do dzieci, ale przynajmniej ja już w to nie
wierzę...on chyba ciągle jeszcze tak.Przynajmniej wiem,że jest ze mną z powodu
prawdziwego uczucia, a nie tylko dlatego,że dzieci muszą mieć matkę...
także futerkowe zwierze,nie oceniaj tak ostro, ja też myślałam, że w życiu
wszystko można z góry założyć...niestety tak nie jest i czasem stajemy na
rozstaju dróg nie wiedząc którą pójść...

[karolina331]

Czas niczego nie załatwi.

Miałam dwadzieścia parę lat i rozwód (z dzieciatym rozwodnikiem) za
sobą, kiedy zmęczona i przerażona jazgotem mojej matki (na temat
mojej NIENORMALNOŚCI z powodu niechęci do dzieci) dałam się
przekonać, że powinnam wyjść za mąż za jej dzieciatego znajomego.

Facet szalał za mną, był finansowo bardziej niż ustawiony, a jego
dzieciak miał 7 lat i na oko był ładnym, jasnowłosym chłopcem.

Moja matka potafiłaby zaszczuć każdego, więc wyszłam za tego
jegomościa, bo naprawdę (wówczas) innego wyjścia NIE MIAŁAM.

Pieniędzy mi nie brakowało, dostałam nawet własną terenówkę i
mercedesa. No i tego dzieciaka...
To było pewnie zwyczajne dziecko - trochę opóźnione w rozwoju
inetelektualnym - ale uwierz mi, nie dało się tego znieść.
Pomimo miłości faceta, bukietów i sporej ilości koniaku...
Po paru miesiącach zdałam sobie sprawę, że natury nie da się
zmienić, a orzeł nigdy nie będzie papugą.
A ja co najwyżej zostanę alkoholiczką.
Dzieciaka nienawidziłam jak zarazy, a na jego ojca (choc nadal za
mną szalał i wmawiał mi, że wszystko się JAKOŚ ułoży) nie mogłam już
patrzeć. Z matką zerwałam wszelkie stosunki.
Od faceta odeszłam.

Dziś jestem szczęśliwa z cudownym mężczyzną i nie mamy dzieci.
Nigdy nie żałowałam swojej decyzji.

Nie potępiam Cię.
Wcale nie uważam, że "widziały gały..."
Tego, co się czuje w codziennym życiu, kiedy nie możemy być sobą,
nie da się ani przewidzieć, ani przezwyciężyć.

Według moich doświadczeń, Twój związek nie ma żadnej przyszłości.
Będziesz się tylko męczyć, a uczucie frustracji i straconych szans
będzie się tylko pogłębiać, aż kiedyś przyjmie nieoczekiwanie
drastyczną formę (czego Tobie nie życzę).

Lepiej będzie dla Ciebie, jeśli rozwiążesz tę sytuację jak
najprędzej. No chyba, że ktoś Cię przekona, że powinnaś mieć własne
dziecko... Wówczas z Twoim życiem NIC JUŻ NIE DA SIĘ ZROBIĆ.

[zwierze_futerkowe]

Nastassia, ja Cię ani nie oceniam, ani nie potępiam. Napisałam po prostu, co
myślę. Za nic nie chciałabym się znaleźć w Twojej skórze, bo niestety ja też
wiem, że tylko w romansidłach "miłość zwycięża wszystko".

[karolina331]

przepraszam, Futerkowe, nie do Ciebie piłam.
W życiu nie da się przewidzieć, co się udźwignie, a czego z całą
pewnością - nie.

[zwierze_futerkowe]

karolina331 napisała:

> przepraszam, Futerkowe, nie do Ciebie piłam.

Nie masz za co przepraszać. Mój drugi post był do Nastassii, tylko się wpisał
pod Twoim.

[karolina331]

A to dobrze, za nic w świecie nie chciałabym Ci zrobić przykrości.

[iza38bp]

wiesz co pomysl o tym,ze to jego krew z kosci,ze ciszył sie gdy sie
urodziły,wiesz co mam na mysli.Jesli mimo wszystko nie przemozesz sie,to nie ma
sensu.Ja sama jestem w sytuacji,ze wychowuję 2 dzieci swoje i 2 partnera.Moze
nie kocham ich jak swoje rodzone,ale własnie mysle o nich tak,ze nie maja
mamy,wyobrazam sobie ich płacz w czasie pogrzebu,wiem,ze moze to głupie ale tak
własnie mysle.Tylko u nas problem jest taki,ze on nie umie pokochac i
zaakceptowac moich.jego zawsze sa dobre,swiete.Gdybym miała wybierac drugi raz
nigdy w zyciu,nigdy.Nie wiem zresztą czy i to się utrzyma.Czasem myslę tez ,ze
oni tak szybko sie zakochali bo potrzebowali własnie matki dla dzieci,gospodyni
i seksu.

[nebet]

natassia-a musicie mieszkac razem?
Nielubie dzieci mimo iz sama mam 2 (obie wpadki tabletki i spirala)
Niewyobrazam sobie opieki nad innymi dziecmi i tolerowania ich. Wytrzymalas rok-chwala Ci za to.
Wyprowadz sie. Sa nianki. Jadac do kina, na kolacje-mozecie je zostawic "w przechowalni" jakims kids clubie czy cos...
Dla zdrowia Waszego zwiazku i uczucia-wyprowadz sie. Kochasz go i chcesz byc z nim-a nie jego dziecmi. A one-moga zniszczyc Wasze uczucie...
Ciepluchno pozdrawiam, nebet

[sibeliuss]

Jeśli facet Cię kocha to zrozumie. Niestety tak jest w życiu, że na
pewne wybory nie mamy wpływu.

[nastassia_2]

Nie wytrzymałam...za długo starałam się ukryć to, co na prawdę czuje,coraz
bardziej dusiłam się w sobie...a może też i dzięki Wam,dzięki temu forum
zobaczyłam, że nie jestem "nienormalna", że ludzi,dla których dziecko nie jest
szczytem marzeń jest więcej, więc nie muszę udawać kogoś, kim nie jestem i nigdy
nie będę...z takiego czy innego powodu zdobyłam się na z pewnością bolesną dla
niego szczerość i powiedziałam mojemu kochanemu prawdę - że fakt, że ma dzieci
jest dla mnie problemem,że chcę być w życiu jego kobietą,jego partnerem,ale
prawdopodobnie nigdy nie stanę się prawdziwą matką dla dzieci...jestem w stanie
dać im zabezpieczenie finansowe,zapewnić to, co dziecku zapewnić się
powinno...wszystko poza czysta miłością do dzieci,bo tego prawdopodobnie nie
będę mogła im dać...powiedziałam mu również że widzę szanse na to byśmy dalej
mogli o sobie mówić "MY" tylko wtedy, jeśli zostaną takie sfery,chwile,które
faktycznie będą tylko nasze, bez udziału dzieci....wieczorne wspólne
wyjścia,sypialnia tylko dla nas z ABSOLUTNYM zakazem wstępu dla dzieci, czas od
21 to czas, w którym starsza ma już być w swoim pokoju, a nie wisieć nam nad
głowami i od czasu do czasu wyjazd, tylko we dwoje...wyliczanka była nieco
dłuższa,ale to ma mniejsze znaczenie...
No i uległam zdziwieniu...myślałam,że takiej szczerości nie wytrzyma...a on
jakoś przełknął tą gorzką pigułkę, powiedział że widział,czuł że to we mnie
siedzi,że jest mu przykro,że stanął na drodze mojego życia i sprawił mi tyle
problemu i że zrobi wszystko bym jak najmniej dotyczyło mnie wychowywanie
dzieci...zgodził się również na wspólne chwile i zasady, które
wytyczyłam...powiedział że chce spróbować, jeśli nie dam rady i tak - wtedy
zniknie...
I czy mogłam mu odmówić?Czy mogłam odmówić człowiekowi,którego kocham...i który
najwyraźniej musi strasznie kochać mnie skoro właściwie niczego ode mnie nie
wymaga,godzi się na moje zasady...
nie wiem jak będzie, teraz jesteśmy tuż po przeprowadzce,potworki były jakiś
czas u swoich dziadków,także odzwyczaiłam się od ich obecności, a jutro
wracają...troszkę mi nie w smak na samą myśl, ale podjęłam przecież decyzję że
spróbujemy...
Może jeśli uda nam się zachować zasady,które uzgodniliśmy...

[zwierze_futerkowe]

Nastassia, masz fantastycznego faceta!
Życzę, żeby Wasza próba zakończyła się sukcesem.

[nastassia_2]

Wiem, że jest fantastyczny! a za życzenia dziękuję,przyda się wsparcie, bo to
ciężka próba...

[27agnes72]

Nie chcesz mieć dzieci bo nie lubisz się w zyciu ograniczać-kaszki,
kupki, zupki i pieluszki...Masz super faceta.A jeżeli coś się z Nim
stanie, coś będzie nie tak (np.choroba) to -kaszki, zupki i
pieluszki czy po co psuć sobie życie ograniczeniami?

[nastassia_2]

oczywiście, nie lubię ograniczeń i mówię o tym wprost
nie mam zamiaru natomiast myśleć kategoriami co będzie jeśli jemu coś się
stanie...gdyż myśląc w ten sposób należałoby w życiu w ogóle z nikim się nie
wiązać...bo przecież Twój partner, mąż może zachorować, mieć
wypadek...cokolwiek...wymagać stałej opieki, co niewątpliwie ograniczy swobodę
życia...w związku z tym jesteśmy razem nadal, są chwile łatwiejsze i
trudniejsze, mam nadzieję że życie będzie na tyle łaskawe że do dorosłości
doprowadzimy dzieci razem i jeszcze zostanie nam potem troszkę czasu tylko dla
nas
póki co dzielimy obowiązki i nie zostałam matką - polką. Widzę też jakiś pozytyw
- mój kochany zrozumiał, że dzieci w życiu są, ale to nie znaczy że życie ma być
podporządkowane im w całości...właśnie wybieramy się na romantyczny weekendzik
na Mazury...we dwoje
wspólnego dziecka nie planujemy

[sibeliuss]

nastassia_2 napisała:

> wspólnego dziecka nie planujemy

Poza tym jak koniecznie będzie chciał mieć dziecko, to może mieć z
inną i płacić jej alimenty, prawda?

[nastassia_2]

dziwny tok rozumowania sibeliuss...

[sibeliuss]

nastassia_2 napisała:

> dziwny tok rozumowania sibeliuss...
--
A jaką inną opcje znasz, jak on zechce, a Ty nie?

[katja_24]

Rozstanie. Tu nie ma miejsca na kompromisy.

[wieland.com]

poradziłabym twojemu facetowi by uciekał gdzie pieprz rośnie,jego
dzieci nie zasłużyły sobie na taką babę,a po co wogóle się z nim
wiązałaś wiedząc że ma dzieci?

skąd się biorą takie baby,,,

[wieland.com]

Ok nie lubicie dziecięcych pieluch,jak meżowi się coś stanie -nie
lubicie ograniczeń,najgorzej jak wy te pieluchy będziecie miały
nosić i będziecie same jak koły.Zal mi tylko tych wszystkich
biednych dzieci,los je okrutnie doświadczył,nie mają mamy,tylko taką
sukę która chciałaby tylko przyjemności,mercedesy,wygodne
życie.Wczułyście się w ich sytuację,pewnie nie bo myślicie tylko o
swoich d.... ale to wszystko do czasu.Wiążecie się z facetami z
dziećmi i na co liczycie że je zostawią?BRR okropieństwo.Powinnyście
się na wszelki wypadek wysterylizować bo w życiu różnie bywa.Jak
wyobrażę sobie że moje dzieci miałby czekać taki los to nóż ni się
otwiera w kieszeni.Nie możecie sobie poszukać wolnych facetów bez
dzieci,niewiem może jakiś bogatych dziadków,albo takich co mają
dorosłe dzieci i mają na was zlewkę

[nastassia_2]

godnie zaprezentowałaś swój poziom...

[wieland.com]

nie gorzej niż ty,a i nie o reprezentowanie poziomu tu chodzi tylko
o takie"niewiasty" jak ty,nie przekręcaj kota ogonem tylko zastanów
się nad sobą trochę

[nastassia_2]

i vice versa...wybacz, ale nie widzę sensu prowadzenia z Tobą konwersacji

[wieland.com]

to nie prowadż...pozdr

[lavynya]

masakra. na twoim miejscu bym się zabiła, gdyby tylko mnie oświeciło jak jestem
głupia.

naprawdę. szczera rada - zrób coś z sobą.

dawno nie spotkałam się taką głupotą, ignorancją i bezczelnością.
zupełny brak empatii!

nie mam takiego problemu jak autorka posta, mój mężczyzna na szczęście nie ma
dzieci, ale gdyby miał - nie byłoby kompromisu. nie ma w tym nic złego. po
prostu niektórych stać na szczerość i jeśli nie lubią dzieci to nie ukrywają
tego, szczególnie przed dzieciatymi. to koszmar, mieszkać z ukochanym i jego
dziećmi. ale ty w tej sytuacji widzisz tylko wredną babę. naprawdę, godne
pożałowania.

zastanów się nad sobą.

[chocklit]

Słonko, może Ci coś wyjaśnię, bo widzę, że nie skumałaś.
1. Autorka posta nie ukrywa przed partnerem, że dzieci nie lubi.
2. Zrób Ty coś ze sobą dziecko, bo jakaś straszliwie znerwicowana
jesteś.

To forum rzeczywiście upodobali sobie sfrustrowani dzietni, którzy
mam wrażenie, odreagowują tu swoje problemy, zapewne z bejbikamami,
fasolkami, czy jak oni tam je zwą hehe.