A poprawię sobie humor (poezją);-)

[modern_witch]

Poprzedni wątek poetycki chyba się zdezaktualizował nieco;-)

ZAPACH SZCZĘŚCIA

Wtedy paloną kawą pachniało w kredensie
a zimne, świeże mleko, jak lody, wanilią
Kiedy się, mrużąc oczy, orzeszynę trzęsie,
Po gałęziach w olśnieniu pędzi liści milion.

Żywiołem zachłyśnięty, zziajany w rozpędzie
Ileś pokrzyw nasiekał, ile traw stratował!
A kijem obtłukując szyszki i żołędzie
Ileżeś mil po drzewach małpio przecwałował.

I wszystko to w ognistej pamięci dziś błyska.
Ciska się, małe, szybkie, gorąco, daleko...
I szczęście pachnie kawą. I chłoniesz je z bliska.
A chłód w pokoju sączy waniliowe mleko.
(Julian Tuwim)

No, pomaga, poprawia humor. Już wiosną miałam na ten wiersz ochotę. W wolnej
chwili poszukam więcej, takich właśnie jesiennych bardziej.
Giwia proszona o wsparcie;-)

[sorbet]

Na początek "Pani pachnie jak tuberozy...." (giwia) :-)

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=15707&w=24508850

[modern_witch]

Ojej, to zobowiązuje;-)
A jesienne zapachy trudniej znaleźć w wierszach niż wiosenne;-)

[modern_witch]

oj, chyba nie wszystkie będą stricte jesienne;-)
Zwłaszcza, że jeden jesienny wiersz ("Wspomnienie" Tuwima) był w wątku
wiosennym;-), nie caly, więc go moze później w całości przytoczę.
Na razie Kazimiera Iłłakowiczówna:

LICHO

Nie trzeba mnie wyganiać, nie trzeba mnie odpychać!
Obejmę jabłoń za szyję, zacznę z jabłonią usychać,
zapłaczę nad agrestem, przejdę się malinami,
będą skurczone liście, jagody z czarnymi plamami.
Nie trzeba mnie wyganiać! Szparagi wyginą suche,
do grząd cienistych truskawek namówię ciotkę ropuchę.
(...)
Trzeba mnie wziąć do domu, przy stole dębowym posadzić
trzeba mnie długo pieścić, po stopach zimnych gładzić,
a kiedy sen mnie zmoże albo zaleję się łzami
- długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami.

***

BEZTROSKA

Białe mewy uniosły na skrzydłach tęsknicę,
smutek rzucił się z brzegu w toń wody błękitną.
Pachną tuje, herbatnie róże w sadach kwitną...
Pójdę w dal, może szczęście za skrzydła uchwycę.

Pawlikowska-Jasnorzewska

[modern_witch]

BIAŁA DAMA

"Biała pani przeszła znów przez salon!"
-Szepcze służba w kredensie ze zgrozą -
"Znak, że nowe nieszczęścia się zwalą!
W całym domu czuć już tuberozą."

Biała pani przeszła znów przez schody,
a na schodach, gdzie nie było widno,
biegł ktoś piękny, niebaczny i młody -
chwycił wpół i uściskał widmo.

[modern_witch]

LAURA I FILON

A jawor był szumiący, ponury i siny
miał dużo, dużo lisci, jak drzewo na sztychu.
-Koszyk miły pleciony był z cienkiej wikliny,
maliny w nim różowe śmiały się po cichu...

Filon w zielonym fraczku był jak pasikonik,
Laura miała łzy w oczach i przepaskę modrą,
wśród książkowej, pożółkłej i francuskiej woni
leżała, chudą rękę oparłszy o biodro.

Przyszli w proch się rozsypać (płascy jak kwiat w książce)
pod umówionym, sinym, szumiącym jaworem:
smutny zielony filon, Laura w modrej wstążce,
w bladej sukni i w wielkiej kamei z amorem.

Filon, oczywiście, nt.

[modern_witch]

[modern_witch]

LIŚCIE

Rumieńce lata pobladły.
Liść złoty z wiatrem mknie.
I klonom ręce opadły
I mnie...

" w Krakowie"

[violadiparma]

Zima przyjdzie niespodziewanie;
Sama przyjsciem zaskoczona, nie wie
Czy Wisłę otulic mrozem,
Czy Wawel obwarować śniegiem.
Zimie żal,ze zabierze zapachy.
Liści z Plant , a z zaułków -kawy.
Poczekajmy chwilę; idą swięta
Dla zapachow czas-arcyłaskawy

[giwia]

jw

[oosemka]

mialo byc na poprawe humoru, ale u nas pada i pada, wiec mam nadzieje, ze mi
wybaczycie:

DESZCZ JESIENNY

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze
Na próżno czekały na słońca oblicze...
W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą,
W dal ciemną bezkresną, w dal szarą i mglistą...
Odziane w łachmany szat czarnej żałoby
Szukają ustronia na ciche swe groby,
A smutek cień kładzie na licu ich młodem...
Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem
W dal idą na smutek i życie tułacze,
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...
Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...
Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...
Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...
Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.
Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,
Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...
Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...
Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...
Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Leopold Staff

Tuwim niezbyt jesiennie;-) ale pachnąco

[modern_witch]

KOBIECE

Z rzeki szła wczesna. Kochała.
Chyliła szczęśliwą głowę.
Pachniała porankiem ciała,
Mydłem migdałowem.

Ciału był wieczór w rzece
Zielony i nimfowy,
Tylko głowie w białej spiece
Nad wodą był żar miodowy.

Teraz niosła kobiece
Znużenie zakochane,
Żeńskie pełne owoce,
W toni wodnie widziane.

Niosła wiecznie kobiece
Ścieżką dróżek i cienia.
W zaroślach waliło serce
Tajnego zapatrzenia.

Pod surowym jedwabiem
Mdlały biodra brzozowe,
Ślizgało się po niej serce
Mydłem migdałowem.

Tuwim jako mistrz napięcia (i horroru;-P)

[modern_witch]

ŚMIERĆ

Przyniósł jej kwiaty o jesieni
(Mój Boże...)
Tuberozy przyniósł jej śmiertelne.

I byli w miłość zapatrzeni,
(Mój Boże...)
W jakieś wielkie szczęście niepodzielne.

Mówiła: Zstań, zostań ze mną,
(Mój Boże...)
Będę Twoją w tę noc, mój jedyny!

Będziemy sami nocą ciemną
(Mój Boże...)
Będą dzisiaj nasze zaślubiny...

Zamknę drzwi, nie będzie słychać,
(Mój Boże...)
Że tu jest mój miły Narzeczony...

A gdy poszła drzwi zamykać,
(Mój Boże!!!)
Ktoś je mocno szarpnął z drugiej strony.

Zapach siana- M.Hillar

[agmusz]

Szliśmy przez wieczór
jasny
jak włosy staruszki

Kopki siana były okrągłe
jak dziecinne piłki

Pachniały macierzanką
świeżym mlekiem
rumiankiem

Zapach łąką kołysał
i niebem

Upadłam na siano
z rękami rozrzuconymi
do gwiazd

Zalśniły nade mną
twoje oczy
czarne ciężkie
jak grzech

z przymrużeniem oka:)

[agmusz]

W tym sklepiku gdzie świeże jarzyny

sprzedawały dwie młode dziewczyny.

Jedna klęła i czosnek lubiła -

a ta druga pachnąca i miła.

Więc tę pierwszą odłóżmy na bok -

a o drugiej niech toczy się tok.



Dwóch ich weszło do sklepu w zapusty -

jeden sok pił na kaca z kapusty.

A jak wypił, to zniknął za progiem -

więc na drogę powiedzmy mu: "Z Bogiem".

A ten drugi w tę drugą wbił wzrok -

będzie kochał okrągły ją rok.



I tak stali oboje nad ladą -

ona z twarzą jak seler pobladłą -

on z marchwianym wypiekiem na licu

i pachniało szczypioru donicą.

Aż powiedział jej wszystko, co czuł -

w takich słowach: "Buraków bym z pół...".



Wykradała klucz od tej komórki,

gdzie śpiewały kiszone ogórki,

majeranku mrok wonie rozniecał,

pomidory tętniły jak serca.

Tam szczęśliwa z nim była co noc

i warzywa niszczyła z nim moc.



Lecz gdy płynie ta miłość w jarzynie -

czas przypomnieć o drugiej dziewczynie -

tej, co gryzie ten czosnek co raz to.

A ją gryzie o szczęście ich zazdrość.

To zalewa się łzami, to klnie -

aż do świństwa ta zazdrość ją pchnie.



I na twarzy się nawet nie zmarszczy,

gdy zaprosi oboje na barszczyk -

w barszczu będą trujące dwa grzyby

i otruje niechcący ich niby.

Zwłaszcza drugi trujący był grzyb.

Ale typ z tej dziewczyny, oj typ!



Odtąd w mroku sklepowej komórki

płaczą po nich jesienne ogórki,

żal dogłąbny kapustę przewierca,

pomidory pękają jak serca.

Więc, przechodniu, w sklepiku tym kup

bukiet z jarzyn i rzuć im na grób!

Szymborska z różą w tle ;)

[benita5]

Nic dwa razy

Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata,
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było, jakby róża
przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, współobjęci
spróbujemy szukać zgody,
choć różnimy się od siebie
jak dwie krople czystej wody.


Wisława Szymborska

[madllen]

F.G.Lorca

Boję się stracić cudowność wspaniałą
twoich oczu posągu i słów twoich brzmienia,
które mi nocą kładą na policzek małą
różę samotną twojego westchnienia.

Na tym brzegu ja dźwigam ciężar utrapienia,
żem jest pniem bez gałęzi, mękę cierpię stałą,
bo nie mam kwiatu, miąższu ni w glebie korzenia
dla czerwia, który drąży mą istotę całą.

Jeśli ty jesteś skarbem mym skrywanym,
jeśliś ty moim krzyżem, moim bólem ciężkim,
jeśli ja psem twym, ty mym panem władnym,

nie pozwól zgubić tego, co mi dał trud wielki,
i wodę swojej rzeki maluj liściem każdym
mej jesieni zbłąkanej, ratuj ją od klęski

Pierwszą zwrotkę zasłyszaną gdzieś w przelocie, skrywam w pamięci od wielu
wielu lat, jako szczególną tkliwość objawioną w najzwyklejszy dzień powszedni;)

[madllen]

GAŁĄZKA JABŁONI

Kwitnąca gałązka jabłoni pachnie chłodnym mlekiem.
Cała jest przesycona czymś niezrozumiale dalekim.

Z pozoru zielona i biała, oblana różanym cieniem-
Im dłużej patrzeć, tym mocniej przejmuje dotkliwym cierpieniem.

Ciepły wiatr zwiewa z drzewa płatki.
Kocha- nie kocha- kocha- nie kocha-
Za płotem droga daleka.
Łatwo pomyśleć: Tak od nas białymi chwilami-
Kocha- nie kocha- kocha- nie kocha-
Życie ucieka.

Pomyśl jeszcze: To wszystko, ta bajka bolesna i biała-
To będzie kiedyś dojrzałych jabłek słodycz.
Niezrozumiała.

[madllen]

Dla wielbicielek/li jaśminu:)

JAŚMINOWA ALTANA

Jaśminowa altana, a przez noc w altanie
Wysypał się kwiat biały na zielonej ścianie.

Mgła zapachu okrutna, drapieżna, bezbożna
Dręczy serce i głowę. A odejść nie można.

Wczoraj wieczór był z wiosny, a dzisiaj jest z lata.
Zmierzch w powietrzu naciąga, jak złota herbata.

A w herbacie na stole, najskromniej, najprościej
Jest i słodycz tej chwili, i gorycz przeszłości.

Zdawało się, że szczęście jest z nami w altanie,
Lecz my stąd odejdziemy a ono zostanie.

Zostanie w tych jaśminach, w tym złocie na niebie-
Już nie dla nas, dla innych, dla samego siebie.

Ach, czemuż nam zła zawiść głupie serce gmatwa?
Myśl zdawała się trudna, a taka łatwa.-

Jeśli tu nie ma szczęścia, już opuśćmy ręce-
Może lepiej go nie chcieć? I nie szukać więcej?

[madllen]

KIEDY ZNÓW ZAKWITNĄ BIAŁE BZY

Wiosna! Wiosna! Wiosna!
Wiosenny pierwszy wiew!
Wiosna! Wiosna! Wiosna! i ciepły wiatr wśród drzew.
I balde śnieżyczki wychylą na świat
Do słońca całunków i lśnień
I w sercu tajemny rozchyli się kwiat
I potem nadejdzie ten dzień:

Kiedy znów zakwitną białe bzy
Z brylantowej rosy, z wonnej mgły,
W parku nad platanem
Pani siądzie z panem,
Da mu słodkie usta rozkochane-

Kiedy znów zakwitną białe bzy,
Bzów alejką parki będą szły,
Pojmą to najprościej,
Że jest czas miłości,
Bo zakwitły przecież białe bzy!

Wicher nocą szepce
Kroplami ciepłych dżdżów,
Cudną białą bajkę o kiściach białych bzów.
Jak trudno po nocy uwierzyć tym snom,
Gdy śnieg chłodem skrzy się i lśni,
Że słońce w świat wejdzie, jak w jasny swój dom,
Że przyjdą cudowne te dni.

Modern Witch, uściski za ten wątek!!:))

[madllen]

JESIEŃ

Przez złoty park pies kosmaty goni
Wiewiórka w liściach rudy orzech
chowa
Opowiadaj mi moja mała żono
O srebrnych trąbkach wołających
w dąbrowach

Październik z trudem wiąże koniec
z końcem
Purpurowa kurteczka nie ukryje biedy
Usiadł sobie w gospodzie pod Nowym
Sączem
Żółte piwo popija na kredyt

A gdy ostatnią przepije kapotę
Wymknie się z wiatrem i złoty liść
przez okno rzuci
Ach opowiadaj mi o tym
Jak oszwabiony szynkarz się zasmucił

Jedzie zima w kożuchu na wozie
Nasze palta ostrą igłą podszywa
Będziemy patrzeć wieczorami w ogień
Jak nastroszył czerwoną grzywę.

[madllen]

DRZEWA NIEZNANE

Nie wiem nawet, co to są za drzewa,
Ale kwitną i pachną wspaniale.
Jakże można tak rosnąć na skale,
Gdy i wicher, i morze się gniewa?

Jeszcze mógłbym zrozumieć, że rosną-
Ale skąd są te kwiaty tak cudne?
Prawda, że to nad morzem i wiosną,
Ale jednak to musi być trudne.

[madllen]

LISTOPAD I LISTONOSZ

Jest listopad czarny, trochę złoty,
mokre lustro trzyma w ręku ziemia.
W oknie domu płacze żal tęsknoty:
Nie ma listów! Listonosza nie ma!

Już nie przyjdzie ni we dnie, ni w nocy,
złote płatki zawiały mu oczy,
wiatr mu torbę otworzył przemocą,
list za listem po drodze się toczy!

Listonosza zasypały liście,
serc i trąbek złocista ulewa!
ach, i przepadł w zamęcie i świście
list, liść biały z kochanego drzewa!...

[benita5]

Wspaniala dawka ja jestem pod wrazeniem :))i dziekuje.
Ze Slonimskiego przypomnialo mi sie :" Świat nie jest piłką footballową,
Świat się podbija głową! głową!"

[madllen]

ETIUDA NA DZIŚ

Opisać ścisłym wierszem, do rymu,
Zapach jałowcowego dymu,

Gdy pastuchy w mroku nad rzeką
Rzepę świeżą w popiele pieką

I gęsty dym mokrego jałowca
Włóczy się łąką jak burza owca

Tam i sam, i na kolcach bodiaków
Zostawia strzępy wełnistych kłaków.

Opisać woni niezapominalność,
Siwość, leniwość i kadzidlaność

Rozwłóczoną ciemnym błękitem
I ani słowem nie wspomnieć przytem,

Gdzie jest ta rzeka i gdzie ta łąka,
Po której dym jałowca się błąka?

Na jakim świecie i w jakiej stronie
Takie jesienie, cienie i wonie,

Które to mroki i jakie dale,
Ani słowem nie wspomnieć- ale

Żeby z opisu, żeby z obrazu
Kto przeczyta, wiedział od razu.

Marian Hemar

Benitko, to ja dziękuję Wam najmocniej!!

[madllen]

SEN

Śniło mu się,
że był motylem. W roju motyli
Frunął wśród kwiatów,
Na ciepłym słońcu, na wietrze lekkim.
Zbudził się ze snu,
myślał w ciemności: Może w tej chwili
Mnie, motylowi, śni się,
że jestem człowiekiem?

SONET LEONARDA

Ty, coś ptaki wymyślił i dziw, że ptak śpiewa;
Ty, coś kwiaty wynalazł i kwiatów perfumy
I ułożył harmonie gwiazd i morza szumy
I katedrę zbudował z zielonego drzewa;

Ty, coś sprawił tej samej fantazji alchemię,
Że wśród kwiatów przelata żywy kwiatek- motyl,
A górą płyną duchy archanielskich flotyll
Między niebieskim niebem a zieloną ziemią;

Ty, coś cud świata w cudy kolorów rozszczepił;
Ty, coś z prochu i rosy Człowieka ulepił,
Daj mi ćwierć Twej mądrości, ćwierć Twej mocy, Boże,

I daj mi jedną chwilę świtu- powróciwszy
W poranek Dnia Szóstego. Ja Człowieka stworzę
Lepiej niż Ty. I prościej. I będzie szczęśliwszy.

[madllen]

[madllen]

Wprawdzie ani słowa o zapachach, perfumach, powiewach etc., ale umówmy się, że
zamykamy oczy i odnajdujemy wspaniałe aromaty napotkanych po drodze różności;)

DIETA

Mężczyźni, proszę pani- samoluby.
Dla męża babsztyl dobry, jak jest gruby.
A kobieta kocha dietę,
Bo ubóstwia mieć sylwetę,
Jak bluszcz.
Po cholerę mi ten tłuszcz.

Z natury mam figurę Venus z Milo-
Plus minus, znaczy plus 15 kilo.
I nie pójdę między ludzi,
Aż mi znowu się odchudzi
Tu i tam-
To co więcej od niej mam.

Przez pierwszy miesiąc czuje pani głód.
Potem też.
Lecz za to w lustrze co dzień nowy cud.
Wzdłuż i wszerz-
Jak zaczną chudnąć biodra i ramiona,
Już czujesz się jak nowo narodzona.

Proteiny, białka, skrobie,
Kiedy tego mam na sobie
Coraz mniej,
No to jasne, że mi lżej.

Z tą myślą co dzień budzę się,
Że znowu dziś odchudzę się,
Że tu mi zniknie gram,
A kilo tam.

To, proszę pani, kwestia silnej woli.
Bez cukru tylko trzeba i bez soli.
Jak sałata nie solona
I herbata nie słodzona,
To jest grunt.
Zaraz traci pani funt.

Niech pani w domu nic a nic nie pieprzy.
Bo pieprz najgorszy, ocet za to lepszy.
Na śniadanie przepis prosty:
Pomidorek, dwa trzy tosty,
Orange juice.
I już, proszę pani, szlus.

Lunch. Wtedy właśnie strasznie jeść się chce.
Mmm- otóż nie.
Jedna pastylka witaminy B
Jak entree.
Oliwka, sliwka, pół jabłuszka,
Cytryna, aspirynka i pietruszka,
Margaryny jedna kulka
I marchewka i cebulka
I ten sos.
I już syta pani wprost.

A potem idealny podwieczorek:
Kapusta na surowo, pomidorek,
Marcheweczka czasem dla odmiany,
Tościk i marynowany
Rydz.
Więcej, proszę pani, nic.

Kolacja byle tylko bez kalorii,
Bo kaloria jedna- śmierć całej historii.
Galaretkę sobie zrobię,
Niech się trzęsie, jak w chorobie,
No i cóż.
I to, proszę pani, już.

Odchudzić się to wielki trud,
Lecz jeśli kiszki skręca głód,
To na to też dla pani przepis mam:

Niech pani w nocy, na wszelki wypadek,
Do łóżka weźmie pudło czekoladek,
Bułkę z szynką i z rolmopsem,
Albo pajdę chleba z klopsem,
Albo dwie.
I niech pani żre!

No nie?...

[modern_witch]

haha, boskie. jak to przeczytałam w pracy, to uroczyście poszłam wylać do zlewu
herbatkę pu-erh i siegnęłam do szuflady po zachomikowaną tam czekoladę;-)



Karel Kryl
ZAPACHY (przekł. Renata Putzlacher)
Strumień pod białą skałą
na chwilę małą
wstrzymal swój pęd
W łonie podmokłej łąki
młodziutkie pąki
rwały się z pęt.

Pola czerwonych maków
milczenie ptaków
i wiara w cud.
Węże w co drugim rowie
szumiało w głowie
mleko i miód

Drwiny i brak dyscypliny
my kpimy, marzymy
od pokoleń trzech
Nie warto z czasem się kłócić
co było, nie wróci
przez słabość, nasz grzech.

Symbole martwe, bez duszy,
lew stulił swe uszy
więc po co się kryć?
Odwieczne poczucie winy
historio, gdzie czyny?
O Boże, jak żyć?

Zapach potu i skóry
gest wzbudzał czuły
cyniczny śmiech.
Miłość pod koniec lata,
dolę nam splatał
oziębły śnieg.
Zapach prania i wody
etos gospody:
chcesz żyć, to pij.
Kłamstwa i dzbany piwa
głowa się kiwa
a naród śpi

Drwiny i brak dyscypliny...

Randkę spłuczesz zebraniem
chód kuśtykaniem
spokój czym chcesz.
Zapach piwa i kości
zamiast miłości
i Boga też.
Klatka skrzydła zastąpi
żyj, nikt nie skąpi
sztuki zza krat.
Perspektywy załgane,
siądź przed ekranem,
oglądaj świat
(...)

[modern_witch]

PRÓBA

Oj tak piosenko, szydzisz ze mnie,
bo choćbym poszła górą, nie zakwitnę różą.
Różą zakwita róża i nikt inny. Wiesz.

Próbowałam mieć liście. Chciałam się zakrzewić.
Z oddechem powstrzymanym - żeby było prędzej
oczekiwałam chwili zamknięcia się w róży.

Piosenko, która nie znasz nade mną litości
mam ciało pojedyncze, nieprzemienne w nic,
jestem jednorazowa aż do szpiku kości.

"Lato w Alpach" E. Stachura

[kometa6]

Na wieżach i końcach palców
przemykają wiatry wysokie
jak słupy ciszy w gotyckich katedrach
Mosiężna Cyganka
wróży zniknięcie owocu daktyli
ze strumyków na lewej dłoni
To tak jakbyś błyszczącą pestkę oka
wziął w palce i wyrzucił na plażę
czyli kraniec snu
Teraz musisz iść do Benares
albo dalej łowić
zapachy dojrzałej pszeicy
i chwilę wzruszenia
słonecznej madonny

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

[kometa6]

Już liście zieloną wyzionęły duszę
i pachnie nią teraz ten park,
gorzko, fiołkowo-parmeńsko,
grzybami, dębami i miętą,
oczekując przybycia zakochanych par...
Odurzający to zapach,
właściwy jesiennym fermentom -
ma równocześnie siłę kobiecą
i słodycz męską...
tajemniczo brzmi szelest bezwładu,
uroczy i martwy szmer...
w tej alei,
w tej chwili, rozumiem,
że istnieje Śmierć...
Może i ludzkie serce
pachnie równie jesiennie,
parmeńsko, dębowo,
na cmentarzachw śmiertelnej swojej poniewierce?

Poświatowska

[modern_witch]

***
ten pocałunek
pachniał jak rozgryziona łodyga maku
czerwono posypał się z warg
zakwitł
w miękkim wgłębieniu dłoni
kiedy wspięłam się na palce
dzwonił
lecz wtedy
nie było już mnie
znikłam
w tym złotym pocałunku

[modern_witch]

ech,
"zjadła się" jedna linijka:-(
miało być:

dzwonił
w dojrzałym polu
lecz wtedy
nie było już mnie
znikłam
w tym złotym pocałunku

[kometa6]

gdzie cię znajdę
w liściu
muszli nie zgiętej
pełnej zielonego nabrzmiałego życia
w prostych gałęziach bzu
który przekwitł
zmierzch zarzucił
fioletową chustkę
na dzień bez ciebie
jak na nagość
pod nią
pulsują moje piersi
ziemia
spragniona wieczornego dżdżu

[madllen]

O NIEBIESKIM PACHNĄCYM GROSZKU

Groszku pachnącego przyniosłeś mi w dłoni
Dałeś groszek, dłoni nie chciałeś już dać
Stoi tu na biurku i milczy jak płomień
Zmusza do milczenia tak jak ty twój kwiat.

Niebieskie płomienie o zimnym kolorze
Spalają najpędzej, niech spalą na proch
A ze mną myśl gorzko, żem dłużna ci może
Choć dałeś kwiat groszku a ja ci... groch

Taka mała a łzy takie ogromne
Takie ciężkie, że aż głowa się chyli
Opadają te łzy moje w dół pionem
Tak najprościej ku głębokim dnom chwili.

Stoisz mi w oczach jak łzy.

[madllen]

HIACYNTY

To nieprawda, że latem pachną
hiacynty-
Najpiękniej pachną w zimie, w imieniny matki,
Wtulone między torty słodkie i pomadki,
Na oknie, na tle szyby siwo zamarzniętej.

Czasem, gdy lat minionych odkręcą się
wiry,
Przynoszą nam znów ciche żagle
przypomnienia
Najsłodsze piramidy i cukrowe liry,
Wonie świeże jak ziemia w pierwszy dzień
stworzenia.

Gdy wspomnienie dzieciństwa bladą rosą
pryśnie,
Powracają na chwilę te dni bezpowrotne,
Zakwitają na nowo w jesieni wilgotnej
Bardzo gorzkie migdały- bardzo słodkie wiśnie.

[madllen]

OGNIWA

Srebrna gwiazda zadrgała na niebie,
Pachnie rosa, benzyna i bzy.
Przytuleni idziemy do siebie
I ja czuję to samo co ty.

Słyszysz, wiatr, lekki wietrzyk szeleści,
Ale minie za chwilę już, wiem.
Wiem, że spokój, co płynie po mieście,
Jest nieprawdą i tylko jest snem.

Jeszcze teraz idziemy złączeni.
Usta czule otula nam mrok.
Nagle drgniemy we śnie obudzeni,
Jakby w pustkę we śnie trafił krok.

I znów dalej będziemy szli razem,
Lecz te więzy, ten łańcuch już pękł
We dwa ogniwa ciążące żelazem,
W te dwa serca, które czują lęk.

Nic się przecież, nic się nie zmieniło.
I wiem wszystko, i czuję jak ty,
Lecz osobno serce mi zabiło
I osobno serce twoje drży.

[madllen]

FLAMENGO

Kiedy się pierwsze światło elektryczne
złączy
Z bladą zielenią nieba w brylantowe linie,
Z balkonu patrzę na dół, gdzie chwieją się
pinie
Wśród morza palm i wiatrem kołysanych
pnączy.

Zapach gorzkich goździków, woń męskiej perfumy,
Szary popiół cygara i wiatr, który chłodzi
I przynosi znad morza głos pełen zadumy,
Cichy turkot, pukanie motorowej łodzi.

Czego pragnę? Dlaczego mi niebo przysłania
Obłok smutku, co zawsze ponade mną
płynie?
Dlaczego nie potrafię znaleźć porównania,
Nie umiem nazwać szczęścia, dopóki nie minie?

[chatka_]

Mniód!

[benita5]

...ech taki lajf :(

Wspanialy jest ten watek!!

Gałczyński - fragmencik na rozgrzewkę;-P

[a.g.n.i]

OPIS DOMU POETY (fr.)
(...)
Teraz słuchaj: Na ścianie wschodniej są dwie szafki
z napisem NARCOTICA, VENENA... widzę bladość
Szkotko, nie drżyj, bo czyniąc kaprysowi zadość
kazałem to kaligrafować - dla zabawki,
z jednej skrzynki i z drugiej miła woń wylata,
w jednej bowiem jest kawa, a w drugiej herbata,
kordiał królów, specjalność mojej chmurnej pani:
lepszej, Floro, z pochodnią szukaj w swej Brytanii,
uważając, by wrzątek gadał w dzbanku z cyny,
a esencja w czajniczku flamandzkim; nikomu
nie uda się herbata tak jak w naszym domu,
zapach cierpki, czerwienią prześciga rubiny;
a jednak jeszcze nie jest tej najwyższej próby
w porównaniu z herbatą księcia karykatur,
kalamburów barona - chyba z rajskich kwiatów
naparza ją służący Jerzego Zaruby!

Lecz wróćmy do tematu: Dwie zielone świece
zielenią się z kominka niby dwułodyga;
piece - nonsens; do diabła wyrzuciłem piece,
sława światłu kominka! Niech nam sto lat miga!
Bo jak mówi Zaruba, mistrz kuchni i kpinek
nie trunek na frasunek dobry, lecz kominek.
(Cóż dziwnego, że Polak rżnie z szynku do szynku!
Siedzieć w domu to znaczy siedzieć przy kominku.)
(...)

Cieplej, prawda?

[a.g.n.i]

BAJKA O SLOWIKACH

Były taie sobie zarośla
nad brzegiem takiej sobie rzeki,
w rzece żyły raki i ślimaki w muszlach,
a w zaroślach
w zaroślach mieszkały słowiki;
kilka prawdziwych, z pierza i z mięsa,
reszta z tektury
tak!

"No cóż, tektura także swój sens ma
- jak wyraził się pewien rak -
z tym zastrzeżeniem, proszę ja kogo,
że tektury śpiewać nie mogą".

I rzeczywiście: Nocka za nocką
gdy miękko a energicznie
jaśmin perfumo-
-wał noc szopenowską,
słowiki śpiewały ślicznie,
lecz te z tektury ni be, ni me
więc pyszne były i złe.

W dodatku czasem z majowej chmury,
folgując potrzebie swej,
deszcz spadał
i wtedy
w słowikach z tektury
rozklejał się jakiś klej,
dzioby im odpadały i nóżki też -
o podły, śmieszny deszcz!
Tyle z niego, że sika; każdy przyzna,
że sikanie to intelektualna płycizna,
dżdżyste to jakieś, pluszcze i szumi cości -
jedna z tych przyrodniczych idiotyczności.

Lecz prawdziwe słowiki były innego zdania
Nawet w grad nie przerywały śpiewania.

I tak mijały noce, przemijały dezcze,
wiatr mruczał w murawach i w darniach -
zaś słowiki z tektury były zawsze pierwsze
gdy księzyc wypłacał honoraria.

Księzyc pytał się, za co - niby za jakie pieśni
a słowiki z tektury:
"Ba!
My śpiewać nie umiemy. Lecz geniusze jesteśmy."
"Jak, przepraszam?"
"Geniusze".
"Ahaa".

[madllen]

Na całej połaci-śnieg.

W przeróżnej postaci-śnieg.

Na siostry i braci-zimowy plakacik-śnieg...śnieg.

Na naszą równinę-śnieg.

Na każdą mieścinę-śnieg.

Na tłoczek przed kinem, na ładną dziewczynę-śnieg...śnieg.

Na pociąg do Jasła
na wzmiankę,że zgasła,
na napis:"brak masła",
na starte dwa hasła,
na flaszki od wódki,
na tego te skutki...

Na puste ogródki,
na dzionek za krótki...

Na w sinej mgle dale-śnieg.

Na "kocham cię stale!"--śnieg.

Na żale,że wcale i.. na tak dalej..
tak dalej.. tak dalej.. tak dalej..
tak dalej... tak dalej... ś n i e g
śnieg

śnieg
śnieg
śnieg...


(Jeremi Przybora:)

[madllen]

Wiatry, wiatry, kurzawy zimowe,
Przeszłe życie mi śniegiem zanieście.
Chcę urwisem być jasnogłowym
Albo kwiatkiem przy polnej ścieżce.

Chcę przy dźwiękach piszczałki pastuszej
Umrzeć i dla siebie i dla wszystkich.
Śnieg wieczorny napełnia mi uszy
Tumanami dzwoneczków srebrzystych.

Piękna jego niezmącona nuta
Kiedy topi boleść w zawiei.
Chciałbym stać, tak jak drzewo tutaj,
Na tej nodze jednej przy alei.

Chciałbym przy dźwiękach końskich parskań
Ściskać się z sąsiadem jałowcem.
Wznoścież, wznoścież, księżycowe łapska,
Smutek mój wprost do nieba skopcem

[madllen]

TRZEBA MARZYĆ

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć

Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć

W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć

W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć

[madllen]

Dla wszystkich zmarźluchów świata -niezależnie od przyczyny:))

ŹDZIEBEŁKO CIEPEŁKO

Wiem, że miłość jest udręką
Bo się wszystkiego od niej chce
Ja pragnę mało, malusieńko
A właściwie jeszcze mniej

Ździebełko ciepełka
W codziennych piekiełkach
W wyblakłym na szaro obłędzie
Różowa perełka, ździebełko ciepełka
Znów wiem, że jakoś to będzie

Gdy serce ukłuje przykrości igiełka
I biedne się czuje, niczyje
Ciepełka ździebełko
Ździebełko ciepełka
Wystarczy i ewszystko przemija
Ździebełko ciepełka
Diamencik ze szkiełka
Czułości kropelka na listku
Ciepełka ździebełko
Tkliwości światełko
W twych oczach wystarczy za wszystko

Nie chcę wichrów, burz, nawałnic
Uczuć, w których spalę się
Jesteśmy przecież łatwopalni
Dla mnie najważniejsze jest:

Ździebełka ciepełka...

[madllen]

SZAFIROWA ROMANCA

Szafirową nitkę wieczór plącze,
szafirowe cienie zwodzą nas,
szafirowy, szafirowy chłopcze,
Że mnie kochasz, powiedz jeszcze raz.

Jeszcze raz w sekrecie
szukasz moich rąk,
jeszcze raz jak pierścień
drży księżyca krąg,
jeszcze raz namowy i rozmowy,
jeszcze raz mój chłopcze szafirowy-
jeszcze raz w jaśminy,
jeszcze raz pod wiatr,
jeszcze raz popłynie
pieśń bez słów przez świat,
jeszcze raz powróżysz z płatków róży
i powtórzysz wszystko jeszcze raz.

Jeśli kiedyś będziesz w wielkiej biedzie,
zagubiony w plątaninie lat,
do altany dawnej cię powiedzie,
zaprowadzi szafirowy ślad-
szafirowe ptaki
z szafirowych gniazd.

Szafirowe szlaki
szafirowych gwiazd
szafirowe noce i noc owa
od szafiru cała szafirowa,
szafirowe suknie, szafirowy cień
w szafirowym oknie szafirowy dzień.
Jeśli raz pokochasz w życiu szafir
pójdziesz w szafir jako jedna z gwiazd.

[madllen]

Ojej, nie umiem się oprzeć, choć powstrzymaywałam się przez moment; może i
oklepane, ale jakie piękne...;)

ROZMOWA LIRYCZNA

- Powiedz mi, jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham cię w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham cię jak wesoły ogień.
Blisko przy twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

[madllen]

PRZYPOWIEŚĆ O MAKU

Na ziarnku maku stoi mały dom,
Psy szczekają na księżyc makowy
I nigdy jeszcze tym makowym psom,
Że jest świat większy-nie przyszło do głowy.
Ziemia to ziarnko, naprawdę nie więcej,
a inne ziarnka - planety i gwiazdy.
A choć ich będzie chyba sto tysięcy,
domek z ogrodem może stać na każdej
Wszystko w makówce. Mak rośnie w ogrodzie,
Dzieci biegają i mak się kołysze.
A wieczorami, o księżyca wschodzie,
Psy gdzieś szczekają, to głośniej, to ciszej

Ludmiła Pietruszkowa

[kometa6]

Nawet w taką
jak to mówią psią pogodę
gdy oszalałe drzewo
wczepia konary w śnieżną zamieć
może się zdarzyć wiosna.
Byleby tylko
otwarte dłonie
a na stole
forsycji gałązka.

[kometa6]

I weszłam w ciemny las
nie pustelnik i nie sierotka
i nie po kwiat paproci
lecz po zwyczajny wrzos.
Postawię wrzos na stole
dzięcioł do drzwi zapuka
i lis ogonem rudym błyśnie
drzewa zaklaszczą w liście
i już nie będę
w czterech ścianach sama.

[madllen]

PIEŚŃ O NOCY CZERWCOWEJ:)))

Uwertura
Kiedy noc się w powietrzu zaczyna,
wtedy noc jest jak młoda dziewczyna,
wszystko cieszy ją i wszystko śmieszy,
wszystko chciałaby w ręce brać.

Diabeł dużo jej daje w podarku
gwiazd fałszywych z gwiezdnego jarmarku,
noc te gwiazdy do uszu przymierza
i z gwiazdami chciałaby spać.

Ale zanim dur gwiezdny ją oplótł,
idzie krokiem tanecznym przez ogród,
do ogrodu przez senną ulicę -
dzwonią nocy ciężkie zausznice

i przy każdym tanecznym obrocie
szmaragdami błyszczą kołki w płocie,
wreszcie do nas, pod same okna!
i tak tańczy, i śpiewa nam:

Noc śpiewa:
Ja jestem noc czerwcowa,
królowa jaśminowa,
zapatrzcie się w moje ręce,
wsłuchajcie się w śpiewny chód.

Oczy wam snami dotknę,
napoje dam zawrotne
i niebo przed wami rozwinę
jak rulon srebrnych nut.

Oplącze was to niebo,
klarnet uczynię z niego
i będzie buczał i huczał,
i na manowce wiódł.

Ja jestem noc czerwcowa,
jaśminowa królowa,
znaki moje są: szmaragd i rubin,
i pieśń moja silniejsza niż głód.

Noc tanczy
Nawet ćmy zadrzemały przy lampie
i świerszcz zamilkł, i ogród zamilkł -
bo tańczyla noc wokół klombu,
potrząsając bransoletami;

kurz muzyczny spod stóp jej wypryskał
i z bolesnym blaskiem frunął do nas;
szmaragdowe toczyły koliska
raz w raz w górę rzucane ramiona.

Nagle irys pod płotem zakwitł
i zapatrzył się w nocy źrenice,
z domkow swoich wyszły senne szpaki,
by spojrzeć na tanecznicę;

zasię ta, wokół klombu, z brzękadłem,
jeszcze raz, jeszcze raz i na powrót,
aż się stał brząkającym szmaragdem
stopą nocy trącony ogród,

a nasz klomb powierzchnią zwierciadła,
gdzie spoczęły wszystkie konstelacje...
i krzyknęła noc, i upadła
do twych stop jak raniony gacek.

Noc umiera
Już się księżyc zasępiał i mętniał,
lecz zielone jeszcze oczy miał i duże;
nieobeszła otwarła się głębia
dla dywanów i dla poduszek.

Gwiazdy z myrry i gwiazdy ze złota
układały na szybach swój rebus,
a z chmur ku nam jakby po schodach
zstępowało śpiewanie niebios.

Wtedy z płaczem wznieśliśmy ramiona
jako dwoje przerażonych pogan:
"Nocy, stań się dla nas nieskończona,
nocy krótka, dzwonnico wysoka!"

Ale tylko nastraszył nas gacek
i zapiszczał, i śmignął, i zginął;
a w pokojach z przewróconych flaszek
krwią bydlęcą pachniało wino.

Wtedy noc się znowu ukazała,
zatańczyła i zaśpiewała:

"Ja jestem noc czerwcowa,
Bóg mnie do trumny chowa.
Szmaragdy moje, rubiny
rozkradali, gdy księżyc zgasł;

zostały mi tylko zmarszczki,
ach! byle szmer mnie straszy!
zatanczę wam gniewny taniec
wokół klombu ostatni raz...".

Coda
Heeej!
pogubiły się rubiny
i szmaragdy tej dziewczyny...
Heeej!
Liść za liściem ogniem błysnął,
ranek przyszedł, wiatr i sen.

Pod okapem zasnął gacek,
z klombu prysły konstelacje,
poginęły, odfrunęły
do swych starodawnych stron

[madllen]

LETNI WIECZÓR

Już zaszedł nad doliną
Złocisty słońca krąg;
Ciche odgłosy płyną
Z zielonych pól i łąk.

Dalekie ludzi głosy,
Daleki słychać śpiew,
I cichy szelest rosy
Po drżących liściach drzew.

Promieni gra różana
Topnieje w sinej mgle,
A świeży zapach siana
Skoszona łąka śle.

Wraz z wonią polnych kwiatów,
Z gasnących blaskiem zórz
Cicha poezja światów
W głąb ludzkich spływa dusz.

W półcieniu pierś olbrzymią
Podnoszą widma gór:
Nocnymi mgłami dymią,
Wdziewają płaszcze chmur.

I wiążą swoje skrzydła,
Podarty kryjąc stok,
Jak senne malowidła
Powoli toną w mrok.

Wieczoru blask niepewny
Oświetla obraz ten...
Ludzie w zadumie rzewnej
Gonią piękności sen.

[madllen]

MGŁA

Kiedy burza, kiedy klęska w progi życia mego szła,
Na powiekach mych się kładła dobroczynna, ciemna mgła.

Tak się stało niewidzenie rzeczywistych moich dni:
Co się nie śni- zamglonemu niech się zdaje, że się śni!

Nie dostrzegłem lat minionych, ani nawet innych lat,
Świat mój kłębił się poza mną i to wcale nie był świat.

Dobrze było na obłokach załamanym dłoniom dwóm,
Szum był we mnie i nade mną- spadających liści szum.

Dłońmi niebem pachnącymi odpędzałem cienie z lic,
I w tych dłoniach załamanych nie zostało więcej nic.

Nie kochałem cię za dobro, nie kochałem cię za zło,
Ale za to, żeś się kładła na mych oczach ciemną mgłą.

Iwaszkiewicz

[a.g.n.i]

WAKACJE

Wszystko mi tu już zbrzydło: kadzidlane dymy
I zbyt rozkwitłe kwiaty i zbyt wdzięczne rymy -
Może jeszcze czasami w przelotnym uśmiechu
Znajdę coś, co powiada o dni dawnych echu.

Ale już mnie niepokój i nęka i ziębi,
i nuży na niebieskim biały lot gołębi -
i serce, co zaznało zbyt wiele słodyczy,
już chłodnych wód i gorzkiej samotności życzy.

Ja wiem, co to oznacza: najtajniejszą rację
mają serca i głowy doroczne wakacje:
- Patrz, kochana, jak bardzo staje się znów wonną
lipa stara, kwitnąca nad polną madonną.

[a.g.n.i]

Z KSIĘGI NOCY

IV
Coraz rzadziej chodzę do teatru,
Coraz bardziej mnie to nudzi.
Nie czuję wstrętu do ludzi,
Lecz mi brak dalekiego wiatru.

Prawdę może pisał o mnie Ortwin:
Za wiele wchłonąłem lewantyńskiego powietrza,
Miejskich smutków już mi nie trza,
a na górski wiatr mam za ciasną aortę.

Tęsknię bardzo za błękitną dalą
I za stepem równym i bezdrzewnym
I za nieznanym mi człowiekiem tęsknię pewnym,
A tamte zorze już się dla mnie nie zapalą.

Brakuje mi zapachu nardu, żywicy i róży,
Jakże zabawnie zamierać w takim środowisku,
Jestem jak mrówka w zasypiającym na zimę mrowisku;
Jakże mnie ta Warszawa nuży.

Więc już nigdy nigdzie się nie poleci?
Już nie trysną wiosenne wyprawy i liście.
Wszystko, co się miało dopełnić, dopełniło się oczywiście.
Teraz będą się cieszyć nasze dzieci.

[a.g.n.i]

KOŁYSANKA 5

Drzewa bez liści, kwiaty bez woni
Daj mi odpocząć na twojej dłoni.

Kwiaty bez woni, drzewa bez liści,
niech mi się zdaje, że rzeczywiście.

Uwiędly kwiaty, uwiędły drzewa,
Niech już naprawdę nikt się nie gniewa.

Drzewa uwiędły, jesień len przędzie,
Niech mi się zdaje, że już tak będzie.

I oczywiście muszę wszędzie wcisnąć Kleyffa;-P

[a.g.n.i]

Choc niezbyt pachnąco, bo to

KOLEJOWA POCZEKALNIA

Kolejowa poczekalnia
pełna paczek i walizek
siedzą ludzie, ot, zwyczajni
siedzą, gapią się w ogryzek.

Baba z bańką na kolanach
myśląc długo o odpadzie
wie, że była zakochana
kiedyś pod renetą w sadzie...

Długo gapiąc się w ogryzek
strażak jabłko z torby wyjął
myśląc o swej młodej żonie
która dała mu ich kilo.

Dziadek, który wypił piwo
i w ogryzek oczy wlepił
winem chętnie by poprawił...
też o jabłka myśl zaczepił...

Pan, co z teczką żółtą siedzi
nie starczyło mu z diety
nie był dzisiaj na obiedzie
zjadłoby się coś... niestety.

Gdzie szypułka? - myśli uczeń
Jaki miąższ był? - pyta smakosz
A ogryzek leży sobie
żółknąc i pleśniejąc takoż...

;-P

Staff

[benita5]

"Chwila"

W złoty, upalny, cichy południa czas
W kwitnącym sadzie poiła studnia nas.
Piliśmy zimną wodę
Z czerpaka na ochłodę.

Potem patrzyłem w mszystą krynicy głąb,
Skąd wiał nam w twarze chłodnej ciemnicy ziąb.
Na dnie dwie nasze głowy
Tłem miały sad wiśniowy.

Wtem, jeszcze głębiej, zza kwietnych krzaka drżeń,
W przelocie mignął pierzchliwy ptaka cień.
Podnieśliśmy wzwyż oczy
Ku modrej nieb przeźroczy.

Ptak zniknął, jak zniknie młodość i wiosny czar...
Spojrzelim sobie w oczu miłosny żar...
Dzwoniła w studni woda,
Jak chwile, których szkoda

Brzechwa - "Tulipan i róża"

[benita5]

"Tulipan i Róża"

W jednym stali wazonie tulipan i róża.
Rzekł tulipan: "
Dalipan, Że to mnie oburza,
Pokoju nikt nie wietrzy, duszno niesłychanie,
W takiej temperaturze żyć nie jestem w stanie.
Lufcik niech gospodyni przynajmniej otworzy,
Już wczoraj źle się czułem, a dziś - jeszcze gorzej!"

Odrzecze na to róża:
"Panie Tulipanie, Proszę, niech pan nie nudzi i kwękać przestanie. Egoista i
sobek z pana! Jak pan może
Domagać się wietrzenia, gdy chłód jest na dworze?
Jeśli pan nie zamilknie - język panu przytnę!
Zdrowie mam takie kruche, płatki aksamitne,
Łodyżki delikatne, przeciągów się boję,
Zaraz dreszczy dostaję, gdy wietrzą pokoje,
Woń, barwę mogę stracić przy lada chorobie,
A pana to nie wzrusza. Pan myśli o sobie!"

Rzekł tulipan: "Dalipan, Sądzi pani błędnie,
Wiadomo, że kwiat każdy bez powietrza więdnie,
Lecz jeśli pani każe - chętnie się poświęcę,
Dla pięknej róży - wszystko! I nie mówmy więcej!
Okna pozamykane niech będą.
Pokoje Nieprzewietrzane. Trudno!"
I zwiędli oboje.

Nazajutrz gospodyni, żałując tej straty,
Wyrzuciła na śmietnik dwa zwiędnięte kwiaty.

Agnieszka Herman

[benita5]

"Erotyk jesienny"

Mam na języku słony smak niespokojnej skóry.
Nie wiem co będzie jutro. Nie wiem czy będzie jutro.
Wnikasz we mnie gwałtownie. Zamknięta w łuku ramion
opieram się przeczuciom. Jest jesień. Drzewa płoną
rdzawo-czerwonym blaskiem, a może to świat płonie
i kiedy się zbudzimy nie będzie już niczego.
Takie masz ciepłe dłonie. Jak niewidomy uważnie
poznajesz mnie dotykiem. Czy palce widzą więcej?
Czy zanim wiatr się zerwie zdążymy zapamiętać
dojrzały obraz września? Słony smak twojej skóry?
Zapach perfum zza ucha zmieszany z mchu wilgocią?

Słońce liśćmi pocięte układa się na twarzach
w marmuru drżące wzory. Jest jesień. Dzień miodowy.
Jutro nas tu nie będzie. Jutro nas tu nie będzie.

[coralin]

Wspomnienie J.Tuwim


Mimozami jesień się zaczyna,
złotawa, krucha i miła,
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,
gdym wracał zdyszany ze szkoły,
a po ulicach w lekkiej jesieni
fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina
nieśmiertelnik żółty - październik.
To ty, to ty, moja jedyna,
przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
w parku płakałem szeptanymi słowy.
Księżyc z chmurek prześwitywał jesienny,
od mimozy złotej majowy.

Ach czułymi, przemiłymi snami
zasypialem z nim gasnącym o poranku,
w snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
jak ta złota, jak ta wonna wiązanka.

Dar Cz. Miłosz


Dzień taki szczęśliwy,
Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie.
Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium.
Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć.
Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć.
Co przydarzyło się złego zapomniałem.
Nie wstydziłem się myśleć, że byłem, kim jestem.
Nie czułem w ciele żadnego bólu.
Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle.

Dar to jeden z moich ulubionych wierszy w ogóle.
Oba podziałały w swoim czasie na moją wyobraznie. Będąc w Portugalii , gdzieś
nad oceanem pamiętam, że oszałamiajaco pachnące mimozy od razu skojarzyły mi
sie z Tuwimem i przypomniałam sobie, że on przeciez tez do Brazylii to via
Portugalia.
Kiedy pierwszy raz przeczytałam Dar chciałam wiedzieć jak pachnie to
kapryfolium , kiedy je teraz czytam w składzie perfum, czuję to zawsze myślę
o Miłoszu.

[madllen]

PAMIĘĆ ZIELONA

Tak a gdy bezczasowa gorąca pogoda
Nastanie z końcem roku następnego roku
I południowo-zachodni wiatr wonny deszczem i latem
Zerwie z tęgich konarów konające liście

I ty o schyłku dnia na Friedrichstrasse
I ty w Paryżu na wietrznym bulwarze
Zaszeleścisz pościółką świeżo spadłych liści
Snując myśli niestałe jak szare obłoki

I nie zrozumiesz czemu nagle słodycz
Wypełnia twoje serce łzy płyną do oczu
Staniesz w upalnym wietrze wśród lejących liści
Kiedy to już tak było wyszeptasz i Z kim

I nie przypomnisz sobie i przystaniesz
Czując wiatr w gardle twoim wiatr w rękawach
I będziesz wdychać zapach suchych liści w trawie
I przymkniesz oczy Z kim wyszeptasz Gdzie

(przełożył Władysław Dulęba)

Kochani, jak miło tu wracać, do Was:)

[a.g.n.i]

Cudnie, ze jesteś;-)
Obiecuję, że dzis się "poprawię" - ostatnio miałam mnóstwo pracy i "nie dało
się";-) ale na pewno dziś albo jutro moja kolej na uzupełnienie tego wątku;-)

[madllen]

Też się cieszę!! Agni, Twój wątek dodał mi skrzydeł, sprawił, że uśmiecham się
na ulicy:) I śnię czarodziejsko, na jawie i we śnie;)

[madllen]

Najpiękniejszy erotyk i dedykacja, jakie dane mi było poznać- K.K.Baczyński

EROTYK

W potoku włosów twoich, w rzece ust,
kniei jak wieczór - ciemnej
wołanie nadaremne,
daremny plusk.

Jeszcze w mroku owinę, tak jeszcze różą nocy
i minie świat gałązką, strzępem albo gestem,
potem niemo się stoczy,
smugą przejdzie przez oczy
i powiem: nie będąc -jestem.

Jeszcze tak w ciebie płynąc, niosąc cię tak odbitą
w źrenicach lub u powiek zawisłą jak łzę,
usłyszę w tobie morze delfinem srebrnie ryte,
w muszli twojego ciała szumiące snem;

Albo w gaju, gdzie jesteś
brzozą, białym powietrzem
i mlekiem dnia,
barbarzyńcą ogromnym,
tysiąc wieków dźwigając
trysnę szumem bugaju
w gałęziach twoich - ptak.

Dedykacja:

Jeden dzień - a na tęsknotę - wiek.
jeden gest - a już orkanów pochód,
jeden krok - a otoś tylko jest
w każdy czas - duch czekający w prochu.
Mojej najdroższej Basi - Krzysztof

[madllen]

MIŁOŚĆ

O nieba płynnych pogód,
o ptaki, o natchnienia.
Nie wydeptana ziemia,
nie wyśpiewane Bogu
te drzewa, te kaskady
iskier, ten oddech nieba,
w ramionach jak w kolebach
zamknięty. Jak cokoły
drzewa z szumem na poły;
serca jak dzbany łaski,
takie serca jak gwiazdki,
takie oczu obłoki,
taki lot - za wysoki.

Słońce, słońce w ramionach
czy twego ciała kryształ
pełen owoców białych,
gdzie zdrój zielony tryska,
gdzie oczy miękkie w mroku
tak pół mnie, a pół Bogu.


Twych kroków korowody
w urojonych alejach,
twe odbicia u wody
jak w pragnieniach, w nadziejach.
Twoje usta u źródeł
to syte, to znów głodne,
i twój śmiech, i płakanie
nie odpłynie, zostanie.
Uniosę je, przeniosę
jak ramionami - głosem,
w czas daleki, wysoko,
w obcowanie obłokom.

[madllen]

Ty jesteś moje imię i w kształcie, i w przyczynie,
i moje dłuto lotne.
Ja jestem, zanim minie wiek na koniu-bezczynie,
ptaków i chmur zielonych złotnik.
Ty jesteś we mnie jaskier w chmurze rzeźbiony blaskiem
nad czyn samotny.
Ja z ciebie ulew piaskiem runo burz, co nie gaśnie,
każdym życiem i śmiercią stokrotny.
Ty jesteś marmur żywy, przez który kształt mi przybył,
kształt w wichurze o świcie widziany,
który o mleczne szyby buchnął płomieniem grzywy
i zastygł w dłoni jak z gwiazdy odlany.
I jesteś mi imię ruchów i poczynaniem słuchu,
który pojmie muzykę i sposób,
który z lądu posuchy wzejdzie żywicą-duchem
w łodygę głosu.

[madllen]

SUR LE PONT D' AVIGNON

Ten wiersz jest żyłką słoneczną na ścianie
jak fotografia wszystkich wiosen.
Kantyczki deszczu wam przyniosę -
wyblakłe nutki w nieba dzwon
jak wody wiatrem oddychanie.
Tańczą panowie niewidzialni
"na moście w Awinion".
Zielone, staroświeckie granie
jak anemiczne pączki ciszy.
Odetchnij drzewem, to usłyszysz
jak promień - naprężony ton,
jak na najcieńszej wiatru gamie
tańczą liściaste suknie panien
"na moście w Awinion".
W drzewach, w zielonych okien ramie
przez widma miast - srebrzysty gotyk.
Wirują ptaki płowozłote
jak lutnie, co uciekły z rąk.
W lasach zielonych - białe łanie
uchodzą w coraz cichszy taniec.
Tańczą panowie, tańczą panie
"na moście w Awinion".

[madllen]

Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi Usteczkami,
śpiewem jezior, zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne
ptasi świt.

Ziemię twardą ci przemienię
w mleczów miękkich płynny lot,
wyprowadzę z rzeczy cienie,
które prężą się jak kot,
futrem iskrząc zwiną wszystko
w barwy burz, w serduszka listków,
w deszczów siwy splot.

I powietrza drżące strugi
jak z anielskiej strzechy dym
zmienię ci w aleje długie,
w brzóz przejrzystych śpiewny płyn,
aż zagrają jak wiolonczel
żal

[madllen]

MOCHNACZKA
Przyjazd III październik 77

Złocisty modrzew w ciemności
wskazywał mi drogę do Ciebie
jesieni płonącym mieczem

- teraz
patrzy tylko na mnie
i nic nie mówią Jej rękawy
marszczone zdumieniem

Nie mówi słowa
Jej bluzka wyszyta
tutejszym krajobrazem

Wyszyta
w dziką różę
serca

Jest spokojna
i jest zwykły
pełen sprzętów dzień

I stoimy
naprzeciw bez słowa
na wąskiej kładce
- podłogi
pod którą szumi
dziki nasz żywot

I widzę
w jej oczach odbite
dwie cerkwie
pełne łez

I ona wodzi
moje szronem
pokryte włosy

Dla których kiedyś
zdjęła
z siebie bez słowa
dwudziestoletni dzień

[madllen]

W GŁĘBI LASU

W głębi lasu rozpinałem jej kubrak czarny
Zapinany na kielich konwalii
Zioła patrzyły ze zdumieniem
na rękach ją niosłem
całując brzuch
mały i śniady jak dłoń
Który urodził ten czerwcowy dzień
długi jak jej suknia

***

W górach jest wszystko co kocham
Wszystkie wiersze są w bukach
Zawsze kiedy tam wracam
Biorą mnie klony za wnuka

Zawsze kiedy tam wracam
Siedzę na ławce z księżycem
I szumią brzóz kropidła
Dalekie miasta są niczem

Ja się tu urodziłem w piśmie
Ja wszystko górom zapisałem czarnym
Ja jeden znam tylko Synaj
na lasce jałowca wsparty

I czerwień kalin jak cyrylica pisze
I na trombitach jesieni głosi bór
Że jedna jest tylko mądrość
Dzieło zdjęte z gór

[madllen]

Panie: już czas. Tak długo lato trwało.
Rzuć na zegary słoneczne twój cień
i rozpuść wiatry na niwę dojrzałą

Każ się napełnić ostatnim owocom;
niech je dwa jeszcze ciepłe dni opłyną
znaglaj je do spełnienia i wpędź z mocą
ostatnią słodycz w ciężkie wino.

Kto teraz nie ma domu, nigdy mieć nie będzie.
Kto teraz sam jest, długo pozostanie sam
i będzie czuwał, czytał, długie listy będzie
pisał i niespokojnie tu i tam
błądził w alejach, gdy wiatr liście pędzi.

[madllen]

JESIEŃ

Bure chmury w dal płyną
nad doliną, niziną...
Rankiem słońce na wrzosie
w brylantowej lśni rosie.

Koniec skwarów i lata,
przyszła jesień bogata,
zaorane już pole,
dzieci uczą się w szkole.

Idą co dzień z książkami
ścieżynami, dróżkami...
A jabłonka za płotem,
spójrzcie, jabłka ma złote.

Gałązkami się kłania,
woła Florka i Frania;
i tak szumi jej listek:
"Spróbuj, jabłko soczyste!"

SEN ZAJĄCZKA

Zasnął na półce
zając z ceraty.
Śni mu się może
listek sałaty.
A może łąka
i leśna ścieżka
tam, gdzie prawdziwy
zajączek mieszka...

SIEDZI KOTEK W OKNIE...
Siedzi kotek w oknie
i patrzy na pole.
- Nie pójdę na spacer,
w domu siedzieć wolę.
Nie przejdę po śniegu
bosymi łapkami.
Może mi kto kupi
buty z cholewami?

STRAŻ POŻARNA

Bije dzwon na alarm,
już śpieszą strażacy.
Czasem w nocy
- ze snu,
czasem w dzień
- od pracy.

Śpieszą na ratunek:
tam płonie zagroda!
- a czerwień
lśni na samochodach.

Pierwsi
są na miejscu,
choćby szmat był drogi.
Pryska woda z węża,
syczy żar i ogień.

Gaśnie
groźny pożar,
dym ku niebu pnie się.
Dzielna
straż pożarna
ludziom pomoc niesie!

[madllen]

WIECZORNY WIERSZ

Czasem u szczytu ulic zachód żółtym blaskiem
Mury niebios rozwala na złomy płomienne.
Wtedy listopadowe wieczory warszawskie
Wieją wiosną i płyną, młodością wiosenne.

Ile łez we mnie było i ile miłości,
Ile westchnień i szczęścia w majowej ulewie,
I moich słów dla ciebie, i wielkiej czułości:
Wszystko z nieba powraca w dawnym, ciepłym wiewie.

I znowu idę lekki i nocą wezbrany,
Jakbym niósł liść wilgotny na sercu otwartem,
Wtedy w twoim miasteczku ciemniały kasztany,
Pachniał groszek pachnący na sercu pod paltem.

Płakać, jedyna moja, mogę tylko Tobie.
Ty zrozumiesz. Rozgrzeszysz spojrzeniem pokornym.
I wiosnę zakochanych znajdziesz w skromnym słowie,
I ciężką gorycz moją w tym wierszu wieczornym.

[madllen]

GDYBYM BYŁ KRZAKIEM ŚWIEŻYCH NAJCZERWIEŃSZYCH RÓŻ

Gdybym był krzakiem świeżych, najczerwieńszych róż,
(A umieją one świeże być! Czerwone!)
Ty - oczy tylko (tak jak umiesz) zmruż,
A na ten rozkaz twój - spłonę.

I choćby szary, martwy, stał się ze mnie proch,
I beznadziejna gruda z mogilnego dołu,
Ty - znowu przyćmij tym zmrużeniem wzrok,
A róże trysną z popiołu.

[madllen]

JESIENNA DZIEWCZYNA

Z tej drogi, którą przeszło
za wiosną swoją lato –
już nie patrz na swą, przeszłość,
na przyszłość spojrzyj za to.
Ze wzrokiem na zakręcie,
za którym jest już jesień,
wciąż czekaj nieugięcie,
aż ona ci przyniesie...

Jesienną Dziewczynę,
odmienną niż inne –
dziewczynę z chryzantemami,
z chryzantemami.
Dziewczynę Jesienną –
dziewczynę bezcenną
i nie zamienną już na nic,
już na nic.

Wiosennych dziewcząt pełno
i letnich tyle ładnych.
Jesienną poznasz jedną,
zimowych nie ma żadnych.
O tamte zresztą mniejsza,
gdy złoto i szkarłatnie
zabarwi jesień pejzaż
na przyjście tej ostatniej ...

Jesiennej Dziewczyny,
odmiennej od innych –
dziewczyny z chryzantemami,
z chryzantemami.
Dziewczyny Jesiennej –
dziewczyny bezcennej
i nie zamiennej już na nic,
już na nic.

Wyciągnij ręce do niej,
by tak nie przeszła mimo,
bo ma we włosach promień,
przy którym jaśniej zimą.
Bo zachód już w niuansach
czerwieni gaśnie zimnej –
bo to ostatnia szansa,
po której nie ma innej ...

Dziewczyny Jesiennej
dziewczyny bezcennej
i nie zamiennej już na nic,
już na nic.

Dziewczyny Jesiennej
dziewczyny bezcennej
i nie zamiennej już na nic,
już na nic.

Pozwolę sobie ucałować Balbinę, która niedawno ochodziła jesienne urodziny, sto
lat:))

[madllen]

OBCHODZIŁA miało być- sorry, zakręcona jestem mocno;)

[madllen]

A JEŚLIBY WSPOMNIENIE

Kiedy tak leżę pod
Dachem zielonej trawy
Co drży gdy grzmot
I deszcz przechodzą biały

Cały mój sens już znikł
W rytmicznym ziemi ruchu
Pod darnią nawet gdy
Trawa się rodzi- głuchy

A jeśliby wspomnienie
Wstąpiło w mózgu mego ziemię
I byt mój napełniło
Znów
Cierpieniem?

(przełożył Janusz Ihnatowicz)

[benita5]

Wracam pamiecia do przedszkola i rymowanek;)) Super na odswiezenia pamieci;o) Z
czasem cytaty i inne bajery z Barejowego Misia zajely miejsce wierszykow Cz.J.

Moja kolej;-) Tuwim

[a.g.n.i]

TO BYŁO TAK

To było tak, w ciemności nocy
Z gałązki wylazł żywy pączek.
Rozklejał się, ptakami kwiląc,
O świcie - westchnął. To początek.

Godzinę blisko się dokwiecał.
Leniwie drzemiąc w ciepłej wiośnie.
Ciągnęły go z lepkiego gniazdka
Kwieciste ptaki coraz głośniej.

Godzinę blisko się upierzał,
Barw upatrując po ogrodzie.
Wyciągał go z zawięzi miękkiej
Skrzydlaty wietrzyk coraz słodziej.

O patrz, jak biją się o ciebie,
Złączone w jeden zgiełk pstrokaty:
Ptaki świergotem coraz tkliwszym.
Coraz żarliwszą wonią kwiaty!

Bezimiennego cię rozdwaja
W dwa cudy jedna twórcza siła
i drży pod tobą niespokojna
gałązka, która cię powiła.

Więc kto? Więc jak? Zawiało chłodem.
Czy ptak? Czy kwiat? I gwar zamiera,
i rozpaczliwy strach istnienia
w struchlałym sercu świata wzbiera.

Wtedy zerwalem go z gałęzi,
Jak pierworodny owoc z drzewa:
I bardzo słodką wonią dyszy
I bardzo smutne wiersze śpiewa.

Tuwim

[a.g.n.i]

DAR

Powierzam Ci różowość.
Słyszysz, jaka jest świeża?
Słowa ci nie dość? Więc - owoc:
Brzask wśród liści powierzam.

Rododaktylos wplata
Promienne palce w zieleń
I pluska słoneczne jabłka
Na błyskotliwą ziemię.

Otrząsają się drzewa
Dreszczem owej pieszczoty
I gra i dzwoni Dziewa
Gradem różowozłotym.

Uwierzyłeś w różowość?
Już różowieje lazur.
No widzisz - teraz się dziwisz,
A ja wiedziałem od razu.

[a.g.n.i]

GAŁĄŹ

Gałązeczka zawsze się chwieje
W sposób nigdy nie opisany
(I wiatr może dlatego wieje,
Że dźwiękami rozkołysany?)

Dzisiaj jedna, osypana różowo,
Prężnym łukiem do szyby przylgnęła:
"Otwórz okno, wpuść kwitnące słowo",
Lgnęła, gięła, mówić zaczęła.

Otworzyłem - uderzyła światłem,
Światem, kwiatem - i w powietrzu pisze
I wiatr za nią i wiersz za wiatrem!
Co za wiersz? Pierwszy raz taki słyszę!

Zielonego nie miałem pojęcia,
A tu samo, nieproszone, do pokoju,
I kołysze różową pamięcią
I nakwieca samotność moją.

I stokrotnie obfita i mokra
Rośnie szeptem coraz silniejszym,
Pachnąc głośno, ciągnie od okna
W ramię, w pióro, we wnętrze wierszy.

Za dyskretną idąc dyrygentką
Dźwięczność świata dygoce giętko
I nad wierszem różowością trzęsie
Ponad wszelkie zielone pojęcie.

Gałczyński

[a.g.n.i]

PALCEM PLANETY OBRACASZ

Palcem planety obracasz,
Tchem - miliardowe gwichty
i twoja to sprawia praca
że kołują złote jak nigdy.

Kwiaty posadzasz wesołe,
że pachnie w mym całym domie
i różę, na róży pszczołę,
na pszczole - słoneczny promień.

Gdy kończę pracę, to do mnie
Przybliżasz się, niepojęta
i uczę się astronomii
na twych gwiaździstych piętach;

i sen, jak pył szafirowy
na śpiące usta się sypie,
na skrytą pierś do połowy
na włosy koloru skrzypiec.

[a.g.n.i]

MOJA POEZJA

Moja poezja to jest noc księżycowa,
wielkie uspokojenie
kiedy poziomki słodsze są w parowach
i słodsze cienie.

Gdy nie ma przy mnie kobiet ani dziewczyn,
gdy się uśpiło
wszystko i świerszczyk w szparze cegły trzeszczy,
że bardzo miło.

Moja poezja to są proste dziwy
to kraj gdzie w lecie
stary kot usnął pod lufcikiem krzywym
na parapecie.

[a.g.n.i]

Tym razem nieco inaczej;-P
Taaak...

CUD W WINIARNI

dwóch kiprów z londyńskich doków
znalazło w którymś tam roku
zapomnianą beczkę od wina;
odbili wieko i obaj
struchleli - z beczki osoba
sześcioskrzydłowego Serafina!

Szedł Serafin po schodkach
jakoby lampa słodka
i pachniał, lecz się zmniejszał.
A biedni kiperkowie
skrobali się po głowie
że postać nietutejsza.

Własnie wiatr z burzą wściekłą
targał Londyn jak drzewko
dopust boży widomy;
król się schował w kredensie,
pod łóżkami się trzęśli
golibrody i astronomy.

Więc przez ten smutny Londyn
Wędruje nasz Serafin
bezdomny, deszcz go polał.
Policjant huknie z mostu:
"Ktoś ty?" - a on po prostu:
"I am the Pole, jam Polak".

"To ślicznie, mój skrzydlaty
proszę do ambasady
tam wszystko dla Polaka".
Dobry angielski "glina"
objaśnił Serafina
strona taka a taka.

W ambasadzie aniołek
opłakał cały stołek
druczek, znaczek i bloczek.
Pożyczył ze zgryzoty
340 złotych
i zniknął jak obłoczek.

Starczy na dziś;-) Kleyff

[a.g.n.i]

(musiałam;-P)

JUŻ

Już nie czytam prawie wcale,
może tylko pamiętniki
no i wiersze - te niektóre
co pasują do muzyki...

Ja świat czytam zamiast Biblii
kartki - to moje powieki
dni kolejne, to rozdziały
no a wieki - biblioteki.
Ludzi czytam po ich oczach
dużo więcej nie potrzeba
miejsca - po zaśpiewach
las po drzewach i wykrotach...

Mostem jadę kolejowym
czytam szyny kół stukotem
trochę jakbym miał kopyta.
Rzekę czytam całym sobą!
Rzekę cały sobą czytam
w skwar lipcowy i z odbicia
lin mostowych, świętokrzyskich.
Góry czytam od początku!

Góry czytam od początku
ale także zaraz potem
co po skroniach nagle spływa
wytoczony ich widokiem...
Piasek czytam leżąc kłodą
miasto - autobusem
samolotem w swiat daleki
w dole miasta, pola rzeki...

Rzekę czytam całym sobą
maj zielony czytam węchem
i oczami
nad drzewami
jak zachcianki mkną po niebie chmury
czemu? Nie wiem...
Może, aby spotkać ciebie
Sfruną, żeby być ozdobą i nad Łodzią
spotkać ciebie...
Łódź- Warszawa, czytam niebem
Rzekę czytam całym sobą!

Już nie czytam prawie wcale
może tylko pamiętniki
no i wiersze, te niektóre
co pasują do muzyki
bo
powyzużywane wkoło środki czysto literackie
ja swym śpiewem szparko ciekę
wbrew zatorom i przeszkodom
poomackiem i znienackiem...
Ciebie czytam tak jak rzekę!

[madllen]

IRYSY

Ciemnych irysów dostałem pęk,
Nie wiem, od kogo.
Serce me drżący ogarnął lęk,
Ciemnych irysów dostałem pęk
I patrzę na nie z dziecinną trwogą:
"Co też te kwiaty mi przynieść mogą?"
- Lęk.

I list dostałem. Słowa: "Bez słów"
Jeno w nim były.
...Jak tchnienie dawnych najdroższych bzów
Żal mi przyniosły słowa: "Bez słów"...
Śród wspomnienia słodkiej bezsiły
Znów mi się oczy twoje przyśniły,
Znów...

[madllen]

RANKI JESIENNE

Tylko te chłodne, pogodne,
Przewiewne ranki jesienne,
(Liliowe astry jesienne),
Senne, łagodne,
Gdy w miłym, szarym niebie
Wzrok rozczulony tonie:
Te ranki, te są dla Ciebie,
Byś w miękko wysłanym pokoju
Z liściasto-ptasią tapetą,
Bladobłękitna,
W tym właśnie dzisiejszym stroju,
Przez okno patrzyła spokojnie
Na miłe niebo jesienne,
A na stoliku w wazonie
Niech będą astry liliowe,
Liliowe astry jesienne.

[madllen]

MELODIA

Wczesna jesień- oto moja pora.
Siwy ranek- kolor mego wzroku.
Siedzę w miłej kawiarni jak w obłoku,
Mógłbym tak do wieczora.

Za oknami tyle pośpiechu,
Ale ja nie wiem i nie słyszę,
I zamilkły w jesiennym uśmiechu,
Zapatrzeniem dalekim się kołyszę.

Tak najlepiej: siąść w cukierni rankiem
I patrzeć, jak ulica chodzi.
W takie ranki jest się kochankiem,
I smutniej człowiekowi, i młodziej.

Od miłości, od czułych wspomnień
Dzień zacząłem senny i pusty.
Z twoich słów, niepisanych do mnie,
Wiersz układam z uśmiechniętymi usty.

A to wszystko razem jest melodią,
I melodii chwile są rade.
Cudzoziemka w palcie kraciastym
Śpiewnie, ślicznie zamawia "szokoladę".

Jaka wiotka, matowa kobieta!
Jak nas mało na świecie! jak mało!
I jakimi perfumami zawiało!
I jaki poeta!...

[madllen]

DAWNE KSIĘŻYCE

Przez okno wpółotwarte w pokoju panieńskim
Noc pachnąca napływa, kołysze firanką.
Lecz mocniej kiedyś nocą pachniał Las Ardeński,
Gdy szedł leśną gęstwiną Orlando z kochanką.

I okno to, i drzewa, i puste ulice,
Chociaż noc tak pogodna, w gęstym mroku toną,
Bo takie już na niebie nie świecą księżyce
Jak ten, co kiedyś błszczał nad Weroną.

Inne były imiona, drzewa i napoje,
Inne ptaki śpiewały niebu gwiaździstemu,
Gdyśmy pierwszy raz wiosną, nocą, szli we dwoje,
W owych czasach odległych, dwadzieścia lat temu.

[madllen]

ŻAL

Gdy cię spotkałem raz pierwszy,
Mokre pachniały kasztany.
Zbyt długo mi w oczy patrzałaś-
Ogromnie byłem zmieszany.

Pod mokre płaty gałęzi
Szedłem za tobą w krok.
Serce me trzymał w uwięzi
Twój fiołkowy wzrok.

Dawno zużyte słowa
Wróciły do mnie znów
I zrozumiałem od nowa
Znaczenie prostych słów.

I tak się jakoś stało,
Że bez tak pachniał- jak bez,
I słowo "pachnieć" pachniało,
I łzy były pełne łez.

Tęsknota, słowo zużyte,
Otwarło mi swoją dal...
Jak różne są rzeczy ukryte
W króciutkim wyrazie: żal.

Dziekuję Wam...

[mrouh]

Kiedyś mocno byłam zawierszowana, czytałam poezję codziennie, od czasu do czasu
coś nawet napisałam i byli tacy, co chcieli jeszcze, ale przecież chyba każdy
musi przejść przez pisanie wierszy:-)? W każdym razie w tym dorosłym życiu czasu
i okazji brak, na czytanie i na pisanie tym bardziej, bo biegnie się tak szybko,
że własne myśli zostają w tyle. DLatego dziękuję Wam, że mnie niniejszym wątkiem
zatrzymaliście. Jak człowiek skończy szkołę, to już ze Słonimskim na ogól się
nei spotyka, ani z Tuwimem czy Gałczyńskim. A mieli taką moc w tych słowach...
Chyba pójdę do biblioteki, zamiast męczyć przed snem stary numer National
Geographic (nie mogę skończyć, bo albo czas spać, albo już zasypiam:-)),
przytaszczę sobie tomisko poezji, wiersz- krótka forma,pzdążę przed snem:-)

[madllen]

Dzięki za ciepłe słowo:) Ranki z pachnącą kawą w tak doborowym
towarzystwie...hmhmmm, czysta poezja... chciałoby się rzec;D

[madllen]

NIEZNANE

Jeszcze nie wszystko we mnie jest dla mnie znajome,
żyję w przedsionku jak na słonecznym podwórzu:
o gołębie moje, o klomby żółtych begonii,
o róże... o róże...
Jest dom i korytarze ciemne i kryjome,
i zegar, który drży jak serce i jak serce dzwoni,
i galerie patrzące umarłych oczyma,
i- Bóg, który jest wszędzie, jest tam, gdzie mnie nie ma.

[madllen]

FILIŻANKA KAWY

Biedna ta miłość
cała się zmieści w filiżance kawy.
Smutna ta miłość,
niech się napije, kto ciekawy.

Mała czarna - tęsknota,
duża czarna - nadzieja.
Czy to można tak kochać,
kiedy nic się nie zmienia?

Filiżanka czarnej kawy
z maleńkim kruchym szczęściem.
Niecierpliwość, nuda, zawiść,
Filiżanka codziennie i częściej.

Filiżanka czarnej kawy
z okruchem smutku na dnie,
z pachnącą goryczką obawy.
Powiedz - nie będzie już ładniej?

Mała czarna - tęsknota,
duża czarna - nadzieja.
Czy to można tak kochać,
kiedy nic się nie zmienia?

Filiżanka czarnej kawy
z ukrytym na dnie cierniem,
na lenistwo dla zabawy,
filiżanka codziennie i częściej.

Oceany czarnej kawy
zastygły między nami.
Rozbitkowie w filiżance kawy
mięciutkiej jak czarny aksamit.

Mała czarna - tęsknota,
duża czarna - nadzieja.
Czy to można tak kochać,
kiedy nic się nie zmienia?

Biedna ta miłość,
cała się zmieści w filiżance kawy.
Smutna ta miłość,
niech się napije, kto ciekawy.

[madllen]

JABŁOŃ

Przyjechałam taka smutna - sam rozumiesz,co i jak...
Lecz z pamięci mojej płótna lato zmyło smutku szlak.
Zatrzasnęły się w żołędziach na dwa spusty stare łzy,
odfrunęło z motylami słowo "czekam" słowo "ty".
Już do ciebie serca nie mam,
w dziką jabłoń cię zaklęłam,
a wspomnienia - czy pan słyszy -
zamieniłam w polne myszy.
W cierpkim smaku wczesnych jagód już nie szukam twoich ust,
już nie słucham cię w szelestach, gdy zaskrzypi leśny chrust.
Lato zbiera się do drogi, już w dziewannach zima śpi,
ja tej zimy się nie boję, niech zapuka do mych drzwi.
Już do ciebie serca nie mam,
w dziką jabłoń cię zaklęłam,
a wspomnienia - czy pan słyszy -
zamieniłam w polne myszy.

[madllen]

NA BRZOZOWEJ KORZE

Na brzozowej korze,
na niebieskim szkle,
piszę list za morze,
za ostatnią mgłę.
A ty nic mnie nie rozumiesz,
a ty piszesz na piołunie,
i sam diabeł listy twe śle.
Moje pismo gra i śpiewa,
moje pismo łzy wylewa,
ty na dzikim piszesz bzie.
Pogniewam się ja na ciebie,
pogniewam się z całych sił,
zostanie ci po mnie dziura w niebie
i gdzieś na drodze pył.
Obejrzę się ja za innym,
rozejrzę się dobrze w krąg,
zostanie ci po mnie list niewinny,
ślad zaplecionych rąk.
Wtedy ty za mną przybiegniesz aż tu,
w nocy albo rano
przybiegniesz bez tchu,
wtedy ty ze mną zostaniesz na wiek,
chociaż w domu będzie bieda,
chociaż ja ci gwiazdki nie dam,
twoja łódź przypłynie na mój brzeg.
Odkocham się ja na amen,
odkocham się z całych sił,
zostanie ci po mnie płacz i lament
i gdzieś na drodze pył.
Obejrzę się za kim lepszym,
rozejrzę się tam i tu,
zostanie ci po mnie ślad na wietrze,
kolczyk z białego bzu.
Kolczyk z białego bzu...

[madllen]

BRZOZA

Przez rozprutą brzozową korę
Spijam ciepłą, wonną żywicę,
Moje wargi do warg nieskore
Przenikają pnia tajemnicę.

W lesie nie ma prócz mnie nikogo,
Milczy drzewne pobożne bractwo,
Tylko księżyc srebrną pożogą
Podpatruje ust świętokradztwo.

Uwiedziony śródleśną grozą
Niepojętych w ciemnościach dwojeń,
Znów powrócę do ciebie, brzozo,
I do twych żywicznych upojeń.

I zaskoczę liście w szeleście,
I podsłucham, jak rdzeń dojrzewa,
Bo ja muszę wiedzieć nareszcie,
Czemu za mną tak tęsknią drzewa.

[benita5]

Wielkie dzieki za kolejna porcje pozytywnych emocji...Mam tak bylejaki nastroj
ze z radoscia weszlam tu na chwilke. Drukuje sobie na ladnym papierze i zabieram
ze soba...moze z mojej pamieci tez sie zmyje smutku szlak :**

[madllen]

Dwa słowa: Wiesław Michnikowski... ;DDDD

ADDIO POMIDORY!

Minął sierpień, minął wrzesień.
Znów październik i ta jesień
Rozpostarła melancholii mglisty woal.
Nie żałuję letnich dzionków,
Róż, poziomek i skowronków.
Lecz jednego, jedynego jest mi żal.

Addio, pomidory!
Addio, ulubione
Słoneczka zachodzące
Za mój zimowy stół!
Nadchodzą znów wieczory
Sałatki nie jedzonej,
Tęsknoty dojmującej
l łzy przełkniętej w pół.
To cóż, że jeść ja będę zupy i tomaty,
Gdy pomnę wciąż wasz świeży miąższ
W te witaminy przebogaty.
Addio, pomidory!
Addio, utracone!
Przez długie złe miesiące
Wasz zapach będę czuł.

Owszem była i dziewczyna,
l miłości pajęczyna,
Co oplotła drżący dwukwiat naszych ciał.
Porwał dziewczę zdrady poryw
l zabrała pomidory
Te ostatnie com schowane przed nią miał.

Addio, pomidory...

[madllen]

Ty byłaś wszystkim dla mnie droga,
Ku czemu duch słał marzeń rój!
Zieloną wyspą w morzu droga,
Ożywczy miałem w Tobie zdrój
I ołtarz kwiatów zdobny wieńcem,
A każdy z kwiatów tych był mój.

O śnie zbyt piękny tu na ziemi!
Nadziejo gwiezdna! Błysłaś mi,
By się za chmury skryć czarnymi!
Głos od Przyszłości: "Naprzód" - brzmi,
Lecz nad Przeszłości mgły chmurami
(Ciemna Przepaść) duch mój tkwi,
Niemy ze skrzydły opadłymi!
Gdyż biada!biada! - w moim życiu
Na zawsze zgasło światło zórz!
"Nigdy - ach, nigdy - nigdy już..."
Nie wzleci ranny orzeł z wzgórz!

Dnie całe marznę w zachwyceniu
Co noc czarowne roję sny
By tonąć w oczu twych spojrzeniu
By wzlecieć kędy ślad Twój lśni.
Tam, kędy eter w roztańczeniu,
Gdzie nurt Wieczności drży.

Dziekuje i buziaki likopenowe:**

[benita5]

Dzis pobuszuje w swojej biblioteczce;)

[madllen]

KWIAT

Kwiat zasuszony i bezwonny
Znalazłem w książce z dawnych lat,
I głos marzenia nieuchronny
Już się do mej duszy wkradł.

Gdzie kwitnął? Jakiej wiosny zaznał?
Czy długo kwitnął? Kto go rwał?
Czy go zerwała dłoń przyjazna?
I po co w książce leżeć miał?

Czy na pamiątkę czułej schadzki,
Czy znaczyć miał rozłąki ból,
Czy był to tylko ślad przechadzki
W cienistym lesie, w ciszy pól?

Czy żyje ów ? Czy żyje owa?
Gdzie mają swój zaciszny kąt?
A może zwiędli już bez słowa,
Tak jak ten kwiat nieznany zwiądł?

(Aleksander Puszkin)

[madllen]

WIECZÓR

Trzy topole nieobjęte
i gwiazda.

Cisza
zamącona przez żaby
sieje muślin z obrazkiem
zielonego miesiączka.

Na rzece
suche drzewo
zakwitnęło
koncentrycznymi kręgami.

A ja śniłem nad wodami
o dziewczynie mej z Grenady.

[madllen]

GAZELA O MIŁOŚCI NIEPRZEWIDZIANEJ

Nikt nie pojmował
ciemnej magnolii twego łona
I nikt nie wiedział,że w zębach
zamęczyłas kolibra miłości.
Tysiąc motyli perskich spało
pod księżycem twego czoła
a ja przez cztery noce chwytałem
twą talie,przeciwniczkę śniegu.
Pomiędzy gipsem i jaśminami
twój wzrok był bladą gałęzią siewu
dla ciebie w piersi szukałem liter
z kości słoniowej mówiących zawsze:
ogród agonii mojej,twoje ciało
umykające ode mnie na zawsze
w mych ustach krew z twoich tętnic
twoje usta bez światła na moje umarcie

[madllen]

Zuchwałość fiołka łajałem tak:
"Słodki złódzieju, gdzieś skradł wonną słodycz,
Jeśli nie z tchnienia miłego mojego?
Na miękkim licu twym szkarłat urody
Barwy zbyt wiele znalazł w żyłach jego".
Lilię wymówki za dłoń twą spotkały,
A majeranki, że włosy ci skradły;
Róże strwożone pośród kolców drżały:
Jedną wstyd okrył, druga z żalu zbladła.
Trzecia nie była biała ni czerwona,
Kradła po dwakroć, dodając twe tchnienie,
Lecz za tę kradzież niechaj młodo skona,
Niech mściwy robak niesie jej zniszczenie.
Inne mi jeszcze kwiaty w oko wpadły,
Lecz wszystkie słodycz lub barwę ci skradły.

[madllen]

[madllen]

W najpiękniejszym chyba przekładzie Macieja Słomczyńskiego.

[madllen]

Byłem tej wiosny z tobą rozłączony,
Gdy barwny kwiecień wniósł przepych wspaniały
I tchnął młodości duchem na wsze strony
Tak, że w pląs ruszył Saturn ociężały.
Lecz ni śpiew ptaków, ni aromat miły
Kwiatów, tak różnych woni i odcieni,
Wieści o lecie we mnie nie zbudziły,
Nie chciałem rwać ich wśród pysznej zieleni.
Nie podziwiałem też lilii białości
Ni róż urody w głębokim szkarłacie;
Ich słodycz była odbieciem radości
Wziętym od ciebie; każda za wzór ma cię.
Tyś był daleko; miałem przed oczyma
Cień twój. Dokoła była nadal zima.

[a.g.n.i]

Madlllen, uwielbiam Cię;-)
Ja na razie na nic czasu nie mam, nawet na porozmyślanie spokojne... jakiś
bardzo zakręcony tydzień przede mną. Jak zwolnię tempo życia, to spróbuję Ci
choc w części dotrzymać kroku w wierszach. A na razie zaglądam z rozkoszą;-*

[madllen]

Fajnie mieć tyle niezwykłych słów pod jednym dachem- dzięki należą się
Sorbetowi za tolerancję;)

WCZESNE GODZINY

Wczesne godziny przedpołudnia; jeszcze nie piszesz
(nie próbujesz pisać, raczej), tylko leniwie czytasz.
Wszystko jest nieruchome, spokojne, pełne, tak
jakby to był prezent ofiarowany przez muzę powolności,
jak dawniej, w dzieciństwie, na wakacjach, kiedy długo
studiowało się kolorowa mapę przed wycieczką, mapę,
która obiecywała tak wiele, głębokie stawy w lesie
jak świecące oczy motyli, górskie łąki tonące w ostrej trawie;
albo moment przed zaśnięciem, kiedy jeszcze nie ma snów,
ale już wyczuwa się ich nadchodzenie z różnych stron świata,
ich marsz, pielgrzymkę, ich czuwanie przy łożu chorego
(chorego na jawę), i ożywienie wśród średniowiecznych figur
skurczonych w wiecznym bezruchu nad katedrą;
wczesne godziny przedpołudnia,
cisza
- jeszcze nie piszesz,
jeszcze rozumiesz tak wiele.
Zbliża się radość.

[madllen]

Spróbuj opiewać okaleczony świat.
Pamiętaj o długich dniach czerwca
i o poziomkach, kroplach wina rosé.
O pokrzywach, które metodycznie zarastały
opuszczone domostwa wygnanych.
Musisz opiewać okaleczony świat.
Patrzyłeś na eleganckie jachty i okręty;
jeden z nich miał przed sobą długą podróż,
na inny czekała tylko słona nicość.
Widziałeś uchodźców, którzy szli donikąd,
słyszałeś oprawców, którzy radośnie śpiewali.
Powinieneś opiewać okaleczony świat.
Pamiętaj o chwilach, kiedy byliście razem
w białym pokoju i firanka poruszyła się.
Wróć myślą do koncertu, kiedy wybuchła muzyka.
Jesienią zbierałeś żołędzie w parku
a liście wirowały nad bliznami ziemi.
Opiewaj okaleczony świat
i szare piórko, zgubione przez drozda,
i delikatne światło, które błądzi i znika
i powraca.

[madllen]

DO LESZCZYNY

Nie poznajesz mnie, ale to ja, ten sam,
Który wycinał na łuki twoje brunatne pręty,
Takie proste i śmigłe w biegnięciu do słońca.
Rozrosłaś się, ogromny twój cień, hodujesz pędy nowe.
Szkoda, że tamtym chłopcem już nie jestem.
Chyba kij sobie bym wyciął, bo widzisz, chodzę o lasce.

Kochałem twoją korę, brązową z białym nalotem,
Koloru najzupełniej leszczynowego.
Radują mnie te, co przetrwały, dęby i jesiony,
Ale ty ucieszyłaś mnie najbardziej,
Jak zawsze czarodziejska, z perłami twoich orzechów,
Z pokoleniami wiewiórek, które w tobie tańczyły.

Jest coś z heraklitejskiej zadumy, kiedy tutaj stoję,
Pamiętający siebie minionego
I życie, jakie było, a też jakie być mogło.
Nic nie trwa, ale trwa wszystko: ogromna stałość.
I próbuję w niej umieścić moje przeznaczenie,
Którego, tak naprawdę, przyjąć nie chciałem.
Byłem szczęśliwy z moim łukiem, skradając się brzegiem baśni.
Co stało się ze mną później, zasługuje na wzruszenie ramion
I jest tylko biografią, to znaczy zmyśleniem.


POST SCRIPTUM

Biografia, czyli zmyślenie albo wielki sen.
Obłoki ułożone warstwami na skrawku nieba między jasnością brzóz.
Żółte i rdzawe winnice pod wieczór.
Na krótko byłem sługą i wędrowcem.
Odpuszczony, wracam drogą niebyłą.

[madllen]

JAK POWINNO BYĆ W NIEBIE

Jak powinno być w niebie wiem, bo tam bywałem.
U jego rzeki. Słysząc jego ptaki.
W jego sezonie: latem, zaraz po wschodzie słońca.
Zrywałem się i biegłem do moich tysiącznych prac,
A ogród był nadziemski, dany wyobraźni.
Życie spędziłem układając rytmiczne zaklęcia,
Tego co ze mną się działo nie bardzo świadomy
Ale dążąc, ścigając bez ustanku
Nazwę i formę. Myślę, że ruch krwi
Tam powinien być dalej triumfalnym ruchem
Wyższego, że tak powiem, stopnia. Że zapach lewkonii
I nasturcja i pszczoła i buczący trzmiel,
Czy sama ich esencja, mocniejsza niż tutaj,
Muszą tak samo wzywać do sedna, w sam środek
Za labiryntem rzeczy. Bo jakżeby umysł
Mógł zaprzestać pogoni, od Nieskończonego
Biorąc oczarowanie, dziwność, obietnicę?
Ale gdzie będzie ona, droga nam śmiertelność?
Gdzie czas, który nas niszczy i razem ocala?
To już za trudne dla mnie. Pokój wieczny
Nie mógłby mieć poranków i wieczorów.
A to już dostatecznie mówi przeciw niemu.
I zęby sobie na tym połamie teolog.

[madllen]

Ach, ile piękno zyskuje piękności,
Gdy słodka prawda ozdobnie je kryje!
Śliczna jest róża, lecz więcej śliczności
Ma dzięki woni słodkiej, w której żyje.
Barwę podobną mają róże dzikie
Do swej siostrzenicy otoczonej wonią,
Kolce podobne, podobne wietrzykiem
Wiosennym skryte swe pąki odsłonią.
Lecz wygląd jest ich wartością jedyną;
Nikt ich nie lubi, więdną nie kochane,
Giną samotnie. Róże tak nie giną,
Po śmierci wonie ich będą zebrane.
Wiersz mój przechowa, chłopcze ukochany,
Wierności twojej eliksir różany.

Przekład Macieja Słomczyńskiego:)

[madllen]

ODPOWIEDŹ NA ZAPROSZENIE

...Would you come to us?
What is that feeling that you have
about that ugly city of yours?

Co mnie z tym miastem łączy?
Rzecz mała.
Śliwki i jabłka
Z jesiennym zapaszkiem,
Uczniowska czapka,
Co w deszcz pachniała
Lakierowanym daszkiem.
Nawet kapusty oddech zły
Z piwnic zakratowanych ust,
Stukot dorożki, błoto, mgły,
Woda kwiatowa pierwszych bóstw.
Zapach młodości to klej
Książek z czytelni,
Wiatrów wiosennych longplay
I księżyc w pełni.
Próżno szukać egzotyk
Na wszystkich mapach.
Mocniejszy młodości dotyk.
Słuch. Zapach.
Waga dzisiejszych spraw,
Urok minionych chwil.
And that is quite enough,
And that is what I feel.

[madllen]

PISANE ZIELONYM ATRAMENTEM

Zielony atrament tworzy ogrody, lasy, łuki,
Listowie gdzie śpiewają litery,
słowa co są drzewami,
frazy zielone konstelacje.
Niech moje słowa spadną na Ciebie - białą
I okryją jak liści deszcz ośnieżone pole,
jak bluszcz posąg pokrywa
jak atrament tę stronę.
Ramiona, kibić, szyję, piersi,
twarz otwartą jak morze,
kark - las jesienią,
zęby szczypiące źdźbło trawy.
Twoje ciało układa się z zielonych znaków
jak ciało drzewa gdy znów się zieleni.
Nie zajmuj się tak drobną i błyszczącą raną:
Patrz w niebo, w zielone gwiazd tatuaże.

[madllen]

Z NIEBIOS

przybądź więc tutaj z Krety, do świątyni
gdzie rośnie sławny, święty gaj jabłoni
i sprzed ołtarzy unoszą się w niebo
dymy kadzideł,

gdzie chłodna woda szumi przez gałęzie
i krzewy róż kwitnących przestrzeń całą
okryły gęsto, a z rozkołysanych
liści sen spływa,

gdzie konie pasą się na łące pełnej
wiosennych kwiatów, i łagodny powiew
słodyczą miodu pachnie...

przystrój więc głowę wieńcem, o Kiprydo,
i nie żałując porozlewaj nektar,
z upajającą zmieszany radością,
w czary złociste.

[madllen]

ZAKOCHANI

Wicher chmury rozwiesza, szumi
zapachami,
park utonął w jeziorze, drzewa
w wodzie milczą.
Róża półmrok fiołkowy białą farbą
plami,
pies wyje do księżyca melopeę wilczą.
W altance nad jeziorem siedzą dwie
niemowy,
czekając, aby słowik niemoc ich
wysłowił.

ZAPOMNIANE POCAŁUNKI

Kto liczy nasze pocałunki,
kto na nie zważa?
Ludzie mają troski i sprawunki,
Bóg światy stwarza...
Zapomniane przez nas dwoje ich różowe mnóstwo
spada na dno naszych dusz,
jak płatki miękkich, najpiękniejszych róż...
Tam leżą i ciasno zduszone na sobie
słodkim olejkiem się pocą,
który rozpachnia się w nas każdą nocą
i każdem ranem,
i życia zwykłego jesienne ubóstwo
czyni róż krajem, perskim Gulistanem.
Kto nasze pocałunki liczy?
Kto na nie zważa?
Bóg światy stwarza,
nie zapisuje w księgach słodyczy...

[madllen]

CHINOISERIE

Nie po to chcę jechać do Chin,
by widzieć piękne świątynie,
wieżę jakąś Ming czy Tsin,
lub pejzaż w Kao-linie

Przecież

póki mam twarz białą z różowym
bez kurzych łapek na skroni,
marzyć o tym lub owym
nikt mi nie wzbroni.

Otóż:

Chcę jechać do chińskiej miłości,
chcę jechać do chińskiej wiśni,
najłatwiej tam i najprościej
sen chiński mi się wyśni.

Może

jakiś szumiący dostojnik
nieznany,żółty i ciemny,
w ramionach jedwabiem strojnych
nauczy mnie chińskich tajemnic?

Jakich?

Tajemnic laki,herbaty,
płaskich jak liść kapeluszy,
pagód i smoków rogatych,
i mojej własnej duszy.

[madllen]

OSIOŁKOWI W ŻŁOBY DANO:)

Osiołkowi w żłoby dano,
W jeden owies, w drugi siano.
Uchem strzyże, głową kręci
I to pachnie, i to nęci.
Od którego teraz zacznie,
Aby sobie podjeść smacznie?
Trudny wybór, trudna zgoda
Chwyci siano, owsa szkoda,
Chwyci owies, żal mu siana.
I tak stoi aż do rana,
A od rana do wieczora;
Aż nareszcie przyszła pora,
Że oślina pośród jadła
Z głodu padła.

[madllen]

UPOJENIE

Jest wiatr, co nozdrza mężczyzny rozchyla
Jest mróz, co szczęki mężczyzny zmarmurza
Jest taki mróz
Nie jesteś dla mnie tymianek ni róża
Ani też czuła pod miesiącem chwila
Lecz ciemny wiatr
Lecz biały mróz

Jest taki deszcz, co wargi kobiety odmienia
Jest blask, co uda kobiety odsłania
Jest taki blask
Nie szukasz we mnie silnego ramienia
Ani ci w myśli klejnot zaufania
Lecz słony deszcz
Lecz złoty blask

Jest skwar, co ciała kochanków spopiela
Jest śmierć, co oczy kochanków rozszerza
Jest taka śmierć
Oto na rośnych polanach wesela
Z kości słoniowej unosi się wieża
Czysta jak skwar
Gładka jak śmierć
Gładka jak śmierć

[madllen]

SMUTNY BÓG

Gdzie ost i wrzos
Koi mnie jasny głos
Woń pól i głóg
Jesteś tak daleko i tak blisko stąd
Mój los w Twoich ustach, jak kłos
Czyżbyś wołać mnie mógł?

Czy krople mgły
To twoje łzy?
Podobno, czasem bywasz smutny
Jeżeli tak,
Przyjdź tu choć raz
Posłuchaj jak oddycha las

Gdzie ost i mak
Cisza śpiewna, jak ptak
We mgle śpi klon
Jesteś tak daleko i tak blisko stąd
To buk znaczy rozstaje dróg
Czyżbyś drzewem być mógł?

[madllen]

LICHO

Nie trzeba mnie wyganiać, nie trzeba mnie odpychać!
Obejmę jabłoń za szyję, zacznę z jabłonią usychać,
zapłaczę nad agrestem, przejdę się malinami,
będą skurczone liście, jagody z czarnymi plamami.[...]
Trzeba mnie wziąć do domu, przy stole dębowym posadzić,
trzeba mnie długo pieścić, po zimnych stopach gładzić,
a kiedy sen mnie zmoże albo zaleję się łzami
- długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami.

[madllen]

JEŻELI

A jeżeli nic? A jeżeli nie?
Trułem ja się myślą złudną,
Tobą jasną, tobą cudną,
I zatruty śnię:
A jeżeli nie?
No to... trudno.

A jeżeli coś? A jeżeli tak?
Rozgołębią się zorze,
Ogniem cały świat zagorze
Jak czerwony mak,
Bo jeżeli tak,
No to... - Boże!!

[madllen]

KAMYK

kamyk jest stworzeniem
doskonałym

równy samemu sobie
pilnujący swych granic

wypełniony dokładnie
kamiennym sensem

o zapachu który niczego nie przypomina
niczego nie płoszy nie budzi pożądania

jego zapał i chłód
są słuszne i pełne godności

czuję ciężki wyrzut
kiedy go trzymam w dłoni
i ciało jego szlachetne
przenika fałszywe ciepło

- Kamyki nie dają się oswoić
do końca będą na nas patrzeć
okiem spokojnym bardzo jasnym

[madllen]

KWIATY OJCZYSTE

Kwiaty nad Wisłą mazowieckie
Stokrotki, fiołki i kaczeńce
Zielone wierchy nad Warszawą
Kwieciste nad domami wieńce.
Kwiaty znad Odry, gąszcze, róże,
Stukolorowe pióra pawie
W parkach Szczecina i Opola
W małych ogródkach pod Wrocławiem...

Kaliny, malwy białostockie,
Lubelskie bujne winogrady,
Dziewanny złote pod Zamościem
I w Kazimierzu białe sady.
Kwiaty nad Wisłą, Narwią, Bugiem,
Zbierane w słońcu, przy księżycu
Kocham was kwiaty mej ojczyzny
Nad Odrą, Wartą i Pilicą...

[madllen]

We śnie jesteś moja i pierwsza
we śnie jestem pierwszy dla Ciebie
Rozmawiamy o kwiatach i wierszach
psach na ziemi i ptakach na niebie

We śnie w lasach są jasne polany
spokój złoty i niesłychany
pocałunki zielone jak paproć

Albo jesteś egipska królowa
jak miód słodka i mądra jak sowa
a ja jestem przy tobie jak świat

[madllen]

W CZWARTEK O ŚWICIE

Pragnąłbym utkać zasłony z purpury,
Po całej ziemi wzdłuż i wszerz
Wonne balsamy lać ze złotych dzbanów,
Napełnić lamki kwiatów aż po wierzch.

Niechby płonęły długo wszystkie razem,
Gdy nas oślepi dnia krwawego blask,
Wśród bladej nocy rozpoznamy siebie,
A nasze dusze ulecą do gwiazd.

[madllen]

poprzez budzenie ptaków
ostrożnie żeby nie obudzić domów które senne
po schodach
unosząc w dłoni stukot obcasów
odchodzę

nie wabię ptasim głosem
ani kolorem nie kwitnę
ani zapachem
nie wieję poprzez liście

nieruchomo patrzę
w zgasłą twarz nocy

umarłego nauczyć miłości
poruszyć ustami jego usta śpiące
poprzez chłód
poprzez sztywność ścięgien
poprzez mrok
uparcie
rozgarniając kwitnącą ziemię
odgrzebać kłącze pocałunków
jak kłącze traw

[madllen]

o moim domu
którego ściany
z ciepłych niedomyślonych snów
napiszę najpiękniejszy wiersz
o włosach dziecka
które nigdy nie wplączą się
w moje ręce kobiety
o ustach- które posępnym pragnieniem
nie zawisną ponad niepokojem moich nocy
o miłości- która rozkwita
w każdym wyszeptanym słowie
w barwie róż
w zapachu ściętej trawy
w pospiesznym spadaniu gwiazd
w gorzkim
unicestwianiu motylich skrzydeł
zgasłych w płomieniu świecy
o miłości-
doskonałej w swoim chmurnym niespełnieniu

[madllen]

RAPSODIA WIETRZNEJ NOCY

...) Pół do czwartej,
Lampa bełkoce,
lampa mamroce w ciemności,
lampa huczy:
"Spójrz na księżyc
La lune ne garde aucune rancune,
Mruga kiepskim okiem,
Uśmiecha się do zaułków,
Głaszcze włosy traw,
Księżyc utracił pamięć.
Wyblakłe znaki ospy rysują jego twarz,
Jego ręka skręca papierową różę,
Która pachnie i kurzem i wodą kolońską
Jest samotny
Całą swą starą nocną wonią,
Która kołuje i kołuje po mózgu".
Powraca wspomnienie
Bezsłonecznej, suchej pelargonii
I kurzu w szczelinach,
Aromatu kasztanów na ulicach,
I kobiecej woni w zasłoniętym pokoju,
I papierosów w korytarzach
I koktajlów woniejących w barach.

Przełożył Michał Sprusiński

[madllen]

UROKI

DO CZTERECH DRÓG rozstajnych, w ziół wonne panowanie,
W traw senne panowanie przybyłem niespodzianie

I z szyi zdjąłem łańcuch, i z palca pierścień zdjąłem,
I księżyc posypałem szfranem i popiołem.

Już czuję tylko obłęd, już widzę tylko klęskę-
Zdejm ze mnie swe uroki, uroki czarniksięskie!

Po sennej trawie pełzam, w pachnących ziołach węszę,
Zgaduję cię podobną wiatrowi i czeremsze,

I jestem twoich czarów i twej przemocy świadom,
Ach, wypuść mnie z niewoli i ocal przed zagładą!

Znam słowa niedostępne, dla ludzi niedorzeczne,
Znam święte amulety i tajemnice wieczne,

Mam księgi Wielkich Magów nieznane dziś nikomu,
I wszystko to przyniosę pod próg twojego domu,

I dam ci serce chore, i moje łzy niemęskie,
Zdejm tylko swe uroki, uroki czarnoksięskie!

Czerwoną kredą piszę twe imię na obłokach,
A noc jest taka ciemna i gęsta, i głęboka,

A ziemia taka ciepła, a trawa taka gorzka,
I skaczą po gałęziach oczy leśnego bożka.

Już jestem twoich czarów i twej przemocy świadom,
Ach, wypuść mnie z niewoli i ocal przed zagładą!

Sąsiednie drzewa szumią i wiatr zamiatra drogę,
Odchodzę, lecz na drodze odnaleźć się nie mogę.

Noc mija, niebo świta, ja cały w niebie stoję,
Na trawie leży ciało nie moje i nie twoje.

[madllen]

KWIAT

Kwiat za oknem gwałtownie kwitł
W obawie, że się spóźni.
Wietrzyk, deszczyk, serce i mit
Pracowały jak w kuźni.

Noc, przychylna dla takich spraw,
Cieplała oranżerią,
I ty (co za szczęśliwy traf!)
Wzięłaś mnie na serio.

Współkwitnących, gorliwych ust
Niewyczerpany zasób
Szeptem wzmagał namiętny wzrost
I pomnażał w czwórnasób.

Aż zdyszany i cały we łzach
Ze wzruszenia i rosy
Eros- Helios- Apollo- Brzask
Lilią wychylił się z nocy.

[madllen]

[madllen]

KONCERT JESIENNY NA DWA ŚWIERSZCZE I WIATR W KOMINIE

Za naszym oknem pada deszcz
Na piecu skrzypce stroi świerszcz
Dziewczyny płaczą, bo skończyło się już lato
I tylko słychać gdzieś

Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie
W ogrodzie zasnął pod gruszą chochoł
I śni o pięknej dziewczynie
A strach na wróble przydrożne wierzby liczy
Tańcząc na miedzy w objęciach polnej myszy
Koncert koncert koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie
Koncert, co z babim latem odpłynie

Pnie drzew pokryły się dawno mchem
Wiatr rozwiał jeszcze jeden dzień
A na ścierniskach pozapalały się ogniska
W oddali snuje się

Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie
W ogrodzie zasnął pod gruszą chochoł
I śni o pięknej dziewczynie
A Strach na wróble przydrożne wierzby liczy
Tańcząc na miedzy w opięciach polnej myszy
Koncert, koncert, koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie
Koncert, co z babim latem odpłynie

Wywietrzał dawno zapach żniw
Szczelnie zamknięto wszystkie drzwi
Ludzie czekają może już jutro będzie biało
Pod piecem cicho brzmi

Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie
Uciekł na drogę pokochał wierzbę i nagle gdzieś się rozpłynął
A strach na wróble leży samotny w polu
Mysz go rzuciła uciekła do stodoły

Koncert, koncert, koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie
Dziś ze świerszczami zasnął już na zimę

[madllen]

JESIEŃ

O - ciernie deptać znośniej i z ochotą
Na dzid iść kły
Niż błoto deptać, ile z łez to błoto
A z westchnień mgły...
Tęczami pierwej niechże w niebo spłyną
Po złotszy świt -
Niech chorągwiami wrócą - a z nowiną
Na cało-kwit.
Bo ciernie deptać słodziej - i z ochotą
Na dzid iść kły
Niż błoto deptać, ile z łez to błoto
A z westchnień mgły...

[madllen]

PIEŚŃ JESIENNA

Dzisiaj odczuwam w mym sercu
gwiazd lekkie drżenie, lecz droga
zatraca się w duszy mgieł,
gubi się w gęstych obłokach.
Światło podcina mi skrzydła,
a smutków mych ból i rozpacz
zanurza moje wspomnienia
A wszystkie róże są białe,
tak białe, jak moja rozpacz,
i nie dlatego są białe,
że to śnieg na nich
na nich pozostał
Dawniej mieniły się tęczą.
Lecz i na duszę śnieg opadł.
Strzępy scen dawnych i pieszczot
śnieg duszy zdołał
zdołał zachować
ukryte w ludzkiej pamięci
światłach lub w cieniu i mrokach.
Czy kiedyś śmierć nas zabierze,
stopnieją śniegi? Czy po nas
przyjdzie śnieg inny lub innych
róż doskonalszych aromat?
Czy pokój będzie nam dany,
jak Chrystus nam prorokował?
Czy tę zagadkę odwieczną
ktoś kiedyś rozwiązać zdoła?
A jeśli miłość nas zwodzi?
Kto życie da nam zachować,
jeżeli zmierzch nas zanurzy
w prawdziwą świadomość
świadomość Dobra,
którego, być może, nie ma,
i Zła, co tętni koło nas?
Jeżeli zgaśnie nadzieja,
a wieża Babel ogromna
powstanie, czy drogi Ziemi
rozjaśni jakaś pochodnia?
Co z poetami, jeżeli
śmierć tylko śmiercią jest zgoła?
Co czeka sprawy uśpione,
o których każdy zapomniał?
O słońce wszystkich nadziei!
Księżycu! Wodo klarowna!
O czyste serce dziecinne!
O duszo kamieni szorstka!
Dzisiaj odczuwam w mym sercu,
jak drży gwiazd jasność ulotna,
i białe są kwiaty róż,
tak białe, jak moja rozpacz

[madllen]

NIEDOKOŃCZONA JESIENNA FUGA

A jeśli mnie dom buczyną spięty
Tej nocy przyjmie w swoje progi
Zapalę gwiazdy w nocy głębi
A sam zakwitnę polnym głogiem
Beskid kołysze się i szumi
I chwiać się będzie drżeniem nieba
I horyzontu zmieni drogi
I umrzeć moim słowom nie da
Do końca drogi swej noc zmierza
I płoną drzewa w nocnym chłodzie
Czy gościem będę w nim czy muszę
Do domu swego wejść jak złodziej
A Beskid woła znak mi daje
Pójdź oto droga już niedługa
I trwa świt złocąc wyświechtana
Jesiennym złotem biedna fuga…

[madllen]

NA CAŁYCH JEZIORACH TY

Na całych jeziorach - ty,
o wszystkich dnia porach - ty.
W marchewce i w naci - ty,
od Mazur do Francji - ty.
Na co dzień, od święta - ty
i w leśnych zwierzętach - ty.

I w ziołach, i w grzybach w nadziei, że to chyba - ty.
We wróżbach i w kartach - ty,
na serio i w żartach - ty.
W sezonie i potem,
przed ptaków odlotem,
na wielka tęsknotę - ty.
Zawsze - ty.

A w kącie kto stoi? Ja.
Kto się niepokoi? Ja.
W kuchennym lufciku - ja,
w paskudnym wierszyku - ja.
A rozum kto traci? Ja.
Kto łzą się bławaci? Ja.

I kto czeka z pieczenią mazurską jesienią? Ja.
Zielono od marzeń - my,
na kładce i w barze - my.
Do pary, nie w parze,
bezsenni żeglarze,
na całych jeziorach - my.
Jednak - my.

Moja kolej, trochę odpoczęłam - Tetmajer

[a.g.n.i]

***
A kiedy będziesz moją żoną
Umiłowaną, poślubioną,
Wówczas się ogród nam otworzy,
Ogród świetlisty, pelen zorzy.

Rozdzwonią nam się kwietne sady,
Pachnąć nam będą winogrady
I róże śliczne i powoje
Całować będą włosy twoje.

Pójdziemy cisi, zamyśleni
Wśrod złotych przymgleń i promieni,
Pójdziemy wolno alejami
Pomiędzy drzewa, cisi, sami.

Gałązki ku nam zwisać będą,
Narcyzy piąć się srebrną grzędą
I padnie biały kwiat lipowy
Na rozkochane nasze głowy.

Ubiorę ciebie w błękit kwiatów
Niezapominek i bławatów,
Ustroję ciebie w paproć młodą
I świat rozświetlę twą urodą.

Pojdziemy cisi, zamyśleni,
Wśród złotych przymgleń i promieni,
Pójdziemy w ogród pełen zorzy,
Kędy drzwi miłość nam otworzy.

Re. Tetmajer

[a.g.n.i]

MELODIA MGIEŁ NOCNYCH
(Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)

Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,
Lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...
Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca,
Co nam ciała przeźrocze tęczą blasków nasyca,
I wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze,
I limb szumy powiewne i w smrekowym szept borze,
Pijmy kwiatów woń rzeźwą, co na zboczach gór kwitną,
Dźwięczne, barwne i wonne, w głąb wzlatujmy błękitną.
Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,
Lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...
Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycic w ramiona,
Lećmy, lecmy ją żegnać, zanim spadnie i skona,
Puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przeźroczą
I sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą,
Nietoperza ścigajmy, po cichu tak leci
Jak my same i w nikłe oplątajmy go sieci,
Z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące,
Gwiazd promienie przybiją do mostów tych końce,
A wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie,
Nim je zerwie i w pląsy znów pogoni nas skocznie...