Synku, już cię nie chcemy

[Gość: Agna]

To straszne, co zrobiono temu dziecku. Baqrdzo jestem ciekawa - może to
pytanie do autora artykułu - czy Ci "rodzice" adopcyjni przed
przysposobieniem Krzysia uczestniczyli w jakimkolwiek przygotowaniu,
szkoleniu adopcyjnym? Również adoptowaliśmy dziecko i mamy biologiczne.
Jednym z głównych tematów poruszanych w ośrodku było wychowanie dziecka w
poczuciu godności, mówienie dziecku o adopcji, jako bardzo pozytywnym
wydarzeniu w życiu dziecka i rodziców adopcyjnych. Nie chce się wierzyć po
naszych (i wielu innych ludzi) doświadczeniach w ośrodkach adopcyjnych, że
rodzina Państwa K. mogła zostać zdiagnozowana i zakwalifikowana na rodzinę
adopcyjną!!! Chyba, że to tzw. "dzika adopcja" załatwiana przez prawnika i
znajomości i jej skutki...

[Gość: Danka]

a ja bym pozbawiła prawa wykonywania zawodu tych pseudo lekarzy - bo skoro nie
maja żadnych uczuc, to jak moga leczyć? i jeszcze im to dziecko będzie sie
śniło po nocach,gdy będa starzy

[Gość: PiJaK]

Gość portalu: Danka napisała:
> i jeszcze im to dziecko będzie sie śniło po nocach, gdy będa starzy

Jak im się będzie śniło to dobrze - to znaczy, że jednak mają jakieś uczucia

[Gość: gosia]

zadne szkolenie nie pomoze jezeli ludzie maja taką moralność
skoro psychologowie twierdzą ze był bity przez tych krystalicznych ludzi to
znaczy ze to prawda a ile jeszcze rzeczy robili mu o ktorych nikt nie wie?
tak samo pewnie przeklinali skoro zna takie przekleństwa

mogli przejsc super szkolenia na przyszłych rodzicow i wypaść krystalicznie ale
to nie znaczy ze okazaliby sie dobrymi rodzicami w przyszłości
wiec to nie szkolenie czyni rodzica ale wlasna moralnosc
choc niewatpliwie szkolenie jest wazna rzeczą
po prostu poszli na łatwizne, wiadomo ze dzieci dorastając mogą stwarzac jakies
trudnosci
ciekawe czy tez oddadza swoją corkę jak sie zaczną problemy?
są po prostu siebie warci - szkoda słów
a
dziecko mam nadzieje ze bedzie mogło znaleźć kochający dom

[Gość: abelone]

podejrzewam, że wszystko odbyło się zgodnie z procedurami, tyle tylko, że
dziecko miało być PREZENTEM, a jak prezent się przestaje podobać, to się go
wyrzuca. Życzę tym lekarzom, żeby ICH WŁASNE NIEADOPTOWANE DZIECKO sprawiło im
jeszcze więcej kłopotów, niż adoptowany synek. Zasłużyli sobie na to, chyba
nawet zasłużyli też na to, aby Bóg odebrał im ICH WŁASNE NIEADOPTOWANE DZIECKO,
pyszałkom.

A co ci zawiniła ta dziewczynka?!

[Gość: PiJaK]

A co ci zawiniła ta dziewczynka?! Chyba jesteś jeszcze gorszy(a) niż państwo K.

Inna sprawa, że jak córkę będą wychowywali tak jak syna to na pewno sprawi im
mnóstwo problemów. Ale panią K. rodzice też chyba wychowywali w ten sposób -
bez poszanowania godności dziecka.

Mądry wyrok sądu. Nic innego nie mógł zrobić w tej sytuacji.

[Gość: http://pamietamy.t]

dzieki sadowi
toz tych rodzicow z miejsca nalezalo pozbawic praw rodzicielskich
i za porzucenie dziecka wymierzyc kare wiezienia i niezle odszkodowanie
jakby te typy musialy zaplacic z 500 tys zl za straty niematerialne
koszty leczenia to nastepni 50 razy zastanowili by sie nad prezentami z ludzi
polski horor sadowniczy trwa

pamietamy.tripod.com

[Gość: TYSON]

To jest nauczka dla ośrodków adopcyjnych, żeby 1000 razy prześwietliły
ewentualnych przyszłych rodziców.Gdyby zrobiły to przed ustanowieniem rodziny
adopcyjnej dla Krzysia być może to biedne dziecko nie byłoby potraktowane jak
zepsuta zabawka i nie doznałoby tylu upokorzeń i strachu.Dziwi mnie w tej całej
sprawie, że Ci,na szczęście byli już "rodzice" są lekarzami. Oni powinni
najlepiej zdawać sobie sprawę jakie fatalne skutki odniesie u małego dziecka
jego odrzucenie, bo mają już własne,a on przecież był "tylko" adooptowany.

[Gość: Julia]

Własne dziecko to własne a cudze jest zawsze trochę "obce". Nie usprawiedliwiam
tych ludzi, chłopcu zrobiono nieodwracalną krzywdę ale może ten reporaż skłoni
osoby rozważające adopcję do zastanowienia się nad własnymi motywacjami. My z
mężem nie zdecydowalibyśmy się na adopcję, rozmawialiśmy o tym jeszcze przed
ślubem i przed planowaniem powiększenia rodziny.
Gdybym nie mogła mieć dzieci pozostałabym bezdzietna ale adopcję wykluczam bo
wiem, że się nie nadaję.
Małżeństwo z artykułu nie nadawało się na rodziców adopcyjnych, szkoda, że nie
sprawdzono tego wcześniej.
Swoja drogą w ośrodkach przeginają, mojej koleżance zaproponowano upośledzone
dziecko mimo, że wyraźnie deklarowała, że takiego wcale nie bierze pod uwagę.

[Gość: Jacek'74]

> Swoja drogą w ośrodkach przeginają, mojej koleżance zaproponowano upośledzone
> dziecko mimo, że wyraźnie deklarowała, że takiego wcale nie bierze pod uwagę.
No cóż myślę, że gdyby dokładnie sprawdzono Twoją koleżankę, okazałoby się,
że też nie nadaje się na matkę adopcyjną.
Zachodząc w ciążę też nie ma gwarancji na zdrowe dziecko.
To co ma upośledzone - to się wyskrobie?
Wbrew pozorom nie jestem radykałem, ale trzeba dokładnie sprawdzać motywacje
przyszłych rodziców, co Ty też zresztą postulujesz.

dziecko upośledzone w adopcji

[Gość: Gwiazda]

W ciąży nie ma pewności czy bedzie zdrowe. W adopcji jest to pewien cześciowy
luksus. Częściowy bo mogą być wady genetyczne ujawniające się później, nie w
dzieciństwie.
Ja też o ile azdoptowałabym dziecko zdrowe, to przy upośledonym bym się
wycofała. Nie bo jestgem monstrum bez serca, ale bo pracuję do późnego
popołudnia, a takie dziecko wymaga stałej opieki. Na zatrudnienie takiej mnie
nie byłoby stać. Myślę, ze ta koleżanka Julii też jest poważna i myślała o tym
poważnie. Nie oceniaj po jednym skrótowym zdaniu.
Są ludzie culi i bogaci i tacy mogą wziąć dziecko upośledzone bo stać ich na
leczenie i opiekę. Jest tyle dzieci marzących o rodzicach, ze dobranie takiego,
które ci najbardziej przypadnie do serca nie jest nieludzie i gwarantuje lepszy
kontakt od początku.

[Gość: gosia]

nie masz w sobie zadnych uczuc? skoro nie jestes w stanie pokochac innego
człowieka/dziecka tylko dlatego ze nie jest twoje wlasne?
a gdybys to ty była na miejscu tego dziecka
moze najwyzsza pora zeby ludzie sobie zaczeli uswiadamiac nieuchronnosc wlasnej
smierci i tego ze zycie jest za krotkie na rozstrzasanie takich spraw w ten
sposob i wieczne ucieczki
powinno sie dawac tak duzo jak sie jest w stanie innym a nie byc zadufana w
sobie zimną oslizgłą larwą

[Gość: ETna]

To wszystko nie jest takie proste. Nie usprawiedliwiam państwa K- zrobili
dziecku krzywdę, ale każdy medal ma dwie strony i może spróbujmy spojrzeć na to
bardziej obiektywnie a mniej emocjonalnie.
1. Państwo K nie nadaja się na rodziców adopcyjnych. Jedni się nadają, inni nie
i nie jest to ich wina. Ja nigdy w życiu nie zdecydowałabym się na adopcję,
choć miałam trudności z urodzeniem dziecka ( udało się to po dobrych kilku
latach). Ktos kto nie czuje się na siłach wychowywać cudzego(!) dziecka nie
jest gorszy ani lepszy - jest inny. Może nie jest to najlepszy przykład, ale są
ludzie, którzy nie tolerują zwierząt- więc ich nie trzymaja w domu, natomiast
sa znakomitymi hodowcami roslin i ich mieszkania przypomija ogrody botaniczne.
2. Państwo K nie zostali odpowiednio zdiagnozowani, ani nie uświadomiło im się
specyfiki adopcji i problemów z tym związanych. Często własne dziecko
doprowadza do furii, ale zaciskamy zęby, z adoptowanym bywa czasem inaczej.
3. W organiźmie pani K po ciąży i porodzie nastąpiły zmiany kierujące ją na
własne i tylko własne dziecko. Wiele powiedziałby o tym doświadczony psycholog,
psychaita czy uwazny ginekolog-połoznik. Nie jest to jej wina.
4. Sytuacja rodzinna( wyjazd za granicę, zwłaszcza do Szwecji, gdzie wiadomo
jak wychowuje się dzieci) nie pomógł rodzinie K. Nie było w poblizu , także w
Polsce, nikogo kto umozliwiłby przetrwanie im kryzysu. Bo sytuacja nie urodziła
sie nagle!
5.Zdarza sie, że dzieci adoptowane ( nie twierdzę, że z biologicznymi jest
inaczej) stwarzają problemy wychowawcze nie do przezwyciężenia. Najgorszym
wyjściem z sytuacji jest "oddawanie" dziecka ( bo to nie mebel), ale spróbujcie
zrozumiec tych ludzi. Mogli byc kompletnie zagubieni, zdesperowani, nie radzic
sobie, życ w zagrożeniu.
6. Krzysiowi stała się niekewstionowana, olbrzymia krzywda. Niezasłużona i
zostawiająca w jego psychice ślad na zawsze. Obawiam się, że nigdy nie będzie
funkcjonował w sposób normalny. Został trwale okaleczony. Nie wierzy, i ma
prawo nie wierzyć, dorosłym. Bardzo sie boję co z niego wyrośnie- może
skrzywdzony w dzieciństwie w przyszłości krzwdzic a nawet mordować innych.
Dorosli miotają się nie wiedza jak mu pomóc. W rezultacie jest przenoszony z
miejsca na miejsce i podejmuje się różne bardziej lub mniej nieudolne próby
terapii.
7. Autorzy artykułu atakują dziadków. Nie wybielam tych ludzi, ale moga oni nie
chcieć mieć z tym chopcem nic wspólnego. To syn ich dorosłych dzieci,
adoptowany przez ludzi dojrzałych i pełnoletnich. Zdarza sie, że rodzeni
dziadkowie nie wyrazają ochoty zajęcia się wnukami nawet gdy jest to konieczne
( np. gdy umra rodzice). Proponuję zatem zostawić dziadków w spokoj.
8. Kolejnym idiotycznym zarzutem przez jedna z internautek jest sugestia, aby
państwu K odebrać prawo wykonywania zawodu lekarza. Ich postępowanie nie ma
niczego wspólnego z wykonywanym zawodem. To ich prywatna sprawa, a zawieszenia
lub pozbawienia prawa wykonywania zawodu lekarza izby lekarskie(!) dokonują za
bardzo konkretne sprawy związane z WYKONYWANIEM ZAWODU a nie nawet najbardziej
nieetycznym postępowaniem w życiu prywatnym. Czy bardziej etyczne byłoby gdyby
Krzysia oddali prawnicy, nauczyciele, weterynarze, wlaściciele fabryki nakrętek
czy krawcowa z hydraulikiem? Nie!!!!!!!!!!!!!! W dalszym ciągu mogliby szyc,
przepychac rury czy produkować nakrętki.

Nie rozgrzeszam państwa K- przeciwnie uwazam, że nikt odpowiedzialny tak nie
postępuje. Stało się nieszczęście, złamano życie dziecku, ale zastanówmy się
czy TYLKO oni są temu winni? Czy wszyscy tak chętnie poddający ich krytyce
mieliby w sobie tyle siły aby wychowywać adoptowane, trudne dziecko? Bo ja nie
umiem odpowiedzieć sobie na to pytanie i dlatego nigdy nie zdecydowałabym się
na adopcję.

[Gość: melmire]

Tak, to oni sa winni. Czy maja sily czy nie - sa dorosli, wzieli na siebie
wychowanie dziecka i ich psim obowiazkiem jest to zrobic. Na litosc boka, to
dorosli, wyksztalceni ludzie! Ja sobie zdaje sprawe ze wychowanie adoptowanego
dziecka nie jest latwe, a oni nie? Nie wyjade mi sie zeby szukali pomocy w
Szwecji, ani zreszta w Polsce - dziecko przestalo im pasowac to je oddali.
Ciekawe jak wytlumaczyli to znajomym? Bo kurcze, o ile nie pochwalam ostracyzmu
spolecznego w wersji Titusa, to tacy ludzie byliby skresleni na wiecznosc z
listy kontaktow.

[Gość: ETna]

Ja tych ludzi nie bronię, próbuję spojrzeć na to obiektywnie. Bardzo łatwo
krytykować i twierdzić, że cos jest czyimś "psim obowiązkiem", gdy nie było sie
w podobnej sytuacji.A jak to wytłumaczyli znajomym jest mniej istotne. To
sprawa ich wrażliwości, sumienia. Bardziej skupiłabym się nad tym jak pomóc
dziecku i nie dopuścic do podobnych sytuacji.
Nie wiem czy tak było- może nie-, ale spróbuj sobie wyobrazić sytuację, w
której chłopiec stwarza fizyczne zagrożenie małej , nowonarodzonej dziewczynce.
Pani K tysiące razy zwraca uwage, a on zlośliwie zwiększa szykany, a
jakiekolwiek próby nawiązania z nim dialogu są niemiożliwe. Napewno nie jest
rozwiązaniem pozbywanie się dziecka, ale nic na świecie nie jest jednoznacznie
białe lub czarne. Życie mnie nauczyło, żeby nie wydawac werdyktów nie znajac
relacji obu stron. Bo mozna sie pomylić.
Raz jeszcze podkreślam, nie bronię ich, być może poszli po najmniejszej linii i
pozbyli się dziecka, ale może nie było to takie jednoznaczne.

[Gość: mewka]

Hola!Autor art.wyraznie zaznacza,ze Krzys byla bardzo przywiazany do
siostry,interesowal sie nia dlugo po tym,gdy "rodzice" pozbyli sie go z
domu.Wnosze,ze jej nie zagrazal,jak sugerujesz. A przy okazji,fajny prezent dla
zony-kochanie,przynioslem ci dzidziusia...Jesli ci sie znudzi,zrobimy sobie
innego...

[Gość: Ewunia 28]

Alez ETno! Piszesz o potencjalnej agresji dziecka do malutkiej siostrzyczki. A skad ta agresja sie wziela?? Czy jemu ktos pomogl w tej nowej sytuacji?? Przeciez zachowania dzieci, takich malych dzieci w glownej mierze zaleza od rodzicow!!! Jasne, ze zycie nie jest czarno-biale, ale moj Boze nie mozemy relatywizowac wszystkiego! Zle i okrutne jest to co, zrobili Ci adopcyjni rodzice. I basta! I to wlasnie jest jednoznaczne! To dziecko zniszczono! I to, ze byl agresywny to ich wina, o ile mozna wierzyc dzienikarzom

[im13]

Moment, moment... z treści artykułu wynika wyraźnie, że chłopcu bardzo zależało
na siostrzyczce, więc zagrożenia nie stwarzał. Nie chcę usiłować zrozumieć tych
ludzi - byli dorośli - zatem ODPOWIEDZIALNI za to co robią. Może ośrodek czegoś
nie dopilnował, może to była "dzika" adopcja... ale wybaczcie, do cholery
jasnej, to są dorośli ludzie, chyba mieli nawet nieco ponad 18 lat!!!
Mam nadzieję, że córeczka da im popalić za wszystkie czasy, za brata i za
siebie..... ciekawe, gdzie ją oddadzą?

[iwles]

ETno !
Ależ Oni (i "rodzice" i "dziadkowie") nie tyle nie chcą mieć nic wspólnego z
dzieckiem, co nawet teraz nie chcą mu pomóc współpracując z psychologiem. A
przecież to w tej chwili JEST bardzo ważne !!!
Nie broniłabym tych pseudodorosłych ludzi. Nie zapominaj, że najprawdopodobniej
Krzys był źle traktowany, jak sugeruje red. mógł być nawet bity. Bo niby skąd u
chłopca taka niska samooocena? Takie małe poczucie wartości ?
Nie........... nic ich nie usprawiedliwia.
Chociaż z drugiej strony - może lepiej wcześniej niż czekać aż stałoby się
większe nieszczęście !!!!!!!!!!!!!!!

[bgp2001]

Dziękuję za ten post bardzo mądry o wyważony. Jestem zbulwersowana występkiem,
ale nie znam niczego, na której podstawie mogłabym osądzać tak agresywnie. A -
że osoby te okazały się w życiu nieodpowiedzialnie i niezrównoważone... to
zupełnie inna sprawa. Pozdrawiam ETnę.

[Gość: vinca]

Bardzo sie boję co z niego wyrośnie- może
> skrzywdzony w dzieciństwie w przyszłości krzwdzic a nawet mordować innych.

Bije od ciebie bezbrzeżna głupota Etno. Najgorsze jest jednak to, że w końcu
twoje dziecko przyszło na ten świat, i ty tą swoją ciemnotę i megagłupotę
przekażesz mu dalej...

[Gość: ma]

Chciałabym wziąść to dziecko do siebie i je poprostu pokochać. To chyba dla
niego najważniejsze. Płaczę nad nim, lecz nikt mi go nie da, bo nie mam męża,
mam 51 lat. Wychowałam 3 dzieci sama i jesteśmy wszyscy bardzo ze sobą
związani. Pokochalibyśmy go wszyscy. Ma

[Gość: sveana]

"4. Sytuacja rodzinna( wyjazd za granicę, zwłaszcza do Szwecji, gdzie wiadomo
> jak wychowuje się dzieci) nie pomógł rodzinie K. "

Co ma byc przez powyzsze rozumiane+ Co takiego WIADOMO? Z ciekawoscia poczytam.

Ania, mama dwojki maluchow, Szwecja

[Gość: Tryton]

Droga ETno,
Twoje argumenty nie są pozbawione podstaw, jednakże uważam, że dotyczą one
osobowości dziecka. A dziecko różni się od dorosłego tym, iż dorosły PONOSI
ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SWOJE CZYNY. Wzieli dziecko do adopcji to powinni je
chować. Nie ma złych decyzji, są tylko różne ich konsekwencje. Nic nie tłumaczy
tych "dorosłych" ludzi.
Pozdrawiam

...synów K. powinno sie powiesic!!!

[Gość: cukiernik]

a cukiernika zaraz potem!!! (za głupie teksty)

[Gość: PiJaK]

I czy powyzsze ich usprawiedliwia?

[Gość: titt]

Mieszkali w Szwecji. Tu mogli zwrocic sie o pomoc. I obywatelstwo szweckie
wcale nie jest poczebne. Wystarczy ze mieli numer osobowy. A napewno mieli.
Dziecko trafilo by do rodziny zastepczej, a nie meczylo sie w pogotowiu. Inna
sprawa ze mieli by klopoty. Za znecanie sie nad dzieckiem. Jesli nawet nie
fizycznym to psychicznym. I to pewnie bylo motywem - strach przed, oskarzeniem,
przed nadszarpnieciem opini. No bo lekarz, ktoremu odebrano prawa
rodzicielskie? Lekarz pod obserwacja bo nie radzi sobie z dzieckiem? Mali,
bardzo mali ludzie.

Stress ponad sily psychiczne-mogli Go zabic!!

[Gość: Marta]

Dokladnie, dlatego wyslalam te informacje do 3 duzych gazet szwedzkich.
Mysle ze wyplyniecie tej sprawy wplynie na postanowienie o ich pobycie na
stale.Alimenty ktore tez beda placic na to dziecko dostana jako i tak, to ich
nie bedzie specjalnie kosztowac.Mysle ze tutaj sa dwie rzeczy wazne-oni nie
mogli sobie dac rady z trudnym dzieckiem i rozpoczynaja jako emigranci nowe
zycie a to jest duzy stress.Nie znaja jezyka ,kodow itp.(glosny przypadek
zabicia corki przez cudzoziemca bo nie acceptowal ze chciala byc jak szwedki-
chodzic bez chustki i miec kolegow w klasie z ktorymi sie rozmawia).Nie oceniam
ich decyzji ale byly inne wyjscia.Pozostaje pytanie Co bedzie z Krzysiem?teraz
i jak bedzie dorosly

[Gość: titt]

Zdarzaja sie dzieci z zaburzeniami psychicznymi. Nadpobudliwe, agresywne. I nie
ma to nic wspolnego z wychowaniem, a raczej z przebiegiem ciazy i porodu. mam
doczynienia z takim dzieckiem (jedno z pary blizniakow - urodzone pozniej,
drugie jest normalne). Przez godine w tygodniu i jest to czasem najdluzsza
godzina w tygodniu. Naprawde rozumiem umeczana matke. (ciagle skargi rodzicow
pobitych dzieci, pogryzione opiekunki, zniszczone przedmioty). Ale to JAK taka
sprawe rozwiazali ci ludzie, nie ma zadnego usprawiedliwienia. Moim malym
przyjacielem zajmuje sie psycholog, sa tez inni ludzie gotowi pomoc. I coraz
czesciej udaje sie jednak nawiazac z nim kontakt. Czeba tylko chciec.Kluczawa
sprawa jest podbudowywanie jego opini o sobie. Bo ciagle uwagi jaki jest
niegrzezcny tylko nakrecaja spirale.

titt, prosze

[Gość: j1974]

napisz cos o sobie, marze o tym, zeby Cie poznac, J

[Gość: Jacek'74]

> W organiźmie pani K po ciąży i porodzie nastąpiły zmiany kierujące ją na
> własne i tylko własne dziecko. Wiele powiedziałby o tym doświadczony
> psycholog, psychaita czy uwazny ginekolog-połoznik. Nie jest to jej wina.
Tak samo jak nie jest winą faceta, że zdradza żonę - to po prostu biologia,
hormony.
Od tego mamy rozum, żeby kierować swoim życiem
> 4. Sytuacja rodzinna(wyjazd za granicę, zwłaszcza do Szwecji
co masz przeciwko Szwecji - kolejny stereotyp, że dziecko może pójść do sądu
i zaskarżyć rodziców. Fakt nie mogli zwrócić się o pomoc do tamtejszego
psychologa rodzinnego, czy jak to się tam nazywa, bo wyszłoby na jaw, że
Krzyś był bity i skończyłoby się tym, że odebraliby im prawa rodzicielskie
nie tylko do tego dziecka, ale do ich córki.
Z resztą prawie się zgadzam, TYLKO NIE MA TUTAJ ŻADNYCH ALE.
Skrzywdzono dzieciaka i kropka, a od ludzi na poziomie, a za takich
przywykło uważać się lekarzy, czy ludzi z wyższym wykształceniem, można?????
wymagać więcej.
Do szycia, czy produkcji nakrętek nie są wymagane kwalifikacje moralne
do bycia lekarzem - owszem. Nie będę podawał negatywnych przykładów lekarzy bez
kwalifikacji moralnych - choćby dawna???? afera w łodzkim pogotowiu

[Gość: gosia]

"Często własne dziecko
doprowadza do furii, ale zaciskamy zęby, z adoptowanym bywa czasem inaczej"

osoba ktora ma tak jak powyzej nigdy nie powinna miec dzieci ani wlasnych ani
adoptowanych

[Gość: nebbia]

państwo K. wyrządzili dziecku straszną krzywdę. Znam jednak rodzinę w podobnej
sytuacji - ogromne problemy z adoptowanym dieckiem (ma teraz 12 lat - wynosi z
domu rzeczy, kradnie) Rodzina dokłada wszelkcich starań, żeby poradzić sobie z
sytuacją. Niestety nie może liczyć na żadną pomoc fachwców - psychologów!
Wzięliście dziecko - to teraz Wasz problem. To właśnie jest straszne - brak
zainteresowania ze strony tych instytucji, które powinny udzielać wsparcia
rodzinom. Brak kontroli rodzin adopcyjnych. Dopiero jak się wydarzy tragedia,
to pojawia się jakiś odzew.

[Gość: ETna]

Nie chciałam o tym pisać, ale skoro poruszyłaś ten temat i ja dorzucę. Znajomi
moich rodziców wiele lat temu adoptowali 2 dzieci. Początkowo, oprócz trudności
w nauce, nie było większych problemów. Ale zamożni rodzice obstawili bliźniaki
korepetycjami i jakoś przebrnęli przez podstawówkę. Szkoły średniej żadne z
nich nie skończyło - mimo pomocy, korepetycji, siedzenia godzinami i
tłumaczenia elementarnych rzeczy. Trudno. Może w szkole zawodowej będzie
lepiej. Nie było. Za to zaczęły się kradzieże ( a z domu było co wynosić)
chociaż dzieciom nie brakowalo niczego, a juz miłości i zainteresowania
napewno. Pierwsze włamanie zostało dokonale ok. 16 roku życia ( przedtem
wymuszanie, bójki, awantury, pijaństwa - wszystko tuszowane przez rodziców).
Znakomity adwokat, niski wyrok. Dwa lata później recydywa- znów najlepszy
obrońca, zero skruchy, symboliczny wyrok. W międzyczasie systematyczne
okradanie rodziców, przemoc fizyczna, brak chęci do pracy, pomocy. Ojciec
zakończył życie na zawał( byc może mógłby żyć, gdyby synek wezwał pogotowie,
ale nie wyrażał chęci), matka zamieniła olbrzymie mieszkanie - sama zamieszkała
w niewielkim - synkowie dostali po 2 pokoje. Kobieta stale ich utrzymuje, a
spokój ma jedynie gdy odsiadują kolejne wyroki.
Może państwo K uniknęli takiego losu?
Dziś nad znajomą moich rodziców nikt nie załamuje rąk, nikt nie płacze nad jej
zmarnowanym życiem. A , zaręczam, dzieci adoptowane przez tę rodzinę miały
wszystko co najlepsze, rodzice przymykali i bronili.

[melmire]

To ja ci opowiem inna historie.
Syn mojej ciotki, rodzony , nie adoptowany. Przez podstawowke ledwo przebrnal,
liceum sie nie udalo, bojki kradzieze itp. Mamusia tez przymykala oczy ,
wybraniala syneczka. On dorosl, okradal ja, bil, a ona wtedy juz go sie bala,
ale co zrobic? Teraz ona juz nie zyje, mieszkanie przepite - moze to kwestia
wychowania i wlasnie przymykania oczu, a nie tego czy dziecko adoptowane czy
nie?

[triss_merigold6]

Czytałam tekst, czytam Wasze wypowiedzi. Life is brutal - dziecko dziedziczy
cechy i skłonności po przodkach, można je wzmacniać lub osłabiać dzięki
wychowaniu ale nadal SĄ. W życiu nie adoptowałabym dziecka, nieważne
kilkumiesięcznego czy starszego bo byłoby obce. Nie moja krew, nie moje geny,
nie moje cechy wreszcie.
Nie usprawiedliwiam państwa K. ale współczuję, że w odpowiednim czasie nie
otrzymali pomocy psychologicznej, nie zdawali sobie sprawy z rozmaitych
konsekwencji adopcji. Nie wierzę, że każde dziecko można pokochać jak swoje,
chyba, że ktoś jest matką Teresą. Dziadków K. jestem w stanie zrozumieć, że nie
chcą mieć z chłopcem nic wspólnego, biologicznym też to się zdarza.

Dzieciak został skrzywdzony ale jeśli ma złe skłonności, jest agresywny to nie
powinien trafiać do kolejnej rodziny.

[Gość: Ewunia 28]

Przykro mi Triss, ale te teorie to stek bzdur, dawno przez naukowcow obalonych.

[Gość: PiJaK]

A mi nie jest przykro. Te teorie to stek bzdur. Czy Triss nie ma przypadkiem na
nazwisko K. ?

Bzdura

[Gość: arniga]

Ja akurat byłam w szkole podstawowej z dziećmi z domu dziecka. Agresja,
wściekłość, brutalność, nienawiść- to mnie i moich rówieśników spotkało.
Pierwszy raz zobaczyłam pijanego 11 latka ( dom dziecka) z papierosem mając 10
lat i był to dla mnie szok. Byliśmy gnębieni przez wychowanków domu dziecka:
zabierali nam pieniądze, kanapki , napoje, przybory szkolne. Podczas 8 lat
szkoły podstawowej nie spotkałam żadnego wychowanka " bidula" który normalnie
funkcjonował. Wiekszość z tych ludzi nie zdawała do następnej klasy lub też
trafiała do poprawczaka.
Zdaję sobie sprawę z tego że te dzieciaki zostały pokrzywdzone przez los i
bardzo im współczuję ale z drugiej strony rozumiem państwa K ponieważ na
własnej skórze odczułam do czego są zdolni wychowankowie domów dziecka...
I dlaczego nie spotkałam normalnego dzieciaka z bidula?

[miss.murple]

Krzyś trafił do państwa K. jako 2-letnie dziecko, zdaje się. Czy już wtedy pił
i palił? A jeśli tak, to kilka lat spędzonych w zdrowym środowisku, w
atmosferze miłości i akceptacji mogło pomóc, prawda?
Tak poważnie - "bidul" to nie jest miejsce, które daje zdrowe podstawy. Agresja
to całkiem zrozumiała reakcja na odrzucenie.

[Gość: gosia]

Gość portalu: arniga napisał(a):

> Ja akurat byłam w szkole podstawowej z dziećmi z domu dziecka. Agresja,
> wściekłość, brutalność, nienawiść- to mnie i moich rówieśników spotkało.



dlatego ze byli z domun dziecka
a agresja wyzwala agresję
zło wyzwala zło itditp
to co im dano to dali i dają innym -takie maja wzorce

sprawdź na sobie- jak o cos\ poprosisz grzecznie w sklepie i dostaniesz
grzeczną odpowiedź to sie od razu nie wkurzysz
jak ktos ci po chamsku odpowie to od razu wzbije sie w tobie szał i agresia i
odpowiesz tak samo- owszem musiałabyś być aniołem zeby zachowac krew i
powiedziec - tak oczywiscie ma pan/i racje przepraszam za pytanie i zycze
milego dnia
a krzys nie wychowywal sie w domu dziecka tylko w rodzinie , byl bity i nie
mial chyba zbyt dobrych wzorcow do nasladowania, to wystarczy zeby z malego
dziecka zrobic kalekę a pchanie w niego psychotropow tylko dlatego ze staje sie
agresywny czy zamkniety w sobie jest jakas bzdurą zwłaszcza ze psychiatrzy
stwierdzili ze nie jest chory psychicznie , to tylko pojscie na łatwiznę zeby
był spokojnieszy a tak naprawdę źródło problemu jest zupełnie inne

[Gość: ETna]

Vide wypowiedź Triss. W przypadku własnego dziecka też w takich sytuacjach bywa
trudno, ale gdy w gre wchodzą bardzo złe cechy odziedziczone po przodkach, to
czy ppK mieli np. czekać, aż dojdzie do jeszcze większego nieszczęścia. Czasem
w życiu trzeba wybierać między złem a ogromnym złem.
Powtarzam, może p. K była doprowadzona do ostateczności ( niszczenie
wszystkiego dookoła, agresja, patologie), może zyła w strachu o bezpieczeństwo
małej córeczki. Tego nikt z nas nie wie. Czy lepiej by było gdyby w Wysokich
Obcasach lub gdzie indziej ukazał się artykuł, że 10 - 12-14 latek zaciukał
całą rodzinę?

[triss_merigold6]

B. trafnie to opisałaś ETno w postach wyżej. Pani K. po urodzeniu własnego
dziecka pewnie obawiała się o bezpieczeństwo małej. Mogło tak być, nie musiało
oczywiście. Państwo K. może by próbowali rozwiązać problem inaczej np. przez
szkołę z internatem dla przybranego syna, terapię psychologiczną ale jeśli
chłopiec ma zaburzenia umysłowe to trudno żeby pozwalali na zagrożenie.
Dzieci nie są czystą kartą. Wychowanie to nie wszystko.

[zalotnica]

triss_merigold6 napisała:
> Państwo K. może by próbowali rozwiązać problem inaczej np. przez
> szkołę z internatem dla przybranego syna, terapię psychologiczną ale jeśli
> chłopiec ma zaburzenia umysłowe to trudno żeby pozwalali na zagrożenie.

Szkola z internatem to swietne rozwiazanie i nie sadze, aby panstwo K.
o tym nie wiedzieli, ale przeciez to kosztuje. Maja juz wspolne dziecko,
wiec po co im obce, ktore byc moze sprawia jakies klopoty, ale nie wierze,
ze az takie jakie zostaly powyzej opisane. Do konca nie jest jasno napisane,
kiedy Krzysiu stal sie agresywny i kiedy zaczely sie z nim klopoty
wychowawcze, wlasnie , dlaczego...?

[Gość: laki]

Może dlatego że był normalnie tłuczony. A poza tym, po cholerę będą wydawać
forse na obcego, nie? :(

Poniżej linki z przykładowymi odpowiedziami na trudne pytania.
www.nasz-bocian.pl/modules.php?name=Pytania&file=answer&op=Odp&qid=27
www.nasz-bocian.pl/modules.php?name=Pytania&file=answer&op=Odp&qid=26

[triss_merigold6]

Wiele dzieci jest karanych także fizycznie i jakoś nie dostają świra.
NIKT nie usprawiedliwia tych ludzi z artykułu ale warto jasno powiedzieć, że
NIE KAŻDY nadaje się na rodzica adopcyjnego i adopcja nie jest łatwym
wydarzeniem.
Nie agituj bocianem ani biednymi sierotkami, wzięcie dziecka z litości to chyba
nienajlepszy pomysł.

[Gość: laki]

Triss, biedaczko, znowu nie zrozumiałas. Na dodatek wkładasz w moje usta coś
czego nigdy nie powiedziałam (o sierotkach i litości)- unikaj tego, bo bardzo
tego nie lubię.
Nigdy nie twierdziłam, że wszyscy powinni zostać rodzicami- adopcyjnymi czy
nie. Bo rodzicielstwo - klasyczne i adopcyjne - łatwe nie jest - ze względu na
to, ze jest nieobliczalne i nieprzewidywalne, bo efekty są odroczone w czasie,
bo wkładasz do worka w dzieciństie (i wcześniej) różne rzczeczy, a wyjmujesz w
dorosłości - nie przewidzisz co.
Nie wszystkim dzieciom nie bedzie obojetne czy sie je wychowuje tłukąc i
poniżając czy nie.

[Gość: grarza]

Gość portalu: laki napisał(a):

> bo wkładasz do worka w dzieciństie (i wcześniej) różne rzczeczy, a wyjmujesz
w
> dorosłości - nie przewidzisz co.
> Nie wszystkim dzieciom nie bedzie obojetne czy sie je wychowuje tłukąc i
> poniżając czy nie.


niestety laki, to jest duzo prostsze, wyjmiesz co wlozysz i nikomu nie jest
obojetne JAK jest traktowany. kazdemu nalezy sie szacunek, wszyscy to wiedza i
wszyscy tego oczekuja/wymagaja, ale od innych, czesto zapominaja ze powinni
zaczac od siebie. wymagac. a nie skupiac sie na sobie zapominajac o uczuciach
innych. a dzieci sa jak lusterko, pokazuja "doroslym" ja sie oni zachowuja, a
to najbardziej tych "doroslych" wkurza, bo jak mowi stare przyslowie "prawda w
oczy kole"...

[ewamamaolka3]

Do wszystkich becwalow obstajacych za panstwem K. Czy wy nie rozumiecie ze
chodzi tu o poszanowanie drugiego czlowieka. W tym przypadku jest to dziecko, a
z dziecmi wiadomo mozna robic co sie chce bo to( moja wlasnosc)tak twierdza
Polacy. O jakim wy zagrozeniu rozprawiacie. Chlopca pozbyto sie jak burego
kundla. A jezeli juz sie ma takie problemy to nie zostawia sie dzieci tylko
szuka pomocy i z nimi jest. Powinnam napisac KOCHA. Boze co sie z tym swiatem
dzieje?
Ewa mama Alexa i Emilki

[Gość: khaki]

"chłopca pozbyto się jak burego kundla..." no pięknie, pięknie. to psa się
można pozbyć, tak?

[ewamamaolka3]

Nie nie powinno. Niestety robi to wiekszosc ludzi gdy przestaje im odpowiadac
maskotka. Smutne prawda?

[Gość: h]

w artykule wyraźnie napisano że dziecko nie jest chore psychicznie to reakcja
na odrzucenie

[Gość: titt]

I na pewno dlatego przywiezli je do Polski, nie szukajac pomocy w Szwecji -
byle daleko od ewentualnej odpowiedzialnosci.

[Gość: gofa]

chyba zartujesz!!!"zaburzenia umyslowe"???????, "dzieci nie sa czysta
karta"??????????? kiedy czytam tego typu opinie, to rece mi opadaja

[baziaczek]

lekarze badali chłopczyka i NIE STWIERDZILI zaburzeń umysłowych!
dopiero pom tym co dziecko przeżyło może mieć takowe. w artykule wyraźnie jest
powiedziane, że kłopoty zaczęły sie po tym jak rodzice oświadczyli chłopcu że
jest adoptowany, po urodzeniu siostry. wcześniej nie było kłopotów. mogę sobie
tylko wyobrazić w jaki sposó mu to powiedzieli.
poza tym po adopcji nie ma już rozróżnienia na dziecko "własne" i "obce". ono
jest zawsze własne, niezależnie kto jest biologicznym ojcem lub matką.
triss i Etno, piszecie, że nie usprawiedliwiacie K, ale tak naprawdę to to
robicie. to są DOROŚLI LUDZIE, a potraktowali chłopca jak przedmiot. co byście
powiedziały, gdyby ktoś dzisiaj potraktował was instrumentalnie, np jakiś facet
potraktował was jak "materac". znalazłybyście na to wytłumaczenie, np. że on
już tak ma albo jest tylko samcem? raczej nie sadzę!

[Gość: gosia]

triss_merigold6 napisała:

> B. trafnie to opisałaś ETno w postach wyżej. Pani K. po urodzeniu własnego
> dziecka pewnie obawiała się o bezpieczeństwo małej. Mogło tak być, nie
musiało
> oczywiście. Państwo K. może by próbowali rozwiązać problem inaczej np. przez
> szkołę z internatem dla przybranego syna, terapię psychologiczną ale jeśli
> chłopiec ma zaburzenia umysłowe to trudno żeby pozwalali na zagrożenie.
> Dzieci nie są czystą kartą. Wychowanie to nie wszystko.


chyba wyraźnie było napisane ze nie ma zaburzen umysłowych????
a agresja jest zachowaniem dostepnym wszystkim a zwłaszcza małe dziecko moze
jej uzywac bo tak naprawde ma dosc ograniczone mozliwosci wyjawiania swoich
uczuc , poza tym ten chłopiec nie ma nikogo bliskiego z ktorym byłby w zwiazku
emocjonalnym a cały jego swiat RUNĄŁ - wszystko co BYŁO MU BLISKIE I BYŁO JEGO
DOMEM
poza tym nie macie informacji zeby wysnuwac opinie
prawda jest jednak taka ze zachowanie panstwa K jest karygodne bez wzgledu na
wszystko
jezeli sie zdecydowali to powinni brac na siebie wszystkie plusy i minusy a nie
wybierac to co im pasuje
a jak coreczka sie stanie agresywna to tez ja oddadza zeby nie było nagłówków w
gazecie o zabojstwie rodziny? czy zaczna sobie jakas radzic
pewnie oddadzą:))))))
bo tacy ludzie tak maja
maja cos jak im pasuje a jak przestanie pozbywaja sie i nie ma znaczenia o co
chodzi czy o psa czy dziecko
skad wiecie jak sie czuł Krzys jak sie dowiedział ze jest adoptowany i
niechciany
moze a chyba napewno bity wyzywany, olewany i ponizany bo najwazniejszym dla
nich okazalo sie nowe dziecko a on został calkowicie na ubocze wypchniety
skad wiecie co mu mowili,jak wyzywali, jak krzyczeli czy ponizali
moze w ogole mu zabronili dotykac siostry, ktora przeciez uwazal za sioste i
chyba ja kochal jak stwierdzili psychologowie
nawet jezeli byl bity i olewany to mial zwiazek z rodzicami bo uwazal ich za
rodzicow od malucha, przeciez ci ludzie byli jego calym swiatem!!!!
przeciez nawet poniewierane dzieci przez wlasnych rodzicow kochaja swoich
rodzicow i nawet jezeli ich sie boją to i tak z innymi sa nawet w stanie
walczyc o ich honor czy bronic ich - nawet bylo w art napisane ze krzys nie
mowil źle o rodzicach, ale zyl we wlasnym swiecie
pomyslcie jak byscie sie czuli nawet jako dorosli jakby wam starzy powiedzieli
ze jestescie adoptowani a wasze rodzenstwo czy brat albo siostra to nie i tak
naprawde zawsze byliscie dla starych kulą u nogi
a ten dzieciak zostal porzucony z dnia na dzien - poilus latach wspolnego zycia
jak rzecz - od tak po prostu a przeciez byl jej dzieckiem, jej maluszkiem
ktoremu zmieniała zasraną pieluche jak mial 2 lata
gdzie serce, moralnosc i odpowiedzialnosc takich ludzkich potworow???? ktorzy
nigdy nie powinni miec zadnych dzieci czy nawet zwierząt
ale zycie jest sprawiedliwe i odpłaci im w swoim czasie - na ich miejscu nie
spałabym spokojnie

[alicja_i_kot]

Nie kazdy, kto jest potencjalnie dobrym rodzicem biologicznym nadaje sie na
rodzica adopcyjnego. Takie rodzicielstwo jest po prostu trudniejsze, gdyz do
zwyklych problemow zwiazanych z dojrzewaniem dochodze inne jakich nie maja
rodzice biologizni. Po pierwsze fakt bycia adoptowanym, poszukiwanie przez
adoptowane dziecko rodzicow biologicznych (czesto sie zdarza). Z czasem
wychodza cechy wrodzone dziecka (wychowanie to nie wszysto, sa jeszcze geny).
Problem, gdy okazuje sie para jednak moze miec wlasne dziecko. Poza tym, czesto
sie zdarza, ze rodzice adopcyjni maja trudnosci ze stawianiem dziecku wymagan,
sa dla niego zbyt poblazliwi bo i tak juz zostalo przez los skrzywdzone (mam na
mysli rozsadne wymagania, np. zeby sie uczylo), okres "buntu" nastolatka jest
trudniejszy (biologiczny rodzic nie uslyszy argumentu "nie bede ci sluchac, bo
nie jestes moja mama/tata") Mam znajoma, ktora pracuje w biurze adopcyjnym,
naprawde wielu rodzinom sie nie udaje, choc niekoniecznie dochodzi do takich
patologii jak opisana w WO. Dlatego proces adopcyjny jest dlugi i mowi sie
rodzicom, ze bedzie trudno, trudniej niz w przypadku wychowywania wlasnego
potomka. Opisywani w WO ludzie wykazali sie chyba totalnym brakiem wyobrazni
przy decyzji o adopcji i skrzywdzili dzieciaka.

[Gość: kasiabasia]

Malemire, z ust (rąk) mi wyjęłaś... Może to, że nie brakowało pod względem
materialnym miało wynagrodzić braki emocjonalne?

[Gość: basia]

mam wójka i ciocie których spotkało to samo z tym małym wyjątkiem że
zafundowały im to własne rodzone dzieci pieniądze i brak konsekwencji złych
czynów w tym widziała bym problem a nie w samych dzieciach

[jop]

Gość portalu: basia napisał(a):

> mam wójka i ciocie

A słownika ortograficznego przypadkiem nie masz?

> których spotkało to samo z tym małym wyjątkiem że
> zafundowały im to własne rodzone dzieci pieniądze i brak konsekwencji złych
> czynów w tym widziała bym problem a nie w samych dzieciach

Rodzone dzieci poprosiły o rozwiązanie adopcji własnych rodziców? Tego chyba
nawet w serialach brazylijskich nie dają.

[Gość: gosia]

Gość portalu: ETna napisał(a):


Dziś nad znajomą moich rodziców nikt nie załamuje rąk, nikt nie płacze nad jej
> zmarnowanym życiem. A , zaręczam, dzieci adoptowane przez tę rodzinę miały
> wszystko co najlepsze, rodzice przymykali i bronili.


a więc to był błąd rodziców
i nie ma tu znaczenia czy dzieci są adoptowane czy nie
bo gdyby mieli swoje własne mogliby mieć dokładnie takie same problemy z nimi
a po co bronili? czasami najwiekszą krzywdą jaką się wyrząca własnym dzieciom
jest ciągłe ich niańczenie
dzieci należy uczyć od małego płacić za swoje grzeszki i błędy a nie
wyręczać ich we wszystkim bo potem efekty są takie i nie ma tu znaczenia czy to
wlasne czy adoptowane

[Gość: laki]

A w którym miejscu jest napisane że jest chory psychicznie? Nie doczytałam.
Raczej że nie jest chory, tylko jego problemy biorą się z totalnego odrzucenia.

Poza tym - sam materiał genetyczny, chocby i najlepszy - to nie wszystko. Żadna
z was nie ma gwarancji, że jej dziecko nie zostanie złodziejem, mordercą,
gwałcicielem, trucicielem. Przez wychowanie mozna zmniejszyć
prawdowpodobieństwo- ale to nie matematyka - w tej układance nie zawsze 2+2=4.
Czasem wyjdzie więcej, czasem zero. Człowiek to coś więcej niż geny plus
wychowanie.

[magic00]

Źle zdiagonozowani rodzice adopcyjni...
Wszystkiego w życiu nie da się przewidzieć w 100%, choć by się nie wiem jak
diagnozowało.

[Gość: laki]

O, znalazłam to czego szukałam. Oczywiście z nieocenionego bociana.
Adopcja to fascynująca forma rodzicielstwa, ale też bardzo ryzykowna!

Pomogłam w przysposobieniu przynajmniej piętnaściorga dzieci gorąco do tego
namawiając wahających się, bezdzietnych lub mających własne dzieci przyjaciół,
znajomych i ich znajomych. Odszukałam telefony w starych notesach.
Zatelefonowałam do dziewięciu rodzin. Do pozostałych bałam się już dzwonić.

BARBARA PIETKIEWICZ

Zadzwoniła do mnie pani X. – Moja córka wychodzi dziś za mąż – powiedziała. –
Ma pani w tym udział. Przed dwudziestu laty przeczytałam pani artykuł o
adopcji. Popłakaliśmy się z mężem. Przyjęliśmy do rodziny dziewczynkę i
kochaliśmy ją bardziej od syna, którego urodziłam. Zniszczyła nam życie.

Napisałam wiele tekstów o adopcji. Widziałam w domach dziecka setki dzieci,
klejących się do każdego, kto bodaj zatrzyma na nich dłużej wzrok. „Weźcie je,
otoczcie miłością i opieką” – pisałam. Nie miały nikogo na wyłączność przez
pierwsze lata życia i dlatego chorują. Trzeba się nauczyć postępowania z takim
dzieckiem, trzeba wiedzy, cierpliwości, a nade wszystko miłości. Witaminy „M”,
która czyni cuda.

Nie tylko pisałam, pomagałam adoptować. To byli doprawdy świetni ludzie.
Mądrzy, przyjaźni światu, niebiedni: właśnie tacy przeważnie adoptują dzieci.
Mniej altruistyczni a zasobni jeżdżą opalać się na Goa albo szczerze i uczciwie
mówią, że nie wiedzą, czy mieliby serce dla cudzego. Albo ich zwyczajnie nie
stać.

„Moje” dzieci świetnie się rozwijały i rosły. Później kontakty z ich rodzicami
rozluźniły się, oni wyraźnie ich ze mną nie szukali.

Jak dwie połówki

Anna B. wzięta w drugim roku życia z domu dziecka w Stargardzie Szczecińskim
kierowanego przez ówczesnego dyrektora, który z pewnością oddał do adopcji
więcej dzieci niż sierocińce z kilku województw razem wzięte. Pamiętam pokój
przygotowany na jej przyjęcie u doktorostwa B. – w różowe paski. Matka i
dziecko przylgnęły do siebie jak dwie połówki szukające się po świecie. Pani B.
mówiła, że tęskni za nią, jak musi wyjść bodaj na zakupy, na godzinę, na pół.

Spotkałam 10-letnią Annę na nartach.

– Słabo się uczy, ale to się zmieni – powiedziała jej mama. – Najgorsze, że
ucieka z domu po lekcjach. Urządziliśmy jej stół do ping-ponga w piwnicy. Ma
projektor, może zapraszać koleżanki. I nic. Szukamy jej godzinami po osiedlu.
Psycholog orzekł, że to ich wina. – Coś w waszym wychowaniu szwankuje –
zawyrokowałam i ja. – Nie uciekałaby, gdyby było inaczej. Pani B. spuściła
głowę.

Anna po dziesięciu latach. Skończyła podstawówkę, obłożona korepetycjami.

– Nie jest zdolna, ale zaakceptowaliśmy to – mówi matka. Poszła na kursy
fryzjerstwa. Marzyła o tym zawodzie. Wyrzucono ją z praktyki w zakładzie, bo
kradła. Zewsząd ją za to wyrzucają. Nie musi kraść. Dostaje większe kieszonkowe
niż drobne sumy, które wyciąga z torebek klientek. – Sami też chowamy przed nią
pieniądze. Nigdy nie miała do czynienia ze złodziejami, nikt w środowisku, w
którym wyrosła, nie kradnie. Nudzi ją towarzystwo siostrzeńców, dzieci
znajomych, woli chłopaków i dziewczyny spod sklepów z piwem. – Nałogowo pali,
choć u nas nikotynizm obłożony jest anatemą. Namiętnością jej życia jest
dyskoteka i nic więcej. Bardzo się o nią boimy. Co takiego zrobiliśmy złego?
Gdzie nasza wina, gdzie błąd?

Matka Sebastiana R. nie jest skłonna do wynurzeń. Ojciec duszę by za niego
oddał. Był dla syna ojcem, kumplem, przyjacielem. Uwielbiał go. W szesnastym
roku życia Sebastian zaczął okradać samochody. Przedtem dręczył zwierzęta. –
Nie było chyba niczego takiego, czego by nam oszczędził – mówi matka. Ojciec
nie mógł się z tym pogodzić. Zmarł na zawał. Matka podzieliła mieszkanie na
dwie kawalerki. Wie, że Sebastian ostatnio siedział. Nie chce go znać.

– Z Gracją właściwie wszystko jest dobrze – mówi jej matka, tłumaczka.
Skończyła prywatne liceum. Zna angielski, bo ze względu na dziecko rozmawiali z
mężem w tym języku. Wyrosła na ładną pannę. Powiedziała, że dalej uczyć się nie
będzie. Bo to nie ma sensu. Ciągle gdzieś chodzi, ktoś podwozi ją i odwozi
drogimi samochodami. Zaczęła pracować w agencji towarzyskiej wciągnięta przez
koleżankę. – Kiedyśmy ją błagali, żeby przestała to robić, powiedziała, że to
zawód taki sam dobry jak inny i ona go lubi. Ale w domu nadal jest taka jak
dawniej – miła, dobra, serdeczna, ciągle mamuńciu i mamuńciu.

Antoni też jest taki – serdeczny i miły. Był w dziesięciu zawodówkach, żadnej
nie skończył, bo nałogowo wagaruje. Matka kryła go jakiś czas przed ojcem,
chodziła do psychologów, prosiła, błagała. Wydało się, kiedy obrabował sklep.
Jest teraz drobnym pijaczkiem. Na noc przychodzi do domu. Otrzyma po śmierci
rodziców piękną willę pod Warszawą, pełną starych pamiątek, zbieranych przez
kilka pokoleń.

Adrian, syn terapeutki, pije. Policja zabrała mu prawo jazdy za prowadzenie
samochodu po pijanemu. Córka uwielbia dyskoteki. Żadne nie skończyło szkoły
średniej mimo wszelkiej pomocy ze strony rodziców.

– Kiedy wiele lat temu studiowałam psychologię – mówi dr N., ich matka –
panował pogląd, że człowiek jest taki jak środowisko, w którym się wychowuje.
Podkreślano wagę urazów i złych doświadczeń z dzieciństwa, jakby zakładając, że
jednakowo traumatycznie spływają one na każde dziecko, jakby dzieci rodziły się
identyczne, a kształtowały je tylko doświadczenia. Te dobre w rodzinach miały
zmyć wszelkie złe, jak brudną plamę ze skóry.

Schemat Kopciuszka

„Pisanie o genetycznym obciążeniu dzieci było dotąd swoistym prasowym tabu.
Także w innych krajach obowiązywał schemat biednego Kopciuszka, który
wprowadzony do krainy miłości rozkwita jak szlachetna róża – pisał przed rokiem
angielski „The Times”. – Bo cóż za małostkowość psuć wydarzenie równie wielkie
i szczęśliwe jak adopcja obawami o jakieś geny. Wszystko można naprawić
miłością”. Nie wszystko.

Przed wojną adopcje bywały rzadkością. Jeśli dokonywano usynowień, to tylko w
obrębie rodziny. Na ogłoszenie „przyjmę chłopczyka na wychowanie”, dane w
przedwojennym piśmie dla kobiet „Bluszcz” przez warszawską mieszczankę,
przyszło ponad 100 biednych kobiet pragnących dla dziecka lepszego losu, a
zdarzenie zostało przedstawione w tygodniku jako akt wyjątkowego miłosierdzia
ze strony owej dobrej pani.

Adopcja jako zjawisko społeczne pojawiła się w czasie wojny i po niej. Tysiące
sierot znalazło wtedy swój nowy dom albo miejsce w sierocińcu, który różnił się
już od przedwojennych wzorów, miejsca gdzie sieroty obejmowano „boskim
miłosierdziem i ludzkim”. Teraz państwo miało po prostu obowiązek te sieroty
wychować. W latach późniejszych, kiedy śmierć rodziców przestała być w życiu
dzieci zdarzeniem statystycznie częstym, pojawiły się sieroty społeczne,
pochodzące z rodzin, w których tradycją od kilku pokoleń był alkohol, przemoc,
konflikty z prawem i wykształcenie niewiele odbiegające od analfabetyzmu.
Dzieci z tych rodzin zabierano w przeświadczeniu, że dom dziecka będzie dla
nich życiową szansą. Spostrzeżono jednak, że jest tylko szansą biologiczną:
daje wikt i opierunek, pomaga w marnym wykształceniu, a wielu wychowanków
kiepsko sobie radzi, wracając zresztą do kryminogennego środowiska, bo z innym
nie miało styczności.

Od lat 70. rozpoczęła się szeroka adopcja sierot społecznych przez rodziny
uznane przez odpowiednie czynniki za społecznie poprawne. Badano, czy zdrowe,
czy mają środki na utrzymanie, czy wolne są od nałogów. Powierzane dzieci
badano pobieżnie. A najczęściej wcale. Znam przypadki adopcji dzieci z guzami
mózgu, z padaczką, z ciężką ch

[triss_merigold6]

Ten tekst z "Polityki" już kiedyś czytałam. Swój ciągnie do swego jak widać.
Szkoda mi tych rodzin, które tyle serca, czasu i poświęcenia włożyły w
wychowanie adoptowanych dzieci a te zamiast być wdzięczne za szansę od losu na
kochającą rodzinę, na lepsze życie, wykształcenie zaczęły powielać drogi
życiowe swoich genetycznych przodków.
Brzydko pisać o wdzięczności? Pewnie tak. Brutalnie ujmując: ludzie kierując
się odruchem serca chcieli stworzyć dzieciom dom i dać z siebie co najlepsze.
Te dzieci nie musiały ich kochać ale przynajmniej uszanować i starać się. Bol
istnienia popchnął kogoś do kradzieży i prostytucji? Nie, to spadek po
prawdziwych rodzicach.

[Gość: ETna]

Na osobowość człowieka składa się wiele czynników. Nie bez znaczenia są geny.
Przez staranne wychowanie można PRÓBOWAĆ nie dopuścić, aby rozwinęły się
negatywne cechy, można przekazywać dobre wzorce, kochać i dawać, ale......
efekt może być zblizony do zera. W sytuacji, gdy uwarunkowania genetyczne (np.
skłonność do alkoholu) wezmą górę nie pomoże już nic. Rodząc własne dziecko wie
sie mniej więcej co dostanie ono w spadku po nas, po dziadkach i pradziadkach.
Adoptując, sierotę społeczną, należy liczyć się z olbrzymią ilością obciążeń
genetycznych. Często także mamy do czynienia z bardzo niskim poziomem
inteligencji.
Rodzicom adopcyjnym zbyt mało mówi sie na ten temat, zbyt mało uświadamia co
może ich spotkać, a perspektywa opieki nad słodkim niemowlakiem o niebieskich
oczach przysłania mozliwość pojawienia się za kilka lat czarnego scenariusza.
Nie twierdzę, że wszystkie dzieci adoptowane są patologiczne- część pewnie nie,
ale nie wolno nam w sposób jednoznaczny oceniać rodziny K.
Być może, nim zdecydowano się na ten krok, rozważano różne warianty, być może
przeżywano gehennę, lęki. My tego nie wiemy.
Sprowadzanie wszystkiego do pieniędzy, których nie chce się wydawać na obce
dziecko jest po prostu głupie.
A na koniec pytanie do ostro krytykujących rodzinę państwa K - czy
wytrzymalibyście wieczny lek o niemowlę i realną perspektywę pozbawienia go
życia? Ile nocy, mając inne obowiązki, moglibyście poświęcić na uspokajanie
krnąbrnego i złośliwego dziecka? Czy nie widząc szans na poprawę, w imię
kontnuacji wychowywania Krzysia, bylibyście wstanie zmarnować życie sobie i
córce?

[Gość: laki]

No, Etna, ty tez dospiewujesz zbyt wiele. Skąd wiesz o wielkim lęku o
niemowle, który jakoby miał opanować państwa K. ? Przeciez tego nie było w
artykule. Skąd wiesz, że wielka złośliwość i krnąbronść Krzysia była efektem
jego niepożądnaego bagażu genetycznego, a na ile była reakcją na postawe
rodziców? Skąd wiesz, że brak było szans na poprawę? skąd wiesz, że oni
próbowali jakos pomóc swojej rodzinie? Wiemy to co napisał dziennikarz - ani
mniej, ani więcej. Więc też nie wybielaj rodziny K. Owszem, myśle że jakis
stopien w procedurze kwalifikacyjnej do adopcji został pominięty , jestem
zdania, że postawa dziadków adopcyjnych ma się nijak do koszmaru Krzysia, ale
bez przesady. To dorośli ludzie, i chyba wiedzieli na co sie decydują,
nieprawda? Nurtuje mnie pytanie - gdzie "zwrócą " swoje biologiczne dziecko w
razie problemów.

[Gość: ETna]

Nie dośpiewuję. Piszę, że tak MOGŁO być. Nie wybielam, ale nie potępiam w
czambuł.

[Gość: aga]

Otoz to, Etna i triss to skonczone fantastki i mitomanki - ich opinie sa
goloslowne, maja wiecej do powiedzenia na temat Krzysia, siostry i rodzicow,
niz sam artykul to przekazal.

[Gość: anka]

ej etna, przeginasz, to była jedynie twoja hipoteza, niczym zresztą nieudowodniona, że ów dzieciak zagrażał przyrodniej siostrze w jakikolwiek sposób.

[Gość: Ewunia 28]

W sytuacji, gdy uwarunkowania genetyczne (np.
> skłonność do alkoholu) wezmą górę nie pomoże już nic. Rodząc własne dziecko wie
>
> sie mniej więcej co dostanie ono w spadku po nas, po dziadkach i pradziadkach.
> Adoptując, sierotę społeczną, należy liczyć się z olbrzymią ilością obciążeń
> genetycznych. Często także mamy do czynienia z bardzo niskim poziomem
> inteligencji.
A CO TO ZA BZDURY?? A skąd to wiesz????

> A na koniec pytanie do ostro krytykujących rodzinę państwa K - czy
> wytrzymalibyście wieczny lek o niemowlę i realną perspektywę pozbawienia go
> życia? Ile nocy, mając inne obowiązki, moglibyście poświęcić na uspokajanie
> krnąbrnego i złośliwego dziecka? Czy nie widząc szans na poprawę, w imię
> kontnuacji wychowywania Krzysia, bylibyście wstanie zmarnować życie sobie i
> córce?

Ale co Ty piszesz ETNA!!! Jaki strach, jaka krnąbrność, jaka złośliwosc??? Skąd o tym wiesz, a jesli nawet to czyja to jest wina?? Krzysia i jego genow co?? O matko, to CIEMNOGRÓD!!!!!!

[im13]

ale nie wolno nam w sposób jednoznaczny oceniać rodziny K.
> Być może, nim zdecydowano się na ten krok, rozważano różne warianty, być może
> przeżywano gehennę, lęki. My tego nie wiemy.
> Sprowadzanie wszystkiego do pieniędzy, których nie chce się wydawać na obce
> dziecko jest po prostu głupie.
> A na koniec pytanie do ostro krytykujących rodzinę państwa K - czy
> wytrzymalibyście wieczny lek o niemowlę i realną perspektywę pozbawienia go
> życia? Ile nocy, mając inne obowiązki, moglibyście poświęcić na uspokajanie
> krnąbrnego i złośliwego dziecka? Czy nie widząc szans na poprawę, w imię
> kontnuacji wychowywania Krzysia, bylibyście wstanie zmarnować życie sobie i
> córce?
Otóż na tym polega dorosłość - ja nie chcę pieska ze schroniska, nawiasem
mówiąc też "obiążonego" doświadczeniem, tylko człowieka!!! I to muszę mieć na
względzie podejmując taką decyzję. ZE świadomością, że to na całe życie....
Tak na marginesie - co jeśli własne dzieci się stoczą, po kim odziedziczyły
geny? Po "doktorze" Mengele?

[Gość: gofa]

doyslam sie ze kolezanka triss pragnelaby spoleczenstwa czystego, nie juz jak to
sie kiedys mowilo rasowo, ale teraz "genetycznie".Hmm... obce staje sie dzis
przyjecie brzemienia odpowiedzialnosci. przeciez nikt nie daje gwarancji ze
dziecko, adoptowane, czy biologoczne bedzie takie, czy inne. mino wszystko :)
zycie to nie arytmetyka, a adopcja to nie hodowla kwiatkow, czy pieskow i nie
chodzi o to, zeby je pozniej prezentowac na wystawie i zbierac nagrody za piekny
okaz.

aaa, nie poszedł w całości - cd.

[Gość: laki]

Schemat Kopciuszka

„Pisanie o genetycznym obciążeniu dzieci było dotąd swoistym prasowym tabu.
Także w innych krajach obowiązywał schemat biednego Kopciuszka, który
wprowadzony do krainy miłości rozkwita jak szlachetna róża – pisał przed rokiem
angielski „The Times”. – Bo cóż za małostkowość psuć wydarzenie równie wielkie
i szczęśliwe jak adopcja obawami o jakieś geny. Wszystko można naprawić
miłością”. Nie wszystko.

Przed wojną adopcje bywały rzadkością. Jeśli dokonywano usynowień, to tylko w
obrębie rodziny. Na ogłoszenie „przyjmę chłopczyka na wychowanie”, dane w
przedwojennym piśmie dla kobiet „Bluszcz” przez warszawską mieszczankę,
przyszło ponad 100 biednych kobiet pragnących dla dziecka lepszego losu, a
zdarzenie zostało przedstawione w tygodniku jako akt wyjątkowego miłosierdzia
ze strony owej dobrej pani.

Adopcja jako zjawisko społeczne pojawiła się w czasie wojny i po niej. Tysiące
sierot znalazło wtedy swój nowy dom albo miejsce w sierocińcu, który różnił się
już od przedwojennych wzorów, miejsca gdzie sieroty obejmowano „boskim
miłosierdziem i ludzkim”. Teraz państwo miało po prostu obowiązek te sieroty
wychować. W latach późniejszych, kiedy śmierć rodziców przestała być w życiu
dzieci zdarzeniem statystycznie częstym, pojawiły się sieroty społeczne,
pochodzące z rodzin, w których tradycją od kilku pokoleń był alkohol, przemoc,
konflikty z prawem i wykształcenie niewiele odbiegające od analfabetyzmu.
Dzieci z tych rodzin zabierano w przeświadczeniu, że dom dziecka będzie dla
nich życiową szansą. Spostrzeżono jednak, że jest tylko szansą biologiczną:
daje wikt i opierunek, pomaga w marnym wykształceniu, a wielu wychowanków
kiepsko sobie radzi, wracając zresztą do kryminogennego środowiska, bo z innym
nie miało styczności.

Od lat 70. rozpoczęła się szeroka adopcja sierot społecznych przez rodziny
uznane przez odpowiednie czynniki za społecznie poprawne. Badano, czy zdrowe,
czy mają środki na utrzymanie, czy wolne są od nałogów. Powierzane dzieci
badano pobieżnie. A najczęściej wcale. Znam przypadki adopcji dzieci z guzami
mózgu, z padaczką, z ciężką chorobą nerek, o których to wadach nikt rodzinom
nie powiedział. Może zresztą o nich w sierocińcach nie wiedziano (co nie
oznacza, że nie ma rodziców pragnących adoptować właśnie takie pokrzywdzone
przez los dzieci).

Rodzice są przed adopcją powiadamiani, że dobro dziecka liczy się przed ich
dobrem, że wychowanie będzie trudne z powodu choroby sierocej, a wynik zależeć
będzie od tego, czy staną oni na wysokości zadania. W wielu ośrodkach rodzice
są przygotowywani do zadań wychowawczych przez oddanych sprawie fachowców i z
ochotą się wszelkim treningom poddają.

Ci, z którymi rozmawiałam, ci od „moich” dzieci, mieli dotkliwe poczucie
porażki, którą przeżywają także rodzice biologicznych dzieci w takich
przypadkach. Lecz adopcyjni mają ponadto głębokie poczucie winy. Ich
witamina „M”, choć tyle jej ofiarowali, widać była marnej jakości, jeśli biedny
Kopciuszek w ich domu nie rozkwitł jak szlachetna róża, lecz wyrósł na kurwę i
pijaka.

Złe ziarno, dobra gleba

Od dwóch mniej więcej lat prasa europejska zamieszcza artykuły o adopcji
dalekie od ckliwych schematów z witaminą „M” w roli głównej. Weszło bowiem w
życie kolejne pokolenie adoptowanych na początku lat 80. sierot
społecznych. „Nie jest przypadkiem, że to właśnie teraz – pisze „The
Independent” – zaczynamy sobie uświadamiać skalę tego problemu. Podobnie jest z
dysleksją i przemocą domową. 20 czy 30 lat temu ludzie podejrzewali, że te
zjawiska istnieją, ale skala ich była nieznana. Tymczasem okazuje się, że jedna
na pięć adopcji jest nieudana. Zwłaszcza tych dzieci, które przebywały już
jakiś czas w ośrodkach opiekuńczych”.

Wiele adoptowanych dzieci – pisze bez ogródek włoska „La Stampa” – pije,
kradnie i włóczy się i nie ma co już tej kwestii owijać w bawełnę”.

W USA Remi Cadoret przez 20 lat badał dzieci urodzone w rodzinach mających
problemy z prawem, z alkoholem oraz dzieci z rodzin nie mających problemów.
Jedna i druga grupa badanych została oddana do adopcji natychmiast lub w kilka
dni po przyjściu na świat. Okazało się, że dzieci z rodzin bez problemów
wyrosły na ludzi nawet wówczas, gdy adopcyjni rodzice rozwiedli się albo sami
zaczęli mieć kłopoty z narkotykami lub z prawem. Jeśli natomiast dzieci z
rodzin z problemami trafiły do rodzin, które same stały się dysfunkcyjne,
przejawiały zachowanie takie jak kradzież, oszustwa o 500 proc. częściej od
poprzedniej grupy, choć i tu zdarzały się, rzecz jasna, przypadki
pomyślne”. „Wynika z tego – piszą genetycy z Oxfordu Dean Hamer i Peter
Copeland, autorzy książki „Geny a charakter” – że dziedziczone są nie tyle złe
zachowania i agresja, ile podatność na wpływ środowiska. Złe ziarno w jałowej
ziemi obumiera. Złe ziarno posiane w żyznej glebie ma całkiem spore szanse.
Lecz tylko całkiem spore, nie stuprocentowe”.

Rodzice, z którymi rozmawiałam, zwracali uwagę na zastanawiającą okoliczność.
Kradzieże, oszustwa wybuchały lub nasilały się wówczas, gdy dziecko doroślało i
zaczynało mieć własne życie. – Jakby ktoś wymienił mu duszę – powiedziała matka
Antoniego.

„Kiedy dzieci opuszczają dom rodzinny – piszą Hamer i Copeland – są mniej
powodowane lub powstrzymywane tym, co wyniosły z domu. Mogą wybierać sposób
życia. Ich geny nie ulegają zmianie, ale pomagają w tworzeniu sobie środowiska –
dobrego lub złego. To złe środowiska, w którym wychowują się dzieci ze złym
wyposażeniem genetycznym, prowadzą je przed sąd dla nieletnich. Ale to geny
prowadzą najczęściej dorosłych do więzienia.

Rodzice powinni wiedzieć, że pewne procesy, którym podlegają ich adoptowane
dzieci (lecz także i rodzone), nie są prostą funkcją wysiłków wychowawczych,
choćby podejmowanych z wielkim sercem i w najlepszej wierze. I że nie są one
sprawą wyłącznie tych dzieci wolnego wyboru”.

Lek na śmiałość

– Kiedy studiowałam psychologię – mówi mama Adriana i Ewy – nie wiedziałam na
przykład tego, że wpływ dziedziczności na nieśmiałość lub śmiałość jest jedną z
najwyższych stwierdzonych korelacji z wszystkimi aspektami zachowania i prawie
nie zmienia się w ciągu całego życia. Że poczucie ciągłej nudy, niechęć do
monotonii, dramatyczna potrzeba nowych doznań i brak zahamowań jest genetycznie
uwarunkowaną cechą temperamentu.
„Ktoś taki – piszą Hamer i Copeland – nie boi się ryzyka, że go złapią, że
zachoruje albo się uzależni”. Lub też że istnieje na przykład niewątpliwa
predyspozycja genetyczna do popadnięcia w alkoholizm. Mężczyźni blisko
spokrewnieni z alkoholikami pięć razy częściej stają się uzależnieni niż inni.
Biologiczny syn alkoholika wychowany w rodzinie, w której się nie pije, ma taką
samą szansę, jak wynika ze szwedzkich i amerykańskich badań, popadnięcia w
nałóg jak wychowywany przez ojca alkoholika.

Środowisko jest niesłychanie ważną, lecz wszakże nie najważniejszą zmienną w
równaniu życia, choćby z tego tylko powodu, że rodzimy się z określoną
inteligencją i zdolnościami umysłowymi, a także z cechami temperamentu. W
podróży przez życie będziemy jechać w samochodzie określonej marki, którego
parametry techniczne niezależnie od naszych wysiłków wyznaczają nam szybkość i
warunki jazdy.

Powiem „tak”

Przed z górą dwoma laty opublikowaliśmy w „Polityce” cykl artykułów pod
hasłem „Zamknijmy domy dziecka”, starając się naruszyć powszechnie panujący
spokój sumień. Twierdziliśmy, że najgorszym z wyjść jest utrzymywanie domów
dziecka, bo nawet najlepszy

cd II

[Gość: laki]

Lek na śmiałość

– Kiedy studiowałam psychologię – mówi mama Adriana i Ewy – nie wiedziałam na
przykład tego, że wpływ dziedziczności na nieśmiałość lub śmiałość jest jedną z
najwyższych stwierdzonych korelacji z wszystkimi aspektami zachowania i prawie
nie zmienia się w ciągu całego życia. Że poczucie ciągłej nudy, niechęć do
monotonii, dramatyczna potrzeba nowych doznań i brak zahamowań jest genetycznie
uwarunkowaną cechą temperamentu.
„Ktoś taki – piszą Hamer i Copeland – nie boi się ryzyka, że go złapią, że
zachoruje albo się uzależni”. Lub też że istnieje na przykład niewątpliwa
predyspozycja genetyczna do popadnięcia w alkoholizm. Mężczyźni blisko
spokrewnieni z alkoholikami pięć razy częściej stają się uzależnieni niż inni.
Biologiczny syn alkoholika wychowany w rodzinie, w której się nie pije, ma taką
samą szansę, jak wynika ze szwedzkich i amerykańskich badań, popadnięcia w
nałóg jak wychowywany przez ojca alkoholika.

Środowisko jest niesłychanie ważną, lecz wszakże nie najważniejszą zmienną w
równaniu życia, choćby z tego tylko powodu, że rodzimy się z określoną
inteligencją i zdolnościami umysłowymi, a także z cechami temperamentu. W
podróży przez życie będziemy jechać w samochodzie określonej marki, którego
parametry techniczne niezależnie od naszych wysiłków wyznaczają nam szybkość i
warunki jazdy.

Powiem „tak”

Przed z górą dwoma laty opublikowaliśmy w „Polityce” cykl artykułów pod
hasłem „Zamknijmy domy dziecka”, starając się naruszyć powszechnie panujący
spokój sumień. Twierdziliśmy, że najgorszym z wyjść jest utrzymywanie domów
dziecka, bo nawet najlepszy sierociniec jest zły z definicji. Nasi polemiści
grzmieli wtedy: o co wam chodzi, zostawcie domy dziecka w spokoju, a jeśli już
coś chcecie zmieniać, to procedury adopcyjne. Przecież jest tylu wspaniałych
bezdzietnych ludzi gotowych natychmiast otworzyć domy i serca przed sierotami.
Wystarczy uprościć koszmarne procedury, przyspieszyć prace sądów rodzinnych,
nie pieścić się ze złymi matkami i użalać nad ojcami pijakami. Odnosiliśmy się
do tych nawoływań z dużą rezerwą, choć rzeczywiście zdarzają się przypadki, że
z powodu nieludzkiej urzędniczej opieszałości dzieci tkwią latami w
sierocińcach, a mogłyby w ramionach przybranych matek. Staraliśmy się lansować
te pomysły, które zmierzają – jeśli to tylko możliwe – do powrotu osieroconych
dzieci do ich naturalnych rodzin. W takim zresztą kierunku idą kraje zachodnie,
przekonując, że macierzyństwa i ojcostwa można doświadczać jako przyjaciel,
najlepszy na świecie wujek, serdeczna ciocia. Adopcja nie zawsze jest
najlepszym rozwiązaniem – nie dla każdego dziecka i nie dla każdej rodziny,
która chce i może pomóc sierocie.

Kiedy mnie jednak ktoś znowu spyta o radę, czy adoptować dziecko, odpowiem:
zrób to. Adopcja jest mimo wszystko formą rodzicielstwa fascynującą i jednym z
najpiękniejszych w życiu doświadczeń. Nikogo, kto pragnie dziecka, nie
odstraszą żadne prognozy. Chora roślina, którą sadzimy w ogrodzie i która potem
pomyślnie rośnie, cieszy bardziej niż banalna, od początku zdrowa. Rodzicom
powinno się mówić o niebezpieczeństwie takiej decyzji. Przyjdzie im walczyć nie
tylko z chorobą sierocą, lecz także, co się zwykle w rozmowach z nimi pomija,
ze złym bagażem, które mogą wnieść do ich domu przyjmowane dzieci, bo one, na
Boga, nie są białą i czystą sierocą kartą do zapisu działań ratunkowych, na
końcu których jest sukces. Urodziły się już jakieś. W rodzinach, gdzie od
pokoleń przemoc, zbrodnia i wódka są jak powietrze. Oni muszą o tym wiedzieć.

W Polsce od kilku lat jedna trzecia dzieci w sierocińcach przebywa tam tylko z
tego powodu, że ich rodzice nie są w stanie ich wyżywić i otoczyć opieką – sami
nieporadni, zagubieni, zastraszeni, nie radzący sobie z niczym w zmienionym
świecie. To sieroty z biedy. Tylko z biedy. Fortuna adopcji zatoczy się być
może szerokim kołem od lat 40., 50., kiedy to szły do nowych rodzin geny dobre,
a nawet najlepsze – w dzieciach z wojny. Tylko z wojny.

[Gość: laki]

Innymi słowy - czy twoje równanie Triss- dobrzy (genetycznie) rodzice = dziecko
pierwszego gatunku, lub jak wolisz - matka qrwa = córka qrwa, nie jest aby zbyt
proste?

[triss_merigold6]

Za prosto by było. To nie jest równanie raczej prawdopodobieństwo.
Jeśli oboje rodzice mają wysoki iloraz inteligencji, są wykształceni i ambitni
to prawdopodobieństwo, że ich rodzone dziecko skonczy jako śmieciarz po
zawodówce jest mniejsze niż w przypadku dziecka adoptowanego z patologicznej
rodziny gdzie chlanie, bicie, kradzieże i prymitywizm umysłowy były na porządku
dziennym.
W życiu bym nie adoptowała cudzego dziecka z w/w względów (za duże obawy,
ryzyko) + z prostego powodu jakim jest brak umiejętności pokochania nieswojego
dzieciaka. Przynajmniej się nie oszukuję.

[Gość: laki]

> W życiu bym nie adoptowała cudzego dziecka z w/w względów (za duże obawy,
> ryzyko) + z prostego powodu jakim jest brak umiejętności pokochania
nieswojego
> dzieciaka. Przynajmniej się nie oszukuję.

No i gdyby państwo K. mieli taka uczciwość wobec siebie, wobec adopcji, to
Krzyś nie przechodziłby swojego koszmaru. Bo - z winy genetycznej czy nie - to
oni, rodzice, jemu ten koszmar zgotowali.

[Gość: ETna]

A czy wiesz w 100%, że on nie zgotował im koszmaru? Tego nie wiemy. Być może
zawinili państwo K, prawdopodobnie zwiodła ich wyobraźnia, pominięto cos
istotnego w procedurze adopcyjnej, ale nie znając relacji obu stron dobrze by
było być ostroznym z wydawaniem werdyktów.
Niedawno odbyło sie koleżeńskie spotkanie moich kolegw z podstawówki. W 100%
dzieci z tzw. dobrych domów pokończyły studia, mają normalne rodziny. W
większości koledzy ze środowisk parapatologicznych lub patologicznych w jakis
sposób otarły się o patologię ( choć jeden z nich ukończył studia i jest
alkoholikiem z dyplomem magistra). A więc chyba jednak geny maja coś do
powiedzenia!

[magic00]

Różnie się zdarza. Ja też świeżo po spotkaniu klasowym. Jeden kolega z rodziny
patologoicznej wyrósł na porządnego pana dyrektora, męża i ojca. A taki drugi,
z dobrej, zdolny, obija się i żadnych studiów nie może skończyć.

[Gość: manna]

Gość portalu: ETna napisał(a):

> A czy wiesz w 100%, że on nie zgotował im koszmaru? Tego nie wiemy

Błagam Cię nie przekraczaj pewnych granic! To dwoje dorosłych ludzi
zaadoptowało maleństwo i wszystko było w ich rękach! Cała sytuacja jest
wyłączną winą państwa K, tym, co działo się później w żaden sposób nie można
winić chłopca. Jeśli w jakikolwiek sposób utrudniał im życie - sami do tego
doprowadzili. Urodzili własne dziecko informując jednocześnie Krzysia o tym że
jest adoptowany. Dla mnie to szczyt nieodpowiedzialności, nie mogli go bardziej
pozbawić poczucia własnej wartości. W tym momencie powinni się zacząć starać
potrójnie, może by coś z tego wyszło...Sugerowanie że chłopiec zgotował im,
biednym, koszmar jest po prostu śmieszne.

eee...tam.....

[Gość: Gosia samosia]

W 100%
> dzieci z tzw. dobrych domów pokończyły studia, mają normalne rodziny. W
> większości koledzy ze środowisk parapatologicznych lub patologicznych w jakis
> sposób otarły się o patologię ( choć jeden z nich ukończył studia i jest
> alkoholikiem z dyplomem magistra). A więc chyba jednak geny maja coś do
> powiedzenia!

gucio geny. Srodowisko owszem.
twoi koledzy wszak nie zostali adoptowani- wychowywali sie w takim a nie innym
srodowisku- widzac ze wszyscy kradna nie sztuka sie stac zlodziejem czyz nie?

Etna nie popelniaj bledow logicznych....

[Gość: tez mama]

Cos mi sie wydaje ,ze gosc ETna chyba tez byla w takiej sytuacji, bo bardzo
dobrze rozumie adoptowanych rodzicow ,wspulczuje im .Krzysiu kochanie moze
jeszcze trafisz do normalnych ludzi ktorzy cie pokochaja za to ,ze jestes z
nimi,bo ta twoja ostatnia rodzinka lacznie z dziadkami NIE NORMALNA SNOBY!!!

[Gość: aga]

Triss, daj juz spokoj - nie chcesz adoptowac -ok. Ale te wywody nam daruj.

[Gość: Dosia]

Zycze Ci Triss, zebys urodzila idealne, pod kazdym wzgledemm, dziecko. Mam
nadzieje, ze badania prenatalne, ktore planujesz (badz juz wykonalas) i niechec
do adoptowania obcego uchroni Cie przed dzieckiem debilem, psychopata i
morderca. Wszakze wszystko sobie wykalkulowalas. Wiesz co chcesz - a wiem, ze
nie chcesz ani uposledzonego, ani obcego - po prostu dziecko ideal.

Nie zycze Ci tego, ale mysle, ze zycie w pewnym momencie Ci tak dokopie, ze Ci
szczeka opadnie.

[Gość: Agna]

triss, Etna, bardzo serdecznie Wam współczuję poglądów dotyczących adopcji,
bardzo mi przykro, że jesteście źródłem takich poglądów dla swoich dzieci :-
(((((((((( i bardzo mi smutno, że ten artykuł wywołał po raz kolejny ten
ciemnogrodzki schemat: "dziecko adoptowane - geny mordercy i alkoholika" :-((((

z drugiej strony jestem zaskoczona, z jakich wspaniałych genów się wywodzicie,
nie ma u Was w rodzinach, wśród przodków, jak rozumiem nikogo, kto pił, był
chory psychicznie etc. serdecznie gratuluję! podczas szkolenia w ośrodku
adopcyjnym wśród 10 par z naszej grupy ŻADNA nie była pod tym względem
zupełnie "czysta" - zawsze się jakiś wujek alkoholik albo inny "rozrabiaka"
znalazł, trzeba tylko było szczerze popatrzeć na swoją rodzinę...

jeżeli dzieci biologiczne i adoptowane kocha się inaczej tylko z tego względu
(bo że każde dziecko kocha się jakościowo inaczej, to jasna sprawa, chodzi mi
o "natężenie" miłości) to jest to już problem sam w sobie! a mówię to jako
matka trójki dzieci, oczekująca na czwarte!

nasjłuszniejsze wydaje mi się to, co któraś z dyskutantek napisała powyżej -
dobre, spokojne wychowanie, bez nieustannego pobłażania, bo "sierotka",
bycie "wystarczająco dobrym rodzicem" dla każdego dziecka - adoptowanego (po
odpowiednim przygotowaniu w ośrodku i kwalifikacji przez taki ośrodek, bądź
biegłego sądowego), czy urodzonego w ogromnej większości wypadków wystarczy...

[Gość: ETna]

To może mając tak wielkie serce zaadoptuj dziecko niechciane i odrzucone
zamiast rodzić własne. Bo przecież to takie szlachetne i Twoim zdaniem, kocha
się tak samo. Tylko wybierz koniecznie złotowłosego chłopczyka, którego tatus
odsiaduje wyrok za morderstwo, dziadek się zapił a mamuśka jest prostytutką.
Kochaj go nawet gdy będzie się znęcał nad Twoimi dziećmi, płać za kolejne
zniszczone samochody i powybijane szyby, biegaj po psychologach, pedagogach i
korepetytorach bo nie chce się uczyć.

[Gość: Agna]

Etna, nie doczytałaś. Właśnie to robię (wiem co nieco o biologicznych), ale
Szymek nie rozbija samochodów, ani nie bija starszego rodzeństwa, bo
wychowujemy go, a nie chowamy. Nie jesteśmy szlachetni, jesteśmy normalni. A
Szymek ma piękne złote włoski, jak jego starszy nieadoptowany brat.

[risto2004]

To może mając tak wielkie serce zaadoptuj dziecko niechciane i odrzucone
> zamiast rodzić własne. Bo przecież to takie szlachetne i Twoim zdaniem, kocha
> się tak samo. Tylko wybierz koniecznie złotowłosego chłopczyka, którego tatus
> odsiaduje wyrok za morderstwo, dziadek się zapił a mamuśka jest prostytutką.
> Kochaj go nawet gdy będzie się znęcał nad Twoimi dziećmi, płać za kolejne
> zniszczone samochody i powybijane szyby, biegaj po psychologach, pedagogach i
> korepetytorach bo nie chce się uczyć.

NO TERAZ TO JUŻ WSZYSTKO ROZUMIEM!!!CZYTAJĄĆ TWOJE POSTY NABIERAM WIELKIEGO
SZACUNKU DO TWOICH RODZICÓW!!!
za to oczywiście ,że Cię nie oddali
no chyba że jesteś wyjątkowo ładna bo mądra to na pewno nie!!!

[Gość: gosia]

risto2004 napisała:

> To może mając tak wielkie serce zaadoptuj dziecko niechciane i odrzucone
> > zamiast rodzić własne. Bo przecież to takie szlachetne i Twoim zdaniem, ko
> cha
> > się tak samo. Tylko wybierz koniecznie złotowłosego chłopczyka, którego ta
> tus
> > odsiaduje wyrok za morderstwo, dziadek się zapił a mamuśka jest prostytutk
> ą.
> > Kochaj go nawet gdy będzie się znęcał nad Twoimi dziećmi, płać za kolejne
> > zniszczone samochody i powybijane szyby, biegaj po psychologach, pedagogac
> h i
> > korepetytorach bo nie chce się uczyć.
>
> NO TERAZ TO JUŻ WSZYSTKO ROZUMIEM!!!CZYTAJĄĆ TWOJE POSTY NABIERAM WIELKIEGO
> SZACUNKU DO TWOICH RODZICÓW!!!
> za to oczywiście ,że Cię nie oddali
> no chyba że jesteś wyjątkowo ładna bo mądra to na pewno nie!!!
>

dopisuje się

[Gość: gosieńka]

Przeczytałam przed chwilą i jestem przerażona.Brak mi słów i dlatego nie
napiszę dużo.Moi sąsiedzi mają pieski,którymi zajmują się,póki zwierzątka są
małe.Później mało ich obchodzi los tych stworzonek.Krzyś jest takim pieskiem-
znudził się właścicielom i go oddali.Przypomina mi się nowelka "Dobra pani"
Orzeszkowej-tam była chyba podobna historia.Nie chciałabym leczyć się u państwa
K. To chorzy ludzie-nie powinni funkcjonować w społeczeństwie. O ile wiem, w
Polsce nie ma wypożyczalni dzieci! Makabra!!!

[the_dzidka]

Na postępowanie tych ludzi nie ma _żadnego_ usprawiedliwienia, o tłumaczeniu
nie mówiąc. Żadnego. Żadnego gadania o tym, że dziecko było "trudne", czy
o trudnej sytuacji między małżonkami, czy o fakcie posiadania własnego
potomstwa.
Kiedy się bierze na wychowanie dziecko, bierze się je z całym dobrodziejstwem
inwentarza, ze wszystkimi możliwymi konsekwencjami. Nie ma tak, że kiedy coś
nie pasuje (cokolwiek), można je oddać. Nie ma wolnego od bycia rodzicem. Jeśli
się już nim jest, to na zawsze, niezaleznie od tego, jakie dziecko
się "otrzymało". Koniec, kropka. Nie ma żadnego "ale".
Dziecko adoptowane, czy po prostu dziecko z Domu Dziecka nie może być - a
często jest - uważane za jakiś ersatz biologicznego potomka, czy "prezent na
rocznicę ślubu" (?!?!?!?!)
Znajomy dyrektor takiej placówki opowiadał mi, że ludzie często chcą "wziąć
dziecko na święta" i dzwonią z taką propozycją do niego. Odpowiada im zawsze
tak samo: "My nie jesteśmy placówką wynajmującą dzieci na święta".
Trudno zdobyć się na jakikolwiek komentarz odnośnie samych państwa K. Słowa,
cisnące mi się na usta, niewątpliwie niczego nie zmienią, a za to mnie pokażą w
niezbyt korzystnym świetle ze względu na ich niesłownikowe pochodzenie.
Dodam jeszcze tyle, że nie rozumiem wypowiedzi osób starających się w
jakikolwiek sposób usprawiedliwić posunięcie państwa K. Jak powiedziałam, są
rzeczy, przed którymi umysł się zamyka, a na które nie ma usprawiedliwienia. W
żadnej sytuacji.

[laki_zalogowana]

Qrcze, the dzidka, z ust mi wyjęłas.

Dziecko guzik obchodzi, czy spełnia wyobrażenia rodziców, czy nie. Ono chce by
kochane i jest wobec swoich katów lojalne az do bólu. Autorka wspomina o
przywiązaniu Krzysia do swojej siostry, pisze o kłamstwach jakie Krzyś
wymyślał, żeby usprawiedliwić swoich rodziców. Czy tak postępowałby genetyczny
bydlak? dziecko kocha i ufa do końca, bezwarunkowo.

[Gość: Ula-la]

Jestem trochę zdruzgotana polskim "ciemnogrodem"... Szkoda, że moje adoptowane
dziecko (które nie będzie musiało nam okazywać wdzięczności !!!) będzie
spotykało na swojej drodze takie osoby i ich podobnie wychowane (?) dzieci...
Oby jak najrzadziej...
I jeszcze jedno - jestem zniesmaczona waszym poczuciem "wyższości genetycznej".
Naprawdę tak myślicie ? Ża wasze rodziny od wielu pokoleń są czyste jak łza " ?
Że nie ma żadnych wstydliwych tajemnic ? Jeżeli macie takie poglądy jak
przedstawiłyście, to mogę się założyć, że nie możecie mieć takiej pewności. Bo
takie poglądy lęgną się na podatnym gruncie - w rodzinach które chcą coś
zatrzeć, zatuszować w swojej przeszłości...
A historia Krzysia po raz kolejny utwierdza mnie w przekonaniu jak ważne jest
przygotowanie do adopcji - nie tylko emocjonalne, ale i psychologiczne. I po
prostu zwykła dojrzałość. Prezent na rocznicę... Wstrząsające...

[Gość: KAsiabasia]

Brawo Agna,
Mój Adoptuś też nie tłucze Urodzynka a to rodzeństwo biologiczno-adopcyjne.
Etna, a skąd wiesz, że nie da się pokochać dziecka adopcyjnego jak
biologicznego? Z własnego doświadczenia? Bo ja z własnego mogę napisać, że się
DA!!!!!
Co do "dobrych domów" heheheh, nie mam ochoty stawiać moim synom jakichś
wygórowanych żądań. Jak będą chcieli to będą studiować ,a jak nie to nie.
Hydraulicy i sprzątaczki tez są potrzebni.
Gwoli ścisłości: my - rodzice i nasi rodzice - dziadkowie owszem po studiach i
z tytułami. I całkiem przyjemnie nam się żyje. Ale nie uważamy się za pępek
świata. Może dlatego jesteśmy normalni/ Ulala-całooski.

[triss_merigold6]

Czy ciemnogrodem jest stwierdzenie "dzieci dziedziczą po przodkach skłonności
do nałogów, temperament, cechy charakteru, inteligencję, predyspozycje"?
Szczerze wątpię.
Widzisz to co chcesz widzieć, bo sama masz adoptowane dziecko i być może
obawiasz się, że geny patologicznej rodziny kiedyś się odezwą - mimo Twoich
najlepszych chęci i starań. Twoje adoptowane dziecko nie jest w niczym lepsze
ani gorsze od innych dzieci i będzie spotykać na swej drodze różnych ludzi.
Oceniane będzie nie przez pryzmat adopcji tylko tego co sobą reprezentuje i
jakim jest człowiekiem. Sądzisz, że nieuctwo i złodziejstwo należy wybaczać bo
dziecię adoptowano w młodości?
Nie mam poczucia "wyższości" genetycznej, nawet o tym nie pomyślałam. Mam
natomiast jaką taką wiedzę o własnej i męża rodzinie. Znam własne korzenie.
Wiem, że nikt nie siedział w więzieniu, nie pił, nie był hazardzistą. O
rodzinie cudzego dziecka wiedziałabym tyle ile uznano by za stosowne powiedzieć
w ośrodku adopcyjnym. Twoja hipoteza dotycząca rzekomego "ukrywania"
przeszłości przez osoby mające wątpliwości co do sensowności adopcji we własnym
przypadku utwierdza mnie w przekonaniu, że bardzo chcesz coś sobie i innym
udowodnić...

[Gość: KAsiabasia]

Triss, przy całym szacunku, wiesz tyle o przodkach. ile uznano za stosowne ci
powiedzieć. To samo mogę ja powiedzieć o swojej rodzinie , czy rodzinie mojego
mężą.
Nie twoerdzę, że nie będę miałą problemów. Mój biologiczny synek już chciałsię
wyprowadzić, ale to nie powód aby twierdzić ze wszystkie dzieci chcą, nie?

[triss_merigold6]

No, o swoich rodzicach coś niecoś wiem. :)) To, że dziecko chce się wyprowadzić
to chyba dość normalna faza i raczej zdrowa IMHO.
Wracając do tematu: uważam, że rodzicielstwo adopcyjne jest trudniejsze.
Właśnie rodzicielstwo a nie "sprawowanie opieki" czy "przyjęcie na wychowanie"
i ludzie pragnący adoptować dziecko powinni zdawać sobie sprawę także z
mozliwych porażek. Nie traktuj tego jak usprawiedliwienia ludzi z artykułu,
proszę.

[Gość: troll nie troll]

Merigold wyzej napisalas, ze chlopiec juz teraz nie powinien trafiac do zadnej
rodziny. Rozumiem, ze IYHO chlopiec jest juz spisany na straty i nalezy go
olac, a moze od razu gdzies zamknac i jakos unieszkodliwic?

Kompletny brak inteligencji emocjonalnej i elementarnej wrazliwosci. Zycie bywa
przewrotne - mimo twoich yntelygenckich genow plod moze wyrosnac na tepego
przyglupa albo sadystycznego psychopate. Nigdy nie ma pewnosci.

[Gość: Kaśka Jarecka]

Jak rozumiem przestudiowałaś dokładnie drzewo genealogiczne wybranka na swego
męża jeszcze przed tym jak podjęłaś decyzje o związku małżeńskim i ewentualnym
spłodzeniu potomstwa? W genetyce zdarzają się też różnego rodzaju anamalia, a
niektóre geny przechodą mutacje. Czy aby wzięłas to wszytko pod uwagę?

[Gość: Aga]

czyli wg Ciebie skłonność do hazardu też jest dziedziczna?

[Gość: g]

ty masz meza? a ktorego?
bo cos pisałas ze masz faceta a nie meza
i ktorego z kolei bo twoje zwiazki nie wyszły?

[risto2004]

jak to dobrze,że Twój list znalazł się w tej dyskusji.
Nie będę rozpisywać się na ten temat-mam identyczne poglądy i szczerze mówiąc
gdyby nie to forum, do głowy by mi nie przyszło,że znajdzie się choć jedna
osoba która "rozgrzeszy" rodziców Krzysia.
Dziecko to nie jest "psi obowiązek" ale podróż, w którą wyrusza się do końca
życia i nikt nigdy nie da nam gwarancji,że ono będzie mądre,śliczne i zdrowe.

[Gość: Patriot]

Ci rodzice to debile... Jeżeli chce się adoptować to na całe życie, a nie do
czasu jak zabawka się znudzi, przecież to jest człowiek... szkoda słów...

LUDZIE, NIE MACIE POJĘCIA...!!!

[Gość: s]

co to znaczy dziecko z przeszłością, pokaleczone psychicznie, trudne,
pobudliwe, niewyuczalne ...cudze
łatwo jest oskarżać wyrodnych adopcyjnych rodziców
ale...
ale zastanówcie sięjakie szkolenie, jaka pmoc jest w stanie przygotowac
najcierpliwszych ludzi na wychowywanie dzieci uszkodzonych ...bo ONE SA
USZKODZONE i kazdy kto ma kontakt z tzw. bidulami, osrodkami adopcyjnymi Wam to
potwierdzi
nie łudxcie się, że spragnieni dziecka ludzie potrafia poradzić sobie z
dzieckiem nadpobudliwym, zaburzonym socjalnie itp.
ONI PRÓBUJĄ LATAMI WALCZA , STARAJA SIĘ
ale im nie wychodzi
- własne MUSISZ WYCHOWYWAĆ, ale cudze mopzna prawnie oddać ...więc oddaja z
bezradności
Znam młazeństwo, które na noc barykaduje się przed trójka adoptowanego
rodzeństwa ..po kilku latach zycia nadzieja, że dobrocia potrafia skłonić ich
do współpracy
...nie skłonili ...boja się dzis o własne zycie...ale wstyd, poczucie winy
obowiązku itp. nie pozwala im na oddanie dzieci do domu dzieca

[Gość: WODNIK 53]

Ty chyba jesteś chory (a). Decydując się na adopcję to DZIECKO jest TWOJE, nie
obce. Jeśliś tego nie zrozumiała (ł) toś niegodny (a) nazwy czlowieka dorosłego
i dojrzałego. Ale zycie takich wypierdkow tak samo potraktuje w przyszlośći.
Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. Życzę tym "lekarzom" tego samego od ich
naturalnie zrodzonej córki. Howgh.....

[Gość: s]

a Ty jesteś po prostu niekulturalny
wole być w Twoich oczach chora, niż chamem jak Ty ;-)

[anulex]

Nie wszyscy, ktorzy maja kontakt z osrodkami adopcyjnymi potwierdza, ze dzieci,
ktore tam przebywaja, sa uszkodzone. Osobiscie znam pania, ktora pracuje w
takim osrodku i nigdy by czegos takiego nie powiedziala. Mam nadzieje, ze
potwierdzi niewielu, bo ludzie myslacy w ten sposob mogliby rzeczywiscie
dzieci "uszkodzic".

[Gość: mika]

jak można powiedzieć, że dziecko-człowiek jest uszkodzone.!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[radulska]

No i bardzo się cieszę, że w komentarzach do artykułu wypłynął wątek obciążeń
gentycznych sierot społecznych. Kiedy czytałam artykuł w WO od razu przypomniał
mi się cytowany tu przez czytelniczki artykuł Barbary Pietkiewicz. Problem
rzeczywiście wydaje się być tabu, bo nie przypominam sobie aby od czasu jego
ukazania się (2000 rok), ktokolwiek w mediach kontynuował temat. Czy WO będą
chciały się tym zająć?
Nie chodzi o to, aby znależć argument do obrony opisywanego tu (karygodnego)
zachowania Państwa Doktorostwa. Nie chodzi też o to, aby masowo zniechęcać do
adopcji. Chodzi o to, żeby osoby które chcą adoptować dzieci podejmowały swą
decyzję dysponując możliwie pełną informacją. Takie debaty, nie są bezbolesne i
proste, ale myślę, że dla wielu mogą być oczyszczające,a w społeczeństwach w
których nasilają się problemy z bezpłodnością - po prostu niezbędnie potrzebne.

[Gość: Kasiabasia]

Radulska, nic więcej dodać nic ująć! Brawo. To, myślę, najważniejsze. Mieć
pełną informację. Niestety jest jeszcze problem niekompetencji niektórych
ośrodków adopcyjnych. Ja trafiłam na bardzo dobry, ale jednak wcześniej byłam w
innym. Różnica - jak Hilmalaje. No i brak, generalny, literatury na ten temat.
Te kilka pozycji to wciąż kropla w morzu p[otrzeb.

[Gość: Lena]

Wierzę w obciążenia genetyczne ale dla tych, którzy uważają je za decydujące w
życiu człowieka mam pytanie : Kto z Was decydując się na własne dziecko
sprawdził swoją i męża rodzinę pod tym kątem? Kto wiedząc o jakimś złodzieju,
agresywnym człowieku, alkoholiku, opóźnionym umysłowo członku którejkolwiek
rodziny zdecydował się na bezdzietność? Kto patrząc na niezbyt bystrą własną
ciotkę lub wujka męża pomysli, że jego dziecko właśnie może być takie?

[Gość: Dosia]

Dziecko Triss bedzie idealne. To Ty nie wiesz, ze ona z najlepsiejszych genow
zrodzona? Poza tym na wypadek malej "wpadki genetycznej" Triss sie juz
przygotowala - badania prenatalne okazuja sie bardzo przydatne, gdy natura
splata figla i pomimo tych superanckich genow plod okaze sie np. dzieckiem z
zespolem Downa. Wtedy do kosza. Triss juz sobie wszystko obmyslila. Ona nie w
ciemie bita. Zastanawia mnie tylko po co te badania, skoro u niej same
najlepsze geny - wady genetyczne sie nie zdazaja.

Triss pewnie bardzo zaluje, ze badania prenatalne nie powiedza jej, czy jej
dziecko bedzie tak inteligentne jak ona sama, czy niefartownie bedzie malo
rozgarnietym debilkiem. Nie powiedza jej o jego morderczych sklonnosciach
(pardon - przeciez w jej rodzinie to sie NIE ZDARZA - to sie zdarza innym,
marginesowi spolecznemu, dzieciom z domu dziecka - no przeciez!). No bo moglaby
sie zawczasu przygotowac i urodzic tylko takie madre, sliczne i zagraniczne...

Powodzenia.

[Gość: Lena]

Nie "piję" do Triss. Zdaję sobie sprawę, że na pewne tematy raczej nie powinni
się wypowiadać ludzie nie mający pojęcia o temacie. Jesli ktoś powie, że 6-8 -
letnie dziecko może być winne rozwiązania adopcji to na 99% jestem pewna, że ta
osoba nie ma własnych dzieci i pojęcia o ich wychowaniu /nie "chowaniu" ani
tresowaniu/. Piszę na 99% bo i osoby mające własne dzieci o wychowamiu i
psychice dzieci też nie miewają pojęcia /znałam pana który o własnych wtedy 7-
letnim dziecku mówił, że jeśli nie spełni jego oczekiwań to grosza żonie nie
da "na gówniarza", wymagał od dziecka wdzięczności za to, że daje mu jeść i
ubranie/. Jest wiele osób które nie powinny mieć własnych dzieci, część z nich
pewnie "zreklamowałaby" własne dziecko gdyby miała do kogo a że nie ma to "musi
się męczyć".
Każdy przecętnie inteligentny człowiek o normalnej empatii zdaje sobie sprawę
jak sam poczułby się gdyby np. jego rodzice powiedzieli mu, że nie jest ich
dzieckiem ale dzieckiem adoptownym. Wystarczy zstanowić się co by sam zrobił. A
gdyby był zupełnie bezbronnym kilkulatkiem? Pomijam już samą formę
zakomunikowania tego. Każdy normalny człowiek wie, że z dzieckiem mogą się
zacząć problemy i powinien je przewidzieć. Być może "rodzice" Krzysia liczyli
na to, że dziecko ucieszy się, że nie mieszka w domu dziecka i z wdzięczności
do nich bedzie "słodkim dzieckiem". A wydawałoby się, żę taka głupota nie
istnieje.

[Gość: mac]

to straszne ze to dziecko tak potraktowano, miejmy nadzieje ze nowi rodzice
obdarza to dziecko miloscia w gazecie jarocinskiej gj.com.pl byl z okyji dnia
matki super artykul wlasnie o malzenstwie nielekarzy ktorzy tez adoptowali
rodzenstwo - 2 dziewczynki z rodziny patologicznej, obdarzyli miloscia i sa
szczesliwi a dzieci z nimi

[Gość: 16latka]

Mnie jak przeczytałam ten artykuł po prostu zszokował.. Nie można sobie dziecka
adoptować a później oddać jakby nigdy nic.. Tym bardziej po 6 latach! Przecież
oczywiste było że mały się do nich przywiąże bardzo.. A Ci hmm rodzice? Czy oni
przez te 6 lat nie pokochali małego? Co oni do niego czuli,że po 6 latach bez
bólu i z premedytacją, ( mowiąc ze dziecko stwarzało problemy) po prostu je
oddali.. Ja tego nie mogę pojąc.. Jaki biedny musi być ten chlopak.. I nie
dziwie się ze teraz są z nim problemy wychowawcze.. Jesli przez tych ludzi był
tak traktowany.. (w artykule wspomniane było ze byl bity) .. Mam nadzieje ze
maly znajdzie prawdziwą kochającą go rodzinę.. A co do tamtych to moze ich
coreczka zapyta kiedys " co sie stało z moim braciszkiem.." Ciekawa jestem co
odpowiedzą.

[zalotnica]

Gość portalu: 16latka napisał(a):
> co do tamtych to moze ich
> coreczka zapyta kiedys " co sie stało z moim braciszkiem.." Ciekawa jestem co
> odpowiedzą.

Coreczka z pewnoscia nigdy sie o tym nie dowie, a jesli juz to
zupelnie przypadkowo, a zapytani rodzice opowiedza po raz kolejny
znana juz nam bajeczke.
Bardzo chcialabym uslyszec opowiesc widziana oczyma Krzysia, ale
musi uplynac sporo czasu, aby on ponownie komus zaufal i
otworzyl sie. Raz juz zostal oszukany i nie tak latwo bedzie mu
zaufac zupelnie obcym ludziom. Dla niego istnieja tylko jedni rodzice,
a Ci oddali go do przytulka, on jeszcze w pelni przeciez nie rozumie
slowa "adopcja".
Zycze Krzysiowi, aby jak najszybciej znalazl kochajaca go rodzine, byc
moze tylko wtedy uda mu sie odzyskac rownowage psychiczna.

[Gość: ETna]

A ja bardzo bym chciała usłyszeć opowieść wszystkich zainteresowanych stron -
również rodziców, sąsiadów, wychowawczyni z przedszkola , no i oczywiście
dziecka. Powtarzam, nie bronię państwa K, ale nie znając relacji wszystkich
zainteresowanych wydawanie werdyktu jest co najmniej problematyczne.

[risto2004]

"Powtarzam, nie bronię państwa K, ale nie znając relacji wszystkich
zainteresowanych wydawanie werdyktu jest co najmniej problematyczne."

ETna to nie jest zwykła sprawa karna np o kradzież czy włamanie.
Rodzice biorąc dziecko nie mogą z żadnego powodu zrezygnować z niego (co do
tego mają Panie przedszkolanki czy sąsiedzi???!! Oszalałaś?? Czy Twoi rodzice
kontaktowali się w trudnych sprawach z sąsiedztwem??
Dzieci to nie cukierkowe zjawiska z reklam lizaków i danonkow do jasnej
cholery!!!
RODZĄ SIĘ CHORE,BRZYDKIE MOŻE I NIEGRZECZNE ALE CZY TO JEST POWÓD ŻEBY JE
ODDAWAĆ??!!
brak mi słów gdy to czytam!!!
przecież to nie może być tak!!!
Dziecko to nie małożonek z którym możesz się rozwieść!!
To osoba którą "stwarzasz" którą powołujesz do życia i TYLKO ŚMIERĆ MOŻE CIĘ
ZWOLNIĆ Z TEGO OBOWIĄZKU!!!!!!
a Ty wyjeżdżasz tu z jakimiś obiektywnymi racjami i werdydktami ?!!
ZASTANÓW SIĘ!!

[Gość: Lena]

Dla mnie wystarczającą "obiektywną prawdą" jest fakt, że sąd nie rozwiązał
adopcji a odebrał "rodzicom" prawa rodzicielskie i obciążył ich alimentami w
wysokości 1500 zł miesięcznie. Teraz mogą tylko modlić się /jeśli umieją/ by
znalazł nową rodzinę adopcyjną bo wtedy oni będą zwolnieni z alimentów.
Moim zdaniem po urodzeiu własnego dziecka gdy powiedzieli Krzysiowi, że nie
jest ich dzieckiem zaczęły się z nim problemy, oni zwolnieni
od "kochania" /przecież do kochania mają już swoje/ "wychowywali" dziecko
zanymi sobie metodami czyli biciem. Krzyś był jeszcze bardziej niegrzeczyny i
do tego agresywny /agresja rodzi agresję a otrzymaną trzeba gdzieś oddać/ co
wzmogło jeszcze bardziej sposoby karania uskuteczniane przez "rodziców". W
pewnym momencie - przypuszczam - wystraszyli się, bo w Szwecji za takie
zachowania można trafić do więzienia. Być może nawet w przedszkolu szwedzkim
ktoś już zorientował się w sposobie postępowania z nim przez rodzinę i to
zdecydowało o ich działaniu. W normalnych krajach przedszkole ma psychologa a
psycholog doskonale wie na co trzeba zwrócić uwagę gdy dziecko jest agresywne w
grupie rówieśników. Może i sąsiedzi coś wiedzieli.

[Gość: Lena]

Dla mnie wystarczającą "obiektywną prawdą" jest fakt, że sąd nie rozwiązał
adopcji a odebrał "rodzicom" prawa rodzicielskie i obciążył ich alimentami w
wysokości 1500 zł miesięcznie. Teraz mogą tylko modlić się /jeśli umieją/ by
znalazł nową rodzinę adopcyjną bo wtedy oni będą zwolnieni z alimentów.
Moim zdaniem po urodzeiu własnego dziecka gdy powiedzieli Krzysiowi, że nie
jest ich dzieckiem zaczęły się z nim problemy, oni zwolnieni
od "kochania" /przecież do kochania mają już swoje/ "wychowywali" dziecko
zanymi sobie metodami czyli biciem. Krzyś był jeszcze bardziej niegrzeczyny i
do tego agresywny /agresja rodzi agresję a otrzymaną trzeba gdzieś oddać/ co
wzmogło jeszcze bardziej sposoby karania uskuteczniane przez "rodziców". W
pewnym momencie - przypuszczam - wystraszyli się, bo w Szwecji za takie
zachowania można trafić do więzienia. Być może nawet w przedszkolu szwedzkim
ktoś już zorientował się w sposobie postępowania z nim przez rodzinę i to
zdecydowało o ich działaniu. W normalnych krajach przedszkole ma psychologa a
psycholog doskonale wie na co trzeba zwrócić uwagę gdy dziecko jest agresywne w
grupie rówieśników. Może i sąsiedzi coś wiedzieli.

[Gość: KAsiabasia]

Lena, w prawie polskim jest instytucja adopcji pełnej nierozwiązywalnej (zwanej
całkowitą) . I w przypadku jeżeli adopcja Krzysia taka była sąd NIE MOŻE jej
rozwiązać. Rozwiązywalna jest tylko adopcja pełna (paradoksalnie) ale bez
przymiotnika - nierozwiązywalna lub niepełna.
Dzika - bardzo mi isę podoba komentarz, który zamieściłaś.
Pamiętam też jeszcze jedno zdanie, któe mi utkwiło : Adopcja jest rozwiązaniem
dla WSZYSTKICH porzuconych dzieci, jednak nie dla WSZYSTKICH bezdzietnych
małżeństw. I tego się trzymam (urodziłam synka w 1998 r. i adoptowałam w 2004
drugiego):)))))))))

[Gość: ETna]

Wiesz, jestem już bardzo dorosła i moi rodzice nie maja powodu konsultować się
z sąsiadami w jakiejkolwiek sprawie, no może żeby rzucili okiem na ich dom, gdy
są nieobecni.
Wbrew temu co mówisz o dzecku, stosunkach panujących w rodzinie, patologiach
wiele moga powiedzieć zarówno przedszkolanki jak i sąsiedzi.
To przedszkonanki wiedzą co dziecko wynosi z domu, czy ma lęki, czy jest
pobite, czy otwarte, co mówi, jak sie zachowuje. Wprawne oko przedszkolanki
wychwyci szybko wszelkie nieprawidłowości. I sądzę, że wiele mogłyby one
powiedzieć.
Nie kto inny jak sąsiad bywa mimowolnym świadkiem tego co dzieje się pod
bokiem. Słyszy awantury, widzi jak zachowuje sie dziecko, może zaobserwować
wzajemny stosunek poszczególnych członków rodziny. Inaczej opowie sąsiad o
wesołych chłopcach grających na podwórku w piłke, inaczej o ich równolatkach
mordujących kocięta.

Już zawsze...

[the_dzidka]

> Powtarzam, nie bronię państwa K, ale nie znając relacji wszystkich
> zainteresowanych wydawanie werdyktu jest co najmniej problematyczne.

Zdecydowałam się zacytować tutaj opinię osoby, która też przeczytała ten
artykuł. Mam nadzieję, że nie będzie miała mi za złe. A jeśli będzie miała, no
cóż... poproszę ja o wybaczenie.

"Ludzie zapomnieli o tej prawdzie..."
Dziwimy się, gdy ktoś porzuca psa, bo urósł i są z nim problemy. Jest
nieodpowiedzialny, nieludzki – komentujemy. A co powiemy gdy ktoś porzuca, no
nie porzuca tylko oddaje dziecko. Oddaje dziecko do pogotowia opiekuńczego, bo
dzieciak stwarza problemy. Przeczytałam właśnie w Wysokich Obcasach artykuł
kobieta.gazeta.pl/wysokie_obcasy/1,53664,2125995.html o chłopcu oddanym
do pogotowia opiekuńczego przez adopcyjnych rodziców, po tym, gdy urodziło im
się ich własne dziecko. Krzyś sześć tak był w , wydawać się mogło, normalnej
rodzinie. I nagle został potraktowany jak przedmiot zwracany w ramach
reklamacji. Decyzja o adopcji jest niewątpliwie jedną z trudniejszych.
Podziwiam ludzi, którzy decydują się na adopcję, a następnie tworzą normalną
rodzinę, z problemami typowymi dla rodziny. Doskonale wiem, jak trudno jest
kochać swoje własne dziecko, gdy zaczyna sprawiać kłopoty... Ile człowiek ma
pytań, wątpliwości, za czyje grzechy, dlaczego?
Próby tłumaczenia zachowania tych rodziców nie trafiają do mnie w żaden
sposób. Że zostali bez pomocy (w co akurat trudno uwierzyć – że niby para
lekarzy to tacy zagubieni, bezradni ludzie), że sobie nie radzili. Podobne
argumenty zdarza się słyszeć gdy rodzice nie radzą sobie z własnym dzieckiem,
gdy problemy ich przerastają i porzucają dzieciaka. Może nie w sensie
dosłownym, bo ma u nich miejsce do spania, ale tylko tyle. Poza tym obojętność
i samotność. Po prostu jedni ludzie dorastają do tego by być rodzicami, inni
nigdy nie. I to bez względu na to czy dziecko jest adoptowane czy urodzone. To
co spotkało małego Krzysia (i niestety nie tylko jego) jest dla mnie
niewyobrażalne.
Ciekawa jestem, jak tamta para zareaguje na ewentualne problemy z wychowaniem
córeczki, czy kiedykolwiek powiedzą jej, że miała brata, którego oddali bo był
niegrzeczny. A może córeczkę też oddadzą, gdy nie spełni ich oczekiwań?
Niestety, żadne badania, żadne testy nigdy do końca nie ujawnią ludzkiej
natury, poziomu odpowiedzialności.
Gdy czytałam ten artykuł cały czas miałam w głowie jedną myśl, taką prostą, z
mojej ukochanej książeczki:
Ale jeśli mnie oswoisz, będziemy siebie nawzajem potrzebować. Ja stanę się dla
ciebie jedynym na świecie.
(...)Ale jeśli mnie oswoisz, moje życie nabierze blasku słońca. Poznam dźwięk
kroków różniących się od wszystkich innych.
(...)Ludzie zapomnieli o tej prawdzie - rzekł Lis. - Ale ty tego nie rób. Już
zawsze będziesz odpowiedzialny za to, co oswoiłeś."

Od siebie: proponuję zapamiętać to ostatnie zdanie.

Dzidka Smutna

[Gość: Lena]

Problem z ludźmi polega na tym, że dla niektórych "Mały książe" Saint-
Exupery'ego jest książeczką o życiu, o uczuciach, o relacjach międzyludzkich a
dla innych bajeczką dla dzieci z której się wyrosło i nawet się jej nie pamięta.

[Gość: ETna]

Wyrok został wydany- państwo K są źli - bez zbadania sytuacji, bez wysłuchania
stron. Bo tak najłatwiej, najprościej. Powtarzam - nigdy nie twierdzilam, że
państwo K są bez winy, usiłuję jednak uzmysłowić, że świat nie jest ani czarny
ani biały- ma szereg pośrednich barw. Sytuacja całej rodziny jest trudna i
mocno skomplikowana. Bardzo łatwo jest osądzać ludzi - trudniej wgłębić się w
ich sytuację i próbować zrozumieć, bo mogło być różnie.
1. Mogło dojść do sytuacji, którą większość z Was wiedzi, że są to ludzie zgoła
patologiczni i najchętniej zyczylibyście im wszystkiego najgorszego. Mogło ,
ale nie musiało.
2. Mogli nie zdawać sobie sprawy czym jest adopcja, a procedura adopcyjna
przeprowadzana jest tylko przez ludzi. Może ktoś kto się tym zajmował nie miał
wystarczającego doświadczenia, aby państwa K uświadomić czym jest rodzicielstwo
adopcyjne? Może "odwalił" robotę? A może państwu K zabrakło wyobraźni?
3. Może Krzyś sprawiał tak potworne trudności wychowawcze, że nie mogli im
podołać? Czy z artykułu wynika, że było to bezproblemowe lub nie sprawiające
większych kłopotów dziecko? Może było wredne i złośliwe? Dziecko to nie czysta
karta, którą wychowuje się na swój wzór i podobieństwo.
4 A może doszło do jakiejś tragedii, o której nawet nam sie nie śni
5. A może...............- tu możemy snuć liczne domysły.
Nie każdy nadaje sie na adopcyjnego rodzica. I nie jest z tego powodu gorszy.
Taki jest i koniec.. Bardzo to piękne i szlachetne, że są ludzie, którzy chca
usynowić cudze dzieci i dla których adopcja jest po prostu rodzicielstwem, ale
bez wnikliwej znajomości sprawy proponowałabym nie sądzić tych ludzi.

PS. Ciekawa jestem ilu krytykujących państwa K wyściubiło nos ze swoich
mieszkań, gdy u sąsiadów działa się krzywda jakiemuś dziecku. Coś mi się zdaje,
że nikt.

[Gość: aga]

ETna, daj spokoj, juz za duzo tych mitomanskich domyslow. Artykul przekazal
jakis obraz sprawy, napisany zostal tak, jak chciala to pokazac auorka - taki
zawod i taka rola mediow: produkowanie wizerunkow. Ale to wciaz jeszcze nie
powod, zeby snuc prywatne sledztwa i dopowiadac jakies mitomanskie watki, z
udzialem sasiadow i snuciem "morderczej" kariery krzysia. Artykul pokazal
potwornych rodzicow, i nie dal im glosu - ale wlasnie z tego powodu nie mozesz
przemawiac w ich imieniu. Krzys z pewnoscia ucierpial, nawet jezeli okazal sie
trudnym dzieckiem - kilkulatek ma do tego prawo, a dorosli ludzie powinni umiec
przeiwdywac.

[Gość: Lena]

Jak wynika z reportażu skontaktowano się z babcią Krzysia która przekazała od
swojej córki a "matki" Krzysia, że nie życzy sobie kontaktów z dziennikarzami.

Do ETny - reaguję zawsze gdy widzę, że ktoś bije swoje dziecko. Agresja rodzi
agresję. Agresywne dziecko wśród rówieśników to zwykle dziecko w domu bite lub
maltretowane psychicznie /"wystarczy" dziecko obrażać by miało ono niską
samoocenę/, czasem lekceważone przez dorosłych, "niezauważane", sprawiając
kłopoty zmusza ich do zainteresowania nim i jego sprawami. Czasem gdy urodzi
się młodsze dziecko ze starszym również zaczynają się kłopoty, bo starszy czuje
się opuszczony, zostawiony i niekochany. Jeśli rodzice nie potrafią tej sprawy
załatwić w taki sposób by starsze dziecko czuło się kochane i potrzebne a będą
bili - będzie to raczej początek a nie koniec problemów. Normalny rodzic
pomyśli o uczuciach starszego dziecka i o tym, że między dziećmi trzeba budować
jak najwcześniej uczucia bliskości. Nie zreklamuje starszego dziecka, nie odda
do domu dziecka.

[Gość: Żaba]

ETna w tej sprawie jest czarne i białe. A Ty chyba w tym wszystkim zapomniałaś
o Krzysiu.Pomyśl choć przez chwilę, że jesteś 6 letnią dziewczynką masz
rodziców i w tym wieku jest dla Ciebie nie istotne czy jesteś adoptowana czy
nie. To są Twoi rodzice do których masz bezgraniczne zaufanie, masz małą
sistrzyczkę która kocha Cię najbardziej na świecie.I pewnego dnia Ci kochani
mama i tata oznajmiają Ci , że muszą Cię oddać? Choć przez chwilę pomyśl jaka
krzywda stała się temu dziecku. Skrusz swoje lodowate serce.Czy naprawdę
myślisz, że 6 letnie dziecko jest agresywne, bo pochodzi z patologicznej
rodziny? A swoją drogą skąd my możemy wiedzieć z jakiej rodziny krzyś pochodzi?
To co się stało jest tylko i wyłącznie winą dwojga dorosłych ludzi. Jeśli ma
się kłopoty z dziecmi to rozwiązuje się je w różny sposób. Dziecko to nie tylko
przyjemność, to również obowiązek. I na koniec ETna jeżeli kiedykolwiek
zapragniesz mieć dzieci zastanów się 10 razy. Bo każde dziecko jest takie samo
i jeżeli Ty już wydajesz wyrok na małego chłopca to równie łatwo przyjdzie Ci
to z Twoim własnym biologocznym dzieckiem. Pozdrawiam

[Gość: ETna]

Zacznę od końca - dziecko już mam i to w "trudnym "wieku nastu lat, więc co
nieco wiem na temat wychowania.
Czy mam lodowate serce czy nie - nie Tobie oceniać, sądzę, że dla ludzi
zrobiłam wiele więcej dobrego niż niejeden na tym forum.
Powtórzę po raz kolejny - NIE BRONIĘ TYCH LUDZI, staram się nie być
zacietrzewiona nienawiścią i nie wyrażać sądów gdy w "materiale procesowym" są
białe plamy. A są, bo wiemy zbyt mało. Ktoś mi zarzucił mitomanię. ( nie
rozumiejąc chyba do końca co oznacza to słowo). Nie jestem mitomanką, usiłuję
jedynie przedstawić możliwe scenariusze i usiłuję znaleźć motywy takiego a nie
innego postępowania tych ludzi. Szkoda, że widzicie tylko jedną stronę medalu,
że nikt nie próbuje zastanowic się nad tym głębiej. W życiu, i mówię to na
podstawie wieloletniego doświadczenia, praktycznie nie ma sytuacji
jednoznacznych - nikt nie jest ani jednoznacznie zły ani jednoznacznie dobry.
Ja osobiście czuję intuicyjnie, że zawinila procedura adopcyjna i brak
jednoznacznego uświadomienia ludziom konsekwencji adoptowania dziecka. Nie
każdy potrafi pokochać cudze dziecko. W bi ologii znana jest agresja , matki
gdy ktoś zaatakuje jej małe dziecko. Dlatego apeluję o rozsądek w ferowaniu
wyroków.

[Gość: Żaba]

ETna z całym szacunkiem.... tym bardziej Ci się dziwię jeśli masz dziecko. Czy
potrafiłabyś powiedzieć swemu dziecku cześć rozstajemy się bo sprawiasz
problemy? Choć Ty pewnie rozgraniczasz biologię od adopcji. No bo dziecko
biologiczne to co innego. Ja tu nie wydaję wyroków , daleka jestem od tego ALE
BŁAGAM SPÓJRZCIE OCZAMI KILKULETNIEGO DZIECKA, ALBO JAK KTO WOLI OCZAMI WASZYCH
DZIECI