Wspomnienia:)

[aka21]

Tak dawno tu nie pisałam..... Dziś miałam trochę czasu po poszperałam po starych watkach i tych bardzo starych. Tak mi się cieplej zrobiło. Wydawało mi się, że wiele pamiętam, ale zobaczyłam jak dużo umknęło. Zapomniałam, że syn modlił się za naszych przodków jaskiniowców... Cieszę się, że słowo pisane zostaje, nawet w tym wirtualnym świecie. Życie biegnie (bo już nie chodzi) do przodu, dzieci rosną, pytania o wiarę się zmieniają, dojrzewają, czasem się stroszą i buntują, ale jest fajnie. Fajnie widzieć jak dzieci dorastają, choć do dorosłości im jeszcze bardzo daleko!
Tak mnie jakoś sentymentalnie naszło Wybaczcie, jeśli tu mnie jeszcze ktoś pamięta ;D! Pozdrawiam starych i młodych Forumowiczów!

[otryt]

Ja Cię doskonale pamiętam. W moim odczuciu byłaś chyba najbardziej promieniującą radością uczestniczką forum. I myślę, że tak nadal pozostało.

Dzieci rzeczywiście rosną. Większość z nas zapewne wyrosła z roli rodziców dzieci przedszkolnych. Pojawia się trudny wiek gimnazjalny, także w relacjach naszych dzieci z Bogiem. W tym wieku muszą jakoś przekształcić ten kapitał wiary, jaki uzyskały od rodziców, w bardziej samodzielną relację ze Stwórcą. Myślę, że towarzyszenie naszym dzieciom w tym dość trudnym okresie życia, jest dla rodziców niezmiernie ciekawe, kształcące i wzbogacające.

Piszesz, że Twój syn modlił się za swoich przodków jaskiniowców. Jakże to piękne.
Przypomniała mi się historia, jak to mój syn w intencjach wiernych podczas mszy dziecięcej, modlił się za Szwagra Kolaskę. Opisywałem kiedyś tę zabawną historię. Tamten, co by nie powiedzieć, wygłup 7-letniego chłopca, miał swój ciąg dalszy. Ileś miesięcy później lider tego zespołu doznał głębokiego nawrócenia. A kolejnym już całkiem współczesnym zakończeniem tej historii, jest to, że nasi znajomi, jadąc autostopem zostali podwiezieni przez Muńka Staszczyka, czyli osobę, za którą wszyscy zebrani w kościele się pomodlili. Tydzień wcześniej opowiedzieliśmy im tę historię sprzed 15 lat. Oni powtórzyli to muzykowi. A ten prosił by przekazać naszemu synowi wielkie podziękowania za modlitwę. Syn był maksymalnie zaskoczony, gdy dziś mając 22 lata dostał podziękowanie za coś, co zrobił mając 7 lat. Ta historia pokazuje jak wielkie poczucie humoru ma Pan Bóg.

Pozdrawiam bardzo serdecznie

[aka21]

Ale super! To tylko potwierdza, myślę, że mogę już napisać "wiedzę", a nie tylko "wiarę" , że Bóg wysłuchuje wszystkich naszych modlitw, tylko nie zawsze wtedy kiedy my chcemy i tą drogą jaką my mu przygotowaliśmy, a w tym chyba potrafimy być specjalistami. Wiesz, to co napisałeś, niby wesołe i można by powiedzieć zabawne z punktu widzenia "zwykłego wiernego", a tak z drugiej strony, jak niesamowite dla Twojego Syna, może właśnie w tym okresie, kiedy jako młody człowiek zadaje sobie nie jedno pytanie o sens wiary, modlitwy i tego "jak to wszystko hula przez te tysiąclecia" ? Bóg wie co robi! Byle tylko ludzie tego nie psuli.
My jeszcze gimnazjalistów nie mamy. Póki co starszaki wchodzą w okres nastoletni, ale już widać tę burzę emocji! Nie wiem jak to przetrzymamy i jeszcze żeby było owocnie! Z przedszkolaków tez nie wyrośliśmy, bo mamy jeszcze 4-latka. Tak więc wiele jeszcze przed nami!
Serdecznie pozdrawiam!
I wiesz, fajnie jak takie historie widzą światło dzienne ! Dzięki, że o tym napisałaś!

[otryt]

Początek tej historii jest tutaj:

forum.gazeta.pl/forum/w,16182,70812661,70889432,Za_Szwagra_Kolaske_.html
Dziś ważny dzień, czuję się trochę nieswojo. Otóż moja najmłodsza córka po zdaniu matury postanowiła podbić Wielką Brytanię. Gdy jej się nie uda wróci za miesiąc, a gdy się uda może za rok. A może to wstęp do emigracji na stałe?

Mam takie obawy, bo przed 10 laty dzięki swoim kontaktom, załatwiłem pracę wakacyjną w Anglii kuzynce córki (moje dzieci były wtedy za małe). No i koniec końców dziewczyna wyemigrowała. Dziś ma dobrą pracę, dom w pięknej okolicy, męża obcokrajowca.

Robili jakieś badania, z których wynika, że 80 % młodych chce wyjechać, nie widzi swojej przyszłości w Polsce. Tak się pusto nagle zrobiło. Proszę o modlitwę.

[andrzej585858]

Gdy człowiek staje na rozdrożu i musi podjąć decyzje które mogą określić całe nasze przyszłe życie, to wtedy najczęściej nie wiemy co robić, co mówić, o co się modlić. Poczucie bezpieczenstwa domu rodzinnego jest juz przeszłością, przed nami nieznana przyszłość.
Przypomniał mi się list św. Augustyna , list w ktorym tak pisze do zagubionej Proby:

"Poruszyło cię zdanie Apostoła: "bo nie wiemy należycie, o co mamy się modlić" - Rz 8,26. Obawiałaś się, że ci więcej zaszkodzi w modlitwie to, o co trzeba prosić, niz w ogóle zaniedbanie modlitwy. Odpowiedź może być krótka: módl się o życie szczęśliwe." - List 130,9

Więc także i ja, modlę się o to, aby życie z dala od domu rodzinnego było po prostu życiem dobrym, zyciem szczęśliwym.

[otryt]

Dziękuję

[daniella31]

piękne wspomnienia

[mader1]

Cudne!

[mader1]

Mam nie tylko wspomnienia związane z www. To był mój kawałek życia

[aka21]

I to jak owocnego dla wielu ! Maderku! Dzięki!

[mader1]

Miło mi, że tak myślisz

[wiesia140]

ja pamiętam boje i przepychanki : in vitro, aborcja , hierarchia kościelna , homoseksualne związki , krzyż w sejmie , polityka , moderacja itp , mam nadzieję , że już to nie wróci , przynajmniej nie w tej formie......

[andrzej585858]

Wygląda jednak na to że tak naprawdę pozostana tylko wspomnienia. No cóż, nazwa forum "wychowanie w wierze" moim zdaniem do czegoś jednak zobowiązuje.
Nie chciałem aby to miejsce stało się nastepnym przyczólkiem dla rozpowszechniania idei tzw. "kościoła otwartego" ktory tak naprawdę przekształca się w "kościół Wyborczej".
Pojawiające się nieustannie nawoływania do praktycznej schizmy do czego nawołuje współpracownik Palikota - p. Hartman - znajdują niestety posłuch.

Słowa z dzisiejszej Ewangelii brzmia w tym kontekście wyjątkowo aktualnie. Kościół rzeczywiście zaspał i pozwolił na to aby "... przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł" - Mt 13,25 - wyplenić te chwasty jest niezwykle trudno, ale próbować trzeba nieustannie.
Zwłaszcza w sytuacji gdy dla wielu "nowoczesnych" chrzescijan istnienie osobowego zła, ba - nawet duszy jest pewnego rodzaju bajką, a odpowiedź na wszelkie problemy nękajće współczesnego człowieka próbuje znaleźć w nauce. Zwłaszcza że współczesna psychologia i psychiatria w jakimś sensie próbuje "ukraść" duszę człowieka głosząć, zwłaszcza w swojej najbardziej radykalnej i antychrzescijańskiej postaci, że wszystkie duchowe cierpienia człowieka są tak naprawdę problemami natury tylko psychicznej i usunąc je mozna wyłącznie za pomocą leczenia farmaceutycznego bądź terapii psychologicznej. U podstaw takiego myslenia lezy założenie , że Boga nie ma, a człowiek nie jest Jego dziełem, lecz tylko produktem ewolucji biologicznej.
Tego typu myslenie pojawia się także wśród tych którzy deklarują sie jako chrześcijanie gdy w skrajnych przypadkach akceptują chociazby aborcję . A przecież nawet to dziecko które być może nie przezyje nawet porodu posiada duszę i jest w pełni człowiekiem, a nie tylko zdeformowanym efektem ewolucji.

Benedyjt XVI bardzo trafnie zdefiniował ten stan mówiąc:
"Niestety są tak zwani katolicy z zawodu... źródło wiary bije w nich bardzo skromnie, to tylko pojedyncze krople" - powoduje to że przestajemy postrzegac Kościół przez pryzmat duchowy a widzimy w nim jedynie instytucję.
Zawsze mnie zastanawia pewna prawidlowość - dlaczego tzw. "katolicy otwarci" tak mało miejsca poświęcają duchowosci, przezywaniu wiary a skupiaja sie praktycznie tylko na wszelkiego rodzaju naduzyciach? Czy w ten sposob probuje się znaleźc usprawiedliwienie dla także swoich błędów? Plus te nieustanne biadolenie nad postępowaniem hierarchii ktore powoduje że koscioły pustoszeją. A przecież trzeba dobitnie stwierdzić że bycie chrześcijaninem wymaga pewnych jasnych wyborów.

Dokonywac wyborów podobnych do tego jaki dokonał 1700 lat temu sw. Augustyn zwracając się do swojego przyjaciela:

"Na co my czekamy? ...Powstają prostaczkowie i zdobywają niebo, a my, z całą naszą bezduszną uczonością, tarzamy się w ciele i krwi" - Wyznania VIII,8

Byc może to miejsce pozostanie już tylko wspomnieniem, ale na pewno będzie dobrym miejscem, miejscem w ktorym moga spotkac się ludzie, dla których, jak mowi papiez Benedykt, "Kościół to nie zakład produkcyjny nakierowany na zysk, nastawiony na sukces, ale wspólnota ludzi wierzących" Ludzi dla których wiara jest świadomym wyborem, wraz z wszystkimi konsekwencjami jakie niesie ten wybór.

[aka21]

Andrzeju, nadzieja! Nadzieja jest naszą nadzieją! Nie jest tak źle . Jestem na świeżo po urlopie. Tydzień spędziłam w Częstochowie, było tam spotkanie rodzin i Forum Młodych (międzynarodowe). Naprawdę to był błogosławiony czas dla setek ludzi . Cudne wieczory, wspólna modlitwa...no dużo by pisać...ale Ci młodzi oni są, są przy Bogu i chcą być na całego, szczerze szukają i pytają. Oni przyciągają kolejnych... Współodczuwanie to jest chyba to czego świat teraz najbardziej od nas oczekuje, nie oceny rad i pomocy, ale właśnie współodczuwania i za tym wcale nie idzie zmiana poglądów, łagodzenie dopasowywanie norm moralnych i etycznych, to jest pochylenie się i wysłuchanie.... często jest to kluczowe zarówno do spotkania jak i do dialogu. Wybór musi być osobisty . Ja tam wierzę, że ta wojna jest już wygrana ! A tak na marginesie pojedyncze krople mogą wolno drążyć, ale wydrążyć niejedno, jak tylko są to jest i nadzieja!