A tak naprawde...:)

[searam]

"Samotni i niesmiali..." Czego chcemy ? Czego oczekujemy? Co dajemy ?
Tak po prostu i anonimowo. Sam lubie takie dywagacje drazace ludzka nature.. Wiercace bolesnie jak szyb naftowy w Matke Ziemie...
Powazne i i humorystyczne. Cieple, czule lub zranione...Prawdziwe tak jak nam sie wydaje...
Sa tacy ? Sa takie?

[tapatik]

Chcę poznać osobę do związku uczuciowego.
W zamian daję kawałek siebie.

[marcepanka313]

Może kawałek to za mało....

[tapatik]

marcepanka313 napisała:

> Może kawałek to za mało....

Myślałem, że liczy się jakość, a nie wielkość.
Dobra, idę poćwiczyć...

[marcepanka313]

tapatik napisał:

>
> Myślałem, że liczy się jakość, a nie wielkość.
> Dobra, idę poćwiczyć...

Myślenie?
>

[gyubal_wahazar]

Tap, panie mnie tu terroryzują bym w ich imieniu dopytał, o którym konkretnie kawałku mówisz

[dolores2222]

Ja biorę ten posiwiały kawałek.
I żeby mi nie było wymigiwania się, bo jestem rozdrażniona

wspomnialbys o kawalku chleba.

[obrotowy]

tapatik napisał:
> W zamian daję kawałek siebie.


wspomnialbys tez o kawalku chleba.

samym uczuciem czlek nie wyzyje.

[tzn.aga]

Kogoś do wspólnego, fajnego spędzania czasu.
I vice versa.

[prawda_we_mgle]

Ja chcę osoby, z którą zbuduję bliskość duchową, mentalną i fizyczną... i będziemy sobie dalej obok siebie iść przez życie...
...I to powinna być jedna osoba, nie trzy...
I ja dla tej osoby też powinnam być jedną... ale nie jedną z trzech

[dolores2222]

Przecież pisałaś, że już znalazłaś...

[prawda_we_mgle]

dolores2222 napisała:

> Przecież pisałaś, że już znalazłaś...

Ej, no poznajemy się... Przecież od początku nie wiesz, czy to wszystko będzie w jednym... trzeba czasu...

trzy w jednym ?

[obrotowy]

prawda_we_mgle napisała:

> Ja chcę osoby, z którą zbuduję bliskość duchową, mentalną i fizyczną...
> ...I to powinna być jedna osoba, nie trzy...


trzy w jednym ?

to marzenia godne 16-to latki...

[dolores2222]

Osoba taka jak ja, czyli mocno pokręcona, powinna chyba szukać osoby niebotycznie spokojnej?
Ale ponieważ mam świadomość, że taki ktoś długo by ze mną nie wytrzymał, to co mam począć?
Szukać równie pokręconego?
Dwa pokręcone sznurki to już chyba w pętlę się układają...
Gdyby mnie walnęło (znaczy jeszcze bardziej niż obecnie), to chyba wystarczyła by mi znajomość oparta na wzajemnej akceptacji, dobrym seksie i wyłączności. Żadnych fajerwerków. Żadnych cudów wianków się nie spodziewam. Już wiem, że sama mam problem ze sobą, nie zamknięte tyle drzwi, że przeciąg hula dzień i noc. Ale chociaż głowa szwankuje, to niestety nie wpływa na to, że zobojętniałam i nic nie czuję. Czuję pustkę. Czuję, że chciałabym jeszcze być obrzydliwie szczęśliwa pomimo i na przekór wszystkiemu. Tak czuję. I nic na to nie poradzę.

[stasi1]

Może tylko ci się wydaje że jesteś pokręcona? Może wszyscy inni uważają cię za całkiem normalną?
Mam znajomego ten to jest pokręcony. Stwierdził że skoro pokłócił się z córką(nie dawno pełnoletność uzyskała ale praktycznie nigdy z nią nie mieszkał, rozstał się z żoną tuż po jej narodzinach) to on zbankrutuje. Straci cały majątek(ma kilka milionów w nieruchomościach, pozostałość po macosze), zlicytują go pójdzie mieszkać pod most a córka nic nie dostanie. Oczywiście 3 miesiące temu przestał pracować aby szybciej zbankrutować. Podatków nie płaci od ubiegłego roku. Teraz czasami na piwo pójdziemy ale co będzie jak mu się oszczędności skończą?

[dolores2222]

Być może.
Podobno jesteśmy tacy, jak widzą nas inni...
Ale ja napisałam szczerze, jak czuję, jak widzę siebie w świecie, który sam jest cholernie pokręcony. Nie celebruję w sobie kobiecości, co mnie niezwykle martwi. Zawsze czułam się niezwykle kobieca, bywało, że zalotna. Obecnie zamknęłam i to pudełko. Szczerze, to wolałabym nie czuć tęsknoty za bliskością. Wolałabym być pusta w środku. Nawet miałam taką cichą nadzieję, że kiedy jakoś przejdę przez te zawirowania zdrowotne i nie zeżre mnie stres, to będę na tyle wypluta, że nic tam w środku nie będę czuła. Ale niestety nadal gdzieś tam w najcichszym zakątku duszy pozostało maleńkie ziarenko tęsknoty. Nie pielęgnuję go, nie podlewam, a ono jak to głupie, ciągle tam jest, nie usycha. I nieraz mi o sobie przypomina w sposób mało przyjemny. Ale tak to już jest w życiu, że nie przewidzisz swoich reakcji na pewne sytuacje, a co dopiero uczuć...

[stasi1]

Trudno a,le trzeba z tym żyć. Pewnie większość ludzi w życiu nie ma tego co chciało by mieć. Ma się to na co się zasłużyło, albo za karę.

[dolores2222]

Za karę???

[stasi1]

Skoro ty jesteś wspaniała a jednak życie nie wychodzi to jaki z tego wniosek? Jak nic za karę skoro na tak marne życie nie zasłużyłaś.

[tapatik]

Wniosek taki, że karma nie istnieje.
Myślisz, że koronawirus wybiera kogo zabić na zasadzie ten jest dobry, to go oszczędzę, a ten jest cholera, bije żonę i dzieci, więc go załatwię?

[kevinjohnmalcolm]

tapatik napisał:

> Wniosek taki, że karma nie istnieje.
> Myślisz, że koronawirus wybiera kogo zabić na zasadzie ten jest dobry, to go
> oszczędzę, a ten jest cholera, bije żonę i dzieci, więc go załatwię?

Jak dla mnie to karma istnieje, tylko działa odwrotnie niż ludzie myślą.
"Ten dobry, to mu rzucimy kłody pod nogi, wykończymy go lub zabijemy, a ten zły, to mu podarujemy więcej słodkiego miłego życia, żeby żył jak pączek w maśle."

[gwen75]

kevinjohnmalcolm napisał:

> Jak dla mnie to karma istnieje, tylko działa odwrotnie niż ludzie myślą.
> "Ten dobry, to mu rzucimy kłody pod nogi, wykończymy go lub zabijemy, a ten zły
> , to mu podarujemy więcej słodkiego miłego życia, żeby żył jak pączek w maśle."

To rzeczywiście tak działa jeśli ci "źli" są aktywni, a ci "dobrzy" bierni. Wtedy źli biorą górę nad resztą i ich wykorzystują i gnębią. Dlatego każdy powinien od najmłodszych lat być uczony obrony siebie, swojego stanowiska i umiejętnego radzenia sobie z "trudnymi" osobami

[kevinjohnmalcolm]

Tu nie tylko chodzi o zachowanie wobec agresji. W ciągu ostatnich 10 lat zmarło w całkiem młodym wieku kilka bliskich memu sercu osób, które były wyjątkowo ciepłymi, dobrymi ludźmi. Piszę o osobach naprawdę wyjątkowych! A to rak, a to wypadek samochodowy, a to inna choroba. Natomiast najgorsze mendy z mojego otoczenia mają się dobrze i żadne choroby ani wypadki się ich nie imają.

[gwen75]

kevinjohnmalcolm napisał:

> W ciągu ostatnich 10 lat zmar
> ło w całkiem młodym wieku kilka bliskich memu sercu osób, które były wyjątkowo
> ciepłymi, dobrymi ludźmi. Piszę o osobach naprawdę wyjątkowych! A to rak, a t
> o wypadek samochodowy, a to inna choroba.

Może przeszli do lepszego świata? Może oszczędzono im cierpień w tym życiu?
Może śmierć to nie jest taka najgorsza rzecz jak nam się wszystkim wydaje?
W ludziach jest silny lęk przed śmiercią. Może niepotrzebnie?

(tak tylko dywaguję )

[kevinjohnmalcolm]

gwen75 napisał:

> Może przeszli do lepszego świata? Może oszczędzono im cierpień w tym życiu?

A to już inna sprawa. Z ich punktu widzenia mogło być rzeczywiście lepiej, ale osobom dla których oni byli ostoją, źródłem otuchy, dobra, ciepła - świat się zdecydowanie pogorszył.

[stasi1]

Nie, wybiera kogoś kto zasłużył albo za karę.

[dolores2222]

Gdzie napisałam, że jestem wspaniała???
Toż walę w siebie, a ty mi odpisujesz, że może nie aż tak pokręcona...
Dziwny z ciebie człowiek, skoro wyciągasz takie wnioski.
Abstrahując od mojej osoby, jak w ogóle można myśleć, że coś nam się wydarza za karę? A dzieci umierające na białaczkę? Jaką ciężką zbrodnię zdążyły popełnić? Wyrwać pająkowi nóżkę? A matka czekająca na swoje pierwsze dziecko i rodząca je martwe? Ile zła musiałaby zdążyć wyrządzić, by zasłużyć na tak okrutną karę? Jesteś wierzący? Bo jeśli tak, to twój bóg musi być sadystą...

[stasi1]

Jak dla mnie jesteś wspaniała choć teraz poleciałaś po złośliwości wobec mnie.

[dolores2222]

Ty tak na poważnie z tą wspaniałością?
Czy stroisz sobie żarty?
Uprzedzam, że stąpasz po cienkim lodzie, jakby co...
Nie byłam złośliwa. Napisałam, jak czuję, jak odebrałam twoje słowa. Nie odbieraj tego jako ataku na swoją osobę. Ale zwyczajnie nie zgadzam się z takim podejściem i dałam temu wyraz. To, że krytykuję jakieś twoje słowa nie oznacza, że walę w ciebie. Wydawało mi się to jasne, ale jak widać, nie było..

[stasi1]

Oczywiście że na poważnie! Mi na przykład bardzo daleko do Ciebie. Więc widzisz nawet nie zauważyłem tej Twojej subtelności, stwierdziłem że walisz we mnie

ja to rozumiem - tylko po co ?

[obrotowy]

dolores2222 napisała:
> Toż walę w siebie,


ja to rozumiem - tylko po co ?

wiwisekcja na ekranie - to czesc psychoterapii - jest zrozumiala

ale w moim przekonaniu idziesz za daleko - tym "waleniem w siebie"

toz to czysty masochizm i samookaleczanie.

- korzysci z tego nie widze.

[dolores2222]

A kto zrozumie wariatkę?...

moze cos na optymizm ? :)

[obrotowy]

dolores2222 napisała:
> A kto zrozumie wariatkę?...


to moze jakies tabletki na optymizm ?

- ziolowe, niedrogie.

jesli nie pomoga - to napewno nie zaszkodza
.
apteline.pl/sen-stres-i-poprawa-nastroju/poprawiajace-nastroj

[tapatik]

Ma się to, co się od życia wyrwało zębami i pazurami, a nie za karę albo w nagrodę.

[baenzai]

stasi1 napisał:

> Trudno a,le trzeba z tym żyć. Pewnie większość ludzi w życiu nie ma tego co chc
> iało by mieć. Ma się to na co się zasłużyło, albo za karę.

A urodzenie się w biednej rodzinie albo nowotwór w dzieciństwie to za co niby kara?

Ponadto znam wielu skurwysynów, którzy żyją jak w pączki w maśle. Jak to wytłumaczysz?

[po-ranna-kawa]

A ja już od jakiegoś czasu jestem na etapie, że cenię sobie niealezność. Nie mam ochoty na żadne budowanie stadła, dpasowywanie się na stałe do kogoś, źle bym się już w tym czuła. Więc dla mnie najfajniejszy jest taki związek z doskoku, bo wtedy każe spotkanie jest świętem, odrębna randką, podczas której można tak samo poważnie pogadać, jak i robić kompletne głupoty. Lubię poczucie, że gdzieś jest ktoś, do kogo mogę zawsze zadzwonić i liczyć na dobre słowo, czy wsparcie. Nie jest mi zupełnie potrzebne celebrowanie wspólnej codzienności. Lubię potęsknić, by potem głębiej przeżywać spotkanie, pójść na całość, zapomnieć się oderwać od powszedniości. Cieszyć się sobą, celebrować bliskość. Nie chcę rozdrabniać tego i psuć codziennością z ględzeniem o przysłowiowym rozrzucanu skarpetek. Nie mam w związku z tym żadnej potrzeby formalizowania niczego.

[tomekzgor]

Celebrować bliskość można też na co dzień. A nawet może to być fajniejesz, bo częstsze

[gwen75]

Pod warunkiem, że ludzie nie zaczną sobie wchodzić nawzajem w swoje prywatne terytoria - a to może być trudne w realizacji

[po-ranna-kawa]

Pewnie tak. Ale moje doświadczenia mówią, że to raczej teoria.
Tomek, ja już skończyłam nie tylko 20 czy 30, a nawet 40 lat. Już w niektóre sprawy nie wierzę. Nie umiałabym już się kogoś uczyć do wspólnego życia codziennie od rana do wieczora. Mam ochotę połazić po domu w lokówkach, czy w maseczce na twarzy, poczytać książkę, kiedy mam na to ochotę, nie musieć zawsze gotować obiadu, przez tydzień nie sprzątać, żyć bez presji. Już mi się nie chce dopasowywać, brać zawsze pod uwagę zdania kogoś drugiego, sprężać się itp. Za stara już jestem. Gdy sobie pomyślę, że jakiś facet mógłby na stałe u mnie zamieszkać (albo ja u niego). to wpadam w panikę. Wspólne spędzenie raz na jakiś czas dnia, kilku dni czy tygodnia w zupełności wystarcza. Wtedy masz co jakiś czas święto, możesz poczuć się jak 20-latek, a potem wrócić do zwykłego życia i wspominać oraz planować następny raz. Także w kwestiach intymnych ma to dobre strony, bo nie ma rutyny, a każdy przyzna, że to w tych sprawach jest najfajniejsze. Powiedziałam kiedyś koleżance, która od lat mieszka z facetem, że byłam z moim partnerem 3 dni nad morzem, że było romantycznie i nawet w nocy uprawialiśmy seks na plaży,. To złapała się za głowę i stwierdziła, że oni z takich szaleństw już dawno wyrośli. Wiem, że to brzmi idiotycznie, że stara baba się bzyka na plaży czy w samochodzie, ale dlaczego nie, skoro nam się chce?

Więc mnie się podoba związek "na raty". Oczywiście jest jeden warunek, trudny do spełnienia - muszą się dobrać dwie osoby, które są bardzo spasowane, jakoś duchowo połączone, mają do siebie zaufanie, po prostu poza wszystkim zwyczajnie przyjaźnią się. To nie jest proste. I trzeba mieć szczęście. Ktoś powie, że felerem jest to, że trzeba spędzać samotnie dużo wieczorów oraz że może na starość nie będzie miał kto wody podać. Mnie to nie przeszkadza. Obserwuję znajomych mieszkających długo w parach, rozmawiam z nimi - oni tak naprawdę też najczęściej spędzają wieczory samotnie, chociaż w domu są we dwoje. Ostatnio koleżanka z pracy mi powiedziała, że mąż ją tak wkurza, że wolałaby, żeby chodził codziennie wieczorami z kolegami na piwo, tyle że on się nie kwapi. A z tą wodą ? Naprawdę taki miałby być cel związku?

[baenzai]

Mam dokładnie takie samo podejście.

Idealnie byłoby mieć kobietę, która mieszka osobno, ale niezbyt daleko (powiedzmy max 30 minut jazdy) i widywać się często, ale nie codziennie.

I to nie tylko dlatego, że cenię sobie niezależność, ale również dlatego, że rutyna zabija nawet najlepsze związki.

Powiedziałam kiedyś koleżance, która od lat mieszka z facetem, że byłam z moim partnerem 3 dni nad morzem, że było romantycznie i nawet w nocy uprawialiśmy seks na plaży,. To złapała się za głowę i stwierdziła, że oni z takich szaleństw już dawno wyrośli.

Pytanie tylko czy faktycznie oboje z tego ,,wyrośli" czy tylko ona, a on musiał się dostosować.

marzenie...

[obrotowy]

baenzai napisał:
> Idealnie byłoby mieć kobietę, która mieszka osobno, ale niezbyt daleko (powiedz
> my max 30 minut jazdy) i widywać się często, ale nie codziennie.


marzenie... tez bym tak chcial...

tylko Ty masz na to jeszcze jakies szanse,

a je niestety nie (bo Slubnej nikt nie chce ode mnie wziac...) eehh...

[dolores2222]

Fascynujące.
Doprawdy nie jestem w stanie zrozumieć, skąd założenie, że to ona wyrosła.
Nie wiem, skąd w większości (znacznej, że zaryzykuję) facetów pokutuje opinia, jakoby kobieta w "pewnym wieku" nie miała ochoty na dobry seks.
DOBRY. Ot, słowo klucz. Może warto pomyśleć?

[po-ranna-kawa]

baenzai napisał:


>
> Idealnie byłoby mieć kobietę, która mieszka osobno, ale niezbyt daleko (powiedz
> my max 30 minut jazdy) i widywać się często, ale nie codziennie.
>

Oto męski praktycyzm
Chyba nie do końca zrozumiałeś

[baenzai]

Czyli chodziło ci o coś w stylu spotkania raz na miesiąc?

[tzn.aga]

Perfekcyjnie ujęte

[999karolina]

po-ranna-kawa napisała:

Więc mnie się podoba związek "na raty". Oczywiście jest jeden warunek, trudny do spełnienia - muszą się dobrać dwie osoby, które są bardzo spasowane, jakoś duchowo połączone, mają do siebie zaufanie, po prostu poza wszystkim zwyczajnie przyjaźnią się.

Tylko gdzie tacy są?

[po-ranna-kawa]

Nie ma recepty. Trafiają się.Jak się ma dużo szczęścia. Najważniejsze, żeby rozpoznać i nie spieprzyć, bo drugi raz może się już nie trafić

[tzn.aga]

Jakbyśmy miały wypisany na czole ten Twój opis jak to miałoby wyglądać to znalazło by się wielu.
Niestety w praktyce ciężko jest tę wizję przekazać.

[kevinjohnmalcolm]

po-ranna-kawa napisała:

> Mam ochotę połazić po domu w lokówkach, czy w maseczce na twarzy,
> poczytać książkę, kiedy mam na to ochotę, nie musieć zawsze gotować
> obiadu, przez tydzień nie sprzątać, żyć bez presji.

Wystarczy jedynie znaleźć faceta z podobnym podejściem, a nie maminsynka, który szuka kucharki, praczki i sprzątaczki. Istnieją faceci którzy bardzo cenią niezależność, niewchodzenie drugiej osobie z buciorami we wszelkie zakamarki życia, nieciosanie kołków na głowie za źle odłożony widelec, itd. Są osoby, dla których związek to nie jest podporządkowanie jednej osoby drugiej, tylko wspólne kroczenie drogą i pomaganie sobie, cieszenie się z własnego towarzystwa, ale jednocześnie nieprzeszkadzanie sobie nawzajem.
Tylko teraz pytanie - gdybyś takiego faceta spotkała, czy potrafiłabyś uszanować jego niezależność?

[po-ranna-kawa]

kevinjohnmalcolm napisał:

> Wystarczy jedynie znaleźć faceta z podobnym podejściem, a nie maminsynka, który
> szuka kucharki, praczki i sprzątaczki. Istnieją faceci którzy bardzo cenią ni
> ezależność, niewchodzenie drugiej osobie z buciorami we wszelkie zakamarki życi
> a, nieciosanie kołków na głowie za źle odłożony widelec, itd. Są osoby, dla kt
> órych związek to nie jest podporządkowanie jednej osoby drugiej, tylko wspólne
> kroczenie drogą i pomaganie sobie, cieszenie się z własnego towarzystwa, ale je
> dnocześnie nieprzeszkadzanie sobie nawzajem.
> Tylko teraz pytanie - gdybyś takiego faceta spotkała, czy potrafiłabyś uszanowa
> ć jego niezależność?

Myśle (mam nadzieję), że tak. Ale - tak jak wcześniej napisalam - mnie się już chyba nie chce tracić czasu na to, by sprawdzać, czy to jest możliwe i czy by zadziałało. Co nie znaczy, że uważam to za najlepsze rozwiązanie dla wszystkich. Po prostu nie czuję takiej potrzeby, by z kimś mieszkać na stałe. Gdy miałam 20-30 lat uważałam inaczej. Starałam się, próbowałam. Wspólne życie z drugą osobą zawsze wymaga dostosowania się.

[kevinjohnmalcolm]

Całkowicie Cię rozumiem.

[anirat]

Jak macie kogoś obok w łóżku, czy przy kuchennym stole codziennie, to jak się coś wydarzy nieprzewidzianego, to ta osoba będzie przy Tobie. Jak będzie ileś... Pytanie ile km od Ciebie, to zwyczajnie go nie będzie, bo nie teleportuje się nagle jak zasłabniesz rano w łazience.
Ja już to przerabiałam. W sytuacjach trudnych byłam sama, poza kontaktem telefonicznym z którego z czasem nie korzystałam, bo co mi po pocieszeniu telefonicznym jak jestem 60 km od domu , jest wieczór i nie mam jak wrócić. To prościej zamówić taxi.
Więc to się sprawdza, jeśli chodzi o wspólne wakacje, czas, zaplanowany, seks kolacje itd, na ile się dogadacie. Ma się kogoś, a dalej trzeba być bardzo samodzielnym i liczyć tylko na siebie. Tak to działało w mojej sytuacji. Więc na dłuższą metę nie działało. A potrzeba spędzania wspólnego czasu chyba z czasem też byłą coraz mniejsza, więc to na krótką metę. Poza tym nie uczysz się tej drugiej osoby na co dzień, więc trudno ocenić, czy w przyszłości da się zostać ze sobą na dłużej. To moje zdanie. Moje doświadczenie.

[po-ranna-kawa]

anirat napisała:

> Jak macie kogoś obok w łóżku, czy przy kuchennym stole codziennie, to jak się c
> oś wydarzy nieprzewidzianego, to ta osoba będzie przy Tobie. Jak będzie ileś...
> Pytanie ile km od Ciebie, to zwyczajnie go nie będzie, bo nie teleportuje się
> nagle jak zasłabniesz rano w łazience.

To prawda. Jak się uda (a niektórym się udaje, przynajmniej takie robią wrażeie), to to jest świetny wariant. Ja kilka razy próbowaam (raz nawet dosyć długo, 10 lat) i się nie udalo. Byliśmy razem, ale jakby osobno. I gdy widziałam mojego męża w domu oraz poza domem, w towarzystwie innych ludzi, to to były dwie inne osoby. Ten drugi bardziej mi się podobał, więc pomyślałam, że on też się źle w tym związku czuje. Na pewno ważnym czynnikiem są małe dzieci, które powinny mieć na miejscu i ojca, i matkę, więc warto dla nich iść na kompromisy. Oczywiście do czasu. Bo dzieci patrzą na relacje ojca i matki i to ich kstzałtuje, więc złe przykłady są złym przekazem. Ja już małych dzieci nie mam.
Ja nie mówię, że moj wariant jest lepszy w ogóle. Jest lepszy dla mnie na konkretnym etapie. Może to lenistwo, wygodnictwo, pewnie przekonanie, że już mi się nie chce zmieniać siebie ani też próbować kształtowac kogoś.

> Ja już to przerabiałam. W sytuacjach trudnych byłam sama, poza kontaktem telefo
> nicznym z którego z czasem nie korzystałam, bo co mi po pocieszeniu telefoniczn
> ym jak jestem 60 km od domu , jest wieczór i nie mam jak wrócić. To prościej za
> mówić taxi. Więc to się sprawdza, jeśli chodzi o wspólne wakacje, czas, zaplanowany, seks k
> olacje itd, na ile się dogadacie. Ma się kogoś, a dalej trzeba być bardzo samod
> zielnym i liczyć tylko na siebie.

Ja jestem samodzielna, w ogóle mnie nie przerażają tego typu problemy. Nie są problemami. Biorę taksówkę, mam telefon, mam rodzinę, fachowca od popsutego kranu itp. Nawet mi do głowy nie przychodzi, by z tego względu rozwaażć bycie na stałe z kimś. Zresztą pamietam, że gdy miałam męża, to w kilku trudnych chwilach akuratgo go nie było, więc i tak musiała sobie radzić sama.

>Poza tym nie uczysz się tej drugiej osoby na co dzień, więc trudno ocenić, czy w przyszłości da się zostać ze so
> bą na dłużej. To moje zdanie. Moje doświadczenie.

Ale jak nie rozważasz bycia z sobą na stałe w sensie wspólnego mieszkania, to ten czynniki odpada. Poza tym w takim związku z doskoku też się uczysz. Ale to prawda, że do końca nie wiesz, czy facet w długie zimowe wieczory nie byłby upierdliwy, czy dałoby sie z nim wytrzymać. Z tym że jesli takiej opcji nie bierzesz pod uwagę, to nie ma ona wiekszgo znaczenia.

Natomiast teoretycznie się z Tobą zgadzam.

[gwen75]

po-ranna-kawa napisała:

> Może to lenistwo, wygodnictwo

Albo po prostu dojrzałość i normalność?

[annnie]

po-ranna-kawa

> Myśle (mam nadzieję), że tak. Ale - tak jak wcześniej napisalam - mnie się już
> chyba nie chce tracić czasu na to, by sprawdzać, czy to jest możliwe i czy by z
> adziałało. Co nie znaczy, że uważam to za najlepsze rozwiązanie dla wszystkich.
> Po prostu nie czuję takiej potrzeby, by z kimś mieszkać na stałe. Gdy miałam 2
> 0-30 lat uważałam inaczej. Starałam się, próbowałam. Wspólne życie z drugą osob
> ą zawsze wymaga dostosowania się.

Tylko co wtedy jesli są dzieci....

[po-ranna-kawa]

Gdy są małe dzieci, to sytuacja się komplikuej. Najlepiej dla małych dzieci, jeśli mają ojca i matkę na miejscu. Myślę, że dla każdej matki rozstanie z ojcem małych dzieci (i zaprzestanie wspólnego mieszkania) jest trudną decyzją. I często, nawet jak się w małżeństwie nie układa, to matka stara się iść na kompromisy, próbuje ratować sytuację lub choćby trwać.
Ale czasem nie ma wyjścia i lepiej sprawę definitywnie przerwać niż ciągnąć na siłę. Np. gdy ojciec jest jakimś przemocowcem (niekoniecznie fizycznym, ale np. przysychicznym) albo gdy powiedzmy ma faktycznie drugą kobietę, więc cała rodzina jest fikcją i dzieci rosną obbserwując jakąś patoligiczną sytację. Każdy z pewnością zna takie sytuacje, więc nie ma co wyjaśniać.
Dzieci obserwują rodziców i z domu wynoszą poglądy na stosunki między kobietą i mężczyzną, uczą się relacji. To rzutuje na ich późniejsze związki.
Mam siostę cioteczną, która jakiś czas temu po kilku latach prób ratowania rozpadającego się małżeństwa ("dla dobra dzieci)" z facetem, który miał równolegle inny stały związek, który w domu wprowadzał terror psychiczny, postanowiła się rozstać z mężem i ponieść wszystkie tego konsekwencje. Któregoś dnia stwierdziła bowiem, że jeślli będzie tak dalej ciągnąć, że jeśli tego nie zrobi, to jej 12-letnia córka będzie miała kompletnie wypaczony pogląd na miejsce kobiety w rodzinie i w związku i na relacje z mężczyznami. Dziś ta córka jest dorosłą 25-etnią kobietą i któregoś dnia powiedziała swojej matce, że ona tą decyzją o rozwodzie, odwagą i konsekwencją oraz zrównoważonym sposobem przeprowadzenia tego przedsięwzięcia, umiejętnością poradzenia sobie po rozwodzie, dała jej najlepszą lekcję budowania relacji na normalnych zasadch. Takie wyznanie z pewnością jest budujące.
Ale przecież są też przykłady, że kryzysy w małżeństwie są mozliwe do rozwiązania i warto próbować.

Czyli gdy są dzieci, to warto działać w sposób przemyślany.

Ja pisałam o mojej konkretnej sytuacji - nie mam już małych dzieci, mogę sobie pozwolić na wybór sposobu życia takiego jaki mi odpowiada i nikt przez to nie ponosi żadnych negatywnych konsekwencji. Tak jak napisałam wcześniej - nie wyobrażam sobie budowania jakiegoś nowego gnizada z mężczyzną. Kompletnie nie mam takiej potrzeby. Ktoś może pomyśleć, że to takie usparwiedliwianie przed sobą faktu, że pewnie nikt by nie chciał ze mną mieszkać . Chyba tak nie jest. . Myślę, że gdybym chciała, to ktoś by to rozważył na poważnie. Jakiś czas po rozwodzie uważałam, że jak nie ma mężczyzny w domu, to znaczy, że kobieta jest jakaś wybrakowana. Dwa razy próbowałam. Nie było jakiejś porażki, ale za każdym razem widziałam, że oboje się trochę męczymy i że lepiej nam było, gdy mieszkaliśmy osobno. I pewnego razu pomyślałam: a po co mi to? I wtedy poczułam ulgę, napięcie zeszło Jest mi dobrze tak jak jest i nie mam żadnej potrzeby tego zmieniać.

[annnie]

Nie....dlaczego ktos nie mialby chciec zamieszkac z Toba.. zdajesz sie byc b.mądrą życiowo i rozsadną kobieta. Jestes pewna siebie to mega plus choc niektorzy mezczyzni moga sie tego obawiac (pewno ci, ktorzy lubia sobie porzadzic w zwiazku ale nie ma reguly).
Dzieci sie ucza zwiazku, od rodzicow... tez na pewno ale nie mozna zalozyc ze ich zwiazek bedzie kalką, tu sporo zalezy od osobowosci i czynnikow dobrania partnera. Np. U mnie: ja i maz pochodzimy z tradycyjnych domow, gdzie malzenstwa trwaja juz 4tą dekadę. I to zgodnie, z miloscia. Niestety my jako malzenstwo nie wpisalismy sie w ten schemat jest zle, nie umiemy sie dogadac, mijamy sie, byly rozmowy o rozwodzie, a dzieci jest 3ka, (3,5r.-14l.) Codziennie mysle co mam robic. Jest b. zle ale sa dzieci, ktore go kochaja i ktore kochaja mnie. Natomiast maz nie wykazuje mna zainteresowania, jest oschly, krzyczacy, krytykujacy, nie ma cieplych uczuc... takie, bagno....
Rozmyslam wiec jak by to bylo, rozne scenariusze mi sie przewijaja i zastanawiam sie czy ja dobrze robie tkwiac wlasnie czy to juz ten czas by znalesc prawnika.... to jest trudne ogromnie. Wciaz go kocham, ale prosic sie o milosc tez nie ma co.

Taki zwiazek na doskok moze byc dobry tez z uwagi, ze dzieci nie musza jakiegos pana miec w domu i odchodzi chyba zwiazany z tym stres....
Dziekuje za wpis

[po-ranna-kawa]

annnie napisała:


> Dzieci sie ucza zwiazku, od rodzicow... tez na pewno ale nie mozna zalozyc ze i
> ch zwiazek bedzie kalką, tu sporo zalezy od osobowosci i czynnikow dobrania par
> tnera.

Jasne, że nie musi być kalką. Chodziło mi o to, że dzieci w dużym stopniu wynoszą z domu, wzorce, jakie są role czlonków rodziny, ich wzajemne stosunki, sposoby rozwiązywania problemów itp.

Współczuję problemu. Wiem, jaka to trudna sytuacja i jak trudno podjąć deczyzję. Tym bardziej, że każda ma swoje wady,. A najgorsze, że nie można jej podjąć na próbę albo choćby przewidzieć wszystkich skutków. Najczęściej człowiek instynktownie tkwi w tym, co już zna i jakoś sobie daje radę. Czasem przeczeka kryzys i później jest zadowolony, że jednak niczego nie zmienił. A czasem robi się tak, że pluje sobie w brodę, że tak dlugo czekał, niepotrzebnie brnął w coś, co nie miało sensu i w ten sposób stracił jakieś szanse.
Dodatkowy problem to dzieci, szczególnie, gdy są małe. Shit, życie nie jest proste

Ja wcale nie jestem taka silna i pewna siębie, a przynajmniej nie byłam. Moje małżeństwo po kilku latach okazalo się niewypałem. Miałam wyniesiony z domu wzorzec, że to żona odpowiada za związek i jej obowiązkiem jest dbanie o to, żeby mąż był zadowolony. Więc szukalam winy w sobie, później długo starałam się ratować związek, wybierając głupią drogę spełniania przewidywanych oczekiwań męża. Dla dobra dzieci, dla dobra związku. Im bardziej spełniałam oczekiwania, tym bardziej mąż mnie lekceważył i miał więcej idiotycznych oczekiwań. Gdy dziś o tym myślę, to dziwię się, jak mogłam coś takiego znosić. Doszlo do tego, że poczulam się, że tak naprawdę mnie jako odrębnej osoby nie ma, bo jestem jakimś zlepkiem lęków, obaw o przyszlość, braku wiary we własną warość jako czlowieka i jako kobiety. Czułam, że gasnę jak wypalająca się świeczka. I pewnie bym zgasła, gdyby nie okazało się, że mój mąż wcale tak ciężko nie pracuje (co mi zawsze wypominał), ale chętnie zabawia się z innymi paniami i ma opinię uroczego bezkonfliktowego, zabawowego faceta. To było czerwona lampka, która postwaiła mnie na nogi. Ale nawet wtedy nie wiem, czy bym się zdecydowala, bo wciąż trochę myślałam, że może to ja w czymś zawiniłam, że może to normalne, że może powinnam przeczekać, ale uzyskalam wielkie wsparcie z zewnątrz. I mimo wielu obaw, niepewności dałam radę. Postawiłam się, wypracowaliśmy odpowiednie warunki rozwodu. I wszystko się z czasem ułożylo. Chociaż to wszystko odchorowałam.

Ale różnie bywa. Znam przypadki, gdy rozwód staje się dlugim koszmarem, cierpieniem wszystkich zaintersowanych (lącznie z dziećmi)i i ruiną finansową (prawnicy), a bilans dzialania jest negatywny. Wiele zależy od tego, czy ludzie potrafią się dogadać, odpuścić sobie, nie kierować się emocjami, zemstą czy udawadnianem, czyje na wierzchu, kto jest winny, lecz patrzą w przyszłość, myślą o dzieciach. Jeśli mogę coś radzić, to nie zaczynaj od pójścia do prawnika, lecz od spokojnej rozmowy z zainteresowanym, od przemyślenia solidnych argumentów i swoich oczekiwań.

Życzę z calego serca, by udało Ci się rozwiązać problem, wybrać odpowiednią drogę, mądrze ją zrealizować. Niestety nie wszystko zależy tylko od Ciebie. I ważne też jest wsparcie kogoś bliskiego.

[annnie]

po-ranna-kawa napisała:

> I pewnie bym zgasła
> , gdyby nie okazało się, że mój mąż wcale tak ciężko nie pracuje (co mi zawsze
> wypominał), ale chętnie zabawia się z innymi paniami i ma opinię uroczego bezko
> nfliktowego, zabawowego faceta. To było czerwona lampka, która postwaiła mnie
> na nogi. Ale nawet wtedy nie wiem, czy bym się zdecydowala, bo wciąż trochę myś
> lałam, że może to ja w czymś zawiniłam, że może to normalne, że może powinnam p
> rzeczekać, ale uzyskalam wielkie wsparcie z zewnątrz. I mimo wielu obaw, niepew
> ności dałam radę. Postawiłam się, wypracowaliśmy odpowiednie warunki rozwodu. I
> wszystko się z czasem ułożylo. Chociaż to wszystko odchorowałam.

Jestes baaaardzo silna kobietą gratuluje Ci, ze to zrobilas. Sama boje sie tego wszystkiego, o czym piszesz a moje malzenstwo wyglada b.podobnie do twojej sytuacji, ktora opisalas. Jeszcze wciaz go kocham ale jestem b.samotna.. jak zorganizowalas drugie miejsce do zycia? Jak rozwiazalas opieke nad dziecmi? Jak to wygladalo przez 1 rok? Kochalas go wtedy wciaz? Tesknilas? Przepraszam, jesli pytania nie na miejscu....

[po-ranna-kawa]

annnie napisała:


> Jestes baaaardzo silna kobietą gratuluje Ci, ze to zrobilas. Sama boje sie t
> ego wszystkiego, o czym piszesz a moje malzenstwo wyglada b.podobnie do twojej
> sytuacji, ktora opisalas. Jeszcze wciaz go kocham ale jestem b.samotna.. jak zo
> rganizowalas drugie miejsce do zycia? Jak rozwiazalas opieke nad dziecmi? Jak t
> o wygladalo przez 1 rok? Kochalas go wtedy wciaz? Tesknilas? Przepraszam, jesli
> pytania nie na miejscu....

Nie musiałam się przeprowadzać. To mój mąż musiał, ale okazało się, że nie było to problemem. Bardzo się tego rozwodu bałam. A szczególnie tego, co będzie później. Ja wcześnie wyszłam za mąż. Gdy urodziłam pierwsze dziecko, miałam 20 lat. Więc nie miałam większych doświadczeń w samodzielnym dorosłym życiu. Myślę że gdyby on wiedział, w jakim jestem stanie i bardziej się postarał, to wycofałabym się z tej akcji i do dziś razem z dziećmi tkwiła w patologicznym układzie. Na szczęście miałam wsparcie, mogłam się wygadać, poradzić, ostudzić emocje. Dzięki temu zdołałam postawić konkretne warunki. Zostały przyjęte. Nie wiem, czy z przekonania, że tak będzie lepiej, czy raczej z przeświadczeniem, że i tak on będzie wszystko kontrolował, że wszystko zostanie trochę po staremu. Nawet później próbował mnie „adorować”. Ale wyraźnie oddzieliłam nasze sprawy. Np. mógł przychodzić do dzieci, ale jedynie jako gość. Ustaliliśmy, że oboje staramy się chronić dzieci, dajemy im miłość i wsparcie. Dałam mu do przeczytania książkę na temat problemów dzieci w czasie rozwodu. Zabiegałam, by spędzał z nimi jak najwięcej czasu, zabierał na wakacje, uczestniczył w ich życiu, konsultowałam ważniejsze decyzje itp. Starałam się tłumaczyć go, gdy były między nimi jakieś problemy. Kocha nasze dzieci, więc to akurat się udało.
Czy tęskniłam? Tak, ale nie tyle za nim (bo zniosłam wiele upokorzeń i to gdzieś w głowie zostało), co za wizją szczęśliwej, pełnej rodziny. Było mi szkoda, że to się nie udało. Ale dziś z perspektywy czasu widzę, że to była słuszna decyzja, która mnie i moje dzieci uratowała. Bo wyrosły na zrównoważonych (w miarę ) ludzi. A w domu, jaki wcześniej miały, raczej by się to nie udało. A ja sama po jeszcze kilku latach tamtego życia na pewno byłabym w tzw. czarnej d.

Nie traktuj tego jednak jako zachęty do jakichś działań. Każdy przypadek jest inny, więc zalecam namysł i rozsądek.

[baenzai]

po-ranna-kawa napisała:

> Ja wcześnie wyszłam za mąż. Gdy urodziłam pierwsze dziecko, miałam 20 la
> t.

Podlasie czy Podkarpacie?

[annnie]

baenzai napisał:

> Podlasie czy Podkarpacie?

A podlasie polecam, podkarpacie rowniez. Piwkne widoki i mocni charakterem ludzie. A ty..., skąd??

Kobieta ma spokoj wczesniej, skoro juz ma etap odchowania za soba. Lepiej tak, niz rodzic po 40tce.... co teraz nagminne...

A wgl co ty taki pouprzedzany??

[baenzai]

annnie napisała:

> Kobieta ma spokoj wczesniej, skoro juz ma etap odchowania za soba. Lepiej tak,
> niz rodzic po 40tce.... co teraz nagminne...

Nie ma to jak jednej skrajności przeciwstawiać drugą skrajność.

[annnie]

Gdziez tu skrajnosc? Urodzila kolo 20tki wiec ma teraz spokoj, dorosle, odchowane dziecko, dzieki czemu moze skupic sie wiecej na wlasnych sprawach a nie pieluchy i opieka nad malenstwem 24/7. Same plusy rodzenia w wielu 20+
Jesli ktos ma stabilna sytuacje malzenska i pragnie potomstwa w wieku 40+ to tez nie ma problemu, chodzi tylko o bohaterke posta. W jej przypadku akurat sytuacja z wczesniejszym posiadaniem dziecka jest na jej korzysc.
Gdzie moj blad logiczny?

[999karolina]

annnie napisała:

> Jesli ktos ma stabilna sytuacje malzenska i pragnie potomstwa w wieku 40+ to te
> z nie ma problemu,

Obserwując świat, to widzę, że wiele kobiet zbliżając się do 40-ki , zaczyna nerwowo pragnąć dziecka bez względu na sytuację małżeńską (a coraz częśćiej bez takiej sytuacji). Wiek 19-24 lata jest biologicznie idealny na macierzyństwo, ale oczywiście można mieć dziecko znacznie później. Średnia wieku Polski rodzącej pierwsze dziecko dochodzi do 30, ale bardzo dużo kobiet rodzi koło 40 i później. Ktoś powiedział, że w zasadzie omijają one etap dziecka i od razu rodzą sobie wnuki.
Znamienna była ta opowieść Porannej o spotkaniu z koleżankami, które skoro chodziły z nią do szkoły lub na studia, to znaczy, że wszystki są mniej więcej równolatkami. A jaka różnica w sytuacji rodzinnej - jedna ma 2-letnie dziecko, druga jest w ciąży, trzecia szuka kandydata na ojca dziecka, a po czwartą dorosła córka przyjeżdża samochodem.

[baenzai]

annnie napisała:

> Gdziez tu skrajnosc? Urodzila kolo 20tki wiec ma teraz spokoj, dorosle, odchowa
> ne dziecko, dzieki czemu moze skupic sie wiecej na wlasnych sprawach a nie piel
> uchy i opieka nad malenstwem 24/7. Same plusy rodzenia w wielu 20+

Przecież straciła wczesną młodość. Gdy jej rówieśnicy bawili się i cieszyli młodością ona nawet nie mogła się porządnie wyspać czy wyskoczyć na spontaniczne piwko. Ponadto osoba 20-letnia ma zazwyczaj pstro w głowie. To nie jest czas na dzieci i małżeństwo.

[po-ranna-kawa]

baenzai napisał:


> Przecież straciła wczesną młodość. Gdy jej rówieśnicy bawili się i cieszyli mło
> dością ona nawet nie mogła się porządnie wyspać czy wyskoczyć na spontaniczne p
> iwko.

Czy ja wiem? Róznie bywało, ja dobrze zorganizowana jestem

[tapatik]

baenzai napisał:

> Przecież straciła wczesną młodość. Gdy jej rówieśnicy bawili się i cieszyli młodością
> ona nawet nie mogła się porządnie wyspać czy wyskoczyć na spontaniczne piwko.

Nie każdy lubi piwo, może ją cieszyło dziecko.

> Ponadto osoba 20-letnia ma zazwyczaj pstro w głowie.

Zgoda, większość tak, ale nie wszyscy. Co więcej kobiety wcześniej dojrzewają społecznie niż my, więc ona mogła być już gotowa do dorosłego życia.

> To nie jest czas na dzieci i małżeństwo.

Dlaczego?

[baenzai]

tapatik napisał:

> baenzai napisał:
>
> > Przecież straciła wczesną młodość. Gdy jej rówieśnicy bawili się i cieszy
> li młodością
> > ona nawet nie mogła się porządnie wyspać czy wyskoczyć na spontaniczne pi
> wko.
>
> Nie każdy lubi piwo, może ją cieszyło dziecko.
>
> > Ponadto osoba 20-letnia ma zazwyczaj pstro w głowie.
>
> Zgoda, większość tak, ale nie wszyscy. Co więcej kobiety wcześniej dojrzewają s
> połecznie niż my, więc ona mogła być już gotowa do dorosłego życia.
>
> > To nie jest czas na dzieci i małżeństwo.
>
> Dlaczego?

Nie ma żadnego sensu skracanie sobie młodości i ładowanie się w pieluchy parę miesięcy po ukończeniu szkoły średniej. No bo jakie są niby z tego korzyści? Praktycznie żadne, a młodość ma się jedną. To jest przecież czas na zabawę, na socjalizację, na zdobywanie nowych doświadczeń.

Do tego w tym wieku nie ma się zazwyczaj ani porządnego wykształcenia, ani zawodu, ani większego doświadczenia życiowego czyli tego wszystkiego, co powinien mieć odpowiedzialny rodzic.

Małżeństwo w tym wieku to już w ogóle jakaś kompletna abstrakcja. Co prawda są ludzie, którzy poznali się w tym wieku, ale związek zalegalizowali dopiero parę lat później, gdy już mieli jakaś tam pewność, że się dotarli jako partnerzy. Ogólnie to jednak związki 19 czy 20-latków są bardzo nietrwałe i nie powinno się w takim wieku podejmować tak poważnych decyzji jak zawarcie związku małżeńskiego.

[po-ranna-kawa]

Dzięki Baenzai, lubię, gdy ktoś wie lepiej, co jest dla mnie najlepsze, co ma dla mnie sens. A najfajniejsze są takie ogólne prawdy objawione dla wszystkich

Pewnie mialam jakieś problemy związane z wczesnym posiadaniem dziecka, ale możesz mi wierzyć, że nie były to odczuwalny brak socjalizacji czy zabawy. Jakoś to się udawało w stopniu dla mnie wystarczającym godzić. Może jesteś/byleś w wieku 18-20-kilka stałym zwolennikiem socjalizowania sie na imprezach i zdobywania doświadczeń, więc odczuwałbyś niedosyt. Mnie (z dzieckiem czy bez) wystarczały imprezy raz na jakiś czas, na liczne spotkania towarzyskie chodzilam bez większych problemów. Bez większego problemu udalo mi się też skończyć studia. To prawda, miałam więcej obowiązków i bywalo, że dziecko blokowalo mi jakieś sprawy, ale nie czuję, by przez to coś szczegolnego mnie ominęło. Może jakiś wyjazd na narty czy łódkę w pierwszym okresie. Jestem dobrze zorganizowana, zawsze mialam pomoc rodziny, a gdy była taka potrzeba stać mnie też było na opiekunkę (ktora mieszkala po sąsiedzku i uwielbiala moją córkę). Jakoś się to ulożyło. Gdy dziecko prawidlowo się rozwija, nie choruje, , a czlowiek jest dobrze zorganizowany, to życie z nim nie jest tak strasznie uciążliwe, jak się wydaje.

W jednym masz rację - mój związek przetrwał w dobrym stanie jakieś 8 lat, a rozwiodłam sie po 10. Ale gdy sie rozgladam wokół, to nie jest to jakiś wyjątkowo krotki czas trwania związku. Mam koleżanki czy znajome, ktore rozwodzily się po krótszym stażu, chociaż za mąż wychodziły jako już bardziej dojrzale. I też im się nie udalo. Kilka innych chętnie by się rozwiodlo, ale nie robią tego z różnych powodów - strach, dzieci, lenistwo, brak samodzielnosci finansowej. Czyli ta może jdnak nie młody wiek wpływa na nietrwalość związku. Poza tym z wlasnego doswiadczenia też wiem, że większa dojrzalość metrykalna wcale nie musi iść w parze z dojrzalośćią w związkach. Zdecydowanie więcej glupot narobiłam po 30-ce niż wczesniej

Gdy patrzę dziś z perspektywy czasu, to nie żaluję, że "skrócilam sobie młodość", bo wcale nie czuję, żebym ją sobie jakoś szczególnie dotkliwie skrócila. Nie rozumiem też, dlaczego ta wczesna młodość jest twoim zdaniem lepsza od tej późniejszej? Dlaczego jej bardziej warto nie tracić? Dziś dużo moich rówieśnic siedzi w pieluchach lub niedawno z nich wyszlo, a także są takie, które właśnie w nie zamierzają wejść lub wręcz dopiero szukają kogoś, z kim można byloby spróbować zostać matką. Tymczasem ja mam luzik. I jeśli się nic złego nie stanie, to będę go miała przez najblższe lata. A socjalizuje się jak chcę, cieszę się życiem i swobodą. Jestem ustabilizowana finansowo, więc stać mnie na więcej niż wtedy, gdy miałam 20 kilka lat.. Mam mniejsze napiecie w sprawach relacji damsko-męskich. Naprawdę nie czuję się jakoś dtkliwie pokrzywdzona przez los.
Ale dzięki za troskę
I może już skończmy to analizowanie mojego życia. Wiem, sama trochę niepotrzebnie zaczęłam. Ale już przestaję.

[annnie]

Jak zwykle madra, zdystansowana odpowiedz. Brawa

[gwen75]

po-ranna-kawa napisała:

> I może już skończmy to analizowanie mojego życia. Wiem, sama trochę niepotrzebn
> ie zaczęłam. Ale już przestaję.

Dałaś pokaz swojej kultury osobistej i odwagi 👍 👌

A niektórzy muszą się jeszcze trochę podciągnąć

[annnie]

Dla ciebie to skrajnosc ale jest ogromne grono osob, ktore nie uwaza za "zmarnowanie mlodosci" z powodu pojawienia sie dziecka... znam osoby, ktore wlasnie w tym wieku doczekaly sie dzieci. Prowadzili skromniejsze zycie towarzyskie, ale je prowadzili, bo swiat sie nie skonczyl i co wiecej, akurat tym osobom to odpowiadalo. Mieli super kontakt z dzieckiem, wiecej energii i cierpliwosci. A teraz niektore moje kolezanki nieco przed 40stka pakuja sie w pieluchy i to jest dramat. Depresje, brak sil, walace sie malzenstwa. Sa dwie strony medalu. Wiec nie uwazam, ze powiedzialam cos nielogicznego.

[tapatik]

baenzai napisał:

> po-ranna-kawa napisała:
>
> > Ja wcześnie wyszłam za mąż. Gdy urodziłam pierwsze dziecko, miałam 20 lat.
>
> Podlasie czy Podkarpacie?

Zapomniałeś o Mazowszu.

[tomekzgor]

tapatik napisał:

> baenzai napisał:
>
> > po-ranna-kawa napisała:
> >
> > > Ja wcześnie wyszłam za mąż. Gdy urodziłam pierwsze dziecko, miałam
> 20 lat.
> >
> > Podlasie czy Podkarpacie?
>
> Zapomniałeś o Mazowszu.
>
>

Ja bym z taką wyższością i lekceważeniem nikogo nie traktowal. Przypomina mi to zresztą znane z dużych miast zjawisko, że najwiekszymi chwalcami ich wyższości nad tzw. prowincją są osoby, których osobista lub rodzinna kariera wielkomiejska jest krótka.

Ja się urodziłem w zapadłej dziurze ale nie uważam, że to jest jakiś deficyt. Dzieciństwo blisko natury, w takich tradycyjnych warunkach, także rodzinnych, często trudnych, daje moim zdaniem dobrego kopa, pewność siebie, samodzielność, siłę do brania losu w swoje ręce, jakieś poczucie równowagi duchowej. Gdy będąc dzieckiem dystansu z domu do szkoły nie liczyło się w jednostkach długości, ale w jednostkach czasu (w zimie 1,5 godziny po kolana w śniegu), gdy codziennie widziało się wielkie góry i uświadamiało sobie, że stoją one od tysięcy lat i za tysiąc lat to się nie zmieni, to później człowieka trudno byle czym zniechęcić, przestraszyć czy sprawić, że z jakiejś blachostki wpadnie w depresję. Bo ma swoje proporcje.

[gyubal_wahazar]

Dobrze powiedziane. A prowincja, to kategoria umysłowa, a nie geograficzna

[baenzai]

tomekzgor napisał:

Ja bym z taką wyższością i lekceważeniem nikogo nie traktowal. Przypomina mi to zresztą znane z dużych miast zjawisko, że najwiekszymi chwalcami ich wyższości nad tzw. prowincją są osoby, których osobista lub rodzinna kariera wielkomiejska jest krótka.

Ja akurat nie mam powodu żeby się wywyższać, bo pochodzę z mniejszego miasta. Nie zmienia to faktu, że śluby w wieku 20 czy 21 lat to domena właśnie takich miejscowości i to bardziej na wschodzie niż na zachodzie kraju.

> Ja się urodziłem w zapadłej dziurze ale nie uważam, że to jest jakiś deficyt. D
> zieciństwo blisko natury, w takich tradycyjnych warunkach, także rodzinnych,
> często trudnych, daje moim zdaniem dobrego kopa, pewność siebie, samodzielność
> , siłę do brania losu w swoje ręce, jakieś poczucie równowagi duchowej. Gdy bę
> dąc dzieckiem dystansu z domu do szkoły nie liczyło się w jednostkach długości,
> ale w jednostkach czasu (w zimie 1,5 godziny po kolana w śniegu), gdy codzienn
> ie widziało się wielkie góry i uświadamiało sobie, że stoją one od tysięcy lat
> i za tysiąc lat to się nie zmieni, to później człowieka trudno byle czym zniech
> ęcić, przestraszyć czy sprawić, że z jakiejś blachostki wpadnie w depresję. Bo
> ma swoje proporcje.

Dokładnie tak było.

Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Podobnie jak wybite zęby, rozprute brzuchy, nagły brak oka czy amatorskie amputacje. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego. Nikt nas nie poinformował jak wybrać numer na policję (wtedy MO), żeby zakablować rodziców. Pasek był wtedy pomocą dydaktyczną, a od pomocy, to jeszcze nikt nie umarł. Ciocia Janinka powtarzała, "lepiej lanie niż śniadanie". Nikt nie narzekał.

Gdy sąsiad złapał nas na kradzieży jabłek, sam wymierzał karę. Dół z wapnem, nóż, myśliwska flinta – różnie. Sąsiad nie obrażał się o skradzione jabłka, a ojciec o zastąpienie go w obowiązkach wychowawczych. Ojciec z sąsiadem wypijali wieczorem piwo — jak zwykle. Potem ojciec wracał do domu, a po drodze brał sobie nowe dziecko. Dzieci wtedy leżały wszędzie. Na trawnikach, w rowach melioracyjnych, obok przystanków, pod drzewami. Tak jak dzisiaj leżą papierki po batonach. Nie było wtedy batonów, dzieci leżały za to wszędzie. Nikt nie narzekał.

My, dzieci z naszego jeziora, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze" wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez słodyczy, szacunku, ciepłego obiadu, sensu, a niektórzy – kończyn.

[tomekzgor]

baenzai napisał:


> My, dzieci z naszego jeziora, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wied
> zieli jak nas należy „dobrze" wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo b
> ez słodyczy, szacunku, ciepłego obiadu, sensu, a niektórzy – kończyn.

No to nie byliśmy sąsiadami
W moim świecie dorośli mieli (i realizowali) określone działania wychowawcze. Inne kobiety, inne mężczyźni.Nie sądzę by były to świadome działania wychowawcze, raczej wynikające ze zwyczajowych zadań. To prawda że nikt się z dziećmi szczególnie nie cackał, ale nie można powiedzieć że dzieci nie dostawały wsparcia i miłości. Nie pamietam też przypadku jakiejś patologicznej przemocy wobec dzieci ze strony dorosłych. Pamiętam za to że jakaś poważniejsza choroba czy uraz dziecka powodowały zainteresowanie i ożywienie w całej okolicy.
Piszę "dorośli" a nie "rodzice", bo mialem poczucie że dziećmi zajmują się także wszystkie ciotki i wujkowie, dziadkowie. Np. obiad jadło się w tym domu, w którym się akurat z jakiegos powodu było i raczej był nadmiar możliwości zjedzenia ciepłego obiadu (może faktycznie niezbyt wyszukanyego) niż deficyt. Na pewno żadne dziecko głodne nie chodziło. I w ogóle czuło się że dorośli tak po prostu lubią dzieci. Z przejawami takiej bezinteresownej sympatii spotykaliśmy się bardzo często. A to ktoś zawolał, żeby wejść, bo ma dobre ciasto, a to kupił cukierka w sklepie, a to powiedział jakieś miłe słowo. Nie pamietam z dzieciństwa żebym miał jakieś obawy, że jakis dorosły może mi zrobić krzywdę. Może to z tego powodu że na wsi i dzieci i dorośli nie są anonimowi.
Dużo czasu z dziećmi (szczegónie tymi małymi) spędzali dziadkowie, babcie. Sporo (szczególnie zimą) było różnych spotkań wielosobowych i wielopokoleniowych.

[tapatik]

Tomku, dopisanie Mazowsza było z mojej strony ironią na wzór dowcipu o cyklistach:

Rzecz działa się w okresie międzywojennym. Podczas podróży w pociągu pewien pasażer bardzo narzekał na sytuację polityczną w Polsce. Swój wywód zakończył stwierdzeniem:
- A wszystko to wina Żydów.
Wtedy odezwał się pasażer, który do tej milczał:
- I cyklistów.
- A dlaczego cyklistów?
- A dlaczego Żydów?

Uważam, że stwierdzenie, że skoro ktoś w wieku 20 lat miał męża i dziecko, to musiał pochodzić z Podlasia lub Podkarpacia, jest niezbyt grzeczne.

[po-ranna-kawa]

baenzai napisał:


>
> Podlasie czy Podkarpacie?

Niestety Warszawa. Piszę: „niestety”, bo akurat bardzo lubię Podkarpacie. Mam tam od kilkunastu lat taką wiejsko-leśną chałupkę w okolicach rezerwatu Zabłocie i uwielbiam tam przebywać. Jeśli mogłabym mieć kolejne wcielenie i gdybym mogła wybrać miejsce urodzenia, to na pewno wybrałabym albo ten kawałek puszczy sandomierskiej, albo okolice jeziora Garda w północnych Włoszech. Ale chyba jednak ze wskazaniem Zabłocia, bo to trochę magiczne miejsce, które daje człowiekowi siłę, równowagę ducha, właściwe widzenie proporcji.

Rozumiem, że z tym Podkarpaciem to w zamyśle był taki przytyk, że tylko jakaś idiotka z prowincji może mieć dziecko w wieku 20 lat. Różnie bywa. Nie narzekam, że tak się stało. Nie zawsze było łatwo, ale dałam radę. Wszystko ma swoje dobre i złe strony.

Wczoraj spotkałam się na Powiślu z trzema koleżankami, (z jedną chodziłam do podstawówki, z dwoma na ststudia) . Od wielu lat zawsze się spotykamy "na wino" w ostatnią sobotę czerwca. Jedna przyszła z dwuletnią córką (piękną), której nie miala z kim zostawić, więc wina się nie napiła, zresztą zaraz musiała iść, żeby położyc dziecko spać. Druga w szóstym miesiącu ciąży, więc też szybko poszła, bo ciąża długo oczekiwana i się boi, zeby sie coś nie stao, więc woli trzymać się blisko domu i kanapy. Trzecia od kilku lat jest na etapie usilnego (czasem desperackiego), ale bezskutecznego szukania faceta, ma problem alkoholowy i od 2 miesięcy nie pije. Gdy moja córka przyjechała po mnie samochodem, to pomyślałam, że w sumie to mi się w życiu udało. I z własnym dzieckiem wypiłam wieczorem butelke wina.

[kevinjohnmalcolm]

po-ranna-kawa napisała:

> pomyślałam, że w sumie to mi się w życiu udało. I z własnym dzieckiem wypiłam
> wieczorem butelke wina.

Tak trzymać!

[annnie]

po-ranna-kawa napisała:

> Nie traktuj tego jednak jako zachęty do jakichś działań. Każdy przypadek jest i
> nny, więc zalecam namysł i rozsądek.

Spoczko Kazdy rozpatruje wedlug siebie ale cenne dla mnie bardzo jest to, co napisalas. Dziekuje

[tapatik]

Nie do końca rozumiem. Czy uważasz, że związek z mieszkaniem razem jest przeżytkiem?

[baenzai]

tapatik napisał:

> Nie do końca rozumiem. Czy uważasz, że związek z mieszkaniem razem jest przeżyt
> kiem?

Ona raczej nie pisała tego ogólnie, tylko po prostu jest to jej wizja związku idealnego. Mojego zresztą też. Im mam więcej lat tym mniej chce mi się bawić w tworzenie rodziny i wspólnie mieszkanie. Chociaż dopuściłbym np. możliwość wspólnego mieszkania w dużym domu, w którym każdy ma swoją część.

[tzn.aga]

Tak to nie bo to i tak by był teren wspólny.
Bardziej, że mieszkamy osobno ale np.: weekend spędzamy u kogoś razem.

[annnie]

baenzai napisał:

> pólnego mieszkania w dużym domu, w którym każdy ma swoją część.

To nie ma znaczenia, jak duzy jest dom, no, chyba ze to palac z kilkoma skrzydlami
Chodzi o pewna niezaleznosc i dreszcz emocji przy spotkaniu, cos, co sie rozprasza mieszkajac pod 1 dachem killa lat razem. Nie mieszkanie razem nie generuje spiec o bzdurne sprawy, jak nieporzadek, upierdliwe nawyki, i wreszcie, znudzenie czy wypalenie. Ja ja doskonale rozumiem i taki zwiazek to cos, co kiedys sama chcialabym sprawdzic.

[tzn.aga]

O to, to.

pozytywnie mnie zaskakujesz :)

[obrotowy]

po-ranna-kawa napisała:

> A ja już od jakiegoś czasu jestem na etapie, że cenię sobie niealezność. Nie ma
> m ochoty na żadne budowanie stadła, dpasowywanie się na stałe do kogoś, źle bym
> się już w tym czuła. Więc dla mnie najfajniejszy jest taki związek z doskoku,
> bo wtedy każe spotkanie jest świętem, odrębna randką, podczas której można tak
> samo poważnie pogadać, jak i robić kompletne głupoty. Lubię poczucie, że gdzie
> ś jest ktoś, do kogo mogę zawsze zadzwonić i liczyć na dobre słowo, czy wsparci
> e. Nie jest mi zupełnie potrzebne celebrowanie wspólnej codzienności. Lubię pot
> ęsknić, by potem głębiej przeżywać spotkanie, pójść na całość, zapomnieć się od
> erwać od powszedniości. Cieszyć się sobą, celebrować bliskość. Nie chcę rozdra
> bniać tego i psuć codziennością z ględzeniem o przysłowiowym rozrzucanu skarpet
> ek. Nie mam w związku z tym żadnej potrzeby formalizowania niczego.


pozytywnie mnie zaskakujesz.

z forum politycznego widzialem Cie jako dobrze ulozona , stateczna Dame...

[anirat]

Ja chciałabym przeżyć taką prawdziwą miłość, szaloną, oddaną, jedyną, pod każdym względem. Chciałabym mieć tę jedną najważniejsza osobę w życiu, bez najmniejszej wątpliwości i żebym była dla niego najważniejsza na świecie. Osoba, na którą zawsze można liczyć.
Przezywam wypłaszczenie uczuć. Już mnie niewiele kręciło, aż przyśnił mi się zen, który na powrót obudził we mnie chęć prawdziwej, szalonej miłości.

[po-ranna-kawa]

A czy napisałam coś, co byłoby niegodne damy?

[obrotowy]

po-ranna-kawa napisała:
> A czy napisałam coś, co byłoby niegodne damy?


alez nie w tym rzecz

z pogladow (tych politycznych) sprawialas wrazenie takiej dosc konserwatywnej obyczajowo i statecznej kobiety.


a tu prosze (jak dla mnie) - mila niespodzianka:

- kobieta wyzwolona, dla ktorej romans bez stalych zobowiazan nie jest problemem

[po-ranna-kawa]

O, to źle zrozumiałeś. O jakim romansie bez zobowiązań piszesz? Bo ja o bardzo stałym, monogamicznym związku, tyle że w niekonwencjonalny sposób zorganizowanym

nie ma czegos takiego.

[obrotowy]

po-ranna-kawa napisała:
> O, to źle zrozumiałeś. O jakim romansie bez zobowiązań piszesz?
Bo ja o bardzo stałym, monogamicznym związku, tyle że w niekonwencjonalny sposób zorganizowanym


tak (przez chwile, kobieco - Twoim sladem) pomyslalem.

tyle ze NIEmieszkanie razem - to i pokusa i okazja na "wyskoki".

znam - to viem

[po-ranna-kawa]

obrotowy napisał:


> tak (przez chwile, kobieco - Twoim sladem) pomyslalem.
>
> tyle ze NIEmieszkanie razem - to i pokusa i okazja na "wyskoki".
>
> znam - to viem

Rozumiem. Ale w tym wypadku skok w bok nie byłby klasycznym skokiem w bok, bo jeśli rozmawiasz z partnerką o wszystkim, to musiałbyś (dla samego siebie) o tym skoku w bok jej powiedzieć . Przecież przyjaciela nie będziesz oszukiwać. No chyba, że decydujesz się na jakąś fikcję, ale wówczas ze wszystkimi konsekwencjami, że coś przekreślasz.

dalej niejasne...

[obrotowy]

po-ranna-kawa napisała:
, bo jeśli rozmawiasz z partnerką o wszystkim, to musiałbyś (dla samego siebie) o tym
> skoku w bok jej powiedzieć . Przecież przyjaciela nie będziesz oszukiwać.


dalej (dla mnie) niejasne:

skoro pozytywnie dogadujesz sie z partnerka (partnerem) we wszystkim - to po co mieszkac osobno ?

(oczywiscie rozumiem sytuacje przejsciowe, zmiane pracy, zdobycie wspolnego mieszkania itd...)

ale jesli ktos deklaruje, ze nie potrafi mieszkac z partnerem razem - to gdzie to pelne zrozumienie ?

[po-ranna-kawa]

obrotowy napisał:


> dalej (dla mnie) niejasne:
>
> skoro pozytywnie dogadujesz sie z partnerka (partnerem) we wszystkim - to po co
> mieszkac osobno ?
>

Czyli jednak nie uważałeś

Przecież napisałam ze dwa razy:
- żeby zachować prawo do pełnej swobody w codziennym życiu, nie musieć się do niczego dostosowywać
- żeby nie narażać związku na to, że szara codzienność go zabije (niezakręcanie pasty do zębów w czasie kilkudniowego wyjazdu jest bardzo urocze, ale przez 365 dni w roku byłoby wkurzające)
- żeby tęsknić za sobą, sprężać się za każdym razem, celebrować każde spotkanie, a nie popadać w rutynę
- żeby po raz kolejny nie okazało się, że to się uda

To tak w dużym uproszczeniu

juz jasne... ale nie akceptowalne.

[obrotowy]

pisalas, ale raczej fragmentarycznie - a dopiero teraz bardziej "calosciowo".
-wiec i latwiej sie do tego ustosunkowac.


po-ranna-kawa napisała:

> Przecież napisałam ze dwa razy:
> - żeby zachować prawo do pełnej swobody w codziennym życiu, nie musieć się do n
> iczego dostosowywać

- a jak sie razem przebywa to zawsze trzeba ? przeciez kazdy zostawia swoja indywidualnosc i swoje przyzwyczajenia dla siebie - a jesli drug strona tego nie toleruje - no to nie jest to ten wlasciwy partner.


> - żeby nie narażać związku na to, że szara codzienność go zabije (niezakręcanie
> pasty do zębów w czasie kilkudniowego wyjazdu jest bardzo urocze, ale przez 36
> 5 dni w roku byłoby wkurzające)

- pierwsze slysze, ze szara codziennosc zabija. a pasty mamy wlasne, i inne przybory tez
- wiec partnerce "lata i powiewa" - co ja z nimi robie.

> - żeby tęsknić za sobą, sprężać się za każdym razem, celebrować każde spotkanie
> , a nie popadać w rutynę

- o Boze... to jest dobre do 30-tki, gora 35 - a nie pozniej.

[po-ranna-kawa]

Ja nikogo do takiej formy nie namawiam i nawet nie próbbuję przekonywać
Nie ma sensu teoretyzować.

juz jasne... i zrozumiale.

[obrotowy]

po-ranna-kawa napisała:
> Ja nikogo do takiej formy nie namawiam i nawet nie próbuję przekonywać


ja tez nie.
nie raz tu pisalem, ze wolalbym miec dwie "przyjaciolki" mieszkajace blisko, ale w swoich mieszkaniach

do ktorych moglbym wpadac na przemian....

a nie jedna stala Slubna - szarogeszaca mi sie po chalupie...

a na jakas kochanke z doskoku musialem wygospodarowac czas i wykrety/pozory (wobec Slubnej)

- meczace to bylo.

[po-ranna-kawa]

obrotowy napisał:


> nie raz tu pisalem, ze wolalbym miec dwie "przyjaciolki" mieszkajace blisko, al
> e w swoich mieszkaniach
>

Rozumiem. Myślę, że to może być fajne rozwiązanie. Ale to akurat zupełnie inna sytaucja. Wiem że to może Ci się wydawać dziwne, ale jakoś w ogóle mnie nie ciągnie, by mieć dwóch kochanków. Zresztą nie mam męża, więc w ogóle trudno mi mówić o kochanku.

[po-ranna-kawa]

obrotowy napisał:


> nie raz tu pisalem, ze wolalbym miec dwie "przyjaciolki" mieszkajace blisko, al
> e w swoich mieszkaniach
>

Rozumiem. Myślę, że to może być fajne rozwiązanie. Ale to akurat zupełnie inna sytaucja. Wiem że to może Ci się wydawać dziwne, ale jakoś w ogóle mnie nie ciągnie, by mieć dwóch kochanków. Zresztą nie mam męża, więc w ogóle trudno mi mówić o kochanku.

to kwestia indywidualna.

[obrotowy]

Wiem że to może Ci się wydawać dziwne, ale jakoś w ogóle mnie nie
> ciągnie, by mieć dwóch kochanków. Zresztą nie mam męża, więc w ogóle trudno mi
> mówić o kochanku.


bo to kwestia indywidualna.
pouzalalem sie tylko nad samym soba wskazujac, ze wolalbym miec dwie kochnki, ktore obie odwidzalbym na przemian,

niz stala zone i od czau do czasu jakas kochanke z ktora trzeba bylo sie ukrywac.

- meczace to bylo.

[searam]

Najblizsze moim pogladom,doswiadczeniu i praktyce sa poglady "Po-Rannej Kawy"...
Jako, ze odpalilem ten topic dlatego pozwole sobie na obecnym etapie wreczyc rzeczonej wirtualny bukiecik fiolkow..(moze ma takie oczy..?: )w dowod uznania.
Pytania pozostaja nadal sa nurtujace...moze ciekawsze niz przepis na pieczenia szarlotki lub robienia nalewki wisniowej..

[po-ranna-kawa]

searam napisał:

> Najblizsze moim pogladom,doswiadczeniu i praktyce sa poglady "Po-Rannej Kawy"..
> .
> Jako, ze odpalilem ten topic dlatego pozwole sobie na obecnym etapie wreczyc rz
> eczonej wirtualny bukiecik fiolkow..(moze ma takie oczy..?: )w dowod uznania.
> Pytania pozostaja nadal sa nurtujace...moze ciekawsze niz przepis na pieczenia
> szarlotki lub robienia nalewki wisniowej..


Naprawdę czuje się wruszona. Próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz wygrałam jakiś konkurs, i wychodzi na to, że było to dawno temu na obozie studenckim. Dzięki za fiołki. Oczy mam piwne, ale obiecuję, że jutro założę odpowiednią kolorystycznie sukienkę.
Co do tematu wątku - jeszcze raz podkreślam, że to opcja raczej dla osób po przejściach i rozczarowanych do związków tradycyjnych. Warto jednak najpierw z pełnym zaangażowaniem takich tradycyjnych spróbować. A nuż się uda.

[stokrotka34]

Na pewno nie oczekuje księcia na białym koniu ale gdyby jakims cudem trafił się ktoś kto pokochał by mnie taka jaka jestem to fajnie byloby pounosic sie te kilka centymetrów nad ziemią wkoncu miłość uskrzydla...może to co napisałam brzmi dla większości banalnie i sentymentalnie ale chce w to wierzyć..ze można być szczęśliwym

i slusznie, ale bez przesady :)

[obrotowy]

stokrotka34 napisała:

... to fajnie byloby pounosic sie te kilka centymetrów nad ziemią... w koncu miłość uskrzydla...

- ale chce w to wierzyć..ze można być szczęśliwym



i dobrze, ze chcesz w to wierzyc, ale do tego poczucia szczescia nie potrzeba az wznosic sie ponad ziemie.

wystarczy zrozumienie, wzajemna sympatia i wzajemny szacunek

[kevinjohnmalcolm]

stokrotka34 napisała:

> ktoś kto pokochał by mnie taka jaka jestem


I to jest trudne
Z jakiegoś niezrozumiałego powodu ludzie nie kochają osoby z którą się wiążą, tylko swoje wyobrażenie w jaką osobę będą chcieli ją zmienić.

[dolores2222]

A wiesz Kev, tak mi się przypomniało, jak się rozstawałam z moim mężem, że powiedział mi na odchodnym taki jeden komplement:
dziękuję ci, że mogłem być przy tobie taki, jaki chciałem być, a nie jakiego ty chciałaś mnie widzieć.
Wtedy nie do końca rozumiałam chyba, że to nie jest wcale takie oczywiste i nie doceniłam komplementu..

[kevinjohnmalcolm]

To jeden z największych komplementów jakie w ogóle można powiedzieć partnerowi.
Brawa dla Ciebie, że taka jesteś i brawa dla niego, że to docenił.
W zdecydowanej większości związków jedna osoba na siłę próbuje zmienić partnera (a czasem obydwie naraz), co jest źródłem frustracji i ogromnej ilości problemów.

[dolores2222]

Brawa, powiadasz?
I co mi po nich, jak przedstawienie okazało się klapą?

[kevinjohnmalcolm]

Przynajmniej wyszłaś z podniesioną głową. Lepsza piękna katastrofa niż katastrofalne piękno

[annnie]

searam napisał:

> "Samotni i niesmiali..." Czego chcemy ? Czego oczekujemy? Co dajemy ?
> Tak po prostu i anonimowo. Sam lubie takie dywagacje drazace ludzka nature.. Wi
> ercace bolesnie jak szyb naftowy w Matke Ziemie...
> Powazne i i humorystyczne. Cieple, czule lub zranione...Prawdziwe tak jak nam s
> ie wydaje...
> Sa tacy ? Sa takie?
>

Nagrody przyznane ale dorzuce swoj kamyczek, jesli pozwolisz

Chcę: prawdziwego mezczyzny co tupnie, zarzadzi ale w nocy bedzie trzymal za reke i czule szepnie kocham, kochaj, badź i sie mną opiekuj i wazne slowo: potrzebuję Cię.

Czego oczekuję: wiernosci i zainteresowania, wspolnych planow i zwiazku dusz i ciał.

Co daję: wiernosc, czułosc, milość, opiekę, wsparcie mentalne, zainteresowanie, wsparcie finansowe (w tej kolejnosci.)

Dziekuje

[kevinjohnmalcolm]

annnie napisała:

> Chcę: prawdziwego mezczyzny co tupnie, zarzadzi
> ale w nocy bedzie trzymal za reke i czule szepnie


Wiele moich koleżanek wybrało takiego co "tupie i zarządza", niestety z czasem to przybierało na sile. Potem szukały innego, bardziej ugodowego. Każdy kij ma dwa końce...

[annnie]

kevinjohnmalcolm napisal
>
> Wiele moich koleżanek wybrało takiego co "tupie i zarządza", niestety z czasem
> to przybierało na sile. Potem szukały innego, bardziej ugodowego. Każdy kij m
> a dwa końce...

Oczywiscie, z zaborcza osoba ciezko zyc, zwlaszcza jak do tego dochodzi narcyzm.... ugoda jest b.zdrowa dla zwiazku, przy czym mezczyzna powinien byc pewny siebie i zaradny, to sa takie kluczowe sprawy jak dla mnie. Moze byc to w parze z kompromisowoscią

[searam]

annnie

>
> Nagrody przyznane ale dorzuce swoj kamyczek, jesli pozwolisz
>
> Chcę: prawdziwego mezczyzny co tupnie, zarzadzi ale w nocy bedzie trzymal za re
> ke i czule szepnie kocham, kochaj, badź i sie mną opiekuj i wazne slowo: potrze
> buję Cię.
>
> Czego oczekuję: wiernosci i zainteresowania, wspolnych planow i zwiazku dusz i
> ciał.
>
> Co daję: wiernosc, czułosc, milość, opiekę, wsparcie mentalne, zainteresowanie,
> wsparcie finansowe (w tej kolejnosci.)
>
> Dziekuje
.Inne tez to oferuja...Jest cos, czym je przebijesz...?
Wiernosc...(Ha..ha..ha.. milosc, opieke ( Chyba w DOS... wsparcie finansowe - Tak, ale jesli wygram w totolotka...
Mentalne wsparcie ( czyzby kaftan..? zapewniaja panowie J.Walker, J.Daniels i moj ulubiony Glenfiddich...
Musisz sie bardziej starac...
Warto..

[gyubal_wahazar]

Włącza ci się tryb cynicznego kabotyna ?

[annnie]

searam napisał:
> .Inne tez to oferuja...Jest cos, czym je przebijesz...?

Zdecydowanie. Ale to juz zostawie do rozkiminienia temu, ktory bedzie zainteresowany ZWIAZKIEM a nie jakimis wyscigami do celu; kto komu i ile a jak bilans sie nie zgadza to won

> Wiernosc...(Ha..ha..ha..
Hahaha....., co?? Slyszales ze sa wiernie kobiety czy masz wiernosc swojej babki za nic?

milosc, opieke ( Chyba w DOS... wsparcie finansowe
> - Tak, ale jesli wygram w totolotka...

A co ma baktrian do konia? Mowilam, ze ja daje wsparcie finansowe, bo mogę. Kasa faceta srednio mnie interesuje.

> Mentalne wsparcie ( czyzby kaftan..?
Oj, zycie chyba cie przemaglowalo. Dobry zwiazek to taki obszar, w ktorym jedno za drugim w ogien powinno skoczyc. To jest to wlasnie wsparcie. Ale jesli lubisz kaftanik, to OK twoja sprawa.

zapewniaja panowie J.Walker, J.Daniels
> i moj ulubiony Glenfiddich...

I coz, wlasnie widac wplyw powyzszych na twoje szare komorki i uczucia wyzsze.

> Musisz sie bardziej starac...
> Warto..

Warunek: musi byc gra warta swieczki, wtedy starac sie zawsze warto.

[999karolina]

searam napisał:


> > Dziekuje
> .Inne tez to oferuja...Jest cos, czym je przebijesz...?
> Wiernosc...(Ha..ha..ha.. milosc, opieke ( Chyba w DOS... wsparcie finansowe
> - Tak, ale jesli wygram w totolotka...
> Mentalne wsparcie ( czyzby kaftan..? zapewniaja panowie J.Walker, J.Daniels
> i moj ulubiony Glenfiddich...
> Musisz sie bardziej starac...
> Warto..
>

Jak mawiała klasyk - mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy. Ty fajnie zacząłeś ten wątek, a kończysz bardzo słabo

[annnie]

999karolina napisała:

>
> Jak mawiała klasyk - mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy. Ty fajnie zaczął
> eś ten wątek, a kończysz bardzo słabo

Karolino, juz nie chcialam byc dla niego taka surowa. Pomysl, ze moze ma dzis wyjatkowo zly dzien

[searam]

> > Jak mawiała klasyk - mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy. Ty fajnie
> zaczął
> > eś ten wątek, a kończysz bardzo słabo
>
> Karolino, juz nie chcialam byc dla niego taka surowa. Pomysl, ze moze ma dzis
wyjatkowo zly dzien

Ja i zly dzien..?! Never... ! I zadnej litosci nade mna, prosze..Jako mezczyzna zawsze mam dni plodne, wiec humory sa mi obce.
Oraz zyczliwe , ze szegolnym uwzglednieniem plci z talia osy..

[999karolina]

searam napisał:

Jako mezczyzna zawsze mam dni plodne, wiec humory sa mi obce.

Oczywiście. Znana śpiewka. Tak jak wydaje się, że samochód niby w miarę nowy i zawsze pojedzie. A tu nagle się okazuje, że a to bak dziurawy, a to jakaś wada fabryczna, a to komputer pokładowy się zawiesil, a to wał korbowy kompletnie niesprawny, a tak w ogóle to wystarczy mała dziura w drodze i już grzęźnie i nie może ruszyć. Więc w efekcie pozostaje jazda tramwajem lub szukanie taksówki.

[po-ranna-kawa]

No właśnie. I nawet "na pych" nie rusza

ee tam...

[obrotowy]

999karolina napisała:

> Oczywiście. Znana śpiewka. T
Tak jak wydaje się, że samochód niby w miarę nowy i zawsze pojedzie.


nie zawsze, a na 90 - 95 %

czasami - gdy np. jestem na kacu, lub wracam wkurzony z pracy - to tez nie mam ochoty na seks.

- ale tylko wtedy.

[999karolina]

obrotowy napisał:

> nie zawsze, a na 90 - 95 %
>
> czasami - gdy np. jestem na kacu, lub wracam wkurzony z pracy - to tez nie mam
> ochoty na seks.
>
> - ale tylko wtedy.

Jestem pewna, że wszyscy są pod dużym wrażeniem
Mieszkasz w Warszawie? Pytam, bo dziś w radiu jakaś kobieta z Warszawy mówiła, że na jej osiedłu jest facet z wielką potenjcją, o którego wyczynach nawet w lokalnej Żabce mówią.

[gyubal_wahazar]

Karo, wierzyć się nie chce, że nie znasz forumowego boga seksu i łez - jasia z SŁS.

90-95% - to haniebne niedoszacowanie jego potencjału, albowiem nawet przy trzaskających mrozach i związanym z nim deficycie wiewiórek i świstaków, dzięki legendarnej haryzmie i monumentalnemu magnetyzmowi, oscyluje on w granicach 140-160%.

Co się wyprawia w cieplejszych miesiącach, aż lękam się pomyśleć.
Nie próbuj się więc opierać, jakby co, bo to daremne.
Żeby nie było, że nie uprzedzałem

PS Tak że ten

Ty ne mas pravdu .

[obrotowy]

gyubal_wahazar napisał:
> 90-95% - to haniebne niedoszacowanie jego potencjału,


Ty ne mas pravdu .

poza powolaniem - trza miec w zyciu jeszcze jakies hobby.

mam je i ja.

- zbieram stare srebrne monety.

a to tez pochlania nieco czasu, zasobow i energii.

[gyubal_wahazar]

> Mieszkasz w Warszawie?

Nie chciałbym Cię pogrążać w depresji, ale najbliższe wolne (10-minutowe) okienko
jaś ma w 2048-mym. Musisz się więc uzbroić w cierpliwość, ale pieśni ludowe głoszą, że warto

[999karolina]

gyubal_wahazar napisał:

> > Mieszkasz w Warszawie?
>
> Nie chciałbym Cię pogrążać w depresji, ale najbliższe wolne (10-minutowe) okien
> ko
> jaś ma w 2048-mym. Musisz się więc uzbroić w cierpliwość, ale pieśni ludowe gło
> szą, że warto


Jasia nie znałam, ale z tego, co piszesz, wynika, że mimo odległego terminu nie ma się co zastanawiać. Ustawiłam sobie w telefonie powiadomienie, żeby nie przegapić.

Ale obawiam się, że w depresji mogłeś najbardzie pogrążyć Obrotowego

[gyubal_wahazar]

Bardzo dobry ruch z tym telefonem, bo zdarzało się, że po 20-paru latach, niewiastę (odpukać) łapał Alzheimer
i zamiast do jasia hacjendy, lazła na nieszpory. A potem w bek, bo następny wolny termin, wypadał w okolicy jej 142 urodzin.

> Ale obawiam się, że w depresji mogłeś najbardzie pogrążyć Obrotowego

Proszę Cię. Trzeba Ci wiedzieć, że prócz oszałamiającego rzemiosła erotycznego, jako rasowy arystokrata ducha, jasiu jest perfekcyjnie zaimpregnowany na składane mu hołdy i inne wyrazy uwielbienia, nie ma się więc o co lękać.

Pewnie zaraz to potwierdzi, jak tylko się uwinie z .. no sama wiesz czym

[tapatik]

999karolina napisała:

> searam napisał:
>
> Jako mezczyzna zawsze mam dni plodne, wiec humory sa mi obce.

Też zawsze mam dni płodne, ale mam doła.
Dobra, trzeba się podnieść.
Świat się sam nie popsuje, trzeba w tym pomóc.

[searam]

999karolina napisała:

> searam napisał:
>
> Jako mezczyzna zawsze mam dni plodne, wiec humory sa mi obce.
>
> Oczywiście. Znana śpiewka. Tak jak wydaje się, że samochód niby w miarę nowy i
> zawsze pojedzie. A tu nagle się okazuje, że a to bak dziurawy, a to jakaś wada
> fabryczna, a to komputer pokładowy się zawiesil, a to wał korbowy kompletnie n
> iesprawny, a tak w ogóle to wystarczy mała dziura w drodze i już grzęźnie i nie
> może ruszyć. Więc w efekcie pozostaje jazda tramwajem lub szukanie taksówki. ;
> )
>
Skad ten fatalizm...? Brakuje jeszcze oczka w rajstopach...

[searam]

999karolina napisała:
>
> Jak mawiała klasyk - mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy. Ty fajnie zaczął
> eś ten wątek, a kończysz bardzo słabo

Konczysz bardzo slabo..?! Przeciez jestesmy dopiero w pol drogi...
Give me a chance..

[marcepanka313]

searam napisał:


............ Musisz sie bardziej starac...
> Warto..
>

Tak Ci się tylko wydaje

[gwen75]

annnie napisała:

> bedzie trzymal za re
> ke i czule szepnie kocham, kochaj, badź i sie mną opiekuj i wazne slowo: potrze
> buję Cię.

To bardziej pasuje do relacji rodzic-dziecko. Dorosła osoba raczej powinna się pożegnać z takimi oczekiwaniami

[annnie]

gwen75 napisał:

> annnie napisała:
>
> > bedzie trzymal za re
> > ke i czule szepnie kocham, kochaj, badź i sie mną opiekuj i wazne slowo:
> potrze
> > buję Cię.
>
> To bardziej pasuje do relacji rodzic-dziecko. Dorosła osoba raczej powinna się
> pożegnać z takimi oczekiwaniami

Widocznie moje dziecko wewnetrzne wciaz sie domaga uczuc

[po-ranna-kawa]

Przepraszam, ale nie mam pojęcia, dlaczego moje posty są zdupikowane. Naprawdę nie wysyłam ich dwa razy, bo uważam że są takie ważne
Samio sie tak zrobiło

[kevinjohnmalcolm]

Zadziałał chochlik internetowy

[tapatik]

po-ranna-kawa napisała:

> Przepraszam, ale nie mam pojęcia, dlaczego moje posty są zdupikowane.
> Naprawdę nie wysyłam ich dwa razy, bo uważam że są takie ważne
> Samio sie tak zrobiło

Luz. Już ciapnąłem.

[dolores2222]

Jak mnie to rajcuje....

[tapatik]

dolores2222 napisała:

> Jak mnie to rajcuje....

Ciapanie?