Różne - ostatnio przeczytane

[chaber69]

Codziennik (Lou! t. 1)
J. Neel

Zaskoczenie. Jeden z najlepszych komiksów dla dzieci, jakie czytałam. Lou jest rezolutną dziesięciolatką, którą wychowuje mama – pisarka, nie przepadająca za gotowaniem, za to lubi łupać w gry od rana do wieczora. Lou przeżywa pierwsze uniesienia miłosne do Tristana z budynku naprzeciwko, którego podgląda przez lornetką, mama zaś do nowego sąsiada. W tle jest babcia, która odwiedza co jakiś czas Lou i mamę, co jest jedynym powodem dla którego w końcu mieszkanie jest odgruzowywane oraz niezwykle słodki kociaczek. Poza tym mamy zmianę szkoły, rozdzielenie z przyjaciółką do serca, z którą do tej pory siedziało się w jednej ławce, poznawanie nowych przyjaciół itd. Jeden tom to dwa lata życia Lou, więc sporo się tam dzieje.


Skamieniałe zoo („Pamiętnik Wisienki” t. 1)
J. Chamblain, A. Neyret

Wzruszający komiks o małej dziewczynce mieszkającej z mamą w małym miasteczku i jej przyjaciółkach, które bawiąc się w domku w lesie, natykają się na dziwnego starszego pana w poplamionych farbą spodniach. Wisienka postanawia razem z dziewczynkami poznać tajemnicę znikającego „malarza”. Historia starszego pana jest rzeczywiście wzruszająca, ale sama Wisienka już dla mnie nie bardzo – zbyt często okłamuje mamę po prostu.


„Księga magii”
K. Howard, J. Boyd

Przeczytałam i natychmiast zapomniałam. Dzieciak na okładce niepokojąco przypomina HP. Nie znam uniwersum Sandmana, więc może to jest przyczyna, że absolutnie mnie to nie wciągnęło, a może trafiło na nie swój czas. Timothy Hunter ma zostać największym magiem świata, a póki co musi znosić agresję innych i kiepska sytuację w domu. Hmmm, muszę jeszcze raz do tego wrócić.


„Piekło to inni” („Mordercza Adelka”, t. 2)
Mr Tan, Miss Prickly

Adelka to mała słodka dziewczynka, w której tkwi stado demonów. Terroryzuje wszystko i wszystkich. Jest bezpośrednia i wali prosto między oczy. I to może wywoływać uśmiech na twarzy czytelnika raz, drugi, trzeci. Po którymś razie zastanowimy się, czy na pewno na tym polegają dziecięce stosunki interpersonalne: na byciu okrutnym dla innych. Adelka nie lubi nikogo i niczego, poza wymyślonym przyjacielem Magnusem. Komiks utrwala stereotypy, co np. widać w opisie klasowego zdjęcia Adelki, ale też sporo jest po prostu agresji słownej i fizycznej Adelki wobec innych. Rozczarowanie.


„Wilcza nora”
A. Starobiniec

Kryminał dziejący się w świecie zwierząt. W lesie ginie rozszarpany Zając, po którym pozostaje ledwie kawałek zakrwawionej sierści. Ślady jednoznacznie wskazują na Wilka, który zaklina się, że mięsa nie jada, a białko spożywa w postaci Żuków. Śledztwo prowadzi Borsuk oraz jego pomocnik Borsukot, a pomaga mu Mysz Psycholog i Sęp patolog. Niestety, już w połowie można zorientować się, o co chodzi, ale może to tylko punkt widzenia dorosłego, a dla dzieciaków to będzie zaskoczenie.
Mam wrażenie, że to trochę książka jak o prosiaczka Fryderyku. Niekoniecznie dla małych dzieci, choćby z powodu tych krwawych śladów po Zającu.


„Myszy i magia” („Królewna Chomik” t. 2)
U. Vernon

Kocham Harriet Chomikowską. Okładka pierwszego tomu błyszczy od brokatu, na okładce drugiego już go nie ma. Zdecydowanie pierwszy tom był lepszy, ale był swego rodzaju wprowadzeniem do dalszych przygód chomiczej królewny o imieniu Harriet i jej bojowej przepiórki, Mumfrey'a. Tym razem Harriet pomaga mysiemu królowi, którego dwanaście córek noc w noc znika z zamkniętej sypialni, po by pojawić się po kilku godzinach z całkiem zdartymi od tańca pantofelka. I oczywiście nie chcą powiedzieć, gdzie spędzają kolejne noce...

[chaber69]

„Historia świata na czterech łapach”
Mackenzie Lee

Całkiem sympatyczna opowieść o bardzo różnych psach w naszej historii. Wnioskując po okładce tak jakby dla dzieci ciut starszych, wnioskując po tekście dla młodzieży i dorosłych. Nie wiem, jak szeroka jest teraz podstawa programowa z historii w podstawówce (ale podejrzewam, że niezbyt szeroka), więc większość młodszych czytaczy może mieć duży problem ze zrozumieniem, o czym autorka aktualnie opowiada. Przedstawić np. Anglię w XVII w. Stuartów i Cromwella czy rewolucję w Rosji nie jest wcale łatwo. A więc jest sporo nazw geograficznych, nazwisk i trochę dat. Ale jednocześnie autorce udaje się przestawić te zagmatwane historyczne dzieje często z humorem, podszytym dużą dawką ironii. Lee ma też bardzo określone i stanowcze poglądy na rasizm, seksizm, szowinizm, nacjonalizm, eksperymenty na zwierzętach itd. Na minus – opowieści jest tak dużo, że zlewają się pod koniec w jedno. Może warto więc czytać tę książkę nie „hurtowo”, tylko w małych codziennych dawkach.

[chaber69]

„Szkoła bohaterek i bohaterów czyli jak radzić sobie z życiem”
Przemek Staroń

Jedna z najlepszych książek - poradników dla młodzieży, jaką kiedykolwiek czytałam, a z racji poprzedniej pracy miałam sporo z nimi do czynienia. Autor to Nauczyciel Roku 2018, uczący etyki i filozofii w szkole średniej czyli ktoś, kto ma kontakt z młodzieżą na co dzień, a poza tym sam niedawno tą młodzieżą był. Pisze prosto, jasno, bez zadęcia, dydaktyzmu. Dla niego młody człowiek to pełnoprawny partner do rozmowy, którego punkt widzenia, emocje, uczucia, etc. powinny być tak samo ważne jak osób dorosłych. Pisze z pełnym zrozumieniem problemów osób młodych, opierając się często na przykładach z książek i filmów. A ponieważ większość nauczycieli ani ich nie czyta, ani ich nie ogląda, to nie wie, jaki to może być świetny materiał do znalezienia płaszczyzny porozumienia.
Polecam nauczycielom, rodzicom, bibliotekarzom i wszystkim tym, którym dobro młodych ludzi leży na sercu.

[yantichy]

U nas przewidziana jest na prezent na zblizajace się urodziny młodego. Obok "Dlaczego rodzice tak cię wkurzają i co z tym zrobić?"
A w ogóle, świetnie,że piszesz (i w taki sposób)rekomendacje -trochę pozmieniałam za ich sprawą listę książek do kupienia/przeczytania (wypadły "Beskid bez kitu" i jeden z komiksów, za to rozejrzyjmy się za "Codziennikiem")

[chaber69]

Co do tego nieszczęsnego "Beskidu", to uprzedzam, że moja opinia jest opinią osoby starszej, zakorzenionej w "Dzieciach z Leszczynowej Górki", "Razem ze słonkiem", "Wiatraku profesora Biedronki" i tak dalej. Stąd trochę sentymentalnie do ksiażki podeszłam, a może z góry założyłam, że będzie dobrze. I się rozczarowałam. Ale myślę nadal, że gdyby córka była młodsza, to pewnych rzeczy by nie zauważała i nie zwróciła uwagi to, ze żniwa w czerwcu czy dziura po studni w ziemi. Ten klimat wakacyjny zrobiłby na niej wrażenie na pewno. Może gdzie jest w pobliskiej bibliotece, to najlepiej sprawdź w kontakcie bezpośrednim książkę.
A propos "Codziennika", czytałam ostatnio trzeci tom, bo drugi na razie "wyszedł" z naszej hurtowni i jestem okrutnie rozczarowana. Lou w zasadzie jest już lub prawie jest dorosła, a na dodatek weszły wątki fantastyczne - znaczy one weszły w drugim tomie, jak wynika z treści, ale na razie nie mam do niego dostępu. I to był niepotrzebny dodatek.

[aggala]

U mnie czytali 11-latek i 13-latka. Oboje z zainteresowaniem i nie narzekali, że coś jest niejasne, a oboje nie mają zwyczaju czytać na siłę, jeśli coś ich nie wciągnie, więc chyba nie jest tak źle. Inna sprawa, że oboje lubią i historię i geografię (zasługa świetnego nauczyciela).

[aggala]

To oczywiście dotyczy "Historii świata na czterech łapach".

[chaber69]

"Wrona"
M. Owen

Fantastyka dla młodzieży. Uczucia mam co najmniej mieszane. Uniwersum dość oryginalne, choć jest obowiązkowa kastowość. Bohaterka należy do najniższej kasty - Wron, która wielu praw to nie ma, w dodatku urządza się na nich polowania, których ani król ani tym bardziej zła królowa nie potępiają. A tak się składa, że akurat Wrony są bardzo potrzebne, bo co jakiś czas w osadach lub miastach pojawia się widmo moru i tylko Wrony mogą zabrać i spalić umarłych, a tym, którzy jeszcze żyją pomóc przedostać się na tamten świat. czyli dokładniej mówiąc poderżnąć umierającym gardło.
Bohaterka Fe - ma szesnaście lat. Tym, którzy teraz łapią się za głowę, bo takie to drastyczne, przypominam, że młodzież nie takie książki już czytała (patrz chociażby "Igrzyska śmierci"). Za tę usługę Wrony otrzymują zapłatę - wiatyk w różnej postaci, czasem to żywność, czasem pieniądze a czasem... zęby. Bo zęby mają dla Wron wyjątkowe znaczenie. Każda kasta ma swoją moc, a Wrony nie mają żadnej i tylko dzięki zębom mogą tę moc chwilowo przejąć - np. od Feniksów umiejętność wzniecania ognia, od Wróbli umiejętność znikania, itd.
Poznajemy wronie stado Fe, kiedy trafia na dwór królewski, żeby zabrać ciała następcy tronu i jego przybocznego, a przedtem jeszcze poderżnąć im gardła. Macocha księcia w ramach zapłaty chce przekazać Wronom kota, czym te czują się wyjątkowo obrażone i zaczynają swój Taniec o Pieniądz (świetna scena). No i zawsze mogą zostawić zakażone zwłoki na środku zamkowego dziedzińca, a kiedy mór się rozejdzie po zamkowych zakamarkach, umrą wszyscy.
Jest też obowiązkowy wątek romansowy miedzy Fe, przybocznym Sokołem Księcia - Tavinem. Sam książę Jasimir jest wyjątkowo bezbarwny. Bo książę i jego przyboczny tak do końca to jednak nie umarli, ale muszą się ewakuować z zamku w szybkim tempie, ponieważ zła macocha nastaje na życie Jasimira.
I to był tom pierwszy - i dla mnie chyba ostatni, bo w drugiej części już wątki uczuciowe zaczęły zdecydowanie przeważać, a ja zdecydowanie bardziej lubię jak jest więcej fantastyki w fantastyce niż romansu w fantastyce.

[chaber69]

„Wojtek”
W. Mikołuszko

Książka została laureatką Nagrody Literackiej miasta Warszawy za 2020 w kategorii „literatura dziecięca”.
Treść książki poznajemy z dwóch perspektyw: bociana Wojtka oraz małego chłopca Jacka, mieszkającego z mamą na podlaskiej wsi.

Najpierw Wojtek nie zdążył na spotkania stada przed wylotem na południe, bo noga zaplatała mu się w gnieździe w jakąś plastikową linkę. Uwolniony przez Jacka, leci najpierw samotnie, potem dołącza się do napotkanych stad, ale po drodze spotykają go różne przygody, w tym część wyjątkowo nieprzyjemna i groźna (np. posiłek na wysypisku śmieci w Bułgarii czy strzelanie do bocianów w Libanie).

W Polsce zostaje mama i Jacek. Tata opuścił dom i rodzinę, nie chcą być im ciężarem z powodu postępującej niepełnosprawności. Mama opowiada synowi legendę o bocianim niebie, Wyraju, skąd bociany przynoszą cudowny chlebek o leczniczych właściwościach. A Jacek wyobraża sobie, że kiedy Wojtek wróci wiosną, przyniesie ten chlebek i tata wyzdrowieje. Tyle że gniazdo Wojtka, do którego miałby wrócić jest stare i chwieje się na ułamanej topoli, stwarzając zagrożenie, czego pragmatyczna mama znieść nie może i próbuje gniazdo zlikwidować. Próbuje, bo Jacek ma swoje sposoby, żeby jej przeszkodzić. Tu robi się dziwnie, bo mama nie potrafi upilnować syna i dochodzi do bardzo niebezpiecznych sytuacji, aż podejmuje decyzję, że syn nie może wychodzić z pokoju i wstawia mu kratę w okno.

Zdecydowanie więc bardziej podoba mi się część „wojtkowa”, bo autor popuścił wodze fantazji, o czym sam wspomina w posłowiu, że nie wszystko co napisał, bociany rzeczywiście robią.

Uczucia miałam mieszane, także z uwagi na przedstawienie dzieci, które przychodzą do praktycznie uwięzionego Wojtka, aby się pobawić.

Ale za to ilustracje są cudowne. Ich twórczynią jest Małgorzata Dmitruk i mamy tu tkaninę, na której są pewne elementy wyszywane, pewne domalowane, a pewne – np. plastikowe doklejone. Kolory są zdecydowane i ostre i wygląda to – jak dla mnie – rewelacyjnie. No i pokazuje też dzieciakom, że ilustracje w książkach dziecięcych mogą być naprawdę bardzo różne.


"Jedyna taka Ester”
E. Adbåge, A. Bergman

Jak oni to robią? Pytam o autorów, twórców skandynawskich piszących dla dzieci. Piszą bardzo prostym językiem, bez literackich ozdobników, a jednak każde słowo trafia w punkt, pokazując naturę dziecka i problemy, na jakie natrafia w swoim życiu. I choć nam, dorosłym te problemy często wydają się błahe, dla dzieci urastają one do rangi Himalajów. Choć ta akurat książka o błahych problemach nie opowiada.

Bohaterka Signe mieszka z kochającą rodziną w dużym mieszkaniu. W szkole raczej jest samotna, każde dziecko ma swoją parę, swoje grono koleżanek i kolegów, do których akurat Signe się nie zalicza Aż pojawia się nowa dziewczynka w klasie – Ester, która jest co najmniej odjazdowa. Nosi klucze od malutkiego mieszkania na szyi, jest bardzo samodzielna, a przede wszystkim chce się zaprzyjaźnić z Signe. Tyle że na kolejnych stronach dowiadujemy się, że zachowanie Ester jest co najmniej niejednoznaczne.

To opowieść o wyjątkowej traumie, którą przeżyło dziecko i z którą samodzielnie radzi sobie, jak potrafi. Na szczęście dorośli są na miejscu i potrafią oraz chcą Ester pomóc.

[ania.n-82]

Dla dzieci w jakim wieku polecasz "Codziennik"? I pewnie raczej dla dziewczynek? U mnie obecnie 9-latek i 6-latka.

[chaber69]

W pierwszej części Lou ma 10-12 lat. Co do adresata - będąc bardzo nieletnią czytałam mnóstwo książek tzw. dla chłopców, więc podchodzę ostrożnie do jednoznacznego określenia "dla kogo ta książka". Tak - bohaterką jest tam Lou i jej mama, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby komiks przeczytał i chłopiec.

Kiedyś obsługiwałam starszego pana, który wypożyczał u mnie romanse historyczne z "Amberu" i tak jakoś rozmowa się potoczyła, że stwierdziłam, że żona z książek będzie zadowolona czy coś podobnego (bo wiedziałam, że jest żonaty). A on spojrzał na mnie dziwnie i powiedział, że te ksiażki wypożycza dla siebie. Od tej pory nie generalizuję.

[kazia4]

Starsza córka zaczęła czytać tę serię, miała wówczas dziewięć lat. Piszę "zaczęła", bo do końca ja tylko przeczytałam, jednak bohaterka szybciej "rośnie" niż odbiorczynie. Mam wrażenie, że to jednak raczej dla dziewcząt tytuł.