Jak mama została indianką, Ulf Stark

[alistar1]

To z opisu zachęca mnie najbardziej:

Historia o małym Ulfie i jego mamie pomoże rodzicom zrozumieć, jak
ważne są chwile spędzone z dzieckiem, i że nawet w nawale obowiązków
warto sobie czasem pozwolić na odrobinę szaleństwa! Dzieciom
natomiast pozwoli spojrzeć na rodziców w zupełnie nowym świetle – bo
choć trudno w to uwierzyć, rodzice też kiedyś byli mali!

www.zakamarki.pl/show_object.php?id=281&lang=pl

Ulf Stark - rozmowa w Rzeczpospolitej

[zf71]

www.rp.pl/artykul/225768,232730_W_srodku_jestem_gruby_i_latam_.html
Bardzo ciekawe :)

[steffa]

Czy ktoś już czytał?
Dla mnie ta książka jest z gruntu feministyczna i trochę jednak
przygnębiająca. W zasadzie dobra dla Matek Polek, które na nic
prócz gotowania i oporządzania rodziny nie mają czasu. Matka-
Indianka kiedyś była Piękną-Rybą, a teraz jest Spalenizną... Motyw
ucieczki mamy od tych, którzy ją wykorzystują spodobał się w mojej
rodzinie, ale dla mnie książka jest trochę smutna. Tym bardziej, że
syn nie przypomina sobie, żeby widział mamę 'TAKĄ', czyli po
ucieczce. Nachodzi mnie refleksja: 'gdzie się podziewamy my sprzed
dzieci'.

[abepe]

My czytamy już od kilku tygodni, bo kupiliśmy w celu złapania
podpisu autora jeszcze przed ofiacjalna premierą:)

Feminizm w tej książce podoba mi się bardzo - mama wyzwolona spod
podeszw całej rodziny (męża i rodziców) po wykonaniu
kilku "szaleństw" (bo tak naprawdę nic szczególego nie zrobiła)
zadowolona i zaspokojona świadomie wraca do swoich obowiązków. Ale
mam wrażenie, że wtedy już gotowa na kolejne szaleństwa.
Ja nigdy do matek-Polek się nie zaliczałam, ciasto na pierniczki
dopiero od niedzieli gotowe, okien nie mam zamiaru myć na święta i
wielkiego szurum-burum też nie będzie. Pamiętam ten koszmar z
dzieciństwa i nie mam potrzeby umordowania się, żeby potem dogorywać
w święta.

BTW - szanowne tłumaczki z Zakamarków mówiły, że dopiero po
przeczytaniu wszystkich książek Ulfa Starka (to w sumie ciekawe, że
każda jest zilustrowana przez inną ilustratorkę)widać całość jego
rodziny i on sam opowiadał, że jego rodzina rzeczywiście była taka -
despotyczny dziadek, tata-dentysta romantyk i umęczona matka
obsługująca wszystkich.

[anchen]

My też czytamy codziennie, odkąd potomstwo zostało obdarowane przez Świętego
Mikołaja. I zabawna sprawa - kupiłam sobie tę książkę w ramach autoterapii, nie
przypuszczając, że maluchy się do niej tak natychmiast przyssają. Feminizm mnie
nie podrażnił, bo właściwie zupełnie ten kontekst mi umknął (choć faktycznie
wyzwolenie w sobie dzikiej natury oraz bieganie z wilkami da się łatwo
połączyć). Po prostu niewiasta powiedziała "dosyć", jej prawo, co wydawało mi
się tak oczywiste, że zupełnie się nie zastanowiłam, jaka ideologia za tym stoi.
Natomiast ogromnie spodobało mi się coś innego: wspólne odkrywanie przez dziecko
i rodzica dziecka, którym kiedyś był albo nadal częściowo jest rodzic. To oraz
pochwała szaleństwa (fakt, Abepe, całkiem malutkiego), wyłamania się z
codziennych obowiązków, wydaje mi się bardzo wartościowa w tej książce.

Aha - chłopców ta książka cieszy najbardziej czytana razem z "Jak tato pokazał
mi wszechświat". W obu rodzice pokazują dzieciom świat, dzielą się tym, co jest
dla nich istotne. Bardzo się nam to podoba.

Natomiast mam mieszane uczucia po lekturze "Żegnaj, panie Muffinie", ale muszę
to sobie jeszcze przemyśleć, zanim coś więcej napiszę.

[abepe]

Che, che, mnie feminizm jako świadomość siebie bardzo ucieszył:)
Moja mama twierdzi, że od zawsze ciężko było ze mną wytrzymać, bo
wiele rodzicielskich działań odbierałam jako zamach na moją wolność.
Najbardziej więc podoba mi się w tej książce właśnie to, że mama
Ulfa wraca do swoich obowiązków, ale już nie jako męczennica
zmuszana do pracy, ale świadomie wybierająca te właśnie obowiązki.
Bo to prawda stara jak świat - ludzie chętniej robią różne rzeczy,
gdy mają możliwość wyboru. Należy o tym pamiętać w procesie
wychowywania, myślę, że moim rodzicom tej wiedzy brakowało i stąd
brało się moje "NIE!".

[alistar1]

Bardzo ciekawie piszecie, z przyjemnością zaglądam sobie do tego
wątku. Swoją drogą myślę, że takie wyłamywanie się ze schematu, z
rutyny, jest potrzebne każdemu, także rodzicom, choć ci nie zawsze
zdają sobie z tego sprawę. Nawet zostawienie dziecka pod opieką
innej osoby na krótki czas i zrobienie wtedy czegoś z myślą tylko o
sobie, może mieć zbawienne skutki. W takich chwilach, a jest ich
naprawdę niewiele, zawsze myślę sobie o ich jasnych, nie do
przecenienia, stronach: Ciesz się! Nareszcie nikt nie dobija się do
łazienkowych drzwi! Ale to tak off topic. Na indiańską mamę czekamy
już w Nowym Roku, no chyba że mnie jakaś przedświąteczna wena chwyci
i stanę w konkursowe szranki:-)

[ash3]

alistar1 napisała:


> już w Nowym Roku, no chyba że mnie jakaś przedświąteczna wena chwyci
> i stanę w konkursowe szranki:-)

O, to mój plan, a w kazdym razie - życzenie!

[steffa]

Mnie też feminizm nie drażnił - to pozytywna cecha tej książki. Czy wiele mam, czytająć ją dzieciom dostrzeże ten
aspekt. Chociaż nie utożsamiam się z książkową mamą, bywają w naszym domowym życiu przypadki, gdy robimy rzeczy
bardziej szalone niż zwykle i wtedy mój syn patrzy na mnie z wszechogarniającą miłością i mówi: 'kooochaam cię!'

Muffin

[alistar1]

anchen napisała:

> Natomiast mam mieszane uczucia po lekturze "Żegnaj, panie
Muffinie", ale muszę
> to sobie jeszcze przemyśleć, zanim coś więcej napiszę.

Zastanawiam się nad Muffinem, przeglądałam tylko trochę ilustracje,
ciekawi mnie, choć to jedna z tych książek, o których można
powiedzieć "specyficzne, jeśli nie "trudne". Jestem bardzo ciekawa
Waszych wrażeń.

[joa8]

mnie się ta książka bardzo podoba. Mój 4-latek zareagował bardzo
żywo i uzanła po jej lekturze, że gotowanie obiadów przeze mnie to
przeżytek ;-)
a w samej książce, prócz tego,co opisałyście, podoba mi się to, że
mama na ilustracjach nie jest chuda, ale normalna - ma pupę, biust i
normalną figurę dorosłej kobiety :-)

[zf71]

Wspaniała książka, wcześniej z biblioteki czytaliśmy "Jak tata
pokazał mi wszechświat". Chyba uzupełnimy księgozbiór i o nią skoro
inne książki Ulfa składają się na spójny obraz.
Ta jest znakomita. Z książką o Tacie będą się świetnie uzupełniały.

O dziadkach chyba raczej wystarczy nam to co widzieliśmy w
Bajkonurze - J za mała na nią, ale i za wiele sama wie o starości
niestety ...
Ciekawe co następne w Zakamarkach?

[alistar1]

Przeczytaliśmy tę książkę z niemałym zachwytem. I pewnie każde z nas
interpretowało ją sobie po swojemu. Mnie jej lektura w jakiś sposób
przypomniała o pewnym starym filmie z Meryl Streep, gdzie podobna,
zamknięta w kuchni i w kieracie domowych, codziennych obowiązków
gospodyni domowa pozwala sobie na trochę szaleństwa... Mama z
książki Starka fizycznie jest nawet do niej trochę podobna...
A pomijając powyższe, fajnie, że otrzymaliśmy książkę, gdzie znowu
genialnie przełamuje się stereotypy, tym razem dotyczące
macierzyństwa, gdzie bohaterów ukazuje się bez zbytniej idealizacji,
ale jednocześnie po ludzku ciepło. I życie takie, jakim jest, z
praniem, pitraszeniem (przepraszam za wyrażenie) żarcia, babcią
ćmiącą pod nosem papierocha (bez słowa umoralniania, że to
niewłaściwe) i wreszcie tytułową mamą, która nie ma przedrostka -
super. Chyba tylko Szwedzi mogli rozebrać ją do bielizny (kompletnie
aseksualnej zresztą), pozbawić rozsyłanych nad głowami pociech
pełnych wyższości min i komentarzy.
Super.

[mamaki]

Też mnie zainteresowała ta dyskusja. Na stronie Zakamarków w kategorii wiekowej
jest napisane 3+. Czy myślicie, że dla 7-latki to będzie zdecydowanie za dziecinne?

[i2h2]

Mojej się podobało, zresztą też traktuje tę książkę jako dalszy
ciąg "Jak tata pokazał mi wszechświat" :-)

[mharrison]

Czekamy na "Jak moja mama..." choć licze się z tym, że będę musiała
porzucić gotowanie na rzecz turlania się po podłodze, czego szczerze
nie znoszę:-(

"Jak tata pokazał mi wszechświat" jest cudna, ale taka krótka,
raptem 1o minut czytania z komentarzem.