jak znaleźliście pracę na uczelni?

[spring78]

Jestem doktorantką na UJ, bez stypendium, bez perspektyw na pracę na tej
uczelni i w ogóle na jakiej kolwiek innej. Nie ukrywam jednak, że taka praca
jest moim marzeniem od baaaaaardzo dawna. Może podpowiecie mi, jak sprawi,
żeby to marzenie się spełniło. Moja prof. mówi, że szanse sa marne, bo
uczelnia nie ma pieniędzy na zatrudnianie nowych pracowników, raczej próbuje
pozbyć się tych mniej zakorzenionych na niej. Co wy na to? Czy po prostu
złożyć podanie i czekać?

Właśnie, jak?

[ferrr]

Po pierwsze: dzień dobry, witam wszystkich:).
Z moich obserwacji wynika jednoznacznie, że to kwestia kontaktów, pomocy ze
strony promotora lub innych, "ustawionych" pracowników naukowych. Złożenie
podania samo w sobie chyba nie jest zbyt skuteczne. Jednak dotyczy to uczelni
państwowych. A jak jest na uczelniach prywatnych?

[gdgt]

witam,
a na uczelniach prywatnych jest obecnie tak, jak na panstwowych. mlodzi doktorzy
(doktorant rzadko ma szanse na prowadzenie dorywczych zajec, o wiekszym
zaangazowaniu nie ma mowy) trafiaja do uczelni prywatnych z polecenia znajomych
pracownikow naukowych, ktorych poznali na uczelni panstwowej. pozdr

[margaretka2002]

Wiesz co, ostatnio bylam u Marii i strasznie sie wszystkim chwalila, ze jej
swiezo upieczona pani doktor (bronila sie w grudniu) dostala prace jako adiunkt
na Akademii Swietokrzyskiej. Nie pytalam, jak to zrobila, ale widocznie sie da.
To mnie troche zbudowalo, nie powiem.

[spring78]

na mnie tez to pozytywnie zadziałało... ale jak znaleźć pracę na uczelni, z
którą nie ma się żadnych punktów stycznych? Np. w Akademii Pedagogicznej w Cz-
wie? Mieszkam tutaj, a skończyłam studia w Krakowie na UJ, więc w ogóle nie
znam tutejszego środowiska naukowego.

[22pagoda]

konkurs na stanowisko, asystenta rzecz jasna, na zupelnie innej uczelni,
srodowisko naukowe znalam pobieznie, znajomi tam pracowali, podpowiedzieli
kilka mykow, co zrobic i napisac :)

ale w mojej katedrze bywa i tak, ze jesli jakis profesor ma swojego magistra,
to czesto dzieki tem, ktos kto startuje w konkursie, wygrywa go.
troche to zrozumiale, w koncu ma swojego zaufanego.

>

[kakofonia]

nie znaleźliśmy...

szef mojego zakładu i mój promotor ciągle się dowiaduje, że nie dostanie
żadnego etatu, bo niedawno dostał nowy pokój... i fotele dwa... i komputer
jeden...

jakbyście nie wiedzieli - adiunkt i fotel to produkty ekwiwalentne

[annarech]

Witam! ja też nie pracuje na uczelni, jestem na studiach doktoranckich. Nota
bene pracuje na pełnym, 40 - godzinnym etacie(!). Z moich obserwacji wynika, że
załapanie pracy na uczelni jest kwestią znajomości. Po prostu jeśli profesor
(promotor) widzi, że warto w ciebie zainwestowac, to "przepchnie" Twoją osobę.
Ale musisz dac mu sie poznac, tj. chodzic, opowiadac szeroko i barwnie o swoich
postepach, zainteresowac go swoja praca. Tak robily moje kolezanki. I pracują
na uczelni.Ja to wypróbuje, jak juz sie obronie :) Powodzenia.

[malwaaa]

A u mnie w Instytucie 4 miesiące temu robili łapankę na asystenta.

[ferrr]

A co z zasadą stosowaną na zachodnich uniwersytetach, że nie pracuję się na
uczelni, na której się studiowało (robiło doktorat)? Czy jakieś polskie uczelnie
starają się tego przestrzegać?

[margaretka2002]

Raczej wrecz przeciwnie. Praca na uniwersytecie, w ktorym robilo sie doktorat
to norma.

[mama.tadka]

A czy to nie jest w zasadzie prawidlowe? Ja widzę to tak, że okres studiów dr
to taki okres próbny, podczas którego widać, jak pracuje dany osobnik, czy się
angażuje, jak prowadzi zajęcia itd. Osobnik taki zna już miejsce przyszlej
pracy i po jego zatrudnieniu nie trzeba go już wdrażać :)
A poza tym konieczność pracy na innym uniwerku oznaczalaby konieczność
przeprowadzki. A przecież duża część doktorantów to osoby z rodzinami, którym
trudno byloby wszystko przebudować (znalezienie nowej pracy przez męża/żonę,
sprzedać mieszkanie, kupić nowe, glównie chodzi mi jednak o pracę partnera
życiowego). W polskich realiach to chyba niemożliwe.

[margaretka2002]

Masz sporo racji, jezeli mowimy o doktorancie ze stypendium. Po doktorancie bez
stypendium niewiele widac... W Stanach z ta zmiana uczelni pewnie chodzi o
zapobieganie lapownictwu, podlizywaniu sie, prywacie itd., co niestety u nas ma
miejsce. To widac jak niektorzy studenci od pierwszego roku laza za
profesorami, bo ktos im tam powiedzial, ze maja szanse na kariere
naukowa. "Zaprzyjazniaja sie" z kadra przy piwku itd. U nas rzeczywiscie jest
problem z mobilnoscia ludzi (no jak musisz miec kupione mieszkanie, zeby w nim
mieszkac, to rzeczywiscie jest problem...), ale przede wszystkim z niewielka
iloscia uczelni, nie tylko panstwowych. Tam czlowiek zmienia prace co pare lat,
wiec rozlaka z rodzina moze byc chwilowa, u nas awansuje sie czesto pzez
zasiedzenie. A jeszcze inna sprawa jest taka, ze tam sie szybciej konczy
studia - czlowiek nie jest jeszcze taki stary, kiedy robi doktorat, wiec moze
poczekac z zakladaniem rodziny...

[mama.tadka]

Napisalam chyba wyraźnie, że sprawa mieszkania nie jest problemem. Pomyślalam o
kupnie, bo w mojej sytuacji to wydaje sie logiczniejsze i tańsze: sprzedaję
obecne mieszkanie i kupuję nowe.

[r-kwadrat]

W zeszłym roku składałem podania do kilku uczelni zarówno państwowych jak i
prywatnych. Na uczelniach państwowych albo mówiono mi że jest niż, albo ze
pieniędzy nie ma. Na prywatnych mówiono, że nie mam doktoratu. Ja im na to że
jestem w trakcie (doktorat z wolnej stopy), a oni mi na to, że prosze pokazać
dokument potwierdzający otwarcie przewodu. Mówie więc że mogę pokazać
zaświadczenie podpisane przez promotora mówiące o tym, iż nawiązał on ze mną
współpracę prowadzącą do otwarcia przewodu. I niestety obecnie wylądowałem w
szkole ponadgimnazjalnej co w cale nie ułatwia pracy nad rozprawą dr, ale za to
pozwala zdobyć praktykę w prowadzeniu zajęć.
Pozdrawiam serdecznie

[spring78]

a ja byłam wczoraj w Krakowie... i są pewne szanse. Aż zrobiło mi się lepiej.
Ale wiem, że przede mną mnóstwo pracy.
pzdr
Ilona

[r-kwadrat]

Fajnie. Życze szczęścia. Jak będzie coś wiadomo to daj proszę znać i opowiedz
jak tego dokonałaś :).
Pozdrawiam

Frajerstwo

[pseudodoktorant]

I to właśnie jest dla mnie frajerstwo: postawić wszystko na jedną kartę,
poświęcić młodość, a potem i tak dostać kopa od uczelni.

Da się znaleźć pracę bez "pleców"

[flamengista]

ale jest to trudne i wymaga sporej wytrwałości.

Ja po studiach szukałem pracy na 5 uczelniach. Niby w każdej miałem jakieś
układy, znajomości. W jednej pracę miałem niemal obiecaną;) Ale nic z tego nie
wyszło.

Pracę znalazłem dopiero na macierzystej uczelni, gdzie znajomości nie miałem - a
nazwisko wyrobiłem sobie będąc po prostu dobrym studentem, aktywnie działającym
w organizacjach studenckich. Przyszedłem tam bez większych nadziei - a tymczasem
pracę dostałem niemal "od zaraz".

Co więcej, kilku moich kolegów z pracy dostało etat na podobnych zasadach.
Oczywiście należymy do mniejszości, ale zawsze to coś. Szacuję odsetek w pełni
otwartych konkursów na naszej uczelni na conajmniej 20% - moim zdaniem to i tak
sporo, biorąc pod uwagę polską specyfikę...

[jancio.wodnik]

Jak Was czytam to mi ręce i nogi opadają.
Żaden w wypowiadających się tutal tlumoków, lącznie z tą ninunią która rzekomo
ma habilitację, nie powinno być naukowcem.

"Jak znaleźć pracę na uczelni???" no JAK??? JAK??? JAK???

najlepiej mieć wujka dziekana, a jak nie to można dać jeszcze ogloszenie w
poniedzialkowej "Gazecie Wyborczej", może akurat komuś się poszczęści

Żadne z Was tlmoków piszących w tym wątku nie zająknęlo się nawet o
osągnięciach, publikacjach, punktach KBN, Liście Filadelfijskiej, zagranicznych
stażach, postdokach.

Spójrzcie na swój dorobek, na swoją aktywność naukową a zyskacie pelny obraz
tego jak być naukowcem. Nie w Krakowie to w Warszwawie, Poznaniu, Nowym Jorku,
Paryżu, Oxfordzie, Sydney, Tokio czy innym ośrodku akademickim.

Mlodego doktora, który ma sukcesy nie nurtuje problem "jak znaleźć pracę na
uczelni" tylko którym ośrodku akademickim kontynuować swoją twórczą pracę
naukową.

Kompletne zera, które marzą o zahaczeniu się w podrzędnej prowincjonalnej
szkólce celem odwalania dydaktyki w ogóle nie powinny uzyskać stopnia doktora.
Tragedią polskiej nauki jest że tego typu jednostki są przepychane dzięki
znajomościom (znam takie przypadki), nawet jeśli wiadomo powszechnie że osoby
te nie rokują dobrze. Straszne, że tego typu patologiczne sytuacje stwarzają
rzeszom tępych kujonów nadzieję, że i oni zdolają "znaleźć pracę na uczelni".
Ambitny i zdolny mlody naukowiec oczekiwania nie przeżywa tego
rodzaju "rozterek".

po co tak ostro?

[flamengista]

To ładnie, że masz tak duże ambicje, by pisać w ambitnych periodykach i
zdobywać doświadczenie w zagranicznych ośrodkach badawczych.

Ale odpowiedz szczerze - czy naprawdę chcesz wyjechać z Polski (albo już
wyjechałeś) by kontynuowac karierę naukową wyłącznie za granicą?

[jancio.wodnik]

Kwestia priorytetów, jeśli ktoś chce być naukowcem *musi* mieć je jasno
określone

Nie ma czegoś takiego jak chcenie vs niechcenie wyjechać z Polski, na Zachodzie
normą jest wymaganie od badacza międzynarodowego doświadczenia, w Polsce też są
już wydzialy, na których w ogóle nie rozmawia się o stanowisku adiunkta z
osobami bez postdoka za granicą. Rzecz jasna ludzie zmuszani do wyjazdu dość
często nie wracają już do Polski, bo im się zwyczajnie nie oplaca.

"Znajdowanie pracy na uczelni" o której piszecie odchodzi już (raczej
nareszcie) do przeszlości. Wygrają osoby zdolne, pracowite, mobilne i otwarte.
Gdy pierdzenie w stolek cale życie w jednym miejscu - bo żona, dzieci, babcia,
pies i chomiki są "tu" - staje się melodią przeszlosci czas postawić sobie
pytanie o to czym jest praca badawcza w moim życiu i z czego mogę dla Niej
zrezygnować; to jest pytanie o pasję, a w polskich siermiężnych realiach wręcz
powolanie, tym bardziej idea emigracji dla osób, które mają potencjal
intelektualny wydaje się kuszącą alternatywą. Ci natomiast którym brak
zdolności lub pasji i tak nie zrobią kariery naukowej, ukończenie dysertacji to
ostatnia sznasa na odnalezienie się na rynku pracy, kilka lat później może być
bardzo trudno.....

[stukacz22]

popieram, to co jancio.wodnik napisał,

niektorzy mysla ze najlepiej to siedziec w Polsce i czekac az trafi sie jakas
robota, to jest glupota, teraz sa naprawde duze mozliwosci wyjazdow na
stypednia (jak jest sie dobrym w tym co sie robi) i z tego trzeba korzystac

[suffo]

stukacz22 napisał:

> popieram, to co jancio.wodnik napisał,
>
> niektorzy mysla ze najlepiej to siedziec w Polsce i czekac az trafi sie jakas
> robota, to jest glupota, teraz sa naprawde duze mozliwosci wyjazdow na
> stypednia (jak jest sie dobrym w tym co sie robi) i z tego trzeba korzystac

Jak się jest dobrym w tym co się robi? Czy naprawdę tak? Ja uważam, że wystarczy
to samo co w Polsce - umiejętność sprzedania siebie, sprecyzowane cele (nie
koniecznie naukowe, a np. chcę mieszkać na południu Francji i zarabiać dużo kasy
;-), znajomość języka. Moi bliscy pracują na zachodzie w jednostkach
naukowo-badawczych i nie potwierdzają opinii, że ci którzy pracują z nimi (robią
tam doktoraty, habilitacje, kariery ;-) to ci najlepsi.
Poza tym ja idealistka jestem i chciałabym, żeby nauka polska kwitła i żeby
zdolne osoby zostawały w kraju i dokonały prawdziwej, pozytywnej reformy
edukacji. Jeżeli zaś chodzi o pasję naukową, to można ją realizować (tym
bardziej, jak zarzuci się pomysł założenia rodziny) za 1500 zł. Jednak tu chodzi
o realizacje wielu innych, często drogich pasji, czego absolutnie nie krytykuję,
ale to też trzeba sobie uświadomić ;-)))

Nie odpowiedziałeś na mje pytanie:)

[flamengista]

To jasne, że dla rozwoju naukowego trzeba jeździć na międzynarodowe konferencje
oraz na staże badawcze. Tu Ameryki nie odkryłeś;)

Ale ja celowo zapytałem o stałą pracę naukową za granicą. Wyśmiewane przez
Ciebie "pierdzenie w stolek cale życie w jednym miejscu - bo żona, dzieci,
babcia" - nie jest wydumanym problemem. W wielu przypadkach (w tym i w moim) to
główny powód pozostania w kraju. Nie oznacza to koniecznie marazmu naukowego i
braku kontaktu ze światową czołówką. Co inego 3-6 miesięczne stypendia naukowe,
a jeszcze co innego wyjazd na ładnych parę lat.

U mnie dochodzą jeszcze doświadczenia osobiste. Przebywałem już poza krajem
przez ponad 3 lata. To wystarczający okres, by wysnuć pewne wnioski. Nie ma
cudów - za granicą i po 10 latach będziesz dalej Polakiem, będą Cię traktować
jak kogoś troszkę, ale zawsze gorszego... Nawet na dobrej uczelni.

Piszę to też z perspektywy doświadczeń rodziny i znajomych moich rodziców.
Wielu, mając wyższe wykształcenie wyjechało za granicę i porobiło kariery. Ale
ciągle w ich opowiadaniach przewija się problem dyskryminacji przez miejscowych.

Aha - i jeszcze jedno. Cieszy mnie Twój optymizm, który każe Ci stwierdzić, ze
wkrótce w nauce polskiej o awansach będą decydowały tylko kompetencje i staże
zagraniczne. Ja tego potymizmu niestety nie podzielam. Widzę gołym okiem że dla
niektórych czas zyskany za granicą (nowe doświadczenia, umiejetności, kontakty)
był równocześnie czasem straconym na uczelni. Rówieśnicy awansowali, wypadło się
z towarzyskiego "obiegu" - i trzeba na nowo budować swoją pozycję w środowisku.
Często takim osobom zazdrości się dorobku i kładzie kłody pod nogi, szczególnie
przy habilitacji oraz przy staraniach o profesurę belwederską...

[jancio.wodnik]

odpowiedzialem

> wkrótce w nauce polskiej o awansach będą decydowały tylko kompetencje i staże
> zagraniczne.

Nie napiaslem, że "tylko", napisalem że rzeczywistość się zmienia i są ośrodki
w których to co twierdzisz poniżej nie ma już miejsca, co nie oznacza że nie
zdarzają się przypadki instalowania średnio rozgarniętych czlonków rodziny i
znajomych królika w zaprzyjaźnionych katedrach żeby mieli pracę. To się zdarza
pewnie nie tylko nad Wislą, chodzi raczej o skalę zjawiska, a tak się sklada że
mam przyjemność obserwować zmiany in plus.

Ja tego potymizmu niestety nie podzielam. Widzę gołym okiem że dla
> niektórych czas zyskany za granicą (nowe doświadczenia, umiejetności,
kontakty)
> był równocześnie czasem straconym na uczelni. Rówieśnicy awansowali, wypadło
si
> ę
> z towarzyskiego "obiegu" - i trzeba na nowo budować swoją pozycję w
środowisku.
> Często takim osobom zazdrości się dorobku i kładzie kłody pod nogi,
szczególnie
> przy habilitacji oraz przy staraniach o profesurę belwederską...

dalej czekam:)

[flamengista]

Pracujesz naukowo za granicą? Zamierzasz wyjechać? Na jak długo?

PS. proszę, wymień takie ośrodki, gdzie o angażu nie decydują plecy/znajomości.
To chyba wyjątki potwierdzajace regułę. Ale odnoszę wrażenie, że w świecie nie
jest dużo lepiej. Co innego krótkotrwały gran/staż badawczy, a co innego
długoletnia umowa, dająca poczucie stabilizacji.

i się nie doczekam...

[flamengista]

Hmm, boisz się merytorycznej dyskusji?

[vovel123]

jancio.wodnik napisał:

Nie napiaslem, że "tylko", napisalem że rzeczywistość się zmienia i są ośrodki
w których to co twierdzisz poniżej nie ma już miejsca..

możesz podać konkretne przykłady? cóż to za ośrodki? chętnie skorzystam...

[jancio.wodnik]

chętnie skorzystam...

chyba jednak nie koniecznie :P

[vovel123]

jancio.wodnik napisał:

> chętnie skorzystam...
>
> chyba jednak nie koniecznie :P

czyli jednak totalne bzdury wygadujesz/wypisujesz.....
pzdr.

[jancio.wodnik]

> czyli jednak totalne bzdury wygadujesz/wypisujesz.....

powiem oględnie: nie chcialem być nieuprzejmy

[dunia77]

Pol godzinki na tym forum (ktos uczynny mi podeslal linka) i wlos mi sie na
glowie jezy... juz sie wlasciwie nie dziwie, dlaczego kiedy wyjezdzalam robic
doktorat za granice to ludzie na uczelni wpatrywali sie we mnie jak w ufo... ;-)

Tak i owszem, wyjechalam robic doktorat do Niemiec. Niecaly tydzien po obronie
pracy dr siedzialam juz w samolocie w drodze do Kalifornii na mojego pierwszego
postdoca. I owszem, mam normalne zycie (moze nieco bardziej zwariowane niz
przecietny smiertelnik), meza tez mam (rowniez naukowca)... nastepnej posady
jeszcze nie mam, i nie mam nawet pojecia, na jakim kontynencie bede mieszkac :-)
W Polsce na pewno nie.

Po prostu czytajac ten watek przecieram oczy ze zdumienia, ze polska nauka jest
AZ TAK prowincjonalna... Poczytajcie sobie forum polskich naukowcow za granica,
zobaczcie o czym tam ludzie mowia, o impact factorach, ubieganiu sie o granty,
gdzie warto, a gdzie nie warto, jakie konferencje... a tu tylko o tym, ze
mieszkanie trzeba kupic, ze magister to brzmi dumnie, gdzie i jakie znajomosci
i takie tam... nie wiem, gdzie ludzie z takim nastawieniem chca zajsc, ale tak
jak j.w. podejrzewam, ze pierdzenie w stolek do emerytury na uczelni w Pcimiu
jest marzeniem wiekszosci...

Nie uwazam sie za jakiegos super naukowca, czasem wrecz zarzucam sobie zbyt
male ambicje w porownaniu z niektorymi z mojego otoczenia (bo wole w weekend
pojezdzic na nartach niz pracowac nad publikacja), ale to, co tu czytam, to...

no i fajnie

[flamengista]

Niektórzy jednak nie marzą o wyjazdach na stałe za granicę. Wręcz przeciwnie.
Tak trudno to zrozumieć?

Ja byłem przez ponad trzy lata za granicą. Była to olbrzymia frajda, ale i
wiązało się to z mnóstwem problemów. Dlatego teraz mam zamiar wyjeżdżać (bo że
wyjazdy w pracy naukowej są nieodzowne, to nie ulega wątpliwości) na maksimum
6-miesięczne staże. Po prostu dłużej nie wytrzymam.

A prowincjonalizm nie ma tu nic do rzeczy. To znaczy - może i ma;) Bo, droga
Koleżanko jeśli dostaniesz się kiedyś na sam szczyt (czego Ci bardzo zyczę) - to
i tak nie będzie dość dobrze. Bo będziesz Polką - nie Amerykanką, Kanadyjką,
Brytyjką etc. I na pewno ktoś Ci to przypomni, najczęściej w mało taktowny
sposób. Taka jest smutna prawda. To właśnie oznacza bycie emigrantem. Dlatego ja
dziękuję za takie atrakcje.

[dunia77]

> Tak trudno to zrozumieć?

W przypadku akurat tego zawodu trudno mi zrozumiec brak moblinosci. Jak ktos
nie jest elastyczny, to niech uczy w gimnazjum, mozna cale zycie w jednej
szkole przesiedziec.

> wiązało się to z mnóstwem problemów.

Jakich ?

> Bo będziesz Polką

Oczywiscie, tak jak i teraz jestem. Masz z tym jakis problem ?

> I na pewno ktoś Ci to przypomni, najczęściej w mało taktowny

Alez mi nie trzeba niczego przypominac, wiem, jaki jest moj ojczysty jezyk i
jaki mam paszport... i nawet, wyobraz sobie ;-), sie wcale tego nie wstydze...
Niepojete, prawda ?
Jestem, jaka jestem, bo urodzilam sie w danej rodzinie, danym miescie, danym
kraju... ani sie tym podniecac, ale i nie ma czego wstydzic... ani na sile sie
naturalizowac gdziekolwiek... mam nawet nadzieje, ze jestem calkiem dobrym
antidotum na syndrom polskiego hydraulika i sprzataczki. :-)

To jest wlasnie prowincjonalne podejscie, o ktorym mowilam, i ktorego niestety
doswiadczylam w macierzystym instytucie. Polak, ktory wyjezdza za granice, musi
zaraz wyrzekac sie polskosci. Naprawde nie znasz innych opcji ? Wspolczuje.

> To właśnie oznacza bycie emigrantem

Aha, rozumiem, taka mala projekcja wlasnych doswiadczen ?
Ja sie nie czuje "emigrantka", jestem tam, gdzie jest dla mnie fajna robota i
tyle. Moim rynkiem pracy jest caly swiat, po prostu. Nie ma potrzeby dorabiac
do tego emigranckiego etosu ;-)

Malo ktory polski naukowiec mysli o sobie w ten sposob i stad ta "prowincja"...
wszyscy narzekaja na brak kasy, a moim zdaniem problem tkwi zuplenie gdzie
indziej i nie bez przyczyny gros tych, ktorzy na miedzynarodowej scenie sie
licza, nie ma juz w Polsce...

Nie zrozumiałaś

[flamengista]

o co mi chodzi. Ale mogłem jaśniej;)

No więc: mobilność tak, emigracja nie. Takie jest moje zdanie. Obecnie można
spokojnie i co roku jeździć na 3-6 miesięczne stypendia oraz na zagranczne
konferencje bez konieczności wyjazdu na stałe. Na który Ty najwyraźniej się
zdecydowałaś. Twoja decyzja i ją szanuję, ale jednak większość woli zostać w domu.

Byłaś w Niemczech i twierdzisz, że bycie Polką/Polakiem nie wiąże sie z żadnymi
problemami;) Otóż wiąże się. Z dyskryminacją na przykład. Zawdzieczamy to naszym
wspaniałym rodakom, którzy wystawili nam taką, a nie inną opinię - złodziei
samochodów, brudasów i pijaków. Co gorsza, tak jest wszędzie. Nie tylko w
Niemczech, Austrii, Francji, USA, Kanadzie i Australii. Obecnie także tak być
zaczyna w Belgii, Holandii i Wielkiej Brytanii, gdzie dotychczas opinia o
Polakach była całkiem dobra.

Moim zdaniem to jest istotny problem. Cieszę się, że się nie wstydzisz swojego
pochodzenia (to nie ja to sugerowałem, tylko Ty - pisząc nieco pogardliwie o
naszej polskiej prowincji) - ale po prostu takie są fakty. Nie zmienisz syndormu
polskiego emigranta (akurat sprzątaczka i hydraulik to pozytywne przykłady!) -
aczkolwiek im więcej takich jak Ty wyjedzie pracowac za granicą, tym lepiej dla
Polski i nas wszystkich (mam nadzieję, że kiedyś jednak do Polski ponownie się
przekonasz i do niej wrócisz). Bo faktycznie kreujecie dobry obraz naszego
kraju. Ale to powolny proces.

(Gdzie pisałem o wyrzekaniu się polskości? Nigdzie. To sama sobie wymyśliłaś.)

Nie dorabiam żadnego emigranckiego etosu. Po prostu naukowo zajmuje sie sprawami
migracji, więc trochę się na tym znam. No i faktycznie, mam własne doświadczenia
(trochę było by dziwne zajmować sie naukowo czymś, o czym się nie ma
praktycznego pojęcia).

A problemy, których doświadczasz w momencie emigracji (prędzej czy później -
więc i Ciebie to czeka):
- utrata kontaktu ze znajomymi/przyjaciółmi;
- utrata kontaktu z rodziną;
- konieczność zerwania więzów z Polską - np. sprzedaż własnego mieszkania/domu
(na przykładzie mojej rodziny wiem, jak emocjonalnie trudna była to decyzja);
- szok kulturowy - pojawiający się +/- po roku pobytu w jednym miejscu. Wszystko
zaczyna Cie denerwować;
- poczucie wyalienowania w nowym środowisku;
- dyskryminacja ze strony znajomych, sąsiadów etc. (w najlepszym wypadku głupie
żarty o Polakach).

Tyle przyszło mi do głowy, jest tego więcej.

Aha, naprawdę sądzisz, że wszyscy narzekają na brak kasy, a ci
ambitniejsi/zdolniejsi już pouciekali za granicę? Mylisz się;) Po pierwsze,
zarobki w nauce jednak wzrosły - niektórym wystarczaja te pieniądze, szczególnie
że można dorobić w szkołach prywatnych. Po drugie - żeby mieć stały kontakt ze
światową czołówką nie jest już konieczne wyemigrowanie na stałe i ciągłe
zmienianie miejsca pracy. Dzięki internetowi, tanim liniom lotniczym i olbrzymią
ilością programó stypendialnych można w ciągu roku akademickiego ZAWSZE
wygospodarować troche czasu na wyjazd. A jak ma się dorobek, wyjechać jako
visiting profesor do niezłej uczelni, zrobić porządną kwerendę, zaliczyć parę
konferencji i zarobić niezłe pieniądze.

Da się, trzeba tylko chcieć:)

Pzdr

[dunia77]

> Obecnie można
> spokojnie i co roku jeździć na 3-6 miesięczne stypendia oraz na zagranczne
> konferencje bez konieczności wyjazdu na stałe.

Obecnie ? 10 lat temu tez bylo mozna. I wybacz, ale wyjazd na tygodniowe
sympozjum nie podpada u mnie pod kategorie "mobilnosc". To jest absolutne minimum.
Paromiesieczny wyjazd to tez nie jest to samo co zanurzenie sie w rzeczywistosci
danej instytucji. Przerabialam oba i jestem przekonana, ze takie wakacyjne
przejazdzki to sobie mozna... wiadomo co.
Wlasnie takie wyjazdy sa bardziej destrukcyjne dla rodziny niz dluzsze, gdzie
sie wszyscy razem przenosicie w dane miejsce.

> Z dyskryminacją na przykład.

Co konkretnie masz na mysli mowiac o dyskryminacji ? Ze ktos w radiu dowcip o
Polakach powie ?

> Moim zdaniem to jest istotny problem.

Jesli ktos ma problem z tym, co obcy ludzie o nim mysla, to rzeczywiscie nie
powinien sie ruszac z domu. W ogole sadze, ze naukowiec - jako czlowiek z racji
swojego zawodu czesto poddawany krytyce i zmuszony bronic swojego stanowiska -
powinien byc wyjatkowo odporny.

Nie mowie, ze nie czasem nie bylo pod gorke. Zwlaszcza na poczatku, kiedy nie
znalam jezyka. Niemcy sa dosc specyficznym narodem i ciezko przelamac pierwsze
lody. Ale mialam wprawe, juz w czasach dziecinstwa, _polskie_ dzieciaki daly w
kosc "prymusce"... uwierz, na wlasnej ziemi tez moze byc ostra jazda, bo jestes
za biedny, za bogaty, za glupi, za madry, za gruby, za chudy, rudy, blond... i
co tam jeszcze chcesz. To co przezylam w Niemczech to juz bylo male piwko...

isząc nieco pogardliwie o
> naszej polskiej prowincji

polska prowincja =/= Polska

> ale po prostu takie są fakty.

Jakie ? Ja znam tylko jeden fakt: ludzie traktuja Cie tak, jak im na to pozwalasz.

> Polski i nas wszystkich (mam nadzieję, że kiedyś jednak do Polski ponownie się
> przekonasz i do niej wrócisz).

Nie chodzi o "przekonanie", ale o fakty. W Polsce nie mam szans rozwoju
zawodowego i tyle. Wierze, ze osoby zajmujace sie bardziej praktycznymi
dziedzinami wiedzy maja w Polsce dobrze. Ja zajmuje sie badaniami podstawowymi,
ktore sa traktowane po macoszemu nawet w dostatnich krajach... to bylby cud,
gdyby nagle w Polsce poplynela rzeka $$$, zeby to finansowac (nie mowie o
pensjach, ale ogolnie pieniadzach na badania)...

> A problemy, których doświadczasz w momencie emigracji (prędzej czy później -
> więc i Ciebie to czeka):

Mowisz ? Po prawie pieciu latach emigracji ? Moze na emeryturze, kiedy czlowiek
zaczyna myslec nostalgicznie o swoim zyciu...

> - utrata kontaktu ze znajomymi/przyjaciółmi;
> - utrata kontaktu z rodziną;

Masz info z czasow, kiedy jak sie wyjechalo z Polski, to juz wiecej nie mozna
bylo wrocic... i kiedy nie bylo skypa ;-)
Naprawde, na jakim swiecie zyjesz ?

> - konieczność zerwania więzów z Polską - np. sprzedaż własnego mieszkania/domu

Od kiedy zabraniaja administrowac polskimi nieruchomosciami zza granicy ?
Zaczynam powoli myslec, ze jestem INNA ;-)

> - szok kulturowy - pojawiający się +/- po roku pobytu w jednym miejscu. Wszystk
> o
> zaczyna Cie denerwować;
> - poczucie wyalienowania w nowym środowisku;

Wiec jestem inna.

> - dyskryminacja ze strony znajomych, sąsiadów etc.

Moze jednak napiszesz cos wiecej o tej dyskryminacji ? Wycieraczki Ci pod
drzwiami palili ?
Problemem wiekszosci Polakow za granica jest to, ze wykonuja podrzedne zawody,
kiepsko zarabiaja, a wiec i mieszkaja w kiepskich miejscach. Niestety, plebs
wiadomo jaki jest - zadziobie kazdego, kto jest *inny*... stad pewnie te opowiesci.
Ja mieszkam w "lepszej" dzielnicy (i w Niemczech, i w USA) i mam sasiadow na
poziomie. Dla mnie to, o czym mowisz, to s-f.

Nie mowie, ze nigdy nie narzekalam. Pewnie, ze tak, zwlaszcza jak mialam PMS ;-)
Ale w Polsce tez narzekalam. Czasem wydawalo mi sie, ze krzywo na mnie patrza w
sklepie, jak slysza obcy akcent. A potem bylam w Polsce i jak ochrona w
perfumerii patrzyla mi na rece, to czulam sie jeszcze marniej ;-)
Za to atmosfera w insytucie i polityka wobec mlodych naukowcow jest w Niemczech
milion razy lepsza niz to, co doswiadczylam w Polsce.

Juz pomijam to, ze stosunek Niemcow do Polakow w ostatnich 2 latach zmienil sie
diametralnie i wiele rzeczy, ktore sama mowilam/pisalam stracilo kompletnie
aktualnosc. Czas odkurzyc wiadomosci ;-)

> Aha, naprawdę sądzisz, że wszyscy narzekają na brak kasy,

Wiekszosc jednak narzeka. A jak widze, jak marnie Polacy sa reprezentowani na
konferencjach, to przychodzi do glowy, ze cos jest na rzeczy.
Czy Twoj insytut wyklada bez zmruzenia okiem 2-3k euro na wyjazd na jedna
konferencje czy szkolenie dla doktoranta ? Czy w Polsce doktoranci maja
priorytet badan na swiatowej klasy sprzecie (lab, observatorium, cokolwiek)? Ci,
ktorych znam, nie. Musza sie starac o unijne dotacje, biegac, zalatwiac, prosic,
uzasadniac... jak ja mowie, ze potrzebuje pojechac tu czy tam, czy potrzebuje
jakis sprzet czy program... to w 9 na 10 przypadkach po prostu dostaje. Jak
gadam z ludzmi z mojej branzy w PL, to dla nich to jest s-f. Dlatego w gruncie
rzeczy mam gleboko gdzies, ze ktos krzywo na mnie spojrzy, bo mam taki komfort
wlasnego rozwoju, o jakim na tym etapie w Polsce moglabym sobie tylko pomarzyc.
Juz pomijam te wasalskie uklady na polskich uczelniach, to "profesorowanie" i
"doktorowanie", szytwniactwo... itp.
Wyalienowanie ? Wyalienowana to ja bym sie teraz czula na polskiej uczelni,
gdyby strzelilo mi do glowy na takiej pracowac.

To jest zawsze jakis tam trade-off, ale ja uczciwie mowie, ze nie wyobrazam
sobie zrezygnowac z tego, co mam, tylko po to, zeby moc miec latwy dostep do
bigosu i mysliwskiej i urzadzic grilla z funflami z podstawowki ;-(

a ci
> ambitniejsi/zdolniejsi już pouciekali za granicę?

Wyjechali (nie "uciekli", zelaznej kurtyny juz nie ma od 15 lat) ci, ktorzy maja
podobne podejscie do zycia, co ja (tak sadze) i dostaja szczekoscisku na sama
mysl, ze mogli by wrocic (pogadaj sobie z nimi, bedzie ciekawy przyczynek do
badan)... Paru jest nieomal czczonych w Polsce, przyjezdzaja, odbieraja dr
honoris causa, wyglaszaja mowy i... ale jakos nostalgia ich nie dopada...

> (w najlepszym wypadku głupie
> żarty o Polakach).

No to ja to mam w ogole p*** bo jestem kobieta, a do tego blondynka...

> nie jest już konieczne wyemigrowanie na stałe i ciągłe
> zmienianie miejsca pracy.

Jesli Twoim celem jest ciepla posadka gdzies w Polsce - to nie. W Polsce to
nawet nie warto nigdzie wyjezdzac, bo rozluzniaja sie kontakty towarzyskie, a
ogolnie wiadomo "blizsza koszula cialu" ;-(
Ale jak juz pisalam, nie o to mi chodzilo...

Po pierwsze,
> zarobki w nauce jednak wzrosły - niektórym wystarczaja te pieniądze,

Moze w Warszawie ;-) Mam kontakt z ludzmi z macierzystego insytutu, wzrost
zarobkow co najwyzej pokrywa inflacje, a i to nie zawsze.

szczególni
> e że można dorobić w szkołach prywatnych.

A w ktorych wyklada sie astrofizyke ? ;-(
Zreszta, wlasnie o to chodzi, ze ja nie chce *dorabiac*, ja chce godziwie
zarobic za wykonywana prace naukowa, ew. dydaktyczna. To jest jedna z przyczyn
niskiej jakosci polskiej nauki: ludzie bardziej zajmuja sie dorabianiem niz
badaniami naukowymi.

A jak ma się dorobek, wyjechać jako
> visiting profesor do niezłej uczelni, zrobić porządną kwerendę, zaliczyć parę
> konferencji i zarobić niezłe pieniądze.

I to jest wlasnie najczesciej przesladujacy mnie dowcip na zagraniczych
uczelniach: anegdotki o "uczonych" ze wschodniej Europy, co to sie przyjechali
na zachod *dorabiac*...

zupełnie mnie nie przekonujesz...

[flamengista]

Jak masz faktycznie tak zajebiście, to czemu mnie o tym przekonujesz w
dłuugaśnym poście? Czemu piszesz oczywistości o rozwoju, pieniądzach? Przecież
wiadomo, że na zachodzie naukowcy mają ich więcej, to żadne odkrycie.

Tak, skype umożliwia Ci kontakt z rodziną? Super. Znajomych też masz przez
skype'a? Może też wódkę z nimi przez skype pijesz;) Proszę Cie o jedno - nie
wciskaj kitu. Kumpel też robi doktorat w Chicago, cała nasza paczka ma z nim
stały kontakt przez skype i gg. Przyjechał na parę dni do Polski i... to już
zupełnie inny człowiek. Zupełnie go nie poznaliśmy. To jest właśnie ten problem,
o którym piszesz i którego Ty usiłujesz pominąć.

Gratuluje Ci odwagi, szerokich horyzontów i ambicji. Ale nie wmawiaj tym, którzy
nie chcą rzucić wszystkiego w Polsce, że tacy jak Ty nie są. Że siedząc w Polsce
są skazani na naukową stagnację. Ciekawe - według Ciebie znajomości można
utrzymywać przez skype'a, a przez internet nie można prowadzić owocnej
współpracy badawczej... Trzeba być koniecznie na miejscu... Ja tu logiki nie widzę.

pzdr

[dunia77]

> Jak masz faktycznie tak zajebiście, to czemu mnie o tym przekonujesz w
> dłuugaśnym poście?

Nerwy puszczaja i argumentow zaczyna brakowac... szkoda. Twoj post tez byl
dlugi, ale ja nie wynosze z tego wnioskow, ze cos innego jest krotkie ;-(

> Czemu piszesz oczywistości o rozwoju, pieniądzach?

Nie ja zaczelam pisac o pieniadzach...

> Proszę Cie o jedno - nie
> wciskaj kitu.

Jasssssne, bo Ty masz monopol na prawde absolutna :-/

> to już
> zupełnie inny człowiek. Zupełnie go nie poznaliśmy.

No popatrz. Ja (mieszkajac jeszcze w Polsce) spotkalam kolezanke, ktorej nie
widzialam czas jakis. W miedzyczasie urodzila dziecko. Zupelnie inny czlowiek,
zupelnie jej nie poznalam ;-(
Pisze "oczywistosci", bo Ty je pomijasz. Ludzie sie zmieniaja. Z roznych
powodow. Nie trzeba wyjezdzac za granice. Jakis czas nie widziana osoba zawsze
wyda nam sie obca.
To, co Ty postulujesz, to chyba siedzenie w jednej wsi (nawet takiej
milionowej)przez cale zycie, ot, urodzic sie i umrzec w jednym lozku. Czy to
jest dla Ciebie ideal zycia ? Jesli tak, nic dziwnego, ze sie nie dogadujemy.

Zreszta... moj brat mieszka na tym samym osiedlu, gdzie chodzil do podstawowki i
tez ma zupelnie nowych kumpli, a nie tych ze szkoly. Ludzie sie zmieniaja, drogi
sie rozchodza, wiezy sie rozluzniaja... Oczywistosci ? Pewnie tak, choc
widocznie nie dla Ciebie, skoro tak sie gorszysz, ze ktos nie chodzi co weekend
na piwo z kumplami z liceum... a to moim zdaniem raczej norma.

> Ale nie wmawiaj tym, którz
> y
> nie chcą rzucić wszystkiego w Polsce,

W wieku 24 latach z reguly ma sie malo do "rzucania". Chociaz, moze i nie. W
Polsce ludzie z wyzszym wyksztalceniem zaczynaja "wic gniazdo" srednio jakies
piec lat wczesniej niz na zachod od Odry. Stad wiec moze ta niechec do zmian.

> Ciekawe - według Ciebie znajomości można
> utrzymywać przez skype'a, a przez internet nie można prowadzić owocnej
> współpracy badawczej...

A Ty uwazasz dokladnie na odwrot, wiec co Ty wiesz o logice ;-)

> Trzeba być koniecznie na miejscu...

Wspolpracowac to sobie mozna nawet i z zielonymi ludzikami na Trytonie, zgoda.
Zeby jednak zdobyc nowe doswiadczenia trzeba ruszyc d***. Wiekszosc komisji
rekrutacyjnych na topowych uniwersytetach podziela taka opinie... ale nie sadze,
zebys musial sie kiedykolwiek o to martwic ;-(

Aha, ale o tej dyskryminacji polskich naukowcow za granica to mi cos ciekawego
napiszesz ? Bo moze mnie dyskryminuja, a nie zauwazam ?

Ale i tak dziwny wniosek wyciągasz

[klee]

dunia77 napisała:

> > Jak masz faktycznie tak zajebiście, to czemu mnie o tym przekonujesz w
> > dłuugaśnym poście?
>
> Nerwy puszczaja i argumentow zaczyna brakowac... szkoda. Twoj post tez byl
> dlugi, ale ja nie wynosze z tego wnioskow, ze cos innego jest krotkie ;-(

Tak się przyglądam tej Waszej rozmowie i też mnie zastanawia, w jakim celu ją
rozpoczęłaś.

koniec dyskusji:)

[flamengista]

Jeśli komuś puszczają nerwy - to chyba nie mnie:) Ja się całkiem nieźle bawię,
tylko zupełnie nie rozumiem - po co wogóle ze mną rozmawiasz? Chcesz mnie
wyciągnąć z naszego "polskiego zadupia" i ocalić od przeciętności naukowej? A
może sama chcesz się dowartościować, pisząc że inni są od Ciebie gorsi?

Ja swoje zdanie oczywiście mam, ale wolę po prostu zamilknąć. Do pewnego momentu
dyskusja z Tobą była prawdziwą przyjemnością i za nią dziękuję. A o dalszej
części rozmowy zapomnijmy...

Pozdrawiam serdecznie:)

Biel, czerń i wiele szarości, jak to w życiu

[klee]

Według mnie jest wiele prawdy w tym, co piszesz, ale nie jest to na pewno cała
prawda. Oczywiście Ci najlepsi nie muszą się zabijać o posadę, bo to prędzej
uczelnie będą się zabijały o nich (choć nie wiem, czy tak jest w Polsce), zaś
Ci najgorsi nie mogą liczyć na pracę gdziekolwiek. Poza nimi jest jednak
jeszcze cała masa przeciętnych naukowców (osoby przeciętne są w każdej
dziedzinie), o które nikt walczył nie będzie, a które jeśli będą o to zabiegać,
zdobędą pracę w jakiejś przeciętnej szkole wyższej. To chyba zupełnie normalne.
Dlaczego takie osoby nie miałyby się starać o zatrudnienie?

[jancio.wodnik]

klee napisał:

> Według mnie jest wiele prawdy w tym, co piszesz, ale nie jest to na pewno
cała
> prawda. Oczywiście Ci najlepsi nie muszą się zabijać o posadę, bo to prędzej
> uczelnie będą się zabijały o nich (choć nie wiem, czy tak jest w Polsce),

zabijaly się nie będą, ale szans jest

zaś
> Ci najgorsi nie mogą liczyć na pracę gdziekolwiek. Poza nimi jest jednak
> jeszcze cała masa przeciętnych naukowców (osoby przeciętne są w każdej
> dziedzinie), o które nikt walczył nie będzie, a które jeśli będą o to
zabiegać,
>
> zdobędą pracę w jakiejś przeciętnej szkole wyższej. To chyba zupełnie
normalne.

Można być przeciętnym ksiegowym i dobrze na tym wyjść, ale w nauce nie warto
być przeciętnym, podobną sytuację mają np. aktorzy i pisarze - albo jesteś
świetny i masz się nieźle, albo walczysz o przetrwanie w branży skazując się na
rolę popychadla i stan wiecznej frustracji - są ludzie którzy tak żyją, więc
pewnie można....Są też ludzie którzy z tytulem dr odnaleźli się jako praktycy i
wiedzie im się znacznie lepiej, okazjonalnie dorabiając np. w podrzędnej szkole
wyższej.

Nawiasem nie powiedzialbym że na miano przecietnego zasluguje np. ktoś kto
uzbieral 3 punkty KBN przez cale studia doktoranckie, a są też doktorzy którzy
nie mają żadnego dorobku (sic!)
>
> Dlaczego takie osoby nie miałyby się starać o zatrudnienie?
>

Zawody walki

[klee]

Warto, czy nie warto, to inna sprawa. Ja bym nawet powiedział, że to się mija z
celem po prostu. Bo naukowiec z definicji powinien być jak najlepszy, po to
jest, podobnie np. jak sportowiec wyczynowy czy pisarz, o którym piszesz. Tu
się zgadzamy. Chciałem zwrócić uwagę na coś innego. Chodziło mi o to, że
myślenie, iż wszyscy mogą i powinni być najlepsi jest pewną utopią. Zawsze będą
szkoły kiepskie i przeciętne, muszą być, bez nich nie byłoby tych najlepszych,
najbardziej prestiżowych. I siłą rzeczy muszą istnieć kiepscy i przeciętni
naukowcy, którzy w nich pracują.

[jancio.wodnik]

Zwracasz uwagę na oczywistość, a umknąl Ci dynamiczny aspekt calej sprawy - ci
którzy dziś jako przeciętni znajdą sobie miejsce w trzeciorzędnych szkolach
wyższych najdalej za 10 lat, kiedy dzisiejszy boom edukacyjny będzie juz tylko
wspomnieniem, staną się bezrobotnymi gdyż ich "stabilne" miejsca pracy znikną z
powierzchni Ziemi. Suma sumarum patrząc perespektywicznie - a tego można chyba
wymagać od osoby deklarującej wyksztalcenie wyższe, niż wyższe - w tym momencie
szukanie jakiejbądź posadki w edukacji jest kiepską inwestycją, albo decydujesz
się dać z siebie maksimum jako naukowiec, albo idziesz do innej pracy. Spójrzmy
co się dzieje na dolnych piętrach edukacji - nauczyciele nauczaina początkowego
nie mają roboty, bessa w branży edulacyjnej sięgnie niebawem szkól wyższych,
tych podrzędnych rzecz jasna, bo najlepsze się utrzymają. Jeśli ktoś chce
zostać w przyszlości bezrobotnym nauczycielem akademickim to jego sprawa, dziwi
mnie jednak że bądź co bądź światli ludzie bywają tacy krótkowzroczni.

Do czego zmierzasz?

[klee]

Zwróciłem uwagę na oczywistość, bo ją pominąłeś, w Twoim ujęciu w ogóle tej
kategorii szkół i ludzi nie ma, a oni istnieją przecież. I nie znikną nigdy,
jak o tym piszesz, zawsze będą szkoły lepsze i gorsze, to rzeczywiście
oczywistość.

To nie mnie chyba umyka dynamiczny aspekt sprawy, jak to wdzięcznie określasz.
To ty zakładasz tej dynamiki brak, jeśli stwierdzasz, że ludzie, o których
piszesz, muszą zostać bezrobotnymi. Przecież oni mogą po prostu zmienić miejsce
pracy, przekwalifikować się, może nawet w tym sensie, że zmienią miejsce pracy.
Na tym moim zdaniem polega też owa dynamika, ich dynamizm. Pewnie w przypadku
tej kategorii pracowników będzie się to wiązało z jakąś degradacją, ale jest
możliwe, ba, konieczne po prostu. Na tym polega chyba ten dynamizm, że ci
ludzie będą potrafili się dostosować do zmieniającej się sytuacji. Ja się na
tym nie znam, ale ci, którzy się znają, twierdzą, że typowe dla współczesnego
rynku pracy jest to, iż w ciągu całego życia zmienia się miejsce zatrudnienia
wielokrotnie. Błędem więc ludzi, o których piszesz, nie byłoby chyba to, że
chcą się zatrudnić w jakiejś szkole wyższej, która może upaść, tylko to, że
oczekują, iż będą mieli stałą posadę, gdziekolwiek by się nie zatrudnili. No
ale takie podejście to problem nie ludzie nauki, tylko ludzi (Polaków) w ogóle.

Nie rozumiem, co sugerujesz. Jeśli kogoś nie chcą zatrudnić na dobrej uczelni,
bo jest za słaby naukowo, to ma się z tym pogodzić, uznać, że się nie nadaje, i
nie próbować gdzie indziej? Może tak zrobić, ale nie musi przecież. Ty uważasz,
że ktoś taki powinien dać sobie spokój ze szkolnictwem wyższym i szukać
zatrudnienia w innej branży. Dlaczego? Tego nie rozumiem. Bo mu tę szkołę,
która go teraz zatrudni, w przyszłości zamkną? A innego zakładu pracy nie
zamkną? Każdy ma prawo przecież do swoich wyborów.

Wiedziałem, że po doktoracie nie mam większych szans na zatrudnienie, kiedy się
nań wybierałem. Czy Twoim zdaniem powinienem w związku z tym z niego
zrezygnować? Dlaczego? Chciałem się pozajmować nauką chociaż cztery lata, jeśli
nie mogę całe życie (nie chciałbym zresztą całe życie), to chociaż tyle. Na
inną pracę, inne prace raczej, mam jeszcze wiele lat. Nie rozumiem, czemu takie
podejście miałoby być w jakiś sposób naganne.

Krótkowzroczność jest chyba wtedy, kiedy się myśli, że wytrwa się na jakiejś
posadzie do końca życia.

[jancio.wodnik]

piszesz strasznie dlugie posty, pewnie jesteś humanista....wiesz może co to
abstrakt?
nie przeczytalem calego, ale mam wrażenie że kompletnie się nie rozumiemy

1. Nie uważam, że ktoś coś powinien albo nie powinien, każdy ma niezbywalne
prawo do zmarnowania sobie życia, doktorant też.
2. Wyrażam jedynie zdziwienie naiwną postawą wobec swojej kariery - jak by nie
bylo - światlych osób.

Postawa ta jest podobna do tego, co reprezentują sobą bierni i malo przezorni
studenci studenci myśląc o swojej przyszlej pracy: "jak znaleźć pracę po
studniach", czyli skończe studia i co dalej ze mną będzie?

W odróżnieniu od nich studenci aktywni i trzeźwo myślący o swojej karierze
zadbali o swoją przyszlość już w czasie studiów - praca, praktyki, aktywnieść w
różnych organizacjach, dodatkowe kursy, itd. itp. To wszystko dopiero przed
tymi mniej aktywnymi.

Student to tylko student, mlody jest jeszcze jest, ma szanse się poprawić, z
resztą studenci są mniej wyselekcjonowaną grupą niż doktoranci. Po czlowieku
który ma doktorat można spodziwać się jednak pewnej przenikliwości, jeśli jej
nie przejawia zasluguje na krytykę. Oglądanie się na ścieżki kariery starszych
kolegów nie ma sensu, ponieważ czasy się zmianily.

amen

Marny, światły, lapidarny

[klee]

Uważasz za sensowne odpowiadać na post, którego się nie przeczytało? "Wyrażam
zdziwienie dla takiej postawy - było nie było - światłego człowieka, mam
nadzieję." Ale będzie lapidarnie tym razem, skoro tak łatwo się męczysz, a i
tego czytać oczywiście nie musisz. Każdy ma prawo do swoich wyborów również na
forum. ;-)

Wiesz, też uważam, że fajnie, jak ludzie są zaradni, przedsiębiorczy itp. Tacy
być powinni i taki chciałbym być ja, staram się być. Ale nie podoba mi się,
kiedy usiłujesz do wszystkich przystawiać jednen wzorzec, a tych którzy do
niego nie pasują, nie realizują go, jednoznacznie potępiasz.

Ad 2) Jak ktoś jest marnym naukowcem, to nie jest światły, nie? Więc się nie
dziw.

Tyle.

wszystko, co się da powiedzieć

[jancio.wodnik]

da się powiedzieć krótko

1. Nigdzie nie napisalem, że odpowiadam na post. napisalem "mam wrażenie,
że....." to jest impresja, a nie odpowiedź na post
2. Nie napisalem, że że ludzie _powinni_ być jacyś tam.
3. Nie napisalem nic o ludziach w ogóle, tylko o doktorantach nieumiejętnie
kieujących swoją karierą.

P.S. Ad 2) pokazuje, że masz niezwykle wyśrubowane kryteria "czlowieka
światlego" jak takich wysokich wymagań ludziom nie stawiam.

Chyba jesteś niezdecydowany

[klee]

Ad 1) Twój post znalazł się pod moim, na początku zwracasz się do mnie, więc to
jest wyraźnie odpowiedź, choćby i impresyjna, jeśli chcesz. ;-)

Ad 2) A ja to znalazłem i to w kilku miejscach.

Ad 3) Doktoranci to nie są ludzie?

To, czy ktoś jest światły, nie jest w moim rozumieniu zależne od jego
wykształcenia, podobnie jak to, czy jest mądry. Od wykształcenia przede
wszystkim wiedza zależy i pewne umiejętności.

[jancio.wodnik]

> Ad 3) Doktoranci to nie są ludzie?

każdy doktorant jest czlowiekiem - duzy kwantyfikator
niektorzy ludzie są doktorantami - maly kwantyfikator

Pisze o niektorych ludziach, nie o wszystkich. Czy naprawdę tak trudno to pojąć?

Może jednak warto czytać, nim się odpowie

[klee]

Sprawiasz na mnie wrażenie wyniosłego człowieka. Najpierw potępiasz wybory,
których nie rozumiesz, teraz gadasz ze mną z pozycji tego mądrego. Nie, to, o
czym piszesz, nie tak trudno pojąć, jeśli skończyło się liceum, ale też ja
nigdzie nie napisałem, że mówiłeś o wszystkich ludziach, choć faktycznie część
zachowań, które przypisujesz doktorantom dotyczy wielu innych grup ludzi. Czy
to tak trudno pojąć (przeczytać)?

[jancio.wodnik]

klee napisał:

> Sprawiasz na mnie wrażenie wyniosłego człowieka.

nie mailem zamiaru Cie urazić

a spór ten uważam za beprzemiotowy i moje weń zaangażowanie jest raczej
średnie... w końcu to tylko forum

dziękuję, że uczynileś swoje posty bardziej przyjazdnymi czytelnikowi poprzez
ich skrócenie


Najpierw potępiasz wybory,
> których nie rozumiesz, teraz gadasz ze mną z pozycji tego mądrego. Nie, to, o
> czym piszesz, nie tak trudno pojąć, jeśli skończyło się liceum, ale też ja
> nigdzie nie napisałem, że mówiłeś o wszystkich ludziach, choć faktycznie
część
> zachowań, które przypisujesz doktorantom dotyczy wielu innych grup ludzi. Czy
> to tak trudno pojąć (przeczytać)?
>

Zasada Kooperacji

[klee]

jancio.wodnik napisał:

> nie mailem zamiaru Cie urazić

I nie uraziłeś. Niby dlaczego miałbyś? To już prędzej ja mógłbym - swoją
bezpośredniością.

> a spór ten uważam za beprzemiotowy i moje weń zaangażowanie jest raczej
> średnie... w końcu to tylko forum

No popatrz, jak się można pomylić. Mnie się zdawało, że z pewną zaciętością
forsujesz swoje stanowisko, mimo że - tu znów wybacz - bez przekonujących
argumentów.

> dziękuję, że uczynileś swoje posty bardziej przyjazdnymi czytelnikowi poprzez
> ich skrócenie

Proszę bardzo. To się nazywa stosowanie do jednej z reguł Zasady Kooperacji
(językowej) brzmiącej: "bądź zwięzły". Niestety bycie zwięzłem, jak już
wcześniej słusznie zauważyłeś, nie leży w mojej naturze, więc nadal będę
zapewne pisał długie, rozwlekłe posty, do momentu aż ktoś mi znowu zwróci
uwagę. Wtedy, jeśli zechcę być dla niego miły, być może znów się opamiętam i
postaram kooperować... na chwilę. :-]