jak to wygląda w domu

[alba.alba]

Mam pytanie, ile pracownik naukowy przeciętnie potrzebuje w domu czasu na ogólnie mówiąc rozwój naukowy, czyli czytanie literatury, pisanie artykułów itd. Bo mam rozumieć, że na uczelni przebywa się jedynie wtedy, gdy ma się jakieś zajęcia, zebrania, konferencje, a czyta i pisze się w domu. Pomijam nauki empiryczne, bo tam rozwój odbywa się również w laboratorium, którego jak wiadomo w domu nie ma. Ile średnio zajmuje rozwój naukowy związany z pracą na uczelni, nie licząc sprawdzania kolokwiów? Pracownik naukowy wraca do domu ....i właśnie: ile czasu "siedzi nad książkami"?

Może powiem, dlaczego pytam. Tak z ciekawości, czy można funkcjonować z taką pracą w miarę normalnie, czy też trzeba się zaharowywać na śmierć.

[aga9001]

Kwestia gustu, czasu i chęci. W moim przypadku większość czytania,
pisania itp. robię w domu. Na uczelni zbyt dużo zachęt do nic nie
robienia. A to kawka z jednym , drugim znajomym itp. :)

A praca.... chyba cały czas. Myśli sie o nowym artykule, o książce
do przeczytania, o kolokwium. Moja działka to ekonomia, marketing -
to dochodzi jeszcze uważne śledzenie tego co w karju i na świecie :)

Funkcjonować, żyć normlanie.. A co to znaczy normalnie? Jeżeli
chodzi Ci o to czy wychodząc z uczleni zatrzaskujesz drzwi i nie
myślisz do kolejngo dnia rano - to moim skromnym zdaniem tak sie nie
da.

Ale mogę się myslić :)

[carnivore69]

> Bo mam rozumieć, że na uczelni przebywa się jedynie wtedy, gdy ma się
> jakieś zajęcia, zebrania, konferencje, a czyta i pisze się w domu.

Nie, nie masz ;)

Pzdr.

[elwinga]

Praca naukowa jest pracą twórczą. Nie można jej wymierzyć od-do. Oczywiście,
można sobie zaplanować, że w poniedziałek od 9.00 do 16.00 siedzę i piszę
zaległy artykuł. Ale często jest tak, że pozornie nie robię nic "naukowego" - a
to właśnie wtedy dojrzewa we mnie pomysł na to, co napisać, jak napisać,
pojawiają się pytania badawcze itd. Bez tego okresu pozornego "nicnierobienia"
praca byłaby niemożliwa - przynajmniej w moim przypadku.

No i jak ktoś to powiedział, zależy, co rozumiesz pod pojęciem "w miarę
normalnego funkcjonowania". Praca w domu oznacza, że będąc w domu - obojętnie,
czy w poniedziałek rano, czy w niedzielę wieczorem, czy w Wigilię rano - jesteś
zarazem w pracy. Domyślam się, że nie każdy chce i umie funkcjonować w ten
sposób. Ja chcę i umiem.

[alba.alba]

Rozumiem to wszystko co piszecie i się z tym zgadzam. Ale może zadam pytanie od innej strony. Czy jest jakąś dużą trudnością pogodzenie takiej pracy naukowej z prozaicznymi obowiązkami domowymi? Szkoda, że nie padła tutaj jakaś orientacyjna chociaż liczba godzin na pracę naukową w domu.

Może też wyjaśnię, co mnie skłoniło do tego postu. Otóż oglądam sobie program "Superniania", w którym Dorota Zawadzka robi rodzicom wychowującym dzieci plan dnia. I zgodznie z tym planem rodzice mają czas dla siebie jedynie między 21 a 23. Więc zapewne po całym dniu bieganiny: najpierw praca zawodowa 8h, potem przygotowywanie posiłków i zabawa edukacyjna z dziećmi, kapiel, czytanie bajki, usypianie - i rodzic już zmęczony ma dla siebie jedynie 2 godziny wieczorem!

Dwie godziny to wg. mnie stanowczo za mało. Więc nasuwa mi się refleksja, że albo ktoś zajmuje się obowiązkami domowymi albo ktoś się rozwija naukowo. Jedno wyklucza drugie. Zagadką jest dla mnie, jak ta superniania-Dorota Zawadzka funkcjonowała, gdyż ona także jest/była pracownikiem naukowym.

[carnivore69]

Mozna tez tak:
- naukowo 9am-9pm,
- nienaukowo 9pm-9am.

Pzdr.

[mefs]

geez, czlowieku, TV oglupia, co wiadomo od dawna, ale zaden w miare inteligentny
czlowiek nie bedzie powolywal sie na super-nianie. To jest program dla ludzi,
ktorzy maja za duzo czasu i musza martwic sie problemami innych.
Jak sie konczy projekt, albo jak masz dead-line na wyslanie artykulu, to
siedzisz murem albo na uczelni albo w domu. Siedzisz i robisz. Wowczas odwoluje
sie wszystko, lacznie ze spotkaniami ze znajomymi, dziewczyna, nawet pies idzie
z kims innym na spacer. I zadna super-niania tu nie pomoze. Ty masz cos, co
musisz skonczyc.
A jesli sie to komus nie podoba, to niech dzwoni po super-nianie, ktorej ty nie
wpuscisz do domu, a nastepnie obciazysz kosztami sadowymi procesu, ktory jej
wytoczysz, jesli nie dotrzymasz terminow. ;)

[niewyspana123]

nie do końca jest tak, jak pisze mefs, zwłaszcza jak się ma dziecko, a nie psa i
dziewczynę,
rodziny i obowiązków domowych nie da się odwiesić na kołku i poświęcić cały czas
nauce tylko dlatego, że się ma artykuł do skończenia. Trzeba umieć planować,
organizować i myśleć z wyprzedzeniem.
A rzeczywiście jest tak, że aktywności naukowej i nienaukowej nie da się sztywno
rozdzielić, bo np. można czytać książki pchając wózek z niemowlakiem albo
gotować zupę i coś obmyślać.
Jak się naukę traktuje poważnie, to trzeba opanować multitasking :)

[mefs]

thx, faktycznie pisze z pozycji kogos, kto nie ma rodziny... Moze nie do konca,
bo w weekend musialem zawiezc rodzine (mame, babcie, psa) na dzialke; pies
biegal, mama z babcia cos-tam-robily-w-ogrodku-z-kwiatkami-czy-innymi-roslinami,
a ja siedzialem nad laptopem czy ksiazkami.
A nie zdarzylo sie wam, ze promotor wpada do pokoju i mowi "jest fajna
konferencja, za 3 dni deadline, piszemy artykul"? Ladnych kilka takich artykulow
przezylem.

Koledze wyladowala kiedys pielucha (mozna sie domyslac jaka pielucha) na
klawiaturze, ale byla koncowka projektu i musial napisac raport. A poza tym jest
normalnym ojcem, moze nie do konca normalnym, jesli chodzi o swoje dziecko, bo
corka jest brane wszedzie, zona niekoniecznie (czyli to sie chyba nazywa
dyskryminacja zony). ;)

Multitasking jest czasami niemozliwy, ale... ale sa rowniez i spokojniejsze dni,
wowczas ma sie wiecej czasu, zatem mozna zrobic (ulubione przez wszystkich
facetow) tygodniowe czy miesieczne zakupy rzeczy roznych (od chemii poczawszy na
mrozonkach konczac) w markecie. Na dzialce przycinac drzewka owocowe,
przekopywac ziemie, czy pojawiac sie na wszystkich urodzinach cioc i babc.

W kazdym razie ta super-nianie poslalbym na ksiezyc z takimi radami.

[niewyspany77]

Ja tak ni przypial, ni przylatal, ale z jednym. Skoro etat na uczelni to 210h
dydaktycznych rocznie, czyli ok 5 zegarowych tygodniowo, doliczajac foo-shmoo
typu nasiadowki, konsultacje, dyzury - hm no ja nie kumam ale jak mozna nie miec
czasu i na jedno i na drugie?

A moze o czyms nie wiem i teraz wszyscy na uczelniach po 8h dziennie siedza?

[mefs]

A zwrociles uwage na to, ze etat jest naukowo-dydaktyczny? Czyli procz samej
dydaktyki masz jeszcze nauke, czyli research.
Teraz sobie dolicz jeszcze udzial w projektach badawczych, ktore sa wlasciwie
niezalezne od etatu - potrafi byc tego calkiem sporo.

[niewyspany77]

No oki. Tyle ze to jest dzialanie w stylu "biore na siebie ile sie da i pozniej
jejcze ze nie mam na nic czasu". Projekty badawcze owszem, sa wazne, tylko czy
naprawde wymagaja siedzenia w robocie od 8 do 15? Stary, zyjemy w epoce maili,
skajpa, gg i komorek, przegladarkowych baz danych i latwego dostepu do netu.
Dzis siedzenie w robocie np dla humanisty to czesto strata czasu. Moze innym nie
pasi ale ja robie lepszy research siedzac w gaciach do 3 rano nad papierami niz
meczac sie w bibliotece.

[mefs]

lol, ale nie pomyslales, ze ktos moze miec niehumanistyczna dzialke? Jak mam
soft, ktory dziala tylko w jednej pracowni, bo pracownia odcieta jest od swiata
ze wzgledu na umowy licencyjne, to nie moge pracowac z domu przez zdalny ekran,
bo sie nie da. Zatem - trzeba siedziec na tylku na uczelni.
Jesli chodzi o przekopywanie sie przez tony artykulow, to od tego jest zdalny
dostep do biblioteki. Po prostu nie wszystko mozna zrobic z domu i juz.

[niewyspany77]

Pomyslalem, dlatego przemycilem disklamer, ze dla humanisty. Fakt, inni moga
miec gorzej, ale za to WY macie wielkie IF, gros LF i relatywnie lepiej
mierzalny dorobek ;)

[mefs]

no tak... Ale za to MY musimy wiecej siedziec na uczelni, uczestniczac w
krajowych i miedzynarodowych projektach badawczych, co dosc czesto odbija sie
negatywnie na zyciu prywatnym (o ile sobie przypomne, co to zycie prywatne ;) ...).
A WY macie zycie prywatne i pare innych fajnych rzeczy. ;)

A swoja droga, to jak ostatnio popatrzylem na kumpla (rowniez juz jest
doktorem), to wygladal koszmarnie, konczy roczny projekt i przez ostatnie dwa
miesiace siedzial dzien w dzien, bo mniej wiecej w polowie projektu zmienila sie
koncepcja ukladu scalonego i trzeba bylo wszystko przeprojektowac. To nie jest
dobre.

[carnivore69]

> A nie zdarzylo sie wam, ze promotor wpada do pokoju i mowi "jest
> fajna konferencja, za 3 dni deadline, piszemy artykul"? Ladnych kilka > takich
artykulow przezylem.

O fajnych konferencjach wie sie co najmniej rok do przodu. A i artykuly na
takowe pisze sie dluzej niz kilka dni.

Poza tym - ow multitasking nie powinien wykluczac umiejetnosci wygospodarowania
sobie "quality time" do spedzenia z rodzina, przyjaciolmi itp. O ile w kuchni
zastanawianie sie nad modelem moze miec jakis sens, to obecnosc laptopa gdzies w
poblizu podczas teoretycznie wolnego (wspolnego) wieczoru to nieporozumienie.

Pzdr.

[dusia_dusia]

"Superniani" nie oglądałam, ale myślę, że te 8 h dziennie uwzględnione przez p.
Zawadzką jako "praca zawodowa" to całkiem sporo także dla pracy naukowej. A
jeśli jeszcze dodać to, co zostaje po 21 (niekoniecznie 2 godziny, bo można
siedzieć i do 1, 2, 3, 4...), to wydaje mi się, że jakoś to wszystko można
poskładac. W każdym razie ja się staram:)
Ale faktem jest, że u mnie wieczorem zmywa mąż :) Bo ja staram się coś zrobić
przy komputerze (nie zawsze naukowo, jak widać z mojej obecności w tej chwili na
forum:)

[alba.alba]

dusia_dusia napisała:
> jeśli jeszcze dodać to, co zostaje po 21 (niekoniecznie 2 godziny, bo można
> siedzieć i do 1, 2, 3, 4...), to wydaje mi się, że jakoś to wszystko można
> poskładac. W każdym razie ja się staram:)

Moim zdaniem trzeba to i tak kiedyś odespać. Człowiek niedospany funkcjonuje mniej wydajnie.

[dusia_dusia]

No jasne, nie codziennie! Ja i tak około 1 wysiadam. Ale na przykład Jurij
Łotman podobno regularnie pracował nocą do 3-4, a wstawał o 7 rano. Od 8 do
15-16 na uniwersytecie, potem w domu (miał 3 dzieci żonę-też filologa), potem
spotkania ze studentami itp. i dopiero w nocy spokój. Zmarł niestety w wieku
niecałych 70 lat, przypuszczalnie jego zdrowiu zaszkodził brak snu i tytaniczna
praca.

[mimimimimis]

ja też piszę z punktu widzenia osoby, która nie ma jeszcze rodziny, więc może
dlatego mam zupełnie inaczej..otóż ja nie potrafię pracować w domu. Za dużo
rzeczy mnie rozprasza (choć z drugiej strony dwie magisterki napisałam:) Jestem
ciągle na wydziale: średnio 8-9 godzin dziennie (choć zdarza mi się być zarówno
5 godzin, jak i 12). Czasem w weekend też zdarza mi się wyskoczyć na wydział
(np. przed konferencją, gdy na ostatnią chwilę robię prezentację:) A gdy już
wracam do domu to tylko robię sobie obiadek (kolację), szybka kąpiel i spaaaććć.
Pozdrawiam

[matmis]

Ile pracownik naukowy pracuje? Ile chce. Czy trzeba się zaharowywać na śmierć?
Nie trzeba, ale jeśli ktoś lubi - droga wolna. Jak głosi stare przysłowie - "nie
wiesz, póki nie spróbujesz".
Generalnie sztywnych godzin pracy nie ma, więc z początku warto zainwestować
swój czas w krótki kurs asertywności, negocjacji i zarządzania czasem.
Oraz pamiętać o zasadzie Westheimera, która brzmi "aby oszacowac czas potrzebny
na wykonanie jakiegos zadania nalezy przewidywany czas pomnozyc przez dwa i
przyjac jednostke o rzad wyzsza".

[alba.alba]

matmis napisał:

> Ile pracownik naukowy pracuje? Ile chce.

Z tego co mi wiadomo, to sporo doktorów/profesorów łączy pracę na uczelni z jeszcze jakimś innym zajęciem, m.in. z powodu chęci łączenia "teorii z praktyką" czy niskich zarobków na uczelni.
Sporo też dorabia na uczelniach prywatnych. A jak już ktoś nie pracuje nigdzie poza macierzystą uczelnią to stara się brać więcej zajęć ze studentami ponad wymagane minimum, bo wtedy też ma parę groszy więcej.

Więc w takich wypadkach na "rozwój naukowy" zostaje mało czasu.

Czy trzeba się zaharowywać na śmierć?
> Nie trzeba, ale jeśli ktoś lubi - droga wolna.

Z tego co tutaj na tym forum czytałam, to żeby zrobić habilitację to trzeba mieć wymaganą ilość publikacji. I właśnie to pisanie publikacji zajmuje dużo czasu i spędza sen z powiek wielu osobom. A jest to warunek sine qua non dalszej pracy na uczelni.

Więc tak sobie pomyślałam, że pracownicy naukowi nie mają łatwego życia, jak do tego doliczyć jeszcze obowiązki domowo-rodzinne.

[mefs]

Moj prof (czyli byly promotor), rzucil kiedys dwa zdania:
1. Panowie nie przyszli tu, by zarabiac.
2. Od tego jest zona by sie opiekowac dziecmi.

Pozwole sie z nim nie zgodzic.
Niemniej jednak pogodzenie pracy naukowej, projektow, zycia prywatnego nie jest
latwe. Jak pisalem, sa dni, kiedy czasu ma sie wiecej, sa takie, kiedy go wogole
nie ma.

[alba.alba]

mefs napisał:

> Moj prof (czyli byly promotor), rzucil kiedys dwa zdania:
> 1. Panowie nie przyszli tu, by zarabiac.
> 2. Od tego jest zona by sie opiekowac dziecmi.

Ponoć kobiety pracujące na uczelni mają statystycznie mniej publikacji niż mężczyźni tam pracujący. Dotyczy to w szczególności obecnych naukowców powyżej 40 roku życia. Bo wtedy za czasów ich młodości panowała stara zasada, że to na kobietę spada główny ciężar zajmowania się dziećmi i domem. Dlatego piastując dzieci nie miały zbyt dużo czasu na pisanie.

A pokolenie dzisiejszych 30-latków funkcjonuje już na nowszych zasadach obyczajowo-rodzinnych. Po pierwsze, zwiększa się liczba kobiet bezdzietnych, które mają tyle samo czasu na rozwój naukowy co mężczyźni. Po drugie, jeżeli już dziecko, to najczęściej tylko jedno i po "wychowaniu" faceta do tego, by też się zajmował obowiązkami domowo-rodzinnymi.

Mefs, a odnosząc się do tego, co powiedział twój profesor, to nie wiem, czy znajdzie się dzisiaj kobieta, która zgodziłaby się na małżeństwo z takim facetem, który:
1. ani nie zarabia
2. ani nie zajmuje się dziećmi (domem)
Może jakaś wyjątkowo zdesperowana? Ze świeczką takiej szukać.

[niewyspana123]

obawiam się, że, pomimo zmieniających się obyczajów, dzieci nadal są głównie
zajęciem kobiety, tak było i jest, nawet z dziadkami, opiekunką czy przedszkolem
i tak jest sporo roboty, toteż trudno poświęcić dużo entuzjazmu nauce.
Z własnego doświadczenia też wiem, że jak mnie spacerek, zupka czy co tam
oderwie od pisania dr (choć to w sumie taka sobie praca naukowa) czy uczenia
się, to niezwykle trudno mi się z powrotem skoncentrować.
Dobrze, że nie muszę jeszcze na dokładkę zarabiać na przeżycie!
No i czy nie myślicie, że praca naukowa odbywa się raczej skokami: cisza cisza
bach artykuł, a nie tak rzemieślniczo ćwiartka dobrego pomysłu dziennie?

[alba.alba]

To, jak sobie człowiek życie ułoży, zależy w dużej mierze od niego samego. Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz - jak głosi stare porzekadło. Jednak w tym wszystkim najważniejsze jest, żeby "nie porywać się z motyką na słońce" i przyjąć do wiadomości, że w życiu zawsze coś odbywa się kosztem czegoś. Jak ktoś stara się wywiązywać ze wszystkich obowiązków domowo-rodzinnych, to automatycznie siłą rzeczy ma mniej czasu na pracę naukową. A u nas w społeczeństwie, no cóż, uprawia się irracjonalną reklamę społeczną "mama jest najlepsza w pracy"... Ciekawe w jakiej pracy? Może w sklepie spożywczym to tak...

[dusia_dusia]

Wiesz, jednak w tym haśle o mamie jest trochę prawdy - a mianowicie dzieci
niesłychanie mobilizują do efektywnego wykorzystywania czasu, nie mówiąc o tym,
że czas z nimi spędzony można traktować jako odpoczynek od pracy naukowej,
dzięki któremu można do niej potem wrócić ze świeżą głową.
Oczywiście mówimy tu o sytuacji, kiedy dzieckiem ktoś się zajmuje, kiedy mama
pracuje naukowo, chociażby w domu

[alba.alba]

dusia_dusia napisała:

> Wiesz, jednak w tym haśle o mamie jest trochę prawdy - a mianowicie dzieci
> niesłychanie mobilizują do efektywnego wykorzystywania czasu,

To hasło "mama najlepsza w pracy" jest równie piękne co nieprawdziwe. Ma ono jedynie - chociaż szczytny, to jednak propagandowy - cel, jakim jest zachęcenie pracodawców to szerszego zatrudniania matek. Rozumiem, że matka też ma prawo do pracy, ale nie dam sobie wmówić, że jest ona dobra w pracy jedynie z tego względu, że wychowuje dziecko. Kiedy jest zupełnie odwrotnie i właśnie z uwagi na dziecko i towarzyszące temu przemęczenie, brak dyspozycyjności, chodzenie na zwolnienia - jest pracownikiem wymagającym specjalnego traktowania, niezależnie od posiadanych kwalifikacji.

Wątpliwe jest także, by tylko kobieta posiadająca dziecko potrafiła efektywnie wykorzystywać czas. To jest wielka bzdura lansowana przez tę reklamę. Każdy inteligentny człowiek potrafi odpowiednio zarządzać swoim czasem. Dlatego bardzo spodobało mi się to, co napisała powyżej Elwinga, cytuję: "ale często jest tak, że pozornie nie robię nic "naukowego" - a
to właśnie wtedy dojrzewa we mnie pomysł na to, co napisać, jak napisać,
pojawiają się pytania badawcze itd. Bez tego okresu pozornego "nicnierobienia"
praca byłaby niemożliwa - przynajmniej w moim przypadku".

Tak więc moim zdaniem ten okres "nicnierobienia" jest w istocie chwilą refleksji nad pracą czy nad swoim życiem, a człowiek zagoniony obowiązkami domowo-rodzinnymi właśnie takiej chwili odpoczynku czy refleksji nie mają z powodu braku czasu.

[dusia_dusia]

Jasne, że efektywne wykorzystywanie czasu nie jest przywilejem matek :)
Jasne, że nie da się myslec o pracy naukowej bawiąc się z dzieckiem. Ale
obierając kartofle, spacerując - jak najbardziej. To chyba o takie
"nicnierobienie" (naukowe) chodzi, bo przecież nie o leżenie do góry brzuchem.
Żeby nie być zagonionym/ą obowiązkami domowymi, trzeba mieć w domu sprawiedliwy,
partnerski układ, na pewno. Ale i tak, niezależnie czy sie jest matka, ojcem,
singlem itp. - nie da rady bez przerwy mysleć o pracy naukowej, trzeba czasem
przestawić się na inny tok myslenia. jedni idą do kina, inni bawią sie z
dzieckiem :)

[elwinga]

> Jasne, że nie da się myslec o pracy naukowej bawiąc się z dzieckiem. Ale
> obierając kartofle, spacerując - jak najbardziej. To chyba o takie
> "nicnierobienie" (naukowe) chodzi, bo przecież nie o leżenie do góry brzuchem.

Potwierdzam, to właśnie miałam na myśli :)

[alba.alba]

Przecież ja też nie mówiłam o przysłowiowym "leżeniu do góry brzuchem". Jednak spacer z małym dziecku wygląda zupełnie inaczej niż spokojny spacer z refleksją życiowo-naukową.

[dusia_dusia]

Oj tak :)
No, chyba że to jeszcze niemowlak spiący w wózku. Ale te czasy juz sie dla mnie
skończyły :)

[alba.alba]

A jak biegający i piszczący parolatek?

[dusia_dusia]

Parolatek to już nie piszczy, najwyżej kwęka albo bez końca zadaje pytania,
opowiada niesamowite historie itp. To czasem też niezła gimnastyka dla
intelektu, na niektóre z tych pytań odpowiedzieć :)
Ale nie będę udawała, że pozwala mysleć o nauce :)

[alba.alba]

Nie będę się na siłę spierała, ale w superniani widziałam coś zupełnie innego. Gdzieś ok. 4 roku życia dziecko przechodzi "okres buntu", kiedy nic mu nie pasuje. Nie daje się ubrać na spacer, na ulicy kładzie się na ziemię, bo rodzic nie chce czegoś tam dla niego zrobić, nie chce jeść, więc trzeba mu gotować kilka posiłków "do wyboru" itd.

[dusia_dusia]

Takie zachowanie dotyczy raczej dzieci w wieku około 2 lat - tzw. "bunt
dwulatka". Na szczęście moja córka przechodziła bardzo łagodnie, nigdy mi się na
ziemi nie kładła, ubierała z chęcią, a apetyt zawsze miała i ma doskonały.
Młodsza owszem, pokazuje charakterek i potrafi się na podłodze w ramach buntu
położyć, ale wystarczy przez chwilę przestać zwracać uwagę i przechodzi.
A bunt czterolatka też istnieje, ale przybiera bardziej wyrafinowane formy :)

[matmis]

> No i czy nie myślicie, że praca naukowa odbywa się raczej skokami: cisza cisza
bach artykuł, a nie tak rzemieślniczo ćwiartka dobrego pomysłu dziennie?

To raczej jest tak, że rzemieślniczo regularnie myślisz, czytasz, projektujesz,
eksperymentujesz, itp., a fajne wyniki pojawiają się dość losowo (artykuly zaś
piszesz jak zbliża się deadline...)

[mefs]

Alba, przeciez napisalem "pozwole [sobie] sie z nim nie zgodzic".

[matmis]

> Z tego co mi wiadomo, to sporo doktorów/profesorów łączy pracę
> na uczelni z jeszcze jakimś innym zajęciem, m.in. z powodu chęci
> łączenia "teorii z praktyką" czy niskich zarobków na uczelni.
> Sporo też dorabia na uczelniach prywatnych. A jak już ktoś nie pracuje nigdzie
> poza macierzystą uczelnią to stara się brać więcej zajęć ze studentami ponad
wymagane minimum, bo wtedy też ma parę groszy więcej.

Zgadza się. Można to nazwać utrzymywaniem równowagi pomiędzy poziomem życia i
poziomem badań. Jest to również jeden z powodów dla których ma zastosowanie w/w
zasada Westheimera.

> Z tego co tutaj na tym forum czytałam, to żeby zrobić
> habilitację to trzeba mieć wymaganą ilość publikacji.
> I właśnie to pisanie publikacji zajmuje dużo czasu
> i spędza sen z powiek wielu osobom.

Z drugiej strony na zrobienie habilitacji jest dużo czasu (8 lat?) więc można
sobie na podstawie własnych (i cudzych) dokonań w tej dziedzinie oszacować swoją
średnią "publikacyjną" produktywność, i stosownie do tego "utrzymywać równowagę
pomiędzy poziomem życia i poziomem badań". A jeśli okazuje się, że idzie nam
gorzej niż zakładaliśmy, uzasadnione jest zapełnić lukę jakąś chałą publikacyjną.

> A jest to warunek sine qua non dalszej pracy na uczelni.

Czasami tych co nie zrobili habilitacji w terminie zatrudniali dalej jako
wykładowców.

> Więc tak sobie pomyślałam, że pracownicy naukowi nie mają łatwego życia, jak
do tego doliczyć jeszcze obowiązki domowo-rodzinne.

Tak, trzeba być niezłym twardzielem albo łykać codziennie prozac ;-)

[flamengista]

Zacznę od może mało oryginalnego stwierdzenia, że wolę pracować w domu niż w
pracy. I to mimo tego, że mam własny pokój, biurko, komputer i ogólnie dobre
warunki.

Ile pracuję w domu? Jak nie mam zajęć, to ok 3 godziny na pracę naukową (pisanie
doktoratu bądź artykułu, jeśli to badania empiryczne to znacznie dłużej) + ok 2
godziny na dodatkowe organizacyjno-dydaktyczne obowiązki. Mało, ale tu chodzi
nie o ilość, ale o jakość.

W pracy teoretycznie może być tego więcej, ale jestem mniej efektywny. Co jakiś
czas zaglądnie student, wpadnie kolega/koleżanka i gadu-gadu a tu nagle godzina
minęła. Albo i dwie.

Natomiast najwięcej czasu na pracę związanej z uczelnią spędzam rzecz jasna w
sesję. Wtedy jest to po kilkanaście godzin dziennie - sprawdzanie prac i
kolokwiów, które zabieram do domu (mimo że ciągle się boję, że je zgubię).

[carnivore69]

> godziny na dodatkowe organizacyjno-dydaktyczne obowiązki. Mało, ale
> tu chodzi nie o ilość, ale o jakość.

Niektorzy zaryzykowaliby stwierdzenie, ze chodzi o iloczyn ;)

Pzdr.

[joannah31]

Z góry przepraszam wszystkie dziewczyny piszące na forum, ale
uważam, że babka robiąca karierę naukową zawsze ma trudniej niż
mężczyzna.Oczekuje się od niej więcej, a szczególnie wygórowane
oczekiwania ma rodzina.Ma być nie tylko docenianym naukowcem ale i
świetną panią domu, której nie upadają suflety a dziecko (w końcu od
takich rodziców!) już w wieku 4 lat czyta Webera.
Mój chłop jak pisał doktorat to wszycy mówili, że trzymają kciuki, a
mnie się pytają nie o przyrost stron, tylko kiedy się statystycznie
poprawi.
Jednym słowem Alba, możesz być świetnie zorganizowana i tak coś na
tym ucierpi a jak znam okoloczności to raczej Twoja kariera.

[niewyspana123]

popieram joannah31, też myślę, że z czysto biologicznych no i społecznych
względów kobiety miały i mają gorzej w pracy, także naukowej. I nie ma co mówić
o partnerstwie i podziale obowiązków, bo ktoś rodzinę w końcu musi utrzymać, a
jeśli praca męża jest odpowiedzialna i wielogodzinna trudno oczekiwać by jeszcze
robił 50% prac domowych. I jeszcze ciągle: kiedy w końcu skończysz ten dr, kiedy
w końcu kolejne dziecko bla bla.
Teraz, kończąc dr, nie wiem, jak będzie moja przyszłość zawodowa, ale szczerze
mówiąc nie stawiam na szybką, błyskotliwą, międzynarodowa karierę, naukową czy nie.

[rytr]

>I nie ma co mówić
> o partnerstwie i podziale obowiązków, bo ktoś rodzinę w końcu musi >utrzymać, a
> jeśli praca męża jest odpowiedzialna i wielogodzinna trudno oczekiwać >by
jeszcze robił 50% prac domowych.

Oboje z mężem mamy pracę odpowiedzialną i dość absorbującą czasowo, zwłaszcza,
że to nasza własna działalność. Oboje studiujemy, ja na dziennych doktoranckich,
mąż na podyplomowych. Mamy 2 dzieci.
Gdyby nie podział obowiązków domowych, pewnie nie dałabym rady podjąć studiów. U
nas jest nawet 60% mąż, 40% ja, głównie dlatego, że mój mąż jest znacznie
bardziej zorganizowany jeżeli chodzi o dom niż ja.

Ale zgadzam się, że łączenie różnych działalności z doktoratem to ciężka sprawa.
Widzę po kolegach i koleżankach z roku, którzy nie mają rodziny, pracy. Albo
rodzinę mają bezdzietną. Jest im o niebo łatwiej.
Ja, oprócz poradni, którą z mężem prowadzimy pracuję jeszcze w szkole. I to jest
ta rzecz, która w najbliższym czasie "idzie pod topór", bo mi pochłania za dużo
czasu, a zyski żadne. Dostałam stypendium naukowe (niskie - 350 zł, ale zawsze
coś). W znacznej części wyrównuje mi to, co stracę po rezygnacji z pracy w
szkole (na czysto, po odliczeniu dojazdów do domu ucznia zostaje mi 450 zł -
trochę wstrząsające, zważywszy, że jestem nauczycielem kontraktowym, nie stażystą).

Po rezygnacji z pracy, mam nadzieję, że będę mogła poświęcić znacznie więcej
czasu pracy naukowej, bo na razie, to kuleje bardzo bardzo mocno.
Chociaż właśnie dziś dostałam egzemplarz czasopisma z moim artykułem, co mnie
zaskoczyło, bo brak było jakiejkolwiek informacji z wydawnictwa i myślałam, że
nic z tego nie będzie;)

[dusia_dusia]

To ja mam podobnie jak rytr, mój mąż też chyba robi więcej w domu - sprzątanie,
wieczorne zmywanie, czasem nawet ugotowanie obiadu na następny dzień. I z
dziećmi spędza czas po powrocie z pracy i w weekendy. Do mnie należy pranie,
prasowanie (niezbyt częste), no i dzieci - odprowadzenie do przedszkola, jeśli
akurat pracuję w domu - to nakarmienie młodszej obiadem (do obiadu zajmuje się
nią opiekunka lub dziadkowie) i położenie spać. Odebranie z przedszkola i
wspólnie spędzony czas do przyjścia męża. Więc chyba wychodzi po równo, przy
czym na męża spadają te "cięższe" prace.
Na szczęście nikt żadnych sufletów ode mnie nie oczekuje, zreszta nigdy jeszcze
nie robiłam :)
Życzę powodzenia i pozdrawiam!

[niewyspana123]

rzeczywiście to dobre przykłady podziału, u mnie kompletnie nierealne, bo gdy
mówię o czasochłonnej pracy męża mam na myśli nierzadko 8-21 lub i okrągłą dobę
jak się coś dzieje, mam za to wielką pomoc teściów - dzięki nim mogłam napisać
pracę, a wspominam o tym wszystkim, bo kiedyś mi się wydawało, że sama sobie
poradzę, a dr będę pisać wieczorami i w czasie drzemki dziecka - co za bzdura!!!
pozdrawiam serdecznie

[angelik1]

jest pracuję głównie w domu. Nigdy nie pisałam artykułu w swoim pokoju na
uczelni.Podobnie jak u innych, z tym pogadam, pójdę do bufetu, itd. Z biblioteki
korzystam jak potrzebuję ale cenię sobie domowe pielesze-to dla mnie optymalne
środowisko do pracy naukowej.A co do czasu-to właściwie cały wolny czas
poświęcam na pracę naukową. Mam małe dziecko, więc wykorzystuję każdą wolną
chwilę no i oczywiście wieczory.Łatwo nie jest ale jakoś daje radę.

[alba.alba]

joannah31 napisała:
> Jednym słowem Alba, możesz być świetnie zorganizowana i tak coś na
> tym ucierpi a jak znam okoloczności to raczej Twoja kariera.

Joannnah, dzięki za troskę,ale mnie to nie grozi. Ja nie zamierzam się bawić w rodzinę, pytam więc tylko abstrakcyjnie. A i doktorantką póki co nie jestem. A mnie nawet w życiu doskwierają takie obowiązki jak sprzątanie, prasowanie, robienie zakupów dla samej siebie. Dla mnie to w pewnym sensie strata czasu, bo można by zamiast tego zrobić coś ambitniejszego. I dlatego pytam tak abstrakcyjnie, bo kobiety z dziećmi na karku mają tych obowiązków x10. Poza tym zauważyłam w otoczeniu to, o czym piszesz - że to na kobietę spada główny ciężar obowiązków, a tak być nie powinno.

[gagolek]

Jesli chodzi o kobiety zajmujace sie praca naukowa i dzieci, to
odziwa twoje poglady sa stereotypowe.
Po pierwsze wlasnie teraz przybywa mam wsrod takowych pan. Wyobraz
sobie, ze jesze nie tak dawno zajscie w ciaze w trakcie robienia
doktoratu rownalo sie rezygnacji z pracy naukowej. Znam sporo takich
instytucji naujowych w Polsce. Jest to regula dopiero co przelamywna
w Niemczech. Idzie jednak ku normalnosci.
Druga bardzo istotona sprawa, kiedys przegladalam jakies dane, ktore
wskazywaly, ze macierzynstwo na dluzsza mete raczej wplywa
pozytywnie na prace naukowa (chodzi o ilosc i jakosc publikacji jak
rowniez szybkosc awansu)! W pelni pokrywa sie to z moimi obserwacjam
z instytutu, gdzie robilam doktorat jak rowniez miejsca gdzie
robilam prace magisterska. Najlepsze szefowe z reguly mialy dzieci,
a kilka takich sobie osob, ktore lepiej, aby z nauki odeszly to
wlasnie panie, ktore wszyswtko poswiecaly dla kariery.

Co ciekawe w USA nikogo nie dziwi, ze kobieta nie tylko pracuje
naukowo, ale ma rodzine i dzieci! Spotkalam kilka takich pan,
wybitnych naukowcow w swojej dziedzinie. Spotkalam tez kobiety
samotne (co ciekawe najczescie z Europy), ktore pomimo tak duzej
ilosci wolnego czasu na samorozwoj sa dosc przecietne.

[alba.alba]

Gogolek, to są twoje obserwacje, nie wiem, na ile prawdziwe, na ile propogandowe. Wątpliwe, czy można je rozszerzyć na całą populację. Obiektywne dane pokazują, że coraz częściej kobiety wykształcone decydują się na bezdzietność, a najwięcej dzieci rodzą te stojące niżej w pozycji społecznej. Drugim niezaprzeczalnym faktem (o którym już pisałam) jest to, że mężczyźni mają statystycznie więcej publikacji na swoim koncie niż kobiety. Jak to wytłumaczyć? Chyba nie chcesz tego wyjaśniać tym, że kobiety są od mężczyzn głupsze. Najprostsze z wytłumaczeń - zajęte obowiązkami domowo-rodzinnymi nie mogły tyle czasu poświęcić na rozwój naukowy co mężczyźni. I Wytłumaczenie to wydaje się logiczne, bo wiadomo ile jest obowiązków przy dzieciach. O formalnych przerwach w pracy naukowej w postaci urlopów macierzyńskich czy wychowawczych nie wspominając, bo one już na pewno są dowodem na tą tezę. A jeden wyjątek, z jakim być może miałaś do czynienia, nie zaprzecza ogólnej "regule" wykształconej w społeczeństwie.

Mnie jako kobietę solidaryzującą się z innymi - przepraszam za wyrażenie - "jajnikami" ta kwestia troszeczkę boli. Bo dlaczego kobiety mają mieć gorzej niż mężczyźni?

[niewyspany77]

Na jakich statystykach opierasz dane ze faceci publikuja wiecej *STATYSTYCZNIE*
od kobiet? Bo jesli dane bierzesz z ogolnie dostepnych baz cytowan to zauwaz, ze
one suma summarum sa per nauki scisle, a te jak wiadomo nie sa domena kobiet.
Ilosc statystyczna publikacji to jeden wielki szwindel bo mozna miec tysiac
cytowan z jednej publikacji jak i tysiac publikacji z zerem cytowan.

[alba.alba]

Jeszcze coś dodam - zobacz ilu mężczyzn chodzi na urlop macierzyński czy wychowawczy, a ile kobiet.

[niewyspany77]

alba.alba napisała:

> Jeszcze coś dodam - zobacz ilu mężczyzn chodzi na urlop macierzyński czy wychow
> awczy, a ile kobiet.

Ciekawe ile kobiet pozwoliloby ojcu zajac sie malym dzieckiem. Smiem twierdzic,
ze nikly odsetek. To jest tez uwarunkowane kulturowo a nie jakimis szzegolnym
"zwalaniem obowiazkow na matke". Chcialabys etykietki "karierowizki co woli
karirer niz opieke nad wlasnym dzieckiem"? Poza tym ktos te rodzine musi
utrzymac, a ze polscy pracodawcy placa wiecej facetom to raczej normalne ze on
pracuje a ona z dzieckiem.

[alba.alba]

niewyspany77 napisał:
Poza tym ktos te rodzine musi
> utrzymac, a ze polscy pracodawcy placa wiecej facetom to raczej normalne ze on
> pracuje a ona z dzieckiem.

Po pierwsze - w budżetówce, a szkoła wyższa nią jest, płace są takie same dla kobiet jak i dla mężczyzn. A i tak rzadko który mężczyzna-naukowiec się decyduje na urlop.

Po drugie - rzeczywiście w sferze prywatnej mężczyźni mają wyższe pensje, ale nie myl przyczyny ze skutkiem. Mężczyźni mogą mieć wyższe pensje, dlatego, że:
- mieli więcej czasu na rozwój zawodowy, a więc szybciej dostali awans
- pracodawca woli inwestować swoje zasoby w mężczyzn, dlatego, że przewiduje ewentualność, iż w każdej chwili pracujące kobiety mogą odejść z pracy z przyczyn macierzyńskich, a później regularnie "nawalać" w pracy niespodziewanymi zwolnieniami, bo dziecko chore. Nie opłaca im się inwestować w tak ryzykownego pracownika, jakim jest kobieta w okresie rozrodczym i nic tego nie zmieni.

[gagolek]

Aby zobaczyc jak wplywaja dzieci na kariere mamy-naukowaca,
przaeprowadzona dosyc przyzwoite badania (musialabym spedzic sporo
czasu aby odnalezc zrodlo). W dluzszej perspektywie to wlasnie
posiadanie dzeci wplywalo korzystnie na kariere. To sie tylko zgadza
w moimi obserwacjami.

Mozliwe, ze wsrod kobiet wykszatlconych roadzi sie coraz mniej
dzieci. Ale to nie znaczy, ze kobiety-badaczki nie moga byc
wyjatkami. Tutaj opieram sie na wlasnych obserwacjach, ale
dotyczacych sporej grupy kobiet. Pod koniec studiow przy
poszukiwaniu swojego miejsca dla mnie i dla moich kolezanek bylo
bardzo wazne (nawet jesli nie wszystkie planowalaysmy w nablizszej
przyszlosci zalozenie rodziny) jaka panuje w danym miejscu atmosfera
i jakie jest zapatrywanie szefostwa na posiadanie dzieci. Niestety
znam kobiety zdegradowane zawodowo badz zmuszone do poszukania
nowego zajecia, dlatego, ze zdecydowaly sie na dziecko. Sila rzeczy
wplynelo to negatywnie na ich kariere zawodowa. Tam gdzie atmosera
jest przychylna, panie radza sobie swietnie.
Tren sie jednak odwraca i tak jak w latach 60 czy 70 kobiety musialy
wybierac albo nauka albo dziecko, tak teraz jest dobrze widziane aby
nie rezygnowac z macierzynstwa. Problemem bywaja jednak wlasnie
szefowe, ktore kiedys posiwiecily swoje zycie prywatne dla kariery
zawodowej i teraz nie moga zaakceptowac, ze mlodsze koleznaki nie
chca rezygnowac z jednego na rzecz drugiego.

[joannah31]

alba.alba napisała:

Joannnah, dzięki za troskę,ale mnie to nie grozi. Ja nie zamierzam
się bawić w rodzinę, pytam więc tylko abstrakcyjnie.

Alba! tak czy inaczej powodzenia! (Bo wiesz, niektóre rzeczy w życiu
prywatnym poprostu się dzieją)