Jakbyście się zachowały na moim miejscu?

[sabina211]

Jakiś czas temu był taki wątek "trudny dzień" i chyba właśnie dziś takowy
miałam. Konkretnie chodzi o całodzienną(z przerwami) awanturę ze średnią,
8-letnią, córką. Zaczęło się od jakiegoś banalnego spięcia przed
południem(typu: od wczoraj nie odłożyłaś tego na miejsce, choć przypominałam
100 razy, mówiłam spokojnie), po którym A.(przysięga, że nie myślała o tym, co
robi, tylko się zezłościła)uderzyła mnie w rękę kilka razy(tak, jak 2-latek,
bardziej było to machanie ze złości rękami niż świadome pobicie.)Oświadczyłam
(spokojnie), że takie zachowanie nie jest dopuszczalne i konsekwencją będzie
odmowa ekstra przyjemności obiecanej w przyszłym tygodniu. I tu zaczął się
prawdziwy sajgon- A. wrzeszczała, padała na kolana, żeby odwołać karę,
błagała, a potem zaczęła się obrażać, twierdzić, że już mnie nie kocha, że
umrze, wyprowadzi się itd...Pozostawiłam karę mówiąc jednocześnie, że jej
przebaczam(bo o to też prosiła i mówiła, że bardzo żałuje), ale konsekwencje
uderzenia mamy muszą być. Cały dzień dużo przytulałam, okazywałam jeszcze
więcej uczuć niż na co dzień, żeby nie było wątpliwości, że oddzielam tamto
zachowanie od reszty relacji i funkcjonowania. Myślałam, że udało się
wyprowadzić życie na prostą, a tu przed spaniem drugi atak, że skoro ona ma
już karę to jutro będzie robić same najgorsze rzeczy itd...W końcu usnęła, ale
ja czuję się jak przemaglowana, bo do tego jeszcze doszedł upał, służbowy
wyjazd męża(jutro wraca) i prawdziwy strach najmłodszej pt: dlaczego siostra
krzyczy?
Znam swoje dziecko, wiem, że borykamy się z dysproporcją rozwoju
intelektualnego(umiejętności co najmniej z końca 3-4klasy) nad emocjonalnym,
ale wiem też, że odpuszczona czy zmieniona kara, bo potem żałuje i szybciej
robi niż myśli prowadzi tylko do eskalacji nieakceptowanych zachowań. Wiem
też, że kiedy minie termin odwołanego wyjścia, temat zniknie, ale
pewnie(pomimo terazniejszych zaklęć, że nigdy to się nie powtórzy) coś
podobnego się wydarzy(może nie bicie, ale trudne do zaakceptowania odpowiedzi,
ignorowanie poleceń itd)
Dlatego, przyznaję, że strasznie umęczona dzisiejszym dniem, pytam Was, co
robicie w takich czy podobnych sytuacjach? Zwłaszcza, kiedy dotyczą one córek
w podobnym wieku. Tej kary na pewno nie odwołam, ale może znajdę jakieś
sensowne sugestie, rady na przyszłość.
Pozdrawiam.

[bibba]

moj najstarszy ma 7 i pol roki wiec nie wiem czy wydaje ci sie to
porownywale - moja jedyna rada jest karac na biezaco. kara za
tydzien to juz nie to. za daleko, za dlugoterminowo, to musi byc cos
od razu. teraz dzien w dzien bedzie mogla tego uzyc jako amunicji
(juz mam kare wiec mi wisi) - co zrobisz wtedy. i wlasnie o to
chodzi.

mysle, ze teraz jednak nie mozesz juz pojsc do tylu, chyba ze
znajdziesz jakis sposob na wyjscie z 'twarza'. i na to nie mam
pomyslu, ale moze ktos cos zasugeruje.

[verdana]

Choć teoria psychologiczna jest inna, to dla mnie nie ma nic
gorszego niż sprzeczne komunikaty "Wybaczam ci i zostaniesz
ukarana". Dla mnie cos takiego nie istnieje - jak sie komus wybacza,
to się go nie karze. Jak sie karze, to się nie przytula bardziej niż
zwykle. Dziecko przez cały dzień było bombardowane zupełnie nie
przystajacymi do siebie informacjami i nie wytrzymało tego. Ja się
nie dziwię. Bo za każdym razem, gdy je przytulałaś miało oczywiście
nadzieję na wycofanie kary i za kazdym razem czekało - bardzo się
rozczarowując. Pewnie znacznie latwiej byłoby dziecku
zrozumieć "Jestem dzis na ciebie zła, zostaniesz ukarana, pobaw się
w swoim pokoju". Dla mnie jednoczesna kara i więcej uczuć zaburza
poczucie bezpieczeństwa, bo matka okazuje się kompletnie
nieprzewidywalna - nie mozna sobie powiedzieć - mama jest wściekła,
zostanę ukarana, mama przytula, to już się na mnie nie gniewa i nie
ukarze.
Taka kara, na zimno, z jednoczesnym zapewnianiem o uczuciu jest dla
mnie o wiele okrutniejsza. I niezrozumiała. Nie tylko dla dziecka,
dla mnie też...
Myślę, ze w wypadku Twojej córki kary powinny być natychmiastowe,
być może nieco mniej dotkliwe, a przede wszystkim ukarane dziecko
powinno dostawać jednoznaczny komunikat - jestem zła i zostajesz
ukarana, a nie - jest wszystko OK, wcale się nie gniewam i będziesz
ukarana. Odzielanie bowiem tych rzeczy jest nienanturalne i córka to
wyczuwa.
No i absolutnie nie karałabym za odpowiedzi, które nie są do koońca
grzeczne. Zwracać uwagę - owszem, karać - nie, jesli chcesz za trzy-
cztery lata w ogóle jeszcze rozmawiać z córką.
Nie mówiac już o tym, ze u mnie najlepiej zadziałały te kary, które
odwołałam, bo zrobiło mi się żal. Z okrutnych kar typu "odwołanie
ekstra przyjemności" nigdy nie zadziałała żadna. Tyle tylko, ze
zostało mi po nich obrzydliwe uczucie wyrzutów sumienia.

[verdana]

I po wielu latach doświadczenia zrozumiałam, ze rodzic nie ma byc
konsekwentny i "wychodzić z twarzą" . Ma byc dorosły i robic to, co
uwaza za słuszne, choćby to było wycofanie się z obiecanej kary i
powiedzenie "przegiąłem".

[bibba]

moze tez do tego dojde

[sabina211]

To, co piszecie to prawda i na pewno na 100% podziałałoby na syna(9 lat). A. ma
histeryczny temperament i skłonności do tragizowania(podobnie jak moja siostra,
która też jest średnim dzieckiem w układzie trójkowym) i cały problem polega na
tym, że każde odpuszczenie czy zawahanie się nad reakcją na jej nieakceptowalne
zachowanie prawie natychmiast powoduje jeszcze mniejsze panowanie nad sobą w
kolejnej sytuacji nie po jej myśli.
Nie przesadzamy z konsekwencjami w sytuacji niegrzecznych czy nieprzemyślanych
wypowiedzi. Na ogół, w 99% przypadków, kończy się na pytaniu, czy naprawdę
chciała to powiedzieć, czy po prostu była zdenerwowana, ewentualnie na odegraniu
scenki pt. cofamy czas o kilka minut i sytuacja rozgrywana jest na nowo, (po
czym buziak na zgodę).Przy mniej ważnych, rażących i nadających się do tego
sytuacjach wręcz obracamy takie rzeczy w żart.
Ale chyba bicie(nawet w nieprzemyślanych emocjach nieadekwatnych do sytuacji) to
przesada i nie powinno być traktowane na równi z -tak to
nazwijmy-pyskowaniem?(Starsze dzieci dostały w życiu kilka klapsów,pewnie
jeszcze przed przedszkolem, Mała nigdy, więc trudno myśleć, że mają takie wzorce
rozwiązywania konfliktów.)
Może rzeczywiście -i za tę sugestię szczególnie dziękuję- lepiej całokształtem
dnia pokazać, ze coś jest nie tak, niż dawać komunikaty, które z punktu widzenia
dziecka mogą być sprzeczne, niż uzasadnić karę i przejść do porządku,a nawet
bardziej podkreślać pozytywy? Chyba zrozumiałam, co A. chciała powiedzieć, gdy
mówiła, że jak jest przebaczenie, to nie ma kary...Dziękuję i proszę o kolejne
refleksje.

[bibba]

jesli brak natychmastowej reakcji powoduje dalsza eskalacje, tym
bardziej jasne jest ze kara powinna byc natychmiastowa - mozesz jej
zabrac cos, co ostatnio zbiera, czym sie ostatnio bawi, co czyta,
oglada, mozesz kazac jej spedzic jakis czas w danym miajscu
(oslawiony schodek ), zatzymac w domu, gdy inni wychodza na dwor
itd - musisz to dostosowac do chwili i do niej.

[sabina211]

No, kara była natychmiastowa, tzn. natychmiast ogłoszona, z tym, że nie
dotyczyła rzeczy zupełnie bieżących, tylko wtorkowych. Ale chyba rzeczywiście,
zwłaszcza z dziećmi, które szybciej robią niż myślą, lepiej ograniczać
oddziaływanie kary do 24 godzin, choćby po to, żeby nie narażać wszystkich na
kilkudniową próbę sił.

[anna_sla]

ja może do tego wszystkiego dołączę tylko info, że te ekstremalne wybuchy mogą
być również uwarunkowane skokami rozwojowymi. W tej chwili nie pamiętam
dokładnie (a mam teraz lenia i nie sięgnę na półke ), ale wydaje mi się, że
właśnie 8-latek jest na etapie zachwianej równowagi emocjonalnej. Te etapy
następują na przemian z etapami względnej równowagi psychicznej w mniej więcej
podobnych odstępach czasu.


Piszę to, bo często sama wiedza o tym pozwala nam lepiej zrozumieć. Polecam
książkę "Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10"

www.allegro.pl/item1063602068_rozwoj_psychiczny_dziecka_do_0_do_10_lat_gwp_baker.html

ja Ci nie powiem jakbym ja się zachowała, bo jeszcze nie jestem na tym etapie
Niemniej postępuję podobnie jak dziewczyny wyżej pisały.

[eva.braun]

Moja 7-letnia córka natomiast dostaje ataków płaczu, który trwa np.przez
godzinę.Zazwyczaj dochodzi do awantur z powody jakiś błahych spraw, ale młoda
zaczyna dosłownie wyć co mnie doprowadza do takiego szału, że nie potrafię się
powstrzymać od nakrzyczenia na nią.Zdarza mi się, że dostaje kary(np. w tej
chwili wyłącz komputer/telewizor/w tej chwili idziesz się myć i do łóżka) nie za
to , ze czegoś nie zrobiła, ale za to , ze wymusza płaczem.Nie mam dobrego
sposobu na rozwiązywanie takich problemów,jestem chyba zbyt nerwowa,aby w
spokoju wysłuchiwać jej histerycznego płaczu.

[bibba]

przepraszam ze tak upierdliwie o tym pisze - kara nie byla
natychmiastowa - zapowiedz kary byla, kara ma sie odbyc za kilka
dni. to jest roznica. mi chodzi o kare ktora mozesz wyegzekwowac
natychmiast - napisalam co mozna zrobic.

[verdana]

Problem w tym, że kara, ktora ma się odbyć we wtorek, to kara
trwająca trzy dni i nie samo pozbawienie przyjemnosci jest w tej
karze najcięższe. Taka karę dziecku w tym wieku można wymierzyć za
przestepstwo, które trudno mi sobie wyobrazić - powiedzmy za
okradzenie mlodszego brata... I wówczas nie ma mowy o
natychmiastowym wybaczeniu. Poza tym najpierw piszesz, ze corka
raczej machała rękami i Cię uderzyła, a karę dostała jak za
całkowicie świadome pobicie.
Wyobraż sobie sytuację - zrobilaś coś glupiego, na przyklad
powiedziałaś przyjaciółce o mężu coś, czego nie powinnaś, chlapnęłąś
bezmyslnie w rozmowie. Maż się o tym dowiaduje i mowi "Wobec tego,
ze jesteś świadomie nielojalna, jest mi bardzo przykro. Wiem, ze za
dwa dni mieliśmy iść na specjalną kolację we dwoje, ale niestety -
nie idziemy, nie mam ochoty." Ty oczywiście wybuchasz płaczem,
przepraszasz, mówisz, ze to było niechcący i prosisz o wybaczenie.
Mąż mowi "Oczywiście, kochanie, wybaczam Ci" przytula i całuje".
Pytasz "A co z wyjsciem?" , "Z wyjściem - zapomnij, nie idę", "Ale
przecież mi wybaczyłeś??" , "Tak kochanie, całkowicie Ci wybaczyłem,
ale nigdzie z Tobą nie pójdę, bo nadużyłaś mojego zaufania", "Ale
niechcący!". Maż usmiecha się do Ciebie, przytula i mówi "Toteż się
nie gniewam, wybaczyłem ci, kocham cię, ale nigdzie z Toba nie
pójdę, mowy nie ma".
I tak caly dzień, do wieczora. A potem jeszcze do tego wtorku.
Karą nie jest tu, jak chyba widzisz, nie pójscie na imprezę, ale
kompletne ignorowanie skruchy, ignorowanie przekazu "to było
niechcący", bezduszność męża, który niby rozumie, a widać, ze chce
się odegrać i co najgorsze - jednoznaczny przekaz, ze nie ma żadnego
wybaczenia.

[nata76]

zgadzam sie z verdana i bibba. wg mnie to troche w kierunku
sadystycznym poszło, taka kara za tydziec,choc ogłosszona teraz.

i ,jeszcze,piszac o charakterze Twojej córki....Ja uwazam,ze ta
sytuacja powinna byc rozegrana w ten sposób,ze po tym co zrobiła
powinnas ja np. wysłac do pokoju sama,zebyscie sie obie nie
nakrecały.kara niech bedzie siedzenie samej.

ale ja sie nie znam za bardzo, ja tak robie ,moja intuicja mi tak
podpowiada. jak jest taka eskalacja, to ucinam szybko, izolacja.I
pozniej ew. rozmowa o tym.

Wg mnie ta sytuacja jak przedstawiłas miała za duzo bodzców ,za duzo
zdarzen i rozdrabniania, no...jak w telenoweli

i jeszcze+pean dla verdany!!!

[nata76]

za to stwierdzenie:
I po wielu latach doświadczenia zrozumiałam, ze rodzic nie ma byc
konsekwentny i "wychodzić z twarzą" . Ma byc dorosły i robic to, co
uwaza za słuszne, choćby to było wycofanie się z obiecanej kary i
powiedzenie "przegiąłem".


normalnie,kazda z nas sobie to powinna nad lustrem powiesic!!!!!!




i jeszcze chciałam dodac,ze co Ci,sabina,przyjdzie z tej kary???
Zgozkniała córka pozbawiona przyjemnosci.To przeciez czysta
złosliwosc w jej kierunku,bo wlasciwie co ona takiego zrobiła,zeby
ja tak sadystycznie ukarac????
napewno nie skojarzy tego ze zdarzeniem sprzed tygodnia.Nie nauczy
sie,ze nie nalezy mamy bic po twarzy. Moze Ty ja tez wkurzyłas?A to
przeciez dziecko,wiec tak Ci okazała. Ja Cimowie, najlepiej wtedy
sie odseparowac,przestac sie nakrecac i koniec.kropka.

W ogole to ja chyba mam inny sposob bycia z dziecmi. Widze, Ze Ty
troche masz MISJE WYCHOWAWCZA a ja po prostu jestem. Szkoda mi
energii na wymyslanie kar. Na wakle o władze. Bo tym sposobem bede
miała przez nastepne co najmniej 10 lat wojne podjazdowa mniej lub
bardziej ukryta, albo nie daj boze jakies spolegliwe dzicko....

[bonga_dax1]

Na ogół, w 99% przypadków, kończy się na pytaniu, czy naprawdę
> chciała to powiedzieć, czy po prostu była zdenerwowana, ewentualnie na odegrani
> u
> scenki pt. cofamy czas o kilka minut i sytuacja rozgrywana jest na nowo, (po
> czym buziak na zgodę).

To jest fajna myśl dla mnie. Moje dzieci są co prawda młodsze, zazwyczaj działa
odseparowanie, ale dobrze mieć większy i bardziej miękki "repertuar".

[undomestic_goddess]

Podpisze sie pod Verdana. Trzeba byc doroslym i umiec wyhamowac,
szczegolnie przy histerycznym dziecku, ktore sie extra nakreca
konsekwencja na sile w wydaniu rodzica. Nie chodzi o to, by byc
rodzicem podrecznikowym, ale byc czlowiekiem i czlowieka w takim
dziecku zobaczyc.
Tez borykam sie z histeriami i widze, ze krzyki, nakrecanie, gadanie
i odroczone kary nie mialyby racji bytu. Im bardziej bym chciala
ukarac, im wiecej bym gadala, tym bardziej dziecko me wpisuje sobie w
pamiec zachowan dana akcje i na pewno ja powtorzy nie raz. Mowie, ze
zle, tlumacze krotko, jesli trzeba, sa przeprosiny i to daje
najlepsze rezultaty.
Sami nie jestesmy idealami i nam tez nerwy puszczaja, nie oczekujmy
perfekcjonizmu od dzieci. Zle zachowania powinny byc tepione, ale wg
mnie nie w ten sposob. Powiedziec, wytlumaczyc, moze nakrzyczec, gdy
nerwy puszcza, ale nie bawmy sie w sad, wyroki, policje i nadzor
kuratorski.

[luxnordynka]

Sabina, ja tylko dodam, ze fakt, ze Twoja corka teraz jest
histeryczna nie znaczy ze ma taki charakter. Z doswiadczenia wiem,
ze dzieci bardzo sie zmieniaja, przeszlam tez ze swoja corka podobne
sytuacje, to rozwojowe, a im wiecej zakazow w tym wieku tym wiecej
buntow. Ta Twoja kara bardziej chyba sluzyla udowodnieniu sobie i
corce, kto tu rzadzi. No i przytulanie polaczone z kara to wieki
zgrzyt, jeszcze bardziej ponoc poteguje rozzalenie dziecka. Kiedys
Rycerzowa mi o tym mowila. Jak juz jestes zla to badz zla, szybko
daj jakas kare i zapomnijcie o starciu. Ja ostatnio nie daje wybor
dzieciom: albo kara albo wykonanie jakiegos ekstraobowiązku. Zwykle
wybieraja to dtugie a ja mam mniej pracy. Ach, te corki. Pomyslmy ze
chociaz mamy czesto sie kloca ze swoimi malymi corkami to potem
najprawdopodobniej beda naszymi najukochanszymi dziecmi, synowie w
doroslym zyciu to juz nie to samo, Ewa

[undomestic_goddess]

Ewo, i synowie, i corki sa super, nie uogolniajmy, prosze Cie!

[verdana]

Podpisuję się pod Undo. Wychowanie synów i córek z takim
nastawieniem, to proszenie się o kłopoty w przyszłosci.

[chiyo28]

verdana, fajnie to zobrazowałaś tą "kolacją". Co do wybuchów 8
latków, mam takową w domu (prawie 9) i tez sie zdarza, ale bardzo
sporadycznie. Nigdy nie doszlo do rekoczynów, ale wyrwało jej sie,
ze "mama jest głupia". Uwazam, ze dyskutowanie z dzieckiem
rozhisteryzowanym nie ma wiekszego sensu, bo ono i tak bedzie
chciało postawić na swoim. Ja prosze o wyjście do swojego pokoju,
lub ja wychodze. Kiedy nerwy opadną przychodzę i mówię, jak mi
przykro, ze córka krzyczała na mnie i mówiła, ze jestem głupia.
Wtedy ona zawsze przeprasza, ze nie chciała tak powiedziec, tylko
jej sie wyrwało. I wtedy jest moment, kiedy w spokoju moge jej
wytłumaczyć dlaczego sie na coś nie zgadzam, a córka przedstawia
swój punkt widzenia. Wspólnie zawsze znajdujemy jakieś wyjście z
sytuacji. Czasem jest tak, że muszę pójść na kompromis, ale zdarzają
się sytuacje, że jest to możliwe.
Przykładowo ostatnio awanturowała się, ze nie chce chodzić na
angielski, ze nie bedzie sie uczyc, ze tam jest głupio i ze mam ja
wypisać. Na spokojnie w domu zaczęłam wypytywać o co chodzi. Okazało
sie, ze po pół roku przerwy, zmienioną mam grupę i są tam młodsze
dzieci, z którymi nie może się dogadać. Ustaliłyśmy, że jeśli będzie
taka możliwość, to nadrbi przez wakacje materiał i wróci do swojej
grupy. Okazało się, ze w szkole językowej się na to zgodzili. Teraz
córkę czekają wakacje z angielskim, ale cieszy sie, ze wróci do
swojej grupy, a ja ciesze sie, ze nie bedzie musiała rezygnować z
dodatkowych lekcji i nie będzie niechęci.
W zasadzie mogłabym postąpić inaczej i też na zasadzie kija i
marchewki zastsować karę. OK, nie chodzisz na angielski, to na
szkołę rysunku też nie będziesz. Wiem, że to uwielbiam i zacisnęła
by zęby i chodziła na znienawidzone lekcje, byle by nie stracić
zajęć z rysunku. Mój cel byłby osiągnięty, ale podejrzewam, ze taka
nauka pod przymusem była by nic nie warta.
Czasem zamiast od razu karać, warto wysłuchać drugiej strony,
dlaczego tak się denerwuje, nawet gdy ta druga strona ma tylko 8-9
lat. Dzieci naprawdę potrafią zaskoczyć swoją argumentacją
problemu .

[undomestic_goddess]

To jeszcze w temacie odsylania i tajmautu. Po lekturze kilku
artykulow jestem do tej metody na nie, bo uczy dzieci, ze milosc
rodzicow jest warunkowa i zalezy od zachowania, a przeciez tak nie
jest. Nie pytajcie, co zamiast, jestem na poczatku tej drogi i wciaz
szukam, ale widze, ze odchodzenie od metody ´idz do swojego pokoju´
zaczyna przynosic efekty. Dzieci sie lepiej zachowuja. A jak musze
ochlonac, to wprost mowie, ze jestem wsciekla z powodu ich zachowania
to im to komunikuje.

[verdana]

Nareszcie ktoś, kto podziela moje zdanie w kwestii karania dziecka
przez "wyrzucanie". Jestem za tylko w wypadkach, gdy jest to jakaś
konsekwencja zachowania - starsze dziecko wrzeszczy, gdy rodzina
chce coś obejrzeć w telewizji, specjalnie i złosliwie rozrabia przy
stole, czy coś w tym rodzaju. Natomiast teraz widzę, ze to ma być
kara uniwersalna.
Nie wyrzuććie mnie z forum, ale moim zdaniem jest to kara o wiele
bardziej związana z przemocą niż klaps. Klaps nie boli, trwa krótko
i jest po sprawie. Wyrzucenie kogoś oznacza,z e nie chce sie z nim
byc, go widzeć - to dla mnie niedopuszczalne, szczególnie, gdy
dziecko jest zdenerwowane. Druga sprawa, ktora mnie bardzo niepokoi -
to fakt, ze kara odosobnienia jest karą wymierzaną sobie przez
dziecko - to ono ma nie wychodzić z pokoju, póki się nie uspokoi.
Albo uzyjemy przemocy fizycznej, albo dziecko ma samo pilnować
wykonania kary i to bez nadzoru rodziców. Czasy stalinowskie? Bardzo
niedobrze jest uczyć człowieka, ze sam ma sie karać, gdy inni są z
niego niezadowoleni.
Słowo daję, uwazam, ze znacznie mniej krzywdząca jest awantura
(dziecko widzi, ze matka jest wsciekła), klaps (jak wyżej), niż
spokojne powiedzenie "Idź do siebie", które oznacza "Nie chcę z toba
być". Nie chcesz? To powiedz to własnie "Wyjdź, zanim cię
zamorduję", nie "wyjdź i posiedź parę minut, mozesz wrócić, jak
ochłoniesz".
Uwazam za to, ze niezłą metoda dla małych dzieci jest stanie w
kącie, pod okiem rodziców. dziecko się wycisza, a nie jest
wyrzucone. Nie musi się samo pilnować, mama je pilnuje. Niby to
samo, a jednak nie.

[undomestic_goddess]

Oj Verdana, Ty wiesz, ze dluga droge przeszlam ale sa efekty i
Twoja w tym zasluga tez, za co dziekuje i informuje, ze wiele Twoich
rad wykorzystuje. I podpisuje sie pod Twoim rozwinieciem tematu. I
jeszcze wiesz, co? W koncu widze efekty rezygnacji z pewnych dzialan,
nie gryze sie w jezyk, czy powiedzialam cos dobrze, zeby odpowiedni
efekt wychowawczy uzyskac vide madre ksiazki jak rozmawiac z dziecmi
(niektore sa faktycznie uzyteczne, ale wiele z nich bardziej szkodzi
tam, gdzie nie bylo zle niz pomaga).

Tak jest lepiej, naturalniej, w domu mam wiecej smiechu i luzu, a
dzieci sie ucza, ze kazdy ma prawo do bledu, nie musimy byc
perfekcyjni.

[bibba]

prawde mowiac, myslalam ze o to chodzi, przynajmniej mnie o to
chodzilo - o posadzenie dziecka na jakis czas niedaleko od siebie, a
nie wyslanie dziecka do pokoju, i to jeszcze z przykazaniem, ze moze
wyjsc jak sie uspokoi.

nie jestem zwolenniczka superniani, ale dla przykladu - nawet ona
stosuje tylko kary 'timeout' o okreslonym czasie.

ja rowniez uwazam, ze trzeba potrafic powiedziec dziecku o tym jak
sie czujemy, ale ze oddalenie - fizyczne - czasmi jest korzystne,
nie widze jak ma to oznaczac, ze sie nie kocha, lub odrzuca obecnosc
tego dziecka. ale wlasciwie nie pisze dobrze, bo ja rzeczywiscie
mowie dzieciom, odejdz, bo jestem zla. idz usiadz tam, przyjde po
ciebie za kilka minut.

[undomestic_goddess]

to ze to robi superniania nie znaczy, ze to jest ok
a dzieci sa nagminnie odsylane do swoich pokojow, gdy cos zle zrobia,
by sprawe przymslaly i/lub sie uspokoily i wtedy czuja, ze rodzice
chca z nimi byc tylko wtedy gdy sie zachowuja, czyli chca z nimi byc
= kochaja je. to tak w skrocie i duzym uproszczeniu.
rozhisteryzowane dziecko raczej sie samo nie uspokoi, a jesli to
bedzie robic jako kilkulatek to pare lat pozniej moze sie czkawka
odbic i wtedy bedzie duzo trudniej.
timeout to troche jak pojmowanie rodzicielstwa jako walki o wladze, a
przeciez z definicji wladze ma rodzic, wiec po co to udowadniac na
kazdym kroku i pokazywac, kto rzadzi?

moje uwagi sa zdziebko off topic i nie sa personalnie do nikogo w tym
watku kierowane

[bibba]

wiesz, moze dla sprostowania - superniania nie wysyla dzieci do ich
pokoju. wszystko wydaje sie krecic wokol tego scenariusza.

[verdana]

Wysyła na tego "karnego jeżyka". A ja się zastanawiam - kto, poza
programem telewizyjnym, ma dziecko, które wściekle i
rozhisteryzowane będzie siedziało grzecznie na jednym miejcu?
A te co siedzą - czy nie nauczą się, ze kary rodziców muszą być
akceptowane i wykonywane przez samego delikwenta? kara powinna być
czymś narzuconym, a nie czymś, co dziecko musi zaakceptować i
wykonać. To mnie odrzuca od tego typu kar najbardziej.
Dziecko, na ktore sie nakrzyczy, moze się czuć skrzywdzone i
zbuntować się . Dziecko, ktore ma się pilnwać, aby kara była
wykonana, zbuntować sie nie moze. Fatalnie.

[bibba]

prawde mowiac metod superniani nie chce mi sie rozgryzac, bo to w
ogole szkoda czasu.

natomiast co do sadzania tu czy tam - jesli jest to jeden z
mozliwych scenariuszy - a nie wiecznie ten sam, na czym naprawde
wowczas polega problem?
ja czesco wysylam jedno lub drugie dziecko z klocacej sie
rozwrzeszczanej dwojki na bok, bo nie jestem w stanie ogarnac tego
co sie dzieje, gdy obydwoje mowia/krzycza w tym samym momencie.
wysylam nawet obydwu jesli uwazam, ze nie ma szans na to zeby mi
spokojnie wytlumaczyli o co chodzi. robie to dlatego, ze nie lubie
wrzasku i krzyku, chociaz oczywiscie kazde z moich dzieci i ja
krzyczymy sobie co jakis czas - na siebie nawzajem rowniez.

czy w ten sposob tamuje wolny przeplyw energii, emocji i zlosci?
hm.... czy to zbyt wiele wobec 7mio i 5cio latka? szczerze pytam.

[verdana]

Nie, bo to jest naturalna konsekwencja tego co robią - czyli
zupełnie dla dzieci zrozumiała. Nie znoszę wrzasku, głowa mnie boli,
idż wrzeszczeć do siebie", "Nie rozumiem, jak oboje do mnie mowicie,
idź do pokoju, zebym mogła pogadać z jednym i cokolwiek zrozumieć" -
dla dziecka jest to naturalna konsekwencja zachowania, wyrzucasz
dzieci w ściśle okreslonym celu, nie "za karę". Ja sama odsyłałam
oboje dzieci do pokoju, jak się zaczynały kłócić i lać, kazałam
zamykać drzwi i wrócić, jak wyłonią zwycięzcę, albo jak bedzie
potrzebna pomoc medyczna.
Tymczasem "odosobnienie" dzieci staję się nową, modną karą, panaceum
na wszystko. Dziecko odpyskuje matce i idzie do pokoju. Nie chce
sprzątnąć zabawek - i zostaje posadzone na karnego jeżyka. Zabiera
zabawkę bratu - jak wyżej.
Dla mnie to, co robisz to zupełnie co innego, niż powiedzenie
niegrzecznemu dziecku, ktore płacze, bo chce lizaka, albo marudzi
przy jedzeniu, albo (najczęściej) kłoci się z mamą: "Masz iść na 5
minut do swojego pokoju", albo "Wyjdż , możesz wrócić, jak się
uspokoisz". Bo to jest inny komunkiat - nie "Wyjdź, bo mi
przeszkadzasz " (dla mnie OK), tylko "Wyjdź, bo nie chcę cię
widzieć, póki nie jesteś idealnie grzeczny, tylko z takim chcę
być."

[chiyo28]

verdana, u mnie bardzo sporadycznie wysyłam córke do pokoju.
Natomiast syn zawsze jest w kącie "na oku" bo jest jeszcze za mały
na wysyłanie (wiem, że sie boi zostać sam).
Cieżko też opisać tu jakąś kłótnie, bo wtedy są emocje i zazwyczaj
dzieci krzyczą, a rodzice je uspokajają mówiąc, żeby nie krzyczały,
bo im bębenki pękną I żeby nie było, że nie stosuje kar
cielesnych, bo wydaje mi sie, ze zrozumiałaś iż wychowuję dzieci
kompletnie nie karząc. Owszem za bardzo cieżkie przewinienie sdarza
sie klaps i krzyki. Np. jakieś 2 miesiące temu ukradł z łazienki,
schowane tam zapałki. Tłumaczyliśmy mu milion razy, że nie może z
dziećmi od sąsiada palić ogniska z patyczków na trawie i jak one
zaczynają się bawić zapałkami, ma przyjść na podwórko. Niestety, jak
tylko znalazł zapałki, poszedł w trawe palić (dodam, że tydzien
wczesniej starsze dzieci wznieciły spory pożar w tych trawach i
rodzice z okolicznych domów ledwie go ugasili. Nawet takie zdarzenie
nie zadziałało mojemy synowi na wyobraźnie). Skończyło sie awanturą
i laniem w dupsko.

[nata76]

nie ogladam superniani,wiec nie wiem o co chodzi,jednak nadal jestem
za odsyłaniem do pokoju czy tam jakims innym odosobnieniem,zeby
uciac wzajemne nakrecanie sie. i to nie jakies,idz na 15 minut i
sobie przemysl,ale po prostu, zejdz mi z oczu,bo obie sie wkurzamy
na wzajem..

i to o takiej 8-9 latcer mowie, a nie jak verdana zaczełas chyba ty
o maluszkach,bo to zupelnie inna bajka.

[tolka11]

Nie odsyłam do pokoju. Jak się leją/kłócą zamykam drzwi i interweniują przy
pierwszej krwi. Odsyłam nastolatkę tylko w JEDNYM przypadku, gdy złośliwie
przeszkadza maluchom w zabawie.
Nastolatki nie odsyłam z jednego powodu: świadomości odrzucenia. Jeśli
narozrabiała to naprawia to, co zrobiła (finansowo jeśli to było tego typu lub w
inny sposób). Za żadne skarby świata nie wyślę jej komunikatu: narozrabiałaś,
więc wynocha. Dla mnie to równoznaczne z odrzuceniem. Narozrabiałas to napraw.
Zniszczyłąś okulary bratu to wyłóż na nowe.
To skutkuje. U nastolatki odrzucenie rodzi frustrację, zaniża własną wartość,
nakręca niechęć i wiele, wiele innych.

[bonga_dax1]

hmmm... może się narażę, ale ja jestem jak najbardziej za odsyłaniem dzieci do
pokoju. I nie wzięłam tego od superniani, której może w życiu ze 2 odcinki
widziałam, tylko z własnych przemyśleń i efektów jakie widzę. Odsyłam
rozhisteryzowaną córkę do pokoju z przekazem - możesz wrócić jak przestaniesz
krzyczeć / płakać. Z młodszym stoję pod drzwiami, żeby wiedział, że jestem w
pobliżu i ma przez pół minuty, minutę nie krzyczeć. Wtedy wchodzę i na spokojnie
rozmawiamy. Dzięki temu obie strony mają chwilę, żeby ochłonąć. Dziecko zawsze
ma wybór - może zrobić to o co prosiłam od pół godziny i co wprost ignorowało,
albo siedzieć w pokoju. Może krzyczeć, ale ja nie mam obowiązku tego słuchać.
Wybór jest. A co do kary wymierzanej sobie przez dziecko - i super, dzięki temu
to ono podejmuje decyzję, że będzie się zachowywało tak a nie inaczej i ono
ponosi jej konsekwencje, nie ma narzuconego z góry zachowania. Według mnie to
klaps pozostawia u dziecka poczucie niesprawiedliwości - ze mną tak zawsze było.
Jeśli zapowiem, że jeśli jeszcze raz coś zrobi to "pójdzie to sobie przemyśleć",
to ono podejmuje decyzję, co z tym fantem zrobić. Zawsze potem rozmawiamy, czy
wie, co zrobiło nie tak i dlaczego znalazło się w odosobnieniu. Dodam, że
obecnie rzadko muszę to stosować, działa samo zagrożenie.

[verdana]

Widzisz, Bonga - problem w tym, ze kara, ktora działa nie musi być
wcale dobrą karą. Pewnie, ze sporo kar działa perfekcyjnie - teraz.
Problem jednak w tym, ze dzieci nie wychowuje się na "teraz" tylko
tak, aby w dorosłym życiu dobrze sobie radziły.
Twoja córka dostaje informację, że placz i histeria są całkowicie
nieakceptowane, trzeba je ukrywać, a ludziom pokazywać się tylko w
dobrym humorze. Że trzeba sie samemu ukarać za własne
niedoskonałosci i przeiwinienia. W dorosłym życiu takie zachowania
procentują wrzodami żołądka, perfekcjonizmem, nieumiejętnością
darowania sobie drobnych przewinień. Zrobilam cos źle - musze sie
ukarać - to nie jest dobry wstęp do bycia szczęśliwym dorosłym, anie
nawet zdrowym psychicznie dorosłym.
Niesprawiedliwość dorosłych boli, ale być moze jeszcze gorzej będzie
bolała nieumiejętność wybaczenia samemu sobie.
I nieprawda, ze jak mówisz "Zrobisz to, albo pójdziesz to sobie
przemyśleć" - dziecko ma wybor. Nie ma - to jest wybór pozorny,
wybór szantazowanego człowieka.
Zawsze powtarzam, ze najgroźniejsze są te kary, ktore działaja
bardzo dobrze. Oznacza to bowiem, ze udało się dziecko zastraszyć.
Ja się takich kar boję.

[bonga_dax1]

To ja z innej beczki. Jeżdżę konno. Psychikę konia często porównuje się do
psychiki dwu - trzylatka. Ponoszącego w stronę stajni konia (porównajmy do
rozhisteryzowanego dziecka) mogę zdzielić batem - raczej się od tego nie
zatrzyma, próbować się z nim szarpać - jeśli jestem silnym facetem, to może mi
się uda kosztem krwawiących dziąseł konia, albo skierować go na koło, niech
sobie biega aż sam dojdzie do wniosku, że w kółko nie ma co zasuwać na złamanie
karku, bo do niczego to nie doprowadzi. Dzięki temu mam szansę przeżyć taką
sprzeczkę. To jego decyzja. Czy to jest szantaż? Czy to sprawi, że koń będzie
miał skrzywioną psychikę? Moja córka może sobie krzyczeć, ale ja nie muszę tego
słuchać. Pewne zachowania są niedopuszczalne. Jak jest zła, może wyżyć się na
poduszce, ale nie na bracie. Jak ja się na nią zdenerwuje, to mogę wyjść, a nie
jej przylać. To chyba jest fair i wydaje mi się, że ona to rozumie. Staram się
oddzielać ocenę zachowania od oceny człowieka. Zachowanie może być naganne i to
jego sprawca powinien być w stanie się przed nim powstrzymać.

[verdana]

Wiesz, koń raczej nie wyrosnie na kogoś, kto musi w zyciu podejmowac
samodzielne decyzje i zakladać rodzinę. Jeśli uwazasz, ze tak samo
można traktować zwierzę i dziecko - to cóż, jak nie mam wiele do
powiedzenia. Mam psa, ktorego wyprowadzam na smyczy, mimo, ze jest
dorosły - rtaczej nie skrzywi mu to psychiki. Gdybym tak samo
wyprowadzała dorosłego syna, raczej nie wyszłoby mu to na zdrowie...
Oczywiście, ze pewne zachowania dzsieci są niedopuszczalne, ale nie
oznacza to, ze wszystkie kary, mające wyeliminowac to zachowanie, sa
dobre.

[verdana]

O!
U małych dzieci też - nie wszystkich może, ale wielu. Raz w życiu
odesłałam małą córkę na korytarz. Nigdy więcej. Przez ponad tydzień
miałam w domu kupke nieszczęścia.

[bonga_dax1]

Tak myślałam, że z całego mojego wywodu wyciągniesz ten jeden szczegół, ale
zaryzykowałam Bez obrazy oczywiście. Pozostanę jednak przy moim zdaniu, choć
nie wykluczam, że może czas je zweryfikuje. Obiecuję wówczas "odszczekać"

[marina2]

z życia wzięte:mój 14latek miał od kilku dni humory.zaczepiał,wykłócał
się,mieliśmy go wszyscy serdecznie dosyć.wczoraj powiedziałam mu "zniknij mi z
oczu zanim popełnię dzieciobójstwo".byłam umęczona nieustającymi wywodami
filozoficznymi ile to ma zakazów ,nakazów,zniewolenia duszy i ciała i 'że
wszyscy koledzy w klasie mają lepiej i luzyyy".kiedy przyszedł chłopak mojej
córki syn w ataku głupawki zbił szybę w drzwiach -chciał trafić w drewno trafił
w szybę.I tak cały dzień "coś".Po południu chłopcy pojechali na rower w tym
sprawca zamieszania.Po godz dostaję od niego tel,że mu się "chyba zgubili i nie
odbierają tel".Dzwonię do drugiego syna i ten potwierdza ,że mu zwiali bo mieli
dość jego zachowania.Kiedy wieczorem wrócili główny bohater siedział
skruszony,wszystkim zrobił kolację i zero problemów - potulny jak baranek.Czasem
separacja i odrzucenie tak działa.Od siebie dodam ,że w sumie do każdego dziecka
mam INNY klucz.
Najmłodszy -6 lat-sam z siebie jak się złości zatrzaskuje się w swoim pokoju i
"wyzłoszczony " sam wraca max po kwadransie.

[nata76]

marina2 napisała:

> z życia wzięte:mój 14latek miał od kilku dni
humory.zaczepiał,wykłócał
> się,mieliśmy go wszyscy serdecznie dosyć.wczoraj powiedziałam
mu "zniknij mi z
> oczu zanim popełnię dzieciobójstwo".byłam umęczona nieustającymi
wywodami
> filozoficznymi ile to ma zakazów ,nakazów,zniewolenia duszy i
ciała i 'że
> wszyscy koledzy w klasie mają lepiej i luzyyy".kiedy przyszedł
chłopak mojej
> córki syn w ataku głupawki zbił szybę w drzwiach -chciał trafić w
drewno trafił
> w szybę.I tak cały dzień "coś".Po południu chłopcy pojechali na
rower w tym
> sprawca zamieszania.Po godz dostaję od niego tel,że mu się "chyba
zgubili i nie
> odbierają tel".Dzwonię do drugiego syna i ten potwierdza ,że mu
zwiali bo mieli
> dość jego zachowania.Kiedy wieczorem wrócili główny bohater
siedział
> skruszony,wszystkim zrobił kolację i zero problemów - potulny jak
baranek.Czase
> m
> separacja i odrzucenie tak działa.Od siebie dodam ,że w sumie do
każdego dzieck
> a
> mam INNY klucz.
> Najmłodszy -6 lat-sam z siebie jak się złości zatrzaskuje się w
swoim pokoju i
> "wyzłoszczony " sam wraca max po kwadransie.



O,o,o...moj 4-latek tak samo robi.Zatrzaskuje sie u siebie z
rozmachem,a po kilku minnutach wychodzi ok.

Moja 9-latke zostawiłam tam gdzie stała w kuchni czy tam nie wiem
gdzie moze z trzy razy ze słwoami,ze jak zaraz nie wyjde,to po
prostu krew sie poleje i musimy wziac oddech. aby sie nie nakrecac.

mojej 7-latki nigdy bym nie zostawiła,bo wiem,ze by to jeszcze
gorzej przyjeła.



Pragne przypomniec,ze dyskusja poczatkowo była o karze za tydzień.

[verdana]

Cóż, widać, ze syn przezył odrzucenie przez kolegów i wrócił mu
zdrowy rozsadek. Tyle, ze koledzy to nie rodzice. Co innego
jednorazowe "zejdź mi z oczu" jak niemal dorosly facet rozrabia, a
co innego systematyczne separowanie, jak nie zachowuje sie zgodnie z
oczekiwaniami.

[luxnordynka]

fajna i ciekawa dyskusja. My coraz czesciej z mezem dochodzimy do
wniosku, ze naturalne reakcje na jakies zle zachowania dzieci sa
najlepsze. Jestem wsciakla to krzykne (byle nie obrazac), zaluje
tego to przeprosze, no i kary jako konsekwencje zlego zachowania.
Bronie sie rekami i nogami, zeby nie stac sie robotem do
wychowywania dzieci tylko normalna mama. Wysylamy do pokoju ale
tylko z powodu wrzasku, ktore uniemozliwia spokojne porozmawianie.
jak jestesmy z mezem razem, to jeden z nas towarzyszy ryczacemu
dziecku...
Ps. jesli chodzi o wychowania corek czy synow to musze sprostowac-
nie chodzilo mi o roznice w podejsciu czy wychowaniu. jakos
niezrecznie to napisalam, Ewa

[verdana]

Otóż to. Ja się przekonałam, ze naturalność to podstawa - nic
gorszego niż robienie czegos wbrew sobie albo wg. scenariusza. Moja
matka zawsze mówiła mi, ze jeśli ktoś ma dokladny plan wychowania
dziecka i opiera go na dobrych teoriach pedagogicznych, ktore sobie
przestudiował i przemyślał - to biedne jego dziecko....

[marina2]

Miałam koleżankę w liceum,która kiedyś powiedziała mi ,ze najgorszą karą na
świecie dla niej było to jak mama się do niej przestałą odzywać.Ignorowała
ją,milczała całe popołudnie i wieczór .Rano zdawkowo.Słuchałam jej z wielkimi
oczami w życiu czegoś takiego nie doświadczyłam.Dziewczyna była świetną
uczennicą ,zeroproblemowym dzieckiem,grzeczna i potulna.Po latach dodam
nieśmiało chyba wytresowana.Swoje dzieci wychowuje zupełnie inaczej.Mamę
zapamiętałam jako osobę stwarzającą dystans i chłodną.A pamiętacie kary
wyrzucania za drzwi w szkołach?teraz się nie stosuje ....
Ja nie planuję jak będę wychowywać dzieci.Dziecko nie komputer zaprogramować się
nie da.Ma nikogo w tym siebie nie krzywdzić ,nie jeść jak jaskiniowiec i się
uczyć i w szkole i wśród ludzi.Ma prawo do błędu jako i jak mam. I tyle)

[luxnordynka]

a jak fajnie ze ktos mnie zrozumial z ta naturalnoscia, bo mam
problem z werbalizowaniem swoich refleksji. No ta naturalnosc w
relacjach z dziecmi wydaje mi sie super sprawa, bo skoro ja jestem
naturalna to i dzieciom przekazuje taki komunikat, że one tez maja
prawo zloscic sie, smucic, wkurzac ... Sabina, a jak wybrnelas z
tej swojej sytuacji? Jakie masz przemyslenia po przeczytaniu tego
watku? Ewa

[sabina211]

Nie przypuszczałam, że moja wypowiedż stanie się zaczątkiem tak rozbudowanego
wątku. Dziękuję za wszystkie refleksje, opisane doświadczenia, wnioski.
Nasza sytuacja rozwinęła się bez dalszych wstrząsów, tzn.A. przyjęła karę do
wiadomości i zaczęła planować w tym czasie inne zajęcia, chyba równie dla siebie
atrakcyjne. Sama wczoraj powiedziała, że gdybym odwołała karę, to pewnie szybko
by zapomniała, że zrobiła żle, a tak to nigdy tego nie powtórzy.(Może nie tak co
do słowa to brzmiało, ale sens był właśnie taki.)
Rzeczywiście, tu się zgadzam, lepszą karą, jeśli już karać trzeba, jest
konsekwencja możliwa do wyciągnięcia od razu, a nie odwleczona w czasie, ale nie
sądzę, żeby w tej konkretnej sytuacji A. czuła się karana przez 3 dni. Dużo do
myślenia dało mi ostrzeżenie przed wysyłaniem sprzecznych sygnałów(przebaczam,
ale karam)i o tym będę pamiętała.
Trzeba mieć klucz do każdego dziecka. Np.dla mojego syna podniesiony głos jest
wystarczającym ostrzeżeniem, córkę zaś tylko nakręca do krzyczenia jeszcze
głośniejszego niż rodzic, dlatego na A. się nie krzyczy, nawet jeśli taka
reakcja jest adekwatna do sytuacji, zachowania itd. Stąd może u niektórych z Was
odczucie, że tak na spokojnie karać, to okrutne itd, ale naszej 8-latce potrzeba
właśnie spokoju i jednoznacznych przekazów. Nie znaczy to, że nie zdarza się
powiedzieć: przegięliśmy, przepraszamy, zapomnijmy o tym, bo i tak bywa, nie
jesteśmy nieomylni i dzieci o tym wiedzą. Jest jednak kilka zasad i zachowań,
których konsekwentnie wymagamy(także od siebie)i wytyczenie konkretnych granic
wydaje mi się słuszne, zwłaszcza jeśli między nimi jest miejsce na
spontaniczność, różnice zdań, czułość, troskę itd.

[rycerzowa]

verdana napisała:

> Twoja córka dostaje informację, że placz i histeria są całkowicie
> nieakceptowane, trzeba je ukrywać, a ludziom pokazywać się tylko w
> dobrym humorze.


Kiedy to jest akurat, niestety, prawda, poza okresem wczesnego dzieciństwa
oczywiście. Dojrzewać to znaczy uczyć się panować nad swoimi emocjami. Ludziom
niekoniecznie należy pokazywać się zawsze w dobrym humorze, ale histeria
absolutnie nie świadczy o zdrowiu psychicznym.

sabina211 napisała:

A.(przysięga, że nie myślała o tym, co
> robi, tylko się zezłościła)uderzyła mnie w rękę kilka razy(tak, jak 2-latek,
> bardziej było to machanie ze złości rękami niż świadome pobicie.)

Niedawno dwumiesięczna wnusia machając łapkami uderzyła swoją mamę w nos. Moja
córka na to ze śmiechem:
- Ti ti ti, maleńtasie, nie podnoś ręki na matkę, bo ci uschnie!

Słuchajcie - tak się kiedyś mówiło!
To było silne tabu - nie podnosić ręki na rodzica.
Oczywiście, dzieci wiedziały,że to "uschnięcie" to tylko przenośnia.
W naszym domu było jeszcze inne tabu, mianowicie za zbrodnię uważaliśmy
dokuczanie zwierzętom.
Wszystkie inne przewinienia były wybaczalne, ale podniesienie ręki na matkę/ojca
i znęcanie się nad zwierzęciem było nie do pomyślenia! I się nie zdarzyło.
Nie wiem, czy moje dzieci mają w związku z tym jakiś uraz, wolę nie pytać.

[verdana]

Nie, dojrzewać to znaczy dostowsowywać emocje do sytuacji. Czasem
histeria i płacz sa jak najbardziej dozwolone, chyba, ze wychodzisz
z założenia, ze dorosły człowiek nie placze nigdy.
Histeria zresztą nie jest czymś, nad czym się panuje - o ile mozna
się powstrzymać, to nie jest atak histerii tylko zwykłe wycie
Nie uważam nie znęcania sie nad zwierzeciem za tabu, tylko za
zasadę - to zdecydowanie nie jest to samo. Gdyby bylo tabu, to
nadepniecie psu niechcący na łapę byloby bardzo surowo karane - a
pewnie nie było. Ja tam w takim wypadku tylko przepraszam psa

[3bitt]

Przeczytałam temat bo choć moja panna dużo młodsza to ostra wymiana poglądów,
fochy i dąsy nie są mi obce.
Z jednej strony jestem trochę przerażona twoją stanowczością z drugiej jednak
zazdroszczę ci konsekwencji.
Ja niestety tak nie potrafię. Kiedy mnie coś wyprowadzi z równowagi reaguję
ostro, najczęściej krzykiem i w owym krzyku obiecuję ze będzie zakaz tego czy
tamtego jednak potem nie dotrzymuje obietnic bo już po kilku minutach kiedy
złość opada idę moją córkę przeprosić. Ja ją przepraszam, ze krzyczałam, ona
mnie za to ze była niegrzeczna i zapominamy o sprawie. Niestety nie potrafię im
niczego odmówić i jak już coś obiecam to musi być bo inaczej cały dzień chodzę i
sama siebie przekonuję, że :
- właściwie nic takiego się nie stało
- zrozumiała ze źle się zachowała
- tak się cieszyła na to wyjście/ tą zabawkę itd
- na pewno jak tam pójdziemy/ to kupimy to ona będzie już grzeczna.

np sytuacja z wczoraj a raczej dzisiaj w nocy. Mała wstała o północy i zażyczyła
sobie czytania książki. Powiedziałam, ze jest noc i żadnego czytania nie ma i
poczytamy w dzień. Nie dotarło zaczął się płacz i histeria. Nakrzyczałam na nią
i poszłam do łóżka. I nie mogłam zasnąć bo miałam takie wyrzuty sumienia że po
kilku minutach wstałam i poszłam jej tą książkę czytać mimo, że ona leżała
grzecznie w pokoju i o to się nie dopominała. Jak jej poczytałam to od razu
zrobiło mi się lepiej. Poszłam spać nad ranem a 3 godziny później miałam pobudkę
bo wstał synek i efekt jest taki ze padam na pyszczek ale przynajmniej
wewnętrznie jestem "pogodzona z sobą", że tą książkę poczytałam i nie sprawiłam
jej przykrości.
Trochę się boję przyszłości z takim moim podejściem, ale to silniejsze jest.

Więc ja na twoim miejscu już 10 razy bym tę karę odwołała tzn przy pierwszym
przytuleniu dziecka powiedziałabym coś w stylu "no dobrze wtorek aktualny pod
warunkiem że będziesz już grzeczna."

Tylko nie wiem czy to do końca jest "wychowawcze".

[rycerzowa]

verdana napisała:

> Nie, dojrzewać to znaczy dostowsowywać emocje do sytuacji.

Ale "dostosowanie emocji do sytuacji" zależne jest od danej kultury.
(Chodzi nam raczej o okazywanie emocji, szczególnie negatywnych).
Inaczej to wygląda w Japonii, inaczej w Europie.
Czyli trzeba tego nasze dziecko nauczyć, słowem i przykładem.
Samo się zrobi?

Nie jest to dla mnie dyskusja akademicka. Jak napisałam,mam dwumiesięczną polską wnusię, siłą rzeczy będę mieć wpływ na jej wychowanie, chce wiedzieć, jakie są trendy, ile mogę powtórzyć, co muszę zmienić i dlaczego.
Uważam na przykład,że skoro mamy mieć (i słusznie) prawny zakaz bicia dzieci, to powinien też istnieć zakaz bicia rodziców ( i dziadków) przez dzieci.
Jak to wyegzekwować?


> Czasem
> histeria i płacz sa jak najbardziej dozwolone, chyba, ze wychodzisz
> z założenia, ze dorosły człowiek nie placze nigdy.

Wyobraźmy sobie, że prezes Kaczyński wychodzi do ludzi i głośno płacze, jęczy, zawodzi i krzyczy, jak nasz kilkulatek, albo nastolatek.
Akceptowalne?
A jestem prawie pewna,że w czterech ścianach płacze, może nawet wali głową w ścianę.
(Bardzo mu współczuję, chociaż nie popieram politycznie).
Po prostu w naszej kulturze człowiek dorosły, na pewnym poziomie, zachowuje się w sposób powściągliwy.
Od pewnego momentu trzeba przeciez tego uczyć dzieci,


> Nie uważam nie znęcania sie nad zwierzeciem za tabu, tylko za
> zasadę - to zdecydowanie nie jest to samo.

O czym innym piszę,o zasadach dla dzieci - że okrucieństwo wobec zwierzęcia, np. co potrafią zrobić chłopaczkowie z osiedla bezpańskim kotom, to jest coś strasznego., coś "wołającego o pomstę do nieba".
Że to inna kategoria przewinień, niż np. kłamstwo, bójki między dziećmi, wagary, niezrobione lekcje czy wyżarcie konfitur.

[chiyo28]

3bitt zacznij nad sobą pracować, bo za kilka lat bedziesz mieć
kłopoty... małe dzieci - mały kłopot, duze - duży.
tak sie nie postepuje...

[verdana]

Cóż, i zgadzam się in hie.
Ucząc dziecko pewnych norm, nie wymagamy jednak, aby mając lat 8
zachowywali się tak samo, jak wtedy, gdy mają lat 60. Polityk nie
może publicznie plakać, co nie oznacza, ze publicznie nie może
płakać dziecko. Polityk nie powinien także krzyczeć z radości, śmieć
się z głupich kawałów itd - co nie oznacza, ze dziecko nalezy uczyć,
ze też tego robić nie może. Wymaganie od dziecka powściągliwości to
konieczność zbierania funduszy na psychoterapię. Owszem, histerię
nalezy powstrzymywać, skoro jest częsta i z byle czego - ale raczej
zastanawiając się, jak do niej nie dopuszczać, niż jak jej zabronić.
Nie mowiąc już o takim drobiazgu, ze Olejniczak, wybiegający z
placzem ze studia zrobił na mnie bez porównania lepsze wrazenie, niż
Kaczyński z kamienną twarzą.
Co do bicia rodziców - z postu nie wynikało, ze dziecko zlało matke,
raczej że ją uderzyło machając rękami w ataku wścieklosci, na oślep.
Zasadnicza różnica.

[sabina211]

W pełni zgadzam się ze stwierdzeniem rycerzowej, że rodzice powinni uczyć
zachowań adekwatnych do sytuacji. Nikt chyba nie zaprzeczy, że dziecku
nieśmiałemu, zakompleksionemu pomagamy (sami czy z pomocą specjalistów) tę
nieśmiałość pokonać, wzmacniamy poczucie własnej wartości itd...Tak przynajmniej
być powinno. Dlaczego więc, w imię poszanowania autonomii i wolności,
należy-zdaniem chyba większości tu piszących-pozwalać dzieciom na prawie
zupełnie niekontrolowane okazywanie negatywnych emocji? Przecież nieśmiałość też
jest wyrazem wrodzonych na ogół predyspozycji, tak jak zbyt duża
impulsywność...Wiem, że niesłuszne jest zakładanie, że z osoby cichej i
nieśmiałej trzeba zrobić lidera i odwrotnie, ale trzeba starać się uczyć, jak te
cechy zamienić w atuty, a nie kule u nogi.
Są dzieci, które od niemal maleńkości bardzo dobrze odnajdują się w zasadzie: im
mniejsza kontrola, tym większa samokontrola, ale są też takie-często w tej samej
rodzinie-które kontroli potrzebują długo.(Jak ona ma wyglądać, to już osobna
kwestia.)I tak samo z karami-dla jednych dzieci zezłoszczona czy zmartwiona mina
rodzica znaczy tyle samo, co dla innych dużo bardziej namacalne konsekwencje(nie
mówię o biciu).
Bezdyskusyjnie dziecko ma wynieść z domu poczucie, że było kochane, że w
sytuacjach ważnych i trudnych rodzice byli z nim i po jego stronie, mieć zdrowe
poczucie własnej wartości, przynależności. Ale powinno też nauczyć się radzić z
trudnymi emocjami, z subiektywnym odczuciem niesprawiedliwości, zbyt małej dawki
uwagi rodziców, z niespełnianiem wszystkich pragnień. Znów nie chodzi mi o żadne
ekstremum, ale o sytuacje, które niesie życie, zwłaszcza w większej rodzinie.
Lepiej, żeby dziecko miało poczucie, że rodzice stają na głowie, kiedy dzieje
się coś naprawdę tego wymagającego, niż że ZAWSZE będą dobrą wróżką i
Mikołajem...Albo pozwolą bez konsekwencji się uderzyć, bo dziecko tak się
zdenerwowało, że-skoro mówi, że żałuje-to ok...
Myślę, że taki zupełnie naturalny trening radzenia sobie z negatywnymi emocjami
pomaga w świecie, gdzie co i rusz narażeni jesteśmy na frustracje. I pomaga
potem, we własnej rodzinie, kochać swojego współmałżonka POMIMO pewnych jego
niedoskonałości, tak jak POMIMO dziecięcych frustracji kochało się rodziców.
Właśnie tej adekwatności, umiejętności dostosowywania emocji do wagi sprawy
uczymy naszą A. Kiedy się da wyprzedzamy jej wybuchowe reakcje. Super chwalimy,
kiedy w trudnej dla siebie sytuacji udaje się jej zachować w sposób
cywilizowany. Ale trudno konsekwentnie nie ucinać zwykłych wrzasków, zwłaszcza
kiedy łączą się z agresją, a powodem jest kupienie bananów zamiast jabłek(lubi i
to, i to i nie chodzi o wcześniejszą obietnicę kupienia czegoś konkretnego).
Zwłaszcza, że problem tej miary umie skończyć się półgodzinną histerią z
obelgami. Na szczęście aż tak jest coraz rzadziej, widzę postępy i coraz więcej
konfliktów rozwiązujemy rozmawiając. Ale czy byłoby tak, gdyby nie wyrażne i
konsekwentne komunikaty(czasem polegające na karach), że takie zachowanie się po
prostu nie opłaca i prowadzi co najwyżej do bólu głowy i gardła?
Oczywiście wszystko, co napisałam odnosi się do sytuacji, kiedy doświadczenia
pozytywne przeważają, a wymagania i kary są dostosowane do dziecka.

[verdana]

Nie, natomiast nie należy przerabiać dziecka na cyborga. To znaczy
na dziecko idealne - nie niesmiałe (tępimy niesmialość), nie nazbyt
przebojowe (będzie miało przez to kłopoty), nie nazbyt emocjonalne
(umiar procentuje w zyciu dorosłym). Podstawą jest to dziecko, które
mamy. Nie da się go, bez powaznych strat psychicznych, przerobić na
takie, jakie chcielibysmy mieć - i o to mi chodzi.
Poza tym czym innym jest zwracanie uwagi na złe zachowanie
(oczywiście), temperowanie wyskoków (oczywiście), pokazywanie, co
nalezy robić (oczywiscie), a czym innym oczekiwanie, ze dziecko
bedzie równie układne i stateczne, jak dorosły, którym ma się stać.
Jak najbardziej jestem za wyciaganiem konsekwencji ze zlych
zachowań, znacznie mniej mnie przekonuje oczekiwanie, ze dziecko
zmieni nie zachowanie, a temperament.
W wypadku histerii o byle co i to nie "strasznego dwulatka", ale
ośmioletniej panny, skupilabym się na poszukiwaniu przyczyny takich
zachowań, a nie eliminowaniu zachowań jako takich.

[rycerzowa]

Wychowanie z natury rzeczy to proces dynamiczny. Nie od razu Kraków zbudowano, a
dziecko socjalizuje się stopniowo. Gdy uczymy je np. samodzielności,
odpowiedzialności, nie wymagamy, by od razu było tak samodzielne i
odpowiedzialne jak osoba dorosła, ale by osiągnęło poziom tych cech odpowiedni
do wieku.
No właśnie - odpowiedni do wieku.

Trudno zaprzeczyć,że osoba dorosła powinna umieć kontrolować swoje emocje.
Na przykład rodzic nie powinien okazywać jednemu dziecku,że kocha je mniej, niż
drugie, że jest bardzo niezadowolony z jego płci, urody, zdolności itp.
Rodzic nie powinien też histeryzować w obliczu jakiegoś zagrożenia, choćby
naprawdę się bał - by nie pozbawiać dziecka poczucia bezpieczeństwa.
Czy umiejętność kontroli uczuć nabywa się wraz z otrzymaniem dowodu osobistego,
czyli pojawia się sama?
Czy raczej wymaga treningu, uczenia?
Wydawało mi się,że to drugie, ale coraz częściej czytam,że "dziecko ma prawo do
złości, że nie powinno się tłumić jego emocji,że chłopaki jednak płaczą" itd.
No jasne,że nie powinno się wymagać całkowitego opanowania od małego dziecka,
albo od dziecka szczególnie wrażliwego, że nie powinno się z dziecka szydzić,
ani groźbą zabraniać uzasadnionego płaczu.
Ale kiedyś i od czegoś trzeba zacząć.I stopniować wymagania.
Dwulatek "ma prawo" rzucić się w rozpaczy na podłogę i kopać wszystkich
zbliżających się, ale ośmiolatek już chyba nie.
Uroczo wygląda ośmiolatka, tańcząca publicznie z radości po otrzymaniu nagrody,
ale ta sama dziewczynka, gdy tańczy publicznie z radości,że koleżance coś nie
wyszło, jest zdecydowanie mniej sympatyczna. A widziałam takie sceny w szkole
muzycznej.
Ktoś powinien wytłumaczyć, nauczyć to dziecko,że takich uczuć się nie okazuje.
Zanim grupa to dziecko odrzuci.

Do autorki wątku:
Masz wrażliwą córeczkę, jak moja średnia, jak najstarsza Luxnordynki. Kiedyś
dyskutowałyśmy na forum, jak z takim typem postępować. Na pewno trzeba
oszczędzać jej wrażeń i "okrutnych" kar.
Nigdy nie dawałam dzieciakom kar w stylu odwołania jakiejś atrakcji, wycieczki
itd, bo uznawałam to za okrutne. Wolałam dać klapsa, ale to był poprzedni wiek,
nie groził prokurator.
Trochę później - czarny punkt do tabelki, a jeszcze potem - mycie naczyń za karę.
Gdy podniosła na ciebie rękę, chyba wystarczyło powiedzieć takim "strasznym",
groźnym głosem,że tak NIE WOLNO, a potem już do wieczora zachowywać się trochę
inaczej, niż zazwyczaj, poważniej, może chłodniej, bo jednak coś SIĘ STAŁO.
Niech się uczy rozumieć, skąd się wziął dramat Edypa.
Wrażliwemu, inteligentnemu dziecku to by wystarczyło.

[verdana]

Cóż, rodzic nie powinien stwarzać poczucia zagrożenia, ale
niekontrolowane emocje w przypadku smierci kogos bliskiego chyba sa
bardziej OK, niż udawanie, ze nic się nie stało. Podobnie, gdy
slucham opowiesci moich rówiesnikow o tym, jak rodzice kontrolowali
swoje emocje w przypadku rozwodu, czy ciężkiej choroby, to czesto to
ukrywanie emocji było dla dzieci gorsze, niż to, co się działo. Bo
widziały, ze dzieje się cos złego, a reakcje rodziców były
kompletnie nieadekwatne do sytuacji.
Histerii nie lubię, jedak uczenie kogokolwiek, ze jest ona zawsze
zakazana, a człowiek dorosly ma nie ukazywać negatywnych uczuć,
tylko zawsze się kontrolowac, uwazam za szkodliwe.
Ukazywanie radosci z cudzego nieszczęścia tępilabym od dziecka. Ale
też zastanowilabym się, co skopałam w wychowaniu, ze dziecko tanczy
z radosci, gdy komus się nie powioodło. Bo jak nie tanczy, tylko
cieszy sie w milczeniu, to takze nie jest powod do radosci.

[rycerzowa]

verdana napisała:

> Cóż, rodzic nie powinien stwarzać poczucia zagrożenia,

Poczucie zagrożenia stwarza samo życie, dziecko ze swoją wrażliwością przecenia
zagrożenie, a rodzic ma obowiązek rozumieć uczucia dziecka i i udzielić
dziecku potrzebnego wsparcia, ukoić jego lęk (chociaż sam też się boi).



> niekontrolowane emocje w przypadku smierci kogos bliskiego chyba sa
> bardziej OK, niż udawanie, ze nic się nie stało.

Nie da się udać,że nic się nie stało!
Niekontrolowane emocje mogą trwać krótko.
Jeśli zaś ktoś pogrąży się całkowicie i na długo tylko w swoim bólu, niechże
zdaje sobie sprawę,że to rujnuje dziecięce poczucie bezpieczeństwa, czasem na
zawsze. Znam takie przypadki.


Podobnie, gdy
> slucham opowiesci moich rówiesnikow o tym, jak rodzice kontrolowali
> swoje emocje w przypadku rozwodu, czy ciężkiej choroby, to czesto to
> ukrywanie emocji było dla dzieci gorsze, niż to, co się działo. Bo
> widziały, ze dzieje się cos złego, a reakcje rodziców były
> kompletnie nieadekwatne do sytuacji.

Raczej tacy rodzice nie kontrolowali swoich emocji, tylko właśnie przekazywali
dzieciom informację,że "dzieje się bardzo złego, jesteśmy wobec tego bezradni,
sami boimy się, nie możemy wam w niczym pomóc, tylko udawać,że jest ok".
Ciężkie przeżycia, jak śmierć czy rozwód, dla człowieka dorosłego są dramatem, z
którym się w końcu uporają, gdy żałoba minie. Dla dziecka - gdy nie ma wsparcia
- bywają traumą, która może im złamać charakter. Bo dziecko nagle traci
WSZYSTKO, np. jednego rodzica (śmierć, rozwód) i drugiego - gdy ten pogrążony
jest we własnej rozpaczy.

> Histerii nie lubię, jedak uczenie kogokolwiek, ze jest ona zawsze
> zakazana, a człowiek dorosly ma nie ukazywać negatywnych uczuć,
> tylko zawsze się kontrolowac, uwazam za szkodliwe.

A kto mówi,że histeria jest "zakazana"?
"Zakazywanie" histerii przez surowe kary i wyszydzanie - co się w niektórych
rodzinach zdarzało i zdarza - kumuluje tylko agresję dziecka, która musi
znaleźć gdzieś ujście.
Ale z drugiej strony mówi się o "prawie do złości, do wyrażania emocji", co
zwykle oznacza tolerowanie histerii właśnie, chamstwa, agresji u całkiem
dużych już dzieci. A potem nagłe zdziwienie,że dorosły a nieopanowany. A kto z
nim to trenował?

A jak trenować?
U malucha przez odwracanie uwagi.
U trochę starszego dziecka przez uczenie innego, "kulturalnego" sposobu
wyrażania złości, rozładowywania napięcia.
U ucznia - rozwiązywania konfliktów.
Chwalenie za umiejętność radzenia sobie z problemami.
I jednak tłumaczenia,że histeria to niedojrzały, dziecinny sposób reagowania na
trudności. "Tylko maluchy rzucają się na podłogę i kopią. Maluchy płaczą z
bezsilności, tymczasem trzeba szukać wyjścia z sytuacji".

> Ukazywanie radosci z cudzego nieszczęścia tępilabym od dziecka.

A jednak tępiłabyś jedną z najbardziej naturalnych i pierwotnych emocji, jaką
jest chęć wygranej i zazdrość. Trzeba wielkiej dojrzałości, by się zmartwić,że
przeciwnik przegrał. Czy to jest w ogóle możliwe, gdy się nie jest świętym?
No, chyba że się wcale nie bierze udziału w grze.
Wymagałabyś od panów K. by się nawzajem cieszyli ze swojego sukcesu w wyborach?
Chybaby nienormalni byli!
Ale wymagamy od nich, by publicznie pogratulowali sobie dobrego wyniku. Wymagamy?