chciałabym a boję się... :-)

[16111976q]

Cześć mamuśki. Jestem nowa u Was na forum. Przygnało mnie tutaj coś, chyba
moje ostatnie przemyślenia. Mam 30 lat (no za chwilę) i 2 synków 5 i 2 l.
Starszy chodzi do przedszkola i to taka nasza rodzinna maruda, wieczny
malkontent. Druga ślicznota to wesołek, misio taki puchaty. Pracujemu oboje z
mężem, z maluchem siedzi dziadek. Sytuacja unormowana, już dużo lżej z
takimi "odchowanymi", no i ostatnio czegoś zaczełam szukać w życiu, no sama
nie wiem czego. Myślałam, że powinniśmy z rodzinką komuś pomagać, może
samotnym matkom, może komuś innemu potrzebującemu, no i czuję że coś należy
robić dla innych......Szukam i dumam...I trafiłam na formu "Strata dziecka,
chore dziecko", czytałam i byłam przerażona co te kobietki muszą przejść,
kiedy nie mogą urodzić dziecka, albo rodzą chore, martwe... Boże... I taka mi
konkluzja się wywiązała z tego co się naczytałam (kataowałam się tym sporo,
bo czyłam że powinnam): że ja jestem średnio dobrą mamusią, bo za dużo myślę
o sobie, że za dużo od dzieci wymagam, że leniwa jestem... W końcu sobie
wymyśliłam, że może powinniśmy mieć kolejne dzieciątko, bo skoro rodzę
zdrowe, fajnie dzieci, to tak jakby marnotrastwo nie mieć kolejnego. Głupie
to trochę, ale do takiego myślenia mnie to doprowadziło. No i teraz mam
problem, czy to aby dobry pomysł, bo jak sobie pomyślę -znów poród,
nieprzespane noce, pieluchowe kupy...(to właśnie ten mój egoimz (zmęczenie?))
Matko droga. Sama nie wiem. Męża mam suuuper i jeszcze z nim o tym nie
gadałam, ale wiem, że on tak jak ja - chciałbym a boję się. Mamy 3-pokojowe
mieszkanie, 100 tys. kredytu do spłacenia, robota jast, moja firma zamierza
się rozwijać a ja powinnam się dokształcać żeby z tego rozwoju skorzystać.
Nie wiem, czy powinnam, bo jeszcze parę miesięcy temu się zarzekałam, ze nie
chcę więcej dzieci, potrzebuję w końcu czasu dla siebie, żeby książkę
poczytać, film obejrzeć, a nie myśleć tylko o tym, żeby się walnąć do wyra.
Napiszcie mi coś, fajne mamuśki. Pozdrawiam.

PS Sama mam 3rodzeństwa: siostrę (24) i 2 braci (21 i 15).

[adassia]

Ja też chciałam ale bałam się i tak zeszło parę latek ! W końcu w zeszłym roku
pełna desperacji,( bo musialam przekonać mojego jeszcze bardziej odemnie
przerażonego męża) zdecydowałam się ! Też mialam odchowane dzieci córka 13
lat , syn 10, też mialam dobrą pracę , możliwość awansu i dokształcania ale od
paru lat czegoś bardzo mi brakowało, czegoś co od paru lat cały czas wokól mnie
krążyło-myśl o kolejnym dziecku.Już dłużej nie moglam czekać, zegar bilogiczny
pędzi niemiłosiernie.W tym roku kończę 34 lata i bałam się , że jak dłużej będę
tak zwlekać to tego dziecka nie będzie.Dobrze zrobiłam , teraz za trzy tygodnie
mam termin porodu i nie mogę się doczekać maleństwa.Myślę , że gdybym nadal
pędziła w tym "wyścigu szczurów" i oddalala myśli o kolejnym dziecku nie
byłabym szczęśliwa.Zawsze chciałam mieć większą rodzinkę .Pozdrawiam adassia

[zuzanna56]

Też nigdy nie myślałam o trzecim dziecku.
Dopiero ostatnio coś mnie wzięło.

[barbie-torun]

nie myslałam o trzecim dziecku (nie tak predko przynajmniej)
oni o czwartym
"same " na świat przyszły
bezplanowo

[agnieszka35]

No cóż powołanie na świat nowego malucha jest niewątpliwie dobrą rzeczą.Jeśli
uważasz że rzeczywiście chcesz to próbuj.Zwłaszcza że przyrost naturalny
spada.Co do zupek,kupek i nieprzespanych nocy to każda mama ma z tym problem
niezależnie czy dziecko planowane czy niespodziankowe.Ale pocieszające jest to
że przez to się przechodzi i już.A poza tym po latach to się nawet te noce z
rozrzewnieniem wspomina.A co do dokształcania,rozwoju ,pracy to można i z
trójką.Naprawdę się da.(No oczywiście jak maluch troszkę podrośnie.)Powodzenia i
życzę owocnych przemyśleń.Pozdrawiam-Agnieszka.

[wartburga]

Kilka miesiecy temu myslalam podobnie-po wstepnym odchowaniu dwojeczki,
chcielismy cos jeszcze zrobic dla swiata, pomyslelismy o adopcji, moze
niepelnosprawnego, dziecka. W koncu 2 miesiace temu urodzilo nam sie nasze
wlasne dzieciatko. Wojtus jest kochany. Czujemy z mezem, ze dopiero teraz nasze
rodzicielstwo jest dojrzale, spelnione, daje duzo satysfakcji i bardzo
wzbogacilo nasza rodzine. O dziwo, moj organizm bardzo dobrze reaguje na
wstawanie w nocy. W ogole nie czuje zmeczenia. Jestem naprawde szczesliwa.
Pewnie z kazdym kolejnym dzieckiem czlowiek czuje sie bardziej spelniony,
spokojniejszy. Fajnie, ze sa ludzie refleksyjni, i te refleksje odciagaja od
stagnacji. Zycze dobrych pomyslow i determinacji w ich realizacji )

[joanka741]

Co do spania to im człowiek starszy tym mniej nocnego snu potrzebuje.
Gorzej bo w dzień czasem chętnie by pospał)
Mnie nachodzą myśli na 4). Ale chyba sie nie odważę)
Ale jakoś tak dumam i dumam), nawet dzieci powiedziały że jeszcze 1
brakuje), konkretnie braciszka dla synka)

kolejne dziecko

[barbie-torun]

córa wczorej powiedziała żebym piąte urodziła
szok
zdrowie szwankuje po 4
a ja chce jeszcze pożyć

[mamtric]

Mam głupie pytanie:Co robisz, że starcza Ci cierpliwości? Ja mam trójkę dzieci -
5, 3 i 2 latka i naprawdę jestem "ryczącą trzydziestką". Czasami mam już
wszystkiego dość i nie mogę wytrzymać sama ze sobą. Wrzeszczę na dziewczyny,
potem sumienie mnie gryzie. Podziwiam mamy, które potrafią z uśmiehcem i
anielską cierpliwością po raz setny powtarzać każdemu dziecku z osobna, że tak
nie można, ja po piątym razie już przestaję być miła. Nie mam siły i
cierpliwości. Skąd ją bierzecie?

[binkaa]

moze trzecie miało być chłopcem ?
i dlatego nadal Ci czegos brakuje
stad flustracja

[16111976q]

Dzięki. Będziemy myśleć. Może niedługo będę stałym bywalcem tego forum.

[judytak]

16111976q napisała:

> (...) skoro rodzę
> zdrowe, fajnie dzieci, to tak jakby marnotrastwo nie mieć kolejnego.

to mój mąż tak mówi :o)
chciał, to będzie miał :o)
planowo w końcu listopada, zgodnie z zamówieniem płci żeńskiej
w zamówieniu było jeszcze, że ma być ruda, zobaczymy ;o)

w każdym razie ustaliliśmy, że temu dzieciątku to szanowny małżonek będzie
matką, a ja najwyżej ojcem (znaczy, potem, jak juz urodzę...)

pozdrawiam
Judyta

P.S. do autorki wątku: zacznij ty myśleć, zacznij, jeszcze trochę, i się
przekonasz ;o)
J.

[kalafior_tez_kwiat]

a ja zawsze chciałam trójkę... Po pierwszym porodzie mi przeszło )) i
powiedziałam "nigdy więcej". Teraz spodziewam się trzeciego dziecka i to chyba
najlepsze co mnie w życiu spotkało - zadecydowano za nas, bo sami to pewnie do
dziś byśmy myśleli, zajęci karierami, w domu umierający z nudów z jedynaczką...

[16111976q]

Dzięki za wasze podpowiedzi. Chciałabym się z Wami podzielić moją radością. Po
przemyśleniu sprawy, dziś rano mówię do męża, wiesz chcę żebyśmy mieli jeszcze
to TRZECIE dzieciątko. Mąż się uśmiał, no i zapadła decyzja. CHCEMY ZOSTAĆ
RODZICAMI PO RAZ TRZECI. Tak się cieszę... !!! I wiecie, poszłam rano uradowana
do kościała na mszę, a tam czytanie o Zwiastowaniu... Niesamowiete. Pozdrawiam

[bdra1]

czesc
chciałabym podpisać się dokładnie pod tym co napisała 16111976g, mam 2 chlopcow
5 i 3, od pewnego czasu zycie wydaje sie "puste" sydrom wieku sredniego? cos
bym zrobila ,3 dziecko napawa strasznym lekiem (czy bedzie zdrowe czy sobie
sama poradze, trzecie ciecie?) tez myslalam o hospicjum, zeby cos robic dla
kogos ? na innych forach nie spotkalam takiej zyczliwosci, a WY daliscie mi
(tak jak kolezance) nadzieje...
dziekuje.
16111976q jezeli chcesz i mozesz prosze napisz maila do mnie.
pozdrawiam

[akve]

Gratuluje podjętej decyzji!
My zawsze chcielismy miec duża rodzinę.I mamy-5-cioro dzieci.
Ale a propos Twoich poczatkowych przemyśleń: rozmawiałam z wieloma kolezankami
juz starszymi,które juz nie moga miec dzieci.Wiele z nich powiedziało ,ze
najbardziej w zyciu żalują ,ze nie zdecydowały się na kolejne dziecko.Czasem
drugie,czasem trzecie czy nawet piate.
Nie jedna powiedziała,ze w ich głowach była taka myśl i tak czekały ,ze
moze "się zdarzy".Nie "zdarzyło się"...
I b.tego żalują.
Wiec,jeżeli myślałaś o kolejnym dziecku to dobrze,ze się zdecydowaliście.
Czekamy na dobre wieści

[kobieta1971]

Witaj 16111976q
Super że się zdecydowaliście na trzeciego dzidziusia !
Też jestem w podobnej sytuacji, mam synków 9 i 4 latka i od ponad roku czułam
że czegoś mi w życiu brakuje.
Chłopcy podpowiadali że chcą mieć siostrę lub brata ale ja wtedy jeszcze nie
wyobrażałam sobie że mogę mieć więcej dzieci.
Studiuję jeszcze zaocznie, właśnie obroniłam pracę licencjacką i myślałam sobie
że już wystarczająco realizuję się w życiu: dwoje dzieci, mąż, dom, praca,
wielu znajomych i częste podróże, studia i rozmaite zainteresowania...
Ale moi synkowie tym konsekwentnym dopominaniem się o rodzeństwo sprawili że
myśl o trzecim dzidziusiu zakiełkowała we mnie.
Zaczęłam sobie wyobrażać jak to by było gdyby trzeci dzidziuś był z nami i ku
memu zdziwieniu wcale nasze życie nie stanęłoby na głowie. Teraz wyobrażam
sobie że mogłoby być tylko lepiej, weselej, pełniej.Wszystko można by jakoś
poukładać.
Małemu dziecku nie potrzeba wcale luksusów tylko dobrej atmosfery i kochającej
rodziny, wtedy wszystkie problemy dadzą się rozwiązać.
Myślę że dużo prawdy jest w powiedzeniu "Bóg da dziecko, to da i na dziecko".
Nie chodzi oczywiście o zapomoę prosto z Nieba ale o umiejętność pokonywania
trudności i zdolność organizacji aby pogodzić wszystkie codzienne sprawy.
Po jakimś czasie także i ja zaczęłam wspominać mężowi jak by to było fajnie
gdyby było nas więcej.
Mąż mówił że absolutnie to nie jest dobry pomysł i że jest już za stary na
kolejne dziecko, że chciałby doczekać dorosłości naszych synów. ( Mąż ma 43
lata, ja 35 ).
Faktycznie młodzi już nie jesteśmy.
Ale tak długo z nim rozmawiałam i "wierciłam dziurę w brzuchu" że przestał
mówić "absolutnie"
Teraz tylko się uśmiecha i wiem że byłby szczęśliwy gdyby miało urodzić się nam
trzecie dziecko.
Mimo wszystkich obaw, niemłodego wieku, myślę że dzieci są w życiu
najważniejsze.
Obserwowanie ich i towarzyszenie im w dorastaniu to największe przeżycie dla
rodziców.
A wybieranie wózka czy gromadzenie wyprawki dla malucha to przyjemność większa
i bardzej emocjonująca niż cokolwiek innego.
Niech się schowają wszystkie kariery, zagraniczne eskapady, gromadzenie dóbr
wszelakich i inne głupstwa.
Też od niespełna miesiąca staramy się o dzidziusia, jeszcze nie z
kalendarzykiem ani z testami owu bo dopiero niedawno wyjęłam wkładkę.
Tak bym chciała aby się udało...
Pozdrawiam wszystkie dziewczyny starające się o trzecie !
Agnieszka

[16111976q]

Cieszę się, że myślicie podobnie jak ja, jesteście takie życzliwe, bardzo mi
pomogłyście podjąć decyzję i się w niej utwierdzić. Dzięki serdeczne.
Jeszcze wybieram się do ginekologa i ortopedy, żeby zbadać, czy się nie
rozpadnę po trzeciej ciąży , no i potem działamy. Jestem tak rozkręcona tą
myślą... już się nie mogę doczekać kreseczek na teście. A mój starszy synek ma
dzisiaj 5 urodziny. Ten czas tak szybko mija, szkoda go zmarnować.

[neomama]

Ja również dołączam się do gartulacji. Słuszna decyzja. My spodziewamy sie
czwartego dzidziusia i jest super. Pozdrawiam Ania.
P.S. Najserdeczniejsze życzenia dla synka. Niech rośnie zdrowo na pociechę swoim
rodzicom.

[silaczka45]

Cześc, mam na imię Agnieszka, mam dwoje świetnych dzieci w wieku 5 i 1,5 roku.
Jestem od pieciu lat w domu i pewnie posiedzę jeszcze trochę zanim młody nie
dorośnie do przedszkola.Zajrzałam tu do was, bo od dłuższego czasu kołacze mi
sie natrętnie myśl o kolejnym dziecku, na co mój mąż kategorycznie mówi
nie.Mamy syna i córkę i wydawałoby sie , że w kwesti dzieci nie mam już nic do
zrobienia-tak twierdzi mąż i reszta rodziny i znajomych. Może ma racje,
finansowo też nie stoimy dobrze-dużo kredytów, ale spłacamy i pomału wszystko
sie kończy, a ciaża przecież nie trwa miesiąc czy dwa.Chciałabym, zeby córka
miała siostre, której mi zawsze brakowało, a czuję, że trzecie dziecko to by
była właśnie dziewczynka. Może jestem nienormalna, może coś ze mną nie tak?
Może nie znajdę potem nigdy pracy, bo prztszły pracodawca uzna, że nie jestem
ambitna skoro postawiłam na dzieci?Jestem bardzo rozbita i szamoczę sie tak ze
sobą od kilku miesięcy.Poradżcie coś rodzice trójkowi i wiecej, proszę!

[16111976q]

Siłaczka45, ty jesteś moja droga w gorszej sytuacji jeśli chodzi o zdanie męża,
które się jak najbardziej liczy. My się zdecydowaliśmy, ale są momenty że tak
się boję jak to przetwamy, bo zmęczenie jest czasem takie potworne, ale buduje
mnie wiara w to, że to kiedyś zaprocentuje. Trzeba mieć nadzieję, zmienić tok
myślenia. Są też takie momenty, że bardzo bym już chciała być w ciąży. Jednak
obaw jest więcej niż radości, ale czy o to chodzi żeby było łatwo? Idziemy pod
prąd i też z tego czerpię siłę. Ostatnio na moje plany o trzecim dziecku
koleżanka odparła, że podziwia- to też buduje...

[shirin28]

Nie jestem "trójkowa", ale pozwolę sobie odpowiedzieć.
Chyba jedną z największych przeszkód kiedy chce się kolejnego dziecka są
kwestie finansowo-zawodowe, a jak dochodzi brak zgody ze strony mężą, to wtedy
sytuacja jest już bardzo trudna. Tak ważna decyzja powinna być wspólna. Chyba
mogłoby być bardzo ciężko gdyby podjąć taką decyzję wbrew woli drugiej strony.
Tak to już jakoś jest że najczęściej mężczyźni wykazują w tych kwestiach duży
realizm. Nie jest to złe, bo sądzę że chcą zapewnić posiadanym już dzieciom to
co najlepsze. Tylko rozumiem że musi być ciężko kiedy pragnienie kolejnego
dziecka staje się coraz większe.

[beksa1111]

Ja mam tylko jedną córkę i nie chcę więcej dzieci. Podziwiam wielodzietne
małżeństwa i szczerze gratuluję jeśli są odważni aby decydować się na więcej.

[1tuta]

Ja od niedawna jestem w trzeciej ciąży. Chciałam, ale chyba nieświadomie bałam
się. Bo teraz są momenty, kiedy jestm szczęśliwa i nie mogę doczekać się
potwierdzenia, że wszystko jest w porządku, ale są też momenty, gdy myślę, że
może za wcześnie (najmłodsza córa będzie mieć 22 miesiące, starsza prawie 4
latka), że może to błąd, że nie wrócę do pracy, że rodzina będzie patrzeć z
przerażeniem (oprócz mojej babci i rodziców chyba...). Że może jestem za
nerwowa, żeby mieć tyle dzieci (choć są momenty, że chcę jeszcze więcej), że
tym, które są, robię krzywdę, bo będę mieć dla nich mniej czasu. Też uwielbiam
czytać, zaczęłam następne studia, planowałam powoli zacząc pracę. Myślę sobie,
że po prostu sie jakoś poukłada. Ale też boję się...

[16111976q]

1tuta jestem cały czas trochę przerażona moją(naszą) decyzją o trzecim dziecku,
bo jest ciągle tyle zawiłości w życiu, ale bardzo chcę już czuć je pod sercem.
I tak jak ty sobie robię wyrzuty, że może się nie nadaję na matkę takiej
gromadki, bo też bywam nerwowa i niecierpliwa (chociaż mocno z tym walczę) a
najbardziej mnie przeraża to, że po prostu zabraknie mi siły na codzienne
obowiązki. Najbardziej uświadamiam sobie to w momentach kiedy nawet teraz przy
dwójce jest ciężko: praca-dom, dom-praca. Ale stosuję wtedy całkiem inne
myślenie: że podołam, że ludzie mają gorzej, nie dam się, że dzieci są
wspaniałe! No i kiedy dopadają mnie takie kiepskie myśli to dźwiga mnie bardzo
Wiara, a przez pryzmat Wiary przypominam sobie, że życie jest sprawdzianem. Mam
nadzieję, że nam się uda, że po tej orce będzie jakaś nagroda. Długo by
dywagować na ten temat, ale każdy musi w sobie sam zbudować
takiego "pocieszacza" na gorsze chwile. Będzie dobrze.

[zuzanna56]

Oj, zgadzam się że nawet przy dwójce jest ciężko jak się pracuje. Mam ponad
półtora etatu w szkole i jak na razie codziennie po pracy około dwie godziny
wieczorem poświęcam na sprawy szkolne. Nie jest łatwo. A trzeba zrobić zakupy,
ugotowac obiad na następny dzień, wyprać, wyprasować...i jeszcze mieć czas dla
dzieci. O sobie to juz nawet nie myślę.

[hisia]

Lekko z trójką nie jest ale ile zdarza się radosnych momentów. Mam dwóch
chłopaków i małą księżniczkę, której pragnęłam bardzo i oczekiwałam rok, będąc
w strachu, ze ze względu na moj wiek (37) już nic we mnie nie wykiełkuje. ale
udało się i płeć w dodatku ta wymarzona,małż nie posiadał się z radości! Ale
jak już zaszłam w ciążę, zaczęłam się okropnie bać, czy sobie poradzę i czy
damy radę finansowo. Na razie jest ok ale gdyby dobrej pracy małża zabrakło?
Zeby tak można było w momencie planowania kolejnego potomka przewidzieć
przyszłość...

[16111976q]

Wracam do mojego wątku z nowinami: JESTEM W CIĄŻY!!! ZA JAKIEŚ 8 MIESIĘCY
URODZI SIĘ NAM TRZECI WARIATEK. Cieszymy się bardzo, ale i trochę obaw temu
towarzyszy. Uwielbiam ten stan, mimo że znów musiałam odstawić moją ulubioną
kawę, ale za to apetyt mam ogromny, mimo że to począteczek. Miło jest.

[agnieszka35]

Gratulacje.A co do obaw to nie przejmuj się są prawidłową reakcją.Grunt że jest
ci dobrze i reszcie rodziny takoż.Trzymajcie się cieplutko całą już
piątką.Pozdrowienia-Agnieszka.

[mamajudo]

Gratulacje serdeczne!!!

[iwonka50]

Ja jestem o krok od decyzji. Pisałam kiedyś w wątku "trzecie dziecko" o tym, że
generalnie otoczenie jest na "nie" a i mąż nieprzychylny. Ostatnio zdobyłam się
na odwagę i porozmawiałam z mężem poważnie a on stwierdził, że i tak będzie jak
ja chcę Jeden problem mam więc już za sobą. Natomiast zaczyna mnie ogarniać
mnóstwo wątpliwości: co z pracą, jak poradzimy finansowo (oboje pracujemy na
uczelni więc kokosów z tego nie ma) no i to byłaby 3 cesarka a ja trochę
hipochondryczka jestem więc się troche boję. W zasadzie nie mam osoby ,
która by mnie w tym temacie wspierała. Mąż wprawdzie przekonany ale po namowach
i w razie jakichś problemów padnie pewnie: "sama chciałaś". To takie moje
dywagacje a co będzie czas pokaże. Niedługo pewnie jednak zaczniemy starania o
których rezulatach mam nadzieję poinformuję

[bdra1]

czesc
ja rowniez jestem o krok od decyzji a wlasciwie juz ja podjelam...
i rowniez jestem po dwoch cesarkach...
Chcialabym jednak - od razu a nie znowu nastawiac sie co miesiac i czekac...
jak to mialo miejsce wczesniej...
pozdrawiam

Basia

[bdra1]

gratuluje CI!!!

[jol5.po]

super, gratuluję

[bazylia_am]

Czytam Was i mam łzy w oczach.
Dopiero wczoraj znalazłam to forum, a dzisiaj przeczytałam Wasz wątek. Czuję
dokładnie to samo co mamusie, które jeszcze nie podjęły decyzji.
Nie ma dnia żebym nie myślała o trzecim dziecku. Starsza córka ma 8 lat,
młodsza półtora, marzy mi się jeszcze jedna dziewczyna.
Któraś z Was napisała, że ludźmi często kieruje lęk przed niewiadomą sytuacją
materialną. My też nie mamy oszczędności, spłacamy kredyt, obawiam się, że nie
mamy w najbliższej dziesięciolatce szansy na zmianę dwupokojowego mieszkania na
większe. Jak upchnąć troje dzieci w malutkim pokoju? Co, jeśli za kilka lat nie
bedzie mnie stać na korepetycję, lekcje języka albo wyjazd na kolonie? Tego się
obawiam... Bo niestety widzę, że im starsze dziecko tym więcej wydatków.
Co do wychowania chyba dalibyśmy radę. Mamy w sobie dużo miłości, cierpliwości.
Starsza córka przeszła cudowną przemianę przy siostrzyczce - okazało się, że
jest cudowną, wrażliwą i odpowiedzialną córką
Trochę boję się też niedużej różnicy wieku (a tylko taka wchodzi w grę) -
obecnie sytuacja jest komfortowa - 7 lat róznicy, zero rywalizacji, pomoc i
zrozumienie ze strony starszej. Ale myślę, że to jest do opanowania.
Brakuje mi też jednego - poparcia ze strony męża. Nie mówi nie, ale też nie
mówi jasno tak. Jest najcudowniejszym tatą na świecie, nasze córki są
prawdziwymie szczęściarami :-0 Gdy jesteśmy wśród wielodzietnych znajomych sam
mówi, że musimy sobie jeszcze "sprawić" potomka, ale na mówieniu się kończy.
Na drugie dziecko musiałam Go długo namawiać, lekał się chyba, że nie będzie
umiał podzielić swojej miłości między dwoje dzieci.
Jestem w kropce. Tak jak napisałam, spędza mi to sen z powiek.
Wydaje mi się, że dobrze sobie radzimy, jestesmy fajną, kochającą się rodziną.
Zazdroszczę rodzinom wierzącym, otwartym na nowe życie. Tam się nie kalkuluje
tylko przyjmuje dzieci z wielką radością i miłością.
Mamy znajomych, którzy od kilku lat starają się o dziecko. Życie jest
niesprawiedliwe. I tak sobie pomyślałam, że wolę mieć więcej dzieci (i kłopoty
finansowe) niż ich nie mieć.
16111976 - strasznie Ci gratuluję i życzę wszystkiego najlepszego
Cudownie było czytać ten wątek - najpierw napisałaś o swoich obawach, potem o
rozmowie z mężem a teraz jesteś w ciąży
Chyba się nie odważę powiedzieć - słuchaj, robimy dziecko, wszystko będzie ok.
No bo nie wiem co będzie...
16.11 idę na wizytę do mojej ginekolog - być może zdecydujemy na odstawienie na
3 miesiące cerazette - najprawdopodobniej od tabletek robią mi się torbiele
(raz miałam w prawym, teraz w lewym jajniku). Nie mogę jeszcze przejść na
dwufazowe tabletki ze względu na to, że karmię piersią.
Może to będzie ten czas kiedy się zapomnimy. Ciekawa jestem jak zareaguje mój
mąż. Czy będę w porządku jeśli przystanę na seks bez zabezpieczeń?
Czekam na Wasze głosy, opinie i wsparcie.
Pozdrawiam Was bardzo, bardzo mocno

[zuzanna56]

Bazylia, pięknie to napisałaś.
Ja długo myślałam o trzecim ale powoli się wycofuję.
Mieszkanie mamy co prawda trzypokojowe ale bardzo byśmy chcieli kupić większe
albo najlepiej mały domek. Mamy tylko niewielki kredyt na działkę budowlaną a
mieszkanie jest własne.
I też się biję z myślami czy decydowac się. Na pewno musiałabym na jakiś czas
zrezygnować z pracy i wiem że nikt nie pomoże nam finansowo bo zawsze
radzilismy sobie sami. Nikt nie pozwoli nam zamieszkać w części swojego domu
ani nie pożyczy pieniedzy. Czasem boję się że któreś z nas zachoruje...
Ale ciesze się z waszych decyzji, z tego że jesteście pewne tego żeby mieć
kolejne dziecko. To jest radość ale ja na razie nie potrafię dopuścić tej
radości do siebie. Jeszcze nie.

[bazylia_am]

Zuzanko, a co o trzecim dziecku myśli Twój mąż?
Ja jestem generalnie optymistką, ale czasami zapala mi się w głowie czerwona
lampka i stąd te liczne obawy.
Moją dewizą było zawsze "jakoś sobie poradzimy". Ale to "jakoś" nie musi
oznaczać dobrze.
Na razie zdajemy ten egzamin, wszystko dobrze się układa. Zauważyłam nawet, że
nas mobilizują trudne sytuacje (czyli kolejny argument na tak).
Przy pierwszej córce poszliśmy na żywioł, rodzina łapała się za głowę.
Przy drugiej miałam prawie wszystko zaplanowane - tu kończę spłacać kredyt,
będzie na opiekunkę, odejdą koszty przedszkola itp. itd. Jednak bez pieniędzy
trudno żyć...
W naszej rodzinie to ja jestem od organizowania. Trochę jestem tym zmęczona.
Nie mam pomysłu na to co by było przy trójeczce. Starsza chodzi do szkoły
(trzeba dowozić do Warszawy), młodsza ma cudowną nianię, ale nie mam gwarancji,
że opiekunka podejmie się zajmowania dwójką maluchów. W sumie jakbym urodziła
za rok, Marysia skończy 2,5 roku, kilka miesięcy może być w domu, ze mną (ale
co zrobić żeby nie stracić naszej cudownej babci Ani?) - albo ja z maluchem w
domu, ona na kilka godzin do niani. Potem powrót do pracy bo bez tego nie da
rady
Tak tu marudzę, ale od razu mi lepiej.
A może wystarczy zaufać?

[zuzanna56]

Mąż nie mówi ani tak ani nie.
Wiesz co, my jesteśmy chyba zbyt zorganizowani. Pierwsze dziecko zaplanowane po
kilku latach małżeństwa (niedługo skończy 10 lat), drugie po kolejnych
czterech. Zanim zaszłam w drugą ciążę, szukaliśmy większego mieszkania.
Wyprowadziliśmy się kiedy byłam w 3 miesiącu ciąży aby do rozwiązania wszystko
zrobić (kafelki, parkiet itd.). Normalnie nuda...wszystko jak w zegarku.
Teraz planujemy większe mieszkanie albo mały domek, mam nadzieję że do lata
zamieszkamy w nowym.
Męża mam wspaniałego, robi bardzo wiele rzeczy w domu i potrafi zająć się
dziećmi.
Ja też muszę pracować, choćby na część etetu.

[bazylia_am]

U nas też prawie wszystko jak w zegarku (oprócz starszej córki, o którą
postaralismy się spontanicznie ).
Jak ja bym chciała "wpaść", czuć się zaskoczoną - choć ten jeden raz Ale
jestem zbyt poukładana, nigdy nie zapominam o wzięciu tabletki a zapomnieć
specjalnie boję się.
Mam wiele obaw ale zastanawiam się czy kiedyś nie będę żałować tego, że się nie
zdecydowałam.
Jakieś dwa miesiące temu przeczytałam artykuł w "Polityce" o wielodzietnej
rodzinie (z szóstką dzieci). To byli prości, ale bardzo kochający się ludzie.
Bohaterka powiedziała kiedyś mężowi, że chyba za dużo tych dzieci a on na to -
wskaż o które jest za dużo, z którego chciałabyś zrezygnować?

Przez dwa lata pracowalam w szkole, większość kolezanek miała po jednym
dziecku. Każda żalowała, że tylko po jednym. Niestety w więkoszości przypadków
nie dawało rady cofnąć czasu...

[zuzanna56]

Mam to samo. Wiem że gdyby zdarzyła mi się nieplanowana ciąża to pewnie po
krótkim czasie zaskoczenia ostatecznie bym sobie to wszystko poukładała i
byłoby dobrze.
Mam też taką koleżankę z pracy. Teraz ma 38 lat i nagle zapragnęła drugiego
dziecka. Niestety nie może zajść w ciążę.
Ja uczę w szkole katolickiej. Dzisiaj wyszłam z domu o 8.30. Od 9.00 do 15.30
miałam lekcje a od 16.00 do 19.45 obowiązkowe szkolenie. Jedno z bardzo wielu.
Mówili o tym że wciąż za mało czasu poświęcamy naszym wychowankom........
A nasze własne dzieci? Nimi też ktoś musi się zająć. Mam dość dużo lekcji w
tygodniu, ponad półtora etetu.
Czasem rozumiem te nauczycielki które mają tylko jedno dziecko bo sama ledwo
wyrabiam sie z pracą, sprawami wychowawczymi, klasówkami i dodatkowymi
spotkaniami dla nauczycieli. Mam nadzieje że nie cierpią na tym moje dzieci. Po
prostu nie mam już wolnego czasu. I staram się za dużo nie myśleć w domu o
szkole. Nie zawsze mi się to udaje. Często myślę jak rozwiązać problemy moich
uczniów.

[mamade]

hej, witam. mam 34 lata, 15 letniego syna, 3 letnią córeczkę . i tak
miało być. nie planowaliśmy z mężem więcej dzieci. Aż tu niespodzienka i
jestem w 3 ciaży. Na razie jestem w szoku- dopiero zrobiłam test,z krwi hcg
wyszło na tak. I jestem cala przerażona. Jak sobie poradzimy. Boję się .
Wiem,,że nie będzie łatwo. Wszystko spadnie na mnie, mąz nie bardzo kwapi
się do pomocy. Raczej jest zajęty karierą zawodową.

[ada16]

Ja w 3 ciążę zaszłam po 14 latach przerwy.
Teraz młody ma 3 latka .
BArdzo długo nie mogłam się pogodzić z faktem, długo walczyłam sama ze sobą.
Niepotrzebnie.
Jest inaczej, ale nie jest źle, jest na pewno wesoło!!
Trzyymaj się dobrych myśli

[bazylia_am]

Czyli córeczka będzie się miała z kim bawić

A może wielomamy podniosą nas na duchu
Ciekawa jestem jak znosiłyście kolejne ciąże?

[ludkowa]

Pierwsza ciąża-moje 18 lat super, druga(planowana) 23 lata też super, trzecia
27lat ( rok wcześniej niż zamierzalismy) już mniej fajnie, palmienia ( w sumie
się nie dziwię: kończyłam studia, dyplom, praca magisterska, praca w
wydawnictwie, dzieci- córka diagnozowana w kier przedwczesnego dojrzewania,
przygotowania do 1-szej Komunii, a w końcówce ciąży zmarła moja babcia i jeszcze
dziadek mojego męża...)Syn urodził się zdrowy, ja już niepracująca, obronę pracy
odłożyłam na póżniej, zajęłam się po prostu rodziną (obroniłam się w nastepnym
roku).Zrozumiałam, że najważniejsza dla mnie jest rodzina, trzecim dzieckiem nie
mogłam się nacieszyć i wiedziałam, że teraz już "mogę wszystko".Chociaż
faktycznie to właśnie Ono najwięcej zmieniło w moim życiu, najwięcej wysiłku
kosztowało poukładanie sobie świata na nowo, już w piątkę. Czwarta ciąża też
problemowa (plamienia, leżenie, chociaż ja bezstresowa)moje 31 lat, cesarka
-poprzeczne ułożenie córeczki, 3 tygodnie przed czasem z niskim apgarem i masą
ciała( 2500), nastraszyła nas bardzo, tak czujna jak względem niej nie byłam
przy wczesniejzsych dzieciach, ale wszystko się dobrze potoczyło... Teraz
zastanawiam się, czy nie powołać na świat piątego dzieciaczka, lata lecą, jeśli
się teraz nie zdecyduję, póżniej będzie trudniej. Pozdrawiam- Kasia.

chcę się pochwalić

[bazylia_am]

Jestem w ciąży!!! Piszę specjalnie na tym wątku bo poniekąd od tego się
zaczęło...
Obecnie jest to 7 tydzień, pomimo radości oswajam się z tym co będzie

Gratulacje!!!!

[kaakaa]

Będzie dobrze

[mac62]

Super , to się cieszę !
Będzie malu,malu....dzidziul, joj.

[16111976q]

No to fajnie! Gratuluję!
A ja już na początku czerwca urodzę!!! Jakbym dopiero wczoraj decyzję podjęła,
a to już końcóweczka. Ten czas tak szybko leci...
Miałam chwilę wahania, czy to dobra decyzja, ale to tylko w pierwszym
trymestrze jak byłam padnięta jak pies. Na szczęście mąż mnie wyręczał we
wszystkich wieczornych obowiązkach i jakoś przetrwaliśmy. Prawdopodobnie na
świat przyjdzie trzeci chłopiec, ale dla mnie to żaden problem bo lubię
chłopaków Pozdrawiam. Ania

[nata76]

Gratulacje zaciązonym!!!!!!!!!
Mój trzeci synek ma prawie 4. mies. MIała byc trójka. A mnie się nadal
chce...jej,czy to siękiedys skończy? Już proponowałam co poniektórym,że oze
sobie macice wytnę

zuzanko, ja uważam,ze to Trzecie już jest w Waszej Rodzinie. Tak jak nasze
Trzecie,było od początku....

[bazylia_am]

Bardzo Wam dziękuję za gratulacje, jak to miło gdy ktoś się cieszy!
Mam straszne obawy co do podzielenia się nowiną z rodzicami, nie wiem jak mama
zareaguje...
Niby jestesmy dorośli, samodzielni, ale w głębi serca pragniemy akceptacji
rodziny... Też tak macie?

Co do przewidywań to obstawiam u nas trzecią córę

[agnieszkas72]

Gratulacje Bazylio!Niech Wam najmłodsze zdrowo rośnie.
Jeśli chodzi o moje przewidywania płci to nie sprawdziły się w żadnym z czterech
przypadków.Za to trafnie przewidywał płec rodzeństwa mój najstarszy syn.
Co do akceptacji...Potrzebuje jej każdy bez wyjątku.Nie informowalismy nikogo
specjalnie o ciążach po pierwszej dwójce ale gdy zaczynały byc widoczne przykro
mi było gdy znajomi omijali wzrokiem lub pytali z
niedowierzaniem:Chcieliście???A fakt,ze po usłyszeniu o czwartym dziecku moja
tesciowa(i jedyna żyjąca babcia) wyszła z naszego mieszkania bez słowa,nigdy nie
zapytała nawet banalnie,jak się czuję,stał się kolejną i bardzo poważną
przeszkodą w dobrych stosunkach między nami.Podobnie zachowała się jedyna
prawdziwa ciocia moich dzieci czyli siostra męża.Było mi wtedy bardzo
przykro.Moi rodzice cieszyliby się-marzyli o większej rodzinie.
Mam nadzieję,że Ty usłyszysz wiele miłych słów .To drobiazg,ale z takich
drobiazgów składa się życie.

[16111976q]

Cholernie przykro musi być jak się rodzina tak zachowuje. Pal licho obcych, ale
rodzina...? Ja mam szczęście bo moja rodzina była przez chwilę zaskoczona, ale
raczej pozytywnie. Teraz moje rodzeństwo, jeszcze nie dzieciate nie może się
doczekać szkraba. Wiecie, ja to kogo tylko spotykałam, to się od razu chwaliłam
z szerokim uśmiechem, że my sobie obmyśliliśmy kolejne dziecko i w ten sposób
nie dawałam szans na głupie pytania albo uwagi. Z reguły raczej wszyscy
gratulują i podziwiają, że nam się chce. Jak się okazało w miedzyczasie u
znajomych trzecie się urodziło, a u innych znajomych się poczęło... , więc
trochę nas będzie.

[nordynka]

Ponad rok temu napisalam tu na forum podobny post. Teraz jestesmy juz rodzcami
trojeczki). Pozdrawiam i zycze podjecia dobrej decyzji, Ewa

[jol5.po]

dziewczyny serdeczne gratulacje
Bazylio tam na górze wśród linków jest wejście do podforum "wielomamy prywatnie"
jak miałabys ochotę to klikni zgłoszenie,
dobrze czasami popisać o zalach na zamkniętym miejscu

fajny czas na ciażę, nowe zycie dookoła, nowe zycie w Was

[embro1]

o to, to... właśnie tak, ja tak samiusieńko zupełnie, z tym, że mogliśmy już
mieć trzecie, ale nie mamy ostatecznie, jednak żałuję, myslę i brakuje mi mego
ziarenka, mąz twierdzi ze nie damy rady finansowo ( kredyt na 480.000, ja nie
pracuję, mamy dwójeczkę córa 2002 i synalek 2004. nie wiem, niby jestem taka
silna synka sama zupełnie w domu urodziłam, a deprechę jakąś mam ostatnio, nie
mogę z niej wyjść i tak sobie zaczęłam uświadamiać, ostatnio mnóstwo artykułów o
wielodzietnych, że może tego mi brakuje, ja jestem jedynaczką , a moja córa woła
ze chce mieć siostry... jestem zdrowa, silna młoda ( hehe 30), i....

[embro1]

poza tym, doczytałam posty do końca, my mamy duży dom, mieszkamy od dwóch lat15
km za Warszawą, ogródek niewielki ale zawsze, mieszkają z nami moi rodzice,
teściowie tez po wielu bataliach od roku są coraz lepszymi dziadkami, ale z
drugiej strony- studia mam przerwane, zaledwie 3 lata psychologii, zaraz kończę
30, żadnego doświadczenia zawodowego poza pracami zleconymi, mąż się martwi ze
gdyby umarł lub zachorował to katastrofa, bo dom cały w kredycie 100%, że kiedy
wreszcie zacznę znów studiować, ja nocy nie przespanych się nigdy nie bałam i
nie boję, pieluch w zasadzie też, to wszystko tak szybko mija ten rok i już z
górki, dzieciaki karmiłam 3 i 2 lata nawet jak byłam w ciąży- cały czas. ale
jestem też tutaj strasznie wyalienowana, ciągle w domu, nikogo nie znam, tzn
poznałam ale oczywiście wszyscy tacy zabiegani, pracujący itp, kurczę i tak
sobie dywaguję, smutno mi jakoś, zresztą spójrzcie o której piszę, spać nie
mogę... super ze jest to forum

[embro1]

acha i jeszcze dodam, że moja mama spokojnie nawet czasem napomyka ze trzecie
wnuczątko mogło by być, tylko że ciężko mi będzie, rodzina raczej ok tylko
wszyscy ciągle pytaja kiedy studia skończę, a ja nie potrafię chyba jednocześnie
zajmować się dziećmi i studiować. Mąż za specjalnie przy dzieciach mi nie
pomaga, chyba że już tupię nogami, ale zawsze miał dobre chęci )) no i nie
wiem, namawiać go czy nie, ach muszę sama najpierw mieć pewność, że chcę, a czy
Wy Wielomamy zawsze takie pewne byłyście, nigdy chwil zwątpień , kto Wam pomaga
zajmować się maluchami itd???

[embro1]

Nikt nie odpowiada, ale co tam, napiszę Wam, bo bardzo się cieszę, mąz sie
zgodził, rzucam pigułki i zabieramy się do roboty, trzymajcie za nas kciuki,
żeby szybko i dobrze poszło

[zuzanna56]

Życzę powodzenia w staraniach!
Embro, ja sama podczytuję to forum chociaż mam tylko dwoje dzieci. Było tu
mnóstwo wypowiedzi mam na ten temat, poszukaj.

[bazylia_am]

Embro, gratuluję podjęcia szybkiej decyzji!
Co do studiów, pracy, to chyba trochę cię rozumiem...
Gdy siedziałam z córką w domu (25 km od Warszawy, zero rozrywek oprócz lasu i
łąk do spacerów , dostawalam czasami kota. Gdy wróciłam do pracy też mi było
źle. doszłam do wniosku, że idealnym rozwiązaniem byłaby dla mnie praca na pół
etatu...

Aaa, cała rodzina już poinformowana, niestety reakcje były różne, tak jak się
spodziewałam. Największą radość swoją radością sprawiła mi niania naszej
Marysi - wyściskała mnie i wycałowała za wszystkie osoby!

Bazylia

[efciaeb]

Odstąp mi swoją nianię choć na kilka dni, też bym chciała, żeby ktoś okazał
radość z mojej ciąży. Jak na razie to chyba tylko ja i mąż się cieszymy, reszta
to tak bardziej z grzeczności nie protestuje.

[jol5.po]

Embro, najpierw były posty smutne, a potem jeden wesoły. I to jest chyba
odpowiedź. Wątpliwosci są zawsze, ważne, by chciało się żyć, by było do przodu
czekamy na dalsze wieści

[embro1]

dzięki wszystkim ... będę w kontakcie

[16111976q]

Witajcie. Wracam do mojego postu, bo od niego się wszystko zaczęło
Tak ten czas szybko leci... Historia z happy end'em: maluszek już od tygodnia
jest z nami. Trzeci chłop, jak było wiadomo już z usg. Szczęśliwa jestem, że
podjeliśmy decyzję i mamy już nasze trzecie szczęście. Teraz czuję się spełniona
jeszcze bardziej. Chociaż po porodzie powiedziałam do męża: pamiętaj, że jak
będę chciała czwarte, to powiedz, że NIE. Ale to tak zawsze po porodzie, potem
się zapomina ten ból i kto wie, co mi przyjdzie do głowy za jakiś czas
Wszystkie mamusie pozdrawiam, szczególnie te od chłopaków.

gratulacje

[barbie-torun]

gratuluję maleństwa
trzymaj sie dzielnie

[mamaanieli]

gratulacje

[jol5.po]

gratuluję)
Zajrzyj jeszcze tutaj
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=40115&w=62094944

[kobieta1971]

Ja też gratuluję Ci synka serdecznie ! ! !
Pisałam do Ciebie na początku tego wątku, że nam też trudno podjąć decyzję o
trzecim dziecku, że mąż przerażony wiekiem i że ogólnie nie damy rady.
Dziś jestem najszczęśliwszą mamą na świecie ! ! !
12 maja urodził się nasz trzeci synek - Bartuś.
Tata dumny jak paw z takiej drużyny, bracia szybko zapomnieli, że marzyli o
siostrze i są zachwyceni malutkim braciszkiem.
A ja cóż, nie mogę uwierzyć we własne szczęście !
I pomyśleć, że wahałyśmy się czy powołać na świat trzecie dziecko.
Dziś już nie wyobrażam sobie życia bez wszystkich trzech moich synków.
Jak dobrze, że nie odpędziłam myśli o trzecim dziecku i nie przestraszylśmy sie
jak sobie damy radę.
Dodam tylko, że nie spotkałam się będąc w ciąży z ani jedną przykrą opinią ani
komentarzem. Wszyscy znajomi i rodzina cieszyli się, gratulowali i życzyli
wszystkiego dobrego.
Pozdrowienia dla Twoich chłopczyków ! ! !

[16111976q]

Dziękujemy za miłe słowa. Dobrze, że mamy podobne podejście do życia. Tak od
razu lepiej na duchu, że świat to nie dla wszystkich tylko kasiora, rariera,
"wyścig szczurów"... Życzymy szczęścia wszystkim wielomamom, wielotatom i
dzieciakom.

[bazylia_am]

16111976, ale cudownie! Gratuluję! Jak ma na imię synek, jak znioslaś poród?
A u mnie w brzuszku chyba 3 dziewczyna

[16111976q]

Pytasz bazylio jak ma na imię mały miś... Najstarszy syn wybrał imię i tak się
uparł, że nie mieliśmy serca się nie zgodzić i maluch został Jaśkiem.
A poród jak to poród - słaba przyjemność. Chyba za drugim razem było trochę
mniej boleśnie, bo pierwszy był totalnym koszmarem. Ale lekarki były zadowolone
bo szybko i bez problemów.

[iwonka50]

Witam. Pisałam chyba jeszcze w tamtym roku o moich wątpliwościach nad trzecim
dzieciątkiem, no i jest. Na razie jeszcze w brzuszku - 7 tydzień a ja się już
cieszę. Mąż chyba mniej, ale i w poprzedniej ciąży był bardzo powściągliwy do
momentu aż się synek urodził a później to się już rozpływał nad nim. A więc
kolejne pragnienie następnego dziecka zakończone zafasolkowaniem. Pozdrawiam.

[zuzanna56]

Iwonko, gratuluję Tobie oraz autorce wątku dobrych decyzji i życzę wam dużo
zdrowia dla waszych maluszków.
Ja też mniej więcej wtedy, kiedy wy zastanawiałam sie nad trzecim dzieckiem ale
nie potrafiłam niestety świadomie podjąć tej decyzji. Czas pokaże czy to dobrze
czy źle.
Pozdrawiam.

chciałabym a boję się-do zuzanny

[barbie-torun]

zawsze czegoś bedziemy w życiu załować na stare lata

czy braku rozwoju zawodowego, wykształcenia (jak ja)
czy braku kolejnego dziecka (jak Ty)

ale z Tą różnicą, że na emeryturce mogę zapisać sie na Uniwersytet Trzeciego
wieku a Ty już nie urodzisz bobaska niestety

[zuzanna56]

Barbie, małpko jedna, nie dołuj mnie.........
Ale i tak cię lubię, pamiętaj o tym.

[barbie-torun]

a co chciałabyś mieć lepiej od nas?
wszak udzielasz się na wielodzietnych,
więc może będziesz kiedyś wielodzietna...

też Cię lubię

[housewife1]

a ja (embro1) wciąz się waham, musiałam odstawić tabletki, akurat mija czas gdy
moge już startować ale ,mąz marudzi ze tio niedobry moment, za 3 lata ma byc
lepiej itd... tak więc rozterkę mam co niemiara, bo męzuś oczywiście mówi "jeśli
już tak bardzo musisz..." ale mnie się nie podoba to jego podejście

[housewife1]

nie mówiąc juz o tym, że jego wątpliwości podkopują moją wiarę w to , że będzie
dobrze, a przeciez w ciaży raczej wolałabym nie żałować potem decyzji, ehhh

[zuzanna56]

Ma się u was coś zmienić za 3 lata, lepsza praca, młodsze dzieci dorosną i może
być łatwiej?
Nie bój się o zdrowie, dlaczego ma być coś nie tak?
Ale na pewno lepiej żeby to była jednak wspólna decyzja. Masz czas czekać 3
lata? Jeśli jeszcze jesteś młoda i dzieci masz małe to może rok czy dwa
poczekaj.

[housewife1]

w tym roku kończę 30 lat, dzieci mają niecałe 5 i 3 lata, a więc jesli bym
zaszła teraz to i tak miedzy najstarszą córą a trzecim będzie już prawie 6 lat
różnicy, a to sporo...jak dla mnie, ja chciałabym żeby dzieci były ze sobą
związane emocjonalnie, a nie każde w swoim odległym świecie.
za 3 lata skonczę studia, jeśli dobrze pójdzie i ja mówię męzowi , że wtedy to
będę pewnie się chciała zawodowo rozwijać, a on, że to będzie swietny moment na
dziecko... a za 3 lata + ok. 1 rok ciązy to między najstarszym a 3cim
będzie już 10 lat róznicy...
mąz właśnie zmienił pracę, ta firma jest nowa na rynku i w ciągu roku może się
wiele wydarzyć, mąz lubi wyzwania, ale twierdz, że ciąza będzie go stresować...

[bazylia_am]

Myślę, że nie można ulegać stereotypom, że duża róznica wieku oznacza słabe
więzi między rodzeństwem.
Między mną a moją siostrą jest prawie 10 lat różnicy i naprawdę świetnie się
dogadujemy i nie zamieniłabym jej na żadną inną siostrę.
Moje dwie ciotki - jedna 60-latka, druga 50-latka to najwspanialsze
przyjaciółki.

Moja najstarsza córa ma 9 lat, młodsza 2 lat a w listopadzie będzie kolejna.
Czyli też 9,5 roku róznicy!

Znam rodziny w których rodzeństwo jest dla siebie obce pomimo małej różnicy
wieku.
Życzę powodzenia w podejmowaniu decyzji

[housewife1]

no to pocieszyłaś mnie Bazylio-am, moje dzieci mówią, że chca miec dużo sióstr i
dużo braci, więc chciałabym miec więcej dzieci (ale max 4) wczesniej także ze
względu na nich, wydaje mi się ze fajnie jest mieć duzo rodzeństwa

[housewife1]

koniec końców, przekonałam mężulka, już próbujemy...
trzymajcie kciuki, by szybko zaskoczyło

[ensata]

Czytam, czytam i nie mogę się naczytaćDopiero wczoraj odkrylam Wasze forum,
do tej pory udzielałam się raczej na "staraniach" ale żle sie tam czułam, bo
miałam nawet wrażenie, że ze swoja 2 dzieci drażnie dziewczyny, które walczą o
1. Moje dylematy odnosnie 3 były traktowane bardziej w kategorii nietaktu.
A, to moja historiaMam w domu syna 9 lat, córę 4,5 i w czerwcu tego roku
poroniłam;-(Mąż bardzo nalegał na 3 dzieciaczka, ja właściwie uległam jego
namowom, bo sama jakoś tak nie bardzo się widziałam w roli mamy 3 Szkodnika
Niestety, nie wykryto akcji serca;-(Zabieg, szpital i coraz więcej myśłi o 3,
czy się decydowac ponownie?Mężowi zapał opadł, właściwie się rozmyśłił, bo
powiedział, ze boi się o mnie.
Warunki mamy, dom, ogród, dobrą pracę, ale...ja siedze w domu i mam już tego
siedzenia serdecznie dosyc. Chciałam do pracy, ale wiadomo, przy 3 i przy
czestych wyjazdach mojego M, w ogóle nie mam sznas na pracę.

Sama jestem jedynaczką, nie żałowałam nigdy i na dodatek dzieci lubiłam, ale
tak, bardziej swoje. Nie wariowałam na widok innych, nie mam anielskiej
cierpliości. Ze wstydem muszę przyznac, ze jestem egoistką;-(Potzrebuję czasu
dla siebie, chce czasami poczytac sama książkę. Wkurza mnie jak wszyscy
wrzeszcza, jezuuuu, czytam i wygląa że jestem stuknieta. Dlaczego ja w ogóle
myślę, o 3????????Komfort, dzieci podrośnięte, moge isc do pracy, a ja co????Z
drugiej strony mam 35 lat, boję się, że mocne checi dpadna mnie pózniej i bedzie
za pózno;-((((

Musiałam się wygadac, możecie zafundowac mi "OPER"może ktoś powinien mną
potrząsnąc

Echcch, wygadałam się. Pozwólcie ze zostane sobie z Wami i poczytam