Czy mama wielodzietna powinna pracować zawodowo?

[zuzanna56]

Zainspirowana wypowiedzią w innym wątku chciałabym was zapytać co sądzicie o
pracy mamy wielodzietnej.

[neomama]

Ciężko jest odpowiedzieć jednoznacznie. Wszystko zależy od sytuacji. Zresztą nie
rozumiem tego stwierdzenia powinna. Jeżeli rodzina jest zmuszona finansowo, albo
mama po prostu czuje taką potrzebę? Czemu nie. W moim przypadku nie musiałm isć
do pracy, mąż zarabia tyle, że dzięki Bogu starcza nam pieniążków. Ale gdzieś
podświadomie czułam potzrebę. Ale Pan Bóg miał inny plan, bo okazało się, że
spodziewamy się kolejnego dzidziusia. Tak wię zostaję w domku. Ale poczytaj
sobie na tym forum o tych wszystkim dzielnych wielomamach, które pracują,
studiują i oczywiście wychowują swoje pociechy. Swoją drogą kiedyś na onecie
spotkałam się z opinią, że jak ktoś ma "tyle dzieci", to powinien iść do pracy,
żeby na nie zapracować, a nie wyciągać pieniądze po zasiłek rodzinny. I takie
tam. Szkoda gadać. Uważam, że wybór powinien należeć do mamy. Bo raczej
macierzyńskich obowiązków nikt jej nie ujmie. Pozdrawiam Ania

[zuzanna56]

Aniu, nie denerwuj sie. Może źle to sformułowałam. Chciałam zwyczajnie zapytać
o waszą opinię. Da się pracować? Czy czujecie taką potrzebę? Od kiedy?

Nie chodzi mi zupełnie o kwestie finansowe tylko raczej o potrzebę pracy i o to
jak pogodzić wychowanie dzieci z pracą, o to czy praca przy kilkorgu dzieciach
w ogóle ma sens.

[neomama]

Przepraszam, to chyba ja zbyt ostro zareagowałam. Ja czułam potrzebę psychiczną
pójścia do pracy. Moja mama wyraziła chęć opieki na dwiema młodszymi córkami, a
najstarsza pięcioletnia chodzi do przedszkola. Doszliśmy do wniosku z mężem, że
jak najmłodsza skończy rok, to zaczniemy rozglądać się za czymś sensownym. Nie
chciałam iść na siłę, gdziekolwiek, byle tylko wyrwać się z domu. Ale jak to w
życiu bywa, człowiek planuje a Pan Bóg się śmieje. Tak więc pójście do pracy
muszę odłożyć na bliżej nieokreślone później. Pozdrawiam serdecznie Ania

[mac62]

Pracowałam zawodowo przez dwa lata jako mama 5 dzieciaków.
Kiedy wróciłam do pracy dziewczyny były w szkole ,dwóch chłopców było w
przedszkolu a najmłodszy roczniak miał opiekunkę. Z mojej pensji po opłaceniu
opieki nad dzieciakami , pozostawało 200 zł. I za taką kwotę wykonywałam
najbardziej ogłupiajacą , mało ambitną pracę kontrolera ekonomiczno-
finansowego.Koszmar.
W tej chwili też jestem ciagle zatrudniona w tej koszmarnej firmie -na
szczęście na zwolnieniu lekarskim.
I jeśli miałabym wrócić do tej samej firmy, z takim samym wynagrodzeniem ,a
przede wszystkim do tych samych zajęć - oszalałabym.
Postanowiliśmy z mężem, że zrobię sobie co najmniej 2 lata urlopu i moze w tym
czasie znajdziemy rozwiazanie.
Jeśli wrócę do pracy to na 1/2 etatu. I jakoś tak ,praca harytatywna mnie nie
bawi.
Kiedy przyglądam się rozwiązaniom w krajach bardziej rozwiniętych niż Polska-
kipię z zazdrosci i wsciekam się, że w naszym kraju nie ma "mądrych głów".
Przecież decyzja o powrocie do pracy mamy wielodzietnej zazwyczaj podyktowana
jest brakiem finansów lub , tak jak w naszym przypadku- grożącym zwolnieniem.
Dla mnie osobiscie absurdalnym byłoby świadomie powoływać następne dzieciaki na
świat i pozostawiać opiekę nad nimi obcym osobom (myślę o dzieciach w wieku
przedprzedszkolnym).

[zuzanna56]

Zgadzam się. Nie wyobrażam sobie pracy po 8 godzin dziennie plus dojazdy gdy
dzieci nie mają co najmniej dwóch a najlepiej 3-4 lat. Ale na pół etatu, czemu
nie.

[jofin]

A ja juz po 7 latach siedzenia w domu, choc nie dzieci o tym zadecydowaly, lecz
zupelnie inne czynniki, mam juz serdecznie dosc. Typem kobiety, ktorej
wystarcza rodzina i zajmowanie sie dziecmi, nie jestem. Interesuje mnie wiele
roznorodnych spraw na swiecie i w pracy zawodowej, ktora wykonywalam jeszcze po
urodzeniu sie drugiego dziecka, czulam sie bardzo dobrze i niezle sie tam
realizowalam. Teraz najmlodsza od wrzesnia idzie do przedszkola, choc na
niewiele godzin, ale jednak i zastanawiam sie, co dalej.... Naprawde ciagnie
mnie do pracy. tylko nie mam pojecia jak mam zorganizowac opieke nad dziecmi,
bo nikt nam w tej opiece nie pomaga. Nawet na meza niewiele moge liczyc, bo
jego praca wymaga czestych wyjazdow. I przyznam sie, ze nie moge sobie z tym
wszystkim poradzic. A wiem ze gdybym juz cos dla siebie znalazla, to bardzo ale
to bardzo zmieniloby moje ogolne samopoczucie i nastawienie do swiata. Choc
moze i stresu byloby wieciej. Ale nie chce calego zycia przesiedziec w domu,
szczegolnie gdy i wyksztalcenie i fach mam w reku.

[ansil]

mac62 napisała:

> Kiedy przyglądam się rozwiązaniom w krajach bardziej rozwiniętych niż Polska-
> kipię z zazdrosci i wsciekam się, że w naszym kraju nie ma "mądrych głów".


a powiedz mi, ktore to sa te bardziej rozwiniete i jakie maja rozwiazania? bo
ja w pl nie mieszkam, ale w kraju gdzie jestem malo ktore dziecko nie idzie do
zlobka w wieku ponad 6 m-cy.. a matka do roboty..

[mac62]

ansil napisała:


> ja w pl nie mieszkam, ale w kraju gdzie jestem malo ktore dziecko nie idzie
do
> zlobka w wieku ponad 6 m-cy.. a matka do roboty..

byłoby mi łatwiej odpowiedzieć na Twoje pytanie , gdybym wiedziała w jakim
kraju mieszkasz,
w Polsce też jest wiele matek , które po macieżyńskim wracają "do roboty",bo
tak chcą lub muszą (bo po odliczeniu kosztów opieki placówkowej) - pozostaje im
jeszcze kawałek pensji;

[karolina_w_gazecie]

Ja pracuję. Pełnoetatowo.
Co myślę o pracy mamy wielodzietnej? (jeśli mogę się za taką uznać) - bardzo ją
lubię. Wracam do niej po każdym porodzie, po jakiejś półrocznej przerwie.
Myślę, że nie potrafiłabym nie pracować. Oczywiście aspekt finansowy jest nie
bez znaczenia, ale po prostu dla mnie taki model jest naturalny. Pracujemy z
mężem oboje i wspólnie opiekujemy się naszymi chłopakami. W równym stopniu
dzielimy się zarówno aktywnością "domową", jak i "pracową".
Jest nam z tym dobrze. Czuję się szczęśliwa i wierzę, że dzięki temu, nawet
pracując jesteśmy w stanie stworzyć dzieciakom fajny dom. Zresztą - oni go
współtworzą ))

[torma]

Wydaje mi się, że wszystko zależy od rodzaju pracy. Jeśli komuś udaje się
pogodzić pracę zawodową z obowiązkami w domu (ma możliwość dzielenia się z
mężem czy też pomaga ktoś z bliskich) i chce podjąć pracę, niech pracuje też
zawodowo. Natomiast, jeśli praca zabiera całe dnie i uniemożliwia normalne
funkcjonowanie rodziny, trzeba się zastanowić czy rzeczywiście jest taka
konieczność. Czasem lepiej poszukać zajęcia w niepełnym wymiarze czasu pracy
lub zaangażować się w życie społeczne.

Wg mnie ważnym jest, by nasza praca nie ograniczała się do pracy zawodowej,
byśmy pracowali również z dziećmi, które w ten sposób pracę poznają,
doświadczają jej i uczą się współpracy.

[mamajudo]

Dobrze sie czuję w domu i dzięki mężowi (oraz jego rodzicom)
na razie nie muszę pracować. Zresztą, żebym miała jakikolwiek zysk,
to musiałabym sporo zarabiać... Dwójka dzieci do przedszkola
lub zatrudnienie niani zabierałoby mi większość (albo i całą)
pensji...
Teraz problem pracy odpada znów na jakiś czas, bo w grudniu Maleństwo.
Nie potrafiłabym oddać dziecka komuś obcemu i zabrać się za szukanie
pracy.

Poza tym mam problem. Bo nawet gdybym chciała rozpocząć pracę,
to... nie wiem, co chciałbym robić. Na pewno nie wrócę do zawodów
wyuczonych, z różnych względów.
Marzy mi się bycie... księgową np. Uwielbiam liczyć, wypełniać druki,
pracować z komputerem. Ale musiałbym zrobić kurs, a to też odpada
w tej chwili. Może kiedyś

Generalnie uważam tak:
jeśli mama wielodzietna chce pracować - proszę bardzo!
jeśli daje sobie ze wszystkim radę - chwała jej za to!!!
jeśli ma własną firmę (lub nawet "firemkę") albo pracuje
w domu - to powiem jej: "zazdroszczę" !

Mam nadzieję, że za jakiś czas sama rozkręcę jakąś domową działalność
i będę sobie sterem, żeglarzem, okrętem oraz... księgową

[natkare]

Mam troje dzieci w wieku 7, 3 i 17 mc.
Jestem na wychowawczym a co do powrotu do pracy to chciała bym ale mi sie po
prostu to nie opłaca.

[kalafior_tez_kwiat]

ja też byłam zawsze bardzo aktywna zawodowo. pracowałam całymi dniami jeżdżąc
do pracy w sumie 80 km... Kiedy mieliśmy jedno dziecko jeszcze warto było, ale
kiedy w firmie powiedziałam, że spodziewam się kolejnego dziecka to zablokowali
mi podwyżkę, w mig zapomniałam o awansie więc po urodzeniu synka... poszłam na
urlop wychowawczy. Dojazdy, żłobek dla dwojga lub opiekunka dla dzieci
skonsumowałyby mi większość pensji... To tego totalny rozpad życia rodzinnego
(z mężem pracowaliśmy całymi dniami) to za wysoka cena, którą musiałabym
płacić. Dorabiam sobie w kierunku zgodnym z wykształceniem. Jakiś czas
prowadziłam działalność, ale teraz nie mam na to czasu - za pracą trzeba trochę
pobiegać w moim fachu... Może jak dzieci bedą większe (czyli najprędzej za
jakieś 3 lata, bo przecie w marcu będzie nas trójka) pomyślę o kontunuowaniu
swojej działalności, bo do mojej firmy nie wrócę za chiny ludowe!!!!!
Poza tym zawsze w każdej chwili mogę jechać do mojej siostry mieszkającej na
stałe w Niemczech. Ona tak kocha nasze dzieci, że chętnie nas tam będzie
gościła z całym przychówkiem ))))

[barbie-torun]

nie chcę już siedzieć na wychowawczym
chcę być doceniana, pochwalona w pracy,
byc komuś potrzebna, wykonywać zawodowe obowiązki
może na jakiś kurs się zapiszę, jeśli starczy kasy
po opłaceniu opiekunki
wreszcie odetchnę innym powietrzem
bo najlepsze lata życia spędziłam na gotowaniu, praniu i przewijaniu
3/4 życia małżeńskiego to wychowawczy
tylko dom i dzieci
tak 2-3 lata było mi z tym dobrze
ale nie na stałe

podziwiam wybór kobiet, że na stałe zostają gospodyniami domowymi
i jest im z tym dobrze

[piastka]

Pracuję od zawsze (już się boję nawet liczyć od kiedy).

Nieraz miałam wielką ochotę pobyć z kolejnym dzieckiem jak najdłużej, ale
przyznam, że tzw. siedzenie w domu potrafiło być frustrujące i prawie z
przyjemnością wracałam do pracy, chociaż rozłąka z maleństwem też bolała.

To tzw. siedzenie w domu to było przede wszystkim ogarnianie wszystkiego po
wszystkich, gotowanie, pranie itp., i jednocześnie wrażenie, że tak mało się
dzieje. Jedyną osłodą była możliwość przebywania non stop z maleństwem, ale i
to nie zawsze było szczytem szczęścia, ponieważ bardzo źle psychicznie znosiłam
np płacze kolkowe najmłodszej.

Najsympatyczniejsze rozwiązanie widziałabym w pracy na 1/2 etatu - lub wolny
zawód umożliwiający pracę w domu. Praca biurowa - nawet dobrze płatna w
wymiarze 8-9 godzin - to nie mój ideał, choć moja rzeczywistość.

[mamaanieli]

a ja mam właśnie wolny zawód - dużo robie w domu, choć raz na trzy tygodnie
właściwie codziennie jestem poza domem na (z dojazdami) osiem godzin. Nie czuję
się wyrodną matką, realizuję siebie nie tylko przez dzieci (nie potrafiłam
się w domu do końca zrealizować, byłam wiecznie nieszczęśliwa i sfrustrowana),
osiągam mniejsze lub większe sukcesy i nie wyobrażam sobie już siedzenia z
dziećmi. MAtką nie jest się wtedy gdy sie nad dzieckiem siedzi 24 godziny na
dobę i przez to ma sie schizy Bo ja miałam.
A w ogóle to pytanie nie powinno brzmięć "czy wielomama powinna pracować
zawodowo" tylko czy "mama" powinna pracować zawodowo. Według mnie tak - o ile
umie pogodzić pracę z domem, o ile chce i jest z tego więcej pożytku niż
szkody. No i oczywiście jak ma normalnego chłopa, który jej aspiracje rozumie

BArba: wracaj do roboty, albo szukaj roboty jak masz taką porzebę. I nic się
nie bój! Jak się chce, wszystko da się ułożyć. Co oczywiście nie oznacza, że
będzie łatwo

[mamamonika]

Mi aktywność poza domem jest potrzebna jak powietrze. Zajmując się jedynie
domem bym się udusiła. A po co komu uduszona, sfrustrowana baba?
Liczba dzieci nie ma najmniejszego wpływu na moja postawę w tej materii

[agnieszkas72]

Jesli chce i może-liczba dzieci nie ma znaczenia.W naszym przypadku choroba
dziecka,którego nie ma z kim zostawić spowodowałaby sytuację bez
wyjścia.Wychowując dzieci jestesmy zdani tylko na siebie a to oznacza,że jedno z
nas(a lepiej,żeby to była nauczycielka,nie informatyk DD-z powodów oczywistych)
musi zajmować się sprawami domowymi przede wszystkim.
Moja świetna ginekolog jest także mamą czwórki,pracującą pełną parą ale
wspierają ją i jej męża dwa pełne zestawy wspaniałych dziadków.

[eliza34]

ja też postanowiłam dorzucić swoje zdanie, bo temat mi bardzo bliski.Zawsze
chciałam robić karierę i praca była dla mnie ważna...Po pierwszym dziecku
wróciłam do pracy na cały etat 0,5 roku od urodzenia, 2-gie jak urodziłam to
czułam się bardzo pokrzywdzona wiedząc,ze już mnie do firmy nie przyjmą z
powrotem...musiałam szukać pracy też z powodów finansowych-budowaliśmy dom mój
mąż mało zarabia, ja mogłam zarobić znacznie więcej.Ciężko było znależć pracę w
2004,ale po poszukiwaniach znalazłam i kiedy rozkręciłam się , mały zaadoptował
się dobrze w żłobku ...grom z jasnego nieba - byłam w 3-ciej ciązy... Nie
mogłam zaakceptować tej ciąży przez prawie 7 miesięcy -pracowałam aż za
ciężko...ale kiedy urodziłam córkę przywykłam do tego ,ze mam 3-kę dzieci.Ale
nastąpił paradoks....odechciało mi się wracania do pracy. Coś jakby się we mnie
wypaliło, poza tym zauważyłam,ze zajmowanie się 3-ką dzieci : prawie
nastolatkiem i 2-ką maluchów pochłania prawie całe moje siły. Wróciłam do pracy
na cały etat (9 godzin poza domem)i szczerze mówiąc prawie płakałam- czuję się
zmęczona, zniechęcona, wieczorem padam już na pysk, nie ma we mnie radości
życia.Rozgoryczenie powiększa jeszcze fakt,ze jestem właściwie głównym
żywicielem rodziny,a jeszcze ciągle zamiast docenienia to słyszę pretensje od
mego męża,ze forsa jest dla mnie najważniejsza.Okropne....Teraz rozumiem
dlaczego większość mam 3-ki i więcej dzieci nie pracuje ...

Agnieszko

[malila]

czy możesz zerknąć do skrzynki?

[agnieszkas72]

Odpisałam.

[aniaka71]

Hej Jestem mamą czwórki dzieciaków (16, 15, 11 i 6 lat). Nigdy wcześniej nie
pracowałam zawodowo i przez te wszystkie lata żyłam w przekonaniu że tak już
będzie zawsze. Ale gdy dzieciaki podrosły zaczęłam myśleć o zmianie, ze
względów czysto towarzyskich i z zazdrością słuchałam koleżanek
opowiadających o pracy. I stało się: od roku pracuję, jest ciężko pogodzić to
wszystko tym bardziej ze czasem wracam z pracy o 22, ale z pomoca rodziny jakos
leci. Żałuje tylko czasu którego już nie moge poswiecic w takiej ilosci jak
dawniej na kontakty z dzieciakami.
Opierając się na swoim doświadczeniu uważam że najlepiej by było gdyby mamy
same mogły podjać decyzję kiedy i czy idą do pracy. Ania

[mac62]

Też chciałabym móc wrócić do pracy dopiero wtedy, kiedy moje najmłodsze dziecię
osiągnie wiek szkolny, ale znając realia i ze względu na finanse będę musiała
pracować zaraz po 2 latach od narodzin Aleksandra. Ale nawet ten czas (choć tak
krótki),poświęcony dzieciakom mnie cieszy.

[natkare]

Bardzo bym już chciała wrócić do pracy, jednak Nam się to po prostu nie opłaca.
Tak więc pozostaje mi jeszcze z rok wychowawczego , bo najmłodszy synuś ma 18 mc, do żłobka za daleko a do przedszkola jeszcze za mały.
A pozatym opłaty za przedszkole są dość wysokie.
Mama Maćka 1999, Dominiki 2003 i Mikołajka 2005.

[ola9664]

Uważam, ze nie powinna pracować. Z mojego doswiadczenia wiem, że bardzo trudno
pogodzić pracę, dzici i dom. Mam 4 dzieci 17,13 i bliznięta 3 lata . Pracuję
zawodowo, mąż także, zajmuję się domem 280m2i jeszcze rok temu studiowałam.
Teraz na szczęście już skończyłam. Nie mam nikogo do pomocy , rodzice nie żyją,
teściowa daleko. Wieczorem padam. Pracuję tylko ze względów finansowych. Gdybym
nie musiała napewno bym nie pracowała.

[agnieszka35]

Witam.To czy mama wielodzietna powinna pracować powinno zależać tylko od niej.I
przedewszystkim powinna mieć wybór.To znaczy marzy mi się taka sytuacja że to
nie względy finansowe decydują o tym czy mama wielodzietna pracuje czy nie tylko
jej chęć.Poza tym powinna mieć możliwość pracy na np.pół etatu.Wiem po sobie że
można pogodzić pracę na cały etat albo naukę(studia dzienne)z prowadzeniem
wielodzietnego domu ale wiem też że zawsze jest coś kosztem czegoś.A najczęściej
kosztem snu i wypoczynku mamy.Pozdrawiam-Agnieszka.

[natkare]

Gdy urodziłam Maćka do pracy wróciłam gdy miał 17 mc, po 4latach i 5 mc urodziłam Dominiczkę po kolejnych 18 mc Mikołajka.
Tak więc staliśmy się malutką rodziną wielodzietną
Dojrzewam do powrotu do pracy, po przemyśleniu za i przeciw w tym roku powrót po prostu nam się nie opłaca.
Tak więc jeszcze rok siedzenia w domku.
Od września-grudnia 2007 planuję powrót do pracy, jest to praca po 12 godzin, zmianowa z nockami itp.
Bardzo lubię swoją pracę i myślę że nie chcę jej poświęcać.
Po prostu nie nadaję się na kobietę siedzącą w domu.Tak więc w [przyszłym roku najstarszy synuś do 2 klasy, dwoje młodszych do przedszkola.
Mam nadzieję że uda nam się pogodzenie wszystkiego.Dodam że na powrót do zawodu mam tylko 5 lat, za rokminie ponad 4 lata odkąd siedzę już w domu.

[marzekal]

Ja pracuję a odpoczynek od pracy miałam tylko w czasie ciąż. Zaraz po zajściu
szłam na zwolnienie. Po macierzyńskim przeciąganym jak najdłużej się da (tzw.
nielegalne zwolnienia) wracałam do pracy a Dzieci do Babci. Nie dlatego, że
musiałam, czy chciałam. Poprostu uważałam to za coś naturalnego, że pracuję. Po
coś przecież studiowałam Ponadto uwielbiam swoją prace )) Po powrocie
bawiłam się na maxa z Dziećmi. Gorzej z praniem, sprzątaniem itd...
Ale dobrze mi mówić - Dzieciaki zamiast do żłobka, czy przedszkola były
przypisywane kochającej Babci (nie było łatwo, jeździłam do pracy 25km, ale tam
też właśnie mieszkała Babcia)
Teraz dwoje starszych do szkoły, najmłodsze do Babci jak zwykle (Babcia
przeprowadziła się bliżej wnuków) a po powrocie wszyscy na świetlicę
środowiskową (dwa w jednym - praca i spędzanie czasu ze swoimi Skarbami).
Ponadto dorabianie wykonywaniem małego chałupnictwa (znowu coś co bardzo lubię
robić, ale to już jak Dzieciaki śpią). Czasami szkolenie, w niedzielę rodzinne
wyjazdy, czasami nie wiem jak się nazywam ))
Wczoraj nocowało u mnie 12 dzieciaków. Dzisiaj ledwo posprzątane ale cała
rodzinka szczęśliwa, bo jutro znowu wyjazd do Prababci
Ale z jednego zrezygnowałam... Dostałam propozycję kandydowania do Rady
Miejskiej i tu powiedziałam stop! Owszem korciło, bo dodatkowe pieniądze, a
jaki prestiż )) Ja matka wielodzietna i może zostanę Radną Ale cholera,
Dzieciaków na sesję jednak nie wezmę ))
A przy okazji dowiedziałam się później, że to mąż mi nie pozwolił, bo się nie
wyrabiam, tak dużo mam obowiązków ))
Ale mnie tu dawno nie było ... Buziaczki

[daggga]

Witajcie, mam 31 lat, jestem mamą dwójki na razie (2,5 i 11 mscy). Myślę o
trzecim, ale powstzrymują mnie sądy kultury dzisiejszej że nie dam moim
dzieciom tego co potrzeba, może faktycznie coś im zabraknie? POczekamy więc
trochę, pryznjamniej niech mąż zakończy edukację.
Teraz do rzeczy:
1. Są jakieś książki na zachodzie o tym, że można żyć oszczędniej i domowym
sumptem rózńe rzeczy robić z dizecmi, uruchomić prawdziwy dom, wytwarzać wiele
rzeczy i wtedy powinna starczyć 1 pensja. Ktoś czytał????
2. Kobieta w domu może być jednocześnie: kucharką (mniam), fryzjerką, a przede
wszystkim nauczycielką- każdego rodzaju, od matematyki po wuef(każda o tym
marzyła...), piosenkarką (nareszcie ktoś mnei słucha!!, nie musze do Idola!!),
artystą-plastykiem.... Szcególnie, kiedy dziecko nie musi "się tylko uczyć" ale
uczymy je życia. Naturalne więc, że starsze pomaga.
3. Dlaczego muszą nas chwalić inni (faceci)? Bycie dobrą mamą i pomysłową
gospodynią powinno być cool. Kobiety powinny się wzajemnie motywować, tworzyć
społęczeńswto kobiet! (to jest prawdziwa Partia KObiet)
itd
Co myślicie?
Daga

[mamamonika]

Mi nie pasuje

[zuzanna56]

Mi też nie bardzo. Wolę pracować, choćby na pół etatu. Ale ja nie jestem mamą
wielodzietną.

[agnieszkas72]

Gdybym musiała pracować,tak jak pracowałam przed urodzeniem dzieci i mój mąz
pracowałby,tak jak pracuje teraz(a pracowałby,niezależnie od moich
dochodów)),nie miałabym żadnego wpływu na wychowanie moich dzieci.W takiej
sytuacji nie zdecydowałabym się na pewno na powiększanie rodziny.Nie jestem
bardzo domowa z natury i jestem pewna,ze gdyby mi ktos przedstawił w czasach,gdy
byłam licealistką lub studentką moje obecne życie,nie uwierzyłabym.Ale wtedy nie
zastanawiałam się nad tym,w jaki sposób funkcjonuje rodzina.Nie wiem
dziewczyny,co macie na myśli podkreslając:"mi to nie pasuje"..(bycie w
domu).Podobne zdanie,które usłyszałam od koleżanki w realu sprawiło mi kiedyś
wielką przykrość.Podtekst,o który was nie podejrzewam, był wtedy dla mnie
jasny:"ja bym tak nie mogła,bo jestem taka aktywna,ambitna,twórcza,a ty
widocznie nie,skoro możesz siedziec w domu....".Prawdę mówiąc,nie widzę na tym
forum kobiet,które mogłabym sklasyfikowac jako kury domowe.Kura domowa kojarzy
mi się z osobą,która obsesyjnie myje okna sadzając dziecko przed
telewizorem,albo sama ogląda seriale, wrzeszcząc od czasu do czasu na dzieci
bawiące się na podwórku.Umówmy się,że pracują te z nas,które mogą sobie na to
pozwolić.Bo nie wyobrażam sobie rozwożenia gromadki po złobkach i przedszkolach
i zbierania jej mocno późnym popołudniem,tylko po to,żeby się
"zrealizować"-dyżury popołudniowe w mojej pracy kończyły się ok.17,nie
zdązyłabym dotrzec do przedszkola przed jego zamknięciem.Albo zostawiania dzieci
na cały dzień z obcą nianią.Nigdy nie zdecydowałabym się dobrowolnie życ w ten
sposób,nie musząc zarabiac na chleb i dach nad głową.

[mamaanieli]

Bo w ogóle pytanie zostało postawione błędnie. Czy "powinna" pracować. Można po
prostu zapytać czy "kobieta powinna", czy "matka powinna". I odpowiedź w każdym
przypadku będzie taka sama: nie ma odpowiedzi generalnej. Wszystko zależy od
konkretnej rodziny i konkretnej pracy. Ja kocham moją pracę i gdy pomyślę, że
mogłabym np. ją stracić, to mam dreszcze. i zgadzam się: pracuję bo mogę sobie
na to pozwolić. Bo moja praca - choć etatowa - nie wymaga siedzenia w biurze od
rana do nocy. Bo mam cudowną nianię, której ufam, i która wychowuje dzieci
mądrze i tak jak to razem ustalimy. Bo pracuję sporo w domu, itd. I Pozdrawiam
wszystkie serdecznie. a.

[zuzanna56]

Agnieszka, nie gniewaj się, please.....

Miałam na myśli że nie do końca pasuje mi to co napisała dagga. Ja mam taką
naturę że wolałabym jednak pracować ale nie mam nic przeciwko mamom które nie
pracują.

Gdy dzieci były małe, pracowałam 10 godzin w tygodniu a potem już stopniowo
więcej. Taką mam pracę że było to możliwe. Moje dzieci były w przedszkolu 5
godzin dziennie bo czasem odbierali je dziadkowie.

Pozdrowienia.

[mamamonika]

Ze mną jest tak samo . Pracuję bo lubię i sobie to odpowiednio
zorganizowałam, a zadałam sobie taki trud bo lubię
Pisząc, że mi nie pasuje taki czy inny model nie chcę nikogo urazić, po prostu
stwierdzam fakt.
Ale bardzo by mnie zdenerwowało, gdyby ktoś napisał, że mama wielodzietna "nie
powinna" tego czy tamtego. Nie lubię, gdy ktoś mnie szufladkuje czy ustawia mi
życie.
Faktycznie - pytanie tytułowe nie jest zbyt szczęśliwie zadane, ale porusza
ciekawą kwestię...

[neomama]

"ja bym tak nie mogła,bo jestem taka aktywna,ambitna,twórcza,a ty
widocznie nie,skoro możesz siedziec w domu...." Ja niestety również w ten sposób
to odebrałam. Nie czuję się gorsza jako kobieta tylko dlatego, że siedzę teraz w
domu. Może kiedyś jeszcze pójdę do pracy. Ale nie potępiam matek, które pomimo
posiadania gromadki dzieci, pracują zawodowo, pod warunkiem, że praca nie staje
się w życiu priorytetem. Pozdrawiam Ania

[mamamonika]

A dlaczego? Czy w życiu nie można mieć kilku priorytetów???
Fantastycznie, że mnie nie potępiasz, lepiej mi

[neomama]

Nie rozumiem skąd ta ironia. Po prostu szanuję odmienne zdanie i poglądy innych
ludzi. I owszem można mieć kilka priorytetów, a w tym przypadku miałam na myśli
sytuacje, kiedy realizowanie się w pracy, odbywa się kosztem dzieci, kiedy się
je zaniedbuje.

[mamamonika]

Niestety zawsze coś jest kosztem czegoś ((
Ja nieustannie szukam złotego środka, myślę, że jestem na dobrej drodze nie
chwaląc się.
Nie lubię jedynie słusznych recept i może jestem lekko uczulona.

[neomama]

No widzisz. Właśnie o to chodzi, że ja nie uważam, iż moja recepta jest jedyna
słuszna. I powiem ci więcej, że podziwiam cię. Umiesz pogodzić pracę z opieką
nad dziećmi. Ja również chciałabym pójść do pracy, kiedy podrośnie najmłodsza
pociecha. I nie tylko z powodów finansowych, ale z kobiecej próżności.

[mamamonika]

[daggga]

Dzięki dziewczyny, że się odniosłyście do moich propozycji. Tyle że Wam sie to
nie widzi... Interesuje mnie, dlaczego? Co takiego jest w pracy zawodowej,
czego nie ma w pracy domowej, szczególnie dziś, kiedy kobiety mogą sie dowolnie
łączyć, pomagać sobie, tworzyć "społeczeństwo kobiet" i z pasją organizować
sobie pracę w domu?
Moje sugestie:
1. Do pracy można się ładnie ubrać. Te wszystkie garsonki i kostiumy. W domu to
nie zdaje egzaminu, niepraktyczne, podobnie jak makijaż
2. To co któraś pisała: w domu szef nie pochwali. Nikt nie motywuje, raczej
demotywacja zewsząd, bo nie ceni sie tej pracy. Kiedyś się kobiety chwaliły,
jakie dżemy zrobiły itp., teraz w "wysokich kręgach" to niemodne raczej.
Macie inne?
Dodam, że mnie ciężko jest w domu wytrzymac, dlatego próbuję dorobić do tego
ideologię, i wierzę, że się uda
Daga

[mamaanieli]

no to powodzenia. ja też próbowałam dorabiać ideologię gdy nie pracowałam...
nie nadaję się do siedzenia w domu i kropka. i gorzej było jak starałam się to
polubić. po prostu schizofrenii można dostać. a ku pocieszeniu: życie zaskakuje
i naprawdę możliwe jest otrzymanie takiej pracy, która daje satysfakcję, a nie
rozwala rodziny. czego chcącym pracować wielomamom serdecznie życzę

[zuzanna56]

Przy dwójce całkiem już dużych dzieci praca nie jest takim problemem jak przy
piątce całkiem małych.
Pracuję bo
mam fajną pracę
mam wybór czy chcę pracować na pół etatu (tak kiedyś pracowałam) czy na ponad
półtora (jak teraz)
wciąż mam kontakt z językiem na wysokim poziomie (moi uczniowie z gimnazjum już
zdali FCE)
nie wiem co mogłabym robić w domu
zarabiam
mam kontakt z wieloma fajnymi osobami

[ludkowa]

Powiem tak: jej wybór ( mamy ma się rozumieć ). Chociaż czasami konieczność nas
do czegoś zmusza. Nie pracuję już pięć lat ( na etacie ), jest to mój wybór,
spowodowany koniecznością, miałam kłopoty z donoszeniem trzeciego dziecka,
kończyłam studia. Urodzenie czwartego dziecka utrwaliło ten układ. Powiem
szczerze, gdybym obowiązkami domowymi chciała wypełnić swoje życie, nie byłabym
zadowolona, chociaż jest co robić.. Jednak w chwili obecnej pracy na etacie,
poza domem, nie potrzebuję, nawet jej sobie nie wyobrażam, to co robię w domu mi
wystarcza ( jestam plastykiem ). Zeby nie "zwariować", raz w tygodniu razem z
mężem chodzę do kina i jedno popołudnie, ew. sobotnie przedpołudnie wychodzę
sama, ot tak pobiegać po sklepach, zrobić zakupy, odpocząc od domu. Dodatkowo
wystawy, koncerty razem z małżem, czasem dziećmi. i jest dobrze, pozdrawiam.

[mamamonika]

Jeszcze nie przyszedł taki moment, żeby robienie dżemów wypełniało mi dzień.
Może gdzieś kole 80-tki albo jeszcze później...
Praca to nie tylko zarobek, to robienie tego co lubię. Rodzina to dla mnie
tylko jedno skrzydło, nie chcę się do tego ograniczyć. Ideologii do nieczego
nie dorabiam, bo to bez sensu - od razu widać, że to co robisz jest wbrew Tobie.
Poza tym jakos się buntuje przed zawężaniem mnie do "społeczeństwa kobiet" czy
czegos takiego. Ja jestem człowiek, nie tylko kobieta

[elgosia]

Pozwalam sobie zabrać głos, bo choć mam dwoje dzieci, temat dla mnie bardzo
świeży. Decyzje o powrocie do pracy zawodowej podjęłam w maju, bo okazało się,
że bez moich dochodów nie mamy zdolności kredytowej, a w końcu mieszkać gdziś
chcemy na swoim, a nie do końca życie wynajmowac za grube pieniądze. Wtedy
ucieszyłam sie i latałam do pracy jak na skrzydłach przez wrzesień i październik
(szkoła, 21 godz/tyg). Ostatnio zaczęłam się łamać, bo widzę że nie da się mieć
dwóch priorytetów - zawsze coś ucierpi.Jak wracam po pracy, dzieci mnie
potrzebują (chodzą do przedszkola i do żłobka), więc poswięcam im czas, a potem
siedzę po nocach nad lekcjami i klasówkami - ledwo żyję, a i tak widzę, że nie
przygotowuje lekcji tak, jakbym chciała - zawsze zabraknie mi czasu, żeby dopiąć
wszystko na ostatni guzik. Poza tym dzieci zaczęły chorować, ja z braku babci
brać zwolnienia - odbyłam w związku z tym niezbyt miłe rozmowy z dyrekcją. W
jednej szkole nawet usłyszałam, że muszę wybrac między praca a dziećmi. Z
drugiej strony praca pozwala mi oderwać sie od domowych obowiazków, spotkać ze
znajomymi, pogadać nie o dzieciach - to też ważne.
Reasumując praca czasem jest konieczna, żeby nie zwariować,żeby dorobić, ale
trzeba dobrze rozważyc, w jakim wymiarze prace podjąć, żeby nie zaniedbac
rodziny (priorytet) i dobrze wypełnić obowiązki w pracy. W moim przypadku - tak
mysle - wziełam za duzo pracy, muszę ją zredukować, ale jeszcze nie w tym roku,
bo musimy wząć kredyt. Lepszej pracy musi szukać mąż, bo ja - chcąc byc matką i
to jeszcze kilkorga dzieci- podporą finansową rodziny nie bedę. Przynajmniej
póki dzieci małe, a potem - czas pokaże.

[zuzanna56]

I tu Elgosiu widzę plus pracy w szkole. Jeśli dzieci są bardzo małe, można mieć
np. 15 lekcji w tygodniu. Mniej pracy, mniej klasówek, mniej przygotowań do
lekcji. Pensja też niższa ale jest. Kiedyś tam, kiedy urodzisz jeszcze jedno
czy dwoje, bo wiem że kiedyś chciałabyś, i dzieci dorosną, będziesz mogła wziąć
więcej godzin. Życzę ci powodzenia i żeby dzieci jak najmniej chorowały.

[mamusiewa]

jestem lekarzem, pracuję na oddziale dziennym, a więc jak na lekarza bardzo
mało, bo tylko 8 godzin dziennie, bez dyżurów, sobót, niedziel i wigilii,
obecnie spodziewam się czwartego dziecka, mam 31 lat, robię specjalizację,
pomaga nam niania do najmłodszej córki, reszta w szkole i przedszkolu. Męża
ciągle nie ma w domu(ktoś musi na nas zarobic). Nieźle sobie radzę

[magda1206]

ja nie powinnam, ale pracuję. 7-11 ogdzin dziennie, mam trójkę dzieciaczków 10-
6-1 lat i czasem prawie ich nie widzę. poza tym jestem wykończona . mąż też
pracuje, nie mamy żadnej rodziny w okolicy więc szansa na 5 minut relaksu jest
nikła.
mamusiewa, jak ty to robisz??? podziwiam

[kaka73]

Ja pracuję, bo chciałam. Czuję sie w domu z dziećmi nieszczęśliwa -
zdecydowanie lepiej na mnie działa praca. Nie jest mi łatwo, ponieważ mąż
pracuje w Warszawie, a my mieszkamy na Śląsku - przyjeżdża co tydzień na 5 dni
do domu, wiec przez połowę miesiąca muszę dać sobie sama radę. Dzieci -
najstarszy do szkoły, córeczka do przedszkola, a roczniak do opiekunki. pracuję
na szczęście 8 godzin (teraz jeszcze 7), więc o godz 15 już jestem w domu.
Od roku mieszkamy w swoim domu, więc obowiązków mam dużo, ale jestem
szczęśliwsza pracując.
Może jestem złą matką - mając wybór i wybierając pracę?
Mam dosyć dobre stanowisko, realizuję się w pracy - a wydaje mi się, że dzieci
wiele nie tracą, ale to mtylko moje zdanie.

[zuzanna56]

kaka
nie wydaje mi się żeby twoje dzieci coś traciły. Jesteś o 15.00 już z nimi.
Poza tym piszesz że jesteś szczęśliwsza pracując.

[mamusiewa]

Odpowiedź dla Magdy 1206: To,że sobie radzę, to współudział kilku osób: moja
niania do najmłodszej, 2-letniej córki, to osoba ze złota: oprócz opieki nad
dzieckiem , bez dodatkowych opłat: sprząta( nawet łazienki), czasem gotuje,
robi listę zakupów, jak dzieci są chore, to nawet opiekuje się trójką, karmi
psy, i wszysto prasuje. Do domu przychodzę( po drodze zbierając starszaki ze
szkoły i przedszkila), a tu porządek, obiad ugotowany, Emilka właśnie wstaje z
drzemki, nic, tylko odpoczywac. Po drugie: mój mąż nie jada w domu, więc odpada
problem poważnych obiadów, ja mogę zjeść w pracy, starszaki w szkole i
przedszkolu, a poza tym mój mąż nie jest rozpieszczony, jeśli chodzi o
jedzenie, więc wystarcza mu , łagodnie mówiąc ,byle co. Moja mama jeszcze
pracuje zawodowo, ale ma nienor,mowany czas pracy, więc tak naprawdę jest na
każde życzenie, liczy się to zwłaszca , gdy mam wyjazdy związane ze
specjelizacją( np . tygodniowe kursy w Warszawie). No i ta specjalizacja.
Normalnie trwa 5-6 lat, mi zajmie ok.8, ze względu na urlopy macierzyńskie,
pewne opgraniczenia w wyjazdach itp. Aha, mam do dyspozycji własny samochód, co
ułatwia funkcjonoiwanie, zwłaszcza, że mieszkamy 8 km od. miasdta. Dziecko
posłaliśmy do szko0ły społecznej, bo tylko tam zajęcia są codziennie od 8-mej,
więc łatwiej wszystko zorganizować, i mają w ramach zajęć wszystko to, na co
trzeba przeznaczać dodztkowy czas: basen, dużo angielskiego itp. Ja osobiście
mam sporo czas u na odpoczynek czy dokształcanie, bo : nie jestem
przewrażliwiona na punkcie porządku, mam cudowną nianię, i zdyscyplinowane
dzieci. Gdyby jeszcze mąż wracał o ludzkiej porze do domu( teraz jestem w 8
miesiącu ciąży, to zdarza mu się przychodzic wcześniej, czyli ok. 19. )To by
było na tyle.

[heloiza74]

Sytuacja każdej z nas jest praktycznie inna, więc trudno jednoznacznie ocenić czy matka powinna czy
nie powinna pracować. Czasem musi ze wzgledów finansowych, a czasem po prostu żeby nie
zwariować Zajmowałam się domem i dziećmi przez 3 i pół roku i nie byłam specjalnie szczęśliwa z
tego powodu. Zazdrościłam moim pracującym zawodowo koleżankom i niestety pozwoliłam się
opanować opinii współczesnego świata - "siedzisz w domu = nic nie robisz". Tak więc kiedy córka
miała pół roku wzięłam opiekunkę (starszy syn w przedszkolu) i poszłam do pracy. Ale ja mam sytuację
wprost idealną. Mój mąż prowadzi firmę, więc "zatrudniłam się u niego" na pół etatu. Dodatkowo
siedziba firmy znajduje się w domu moich rodziców, więc mała z opiekunką były na piętrze, a ja na
parterze. Cały czas miałam kontrolę i nawet mogłam karmić piersią!!! Kiedy córka poszła do
przedszkola mogłam pracować dłużej, ale i tak starałam się odbierać dzieci z przedszkola przed 15.
Sytuacja powtórzyła się kiedy urodziłam trzecie dziecko. Pracowałam prawie do końca ciąży, bo
sprawiało mi to przyjemność, na macierzyńskim trochę pracowałam w domu. Teraz spodziewam się
czwartego dziecka. Starsze dzieci są w szkole i przedszkolu, najmłodszy z opiekunką, a ja wciąż
pracuję, choć już tylko po 3-5 godzin dziennie, tym bardziej, że mój mąż pracuje coraz więcej i późno
wraca do domu. Myślę, że po urodzeniu czwartego dziecka nadal będę pracowała, bo nie potrafię
usiedzieć w domu dłużej niż miesiąc

[bemari]

Z dzieciakami siedziałam w domu po dwa lata, potem do pracy.Kryzys dopadł mnie
teraz, gdy najstarszy skończył 18 lat.Czuję się zmęczona, chciałabym się zająć
tylko dziećmi, domem i sobą.Zrobić rano kanapki, wyprawić towarzystwo, gotować
spokojnie obiad i sprzątać, od 16 mieć czas na rozmowy z dziećmi i własne
rozwijanie.A tak wpadam do domu razem z nimi, włączam pralkę, nastawiam zupę,
ogarniam mieszkanie,był poniedziałek, jest piątek...Wszyscy mówią, że jestem
taka zorganizowana!Niby dzieci już duże, a ja coraz bardziej gonię czas.Jak
zwolnić tempo?

[asia-ch]

Ja pracuję. Teraz spodziewam się czwartego maluszka. Dobrze, ze czuje się w
miarę dobrze, bo przy trojce maluchów(do lat sześciu), pracy na pół etatu co
prawda, o leżeniu nie ma mowy. Wolałabym teraz nie pracować, ale niestety nie
da rady.

[kokko4]

Zuzanna- ja od tygodnia znów pracuję na cały etat. Grun to dobra organizacja.
Fakt, że duża częśc wyplaty oddaje niani, ale u mnie akurat to nie az tak duzy
problem
Ja czuje się o wiele lepiej jak dzielę swój czas na pracę , dom i dzieci. W domu
jakoś czułam się niedoceniana, choc jak miałam tylko 3 dzieci to nie chciałam
wracać do pracy i dobrze sie czułam w domu.teraz mi się zmienilo.

wszytko zależy od organizacji, pieniędzy i osobistego punktu widzenia

pozdrawiam
b.

[sampleee]

to w tytule to raz
dwa: mam bardzo male 4 miesieczne dziecko, siedze z nim w domu od poczatku, w
ciazy ostatnie 2 msisiace tez malo wychodizlam
praca w domu: ogolna organizacja, ogarniecie tego wszystkiego jest bardzo
satysfakcjonujace, naprawde rozumiem osoby, ktore uwazaja ze sie w tym
spelniaja, bo jest to spory trud i wysilek, zeby nad tym zapoanowac i bylo
dobrze

niestety inni widza to inaczej, do tego opieka nad malymi dziecmi w zaden
sposob nie rozwija, to raczej jest wegetacja, przechodzenie przez pewnien okres
razem z domem i dziecmi, nie ma z tego realnych korzysci, na przyszosc,
to inwestycja w dzieci, dom, rodzine
kobieta siedzaca w domu, tak czy siak, przy licznej gromadce staje sie taka kura
brak wyjsc, kntaktu z szerszym gronem osob, urozmaicenia, siedzenie w kupkach i
pieluchach staje sie rutyna, obiwazkiem i tak jak na poacztku to 'krecilo' tak
pozniej staje sie zyciem codziennym
odizolowana od swaita, nadajaca na innych falach czuje sie uboga: towarzysko,
duchowo, emocjonalnie
mysle,ze to jeszcze nadrobie, ale nie wypbrazam sobie 3 czy nawet 2 z ktorymi
musialabym-bo nie chce zeby ktos robil to za mnie, siedziec w domu, gotowac
obiadki, wychodzic na spacerki
no i to czekanie do wieczora, kiedy wreszcie bede miala chwile dla siebie,
kiedy odpoczne-moja mala zasypia o 22, spi z przerwami do 7 rano
wole pojsc do kina, kupic sobie cos ekstra, miec duzo wolnego czasu i
bezsensownie go tracic niz jewszcze raz przezywac dziecinstwo..

[mac62]

samplee - a dlaczego "przeżywać (tylko) dzieciństwo" ?
Jako mama wielodzietna przeżywam(idąc Twoim tokiem ...)szaloną młodość moich
córek , "dojrzewam" razem z nimi, rozpoczynam edukację szkolną z pierwszakiem i
przypominam sobie jak bardzo trudne mogą być dni w przedszkolu (z autopsji).

Te doświadczenia absolutnie mnie rozwijają i dają dosyć sporo satysfakcji.

Co do wyjścia do kina- właśnie planujemy popłakać z dziewczynami na "Dlaczego
nie".
Ciuchy uwielbiamy wyszukiwać w second-sklepach i ewentualnie poprzerabiać
trochę na swój styl.
Jest jedna rzecz, której na pewno nie mam i mieć nie będę- dużo wolnego czasu i
bezsensownego jego tracenia - i to chyba dobrze, że takiego czasu nie
posiadam, bo to by mnie wcale nie ubogacało.

[sampleee]

samplee - a dlaczego "przeżywać (tylko) dzieciństwo" ?
> Jako mama wielodzietna przeżywam(idąc Twoim tokiem ...)szaloną młodość moich
> córek , "dojrzewam" razem z nimi, rozpoczynam edukację szkolną z pierwszakiem

ale ja wole zyc swoim zyciem i w moim jest duzo tego, czego jeszcze nie
zdazylam przezyc i co warte jest zobaczenia i doznania, nie chce zyc zyciem
dziecka, wystarczy mi jedno by sobie poprzypominac, nie lubie powtorek po 3 razy

dziecko jest nowym doswiadczeniem, tez bardzo wzbogaca, widze po sobie jak
bardzo dojrzalam, zmienilam sie, ale po co od razu fundowac sobie dawke
zmeczenia, owszem jest i satysfakcja w jakiesjs 1/100 codziennego kieratu
tylko czy warto

mimo wszystko za pare lat-tak podejrzewamy, pewnie zdecydujemy sie na drugie
dziecko
moze dlatego, ze chcemy cos przeciagnac, do czegos wrocic, poczuc sie mlodo, bo
pierwsze bedzie wieksze
to jednak bardzo odlegle plany, na razie jest juz prawie 4 miesieczne dziecko,
fajny wyjazd w wakacje, nasze-2 kursy do zrobienia i pewnie sie cos jeszcze
pojawi
nasze dziecko to element zycia, nie jego tresc, jest najwazniejsze, ale wiele
innych rzeczy tez jest waznych, wsrod nich i my
a nie wierze-co wiekszosc wielodzietnych tu twierdzi, naprawde nie wierze, ze
da sie wszystko pogodzic
zawsze jest to czyims kosztem, najczesciej naszym

[neomama]

sampleee napisał:


> a nie wierze-co wiekszosc wielodzietnych tu twierdzi, naprawde nie wierze, ze
> da sie wszystko pogodzic
> zawsze jest to czyims kosztem, najczesciej naszym

A według mnie małżeństwo i macierzyństwo to słuzba. Ale nie robię tego z mina
cierpiętnicy. Mam czas dla męża, dzieci i siebie. I naprawdę, naprawdę jestem
szczęśliwa w naszej wielodzietności. Pozdrawiam Ania.
P.S. Kasiu fajne to co napisałaś.