czy wasze nastolatki akceptują wielodzietność?

[mama3ania]

Witajcie!

ostatnio rozmawiałam ze swoją mamą o przyszłości naszej, tj. mojej
rodzinki. Mama oczywiście ma przerażające wizje, że za kilka lat
będziemy żyć w jakimś brudnym, małym mieszkanku z dziesięciorgiem
wrzeszczących i głodnych dzieci. Nie będzie nas stać na nic,
jesteśmy nieodpowiedzialni i zdecydowanie zbyt optymistycznie
patrzymy w przyszłość. Tyle moja mama. Tymczasem ja sądzę, że idzie
nam nieźle. Dzieci mają, co trzeba. Czwarte, na które czekamy, też
pewnie głodem przymierać nie będzie.

Ale z drugiej strony martwię się czasami, jak dzieci podejdą do
faktu, że nie mają wszystkiego, co rówieśnicy. Na przykład osobnych
pokoi, żeby daleko nie szukać. Na razie najstarsza ma 5 lat, więc
jest za mała, żeby robić nam wyrzuty. Ale obawiam się, czy za 15 lat
nie bedzie miała pretensji, że ma liczne rodzeństwo zamiast
mozliwości wolnego wyboru miejsca studiów czy marki pierwszego
samochodu.

Mamy nastolatków, jak Wasze dzieci reagują na to, że mają siostry i
braci, a mniejsze kieszonkowe (lub brak takowego)? Czy podejście
do "tych spraw" i hierarchię wartości można przekazać? Bo z moich
rodzinnych obserwacji wynika, że jest wprost przeciwnie. Moja mama
ma troje rodzeństwa i cierpiała bardzo, że babci nie stać było na
zapewnienie wszystkim dzieciom tego, co mieli ich rówieśnicy. Pewnie
w związku z tym miałam tylko jedną siostrę. Ja z kolei jestem z
wyboru wielomamą. Jakoś przekazywanie wartości zawiodło dwukrotnie
na przestrzeni trzech pokoleń. A jak u mnie będzie podobnie?
Napiszcie, proszę, jak jest u Was?

[wierzba_placzaca]

Ja znowu z pozycji osoby pochodzącej z rodziny wielodzietnej, nie matki. Z moich
obserwacji wynika, że małe dzieci łatwo przyjmują jako naturalne - liczbę
rodzeństwa, warunki, w jakich żyje rodzina i inne rzeczy. Natomiast nastolatki
szybko kojarzą, z czym łączy się przychodzące na świat rodzeństwo: mniej kasy w
domu (przynajmniej w przeliczeniu na członka rodziny), większa ciasnota,
konieczność "podporządkowania się", przynajmniej czasowa, nowemu członkowi
rodziny (cisza w czasie snu dziecka, konieczność pomocy rodzicom, inna
organizacja czasu spędzanego wspólnie przez rodziną itd). Ten problem, i to w
dość dużej skali, wystąpił w moim rodzinnym domu. U Was jest trochę inaczej, bo
dzieci są jeszcze małe. Obstawiam jednak scenariusz, że Twoje dzieci nie będą
chciały w przyszłości zakładać rodzin wielodzietnych Podobnie jak Twoja mama.
Wiele jest takich rzeczy, które przeskakują, na zasadzie reakcji, na co drugie
pokolenie. Jak dzieci podejdą do faktu, że miały/mają mniej niż rówieśnicy -
tego teraz nie przewidzisz, ale raczej na pewno skojarzą te fakty.

[andaba]

Moje widac na razie nie kojarzą - zdecydowanie chyba są zadowolone z
sytuacji. Najstarszy twardo planuje mieć co najmniej piątkę
(optymista, gdzie on taka głupią znajdzie), a wszyscy i starsi, i
młodsi pytają z wkurzającą (zwłaszcza mojego męża) regularnością,
kiedy znowu będziemy mieć dzidzię (zostałam opieprzona nie dalej niż
wczoraj, że dałam sukienkę po najmłodszej dla lalki - no bo dzidzia
nie będzie miała - dopiero gdy wytłumaczyłam, że sukienka dla
dziecka i tak się już nie nadaję, bo się wszystkie ozdóbki
poodprurwały, zostawiając brzydkie slady, to mój zapobiegliwy
nastolatek pozwolił wystroić siostrze lalkę.

[chiyo28]

za wiele nie pomogę, sama mam tylko brata, a dzieci 2 (na razie).
Jednak myśle, ze to o czym piszesz da sie pogodzić. Np jeśli jest
jeden duzy pokój można go jakoś fajnie przedzielić, tak żeby każde
mialo swój kącik i prywatność. Gorzej z kieszonkowym... Jednak to,
jak i brak markowych ciuchów da sie dzieciom wytłumaczyć.
Ja na to patrzeę troszke z innej strony, chciałabym, zeby każde z
moich dzieci zdobyło solidne wykształcenie, miało możliwość wyjazdów
i poznawania świata, a to jak wiadomo kosztuje - zajecia dodatkowe,
kursy jezykowe, wycieczki. Moje dzieci to lubią, często wyjeżdzamy
na różne imprezy i wiem, ze przy wiekszej ilości dzieci nie było by
mnie na to stać. Nie chce im tych przyjemności odbierać. Sama byłam
właśnie w takiej atmosferze wychowana ( ciągle jeździliśmy z
rodzicami w góry, tata je uwielbiał) i wiem, ze takie rodzinne
poznawanie świata uczy wiecej niz szkoła. To taka mała szkoła życia,
radzenia sobie poza domem. Przy wiekszej liczbie dzieci trzeba by
byc chyba milionerem, zeby sobie na to pozwolić. Jednak nie każdy ma
takie priorytety jak ja. Też chciałabym miec 8 dzieci, ale stawiam
raczej na jakość życia tych dzieci, wiec wolę miec 4, którym zyje
sie "lepiej i wygodniej", niż 8, którym żyje sie biedniej (co nie
wyklucza, że nie są szczęśliwe). Może komuś sie wyda, że jestem
materialistką. Nie jestem, po prostu chcę dac moim dzieciom, to co
ja miałam.

[luxnordynka]

Ciekawy wątek, chnie poczytam. mam kolezanke, ktora wychowywała sie
w rodzinie z 7 dzieci, teraz sama ma 5 i zawsze cioeplo mowi o
swojej wielodzietnej rodzinie macierzystej, wszystkie dzieci
sliczne, wykształcone, ale jej siostra (najstarsza), już po
rozwodzie i kiedys w rozmowie powiedziala, ze ciezko jej bylo w tej
wielkiej rodzinie i część jej dorosłych problemów bierze sie własnie
z tego... Bardzo mi zależy, żeby nasze dzieci były z nami
szczęśliwe, tak jak poprzedniczka pisze zależy nam przede wszystkim
na wykształeniu i ciekawym życiu codziennym. Co do kieszonkowego-
Marta i Krzys ostatnio spotkały sie z bogatą rodzinka, w ktorej
dzieci dostaja miesiecznie 20 euro i musze przyznać, że nasze dzieci
im zazdrościły. Jednak zupelnie nie wiążę tego z naszą
wielodzietnośćia, my z wyboru nie dajemy dzieciom tyle kasy, choc
Marta juz naciska czasem. Za to staramy sie, zeby mialy jakies
gadzety, zwlaszcza jakieś "mądre" zabawki, rozwijajace sprawność
fizyczną, tudzież magnetofon do sluchania dobrej muzyki. Przy okazji
rozmawiamy, jak dobrze je wykorzystywać. No i dbamy o to, zeby
fajnie spedzać czas, kazdego roku jezdzimy na wakacje i na szczęscie
nie musimy podrzucac dzieci roznym placówkom, nianiom, nawet
babciom, a sami w tym czasie zarabiać pieniądze... cenie sobie fakt,
ze moge byc z dziecmi w domu, to jakby sprawia, ze one (choć uchodzą
za nieśmiałe)utożsamiaja sie z naszym domem, lubią go. Nie
przejmujemy sie w ogóle te niesmiałościa dziecięcą, bo widzimy po
starszakach, że one ostatecznie wspaniale egzystuja w grupie i
potrafia sie bawic z dziecmi w różnym wieku, i z tymi mlodszymi i ze
starszymi. troche zboczylam z wątku, przepraszam, Ewa

[tolka11]

Mam w domu nastolatkę, normalną - z humorami, histeriami i
wszystkim, co ten piekny wiek funduje. No cudnie jest
Ale jednego jest entuzjastką - młodszego rodzeństwa, ma dwoje i nie
ma nic przeciwko większej ilości. A w planach mamy jeszcze dwoje jak
damy rade (damy radę w sensie kłopotów - jestem mamą wczesniaków,
również skrajnego niepełnosprawnego).
Nie jest dla niej problemem ani mniejsza ilość miejsca, ani mniejsza
ilość pieniędzy. Może dlatego, że mamy inne priorytety i kasa nie
jest najwazniejsza.

[wierzba_placzaca]

Masz dopiero troje dzieci, to zaledwie zalążek wielodzietności. Może m.in. stąd
ta różnica w postrzeganiu. Nie twierdzę, że kasa jest najważniejsza, ale jednak
bez kasy trudno chyba o komfort psychiczny, zwłaszcza jeśli dzieci wymagają
specjalnej opieki. Oczywiście, że są ludzie, pochodzący z wielodzietnych rodzin,
którzy sami na takie się decydują. Na przykład moi rodzice. Mam 30 kuzynów
pierwszego stopnia. Pewnie, że jest fajnie, kiedy mam bliskie osoby, na których
mogę liczyć. Wcale tego nie neguję. Jednak nie lubię udawania, że kasa jest mało
istotna i wszystko jest kwestią organizacji. Widzę sens wielodzietności dopiero
wtedy, jeśli ma się co najmniej 1 osobę do pomocy (nianię, kucharkę,
sprzątaczkę). Inaczej to jest szarpanina, a wyjście z dzieckiem do lekarza staje
się problemem. (Zaraz się pewnie dowiem, że znam tylko źle zorganizowane
przykłady z własnego otoczenia). Pozdrawiam

[chiyo28]

tak jeszcze poza tematem mała dygresja: nie kasa nie jest
najważniejsza, ale miłością dzieci nie nakarmi (nie ubierze, nie
wykształci itd). Co do kwestii priorytetów, to istnieje coś takiego
jak Piramida Maslowa. Jesli ktoś ma ochote pogrzebac w necie, to
zobaczy wedle jakiej hierarchi sa ułozone potrzeby materialne i
duchowe.

Ps. kiedy uczyłam w szkole zauważałam, ze dzieci z rodzin
wielodzietnych (niestety zawsze biednych) nie miały lekko. Zawsze w
klasie na uboczu, zawsze problem jak wycieczka,... wiem, ze czuły
sie momentami niezręcznie, nawet jeśli starały sie tego nieokazywać.
W dzisiejszych czasach spora część nastolatków jest bezwzględna i
potrafi takiemu rówieśnikowi nieźle dopiec (zreszta o tym juz na
forum było).

[mama3ania]

Właśnie o ten konflikt mi chodzi: z jednej strony kasa nie jest
najważniejsza, ale z drugiej żyć się bez niej po prostu nie da.

Też chciałabym zapewnić dzieciom mozliwość zwiedzania Polski, Europy
(świata - to już chyba przesada) i przede wszystkim wykształcić je,
zapewnić szerokie horyzonty, możliwość samodzielnego kształtowania
dorosłego życia. Sama otrzymałam to od rodziców. Bez studiów i
podróży byłabym innym człowiekiem.
Z drugiej strony lęk przed niemożnością zapewnienia im tego w
przyszłości może zamknąć naszą rodzinę na przyjęcie kolejnego
dziecka.

Trudno mierzyć siły na zamiary w perspektywie kilkunastu -
kilkudziesięciu lat. Tyle może sie wydarzyć, tyle zmienić.

Pozostaje mieć nadzieję, że jakoś nam wszystkim uda się znaleźć
złoty środek (pewnie dla każdej leży gdzie indziej).

W każdym razie ja podpisuję się oburącz pod stwierdzeniem, że kasa
nie jest najważniejsza (w sensie zaspokajania skrajnych fanaberii),
ale wykształcenie dać trzeba.

[tolka11]

No i wyszło, zem patologia
Oboje z mężem pracujemy, ja w szkole (wiem, co to piramida maslowa,
nawet o niej uczę). Starcza nam na rehabilitację dziecka, na zajecia
dodatkowe dla pozostałych, na wyjazdy, wczasy, żeglowanie obozy.
Czyli nie jest tragicznie. Jesli dziecko chce gadżet: PSP, laptp,
cyfrówkę to musi uzbierać, my mozemy jedynie dołozyć coś tam, bo nie
stać nas na zakup.
Ale palnuje jeszcze dwoje dzieci (jakiś czas temu straciłam czwartą
ciążę) i nikt na swiecie nie zagwarantuje mi, zxe zawsze będzie
dobrze, ze zawsze będzie te minimum kasy.
Dla mnie troje to też jeszcze nie wielodzietność, wszak wszystkie
mieszczą się w zwykłym samochodzie

[nikusia999]

witaj, mam 3 dzieci (9,6,2 lata) i jeszcze bym chciała,
ale....wydaje mi się że mam za mały dom, dzieci są w jednym pokoju -
25m2, pracuję więc mam panią do pomocy w domu i siedzenia z małą,
mam dziewczynkę, chłopca i dziewczynkę raczej się razem nie bawią,
często kłócą. chiałabym jeszcze jedno...

[agskaplus5]

jak się ma kilkoro...w tym chętną(zawsze)do pomocy przy maluszku nastolatkę - zapewniam, rodzina daje radę.oczywiście nie kosztem Jej czasu wolnego, a tym bardziej nauki...a jak włączają się również pozostałe dzieci - nic dodać, nic ująć

[wiga1968]

Andaba, chyba musimy zapoznać ze sobą nasze starsze dzieci. Moja starsza córka
też planuje co najmniej piątkę dzieci

[luxnordynka]

Dziewczyny, poczytajcie ten stary watek, troche inne spojrzenie niż
pokazuje nam Wierzba.
forum.gazeta.pl/forum/w,16714,15765538,,do_jol5_po_i_innych_od_hijamadre.html?v=2

[wierzba_placzaca]

Rzeczywiście spojrzenie z trochę innej strony. Ale nie zrozumcie mnie źle - ja
naprawdę nie uważam, że wielodzietność to coś nieprawidłowego - ona wnosi do
życia bardzo przydatne wartości i umiejętności. Ja również czerpię z tego do
dzisiaj - np. dogadam się z prawie każdym, bo jestem przyzwyczajona do różnych
ludzi wokół mnie, którzy czasem - o zgrozo- mają inne zwyczaje i upodobania,
cenię to, co mam, w sensie materialnym( bo sama na to zarabiam) i to, że się
wspieramy (w różny sposób) z rodzeństwem (bywało ciężko, ale się razem przez to
przeszło). Jednak, z całym szacunkiem do postawy Tolki, nie zdecydowałabym się
na pięcioro dzieci, mając jedno niepełnosprawne. Po prostu bałabym się, że
resztę dzieci zaniedbam, skupiając się na najbardziej potrzebującym, które i tak
mogłoby nie dostać tego, czego potrzebuje. Z moich obserwacji wynika, że w
rodzinach z chorym dzieckiem, uwaga rodziców zazwyczaj skupia się na tym właśnie
chorym, a reszta żyje trochę w cieniu (zazwyczaj stara się nie przeszkadzać
swoim istnieniem)- siłą rzeczy. Im więcej dzieci, tym prawdopodobnie głębszy cień.
Nigdy nie uważałam wielodzietności za patologię, choć jeszcze dotąd słyszę takie
sugestie. Zabawne, że ostatnio od osoby, która - w moim przekonaniu- żyła w
znacznie bardziej patologicznej sytuacji - jej mąż mieszkał z inną kobietą i
miał z nią dziecko.
Wg mnie, nie mniej ważny od finansowego, jest aspekt realizacji rodziców (a
głównie matki, nie ma co ukrywać) w rolach innych niż wychowawczyni-opiekunka i
gospodyni. Wspominałam już o tym w innym poście.

[tolka11]

Wierzba a pomyślałaś np o tak mało waznej rzeczy: być może to
niepełnosprawne dziecko będzie potrzebowało po smierci rodziców
opieki. I co wtedy? kto mu pomoże.Przyszło mi to do głowy, gdy
planowałam czwarte. moim zadaniem jest mądrze wychować dzieci, tak,
aby podjęły się pomocy bratu w przyszłości (jest samodzielny, ale co
będzie?). dam im szansę na studiowanie, ale nie będę płacić za ich
studia.
nie spełniam ich zachcianek, bo mnie nie stać. mają dom, kochających
rodziców, wyjazdy, zajęcia, przyjaciół. miłość, opiekę i opierunek.
to za mało?

[tolka11]

A rodzin z niepełnosprawnymi dziecmi znam mnóstwo. Pracuję z takimi
dziecmi.
I raz jest tak, jak piszesz, a raz inaczej.
jak w zyciu: jednych wielodzietność ubogaca, innych zuboża.

[wierzba_placzaca]

Nie neguje Twojej decyzji, chociaz sama uwazam, ze rodzenie dzieci "do opieki"
za obciazajace dla tych dzieci, chyba takze za niezbyt etyczne (moim zdaniem).
Poza tym, dwoje rodzenstwa to juz "cos", to nie jest sam jak palec dorosly po
ewntualnej stracie rodzicow (jesli oczywiscie rodzenstwo sie dogaduje). Fajnie,
ze sobie radzicie, wiele rodzin wielodzietnych sobie radzi, chociaz chyba czasem
zbyt duzo biora na swoje barki. Nie chce sie rozpisywac, tym bardziej ze temat
jest delikatny bardzo, szanuje zdanie odmienne od mojego.

[tolka11]

Wiesz, zawsze to tak wyglada. Jak uzyje tej mysli, ze młody (nota
bene całkowicie samodzielny) może mieć w rodzeństwie pomoc i
wsparcie to nawet mnie samej źle się kojarzy. Rodzenie dla samej
opieki (poniekąd egoizm) jest nieetyczne i tu masz rację.
Mnie ta myśl naszła przy czwartej ciąży (młody jest drugi) i
przestraszyłam się jej. Ale z drugiej strony chcemy mieć 5 dzieci,
taki mamy plan, a ze wspomogą one drugiego to już inna oczywistość.
Wspomogą, o ile mądrze je wychowamy.
A czemu pisałam, ze pieniadze nie są priorytetem?
Ano mój mąż miał firmę, dobrze prosperującą (geodezja), ale
wymagającą ogromnych nakładów czasu i poswięceń. Kasy mielismy
ogrom. taty w domu nie było, ja pracowałam. I wtedy okazało się, ze
kasa nie jest priorytetem. Tata zmnienił prace, kasy jest duuuuuuzo
mniej, ale tata o 16 w domu. bezcenne, rzekłabym.
nie na wszystko starcza, ale zyje się o niebo lepiej.
Stąd te rozważania o kasie.

[tolka11]

A tak swoją droga zeszłysmy z głównego watku
Tak, moja nastolatka chce mieć rodzeńswto w ilosci kilku sztuk

[wierzba_placzaca]

Mysle, ze chyba kazda matka wiecej niz jednego dziecka ma cicha nadzieje, ze jej
dzieci beda sie fajnie dogadywac i wspierac w razie potrzeby. Czy odpowiednim
wychowaniem ich do tego przygotujesz? Mysle, ze jest wiecej czynnikow: moga sie
nie nadawac do tego ze wzgledu na charakter (np. artysta o nieustabilizowanym
trybie zycia), moga sie wyprowadzic daleko, ich partner zyciowy moze nie byc
zadowolony z koniecznosci sprawowania przez wspolmalzonka opieki nad bratem
(znam taki przypadek i mysle ze to nierzadkie), moga niestety same zachorowac,
wreszcie Twoje dzieci moga miec swoje dzieci rowniez wymagajace opieki. Pewnie
jest jeszcze mnostwo innych czynnikow. Byc moze chcesz zdywersyfikowac ryzyko
przez zwiekszenie liczby dzieci Swietnie, ze macie czas dla swoich dzieci. O
to tez mi chodzilo - zeby sie nie zarzynac probujac wszystkiemu podolac.
Podkreslam - absolutnie szanuje Twoja decyzje, po prostu przedstawiam swoj punkt
widzenia. Tak jak nie wybiore dziecku kierunku studiow (albo profilu szkoly ),
tak samo nie organizuje mu przyszlego zycia w aspekcie : kim z rodzenstwa ma sie
opiekowac i w jakim zakresie. Pozdrawiam i wracam do pracy

[chiyo28]

własnie o to mi chodziło z tą piramidą, kiedy cała rodzina ma
zaspokojone podstawowe potrzeby i czuje sie bezpiecznie, myśli
pozytywnie i stąd rodzą sie pragnienia typu posiadanie kolejnego
dzieciecia. Pod pojeciem podstawowe potrzeby tez mozemy wpisac rózne
rzeczy ( cytując: Starcza nam na rehabilitację dziecka, na zajecia
dodatkowe dla pozostałych, na wyjazdy, wczasy, żeglowanie obozy.
Czyli nie jest tragicznie ) - dla innych, którzy nie lubią żeglowac
jest to drogi i zbedny wydatek - tak wiec mają niższe potrzeby
podstawowe do zaspokojenia.
Nie wiem w jakich Wy żyjecie środowiskach, ale ostatnio spotkałam
sie z przypadkiem kobiety załamanej 4 ciążą, bo: ona nie pracuje,
mieszkanie 2 pokojowe wynajete, maż zarabia 1400 zł na wszystkich...
Jak myślicie, czy 4 dziecko to powód do radości... owszem kochane
bedzie, ale zawsze będzie z zazdrością spoglądało na rówieśników,
którzy mają troszke wiecej, niż donaszane po rodzeństwie buty i
kurtki, wakacje pod blokiem, itd... Szkoda, że nie wypowiada sie
tutaj nikt z takiej rodziny, ale niestety na tym forum nie
zauważyłam jeszcze takiej naprawdę wielodzietnej rodziny, ktora
boryka sie z problemami dnia codziennego. Wtedy widać było by jak
naprawde wygląda wielodzietnosć z innej perspektywy.


raczki

[wiga1968]

Czy 10 dzieci, to już naprawdę wielodzietność?? Wprawdzie rodzonych mam "tylko"
8, a dwoje zastępczych.
Myślę, że w tym zarchiwizowanym wątku celne uwagi napisała rynox. Moje odczucia
(i moich dzieci)są bardzo podobne.

Wiga

[tolka11]

Chylę czoła.
Mam troje, 2 w planach najbliższych. Więcej nie udźwigniemy pracując
oboje, a ja z pracy nie zrezygnuję.

[wierzba_placzaca]

Jeszcze raz ja - mam nadzieję, ze za bardzo Was nie stresuję swoimi wpisami
Chciałam tylko dodać, że tak naprawdę mam dużo wspomnień podobnych do wspomnień
Rhynox. Tak jakoś wyszło, że rozpisałam się głównie o negatywnych stronach
wielodzietności, ale pozytywów też jest sporo. Ze względu na to, że my starsi w
pewnym stopniu uczestniczyliśmy w wychowaniu młodszych, oni teraz są z nami
związani. Takie rzeczy, jak wyprowadzki i remonty, organizuję od dawna z
rodzeństwem, młodsza siostra zawsze chętna mi posprzątać mieszkanie czy upiec
ciasto. Z mojej strony oczywiście - pełna pomoc i wsparcie. Do niedawna byłam
jej idolem, a nazwanie jej przez znajomych "moją kopią" spowodowało u niej
ogromny wybuch szczęścia (tyle czasem dzieciom wystarczy). Z charakteru - bardzo
do mnie podobna, z wyglądu - trochę.
Widzę, że teraz rodzice odetchnęli, nie ma takiej szarpaniny jak kiedyś przy
małych dzieciach - to co zapamiętałam z dzieciństwa. Inna rzecz, że teraz nie
wystaje się rzeczy w kolejkach i nie zdobywa mieszkań, inne podobne atrakcje też
odeszły w niebyt (mam nadzieję). Ogólnie - dzielę się z Wami moimi wspomnieniami
i refleksjami, nie jestem misjonarzem z jakimś celem. Myślę, że najważniejsze,
żeby jak najlepiej realizować sposób życia, jaki się wybrało, czy to wychowanie
1 czy 5 dzieci, czy też bezdzietność czy zajmowanie się kotami Pozdrawiam

[mama3ania]

Nie wiedziałam, że taką burzę rozpętam swoim pytaniem

Myślałam sporo nad głosami w tej naszej dyskusji i zestawiłam to
jeszcze ze swoimi doświadczeniami nastoletnimi. Miałam jedną
siostrę, starszą o 6 lat, która zmarła w momencie, gdy właściwie
zaczęłyśmy się dogadywać. I mogłabym napisać mnóstwo o tym, jak
fatalnie jest mieć starszą siostrę, doskonałą, pewną siebie i
dorosłą, gdy człowiek sam jest takim nieopierzonym i wrażliwim
podrostkiem. Jej wkraczanie w dorosłe życie zajmowało rodziców -
siłą rzeczy - bardziej niż moje nastoletnie problemy. Ale czy to
jest argument za tym, że 2+2 to zły model? Nie wydaje mi się.
Każdemu nastolatkowi wydaje się, że ma straszną rodzinę - nieistotne
czy jest jedynakiem, czy jednym z wielu rodzeństwa.

Łapię się jak tonący brzytwy stwierdzenia wierzby płaczącej, że w
końcu okazuje się że wielodzietność wiele dzieciom daje i że oprócz
swoich wad ma też i zalety. Zresztą moim zdaniem zalety te są
bardziej cenne niż wady dokuczliwe. Wypytałam mamę, co jej tak nie
odpowiadało w tym, że miała troje rodzeństwa. I okazało się, że nie
sytuacja finansowa, ale to, że była zmuszana do opieki nad młodszym
rodzeństwem (jest najstarsza). Tego akurat mogę uniknąć, wychowując
swoje córeczki.

A z drugiej strony zdałam sobie sprawę, że na nasz model rodziny
niesamowicie wpływa to, co przeżyliśmy (albo to, czego nie było nam
dane przeżyć - jak w moim przypadku) w swoich macierzystych
rodzinach. I cieszę się, że zdałam sobie z tego tak jasno sprawę. Bo
nie chcę rodzić dzieci po to, żeby im rekompensować własny brak
rodzeństwa. Trochę to chaotycznie zapisałam, ale trudno jasno opisać
to uczucie. W każdym razie chcę rodzić dzieci, bo je kocham - każde
z osobna jako najcenniejszy dar - a nie po to, żeby ich było dużo. I
żeby ich liczba rozpraszała jakieś moje podświadome lęki.


Tyle wniosków z dyskusji

Pozdrawiam!

[chiyo28]

mi sie jeszcze tak przypomniało jak dzisiaj lodówkę rozmrażałam,
rozmyślajac o tym temacie
kolezanka ze szkoły sredniej miała 4 rodzeństwa, mieszkali w domu na
skraju lasu. najbardziej zapamietałam atmosfere jak u nich panowała.
nie potrafie jej opisać, ale to był dom, który sam przyciagał.
czesto ja odwiedzałam, zwlaszcza w lecie i zazdrościłam tego gwaru i
własnie dogadywania sie z rodzeństwem. z tego, co wiem w domu
zostala tylko 2 najmłodszych - reszta w świecie , kolezanka we
Francji... wtedy jakos nie zastanawiałam sie, ze są wielodzietni
dom jak każdy inny, a nawet lepszy.

[luxnordynka]

fajnie ten wątek ewaluawał, od pytania, poprzez negatywy
wielodzietności, a teraz znow optymizm . Pozdrawiam serdecznie, Ewa

[urge]

To i ja dodam swoje trzy grosze, z tych optymistyczniejszch
Uważam że to jak będą swoją sytuację postrzegać Twoje dzieci zależy
w głównej mierze od Was (ciebie i męża). Po pierwsze trzeba sobie
zdać sprawę że nastolatki prawie zawsze się buntują i zawsze znajdą
sobie jakiś powód do tego. Jeśli jednak rodzina jest kochająca się i
dziecko dobrze się w niej czuje to owszem, może mieć czas że
mniejsza ilość kasy będzie bolesna ale nie będzie chciało zamienić
rodzeństwa na więcej kasy!
Z mojego doświadczenia -sama mam 4 rodzeństwa, zawsze na coś tam
brakowało chociaż nie powiem żeby była bieda, wszyscy skończyliśmy
studia (najmłodsza siostra jeszcze studiuje tak dla ścisłości), nie
zwiedziliśmy za dużo świata w dzieciństwie ale zawsze pływaliśmy na
żaglówkach, kajakach, jeździliśmy na nartach, było co jeść i były
prezenty pod choinką Teraz jako dorosła osoba uważam że rodzice
nie mogli nam dać nic lepszego niż rodzeństwo (nawet mimo że sami
musimy spłacać kredyt za nasze mieszkanie A w nioski jakie
wyciągnęliśmy wszyscy co do dzietności:
-najstarszy brat ma 3 dzieci, nie ma nic przeciwko kolejnym (za to
bratowej wystarczy więc pewnie na tym poprzestaną
-starsza siostra ma 4 dzieci i nie zarzeka się że powiedziała już
ostatnie słowo, tu też główną przeszkodą jest szwagier który raczej
się boi kolejnego'
-my (ja i mój małż) mamy trójeczkę i na pewno będziemy mieć jeszcze
min. jedno
-młodze rodzeństwo jeszcze nie dzieciate, nie wiem jak brat ale
siostra ma w planie całą gromadkę

Tak więc uszy do góry, duża rodzinka to świetna sprawa

ps: moje dzieciaki też się już kolejnego nie mogą doczekać, z tym że
oni też młodociani jeszcze, najstarszy ma 7,5 roku.

[mama3ania]

Dzięki, urge! Na taka odpowiedź liczyłam

Pozdrawiam i życzę realizacji dzieciatych planów

[verdana]

Sama nie jestem szczególnie wielodzietna, ale znam troche
wielodzietnych rodzin i wobec tego wydaje mi sie, ze przede
wszystkim nie ma reguł. Moje dzieci mają po prostu fatalne warunki
mieszkaniowe (przedzielony malutki pokoj), a to im nie przeszkadza,
choc ja bym zwariowala w takich warunkach. Ale one sa
przyzwyczajone...
Mysle, ze stosunek nastolatkow do rodzenstwa jest w pewnym sensie
uzalezniony od tego, kiedy to rodzenstwo sie pojawilo. jesli dzieci
nie pamietaja czasow wiekszego luzu w mieszkaniu i wiekszego
dostatku, to chyba im to nie przeszkadza. Znam jednak rodzine, gdzie
po osmiu latach jedynactwa zaczęło sie sypac rodzenstwo, dziecko
kolejno tracilo wszystko co miało - pokoj, uwagę rodziców, cisze,
dostatek, a wreszcie zostało "wyrzucone" jako wczesna nastolatka do
wynajetego mieszkania. Wole nie pisac o efektach, ale mile nie byly.
Wydaje mie się też, ze wszystko zależy, jak zmieni sie sytuacja
materialna po urodzeniu kolejnego. Jesli nie bedzie nas stać na kurs
jezykowy w Anglii, najnowszego laptopa itd, to nikomu nic zlegosie
nie stanie i nie sadze, aby nawet dla zbuntowanych nastolatków
rodzenstwo bylo wtedy przyczyna frustracji. jednak, gdy kolejne
dziecko oznacza wyłacznie ubrania z lumpeksu, niemożnośc wyjechania
na wycieczkę szkolna, a co moze najwazniejsze - studiow czy
odpowiedniej szkoly, wtedy, jak podejrzewam, niechęć do
wielodzietnosci będzie w dziecku silna.
Znam rodzinę z osmiorgiem dzieci. Rodzice wykztałceni, ojcec dobrze
zarabiał, ale nie az tak, aby starczało. Mieli trzy niewielkie
pokoje. dzieci byly niezwykle inteligentne - ale gdy zaczęły
dorastac okazało się, ze ich najwiekszym marzeniem sa pieniadze, a
nie rodzina. Kolejno rzucali szkolę (jeden nie skonczyl nawet
zawodowki) czy studia, wyprowadzali się i jedyne co ich
interesowało, to zarabianie, jak najszybciej, jak najwiecej. Tak też
nestety moze byc.
Na razie tylko dwoje zalozylo rodzinę. reszta w ogole rodzin nie
chce mieć.

[urge]

> Mysle, ze stosunek nastolatkow do rodzenstwa jest w pewnym sensie
> uzalezniony od tego, kiedy to rodzenstwo sie pojawilo. jesli
dzieci
> nie pamietaja czasow wiekszego luzu w mieszkaniu i wiekszego
> dostatku, to chyba im to nie przeszkadza

My zdecydowanie "pojawialiśmy się" w sporych odstępach (17 lat
różnicy między najstarszym a najmłodszą) więc byliśmy w pełni
świadomi jak ubywa nam środów finansowych i przestrzeni w
mieszkaniu
Moim zdaniem kluczem do sukcesu są rodzice -moi kochali się nawzajem
i kochali nas wszystkich mocno. Były czasy że było im bardzo ciężko
finansowo a zawsze potrafili podzielić się jeszcze nawet z zupełnie
obcymi ludźmi. Czuliśmy się w naszej rodzinie bezpiecznie nie
dlatego że była kasa ale bo była miłość. I uwierz mi że większość
moich koleżanek którym ja zazdrościłam własnego pokoju czy lepszych
ciuchów (tak, tak, takie uczucia też się pojawiały, jednak nie
pozostawiały żadnej traumy i nie zmieniały hierarchii wartości
lepiej się czuła w naszym domu niż we własnym.

> Znam rodzinę z osmiorgiem dzieci. Rodzice wykztałceni, ojcec
dobrze
> zarabiał, ale nie az tak, aby starczało. Mieli trzy niewielkie
> pokoje. dzieci byly niezwykle inteligentne - ale gdy zaczęły
> dorastac okazało się, ze ich najwiekszym marzeniem sa pieniadze, a
> nie rodzina. Kolejno rzucali szkolę (jeden nie skonczyl nawet
> zawodowki) czy studia, wyprowadzali się i jedyne co ich
> interesowało, to zarabianie, jak najszybciej, jak najwiecej. Tak
też
> nestety moze byc.
> Na razie tylko dwoje zalozylo rodzinę. reszta w ogole rodzin nie
> chce mieć.

Smutne

[wierzba_placzaca]

Zgadzam sie z Verdana. Polowe swojego zycia przezylam w ogromnej ciasnocie (5
osob w 1 pokoju, 6 osob w 2 malutkich) i nie przeszkadzalo mi to - nie znalam
innych warunkow. Rodzenstwo mam od urodzenia, wiec mi tez nie przeszkadzalo
specjalnie Ale chcialabym storzyc swoim dzieciom lepsze warunki, niz sama
mialam. Najbardziej mi brakowalo wyjazdow (jak juz wczesniej wspominalam), no i
wolalabym miec wiecej w pamieci zrelaksowanych rodziciow, a nie wiecznie
zaganiana mame i nieobecnego tate.

[marina2]

Myślę,że jeśli chcecie ustalenia pewnych reguł,prawidłowości ,schematów w jakich
żyją rodziny wielodzietne to błądzicie.
Co rodzina to historia i inny model.Znam całkiem sporą ilość takich rodzin.Od
biedujących,żyjących skromnie,przez "starcza do pierwszego" po "stać ich na
wszystko".
Patrząc na dorosłe dzieci tychże wielodzietnych też nie ma reguł nawet w obrębie
jednej rodziny.
U nas najstarsza córka nie wstydzi się,że ma więcej rodzeństwa.Wiem,że niekiedy
koleżeństwo wyrażało zdziwienie co do ilości rodzeństwa np.koleżanka dała jej
ulotkę o środkach antykoncepcyjnych dla mamy))Kiedy przychodzi do niej
koleżeństwo komentują "ale masz w domu wesoło","ale jajcarski ten twój brat".
Syn ,który ma lat 13 twierdzi,że będzie miał dużą rodzinę-zobaczymy.11latek
mówi,że nie ma pojęcia jaka będzie jego rodzina,bo temat jest dla niego zbyt
odległy-kosmos po prostu.
Nie prowadzimy tzw.otwartego domu.Ale jeśli jest potrzeba zrobienia imprezy na
dużą ilość osób dzieciaki wiedzą ,że często się zgadzamy.
Myślę,że nie zdecydowałabym się na dużą rodzinę gdybym nie miała możliwości
zapewnienia dzieciom dość dobrych warunków.Udało się nam:mają swoje pokoje,swoją
bawialnię,dostęp do nauki bardzo szeroki.
Każde z nich ma inne pasje i mogą je realizować.

[wierzba_placzaca]

Mozna pokusic sie o ustalenie regul, chociaz odstepstwa od tych
regul istnieja, oczywiscie Jako istota myslaca probuje powiazac
ze soba pewne fakty, nie zakladam, ze sa one przypadkowe.
Stwierdzenie, ze rodziny wielodzietne nie sa jednakowe, jest
banalem. Ja tez sie nie wstydze, ze mam duzo rodzenstwa. Nigdy mi
nie przyszlo do glowy, zeby sie tego wstydzic, nigdy tego nie
ukrywam. U nas w domu tez bylo wesolo i ludzie uwielbiali tam
przychodzic, co nie zmienia faktu, ze ciastnota byla nieziemska,
zwlaszcza jak przyszlo np. 10 gosci.
Chodzi mi raczej o fakt, ze przecietnie zarabiajaca polska rodzina,
jesli zdecyduje sie na wielodzietnosc, to niestety zazwyczaj obniza
standard zycia. Z reguly matka tych dzieci rezygnuje z pracy, co
stawia w dosc stresujacej pozycji ojca rodziny. Zeby byla jasnosc:
nie mowie o rodzinach z trojka czy nawet czworka dzieci. Nie
twierdze tez, ze zawsze tak jest, ale ze jest tak w wiekszosci
przypadkow. Kobiecie z pieciorgiem i wiecej dzieci (mowie o
przecietnie sytuowanych polskich rodzinach) jest bardzo trudno
rozwijac sie zawodowo, poniewaz wiele czasu poswica tym dziecom,
poniewaz ma ograniczone srodki finansowe. A rozwoj zawodowy,
samodzielnosc finansowa, to rowniez sa wartosci.
Oczywiscie, ze znam wielodzitne rodziny, ktore sobie swietnie radza,
dzieci maja prawie wszystko. Dlatego nigdzie nie mowie, ze
wielodzietnosc jest ogolnie zlym rozwiazaniem. Po prostu uwazam, ze
wielu rodzicow bierze sobie zbyt wiele na glowe, nie maja
wystarczajaco czasu ani dla siebie, ani dla swoich dzieci, zyja
(zwlaszcza kobiety) prawie wylacznie sprawami domowymi i to je
ogranicza w znacznym stopniu.

[wierzba_placzaca]

Na forum "Zycie rodzinne" jest opisany przyklad 25-latka,
ktory "planowal" z zona dziecko. Tylko ze nie bardzo kojarzyl to ze
zmianami, ktore nastapia, w tym z rosnacym brzuchem zony i
nadchodzacymi obowiazkami. Trznastolatek moze planowac duza rodzine,
ale to naprawde moze sie zmienic jeszcze wielokrotnie

Moja nastka

[zebra12]

Moja nastka lubi dzieci. Wciąż mnie namawia na następne. I rzeczywiście zajmuje
się małą. Ale na warunki i tak narzeka. Najgorzej jej doskwiera brak własnego
pokoju, który obecnie dzieli z 2 siostrami.
Ogólnie najbardziej nam doskwiera brak własnego M i ciasnota - 36 metrów.

[wierzba_placzaca]

Narzeka na ciasnote i namawia na kolejnego potomka? - to dziecinna
niekonsekwencja.

Wierzbo

[luxnordynka]

Wierzba, a Ty to chyba jakas zakompleksiona jestes z powodu swojej
macierzystej rodziny, taki żal wyczuwam... ja tez dlugo żylam w
poczucie pewnej krzywdy w stosunku do swoich rodzicow, bylam
przekonana ( w zasadzie jestem dalej), ze mam powody, ale czas goi
rany i teraz bardziej ich rozumiem, usprawiedliwiam, doceniam. I
żyje mi sie z tymi uczuciami o wiele lepiej... Moze sprobuj w koncu
nie podkreslac wciaz ze nie planujesz wiecej dzieci, bo robisz to z
uporem i w kazdym prawie watku a to dowod na to, ze jakoś sobie z
tym nie radzisz. Nie pisze tego zlosliwie, tylko czuje sie troche
osaczona Twoimi wypowiedziami, jakbys mnie chciala przekonać, że mam
juz nie planowac dzieci (zreszta nie planuje), że 4 to za duzo. Niby
piszesz o sobie, ale jakby uderzasz w innych, a może sie myle, może
zbyt przewrazliwiona jestem. To tez mozliwe, zwlaszcza mąż mi to
czasem powtarza, wiec przepraszam, jesli nie mam racji. Ewa

[marina2]

może wierzba chciała,żeby jej wypowiedzi były realistyczne,ale wychodzą gorzko.
jest w tym nuta ataku.
hmm tylko po co?

[tolka11]

Wiecie mam 37 lat, wiele doswiadczeń za sobą. Życie w bogatej
rodzinie z 2 dzieci. Z takiej pochodzę, obrzydliwie bogatej, pełnej
nieszczęścia, patologii i nienawiści.
I mam w sobie ogromną radość i zachłanność życia, ogromny power, nie
ma rzeczy niemozliwych.
Wychowujemy z mężem tylko troje dzieci i mamy ochotę jeszcze na
dwoje. mimo, ze to będą trudne ciąże, opupione wcześniactwem dzieci.
Ale uda się. kropka.
Nie jestesmy zacharowanymi rodzicami, mimo, że pracujemy. zamiast
sprzątać wolę wsadzić dzieci na rowery i hulaj dusza do lasu.
zamiast kwatery na 2 tygodnie, bierzemy namioty i szlajamy się 4
tygodnie. zamiast ciuchów firmowych kupuje megapaki na Allegro i juz
oszczędzę na rodzinną pasję : zeglowanie.
Mój niepełnosprawny syn jest fajnym, lubianym chłopcem, którego
niepełnosprawność nie ogranicza, bo dajemy mu takie mozliwości.
Bywa trudno jak wszędzie. Ale nie zamieniłabym mojego zycia za nic w
świecie.
I dlatego obraz przedstawiany przez wierzbę (noooo, ale u mnie
będzie tylko 5 dzieci) czy gorzki czy realistyczny mnie nie
przekonuje. Bo nie jest mój.

Tolka,

[luxnordynka]

uwielbiam niepelnosprawnych, wiem, jaka radosc daja, jak ucza
miłosci, ktorej nie sa w stanie zwerbalizowac, ale pokazuja ja w
codziennosci. Wiem też ze ludzie, ktorzy nie obcowali z
niepelnosprawnymi, wyolbrzymiaja problemy, demonizują. Jestem z Toba
w Twoich planach i ciesze sie, ze pokazujesz normalność zycia i
pragnien z niepelnosprawnym dzieckiem. Sciskam Cie mocno, Ewa

Luxnordynka

[tolka11]

Niepełnosprawność mojego syna jest uciążliwa, ale dla postronnych
widoczna w niewielkim stopniu (patrz galeria).
Pracuję z dziecmi niepełnosprawnymi i wiem jak niepełnosprawnośc
moze rozwalić cały swiat, ale równoczesnie wiem, że bez miłosci nic
by się nie udało.
Masz rację czasem ludzie demonizują, a czasem zwyczajnie sobie nie
radzą.
My zyjemy zwyczajnie, po swojemu. jak zresztą większość na forum.
I dlatego gorzkie w wymowie posty nie wpływaja na moje decyzje.

Tolka

[luxnordynka]

no i obejrzalam wasze zdjecia, dzieci sliczne no i maja oryginalne
klocki lego, hehe. To taki zart odnosnie tego watku ), Ewa

[wierzba_placzaca]

Tolka, bardzo szanuje Twoja postawe (to tez juz pisalam wczesniej). Moja
rodzina, chociaz po wojnie mocno zubozala, nigdy patologiczna nie byla. Dla mnie
rowniez pieniadze nie sa najwazniejsze, o czym swiadczy chociazby fakt, ze
pracuje na uczelni, chociaz jako inzynier moglabym "trzepac kase" w przemysle.
Wielu niepelnosprawnych sobie swietnie radzi i jest szczesliwych (bo dlaczego
nie). Zycze Ci, zeby wszystkie Twoje dzieci byly szczesliwe!

[wierzba_placzaca]

Czy jestem zakompleksiona na punkcie swojej macierzytej rodziny? Mysle, ze
ponizej przecietnej (bez wzgledu na rodzaj rodziny). Napisalam tez sporo dobrych
rzeczy o swojej rodzinie (co spotkalo sie z mniejsza liczba komantarzy). Nie
lubie jednak postrzegania wielodzietnych rodzin jako sielskich srodowisk, gdzie
wszyscy sie kochaja i ta milosc im do zycia wystarcza, bo bywa roznie. Ja wiele
dobrego z domu wynioslam i to doceniam. Ale widze tez minusy i tego nie ukrywam.
W moich postach odnosze sie do konkretnych zagadnien (np. rodzenie dzieci do
"opieki" nad rodzenstwem). Nikogo tez nie namawiam do ograniczania liczby dzieci
i nie jest tez moim zamiarem nikogo obrazic. Wierze, ze wielodzietnosc jest
najlepszym rozwiazaniem dla niektorch i nienajlepszym dla innych. Osobiscie
lubie rozmawiac z ludzmi o odmiennych pogladach i nie wydaje mi sie, zebym Was
atakowala. Jesli powtarzam pewne zdania, do po to zebym byla jednoznacznie
zrozumiana (zboczenie pracowanika naukowo-dydaktycznego). Wiadomo, ze jestescie
tu "prodzietne" z zdecydowanej wiekszosci, wiec mozecie mnie zarzucic swoimi
postami, prezentujacymi odmienne od moich poglady i duza liczbe znakow
zapytania. Przeliczcie dokladnie, w ilu watkach napisalam, ile dzieci
planuje/nie planuje. Wymiencie te dowody, ze sobie nie radze ze swoim
pochodzeniem - serio, jest ciekawa (chyba, ze chodzi o to, ze planuje pewne
odmiennosci w stosunku do moich rodzicow, ale to chyba dotyczy tez wiekszosci z
Was - tez sobie z tym nie radzicie?). Sama uwazam, ze moja oryginalna
wielodzietnosc sporo mi dala (znowu sie powtarzam z ktorym watkiem,
przepraszam). W zyciu zawodowym mam do czynnienia z mnostwem ludzi z pogladami
odmiennymi od moich (czasem skrajnie) i nie mam z tym problemu. Co wiecej,
podoba mi sie to i doceniam te roznorodnosc. Nie bede jednak miala problemu,
zeby sie wyniesc z tego forum, jesli moja obecnosc zaburza Wam spokojny swiat, w
ktorym sobie ustalilyscie pewne sprawy. Nie doszkujcie sie tez podtekstow w
moich wypowiedziach, bo ich tam nie. Jestem osoba prostolinijna. Nie znacie mnie
tez od innych stron, wiec nie wsynuwajcie zbyt daleko idacych wnioskow z kilku
czy kilkunastu postow. Milego dnia!

[luxnordynka]

zle mnie zrozumialas, fajnie miec glos sprzeciwu na takim forum,
wtedy ono zyje wiec zostan z nami... nie ukrywam, bardzo mi tez
pomoglas, jakby nakierowalas na dalsze zycie w wielodzietnej
rodzinie, naprawde!!! Wiesz, nie wszyscy sa tu prodzietni. My
planowalismy dwojke, hehe, mamy chworeczke i jestesmy z siebie i
naszych dzieci dumni. Dojrzewamy jakby do takiej rodziny, a przede
wszystkim do tego, żeby dzieci nie czuly zadnego nacisku z naszej
strony jesli chodzi o ich zakladanie rodziny. Nasze zycie jest takie
i czerpiemy z niego radosc, staramy sie nawet wtedy gdy jest ciezko,
gdy sa sytuacje w ktorych latwiej by bylo z dwojka. Oni niech tworza
wlasne zycie i niech beda szczesliwi przynajmniej tak, jak my
jestemy, Ewa

[tolka11]

Przeż ci niczego nie zarzuciłam. napisałm, ze zyję po swojemu. Ot co.
Ty zyjesz po swojemu. I dzięki temu obie jestesmy szczęśliwe.
A doswiadczenia dzieciństwa mamy diametralnie różne.

[wierzba_placzaca]

Jeszcze dodam, ze nie jestem typem hodujacym zale, a zdecydowanie racjonalnym,
w sprawach prywatnych i zawodowych. Chociaz do ludzi z wielodzietnych rodzin mam
autentyczna slabosc (tzn maja u mnie plus za sam ten fakt Pozdrawiam!

[verdana]

A ja uważam, ze bardzo dobrze, ze na takim forum jest głos "z
drugiej strony" - chocby nawet nam się nie podobał... Ja tez jestem
zadowolona z trójki dzieci, ale wybaczcie - moje zadowolenie i
zadowolenie dzieci to moga być dwie zupelnie rózne sprawy. Rodzice
moga czuc się szczęśliwi i spełnieni mając gromadkę dzieci, a dzieci
mogą z trudem radzić sobie z koniecznoscią ograniczania potrzeb do
miniumum, koniecznoscia opieki nad mlodszym rodzenstwem, brakiem
czasu rodzicow dla kazdego dziecka indywidualnie...
Nie musi tak byc, ale moze. I warto pamiętac o tym, ze marzenie o
dużej rodzinie jest naszym marzeniem, a nie musi być wcale idealnym
światem dla dzieci.
tak sobie jeszcze myśle, ze gdyby to jedynaczka napisała, jak jej
bylo ciężko - to wtedy wszystkie przyklasnęłybysmy z radoscią. Ale
ciężko jest czasem czytac o tym, ze nie dla wszystkich dzieci
wielodzietna rodzina jest idyllą.

Verdano,

[luxnordynka]

fajnie to rozgraniczylas, dzieci i rodzice, ciekawe, nigdy tak na
wielodzietność nie patrzylam. Masz racje, rodzice mogą być
szczesliwi ale dzieci niekoniecznie. Zatem banał "szczesliwa mama to
szczęsliwe dziecko" pozostaje tylko banalem , Ewa

[jol5.po]

podrzucę jeszcze jeden archiwalny watek. Bardzo go lubię, udało się tam zebrać trochę dłuższych wspomnień dorosłych dzieci z wielodzietnych rodzin. Rhynox w zacytowanym wątku odpowiadała zresztą na to samo pytanie (bawiłam się kiedyś w ankietera, tylko poleciała osobnym wątkiem.

wątek

[luxnordynka]

Jolu, dzieki za ten watek, jak bede miala chwile to chetnie poczytam
a w planowaniu rodziny, czyje szczescie jest wazniejsze dzieci czy
rodzicow? Jak sadzicie? Ewa

...

[bazylia_am]

Bardzo ciekawa dyskusja, dziękuję za nią.
Podoba mi się trzeźwe spojrzenie Wierzby Płaczącej.
Ja sama jestem mamą trzech córek i raczej nie planuję więcej dzieci. Aspekt
finansowy, mieszkaniowy (2 pokoje), samozadowolenie rodziców, realne spojrzenie
na to, ile czasu mogę poświęcić córkom (mam cały czas niedosyt) sprawiają, że
chyba poprzestaniemy na trójeczce. Choć nie powiem, serce, instynkt podpowiadają
czasem co innego.
Ciekawa jestem jak się potoczą losy moich córek, jakie będą miały rodziny. Jak
na razie dziewczynki cieszą się z większej rodziny, choć jak któraś z Was
napisała to dopiero zalążek wielodzietności Troszkę mnie to rozbawiło, bo
nie sądziłam, że jest się mniej lub bardziej wielodzietnym.
W naszym otoczeniu mamy 6 rodzin wielodzietnych i jak na razie wygląda to tak,
że rodziny z trójką dzieci (2 małżeństwa) radzą sobie świetnie - zarówno
emocjonalnie (relacje między małżonkami, finanse), 4 rodziny (akurat wszystkie w
neokatechumenacie)radzą sobie ... tak sobie. Dwie znajome mają zdiagnozowaną
depresję, w innej rodzinie problemem jest alkohol, w kolejnej też coś szwankuje,
ale nie chcę tu o tym pisać. Liczba dzieci jest u nich taka: 5, 5, 5, 7.
Lubię zaglądać na to forum, z radością czytam o sukcesach wychowawczych
rodziców, którzy mają większe niż moja rodziny. Miód na serce. A z drugiej
strony widzę moje padające na twarz koleżanki i ich poirytowanych mężów. Bywa
fajnie, wesoło, ale przy malutkich dzieciach jest też dużo goryczy i zmęczenia.
Myślę, że nie powiem niczego nowego - jakość wychowania, miłość którą możemy
ofiarować dzieciom, nie zależy od ich ilości. Ale samą miłością nie wszystko się
da załatwić.
Trochę odbiegłam od głównego wątku, wybaczcie.
Chciałam tylko dodać, że dzieci znajomych (5 dzieci) mają żal do rodziców, że
nie chodzą z nimi do kina, na basen, nie wyjeżdżają na wakacje bo ich na to nie
stać.
Pozdrawiam.

[ulkad]

Michal (13,5) zeznał, ze nie wie co ma myslec o ilosci swoich braci
(3 mlodszych), czasem mu to przeszkadza, a czasem wrecz przeciwnie.
Przy czym z moich obserwacji - nie sa to braki materialne itp. tylko
raczej namolność modszego rodzenstwa, to, ze sie chca ciagle
przytulac, ze np. drugi opowiadal co sie dzialo na obozie, na którym
razem byli itp. Jest tez bardzo opiekunczy, martwi sie, ze cos
któremus moze sie stac, ze któregos cos boli jak sie przewróci. Po
za tym im sa starsi, tym maja wiecej obowiazków, a nie zawsze widza,
ze maja tez prawa (np. kieszonkowe, komorka, gry adekwatne do wieku,
poźniejsze kladzenie sie spac itp.) - staramy sie to uswiadamiac,
zeby nie mieli jakiegos poczucia krzywdy. Sytuacja posiadania kilku
braci, a nie jednego lub tylko rodziców, jest jednak dla nich chyba
juz calkiem naturalna, no i tez ma zalety, bo zawsze znajdzie sie
ktos do gier planszowych, parti szachów lub makao. CO do np. wlasnej
przestrzeni - spia na razie razem i co dziwniejsze - chca tak spac,
jak braci nie ma, to nie chca byc sami. Biurka maja swoje, czesc
szafek tez, choc teraz myslimy nad bardziej radykalnym wydzieleniem
czesci na razie dla najstaszego.

luxnordynko

[mama3ania]

wydaje mi się, że trafiłaś w sedno. Że to właśnie o to chodzi w tym wątku i w
cytowanych w linkach. Bo tak naprawdę nam - mamom wielodzietnym lub planującym
więcej dzieci - chodzi nie stricte o to, co sądzi nastolatek, czy jakie są
typowe błędy wychowawcze w rodzinach wielodzietnych, ale o to, żeby nasze dzieci
były szczęśliwe. I gdzieś tam czasami rodzi się podejrzenie i obawa, ze nasze
szczęście z posiadania licznej gromadki nie musi przekładać się automatycznie na
szczęście każdego z dzieci.

Że "szczęśliwa mama - szczęśliwe dzieci" ma drugą stronę medalu "nieszczęśliwe
dzieci - nieszczęśliwa mama". A ponieważ z wiekiem szczęście naszych dzieci
zaczyna zależeć od innych czynników niż nasza miłość (np. akceptacja
rówieśników, możliwość wolnego wyboru zainteresowań), nasze przyszłe szczęście
też jest sprawą niepewną. Bo nie wyobrażam sobie rodzinnej sielanki, gdy córki
będą naburmuszone i niezadowolone z warunków życia, jakie im zafundowałam.

Muszę przyznać, że lektura tego wątku i cytowanych w nim podobnych sprawiła, że
inaczej patrzę teraz na moje pragnienia dotyczące licznej rodziny. Staram się
rozgraniczyć moje idealistyczne marzenia (dzieci będą się tylko kochać i cieszyć
jak ja dużą rodziną) od możliwych komplikacji. Nie chcę "pójść w ilość" i
patrzeć potem jak moim dzieciom się to czkawką odbija. Nie znaczy to, że
zmieniłam kompletnie światopogląd i żałuję, że jestem w czwartej ciąży Po
prostu dotarło do mnie mocniej, że moje i męża decyzje nie spowodują tylko
zmiany naszego życia, ale będą kształtować nasze dzieci, ich charaktery,
oczekiwania, plany na przyszłość. I dlatego będę pewnie w stanie kiedyś
powiedzieć "dość". Choć do niedawno w głowie mi to nie postało. Skutecznie
podziałała na mnie wizja moich córek - matek jedynaków/czek.

I jako ps.
Niedawno najstarsza córeczka (5 lat) stwierdziła, przytulając się do mojego
rosnącego brzuszka, że ona też tam kiedyś była i że po urodzeniu tego dzidziusia
znowu nowy dzidziuś tam kiedyś będzie. Na to ja spytałam, czy chciałaby jeszcze
mieć jednego braciszka/siostrzyczkę oprócz tego, który się na jesień urodzi. I
odpowiedź brzmiała: "tak". Ale gdy spytałam: "Nawet jeśli wtedy mamusia będzie
miała mniej czasu na zabawę z tobą?", zastanowiła się, uśmiechnęła i cicho
odpowiedziała: "To chyba ten dzidziuś wystarczy." Wniosek: ona jeszcze nie jest
świadoma tego, co pociąga za sobą przyjście na świat kolejnego dziecka. Dlatego
ja muszę być tego świadoma i patrzeć na zmieniającą się sytuację w rodzinie nie
tylko własnymi oczami szczęśliwej matki-rodzicielki, ale także oczami moich dzieci.

[bazylia_am]

Przypomniało mi się jak moja sześcioletnia córka płakała na wieść o tym, że
będzie miała brata lub siostrę. Byliśmy tym zaniepokojeni, konsultowaliśmy się
nawet z psychologiem. Psycholog uspokoiła nas mówiąc, że to bardzo dojrzała
reakcja - córka zdaje sobie sprawę, że nie od razu zyska towarzysza zabaw, ale
kogoś, kto zabierze jej uwagę rodziców. Oczywiście z tygodnia na tydzień Julka
oswajała się z myślą o rodzeństwie
Gdy zaszłam w kolejną ciążę, cieszyła się już bardzo.
Zaskoczyła mnie, gdy mając już dwie siostry powiedziała, że następnym razem to
ona wybierze imię

[luxnordynka]

ktore nie tylko służą wygadaniu i przedstawieniu swoich racji, ale
też zmieniaja nasze myślenie, mobilizuja do refleksji,
przewartosciowania swojego zycia i pragnień. Ten wątek, przynajmniej
dla mnie (i mamy3ania) jest. Dziekuje Wam dziewczyny, Ewa

[magduniar3]

Mój najstarszy syn (15 lat) nie jest entuzjastą rodzeństwa, można powiedzieć, że
od samego początku tak było. Jest typem chłopaka zamkniętego w sobie,
wrażliwego, który najlepiej czuję się jak ma ciszę i spokój. A przy tym wcale
nie ukrywa, że ma o 3 sztuki rodzeństwa za dużo. Jak muszę zostawić z nim
młodsze rodzeństwo, to wiem, że maluchy będą robiły co chcą, a on będzie
zajmował się sobą.
Średni (prawie 14 lat) lubi młodsze dzieci, myślę, że nie przeszkadza mu to, że
jest ich w sumie czworo. Czyli to nie jest jeszcze aż taka wielodzietność. W
sprawach opieki nad młodszym rodzeństwem mogę mu zaufać.
To co obu najbardziej przeszkadza to niepełnosprawność naszego najmłodszego syna
(ale nie najmłodszego dziecka). NIe chodzi o to, że oni nie akceptują go, tylko
jego zachowanie jest bardzo uciążliwe. Nie zawsze dzieci/osoby niepełnosprawne
są takie "wdzięczne". Czasami naprawdę trudno się z nimi żyje - zwłaszcza z
mocno zaburzonym autystą.
Do tego mąż sporo pracuje i niestety często muszę zostawiać maluchy pod opieką
nastolatków, aby zrobić chociażby zwykłe zakupy. Sama miałam tylko młodszego
brata, ale też niestety odczułam fakt "ciągłej" opieki nad nim - tyle, że to
były czasy kolejek w sklepach.
Od strony finansowej nie jest najgorzej, byłoby znacznie lepiej gdyby nie
rehabilitacja syna. Aczkolwiek naszym priorytetem nie są podróże i zajęcia
pozalekcyjne.
Jeśli chodzi o odpowiedź na pytanie tytułowe wątku, to chyba sporo zależy od
samego dziecka. Najstarszy syn nie ma zbyt wygórowanych finansowych roszczeń -
typu markowe ciuchy, wysokie kieszonkowe. Średni zupełnie inny jest pod tym
względem. Obaj chcieli by telefony komórkowe - niestety dla nich naszym zdaniem
są im do niczego nie potrzebne.
W naszym przypadku to nie wielodzietność, a choroba ich brata rzutuje na ich
postępowanie i na to jak patrzą na swoją przyszłość.