Czy opieka domowa jest lepsza?

[maria88]

[maria88]

Uwazam,ze większość ludzi obłoznie i nieuleczalnie chorych nie moze mieć
wystarczjącej do potrzeb opieki w domu. Przede wszystkim nie ma w domach
odpowiednich łózek , sprzętu rehabilitacyjnego, odpowiednio przystosowanych
łazienek. W większości przypadków chory i rodzina męczą się. Opieka lekarska
i pielęgniarska - fachowa - jest dorywcza.Często ciężko chorą osobą opiekuje
się tylko jeden członek rodziny.

[rispetto]

Słyszałaś kiedyś o hospicjum domowym? Nie każdy obłożnie, nieuleczalnie chory
potrzebuje bezustannej opieki medycznej. Jeśli rodzina jest w stanie i przede
wszystkim chce opiekować się taką osobą, to jest to idealne rozwiązanie.

[maria88]

Rodzina zapewnia napewno komfort psychiczny choremu ale to jest za mało.
Miałam mamę w domu po udarze mozgowym z niedowaładem prawostronnym. Dziś dopiero
wiem, jak musiała się męczyć z powodu braku łozka z materacem przeciwodlezynowym.
Ile było kłopotu ze zrobieniem codziennej toalety. Leząc 3 m-ce nie miała ani
jednej odlezyny, ale my z siostrą byłyśmy wykończone fizycznie i psychicznie.

[rispetto]

Takie rzeczy jak materac przeciwodleżynowy można "zorganizować" i to jest
najmniejsza przeszkoda. Ten komfort psychiczny osoby chorej jest rzeczą, której
nie kupisz
Oczywiście nalezy się zastanowić, czy (przepraszam za wyrażenie) obsługa osoby
chorej nie prowadzi do autodestrukcji osoby pomagającej, ale z własnego
doświadczenia wiem, że jak się chce, to można. Trzeba tylko bardzo, bardzo
chcieć ...

[maria88]

To wszystko co jest potrzebne poza osobistą opieką jest wręcz nie do załatwienia
w małych miejscowoSciach.Brak kontaktu z psychologiem, lekarzem, pielęgniarką
(chyba, ze sprowadzisz ich prywatnie) bo Sluzba Zdrowia robi Ci łaskę.Lekarze
odwiedzający potrzebni są o róznej specjalnoSci w zalezności od stanu zdrowia
pacjenta np.wewnętrzny, onkolog, dermatolog. A co z terapeutami? Ich bez pieniędzy
do domu nie sprowadzisz.A sprzęt rehablitacyjny? Podawanie kroplowek itp.
Chyba nigdy nie opiekawłeś się jednosobowo cięzko chorym, ze uwazasz, ze
ze wszystkim mozna sobie poradzić w domu z chorą polską sluzbą zdrowia.

[rispetto]

Na początek proponuję, żebyś nie oceniała mnie, gdy nie masz pojęcia o kim
mówisz. Od ponad dwóch lat opiekujemy się z żoną córeczką chorą na SMA, więc
zebraliśmy trochę własnych doświadczeń, a nie od znajomych i z internetu. Nasza
córeczka oddycha przy pomocy respiratora i wymaga 24-godzinnej opieki. Nie
wiem, czy odległość 30 km od dużego miasta jest duża, czy mała, ale generalnie
nie ma problemu, żeby zjawił się u nas jakiś specjalista. Swego czasu mieliśmy
trochę problemu z dermatologiem, ale ten też do nas przyjechał, dzięki
staraniom żony. Lekarz pediatra odwiedza nas regularnie i przyjeżdża na każdy
nasz telefon, pielęgniarka jest minimum raz w tygodniu, a jeśli potrzeba to
częściej. Córeczka dwa razy w tygodniu ma rehailitację. Za nic nie płacimy.
Pieniądze są potrzebne jeśli chodzi o sprzęt rehabilitacyjny, bo wiadomo, że
NFZ nie refunduje wszystkiego, ale tu pomocny jest PCPR i inne fundacje oraz
organizacje pozarządowe i samorządowe. Na pewno nie da się nic zrobić, jeśli
nie puka się ciągle do tych instytucji.
Hospicjum to też życie. Znasz to hasło?

[maria88]

Znam doskonale. W hospicjum miałam kuzyna, ktory niedawno zmarł. JeSli chcesz
przeczytaj moje linki ktore pisałam gdy jeszcze zył.Oburzona byłam i jestem
opieką medyczną ktorej właściwie nie było bo z góry został przez Panią Doktor
przekreślony jako osoba, ktorej zadna rehabilitacja wcześniej prowadzona jest
niepotrzebna itd. Gdy upominał się o swoje prawa jako pacjent to zaczę to go
faszerować relanium co łacznie z lekami przeciwbolowymi dawało skutek ciągłego
spania, nie moznoSC dobudzenia w porze posiłku a w końcu zgon, ktory przeciez
mogł ale musiał być taki szybki.Nie widziałam w tym hospicjum zeby komukolwiek
zrobiono kroplówkę lub kogoś rehabilitowano do pozycji siedzącej lub
chodzącej.
Wspólczuję Ci bardzo, ze masz tak chore dziecko. Wierzę ze moze znajdzie się
kiedyś lek
na to by powróciło do normalności. Czego Ci zyczę z całego serca.
Ja tez starałam się robić wszystko aby ulzyć w cierpieniu swoim bliskim
ale mam bardzo przykre doświadczenia jesli chodzi o pomoc słuzby zdrowia.
Przypuszczam, ze gdy choruje dziecko to reakacja na problemy jest inna od
tej gdy chodzi o osoby w wieku tzw.zawansowanym.
Ale

[rispetto]

Z hospicjum jest tak, że z definicji jest to miejsce, gdzie ludzi się nie
leczy, ale pozwala godnie i bezbopleśnie umierać. Nie chcę dyskutować z tą
filozofią, bo to bardzo delikatna sprawa szczególnie dla osób, które miały z
hospicjum do czynienia. Mi to się nie podoba i między innymi dlatego nasza
córka jest w hospicjum domowym, a nie stacjonarnym, bo mamy kontrolę chociażby
nad tym, jakie leki jej się podaje. I opiekę ma napewno lepszą, bo gdy my się
nią opiekujemy to opiekujemy się naszą ukochaną córeczką, a tam opiekowaliby
się nią jak kolejną pacjentką. Wierzę w dobre intencje hospicjum, ale nie
wymagam cudów.

[maria88]

Własnie co to znaczy "godnie i bezboleśnie" i ze się chorych w hospicjach nie
leczy tzn. jest to
autanazja ktorej jestem przeciwna. Kazdy człowiek mimo, ze wisi na nim wyrok
śmierci ale jest sprawny umysłowo, chce zyć, powinien być leczony w taki sposób
na jaki medycyna współczesna pozwala. Nie powinno być przerywania leczenia gdyz
w kazdym momencie mogą zostać odkryte nowe leki. Do hospicjów trafiają ludzie
dlatego, ze ich członkowie rodzin nie dają sami rady aby podołać wszystkim
obowiązkom. Jak moze jedna osoba opiekować się obłoznie chorym dorosłym a przy
tym bezwładnym człowiekiem, ktoremu kilka razy trzeba zmienić pozycję, wymienić
pampersy, przygotować posiłki, zrobić toaletę podać kroplówki? I gdy taka
sytuacja ciągnie się kilka lat. Dlatego zastanawiam się jak to właściwie
powinno być w takiej sytuacji? Moze ktoś mądry mi odpowie.

[rispetto]

Od leczenia są szpitale i inne tego typu placówki, a hospicja są od tego, co
napisałem. Przynajmniej tak afilozofia jest lansowana przez hospicjum, z którym
mamy kontakt. Tak jak pisałem nie chcę z tym dyskutować, bo to zbyt delikatna
kwestia. Opieką nad osobami obłożnie chorymi i niedołężnymi powinny w moim
mniemaniu zajmować się "domy spokojnej starości", a nie hospicja.

[ciutka]

Domy spokojnej starosci, sa dla osob starszych- jak sama nazwa mowi a hospicja
sa od tego, zeby osoba godnie mogla odejsc, zaznaczam godnie -nie odstawiajac
lekow na sile, nie otumaniajac pacjenta na sile i nie robiac z niego " worka"

[czuk1]

Cele hospicjum określają przepisy prawa polskiego Swiatowej Organizacji zdrowia.
Troche to inne (alb znacznie inne) jest zadanie hospicjum, od tego jak
chce,widzi i być może stosuje Riposto:
Według powstałego w 1990 roku raportu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) opieka
hospicyjna jest to „aktywna, dotycząca wszystkich sfer życia opieka nad
pacjentem cierpiącym na schorzenie niepoddające się leczeniu przyczynowemu”.
Definicja ta wskazywać może również na pomoc chorym nieznajdującym się w stanie
terminalnym, z potencjalną możliwością wyleczenia. W późniejszym czasie opieka
paliatywna została przez WHO określona jako „podejście poprawiające jakość życia
pacjentów w obliczu śmiertelnych chorób oraz ich rodzin”. Współczesna idea
opieki hospicyjnej nie wyrasta z niedostatków medycyny czy systemu opieki
zdrowotnej, ale współpracuje z nimi i korzysta z ich osiągnięć. Jej zadaniem nie
jest przyspieszenie czy opóźnienie śmierci chorego. Jest ona nakierowana na
utrzymanie najwyższej możliwej jakości życia pacjenta aż do końca.

[czuk1]

przepraszam...RISPETTO,a nie riposto.

[ealex]

nie zgadzam sie z tobą . mój tata chorował na raka . do końca był w domu .
zorganizowaliśmy opiekę w domu . lekarz był 2 razy w tygodniu , pielęgniarka
codziennie , do dyspozycji psycholog , ksiądz . i za nic nie zapłaciłyśmy nawet
złotówki . oczywiście tylko leki trzeba było we własnym zakresie wykupić . aha
materac przeciwodleżynowy i wózek inwalidzki też z hospicjum tata dostał .

[paniewa]

Zgadzam się, to wszystko można załatwić. Miałam dobre doświadczenie z hospicjum
domowym na żoliborzu gdy umierała moja mama. Do końca była w domu i miała
opiekę moją i lekarza(na telefon) i pielęgniarki(codziennie) z tego hospicjum,
a także księdza. Za nic nie zapłaciłam grosza. Wystarczy zadać sobie trudu i
poszukać.

[ciutka]

a no wlasnie, z tym roznie bywa... ja musialam sie o wszystko wyklocac i
lekarka laske robila ze przyjdzie, pielegniarka wpadala i tylko cisnienie
mierzyla, bo miala lepiej oplacalnych pacjentow, byc moze ze to dlatego ze w
Warszawie, pozdrwiam!

[highlanderka]

Jestem przekonana, że dla kogoś kto potrafi znieść trudy opieki nad ciężko
chorym bliskim, domowe hospicjum jest idealnym wyjściem!Opiekowałam się
umierającą mamą (od rozpoznania przerzutów do śmierci upłynęło 9 tygodni) i
dobrze wiem ,że chcieć to móc.Było ciężko, oprócz tego prowadziłam rodzinny dom
i opiekowałam się samotnie swoim 2letnim dzieckiem.Przez ostatnie 3 tygodnie
pomagali nam ludzie z hospicjum- pielęgniarka, lekarz (konsultacje i wizyty "na
telefon"),był ksiądz.Hospicjum umożliwiło nam dostęp do sprzętu medycznego(nie
był nawet potrzebny)i darmowo do niektórych leków.Nie wyobrażam sobie ,że
mogłabym pozwolić umierać najbliższej osobie w samotności, zależnej od obcych
osób.Myślę, że zapewnienie komfortu psychicznego i bliskości w ostatniej drodze
jest ważne zarówno dla chorego jak i rodziny...Oczywiście jęki konającego czy
podawanie morfiny to rzeczy , o których chce się jak najszybciej zapomnieć i
które sprawiają,że zastanawiamy sie dlaczego nie zrobi tego ktoś za nas..
Jedną z myśli jaka przynosiła mi ulgę po śmierci mamy było to,że byłaby z nas
dumna,że zdaliśmy egzamin z miłości.
Rozmawiałam z kilkoma jeszcze osobami, których bliscy znajdowali sie pod opieką
tego hospicjum, że taka fachowa pomoc i masa miłości to najlepsze co można
podarować osobie, która od nas odchodzi.

[bonzee32]

Nie wiem. W domu osoba umierajaca ma rodzine, ale niekoniecznie profesjonalna
pomoc medyczna na kazde skinienie. Ja opiekowalam sie moja mam i zdarzyl mi sie
moment, ze nie bylam w stanie podac mamie morfiny do motylka, zadzwonilam po
lekarke, ktora przyjechala w 5 minut. Ale te 5 minut moja mam czekala.

[maria88]

Juz zabierałam głosna ten temat ale jednak przypomnę, ze oddanie osoby do
hospicjum to nie zaniesienie rzeczy do pralni. Kazdy kto jest zmuszony tak
postąpić robi to w ostateczności i z konieczności. Oczywiście bywa taka rodzina
ze nie interesuje się chorym z różnych innych powodów. Porównywanie pracy
lekarza lub pielęgniarki hospicyjnej w domu pacjenta, gdy oprócz niego jest ktoś
z członków
rodziny nie moze być w większości naganne. Natomiast gdy pacjent w hospicjum
jest sam
i rodzina przebywa z nim tylko dorywczo to zdarza się niestety tak jak w Hospicjum
Caritasu w Warszawie gdzie jest całkowity brak zainteresowania w kierunku
utrzymania pacjenta przy życiu

[ciutka]

Tak hospicjum Caritasu w Warszawie na ul. Krakowskie Przedmiescie jest fatalne.
Na oko wszystko ładnie, ale tak naprawdę usmiercaja i otumaniają ludzi!!!!MOja
babcia miała codziennie kogos z rodziny i cóż z tego jak o 20 tej podawali babci
promezynę. Moja babcia miala niewydolnosc serca, niewydolnośc nerek, miażdżycę
naczyń i mimo to podano jej taki lek:
www.przychodnia.pl/el/leki.php3?lek=1793
Była osobą ciepłą i spokojną, po podaniu tego leku, przestała mówić, jeść, nie
dawano jej żadnych kroplowek( mimo że nie jadła), mimo iż noga spuchła jak balon
a stopa zsiniała, nie dawano jej tych leków które brała w domu( miedzy innymi
3x1 tabl. furosemidu).Na pytanie czemu do 14 tej nie dostała jeszcze furosemidu,
lekarka bezszczelnie mi odpowiedziała że jak bedzie taka potrzeba to dostanie i
w tym dni zmarła... Przestrzegam przed oddawaniem kogokolwiek do tego
hospicjum!!!!! Tym hospicjum powinny sie zaintersować media i prasa!!!!!
Pozdrawiam Beata.

[maria88]

Przede wszystkim Organy Sprawiedliwości bo tyle się przecież ostatnio mówi i

pisze o "naturalnej śmierci".