wspomagane samobójstwo?

[ikropkaikoniec]

Jestem Anna. Od roku, każdego dnia zmagam się z chorobą mojego
kochanego męża Adama. Nie wiem, jak będzie wyglądało moje życie bez
niego. Ale wiem, że nie mogę skazywać go na takie cierpienia. I on
sam nie chce już żyć, odarty z godności, upokarzany każdego dnia
przez swoją fizjologię. Robię wszystko, aby ulżyć jego cierpieniu.
Adam ma 64 lata leczył się u najlepszych specjalistów, jednak
nowotwór jest tak złośliwy i rokowania są złe. Mój mąż nade wszystko
kochał w życiu wolność. Wolność osobistą, swoją przestrzeń. Dziś,
kiedy cierpi, wiem, że to co czuje i czego pragnie jest
najważniejsze. Całe życie spędziliśmy razem. To on dawał mi radość,
poczucie ważności, kochał mnie i szanował. Każdej kobiecie
życzyłabym takiego partnera. Wiem, że muszę pozwolić mu odejść. Chcę
tego. Chcę spełnić jego ostatnie pragnienie. Nie chce żeby jego
życie tak wyglądało. On też tego nie chce. Dlatego szukam ludzi,
którzy mieli kontakt ze stowarzyszeniem Dignitas w Szwajcarii. Mój
Adam ma prawo godnie odejść, nie czekając aż ból, na którego nie
zasłużył, położy kres jego życiu. Pieniądze nie grają roli. Adam
sam na prawo zdecydować, kiedy nastąpi jego koniec. Jako kochająca
go wciąż kobieta, czuję ból, ale szanuję i akceptuję jego decyzję.
Bardzo proszę o kontakt rodziny w podobnej sytuacji.

[maria88]

Pani Anno. Nie jestem w podobnej sytacji ale wiem co Pani przeżywa ponieważ
miałam siostrę z chorobą nowotworową. Odmiennie, Ona mimo
ze ogromnie cierpniała do końca chciała żyć. Umarła mając 64 lata
pogodzona z Bogiem ale napewno nie z sytacją w jakiej się znalazła.
Cały czas miała nadzieję ze nauka znajdzie nowe leki na tą potworną
chorobę.
Mam obecnie bardzo serdeczną przyjaciółkę mieszkającą w USA która
z tą chorobą walczy już kilka lat. Z tego co pisze wynika że ma stały kontakt z
psychologiem. Pani pomoc udzielona męzowi w zejściu
z tego świata nie załatwi moim zdaniem sprawy. Mąz napewno
przestanie cierpieć ale czy Pani przestanie, tego nie jestem
pewna. Myśl o tym ze moze Pani źle zrobiła/ a w przypadku odkrycia
nowego sposobu leczenia choroby potwierdzenie tego faktu/ moze
zatruć Pani życie.Jeśli mogę to radzę poszukać Państwu dobrego
psychologa który zmieniłby nastawienie męża do Jego bardzo
trudnej sytacji a także spróbować znależć kogoś w rodzinie lub
poza kto wspomógłby Panią w opiece nad mężem. Serdecznie Panią
pozdrawiam Maria.

od kiedy to psycholodzy pomagają ludziom

[zynaber]

chorym na nowotwór jelita grubego, wymiotującym kałem??? Ludzie, na miłość boską (o ile w ogóle takowa istnieje) ta kobieta, prosi o pomoc ludzi, którzy mieli styczność z organizacją Dignitas, pomagającą odejść ludziom obdzieranym z godności przez chorobę.
Nie bądźcie takimi ignorantami!

[mama.rozy]

zynaber napisała:

> chorym na nowotwór jelita grubego, wymiotującym kałem???
nie bardzo rozumiem dlaczego psycholog nie może pomagać owym
ludziom.pracuję w hospicjum jako pielęgniarka,u nas taka pomoc jest
na porządku dziennym.wymioty kałowe są do opanowania,chyba że są
terminalne,ale rozumiem że nie o to tu chodzi.nie obrzucajmy się
nawzajem obelgami,to do niczego nie prowadzi.

[czajnik271]

ja zaczęłabym od poszukania hospicjum domowego lub ośrodka/oddziału
opieki paliatywnej,ewentualnie anestezjologa obeznanego z tematem
leczenia bólu u osób z chorobą nowotworową.Sądze,że przydałaby się
rownież pomoc pielegniarki,która nauczy cię codziennej opieki nad
męzem,jeśli są problemy z odżywianiem,wydalaniem,zmianą opatrunków.
W chwili obecnej można bardzo dobrze zapanować nad bólem i
ograniczyć cierpienie psychiczne(postęp farmacji),moim zdaniem
zawsze można jeszcze bardzo wiele zrobić,czasami cierpienie lagodzi
sie kosztem przymglenia świadomości lub skrócenia zycia,ale to już
inny temat.Dobrą książką na ten czas jest Ken
Wilber "Smiertelni,nieśmiertelni".Pozdrawiam serdecznie