Oddanie bliskiej osoby do domu opieki to zbrodnia?

[sibeliuss]

Jesteśmy społeczeństwem tradycyjnym, które kiedyś posiadało
tradycyjny model rodziny wielopokoleniowej żyjącej pod wspólnym
dachem. Niestety (albo stety) w poprzedniem ustroju odeszliśmy od
tego, a starość i przewlekłe choroby stały się wstydliwym tabu.
Niestety niewydolność systemu opieku nad osobami potrzebującymi
opieki i pomocy oraz mit "domu starców" jako umieralni.
Nadal pokutuje potępianie osób, którzy opiekę nad chorymi i
potrzebującymi stałej opieki bliskimi przekazują specjalistycznym
ośrodkom, gdzie na miejscu zatrudniony jest personel o duzo wyższych
kwalifikacjach niż domownicy. Dlaczego traktujemy takie miejsca jak
żywe kostnice, a nie jak sanatorium; czemu powielamy głupie
stereotypy?
Problem polega nie ma miejscu pobytu bliskich, ale na
zainteresowaniu ich osobą i częstotliwością odwiedzin.

[maria88]

Skąd takie pytanie? Czy oddając osobę bliską życzy się Jej śmierci?
Przecież w hospicjach jest wspaniała opieka jak panuje powszechna
opinia.

[annajustyna]

A ile razy nie odajac schorowanego seniora marzy sie o tym, jak sie pokoj po
kiedys tam zmarlym seniorze urzadzi...

[emma_ja]

jakby tego nie nazywac...nie motywowac..

oddawanie ludzi kiedy staja sie uciazliwi, klopotliwi, ludzi ktorzy poswiecali
nam swoje zycie, czas, jest dla mnie dranstwem

a bajki o lepszej opiece.. nie wierze, w to ze ktos woli spedzac starosc,
chorobe wsrod obcych!

sa inne mozliwosci, dom opieki kosztuje, za to mozna oplacic opiekunke..jesli
sie jest w pracy
tylko trzeba chciec sie pomeczyc, dac cos z siebie

obym nigdy nie zmienila zdania- nie moglabym spac wiedzac, ze moj ojciec konczy
zycie w jakims osrodku, sam

ale to juz kwestia wychowania, zasad, wartosci
jesli ktos woli wycieczke do grecji niz uzeranie sie z babcia uciazliwa, i dla
niego to przykry obowiazek, ktorego na dodatek latwo sie dzis pozbyc... to
pojawiaja sie bajki o opiece wspanialej w osrodku..smutne

[emma_ja]

zyjac na zachodzie widzialam na kazdym rogu dom opieki i samotnych, bogatych
mieszkancow- umierali dosc szybko, w wygodzie luksusie i samotnosci...

i jednoczesnie muzulmanskie rodziny( ktorymi przeciez gardzimy prawda?)ktore
cala zgraja biegly na plaze a na koncu dwoch nasyoletnich wnukow pchalo wozek z
wiekowa babcia

i kto tu jest dzikusem?

[kol.3]

Ano właśnie problem w tym, aby cała rodzina solidarnie poczuwała się do opieki
nad zniedołężniałym seniorem. Zwykle tak nie jest, znajduje się w rodzinie
jednego jelenia o miękkim sercu i jemu wciska niedołężną babcię/dziadka. Jak
jeleń zaczyna padać na nos ze zmęczenia wszyscy wygłaszają kazania o obowiązkach
moralnych, przy czym najwięcej krzyczą ci co nic nie robią.
Idealne rozwiązania na temat opiekunek, kiedy jesteśmy w pracy, włóż sobie
między bajki, widać, że nie masz pojęcia o 24-godzinnej pielęgnacji staruszka z
alzheimerem czy czymś podobnym. Ale co to szkodzi się pomądrzyć, jak szlachetnie
się wypada.

[fat_black_cat]

Otóż to. Mieliśmy pod opieką 93 letnią babcię, bo żadne z licznego rodzeństwa
mojej matki nie poczuwało się do opieki. Efekt? Matka musiała przeprowadzić się
do babci (nie było możliwości żeby babcia zamieszkała u nas), żeby mieć ją na
oku. Babci coraz bardziej "odbijało" (prawdopodobnie Alzheimer), tak że opieka
powinna być całą dobę przy niej - matka brała urlopy w pracy, a gdy urlop się
skończył to zapadła decyzja o domu opieki. Tam miała całodobową opiekę, już nie
było możliwości żeby np przewróciła się w nocy i nikt jej nie pomógł bo była
sama w domu. Tak więc wiem jak wygląda opieka nad taką osobą i naprawdę łatwo to
się tylko mówi żeby nie oddawać rodziców/dziadków do domu opieki. Moi rodzice po
tej opiece nad babcią sami deklarują żeby ich oddać do domu opieki jak nie będą
w stanie sami o siebie zadbać.

[annajustyna]

Wlasnie - kto moze sobie pozwolic na zwolnienie sie z pracy i zajecie sie
seniorem 24 h na dobe?

[emma_ja]

tak sie sklada, ze mieszkam z dwojgiem starszych rodzicow.mama ma powazne
problemy i jest bardzo uciazliwa.

no ale coz moze to kwestie wychowania
u mnie sie nie usypialo w domu starych ziwerzat dla wygody, a babcia i dziadkiem
chorymi obloznie moj ojciec opiekowal sie do smierci wiele lat, dzielac czas
pomiedzy dwa domy

to ze ty oddalabys psa do schrnoniska, a matke do domu starcow bo tak wygodnie
nie znaczy ze ja opowiadam bajki

jak bylam dzieckiem mylam starej babci plecy bo nie miala sily zrobic teog sama-
ty z tego co czytam- nie i nie robilabys tego

[kol.3]

Wydaje mi się, że nie odróżniasz 2 rzeczy - opiekowanie się zniedołężniałym
staruszkiem, a opiekowanie się osobą z demencją lub alzheimerem. W pierwszym
przypadku chodzi o pomoc w życiu codziennym, ugotowanie, przepranie, pójście do
lekarza, w drugim masz do czynienia z osobą 24 godziny na dobę niepoczytalną,
która zagraża sobie, Tobie, sąsiadom, wymaga pełnej opieki pielęgniarskiej.
To co opisujesz jako swoje zaangażowanie w opiekę nad rodziną, to przypadek
pierwszy. O drugim przypadku nie masz pojęcia. Nie rób osobistych chamskich
wycieczek, bo nic o mnie nie wiesz. Jestem uczulona na jedyne sprawiedliwe
osoby, które dużo gadają o tym co ktoś powinien robić, same w sytuacjach
krytycznych robią niewiele, albo nic.

[tosia.ru]

ak bylam dzieckiem mylam starej babci plecy bo nie miala sily zrobic teog
sama

ciekawe, jaka bylaby Twoja wypowiedz, gdyby nie przyszlo Ci myc plecow, tylko
zmywac ekskrementy, bo akurat Twoi rodzice musieli pojechac do szpitala z modsza
siostra
a Twoja stara babcia juz od 4 lat robi tylko pod siebie

???

nie - to nie sa kwestie wychowania, tylko tego, czego sie doswiadczylo na
wlasnej skorze

[dorotaiwon]

Wiesz co, powiem tak, jeśli nie wiesz o czym mówisz nie mów nic. Myłaś plecy
hahahaha!!! A przewijałaś 5 do 6 razy dziennie, czasami nie tylko po siusiu ale
i po czymś grubszym, w szczególności kiedy ciekawa babcia pomajdrowała sobie
przy pielusze i wysmarowała się od stóp do głów kupką??? Opatrywałaś odleżyny??
NIE! Więc nie pisz takich głupot. Moja babcia miała Alzheimera, przez 6 lat moja
mama przy mojej pomocy opiekowała się nią. Nie wiesz nawet co to znaczy
opiekować się taką osobą, szczególnie że pod koniec babcia przestała jeść, po
prostu odmawiała jedzenia i picia w ogóle. Przestała chodzić, pojawiły się
gnijące i śmierdzące odleżyny. Tak się w większości przypadków umiera na
Alzheimera. Po tym wszystkim musiałam przyrzec mojej mamie że jeśli ją też to
spotka oddam ją do domu opieki, nie chciałam więc było o to kupę awantur, na
koniec mama powiedziała że sama sobie odłoży pieniądze i zarezerwuje miejsce w
takim domu. Bo nie chce żebym ja i moja rodzina przeżywała to co ona i jej
rodzina. Reasumując ewentualną krytykę moich decyzji czy oddawać do domu starców
czy nie mogę przyjąć tylko od osoby która przeżyła coś podobnego i WIE o czym mówi.

[Gość: dada]

G.o.w.n.o wiesz na temat opieki nad starszymi. Mialas szczescie ze to osoby
przynajmniej w miare zdrowe psychicznie. Problem jest zupelnie inny gdy babcia
czy dziadek maja Alzheimera. Tu nie wystarczy mycie plecow czy czego innego. A
dzielenie czas pomiedzy dwa domy mozesz sobie wsadzic...
Czy wiesz ze osoba z Alzheimerem potrafi nawet 3 dni nie spac?????? Wiesz ze w
domu trzeba zakrecac gaz, przyczepiac dzwonki do okien i drzwi zeby bylo slychac
jak w nocy probuje otworzyc, chowac sztucce, zastawe i wszystko tlukace bo moze
sie pokaleczyc? Przepisane leki niewiele pomagaja, bo do domu mozna dac tylko
slabsze. Wszelkie mocniejsze jedynie w szpitalu lub specjalnym osrodku.
Moze wtedy sprobujesz umyc babci plecy? powodzenia. Moj tata wytrzymal tak ze
swoja mama 3 tygodnie - mial urlop. Nikt inny nie mogl pomoc bo tylko jego
poznawala i nie rzucala w niego talerzami. Po tych 3 tygodniach wygladal jak
wlasny cien i wtedy zdecydowalismy ze musimy zalatwic dom opieki.
Teraz odwiedzamy babcie co tydzien. Zwykle poznaje dzieci i wnuki, chociaz na
drugi dzien juz nie pamieta. Ale jest spokojna, rozmawia, cieszy sie ze
przyjechalismy. Dostaje silne leki, ale przynajmniej nie zrobi sobie ani innym
krzywdy.
NIE PISZ O RZECZACH, O KTORYCH NIE MASZ POJECIA!!!

[fanka2507]

Bardzo ciekawa wypowiedź na forum... Zgadzam sie całkowicie.Opieka
nad osobą chorą na A. przerasta mozliwości rodziny.Przynajmniej w
końcowej fazie. Mam takie pytanie , jaką drogą załatwialiście
państwo miejsce w domu opieki ? Nam powiedziano że trzeba drogą
sądową. Mamy złożone wnioski (o zgodę na umieszczenie, o
ubezwłasnowolnienie)ale ciągle czekamy i nic jeszce nie wiadomo,
sytuacja staje się niestety dramatyczna bo choroba postępuje
b.szybko. Będę wdzięczna za jakąś wskazówkę...Mieszkam w Krakowie

[eduardina_ufff]

O, dokładnie tak! W moim przypadku do opieki nad wiekowym Dziadziusiem do opieki
poczuwałam się tylko ja i moja Mama oraz od czasu do czasu tatuś. A obie
pracowałyśmy wtedy po 8 godzin dziennie. Szanowny Synuś Dziadka był straszliwie
zmęczonym pracą człowiekiem (mimo, że to on miał nieregulowany czas pracy i mógł
spokojnie znaleźć czas na opiekę, ale mu się nie chciało) i ani on ani jego
synowie ani żonka nie mieli czasu na opiekę nad Dziadkiem. Ale bardzo głośno
wyrażali niechęć o domu opieki. Nikt nie wie co znaczy 24 godzinna opieka nad
osoba, która nie bardzo sobie kojarzy ile ma lat, że może sobie zrobić krzywdę,
bo co z tego, że gaz się zakręcało na noc by Dziadzia spacerując w domu po
mieszkaniu nie zrobiła sobie krzywdy. Skoro mógł otworzyć okno, albo co gorsza
drzwi i pójść sobie na spacerek w piżamce. A nie kojarzył gdzie mieszka. Nie
kojarzył, że trzeba się ubrać bo będzie zimno. Osoba, która miała dyżur nocny
szła do pracy niewyspana i przerażona, że coś się stanie. Kosztowały lekarstwa,
sprowadzanie do domu lekarzy, pielęgniarek i na opiekunkę całodobową już nie
starczało nam. Zwolnić się z pracy żadna z nas nie mogła.
Z perspektywy czasu patrząc lepszy byłby dom opieki, bo czas poświęcony na
odwiedziny mogłabym poświęcić tylko i wyłącznie Dziadkowi. Nie robieniem
zakupów, sprzątaniem, przygotowywaniem posiłków. Dzwonieniem po lekarzy i
zamartwianiem się!

[kol.3]

Czy przypadkiem nie mamy tej samej rodziny? U mnie było identycznie.

[aga-wiewiora]

Ja osobiscie pracuje w domu opieki i nie dziwie sie , ze rodziny
decyduja sie na oddanie bliskich pod opieke innym. Ciezko jest
pracowac bo przeciez trzeba z czegos zyc a po pracy opiekowac sie np
chorym na demencje starcza.Chorzy ludzie sa gorsi niz dzieci,
zupelnie nieprzewidywalni.No ale zeby o tym sie wypowiadac trzeba
miec o tym pojecie. Osobiscie zal mi tylko tego , ze czesto dzieci
oddajac matke czy ojca pozbywaja sie problemu i nawet nie pofatyguja
w odwiedziny czy zadzwonia.

[eduardina_ufff]

Się pomęczyć? O, jakie miłe, tak się zastanawiam czy Ty wiesz JAK wygląda opieka
nad starszym schorowanym człowiekiem? Czy tylko piszesz bez pojęcia tak by
zabłysnąć brakiem wiedzy?

[atrams5]

W domu opieki, w którym pracuję, pacjenci naprawdę nie mają źle.Powiem
krótko....gdyby była tam moja mama czy ojciec...byłabym spokojna, że mają
należytą opiekę.Pozdrawiam.

Różne łajzy oddają swoich rodziców do domu starców

[xolaptop]

Domy opieki? To taka humanitarna nazwa domów starców? Znałem takich, co oddawali
ludzi do domów starców, ale ci, których znałem to były wyjątkowe łajzy, bo
najpierw ci starcy fundowali im mieszkania albo domy i inne samochody.
To dla ludzkości nic nowego. Ludzie zawsze dzielili się na przyzwoitych i łajzy.

[borru]

xolaptop napisał:

> Domy opieki? To taka humanitarna nazwa domów starców? Znałem takich, co oddawal
> i
> ludzi do domów starców, ale ci, których znałem to były wyjątkowe łajzy, bo
> najpierw ci starcy fundowali im mieszkania albo domy i inne samochody.
> To dla ludzkości nic nowego. Ludzie zawsze dzielili się na przyzwoitych i łajzy
> .


Zgadzam się z Tobą, dodam tylko że im większa łajza tym łatwiej i bardziej
przekonywującą ideologię dorabia do tego aby ludzie nie widzieli jaka to łajza.

[koprofag4]

trzeba usiąść i zrobić rzetelny rachunek: ja osobiście bym załatwiał
miejsce w domu starców. dlaczego? mieszkam bardzo daleko od
rodziców, dużo pracuję (po prostu nie mam dla nich czasu TERAZ a co
bedzie później jak będą potrzebowali opieki?) itp. To trudne
decyzje, tym bardziej, że zawsze jest ta presja społeczna (zły syn
itp)

mam to w doopie co myślą inni - każdemu jest łatwo oceniać, jak tego
nie doświadczył. Ja na szczęście nie mam tego typu problemów na
razie i nie muszę takich decyzji podejmować.

szczerze mówiąc to podobny ciężar gatunkowy do decyzji pt. "co
jeżeli urodzi się niepełnosprawne dziecko?" - znam ludzi, którzy
zostawili takowe w szpitalu - potrafię to zrozumieć.

nawiasem mówiąc to może być ciekawy wątek na forum

[yola13]

w pana sytuacji nie miałby pan innego wyjscia jak postawic na dom
opieki i zreszta jak wielu ludzi młodych którzy stoja przed takim
dylematem a mają np. dobrze płatna prace w zupełnie innym miescie,
wtedy to nie ma co sie oglądac na umoralniaczy jak to ktos tu
powiedział, no bo co miałby pan zrezygnowac z pracy całkowicie czy
jak? Ludziom to sie łatwo mówi jak nigdy nie byli w takiej sytuacji.
Z dobrze płatnej pracy mozna zrezygnowac żeby opiekowac się
rodzicem, a co potem? A z czego życ? A to juz nikogo nie obchodzi.
Takich mądral to wszędzie pełno, ale najlepiej olewac to co gadają,
bo by człowiek zwariował

[ursa72]

Temat do wielkiej dyskusji!Niestety nie ma tutaj dobrej alternatywy znalezienie opiekunki do osoby starej i chorej graniczy z cudem!To wymaga wielkiego hartu ducha.Jeszcze gorzej jesli zostawia sie taka osobe sama i odcina prad i gaz ,zeby sobie krzywdy nie zrobila(przypadek z Gorzowa).Nie ma prostego rozwiazania i latwych odpowiedzi ,bo to jest czlowiek bliski!Nie jestem przeciwna tego typu instytucja ale nie wszedzie dzialaja one tak jak powinny!Ale jesli mamy sprawdzone i polecone miejsce to zawsze mozna sprobowac na jakis czas oddac kogos i nie zapominac ,ze czeste wizyty czlonkow rodziny beda bardzo wskazane!A co do Hospicjum jesli rodzina nie moze sie opiekowac osoba chora to taka opieka jest jak najbardziej wskazana!Tam przynajmniej jest fachowa opieka i dostep do srodkow przeciw bolowych ,wsparcie personelu i naprawde mila atmosfera!Nie wymagajmy cudow w Hospicjum leza osoby z chorobami nowotworowymi wiec i smiertelnosc jest wysoka ale to niestety niczyja wina to po prostu takie miejsce!Moglabym go przyrownac do czyscca,gdzie czeka sie na godne odejscie w inny mam nadzieje lepszy swiat!!

[handzia55]

Oddanie bliskiej osoby to domu opieki to nie zbrodnia tylko
wygodnictwo i egoizm.Opiekowałam się Babcia, której w chwili śmierci
zabrakło 2 m-cy do ukończenia 100 lat. Jednocześnie opiekowałam się
ciężko chorą Mamą, która zmarła 4 miesiące po Babci.
To dla nich przeszłam na wcześniejszą emeryturę. Z całą
pewnością,gdybym miała więcej egoizmu, dziś miałabym wyższą
emeryturę. Nie żałuję jednak tamtej decyzji. Sumienie by mnie
zagryzło, gdybym oddała Babcię do domu starców a Mamę do hospicjum i
żadne pieniądze by tego nie zagłuszyły. Może jest łatwiej podjąć
taką decyzję, gdy osoba bliska nie ma kontaktu z otoczeniem
(Alzheimer, śpiączka czy coś takiego). W moim przypadku i Babcia i
Mama , do samego końca były umysłowo sprawne, doskonale zdawały
sobie sprawę z tego co się wokól nich dzieje i opuszczenie domu
byłoby dla nich strasznym ciosem.
O tych sprawach t r z e b a k o n i e c z n i e dyskutować bo
starośc nie dosięgnie tylko tych,którzy umrą młodo.

[ewa1125]

Ty moglas przejsc na wczesniejsza emeryture,a ja swoja babcia
zaczelam sie opiekowac pod koniec studiow.Nie bylo czasu na
myslenie,musialam podjac decyzje w sekunde-zabralam
najpotrzebniejsze rzeczy i poszlam mieszkac u
babci.Bilans:nieukonczoone studia,pierwsza praca(wymeczona bardzo,w
sensie,ze ja musze isc do pracy!!!!)w wieku 30 lat.Jak sie sama nie
dorobie, nie bede miec prawie emerytury.Na poczatku podziw calej
rodziny,jasne,oni nie musieli sie babcia opiekowac, teraz wpadaja
raz na ruski rok w odwiedziny,kiedy chca.Ja przyplacilam to
nieukonczeniem studiow, brakiem wlasnej kasy, dluga depresja,
brakiem dzieci, problemami w malzenstwie swoim i mojej mamy,ktora
jako jedyna mi pomaga.Zysk:prawie szczesliwa babcia,ze dozywa swoich
dni w swoim domu,pokoju,z pamiatkami ze swojego zycia.Ale gdybym
wiedziala na poczatku,jak to bedzie wygladac,zorganizowalabym to
inaczej.Jedna,dwie osoby nie uciagna takiej opieki i fizycznie,i
psychicznie.Od prawie 8 lat nie mam swojego zycia,nie moge byc
spontaniczna,nie jestem pania wlasnego czasu,nie moge nigdzie wyjsc
z mezem,bo zawsze ktos musi byc w domu, zeby wyjechac na tydzien
pierwszych wakacji od 7 lat,musialy sie zorganicowac 3 osoby w domu
i 3 u mnie w pracy.Nie wiem czy warto,bo jak na razie nie ma
nikogo,kto sie tak mna zajmie na starosc.

[aionka75]

Ale miała Pani alternatywę niższej emerytury, a nie żadnej. Gorzej jeśli się pracuje i do emerytury dużo czasu, a rezygnacja z pracy, to brak emerytury. W przypadku osoby samotnej, to już jednak jest spory problem.

czasem sie same oddaja...

[theorema]

naprawde! znam pewna pania. co prawda nie w Polsce, ktora cale zycie mieszkala
sama, i teraz kiedy nagle bardzo oslabla w 93 roku zycia, sama sie przeniosla do
takiego domu, chociaz ma rodzine, syna juz na emeryturze, ktory ma mase czasu,
swietny stan majatkowy...Dlaczego? Ano dlatego, ze nie moze zniesc atmosfery
panujacej w tym domu, ciaglych delikatnych przepychanek slownych miedzy synem i
jego zona, oni wiedza, ze to w sumie zarty, ale ja to drazni. A poza tym nie
lubi tego, co synowa gotuje. A w domu opieki jej dobrze, syn ja odwiedza
codziennie, ale kiedy chce spac to spi, co chce jesc to dostaje. Wiec chyba
wazniejsza jest ocena tej "oddawanej " osoby. Jesli sama tak woli - coz znacza
komentarze postronnych o nieczulym sercu rodziny. No chyba, ze placze, uzala sie
- a bezduszna rodzina nie wpuszcza jej do swojego domu - to jest rzeczywiscie
okrutne.

[yola13]

czasami skorzystanie z pomocy jest po prostu konieczne, nie zawsze
musi sie to wiązac z oddaniem starego rodzica do domu starców ale
chociazby wynajecie pielegniarki do opieki na kilka godzin, raczej
jest tu w tym momencie mowa o osobach schorowanych a nie po prostu
starych, bo gdy ktos jest tylko stary i nie ma az tak strasznych
chorób to jest pikuś, gorzej gdy ktos jest np. sparaliżowany i
trzeba z nim siedziec 24h na dobe, niestety wtedy czasem lepiej
wybrac opieke innych osob, a głupimi komentarzami prosze się nie
przejmowac, ludzie z zawiści jeden drugiemu to by oczy wydrapali
jakby mogli, nie kazdy niestety ma siłę i mozliwosci zeby opiekowac
się 24h na dobe schorowanym rodzicem- ja na szczescie tego problemu
nigdy nie doswiadcze bo moi rodzice juz nie zyją

[genova51]

A ja bym chciała pójść do domu opieki, tylko pewnie nie będzie mnie na niego
stać. Mam bardzo niską emeryturę.

[grogreg]

Wszystko zależy od standardu. Pracowałem w niemieckim domu starców nad Kanałem
Kilońskim. Pierwszy dał bym się tam "zamknąć" by doczekać swoich dni w komforcie.

Ale coś mi mówi, że przeciętna polską rodzinę nie stać na takie luksusy dla
dziadka czy babci i faktycznie alternatywą jest umieralnia.

[sun_of_the_beach]

... choć oczywiście są różne wypadki losowe i każdy powinien być oceniany
indywidualnie. Jednak za zwyczaj oddają ci, którzy przy minimalnym wysiłku
mogliby zapewnić godziwą opiekę w domu, a robią to dla zwykłego wygodnictwa.
Mitem jest nie niski standard depeesów ale ich "specjalistyczność" i rzekome
"dużo wyższe kwalifikacje" personelu. Głupim stereotypem jest przekonanie, że
oddawanie bliskich do DPS jest "nowoczesne".

[liilijka]

Dla przeciętnego, myślącego i czującego człowieka, taka decyzja nigdy nie będzie
łatwa. Jest naprawdę przykre, iż wraz z podjęciem człowiek ten naraża się na
ataki mniej i bardziej anonimowych "umoralniaczy", zazwyczaj znających problem
wyłącznie w teorii.

[oldbay]

Żadna zbrodnia. Osoby, które nazywają to egoizmem, brakiem uczuć,
empatii, wygodnictwem, bestialstwem itp itd nie mają pojęcia o czym
mówią, nawet jeśli same kiedyś opiekowały sie chorą starszą osobą.
Egoizmem i głupotą jest plucie na ludzi, którzy decydują sie na taki
krok i osądzanie ich człowieczeństwa na podstawie tej decyzji.
Trzeba jednak mimo wszystko nauczyć się widzieć dalej niż czubek
własnego nosa. Każda sytuacja jest inna, każdy ma inną historię. Nie
każdy ma takie możliwości jak my, nie każdy ma takie wsparcie, nie
każdy ma finanse, nie kazdy ma siłę, nie każdy poradzi sobie z takim
zadaniem, co wcale nie znaczy, że nie kocha albo, że kocha mniej.
Moja Babcia umarła w domu opieki a mój Tata jest najbardziej
kochajacym człowiekiem pod słońcem, podziwiam go, szanuję i kocham
za to wszystko, co robił dla Babci w ostatnich miesiącach jej życia.
Robił wszystko, co mógł, dał z siebie wszystko, co miał. Dom opieki
o niczym tu nie świadczy.
-
oldbay

[alia_od_noza]

Miałam taki przypadek w dalszej rodzinie - wdowa, lat 80+, jej jedyna córka, lat
50+, nigdy nie wyszła za mąż Starsza pani zachowała przytomność umysłu i przez
długi czas radziła sobie z pomocą córki, która przeprowadziła się do jej
mieszkania, ale w pewnym momencie przewróciła się i uszkodziła staw biodrowy. W
tym czasie córka była już po dwóch udarach, z zakazem jakiegokolwiek większego
wysiłku. Poza tym żadnej bliskiej rodziny. Dom opieki okazał się dla nich
jedynym rozwiązaniem.

Oczywiście, na pewno o wiele bardziej szczęśliwa była moja ciocia, która dożyła
92 lat w domu swojej córki i zięcia, z dwoma wnukami. Ale ciocia do samego końca
czuła się bardzo dobrze i nie wymagała stałej opieki. Miała co prawda uszkodzony
staw kolanowy, chodziła o kuli i nie mogła wchodzić po schodach, ale w domu
dzieci dostała pokój na parterze. Rodzina dbała o jej potrzeby, ale jednocześnie
nie musiała poświęcić dla niej wszystkiego.

[sun_of_the_beach]

oldbay napisała:

> Żadna zbrodnia. Osoby, które nazywają to egoizmem, brakiem uczuć,
> empatii, wygodnictwem, bestialstwem itp itd nie mają pojęcia o czym
> mówią, nawet jeśli same kiedyś opiekowały sie chorą starszą osobą.

Właśnie ustaliłaś nowe zasady uczestnictwa na forum - wypowiadać mogą się
wyłącznie osoby, które mają zdanie takie samo jak ty. Rozumiem i doceniam twoje
uczucie do ojca, ale uwierz - rodziców można kochać mimo wszystko.

[oldbay]

Oj już nie histeryzuj i nie przypisuj mi dziwnych intencji i
wypowiedzi, które nie miały miejsca. I nie dopatruj się na siłę
patologii tam gdzie jej nie ma. Spróbuj ogarnąć swym umysłem wiecej
niż swoje własne podwórko i dostrzeż, że ludzie mogą mieć przeróżne
powody, dla których decycują się na taki a nie inny krok. I te
powody to nie zawsze egoizm, brak uczuć, chęć przemeblowania pokoju
po dziadku czy połozenia łapy ma majątku i tym podobne bzdety.
Jeżdżąc do tamtego domu opieki widziałam wielu ludzi, których zycie
postawiło przed taką decyzją. Zapewniam cię, ze zasługują oni na
więcej niż takie bezmyślne epitety, komentarze i opinie.
-
oldbay

[mmena]

Moja mama zrezygnowala z pracy by zajac sie swoja tesciowa. Babcia po wylewie
nie byla w stanie samodzielnie funkcjonowac. Przed wypadkiem lubily sie i czesto
widywaly. Ich relacje byly duzo lepsze niz babci z corka (moja ciotka). Wylew
zmienil wszystko. Babcia wymagala opieki 24h/dobe. Potrafila zaprosic do domu
obce osoby i rozdawac im rzeczy. W srodku nocy, w samej koszuli uciekala "w
miasto". A najgorsze, ze zrobila sie bardzo agresywna. Nie przebierala w slowach
i w czynach. Gdy zaczela siegac po noze rodzice zdecydowali, ze oddadza ja do
domu opieki.
Pieknie mozna oceniac innych nie majac pojecia o czym sie mowi. Ciekawe jak ci
wyzywajacy od egoistow zareagowaliby gdyby obudzili sie w srodku nocy i zlapali
ukochana babcie z nozem na lozeczkiem dziecka. Bardziej humanitarne jest oddanie
do domu starcow czy przykucie do kaloryfera by nikogo nie zabila?

[emma_ja]

zazwyczaj babcia nie biega z nozem i nei zagraza otoczeniu
tylko jest uciazliwa- i tyle

ja nie mowie, ze to latwe
ale argumenty finansowe mnei smiesza-sa dla wygodnych

dom opieki kosztuje
my te pieniadze dawalismy biednej sasiadce, ktora spedzala czas z babcia poki
nie wrocil z pracy ojciec badz jego brat
obaj zaniedbywali rodziny- tyle, ze dla nas to bylo oczywiste

zastanawialismy sie jak podzielic miedzy czlonkami rodziny opieke,
obowiazki.kazdy byl zmeczony, tracil czasem panowanie nad soba

ale dla nas innej opcji nie bylo.bo zycie to nei zawsze wycieczka do grecji.
czasem pomoc chorej osobie.
nie bylo opcji oddac kogos do schroniska.pozbyc sie.

[emma_ja]

widze ze najbardziej humanitarne to bylby stosowac eutanazje...

po co ma sie babcia meczyc?i rodzina cala skoro mozna isc na grilla..

[agatek72]

Ciekawe czy taka osoba która ma być oddana do domu starców (czyli pewnie mama
albo tata) zastanawiała się kiedyś czy nie oddać ciebie (czyli dziecka) do domu
dziecka i z bardzo przyzwoitą częstotliwością odwiedzać. Bo jak wiadomo dziecko
jest bardzo uciążliwe, nie można zrobić kariery, trzeba poświęcać czas i dziecko
kosztuje. Wygodniej jest się pozbyć.
A gdzie w tym wszystkim jest miłość do rodziców?
p.s. nie mówię o bardzo trudnych przypadkach kiedy pobyt z taką osobą zagraża
życiu, czyli matka latająca z nożem, ale nie wszyscy z Alzheimerem są tacy.

[sun_of_the_beach]

Wiesz, czytając twojego posta pomyślałem sobie, że w sumie może ci oddawani do
depeesów sobie na to zasłużyli, skoro wychowali swoje dzieci na egoistów?

[cegielka612]

Dziecko jest owszem uciążliwe, ale przez kilka lat, do tego od
jakiegoś 3 roku życia masowo rodzice oddają je do przedszkola.
Podnieść dziecko czy przebrać to nie problem - nie waży 60 czy 80 kg
i oponuje tylko czasem, co przy jego masie nie jest szczególnie
groźne dla opiekuna. W miarę upływu lat dziecko umie coraz więcej,
nie pluje, nie gryzie, często 2 latek kontroluje już swoje potrzeby
fizjologiczne. Zapewnienie dziecku opieki domowej (niania) jest też
dużo tańsze, niż wynajęcie pielęgniarki na 10 godzin. Dziecko nie
wyjdzie nigdzie w ciągu nocy, wystarczy że śpi w łóżeczku.
Opieka nad dorosłą ale niepoczytalną osobą to jest dramat, który
może trwać 20 lat. W żadnym razie nie da się tego porównać do opieki
nad dzieckiem.
Poza tym rodzice też nierzadko zmuszeni są oddawać dziecko do
żłobka, bo właśnie NIE MOGĄ się nim zająć, bo ktoś musi pracować.
Mało też osób zajmuje się dzieckiem w pojedynkę, przeważnie są
jakieś babcie, teściowe, dziadkowie czy siostry, które raz na czas
wpadną (nie mówię o opiece codziennej, ale takim wytchnieniu raz na
czas). A ze starszymi ludźmi często opiekun zostaje zupełnie sam.
Znam kochające dzieci, które oddały rodzica do domu opieki - oni
poświęcli część życia nie tylko swojego na opiekę nad rodzicem. Nikt
kto nie przeżył takiej sytuacji (i nie mówię o myciu zdrowej
aczkolwiek starszej babci pleców) nie ma prawa krytykować, bo sam
nie wie ile by wytrzymał.

[still_dumb]

Problem polega nie ma miejscu pobytu bliskich, ale na
> zainteresowaniu ich osobą i częstotliwością odwiedzin.

Problem często polega na miejscu pobytu. Mało kogo stać na porządny
ośrodek, a te tańsze to najczęsciej wciąż nędzne i
zaniedbane 'umieralnie'

[verdana]

Cóż, oczywiście, ze lepiej i szlachetniej samemu sie zająć
niz "oddać".
Tyle, ze czasem musialoby się to łączyć np, z porzuceniem wlasnych
dzieci - mieszkanie male, babcia czy matka w innym miescie. I co?
Powiedzieć - zajmę się babcią, zamieszkam u niej, a dzieci najwyzej
pare lat beda bez mamy?
czasem nie mozna zająć się osoba leżącą po prostu z braku sily. Nie
kazdy jest w stanie myć, podnosic i przenosić w pojedynkę leżącą
osobę. Wtedy opieka domowa = odlezynom i zaniedbaniom.
A problem finansow - cóż, nie da się ukryć. Gdybym ja zrezygnowała z
pracy, nie mielibysmy co jeść. Ja mogę się poswięcic, ale czy wolno
poswięcic także dzieci?
Egoizmem jest oddanie starszej osoby do domu opieki i zapomnienie o
niej. Natomiast oddanie i czeste odwiedziny - to juz co innego,
czasem są konieczne.

[justyna302]

Znam kilka osób, które pracowały i opiekowały się starymi,
schorowanymi rodzicami. Grunt to kochać i chcieć. A radziły sobie
różnie - a to przymuszały rodzeństwo do w miarę sprawiedliwego
dzielenia się obowiązkami, a to brały mamę czy tatę do siebie, a na
czas ich nieobecności do domu przychodziła pielęgniarka, czy jakaś
zaprzyjaźniona sąsiadka, no różnie. Z obiegowych opinii wiadomo, że
wiąkszość ludzi przebywających w domach starców to ludzie mający
rodziny, nieźle sytuowane, kochające "gębą" i.. prawie w ogóle nie
odwiedzające.
Nie chcę być radykalna. Zdaję sobie sprawę że w pewnych przypadkach
trzeba oddać chorego do specjalistycznego ośrodka. Nie podołałabym
opiece nad rodzicem nie panującym nad sobą w końcówce Alzheimera,
lub w terminalnym stadium raka. Ti trzeba wykwalifikowanego
personelu, leków i sprzętu.
Ale jedno wiem, że nigdy, przenigdy z wygodnictwa nie oddałabym mamy
lub taty do żadnego ośrodka, tylko dlatego że będą starzy i słabi i
kłopot z nimi. Nawet jak będą chodzić z balkonikiem i załatwiać
potrzeby w pampersa, ich miejsce będzie przy mnie. Nie wyobrażam
sobie któregokolwiek z nich siedzącego przy oknie i wyglądającego w
nadziei, że może dziś córka lub wnuki przyjdą. Serce by mi pękło.

Alez niektorzy uogolniaja...

[yngvar]

Mam nadzieje, ze przed takim problemem nigdy nie stane...
Jestem jedynakiem, mieszkam bardzo daleko od rodzicow,
najprawdopodobniej sie juz nie ozenie.
Jezeli moi rodzice beda po prostu zniedolezniali, mam nadzieje na
znalezienie im dobrej opiekunki. Niestety, jezeli beda wymagac
opieki specjalistycznej, dom opieki jest jednym mozliwym
rozwiazaniem.
Absolutnie nie czuje sie z tym komfotowo. Ale niestety druga strona
medalu jest taka, ze po odejsciu moich rodzicow zdany bede w zyciu
WYLACZNIE na siebie i niestety w rachube nie wchodzi porzucenie
pracy, bo emeryture musze sobie wypracowac. Duzo latwiej jest kiedy
rodzina jest duza i opieka nad rodzicami mozna sie podzielic z
rodzenstwem, w kryzysowej sytuacji pomoga wnuki etc. Ale niestety
nie zawsze tak jest...

[nika_75]

Zadumałam się nad znaczeniem sformułowania "oddać kogoś do domu
opieki". Zwłaszcza, że w moim mieście taki dom opieki funkcjonuje w
centrum miasta i spokojnie każdy przechodzień może obejrzeć sobie
starsze osoby przesiadujące na tarasie czy robiące sobie grilla (!),
albo przechadzające się alejkami w ogródku. O, jak wielu z nich to
osoby w pełni sprawne. Wszyscy tu piszą o demencji, o robieniu pod
siebie, a to przecież nie do końca prawda!
Isnieje coś takiego jak samostanowienie o sobie. Jak silna musi być
presja dzieci, jakich argumentów używają, by rodzic zgodził się
dobrowolnie tam iść, opuszcając swoje mieszkanie i środowisko. Z
rzadka jest przecież ubezwłasnowolniony. Gdybym była człowiekiem
wciąż mogącym o sobie stanowić (pomijam Alzheimera, itd), a dziecko
zaczęłoby sugerować, że mama jest już taka schorowana, że nie może
sama mieszkać i może by tak dom opieki? to chyba bym dokonała
zawczasu odpowiednich zmian w testamencie.
A do domu opieki oddałabym sama siebie, gdy uznałabym, ze przyszedł
na to czas.

to nie o to chodzi

[e.cartman]

czy w danym ośrodku jest dobra opieka i ładne pokoje. ale o to, że człowiek,
który całe życie tyrał żeby się dorobić choćby tego własnego M3, na starość
zostaje z niego wykopany i umieszczony w jakimś hotelu. jak młodzi chcą to niech
sobie sami zapracują na swoje. a nie posyłają swoich bliskich w takie miejsca
bez konieczności (tylko dlatego że ktoś jest stary). nie po to człowiek tyra
całe życie żeby tak skonczyć. sorry ale ja na starość chcę zgnić we własnym domu
a nie w jakimś ośrodku choćy najlepszym. proste

[Gość: Henia]

Nie, nie i jeszcze raz nie. Nigdy nie znajdę usprawiedliwienia dla takiego
czynu.Nie wyobrażam sobie oddać moją mamę/tatę/brata/babcię/etc... do domu
opieki społecznej. Bo co? Bo stali się uciążliwi? NIepsrawni i wymagający
opieki...naszej? A co z ich opieką nad nami. Przez całe życie. Najpierw nami
maciupkimi, drącymi się nocami, wymagającymi nieustannej uwagi przez pierwsze
miesiące a nawet lata życia. Te nieprzespane noce, niedojadanie całymi dniami z
braku czasu...a potem, gdy już nastoletni, nieustanny lęk i troska, aby nic nam
sie nie stało, czy wrócimy do domu z imprezy,czy zdamy do liceum, czy zdamy
maturę, czy ten nasz nowy pierwszy chłopak/dziewczyna nie złamie nam serca, czy
to na pewno tylko grypa i czy wyzdrowiejemy, czy bardzo nas boli gdy
upadliśmy...ciężka praca po to, byśmy mieli jak najwięcej, by zapewnić nam
godziwy byt...a potem, gdy już mamy swoje dzieci opieka nad mimi gdy tylko się
da, aby ulżyć nam i dać chwile wytchnienia w miarę możliwości. Czyli znowu
pieluchy, nieprzespane noce...
a gdy role się odwracają my mamy podwinąć ogon i pozbyć się problemu? Pozbyć się
pieluch, nieprzespanych nocy, fizjologii...chryste, płakać mi się zachciało, gdy
to sobie wyobraziłam pisząc tutaj. Zresztą nie muszę sobie zbytnio wyobrażać,
gdyż temat mi dość ostatnio bliski.
Mój dziadek zachorował. Zawsze sprawny, zdrowy człowiek. 86 lat. Nagle zaczął
znikać z dnia na dzień. Gdy widziałam go po raz ostatni był warzywem wegetującym
w szpitalu. Zmarł,ale nim to nastąpiło, jego córki, a siostry mojego taty
zaczynały rozglądać się za domem starców. My mieszkamy z tatą daleko, one w tym
samym mieście. Obie nie pracują już od dawna. Obie są zamożne, jedna nawet
bardzo,ale to bardzo. Mają po dwoje dorosłych dzieci, mających swoje rodziny.
Też tam na miejscu. Gdy usłyszałam o ich planach doznałam szoku. Mimo, że
irytowało nas to, że na to czekają,to zdecydowaliśmy z rodzicami, że sprowadzimy
dziadzia do nas, że nie dopuścimy do tego. Nie zdążyliśmy. Dziadzio zmarł. W
szpitalu, choć nie musiał tam być,ale tak było wygodniej jego własnym córkom.
Zmarł w samotności, w szpitalnym łóżku. Nie było przy nim jego żony, dla której
on cale życie poświacał wszystko. Do ostatnich chwil swojej sprawności. Nie było
córek, które miały kilka przecznic zarówno do jego domu, jak i szpitala...
Nigdy nie znajdę usprawiedliwienia dla takich czynów.

[dorotaiwon]

Wiesz bardzo łatwo się mówi kiedy ma się usprawiedliwienie pt. mieszkam daleko,
nie mam warunków etc. Wtedy można krzyczeć, oceniać, biadolić, że Ci się płakać
chciało i tak dalej. A spakować szanowne cztery litery i pojechać do dziadka to
nie łaska było?? Podcierać mu tyłek, dźwigać do łazienki i zmieniać pieluchy????
Dlaczego od razu kiedy dziadek zachorował nie rzuciliście wszystkiego i nie
przyjechaliście do niego się nim opiekować skoro miał tak wyrodne córki??? Nie
zdążyliście??? A ile czasu on był chory?? Tydzień??? Taki proces trwa tygodnie,
miesiące, a czasami nawet lata, więc tłumaczenie że nie zdążyliście jest po
prostu nie tyle głupie co naiwne. Przykro mi ale kto faktycznie opiekował się
starym, ciężko chorym, niepełnosprawnym człowiekiem potrafi pojąć ogrom i ciężar
obowiązków które się z tym łączą, a ten kto potrafi tylko krzyczeć z założonymi
rękami bo tak łatwiej daje właśnie takie argumenty jak Ty. Nie życzę Ci tego,
ale dopiero jak staniesz twarzą w twarz z taką sytuacją będziesz miała prawo się
wypowiadać co jest słuszne a co nie.

[Gość: Henia]

Spodziewałam sie takiej właśnie odpowiedzi, tylko widzisz, moja rodzina miala
już sprawdzian i to nie jeden,więc uwierz mi, że stanęliśmy "twarzą w twarz" już
nie raz z ciężkimi problemami tego typu. Jeśli chodzi o mojego dziadka,to
wszystko trwało miesiąc - nie miesiące, nie lata - jeden miesiąc potrzebny był
do tego, by dziadek zmarł. Może tak czy siak by zmarł - do końca nie wiadomo, co
oprócz dramatycznych odleżyn, niedożywienia i ogólnego wyczerpania mu bylo. Ale
najblizsze mu osoby nie zrobiły wszystkiego. Zrobiły bardzo niewiele, a gdy
tylko nadarzyła sie okazaj, oddaly do szpitala pod byle pretekstem. Nikt tutaj z
nas nie pakował od razu walizek wiedząc, że tam jest obszerna rodzina dziadka:
dwie córki, żona, wnukowie...cały sztab do opieki! Niepracujące córki, mogące
się dziadziem zając. Moi rodzice pracują, ja również, mam małe dziecko, a tam
była cala masa kochających jak się zdawało rąk. Właśnie w ciągu tego miesiąca
zaczęliśmy orientować się, jak to wygląda. Że tak naprawdę dziadek przestał mieć
dla nich jakąkolwiek wartość, gdy zaniemógł, a stal się tylko zbędnym problemem
i właśnie wtedy zdecydowaliego się człowieka z odleżynami i przewiezienie go ot
po prostu 500 km! Zresztą wyciagnij sobie wnioski: miesiąc czasu i najblizsze
osoby szukają domu opieki społecznej!
Zresztą potwierdzeniem wszystkiego jest to,co dzieje się teraz, już po smierci
tamże: bitwa o skądinąd niewielki majątek dziadka. I powiem Ci krótko: mój
tato-jego syn jest od tego daleko. Stwierdził, że on nic nie chce, że ma gdzieś
dziadka pieniądze. Jego boli to, że dziadka juz nie ma, a dziadka żona kilka dni
od pogrzebu zatrudniła robotników do odnowienia mieszkania.

[dorotaiwon]

A ja jeszcze raz powtarzam że krytykować i osądzać jest niezmiernie łatwo z
odległości 500 km. IMHO jedynie gdybyś tam była i czynnie brała udział w opiece
nad dziadkiem miała byś prawo do tego aby oceniać. Moja teściowa co dwa tygodnie
dojeżdżała do swojej sparaliżowanej matki 450 km po to żeby na zmianę ze swoimi
siostrami się nią opiekować. Ustaliły, że każda bierze tydzień, bo tyle jest w
stanie wytrzymać. A też miała pracę, rodzinę i na dodatek chorą córkę która
wymagała stałej opieki. Dla chcącego nic trudnego, ale najłatwiej jest wykręcić
kota ogonem, zasłaniać się rodziną, pracą i stojąc z założonymi rękami
krytykować. Dlatego Twoje słowa nie mają dla mnie jakiejkolwiek wartości, a w
moim mniemaniu wręcz obraża osoby takie jak moja mama czy moja teściowa.

[Gość: Henia]

Tak, na szczescie i twoje slowa nie maja dla mnie zadnego znaczenia. Skupiajac
sie na temacie watku-oddanie bliskiej osoby do domu opieki spolecznej to
skurw...wedlug mnie. W takiej rodzinie zyje,tak zostalam wychowana i zgodnie z
tym bede postepowac i wiem to nawet na odleglosc 500 km i dlatego bede
krytykowac pewne zachowania ile zechce.

[dorotaiwon]

Tak tylko, że taka pseudo umoralniająca "krytyka" to najobrzydliwsza forma
hipokryzji. Jak stwierdził kol3 faktycznie masz buzię pełną komunałów i tylko
tyle. A tak jest najłatwiej i najwygodniej. To smutne.

[kol.3]

Aha, mieliście dobre chęci ale w rezultacie nie pomogliście. Ale na tych co
mieli cała czarną robotę do zrobienia, się oburzacie. Bardzo typowe. Z tego co
piszesz widać, że jeszcze nikim się nie opiekowałaś, ale buzię masz pełną komunałów.

to nie takie oczywiste

[sevennationarmy]

To zależy.

Jeśli w rodzinie wszyscy pracują, do tego mieszkają w niedużym mieszkaniu/domku,
starszej osobie może wcale nie być tam dobrze.

Myślę, że istnieją domy opieki, w których taka osoba może być szczęśliwsza -
otoczona ludźmi w podobnym wieku, o podobnych zainteresowaniach, niepozostawiona
sama sobie. Warunki są dwa: trzeba takie miejsce starannie wybrać, no i często
tę osobę odwiedzać!

Oczywiście sam zainteresowany powinien mieć w tej kwestii coś do powiedzenia.

Kocham mojego tatę i nie miałabym nic przeciwko mieszkaniu z nim jak będzie
naprawdę stary - ale musiałabym mieć trochę większe mieszkanie. Chyba że sam
będzie wolał jakieś "kolonie".

[justyna302]

To zależy.

Jeśli w rodzinie wszyscy pracują, do tego mieszkają w niedużym mieszkaniu/domku,
starszej osobie może wcale nie być tam dobrze.
Myślę, że istnieją domy opieki, w których taka osoba może być szczęśliwsza -
otoczona ludźmi w podobnym wieku, o podobnych zainteresowaniach.

Absolutna nieprawda, co jest od dawna potwierdzone psychologicznie.
Osoba w podeszłym wieku przebywająca wsród ludzi tak samo niedołężnych i
skupionych na swoich chorobach jak ona, a często będących w jeszcze gorszym
stanie, widząc to, popada szybciej w stany depresyjne, szybciej podupada na
zdrowiu, bardziej odechciewa jej się żyć, widzi, źe jest taka jak tamci.
Na starego człowieka zbawiennie i ożywczo wpływa towarzystwo młodszych,
zwłaszcza wnucząt, szczególnie takich, którzy stanowią łącznik z życiem, ze
współczesnym światem. I nie ma żadnego znaczenia, że w domu opieki od rana
spotykają kogoś, a we własnym domu muszą posiedzieć i poczekać aż dzieci wrócą
ze szkoły a dorośli z pracy. Dam sobie uciąc obie ręce, że każdy z nich wybierze
ten drugi wariant.

[kol.3]

Nie mówimy tu raczej o osobach w podeszłym wieku, które są zniedołężniałe ale
jakoś działają, mówimy o osobach sparaliżowanych albo z demencją, alzeimerem,
które wymagają całodobowej opieki pielęgniarskiej, które nie panują nad
fizjologią i nie utrzymują żadnego kontaktu z rzeczywistością, nie potrafią
zrobić najprostszej rzeczy, natomiast potrafią odkręcić gaz, rozpalić ognisko w
domu.

[jainka.1]

Tak sobie czytam i myślę...

Wiele lat temu opiekowałam się moją chora na raka babcią. Ona miała siedmioro
dzieci, mnóstwo wnucząt - i na każdego przypadało dwa tygodnie "dyżuru" rocznie.

Uważam, że to było w porządku, że nauczyłam się wielu rzeczy, które potem mi się
przydały. Np. opanowywać obrzydzenie przy tualecie (pampersów nie było),
wykazywać cierpliwość,funkcjonować po nieprzespanej nocy (babcia na morfinie
potrafiła nieźle rozrabiać).

Uzyskałam pewien dystans do choroby i ludzi chorych, wzrosło moje zachwiane w
wieku dojrzewania poczucie wartości (mogę być pożyteczna, jestem odpowiedzialną
opiekunką, osobą sprawczą i dobrą itd.).

Ale to było dwa tygodnie... Sądzę, że już miesiąc mogłoby stanowić wyzwanie zbyt
trudne dla niepełnoletniej podfruwajki.

Kiedy wypisano moją mamę po operacji ze szpitala, to wprost do hospicjum. Do
hospicjum, bo wymagała 24 godzinnej pomocy medycznej (zmiana opatrunków,
kroplówki, dawkowanie morfiny itp).

Jasne - mogłyśmy z siostrą wynająć urządzenia, pielęgniarki na trzy zmiany i ew.
panią do pomocy - ale mama wyraźnie wolała pomoc specjalistyczną. Czuła się
bezpieczniejsza. Zresztą opieka - siostry zakonne - była bardzo profesjonalne i
jednocześnie życzliwa. Wiem, bo z siostrą siedziałyśmy u mamy co drugi dzień
(raz ona, raz ja).

Fakt, że to też było dość drogo - ale jakoś sobie poradziłyśmy. Jednak nie wiem,
czy odważyłabym się oddać mamę do zwykłego domu opieki, gdy byłaby zdrowa, tylko
niedołężna. Chyba nie potrafiłabym sobie wmówić, że jest jej tam dobrze.

[kunegunda32]

Wiesz, są domy opieki gdzie ludziom w nich mieszkającym jest dobrze. Nasza
babcia kiedy jeszcze była w stanie latem od czerwca do sierpnia jeździła do
takiego domu w Konstancinie, do sióstr zakonnych. Po prawie 8 miesiącach
spędzanych praktycznie w domu (miała sztuczny staw biodrowy i osteoporozę, a my
mieszkaliśmy na 4 piętrze bez windy) pomijając krótkie spacerki po podwórku, te
3 miesiące w Konstancinie były dla niej niczym wakacje. Tak właśnie je nazywała,
że jedzie na wakacje. Na terenie tego domu był piękny park o który dbali
pensjonariusze wraz z siostrami, ogród i warzywnik, można było się z babcią
przejść lub przysiąść na świeżym powietrzu, jej stan (miała Alzheimera) znacznie
się poprawiał po pobycie w tym domu. Było tam wiele starszych osób które
mieszkały tam cały rok, z własnej woli i były zadowolone. Z tym że był to dom
dla osób sprawnych fizycznie. Nie było tanio ale byliśmy w stanie się złożyć na
te wakacje dla babci.

syf na grobie taty

[cynik781]

jak jest fajnie to jest fajnie, ale jak babcia/dziadek/mama/tata ciężko
zachorują to już gorzej. zwłaszcza dla nich. wtedy "no ale ja mam pracę" albo "w
tym pięknym domu będzie ci dobrze tatusiu"...

a tak naprawdę chodzi o to, że się wam nie chce zajmowac starym zniedołężniałym
człowiekiem, który swoje życie poświęcił wam. że wam zmieniał pieluchy, uczył
czytać, łaził na wywiadówki, zapewniał wakacje, zimowiska, brał do kina, na
barana, do muzeum. to było, tak? już nieważne, bo teraz my mamy swoje zycie i
rodzinki,które trzeba karmić.

to pół biedy, ale gorzej jak się rodzinki jeszcze nie ma i kombinuje z
panienkami na prawo i lewo. no tak, taki zafajdany tatuś czy mamusia, którego
trzeba wymyć i włożyć nowego pampersa to wyklucza kolejną randkę z panieneczką.
więc bach starego do prijutu, niech zdycha, odwiedzi się go przy niedzieli i
wszyscy powiedzą "jaki kochany synek, tatuńcia odwiedził!"...

ale są też tacy, którzy mają coś takiego jak pieprzone sumienie. nie mogliby
dymać spokojnie panienki wiedząc,że stary czy stara leży teraz właśnie u kresu
swych dni będąc w jakimś prijucie, gdzie biorą tylko kasiorę z emerytury a ty
stary dziadu spieprzaj i sam se wsadź basen albo czekaj aż wypije herbatkę.a jak
rozrabiasz, bo masz zwidy, to bach głupiego jasia łykaj i w kimono.
jak przyjeżdża "kochana i troskliwa rodzinka" po mszy i konfesjonalce, gdzie
wytrzepała trzy zdrowaśki za "ciężkie grzechy" minionego tygodnia, to tatuś
czysty i pachnący jak pomarańczki które mu rodzinka przywozi a które on "na
pewno" sam zeżre, jak go karmić łyżeczką już trzeba.

jestem dziennikarzem tv, mój ojciec nim był i matka. on umarł na raka, ona ma
alzheimera od kilku lat a zaczęło się po jego śmierci. zajmuje się matką na
zmianę z siostrą. pracuję tylko ja,rzadko bo to wolny zawód, ale zarabiam
świetnie, starcza z powodzeniem na życie dla trzech osób.

zmieniamy jej pampersy, myjemy,karmimy, chodzimy za rączkę noga za nogą na
spacery, pytamy ją co to za kwiatek albo jaki ptaszek siedzi na płocie. mama
jest wesoła i uśmiechnięta. czysta i zadbana, najedzona. moje i siostry życie
towarzyskie jednak legło w gruzach. na nic nie mamy czasu, nawet by pójść
spokojnie na grób ojca. wszelkie próby zakładania związków kończyły się fiaskiem
"pojedziemy kochanie na miesiąc nad morze?-nie bo mama- to pojedź sobie z mamą,
pa". sąsiedzi nie mówią mamie dzień dobry gdy ta patrzy na nich roześmiana i
ufna jak dziecko.

najbliższa rodzina jak ojciec żył-byli u nas co tydzień przyjeżdżając w
odwiedziny z południa polski. jak umarł-ani razu. jak zachorowała mama,
przestali nawet dzwonić do niej z życzeniami. a ona ciągle o nich pyta. już ją
okłamujemy z siostra, że przyjadą jutro, za tydzień. po chwili zapomina. a
rodzina jest w stolicy co parę dni m.in. na grobie mojego ojca (cmentarz-2km od
mojego domu, ale nie, za daleko, nie przyjadą odwiedzić mojej mamy swoim nowym
volvo, jeszcze sobie pobrudzi wujostwo garniturki i żakieciki jak mama splunie
przy posiłku).
a potem słyszę od nich: "jak wy możecie! taki syf na grobie taty! bójcie się
boga"...

nie wyobrażam sobie, żeby mamę- za namową wszystkich znajomych i kochanej
rodzinki- oddać do prijutu a samemu iść wtenczas korzystać z żywota, rypać
laski, melanżować na potęgę, rozbijać się furą w sopocie etc...
czemu sobie nie wyobrażam?
bo to moja matka jest!!!

[kunegunda32]

Cyniku, rozumiem i współczuję choroby mamy. Ale weź też pod uwagę, że nie
wszyscy mają rodzinę chętną do pomocy lub są jedynakami i nie mają rodzeństwa.
Zostają wtedy z tą chorą osobą sami, pół biedy jeśli jest ona sprawna fizycznie,
gorzej jeśli jest przewlekle leżąca. Taką osobę trzeba codziennie parę razy
przewinąć, oklepać, przewracać z boku na bok żeby nie miała odleżyn, przenieść
do wanny, żeby ją umyć bądź wykąpać. Nie zawsze opiekunami są osoby w sile
wieku, ale np. osoby w wieku 50 - 60 lat dla których taki codzienny wysiłek może
się kiepsko skończyć. I wtedy pozostają oni ze schorzeniem kręgosłupa wraz z
leżącym rodzicem. Ale to są skrajne przypadki, które choć rzadkie ale też się
zdarzają.
Natomiast niestety większość przypadków Alzheimera kończy się tym, że chory
odmawia jedzenia, tak było w przypadku mojej babci. Po prostu odmówiła
przyjmowania napojów i pokarmów i koniec, karmienie na siłę nic nie dawało. W
tej sytuacji potrzebna jest specjalistyczna opieka, czyli osoba która będzie
zakładała sondę do nosową do karmienia, a potem zakładała kroplówki, opatrywała
wciąż pojawiające się odleżyny i podawała silne leki przeciwbólowe. Myśmy nie
mieli innego wyjścia niż umieszczenie babci w szpitalu, ale i stamtąd po pewnym
czasie polecono mi ją zabrać i umieścić w hospicjum jako jak to się pani doktor
ładnie wyraziła, przypadek nie rokujący szans na wyleczenie. I co wtedy należy
zrobić? Do domu bałam się ją wziąć bo nie jestem chirurgiem ani pielęgniarką i
nie potrafię poradzić sobie z sytuacją kiedy wraz z opatrunkiem schodzi skóra,
nie potrafię podłączyć kroplówki, a nikt nie pozwoli mi robić zastrzyków z
morfiny. W dzień jeszcze mogłabym liczyć na pielęgniarkę środowiskową, ale w
nocy??? Czasami więc los, a może co innego stawia nas pod ścianą, bez możliwości
dokonania takiego wyboru jakiego byśmy chcieli. Czasami mimo, że kłóci się to z
naszym światopoglądem nie mamy wyboru i to niestety jest najgorsze i
najtrudniejsze, jeśli chcesz pomóc, a nie możesz bo nie jesteś w stanie.

[Gość: .]

Nie chcę się zajmować moja matką ,bo mam do niej żal za to,że odkąd
pamiętam powtarzała mi,że domu rodzinnym nie ma dla mnie miejsca,jest
przeznaczony dla mojego brata,więc mam sobie tak ułożyć życie by iść
z domu,że mam być jej wdzięczna za to ,że nie oddała mnie do domu
dziecka,że wolała chłopca a urodziła nic nie wartą dziewuchę,że się
mnie wstydzi,że jestem głupia,że głupio się śmieje,robię głupie
miny,źle stoję,nic nie umiem, źle się uczyłam i nie zostałam
światowej sławy lekarką bądź prawnikiem lub itp,śmiałam wyjść za mąż
i to nie bogato tylko za dziada i tym samym nie przyniosłam korzyści
finansowych rodzinie czyli jej,jestem podobna do teściowej i tak jak
ona będę dzieciorobem,jestem niewdzięcznicą,mam w sobie diabła,że mam
wypie...ć z jej domu,że mój ociec to dziad itp.itd.Czułam się jak
pies,jak takie nic nie warte gó...,po prostu śmieć.Jestem psychiczną
kaleką,a "to" jest we mnie tak głęboko,że nawet teraz po tylu latach
gdy usłyszę coś miłego na swój temat to staje czujna,bo nie mogę
uwierzyć w to,że mam w sobie coś dobrego.

Wachlarz wyzwisk i szykan moja matka miała duży,a jej awantury trwały
nieraz po kilka dni.
Pisze w czasie przeszłym bo od kilku lat nie utrzymuje z nią
kontaktu.
O dziwo, jakoś nie umarła mimo,że na każdym kroku kiedy nie chciałam czegoś zrobić groziła mi śmiercią( odkąd pamiętam twierdziła,że jest
śmiertelnie chora,jej dni są policzone )albo tym,ze popełni przeze
mnie samobójstwo.
Każdy ma takie dzieci na jakie sobie zasłużył.Nie nauczyła mnie
szacunku,bo nigdy go dla mnie nie miała,nie nauczyła czułości,
miłości,uczyła mnie tylko pogardy,nienawiści,bycia
dwulicowym,fałszywym.Kto sieje wiatr burzę zbiera.
Nazwij mnie jak chcesz...

[anna_geras]

Ja się właśnie przekonuję jak to jest zmieniać pieluchy ojcu, który
waży jakieś 95 kg. Leży, prawie bezwładnie, nie pomaga, myć go
trzeba na leżąco, podawać regularnie leki, posiłki, zmieniać
pieluchy w odpowiednim czasie bo inaczej mokra jest pościel, coś się
wydostanie, pobrudzi a od leżenia w mokrym robią się odleżyny. I co?
Jestem ja i moja mama jego była żona - myje mu tyłek z kupy mimo,ze
sa 13 lat po rozwodzie i nie musi, wim,ze robi to dla mnie. Obie
pracujemy a on leży prawie cały dzień sam. Mops przydzielił
opiekunkę na 1 h dziennie, która jest mała i chuda i na nic nie ma
siły. I co? Niech ktoś mi powie tylko, że żle zrobie jak go oddam do
domu opieki, gdzie bedzie miał to wszystko czego ja mu nie zapewnie.
Ale krytykować pewnie najłatwiej tym, którzy tego nie doświadczyli
albo "męczennikom", którzy bez względu na to jaki poziom opieki
zapewnią będą mogli sasiadom pokazać,że oni są tacy super fajni i
pójdą do nieba.

świąteczny syf na grobie taty

[cynik781]

ojciec umarł w 2001 na raka mózgu.
brat w 2004 wpadł pod pociąg.
babcia zmarła na raka płuc w 2005.
wtedy mama zaczęła pić. i piła przez kilka lat skutecznie dezorganizując mi
życie w dzień i w nocy
a potem zapukał jej do głowy pan alzheimer i już w niej tak siedzi 4 lata.
mama waży-95kg.
nie chodzi. z trudem mówi. nie potrafi sama się umyć ani zjeść.
porusza się na wózku inwalidzkim.
trzeba ją rano nakarmic. na szczęście nie jestem sam. z matka zamujemy się razem
z siostrą.
zrezygnowała z tego powodu z intratnej posadki w tvp.
ale nic.
potem trzeba zaprowadzić mamę na sedes i zaczekać na kupę. potem umyć.
około południa obiad. trzeba nakarmić.
potem zaprowadzić ponownie do kibla. czekać aż zrobi swoje.
jak zrobi-umyć. wracamy do pokoju. oglądamy tv. w międzyczasie podjadamy
jabłuszka i czekoladki i mandarynki. pijemy kompot.
więc niebawem do kibla na siusiu.
po powrocie przygotowujemy lancz-paróweczki z musztardą i sałatka pomidorową.
pora teleekspresu.
po posiłku do kibla.
po kiblu kąpiel a po niej czas na podwieczorek, zaczynają się fakty-czekolada na
gorąco.
na wiadomościach jabłka. niebawem trzeba zacząć przygotowywać kolację, ale
wcześniej do kibla po jabłuszkach i czekoladzie.
zbliża się 20. i kolacja-po niej kibel. do mw 22leci tvp info (gdzie pracuję) i
oglądamy wszystkie audycje tej stacji (mama poznaje wszystkich prezenterów i
śmieje i cieszy jak dziecko gdy ich widzi jak i mnie gdy wracam ze studia do domu).
tak więc ok. 22 kolacja. oczywiście jak wszystkie wcześniej wymienione
posiłki-mama wymaga karmienia. potem kolejna ostatnia juz toaleta. wracamy na
wózku inwalidzkim do salonu. zakładamy z siostra pampersa mamie i 23. idziemy
spać. by ok 7. zacząć kolejny dzień.
nadmieniam, że gdy ja jestem w robocie wszystkie ww czynności z mamą robi sama
siostra.
a państwo?
państwo oferuje 150zł dodatku pielęgnacyjnego i wątłą studentkę pedagogiki na
praktyce w Domu Opieki Społecznej by intensywnie pomagała.
czyli robiła herbatę mamie i zasypywała ją cukrem.
pewnie z tego tytułu zostanie dyplomowanym pedagogiem/psychologiem...
i to jest ta "intensywna" pomoc...
nie oczekuję od nikogo pomocy. zarabiam lepiej niż doskonale.
ale gdybym nie zarabiał?
co z mamą?
dom opieki społecznej?

tak wiekszośc z was na pewno pomyśli. że trzeba żyć własnym życiem, robić
karierę, bachory, co niedziela klepać pacior a w wigilię kolendy z
wujkiem,dziadkiem i nn ciocią a po świętach papa.
chorujcie i umierajcie bo my młodzi mamy swoje życie.
a moja rodzinka wcześniej przybędzie na grób taty,postawi znicze większe od
pomnika i znowu powie: co za syf.

m. reporter tvp info
ale po prostu człowiek chyba.

[sloggi]

Życzę Twojej Mamie 100 lat, Tobie również.

A ja mam pytanie

[bubster]

Dlaczego nie wynajmniesz opiekunki? Jak sam napisałeś - zarabiasz
lepiej niż doskonale.

Masz pracę, wypracowujesz sobie emeryturę i jako mężczyzna możesz
dużo później założyć rodzinę. A siostra?
Z postów wynika, że siedzi cały dzień z mamą. Ona też kiedyś będzie
w wieku emerytalnym. Kiedyś może zechcieć mieć rodzinę, dzieci.

[maria88]

Takie sprzeczanie się czy ktoś ma więcej czas i pieniędzy na
zajmowanie się osobą bliską w ciężkim stanie jest moim zdanie
okropne i ciekawe jak jeszczc długo trwać będzie.
Wszystko to z powodu nieudolnych kolejnych ekip rządzących które
problemy finansowe Służby Zdrowia stale odstawiają na tor boczny.
Przecież są kraje gdzie jest właściwa organizacji pomocy ,
gdzie wychodzi się do obywatela z pomocną dłonią. Gdzie
na koszt państwa modernizuje się mieszkania i łazienki
oraz wysyła pielęgniarki całodobowe.
Młodzi ludzie muszą pracować i nie ze swojej woli często nie
mają czasu na zajmowanie się osobami bliskimi na tyle na ile by chcieli a także
brak im wiedzy i doświadczenia jak należy
pielęgnować chorego.
Więc zarzucanie osobom innym złych intencji jest nie na miejscu.
Jestem osobą w podeszłym wieku i wcale nie chciałabym aby mój syn poświęcał
swoją karierę i życie osobiste na stała opiekę przy mnie.

[flocke]

Ja bym nie potępiała wszystkich, którzy oddają swoich bliskich do hospicjów, czy
domów starców. Ważne chyba tutaj jest, dlaczego to robią: żeby zyskac
mieszkanie, pozbyc się starca? Czy po prostu nie dają rady się opiekowac... Ja
mam taki przypadek w rodzinie, moja babcia ma demencję starczą (Alzheimer,
miażdżyca itp.). Coraż rzadziej ma "lepsze dni". Podczas tych lepszych dnia
zadaje co dwie minuty to samo pytanie. Podczas gorszych wpada w histerie,
krzyczy, niszczy co ma pod ręką. Często chowa leki i szukamy ich cały dzień,
obraża się (bo coś sobie wyobraziła, ze się stało. lub przypomniała sobię jakąs
konfliktową sytuacje sprzed kilku lat i myśli, ze to sie stało przed chwilą)i
nie je kilka dni, włącza nagle gaz, chowa jedzenie, chowa brudne naczynia do
szafek i robi bardzo wiele innych rzeczy, które sa dla nas uciążliwe. mieszka z
moim dziadkiem, on przebywa z nią ciągle. Często przyjeżdżać ktoś z rodziny i
siedzi z babcią i zwalniamy dziadka na kilka godzin, cały dzień z opieki, żeby
mógł odpocząc. Musimy się tym dzielić, bo nie jesteśmy w stanie psychicznie
wytrzymać zachowania. Wiemy, ze to choroba, szkoda nam babci, ale to ciężko
wytrzymać psychicznie... nie wykluczam, ze się kiedyś złamiemy. Szczególnie, ze
nie mozemy z nią byc 24 godziny, nie moge jej zabrac do domu do siebie na stałe,
bo musimy tez życ, pracowac. Samo sie nie zrobi. A babcia nawet na minutę nie
moze zostac sama.
Dlatego ja jestem w stanie zrozumiec, że ktoś nie wytrzymuje i oddaje starszą
osobę do domu opieki. Czasami lepsze jest to, tam się zajmą nią profesjonaliści,
a my możemy do niej przyjeżdzac nawet codziennie. A gdy człowiekowi psychika
wysiądzie, to moze taką osobę bardzo skrzywdzic...i tego bym nie chciała.

[karina68live]

Witam.
Szukam wsparcia po oddaniu mojej siostry 83-letniej do ZOL. Ma diagnozę otępienie naczyniowe; nie wiem jaka jest róznica między Alzheimerem a tym rodzajem otępienia. Z literatury znajduję taką różnicę jedynie w tym, że siostra dokładnie rozpoznaje osoby i ma niezwykle donośny głos, wyraźną mowę. Nie będę opisywać gehenny jaką przeszłam przez 2 lata a także 90-letni szwagier, jej mąż. Dzieci nie mieli. Zdecydowałam, że więcej nie dam rady. Od 1,5 miesiąca siostra jest w ZOL. Tam leki i może nowe środowisko tak ją zmieniły, że jestem w skrajnym szoku. Była niezwykle agresywna słownie, a nawet próbowała fizycznie /ale jest za słaba na szczęście - rzucała tylko w męża drobnymi przedmiotami/. Niespokojne noce, wieczne wrzaski i pakowanie się, przebieranie, wyprowadzki!!!!.......... Tam stała się taka pokorna. mówi do mnie zdrobniale po imieniu /nigdy w życiu do mnie tak nie mówiła/, płacze, pyta kiedy wyjdzie do domu /tylko którego?/. Serce mi pęka. Mam poczucie winy i znowu ciagle kołowrót myśli w głowie, co robić. Narazie chodze tam 1x w tygodniu, bo potem nie mogę się pozbierać psychicznie. Ponieważ ZOL jest w tym samym mieście więc podwoże tam sąsiadkę, jeździ mój syn odwiedzić ciocię. Personel ZOL mówi, że zabieranie jej teraz np. na przepustki tylko pogorszy sprawę, bo znowu Ją rozdrażni, otworzy rany moje i jej. Chyba, że zdecyduje się, ze zabiorę Ja na stałe. To jest niemożliwe. Na sama myśl koszmaru jaki przechodziłam ogarnia mnie przerażenie. Chyba najtrudniej jest mi z sąsiadami. To już wiekowi ludzie i wyczuwam w rozmowach jakieś aluzje, że siostrę oddałam do "umieralni". Gdy była w domu wszyscy omijali dom szerokim łukiem, bo słyszeli, że ma alzheimera. Do obcych ludzi jednak była miła i trudno było poznać w krótkiej rozmowie, że coś nie tak. Uważam, że siostra ma tam dobrą względnie opiekę. Wiadomo, że nie może rządzić tak jak w domu, że chodzilismy na paluszkach, aby Jej nie zdenerwować, a ona i tak wrzeszcała stekiem wyzwisk, bluźnierstw, złożeczeń....uff. Ja byłam k....ą, szmatą dziwką na okrągło, a jej mąż ukraińcem, skur....... Wtedy byłam na nią wściekła, a musiałam ugotować, wyprać, sprzątnąć, pomóc wstać, a czasami wytrzeć tyłek. Teraz odczuwam zupełnie inne, ale jakże znowu trudne emocje : współczucie, poczucie winy, żal. Jak tu nie zwariować. Mam p.winy, że zwabiliśmy Ją w pułapkę, nakłamalismy, że jedzie do szpitala trochę się podkurować i dała się namówić. Potem przez 2 tygodnie robiła wojny w ZOL podobnie jak w domu, ale leki zrobiły swoje i obecnie jest spokojna. Niestety podupadła na nogi. Już w domu słabo sie poruszała, a teraz ledwo przejdzie 3 m z pomocą. Najgorsze są pytania kiedy pójdzie do domu. Zmieniam temat. To, że dotąd wytrwałam i nie zabrałam jej zawdzięczam wsparciu ludzi i kierowaniu się rozsądkiem, a nie uczuciami choć to one są na pierwszym planie. Może ktos ma takie doświadczenia. Chętnie nawiązałabym dialog. Nie myslałam, że bedzie to aż tak trudne. Siostra tuz po naszym wyjściu, nie pamięta, że byliśmy. Mówi, że nikt jej nie odwiedza nigdy, czy oni żyją. Jestem w trakcie załatwiania ubezwłasnowolnienia, bo tak sobie życzyła lekarz w ZOL. Myślę, czy miałoby sens zmiana miejsca na Dom Opieki Społecznej, skoro siostra i tak będzie prawdopodobnie już leżeć wkrótce.

[magda_ing]

Witam

Moim zdaniem takie domy opieki to wspaniały wynalazek, są wygodne, przebywają w nim ludzie w podobnym wieku z różnymi dolegliwościami także mogą dzielić się swoimi doświadczeniami ale również wspierać się wzajemnie. Moim zdaniem umieralnia jest właśnie w domu gdzie np taki staruszek zamyka się i prawie nie wychodzi z domu a rodzina nie ma czasu tak często go odwiedzać. Wiem coś o tym bo u mnie był właśnie taki problem, moja mama po śmierci taty strasznie zmizerniała, odsunęła się od ludzi, mówiła że tylko czeka żeby pójść do taty. Ciężko mi było podjąć tą decyzję, przewertowałam internet i wypisałam domy opieki, wzięłłam dzień wolny i pojeździłam aby sprawdzić jak to wygląda. I znalazłam, jest naprawdę fantastyczny, blisko warszawy ale na tyle daleko że można odpocząć na łonie natury, komfortowy i z całodobową opieką mama odżyła, udziela się towarzysko i jest szczęśliwa
Gdyby ktoś był zainteresowany to dom opieki dla osób starszych Pogodna Jesień

Pozdrawiam wszystkich wahających się

[curatum]

Umieszczenie bliskiej osoby w domu opieki przy obecnym pędzącym trybie życia jest rozsądnym wyjściem, złaszcza jeżeli jest to osoba wymagająca opieki 24/h. W Polsce panuje stereotyp na ten temat. Należy znaleść tylko takie miejsce, gdyż obecnie pojawiają się różne domy. Uważam, iż ważną rzeczą na którą należy zwróciść uwagę to wpis to rejestru zoz oraz personel.

[magdallena1967]

Ja osobiście miałam duży dylemat kiedy musiałam podjąć decyzję o oddaniu mamy do domu opieki. Teraz jednak wiem, że to było najlepsze rozwiązanie, a co więcej tego zdania jest również moja mama. Opiekunki, które przychodziły do nas do domu nie zawsze były przyjaźnie nastawione i odpowiednio wykwalifikowane. Teraz mama mieszka w pięknym domu, w malowniczej okolicy. Dodatkowo ma kontakt z wieloma osobami w swoim wieku, a to bardzo ważne. Sądzę, że jeżeli tylko dom jest dobrze wybrany to wszyscy są zadowoleni z takiego rozwiązania. Wejdźcie na stronę i sami oceńcie czy w takim miejscu można być nieszczęśliwym.
www.gorskidomseniora.pl

[kuca123]

powiem wam jedno moja mama byla kochajaca mama i babcia odalaby wszystko za swoje dzxieci i wnuki byla kobiteta do rany przyloz prwnego dnia stalo sie cos nie oczekiwanego zapadla w spiaczke cukrzycowa z ktorej sie juz nie obudzila mieszkala ze mna i moim bratem jego zona i moja corka mala miala w tedy rok lekarze powiedzieli w szpitalu ze oni zrobili juz wszystko moja mama byla jak malutkie dziecko trzeba bylo ja przebierac karmic i poic z butelki wiedzialam co mnie czeka ale bylam zdecydowana zabrac ja do domu i zajmowac sie nia mimo ze mialam male dziecko ale ona byla moja mama odala cale swoje zycie aby mnie wychowac i pielegnowac moi 3 bracia chcieli odac ja do hospicjum ja sie na to nie godzilam oni bali sie odpowiedzialnosci wiec moja rodzienstwo sfalszowalo moj podpis aby odac ja do hospicjum tam moja mama byla przywiazana do luzka nie chciala jesc pic i po 3 tygodniach zmarla nie potrafie sobie tego darowac mam wrazenie ze to moja wina ale co moge zrobic jest po fakcie moja mamusia nie zyje juz 5 lat a ja ciagle mam wrazenie jakby to bylo wczoraj powiem tylko jedno odac bliska osobe do hospicjum to jest najgorsza rzecz jaka mozna zrobic czlowiekowi bo ktos boi sie odpowiedzialnosci