Jak nie zrazić dzieci do chodzenia po górach?

[olcha11]

Przeczytałem cały wątek o niemowlakach w Tatrach. Głosu nie
zabieram, bo z takimi maluchami nie chodziłem. Moje dzieci
przyzwyczajałem do chodzenia, kiedy już mocno stały na nogach (a
było to w czasie głębokiego PRL-u). I nie ma co ukrywać, to
przyzwyczajanie szło nietęgo. Kilkulatki się nudziły, męczyły,
dokuczało im pragnienie, muchy, jeżyny. Czy pod górkę czy z górki –
wszystko było źle, nawet dziś wspominają te wyprawy jako koszmar.
Syn definitywnie odmówił w wieku ok. 12 lat i nigdy w góry nie
wrócił. Córki naprawdę zainteresowały się górami w wielu
okołomaturalnym – na ile dzięki nam, na ile samodzielnie, trudno
rozstrzygnąć. W każdym razie było to już wtedy, kiedy mnie trudno
było dotrzymać im kroku na szlaku i chodziły same. Teraz mam dwie
wnuczki – 4,5 roku i 7 lat. Wyjeżdżamy co roku w gronie
trzypokoleniowym w Beskidy lub Tatry – to pozwala dorosłym co drugi
dzień skoczyć na dowolny szlak, a co drugi dostosować się do życia
maluchów. Staramy się, aby ich nie zrazić, ale sprawa łatwa nie
jest.
Bardzo proszę, napiszcie szczerze, co wasze dzieci w górach lubią,
jakie macie sposoby na zachętę do wędrówki, jak pomagacie im pokonać
ich zmęczenie i obawy. Chętnie sam podpowiem co robię (a zwłaszcza
moja żona), aby uczynić im góry przyjaznymi.
Pozdrawiam

[amok914]

Witam

Pierwszy raz wyjechalam w Beskidy w wieku 5 lat.Do dzis pamietam
moja radosć jaka towarzyszyla mi w chodzeniu po szlakach.Wtedy
wyjechalam z mamą i z tego co ona opowiada nigdy nie uslyszala
odemnie ani jednego słowa skargi.Chyba dlatego zdecydowała sie na
dalsze podroze ze mna.Bardzo czesto towarzyszy nam moja babcia i to
znia zdobyłam Giewont.Wyjezdzalam wiele razy w gory i nigdy sie nie
nudzilam.Sadze ze nie ma reguły aby dziecko je polubilo
pamietam ze moj brat nigdy nie zarazil sie naszym entuzjazmem i do
dzis wybiera morze.

[viola.s]

Ja podobnie jak amok914 byłam zabierana od najmłodszych lat przez mojego tatę w
góry, nigdy nie narzekałam i chodziłam z ochotą, może dlatego, że biorąc mnie ze
sobą nie wybierał jakichś trudnych szlaków, często chodziliśmy też po różnych
dolinach i wąwozach, zwłaszcza po słowackiej stronie Tatr, a same wycieczki
nigdy nie były dla mnie wyczerpujące. Z każdym wyjazdem zaliczaliśmy coraz
dłuższe i bardziej ambitne trasy. Nigdy nie byłam do niczego zmuszana i jak nie
miałam siły to po prostu nie szłam. Po dzień dzisiejszy robimy wypadmy w góry co
roku, zwłaszcza na jesieni prezentują się efektownie.

[to.ja.kas]

Jako dziecię nienawidziłam gór a rodzice z uporem maniak zabierali
mnie tam co roku. Moja córka tez gór nie lubi, chyba ze w sezonie
zimowym jak snieg na stokach a ona nogi ma przywiązane do deski.

Co zrobić by nie zrazić?
Nie przesadzić. Wybierać ciekawe szlaki, zabrać je gdzieś kolejką,
zrobic po drodze piknik na trawie, wieczorem wydac kase i zawieżć do
tatralandii czy innego ustrojstwa które nas dorosłych przeraża
(chociaz chyba nie wszystkich patrzac jakie sa tam kolejki).
Trzymam kciuki by wnuki polubiły góry.
Mi nie udało się do nich przekonac mojej córki.
Ale może jak skończy trzydzieści lat historia się powtórzy i tak jak
ja doceni górskie spacery :-)

[miko_mama]

"Chętnie sam podpowiem co robię (a zwłaszcza
moja żona), aby uczynić im góry przyjaznymi."

A ja chętnie poczytam, więc zachęcam do szerszej wypowiedzi

Moje dziecko jest wprawdzie jeszcze dość małe, więc nie mam doświadczeń w
przyzwyczajaniu do gór kilku- czy kilkunastolatka, ale napiszę co MI SIE WYDAJE:

- Po pierwsze wycieczka nie może być za długa, bo dzieciak się zmęczy.
- Trasa musi być dla dziecka atrakcyjna - czyli różnorodna. Trochę lasem, trochę
po kamieniach, po piachu, a to jakiś strumyk, a to skały.
- Tempo dostosowane do dziecka. Napojów zwłaszcza latem po dostatkiem.

- No i myślę że w przypadku młodszych dzieci fajnie jest je przygotować przed
wyjśćiem w góry.
Po pierwsze kondycyjnie i że tak to nazwę psychicznie - czyli częste wyprawy z
dzieckiem np. weekendowe, do lasu, gdzie może kilka godzin pomaszerować. Idąc do
lasu - tak jak przed wyjściem w góry- zaplanujcie trasę, spakujcie plecak,
załóżcie sobie i dziecku odpowiednie obuwie. Niech to nie będzie spacer po parku.

- A po drugie - jakaś fajna opowieść o trasie którą planujecie, może jakaś
legenda, historia nie zawsze prawdziwa, ale za to atrakcyjna. Dobrze samemu
wcześniej poczytać, np. wycieczka na ślęże aż sama się prosi o takie opowieści.

- Myslę że dobrze aby małe dziecko miało pewien swój udział już na etapie
planowania wycieczki - razem pakujcie plecak,przy okazji będzie to dla niego
nauka jak się spakowac na wycieczkę. Razem w domu obejrzyjcie fotki w sieci, z
gór w które planujecie wyjechać, niech wie czego mniej więcej się spodziewać,
jak to wygląda.

Dziecko musi mieć wszystko przewidywalne, chociaż tak mniej-więcej wiedzieć co
będzie. ( mój mały ma 1,5 roku, ale przed każdym ważniejszym wydarzeniem które
ma go spotkać opowiadamy mu co będzie)

Pamiętam kiedyś w Tatrach spotkaliśmy tatusia z dzieciakiem około 8-9 -letnim,
zagadnęłam tego chłopca i baaardzo mi się podobało, jak opowiadał o tym że
jeżdzi w góry z tatą, dla niego to były takie "męskie wyprawy" - spanie w
schronisku, coś dla prawdziwych facetów, Świat do którego mama nie ma dostępu.
Mały dzieciak a opowiadał o tym z wielką fascynacją.
Może i dla Was wyprawy z wnukami w góry mogą stać się czymś takim - czymś
specjalnym,przygodą w której biorą udział i dzieci i dziadkowie.

Pozdrawiam i życzę miłych wycieczek z wnukami.

[amok914]

Zgadzam sie w 100%% gdy byłam mala zanim gdzies wyjechalismy
najpierw podrózowalismy palcem po mapie ogladalismy atlasy.A rodzice
zawsze mnie zachecali mowiac co ciekawego moge zobaczyc podczas
takich podrozy zawsze barlismy aparat co bylo dodatkowa atrakcja bo
przeciez zawsze po powrocie jest co pokazac:) Aaaa no i nigdy nie
bylo tak ze jechalismy na 7 dni i tylko chodzilsmy po
gorach.Odwiedzalismy wesole miasteczka wyciagi muzea czy jakies inne
atrakcje ktore urozmaicaly nasz wyjazd.

[weekenda]

Zacznij od niższych gór i zrób im frajdę:

1. nie idźcie za wysoko
2. znajdź miejsce gdzie są piękne widoki
3. weź maszynkę, garnki, jedzenie (podźwigasz, trudno, dasz radę!) i
w połowie dnia ugotujcie sobie obiadek na świeżym powietrzu
4. w trakcie wycieczki i/lub przy jedzeniu opowiedz im jakieś
historie, legendy związane z górami.
5. no i uzywaj słowa "wyprawa" nie wycieczka, wypad, rajd. Jedziecie
na wyprawę w góry - to działa... :)

I pomalutku zwiększaj wysokość, zresztą patrz jak dzieciaki na takie
wyjazdy reagują.

[kocinos]

Trochę się z Tobą Weekendo nie zgodzę jak chodzi o Twój pkt 1.
Fascynacja górami to nie trening. Tak jak miłość. Albo się pojawi, albo nie.
Jeśli nie, to może pojawi się "do" morza, motyli, znaczków, hgw czego. Ważne,
żeby się pojawiła. Życie bez fascynacji jest "plastikowe", bez smaku... Takie
jest moje głębokie przekonanie.
Dlatego nie sądzę, by trzeba było "naukowo" stopniować wysiłek i trudność
szlaku. Natomiast tworzenie "otoczki" emocjonalnej (legendy, anegdoty, mity ...)
dodają uroku i sprzyjają zafascynowaniu, jak sądzę. I, chyba najważniejsze, NIE
UDAWAĆ NICZEGO. To z resztą powinno być naczelną zasadą wychowawczą.
Mnie "sponiewierano" dość mocno przy pierwszych kontaktach z Tatrami. Dla 8 - 9
letniego dzieciaka Czerwone Wierchy albo Źleb na Szczerbę (Giewont od północy -
droga wspinaczkowo żadna, ale dla 9 latka skończyła się przymusowym odwrotem -
do dziś pamiętam ten "niesmak", że musiałem wrócić) to był olbrzymi wysiłek i
fizyczny i psychiczny. A mimo to po paru latach (już sam) wróciłem do tego i tak
mi zostało do dziś. Moja córa, też będąc 10-latką, została "przepuszczona" przez
Szpiglasową, fragment Orlej Perci i Rysy (od Polskiej strony). Wcale jej to nie
zraziło, choć przez parę lat nie ciągnęło ją w góry. Teraz - dorosła pannica -
śmiga samodzielnie jak tylko ma czas.
Fascynacja - jak miłość - albo się pojawi, albo nie i nie ma na to reguły.
Natomiast punkty 3,4,5 - popieram w 100%. Rajd??? Brrrrrrrrrr....
Pozdrawiam

[weekenda]

ale Olcha pisze o 4,5 i 7-latku. Jednak jest to różnica niz 9-latek.
Nie sądzisz?

Poza tym tu odwołam się do tematu wątku: jak nie zniechęcić.
Wziąłbyś 4,5 latka na Orlą czy na Szczerbę? no proszę Cię...

Mój pkt 1 dotyczył tylko i wyłącznie wysokości i miałam tu na mysli
wysiłek jaki 4,5 latek musiałby włożyć w samodzielne wejście wyżej.
Dajmy mu czas na dorośnięcie i chodzenie wyżej. Wciąż odwołuje się
do tematu wątku. Dla takiego malca w zupełności wystarczy np. połowa
drogi na Turbacza i biwak w miejscu z pieknym widokiem na Tatry.
Plus ciekawa opowieść o górach. Dzieci kochają bajki i inne
opowiadania. Dlaczego w ten sposób nie zachęcać?

[kocinos]

Oups, przegapiłem wiek. Fakt. 4,5 lat to za mało...
Co do reszty, to przecież nie neguję tworzenia "otoczki" typu bajki, anegdoty,
legendy ... Sam lubię "opowieści z mchu i paproci", choć nie do końca wierzę
opowiadającym, bo też lubię "koloryzować" tego typu opowieści.
Oczywiście trzeba dopasować drogę do możliwości, ale jednak jestem głęboko
przekonany, że to nie zmęczenie (nawet b. duże) lub "niepowodzenie" (np. nie
dojście tam, gdzie się zamierzało) może zniechęcić. Najlepiej zniechęca przymus
bez akceptowalnego uzasadnienia ... Przynajmniej mnie ...
Pozdrawiam

[kocinos]

Jeszcze jedno mi się "rzuciło" w oczy w wątku Olchy11. "...uczynić góry
przyjaznymi ..." Absolutnie nie tak na to patrzę. Wręcz przeciwnie. Góry NIE SĄ
PRZYJAZNE, są obojętne. Dlatego tak wspaniale jest w nich być, oglądać je,
podglądać ... i wrócić do domu, by móc znów je ...
Bo są NA PRAWDĘ NIEZALEŻNE od ludzi. Jeszcze ... I o tym mówiłem córce od
małego, dzięki czemu mam pewność, że nie zrobi w górach jakiejś głupoty i nie
chodzą jej po głowie pomysły typu "asfaltowa droga na Rysy" albo "wyciąg na
każdy szczyt" ... Są NIEZALEŻNE i oby takie pozostały ...
Pozdrawiam

[weekenda]

ładnie napisałeś...

[martika.com]

góry są piękne,niezależne i niech tak zostanie ;)

mnie zawsze uczono,zeby czuc przed nimi respekt i nie szarżowac,dostosowac trase wedrowki do sil wlasnych i tych ,z ktorymi wedrujemy .

w Tatrach byłam 12 razy,pierwszy raz jak mialam 7 lat.
wedrowalam razem z rodzina,nikt mnie nie zmuszal,lubilam to.

w najwyzsze partie wybieralismy sie jesli pogoda dopisywala,a jesli nie,to Dolina Chocholowska,Koscieliska,Dolina Białego...
na Rysy,Swinicę,Orlą Perc,Czerwone Wierchy,Krzyżne... wzielismy przewodnika,bylo wspaniale,ciekawiej ,no i bezpieczniej.
mi wedrowki sprawialy frajde.

ale na trasie czesto spotykalam dzieci,ktore wcale nie byly zachwycone,glownie dlatego,ze trasa byla o wiele dluzsza,niz im rodzice na poczatku mowili (cos w stylu `No juz,jeszcze ta gorka i bedziemy...`)a za ta gorka nastepna i nastepna...a do szczytu wciaz daleko :((

niestety,pozniej ze wzgledow zdrowotnych musialam tych wedrowek zaprzestac,ale...za dwa tygodnie ,po wielu latach nieobecnosci,znow tam bede i to z mezem i corka.
pokażę im `moje Tatry` :))

[kamzicek]

na pewno nie tak :)
upał, samo południe, stłoczona kolejka drapiąca się na szczyt, a nad tym
wszystkim... przez ponad godzinę wrzask max 1,5rocznego dziecka... w końcu
zamilkło.. jest cień nadziei, że nie z powodu udaru słonecznego..
fotoforum.gazeta.pl/3,0,1400832,2,1.html

[gosiak72]

Witam,właśnie wróciliśmy z 9-letnią córką z Beskidu Niskiego(tam jest po prostu cudnie...)Pierwszy raz zabraliśmy ją w Gorce, miała wtedy 5 lat.Góry piękne(choć pomijane w czasie jady w Tatry), niewysokie, szklaki dość krótkie, w sam raz na początek. A jak dostała dyplom w schronisku na Starych Wierchach, ach jaka była szczęśliwa i dumna z siebie. Haczyk został połknięty. Szlaki muszą też być efektowne, np. szlak w błocie po kolana :)jaki przeszliśmy z Puław Górnych do Moszczańca, albo trzeba było przejść przez Wisłok, nawet trafił się nam plac zabaw na szlaku :)

[spacey1]

Drugi rok chodzę z dziećmi po Bieszczadach. Mają teraz 6 i 8 lat. napisze może
chaotycznie kilka uwag, obserwacji, które poczyniłam w tym roku. W zeszłym roku
wszyscy byliśmy początkujący, na koniec trochę narzekali (po zaledwie dwóch
naprawdę górskich spacerach), a w tym nie mogli się doczekać następnego wyjścia
w góry.

Po pierwsze trzeba być dobrze przygotowanym do wyprawy (świetne słowo!). Musi
być dużo wody (ktoś musi to dźwigać, niestety), kanapki, bomba energetyczna w
postaci gorzkiej czekolady, my mieliśmy także napoje izotoniczne rozcieńczone
pół na pół. Trzeba regularnie robić postoje, a na nich celebrować spożywanie
tych wszystkich wiktuałów, które są tak bardzo ważne i poważne (bo dają energię).
Ważne są oczywiście wygodne buty - my kupiliśmy nie za drogie w Decathlonie, ale
to też było dla dzieci ważne, że mają swój ekwipunek, specjalny na wędrówki.
Rozmawialiśmy dużo o możliwości napotkania zwierząt, rzadkich roślin i udało nam
się sfotografować zaskrońca, orła bielika (na 90%, jeszcze kolega pomoże
zidentyfikować), kilka jaszczurek. Dzieci były bardzo podekscytowane.
Jakoś bardzo ich też nakręcało "zdobywanie szczytów", liczyli, ile to juz
zdobyliśmy. Z radością szli drugi raz (raz rok temu) na Hasiakową Skałę,
oczywiście gnając do Chatki Puchatka (działa na dzieciaki sama nazwa schroniska,
klimat, ciepła herbatka z cytryną, batonik spożywany jako bardzo pożywny ładunek
energii).
Niesamowicie działa na dzieci, kiedy im się powierza ważne zadania. nasze
ulubione to było wytyczanie szlaku, szukanie oznaczeń na drzewach, słupach. One
wskazywały nam de facto drogę.
Moje dzieci lubią robić zdjęcia i ja im to umożliwiam. Mój aparat nie jest dla
mnie religią i daję z niego skorzystać dzieciom (pisze to, bo obserwowałam różne
zachowania rodziców w tym względzie). Syn ma też swój aparat, taki prostszy, ale
nie zawsze oba zabieraliśmy.
Nauczyłam dzieci witać się na szlaku i były bardzo zdyscyplinowane w tym
względzie i dumne, jeśli ktoś je zagadał i pochwalił, jak pięknie wędrują.
Kiedy gorzej się czułam i zostałam w domu powiedziałam synowi (jest starszy), że
nie może marudzić i musi wspierać tatę i siostrę podczas wędrówki, bo mamy nie
będzie. Spisał się doskonale - w ogóle nie marudził i był bardzo dzielny. Co
potwierdza, że dzieci lubią mieć zadanie, być odpowiedzialne.
Poczytałam wasze sposoby na zachęcanie dzieci do górskich wypraw i na pewno
skorzystam z nich w przyszłym roku. Też wybierzemy się w Bieszczady, jeszcze
mamy sporo szlaków do przejścia.
pozdrawiam

[gosiak72]

Hey spacey1 ! Napiszesz, jakie trasy przeszliście w Bieszczadach ? W tym roku byliśmy w Beskidzie Niskim, to rzut beretem w Bieszczady, ale stwierdziliśmy, że po trasach w Beskidzie będzie to za duże przeciążenie dla naszej 9-latki, Bieszczady to już konkretne odległości a samochodu nie mamy. Bieszczady mamy w planach na przyszłe wakacje. Robiliście w tym roku coś dłuższego czy tylko krótkie spacery ? Pozdrawiam

[spacey1]

Hej
Mieszkaliśmy w Smereku i dojeżdżaliśmy samochodem w miejsca startu.
Kiedy zamieszkasz w Wetlinie albo Brzegach Górnych nie masz żadnego problemu z
poruszaniem się busami w obrębie wejść na główne szlaki
A oto nasze wyprawy :)
1. wycieczka do Sinych Wirów - parkowanie przy drodze do Łopienki i potem spacer
po rezerwacie. Odwiedziliśmy osuwisko i potem takie zejście ścieżką przyrodniczą
do rzeki (nie wiem, jak się to miejsce nazywa). Łącznie z zabawą w rzekach
jakieś 5 godzin. Miejsca przepiękne, zwłaszcza osuwisko - zabawa rewelacyjna.
Nie bać się schodzić do rzeki na te wielkie kamulce!
2. wejście na Smerek ze Starego Sioła i powrót czerwonym szlakiem do Kalnicy
(też można potem busem albo okazją wrócić do Starego Sioła, czyli właściwie
Wetliny, można też wrócić tą samą drogą. Zejście do Kalnicy jest dłuższe, na
początku ostre, a potem nudnawe)
3. wejście na Jawornik z Wetliny i zejście do Starego Sioła. Krótka wycieczka,
ale wejście dość męczące
4. nasza największa wyprawa - wejście z przełęczy Wyżniańskiej na małą Rawkę,
Wielką rawkę, na Kremenaros, potem powrót przez Wielką na Małą Rawkę i stamtąd
przejście Działem i zejście w Wetlinie koło Hotelu Górskiego. Trasa zajęła nam
ponad 7 godzin, wejście na Małą Rawkę dość mordercze, potem łatwiej, przejście
działem dłużyło się i męczyło, ale nagrodą jest zejście, jest przepięknie w tym
lesie. No i widoki na połoniny są piękne z Rawek
5. wejście na Połoninę Caryńską z przełęczy Wyżniańskiej, przejście całości,
zejście w Brzegach Górnych bodajże (piękna wycieczka i nie bardzo męcząca z
tego, co rodzina mówiła. Ja wtedy nie szłam, byłam
chora; najpiękniejsze zdjęcia są z tej wyprawy)
6. wejście na Połoninę Wetlińską od strony Brzegów Górnych (na Hasiakową Skałę z
Chatką Puchatka), przejście całej Połoniny, zejście z przełęczy Orłowicza do
Starego Sioła. Smerek już sobie darowaliśmy, bo byliśmy wcześniej. W zeszłym
roku wchodziliśmy na Hasiakową Skałę (czyli Połoninę wetlińską) z przełęczy
Wyżna i schodziliśmy też tędy. Oba wejścia na Hasiakową były dla mnie dość męczące.

Oprócz tego odbyliśmy spacery: do Łopienki i do doliny Roztoki (do granicy).
Na przyszły rok planujemy koniecznie spacer do źródeł Sanu (przez Sianki),
wejście na Tarnicę od Ustrzyk (od Wołosatego wchodziliśmy w zeszłym roku), na
Halicz i Rozsypaniec.

Jak widzisz (tak mi się wydaje) nie było to byle co, a dzieci spokojnie dały
radę (4 dzieci w wieku od 6,5 do 8,5 roku). Ograniczeniem może być brak
samochodu, ale wejścia na te główne szlaki w okolicach od Wetliny do Ustrzyk
Górnych da się obskoczyć za pomocą busów.
Ponadto polecam jadłodajnię Smak w Wetlinie :) Smacznie i niedrogo, choć czasem
trzeba poczekać.

mam nadzieję, że pomogłam :)

pozdrawiam

[spacey1]

aha, w zeszłym roku jeszcze mieliśmy przejażdżkę kolejką bieszczadzką, ale
dzieci po paru minutach były znudzone. Widoki z kolejki w porównaniu z widokami
ze szlaków są ... marne ;)

A ja osobiście mam takie miejsce koło Leska, gdzie widok zapiera dech w
piersiach. Myślałam, że po wejściu na te wszystkie góry to mnie ten widok, który
poznałam w zeszłym roku, nie będzie już tak zachwycał. Ale pojechaliśmy i ...
padłam po raz kolejny... Jeśli ktoś będzie chciał to napiszę, gdzie to :)

[gosiak72]

Dzięki spacey, myśleliśmy stacjonować właśnie o Wetlinie albo Ustrzykach Górnych, i wszystkie szlaki planowaliśmy na 7-8 h. A marzeniem naszym jest dotrzeć do Przełęczy Użockiej, może się uda, bo 15 lat temu się nie udało :)
Mając doświadczenie w Beskidzie Niskim gdzie komunikacja jest marna, baliśmy się, że tak będzie w Bieszczadach. Niby jakieś busy są, ale nic nie pasowało komunikacyjnie, więc super, że tam można czymś dotrzeć na szlaki.
Może się spotkamy w przyszłym roku gdzieś na szlaku :)
Aha, co to za miejsce koło Leska ???

Pozdrawiam

[volta2]

u nas pasjonatem górskich wędrówek jest tata...
ja idę, jak mam fajne widoki to nawet się cieszę, że się w góry
wybrałam, no jak idę z dziećmi, to nawet potrafię entuzjazm z siebie
wykrzesać, by dzieci widziały frajdę w tym łazikowaniu.

nasz trzylatek samodzielnie wszedł na rusinową polanę - przyznaję,
że był to dla nas niesamowity jego wyczyn.
ponieważ po górach zaczęliśmy z dziećmi chodzić jak miały 8 miesięcy
(starszy)to niezbędne było nosidło. więc część trasy mały pokonuje w
nosidle(starszak już nie korzysta, teraz tam przesiadł się młodszy)

wiedzą dzieciaki, że w momencie krytycznym zawsze tata ma taki
przyrząd na plecach, który pomoże w zdobyciu góry, przez sezon, czy
dwa jeździlśmy z dwoma nosidłami, w układzie rok i trzy i dwa lata i
cztery lata.(czyli dzieci z dwultenią różnicą wieku) rok temu i w
tym sezonie nosidło to już tylko przywilej młodszego.

korzystamy z wyciągów, jeśli tylko się da, rok temu podjechaliśmy
kolejką w alpach w słowenii, i potem już tylko zrobiliśmy pętlę
całodniową
w tym roku w rumunii też podjechaliśmy krzesłami do góry, mieliśmy
dzięki temu do pokonania mniejszą różnicę wysokości, i więcej czasu
na rozkoszowanie się widokami

kolejna rzecz, która bardzo pomaga to wyznaczenie celu, ale dla
małego dziecka takiego konkretnego, bo szczyt, czy widoki dla
pięciolatka to jeszcze niewiele.
takim celem w zeszłym roku było dla nas schronisko, w którym można
nabyć lody, tudzież inne smakołyki
jezioro na końcu szlaku, przy którym można piknikować i powrzucać
kamienie(to dopiero frajda)
wodospad, który huczy i przeraża

posiłki, w naszym przypadku chodzimy po górach z gazem/kartuszem,
dzieci mają raz w roku zielone światło na chińskie zupki do zalania
wrzątkiem, uwielbiają je i to też nierzadko jest cel wyprawy. jak
dojdziemy do x to będzie zupka.

ciekawe historie do opowiadania w górach: w zeszłym roku hitem była
legenda o jednorożcu, na podejściach trudny orzech do zgryzienia
miał tata, jak po raz trzeci tego samego dnia opowiadał legendę.
drugi hit to oczywiście tatrzańska niedźwiedzica magda:) też jest to
lekarstwo na ostre podejścia.

a zauważyliśmy, że naszym dzieciom najlepiej się idzie w
towarzystwie innych dzieci(najlepiej przyjaciół). szukamy, a
właściwie to namawiamy naszych znajomych lub przyjaciół, rodziców
mających synów w podobnym wieku. rok temu złazili z nami kawałek alp
julijskich i nie zauważyli dużego zmęczenia
w tym roku rodniany - tu często przeganiały nas burze i wycieczki
kończyły się szybciej niżby mogły, ale też dzieci nie zauważyły
zmęczenia. a jaka frajda z przyjacielem rzucać się w trawy, by łapać
jaszczurki!!!
te szlaki znacznie łatwiej nam się robiło, gdy było towarzystwo, 2
lata temu w tatrach nie chodzili tak ładnie:(

my stosujemy strategię tygodniowych pobytów w górach i wyprawy
robimy codziennie, dzieci w zasadzie nie wiedzą, że w miasteczku
toczy się jakieś życie rozrywkowe typu wesołe miasteczko, czy deptak
z badziewiami. w górach oglądają góry, jak nie mamy apartamentu, to
widzą jedynie jeszcze restaurację, by można było zjeść jakiś obiad.
lokalizacje też wybieramy raczej na uboczu miejscowości, z dala od
jarmarcznych klimatów.
powoli przygotowujemy się do wędrówek z namiotami, ale czy przyszły
rok to już będzie ten czas, jeszcze nie wiemy.
dzieci mają obecnie niecałe 6 i 4 lata

proszę podzielcie się jeszcze swoimi patentami, ja obawiam się
właśnie sytuacji, że nam odmówią chodzenia po górach a to dla taty
byłby prawdziwy dramat, on żyje tym właśnie, że kiedyś zabierze je
wysoko w góry...

[spacey1]

Hej
w odpowiedzi na Twoje ostatnie wątpliwości - my właśnie dlatego nie chodzimy
codziennie. Dni odpoczynku wykorzystujemy na zabawę nad rzeką, puszczanie
latawców, granie w badmintona. Ja też tego potrzebuję, nie tylko dzieci.
Podziwiam za wędrowanie z tak małymi dziećmi. My zaczęliśmy dopiero w wieku 5-7
(też mam 2 lata różnicy, tylko że mam syna i córeczkę).
A tak generalnie to myślę, że niestety żebyśmy nie wiem co robili, to zależy od
dziecka trochę, czy złapie bakcyla, czy raczej góry mu obrzydną. Każdy ma w
końcu prawo do swoich upodobań :)

[pawel_zet]

Jeśli chodzi o mnie, to po prostu dużo jeżdżę po świecie, odkąd moje
dziecko skończyło kilka miesięcy. Są to nie tylko wycieczki górskie,
bo generalnie lubię wszelkie podróże - chociaż do gór mam szczególny
sentyment. Dłuższe wakacje spędzaliśmy w egzotycznych rejonach, a na
weekendy jeździliśmy na bliższe wycieczki. Ode mnie Sudety są o rzut
beretem, a po czeskiej stronie jest jeszcze dość sporo szlaków, na
których mnie nie było. Nigdy jednak nie narażałem mojego synka na
wysiłek, który byłby dla niego trudny do zniesienia. I starałem się
urozmaicać wyjazdy. Żadnego wyczynowego chodzenia w monotonnych
krajobrazach. Jeśli jednego dnia góry, to drugiego zwiedzanie
jakichś świątyń, zamków czy klasztorów. Kiedyś chłopaka nosiłem w
nosidle na plecach, dziś już coraz lepiej radzi sobie na własnych
nóziach (3,5 roku), co mnie, prawdę mówiąc, zaskakuje. Jeśli tak
dalej pójdzie, to jestem na najlepszej drodze, by wychować sobie
dziecko na wybornego piechura. :-)

[weekenda]

wiesz... moi znajomi też tak jeździli z młodą odkąd skończyła kilka
m-cy. Po kilku latach się zbiesiła i tak jej zostało. Nie jeździ
nigdzie i nawet nie chce słuchać ich opowiadań gdzie byli i co
widzieli... a na słowo "góry" reaguje gwałtownie...

Jej jedyną rozrywką jest pilot tivi i knajpy ze znajomymi.
Powiedziała, że już cały świat widziała i jej to wystarczy. bywa
różnie...

[pawel_zet]

Wiem, wiem. Tym niemniej jakoś mi się zdaje, że znacznie częściej
bywa, że gdy rodzice leżą na sofie z pilotem, to dziecko ma podobne
upodobania, niż że je nabywa wtedy, gdy rodzice uprawiają z nim
aktywną turystykę.

[weekenda]

może być, że tak :)
Ja obserwowałam swojego. Jak mu się nudziło "coś" to wymyślałam
różne zabawy a przede wszystkim razem wymyślaliśmy wakacje i
wyjazdy. Opowiadałam mu co i jak gdzie jest i tak go naprowadzałam,
żeby wyglądało, że to on podejmuje decyzję o kierunku wyjazdu :)

[olcha11]

Dziekuję za wszystkie wypowiedzi o dzieciach w górach.
Oczywiście, metody pozytywnej motywacji trenowaliśmy na naszych
pociechach w całym spektrum opisanym w postach: planowanie wypraw,
zachęcanie do szukania znaków, opowieści, ogniska etc. Dodatkowo
była taka tradycja, że za każdy nowy zdobyty szczyt wyższy niż
poprzednie zdobywca (-y) miał wieczór na cześć i dostawał tort. To
bywało trudne po schroniskach, z reguły tort był w wersji jagodowo-
malinowej, żona nosiła w plecaku biszkopty i galaretkę w proszku.
Zdarzył się też tort z "paprykarza szczecińskiego" i pieczywa
chrupkiego zdobiony kiełbasą.
Ale nie napisaliście o sprawach najtrudniejszych: co robiliście, gdy
dziecko powiadało "dalej nie idę", siadało i ogłaszało bunt? Co
robiliście, gdy autentycznie dochodziło do kresu wytrzymałości? To
się może zdarzyć nawet na dobrze znanej trasie, bo do końca
możliwości dzieciaka przewidzieć się nie da. CZy zdarzały się waszym
dzieciom kontuzje, przykre wypadki? Jakie? Jak sobie radziliście w
takich okolicznościach? CZy zawsze udawało się kontrolować dzieci
na tyle, że nie stwarzały zagrożenia dla siebie i innych? Miałem
fatalne doświadczenia z 12-14 latkami, którzy parli biegiem na
szczyt, a potem trzeba ich było prawie reanimować i na dół niemal
znosić. Dzieci mają jednak odmienną wytrzymałość i psychiczną i
fizyczną, jak dorośli.
Moja konkluzja - zresztą zbieżna z kilkoma wypowiedziami - jest
taka, że albo ten górski bakcyl się wylęgnie, albo nie. Oczywiście,
głupotą byłoby zrażać dzieci do gór, ale pozytywne motywacje
niczego nie gwarantują. Jak pisałem, mój pozytywnie motywowany syn w
pewnym momencie powiedział "tylko żagle" i w góry wołami go nie
zaciągnie. Czasem myślę, że prawdziwa przygoda z górami zaczyna się
wtedy, gdy już można decydować o sobie i samemu zmierzyc się z tym
wyzwaniem. Każdą miłość, w tym do gór, przeżywa się samotnie i
dyskretnie, nie gromadnie.

[wobo1704]

olcha11 napisał:
...
> Moja konkluzja - zresztą zbieżna z kilkoma wypowiedziami - jest
> taka, że albo ten górski bakcyl się wylęgnie, albo nie.
Oczywiście,
> głupotą byłoby zrażać dzieci do gór, ale pozytywne motywacje
> niczego nie gwarantują. Jak pisałem, mój pozytywnie motywowany syn
w
> pewnym momencie powiedział "tylko żagle" i w góry wołami go nie
> zaciągnie.

Bo to nie był 'górski bakcyl', a bakcyl aktywnego życia.
Jest nikła szansa,że dzieci same, (nie 'zainfekowane') wybiorą styl
życia inny niż większość rówieśników.
Jaki procent ludzi chodzi po górach, pływa po jeziorach?

Ps. Moje dzieci regularnie chodziły po Beskidach od piątego roku
życia. Gdy usamodzielniły się pogardziły takimi 'kopcami' i ruszyli
w Tatry, Gorgany, lodowce alpejskie. I to im się też znudziło.
Córka wykorzystuje teraz górki do startów na paralotni. A jej 4-
letnia córeczka jest maskotką na lotniskach z których startuje.
Obawiam się, że następne pokolenie ... ???

[oryginal23]

Recepta jest prosta.Nie zmuszać i uatrakcyjniać(jakkolwiek)
23.

[pannaanna.z]

do oryginal23, oczywiscie, dzieci nie mozna zmuszac do "przyjemnosci", same
odnajda swoje pasje. nie ma co na sile ich uszczesliwiac

[uszba]

czy ktos z was bylby w stanie polecic mi jakies nosidelko dla dziecka? Takie które uzywal i ktore wie ze jest ok?
Tu jest jakis tam przeglad tego co jest dostepne na rynku
www.ceneria.pl/nosidla,0,410,4,0,K,kategoria.html

[benedetta]

na początek polecam w Tatrach np. Dolinę Kościeliską. Nie są to wprawdzie jakieś
"wielkie góry", ale jest bardzo ładnie, śliczne widoki, jest płasko, więc
dzieciaki się nie zmęczą za bardzo, po drodze strumyk, mają gdzie pobiegać, jak
się zmęczą, można je wsadzić (zimą) na sanki - część drogi przejadą nawet bez
ciągnięcia ;)

[marek.marek01]

Moje dzieci tez lubia sobie ponarzekac, ale tak naprawde chetnie chodza po
gorach. Jak mialy po piec lat, to opowiadalismy im z zona historie o skrzatach,
ktore zyja w gorach. No to wtedy maszerowaly jak dzikie, w poszukiwaniu skrztow
rzecz jasna. Polecam "skrzaty" i tego typu historie