Prowansja i Lazurowe - relacja z naszej podróży :)

[mamajulci]

Zapraszam na mojego bloga, którego właśnie rozpoczęłam.
Postaram się w miarę dokładnie opisać naszą podróż na Prowansję i Lazurowe Wybrzeże, z której niedawno wróciliśmy :)
Będę go systematycznie uzupełniać, może komuś przyda się kilka porad i informacji, ja zakochałam się w tym kraju na zabój !
lawendowa-mgielka.blogspot.com/

[aseretka]

Zapowiada się całkiem ciekawa relacja... :) Z przyjemnością poczytam o dalszych dniach podróży. (Szkoda, że nie zamieszczasz jej bezpośrednio na forum, bo więcej osób mogłoby skorzystać z Twoich doświadczeń.) A Prowansja jest naprawdę prześliczna, jak i zresztą cała Francja, po której lubię podróżować.
Jeżeli chodzi o Wodospady Herisson, to ja niestety nie miałam szczęścia oglądania ich w pełnej krasie. Trafiłam widocznie na okres suszy i we wrześniu ledwo, ledwo spływała po niech woda.
fotoforum.gazeta.pl/72,2,705,84702377,106392606.html
fotoforum.gazeta.pl/72,2,705,84702377,106393044.html

[mamajulci]

Dzięki Aseratko za radę. Skopiuję więc treść z bloga i dodam tutaj. Muszę nadmienić, że przed wyjazdem do Francji zaczytywałam się w Twoich publikacjach na forum, które okazały się pomocne :)

[mamajulci]

Zgodnie z obietnicą wklejam treść z bloga, jednak jeśli ktoś chce obejrzeć zdjęcia zapraszam na lawendowa-mgielka.blogspot.com/2013_07_01_archive.html

10 Lipiec 2013 środa
Torby spakowane, autko zatankowane, wymyte, wypieszczone, trasa dopracowana, kasiorka wymieniona, wszystko dopięte na ostatni guzik, uffff.
11 Lipiec 2013 czwartek

Noc minęła ciężko.
Julia wracała z obozu na Lazurowym Wybrzeżu w Cagnes-sur-mer, a my, zamiast cieszyć się planowanym wyjazdem - obgryzaliśmy paznokcie z nerwów, bo dziecko z dala od domu. Około godziny dziewiątej rano straciliśmy z nią kontakt i nie mieliśmy pojęcia, na jakim etapie podróży się znajduje. Uprzejmy Pan z biura podróży, z którym mieliśmy przyjemność - poinformował nas, że wszelkie informacje uzyskamy na Help Line. Niestety pod wszystkowiedzącą słuchawką panowała cisza, choć konsultant jest dostępny 24/h. Ha ha ha. Chwyciłam z powrotem kontakt z miłym panem z biura podróży i grzecznie tłumaczę, iż córka wyjeżdżała z obozu z kilkugodzinnym opóźnieniem, spowodowanym niemiłosiernymi korkami znanymi w okolicy Cote d'Azur, w związku z tym domyślam się, że powrót dziecka również ulegnie kilkugodzinnemu opóźnieniu. Łaskawy pan spytał, czy nie możemy skontaktować się z córką, na to my, że nie, ponieważ prawdopodobnie padł jej telefon. Pan z ciężkim westchnieniem podał nam numer telefonu do opiekuna. Z wypiekami na twarzy dzwonię do Pana Iksa, pytam, jak trasa, na to Pan Iks, że on dopiero przyjechał na obóz, a wraca do Polski z dzieciakami inny opiekun również o imieniu Iks. Spytał domyślnie, czy przesłać mi esemesem numer telefonu do powracającego Iksa, przytaknęłam, że aż skrętu karku dostałam od kiwania głową. Czekam, czekam, czekam, sprawdzam, czy mi telefon na pewno działa, czy nie zginął zasięg, spoglądam cierpliwie na zegarek, czas leci, a esemesa zero.
Lekko zdenerwowana ponownie łączę się z ulubionym Panem z biura podróży, który NIE WIERZY, że nikt się nie zgłosił na help line, na dowód połączył się z sympatyczną kobietką drugim uchem, a więc rozmawiając jednocześnie ze mną ( to dopiero się nazywa podzielność uwagi) tuż po pierwszym sygnale. Miła pani twierdziła, że przejechali granicę Polski, godzina powrotu oczywiście opóźnienie, około 16,30 w Lesznie.
Zakończyłam radosną rozmowę ze zdolnym spikerem, po czym po raz kolejny z nadzieją wybrałam numer Julii, jak zwykle słysząc sąsiedzkie szprechanie. Mąż pocieszał mnie, że pewnie telefon córy wyładował się w Niemczech, dlatego automat informuje mnie nie w naszym języku. Po pół godzinie od wspomnianych wydarzeń córka poinformowała nas, że owszem, telefon padł, dzwoni od koleżanki, że są we Wrocławiu i kierują się do domku. Hura!!!!

We wskazanym czasie opalona, roześmiana wpadła w rodzicielskie ramiona. Obściskana, wycałowana i oszczekana radośnie przez Urwisa opowiedziała w niewielkim skrócie to, czego nie opowiedziała podczas naszych wieczornych telekonferencji oraz obwieściła, że marzy o Pizzy ;)
Zwiedziła Monaco, Eze i ogród botaniczny, SAINT TROPEZ i znaną skądinąd Żandarmerię, Cannes - tu odciska swą dłoń na Alei Gwiazd, Niceę, Grand Canyon Du Verdon ( zrobił na niej największe wrażenie):
Most Artuby wysokości 180 metrów ( odbywają się tam skoki na bungee), Aiguines i Grasse.

Atrakcji co nie miara, dziecko zachwycone, przyznała, że nie zdążyła zatęsknić, za to my bardzo...
No to kolej na nas :D:D
Ta noc minęła już spokojnie.

12 Lipiec 2013 piątek
Melduję, że z kompletem uśmiechów ja i mój małżonek około godziny dziesiątej wyruszyliśmy w wielki świat !
Po drodze mieliśmy podrzucić zapakowaną we woreczek, na talerzu - połowę niezjedzonej, wymarzonej przez Julię pizzy do mojej mamy, by ta podgrzała ją naszemu głodomorowi. W okolicy granicy polsko-niemieckiej zorientowałam się, że wyżej wymieniony posiłek spokojnie czeka na spożycie na tylnym siedzeniu samochodu....
Po drodze zaliczyliśmy około godzinny korek na autostradzie. Na stacji benzynowej spotkaliśmy dwóch Polaków, jadących do pracy w Lyonie, którzy zachwalali nasz kraj docelowy. Nie omieszkali wspomnieć, że najprzyjemniejszą częścią ich dnia jest przesiadywanie na ławeczce i kontemplacja przyrody ze zgrzewką piwka pod pachą :) Paliwo drogie - jak dla nas, ale cóż zrobić, pewnie po za autostradą taniej. Cena za litr 1,719 eur.
Czuć już było powiew luksusu, bo lewym pasem co rusz śmignął jakiś wypasiony samochód połowę niższy od naszego, o kosmicznych, opływowych kształtach. Pojawiało się coraz więcej kabrioletów, co było znakiem, że wkraczamy w coraz cieplejszy klimacik :)
Pierwszy nocleg mieliśmy zaplanowany w okolicach autostrady, jednak bez rezerwacji, ponieważ nie wiedzieliśmy kiedy Sebastian zechce puścić nogę z gazu.
Po przejechaniu wśród pięknych krajobrazów około sześciuset sześćdziesięciu kilometrów, zjechaliśmy do urokliwej miejscowości o nazwie SATTELDORF. Zatrzymaliśmy się w upatrzonym wcześniej przeze mnie w internecie hotelu KRAUZZ.
Kiedy odnaleźliśmy wskazany budynek, rozpoczęłam poszukiwanie recepcji. Po naciśnięciu klamki moim oczom ukazał się szereg zamkniętych drzwi i zero żywej duszy. Zestresowana wycofałam się na zewnątrz. W tym samym czasie z budynku wyszedł mężczyzna, który niestety nie umiał rozmawiać w języku angielskim, ale na migi zaprowadził nas do sąsiedniego domu, zadzwonił na dzwonek, po czym odszedł i zostawił nas na pastwę losu. Po dwóch minutach od naciśnięcia gongu w drzwiach ukazała się miła Niemka, z którą również próbowałam porozumieć się moim łamanym angielskim oraz niemieckim. Wróciliśmy do hotelu, pokazała nam pokój, spytała, czy życzymy sobie śniadanko, zostawiła klucze i wreszcie z ulgą padliśmy na czyściutką pościel.
Stwierdziliśmy, że godzina jeszcze młoda, słonko pięknie świeci, tyłki spłaszczone od siedzenia, więc wyruszyliśmy na krótki spacerek po okolicy.

Nie uwierzycie! Myślałam, że już jestem na Prowansji !!!
Drewniane okiennice w każdym domku, czyściutkie ogródki pełne .... lawendy :D:D
Kilka lat temu kuzynka Sebastiana gościła nas we Frankfurcie nad Menem i już wówczas zauważyłam, że kraj ten jest przyjazny, zadbany i czyściutki, teraz w małej mieścince utwierdziłam się w moich przekonaniach.

13 Lipiec 2013 sobota
Wypoczęci, zwarci i gotowi ruszyliśmy przez górzystą krainę winnic, ku granicy Niemiec z Francją. Znów napotkaliśmy na korek, tym razem krótszy. Słońce świeciło pięknie, wiatr we włosach, przygoda przed nami, córcia bezpieczna z babcią i dziadkiem,
czegóż chcieć więcej ?

Granicę przekroczyliśmy w okolicy Miluzy ( Mulhouse). Witaj FRANCJO !!!
Trzeba było przyzwyczaić oczy do innych napisów na znakach drogowych, drogi nie były takie jak naszym kraju, jednak w porównaniu do niemieckich plasowały się nieco niżej. Cześć trasy przebyliśmy autostradą, jednak później musieliśmy odbić na drogi krajowe.

Pierwszą rezerwacją mieliśmy w miejscowości Ilay - w Jurze Francuskiej. Przejechaliśmy w tym dniu około pięciuset kilometrów krętymi drogami, podziwiając widoki za oknem. Otaczała nas wszechobecna zieleń i ogrom gór, gdzieniegdzie odsłaniających skalne zbocza.
Na miejsce przybyliśmy około godziny piętnastej. Z racji wyczytanych wcześniej na wielu forach informacji, że obcokrajowcy dla tubylców są be - pierwsze słowa do pni w recepcji skierowałam w ichnim języku z niepewnym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Niestety brzmiało to mniej więcej tak:
" Bonżur madam, że ne komprąpa Franse. Łi hew e buking" itd... ( Dzień dobry Pani, nie rozumiem po francusku, mamy rezerwację) itd... :) Pani okazała się dość miła, ale zawołała inną, młodszą kobietę, która zaprowadziła nas do pokoju. Ten okazał się równie ładny, z pachnącą pościelą, ręcznikami i kosmetykami. Otrzymaliśmy kod otwierający główne drzwi o każdej porze dnia i nocy. Po szybkim odświeżeniu się wyruszyliśmy na wcześniej upatrzony przeze mnie (oczywiście w internecie) szlak wodospadów Cascades du Hérisson.

[mamajulci]

Szlak rozpoczynał się tuż przy naszym hotelu, przezorna na ostrzeżenia innych internautów zaopatrzyłam się w obuwie trekkingowe. Już na samym początku przywitał nas pierwszy wodospad Saut Girard wysokości 35 metrów. Urzeczeni odważyliśmy się podejść go "od tyłu" po nieco śliskich kamykach.
Widok i odgłos urzekający... Wokół radośnie brodzili nieco porozbierani osobnicy :)
Gdy nacieszyliśmy już oczy ruszyliśmy dalej i... zonk. Stanęliśmy na rozdrożu. Mąż proponował jedną dróżkę, ja drugą, jednak po negocjacjach ruszyliśmy trzecią z dostępnych. Wracało nią najwięcej osób i to zaważyło na naszej decyzji, jak później się okazało słusznej.

Napotkaliśmy jeszcze Le Moulin Junet, Le Saut De La Forge, Le Grand Saut, do którego niestety ścieżka częściowo była zamknięta, a nagrodą za zadyszkę i ślizganie się po niebezpiecznych kamieniach i stromych przejściach był wodospad L'Eventail mierzący bagatela 65 metrów wysokości. Stanowił on przysłowiową wisienkę na torcie.
Muszę nadmienić, że na szlaku mijaliśmy ludzi w bardzo zróżnicowanym wieku, różnej postury ( zazdrościłam tym z większą ilością masy ciała kondycji), od najstarszych, do najmłodszych, niektórych o zgrozo w sandałkach i różnych narodowości.
Zmęczeni, acz usatysfakcjonowani postanowiliśmy wrócić na skróty, zboczyliśmy ze szlaku dróżką prowadzącą do La Fromagerie. Była ona zdecydowanie mniej widokowa, jednak również mniej męcząca, a o to nam właśnie chodziło. Na miejscu skierowaliśmy się do restauracji L'Eolienne. Zadowoleni chcieliśmy zasiąść do stolika na tarasie, jakież było nasze zaskoczenie, kiedy pani nas spytała, czy mamy rezerwację. Wybałuszyłam oczy, bo zdziwił mnie fakt, że w miejscowości, w której jest kilka domków, a stolików pod dostatkiem - trzeba mieć rezerwację (chyba, że nie zrozumiałam kobiety, ale mniejsza o to). Pokornie udaliśmy się do środka i zostaliśmy usadzeni przy niewielkim stoliku z widokiem na okolicę. Złożyliśmy zamówienie na pizzę - pewnie będziecie się śmiać, że nie próbowaliśmy tamtejszych specjałów, ale jesteśmy miłośnikami bardziej kuchni włoskiej. Atrakcje regionalnych przysmaków zostawmy na dalsze sprawozdanie z podróży. Zimny Kronenbourg do pysznej pizzy przyczynił się do pełni szczęścia.
W tym właśnie miejscu zaobserwowaliśmy możliwości jedzeniowe Francuzów. Nieopodal naszego stolika siedziały dwie całkiem niepozorne starowinki i delektowały się ogromnymi porcjami nie wiem czego. Gdzie one to mieściły też nie mogę pojąć, bo każda była chyba połowę chudsza ode mnie, a należę do szczupłych osób. Szczęka mi spadła, gdy kelnerka po sytym posiłku przyniosła paniom kawkę i równie ogromne desery, a panie je wciągały, aż miło. My nie zmieściliśmy w siebie nawet po jednej pizzy...
Później już tylko spacerek z nogi na nogę do hotelu. Potoczne siusiu, paciorek i spać.
Dodam, że nocleg mieliśmy w Auberge du Herisson, polecam zainteresowanym, posiadają własną restaurację, widoki cudne, czysto, pachnąco i ku mojej uciesze w oknach drewniane okiennice ( gdybym miała swój dom też bym zamontowała).

[mamajulci]

14 Lipiec 2013 niedziela
Ten dzień, jak za chwilę się okaże stał się krokiem milowym naszej wędrówki w nieznane.
Wyruszyliśmy ku mojej upragnionej PROWANSJI :D:D:D
Według przewodnika ViaMichelin podróż do celu miała trwać około 7-8 godzin, choć do pokonania dystans był krótszy, niż do Jury, co już dało powody do lekkiego zastanowienia się.
Nocleg, a właściwie dwa mieliśmy zarezerwowane w miejscowości Aiguines ( tam podczas obozu była na wycieczce również Julia).
Tak więc pełni nadziei, że kręte drogi i góry niebawem znikną z naszego widoku ze zgrozą spostrzegliśmy, że zakręty niekoniecznie znikają, a góry podejrzanie przybierały większych rozmiarów. Fakt niezaprzeczalny -widoki, widoki, jeszcze raz widoki, siedziałam z opadniętą szczęką i co jakiś czas musiałam przytrzymywać ją dłonią, by nie zarysować zębami kolan.
Pierwszy postój mieliśmy w maleńkiej mieścince, z razu zauważyłam, że wszyscy od rana biegają z bagietką w dłoni, więc też zapragnęłam spróbować francuskich wypieków, a co! Przy okazji kupiliśmy croissanty u bardzo sympatycznej sprzedawczyni. Nazwy miejscowości nie pamiętam. Gdy ujrzałam i spróbowałam rogala dopadła mnie konsternacja. Identyczne sprzedają u nas w Intermarche. Bagietkę zjadłam całą na sucho! Mąż był niepocieszony, była przepyszna :) Brnąc dalej zauważyliśmy, iż pora by było zatankować. Problem pojawił się, gdy zorientowaliśmy się, że w pobliżu nie ma stacji, my bynajmniej nie widzieliśmy. Nawigacja wskazała wreszcie jakąś, lekko zboczyliśmy z trasy i musieliśmy nadłożyć czasu i kilometrów. Po dotarciu na miejsce okazało się, że stacja będzie czynna dopiero za dwie godziny. W pobliżu była kolejna, 24h, płatna wyłącznie kartą. Póki dysponowaliśmy gotówką nie chcieliśmy używać karty, więc nie poddaliśmy się w poszukiwaniach i dążyliśmy dalej z lekkim jeszcze zapasem paliwa. Wróciliśmy na wytyczoną trasę i muszę przyznać, że trochę czasu jeszcze upłynęło, nim znaleźliśmy BP. Oczywiście po drodze ogromne, skaliste i cudne góry. Domyślaliśmy się, że to Alpy. Co jakiś czas pojawiał się na horyzoncie Rodan, liczne mosty i tunele w skałach, wysoko, nad nami mknęły pociągi. Sceneria iście filmowa. Soczysta zieleń i pasące się na zboczach krowy - białe, w brązowe łaty, z radośnie dzwoniącymi dzwonkami.

[mamajulci]

W trakcie podróży wjechaliśmy do pewnego miasteczka, w którym odbywał się festy, wąskie, jednokierunkowe uliczki pozamykano, a tłum wyległ na ulicę. Sebastian znów musiał się nieźle manewrować, by wydostać się z miejscowości. We Francji dzień 14-07 jest świętem narodowym, rocznicą wybuchu rewolucji francuskiej, stąd liczne festyny na ulicach. W wielu miejscowościach rozwieszono kolorowe baloniki i proporczyki, wyglądały uroczo. Sklepy we Francji w niedzielę są zamknięte na cztery spusty, a naród tłumnie przesiaduje w kafejkach i barach, których stoliki są rozstawiane wprost na ulicach, jadąc wolno samochodem można zaglądać komuś niemal w talerz, a miejscowi zdają się sobie nic z tego nie robić :) W jednej mieścince facet wylazł Sebastianowi przed maskę i jego mina mówiła, że był bardzo zdziwiony faktem, że samochód ma czelność tamtędy przejeżdżać. Jak jeszcze później wiele razy zauważyliśmy takie zachowanie w tym kraju jest nagminne, a kierowcy dla pieszych i kierowców jednośladów są bardzo uprzejmi i cierpliwi.
Muszę zwrócić uwagę na ogromną ilość rowerzystów w tym górzystym kraju. Jeżdżą niemal środkiem drogi, nie zważając, że za nimi ciągnie się korek, bo nie ma możliwości ich wyprzedzenia ze względu na strome, liczne zakręty. ViaMichellin pewnie też wziął to pod uwagę planując nam tak długą podróż na niewielkim dystansie ;)
Motocykli na górskich trasach również mijały nas całe gromady.

Największa przygoda zaczęła się po wyjeździe ze stacji BP, ale o tym opowiem jutro. Dziś jeszcze nie czytałam, a mam właśnie fajną książkę " W szpilkach od Manolo", lekko się czyta więc zmykam, bo akcja się zagęszcza...


Jestem tu znowu i biorę się za ciąg dalszy.

Wyjechaliśmy z BP ( paliwo za litr 1,618 eur), ujechaliśmy niewielki odcinek, gdy usłyszałam niepokojące buczenie, spojrzałam we wsteczne lusterko, za nami jechał camper, pomyślałam, że to on tak tarabani, dla pewności dopytałam męża, czy też to słyszy i co to może być, na to on:
- To chyba nasz samochód - usłyszałam i zamarłam.
Zjechaliśmy na najbliższym poboczu ( co wcale nie nastąpiło szybko), do tego momentu siedziałam sztywno wyobrażając sobie, że nasz samochód wybucha, a my nie zdążamy się z niego ewakuować, odmawiałam zdrowaśki, zaklinałam nasze autko, żeby się okazało, że to jednak nie ono, itp.

Sebastian rzeczowo podszedł do samochodu od tyłu, pochylił się, popatrzył i orzekł, że tłumik jest uszkodzony. Mnie ta wiadomość nie uspokoiła i natychmiast odzyskałam mowę jak ręką odjął, zarzuciłam go gradem pytań: czy nie wybuchnie, ale czy na pewno nie wybuchnie, czy on mnie przypadkiem nie kłamie, żeby mnie tylko uspokoić, ale czy mówi mi prawdę i co oznacza uszkodzony tłumik.
W miarę uspokojona odpowiedziami męża czekałam potulnie, aż spróbuje coś tam podreperować strzępkiem dostępnych do tego materiałów, które posiadaliśmy w bagażniku ( nie mówię tu o moim kostiumie kąpielowym). Jak się okazało rurka przy końcówce tłumika pękła, stąd hałas. Spaliny zamiast do końcowej części tłumika wylatywały częściowo poniżej, zadaniem mojego małżonka było wynaleźć zaczarowany ołówek, który wyrysuje jakieś sprytne coś, by rurka znalazła się na właściwym miejscu, no i mój super Sebastian to coś wyczarował, a mianowicie była to opaska na zacisk /klip.

[mamajulci]

Z lekkim niepokojem ruszyliśmy w dalszą drogę, zostało nam do celu około 250 kilometrów, a jeśli widzicie te szczyty po bokach, to wkrótce na takie same wjeżdżaliśmy ( z uszkodzonym tłumikiem) na mechanika w niedzielę nie było raczej można liczyć. Zakrętów przybywało, droga była momentami stroma, w dodatku bardzo wąska, dwukierunkowa, ale z miejscem na jeden samochód. Z jednej trony pionowe skały ( zazwyczaj po stronie Sebastiana) z drugiej strony niemal pionowe przepaści ( zazwyczaj po mojej stronie). Żar lał się z nieba, a ja tylko się modliłam, by ten tłumik jakoś dał radę, byśmy nie spadli w przepaść, by droga się rozszerzyła, by zakręty się skończyły ( bo zero widoczności czy coś zaraz na nas nie wyjedzie) i przede wszystkim by nic nie jechało z przeciwka. Oczywiście możecie się domyślić, że owszem, jechały samochody w innym kierunku niż my i wtedy moja adrenalina sięgała zenitu ( Sebastiana pewnie też, ale ja wolałam się do niego nie odzywać, wiedziałam, że skupia się na maksa). Trzeba było COFAĆ my lub samochód z przeciwka do miejsca, gdzie choć minimalnie można było zjechać z drogi. Jeśli oglądaliście kiedyś program "Drogi śmierci" ( nie jestem pewna czy dokładnie taki był tytuł), to ja się czułam jak uczestnik tego programu. Oblewały mnie siódme poty, podejrzewam, że mój organizm wyprodukował tego dnia rekordową ilość adrenaliny. Oczywiście widoki były nieziemskie, ale dzięki... Przysięgałam sobie wówczas, że już nigdy nie pojadę w góry ( choć je uwielbiam), nawet w nasze piękne Karkonosze. ( Tak jestem panikarą). Widoków nie zapomnę do końca życia, ale gdybym wiedziała, jak silny stres mnie czeka - pewnie bym sobie odpuściła tą trasę.
Na jednym ze zboczy Sebastian zauważył malutkie pole lawendy - moje marzenie, to dla tych pól tam jechałam, nie uwierzycie, ale niemal krzyczałam, że już nie chcę żadnej lawendy, że chcę być już na miejscu.
Później trasa jakby złagodniała, poluzowałam wszystkie spięte mięśnie i nieśmiało zaczęłam spoglądać na moje ulubione kwiaty. Widok pól odbierał dech w piersiach, z panicznego strachu przechodziłam w stany euforii. Otwierałam szybę, nagrywałam filmy, by utrwalić choć część moich odczuć. Zatrzymaliśmy się wreszcie przy jednym poletku, które narkotycznie wciągało mnie swoim zapachem, nawet zapomniałam o tłumiku.
Uświadomiłam sobie również wreszcie, że szumy które dotychczas słyszałam wokół ( myślałam, że to linie energetyczne od przegrzania wydają taki odgłos - możecie się ze mnie pośmiać) to nic innego jak słynne cykady, które towarzyszyły nam już przez całe wakacje, momentami wręcz denerwowały, a teraz najzwyczajniej w świecie ich mi brak :(

[mamajulci]

Byliśmy już blisko miasteczka Aiguines i kanionu, gdy znaleźliśmy pole lawendy, które dla mnie plasuje się na pierwszym miejscu, nie wiem czy to inna odmiana, czy w innej fazie kwitnienia, ale kwiaty były o wiele większe, ciemniejsze i o bardziej intensywnym zapachu. W pewnym momencie zatrzymał się bus, z którego jak na filmach wyskoczyła grupka Japończyków, każdy miał co najmniej dwa aparaty fotograficzne na szyi, jeden z nich ochoczo rzucił się do zrywania kwiatów, więc nieco ośmielona kucnęłam przy jednym krzaczku i przyznaję się ze wstydem, że też zerwałam kilka gałązek na pamiątkę. Teraz stoją suchutkie w wazonie i to musi mi niestety wystarczyć - moja własna Prowansja.
Nad wzgórzami niebo nabrało ciemnych barw i nieco pogrzmiewało chyba ze złości, za tę kilka zerwanych kwiatuszków więc z ciężkim sercem wsiadłam do auta, żegnając się z polem, za to wnętrze samochodu wypełniała teraz cudna woń :)

Kiedy wjechaliśmy na most jeziora Sainte-Croix oczom naszym ukazała się znana już ze zdjęć Julii szmaragdowa woda i piękno Grand Canyon Du Verdon. Mózg zachłannie przetwarzał feerię barw minionego dnia. Za mostem droga znów niebezpiecznie wznosiła się w górę i powróciły zakręty, które nieraz wynosiły chyba 360 stopni.
Umęczeni ale szczęśliwi dotarliśmy do uroczego pensjonatu LE BOSQUET, w którym przespaliśmy dwie kolejne noce.
Na miejscu byliśmy około godziny dziewiętnastej. Sebastian wspaniałomyślnie orzekł, że samochodem będziemy przejmować się od rana, teraz mieliśmy się odprężyć i zjeść coś dobrego.
Udaliśmy się na placyk wypełniony stoliczkami. Pracownicy restauracji witali nas z uśmiechem. Rozpoczęliśmy studiowanie tablic z wypisanym menu. Owszem w swoich notatkach uwzględniłam jak się pisze ślimaki - żeby ich koniecznie nie zamawiać, oraz żaby - żeby je koniecznie spróbować, ale reszta to była dla nas tak zwana czarna magia.
W pewnym momencie sympatyczny mężczyzna zagadnął o naszą narodowość, z tego co zrozumieliśmy on tłumaczył nam, że ma córeczkę z Polką, ale tego nie byliśmy pewni. W tym momencie podjechał samochód wypełniony dziewczynami, wspomniany pan tłumaczył im coś, po czym usłyszeliśmy polskie Cześć. Nie muszę chyba tłumaczyć, jaką radość poczułam w sercu, zaraz prosiłam dziewczyny, by pomogły nam wybrać coś z menu. Odparły, że za chwilkę przyjadą i zostaliśmy z panem Marco - jak później wydedukowaliśmy - właścicielem restauracji i tatą ślicznej dziewczynki o pięknych oczkach. Marco proponował nam Escargot ( to właśnie to, czego nie chciałam za nic w świecie zjeść). W międzyczasie dotarły dziewczyny i pokrótce wytłumaczyły co i jak. Żabich udek nie było w ofercie, więc postawiliśmy na bezpieczny makaron, Sebastian pasta bolognaise, ja pasta Provencale ( pyszne). Jedna z dziewczyn - Dominika poinformowała nas, że pracuje w informacji turystycznej i gdybyśmy potrzebowali pomocy, to możemy ją tam znaleźć.
Po odprężającym wieczorku udaliśmy się do pensjonatu. Zapomniałam dodać, że właściciel to również przesympatyczny człowiek, pensjonat z klimatem, widok z naszego pokoju rozpościerał się na jezioro, czyściutko, z niewielkim basenem. Śniadanka na słodko - typowo francuskie, czyli zimny sok z pomarańczy, do wyboru kawa, czekolada i mleko, bagietka, drzemy i miód. Z ręką na sercu polecam, gdyby ktoś szukał sprawdzonego miejsca.
Nazajutrz sprawdziliśmy w słowniku internetowym, jak się mówi po francusku tłumik silencieux SILĄSJO i wyruszyliśmy do Dominiki. Sympatyczna koleżanka wskazała dokładny adres GARAŻ - po ichniemu warsztatu samochodowego, w sąsiedniej miejscowości.
Z mapką w ręku znaleźliśmy mechanika bez problemu. Ten początkowo, gdy się nachylił ,chwycił się za skronie i powiedział " Ooo kaput". Wymieniłam z Sebastianem zrozpaczone spojrzenia i czekaliśmy co ukarze się naszym oczom, gdy samochód zostanie podniesiony. Na szczęście była to jednak tylko pęknięta rurka, czyli mój mąż zna się na rzeczy. Kwestia, czy wymieniać tłumi, czy spawać rurkę zależała od ceny, która zaważyła oczywiście na reperation.
Po godzinie z cichutkim autkiem mogliśmy rozkoszować się wypoczynkiem. W międzyczasie poszliśmy pozwiedzać Moustiers-Ste-Marie. Próbowałam lodów o smaku lawendy, dla mnie były smaczne, dla męża takie sobie :) Zaopatrzyłam się w lawendowy miód i lawendowy olejek dla mamy ( takie moje zboczenie na tle lawendy).

[mamajulci]

Z wdzięcznością na twarzach udaliśmy się zagłębiać ( również dosłownie) w niesamowity kanion. Na wspomnianym wcześniej moście znów pojawiła się grupka Japończyków uzbrojona w aparaty, która jeszcze nie zdążyła jeszcze dobrze wysiąść z busa, a już narobiła pewnie setkę zdjęć - dla mnie to bardzo sympatyczne wspomnienie :)
Grand Canyon Du Verdon znajduje się na liście światowego dziedzictwa Unesco.
W najgłębszym miejscu mierzy 700 metrów.

W okolicy mostu zostawiliśmy auto na bezpłatnym parkingu i odczekaliśmy pół godziny na wypożyczony rower wodny. W międzyczasie wskoczyłam pochlapać się w ciepłej wodzie jeziora.
Rower wypożyczyliśmy na dwie godziny, co w zupełności wystarczyło. W głębi kanionu woda była chłodniejsza, a widoki powalające.
Planując podróż do Francji nie mogłam myśleć tylko o sobie. Jechałam jako pasażer ( nie odważyłam się wsiąść za kierownicę), kładłam nacisk na podziwianie przyrody w tej podróży, nie budowli ( jak wielu turystów), choć wiem, że ten kraj jest bardzo bogaty zarówno architektonicznie. Mieliśmy też ograniczony czas, budżet oczywiście również.
Dalszą część urlopu postanowiliśmy spędzić nad Morzem Śródziemnym, czyli na Lazurowym Wybrzeżu, ponieważ Sebastian zdecydowanie najchętniej wypoczywa podczas leniuchowania nad morzem.

16 Lipiec 2013 wtorek
Kierunek wybrzeże. Z entuzjazmem przemierzaliśmy trasę, zastanawiając się, czy góry będą się ciągnąć aż do samego morza. Oczywiście tak było, ale widoki za oknem zmieniały się, jak w kalejdoskopie. Przybywało palm, mijaliśmy gaje oliwne, winnice, w jednym momencie, całkiem niedaleko od Saint Tropez mieliśmy wrażenie, jakbyśmy byli na sawannie. Drzewa iglaste z wysokimi płaskimi koronami, niczym parasole widniały nad suchą ziemią porośniętą gdzieniegdzie trawami i kaktusami - raj dla oka. Bliżej wybrzeża teren zrobił się znów bardziej górzysty i powróciły nasze strome drogi z zakrętami. Euforię osiągnęłam, gdy na widnokręgu zamajaczył lazur morza. Zbliżaliśmy się do Le Lavandou. Znów feeria barw. Około pięć kilometrów od celu jechaliśmy aleją, na której z lewej strony rozpościerał się widok na oszałamiający błękit, z prawej strony w rzędach rosły palmy i przesycone różnymi odcieniami różu i bielą kwitnące drzewa. Czułam się, jakbym znalazła się na planie filmowym. Widok dla mnie tak nierealny, że aż nie umiem go opisać, chciało mi się krzyczeć i płakać z radości.
Tego dnia spotkała nas mała przykrość na drodze, otóż w tunelu - tak samo wąski, jak drogi pewien Francuz zahaczył nam lusterko, które później musieliśmy w magiczny sposób przytwierdzić do auta.
Cztery noclegi mieliśmy zarezerwowane w hotelu Cote D'Azur. Trafiliśmy bez problemu. Budynek znajdował się rzut beretem od plaży i promenady, w samym centrum. Właściciele: madame Florence i monsieur Albert okazali się Przemiłymi ( przez duże "P") ludźmi. Fantastyczni ! Z każdym problemem mogliśmy się do nich zgłosić, wykazali się dla nas ogromną cierpliwością, a pan Albert to najbardziej wesoły człowiek, jakiego w życiu spotkałam. Kiedy mieliśmy problem, żeby się porozumieć używaliśmy translatora i od razu wszystko stawało się jasne. Właściciel wskazał nam bezpłatny parking, blisko hotelu, z którego w czwartek musieliśmy przestawić auto na inny parking ( również blisko i bezpłatny), ponieważ w tamtym miejscu co tydzień odbywa się regionalny marché, czyli targ, na który oczywiście nie omieszkałam się udać.
Po odświeżeniu po podróży udaliśmy się podbijać Le Lavandou, ale najpierw kąpiel w morzu, do którego mieliśmy spacerkiem chyba ze trzy minuty.
Plaża ciągnęła się w nieskończoność, piaszczysta, szeroka. Z zachwytem zauważyliśmy, że w wodzie i piasku znajduje się mnóstwo srebrnych drobinek, które mieniły się w słońcu. Coś cudownego...
Morze okazało się strasznie słone, ale i czyściutkie. Stojąc zanurzona do szyi widziałam swoje stopy.
Kiedy wracaliśmy na plażę z pierwszej kąpieli zauważyłam, że Sebastian położył się na moim ręczniku, jak się później okazało, obok jego ręcznika leżała pani toples, a mój mąż bał się, że zamienię się w małą zazdrośnicę, he he. Nic to jednak nie dało, ponieważ po jego stronie za chwilę również położyła się kobieta tylko w dolnej części kostiumu.
Statystycznie według mnie co 3-4 kobiety prezentowały się na plaży właśnie w ten sposób. Początkowo rzucało mi się to w oczy, nieprzyzwyczajona do takich widoków, jednak z czasem spowszechniało i nie zwracałam już na to uwagi. Myślę, że ze względu na naszą mentalność w Polsce nie obeszło by się bez komentarzy płci brzydkiej i wlepiania gałów, ale cóż, co kraj to obyczaj.
Mężczyźni dla odmiany niemal nie używali zwykłych kąpielówek, tylko szorty, co zauważył mój mąż. Pewnego dnia, gdy zapomniałam na plażę kremu z filtrem Sebastian uczynnie zgłosił się na ochotnika, że po niego pójdzie. Nie ubrał koszulki, wsunął na siebie tylko spodenki, gdy wrócił powiedział, że wszyscy na niego dziwnie patrzyli. Zwróciliśmy więc uwagę, że faktycznie po za plażą żaden mężczyzna nie chodzi roznegliżowany ( mimo, że hotel był żabi skok od plaży). Analizując: kobiety we Francji mogą być roznegliżowane, mężczyźni absolutnie nie - to takie moje luźne spostrzeżenia.
Promenada porośnięta różnymi gatunkami drzew palmowych pełna była straganów z kolorowymi słodyczmi i żelkami, eterycznymi olejkami i mydełkami, artystycznymi wyrobami miejscowych rzemieślników, rękodzielników, strojami kąpielowymi, itp.
Przez całą jej długość, łącznie z portem, przy którym cumowało mnóstwo większych i mniejszych jachtów ( po co się pchać do zakorkowanego St. Tropez) mieściły się różnego rodzaju bary, restauracje i kafejki. Wieczorami tłumy ludzi od najmłodszych do najstarszych grały w bule. Siadaliśmy na ławeczce konsumując pyszne lody ( glacée) , czy naleśniki (crêpes) i przyglądaliśmy się ulubionemu zajęciu Francuzów.
Muszę dodać, że nawet kontenery na śmieci na lazurowym wybrzeżu są ładne, bo w palmy :)

Mo małżonek zadziwiony stwierdził, że paląc papierosa na balkonie pewnego wieczora spostrzegł, że w tym mieście nie ma starszych ludzi. Postanowiłam mu udowodnić, że się myli. Usiedliśmy na alejkowej ławeczce i rozpoczęliśmy rozeznanie. Okazało się, że jest wielu starszych ludzi, jednak wyglądają oni całkiem inaczej, niż w naszym kraju. Panowie w białych włosach, krótkich lnianych spodenkach, o wysportowanych sylwetkach, wyprostowane panie w krótkich spódniczkach, z kucykiem na głowie, z dala wyglądali, jak nasi równolatkowie. Mniej problemów, więcej słońca, inna starość, taka ładna, ot... życie.

Teraz trochę informacji jedzeniowych.
Jak już wcześniej wspomniałam Francuzi potrafią bardzo dużo jeść i nie wiem gdzie to mieszczą, ponieważ przeważają szczupli ludzie. Jedzenie jest dla nich rytuałem. Wieczorami wąskie uliczki zastawiane były gęsto stolikami przed restauracjami, wszystkie niemal były pozajmowane, całe rodziny obchodziły hucznie zakończenie dnia, a stoliki uginały się od nadmiaru pięknie podanego jedzenia. Muszę przyznać, że dania naprawdę podawane są z dbałością o szczegóły, a każdy talerz wygląda jak dzieło sztuki. Jedzenie było świeże i pachnące. Do każdego posiłku podawana jest bezpłatnie woda. Niemal w każdej knajpce koncertowali muzycy na żywo, ludzie tańczyli na ulicach, niesamowita atmosfera, wieczne święto.
Pierwszego wieczoru wyruszyliśmy na poszukiwanie żabich udek, czyli cuisses de grenouilles.
Znaleźliśmy po dość długich poszukiwaniach i odważyłam się je zamówić. Nie byłabym spobą, gdybym nie spróbowała tamtejszego specjału alkoholowego, którym jest pastis. Nie wiem, czy to za sprawą wspomnianej szklaneczki, czy też zioła, którymi były przyprawione żabki (jak stwierdził mój mąż) - dostałam głupawki. Próbowałam jeść i nie wyobrażać sobie zielonych stworzeń kumkających na łące, więc postanowiłam podejść do tematu wesoło. Moje żabki na talerzu tańczyły między innymi taniec łabędzi i różne tańce nowoczesne, płakaliśmy ze śmiechu przy stoliku, a przechodnie traktowali mnie pobłażliwym uśmiechem.

[mamajulci]

Smak jak wcześniej naczytałam się na forach internetowych, faktycznie podobny do kurczaka, szkoda tylko, że nie były bardziej rozczłonkowane i panierowane, wówczas zjadłabym wszystkie, jednak świadomość, co spoczywa na moim talerzu nie pozwoliła mi na skonsumowanie całej zawartości...

Nie upamiętniłam na fotografiach innych posiłków, ale zaręczam, że były bardzo dobre i pięknie podane. Bagietka w koszyczkach pokrojona w grube plastry była wszechobecna, a na plaży sprzedawano słodkie bułki z nutellą.

Zrobiliśmy sobie pieszą wycieczkę do miasteczka graniczącego z naszym: Bormes Les Mimosas, nagradzanego za jego ukwiecenie.

Po tej wizycie stwierdziliśmy zgodnie, że nie musimy już wybierać się do położonego w Rayol-Canadel-sur-Mer ogrodu egzotycznego. Całe Bormes Les Mimosas okazało się jednym wielkim ogrodem ! Ogrom bugenwilli, opuncji, palm, jaśminów, oleandrów, itp.
Pewnego wieczoru wybraliśmy się na spacer wybrzeżem, troszkę pochodziliśmy po skałach, spotkaliśmy małe kraby, wciąż cieszyliśmy nasze oczy.
Obiecałam Julii, że poszukam na plaży łódkę, która jest zamieszczona na zdjęciu w Google Earth i zrobię fotkę, tego wieczoru odkryliśmy znalezisko, niestety chyba świeżo ją odmalowano, bo nie miała napisu " Le Lavandou"
Cały urlop mieliśmy piękną pogodę, tylko jednego dnia na około godzinę nastąpiło załamanie pogody.
Z tyłu nad górami niebo zrobiło się bardzo ciemne, co chwile błyskało i dało się słyszeć potężne grzmoty, nad wyspą Ile du Levant szalała druga burza, mieliśmy okazję pierwszy raz w życiu na własne oczy zobaczyć lej trąby powietrznej ( mam nadzieję, że ostatni)
Po krótkiej ulewie, którą spędziliśmy częściowo pod daszkiem sklepiku, częściowo w hotelu szybko powróciła słoneczna i upalna pogoda.
Ostatniego wieczoru na plaży odbywał się świetny koncert regge, zakończony pokazem fajerwerków. Le Lavandou pięknie nas żegnało, a mnie ściskało w dołku, że to już :(
W sobotę rano żegnaliśmy riwierę francuską, chcieliśmy skoczyć jeszcze do Saint Tropez, lecz w obawie o wielogodzinne korki odpuściliśmy temat.
Początkowo planując wakacje uwzględniałam znane miasta, jak Niceę, Cannes, Monaco i Marsylię. Chciałam również zobaczyć Camarguę - krainę dzikich koni i flamingów, niestety czas uciekał i fundusze topniały więc zaniechaliśmy planów. Mam nadzieję, że jeszcze będzie okazja odwiedzić wspomniane miejsca.


20 Lipiec 2013 sobota
Pożegnaliśmy się, podziękowaliśmy za gościnę i przemierzając z cykadami piękną Prowansję, wśród śpiewu cykad i strzelistych cyprysów ruszyliśmy w kierunku Langwedocji.
Jeszcze kilka fotek pól słoneczników i winnic.
Po południu przyjechaliśmy do słynnego Roussillon, miasteczka, ze złożami ochry.
Na koniec krótka anegdotka: ruszając szlakiem ochry bacząc na upał - zabrałam z samochodu pół butelki wody, by nie uschnąć z pragnienia. Mój uprzejmy mąż zaoferował się ponieść butelkę. Przed wejściem na szlak, znajduje się cmentarz, a tuż przy nim ujęcie wody, jakich wiele we Francji - studnie z kranikiem, przy których można się ochłodzić, w wielu miejscach tę wodę można również spożywać. Ochoczo dolał do butelki trochę zimnej wody. Strwożona spostrzegłam, że woda może pochodzić z cmentarza i z napisu nie zrozumieliśmy, czy jest ona zdatna do picia. Pół szlaku zastanawialiśmy się, czy możemy ją pić, po czym zrezygnowani umieściliśmy ją w koszu na śmieci. Nie muszę wspominać, że nie byłam zadowolona z postępku Sebastiana. Odczuwałam pięćdziesięciostopniowy skwar, a po wyjściu dopadłam pobliskiego bufetu :)

Stamtąd już kierowaliśmy się do domu. Od czasów, gdy za dzieciaka jeździłam na kolonię - pierwszy raz miałam tak wielki żal w sercu, że wracam do domu. Na duchu podtrzymywała mnie myśl, że zobaczę Julię i moich bliskich.

Wróciliśmy do domu następnego dnia około godziny 21. Przespaliśmy się parę godzin w samochodzie na parkingu przed granicą niemiecką. Nie czuliśmy dużego zmęczenia, więc taki postój nam wystarczył.
W Polsce odruchowo nasłuchiwałam cykad, rozglądałam się za lawendą, zobaczyłam naszych starszych ludzi i zrobiło mi się smutno. Tragizmu dopełnił widok bloku, który widzę co dzień z okna. Podczas naszej nieobecności na żółtej fasadzie pojawił się duży, czarny napis sprayem - oznaka uwielbienia dla klubu sportowego :(

Ja chcę do Francji... Chciałabym tam zamieszkać, wśród uśmiechniętych ludzi, gdzie obcy mijający Cię na ulicy mówią do ciebie dzień dobry, gdzie nie ma tylu szarych, deszczowych dni. Możecie mnie zbesztać za brak patriotyzmu, ale w moim sercu zrodziło się nowe marzenie - zamieszkać na Prowansji...

przepraszam, że tak w częściach powklejana ta relacja, nie jestem doświadczonym forumowiczem i nie wiem, w jaki sposób dodać wiadomość w całości.
W razie pytań służę pomocą i zachęcam do podróży, niezapomniane wrażenia !

[aseretka]

> Zrobiliśmy sobie pieszą wycieczkę do miasteczka graniczącego z naszym: Bormes Les
> Mimosas, nagradzanego za jego ukwiecenie.

To rzeczywiście pięknie ukwiecone miasteczko. Niestety byłam tam tylko chwilkę przejazdem.

[aseretka]

> przepraszam, że tak w częściach powklejana ta relacja, nie jestem doświadczonym
> forumowiczem i nie wiem, w jaki sposób dodać wiadomość w całości.
W jednym poście na pewno by się nie zmieściła, bo ma on ograniczoną ilość znaków. Dlatego trzeba zawsze dzielić relacje.
Bardzo ładnie opisałaś swoje wrażenia i spostrzeżenia z Francji. W większości są one zgodne i z moimi spostrzeżeniami :) Życzę Ci żebyś jeszcze nie jeden raz wróciła do Francji. Zazdroszczę Ci, że widziałaś lawendowe pola. Ja zwykle jeżdżę koniec sierpnia- początek września i wtedy już za późno na lawendę. Kupuję więc tylko woreczki zasuszonych kwiatów, które wkładam do bieliźniarki.

[aga72]

bardzo ladna relacja, ale malo piszesz o roussilon. jak ci sie podobalo? czy zwiedziliscie tylko miasteczko czy takze i rezerwat?

[mamajulci]

Roussilon nie zwiedziliśmy całego, choć to dość małe miasteczko. "Zahaczyliśmy" je już w drodze powrotnej do domu, dlatego nie mogliśmy poświęcić wiele czasu. Troszkę pospacerowaliśmy i oczywiście bardzo nam się podobało. Domki w różnych odcieniach ochry, wąskie uliczki. Magiczne miejsce, jak z bajki dla dzieci, na zaczarowanej górze... :)

[aseretka]

> Próbowałam jeść i nie wyobrażać sobie zielonych stworzeń kumkających na łące, więc
> postanowiłam podejść do tematu wesoło. Moje żabki na talerzu tańczyły między inymi taniec >łabędzi i różne tańce nowoczesne

Świetne podejście do tego dania :) Ja jeszcze nigdy nie odważyłam się zjeść żabek, muli ani żadnych innych tego rodzaju stworzeń.

[aseretka]

> Jak się okazało rurka przy końcówce tłumika pękła, stąd hałas. Spaliny zamiast do końcowej
> części tłumika wylatywały częściowo poniżej,

Też miałam podobną przygodę ale ponad 30 lat temu :) Kupiliśmy wtedy 19 letni samochód marki syrena i jechaliśmy na urlop do Łeby. Już kilkanaście km od domu usłyszeliśmy niepokojące hałasy. Mąż chciał wracać i poczekać do poniedziałku, żeby dokonać naprawy w warsztacie, ale ja, pomysłowy Dobromir, kazałam mu obwiązać rurę szmatami i jechać dalej. Po ok 200 km (było to na moście w Toruniu) rura oderwała się na pierwszym tłumiku. Wtedy to się dopiero zaczęło dziać... Hałas był taki, jakby jakiś młot pneumatyczny pracował. A tu wolna sobota ( za czasów Gierka nie wszystkie soboty były wolne) i wszystkie warsztaty w okolicy pozamykane. W okolicach Kościerzyny zatrzymała nas milicja, bo myśleli, że jedziemy jakimś podrasowanym samochodem. Pokazałam im urwaną "rułę" i tylko się obśmiali i puścili nas w dalszą drogę.

[aseretka]

> Bagietkę zjadłam całą na sucho! Mąż był niepocieszony, była przepyszna :)
To prawda. Najpyszniejsze bagietki są we Francji, a te w innych krajach nie umywają się do nich. Czasem zastanawiam się na czym polega tajemnica ich wypieku... Już nie mogę się doczekać, kiedy zagłębię zęby w tym francuskim pieczywie. Jeszcze tylko 4 tygodnie. :)

[mamajulci]

Aseretko, to teraz ja Tobie zazdroszczę, że tam jedziesz :) Będę cierpliwie czekać na Twoje opowiadania i zdjęcia...

[Gość: Risa]

Bardzo ciekawy opis podrozy. Bylam tam rok temu i do dzis mam ta kraine przed oczami. Jestem w niej tak samo zakochana jak Ty. Podobaja mi sie Wasze zdjecia, tyle roznorodnych kolorow, az buzia sie sama cieszy!!! Czytajac Twoje opisy wracalam pamiecia do swojej podrozy:) dziekuje Ci za to:)

[madameblanka]

Świetnie opisane a Grand Canyon mnie powalił, zawsze myślałam że błękit wody jest nieco przerysowany:)
Chciałam się zapytać jak z cenami (nocleg/jedzenie)? Ogólnie na jaką sumę należy się nastawić chcąc wybrać się w taką podróż? Jeżeli mogłabyś uszczknąć rąbka tajemnicy to byłoby super. Nie musi być dokładne zliczenie kosztów ale taka orientacja by mi się przydała z pierwszej ręki.
pozdr

[mamajulci]

- Ceny za noclegi wahały się od 46 euro za pokój ( Francuzi raczej liczą za pokój, nie za osobę) bez śniadania na Jurze, przez 52 euro w Niemczech przy autostradzie, 65 euro kanion ( tu już w cenie śniadanie), 75 euro Le Lavandou. Wszędzie śniadania za osobę dodatkowo płatne 7-9 euro). Pokoje z własną łazienką, telewizją i wifi.
- Ceny w sklepach za żywność podobne do naszych.
- Koszty paliwa podałam wcześniej - trochę droższe niż u nas. My przejechaliśmy około 3700 kilometrów. (tankowaliśmy za litr paliwa: 1,719 eur; 1,618 eur; 1,492 eur; 1,729 eur; 1,679)
- Ceny w restauracyjkach różnorodne:
Najprostszy posiłek ( pizza od 7-8 euro) Piwo ( wszędzie podają małe 3-5 euro), wina podobnie 4-5 euro, woda do posiłków gratis, danie obiadowe od około 12 euro wzwyż.
My za jeden obiad z deserem i kawą zapłaciliśmy 62 euro, fakt, że pękaliśmy w szwach, ale to najdroższy obiad, jaki dotychczas jadłam.
Innego dnia obiad z piwem wyniósł na dwie osoby 34 euro.
- Bilet na diabelski młyn 3 eur/ os, krótsza trasa w Roussillon 2,5 eur / os.
- Lody za gałkę 2-2,50 euro
- Naleśnik 3 euro
Różne drobne pamiątki od 2,50 euro ( lawendowe np. mydło, bukiet lawendy) wzwyż

Strój kąpielowy 20 euro ( bo sobie kupiłam;) i okulary przeciwsłoneczne 10 euro.

Nie przeliczając na nasze, życie Francuzów wychodzi o wiele taniej, niż nasze, niestety.

[Gość: Sebastian]

Gratuluje wycieczki na południe Francji - ale przede wszystkim tego, że ją opisałaś i to w tak interesujący sposób. Widzę, że i Ciebie Prowansja "zaraziła" potrzebą powrotu :).

Pozdrawiam
Sebastian

Co warto zobaczyć w Prowansji prowansja.wordpress.com

[Gość: Kasia]

Prowansja uzależnia. Zachwyca. Każe wracać. W lipcu pojechaliśmy znowu po 5 latach od poprzedniej wyprawy. Wróciliśmy ze świadomością, że tyle jeszcze zostało do zobaczenia,przeżycia, spróbowania.Trzeba zacząc obmyślać następny wyjazd.
Trochę o Prowansji 2013 pisałamw trakcie pobytu, na bieżąco tutaj:

www.okruszkiwspomnien.pl/category/podroze-dzis/

[aseretka]

Oj... uzależnia i to bardzo. I choć tam bywałam kilkakrotnie chętnie powracam w ten region, chociaż zarówno we Francji, jak i w Europie jest wiele pięknych miejsc. Za każdym pobytem w Prowansji poznaję jednak nowe, urocze miejsca i ciągle mam niedosyt.

[Gość: Wit]

Czytałem i podziwiam relację z wyjazdu na Lazurowe...( podoba mi się relacja )
Otóż we wrześniu br. ( ok. 7-ego) jadę autem z rodziną przez Niemcy , Paryż na Lazurowe Wybrzeże - okolice Sant. Tropez. Czy mogę liczyć na jakieś informację na temat autostrad, ewentualnych korków i innych ważnych informacji. Jadę pierwszy raz i ,,mocno'' się do tego przygotowuję. Pozdrawiam. Wit

[mamajulci]

My jechaliśmy autostradą przez całe Niemcy, droga oczywiście świetna, bezpłatna;
jednego dnia zaliczyliśmy godzinny korek, drugiego dnia trochę krótszy korek.
We Francji natomiast niewiele jechaliśmy autostradami, po pierwsze ze względów finansowych
( gdzieś na forum wyczytałam, że przejazd może kosztować nawet około 500 zł).
Drugi powód, to, że tam, gdzie jechaliśmy niekoniecznie wiodły autostrady ( kaskady i kanion).
Trzeci powód to walory estetyczne - czyli widoki, z pewnością nie zobaczyliśmy wielu cudnych miejsc, gdybyśmy jechali tylko autostradą, np. lawendowych pól :)
W okolicach nabrzeża korki w sezonie wakacyjnym bynajmniej są nieuniknione.

Dla przykładu córka miała wyjeżdżać z obozu w Cagnes-sur-Mer o godzinie 11,00, a wyjeżdżała w rezultacie około 16,30, ponieważ kierowca autobusu utknął w korku i nie mógł dojechać do dzieciaków.
Innym razem byli w Cannes na wieczornym pokazie fajerwerków, do ich miejscowości mieli bardzo blisko, jednak ze względu na korek też musieli wracać bardzo długo.
My wyjeżdżając z Le Lavandou chcieliśmy pojechać do Saint Tropez, ale już w naszym miasteczku przy wyjeździe zaczynało się "korkować", dlatego odpuściliśmy sobie.

Obecnie czytam książkę "Sezon na oliwki" Carol Drinkwater - to autobiografia Angielki, która przeprowadziła się na PACA ( Prowansja/Alpy/ Lazurowe). Świetnie opisuje codzienność w tamtej okolicy. Również na każdym kroku opisuje uliczne korki i spadziste wzgórza z niebezpiecznymi drogami - jakimi miałam PRZYJEMNOŚĆ jechać ;)

Wiele miesięcy przed wyjazdem siedziałam godzinami " w internecie" i planowałam naszą podróż. Samo planowanie sprawiało już mi ogromną przyjemność. Długo rozważaliśmy wszystkie za i przeciw autostradom francuskim.

Sam musisz podjąć decyzję, co bardziej Wam będzie odpowiadać.

Koszty przejazdów w marszrucie podaje przewodnik Viamichelin - może być pomocny. Można tam planować podróż etapami, polecam :)

Ja zapisałam się na internetowy kurs języka francuskiego i właśnie rozpoczynam naukę, na przyszłość :)

[Gość: Kasia]

Koszt przejazdu autostradami od granicy niemiecko- francuskiej do Prowansji to 50 euro. Korków udało się nam uniknąć, bo do Prowansji jechaliśmy na początku lipca, a gdy wracaliśmy korki ustawiały się właśnie w kierunku na Lazurowe.

[Gość: Sebastian]

Jadąc z Paryża masz niewielkie możliwości wyboru trasy - jedziesz A6, od Lyonu A7, a potem odbijasz w lewo na A8. Jeżeli odpowiednio zaplanujesz termin przejazdu tzn nie wtedy kiedy zmieniają się turnusy, a we wrześniu to Ci raczej nie grozi to jedynym trudnym momentem może być przejazd przez. Obwodnica miejska jest praktycznie przez cały dziań zatłoczona i zdarzają się tam korki szczególnie rano w południe i ok 18tej. Można co prawda ją ominąć (kierunek na lotnisko Saint-Exupéry), ale w Twoim wypadku to było by spore nadkładanie drogi. Ceny paliwa - jak wszędzie - na autostradzie droższe o ok 15 centów. Praktycznie wszystkie stacje czynne 24/h włącznie z kasami - to istotne bo jak kasa jest zamknięta możesz zapłacić tylko kartą. Parkingi, toalety i stacje zdecydowanie lepsze niż w Niemczech (czyściej, wyższy standard, lepsza kawa). Warto przestrzegać ograniczeń prędkości bo dość skrupulatnie jest egzekwowane (nawet śmigłowce patrolujące autostrady mierzą prędkość). Niestety Francuzi lubią jeździć środkowym pasem co czasem denerwuje. Koszty przejazdu - jak pisała mamajulci - dokładnie poda Ci Viamichelin. Warto mieć trochę drobnych na autostrady - krótkie odcinki (3-7 euro) często płacisz w automatach wrzutowych.
Jak masz konkretne pytania to pisz.
Szerokiej drogi :)

Co warto zobaczyć w Prowansji prowansja.wordpress.com

[aseretka]

> Obwodnica miejska jest praktycznie przez cały dziań zatłoczona i zdarzają się tam korki
> szczególnie rano w południe i ok 18tej.
To prawda, obwodnica Paryża jest niemal cały czas zatłoczona, a najbardziej od poniedziałku do piątku w godzinach szczytu, czyli początku i końca pracy paryskich instytucji.

> Praktycznie wszystkie stacje czynne 24/h włącznie z kasami - to istotne bo jak kasa jest
> zamknięta możesz zapłacić tylko kartą.
Dodam tu, że autor postu miał na myśli autostrady, gdzie stacje i kasy czynne są 24h. Poza autostradami kasy przy stacjach bywają zamknięte w soboty ni niedzielę oraz w tygodniu podczas sjesty ( różnie w różnych regionach ale tak pomiędzy 13 - 16 ). Wtedy opłata tylko kartą i to też nie każdą. Mogłam zapłacić MasterCard ale Maestro już nie.

> Warto mieć trochę drobnych na autostrady - krótkie odcinki (3-7 euro) często płacisz w automatach wrzutowych.
Szczególnie jest to praktykowane na autostradach wzdłuż Lazurowego Wybrzeża, gdzie często są tylko takie koszyki, do których należy wrzucać monety. Dwa lata temu w pewnym momencie brakło nam bilonu i wtedy zaczęło się trąbienie samochodów z tyłu. Na szczęście podszedł jakiś facet z obsługi, przyjął od nas banknot i wydał resztę. Przypuszczam, że samochody trąbiły nie na nas, ale po to, żeby wezwać obsługę. Nie mniej jednak jest to stresujące.

Niestety na Lazurowym Wybrzeżu korki są również i we wrześniu. Zarówno na autostradach, jak i na drogach krajowych. szczególnie tłoczno jest przy zjazdach do znanych miast (Cannes, Nicea), a już nieuniknione przy St.Tropez.

[Gość: jacek]

Jeszcze nie czytalem samej relacji, watek zaczlem od konca i wpadlem na cos takiego;
>>Parkingi, toalety i stacje zdecydowanie lepsze ni
> ż w Niemczech (czyściej, wyższy standard, lepsza kawa).
zgadzam sie, ze mozna miec rozne wyobrazenia ale jakim fanem byc trzeba, zeby pisac cos takiego albo
>Warto przestrzegać ogra
> niczeń prędkości
kolego, trzeba przestrzegac
>. Niestety Francuzi lubią jeździć środkowym pas
> em co czasem denerwuje
to jest wlasciwie normalne na trzy-pasmowej autostradzie, gorzej z naszhymi rodakami, ci uparcie jezdza lewym pasem i to obojetne ile ich jest

[Gość: wit53]

Dzięki ! Byłem, już wróciłem czas szybko minął. Napisałem kilka słów dziś tj. 26.10. szukaj pod gość: wit53. jeszcze będzie cd. Pozdrawiam Wit

[Gość: Sebastian]

Hej

Wit - o komentarzach piszesz do mnie?

[Gość: wit53]

Witam! Dziękuję wszystkim za szczegółowe informacje na temat dróg. Szczególnie chodziło mi o Francję. ( przez Niemcy wiem, że nie będzie kłopotu ) Od kilkunastu dni ,,studiuję mapę'' - szczególnie Francji. Czeka mnie droga przez Niemcy, potem już Francja - Metz, Reims, Paryż.
Po dwóch dniach dalej - na południe rzeczywiście A6, A7 i A8. cel podróży - FREJUS.
Mam tylko nadzieję, że nie trafimy na korki. A jeżeli już - to może tylko na małe.
Jeszcze raz - Dziękuję wszystkim za info. Wit

[bah77]

Bardzo dziękuję za ciekawe fotki z Prowansji, które znakomicie przypomniały mi słoneczne klimaty Południowej Francji.

Pozdrawiam ich uroczą Główną Bohaterkę. :)

bah77

[Gość: wit53]

Witam! Dziękuję wszystkim za informacje, które zawsze mogą okazać się potrzebne! Ponieważ termin wyjazdu na Lazurowie ( dokładnie m. FREJUS ) nieuchronnie się zbliża, proszę jeszcze o informacje na temat - gdzie można coś zjeść - w m. Frejus. Te info bardzo byłoby mi pomocne. Wit

[mamajulci]

We Fréjus nie byliśmy co prawda, ale we wszystkich miejscowościach, przez które przejeżdżaliśmy ( nie tylko na wybrzeżu, również w głębi kraju i tych malutkich) spotkaliśmy mnóstwo knajpek. Szczerze, z ręką na sercu mogę powiedzieć, że my nie trafiliśmy na coś niesmacznego. Myślę, że nie będziecie mieć najmniejszego problemu, by coś znaleźć. Francuzi z dużą dbałością podchodzą do posiłków, to ich rytuał, więc proszę się nie obawiać, że natkniecie się na "odgrzewanego kotleta" czy mrożoną pizzę :) Bon voyage i bon appétit !

[Gość: wit53]

Witam!
( dodatkowo: specjalnie dla mamajulci ! )

Długo zbierałem się, aby wreszcie ,,coś’’ napisać. Zainspirował mnie tekst <mamajulci>
Na wstępie uprzedzam, że nie jestem dobry w pisaniu i to tak długich tekstów i nie jestem
w stanie dorównać < mamiejulci>. Nie mam żadnych szans! Teksty tej osoby wg mnie to
,,mistrzostwo świata’’ Naprawdę bardzo mi się podobają .
Niemniej dziś napiszę kilka słów. ( ciekawy jestem, jaki będzie tego odzew )


Cały wyjazd do Francji to pomysł mojej córki i zięcia. ( głównie córki ! )

W dniach 7 września do 19 września 2013 odbyłem podróż w kierunku Lazurowego Wybrzeża. Ponieważ na Lazurowe … daleka droga, bo ok. 1900 km, córka zaproponowała dwa noclegi w Paryżu i przy okazji zwiedzenie miasta. Tak więc trasa została podzielona na dwie ,,tury’’

7 września wyjechaliśmy w godzinach rannych w Polski przez przejście graniczne Kołbaskowo, by dotrzeć wieczorem do Paryża. Trasa przez Niemcy, Francję - łącznie ponad 1300 km. Zakwaterowanie w hotelu.
Trasa = autostrady w Niemczech bezpłatne. Od strony Niemiec do Paryża dojechaliśmy autostradą A4
Metz – Reims – Paryż (ok. 400 km) – koszt 4,4 E + 22,80 E + 2,1 E = łącznie 29,3 Euro.
Aha! Paliwo we Francji ( ON ) oscyluje w granicach 1,4 – 1,6 euro.
Zgodnie z planem Paryż stał się miastem ,, po drodze na Lazurowe’’
8 września ( niedziela ) , cały dzień do późnych godzin wieczornych spędziliśmy na zwiedzaniu miasta. Tak więc; < nie koniecznie w tej kolejności > Galeria Lafayette , kościół Magdaleny, okolice Muzeum Luwr , Katedra Notre-Damme, , Łuk Trumfalny, Bazylika Sacre-Coeur, Plac Pigal, a przy nim Moulin Rouge, most na Sekwanie ( nazwałem go ,,kłódkowym’’ Wieża Eiffla.
Do hotelu wróciliśmy ok. godz. 23:00. Prawdę - pisząc -wróciliśmy wykończeni, ale to zobaczyliśmy nikt
nam tego ,, nie zabierze’’. Paryż jest naprawdę ładnym miastem. Mnie szczególnie zainteresowało w Paryżu
- metro, którym można się wszędzie dostać. Paryż jest fantastycznie skomunikowany ,,podziemnie’’ !
14 linii metra i jeszcze kolej RER. i to ,, piętrowo ‘’ . tzn. metro -1, -2, RER -3.
Przychodzi mi na myśl nasza stolica z jedna linią. Oj ! niestety nie ma żadnego porównania.
Śmiech mnie ogarnia jak widzę w TV p. prezydent stolicy z uśmiechem na twarzy jak mówi, że
już budujemy drugą linie metra. No cóż, takie mamy realia naszego kraju.
Następnego dnia 09 - poniedziałek nastąpił wyjazd po śniadaniu w kierunku Lazurowego Wybrzeża.
Przed nami dalsza jazda blisko 900 km też autostradami w kierunku na Lyon, A6, A7, A8.
Ale to następnym razem. Pozdrawiam. Wit


Witam!

dc. wspomnień z wyjazdu do Francji -
teraz dc. z Paryża na południe na Lazurowe Wybrzeże ( miejsce docelowe – FREJUS )

W dniu 9 września br. Po śniadaniu wyjazd z Paryża w kierunku Lazurowego Wybrzeża.
Już na wstępie, wyjazd nam się opóźnił. – Kłopoty z wyjazdem z parkingu z powodu brak bilonu
( automat nie przyjmował banknotów, tylko bilon. ) W ogóle mieliśmy kłopot z rozmieniem np. 20 euro.
Ale nareszcie udało się wyjechać – pomógł nam pracownik obsługi )
Przestroga – faktycznie należy mieć sporo bilonu w euro, tj. 1, 2 euro !

Wyjazd z Paryża nastąpił bez problemów, kierowaliśmy się na autostradę A 6 w kierunku Lyonu.
Cała trasa do celu to blisko … 880 km. Autostrada A6, za Lyonem A 7 i A 8 ( rozwidlenie autostrad
w okolicach Aix-en-Provence A7 do Marsylii, A 8 w kierunku Cannes, Monako).
Kilka uwag na temat autostrad - mało nie kosztują, ale jedzie się dobrze. Od stolicy cały czas trzy pasy,
żadnych korków, Jeżeli komuś zależy na czasie, to tylko jechać autostradami.
Ale uwaga ! na autostradach fotoradary, bo maksymalna dopuszczalna prędkość to 130 km/h.
O tym skutecznie przypominała nam nawigacja tekstem ,, przekroczyłem dozwoloną prędkość ‘’
Nie ryzykowaliśmy i naprawdę jechaliśmy max ta prędkością.
I jeszcze jedno! Zaobserwowałem, szczególnie na autostradach, że Francuzi ,,trochę ‘’ wprowadzają
w błąd innych użytkowników dróg, używając nie potrzebnie kierunkowskazów jadąc np.
środkowym pasem a ja chcę go wyprzedzić naturalnie wolnym lewym. Tylko, że On jadąc środkowym
pasem ma przez dłuższy okres czasu włączony kierunkowskaz i nie wiadomo, czy on chce zjechać na

lewy pas, czy nie ! Przy prędkości np. 120 km/h to jest jednak ryzykowne, czy Ci nie zajedzie drogi!
Mam nadzieję, że zostałem zrozumiany.

A koszt: Paryż – Lyon - Aix-en-Provence ( do zjazdu z A8 do m. Frejus):
(ok. 880 km) – to 32,90 E + 22,40 E + 10,80 E = łącznie 66,10 Euro.

Na miejsce dotarliśmy ok. 21:30. W trasie się nie śpieszyliśmy, zaliczyliśmy kilka postojów.
I to wszystko ze względu na naszego pasażera - a razem pasażerkę - 4-letnią Perełkę rasy York-terrier,
która dzielnie znosiła ,,trudy’’ podróży. Kochana - ulubienica naszych dzieci i … nie tylko !
Tak bardzo kochana, że ma ona swoją stronę - eyork.pl
Ciąg dalszy następnym razem. Pozdrawiam. Wit

[aseretka]

Fajne knajpki są na Starym Mieście. W okolicach portu też znajdziesz kilka.
Trochę fotek z Frejus tu:
fotoforum.gazeta.pl/72,2,705,98387845,115148358,0,2.html?v=2

[seminola]

Osobiście polecam Aix en Provence jako bazę, bo jest w centrum i można promieniście przemieszczać się w różne strony. Przemiłe, klimatyczne miasteczko.

www.agatourleader.pl

[Gość: wit3]

Witam! W tej chwili jestem z rodziną na L. Wybrzeżu ( m. FREJUS ) Jutro po śniadaniu czeka nas droga powrotna . Przy granicy z Niemcami jeden nocleg k/ Miluzy. i już tylko ...ok. 1100 km
do domu. Szkoda wracać ale trzeba. Więcej napiszę, jak będę na miejscu. Pozdrawiam. Wit

[aseretka]

Czekamy na relację. :)

[Gość: wit53]

Witam!

Długo zbierałem się, aby wreszcie ,,coś’’ napisać. Zainspirował mnie tekst <mamajulci>
Na wstępie uprzedzam, że nie jestem dobry w pisaniu i to tak długich tekstów i nie jestem
w stanie dorównać < mamajulci>. Nie mam żadnych szans! Teksty tej osoby wg mnie to
,,mistrzostwo świata’’ Naprawdę bardzo mi się podobają .
Niemniej dziś napiszę kilka słów. ( ciekawy jestem, jaki będzie tego odzew )


Cały wyjazd do Francji to pomysł mojej córki i zięcia. ( głównie córki ! )

W dniach 7 września do 19 września 2013 odbyłem podróż w kierunku Lazurowego Wybrzeża. Ponieważ na Lazurowe … daleka droga, bo ok. 1900 km, córka zaproponowała dwa noclegi w Paryżu i przy okazji zwiedzenie miasta. Tak więc trasa została podzielona na dwie ,,tury’’

7 września wyjechaliśmy w godzinach rannych w Polski przez przejście graniczne Kołbaskowo, by dotrzeć wieczorem do Paryża. Trasa przez Niemcy, Francję - łącznie ponad 1300 km. Zakwaterowanie w hotelu.
Trasa = autostrady w Niemczech bezpłatne. Od strony Niemiec do Paryża dojechaliśmy autostradą A4
Metz – Reims – Paryż (ok. 400 km) – koszt 4,4 E + 22,80 E + 2,1 E = łącznie 29,3 Euro.
Aha! Paliwo we Francji ( ON ) oscyluje w granicach 1,4 – 1,6 euro.
Zgodnie z planem Paryż stał się miastem ,, po drodze na Lazurowe’’
8 września ( niedziela ) , cały dzień do późnych godzin wieczornych spędziliśmy na zwiedzaniu miasta. Tak więc; < nie koniecznie w tej kolejności > Galeria Lafayette , kościół Magdaleny, okolice Muzeum Luwr , Katedra Notre-Damme, , Łuk Trumfalny, Bazylika Sacre-Coeur, Plac Pigal, a przy nim Moulin Rouge, most na Sekwanie ( nazwałem go ,,kłódkowym’’ Wieża Eiffla.
Do hotelu wróciliśmy ok. godz. 23:00. Prawdę - pisząc -wróciliśmy wykończeni, ale to zobaczyliśmy nikt
nam tego ,, nie zabierze’’. Paryż jest naprawdę ładnym miastem. Mnie szczególnie zainteresowało w Paryżu
- metro, którym można się wszędzie dostać. Paryż jest fantastycznie skomunikowany ,,podziemnie’’ !
14 linii metra i jeszcze kolej RER. i to ,, piętrowo ‘’ . tzn. metro -1, -2, RER -3.
Przychodzi mi na myśl nasza stolica z jedna linią. Oj ! niestety nie ma żadnego porównania.
Śmiech mnie ogarnia jak widzę w TV p. prezydent stolicy z uśmiechem na twarzy jak mówi, że
już budujemy drugą linie metra. No cóż, takie mamy realia naszego kraju.
Następnego dnia 09 - poniedziałek nastąpił wyjazd po śniadaniu w kierunku Lazurowego Wybrzeża.
Przed nami dalsza jazda blisko 900 km też autostradami w kierunku na Lyon, A6, A7, A8.
Ale to następnym razem. Pozdrawiam. Wit

[aseretka]

>Mnie szczególnie zainteresowało w Paryżu metro, którym można się wszędzie dostać. Paryż
> jest fantastycznie skomunikowany ,,podziemnie’’ !14 linii metra i jeszcze kolej RER. i to ,
> piętrowo ‘’ . tzn. metro -1, -2, RER -3.
Podczas pierwszego pobytu w Paryżu też zafascynowało mnie metro :) A przede wszystkim to, jak łatwo było z niego korzystać.
Czekamy na dalszy ciąg relacji.

[Gość: Sebastian]

Ciekawie się zaczyna :)
Czekam na ciąg dalszy - może ze zdjęciami?

Pozdrawiam

Co warto zobaczyć w Prowansji [url=http://prowansja.wordpress.com/]prowansja.wordpress.com[/url]

[Gość: wit53]

Witam!

dc. wspomnień z wyjazdu do Francji -
teraz dc. z Paryża na południe na Lazurowe Wybrzeże ( miejsce docelowe – FREJUS )

W dniu 9 września br. Po śniadaniu wyjazd z Paryża w kierunku Lazurowego Wybrzeża.
Już na wstępie, wyjazd nam się opóźnił. – Kłopoty z wyjazdem z parkingu z powodu brak bilonu
( automat nie przyjmował banknotów, tylko bilon. ) W ogóle mieliśmy kłopot z rozmieniem np. 20 euro.
Ale nareszcie udało się wyjechać – pomógł nam pracownik obsługi )
Przestroga – faktycznie należy mieć sporo bilonu w euro, tj. 1, 2 euro !

Wyjazd z Paryża nastąpił bez problemów, kierowaliśmy się na autostradę A 6 w kierunku Lyonu.
Cała trasa do celu to blisko … 880 km. Autostrada A6, za Lyonem A 7 i A 8 ( rozwidlenie autostrad
w okolicach Aix-en-Provence A7 do Marsylii, A 8 w kierunku Cannes, Monako).
Kilka uwag na temat autostrad - mało nie kosztują, ale jedzie się dobrze. Od stolicy cały czas trzy pasy,
żadnych korków, Jeżeli komuś zależy na czasie, to tylko jechać autostradami.
Ale uwaga ! na autostradach fotoradary, bo maksymalna dopuszczalna prędkość to 130 km/h.
O tym skutecznie przypominała nam nawigacja tekstem ,, przekroczyłem dozwoloną prędkość ‘’
Nie ryzykowaliśmy i naprawdę jechaliśmy max ta prędkością.
I jeszcze jedno! Zaobserwowałem, szczególnie na autostradach, że Francuzi ,,trochę ‘’ wprowadzają
w błąd innych użytkowników dróg, używając nie potrzebnie kierunkowskazów jadąc np.
środkowym pasem a ja chcę go wyprzedzić naturalnie wolnym lewym. Tylko, że On jadąc środkowym
pasem ma przez dłuższy okres czasu włączony kierunkowskaz i nie wiadomo, czy on chce zjechać na

lewy pas, czy nie ! Przy prędkości np. 120 km/h to jest jednak ryzykowne, czy Ci nie zajedzie drogi!
Mam nadzieję, że zostałem zrozumiany.

A koszt: Paryż – Lyon - Aix-en-Provence ( do zjazdu z A8 do m. Frejus):
(ok. 880 km) – to 32,90 E + 22,40 E + 10,80 E = łącznie 66,10 Euro.

Na miejsce dotarliśmy ok. 21:30. W trasie się nie śpieszyliśmy, zaliczyliśmy kilka postojów.
I to wszystko ze względu na naszego pasażera - a razem pasażerkę - 4-letnią Perełkę rasy York-terrier,
która dzielnie znosiła ,,trudy’’ podróży. Kochana - ulubienica naszych dzieci i … nie tylko !
Tak bardzo kochana, że ma ona swoją stronę - eyork.pl
Ciąg dalszy następnym razem. Pozdrawiam. Wit

[mrowka118]

Nie dziwie się, że się zakochałaś w Prowansji, bo o to faktycznie nie trudno :) Blog na pewno odwiedzę.

[Gość: Arycja]

Bardzo polubilam Twoj blog - zakochalam sie w Twoich zdjeciach.
Ja sie wybieram na Prowansje w przyszlym roku w lipcu i chcialam Ciebie zapytac o noclegi. Gdzie nocowaliscie? szukam rozpaczliwie jakiegos urokliwego domu goscinnego .... moze akurat znasz jakis?
Pozdrawiamm serdecznie

[mamajulci]

Witam, witam, po strasznie długiej tu nieobecności :) Praca, praca, jeszcze raz praca, u mnie tak zawsze w drugiej połowie roku, od rana, do wieczora, jak już coś robię, to z pełnym zaangażowaniem. Odpowiadając na Twoje pytanie Arycjo droga niestety padł mi system w komputerze, wraz z nim utraciłam wszystkie zakładki, w których miałam linki do noclegów, które mieliśmy przyjemność "zaliczyć". Z mojego zamiłowania jednak do tej podróży poszperałam trochę w internecie i odnalazłam te miejsca:
pierwszy we Francji to kaskady: www.hotel-jura.biz/
kolejny to kanion www.verdon-lebosquet.com/ ( to miejsce bardzo urokliwe już Prowansja:)
no i na Lazurowym :www.hotel-cote-d-azur-le-lavandou.fr/

wszystkie miejsca, w których byliśmy były urokliwe i wszystkie gorąco mogę polecić :)

Ja nawet jadąc ostatnio z córką do Poznania na badania, na każdym etapie "podróży" byłam we Francji, np. mijając rondo wspominałam ogrom tychże rond TAM, widząc nasze wioski wspominałam wioski TAM, nie wiem czy tak mi już zostanie do końca życia, ale nie ma niemal dnia, żebym nie "wracała" do tej bajecznej krainy, sucha lawenda w wazonie, tapeta na monitorze: lawendowe pole, na którym byłam, każdego dnia patrząc na to zdjęcie niemal czuję zapach, słyszę cykady i oblewa mnie ciepło popołudniowego słońca...
No taka już ze mnie sentymentalistka :)
Pozdrawiam wszystkich, zazdroszczę wszystkim, którzy taką wyprawę mają przed sobą i marzę, marzę, kto wie?
Na jakimś kanale w tv co tydzień emitują program "Domy nad morzem" i co jakiś czas ludzie szukają wakacyjnego domu właśnie na Lazurowym, szybko włączam mapę, badam czy to daleko od Le Lavandou, planuję JAK WYGRAM W TOTKA, też sobie kupię tam dom hihihi ;)

[Gość: Arycja]

Rozumiem i podzielam Twoja milosc i pasje do Prowansji. Ja rowniez na kazdym kroki wspominam to miejsce ... piszesz czy juz Ci tak zostanie ... mysle , ze tak ... Co wiecej ... Mysle, ze tesknota za ta kraina bedzie tylko wzrastac. Ja pojechalam tam pierwszy raz w zeszlym roku. Pojechalam do Nicei, zakochalam sie w tym miescie! Bylam wtedy tez w Cannes, Monako, St Paul de Vence. To byl lipiec. Nigdy nie zapomne pomidorow, owocow, saucisson i wszechobecnych wyrobow z lawendy. Zakochalam sie w Prowansji i swoja miloscia zarazilam przyjaciolke. Razem pojechalysmy do Nicei w marcu tego roku. Teraz planuje wyjazd z rodzicami w obszar Luberon ... sladami Petera Mayla:) Chce by to byl kolejny cudowny lipiec dlatego dopytuje sie o hoteliki. Dziekuje Tobie za pomoc,
Widze, ze takze calkiem przystepme ceny jak na Prowansje. Dziekuje pieknie:) nie wiem czy masz konto na Facebook - ja mam i dodalam sobie do ulubionych stron 2 strony o Prowansji ... Nie pisza tam nic ale za to zamieszczaja co dwa dni przepiekne zdjecia z Prowansji ... niezwykle ciesza oczy! Jak bys byla zainteresowana to powiedz, napisze Ci nazwy:)
Pozdrawiam serdecznie

[bah77.pl]

Arycjo, na jedną z baz polecam Ci pięknie polożony hotelik w Les Salles-sur-Verdon:
fotoforum.gazeta.pl/72,2,91,126988924,129256629.html

bah77

[Gość: Arcyważne]

Dziękuje Tobie pięknie. My już wybraliśmy jedno ciekawe miejsce w Gargas. Mam nadzieje, ze się nie rozczarujemy. Mimo to jestem wdzięczna za pomoc i na pewno popatrzeć na to miejsce na następny raz.