Polecamy, radzimy, ostrzegamy

[cze67]

Proponuję szanownym forumowiczom ocenianie płyt swoich ulubionych wykonawców.
Coby inni wiedzieli czego słuchać a czego unikać. Krótkie recenzje mile
widziane. Proponuję podział trójstopniowy.

The Beatles
1. Absolutnie
Abbey Road - najdojrzalsza, najlepiej zrealizowana
Revolver - różnorodność i eksperymenta rulez!
White Album - różnorodność (razy dwa)i szlachetna prostota
Magical Mystery Tour - psychodelia rządzi
Let It Be...Naked - nie mieli słabych kompozycji, wystarczyło je jedynie
dobrze wyprodukować
Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band - dla wielu - najlepsza płyta ever

2. Warto
Yellow Submarine
Rubber Soul
Help!
Please Please Me
Let It Be
With The Beatles
A Hard Days Night

3. Niekoniecznie
Beatles for Sale

[andrew_eldtrich]

The Sisters of Mercy

Koniecznie- "Floodland"
Naprawdę warto- "First & Last & Always", "Some girls wander by mistake"
Niekoniecznie- "Vision Thing"

[cze67]

andrew_eldtrich napisał:

> The Sisters of Mercy
> Koniecznie- "Floodland"
> Naprawdę warto- "First & Last & Always", "Some girls wander by mistake"
> Niekoniecznie- "Vision Thing"

Czołem andrew. A ja, kurcze, własnie Vision lubię najbardziej...

[aislinn]

New Model Army :

koniecznie i absolutnie : Thunder & Consolation - juz dojrzała, jeszcze nie
udziwniona, genialna w swej prostocie
(boszsz, ale wielkie słowa mi wyszły)

naprawdę warto : Ghost of cain (przedsionek do thunder..., zaangażowana
ale już dojrzała)
Impurity (nie wiem dlaczego, może to zbyt osobiste
odczucia? a może po prostu to jeszcze forma po thunder... ?;-))
Vengeance (świeża i pełna zaangażowania)
warto : No Rest For The Wicked (jw)
Eight (powoli powrót do rockowej formy ? )
niekoniecznie : Strange Brotherhood (nic z tej płyty nie pamiętam ! )
Love of hopeless causes (jakaś mdła taka i popowa)

[jack9]

andrew_eldtrich napisał:

> The Sisters of Mercy
> Koniecznie- "Floodland"
> Naprawdę warto- "First & Last & Always", "Some girls wander by mistake"
> Niekoniecznie- "Vision Thing"

cze67 napisał:
Czołem andrew. A ja, kurcze, własnie Vision lubię najbardziej

U mnie troche inaczej niz u Andrew:

Koniecznie - "Floodland" i "First & Last & Always",
Naprawdę warto posłuchać - "Some girls wander by mistake"
Niekoniecznie- "Vision Thing"

[cze67]

jack9 napisał:

> andrew_eldtrich napisał:
>
> > The Sisters of Mercy
> > Koniecznie- "Floodland"
> > Naprawdę warto- "First & Last & Always", "Some girls wander by mistake"
> > Niekoniecznie- "Vision Thing"
>
> cze67 napisał:
> Czołem andrew. A ja, kurcze, własnie Vision lubię najbardziej
>
> U mnie troche inaczej niz u Andrew:
>
> Koniecznie - "Floodland" i "First & Last & Always",
> Naprawdę warto posłuchać - "Some girls wander by mistake"
> Niekoniecznie- "Vision Thing"

Kurcze, ja chyba jakiś dziwny jestem...

[jo_loop]

Podpisuję się wszystkimi łapkami :)
Nutria

[ilhan]

Oasis

1. Absolutnie

- (What's The Story) Morning Glory? - kopalnia przebojowych melodii, britpopowe arcydzieło, jedna z najlepszych płyt lat 90-tych
- Definitely Maybe - debiut świeżutki jak mało który w historii, bezpretensjonalne gitarowe granie, "do przodu" i bez kompleksów

2. Warto

- Be Here Now - bogato zaaranżowane, długie utwory, ponad 70 minut, których słucha się znakomicie
- Familiar To Millions - znakomita koncertówka, czyli zapis tego, co zawsze wychodziło im najlepiej
- The Masterplan - aby przekonać się o kompozytorskim potencjale i płodności Noela, zbiór stron B singli na najwyższym poziomie

3. Niekoniecznie

- Standing On The Shoulder Of Giants - ciekawe jak na Oasis brzmienie, wzbogacone klawiszami, lekkie eksperymenty z psychodelią, trudno się upierać że wszystko do końca udane
- Heathen Chemistry - przeciętna, choć solidna rockowa płyta


Za niedługo R.E.M. :)

[kubasa]

Bruce Springsteen

KONIECZNIE

Born To Run - czyli najlepsza amerykańska płyta. Wspaniała forma songwirterska,
wokalna, aranzacyjna, tekstowa. Perła

The Wild, The Innocent & The E-street Shuffle - zapomniana płyta z 1973. A
przeciez jedna z piekniejszych

Greetings From Ausbury Park, NJ - jw.

WARTO

The River
Nebraska
The Ghost Of Tom Joad
Darkness On The Edge Of Town
The Rising

NIEKONIECZNIE

Born In The U.S.A.
Lucky Town
Tunnel Of Love

[cze67]

kubasa napisał:
> NIEKONIECZNIE
>
> Born In The U.S.A.

Ale I'm On Fire i Dancing In The Dark fajne bardzo...

[kubasa]

cze67 napisał:

> kubasa napisał:
> > NIEKONIECZNIE
> >
> > Born In The U.S.A.
>
> Ale I'm On Fire i Dancing In The Dark fajne bardzo...

A nawet genialne. Ale cala plyta juz tak dobra nie jest. Nie mowiac juz, ze w
ogole nie ma startu do najwybitniejszych pozycji Bossa
>

[cze67]

kubasa napisał:

> A nawet genialne. Ale cala plyta juz tak dobra nie jest. Nie mowiac juz, ze w
> ogole nie ma startu do najwybitniejszych pozycji Bossa

Dla mnie dosyć solidna, choć rzeczywiście Born To Run to jednak lato świetlne
dalej...

[libertine]

ilhan napisał:

> Oasis
>
> 1. Absolutnie
>
> - (What's The Story) Morning Glory? - kopalnia przebojowych melodii,
britpopowe
> arcydzieło, jedna z najlepszych płyt lat 90-tych


ktoś kiedyś napisał, że większość zespołów marzy o takim 'best of', jak 2 płyta
oasis
i to chyba mówi wszystko...

moja kolejność:
absolutnie
1. definitely maybe
2. morning glory
cholernie warto
3. the masterplan
4. familiar to millions
też warto
5. heathen chemistry
6. be here now
niekoniecznie
7. standing on the shoulder of giants

[ilhan]

R.E.M.

1. Absolutnie

- Murmur - klasyka college rocka, jangle popu, indie i tysiąca innych szufladek; po prostu debiut doskonały

- Reckoning - powtórka z "Murmur", ale nie gorsza, jeśli chodzi o kompozycje

- Automatic For The People - po to, ażeby docenić jej wielkość, a jednocześnie przekonać się, że "znawcy" nie mają racji zaczynając i zarazem kończąc na niej wyliczankę wybitnych płyt tej grupy

2. W zasadzie powinno się

- Document - ostatni "podziemny" album czwórki z Athens, w zasadzie bezbłędny

- Green - wkrada się wszechobecna później różnorodność stylistyczna, album skrywający parę niezaprzeczalnych perełek

- Up - najtrudniejsza, ale po dotarciu do niej, w końcu, objawia się jako dzieło przepiękne

- Dead Letter Office - fascynujący składak b-side'ów, niepublikowanych nagrań, coverów itp. z pierwszego okresu działalności

3. Warto

- Life's Rich Pageant - solidna college-rockowa płyta, z paroma wystrzałowymi piosenkami

- Out Of Time - nierówny album, kojarzony głównie z wielkimi przebojami, nie do końca zresztą słusznie

- New Adventures In Hi-Fi - gdyby zamiast 14 piosenek ograniczyli się do 10, byłaby poziom, albo i dwa wyżej...

- Reveal - najłatwiej przyswajalna płyta tego zespołu, co może nie do końca przekonywać za którymś tam razem, ale bardzo ładna rzecz, naprawdę

4. Można, ale bez przymusu

- Monster - R.E.M. inspirowany grunge'em i cięższymi gitarami, co daje efekt: raz rewelacja, raz nuda

- Fables Of The Reconstruction, Reconstruction Of The Fables - najnudniejsza płyta R.E.M., owszem, z fajnym, mrocznym jak na nich klimatem, owszem, z 2-3 doskonałymi kompozycjami, jednak poza tym zawodzi

[jack9]

Spróbuje z Dead Can Dance

Koniecznie - "Within the Realm of a Dyin Sun" - czyste piękno...i tyle
- "Spleen and Ideal" - tytuł płyty mówi sam za siebie...

Naprawdę warto - "Dead Can Dance" - poszukiwania stylu, odchodzenie od rocka
- "Serpents Egg" -delikatne zejście na ziemie po rajskim "Within
- 'Into The Labyrinth" - melancholiina i nastrojowa
- "Aion"

Niekoniecznie - "Spiritchaser" - to nie jest zła płyta, bo DCD nie nagrywali
takich) ale najmniej tu zapadających w głowę melodii, mało oryginalności a
sporo odwołań do folku za czym nie przepadam
- "Toward the Within" - koncert któremu trudno cokolwiek
zarzucic poza tym część materiału znanego z płyt wypada tu zbyt surowo

[pagaj_75]

jack9 napisał:

> - "Toward the Within" - koncert któremu trudno cokolwiek
> zarzucic poza tym część materiału znanego z płyt wypada tu zbyt surowo

I tutaj bym się nie zgodził (z tym ostatnim stwierdzeniem) - mnie wersja
"Cantary", która znalazła się na tym albumie powaliła na kolana. Świetny
przykład na to, że można poprawić dzieło doskonałe.

[fouquet2]

czesc
widzialem twoja liste plyt an rate my music
jako madeofstone
jezeli to ty daj mi znac
chcialem porozmawiac
jestem na slsku fouquet2

[ilhan]

fouquet2 napisał:

> czesc
> widzialem twoja liste plyt an rate my music
> jako madeofstone
> jezeli to ty daj mi znac
> chcialem porozmawiac
> jestem na slsku fouquet2

Polecam maila - [e-mail]

Echolyn

[mmakowski]

1. Absolutnie

"As The World"
Jak dla mnie ex aequo z "Beware Of Darkness" Spock's Beard progresywny numer 1
lat 90.


1.5. Absolutnie/Warto

"Suffocating The Bloom"
Prawie tak dobry jak "As The World", tylko trochę mniej równy i gorzej nagrany.

"Mei"
Najnowsza propozycja grupy: jeden pięćdziesięciominutowy utwór, dość ciężkie,
spójne lecz klarowne brzmienie

[pagaj_75]

Maćku, a co z Gentle Giant? Bo mam debiut, podoba się i nie wiem co dalej...

[cze67]

Ja znam Octopus, In a Glass House oraz Free Hand. Wszystkie trzy plyty goraco
polecam.

Gentle Giant

[mmakowski]

1. Absolutnie

"Free Hand"
Kwintesencja stylu GG w przystępnej formie.

"The Power And The Glory"
Najbardziej ambitny album, może wymagać kilku

[pixie]

W zasadzie się zgadzam, ale mam parę ale... ;)

mmakowski napisał:

> 1. Absolutnie
>
> "Free Hand"
> Kwintesencja stylu GG w przystępnej formie.

Początek przebojowy, ale pod koniec trochę mnie nudzi. Jednak warto poznać.

> "The Power And The Glory"
> Najbardziej ambitny album, może wymagać kilku

[mmakowski]

pixie napisała:

> > "Octopus"
> > Dużo bardzo pięknych melodii.
>
> I przede wszystkim najpiękniejszy utwór GG - "Think of Me with Kindness".

Moje typy na ich najpiękniejszy utwór to byłyby raczej "The Advent Of Panurge" z
"Octopus", "His Last Voyage" z "Free Hand", "Pantagruel's Nativity", "Mister
Class And Quality?"... "Think Of Me With Kindness" jest dość daleko.

[pixie]

mmakowski napisał:

> Moje typy na ich najpiękniejszy utwór to byłyby raczej "The Advent Of
> Panurge" z "Octopus", "His Last Voyage" z "Free Hand", "Pantagruel's
> Nativity", "Mister Class And Quality?"... "Think Of Me With Kindness" jest
> dość daleko.

Widocznie nasze pojmowanie piękna trochę się różni, ale nie aż tak bardzo,
skoro oboje lubimy GG. Do tego utworu mam wielki sentyment, a temu że jest
piękny nie zaprzeczyłeś :P

[pagaj_75]

Fajna zabawa :)

King Crimson

1) Koniecznie:
"In the Court of the Crimson King" - debiut KC, pierwsze arcydzieło rocka
progresywnego, album, który poniekąd zdefiniował w pełni ten styl, klasyka,
której wstyd nie znać, nawet jeśli zgodzimy się, że nie jest to najlepszy album KC

"Lark's Tongues in Aspic", "Starless and Bible Black" i "Red" - trzy płyty moim
zdaniem najlepszego, najbardziej kreatywnego składu grupy; wybuchowa mieszanka
pięknych melodii i odjechanych improwizacji. Muzyka trudna, ale kryjąca wielką
nagrodę dla tego, kto zechce dać jej szansę.

"Discipline" - ciekawe i porywające przewartościowanie własnego stylu.
Najciekawsze elementy muzyki KC lat siedemdziesiątych zaadoptowane do wymogów
lat osiemdziesiątych. Prawdziwie progresywny album.

2) Naprawdę warto:
"Lizard" - odnoszę wrażenie, że to najbardziej niedoceniana płyta KC, zupełnie
niesłusznie; najtrudniejsza w odbiorze, ale i poniekąd najciekawsza muzycznie z
czterech pierwszych płyt KC (i ciągle się waham czy nie powinna wylądować w
punkcie pierwszym)

"THRAK" i "The Power to Believe" - King Crimson lat dzisiejszych, twórczo
rozwijający pomysły z czasów "Red", a "The Power..." uważam za najlepszy album
KC od czasów "Discipline" - udane podsumowanie działalności zespołu od 1994 roku

3) Można, ale bez przesady
"In the Wake of Poseidon" - drugi album, będący momentami kalką pierwszego. Są
przepiękne momenty, ale jako całość nie dorasta do pięt jedynce.

"Islands" - oszołamiająca przy pierwszych przesłuchaniach, ale potem coraz
bardziej nudząca (mnie przynajmniej). wiele pięknych fragmentów, które jakoś nie
chcą się złożyć w piękną całość.

"Three of a Perfect Pair" - trochę dziwna płyta, którą Król pożegnał lata 80.
strona A (winylu) to pop jak na standardy KC (ale życzyłbym sobie więcej takiego
popu), strona B - typowo crimsonowskie odjazdy, które mogą zmęczyć nawet
najzatwardzialszych entuzjastów.

4) Niekoniecznie:

"Beat" - najsłabsza płyta z kolorowej trylogii lat osiemdziesiątych i chyba
najsłabsza w ogóle płyta Karmazynowego Króla, marne popłuczyny po "Discipline".

[pagaj_75]

Acha, zapomniałem o "The ConstruKction of Light" - trochę męczący album,
pozbawiony chwil wytchnienia atak na uszy słuchacza. Umieszczam go w punkcie
"Można, ale bez przesady"

[cze67]

pagaj_75 napisał:

> Acha, zapomniałem o "The ConstruKction of Light" - trochę męczący album,
> pozbawiony chwil wytchnienia atak na uszy słuchacza. Umieszczam go w punkcie
> "Można, ale bez przesady"

Uważam, że za niezwykły "Coda: I Have a Dream" (zawsze mam dreszcze jak go
słyszę) należy mu się jednak miejsce oczko wyżej. Chodź zgodzę się, że jako
całość płyta się nie broni.

[cze67]

pagaj_75 napisał:

> Acha, zapomniałem o "The ConstruKction of Light" - trochę męczący album,
> pozbawiony chwil wytchnienia atak na uszy słuchacza. Umieszczam go w punkcie
> "Można, ale bez przesady"

A mnie ostatnio straszliwie zafascynował. I w tej chwili spokojnie umieściłbym
go w pierwszej kategorii (choć może się to wydawać wielce kontrowersyjne, ale
co tam...).

[foxy21]

Moim zdaniem "Islands", to jedna z najpiekniejszych
plyt!

[pagaj_75]

foxy21 napisała:

> Moim zdaniem "Islands", to jedna z najpiekniejszych
> plyt!

Masz pełne prawo do takiej opinii :) Możesz też przedstawić swoją klasyfikację.
Moim skromnym zdaniem "Islands" wypada blado w porównaniu z "Lizard", stąd takie
a nie inne "zaszufladkowanie".

Sam Fripp, który w momecie wydania piał z zachwytu nad "Islands" dzisiaj w
swoich wspominkowych tekstach ocenia, że jedyne wartościowe fragmenty (dla
niego, of course) to "Ladies of the Road" i jego solo w "Sailor's Tale".

[foxy21]

Pierwsze 6 plyt KC, to moje ulubione,
z naciskiem na:
"Lark's Tongues in Aspic"
"In the Court..."
"Islands"
"Lizadr"

[jotesz]

nie zgadzam się! "Three of a Perfect Pair" - trochę dziwna płyta, którą Król
pożegnał lata 80 jest dla mnie niekonieczna!


Za to "Beat", według ciebie - najsłabsza płyta z kolorowej trylogii lat
osiemdziesiątych i chyba najsłabsza w ogóle płyta Karmazynowego Króla, marne
popłuczyny po "Discipline", dla mnie tworzy znakomitą całość z "Discipline"!!!

YES

[joseph80]

Yes


1. Absolutnie

Fragile - Rick w Yes, i od razu forma w górę, na bardzo wysoki poziom, Utwory
wszech czasów Roundabout, South Side of the Sky, Heart Of The Sunrise, dalsza
rekomendacja niepotrzebna
Close To The Edge - dla wielu fanów największe dzieło. Monumentalny utwór
tytułowy. Wirtuozeria muzyków na niebywałym poziomie, niedostępnym dla wielkiej
rzeszy muzyków
Tales From Topographic Oceans - Opus Magnum gupy. Pierwsza płyta z White`em. 4
utwory, brak słabych punktów, piękno tej płyty ujawnia się po wielu
przesłuchaniach. Ale chyba nigdy się nie znudzi, i tak ma być!!!:)
Relayer - Moraz w Yes, album ciężki, album pomysłowy, gra Moraza cudna, Sound
Chaser utwór marzenie, tyle zmien tempa i pomysłów, że można by tym obdarować
kilka płyt.
Going For The One - Awaken - największe arcydzieło zespołu, plus troszkę
łatwiejsze utwory, ale pełne energii (np. tytułowy), piekna (wonderus), czu też
potężnej siły (Parallels), troche za mdławy Turn of the Century
Keystudio - panowie pokazują, że w latach 90 są dalej nie do pobicia.
Magnification - jedyna płyta bez klawiszowca, za to orkiestracje w pełnej
krasie. XXI wiek został zdobyty przez Yes!!

2. Warto

Yes - debiut, bardzo pomyslowe, melodyjne granie. Jazzujaca perkusja Bruforda,
poczatki stylu, Squire juz tu pokazal jak sie powinno grac na basie.
Time & A Word - płyta nagrana z orkiestrą do Magnification jednak sporo brakuje.
The Yes Album - niby płyta wspaniała, ale jednak do niej wracam rzadziej, chyba
wszystkie utwory w wersjach koncertowych brzmią stokroć lepiej:)
Tormato - Yes w rockowym odcieniu,
Drama - Yes bez Jona i Ricka, metalizujący Machine Messiah, i porywający Tempus
Fugit,
ABWH - no niby to nie Yes, ale płyta piekna, w latach 80 też można było grać
Art rocka, okazało się gdy ujrzała światło dzienne ta płyta. Właściwie to
powinna być w Absolutnie.
Talk - najlepsza płyta składu cyferkowego. Dużo pieknych kompozycji, Endless
Dream, ukazuje, że jak się chce to można i z Rabinem nagrać arcydzieło:D
Ladder - powrót do czystego art-rocka, ale tez i proste kawalki, czasami nawet
za proste np. Lightning Srikes


3. Niekoniecznie

90125 -pop rock, niektorzy kochaja, ja jednak od Yes nie oczekuję takiego
grania. Choć Hearts przepiękne.
Big Generator - lepszy od cyferek, ale trudno przebic sie prze pierwsze
negatywne wrazenie
Union - kilka kawalkow pieknych i dobrych, ale kilka i beznadziejnych
Open Your Eyes -płyta dobra, ale nie reprezentatywna dla Yes, + kilka nie
rozwiniętych odpowiednio pomysłów

Płyt koncertowych nie uwzględniłem,

Soft Machine

[mmakowski]

1. Absolutnie

"Third"
Szczytowa forma etapu psychodelicznego, brudne, zaszumione brzmienie
syntezatorów analogowych, riffy basu... w ogóle przygoda.

"Six"
To z kolei najlepsze nagranie jazz-rockowe w asortymencie SM, trochę w stylu
Weather Report, zawiera przepiękne "Chloe And The Pirates".


2. Warto

"Fifth"
Niezbyt uporządkowany jazz-rock, na pierwszym planie odjazdy na saxello, w tle
perkusja momentami zbyt free-jazzowa.

"Volume One (The Soft Machine)", "Volume Two"
Nie kocham szczególnie tych nagrań, ale uważane są za klasykę psychodelii, warto
więc je znać chociażby dla ogólnego osłuchania.


3. Niekoniecznie

"Fourth"
Etap przejściowy między psychodelią a free-jazz-rockiem. Jeśli "Fifth" jest
niezbyt uporządkowana, to "Fourth" to prawdziwy bajzel. Niestety, niewiele z
niego zostaje w pamięci.

"Seven"
Porządkowali i porządkowali ten jazz-rock, aż wreszcie niewiele zostało. Nudnawe.

KILLIMG JOKE

[teddy4]

Polecam:
1. KILLING JOKE - debiut z 1980 roku. Jeżeli nie wiecie, jaką muzykę grałby
Lutosławski gdyby był rokendrolowcem - to sięgnijcie po tą rzecz. Już pierwszy
akord Geordiego w "Requiem" nie pozostawia wątpliwości, z czym mamy do
czynienia. Płyta, bez której Metallica nie byłaby Metallicą. FNM - FNM. Prong -
Prongiem. Siekiera - Siekierą z "Nowej Aleksandrii". No i ten Jaz, panie, ten
Jaz.
2. NIGHT TIME - to o pochodzącym z tej płyty kawałku "Love like Blood" Jaz
powiedział "W końcu wylądowaliśmy na liście disco. Zawsze to jakaś NADZIEJA dla
świata"". Kawałek nie jest bynajmniej w rzeczonym gatunku. Genialne "Eigties"
(nieładnie, śp. Kurcie, nieładnie), "Europe" czy "Kinga and Queens".
3.BRIGHTER THAN THOUSAND SUNS - Perła. Płyta, która godzi fanów
niepodrabialnego brzmienia gitary Geordiego, jak zwykle unikalnego głosu
Jaza ..... i fanów rocka progresywnego. Jedynym minusem jest perkusista
Ferguson w schyłkowym okresie, tak kreatywny wcześniej.
4. KILLING JOKE. 2003. Nie wierzyłem, gdy usłyszałem. Zadna płyta XXI wieku
(jak do tej pory) nie ma takiego pałeru.

WARTO:
1. WHAT'S THIS FOR. Próba powtórzenia debiutu. Parę świetnych momentów.
2. FIRE DANCES,EXTREMITIES......, PANNDEMONIUM, DEMOCRACY. Każda inna.

ODRADZAM:
1. OUTSIDE THE GATE. Poza "My Love of This Land" kaszana.
2. THE COURTAUD TALKS - Bredzenie Jaza plus dziwne dźwięki. Pomyłka.

[gregkor]

Polecam:
1. Emergency On Planet Earth - genialna dynamiczna płyta i w dodatku debiut,
interesujące kompozycje, utwory nasycone stylistyka jazzową zwłaszcza "Music Of
The Mind:" czy "Revolution 1993", a także super kawałek "Too Young To Die".
Płyta bardzo ciekawa i dośc zajwiskowa jak na początek lat 90. Co ciekawe
dzięki niej jeszcze bardziej przkonałem się do słuchania jazzu.
2.The Return Of The Space Cowboy - płyta nieco spokojniejsza od debiutu,
utrzymana w nieco innym klimacie. Również wspaniałe spokojne kompozycje
jak "Manifest Destiny" czy "Morning Glory" a także tytułowy przebój no i
jazzujący "Just Another Story"

Warto:
1. A funk odyssey - płyta utrzyman w bardzo funkowym klimacie, tętniaca
funkiem lat 70', wśród dynamicznych piosenek kilka spokojnych kompozycji.
2. Travelling Without Moving - chyba najbardziej przebojowa płyta, na której
możemy usłyszeć popularne utwory jak "Cosmic Girl" czy "Travelling Without
Moving"

Ewentualnie:
1. Synkronized - płyta która średnio lubie natomiast, jak każda średni krążek
posiada ciekawe kopozycje jak "Planet Home" czy "Falling".

[cze67]

Oba skrajne Killing Joki (czyli pierwszą i ostatnią płytę) mam. Z czego się
bardzo cieszę.

[cze67]

teddy4 napisał:

> Polecam:
> 1. KILLING JOKE
> 2. NIGHT TIME

Ha! teraz obie te płyty można kupić w dwupaku po przystępnej cenie nieco
powyżej 4 dych. Się chyba skuszę!

[tysia2]

Polecam jeszcze ostatnią obecnie płytę Hosannas from the Basements of Hell 2006

David Sylvian

[pagaj_75]

Tutaj staram się już dostosować do trójstopniowego podziału, który trochę
rozszerzyłem przy Crimsonie. Ponieważ Sylvian nagrał w sumie niewiele płyt solo,
włączam do tej klasyfikacji również albumy popełnione w kolaboracjach z innymi
artystami. A więc:

1. Absolutnie

"Secrets of the Beehive" - cudna, poetycka muzyka nawiązująca odrobinę do
klimatu muzyki spod znaku 4AD. Głównie akustyczne brzmienia fortepianu, gitar i
smyków + jak zwykle czarujący głos. Najbardziej przemyślane i jednorodne
stylistycznie dzieło Davida.

"Dead Bees on a Cake" - tu z kolei mamy wielki koktajl stylistyczny, fascynujący
kalejdoskop nastrojów i brzmień. Jedno z najpiękniejszych wyznań miłosnych w
historii muzyki.

2. Naprawdę warto

"Brilliant Trees" - debiut solowy DS, zdradzający chęć odejścia od komercyjnego
popu z czasów grupy Japan w kierunku jazzu i awangardy, nagrany przy udziale
takich postaci jak Holger Czukay, Ryuichi Sakamoto, Kenny Wheeler, Mark Isham
czy Jon Hasell.

"Gone to Earth" - drugi album, dwupłytowy. Pierwsza płyta to piosenki (choć
niezbyt przebojowe i często dość długie), z gościnnym udziałem Roberta Frippa i
Billa Nelsona. Druga płyta to już muzyka w pewnym sensie ambientowa - monotonna
(w pozytywnym sensie), kojąca i całkowicie instrumentalna.

"Blemish" - ostatnia (jak na razie) studyjna propozycja Sylviana. Najtrudniejsza
w odbiorze z płyt podstawowych w jego dyskografii, ale równie piękna jak
pozostałe. Muzyczny zapis rozstania z żoną.

"Alchemy - an Index of Possibilities" - składanka instrumentalnych utworów
powstałych po "Brilliant Trees" odsłaniająca drugie dno twórczości Davida - jej
trudną, ocierającą się o awangardę stronę.

"Rain Tree Crow" - jedyna płyta grupy Rain Tree Crow, będącej tak naprawdę
odrodzonym na chwilę Japan w swym ostatnim składzie
(Sylvian-Jansen-Barbieri-Karn). Płyta absolutnie niezwykła, urzekająca swoim
nastrojem (świetna na deszczowe dni), ale też pełna brzmień niepokojących,
trudno przyswajalnych improwizacji.

"Plight & Premonition" i "Flux & Mutability" - dwie płyty nagrane w duecie z
Holgerem Czukayem. Wyprawa na niezbadane i niebezpieczne wody
ambientowo-eksperymentalne. Tutaj mam największy problem, bo z jednej strony
bardzo lubię te płyty (zwłaszcza pierwszą), z drugiej wiem, że nie każdemu mogą
się spodobać.

Tutaj dodatkowo dorzuciłbym obie składanki. Pierwsza, dwupłytowa "Everything &
Nothing" to Sylvian od tej bardziej przyswajalnej strony. Warto ją mieć, bo
oprócz utwórów znanych z normalnych płyt jest tu sporo mniej znanych perełek
oraz utworów z płyt innych artystów, w których powstaniu brał udział Sylvian.
Druga składanka, "Camphor", to Sylvian mniej przystępny, głównie instrumentalny.
Zawiera również dwa wcześniej niepublikowane nagrania, stworzone najwyraźniej
specjalnie na potrzeby tego wydawnictwa.

3. Niekoniecznie

"The First Day" i "Damage" - studyjny oraz koncertowy album duetu Sylvian/Fripp.
Nie jest źle, ale od takich artystów można wymagać więcej. Trochę dziwne
zestawienie crimsonowskich riffów gitary ze spokojnym głosem Sylviana. Koncert
chyba ciut ciekawszy.

"Approaching Silence" - strasznie męcząca płyta, do jednorazowego słuchania
(mimo, że taka zła nie jest). Trzy utwory (dwa baaaaaardzo długie - ponad 30
minut) będące ścieżką dźwiękową do instalacji multimedialnych autorstwa Sylviana
solo i z Frippem. Można to sobie kupić jak już będzie się miało wszystko inne,
włącznie ze składankami i rzadkimi nagraniami innych artystów z gościnnym
udziałem Sylviana.

Yes

[cze67]

1. Absolutnie
Relayer - najtrudniejsza płyta, najbardziej odjechana, najlepsza
Tales From The Topografic Oceans - z tych czterech dłuuuugich utworów możnaby
wykroić ze 20 krótszych. Kiedyś takie połączenie często niezbyt przystających
do siebie fragmentów mnie raziło. Obecnie urzeka.
Close To The Edge - opus magnum
Fragile - ummm, smakowita zielona potrawka
The Yes Album - definicja stylu

2. Warto
Going For The One
Tormato
Drama
Magnification
The Ladder
90125

3. Niekoniecznie
Big Generator
Open Your Eyes

[joseph80]

Z Twoejej listy wnioskuję, że nie znasz debiutu Yes. Cze, musisz to stanowczo
nadrobić, choćby dlatego, że na pierwszej płycie znajduje się rewelacyjna
wersja "Every Little Thing" zespołu wiadomo jakiego:), a to dla Ciebie powinien
być odpowiedni i wystarczający argument

pzdr
Jos

[cze67]

joseph80 napisał:

> Z Twoejej listy wnioskuję, że nie znasz debiutu Yes. Cze, musisz to stanowczo
> nadrobić, choćby dlatego, że na pierwszej płycie znajduje się rewelacyjna
> wersja "Every Little Thing" zespołu wiadomo jakiego:), a to dla Ciebie
powinien być odpowiedni i wystarczający argument

Pierwszą i drugą płytę Yes znam fragmentarycznie, nigdy nie słyszałem ich w
całości. Nadrobię to w chwili, gdy mój kumpel, który ma jazdę na najnowsze
bonusowe remastery dokona ich zakupu, a poprzednie remastery sprzeda mi.

Suplement: Japan

[pagaj_75]

No to nareszcie się mogę wypowiedzieć w sprawie całej dyskografii tej ważnej dla
new romantic grupy :-)

1) Na pewno warto (a nawet trzeba)
"Quiet Life" (1979) - definicja stylu właściwego i pierwszy sukces (artystyczny
i komercyjny)
"Gentlemen Take Polaroids" (1980) - "Quiet Life 2", ani lepsze, ani gorsze IMO
"Tin Drum" (1981) - mniej new romantic, więcej naprawdę ambitnego podejścia do
muzyki pop, no i niestety smutny koniec historii Japan

2) Też warto, bo czemu nie?
"Oil on Canvas" (1982) - dwupłytowy koncert, bardzo dobry zresztą, przeważają
utwory z GTP i TD

3) Dla wytrwałych i ciekawskich
"Adolescent Sex" (1978) - debiut, całkiem całkiem, ale ostrzegam: to jest
zupełnie inny zespół niż ten z wyżej wymienionych płyt. bardziej glam-rockowy z
elementami punku (ciekawe połączenie, nie?)
"Obscure Alternatives" (1978) - szukanie nowego stylu, niestety bardzo po
omacku. najsłabsza płyta w dyskografii.

[cze67]

O! To mam dwie z trzech najlepszych ("Gentlemen Take Polaroids" i "Tin
Drum")!!! Ale fajosko!

Genesis

[pagaj_75]

No to Cze... chciałeś dyskusji to ją masz :) Chociaż w przypadku dyskografii
tego zespołu trudno być jakoś specjalnie kontrowersyjnym. Myślę, że większość
fanów zgodzi się z moimi ocenami.


1) Absolutnie

"Selling England by the Pound" (1973) - krótko mówiąc: esencja prog-rocka

"The Lamb Lies Down on Broadway" (1974) - mój ulubiony, długi (dwie płyty),
rodzaj rock-opery, ale urzekający nieco dusznym klimatem i różnorodnością
nastrojów i formatów (od instrumentalnych interludiów, przez zwykłe piosenki po
typowe dla ówczesnego Genesis rozbudowane i wielowątkowe kompozycje)

"Trick of the Tail" (1976) - pierwsza płyta z Collinsem przy mikrofonie,
czarująca wysmakowanymi brzmieniami, przepięknymi melodiami i ekspresyjnym
śpiewem pana Filipa

"Seconds Out" (1977) - płyta koncertowa, ukazująca Genesis jako zespół
potrafiący zamienić swoje studyjne klasyki w coś jeszcze bardziej porywającego

2) Warto (w kolejności chronologicznej, a nie jakościowej)

"Trespass" (1970) - pierwsze próby prog-rockowego stylu Genesis, muzyka odrobinę
naiwna i jeszcze niedopracowana, ale i tak mająca w sobie to "coś".

"Nursery Cryme" (1971) - chyba najbardziej rockowa w brzmieniu z pierwszych płyt
grupy, zawiera jedne z najlepszych kompozycji - "The Musical Box" i "Fountain of
Salmacis"

"Foxtrot" (1972) - świetne kompozycje i coraz lepsze wykonanie, zarżnięte
niestety przez producenta kiepskim brzmieniem. Ale to tutaj są genialne "Watcher
of the Skies" i "Super's Ready"

"Live" (1973) - świetny koncertowy album podsumowujący wczesny okres
działalności zespołu i portretujący go (odrobinę przesadnie) jako grupę niemal
hardrockową momentami

"Wind and Wuthering" (1976) - rozwinięcie pomysłów z "Trick of the Tail", chyba
najbardziej plastyczna czy też "malarska" z płyt Genesis

"... And Then There Were Three..." (1978) - zwrot ku prostszym kompozycjom,
jednak nadal z tym bajkowym brzmieniem "Trick" i "Wind..."

"Duke" (1980) - ostatnia z mających cokolwiek wspólnego z art-rockiem płyt
Tony'ego Banksa i spółki, o wiele bardziej udana od "...And Then..."

"Calling All Stations" (1997) - mroczny, duszny klimat, cięższe, bardziej
rockowe brzmienie (choć elementy popu nadal dobrze słyszalne) i niezły Ray
Wilson na wokalu. Wielka szkoda, że powstała tylko jedna taka płyta.

3) Ewentualnie

"From Genesis to Revelation" (1969) - debiut zespołu, nie taki znowu zły, ale
jednak mający niewiele wspólnego (poza nazwiskami muzyków) z tym późniejszym Genesis

"Abacab" (1981), "Genesis" (1983), "Invisible Touch" (1986), "We Can't Dance"
(1991) - Genesis w jednoznacznie popowym wydaniu (z wyjątkiem pojedynczych
przebłysków, gdy panowie przypominają sobie co grali w latach 70.), co nie
znaczy, że godne potępienia. Jeśli ktoś lubi naprawdę dobry pop, to jak znalazł...

[cze67]

Właściwie tak, zgadzam się. Postawiłbym tylko Trick na górze listy, a Selling
na miejscu trzecim i jesteśmy w domu. Acha, i Invisible wrzuciłbym do wyższej
klasyfikacji. Za Domino, za Tonight..., za dwie przepiękne ballady. I za The
Brazillian przede wszystkim.

[pagaj_75]

cze67 napisał:

> Właściwie tak, zgadzam się. Postawiłbym tylko Trick na górze listy, a Selling
> na miejscu trzecim i jesteśmy w domu.

We wszystkich trzech punktach stosowałem sortowanie chronologiczne :)
Gdybym miał ustawiać według gustu to wtedy pierwszy byłby "Lamb", a "Trick" i
"Selling" ex aequo na drugim, bo za każdym razem jak słucham jednej z nich, to
wydaje mi się lepsza od drugiej i na odwrót :)

> Acha, i Invisible wrzuciłbym do wyższej
> klasyfikacji. Za Domino, za Tonight..., za dwie przepiękne ballady. I za The
> Brazillian przede wszystkim.

No w sumie czemu nie. Zdecydowanie jest to najlepsza z tych popowych płyt. Masz
rację.

[joseph80]

cze67 napisał:

> Właściwie tak, zgadzam się.

A ja z jednym się stanowczo nie mogę zgodzić, Wind & Wuthering to moja ulubiona
płyta Genesis, i ja bym ją umieścił w Absolutnie, z resztą się zgadzam.

[dziewczyna_mickiewicza]

ktos mial watpliwosci, o kim bede pisac? ;)
ryan adams

1. koniecznie
"heartbreaker" - znakomite polaczenie melancholii, najlepszych tradycji
folkrocka i pieknych kompozycji
"gold" - plyta idealna, co tu duzo gadac/pisac
"love is hell" - piekna, wzruszajaca, nie pozbawiona autoironii
(plus wszystko whiskeytown - miesci sie w kategorii)

2. jesli czujesz niedosyt
"demolition" - troszke brudniejsze brzmienie, surowsze
plus wersje koncertowe

3. tylko dla wytrwalych;)
"rock'n'roll", plus reszta - czyli nieoficjalne mniej lub bardziej demo (w
stylu exile on franklin street

[tymbarski]

Dream Theater

TRZEBA:
Images And Words
Awake
A Change Of Seasons
Six Degrees Of Inner Turbulence

WARTO:
Train Of Thought
Falling Into Infinity

NIEKONIECZNIE:
When Dream And Day Unite

O LTE nie piszę, bo obie płyty LTE przesłuchać trzeba.

[nefil]

New Model Army (troche inaczej niz Truskawka)

Koniecznie:
-Thunder and Consolation- plyta, ktora nigdy mi sie nie znudzi, nie ma na niej
ani jednego
zbednego dzwieku, ani jednej falszywie brzmiacej nuty. Czad, energia,
melancholia, ironia.
Na kolana

-Vengeance- bardzo surowa to plyta, wlasciwie oparta tylko na basie i perkusji,
ale swietna
wlasnie poprzez swa prostote. Teksty wsciekle i bardzo zaangazowane.

-Lost songs- plyta pozbierana z roznych wczesniej nie publikowanych na
oficjalnych albumach
kawalkow, ale
kazdej kapeli zycze takich odpadkow...

Warto:
-Eight- pierwsza plyta nagrana po odejsciu Roberta Heatona. Troche wiecej
brzmien akustycznych, troche mniej czadu.

-No rest for the wicked- Czad nie mniejszy niz na Vengeance, ale plyta za dluga
o 2 ostatnie
utwory.

-Impurity i Ghost of Cain- mniej te plyty lubie, ale jest na nich kilka
perelek, np. "Purity"
z tej pierwszej albo "51st State", "Lovesongs" z Ghost.

Niewarto:
-Raw Melody Man- wielkie rozczarowanie, kapela, ktora gra tak energetyczne i
zabojcze koncerty
wydaje slaba plyte koncertowa. Nie rozumim, moze producent dal ciala (?!)

-The Love of Hopeless Causes- plyta wydana przez Sony Music i to niestety
slychac.

-Strange Brotherhood- zgadzam sie z Aislinn. Najgorsza plyta NMA. Powstawala
przez blisko 3 lata
i chyba zabraklo swiezosci.

[cze67]

Chciałem jedynie powitać Was na mojej stronie.

Lost songs...

[aislinn]

..no tak, masz rację, Lost songs też jest u mnie w grupie "bardzo warto"

[golek1]

ech.. kazdy swoje gusta ma....

u mnie wyglada to tak:

koniecznie:
raw melody man - moje pierwsze spotkanie z NMA - do dzis bardzo mi sie podoba..
( jak ja kiedys bylem dumny ze wpadlem na to ze tytul plyty to anagram nazwy
zespolu:)
thunder and consolation - swietna plyta, swietna ( aczkolwiek wyrzucilbym ze
dwa utwory) :)
impurity - nawet lepsza od TAC ( moze tylko bury the hatchet bym pominal...)
strange brotherhood - dla mnie najczesciej sluchana plyta NMA - fantastyczny
klimat, cudne kompozycje ( long goodbye, headligth, lullaby, wonderful way to
go)

warto:
lost sogs - jak na skladanke z roznych odrzutaw - bardzo wysoki poziom ( far
better thing, higher wall, see you in hell...)
ghost of cain
no rest for the wicked
vengence
eight - opinie zewszad swietne, a ja jakos nie moge sie do tej plyty
przyzwyczaic

niekoniecznie
love of hopeless causes - choc zawiera genialny here comes the war, reszta
zupelnie bez wyrazu
b sides - odrzuty ( tylko brave new world )

golek

ps. ech.. .dlaczego dopiero to forum znalazlem? czytam od dawna forum muzyka i
ostatnio bardzo zasmucil mnie jego mocno znizajacy sie poziom...
pozdrawiam

[ilhan]

iDLEWiLD

1. Absolutnie
100 Broken Windows - album, które gdyby wydano go 15 lat wcześniej, wymieniano by jednym tchem obok najważniejszych płyt R.E.M., Pixies czy Jesus and Mary Chain

2. Warto
The Remote Part - jak ktoś napisał, wyszli z zadymionej sali na wielkie stadiony; najlżejsza, ale i najdojrzalsza ich płyta

3. Niekoniecznie
Hope Is Important - ładny tytuł i 2 świetne piosenki, reszta to dość agresywne i surowe, choć melodyjne punkowanie

---

PRIMAL SCREAM

1. Absolutnie
Screamadelica - szczytowe osiągnięcie acid house'u i okolic, najdoskonalsze połączenie psychodelicznego rocka i nowoczesnych brzmień tanecznych - minęło 13 lat i wciąż brzmi rewelacyjnie!

2. Warto
XTRMNTR - stawiania niekiedy na równi ze Screamadeliką (błąd), "ciężka" i "basowa" płyta, która potwierdziła, że Primal Scream zawsze byli zespołem poszukującym i nowatorskim

Vanishing Point - poprzednik XTRMNTR, trochę bardziej piosenkowy ("Star"!!!), nie mniej eksperymentujący i świeży

Give Out But Don't Give Up - czyli co by było, gdyby Rolling Stonesi byli Amerykanami - muzyka bardzo tradycyjna, ale z urokliwymi kompozycjami i fajnie zaaranżowana

3. Niekoniecznie
Evil Heat - no, nawet fajne... ale wolę XTRMNTR

Sonic Flower Groove - nieco naiwny, ale sympatyczny debiut zespołu grającego wówczas wesołe, gitarowe melodyjki

Primal Scream - druga płyta PS, która zapisała się w historii obecnością na niej utworu, który posłużył do remiksu wszechczasów, "Loaded"

[cze67]

ilhan napisał:
> PRIMAL SCREAM

Wstyd się może przyznać, ale nigdy nie słyszałem ich całej płyty...

[ilhan]

Wstyd? To co ja mam powiedzieć, kiedy nie słyszałem tak wielu z tych arcydzieł lat 70-tych o których tyle piszecie?
Żaden wstyd, jeszcze mamy czas :)

[cze67]

ilhan napisał:

> Wstyd? To co ja mam powiedzieć, kiedy nie słyszałem tak wielu z tych
arcydzieł lat 70-tych o których tyle piszecie?
Żaden wstyd, jeszcze mamy czas :)

To mi ulżyło, dziękuję, że mnie nie dobiłeś. A propos, kiedyś (w czasach,
których nie możesz pamiętać) miałem kupić piracką Primal z, właśnie,
Screamadelica, bo mi się z lubianą przeze mnie Mettalicą tytuł skojarzył.
Niestety, nie kupiłem. Czego do dziś żałuję.

[cze67]

cze67 napisał:
miałem kupić piracką Primal

piracką kasetę

[bleri]

To ja może spróbuję z TORI AMOS.


Absolutnie:

1. "From the Choirgirl Hotel" - czwarta chronologicznie, a dla mnie
najpiękniejsza płyta czerwonowłosej wokalistki. Płyta z gatunku tych, które
kocham najbardziej: gęsta muzycznie, intrygująca tekstowo, zadziwiająca
wokalnie. Najbardziej spójne wydawnictwo w jej dorobku, concept-album wręcz z
pięknym otwierającym całość utworem "Spark".

2. "Boys for Pele" - moim zdaniem najbardziej niedoceniana przez krytyków
płyta. Bardzo długa, aż 18 utworów i przez to przez niektórych oceniana jako
nużąca. Tori użyła na niej po raz pierwszy oprócz fortepianu także klawesyn co
daje tej płycie kompletnie zadziwiająco - niepokojący posmak. Słuchając jej
mam czasem wrażenie, że nagrywając ją Tori była na granicy jakiegoś kompletnego
szaleństwa - krzyki, wokalizy, wściekła gra na instrumentach.


Warto:

1. "Little earthquakes" - debiutancka płyta Amos, która w zasadzie powinna
znaleźć się (przynajmniej pod względem kompozycji) w rubryce wyżej, ale są na
niej utwory, których po paru latach nie mogę znieść. Generalnie, posłuchać
trzeba dla chociażby "Precious thing" - jak mawia sama Tori "the most request
live song" czy "Winter" - utworu za który Amos dostała nominację Grammy.

2. "Under the pink" - druga w dyskografii. Album, który dał jej przepustkę do I
ligi. Czasami denerwuje mnie produkcja - surowa, minimalna wręcz nie
pozwalająca się skupić na dźwiękach. To co w innych przypadkach bywa zaletą tak
w tym może drażnić. No, ale "Cornflake girl" zna chyba każdy i tam produkcja
jest na poziomie. Dodatkowy plus płyty to duet z Trentem Reznorem w
utworze "Past the mission".


3. "To Venus and back" - album podwójny, druga płyta jest koncertowa i choćby
dla niej samej tą pozycję trzeba mieć. Koncert jest genialny!!
Natomast krążek studyjny to jakby nowe oblicze Tori - sporo elektroniki, mniej
fortepianu, więcej pogłosów i zapętlania melodii. Ale to ciągle piękne
piosenki: energetyczny "Bliss", mroczna "Datura" i "Juarez" z wstrząsającym
tekstem o morderstwach kobiet na meksykańskiej prowincji.


Niekoniecznie:

1. "Strange little girls" - czyli Tori gra covery. Na albumie umieszczono
utwory takich wykonawców jak: Depeche Mode, Slayer, Tom Waits, Neil Young, Bob
Geldof, The Beatles, Lou Reed. Nie lubię tej płyty. Siłą Tori są autorskie
kompozycje i mocne teksty i chociaż zdarzyło jej się wcześniej nagrać na
single "Loosing my relligion" R.E.M, "Smells like teen spirit" Nirvany, "Thank
You" Led Zeppelin czy "I'm on fire" Springsteena na najwyższym poziomie (czasem
wolę jej wersje od oryginałów :)) to SLG w całości rozczarowuje. Jako
ciekawostkę można posłuchać, ale nie polecam zaznajamiania się z Amos od tej
właśnie płyty, bo można się zrazić.

2. "Scarlet's walk" - ostatnia póki co studyjna płyta Amerykanki. "Concept
album". Tori śpiewa o Ameryce i o tym jak zmieniła się na przestrzeni ostatnich
lat i towarzyszących wydarzeń. To już zupełnie inna Tori niż chociażby 5 lat
temu - spokojna, refleksyjna, wyciszona. To wciąż piękne kompozycje, ale ja
wolę ją w nieco mocniejszym uderzeniu.


3. "Tales of a librarian" - album z kategorii Best of... z tym, że Tori
przearanżowała znane już utwory i dodała dwie premierowe kompozycje. Dla mnie
te piosenki zostały zgwałcone i nie chce mi się ich słuchać. Chociaż spotkałam
się z opiniami, że nabrały nowej świeżości - kwestia gustu. :)

[pagaj_75]

Ogólnie zgoda, ale ja jednak przesunąłbym "Little Earthquakes" do "absolutnie",
a "Scarlet's Walk" do "warto". Ta druga płyta jest, mimo wszystko, bardzo dobra,
IMHO.

[bleri]

Zgadzam się co do "Little earthquakes" - po wysłaniu posta pomyślałam, że
skrzywdziłam tą płytę :-) LE wędruje do Absolutnie, ale Scarlet....Tak, masz
rację, to dobra płyta, ale dla mnie jest momentami zbyt...cholera wie. Za
delikatna, za spokojna, zbyt wygładzona. Czasem do niej wracam, ale często
wtedy naciskam "skip" na pilocie.

[cze67]

pagaj_75 napisał:

> a "Scarlet's Walk" do "warto". Ta druga płyta jest, mimo wszystko, bardzo
dobra, IMHO.

I tu się z kolegą zgadzam.

[ihopeyouwilllikeme]

cze67 napisał:

> I tu się z kolegą zgadzam.

Ja też.

[jo_loop]

ilhan napisał:

> PRIMAL SCREAM
>
> 1. Absolutnie
> Screamadelica - szczytowe osiągnięcie acid house'u i okolic, najdoskonalsze poł
> ączenie psychodelicznego rocka i nowoczesnych brzmień tanecznych - minęło 13 la
> t i wciąż brzmi rewelacyjnie!

Taaak!!! W 100% popieram! To jedna z najważniejszych (dla niektórych ta najważniejsza - i jestem blisko) płyt rockowych (sic!). Genialne dzieło, ale czasem trzeba lat, aby to zauważyć (Anglicy potrzebowali chyba jakiś miesiąc z tego co pamiętam i nadal ta płyta wygrywa albo prawie wygrywa w ichnich rankingach).

Zgadzam się też co do reszty :)

Stone Roses

[jo_loop]

Jeśli jest Primal Scream, nie może zabraknąć The Stone Roses, drugiej grupy, która wprowadzała Brytyjczyków w 89'Summer of Love. Właściwie wydali tylko dwie płyty studyjne i jak to zwykle bywa, zdania są podzielone. Nie chce mi się analizować podobieństw, wartości literackich i muzycznych, bo to nie ma sensu. Nie jesteśmy w szkole muzycznej. Generalnie, tak jak Screamadelica Primal Scream, tak pierwszy album The Stone Roses był psychodeliczny, zmysłowy, taneczny, gitarowy... Posłuchajcie tylko "I Wanna Be Adored"... Gdyby ktoś jeszcze miał okazję zobaczyc ich występ ze Spike Island'90... z tymi roztańczonymi, kolorowymi tłumami ludzi. Poezja :)

[ilhan]

Moim zdaniem debiut Stone Roses to najbardziej "absolutnie" płyta świata :) Drugi album obiektywnie należy do kategorii "warto", choć dla mnie też jest bardzo ważny.

[jo_loop]

Tak się wczoraj wkręciłam w debiutancki album, że zupełnie zapomniałam napisać choc paru słów o "Second Coming". W kontekście całej sceny muzycznej tamtego okresu na pewno "warto", ale dla mnie jednak ta płyta była pewnym rozczarowaniem. Zabrakło tej świeżości, lekkości... no nie wiem. Znam jednak sporo osób, dla których "Second" jest arcydziełem. Mój świat wywróciła "Stone Roses" na spółkę ze "Screamadelicą".

Trzecie miejsce rezerwuję dla Stereo Mc's "Connected". Natomiast nigdy jakoś nie emocjonowałam się Happy Mondays.

[ilhan]

jo_loop napisała:

> Znam jednak sporo osób, dla
> których "Second" jest arcydziełem. Mój świat wywróciła "Stone Roses" na
> spółkę ze "Screamadelicą".

Nie ukrywam, że nie poznawałem tych płyt w momencie, kiedy wychodziły, ponieważ byłem na to za młody, albo nie docierała wówczas do Polski ta muzyka w wystarczającym stopniu. Zapewne jedno i drugie. Rozumiem powody, dla których wielu miłośników debiutu TSR nie może przekonać się do "Second Coming". Choć mi się udało, całkiem łatwo.

> Natomiast nigdy jakoś nie emocjonowałam się Happy Mondays.

A ja się emocjonuję. "Pills 'n' Thrills And Bellyaches", wg mnie, trza posłuchać, bo to wielka płyta jest. "Bummed" również jest bardzo fajne. Aczkolwiek, Tony Wilson powiedział o Mondays, że oni zmienili muzykę, a Roses nie, i z tym już się nie zgadzam. Ponieważ uważam, że oba zespoły to zrobiły.

To trzecie miejsce dla Stereo Mc's to w czym? :)

[jo_loop]

ilhan napisał:

> To trzecie miejsce dla Stereo Mc's to w czym? :)

To na mojej starej liście albumów, które mnie w odpowiedni klimat wkręcają. Starej, bo właśnie wrzuciłam sobie tę płytę i coś jest nie tak. Któraś z nas chyba za bardzo się zestarzała :) Już "Connected" nie brzmi tak magicznie.

[ilhan]

jo_loop napisała:

> Już "Connected" nie brzmi tak magicznie.

Ale na wczorajszej imprezie to właśnie tak zabrzmiało ;)

[jo_loop]

Ale chyba piszesz o samym utworze, a nie o całej płycie :) Bo "Connected" i "Step It Up" są genialne, ale swego czasu cała płyta mnie porywała, a teraz juz nie. Pozostałe utwory wydają mi się wręcz nieciekawe. Tak więc cały album musi zostać przesunięty do drugiej ligi i tyle. Ale inna sprawa, że nie jestem dzisiaj w imprezowym nastroju... wolę nawet Primal Scream nie wrzucać...

[jo_loop]

A swego czasu skserowałam i powiększyłam okładkę płyty, taka była magiczna :D

[ilhan]

No tak, o utworze tytułowym. Ale pomyślałem o tym niedopowodzeniu już w momencie wysyłania posta.

[ilhan]

ilhan napisał:

> niedopowodzeniu

NIEDOPOWIEDZENIU oczywiście. Niepowodzenie to Hiszpania dzisiaj na Euro.

[jo_loop]

ilhan napisał:

> ilhan napisał:
>
> > niedopowodzeniu
>
> NIEDOPOWIEDZENIU oczywiście. Niepowodzenie to Hiszpania dzisiaj na Euro.

Dyskusja zaczęła się od Stone Roses, przeszła przez Stereo Mc's, a kończy się na Euro :) Ja kibicowałam Portugalii. Niestety podejrzałam w pierwszej połowie wynik Rosja-Grecja i jestem niepocieszona, bo chciałam żeby Grecja wyszła z 1 miejsca i spotkała się z Anglią w ćwierćfinale (gdzie Anglia wygrywa), a Portugialia z 2-go :( A tak... Nie znam końcowego wyniku, oglądam mecz i nawet nie próbuj pisać jak się skończyło, bo zamorduję.
No, to możemy wracać do dyskusji na tematy muzyczne :)

[ilhan]

jo_loop napisała:

> Nie znam końcowego wyniku, oglądam mecz i nawet nie próbuj pisać jak się skończyło, bo zamorduję.

Ja nie miałem złudzeń, że uda się nie znać wyniku, więc podglądałem na ZDF drugi mecz :)

[jo_loop]

A ja na szczęście nie mam żadnych ZDFów i tylko na livescore podejrzałam, ale to była 30 min, więc wszystko mozliwe :D

Porcupine Tree

[pagaj_75]

No to może dosyć tych staroci i coś ciut nowszego? :))
PT, bo to mój ulubiony zespół z tych, które pojawiły się w latach
dziewięćdziesiątych. Nie wiem ilu tu grasuje fanów twórczości Stevena Wilsona,
ale przecież chodzi o to, żeby promować dobrą muzykę? I mam pełną świadomość
tego, że mogę zostać ukrzyżowany przez die-hard fanów za to co napiszę. No to do
rzeczy:

1) Koniecznie:

"The Sky Moves Sideways" (1995) - z ciężkim sercem umieszczam tą płytę tutaj, bo
z jednej strony to najbardziej znane dzieło PT, dzięki któremu zyskali
popularność w naszym kraju, a z drugiej moim skromnym zdaniem dwa pozostałe
albumy przeze mnie wymienione prezentują się bardziej okazale, zwłaszcza z
perspektywy paru lat od wydania TSMS. To jest jedyna płyta PT, gdzie skojarzenia
z innymi wykonawcami stają się wręcz natrętne. A konkretnie z jednym wykonawcą -
Pink Floyd. Ale mimo to płyta bardzo udana, odświerzająca trochę formułę art-rocka.

"Signify" (1996) - mój absolutnie ukochany album Wilsona. Eksperymentalny, ale
nie pozbawiony melodyjności. Sporo improwizacji (co lubię) i niesamowity nastrój.

"In Absentia" (2002/3) - ostatni album, cięższy, bardziej (hard) rockowy od
wcześniejszych. Jak pisał (tak tak) Paweł Kostrzewa po tym albumie - PT to jeden
z niewielu zespołów potrafiących z prog-rocka wyciągać wnioski, a nie tylko
bezmyślnie go kopiować.

2) Warto:

"Up the Downstair" (1993) - jak pisała brytyjska prasa "psychodeliczne
arcydzieło". Znakomite połączenie starej psychodelii, space rocka Hawkwind ze
współczesną muzyką elektroniczną. Jak ktoś zasmakuje, to na deser pozostaje mu
"Voyage 34" - EP nagrany w trakcie tej samej sesji.

"Coma Divine" (1997/2003) - znakomity album koncertowy (zwłaszcza dwupłytowa
reedycja z 2003) pokazująca jakim świetnym koncertowym zwierzęciem jest PT.

"Stupid Dream" (1999) - zwrot PT ku prostszym, piosenkowym kompozycjom, ale jak
najbardziej z klasą. Coś co możnaby polecić nawet zwolennikom brit-popu.

2a) Może i warto, sam nie wiem

"Lightbulb Sun" (2000) - z jednej strony kontynuacja "Stupid Dream", a z drugiej
pewien powrót do rozbudowanych kompozycji. Moim zdaniem słabsze od poprzednika.

"Recordings" (2001) - składanka różnych "odrzutów", stron B singli. Całkiem
niezłe, ale raczej dla zagorzałych fanów.

3) Niekoniecznie:

"On the Sunday of Life" - debiutancki album, będący składanką najlepszych
fragmentów dwóch kaset demo z wczesnego etapu działalności pana Wilsona. Warty
uwagi chyba tylko ze względu na pierwszy "przebój" PT - "Radioactive Toy", który
można znaleźć w jeszcze lepszym wersji na "Coma Divine".


PS. Napisałbym też o no-manie, ale nie znam ich debiutanckiego albumu (oraz
EP-ki) i nie mógłbym się do niego ustosunkować :(

U2

[ihopeyouwilllikeme]

KONIECZNIE:

The Joshua Tree - czyli najlepsza amerykańska płyta spoza Ameryki :) Rzecz
kultowa, trudno jest mi właściwie coś konstruktywnego napisać, można lubić ten
zespół lub nie, ale ten akurat album po prostu trzeba znać.

WARTO:

War - po to żeby przekonać się, dlaczego naprawdę są wielcy.

The Unforgettable Fire - ciekawy zwrot w karierze młodego zespołu o, wydawałoby
się, jasno określonym wcześniej stylu. Okazuje się że można nagrać utwór w sali
balowej, niekoniecznie trzeba w dźwiękoszczelnym studiu :) The Edge definiuje
ostatecznie swój niepowtarzalny i oryginalny styl. No i na tym właśnie albumie
jest mój numer jeden wśród piosenek wszechczasów: Pride ( In The Name Of Love )

October - druga płyta, rozwinięcie stylu, rozbudowanie aranżacji ( więcej
klaiwszy, w " Tomorrow " pojawiają się tradycyjne, irlandzkie brzmienia ).
Utwór tytułowy to jedne z najgenialniejszych dwóch minut w historii :)

All That You Can't Leave Behind - powrót do domu :) Misternie, bezbłędnie
skonstruowane utwory, dopracowana produkcja, świetne teksty - to jedna z tych
płyt, które może nie wyjebują w kosmos, ale są zupełnie pozbawione wad.
Potwierdzenie klasy zespołu.

MOŻNA:

Boy - debiut, bardzo udany, choć słychać jeszcze brak doświadczenia i
okrzesania, parę rzeczy można było zrobić lepiej, niemniej życzę wszystkim
młodym zespołom takiego startu.

Achtung Baby - najpopularniejsza chyba płyta zespołu, zapewne ze względu na
fantastyczne " One ". Pojedynczo - świetne piosenki, w całości album nie robi
już takiego wrażenia. Co z tego - i tak jest to jedna z najlepszych płyt lat 90.

Pop - Czy istnieje dobry, inteligentny pop ? Tak. Ten album to dowód.

Zooropa - j.w.

NIEKONIECZNIE

Rattle & Hum - " kartka z podróży po Ameryce ", chaotyczna, niespójna,
przeplecione kawałki studyjne i koncertowe. Żeby nie było - płyta jest super,
ale raczej nie należy od niej zaczynać. Dla fanów natomiast to prawdziwy skarb.

Under A Blood Red Sky - jedyny album koncertowy zespołu, niby nic mu zarzucić
nie można, ale... to są wybrane kawałki z różnych koncertów, na dodatek jest
ich mało. Istnieje natomiast bootleg dokumentujący CAŁY koncert z Red Rocks, i
to właśnie te dwie płyty spokojnie polecam. UABRS nie trzeba.

Wide Awake In America - czteroutwórowa EP-ka, tylko dla fanów.

Led Zeppelin

[ihopeyouwilllikeme]

OBOWIĄZKOWO:

I, II, III, IV - tu nic nie trzeba więcej dodawać. Jeśli ktoś mówi że kocha
rocka, a nie zna tych czterech płyt, to albo nie wie czego słucha, albo nie wie
co mówi. Kanon.

WARTO:

Physical Graffiti - długi album, niekoniecznie spójny ( zawiera kompozycje z
różnych okresów działalności ), ale niezaprzeczalnie wspaniały, od pierwszej do
ostatniej minuty.

" The Song Remains The Same, " How The West Was Won " - po prostu Led Zep
LIVE !!

Houses Of The Holy - kontrowersyjna płyta, przez jednych wynoszona pod
niebiosa, przez innych zrównywana z błotem. Należę do pierwszej grupy. A " No
Quarter " to... brak słów.

MOŻNA:

Presence - rzecz może się wydawać z początku dość przyciężkawa, ale tym, którzy
lubia i znają poprzednie płyty, powinna się spodobać. Natomiast absolutnie nie
nadaje się na " pierwszy kontakt " z zespołem.

Coda - odrzuty z róznych sesji, wydane juz po zakończeniu przez zespół
działalności. Dobre, choć nie powalające utwory.

BBC Archives - Led Zep wprawdzie live, ale dla TV, więc nie robi takiego
wrażenia jak " normalne " koncertówki. Mozna posłuchać, ale tak jak wyżej - jak
ktoś już jest jako tako obeznany z zespołem.

NIE:

In Through The Out Door - trzy piękne utwory ( " All My Love ", " I'm Gonna
Crawl " i " Carouselambra " ), które najlepiej sciagnąć sobie z netu (
oczywiście tylko na 24h :)), i juz można nie przejmować się resztą płyty.

Iron Maiden

[ihopeyouwilllikeme]

KONIECZNIE:

The Number Of The Beast - opus magnum.

Brave New World - pierwszy album zespołu po powrocie Bruce'a Dickinsona i
Adriana Smitha, a zatem pierwszy nagrany z trzema gitarzystami. Niesamowicie
udany, wszystkie kompozycje powalają.

Piece Of Mind - najdoskonalsze muzycznie dzieło grupy.

WARTO:

Seventh Son Of A Seventh Son - melodyjny, ale równocześnie inteligentny concept-
album.

Fear Of The Dark - najbardziej przebojowy, 11 singlowych kawałków na 12 utworów
na płycie.

Somewhere In Time - mój ulubiony, duzo syntezatorowych brzmień i pięknych gitar.

Live After Death - koncertowy opus magnum.

Rock In Rio - fantastyczny koncert, szczególnie zwracają uwagę starsze utwory
zaaranżowane na trzy gitary - powalające brzmienie.

Dance Of Death - ostatni jak dotąd album zespołu, tylko trochę mniej udany od
Brave...

Powerslave - wyróżnia się wśród reszty dyskografii bardzo suchym brzmieniem - i
wychodzi to świetnie.

MOŻNA

Iron Maiden - debiut, całkiem udany, choć bez hurra-zachwytów.

No Prayer For The Dying - cóż, to po prostu kolejna dobra płyta dobrego
zespołu, ale nie ma jej za co wyróżnić.

The X Factor - gdyby nie wokal... to byłby wspaniały album. Popisy pana Blaze'a
Bayleya skutecznie psują przyjemność słuchania bardzo udanych kompozycji.
Zwłaszcza, że płyta różni się od reszty - jest mroczna, wolna, i bardziej
klimatyczna.

NIEKONIECZNIE:

Killers - jak dla mnie przynudnawa, pozbawiona ciekawszych pomysłów płyta (
oczywiście poza wspaniałym " Wratchild " ). Kompozycje zlewają się ze sobą,
większość raczej nie przykuwa uwagi, choć słucha się z przyjemnością. Solidny
album, ale nie sposób się w niej zakochać.

Virtual XI - druga płyta z Blaze'em, co z tego że śpiewa ociupinkę lepiej,
skoro kompozycje słabsze ? Ponieważ Maideni nie mają całkiem złej płyty, także
i na tej są świetne momenty: " The Clansman " i " When Two Worlds Collide ",
ale jako całość album broni się niespecjalnie.

Errata

[ihopeyouwilllikeme]

ihopeyouwilllikeme napisał:

> Solidny album, ale nie sposób się w niej zakochać.

W nim oczywiście :)

[kubasa]

ihopeyouwilllikeme napisał:

> OBOWIĄZKOWO:
>
Jeśli ktoś mówi że kocha
> rocka, a nie zna tych czterech płyt, to albo nie wie czego słucha, albo nie
wie
>
> co mówi. Kanon.

Opanowałbys sie troche.

[ihopeyouwilllikeme]

kubasa napisał:

> Opanowałbys sie troche.

To jest cytat :D

[aasiek]

Chleb mi odbierasz..:) Ale chyba nie pisałabym o U2 przed Tobą ;)

[ktmajcher]

ihopeyouwilllikeme napisał o U2 to co napisał, mnie nie równać się z nim w tej
dyscyplinie, ale wtrącę swoje trzy grosze:
Achtung Baby i Pop klasyfikuję zdecydowanie wyżej,
a ostatnią płytę zdecydowanie niżej (owszem słuchałem jej niewiele, może czas
do niej powrócić, najjaśniejszy punkt Walk On, a jak słucham Beautiful Day to
wcale nie jest "bjuti")

Pozwolę sobie na suplement

[ihopeyouwilllikeme]

MOŻNA:

How To Dismantle An Atomic Bomb - płyta stanowiąca jakby podsumowanie
dotychczasowej kariery zespołu - można na niej znaleźć nawiązania do wielu
poprzednich albumów. Nie jest arcydziełem, nie jest przełomem, nie jest
powrotem do wybitnej formy z lat 80 - ale zawiera naprawdę udane kompozycje,
które mogą spodobać się nie tylko fanom. Spokojnie nadaje się na początek
przygody z zespołem.

[martolka]

Któż inny jak nie:

Nick Cave and the Bad Seeds

Trzeba
1. Let Love In
2. Henry's Dream
3. Tender Pray

Ciut mniej niż Trzeba
1. From Her To Eternity
2. The Firstborn is Dead
3. No More Shall We Part
4. Kicking Against the Pricks
5. The Good Son

Jeszcze ciut mniej
- cała reszta,
oprócz:

Niekoniecznie, ale można
Nocturama

To straszliwie subiektywne jest, ale inaczej się nie da.

My Bloody Valentine

[cze67]

Absolutnie
Lovelles - arcydzieło muzyczne lat 90-tych
Warto
Isn't Anything - zapowiedź wielkości
Niekoniecznie
This Is Your Bloody Valentine - zbyt dużo Joy Division, zbyt mało MBV

Stereolab

[cze67]

Absolutnie
Peng!
Transient Random-Noise Bursts With Announcements
Emperor Tomato Ketchup
Switched On

Warto
The Groop Played "Space Age Bachelor Pad Music"
Margerine Eclipse
Dots and Loops
Refried Ectoplasm (Switched On, Vol. 2)
Aluminum Tunes: Switched On, Vol. 3
Mars Audiac Quintet

Niekoniecznie
Cobra and Phases Group Play Voltage in the...
Sound-Dust

[gregkor]

Może troszkę z innej beczki..:)))..Dave to znakomity jazzujący perkusista,
znany z bandu Chicka Corea'i. Płyty, które nagrał są w kliamcie jazzz-rocka,
naprawdę warto posłuchać.

Koniecznie
1. "Masterplan" - kontynuacja tego co robił Chick Corea, świetne aranżacje,
naprawdę warto.
2. "Rhythm of the Soul" - świenie zrealizowana płyta, duzo gitar (to dla
wielbicieli rocka)
3."Synergy" - dobra dyanamiczna, dojrzała płyta.
4."Transition" - płyta stylowo przypominajaca "Synergy"

Można:
1. "Perpetual Motion"
2. "Hard Wired"

Ewentualnie":
1."Heads Up"

[jack9]

cze67 napisał:

> Absolutnie
> Peng!
> Transient Random-Noise Bursts With Announcements
> Emperor Tomato Ketchup
> Switched On
>
> Warto
> The Groop Played "Space Age Bachelor Pad Music"
> Margerine Eclipse
> Dots and Loops
> Refried Ectoplasm (Switched On, Vol. 2)
> Aluminum Tunes: Switched On, Vol. 3
> Mars Audiac Quintet
>
> Niekoniecznie
> Cobra and Phases Group Play Voltage in the...
> Sound-Dust


Jak te ludzkie gusta rożne są to aż dziw bierze ...
Jacek Hawryluk przez którego zainteresowałem sie muzyką Stereolab uważał
Cobra and The Phases Group za najlepszą płytę zespołu a ja stawiałem ją obok
Emperor Tomato Kethup

[cze67]

jack9 napisał:

> Jak te ludzkie gusta rożne są to aż dziw bierze ...
> Jacek Hawryluk przez którego zainteresowałem sie muzyką Stereolab uważał
> Cobra and The Phases Group za najlepszą płytę zespołu a ja stawiałem ją obok
> Emperor Tomato Kethup

Słuchałem jej ze cztery razy, za każdym razem w okolicach połowy zaczynała mnie
nudzić. W rezultacie może dwa razy dobrnąłem do końca. Straaasznie długa.
Ale specjalnie dla Ciebie przesłucham ją "ze zrozumieniem". MOże mi się
zmnieni...

Depeche Mode

[jack9]

Subiektywne to będzie mocno:

Na pewno warto poznać:

Black Celabration
Music For the Masses
Songs of Faith and Devotion

Warto:
Construction Time Again
Some Great Reward
Violator
Ultra
Exciter

Można:
A Broken Frame

Raczej nie można:
Speak and Spell

Spróbował bym jeszcze z New Order ale w sumie po co drażnić ilhana....;)

[ilhan]

jack9 napisał:

> Spróbował bym jeszcze z New Order ale w sumie po co drażnić ilhana....;)


No to ja spróbuję, i jednak zachęcam do drażnienia ;)

1. Absolutnie
Technique
Substance

2. Warto
Low-Life
Power Corruption & Lies
Brotherhood

3. Można
Get Ready

4. Niekoniecznie
Republic
Movement

[cze67]

cze67 napisał:

> Niekoniecznie
> Cobra and Phases Group Play Voltage in the...
> Sound-Dust

Powoli przekonuje sie do tych plyt i dzisiaj pewnie bym je umiescicl w kategorii: Warto.

[haceha]

Proponuje podobnie, ale z lekkimi zmianami:

Absolutnie
Transient Random-Noise Bursts With Announcements
Emperor Tomato Ketchup
Dots and Loops
Cobra and Phases Group Play Voltage in the...

Warto
Switched On
Peng!
The Groop Played "Space Age Bachelor Pad Music"
Margerine Eclipse
Mars Audiac Quintet

Niekoniecznie
Refried Ectoplasm (Switched On, Vol. 2)
Aluminum Tunes: Switched On, Vol. 3
Sound-Dust

[cze67]

haceha napisał:

> Niekoniecznie
> Refried Ectoplasm (Switched On, Vol. 2)

No nie, nie mogę się zgodzić. Więcej - skłonny jestem przenieść tę płytę w moim
rankingu, z Warto do Absolutnie. To przecież tu znalazły się tak epokowe dla
tego zespołu nagrania jak Lo Boob Oscillator, John Cage Bubllegum czy French
Disko.

Talk Talk

[pagaj_75]

1) Absolutnie

"The Colour of Spring" (1986) - arcydzieło muzyki pop i tyle.
"Spirit of Eden" (1988) - szokujący zwrot w karierze i jedna z najpiękniejszych
płyt lat osiemdziesiątych (moim zdaniem); wielkie "fuck off" Marka Hollisa dla
przemysłu muzycznego.

2) Warto

"Laughing Stock" (1991) - czyli "Spirit of Eden 2", ciut słabsze, ale mimo
wszystko warto
"The Party's Over" (1982) - debiut, może i dyskotekowy, ale chciałbym więcej
takiej dyskoteki.
"Asides Besides" (1998) - dwupłytowa składanka dla fanów; po zakupie pierwszą
płytę wyrzucamy na śmietnik (zawiera śmiertelnie nudne remiksy największych
przebojów) i delektujemy się drugą z utworami ze stron B singli. okazuje się, że
Talk Talk odrzuty miał absolutnie nieustępujące jakością utworom z płyt.
"London 1986" (1998) - koncert z czasów największej popularności grupy.
niesamowite misterium.
"It's My Life" (1984) - drugi album grupy, właściwie kategoria "można, ale
niekoniecznie" gdyby nie dwa utwory: "Renee" i "Tomorrow Started" + singlowe
przeboje "Such a Shame" i "It's My Life"

3) Niekoniecznie

"Missing Pieces" (2001) - remanent po płycie "Laughing Stock", interesujący
chyba tylko dla maniakalnych fanów

[jack9]

pagaj_75 napisał:

> 1) Absolutnie
>
> "The Colour of Spring" (1986) - arcydzieło muzyki pop i tyle.
> "Spirit of Eden" (1988) - szokujący zwrot w karierze i jedna z
najpiękniejszych
> płyt lat osiemdziesiątych (moim zdaniem); wielkie "fuck off" Marka Hollisa dla
> przemysłu muzycznego.
>
> 2) Warto
>
> "Laughing Stock" (1991) - czyli "Spirit of Eden 2", ciut słabsze, ale mimo
> wszystko warto
> "The Party's Over" (1982) - debiut, może i dyskotekowy, ale chciałbym więcej
> takiej dyskoteki.
> "Asides Besides" (1998) - dwupłytowa składanka dla fanów; po zakupie pierwszą
> płytę wyrzucamy na śmietnik (zawiera śmiertelnie nudne remiksy największych
> przebojów) i delektujemy się drugą z utworami ze stron B singli. okazuje się,
ż
> e
> Talk Talk odrzuty miał absolutnie nieustępujące jakością utworom z płyt.
> "London 1986" (1998) - koncert z czasów największej popularności grupy.
> niesamowite misterium.
> "It's My Life" (1984) - drugi album grupy, właściwie kategoria "można, ale
> niekoniecznie" gdyby nie dwa utwory: "Renee" i "Tomorrow Started" + singlowe
> przeboje "Such a Shame" i "It's My Life"
>
> 3) Niekoniecznie
>
> "Missing Pieces" (2001) - remanent po płycie "Laughing Stock", interesujący
> chyba tylko dla maniakalnych fanów


Pełna zgoda - co do kropki...
i należy pamietać by nie dotykać płyt z remiksami np: History Revisited,
Remixed - szkoda mi zespołu bo wytwórnia zrobiła im wielka kzywdę, przy okazji
tnąc ich na kasie

[pagaj_75]

jack9 napisał:

> Pełna zgoda - co do kropki...
> i należy pamietać by nie dotykać płyt z remiksami np: History Revisited,
> Remixed - szkoda mi zespołu bo wytwórnia zrobiła im wielka kzywdę, przy okazji
> tnąc ich na kasie

To prawda. Płyta "History Revisited", podobnie jak składanka "Natural History"
jest już zresztą niedostępna drogą oficjalną (ewentualnie na jakichś aukcjach).
Płyta "Remixed" to dokładnie ten sam materiał co na pierwszej płycie albumu
"Asides Besides" - nie warty nawet złamanego grosza.

Jeśli ktoś chce mieć po prostu zbiór przebojów Talk Talk to może sobie kupić
płytę "The Very Best of Talk Talk". Dość fajny wybór, a dodatkowo również
ciekawy dla fanów-maniaków, którzy muszą mieć wszystko, bo zawiera singlowe
wersje niektórych utworów, nigdzie indziej niedostępne.

CARLOS SANTANA

[yatzeq3]

1.Koniecznie:
"Caravanserai" - intrygujący jazzowy album z rozkładającym na łopatki "Song of
the Wind", które wydane na innej płycie mogłoby zostać przebojem na
miarę "Europy" (niech nikt nie używa określenia "płacząca gitara" jeśli nie
słyszał tego kawałka) - dla mnie opus magnum Carlosa
Trzy pierwsze płyty- "Santana", "Abraxas" i "Santana III" - niczym
nieskrepowana radość grania, mieszanina bluesa, rocka, jazzu, folkloru
latynoskiego i afrykańskiego,niewiarygodna sekcja rytmiczna (trzech perkusistów
na rozlicznych egzotycznych bębnach) takie hity jak "Samba Pa Ti" "Black Magic
Woman" i "Oye Como Va", nie słyszałem zeby ktoś potem nagrał coś choćby
zbliżonego stylem do tego
"Moonflower" - oprócz tytułowego hitu nieziemska energia w nagraniach live i
najlepsza znana mi solówka na perkusji

2.Warto posłuchać:
"Supernatural"- bardziej popowa :( ale "corazn espinado" i "smooth" rules,
poza tym jest jeszcze "Calling" z Ericem C.
"Carlos Santana & Buddy Miles! Live!"- 25 minutowy kawałek na koniec rob
wrażenie
"Shaman" - trochę zajeżdża komercją :( ale dobrze zrobiony a "America" z P.O.D.
jest naprawdę mocna
"Welcome" - dziwaczny, zupełnie "niesantanowski" album, ale zawiera chyba
najlepsze solo w dorobku Carlosa - "Flame-Sky" z J.McLaughlinem
"Lotus"- piękna koncertówka

3. Nie warto:
"Shango"- powinno nazywać się "Shambo"
"Zebop!"- jeden piękny kawałek, reszta to syf :(
"Beyond Appearances"- już nawet ta gitara nie pomoże...

[obly]

jesli ktoś nie za bardzo lubi Santany Carlosa to koniecznie powinien posluchać
płyty
"Love Devotion Surrender" nagranej wraz z McLaughlinem
Rewelacja
Płyta jest przepiękna, Santana jest w nich najbardziej "żywy" nie jest
plastusiowym chłopcem z rifami do "Black Magic Woman" które są piekne ale jakby
przez bibułkę, miękkie jak z bajki.
Nerw i emocje są w tej przeze mnie proponowanej płycie która uważam za
najlepszą w wykonaniu tego gitarzysty.

jak dla mnie:

Absolutnie:

"Love Devotion Surrender"

www.cs.cf.ac.uk/Dave/mclaughlin/disc/full/32.html
Nie warto
reszta płyt C.S.

ahoj

KING CRIMSON

[yatzeq3]

Chyba każdy fan KC sformuuje ten ranking nieco inaczej, ale u mnie wygląda on
tak:

1.Absolutnie:
"In The Court Of The Crimson King" - klasyka
"Red" - album doskonały. Najlepszy znany mi riff w utworze tytułowym i piękne
teksty. Arcydzieło
"The Power To Believe"- dla mnie rewelacja. Ostre riffy połączone z
eksperymentalnymi brzmieniami, do tego wspaniały wokal Belew
"Larks' Tongues in Aspic"- genialna suita tytułowa + przepiękne "Book of
Saturday"
2.Można:
"Islands"- delikatny album, krańcowo inny od "TPTB", piękne wstawki skrzypcowe,
do tego poezja Sinfielda- najlepszego wg. mnie tekściarza w historii prog-rocka-
i przejmujące wejście wokalisty w "The Letters"
"Beat" - kilka świetnych, wręcz balladowych utworów obok przyprawiających o
rozstrój nerwowy przesterowanych solówek
"Discipline"- płyta bardzo interesująca, jak zawsze bogactwo brzmień i
instrumentów
"Lizard"- miałem to na kasecie i tytułowa suita zajmowała całą stronę. Druga
strona była niestety mniej ciekawa :(

3.Nie warto
"Three of a perfect pair" i "In the wake of Poseidon" - przepraszam wszystkich
sympatyków tych płyt, ale dla mnie nie do słuchania

[cze67]

yatzeq3 napisa3:

> 3.Nie warto
> "Three of a perfect pair" i "In the wake of Poseidon" - przepraszam
wszystkich sympatyków tych p3yt, ale dla mnie nie do s3uchania

Witam! Jak to juz wspomnial kolega jack, rozne sa gusta. Ja np. nie widze
wielkiej roznicy (poza kolejnoscia wydawania) miedzy In The Court a In The
Wake... (ktora jest dla mnie po prostu powtorzeniem wspanialego debiutu), czy
miedzy Beat a Three of The Perfect Pair. Plyty te ustawiam wiec w moim
prywatnym rankingu na tym samym mniej wiecej poziomie. I na pewno sa dla mnie
"do sluchania".

PS. A co z Thrak i Construktion?

[joseph80]

yatzeq3 napisał:


> 3.Nie warto
> "Three of a perfect pair" i "In the wake of Poseidon" - przepraszam
wszystkich
> sympatyków tych płyt, ale dla mnie nie do słuchania


Oryginalne zestawienie muszę przyznać. Ja "In The Wake..." po prostu uwielbiam,
w szczególności utwór tytułowy. Bajecznie piękny, jeden z najpiękniejszych
jakie nagrał kiedykolwiek KC.

[yatzeq3]

Jak już mówiłem, to moje osobiste zestawienie. Może rzeczywiście trochę za
nisko umieściłem "in the wake...", ale ta płyta jakoś mnie nie rusza :(
tytułowy numer jest nawet ładny ale przegrywa ze "Starless" czy "Moonchild"

STEVE VAI

[yatzeq3]

Powinni tego posłuchać zwłaszcza ci, którzy uważają Steve'a za nieumiejącego
komponować "wymiatacza" i stawiają obok Van Halena i Malmsteena (których
zresztą obydwu zastępował swego czasu w zespołach Davida Lee Rotha i Alcatrazz)

1.Koniecznie:
"Flex-able"- zabawa brzmieniami, niesamowite efekty dźwiękowe, pół minuty
autentycznie "gadającej" gitary w "Next Step Earth"
"Passion & Warfare"- takiej ballady jak "For the love of God" nie powstydziłby
się sam Santana czy Gary Moore
"Fire Garden" - dopiero tu widać, że drugim nauczycielem Steve'a obok
Satrianiego był Frank Zappa! Tytułowa suita budzi podziw, do tego znów
eksperymenty z brzmieniem i efektami, jak zawsze powalająca technika,
fenomenalnie zmiksowane głosy w "Whookam", "Frank" dedykowany zmarłemu
mistrzowi... Triuf Vaia jako kompozytora

2.Warto:
"The Ultra Zone"
"Alien Love Secrets"
czyli to co zwykle- 1.eksperymenty 2. ciekawe kompozycje 3.nieziemskie solówki

3.Takie sobie:
"Alive in an Ultra World"
"Sex & Religion"
tu jest niestety tylko to trzecie :(

TOM WAITS

[kubasa]

1. Trzeba

Swordfishtrombones
Rain Dogs
Closing Time
Alice


2. Warto

Bone Machine
The Heart of Satruday Night
Small Change

3. Można

Blood Money
Black Rider
Heartattack and Vine
Blue Valentine

4. Niekoniecznie

Foreign Affairs
Mule Variations
Nighthawks At The Diner

Blur i Placebo poprosze! (ntxt)

[cze67]

PLACEBO - no właśnie...

[martolka]

...miałam napisać:

Na pewno:

1. Black Market Music
2. Without You I'm Nothing

Dobrze by było:

1. Sleeping With Ghosts

Jak ktoś chce:

1. Placebo

:-)))

The CURE - częściowo

[martolka]

Trzeba się zaopatrzyć w płyty:

1. Pornography
2. The Head on the Door
3. Kiss Me...
4. Disintegration
5. Bloodflowers

Wszystkie super. A co do reszty to wedle uznania. Ja nie posiadam.

[nemrrod]

martolka napisała:

> ...miałam napisać:
>
> Na pewno:
>
> 1. Black Market Music
> 2. Without You I'm Nothing
>
> Dobrze by było:
>
> 1. Sleeping With Ghosts
>
> Jak ktoś chce:
>
> 1. Placebo
>
> :-)))

A ja debiut bardzo lubię!
Subiektywnie rzecz biorąc, wyglądałoby to tak:

Trzeba:
Placebo
Without You I'm Nothing

Można:
Black Market Music

Niekoniecznie:
Sleeping With Ghosts

[martolka]

> Subiektywnie rzecz biorąc

bo to jest ekstremalnie subiektywny wątek :-)

Osobiście też lubię debiut. No ale.

Blur

[ilhan]

1. Trzeba

Parklife
Think Tank

2. Warto

Modern Life Is Rubbish
The Great Escape
Blur
13

3. Niekoniecznie

Leisure

[pagaj_75]

Trzynastka tylko "warto"? Wybacz Ilhan, ale dla mnie ta płyta ociera się o geniusz.

[ilhan]

pagaj_75 napisał:

> Trzynastka tylko "warto"? Wybacz Ilhan, ale dla mnie ta płyta ociera się o
> geniusz.

Wybaczcie mi fani Trzynastki, ale nie trafia do mnie jej geniusz :)

[pagaj_75]

ilhan napisał:

> Wybaczcie mi fani Trzynastki, ale nie trafia do mnie jej geniusz :)

Tak to już bywa z piłkarzami ;P

[foxy21]

kubasa napisał:

> 1. Trzeba
>
> Swordfishtrombones
> Rain Dogs
> Closing Time
> Alice
>
>
> 2. Warto
>
> Bone Machine
> The Heart of Satruday Night
> Small Change
>
> 3. Można
>
> Blood Money
> Black Rider
> Heartattack and Vine
> Blue Valentine
>
> 4. Niekoniecznie
>
> Foreign Affairs
> Mule Variations
> Nighthawks At The Diner


Obiektywna to ja nie bede, bo ja kocham calego Waitsa!
Nie ma tu plyt z serii "niekoniecznie",
a "Blood Money" czy "Blue Valentine" to tez koniecznie!
Ale z Waitsem to jest tak, ze albo sie go kocha absolutnie,
albo nie lubi.
pozdr,

[cze67]

foxy21 napisała:

> Obiektywna to ja nie bede, bo ja kocham calego Waitsa!
> Nie ma tu plyt z serii "niekoniecznie",
> a "Blood Money" czy "Blue Valentine" to tez koniecznie!
> Ale z Waitsem to jest tak, ze albo sie go kocha absolutnie,
> albo nie lubi.

Mam to samo!
Przypominam cytat z trojmiejskiego muru: "Foxy ma rację".

[foxy21]

cze67 napisał:

> foxy21 napisała:
>
> > Obiektywna to ja nie bede, bo ja kocham calego Waitsa!
> > Nie ma tu plyt z serii "niekoniecznie",
> > a "Blood Money" czy "Blue Valentine" to tez koniecznie!
> > Ale z Waitsem to jest tak, ze albo sie go kocha absolutnie,
> > albo nie lubi.
>
> Mam to samo!
> Przypominam cytat z trojmiejskiego muru: "Foxy ma rację".

Ale z Waitsem tak masz?
Niedlugo ukarze sie jego nowa plyta:)
Podoba mi sie ten napis, musze go zobaczyc:)

[cze67]

foxy21 napisała:

> Ale z Waitsem tak masz?

A z kim? Jasne, że z Waitsem. Podoba mi się każda jego płyta. Dosyć niezwykłe,
zważywszy, że nawet przy Beatlesach tak nie mam.

[kubasa]

foxy21 napisała:


> Ale z Waitsem to jest tak, ze albo sie go kocha absolutnie,
> albo nie lubi.
> pozdr,
>

Czyli ja nie lubie?

RADIOHEAD

[kubasa]

1. Trzeba

OK Computer
Kid A
The Bends

2. Mozna

Amnesiac
Hail to The Thief

3. Niespecjalnie

Pablo Honey

[nemrrod]

kubasa napisał:

> 1. Trzeba
>
> OK Computer
> Kid A
> The Bends
>
> 2. Mozna
>
> Amnesiac
> Hail to The Thief
>
> 3. Niespecjalnie
>
> Pablo Honey

A ja jak zwyklę będę bronił Amnesiaca. I zamieniłbym miejscami Amnesiac i The
Bends.

[bleri]

A ja zamieniłabym miejscami The Bends z Hail to the thief. Ta pierwsza płyta to
ciągle "stare" Radiohead z przebłyskami geniuszu, ale Hail.... to już wybitnie
nowa droga geniusza. :-)

niech ktoś napisze Pink Floyd, plis n/txt

[martolka]

PINK FLOYD

[kubasa]

Trzeba

Dark Side Of The Moon
Wish You Were Here
Animals

Warto
Atom Heart Mother
The Wall
Piper At The Gates Of Dawn
Meddle

Mozna

A Saucerful Of Secrets
Ummagumma
London 66-67

Niewarto

A Momentary Lapse Of Reason
Final Cut
The Division Bell

[martolka]

The Wall tylko w 'warto'? :-)

[kubasa]

martolka napisała:

> The Wall tylko w 'warto'? :-)

Az w "warto" :)

[martolka]

Nie no. Się nie zgodzę.:-)

Może Myslovitz?

[ilhan]

1. Absolutnie

Z rozmyślań przy śniadaniu (chyba najlepszy ich album, polsko-brytyjska płyta wszechczasów :))
Miłość w czasach popkultury

2. Warto

Myslovitz
Korova Milky Bar

3. Niekoniecznie

Sun Machine

[martolka]

ja bym jednak do absolutów wrzuciła i Korova MB

[jo_loop]

Myslovitz do "trzeba", a Korova do "można" :D

PINK FLOYD

[cze67]

Absolutnie
Dark Side of The Moon
Animals
The Piper at the Gates of Dawn
Atom Heart Mother

Warto
A Saucerful of Secrets
Wish You Were Here
Ummagumma
Meddle
The Wall

Niekoniecznie
More
Obscured by Clouds
The Final Cut
A Momentary Lapse of Reason  
The Division Bell

The Smiths

[ilhan]

1. Absolutnie

The Queen Is Dead
The Smiths
Singles

2. Warto

Meat Is Murder
Strangeways, Here We Come

[kubasa]

1. Absolutnie

Queen Is Dead

2. Warto

The Smiths
Singles


3. Mozna

Strangeways, Here We Come

4. Nietrzeba

Meat Is Murder

[pagaj_75]

No to ja też walnę swoją klasyfikację Floydów. Uczciwie przyznaję się, że nie
znam płyt filmowych (czyli "More" i "Obscured by Clouds"), jak widzę kubasa
chyba też nie zna :). Pomijam też koncerty (za wyjątkiem, co zrozumiałe, Ummagummy).

1) Trzeba

"The Piper at the Gates of Dawn" - klasyka rocka psychodelicznego, czy się to
komuś podoba czy nie
"Atom Heart Mother" - cóż poradzę na to, że to mój ulubiony album...
"The Dark Side of the Moon" - bez komentarza
"Wish You Were Here" - najbardziej "kolorowa" ze wszystkich płyt PF
"The Wall" - tak, kubaso, ten album TRZEBA poznać, choćby po to, żeby sobie
wyrobić o nim opinię. ale zgodzę się, że z wymienionych w tym punkcie albumów
jest ostatni w kolejce do poznania

2) Warto

"Meddle" - odrobinę gorsza replika AHM
"Animals" - bardzo fajny, rockowy album i tyle.
"A Momentary Lapse of Reason" - może to i nie stricte Pink Floyd, ale naprawdę
robi wrażenie (na mnie)

2a) Można
"A Saucerful of Secrets" - przymiarka do przyszłych arcydzieł
"Ummagumma" - album studyjny marny, ale koncertowy zajebisty. dlatego tak ciężko
mi było się zdecydować gdzie go umieścić..

3) Niekoniecznie
"The Final Cut" - czyli marudzenie Rogera Watersa na temat wojny, ale czysto
muzycznie słabiuuuuutko
"The Division Bell" - niby powrót do WYWH, ale po co?