Widziałem wczoraj na żywo...

[aimarek]

O walorach muzyki wykonywanej na żywo i jej wyższości nad tą słuchaną z płyt
nie trzeba (chyba) nikogo przekonywać. Dlatego jeśli są wątki o ostatnich
muzycznych nabytkach czy też płytach słuchanych w danym miesiącu, to przyda
się też i taki, w którym można by zamieszczać relacje ze swoich najświeższych
koncertowych doświadczeń.

Kammerflimmer Kollektief

[aimarek]

Jazzga jest w tej chwili bodaj jedynym miejscem w Łodzi, które z dużą
regularnością dba o atrakcyjną ofertę koncertową. To lokal wpisujący się w
archetyp klubu jazzowego – niezbyt duża przestrzeń, sporo dymu, nad stolikami
niebieskie lampki, z których niektórzy goście wykręcają żarówki. Wczoraj, co nie
jest regułą, lokal zapełnił się po brzegi, by posłuchać twórców „Absencen” –
perełki, która w tym (podobno) bardzo słabym roku wydawniczym lśni
(kammerflimmer znaczy chyba „lśniący” czy coś) pięknie i raduje serca tak
wrażliwe jak moje.

Ale zanim KK wyszli na scenę, łódzkiej publiczności zaprezentowało się dwóch
panów, co się nazywają The Staubgolds i puszczają z gramofonów płyty, ale sensu
w tym wielkiego nie dostrzegłem – ot zestaw różnych utworów, w klimatach
elektronicznych, ambientowych, dubowych i jeszcze innych, nie jakoś zachwycająco
zmiksowanych i ogólnie nie wiedziałem, o co chodzi jakby. Zwłaszcza, że w
międzyczasie trafił im się – doskonały skądinąd – otwieracz z genialnego „Modern
Dance” Pere Ubu. Całość wyglądała tak jakby po prostu ktoś z obsługi klubu
puszczał sobie płyty w oczekiwaniu na występ gwiazdy wieczoru. Publiczność też
jakoś nie zauważyła tego występu.

No a potem na scenę wleźli Lśniący Kolektywiarze, trójliczebni, co było dużym
rozczarowaniem, bo zapowiadano pełny lineup, tymczasem z przyczyn niezbadanych
zabrakło odpowiedzialnego za perkusję i wibrafon Christophera Brunnera (to
świnia), skrzypaczki-wiolonczelistki Heike Wendelin i grającego na saksofonie
Dietricha Wurma. Nie przypuszczałem, że okrojony w składzie Kolektyw będzie w
stanie porwać publikę, ale stało się inaczej. Thomas Weber, niczym jakiś Keith
Rowe, szarpał i piłował struny leżącej poziomo na pulpicie gitary, a także
obsługiwał elektroniczne pudełka. Heike Aumüller o fizjonomii studentki
kulturoznawstwa, w niedbale przewiązanym różowym szaliku, siedziała sobie
nieśmiało na podłodze, w ukryciu przed wzrokiem widzów z tylnych rzędów,
generując piękne dźwięki z takiej skrzynki, co się chyba harmonią w naszym
języku nazywa. No ale wielkim bossem całej drużyny był siwowłosy, postawny
Johannes Frisch, z jeszcze bardziej postawnym kontrabasem. Kollektief zaczął
cicho i skromnie, od pierwszych taktów nawiązując nić porozumienia z słuchaczami
(nie wszystkimi – oczywiście musiały się znaleźć buraki, które wydały po 25
złotych na koncert tylko po to, żeby przez cały czas eksploatować swoje krzywe
ryje gadaniem i śmiechem). To, co mnie osobiście najbardziej zdumiewa w tej
muzyce, a co na koncercie ujawniło się w sposób jeszcze wyraźniejszy niż na
płycie, to zaskakująca symbioza hipnotycznie pięknych współbrzmień z generowanym
elektronicznie hałasem i sonorystycznym maltretowaniem instrumentów. To nie są
zornowskie, chaotyczne kolaże elementów do siebie nie pasujących. Tutaj te
improwizowane wypady, skrobanie, szarpanie i skrzypienie nie zakłóca kompozycji.
Owe nietypowe dźwięki są jakby drugim dnem utworów, ich wewnętrznym pulsem.
Dzięki nim ta muzyka oddycha i nabiera bardzo organicznego charakteru. Naprawdę
niesamowite wrażenie. No a poza tym fajnie było zobaczyć jakie cuda można robić
z kontrabasem – Frisch w swojej grze używał palców, smyczka, jakichś wbijanych
kołeczków, młoteczków, pierdółek, a w finale grande koncertu - rozbudowanej,
zwieńczonej apokaliptyczną miazgą kompozycji, miało się wrażenie, że rozpieprzy
instrument w drobny mak, rzucając nim na wszystkie strony w transie jakiegoś
syberyjskiego szamana. Potem jeszcze wielka owacja, dwa wspaniałe bisy i jeden z
najlepszych koncertów, jakie widziałem dobiegł końca.

Aha, jutro można ich zobaczyć w Warszawie, a pojutrze we Wrocławiu. Polecam.

KULT

[tomash8]

Wprawdzie nie wczoraj, a dzisiaj:) Konkretnie w katowickim "Spodku". Obawiałem
się o dwie sprawy:
1) Frekwencja - bilety były dość rogie(32 zł), poza tym chyba nie ma już nikogo
kto by nie widział ekipy Kazika na scenie.
2) Nagłośnienie - rok temu było znacznie za głośno a dwa lata temu... za cicho:)

Sam dość długo zastanawiałem się nad tym koncertem, bo widziałem przedtem kult 9
razy, a oprócz tego miałem w planach wyjazd, no ale ostatecznie rock'n'roll
zwyiężył(jak zawsze:)). Do spodka dotarłem około 17.15 czyli 3 kwadranse przed
planowanym rozpoczęciem występu. Ludzi było bardzo mało. Tłum zaczął gęstnieć
około 17.45, na moje oko zjawiło się jakieś 3,5 - 4 tys. ludzi, czyli mniej
więcej tyle samo co rok temu(choć chyba jednak ciut więcej). o 18 zgasły
światła, po czym usłyszeliśmy... puszczone z płyty dwa kawałki z nowego singla -
fajny pomysł. Po "przesłuchaniu"...światła znów zapłoneły, co wprowadziło
pewnien zamęt wśród publiki(dodam może że jak zawsze na Kulcie był cały przekrój
społeczeństwa - od starszych poważnych panów, przez punków, twardych Oi!owców,
szatanów wszelkiej maści, niezalowców w sweterkach, po skejtów), mniej więcej o
18.25 zaczął się koncert - panowie zaczęli od kawałka "Niejeden", po czym
polecieli "Barankiem", "gdy nie ma dzieci" i "Pasażerem", ludzie bawili się dość
ostro, alebez przegięć(nie było takiej rzeźni pod sceną jak choćby rok temu).
Dużą częśc programu wypełniły nowe utwory - chyba było ich coś koło 7 -9, z
czego tylko jeden był dość badziewny(bodajże "Ponad stan" czy coś takiego), a
jeden skojarzył mi się trochę z... Rammsteinem i Laibachem. Ze starych a dawno
nie granych rzeczy poleciało "Axe", cover Omegi i "Czekając na królestwo....",
warto dodać że Kazik jest w świetnej formie - rok temu wyraźnie robił bokami, a
teraz głośno śpiewał, jeszcze intonował jakieś zaśpiewy, a w "Dolinie"
przeciągnął jedną frazę w sposób o jaki bym go nigdy nie podejrzewał. Jeszcze z
ciekawszych rzeczy - Banan przez co najmniej połowę występu grał na gitarze,
waltorni było w sumie niewiele. Najlepsze momenty: "Czterej jeźdzcy",
"Brooklyńska rada Żydów" z orientalnym wstępem Banana, "Dom wschodzącego
słońca", "Baranek"(wiadomo:)), i bis: Celina/Krew Boga/Polska. Ogólnie jeden z
lepsych koncertów Kultu jaki widziałem

Łowcy.B

[pytajnick]

Widziałem ich wczoraj (kabaret, gdyby ktoś nie wiedział), i powiem krótko:
Jeszcze nigdy w życiu za jednym razem tak dużo się nie śmiałem. Już pierwszy
kwadrans by wystarczył, by popłakać sie ze śmiechu, a było tego 1,5 godziny.

Łzy, bolący od smiechu brzuch, i jeszcze raz łzy. Są fenomenalni, nawet Potem -
moim zdaniem i pod mój gust - pobili, jeśli oczywiście ma się nieco (hehe,
nieco) absurdalne poczucie humoru.

Gdyby się nadarzyła okazja idźcie i zobaczcie ich bez wahania! Warto.
www.lowcyb.republika.pl/hiperbolizacje.html
Ja zamierzam zostać stałym bywalcem ich wieczorów kabaretowych.

The Paps Live At Kosciuszko's Park

[aimarek]

Nie mogłem sobie odmówić napisania relacji z tego niesamowitego wydarzenia.
Krótkie didaskalia: wieczór, godzina 20:30, impreza pod hasłem „Zakończenie
lata”, Park Miejski im. T.Kościuszki, zlokalizowany w pobliżu urokliwego stawu,
stragany z watą cukrową, ATMOSFERA PIŁKARSKIEGO ŚWIĘTA. Wreszcie wychodzą... :|


1. "Bez braw na finał" („Without Bravos On Final”)
Zaczęło się od transowego intro wstecznie antycypującego niektóre momenty z
debiutu Neu!. Kluczową rolę odegrał w nim Waldek Kuleczka ze swoimi
nieodłącznymi, szpanerskimi okularami i równie nieodłącznym wystającym
podbródkiem. Po jakichś dwóch minutach na scenę wkradł się sam Paweł Stasiak
ubrany w jasne dżinsy, ciemną koszulę i modną ciemną marynarkę. Włosy miał też
modne. Blond, pół-długie, lekko podkręcone na końcach.
Jeden z trzech największych hajlajtów „Miliona fanek” zabrzmiał tu znakomicie.
Przeszywający utwór o gorzkim rozstaniu, o tym zadziwiającym momencie, kiedy
miłość niemal niezauważalnie, w sposób jak najbardziej naturalny przekształca
się w nienawiść.

2. "Pocztówka z wakacji" („Postcard From Vacations”)
„Królowa fal, pierwsza z wszystkich dam”. Brian Wilson wielokrotnie podkreślał,
że to właśnie ten kawałek zainspirował go do stworzenia Beach Boys. Oddajmy głos
Brianowi: "The Paps byli dla mnie zawsze wielką inspiracją. >>Pocztówka z
wakacji<< to najlepsza piosenka świata."
Marcin Tywoniuk ain’t żaden z Kostków, ale wypadł znakomicie w jednej z
najtrudniejszych linii klawiszowych w dziejach muzyki.

3. "Panorama Tatr" („Panorama Of Tatras”)
Kolejny gorzki utwór o trudach rozstania w niezwykle drapieżnym wykonaniu,
głównie dzięki gitarze wiecznie młodego Jacka „Szewy” Szewczyka, który łypał
nieśmiało spod opadającej na oczy młodzieżowej grzywki, wygrywając przy tym
jakieś niezwykle skomplikowane pasaże, flażolety i picikato.

4. „O-la-la” („Oh La La”)
300 tysięcy zgromadzonych pod sceną serc podchodzi do 300 tysięcy zgromadzonych
pod sceną gardeł, kiedy Tywoniuk odgrywa najsłynniejsze klawiszowe wejście w
historii. Bas Kuleczki lśni jak złoto, a Stasiak namawia ludzi do rytmicznego
machania. Wszyscy machamy odchodzącej niewiadomodokąd Oli ;(

5. „Czarny śnieg” („Black Snow”)
Robi się jeszcze bardziej melancholijnie, bo oto Papa Dance wykonują być może
najdoskonalszy utwór z ostatniej płyty. Poruszającą opowieść o nieszczęśliwej
miłości i zanieczyszczeniu środowiska. Przypominam sobie, że nie wyrzuciłem śmieci.

6. „Gdzie one są” („Where Are They”)
Radykalna zmiana nastroju. Od przygnębienia i depresji ku wściekłości w tym
punkowym wymiataczu traktującym o skorumpowanych elitach, zawiedzionych
nadziejach związanych z transformacją ustrojową i szkodniku Balcerowiczu.
Zastępujący Tadzia Łyskawę Darek Piskorz wściekle napieprza w GARY (LINEKERA.
HAHAHAHAHA), a dziki skowyt Pawia okazuje się za mocny dla zgierskiego systemu
nagłaśniającego. Coś zaczyna pierdzieć i czuć smród spalenizny. Wszyscy myślą,
że to awaria, ale my wiemy, że to obserwujący event lokalni politycy palą się ze
wstydu.

7. „Nasz Disneyland” („Our Disneyland”)
Być może najbardziej wielowymiarowy utwór świata. Doczekał się tak wielu
interpretacji i opracowań naukowych, że na zgromadzenie ich należałoby wydzielić
dwa budynki sporych rozmiarów. Ja zwrócę uwagę na jeden, często pomijany aspekt
tego kawałka, mianowicie credo artystyczne Stasiaka, który – wbrew podszeptom
ŻYCZLIWYCH – nigdy nie poszedł w stronę discopolowego banału i tandety, zawsze
odcinając się od swoich karykaturalnych epigonów w rodzaju Bayer Full
(„disowałem >>Serca dwa<< / pytałaś po co to robię”).

8. „Maxi singiel” („Maxi Single”)
Ekstaza sięga zenitu przy jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów zespołu.
Razem z kolegą pokazujemy Stasiakowi charakterystyczny, znany z
teledysku gest „OK”,
polegający na złączeniu opuszków kciuka i palca wskazującego przy jednoczesnym
wyproście pozostałych 3 palców. Stasiak uśmiecha się i (może to tylko moja
imaginacja) pokazuje nam to samo.

Następuje 10-minutowa przerwa techniczna, w czasie której ma zostać naprawione
ciągle szwankujące nagłośnienie.
Z nadmiaru wrażeń chce mi się siku. Ale toi-toiów brakuje. Trudno.

9. „Nietykalni” („Untouchables”)
Stasiak zmienia image. Tym razem ma na sobie efektowną białą kamizelkę z
burgundowymi LAMPASAMI. Śpiewa: „w jej oczach żar i ogień w nim”, a tysiące
jęzorków ognia wydostają się z zapalniczek. Słucham przejmującej opowieści o
szekspirowskiej miłości, która musi zmagać się z trudnościami, pokonywać
przeszkody społeczne. Nachodzi mnie refleksja: ludzie bywają okrutni.

10. „Ciało i talent” („Body And Talent”)
KONIA Z RZĘDEM temu, kto spodziewał się akurat tego kawałka. Doceniany tylko
przez koneserów manifest światopoglądowy Papa Dance, wypadł tutaj nadzwyczaj
przekonująco, także dzięki niezwykle zmysłowym ruchom biodrowym Stasiaka. Ten
taniec przyprawił zgromadzone pod sceną lorelajki o szybsze bicie serca, a także
inne reakcje fizjologiczne ujawniające podniecenie. Na scenę lecą jakieś
przedmioty. Stasiak podnosi jeden z nich i okazuje się, że jest to
fosforyzująca, zielonkawa bransoletka na rękę. Z właściwym sobie poczuciem
humoru, lider Papa Dance komentuje: „to chyba żebym się nie zgubił w ciemności”.
Spoglądam na bransoletkę i myślę sobie: 20 lat temu byłby to stanik. Cóż...
signum temporis. Myślę o przemijalności świata.

11. „Naj story” („The Most Story”)
Trzeba coś dodawać? Piosenka-drogowskaz. To ona przywiodła Ilhana i mnie do
pewnej knajpy na zeszłorocznym płockim Femev-ie. To ją usłyszałem, przechadzając
się w lipcu ulicami Gdańska. W świecie lęku, niepewności i symulakrów, „Naj
story” przypomina nam o tym, że jesteśmy jeszcze ludźmi. Mamy ciała, kochamy i
tęsknimy.

12. „Droga do Chin” („Road To China”)
Kiedy Stasiak śpiewa „na mnie już czas / nie spełni się sen” czuję ucisk w
dołku. Wiem, że za chwilę Papsi odjadą, a my powrócimy do swoich codziennych
trosk i szarego życia w domach z betonu. Po chwili uzmysławiam sobie jednak
ukryte przesłanie utworu. Sen się nie spełni, ale jawa może być równie piękna.
To taki moment melancholii pomieszanej z nadzieją. Zna go każdy, kto wsiadając
do autobusu, jeszcze ten jeden, ostatni raz spoglądał w kierunku campingu, na
którym spędził właśnie dwa najpiękniejsze tygodnie życia.

Moment rozstania jest nieuchronny. Ale Paweł przemawia: „zabrakło nam jeszcze
jednej piosenki, więc teraz na koniec...”. Wszyscy domyślamy się, że słowa te
oznaczają...

13. „Kamikadze wróć” („Kamikaze, Come Back!”)
Papsowe „Wish You Were Here” skierowane do Grzegorza „Szalonego Diamenta”
Wawrzyszaka – charyzmatycznego lidera pierwszego Papa Dance, geniusza, który po
odejściu z zespołu podryfował w narkotyczne rejony Manieczek.
Nachodzą mnie (być może niestosowne) refleksje, że utwór ten antycypował
wydarzenia sprzed równo pięciu lat. Gdyby kamikadze zawrócili...

Na sam koniec jeszcze dwa utwory w ramach bisu: ponownie „O la la” i „Czarny
śnieg”. Milion fanek płacze JAK PRZYSŁOWIOWE BOBRY. Ja także czuję ogromną łzę
wzruszenia spływającą po moim policzku :’(

Oto historii kres, co się kończy smutno...

[mameluch]

jak to mawiają, masterpis!
idę szukać strony Papsów w celu sprawdzenia czy wkrótce HISTORIA BĘDZIE SIĘ
TWORZYĆ NA MOICH OCZACH.

[ilhan]

Hehe, post roku?

Ech poszedłbym na Papsów, niestety w Warszawie grywają tylko jakieś Iany Browny itp.

[grimsrund]

Mnie nurtuje jeno jedna kwestia - czy chłopaki wiedzą, jak wierną mają fanbase
w Polandzie?

[kkrzysiekk]

ech, po co mi Vian, skoro mamy Aimarka :-D

[tomash8]

aimarek napisał:

> ATMOSFERA PIŁKARSKIEGO ŚWIĘTA.

Popłakałem się ze śmiechu:) Chciałem się pochwalić ze byłem w sobote na
koncercie dwóch meksykańskich kapel, ale uświadomiłem sobie że przy potędze tego
posta byłoby to żałosne i zupełnie nie na miejscu.