Szczescie za granica?

[thea-bag]

Mam do was pytanie. Czy znalezliscie szczescie na emigracji? Czym
dla was wlasciwie jest szczescie? Praca, rodzina, pieniadze? Jakie
cele stawialiscie sobie przed wyjazdem? Czy udalo sie je spelnic,
czy tez pojawily sie jakies inne? Co okreslilibyscie w swoim zyciu
mianem emigracyjnej porazki? Czy gdybyscie mieli z obecna wiedza raz
jeszcze zdecydowac sie na emigracje, to podjelibyscie taka sama
decyzje?
Duzo pytan i ogromna wdziecznosc autora watku za wyczerpujace
wypowiedzi. Potrzebne mi sa one do artykulu, ktory pisze dla jednej
z gazet, watek przewodni brzmi- szczescie emigranta.
Z gory dziekuje za przemyslenia.
Pozdrawiam

[ratpole]

Ja tez mam pytanie i tak samo glupie. Czy znalazlas szczescie w kraju? Czym
wlasciwie dla ciebie jest szczescie? Praca, rodzina, pieniadze? Jakie cele
stawialas sobie rodzac sie? itd, itp.

> Co okreslilibyscie w swoim zyciu mianem emigracyjnej porazki?

To, ze nie wyjechalem wczesniej.

> Czy gdybyscie mieli z obecna wiedza raz jeszcze zdecydowac sie na emigracje,
to podjelibyscie taka sama decyzje?

Teraz podjalbym decyzje o nierodzeniu sie w Polsce

[dradam2]

Noo, ja nie bylbym tak dramatyczny w tonie choc rozumiem i popieram intencje
przedpiscy.

Sa, najogolniej biorac , dwa wyznaczniki zadowolenia. Ktore w duzej czesci
wyznaczaja poziom uczuc do nowej ojczyzny i nowego zycia.

Primo - na ile dany kraj jest w ogole przyjazny imigrantom. Kraje takie jak
US/Kanada/AU , skladajace sie w wiekszosci z imigrantow (ich potomkow, przy
istniejacych zywych tradycjach z kraju rodzinnego) , z reguly wywoluja znacznie
wyzszy poziom zadowolenia imigrantow z nowego miejsca. Latwiej przebiegaja
procesu asymilacyjne, zwlaszcza, w odniesieniu do Europejczykow.

Secundo - na ile dana osoba ( dana rodzina) ma kwalifikacje indywidualne
powodujace to, ze poziom asymilacji odbywa sie szybciej. Wiaze sie to z , na
przyklad, posiadaniem poszukiwanego i dobrze platnego zawodu. Najogolniej rzecz
biorac jest to wyrazane okresleniem " punkt widzenia zalezy od punktu
siedzenia". Im szybciej dana osoba/rodzina awansuje w spolecznej drabinie, tym
zadowolenie niewatpliwie wieksze.

Stad tez bardzo bym ostrozny z wrzucaniem wszystkich emigrantow do jednego kotla
i szukaniu wspolnych mianownikow dla "calej" emigracji.

Pozdrawiam


dradam 1/2

[ratpole]

dradam2 napisał:

> Noo, ja nie bylbym tak dramatyczny w tonie choc rozumiem i popieram intencje
przedpiscy.

Po prostu nie lubie wystepowac w charakterze obrzydliwego robala w formalinie
bedacego obiektem chwilowego "naukawego" zainteresowania jakiejs siksy. Oni tam
teraz bardzo edukowani sie zrobili i doktoryzuja sie na naszych przypadkach, ale
ze zrozumialym wstretem ;-)

[Gość: Staruszek]

Jako "podpisca" szczesliwy na emigracji nie czuje zadnej potrzeby naukowego
rozwazania mojej szczesliwie ulozonej emigracji , ktora wynikla z
nieszczesliwych ukladow i dala mi najwiekszy wklad naukowy jaki zadna uczelnia w
kraju nie bylaby ulozyc w formacie naukowym niezaleznie czy bylby to Giertychowy
lub postkomunalny w opracowaniu lewacko-laickim......:o)
Emigracje trzeba przezyc i potem czerpac z tego naukowe wnioski , kazda inna
opinia bedzie jedynie zlepkiem "skojarzen/marzen/podpuchy"....i czego tam jeszcze .

[nieztejziemii]

Popieram i chce tylko dodac, ze to znowu nadauowa chce wiercic
problem. Ona juz dawno wie , co napisac, potrzebne sa jeje tylko
szczegoly, zeby te bzdury byly bardziej realistycznwe.

[thea-bag]

> Ja tez mam pytanie i tak samo glupie. Czy znalazlas szczescie w
kraju? Czym
> wlasciwie dla ciebie jest szczescie? Praca, rodzina, pieniadze?
Jakie cele
> stawialas sobie rodzac sie? itd, itp.

Odpowiadam na Twoje pytanie. Tak bylam szczesliwa w kraju. Pozniej
poznalam kogos, i duza czesc mojego szczescia zaczela zalezec
wlasnie od bycia z ta osoba. Dlatego spakowalam sie i wyjechalam do
jego kraju. Mieszkam za granica dopiero cztery lata. Na poczatku
bylo wiecej rozczarowan, niz pozytywnych aspektow. Mysle, ze wiazalo
sie to z tym, ze w Polsce zostawilam dobra prace, wielu znajomych,
rodzine. Tu mialam zas "tylko" moja milosc. Pojawialy sie pytania,
czy to nie za malo, czy nie wrocic. Ale z czasem udalo mi sie tu
odnalezc. Poznalam nowych ludzi, zawodowo odzylam. Teraz na pytanie
czy jestem szczesliwa powiem "bywam". Czy wyjazd spelnil moje
oczekiwania? Tak, bo nie mialam ich wiele, chcialam byc z
czlowiekiem, ktorego pokochalam i na szczescie w tej kwestii
wszystko sie ulozylo. Czym jest dla mnie szczescie? Tym, ze mam
wokol siebie ludzi, z ktorymi gram w jednej druzynie. To znaczy, ze
nie czuje sie sama i wiem, ze w razie kolopotow mam bliskich, ktorzy
zawsze mi pomoga (a ja im). Pieniadze oczywiscie sa wazne, ale nie
wplywaja na moje poczucie szczescia. Bylam szczesliwa bez grosza i
totalnie zalamana z pelnym portwelem. Nie zdecydowalabym sie na
emigracje dla pieniedzy. Zbyt drogo to kosztuje w ogolnym
podsumowaniu.
Jakie cele sobie stawialam rodzac sie? Tak, to faktycznie glupie
pytanie.
Gdzies tam pieszesz o obrzydliwym zainteresowaniu zlosliwych pseudo
badaczy, ktorzy postanowili cie zlosliwie inwigilowac. Mam rade, po
prostu nie odpowiadaj jesli nie masz ochoty.

[ratpole]

thea-bag napisała:

Chryste, jestes glupia jak torba (torebka?) herbaty.
Przy okazji, popracuj patriotko nad polska ortografia.
Jak slusznie zauwazylas pieniadze to nie wszystko.
Wazna jest tez ortografia hehe

[Gość: sas]

Przed odpowiedzia na pytanie o szczesciu emigranta chce ustosunkowac
sie do niektorych wypowiedzi moich wspolemigrantow. Jedna z
poprzednich forumowiczek zaznacza, ze najwazniejsze jest by
emigracja byla z wyboru a nie koniecznosci. Znaczy mam fantastyczny
zawod, wielu przyjaciol i zapewniona przyszlosc w dostatku i pokoju
i postanawiam wyrwac korzenie, zostawic wszystko co znam i kocham, i
zaczynac od nowa gdzies, gdzie nawet nie mowia moim jezykiem. To by
bylo z wyboru. Z wyboru nawet nie jest gdy zakochalam/lem sie w
kims z jakiegos Cicago czy Toronto i emigruje bo tam jest moj/moja
milosc. Jakby w Polsce bylo normalnie to mieszkalibyscie w Gdyni
czy Krakowie i nikt by nie myslal o wyjezdzie do wstretnego skadinad
Chicago (Toronto nie jast az takie wstretne, ale Krakow... co tu
porownywac). Nie swiadczy to wcale zle o osobie, ktora to
napisala. Jest to poprostu pewien rodzaj "neprzemyslenia" wsrod
rodakow, ze emigracja stala sie taka sama lub podobna decyzja jak
przeprowadzka do innej dzielnicy. A teraz o szczesciu emigranta.
Jestem w Stanach od 82 roku. Dorobilem sie stadka (3)
fantastycznych dzieciakow z cudowna zona oczywiscie tez z Polski.
Dorobilem sie niezaleznosci materialnej, bardzo wygodnego domu z
basenem i kortem tenisowym. Wielu zabawek i tych jezdzacych i nawet
latajacych. Czy jestem szczesliwy. Oczywiscie, ze tak. Nie
tesknie juz za kolegami z mlodosci bo uplynelo kupe czasu i nasze
drogi sie bardzo rozeszly, nie tylko geograficznie. Mam wielu
przyjaciol i cala rodzine tutaj. Zyje spokojnie i bezpiecznie.
Odwiedzam Polske przynajmniej raz, a czesciej dwa razy w roku.
Czego mi brakuje. By moc mieszkac w mojej Polsce. By wreszcie bylo
tam na tyle normalnie by mozna bylo tam byc. By nikt nie jechal na
emigracje z "wyboru" czy koniecznosci. Bym mogl miec taki sam dom
jak tu, w mojej kochanej Gdyni i nie musial stawiac 3 metrowego muru
i straznikow na bramie jak pan Krauze. Odpowiedzia wiec na Pani
pytanie jest, iz szcesciem wiekszosci emigrantow, nawet tych bardzo
cynicznych, byloby by nie bylo powodow do emigracji.

[Gość: rybka Nemo]

Odpowiadam, bez jadu i frustracji.
Tak, jestesmy szczesliwi za granica.
Mamy rodzine (stac Nas na jej zalozenie i utrzymanie), nowych
przyjaciol, znajomych.
W Polsce moglibysmy marzyc o pracy na 1 etat, 5 dni w tygodniu za
godziwe wynagrodzenie - Sluzba Zdrowia, wiec mysle, ze nie ma wiecej
pytan. Satsfakcja zawodowa zdecydowanie wieksza, choc pracujemy na
tych samych stanowiskach co w Polsce (inne podejscie do tematu praca)
Wyjazd spelnil Nasze oczekiwania, ponownie podjelibysmy taka
decyzje, tylko ... duzo wczesniej!

a moze tak pytanie o granice szczescia...?

[bogo2]

niezaleznie od tego, gdzie sie zyje....?
moze to ciekawsze, niz bicie piany za gazetowa wierszowke... !?

Na koniec

[thea-bag]

Chcialabym na koniec podziekowac "dyskutantom" za opinie. Nie
rozumiem co wywolalo szereg tak skrajnych emocji, wrecz agresji
(wydaje mi sie niczym nie uzasadnionej). Przykro mi, ze az tak was
zdenerwowalam. Nauczona tym wlasnie doswiadczeniem wyleczylam sie
juz z pytania w internecie, chociaz wydawalo mi sie wczesniej, ze
bedzie to ciekawy element mozaiki. Moi dotychczasowi rozmowcy, spoza
sieci jakos nie rzucali sie do bicia mnie, bo smialam poruszyc ten
temat. I wcale nie chodzi mi o wyciaganie jakichkolwiek wnioskow,
tylko o pokazanie jak roznie definiujemy nasze szczescia i z jak
roznymi nadziejami wyruszamy w swiat.
Mimo wszystko dziekuje za wylanie na mnie wiadra pomyj. To tez uczy.
Moze nawet uda sie "zbic piane na nastepna gazetowa wierszowke",
temat- "Emigracja - frustracja. Czyli jak potopic sie nawzajem w
lyzce wody.". Pozdrawiam.

[Gość: Staruszek]

thea-bag napisała:
Mimo wszystko dziekuje za wylanie na mnie wiadra pomyj. To tez uczy.
> Moze nawet uda sie "zbic piane na nastepna gazetowa wierszowke",
> temat- "Emigracja - frustracja. Czyli jak potopic sie nawzajem w
> lyzce wody.". Pozdrawiam.
......Dzieki za pozdrowienia , mily akcent do dialogu , ktory nie jest
frustracja dla wielu jesli watek i jego uczestnicy nie obrzucaja sie inwektywami
, a takowych jeszcze tutaj nie widze.....znajda sie medrcy pouczajacy pisownie ,
tych odstaw do lamusa .
Emigracja zawsze byla jest i bedzie tematem dla wielu .....przejsc jednak ta
droge dane bedzie tylko niewielu i tego akcentu w tym dialogu i ja
poszukuje,jesli potrafisz wyciagnac z tego wnioski to bedziesz bogatsza od wielu
innych z tego forum ,czego Ci zycze ....:o)

[spacecoyote]

> Mimo wszystko dziekuje za wylanie na mnie wiadra pomyj. To tez
uczy.
> Moze nawet uda sie "zbic piane na nastepna gazetowa wierszowke",
> temat- "Emigracja - frustracja. Czyli jak potopic sie nawzajem w
> lyzce wody.". Pozdrawiam.

Cos w tym jest. Na forach emigranckich za byle co zostaje sie
zmieszanym z blotem. Na innych to sie raczej nie zdarza.

osobiste pytania

[dradam2]

pytanie o szczescie jest zawsze cholernie osobistym. Tak to juz jest i jest to
kwestia konwencji/zachowania "prywatnosci".

Jezeli ktos wiec przychodzi i bez wiekszego przedstawienia sie usiluje
"wycisnac" publiczne zwierzenie sie z opinii/odczuc , to jest rzecza naturalna,
ze albo uslyszy ogolniki albo narazi sie na mniej lub bardziej ukryta agresje.

Sa to najbardziej normalne, ludzkie reakcje.

Tylko osoby cyniczne/pozujace potrafia odpowiedziec zmyslonymi historiami.

A przeciez nie o takie wypowiedzi chodzilo autorce watku.

Pozdrawiam


dradam 1/2

[Gość: Phila]

Thea-bag,

Na Twój wątek natknęłam się niechcący, surfując po internecie w
poszukiwaniu ludzi takich jak ja. Twoje pytanie zainteresowało mnie
tym bardziej, że sama sobie często zadaje podobne pytania. Na
początek jednak pozwolę sobie wspomnieć o rzeczy najmniej moim
zdaniem ważnej: zupełnie nie rozumiem skąd bierze agresja w kilku
odpowiedziach na twoje pytanie. Trudno mi uwierzyć, że jest to coś
więcej niż prowokacja, w dodatku bardzo niskich lotów. Wytykanie
komuś błędów ortograficznych jest już bardzo przestarzałym sposobem
krytykowania kogoś, komu właściwie nic rzeczowego nie można
zarzucić...
Oczywiście liczę się z tym, że moja wypowiedź będzie również
oceniona według tych samych, nonsensownych kryteriów. Z góry jednak
zastrzegam, że niewiele mnie obchodzi wykłócanie się prawdę z
niedojrzałym psychicznie anonimowym rozmówcą.

Od dwóch lat mieszkam na emigracji i już nie raz stawiałam sobie
podobne do Twoich pytania. Może dlatego, że sama do końca nie jestem
szczęśliwa. Obserwuję też losy dwójki moich przyjaciół, którzy tak
jak na, zdecydowali się zamieszkać poza Polską, chociaż w
przeciwieństwie do mnie – w Europie. Zauważyłam że ktoś, kto nigdy
nie przeżył szoku kulturowego, językowego, oderwania od
dotychczasowego stylu życia, rodziny i przyjaciół nigdy do końca nie
zrozumie rozterek emigranta. To, co wydawać się może Ziemią Obiecaną
najczęściej okazuje się tak samo szarą codziennością jak wszędzie.
Ja zanim zdecydowałam się zamieszkać w Stanach na dobre, byłam tutaj
dwa razy na wakacjach, więc w sumie wiedziałam mniej więcej czego
się spodziewać. Nigdy moje oczekiwania co do emigracji nie
ograniczały się do pieniędzy. Przyjechałam tutaj raczej z chęcią
sprawdzenia się, z potrzebą przeżycia czegoś nowego. Oczywiście w
miarę upływu czasu moje marzenia zaczęły się zmieniać. Uświadomiłam
sobie, że to co wydawało się potrzebne do szczęścia: dobra praca,
udany związek nie wystarcza. Usłyszałam kiedyś, że tęsknota z czasem
blednie i goi się jak rana. W moim przypadku tęsknota zamieniła się
w samotność. Tak po prostu. Nie udało mi się na razie spotkać
nikogo, z kim znalazłabym wspólny język, a o Amerykanach mam coraz
gorsze zdanie, chociaż czasem wydaje mi się, że po prostu nie miałam
szczęścia. Tak czy inaczej różnice kulturowe są bardziej dotkliwe
niż się spodziewałam. Kolejny czynnik to język. Wszyscy mamy
świadomość tego, że im lepiej opanujemy język kraju, w którym
mieszkamy, tym bardziej będziemy niezależni. Nie wiem ilu ludzi
zdaje sobie jednak sprawę z tego, że język, który używa się od
dziecka jest powiązany z naszą tożsamością, jest językiem naszej
duszy. Dlatego kiedy używa się języka obcego w pracy, w domu, w
sklepie, a nawet śni się po angielsku, francusku, hiszpańsku, to po
pewnym czasie pojawia się pytanie: kim jestem? Czy tą samą osobą,
którą jestem wracając do domu rodziców, wychodząc na piwo z
przyjaciółmi ze studiów? Oczywiście są to pytania egzystencjalne,
które może nie zadajemy sobie codziennie, ale faktem pozostaje ich
istnienie. Myślę, że dotychczas było to moim największym
zaskoczeniem i tym samym najciekawszą rzeczą jakiej się o sobie
nauczyłam.
Podsumowując, myślę, że wiele z celów stawianych sobie przed
wyjazdem udało mi się spełnić. Czy jest to jedynym wyznacznikiem
szczęścia? Myślę, że nie. Zawsze bowiem pojawiają się nowe marzenia
i plany. Kolejne pytanie: czy zdecydowałabym się na wyjazd mając ze
sobą dzisiejsze doświadczenia? Chyba tak, choć ta odpowiedź wiąże
się z tym, że nigdy nie zastanawiam się „co by było gdyby”. Na pewno
nie spodziewałam się natomiast, że będzie tak ciężko. I na koniec:
czym jest szczęście emigranta? Myślę, że jest niczym innym jak
poczuciem, że to, co się robi ma sens, że tęsknota kiedyś będzie
czymś wynagrodzona. No i najważniejsze: emigracja powinna być
wyborem, a nie koniecznością. Tylko wtedy mamy większą gwarancję na
to, że nie stanie się porażką.

Pozdrawiam Wszystkich Emigrantów :)

[Gość: emigrantka]

bardzo ciekawe to co piszesz...
zwlaszcza o jezyku,to jednak jest tak ze jak mowisz jakies slowo w
obcym jezyku to jednak w glowie to jest to tylko pusty wyraz, nie
stoi za nim wyobrazenie rzeczy o ktorej mowisz..
emigracja ma wiele twarzy i niekoniecznie oznacza emigracje do
innego kraju, moze to byc inne miasto w Polsce.
Nawet taka emigracja sprawi ze inaczej zaczniemy postrzegac
rzeczywistosc ktora pozostawilismy za soba..juz nie bedziemy sie w
niej czuli tak jak wczesniej..czy gorzej? na to kazdy sam musi sobie
odpowiedziec..jest to z pewnoscia b. ciekawe doswiadczenie i raczej
nikt, tak jak pisalas wczesniej, nie zrosumie go, jesli sam nie
doswiadczy.
ja poza Polska mieszkam juz lacznie 4 lata..wyjechalam od razu po
liceum, (dodam moze ze wladalam juz biegle jezykiem wiec nie
odczuwalam bariery jezykowej)zmienilo mnie to totalnie jako
osobe,zmienily mi sie marzenia i plany,przez 3 lata mieszkalam w USA
Podobnie jak Ty nie moglam nawiazac kontaktu z Amerykanami, sa tak
bardzo inni od nas, inni od Europejczykow.
Funkcjonuja, mysla, sa jakby na innym poziomie, inne rzeczy sa dla
nich wazne a inne kompletnie nieistotne..mimo tych wszystkich I love
you czy I hate you tak silnych zwrotow odczuwalam ciagle ten sam
dystans.
Obecnie mieszkam w kraju anglojezycznym w Europie,czuje sie tu
zdecydowanie lepiej.
Z pewnoscia kazdy emigrant jest w jakims tam stopniu rozdarty, jedni
bardzo inni mniej, teskni za krajem, ma problemy z tozsamoscia.
Ja jestem chyba tak samo szczesliwa jak bylabym teraz w kraju, mam
chlopaka, spore grono znajomych, latam do Polski co 3-4 mce.
a propos jadu, zlosliwosci i wylewania pomyj..takie zjawisko
wystepuje na KAZDYM z polskich forow internetowych, juz tak mamy, ze
wszystko bierzemy do siebie i smiertelnie powaznie, i jestesmy b.
klotliwi.Wiec trzeba na to wziac poprawke:)
Pozdr.

[Gość: veryok]

Phila, ciekawie napisalas, mam podobne obserwacje. Moze pokorespondujemy?
zapraszam, moj nic plus gazeta

[Gość: foczka]

BOZE DLACZEGO POLACY SA TACY WSCIEKLI, PODLI I ZJADLIWI??????????
Czytam prawie wszystkie wątki i nie wierze - ileż tutaj jest
zawziętosci wsciekłosci i podłosći.
Mam wrażenie, że większość siedzi za szkłem i tylko czyha jakby tu i
komu dopier........ i popiasac sie, ulżyc sobie!!!!!!!!!!!
BOZE ODMIEN TEN NARÓD (bo jest ohydny, obojętnie gdzie się znajduje).
Wielu z Polski wyszło ale "polskośc" z nich nie wyszła! Az mną
wzdryga bbbrrrrrryyyyy

[Gość: Staruszek]

Kazdy sobie szczescie gotuje....na jakie go stac !!!
Podlosci ludzkosci nie brakuje i nie jest to tylko polskie zjawisko , frustraci
tez maja swoje z tego zadowolenie i chyba tak to nalezy odczytywac , wiec ja sie
na taka frustracje nie pisze .
Jak Ci wiadomo , emigracja nie nalezy do przyjemnych aspektow zycia , wyrwani z
lona znanych od urodzenia zakatkow , znajomych , rodzinnych koligacji stajemy na
progu nowego otoczenia jak dziecko w nowym swiecie realiow .....i co dalej ,
damy sobie rade , mamy jakies przygotowanie psychiczne , naukowe, zawodowe
???....etc.
Gdzie Ciebie ponioslo , co z tego wypracowalas dla siebie , rodziny , jakie
przeciwnosci Tobie sprawily trudnosci w adaptacji nowego wymiaru egzystencji i
swoich wlasnych oczekiwan , bo chyba tez takie mialas/masz !!!

[ratpole]

Gość portalu: foczka napisał(a):

> BOZE DLACZEGO POLACY SA TACY WSCIEKLI, PODLI I ZJADLIWI??????????

Ja na przyklad taki jestem, bo wscieka mnie typowo polska glupota i podlosc. ;-)
Pytanie bylo glupie. W dodatku nie zwyczajnie glupie tylko po trollowsku podle i
zjadliwie glupie. Tym bardziej zasluguje na spluniecie w czerstwy, glupawo, a
zlosliwie wykrzywiony polski ryj, ktory je zadal.

> BOZE ODMIEN TEN NARÓD (bo jest ohydny, obojętnie gdzie się znajduje).

Boga nie ma wiec nie odmieni.
Mozemy sie za to ewentualnie pomodlic, zeby go starl z powierzchni Ziemi ku
uldze innych narodow oraz samego zainteresowanego hehe

Nie !

[prawdziwyzorba]

beautifulnz.blox.pl/html

[Gość: Monika388]

A w zasadzie szczescie opuscilo mnie juz krotko przed wyjazdem z
kraju. Wyjezdzalam jednak z ogromna nadzieja w sercu na lepsze
zycie , odnalezienie celu , odbudowe swojego "ja" i poprawe
egzystencji. Nie nastawialam sie na kokosy, nie liczylam na lekkie i
latwe poczatki. Raczej realnie zakladalam trudnosci na pocztku,
majac jednak nadzieje , ze po kilku latach nastapi poprawa.

Minelo juz kilka lat. Ciagle przebilam przyslowiowy mur glowa.
Calkowicie juz stracilam poczucie wlasnej wartosci , pomimo, iz
bronilam sie przed tym stanem bardzo. Jednak ukryta nienawisc
tubylcow do "obcych", ukryta dyskryminacja, wysmiewanie sie z obcego
akcentu, ciagle dawanie do zrozumienia ze jest sie tutaj nikim, nic
nie umiejacym, nic nie znaczacym ... po kilku latach takiego
traktowania zaczynam postrzegac siebie jako totalne zero. Zero,
ktore chocby nie wiem co robilo, nie ma szans ani mozliwosci
przebicia sie na normalna i spokojna egzystencje.

Fatalnie czuje sie w pracy. Totalna ignorancja mojej osoby;
zaakceptowalam juz , ze srednio okolo 9-10 razy musze upraszac sie
mojego szefa i wspolpracownikow o podjecie jakies decyzji w jednej
sprawie (generalnie problemy pozostaja bez jakiejkolwiek odpowiedzi,
chociaz rzutuja na efekty i organizacje mojej pracy). Kazdy problem
jaki pojawia sie na moim stanowisku - jest ignorowany; moj sukces -
jest natychmiast przypisywany szefowi.
Oczywiscie mozna powiedziec, ze takie sytuacje zdarzaja sie
wszedzie. Jednak w mojej pracy takich problemow nie maja tubtlcy. Sa
wysluchiwani, otrzymuja odpowiednie wsparcie ze strony menagera.
Ostatnio podumowalam moj czas w pracy i okazalo sie ze prawie 50%
czasu trace NIE na wykonywanie wlasnych obowiazkow, ale
na "wyszarpywaniu" niezbednych i potrzebnych mi informacji,
wymaganych do wykonania zadan. Zauwazylam, ze totalnie panuje
przekonanie i podejscie: "niech sie meczy jak chce tutaj
pracowac", " niech sie cieszy ze w ogole ma u nas prace", "nie widze
powodu aby ulatwiac jej prace", itp itp
Zauwazylam rowniez, ze obowiazuja inne zasady pracy obowiazujace
tubylcow i mnie. Tubylcy sa oplacani za godziny nadliczbowe, ja
pracuje 12-13 godzin dziennie szesc dni w tygodniu, bez dodatkowego
wynagrodzenia. Na moje uwagi i takiej "nierownosci' uslyszalam , ze
nikt nie jest "niezastapiony", czym dano mi do zrozumienia, ze albo
sie zamkne i bede nadal tak pracowac, albo wynocha.
Moze w Polsce jest podobnie, ale tam przynajmniej nie jest to na tle
roznosci narodowosciowej.

Innym tematem jest sprawa nawiazywania kontaktow i asymilacja z
tutejszym spoleczenstwem. Spedzilam naprawde kilka lat na
intensywnym poszukiwaniu nowych znajomosci i probach zaprzyjaznienia
sie . I tutaj takze nie udalo mi sie odniesc
przyslowiowego "sukcesu". Skonczylo sie na odizolowaniu. Nie
podejmuje juz zadnych prob, w zasadzie poddalam sie, gdyz wszstkie
to proby, zabiegi konczyly sie fiaskiem.
Mam swoje zaintersowania, ktore absolutnie nie przystaja do
tutejszych i brak jest jakichkolwiek klubow gdzie moglabym
realizowac swoje pasje. Probowalam poprzez interent znalezc ludzi o
podobnch zainteresowaniach - ani jedna osoba nie nawiazala kontaktu
(w Polsce nigdy nie mialam z tym problemow, a nawet moge powiedziec,
ze byl nadmiar chetnych do dzielenia pasji).
Usilowalam odnalezc cos dla siebie w tutejszych "hobby", ale bylo to
takie mocno "na sile" i nie dawalo mi zadnej satysfakcji.

Z pewnoscia sporo osob na tym forum skrytykuje mnie, oceni jako
nieudacznika, ale ja przynajmniej napisalam szczerze. Takie niestety
sa moje losy, chociaz nie twierdze ze kazdy tak ma . Mnie poprostu
sie nie udalo ...

[ratpole]

Gość portalu: Monika388 napisał(a):

> Z pewnoscia sporo osob na tym forum skrytykuje mnie, oceni jako
> nieudacznika, ale ja przynajmniej napisalam szczerze. Takie niestety
> sa moje losy, chociaz nie twierdze ze kazdy tak ma . Mnie poprostu
> sie nie udalo ...

Przykro sie czyta. Na twoim miejscu nie meczylbym sie i wrocil tam gdzie mi bylo
dobrze

[dradam2]

Gość portalu: Monika388 napisał(a): (...)

Czasami sa problemy w Australii. Czesciej w miastach, niz w bushu...

Aussie maja oponie na ogol ze sa otwarci i bezposredni. Moze akurat nie mialas
szczescia. Nigdy nie myslalas aby poszukac szczescia gdzie indziej ?

Pozdrawiam


dradam 1/2

Emigracja i Monika....w AU

[Gość: Staruszek]

Jak dlugo jestes w AU , jak sie "poruszasz" z jezykiem angielskim , wiek i
nastawienie na kontakty ....te i wiele innych aspektow mnie tez dotyczylo bedac
juz blisko 30-ci lat na emigracji , ale nie moglo to zalamac zapatrywania na
kraj mojego nowego miejsca zamieszkania , teraz pomysl sobie jak inni musza sie
przebijac wokol , kiedy Ty masz jedynie dylemat .

[Gość: sas]

czemu nie powiedzialas gdzie i od kiedy. Mozesz tez powiedziec co
robisz, jestem ciekawy gdzie jest taki rat race.

[Gość: Monika388]

Nie ma znaczenia "gdzie" i "od kiedy". Faktem jest , ze takie mam
doswiadczenia i napewno nie sa one budujace i nastawiajace
pozytywnie.

Jak juz napisalam, nie jest regula to, co akurat mnie spotkalo. Moze
poprostu nie mam szczescia, moze akurat zle trafilam, moze ...
moze ...

Losy ludzi sa rozne. Wiem jednak, ze emigracja, w moim przypadku,
byla jedna wielka pomylka i moim przklenstwem.

[bonzee33]

Monika, Australia jest bardzo specyficzna, ja tez sie np. nie nadaje
na emigantke australijska. Nie siedz tam na sile, jak Cie nic tam
nie trzzma to pakuj waliyki i probuj szczescia gdzie indziej!

[bogo2]

nie wiem gdzie pracujesz, ale jezeli pracujesz na etacie, objetym
umowa zbiorowa o prace , to takie rzeczy sie nie zdarzaja...
takie rzeczy, to moga sie przydarzyc osobom zatrudnionym
na "czarno"...gdzies na zlewozmywaku...

Gość portalu: Monika388 napisał(a):
(...)
> Zauwazylam rowniez, ze obowiazuja inne zasady pracy obowiazujace
> tubylcow i mnie. Tubylcy sa oplacani za godziny nadliczbowe, ja
> pracuje 12-13 godzin dziennie szesc dni w tygodniu, bez
> dodatkowego wynagrodzenia. Na moje uwagi i takiej "nierownosci'
> uslyszalam , ze nikt nie jest "niezastapiony", czym dano mi
> do zrozumienia, ze albo sie zamkne i bede nadal tak pracowac,
> albo wynocha.(..)

[bonzee33]

Ja u Waszych sasiadow (NZ) pracowalam kiedys na work permicie jako
IT Professional (poza tym moj maz jest Australijcyzkiem) i wiem, ze
takie sytuacje w AU przytrafiaja sie nie tylko nielegalnym..

[bogo2]

nie wiem ,jak jest w nz, ale w australi, jezeli jestes zatrudniny
legalnie, to znaczy pracodawca zatrudnia cie legalnie,takie rzeczy o
ktorych pisala monika sie nie zdarzaja... takie rzeczy moga sie
zdarzac, kiedy w gre wchodzi zatrudnienie na gotowke...z dnia na
dzien...
legalnie zatrudniony pracownik w oz, wie, ze ma za soba prawo, ktore
zabrania dyskryminacji pracownikow w jakiejkolwiek formie...

bonzee33 napisała:

> Ja u Waszych sasiadow (NZ) pracowalam kiedys na work permicie jako
> IT Professional (poza tym moj maz jest Australijcyzkiem) i wiem,
ze
> takie sytuacje w AU przytrafiaja sie nie tylko nielegalnym..

[bonzee33]

zdarzaja sie, niestety zdarzaja, a do sadow to uderzja nieliczni >
ciodwazni i niezastraszeni, grono siedzi jak mysz pod miotla i nie
dopuszcza tego co sie naprawde dzieje do wlasnej swiadomosci

[bogo2]

pozwol, ze sie nie zgodze z taka generalizacja....!

ochrona prawna pracownika najemnego w oz, zatrudnionego legalnie
przez pracodawce jest taka, ze nadal problemem jest dla pracowodawcy
zwolnienie pracownika,ktory jest nierobem...
i to pomimo, tego, ze obecny rzad zmienil przepisy dotyczace
zwalniania pracownikow na korzysc pracodawcow...


onzee33 napisała:

> zdarzaja sie, niestety zdarzaja,(...)

[bonzee33]

chyba troche nie na temat sie nie zgadzasz :-)
bullying jest w niektorzch firmach na porzadku dziennym, pare
prostych chwytow psychologicznych i pracownik sam sie zwalnia (tylko
jedyni zywieciele rodziny z kredytami na glowie potrzebuja troche
wiecej czasu zanim odejda)
Ten przepis, o ktorym piszesz dla profesjonalistow nie jest zadnym
problemem.

[bogo2]

to prawda, ale to nie ma nic wspolnego z ochrona prawna najemnego
pracownika w oz...
to o czym piszesz, to rezultat tego, ze nie wszyscy chca korzystac z
prawa dostepnego na codzien...
bonzee33 napisała:
(..)
> bullying jest w niektorzch firmach na porzadku dziennym, pare
> prostych chwytow psychologicznych i pracownik sam sie zwalnia
(...)

[Gość: Monika388]

Coz.... pracuje legalnie i na pelny etat.
I naprawde zapewniam,ze takie sytuacje sie zdarzaja. Poprostu dano
mi do zrozumienia, ze nie ma ludzi "nie do zastapienia". W ciagu
ostatniego roku mojej pracy ... nie, nie zwolniono - oni poprostu
sami odeszli . Siedem osob odeszlo "niby" z wlasnego wyboru. Prawda
jest jednak, ze gdy zaczeli okazywac jakies niezadowolenie,
doprowadzano wielokrotnie do sytuacji, w ktorej pracownik nie mial
juz wyjscia.
I nikt nie odwolywal sie do nadrzednych instytucji, zapewniam. I tak
nie wygraliby ... Zawsze mozna powiedziec, ze pracownik nie byl
wystarczaja wydajny i nie spelnial potrzeb firmy. Coz, samo zycie ...

[bogo2]

jezeli pracujesz legalnie i na pelen etat, to takie rzeczy o
ktorych pisalas wczesniej nie sa mozliwe....

Gość portalu: Monika388 napisał(a):
(...)
> Zauwazylam rowniez, ze obowiazuja inne zasady pracy obowiazujace
> tubylcow i mnie. Tubylcy sa oplacani za godziny nadliczbowe, ja
> pracuje 12-13 godzin dziennie szesc dni w tygodniu, bez
> dodatkowego wynagrodzenia. Na moje uwagi i takiej "nierownosci'
> uslyszalam , ze nikt nie jest "niezastapiony", czym dano mi
> do zrozumienia, ze albo sie zamkne i bede nadal tak pracowac,
> albo wynocha.(..)

prawna protekcja najemnego pracownika w oz , polega na tym, ze to
nalezy do dyspozycji sadu, a nie pracodawcy...

Gość portalu: Monika388 napisał(a):


> Zawsze mozna powiedziec, ze pracownik nie byl
> wystarczaja wydajny i nie spelnial potrzeb firmy. Coz, samo
> zycie ...

>

[Gość: chichi]

Uwazam, ze nie ma glupich pytan. Czasem tylko pyania stawiane sa
nierozsadnie w zle dobranym towarzystwie.
Dobiegajac emerytury, czuje sie szczesliwym czlowiekiem. Coraz
trudniej jest mi ocenic, czy rownie szczesliwy bylbym pozostajac w
Polsce jako, ze slusznym jest zapewne cliche: szczescie nosi sie w
sobie.
Mam dobre, wygodne zycie, zwiedzilem prawie caly swiat,
wyksztalcilem syna i czuje sie bezpiecznie 24 godziny na dobe.
Jestem pewny, ze mojego syna i moja wnuczke czeka dobre zycie tu,
gdzie teraz jestesmy. Jestem wciaz relatywnie zdrowy i nie opuszcza
mnie radosc zycia. Czy bylbym taki sam w Polsce? Naprawde trudno
jest mi spekulowac.
Emigracja sprowokowala mnie do wielu dzialan, ktorych zapewne nie
podjalbym pozostajac w Polsce a wiec mialem szanse rozwinac wiele
mozliwosci i umiejetnosci, ktorych nie rozwijalbym nie wyjechawszy.
Gdybym mial znow wybierac, zapewne wybralbym emigracje po raz
kolejny choc pewnie zmienilbym wiele innych elementow zwiazanych z
moim zyciem na emigracji.
Tak, jestem szczesliwym emigrantem ale raczej wole sie postrzegac
jako po prostu szczesliwego czlowieka. Niezaleznie od adresu.

Emigracja to szczescie ...a moze to obawa.

[Gość: Staruszek]

Poznalem na emigracja rodaka , wygnanca z ojczystej ziemi (dzialacz "S" byly
wiezien polityczny , represjonowany etc .), ten sam czlowiek przyznal mi sie ,
ze jest to najwiekszy uniwersytet zycia jaki kiedykolwiek moglby zaliczyc i to
dzieki komu....komunistom z PRL-u .
Emigrowal bez jezyka z jedna walizka , zawod taki sobie , rodzina na karku i ten
sam czlowiek twierdzi , ze nie ma juz checi na powrot do kraju , mimo , ze w
pewnym okresie ze lzami i roztarganym sercem przygladal sie wydarzeniom w kraju .
Co ludzi zmienia , jakie wartosci zdobywaja na emigracji ......tego nikt nie
jest w stanie opisac bo kazdy zdobywa to w sobie tylko znanym stylu/sposobie .
Wielokrotnie nadmieniam znajomym w kraju , ze emigracja powinna byc dostepna dla
wszystkich jako lekcja zycia i skala porownawcza do wlasnych zamiarow w kraju .

[Gość: boton]

Zobacz www.netkobiety.pl/t69.html

[madalena3333]

Szczescie? mozna polemizowac.. Nie jestem szczesliwa bo sie nie
usmiecham jak kiedys bo nie mam juz w sobie tyle energii ktorej
mialam dawno temu... Tak wyjechalam do Londynu...Syf i tlok...
Zaczynalo sie od mycis kibelka i podlizywania sie angolom ktorzy
slyszac ze mam dwa fakultety glupio sie czuli gdy mylam im
ubikacje... To bylo dwa lata temu.. Mimo ponizajacej pracy,ciaglych
wydatkow na doksztalcanie bo przeciez nasza edukacja to zadne
wowowowwo w UK jestem na stanowisku wysokim w finansach...
Moze uwierzysz moze nie ale chyba ktos gdzies mnie wysluchal, gdzies
tam daleko bo tyle lez ile wylalam i nerwow stracilam na ten
dobrobyt tu w UK to nalezalo mi sie cos od zycia..
W Polsce mam bardzo dobrze.. Nie moglam jednak zniesc tego cos ei
tam dzieje.. Najgorsze dziadostwo dorwalo sie gdzies tam wyzej i
sobie kradnie rzadzi jak chce... Bez znajomosci mozna zde..c z glodu
w tej PL.
Mimo wszystko bardzo tesknie bo to zawsze moj kraj...
Oddalabym to stanowisko aby wrocic ale nie to takiej nedznej
Polski...
Tu sa szanse szybkiego rozwoju tylko trzeba bardzo chciec i byc
zdeterminowanym...

co tu dodac..hymmmmmmm zazdroszcze tym ktorym sie w Polsce udalo..

MMM

[Gość: Staruszek]

madalena3333 napisała:
Bez znajomosci mozna zde..c z glodu w tej PL.
> Mimo wszystko bardzo tesknie bo to zawsze moj kraj...
> Oddalabym to stanowisko aby wrocic ale nie to takiej nedznej
> Polski...
> Tu sa szanse szybkiego rozwoju tylko trzeba bardzo chciec i byc
> zdeterminowanym...
>
> co tu dodac..hymmmmmmm zazdroszcze tym ktorym sie w Polsce udalo..
......Jaka jest wiec Twoja definicja szczescia , determiancji Ci brak , wiec
dajesz dyla , szukasz dziury w politycznych wydarzeniach , ale nie
uczestniczysz w tych wydarzeniach i nie wprowadzasz poprawy tej sytuacji .
Przegon to "najgorsze dziadostwo" z wyzszym wyksztalceniem i zacznij tworzyc
nowe realia , tylko nie popadaj w drugie dziadostwo
Marzycieli mamy ponad stan , chetnych do krzyku tez ponad .....umiar , skala
szczescia to nie tylko szukanie dziury u innych , to takze wlasny wklad w postep
ktorego nie potrafisz okreslic , wiec uciekasz , ale w tej ucieczce ja widze
pewien akcent zdobywania wiedzy i szacunku do wlasnej poprawy ....a moze
zrozumienia siebie samego i otoczenia .

[Gość: Anna z Polski]

Czytam i nie wiem co myslec. Od dawna marze skrycie o emigracji.
Najchetniej do Australii. Podobno tam jest cudnie. To piekne miejsce
dla emigrantow kotrzy nie chca miec wielkich pieniedzy ale spokojne
godne zycie.
Mieszkam w cholernej Polsce gdzie wszystko jecst chore. Nie widze
przyszlosci w tym kraju. Mam 31 lat. Nie mam dzieci bo boje sie je
miec. Chyba zostane bezdzietna sfrustrowana kobieta! To straszne.
Pracuje na dobrym stanowisku w oswiacie. Jestem dyrektorem szkoly a
zarabiam 1500 zlotych! Czasem mysle ze najwiekszym moim bledem bylo
to ze sie nie uczylam angielskiego. Teraz place za prywatne lekcje.
Gdybym znala jesyk to chyba mialabym wiecej odwagi zeby wyjechac. A
tak to procz braku pieniedzy mam braki w wyksztalceniu. Plakac sie
chce. zazdroszcze emigrantom!

[Gość: Staruszek]

Gość portalu: Anna z Polski napisał(a):
.......Plakac sie chce. zazdroszcze emigrantom!

......Anna , nie zapomnij , ze wielu emigrantow tez placze , ze podjeli taki
krok (emigracji) i teraz nie wiedza co ze soba zrobic , inni popadli w
osamotnienie i tylko pustka ich otacza a jeszcze inni wtopili sie w cos czego
nie sa w stanie odroznic od ......piasku w piaskownicy w ktorej najlepiej sie
moga poczuc ......:o)

[ratpole]

Gość portalu: Staruszek napisał(a):

> ......Anna , nie zapomnij , ze wielu emigrantow tez placze , ze podjeli taki
> krok (emigracji) i teraz nie wiedza co ze soba zrobic

To pasjonujace co piszecie Dziadku. Rozwincie prosze. Dorzuccie szczegolowych
przykladow takich placzacych emigrantow. Podyskutujmy jak dorosli ludzie przy
stoliku w knajpie, a nie jak dzieci w piaskownicy. Czekam!

[Gość: Staruszek]

ratpole napisał: Podyskutujmy jak dorosli ludzie przy
> stoliku w knajpie, a nie jak dzieci w piaskownicy. Czekam!
.....Oczekiwania przy piaskownicy maja bogatszy rozdzwiek niz przekrzykiwanie
sie w kanjpach , najgorze w tym , ze tak to wlasnie wyglada wsrod tych
biedoloacych na emigracji , ale jesli mozna to dlaczego nie ....wypijmy za getto
emigracyjne .
Jaki procent wraca z bogatszym bagazem doswiadczen lub finansowym kontem na swoj
rozwoj w Polsce ???
Ilu nie przyzna sie do swoich utraconych nadziei emigracyjnych z
braku......jezyka , zawodu , aspiracji ( moze za duzo niektorym to przeslania
droge ), oczekiwan ( ze gruszki na wierzbia rosna w Irlandii , Anglii , USA ,
Kanadzie etc.)

[ratpole]

Gość portalu: Staruszek napisał(a):

> Jaki procent wraca z bogatszym bagazem doswiadczen lub finansowym kontem na
swoj rozwoj w Polsce ???

Dziadku, juz po tym pierwszym pytaniu dostajesz grabkami w leb i poprawke
wiadereczkiem.
To, ze nikly procent emigrantow wraca do Polski jest dla ciebie dowodem na to,
ze przegrali zycie na emigracji?
Nie ma wiecej pytan poza jednym: gdzie sie takie polackie poheby legna?
Chcialbym isc w to miejsce i zdezynfekowac je strumieniem moczu

[Gość: Staruszek]

ratpole napisał: > Nie ma wiecej pytan poza jednym: gdzie sie takie polackie
poheby legna?
> Chcialbym isc w to miejsce i zdezynfekowac je strumieniem moczu


Istotnie , nic innego jak olec debili Twego ciasnego rozumowania !!!!!