Pytanie do Fajki i innych weteranek

[magggi]

Zastanawiałam się ostatnio, czy nie iść do psychologa, tak mi psyche siada,
po prostu już za dużo wszystkiego na jedną głowę (w dodatku blond:-)
Koniec końców myślę, że lepszymi terapeutkami jesteśmy dla siebie nawzajem.
Więc moje pytanie: czy ta żałoba po zdrowym dziecku kiedyś mija?
Kaśka skończyła rok, a ja ciągle oglądam się na ulicy za wózkami (ze zdrowymi
dziećmi), nie znoszę jak przychodzą znajomi ze zdrowymi niemowlakami, a w
przychodni bólem napełniają mnie biegające brzdące.
Jak to jest, dziewczyny, czy ten czas w końcu goi, czy to zależy od
człowieka i jego usposobienia?

nie mija n/t

[fajka7]

[monkastonka]

Ja tez cię nie pocieszę ;(
Nie mija ale mozna się przyzwyczaić czasem jest źle czasem lepiej czasem się ma
deprechę a czasem dobry dzień.
Ja mam zwichę na punkcie maczkowej nogi, jak gdzieś idziemy to wydaje mi się że
każdy na ta jego nogę patrzy i na jego buta.
Wkurza mnie to bardzo.
Na początku jak patrzyłam jak inne dzieci biegają sobie swobodnie to mi było
strasznie przykro.
Nie chodzę już po obuwniczych choć tak bym chciała Maciusiowi kupić jakieś
fajne buciki modne fajne adidaski.
Nie mogłam na początku przeżyć faktu że coś jest nie tak.
Zadręczałam się pytaniami dlaczego co jak takiego zrobiłam itd
analizowałam każdy dzień ciąży tak wyczekiwanej i wymarzonej co mogłam zrobic
czy to moja wina niestety nie znalazłam odpowiedzi na pytania które sobie
zadałam i pewnie nigdy się nie dowiem co tak naprawdę się stało.
Fakt jest jeden czesto mam doły tym bardziej jak idę do lekarza na kontrolę i
on mówi że niestety skrót się powiększa i jedną nogę będzie miał Maciuś jak
facet drugą jak baba :(
Ech życie
Powiem ci że dużo bardzo dużo daje mi forum
naprawdę dzięki niemu raźniej mi iść z pewnymi ciężarami
Znalazłam tu super kobitki i pomoc duchową
Fajka naprawdę jest autorytem :D
Nie ma recepty na nasze stany chyba trzeba się z tym pogodzić ja jestem własnie
na etapie godzenia się z rzeczywistością ale nie wiem czy znów nie zejdę z tej
drogi w chwilach depresyjnych.
Zawsze myslę sobie ze inni maja gorzej to mi pomaga.
Pozdrowienia
Mońka

[fajka7]

jesli chodzi o linijke 7 od dolu monka to na drzewo!
natomiast rozwijajac temat nie nazwalabym tego co jest przyzwyczajeniem, ja
inaczej to odbieram; to prawda ze moj stan psychiczny ewoluowal i z szoku i
histerii przeszedl w wersje mniej wybuchowa, ale ja sie nie przyzwyczailam i
nigdy sie nie przyzywczaje, nawet zreszta nie zamierzam; owszem, gdy pierwszy
szok minal zaczelam uczyc sie z tym zyc, jakos organizowac, starac sie
wykorzystac to co jest jak najlepiej, ale nieopisany bol, poczucie totalnej
tragedii i nieszczescia pozostalo i nie zmniejszylo sie ani o milimetr;
i dla jasnosci- nie uzalam sie nad soba, dlaczego mnie to spotkalo itd. bo ja
moge sie nim zajmowac dopoki sil mi starczy, kocham go nad zycie i nie mam
poczucia nadmiernego poswiecenia; uzalam sie - czy moze inaczej: rozpaczam nad
nim, dlaczego jego to spotkalo, co z nim bedzie, co bedzie gdy bede stara i nie
dam rady; kazdy dzien przybliza wizje momentu, gdy przestane dawac rade, on
rosnie, jest coraz ciezej, co potem - jakis syfiasty dom opieki (?), poczucie
ze najgorsze dopiero przed nami wbrew pozorom - wiec jak mam sie przyzwyczaic?

kompletnie nie mam pomyslu na przyszlosc mojego dziecka, a przeciez nie moge
zostawic go tu samego jak palec, wiec co zrobic? jedyny pomysl jaki mam to ...
wyciagnac go z tego. i nad tym pracuje, ale zaczynam widziec, ze marne szanse i
fakt czy sie z tym pogodze czy nie, w ujeciu obiektywnym nie ma znaczenia dla
tej tragedii.
moze za kilka lat powiem wam co innego, dzis jest wlasnie tak.
buziaki, fajka

cholewcia nie wiem które drzewo teraz wybrać ;P

[monkastonka]

niech ci iza da choinke :)) te ktora wisi od 3 lat

[fajka7]

... na drutach telefonicznych po wywaleniu przez balkon :))))))))

zapomnialam dopisac do mojego smetnego postu, ze grunt to poczucie humoru w tym
syfie :)
pozdrawiam, fajka

A czy muszę wziąść ze sobą bombki :P

[monkastonka]

[magggi]

Bez komentarza, chyba się kurczę, znowu rozczulam nad tą moją Kasiulą, a tu
trzeba do roboty i bez sentymentów!

[magggi]

Też analizowałaś każdy dzień ciąży? Tym mnie rozbroiłaś! Fajnie, że jesteście,
dziewczyny!

[iza_luiza]

Ja jako weteranka forum, ale jeszcze nie weteranka rehabilitacji też odpowiem.
Przeszłam długą drogę, od totalnej depresji i załamania, kiedy jeszcze będąc w
ciąży dowiedziałam się, że synek ma wadę oun z którą nic nie można zrobić.
Myslałam, że to właściwie koniec świata i teraz to już nic się dla mnie nie
liczy i wszystko się skończyło. Myślałam rok temu, że teraz będę znała juz
odpowiedzi na moje pytania, ale mimo że za 2 tygodnie Maciek skończy rok ja
nadal niewiele więcej wiem. Teraz jeżdzę po sinusoidzie, raz w górę,raz w dół.
Z powodu dołów unikam kontaktów z rówiesnikami Maćka, bo za bardzo mi
uświadamiają jaka jest przepaść. Wjeżdżam na górę kiedy Maciek ma lepszy dzień,
tak jak wczoraj kiedy wziął ode mnie z reki grzechotkę, to nic że zaraz ją
upuścił, ale potem wziął jeszcze dwa razy i chwilkę przytrzymał w rączce.
Popłakałam się jak głupia :)))
Fajka nasza maxi-weteranka forumowa ma rację, najbardziej krew w zyłach mi
mrozi jego przyszłość, bo dopóki jestem ja, tata, to włos mu z głowy nie
spadnie i będzie wychuchany i dopieszczony jak księżniczka, ale co będzie
potem ? Czy jego siostra zechce się nim zająć ? To najbardziej mnie dołuje, te
gdybania.
No i ja ciągle jeszcze mam tą głupią nadzieję, że jednak wyjdziemy z impasu, że
on nadrobi, że będzie chodził, że rączki zaczną działać chociaż o tyle, o ile
mu są niezbędne w życiu, bo inaczej to nie wiem jak bym ćwiczyła, masowała,
śpiewała, ćwiczyła, masowała...

[magggi]

No tak, a ja w swojej naiwności, myślałam, że ta gorycz i strach kiedyś się
wyciszą i spowszednieją(?)
Jeśli chodzi o rodzeństwo, to siostra Kasi jest bezwzględnie przystosowana do
sytuacji i średnio raz w tydodniu słyszy: "zdajesz sobie sprawę, że po mojej
śmierci musisz się zająć Kasią?" na co biedne dziecko niezmienne
odpowiada: "taaak", ale jak to rzeczywiście będzie to zupełna zagadka. A może
nasze dzieci jednak okażą się całkowicie niezależne i samowystarczające?
Ha! To byłby triumf rehabilitacji,co?

[fajka7]

w naszym wypadku to i tak jest triumf, rycerz jest na etapie o jaki nikt go nie
posadzal, ale do samodzielnosci to i tak ma sie nijak; no coz, zobaczymy...

[magda_poland]

Matko, maggie, dlaczego tak mówisz do córeczki???? Ja nigdy czegoś takiego nie
usłyszałam od rodziców!!! Sama tego świadomość jest obciążająca, słowa są
niepotrzebne. Takie słowa mogą prowadzić do buntu, niechęci, poczucia presji.
Moi rodzice i tak wiedzą, że zajmę się siostrą (MPDz). Nie muszą mi o tym
przypominać raz w tygodniu. Magda

[zzz12]

średnio raz w tydodniu słyszy: "zdajesz sobie sprawę, że po mojej
> śmierci musisz się zająć Kasią?"

Syn znajomych (i starszy brat dziewczynki z MPDz), nie wiem, czy sluchal takich
tekstow w dziecinstwie, czy nie, ale po prostu ,bedac doroslym uciekl za
granice zrywajac z rodzina kontakty, a ciezko schorowani rodzice zostali z
corka sami... Dziewczyna zyje w domu pomocy spolecznej :-(
Niedawno mignal mi jakis film (telenowela dokumentalna) w tv, scena, gdy
rodzice, ktorym sad odebral dzieci i wyslal do domu dziecka, odwiedzaja dzieci.
Rodzice z problemem alkoholowym, dzieci pewnie w zyciu nie byly przytulane,
dopieszczane, stymulowane w rozwoju... i normalne, sprawne, mowiace i
chodzace... W takich momentach wpadam w doly, bo nie da sie nie porownywac
dzieci z rowiesnikami (i nie da sie nie zauwazyc roznicy miedzy moim a
innym,pelnosprawnym dzieckiem)

[magggi]

Dziewczyny, litości, nie straszcie mnie! Zresztą często staram się dane
sytuacje koloryzować, no i oczywiście, ta edukacja Soni w temacie przyszłej
opieki nad Kasią, wcale tak obcesowo- jak w moim poście- nie wygląda, nie
stawiam jej pod murem i nie bombarduję wizją przyszłego życia z siostrą. Nie,
po prostu sygnalizuję jej, że taka rzecz może -niestety - mieć miejsce. A to
czy "zwieje" za granicę, czy będzie się zajmować Kasią zależy pewnie i tak od
100 innych czynnników, a nie od mojego nagabywania.
Buziaki. Magda

[magda_poland]

Madziu, ja właśnie chciałam Cię prestraszyć. Bo ile Twoja córeczka ma lat? Czy
rozumie już słowo "śmierć", "zajmować się kimś"?? Niech na razie bawi się
lalkami, niech ma zdrowe dzieciństwo. Ona na pewno sama będzie wiedziała, że
trzeba się zająć siostrzyczką. Na takie rozmowy będziesz miała czas za wiele
lat. Ja jestem wdzięczna rodzicom, że nigdy nie słyszałam od nich pytań, czy
zajmę się siostrą. Bo to by znaczyło,że nie mają do mnie zaufania. Magda

[magggi]

Ona to już stara dupcia jest - 13 lat! Jest taka trochę roztrzepana, frywolna
i, tak sobie myślę, że jak jej to od czasu do czasu uświadomię, to gdzieś to w
niej pozostanie i będzie zawsze ta świadomość, że musi być blisko.
Nie chciałabym żeby Kasia była jakąś koszmarną kulą u nogi dla Soni, jej
wyrzutem sumienia, chciałabym żeby troska wynikała z miłości, na razie widzę,
że b. ją kocha..., ale ta dzisiejsza młodzież rośnie w takim jakimś uwielbieniu
dla komercji, że kto to wie...

[magda_poland]

Fakt, Sonia to już panienka. Nie traktuję Oli jako kuli u nogi, ale takie
obciążenie psychiczne jest, że moge nie dac rady, a jak ja zachoruję, to co
wtedy, no i sprawa finansowa. Ola ma ok. 500 zł renty, które wydaje na
opłacenie mieszkania. A reszta??? Za bardzo staram się nie gdybać, bo różnie to
może być, ale lęk cały czas siedzi. Pozdrawiam Cię serdecznie, Magda
(dzięki,żeś się nie obraziła!)

[manatka]

Ojej dziewczyny!
Co do pierwszego - to chyba macie rację - to nie mija. Te stany są dość
przykre, bo głupio tak złościć się na zdrowe dzieci za to, że są... zdrowe :/
Ale niestety bywają takie dni, że biegający roczniak jest ostatnią rzeczą jaką
chciałabym oglądać. Dwa - niezmiernie cieszą mnie sukcesy córki, to że zrobiła
dwa śliczne kroczki, ale gdzieś na dnie duszy siedzi diabeł, który
szepce "dziecko, przecież ty powinnaś biegać, a ja powinnam ściagać cie z
płotów i drzew..." wrrr.. nienawidzę tego diabła :(
Trzy - czasem pojawia się... wstyd. Na ulicy, gdy ludzie patrzą jak prowadzę
powoli za rączkę trzylatka, który ledwo stąpa, plącząc i krzywiąc nóżki. Wtedy,
gdy jakieś inne dziecko bierze moje za rękę i mówi "chodź"... gdy słyszę,
niosąc spore już dziecko na rękach "co, nie chce ci się chodzić, a mamusia musi
się męczyć?". Wstyd i złość... Spojrzenia... Nienawidzę tych spojrzeń.
Ale to są chyba normalne uczucia, ludzkie. Najważniejsze, żeby sobie jakoś z
nimi radzić.

Druga sprawa - rodzeństwo. Marzę o rodzeństwie dla mojej córki. chciałabym aby
miała kogoś bliskiego, wtedy gdy jesteśmy i gdy nas już nie będzie. Żeby miała
w kimś oparcie psychiczne. Z drugiej strony boję się, że brat lub siostra
będzie czuł presję. Nie chciałabym tego robić mojemu dziecku. Mam nadzieję, że
córka będzie na tyle samodzielna, że nie będzie wymagała niczyjej opieki.
Ech... ciężko sobie radzić z tym wszystkim...

[magggi]

Przykro mi się zrobiło, jak napisałaś o tych reakcjach niektórych ludzi na
córcię. Moja Kaśka jest jeszcze stosunkowo mała (roczniak wyglądający na 6-cio
miesięczniaka)więc - poza oczkami - nie widać u niej niepełnosprawności, ale
Twój post uświadomił mi, że czeka nas jeszcze walka z nietolerancją, bo choć,
podobno, Murzynom nieźle się u nas mieszka, to niepełnosprawni (ci odbiegający
od jakichśtam norm) ciągle są "niepełnostrawni" i w żenujący sposób
obserwowani. Ale cóż... taki kraj.
Co do rodzeństwa, po raz kolejny, to przemyślałam Wasze sugestie i obstaję przy
lekkiej presji - przynajmniej w stosunku do mojej Soni - ona jest typem,
któremu jeśli się nie każe, to niczego się nie uzyska, a zresztą w ogóle za
mało od niej wymagam, więc chyba taki delikatny nacisk trochę ją ukierunkuje.
Zobaczymy..., napiszę za kilka lat, jak się sprawy mają.

[aleksandraantek]

Dziewczyny wielkie jesteście!!!!!!!!!!!!!
Takie jest moje zdanie :-)
Ja Wam mogę tylko powiedzieć jak to wygląda przez internet -> fantastyczne
babki które kochają swoje dzieci za to że są a nie za to jakie i kim są!!!!
Nie wiem jak przelac na klawiature to co chcę Wam powiedzieć napisze tylko że
trzymam kciuki za Wasz spokój!
Pozdrawiam ola (weteranka forumowa wchodząca na forum z powodu wielkiej miłości
do spotykanych tu babek i ich super dzieci)