Czy trzeba być w związku?

[mona.blue]

Zakładam temat, który został zaproponowany w sąsiedniej dyskusji.

Czy uważacie, że lepiej być w związku czy samemu/samej? Jak łatwiej, a jak fajniej?

Czy tylko w związku można czuć się szczęśliwym i spełnionym?

A może związek to wieczny kompromis i wyrzeczenia?

[xdanax]

Związek to wieczny kompromis i wyrzeczenia.

[yadaxad]

Ludzie nie są dostosowani do związków, jako zwierzątka grupowe, stadne. Pierwotna psychika im na to nigdy nie pozwoli, by były satysfakcjonujące życiowo. Związki to relikt dinozaurowy, ptaczy i na innych warunkach i potrzebach działa skupianie się. Malinowski był konserwatystą i rasistą, ale obiektywnie pozorującym. Dołowało go odkrycie doskonale socjalnie i ekonomicznie funkcjonujących plemion, na zasadzie więzi plemiennej i rodzinnej, gdzie nie miało dla rodziny żadnego znaczenia ojcostwo dzieci w "małżeństwie" funkcjonującej jako sprawna komórka plemienia.

[afq]

xdanax napisała:

> Związek to wieczny kompromis i wyrzeczenia.

bycie poza jakimkolwiek związkiem to tak samo często kompromis i wyrzeczenia
jak przy związku

[ta]

Wszystkie aktywności życiowe są kompromisem.

[xdanax]

Masz rację, każdy kontakt z drugim człowiekiem to kompromis i wyrzeczenia: w pracy, w sąsiedztwie, w rodzinie, a nawet w podróży np. w pociągu, pozdrawiam.

[yadaxad]

Kompromis to nie wyrzeczenie.

[afq]

nikt nie twierdzi ze jest

[ta]

Każdy ma swoja wizję szczęścia i plan na życie, indywidualne potrzeby i ambicje.
Jeśli realizuje to co wyżej bez robienia krzywdy innym osobom, w harmonii i porozumieniu
z ludźmi, którym winien jest opiekę i uważność, to będzie szczęśliwy i w związku, jeśli go chce i w życiu singla, jeśli tak wybierze.
A więc sedno chyba nie w tym, czy w związku czy samotnie, ale w wolnym wyborze.

[yadaxad]

Związek przypieczętowany, to ekonomiczna desperacja, która i tak nie dopełni oczekiwań. Single nie muszą oznaczać osamotnienia, tylko inne układy zobowiązań.

[mona.blue]

Odpowiadając na tytułowe pytanie to nie trzeba być w związku. Natomiast jak, znajdzie się tę odpowiednią osobę, to chce się być z nią w związku i to daje dużo zadowolenia.

[ta]

Trzeba być w związku, by zajmować jeden pokój w hotelu w konserwatywnym kraju arabskim :)

W kulturach opresyjnie traktujących kobiety, gdy rodzina/klan wydają dziewczęta za mąż bez ich zgody,
gdzie bunt przeciw tym zwyczajom oznacza w najlepszym przypadku wygnanie i nędzę, częściej śmierć z rąk własnej lub męża rodziny.

Na szczęście u nas przymusu bycia w związku nie ma.
Znam wiele osób wolnych i szczęśliwych.

[mona.blue]

ta napisała:

>
> Na szczęście u nas przymusu bycia w związku nie ma.
> Znam wiele osób wolnych i szczęśliwych.
>
Ja też znam :)
>

[yadaxad]

Co ma w ogóle fakt związku do szczęścia? Mało jest frustrujących, choć może nie kompletnie destrukcyjnych związków? Szczęście daje uczucie spełniania się, własna rola w życiu swoim i innych. Mieć kogoś, kto -daje nam, zapewnia, istnieje tylko dla naszego zadowolenia-, to czkawka pasożyta w nas zwanego egoizmem.

[absurdybezsensu]

Ostatnio czytałam na emamie zbulwersowaną wypowiedź forumki (której 50letnia znajoma odeszła od męża, bo postanowiła być szczęśliwa z innym mężczyzną) że jak tak kobiety przestaną szanować przysięgę małżeńska to dojdzie do anarchii. Serio, tak napisała.

A tu fajnie o przyszłości związków.

• Gdzie ci mężczyźni? Socjolog dr Tomasz Sobierajski W MOIM STYLU | Magda Mołek

[mona.blue]

Dzięki za udostępnienie filmiku, uwielbiam te rozmowy Magdy Mołek, a Sobierajskiego też cenię. Chętnie obejrzę.
Była też super rozmowa z Aleksandra Żebrowską, znam jej dziadków :)

[mona.blue]

mona.blue napisała:


> Była też super rozmowa z Aleksandra Żebrowską, znam jej dziadków :)


m.youtube.com/watch?v=xroF1r1MPNw&t=1316s;;xroF1r1MPNw;;https://i.ytimg.com/vi/xroF1r1MPNw/default.jpg;;Macierzyństwo po swojemu, czyli Ola Żebrowska W MOIM STYLU | Magda Mołek

[absurdybezsensu]

Mnie utkwiła w pamięci rozmowa z Mają Ostaszewską. Podziwiam. Fajna też była rozmowa o wstydzie z Joanną Brodzik. Pojawiło się nazwisko Brene Brown. To jest to, co mam do przerobienia. Choć aktualnie to jestem na etapie czytania i słuchania fizjoterapeutów, logopedów.

A wracając do związków i potrzebie bycia kochanym, to każdy ma prawo widzieć to inaczej. A co do bajek o księżniczkach to ja akurat uwielbiałam.

[ta]

Dobry wywiad, ciekawy gość pani Magdy, dzięki za podanie linku.

Kulturalnie ale stanowczo pani Magda zastopowała pana doktora, który rozpędził się w przenoszeniu odpowiedzialności za stan rzeczy ( kryzys „męskości”) na jego zdaniem wybujałe wobec mężczyzn oczekiwania kobiet. Sugerował, że to nie mężczyźni zubożeli w swojej ofercie dla kobiet, ale kobiety zbyt dużo teraz żądają :) Potem już analizy wychodziły doktorowi lepiej :)

Tu ukłon w stronę byłego, aktywnego uczestnika tego forum fnolla, który o konieczności przedefiniowania „męskości” i roli mężczyzny we współczesnym społeczeństwie i rodzinie przy lawinowej emancypacji kobiet i ich śmiałemu wyzwalaniu się ze stereotypów, mówił już 20 lat temu.

[absurdybezsensu]

"( kryzys „męskości”) na jego zdaniem wybujałe wobec mężczyzn oczekiwania kobiet"

Faktycznie oczekiwania, aby mężczyzna choć minimalnie interesował się życiem swojej rodziny, aby angażował się w obowiązki jakie wynikają z faktu założenia rodziny - to są zbyt duże oczekiwania. Nie zauważyłam wcześniej tej dziecinnej pretensji. Ojjoj - że tak skomentuję.

Nie mam żadnej koleżanki, której zazdrościłabym męża. Wszyscy prezentują taką postawę "nic ode mnie żono nie chciej, idę na rower/kanapę/ na mszę do kościoła./(...)

Kobiety całe wieki tolerowały taką postawę, bo nie było przyzwolenia na rozwody, samotne kobiety/matki wytykano palcami, kobiety nie miały takich możliwości zawodowych jak dziś. Pora panom dorosnąć i zadbać o to, aby być atrakcyjnym towarzyszem na życie/resztę życia.

[ta]

absurdybezsensu napisał(a):
> Pora panom dorosnąć i zadbać o to, aby być atrakcyjnym towarzyszem na życie/resztę życia.

No i właśnie, takie rozmowy prowadziliśmy 20 lat temu, m.inn. co będzie atrakcyjne dla drugiej płci za 20 lat.
Pamietam, jak nas ten temat porwał w abstrakcyjne wręcz rewiry na tamte czasy. Głowy parowały.

A pan doktor właśnie w tym wywiadzie tak nas, kobiety, zinfantylizował sugerując, że nasłuchałyśmy/naczytałyśmy się w dzieciństwie bajek o królewiczach i mamy teraz nieprzystające do rzeczywistości wymagania.

Ja np nie lubiłam bajek o królewnach, więc nie czytano mi ich, bo protestowałam :)

[yadaxad]

Z bajek nie wiele się można było nauczyć o związkach, bo ślub kończył bajkę, choć może nie, bo czekające na królewicza kopciuszki i królewny żyły zawsze w jakiejś paskudnej rodzince, w której rządził(a) jakiś socjopata.

[ta]

yadaxad napisał(a):

> Z bajek nie wiele się można było nauczyć o związkach, bo ślub kończył bajkę, ch
> oć może nie, bo czekające na królewicza kopciuszki i królewny żyły zawsze w jak
> iejś paskudnej rodzince, w której rządził(a) jakiś socjopata.

Królewny i sierotki były przede wszystkim bezwolne. Tatuś król „ oddawał” je temu, kto jemu się spodobał.
Od pocałunku królewicza zależało życie królewny. Macocha wyrzucała królewnę z pałacu i gdyby nie królewicz wilcy by ja zjedli lub skrzywdzili zbójcy itp Królewna miała być niewinna, słodka i śliczna, jej rodziny w rzeczy samej były patologiczne…

Zgodzę się w tym z panem doktorem z zalinkowanego wywiadu, że w początkach ubiegłego wieku wkładanie takich treści do głów dziewczynek mogło kształtować jakiś obraz „ kobiecości” i oczekiwań od życia.
Ale współcześnie?
Gdy dziewczynki widzą aktywne zawodowo babcie i mamy z wieloma umiejętnościami, samodzielne i samostanowiące?

[yadaxad]

Emocje powodują, że pewne rzeczy -w nas wchodzą-. A dziewczynki raczej patrzą na komedie romantyczne, niż podniecają się widokiem załatwiającej sprawy babci.

[ta]

yadaxad napisał(a):

> Emocje powodują, że pewne rzeczy -w nas wchodzą-. A dziewczynki raczej patrzą n
> a komedie romantyczne, niż podniecają się widokiem załatwiającej sprawy babci.

„Wychowanie to miłość i przykład” J. Korczak

Dziewczynki (i także chłopcy !) obserwują, co dzieje się wokół i naśladują, lub chcą naśladować.
Obserwując życie rodzinne biorą wzorce. Życie codzienne dostarcza młodej osobie niemało emocji.

A komedia romantyczna to współczesna bajka i owszem, jednak kobiety w niej przedstawione dalekie są od bezwolnych księżniczek i maja coś tam do powiedzenia.

W linkowanym wywiadzie mowa była o tradycyjnych bajkach i do tego tematu się w poprzednich postach odnosiłam.

[mona.blue]

To spełnienie może też być związane ze związkiem, chociaż oczywiście więcej jest frustrujących związków niż tych udanych. Podobno największą potrzeba człowieka jest kochać i być kochanym.

[absurdybezsensu]

Spełnienie może dawać odwzajemnione uczucie, albo początkowa faza, gdy naczynia myją się same. Małżeństwo samo w sobie nie daje spełnienia, ale taka jest oficjalna retoryka. Co może dawać spełnienie - myślę że to temat na inny wątek.

"Podobno największą potrzeba człowieka jest kochać i być kochanym"

ale tylko na etapie, gdy jesteśmy dziećmi. Takie oczekiwania w dorosłości to próżność, uleganie słabościom. To znak, że trzeba cos może porobić, stworzyć, coś posłuchać, poczytać :)

Wiem, okrutne. Ale tak mi w duszy rezonuje.

[mona.blue]

Pozwolę sobie nie zgodzić się ;)

Znam udane małżeństwa, które pomagają sobie wzajemnie i nadal kochają siebie po latach.

Ta potrzeba kochania i bycia kochanym jest moim zdaniem uniwersalna, dla wszystkich, nie tylko dla dzieci i wcale nie świadczy o infantylnosci.

[trust21]

mona.blue napisała:

> Zakładam temat, który został zaproponowany w sąsiedniej dyskusji.
>
> Czy uważacie, że lepiej być w związku czy samemu/samej? Jak łatwiej, a jak fajn
> iej?
>
> Czy tylko w związku można czuć się szczęśliwym i spełnionym?
>
> A może związek to wieczny kompromis i wyrzeczenia?


1. Nie

2. Jeśli sama nie będziesz szczęśliwa i spełniona to związek tego nie sprawi, że nagle będziesz się tak czuć.

3. Związek jest zawsze kompromisem. Bez tego żadna relacja nie wytrzyma próby czasu.

[mona.blue]

A co sądzicie na temat zawierania malzenstwa, szczególnie przez. osoby po przejściach?

[mona.blue]

A co na temat wspólnego zamieszkania osób po przejściach, czy nie lepiej spotykać się po prostu na mieście?

[mona.blue]

Podbijam wątek, bo nikt nie odpowiedział na 2 ostatnie posty. Wiem, że jest weekend i każdy ma ciekawsze zajęcia niż siedzenie na forum 😀 Ja akurat postanowiłam odpocząć w domu po ciężkim tygodniu i przed kolejnym ciężkim tygodniem, więc mam czas na pisanie na forum.

[yadaxad]

O wspólnym zamieszkaniu, to dostaniesz setkę rad na emamie. Na pewno jak i po co, wymaga uzgodnień, bo przy sprawdzaniu w praktyce, na żywioł, zbyt często marnie się na tym wychodzi. I uzgodnienia trzeba sprawdzać, na ile deklaracje zgadzają się z postępowaniem w różnych sytuacjach, zanim klamka zapadnie.

[mona.blue]

100 porad mi nie potrzebne 😀

Ciekawi mnie za to jakich uzgodnień?

[yadaxad]

Bardzo praktycznych. Mnie samej tych stu nie chce się wypisywać. A w zespół zespół, jak masz ochotę, to emamy pewnie z chęcią, co ma się uzgadniać, poradzą. I jak. Jak masz rzeczywiście ochotę to rozebrać i wszystkie zasadzki. Do większej dyskusji, też bym się pewnie dołączyła. Tylko wymyśl dobry temat, bo problem z drugim związkiem we wspólnym zamieszkaniu, to tam co chwila, tyle, że kiedy "już za późno" i co teraz. Ty masz pytanie prewencyjne, to może się rozkręcić.

[mona.blue]

Założyłam wątek na emamie, chociaż się obawiałam, że ematki mnie "zjedza". Potrafią być ostre.

[mona.blue]

Faktycznie tam sporo odpowiedzi i na szybko.

[mona.blue]

mona.blue napisała:

> Faktycznie tam sporo odpowiedzi i na szybko.

Już 72 posty w tamtym wątku :)

[yadaxad]

I co? Daje to coś? Zawsze jakieś doświadczenia z drugiej ręki. W każdym razie facet z przeszłością w "dojrzałym" wieku jest mniej elastyczny w dopasowywaniu się do sytuacji niż kobieta. Ma tendencję do podporządkowania, jak się nie oddasz sytuacji, to nie jesteś mnie warta, bo ja warty, doświadczony, krzywdę przeżyłem, to szlachetny. masz mi wierzyć. A normalnie przyjmuje się czyjeś obawy, toleruje, bo jak ma się dobre umysły to wierzy, że praktyka je zniweluje. I się tej praktyki nie boi.

[mona.blue]

Tak, daje do myślenia. Wiem, że ostatecznie trzeba samemu wiedzieć, czego się chce.

[yadaxad]

Ktoś napisał, że nie bycie w związku nie sprzyja zdrowiu psychicznemu. Takie samo uogólnienie jak napisać, że bycie w związku niszczy psychicznie. Nie o fakt związku chodzi, tylko o jego wartość. Tak jak wartościowe może być dla kogoś nie bycie "związanym". Sam związek automatycznie nie zapewnia bezpieczeństwa, pomocy i braku uczucia osamotnienia. W każdym razie zakładany związek nie powinien być szantażowany ufnością. Typu jak mi nie wierzysz, to mnie nie kochasz, nie ma po co o tym rozmawiać o -takich- sprawach.

[mona.blue]

Ale np. niemożliwość bycia w związku z osobą, która.sie.kocha, pzyczynia się do obniżenia dobrostanu, nawet może przyczynić sie do krótkotrwałej depresji.

[yadaxad]

Tak samo jak -konieczność- bycia w związku, w którym się źle czujesz. Pisałam o byciu, nie byciu w związku jako takim. Na samopoczucie wpływają inne czynniki niż formalny fakt.

[mona.blue]

A taki związek ze schodzeniem się i rozchodzeniem, jak napisała Ta, daje adrenalinę, nieraz prawie maniakalną, na przemian z prawie depresja.

[ta]

mona.blue napisała:

> A taki związek ze schodzeniem się i rozchodzeniem, jak napisała Ta, daje adrena
> linę, nieraz prawie maniakalną, na przemian z prawie depresja.

Uzależnienie adrenalinowe utrudnia odejście od toksycznego partnera, który swoim działaniem wywołuje wysoką podaż tego hormonu. To uzależnienie ofiara może nazywać” wielką miłością”, bo nikt dotąd nie oddziaływał tak silnie na jej emocje. Mało tego, po wyjściu z toksycznego związku zdrowo funkcjonujący partnerzy mogą wydawać się jej „nudni”, bo nie dostarczają powodów do wydzielania ekscytującej adrenaliny.

[mona.blue]

A co Ty nazywasz wielka miloscia? 😉

Koktajl hormonów i neuroprzekaźnikow jest obecny w każdej miłości. Rozumiem, że nadmiar adrenaliny jest niezdrowy, tylko jak go unikać. W tamtym przypadku to raczej ona odchodziła i nie dlatego, że była toksyczna, tylko że on nie chciał małżeństwa, a z drugiej strony nie dawał jej odejść, moze to on był w takim układzie toksyczny?

[ta]

mona.blue napisała:

> A co Ty nazywasz wielka miloscia? 😉
>
> Koktajl hormonów i neuroprzekaźnikow jest obecny w każdej miłości. Rozumiem, że
> nadmiar adrenaliny jest niezdrowy, tylko jak go unikać. W tamtym przypadku to
> raczej ona odchodziła i nie dlatego, że była toksyczna, tylko że on nie chciał
> małżeństwa, a z drugiej strony nie dawał jej odejść, moze to on był w takim ukł
> adzie toksyczny?

Nie wiem, kto był w tamtym układzie, który opisujesz toksyczny, być może oboje, być może nikt z nich, tylko mieli zupełne odmienne oczekiwania od życia i związku, więc relacja nie mogła być udana. Nic, ponad to, co napisałaś nie wiem o tym związku i mój ostatni post nie odnosił się konkretnie do tego przypadku.

Na pewno „ wielką miłością” nie nazwę relacji toksycznej z uzależnieniem adrenalinowym :)
Tam, gdzie jest trucizna, tam (wg mnie) nie ma miłości. Jest strach przed samotnością, być może jakiś rodzaj przyzwyczajenia, przywiązania czy uzależnienia, a z drugiej strony dominacja.

I znów nie mówię tu o opisywanej przez ciebie relacji dwojga ludzi o różnych źyciowych priorytetach.

[mona.blue]

Tak zastanawiam się, gdzie jest ta granica, żeby uznać że adrenaliny jest za dużo. I co wtedy robić?

[yadaxad]

Niektórym starcia w relacji są potrzebne do ciągłego odradzania się -miłości- jak feniks z popiołów, inaczej zaangażowanie się wytłumia, innym konflikty wygaszają zaangażowanie, a porozumienie je rozkwita. Rodzaj osobowości.

[trust21]

yadaxad napisał(a):

> Niektórym starcia w relacji są potrzebne do ciągłego odradzania się -miłości-
> jak feniks z popiołów, inaczej zaangażowanie się wytłumia, innym konflikty wyga
> szają zaangażowanie, a porozumienie je rozkwita. Rodzaj osobowości.


Tylko, że to nie jest żadna miłość. To tylko toksyczne uzależnienie od adrenaliny.

[mona.blue]

trust21
>
>
> Tylko, że to nie jest żadna miłość. To tylko toksyczne uzależnienie od adrenali
> ny.

Zbyt mało adrenaliny to z kolei nuda.

[trust21]

mona.blue napisała:

> trust21
> >
> >
> > Tylko, że to nie jest żadna miłość. To tylko toksyczne uzależnienie od ad
> renali
> > ny.
>
> Zbyt mało adrenaliny to z kolei nuda.


Lepiej się nudzić w związku niż urządzać ciągłe jazdy, dramy.

[ta]

trust21 napisał(a):

> Lepiej się nudzić w związku niż urządzać ciągłe jazdy, dramy.

Oczywiście! Nudzie w związku można spokojnie zaradzić.

Jazdy i dramy wyniszczają ludzi, osłabiają ich układ odpornościowy,
chwieją hormonami i podnoszą ryzyko zachorowania na nowotwory złośliwe.

[trust21]

ta napisała:

> Jazdy i dramy wyniszczają ludzi, osłabiają ich układ odpornościowy,
> chwieją hormonami i podnoszą ryzyko zachorowania na nowotwory złośliwe.


Wiem, dlatego nie polecam.

Byłem kiedyś w takim związku pełnym jazd i dram. Było w nim mnóstwo kłótni, rozstań i powrotów. Taki związek robi dziurę w głowie. Odradzam.

[yadaxad]

To czy podniecenie jest toksyczne, czy nie, zależy od reszty charakteru relacji. Miłość jako taka, ma swoje "narkotyczne" chemiczne prawa. Oczywiście w związku potrzebna jest "dojrzała miłość", czyli szacunek, przywiązanie, i wszystkie dalsze przyjazne i życzliwe cechy, ale to nie wszystko. Bo bez wewnętrznej adrenaliny związku, którą trzeba umieć podtrzymać, bo wcale przyjaźń jej nie zastępuje, zawsze jest w psychice jej głód, nawet jak niedostrzegalny, bo przykryty pozytywnymi, zaspokającymi cechami związku, zawsze może zaskoczyć wpadnięcie polanka z zewnątrz, do tylko tlącego się kominka.

[mona.blue]

yadaxad napisał(a):

> To czy podniecenie jest toksyczne, czy nie, zależy od reszty charakteru relacj
> i. Miłość jako taka, ma swoje "narkotyczne" chemiczne prawa. Oczywiście w zwią
> zku potrzebna jest "dojrzała miłość", czyli szacunek, przywiązanie, i wszystki
> e dalsze przyjazne i życzliwe cechy, ale to nie wszystko. Bo bez wewnętrznej ad
> renaliny związku, którą trzeba umieć podtrzymać, bo wcale przyjaźń jej nie zast
> ępuje, zawsze jest w psychice jej głód, nawet jak niedostrzegalny, bo przykryty
> pozytywnymi, zaspokającymi cechami związku, zawsze może zaskoczyć wpadnięcie
> polanka z zewnątrz, do tylko tlącego się kominka.

W punkt :)

[xdanax]

Nikt nie przeżyje, Moniu, życia za Ciebie, musisz sama podejmować decyzje i ponosić ich konsekwencje.

[mona.blue]

Wiem, ale lubię popatrzeć na rozne rozwiązania, szczególnie od osób, które są bardziej doświadczone w danym temacie. Decyzji nikomu nie dam podjąć za siebie.

[xdanax]

Moja przyjaciółka, wdowa, związała się z facetem( swoją pierwszą miłością), który był po rozwodzie od kilku lat. Prosiłam ją, by sobie poszukała kogoś wolnego. Sielanka trwała 6 lat, wrócił do żony. Lubię go, fajny facet. Tęsknił za rodziną, bo mieszkają daleko. Dzieci, wnuki łączą na całe życie.

[yadaxad]

Mona, rozmawiając z daną, rozmawiasz z bogusiem.

[xdanax]

Moni, miej swój rozum, za dużo ludzi na forum próbuje Tobą manipulować, nie daj się wciągnąć w intrygi, miej odwagę przeciwstawić się złu! Bądź asertywna! Pozdrawiam serdecznie:-)

[mona.blue]

yadaxad napisał(a):

> I co? Daje to coś? Zawsze jakieś doświadczenia z drugiej ręki.

Trochę przemyślałam, trochę na intuicję to doszłam do wniosku na dziś, że lepszy zwiazek na odległość.
Tym bardziej, że w tym mam duże doświadczenie :)

[yadaxad]

Burzenie barier na siłę, wcale nie daje lepszych efektów niż ewolucja związku pod okoliczności. Jeśli oczywiście priorytety się dramatycznie nie różnią.

[mona.blue]

Dziękuję Wam wszystkim za udział w tej dyskusji, wiele mi ten wątek rozjaśnił. Zarówno jak watek na emamie.

[kod_matrixa]

Wiele zależy od tego jak definiujemy "związek". Jeśli ma on być jedynie częścią kodu kulturowego tuż już wiadomo, że będą problemy. Diametralnie inna będzie sytuacja, gdy jesteśmy całkowicie świadomi tego po co chcemy spędzać czas i dzielić życie z kimś innym.