Nie lubią mojego dziecka

[night_and_day]

Córka ma 13 lat. Bliską koleżankę ma jedną, z którą układa się różnie. Problemy z grupą ciągną się dosłownie od przedszkola.
W przedszkolu zazwyczaj bawiła się sama, inne dzieci nie zapraszały jej do zabawy bądź nie chciały się z nią bawić, kiedy chciała dołączyć.
We wczesnej podstawówce dziewczyny w klasie w większości jej nie akceptowały, albo wręcz były wrogo nastawione, ale dogadywała się jako tako z dwiema.
Na podwórku dziewczyny też jej nie lubią, nigdy nie chciały się z nią bawić, jedyna koleżanka odrzuciła ją i wtedy moja córka czuła, że nie ma już nikogo i przestała wychodzić na podwórko.
Niedawno zmieniła klasę, myślała że jest lubiana, okazuje się, że NIE, najmilsza dziewczyna w klasie dała jej to odczuć i naprawdę sprawiła jej przykrość.
I teraz: ja nie potrafię jej pomóc, nie potrafię zrozumieć, co z nią jest „ nie tak”, dlaczego zniechęca do siebie? Niczym się nie wyróżnia, jest niebrzydka, uczy się bardzo dobrze, jest prostolinijna, nie obgaduje, nie plotkuje, ma poczucie humoru, ma dobry kontakt z chłopakami. Jedyne co mi przychodzi do głowy: jest dość nieufna wobec ludzi i mało wylewna, ale trudno jej się dziwić. Co z tym zrobić? Córka z jednej strony przyzwyczaiła się, że dziewczyny jej nie lubią, z drugiej, chciałaby mieć koleżanki.

[horpyna4]

Może koleżanki uważają ją za brzydką? To czasem wystarczy, żeby inne dzieci nie chciały mieć z nią do czynienia.

Może ubiera się inaczej, niż one? Ktoś wyglądający inaczej bywa nieakceptowany przez otoczenie.

Czy wiesz, jakimi słowami koleżanka dała jej odczuć, że nie jest lubiana? To mogłoby wiele wyjaśnić.

Niewykluczone, że pomógłby psycholog dziecięcy.

[night_and_day]

Ubiera się tak jak każda nastolatka, z wyglądu raczej ładna. Koleżanka nie zaprosiła jej do grupy dziewczyn z klasy na komunikatorze, a są tam wszystkie. I tu zonk!
Z psychologiem jest problem, bo nie chcę sugerować córce, że coś z nią nie tak. Ona natomiast zamyka się w sobie i nie chce rozmawiać, udaje przed całym światem że ją to nie obchodzi, a ja wiem, że jest jej smutno.

[ta]

Mam za mało danych, by pomóc, przypuszczenia to mało i można tylko dywagować.
Z dywagacji - może córka ma cechy spectrum ( Asperger) i jej kontakty z rówieśnikami są sztywne i nieudolne?
Tu potrzebny jest obszerny fachowy wywiad środowiskowy i rozmowa z dzieckiem.

Propozycję kontaktu z psychologiem można wytłumaczyć w taki sposób, by nie czuło się penalizowane, ale chciało przyjąć pomoc.

[night_and_day]

Są faktycznie dość sztywne, córka sama nie podejdzie do grupy, raczej czeka na zaproszenie, twierdzi, że nie wie o czym ma rozmawiać, więc najlepiej wychodzi, kiedy trafi na gadułę, to wtedy jakoś się rozmowa klei. Nie umie w tzw. small talk, nie pogada przez telefon, chyba źe ma się o coś konkretnie zapytać. O Aspergerze nigdy nie pomyślałam, zawsze tłumaczyłam córce, że jej kontakty są jakie są, bo jest introwertyczką. Wydaje mi się, źe odczuła ulgę kiedy jej to zasugerowałam.

[horpyna4]

Jeżeli jest introwertyczką, to normalne, że nie papla z koleżankami o głupotach i nie zwierza się im. Czyli do nich nie pasuje.

Może będzie mieć lepsze kontakty niektórymi kolegami, ale dopiero za jakieś 2 - 3 lata, jak trochę zmądrzeją. Bo nie ma podobno głupszego stworzenia od chłopaka w wieku13 lat, chociaż bywają wyjątki.

Niech może zacznie rozwijać zainteresowania w kierunkach nie będących typowymi "dziewczęcymi". Jeżeli trafi się ktoś o podobnych zainteresowaniach, to będzie miała z kim rozmawiać.

[night_and_day]

Z kolegami ma o wiele lepszy kontakt już teraz.

[horpyna4]

I niech się tego trzyma. Wytłumacz jej, że te koleżanki to pustaki i dobrze o niej świadczy, że nie ma z nimi o czym gadać.

[ta]

Czymś się wyróżnia. Dzieci, a zwłaszcza nastolatki nie akceptują wystających ponad uśrednioną, grupową przeciętność. Ładna, mądra, może lepiej ubrana?
Jeśli jednak brakuje akceptacji różnych grup już od bardzo wczesnego dzieciństwa, to problem może leżeć gdzie indziej. Też polecam psychologa dziecięcego..

[adam.eu]

To nie jest komfortowa sytuacja. Ale wydaje mi się, że część sukcesu córka odniesie, jak przestanie ciągle zwracać swoją uwagę na bycie poza grupą i niech na siłę nie próbuje dostosować się grupy.
A sama ze sobą jak się czuję? Jeżeli dobrze, to może niech bardzo powoli dawkuje zwiększanie kontaktu z innymi? Tylko bez nadmiernego pośpiechu.

Warto by też poszukać jakiegoś dobrego psychologa, tak jak już były takie sugestie.

[mona.blue]

Dobrze tu Ci moim zdaniem poradzono.

Z mojego punktu widzenia to może być zarówno introwertyzm, jak i spektrum autyzmu (Asperger), ale nie chce Cię straszyć, tu potrzebny jest psycholog do. diagnozy i pomocy córce.

Równiez tą opcja do mnie przemawia, że czymś różni się od innych, na plus bądź na minus. Może to faktycznie też być zazdrość koleżanek, skoro jest ładna, mądra,. fajnie ubrana i z chłopakami lepiej się dogaduje. Poza tym, skoro dogaduje się z chłopakami to może nie być to Asperger, bo z nimi równie kiepski kontakt by miała.

A jaki kontakt ma z Tobą, a jaki że swoim ojcem? Czy ma rodzeństwo?

[ta]

Mona:
„Poza tym, skoro dogaduje się z chłopakami to może nie być to Asperger, bo z nimi równie kiepski kontakt by miała.”

Może jednak trochę lepszy z chłopcami, niż dziewczętami.
Chłopcy skupiają się na zadaniach i wyzwaniach, są mniej od dziewczyn skłonni do roztrząsania zachowań członków grupy, moim zdaniem są bardziej tolerancyjni dla inności ( o ile je zauważą ;) )
Dziewczęta lepiej „łapią” relacje i lubią je analizować.

[mona.blue]

Wiesz, mam dwie córki, nie wychowywałam chlopaka ;) ale z obserwacji chłopaków to masz rację, tylko nie umiałabym tego tak precyzyjnie opisać (btw.podziwiam Cię właśnie za te precyzję językowa i styl pisania, zauważanie różnych niuansów czyjegoś zachowania czy sytuacji).

Tak czytam z ciekawością ten wątek I do jakich wniosków dojdziecie.

Autorce wątku mogę napisać, że jest szansa, że w liceum będzie lepiej. Tak trochę z doświadczenia.

[ta]

To ja mogę dodać dla autorki wątku swoje doświadczenie.
Podobnie, jak twoja córka, autorko zdecydowanie lepiej dogadywałam się w dzieciństwie i latach młodzieńczych z płcią męską, niż własną. Z dziewczynami miałam relacje poprawne, ale bez ochów i achów
i „psiapsiółkowania”. Dziewczęce tematy mnie po prostu nudziły do ziewu, a sposób argumentacji i dziamotanie, tworzenie kółeczek adoracji i obgadywanie mnie irytowały.

Z chłopakami było jaśniej, prościej i …sprawiedliwiej. Miał ktoś coś do kogoś, to mu wygarnął argumentem dosadnym lub jeszcze bardziej przekonującym i po sprawie. Potrafili następnego dnia, po wyjaśnieniu sytuacji grać w piłkę zgodnie w jednej drużynie. Ale gdy problem był natury zdecydowanie poważnej, jak bardzo gruba nielojalność, to definitywnie zrywali znajomość i tego się trzymali z honorem.

Dla mnie ten męski świat był atrakcyjniejszy :)

[yoma]

No to już jest nas trzy i jakoś wyszłyśmy na ludzi :)

[night_and_day]

Z nami ma kontakt bardzo dobry, z młodszym bratem też i uważa go za swojego najlepszego przyjaciela. Brat ją bardzo kocha.

[mona.blue]

Terapia Dla córy tak mi się wydaje, najlepiej grupowa.

[yoma]

Z powodu?

[mona.blue]

yoma napisała:

> Z powodu?
>
Tak pomyślałam, że łatwiej byłoby odnaleźć się w grupie rówieśników

[yoma]

Rozumiem, nie odnajduje się w grupie rówieśniczek, to niech ją przemielą w grupie terapeutycznej.

[horpyna4]

Wygląda na to, że rówieśnicy (a raczej rówieśniczki) nie zasługują na to, żeby była w ich grupie. To one wymagają terapii, a przede wszystkim dobrego wychowania.

[yoma]

>ma dobry kontakt z chłopakami

Niech zatem ma kolegów. To nie jest sarkazm. Kto powiedział, że dziewczyna musi trzymać się z dziewczynami?

[horpyna4]

Ja się trzymałam głównie z chłopakami, bo tylko z bardzo nielicznymi dziewczynami potrafiłam znaleźć wspólny język.

[yoma]

No właśnie.

[yoma]

>Niedawno zmieniła klasę, myślała że jest lubiana, okazuje się, że NIE, najmilsza dziewczyna w klasie dała jej to odczuć i naprawdę sprawiła jej przykrość

Jak jej jedna dziewucha nagadała w złości, to jeszcze nie znaczy, że nie jest lubiana...

[horpyna4]

Taka to i najmilsza... zołza i tyle. Córka powinna zrozumieć, że jeżeli ktoś ją tak traktuje, to sam wystawia sobie świadectwo buractwa. Jak nauczy się tak myśleć, to przestanie się martwić.

Przyszło mi jeszcze coś do głowy. Jeżeli córka dobrze dogaduje się z kolegami, to koleżanki mogą być zazdrosne właśnie o to.

[night_and_day]

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi. Ja jednak nie obwiniam innych dziewczyn, bo to się zbyt często powtarza, czuję, że córka ma w sobie coś co innych drażni. Dziewczyna która ją ostatnio ‚odrzuciła’ jest naprawdę miła i fajna, córka też ją bardzo lubiła. Z tego co udało mi się zaobserwować, to wydaje mi się, że córka zachowuje zbyt duży dystans w stosunku do ludzi, tak jak wcześniej ktoś napisał: pewną sztywność w kontaktach . np. gdy spotkała przypadkiem inną koleżankę z klasy na ulicy, powiedziała ‚cześć”i poszła dalej. Moją naturalną reakcją byłoby zatrzymanie się i zamienienie kilku słów. Pytałam ją dlaczego nie zatrzymała się na chwilę, bo wiem, że lubi tą dziewczynę, powiedziała, że nie wie. Tak to z nią jest.
Na pewno brakuje jej przyjaciół. Kiedy przyszła do tej klasy, początkowo czuła się dobrze. Cieszyła się, bo wydawało się jej, że wszyscy ją lubią. Teraz skasowała telefon koleżanki i zamknęła się w swojej skorupie, za towarzystwo znowu musi wystarczyć jej młodszy brat :(

[yoma]

No to wiesz, jak za jedno nagadanie ona się obraża na wieki...

[horpyna4]

Ma dopiero 13 lat, jeszcze czas na dojrzałe zachowania.

[night_and_day]

Nikt jej niczego nie nagadał, po prostu kolejny raz jest wykluczona z grupy. Dziewczyny z klasy mają wspólny czat, do którego jej, jako jedynej, nie zaproszono. Nie obraziła się, po prostu jest jej bardzo przykro, ale udaje, że ją to nie obchodzi.

[yoma]

Moment, pierwotna wersja brzmiała, cyt: najmilsza dziewczyna w klasie dała jej to odczuć i naprawdę sprawiła jej przykrość.

To co tam się naprawdę stało? Może najmilsza dziewczyna spojrzała z ukosa zamiast prosto?

Jeśli skasowanie telefonu i zamknięcie się nie jest obrażeniem się, to nie wiem, co nim jest.

[horpyna4]

Jest jeszcze niedojrzała emocjonalnie, ale z tego się wyrasta. Za to w obecnej sytuacji ma świetną okazję, żeby poobserwować swoje koleżanki "z boku", czyli na chłodno i bez osobistego zaangażowania. To daje sporo wiedzy o ludziach.

[night_and_day]

Napisałam co się stało, ta dziewczyna załoźyła grupę dziewczyn z klasy, do której jej nie zaprosiła. Dla mojej córki było to ogromne rozczarowanie. Jest wykluczona, nie jest jedną z nich, to jak ma się czuć? Stanęło na tym że już z nimi nie próbuje rozmawiać.

[night_and_day]

Rozmawiałyśmy o aktualnej sytuacji, córka sama stwierdziła, że jest aspołeczna ( tak podobno mówi o niej koleżanka z ławki), a o psychologu nie chce słyszeć.

[ta]

Koleżanka z ławki, trzynastolatka może stawiać „diagnozy” swoim pluszakom.

Z psychologiem w takim razie sama porozmawiaj.
Uzyskasz wskazówki jak można dziecko wesprzeć,
a może i skłonić do wizyty.