Niska samoocena? Brak poczucia własnej wartości?

[w.wasyl]

Cześć. Chciałabym się Was doradzić, jaka może być przyczyną moich myśli i jak z tym walczyć. Otóż jestem osobą dosyć wrażliwą, trochę po przejściach, nadmiernie myślącą o wszystkim.
Od niedawna jestem w związku, że świetnym facetem, którym nie potrafię się cieszyć.
Nie mogę wyrzucić z głowy myśli dlaczego ja zwróciłam jego uwagę, co taki facet może widzieć we mnie?
Różnimy się trochę charakterami, myślę tylko że będzie się ze mną męczył, a ja sama nie chcę takiej dziewczyny dla niego, bo wiem, że zasługuje na kogoś lepszego, ładniejszego. Wręcz marzę o tym, żeby znalazł sobie świetna kobietę bo jest naprawdę super facetem, a uważam że ja nie jestem dla niego wystarczająca. Gdy przedstawia mnie swoim znajomym, mam myśli, co oni sobie o mnie pomyślą, czemu on wziął sobie taką brzydką dziewczynę.
Dlaczego mam takie myśli? Jak mogę nad tym pracować? Chcę w końcu być szczęśliwa, ale czuję że w każdej relacji będzie mnie to dopadać :( poradzicie coś?

[horpyna4]

Nie myśl i ciesz się chwilą. Ile masz lat? Bo Twoje spojrzenie na związek jest bardzo dziecinne.

Przede wszystkim uroda nie jest najważniejsza, a przynajmniej nie to, co powszechnie uważa się za piękno. Piękno jest czymś subiektywnym; znałam parę, gdzie przystojny facet był zakochany na zabój w kobiecie uważanej za nieatrakcyjną, a do tego była niezgrabna. Znałam kobietę niską, grubą i koślawą, której mąż był w nią zapatrzony, bo dla niego była najpiękniejsza.

A zamiast katować się różnymi przypuszczeniami, dlaczego zwrócił na Ciebie uwagę, zapytaj go o to. Tak po prostu porozmawiaj z nim na ten temat.

[w.wasyl]

Pytałam go, co on we mnie zobaczył, i oczywiście wymienił zalety, rzeczy które mu się podobają, ale ja to odbieram jako podrywanie mnie o kokietowanie zamiast komplement. Ciężko mi jest w to wierzyć:(

[ta]

Sama zasiewasz mu wątpliwości.

[yadaxad]

Takie "wątpliwości" to bardziej wynik "charakteru", niż problem tego konkretnego przypadku. W takiej, czy modyfikowanej formie, zależnie od sytuacji, wyszłyby w każdej relacji. To podglebie do piekła zazdrości i kontroli w utrwalonym już związku.

[horpyna4]

Nie rozumiem - jak masz takie wątpliwości, to po co jesteś w związku? Przecież przez to ciągle zmagasz się z wydumanymi problemami.

[mona.blue]

Często dla kobiet jednak uroda jest najważniejsza, jak mają skrzywione postrzeganie rzeczywistości.

Mnie np. ojciec w młodości głównie chwalił za urodę, nie slyszlam, że jestem zdolna, inteligentna czy mam inne zalety. I ja mam/miałam tak wykoślawione spojrzenie, że wydawało mi się, że dla facetów najwazniejsza jest u kobiety uroda, pewnie dla wielu tak, nie wiem zresztą, bo nie rozmawiałam z kumplami na ten temat.
To też działa w drugą stronę, że dla mnie mężczyzna "musi" być przystojny, oczywiście już teraz b.wazne są dla mnie jego zalety, ale gdzieś pozostało to pragnienie, aby był przystojny.

[asdzxcvfsrggxdfsd]

A poczytałaś chociaż jakieś wątki na tym forum? Bo już nie mówię o swoim a analizie transakcyjnej - w końcu są różne szkoły do wyboru co komu odpowiada.

[mona.blue]

Terapia! Skoro sama nie dajesz sobie rady.

Ps.Dzisiaj rozpoczynam terapię grupowa, w dodatku na NFZ:)

[mona.blue]

mona.blue napisała:

> Terapia! Skoro sama nie dajesz sobie rady.
>
> Ps.Dzisiaj rozpoczynam terapię grupowa, w dodatku na NFZ:)

Wracam z grupy, polecam raczej, zobaczę co dalej.

[mona.blue]

mona.blue napisała:

> Terapia! Skoro sama nie dajesz sobie rady.
>
> Ps.Dzisiaj rozpoczynam terapię grupowa, w dodatku na NFZ:)

Dobre mam pierwsze wrażenia z tej grupy wsparcia, bo to tak się nazywa. Poznałam pobieżnie jak wielkie problemy mają inni ludzie. Nie znaczy, że, moj problem jest mniejszy. Ale grupa była kompetentnie prowadzona przez, facet ma doświadczenie że Stanów, jest rzeczowy i informacje zwrotne jakie daje są pomocne. Grupa też daje informacje zwrotne, to też jest ważne. Tylko mam kłopot z tym, że nie wiem czy z moim największym teraz problemem otworze się przes grupa, wolałabym jednak w terapii indywidualnej, ale tu z kolei mam wrażenie, że też nie pójdę do przodu, bo w zasadzie w zarysie terapeutce powiedziałam o wszystkim, i na razie tylko trochę zbliżyłam się do rozwiązania tego problemu.

[mona.blue]

Uważasz siebie za brzydką czy obiektywnie taka jesteś? Wiesz, jak to jest ze spostrzeganiem własnej urody przez kobiety :)

[horpyna4]

Brzydota jest subiektywna, a nie obiektywna; napisałam o tym wcześniej. Niektóre kobiety za brzydotę uważają każde odstępstwo od wyglądu lalki Barbie i świrują na tym punkcie.

Dziewczyna jest niedojrzała emocjonalnie i ma bardzo niskie poczucie własnej wartości. Wątpię, żeby poradziła sobie z tym sama, bo to za głęboko i za mocno w niej tkwi. Bez terapii raczej sobie nie poradzi.

[mona.blue]

Zalozycielko wątku, co myślisz o tym, co Ci tu napisaliśmy?

[w.wasyl]

Zastanawiam się czy mogłabym to zwalczyć inaczej niż terapią?

[w.wasyl]

Zastanawiam się skąd może się to brać, i jest mi cholernie smutno, że czuję się niewystarczająca dla kogokolwiek.

[horpyna4]

To jest tylko w Twojej głowie, dlatego powinnaś popracować nad sobą. A skoro tego nie rozumiesz, to terapia jest konieczna.

A jak nie chcesz terapii, to zacznij od wmawiania sobie, że jesteś najlepsza. Potrafisz?

[mona.blue]

horpyna4 napisała:

> To jest tylko w Twojej głowie, dlatego powinnaś popracować nad sobą. A skoro te
> go nie rozumiesz, to terapia jest konieczna.
>

To prawda.

> A jak nie chcesz terapii, to zacznij od wmawiania sobie, że jesteś najlepsza. P
> otrafisz?

Najlepsza to może nie jest adekwatna w tym przypadku afirmacja. Afirmacja powinna być bardziej realistyczna, bo nie uwierzymy w taką dla nas nierealna. Może "Jestem wystarczająco dobra " na początek i "Jestem godna tego, żeby ktoś mnie pokochał". Tak to widzę. Tylko trzeba regularnie je powtarzać.

[mona.blue]

w.wasyl napisała:

> Zastanawiam się skąd może się to brać

Moim zdaniem z dzieciństwa i Twojego aktualnego związku, gdzie mąż. Cię równa z ziemia.

jest mi cholernie smutno, że czuję się
> niewystarczająca dla kogokolwiek.


Znam to uczucie, leczę się z tego jeszcze.

[ta]

w.wasyl napisała:

> Zastanawiam się skąd może się to brać, i jest mi cholernie smutno, że czuję się
> niewystarczająca dla kogokolwiek.

Z pomocą terapeuty szybciej odkryjesz, skąd wzięła się w tobie taka niska samoocena i dostaniesz wskazówki, jak się z niej wydobyć.
Szukać trzeba w dzieciństwie i sposobie wychowania. Czy któryś z rodziców, lub oboje byli bardzo krytyczni i wymagający, czy musiałaś na uwagę, pochwały i uznanie szczególnie „ zasłużyć”, czy wymagano od ciebie perfekcjonizmu, czy któreś z rodzeństwa lub innych dzieci było szczególnie wyróżniane i stawiane ci za wzór, czy interesowano się twoimi postępami i osiągnięciami, czy przechodziłaś traumę bycia świadkiem kłótni i wzajemnych upokorzeń rodziców, czy ktoś poważnie zranił twoje uczucia i cię zawiódł lub brutalnie oszukał ?

Jak widzisz powodów może być mnóstwo, a przecież nie wymieniłam jeszcze wszystkich.

Kontakt z psychoterapeutą bardzo wskazany. Przy takiej, jak teraz postawie będziesz zgadzać się na bylejakość w każdej dziedzinie życia.

[mona.blue]

Ta, jak zwykle omówienie w punkt.

[mona.blue]

w.wasyl napisała:

> Zastanawiam się czy mogłabym to zwalczyć inaczej niż terapią?

To bardzo trudne, mi się nie udało od kilkunastu lat, mimo czytanej literatury na ten temat. Terapeutka powiedziała mi ostatnio, że najlepsza byłaby terapia grupowa czy grupa wsparcia- dostajesz wtedy informacje zwrotne od grupy, również pozytywne, co może baaardzo pomóc. To był jeden z powodów, dla którego zdecydowałam się na obecną terapię. Czego życzę również Tobie - dobrej terapii.