Bolesne współżycie - dyspareunia?? kto słyszał??

[wawa29]

Mam pytanie do forumowiczek czy spotkałyście się może z tą "chorobą", a
raczej z pewnym upośledzeniem organizmu i co na to można poradzić.

[Gość: darla]

troche o tym czytalam, ma studiach omawialiśmy to razem z zaburzeniami
nerwicowymi: są dwa powody bólu - organiczny - niewyleczone stany zapalne i
inne ginekologiczne przypadlości oraz psychiczny - nie do konca wyjasnione
obawy (u mlodych kobiet często obawa przed ciążą); dawne urazy (wcześniejsze
molestowanie lub gwałty, bolesna i stresująca pierwasza wizyta u
ginekologa),powodow jest wiele.
A konkretnie jakich informacji szukasz?

[Gość: mamahanki]

[Gość: mama hanki]

To moze ja tez to mam. Bo 2 lata po porodzie i mnie nadal boli. Mialam korekte
szwu w lutym ale nic mi to nie pomoglo. Jak mozna ta dyspareunie stwierdzic? a
moze sa inne przyczyny bolesnego wspolzycia?

[Gość: man]

Trzeba spróbować zmiany pozycji współżycia. Dodatkowo środki nawilżające np. K-
Y.

[Gość: mamahanki]

nic nie pomaga inna pozycja a poza tym przed ciaza bylo ok

[Gość: agga]

jak przed ciążą było ok, to jest duża szansa, że to sprawka hormonów, czasami
się tak długo reguluje, u mnie tak było - 1,5 roku... Dochodzi do tego ogólne
zmęczenie i nastawienie organizmu "na dziecko" jako sprawę priorytetową.

Powodzenia

agga

[Gość: wawa29]

Na dole cytowany art. prof. Lwa-Starowicza - trochę wyjaśnia, ale... myślę że
odczuwanie bólu po porodzie jest niestety bardzo częste i nie takie łatwe
do "wyleczenia". Chodzi o to - jak gdzieś przeczytałam - że niestety w polskich
szpitalach nie za bardzo dba się o kobietę po porodzie i szyję się ją "byle
jak", a potem skutki są jakie są...
Mnie niestety to spotkało, być może to nie wina lekarzy a mojego organizmu, a
także psychiki. Być może podświadomiwe boję się drugiej ciąży?? A poza tym
NAPRAWDĘ MNIE BOLI. Przed ciążą też miałam z tym problemy, niektórzy mówią że
to wina tzw. niedopasowania, ale to było tak - raz OK, a raz nie. Inna sprawa
że stany zapalne są u mnie b. częste i sytuacja kiedy nie mam zapalenia jest
naprawdę wyjątkowa )
mamo hanki - b. Ci współczuję, bo wiem jak się czujesz. Ja chyba wybiorę się
(sama albo z mężem) do jakiegoś dobrego seksuologa. Może coś pomoże...
Poza tym jak napisane poniżej "Dłuższe przerwy w kontaktach seksualnych mogą
prowadzić do zwiększenia dystansu intymnego i uczuciowego między partnerami, a
w przyszłości powodować trudności z jego zmianą.
Kojarzenie seksu z bólem i cierpieniem może prowadzić do zaniku potrzeb
seksualnych i zainteresowania osobą partnera w roli kochanka." Tak też może się
stać niestety. Swoją drogą często jestem zbyt zmęczona żeby myśleć o seksie...
gdy ma się małe dziecko jednak ono zaprząta prawie 100 proc.uwagi (mój kochany
Maluch właśnie skończył 9 mies.)
Może jeszcze ktoś się wypowie na ten temat będe wdzięczna za Wasze uwagi.

[Gość: karola]

Jednym z częściej spotykanych zaburzeń seksualnych u kobiet jest dyspareunia,
czyli odczuwanie bólu w kontaktach seksualnych. Szczególne znaczenie mają
pierwsze doświadczenia seksualne wiążące się z prawem pierwszych połączeń i
generalizacji. Mogą mieć one decydujący wpływ na późniejsze życie seksualne
kobiety. Prawo pierwszych połączeń oznacza, że jakość doznań zmysłowych i
przeżyć zaczyna kojarzyć się z seksem, ulega zakodowaniu i utrwaleniu. Prawo
generalizacji oznacza, że tego typu skojarzenia obejmują nie tylko seks, ale
także partnera i relacje intymne z nim. Brak znajomości tych uwarunkowań i
bagatelizowanie ich może mieć odległe negatywne następstwa.

Sytuacja błędnego koła

Typowym przykładem, często spotykanym w leczeniu zaburzeń seksualnych kobiet,
jest odczuwanie bólu podczas współżycia seksualnego. Ból może być tak silny, że
uniemożliwia odbycie stosunku. Jest odczuwany w przedsionku pochwy i kojarzy
się z rozdzieraniem. U części kobiet zanika w trakcie trwania stosunku i może
pojawić się poczucie przyjemności i zadowolenia. Jednak fakt odczuwania bólu na
początku współżycia powoduje, że jest on przewidywany w każdym kolejnym
kontakcie seksualnym, co prowadzi do zmniejszenia doznawania przyjemności w
fazie wstępnych pieszczot. Seks zaczyna kojarzyć się z bólem. Faza przykrych
doznań ulega poszerzeniu, a przyjemnych - skróceniu.

Reakcje kobiet

Jedne zaczynają odczuwać niechęć do kontaktów seksualnych i starają się ich
unikać. Współżycie staje się coraz rzadsze i ustaje. Inne kobiety poświęcają
się dla partnera, sprawianie mu przyjemności w pewnym stopniu wynagradza ich
własne cierpienie. Nie unikają kontaktów seksualnych, ponieważ są one dla nich
częściowo satysfakcjonujące. Sprzyja temu dobra więź z partnerem, wzajemna
miłość i okazywanie przez niego wdzięczności za poświęcenie partnerki.

U części kobiet doświadczenie bólu prowadzi nie tylko do unikania kontaktów
seksualnych, ale również do kojarzenia seksu z czymś przykrym i może to
przenieść się na osobę partnera. Jest on akceptowany w pozaseksualnych
relacjach, ale budzi lęk i niechęć w roli kochanka. Przerwy w kontaktach stają
się coraz dłuższe, aż może dojść do sytuacji, kiedy małżeństwo staje się białe,
czyli bez kontaktów seksualnych. Partnerzy unikają pieszczot, które kobiecie
kojarzą się z bolesnym stosunkiem, a mężczyźnie z reakcjami partnerki.

O czym warto pamiętać?

Leczenie dyspareunii należy rozpocząć jak najwcześniej.
Jeżeli odczuwa się ból w trakcie stosunku, to należy go wyeliminować, stosując
leki przeciwbólowe, rozkurczowe i przeciwlękowe.
Partnerzy powinni unikać przejścia w biały związek, może to bowiem prowadzić do
utrwalenia się tego typu relacji i trudności z jej zmianą w przyszłości.
Traktowanie współżycia jako poświęcenia się dla drugiej osoby bywa
satysfakcjonujące przez pewien czas, ale nie jest to dobre rozwiązanie.
Dłuższe przerwy w kontaktach seksualnych mogą prowadzić do zwiększenia dystansu
intymnego i uczuciowego między partnerami, a w przyszłości powodować trudności
z jego zmianą.
Kojarzenie seksu z bólem i cierpieniem może prowadzić do zaniku potrzeb
seksualnych i zainteresowania osobą partnera w roli kochanka.

[gape]

niestety dyspareunia to w większości przypadków kwestia psychiki,
traumatycznych doświadczeń, niedopasowania, nierozwiązanych problemów z
przeszłości. Ja jednak przede wszystkim stawiam na stosunek emocjonalny do
partnera - współżyję od 5 lat i może nie mam za dużego doświadczenia, jednak
tak naprawdę, od roku, seks jest dla mnie przyjemnością, a nie bólem. A to
dlatego, że od roku uprawiam go z kim innym, z kimś na kim mi zależy i co do
kogo jestem pewna. Poza tym, jest jeszcze jeden aspekt - podejście polskich
mężczyzn do kwestii seksu - zaspokoić swoje potrzeby i nic więcej mnie nie
interesuje. Mój chłopak wychodzi za to z założenia, że dopiero wtedy zaspokoi
swoje potrzeby, jeśli ja będę dobrze się czuła. Trzeba swoich mężczyzn
uwrażliwić na to czego my pragniemy i co my lubimy w łóżku.
Ostatnia kwestia - seksuolog, bardzo często pomaga.
pozdrawiam

[wawa_29]

"tak naprawdę, od roku, seks jest dla mnie przyjemnością, a nie bólem"
A to Ci zazdroszczę ))

[wawa_29]

Ale proszę o więcej Waszych opinii i doświadczeń, jako że zmiana partnera nie
wchodzi raczej w grę... (
To bardziej pocieszające że nie jestem sama z tym problemem, do tej pory jakoś
odsuwałam to od siebie, chociaż z mężem rozmawialiśmy wiele razy, że to jest
problem. I wiecie co - paradoksalnie - on to zaakceptował, a ja nie (wiem
powiecie że przecież jego nie boli). Ale zaakceptował to że prawie nic
nie "robimy"... Tylko że mnie to przeszkadza bo to nienormalne i też bym
chciała żeby mi wreszcie było dobrze!!! a tak kiedyś bywało... ((( dawno
temu. Czasami mam tego wszystkiego dość, a oczywiście obwiniam o co się da
mojego partnera...żeby sobie choć w taki sposób "ulżyć". Wydaje mi się, że
niestety, nie dojdziemy chyba do porozumienia w tym względzie (( smutne
Co radzicie????