zdrada....i zycie po.....

[Gość: wojtek]

Kilka miesiecy temu moja zona przez kilka tygodni spotykala sie z innym
mezczyzna. Sprawiala w tym czasie wrazenie normalnej zony, nic nie wskazywalo,
ze ''kogos'' ma. Nasze zycie intymne bylo nawet intensywniejsze niz zwykle .W
koncu zniknela na caly weekend i po powrocie powiedziala mi , ze wlasnie mnie
zdradzila, wspominajac przy tym o rozwodzie. Po kilku dniach trafila do
szpitala z silna depresja. Natychmiast ją odwiedzilem i jakby...na to czekala.
Zakochalismy sie w sobie od nowa, mimo ze jestesmy ze soba 13 lat. Wrocila ze
szpitala i jest w idealnym nastroju, dba o dom, dzieci i o mnie jak nigdy
przedtem. Ponad wszelka watpliwosc nie ma kontaktu z tym facetem, jest nam ze
soba cudownie. Ale w chwilach slabosci wyrzucam jej to, co zrobila, kiepsko
sypiam i miewam ''humory''. Chcialbym o tym wszystkim zapomniec, ale nie moge...
Moze to tylko kwestia czasu, a moze powinienem wybrac sie do psychologa, boje
sie, ze sam nie dam sobie rady, mimo ze ona ma teraz dla mnie mnostwo
cierpliwosci....Oboje z zona jestesmy krotko po 30-tce i nie chcemy sobie
zmarnowac zycia, ponadto mamy przecudowne i madre dzieciaczki...Na pewno
potrzebuje pomocy z zewnatrz....

[Gość: znam to]

jesli ją kochasz,a co za tym idzie ufasz....to nie niszczcie tego co wspólnie
zbudowaliście. czas i jeszcze raz czas. przeżyłam podobną sytuację i pomógł
nam właśnie czas, zrozumienie, trzymanie języka za zebami,nie wypominaj i broń
Boże nie pytaj o niego.zona może wtedy czuć się sprawdzana,odbierzesz jej
nadzieję na dalsze małżeństwo,a i Tobie nie będzie miło słuchać o nim...
Sama reakcja Twojej zony,wskazuje chyba na cierpienie,żal, poczucie winy...
zycze Wam obojgu powrotu,prawdziwego powrotu do siebie
A Ty- nie zapomnisz to fakt, ale z czasem może dasz radę i wybaczysz...Tego Ci
zycze.trzymaj się.
To że zrobiła to raz, nie musi wcale oznaczać ciągu dalszego.Wierz mi, ja tego
nie powtórzyłam i nie mam zamiaru

[kugar]

nigdy tego nie zapomnisz to bedzie z na cale zycie?!!? moze przebaczysz ale nie
zapomnisz tego co zostalo zrobione.Dobry psycholog i kilka sesji moze da to co
nazywa sie po angielsku "peace of mind" SPOKOJ UMYSLU???????
powodzenia.

[Gość: Lucy]

Można tylko wierzyć, że czas goi rany że kiedyś będzie Pan mógł zapomnieć. Nie
może Pan do tego wracać, ja wiem, że to sie łatwo mówi, ale to jest konieczne
dla procesu odbudowywania zaufania. Bez zaufania nie ma co marzyć o udanym
związku. Skoro potrafił Pan wrócić do żony po tym co się stało, myślę, że Pana
miłość jest na tyle silna, że poradzi sobie z tym problemem. Ale na to trzeba
czasu.
Może powinniście spróbować gdzieś wyjechać, spędzić trochę czasu tylko we
dwoje, jak za narzeczeńskich czasów robiąc to, co oboje lubicie????

[Gość: wojtek]

..nie wracac do tego, naprawde latwo powiedziec, choc przyznam ze wracam coraz
rzadziej. Niestety emocje czasami biora gore nad zdrowym rozsadkiem... Na
marginesie, staramy sie spedzac ze soba duzo czasu, pare weekendow spedzilismy
tylko we dwoje nad morzem itp, spacerujac, rozmawiajac, patrzac sobie prosto w
oczy. Ale mimo poczucia szczescia i bycia kochanym, zbyt czesto zdarza mi sie
byc smutnym. Jasne, czas pomoze, ale chyba uplywa zbyt wolno....Dzieki za
wsparcie

[Gość: Lucy]

Sam Pan mówi, że udaje się Panu wracać do tego coraz rzadziej. To własnie jest
dobroczynny wpływ czasu.. Mówi Pan, że upływa za wolno... tak się wydaje teraz,
gdy Pan cierpi. W rzeczywistości pędzi naprzód jak oszalały. Sądzę, że w dużej
mierze już Pan sam poradził sobie z tym problemem.
Życzę Panu wielu szczęśliwych chwil ze swoja żoną i żeby już nigdy taka chmura
nie przesłoniła Wam blasku życia we dwoje.

[Gość: Jola]

Wojtku, Lucy ma rację. Ty już sobie sam poradziłeś. Nie będzie to zapewne dla
Ciebie w tej chwili pocieszeniem, ale większość z nas miało takie przykre
doświadczenia. Uporać się z tym trzeba, bo i żyć dalej trzeba. Ważne aby
wyciągać wnioski i nie popełniać błędów. Słońce wyjdzie za tych chmur i znowu
świat będzie jasny, piękny i beztroski. Wiem, bo przeszłam przez piekło i
dlatego doceniam niebo.
Głowa do góry i nie patrz w tył.
Pozdrawiam

[libra20]

witam Cie Wojtku, i doskonale rozumiem Twoj bol, cierpienie i smutek bo i sama
tych odczuc doswiadczalam, i ciagle od czasu do czasu doswiadczam mimo uplywu
dwoch lat od momentu odkrycia zdrady, ktora zburzyla wszystko na czym opieral
sie moj swiat i moje 24 letnie malzenstwo. Ale ja w odroznieniu od innych
zadawalam pytania i chcialam wiedziec co popchnelo mojego meza do zdrady i
jakie byly jej przyczyny. On niestety przyjal postawe samoobronna i przerzucal
caly ciezar jego przeciez decyzji na mnie - ale ja ani przez moment nie
poczulam sie odpowiedzialna za cos co uczynil - decyzje podjal sam nie pytajac
sie mnie o zdanie, za moimi plecami wiec dlaczego mialam sie czuc za to
odpowiedzialna? Przeczytalm na temat zdrad mnostwo ksiazek, przebrnelam przez
seanse z terapeuta, ktory na przyklad wyjasnil mi ze zdrady sa bardzo
agresywnym aktem wymierzonym przeciwko zdradzanej osobie, co potwierdzilo sie
kiedy maz odpowiedzial na moje pytanie dlaczego posunal sie do tego kroku mimo
naszych czestych rozmow na temat zdrady i jej znaczenia dla nas oraz zapewnien
z jego strony ze nie moglby sie posunac do tego kroku (ja nigdy go nie
zdradzilam nie z powodu braku okazji ale dlatego ze w pewnym momencie wlaczaly
sie hamulce a wyobraznia podsuwala mi widoki zniszczenia, destrukcji i bolu na
jaki narazilabym tych na ktorych mi bardzo zalezalo).
Moj terapeuta rowniez zgadzal sie co do tego ze ja nie jestem za zdrade
odpowiedzialna i wiele mi pomogl zrozumiec. Rowniez to, ze zaufanie stracone w
ten sposob nigdy nie bedzie odzyskane w pelni i ze mozna utrzymac malzenstwo
jesli obydwie strony zechca nad tym aktywnie pracowac ( to ja poszlam do
terapeuty, to ja czytalam wiele ksiazek, to ja czynilam wysilki zeby zrozumiec
co sie stalo - mezowskie podejscie - ja nie chce o tym rozmawiac - zadawalo mi
tylko wiecej bolu. I nieprawda jest ze czas leczy - wazne jest co sie w tym
czasie robi z problemem - czy ktos uwierzy ze zainfekowany wyrostek robaczkwy
zagoi sie bez operacji li tylko pod wplywem uplywu czasu?? W niektorych
lekturach przeze mnie czytanych zdradzeni twierdzili ze zdrada byla dla nich
gorszym przezyciem od smierci kogos bliskiego. Ja jestem podobnego zdania.
Oczywiscie zdrada moze byc punktem zwrotnym dla zwiazku i zgadzam sie ze zdrada
nie musi oznaczac jego rozpadu ale emocje jakie wywoluje, rowniez u
zdradzajacgo, sa nie do opisania i nie do zrozumienia dla kogos kto przez to
nie przeszedl. I potrzeba tysiecy godzin rozmow, oceanu zrozumienia i
cierpliwosci oraz wiele pracy ze strony zdrajcy przy wspoludziale zdradzonego
zeby zwiazek uratowac.
Moglabym zapewne napisac ksiazke na ten temat i to co pisze jest czubkiek goury
lodowej ale jeszcze na koniec napisze ze zdaniem
ekspertow/psychologow/terapeutow w tej dziedzinie rekonwalescencja zdradzonego
nie jest mozliwa wczesniej niz po uplywie dwoch lat - konkluzja wyciagnieta z
ich praktyki. Niektorzy nigdy jej w pelni nie doswiadcza i nie zalezy to od
tego czy pozostana w zwiazki czy nie.
Mam nadzieje Wojtku, ze Ty nie bedziesz sie zaliczal do tej grupy bo wtedy
zycie traci urok i sens.
To na razie tyle, zalaczam wyrazy sympatii i zycze Ci pelnej rekonwalescencji,

[Gość: Jola]

Cześć Libro!
Sądzę, że każdy z nas, wypowiadających się na ten temat, przeszedł przez to
przykre doświadczenie, raczej piekło. Wierz mi, czas goi rany, ale cierń który
w nich siedzi przy lada okazji będzie je rozdrapywał. Rozmowy, analizy tego co
się stało? To nic nie da, przecież to nie Wojtek zdradził i bzdurą jest
obwinianie siebie za to co zrobił mąż lub żona. Żaden terapeuta też nam nie da
gotowego lekarstwa na ten ból. Najważniejsze to wziąć się w garść, nie wolno
użalać się nad sobą. Trzeba samemu zrobić rachunek, wypisać za i przeciw, i na
zimno z wyrachowaniem wybrać to co jest korzystniejsze dla Twoich dzieci, dla
Ciebie. To jest trudne, ale nikt nam nie gwarantował, że życie będzie łatwe.
Ja tak zrobiłam, ponieważ nie mogłam trwać w tym patologicznym związku, w
trosce o córkę i siebie, rozstałam się z mężem. Szkoda tylko, że tak późno.
Szkoda każdego zmarnowanego dnia.
Od 16 lat mam drugiego męża. Wspaniałego, odpowiedzielnego człowieka, który nie
tylko wyleczył moje zbolałe serce, dał mi moralne wsparcie, którego tak mi
było brak, ale pomógł znowu uwierzyć w ludzi. Jestem szczęśliwa.
Dlatego uierz, że po nocy przychodzi słoneczny dzień, ale swojemu szczęściu
czasami trzeba wskazać drogę aby nie pobłądziło i trafiło do Ciebie.
Tego życzę Wojtkowi, Librze i wszystkim potrzebującym wsparcia.
Głowy do góry.

[Gość: wojtek]

czy ktorys z uczestnikow forum spotkal moze gdzies na plazy panią psycholog, bo
wyglada na to, ze zrobila sobie urlop.... moze powiedziala, kiedy wraca do
pracy ?

[joanna.markiewicz]

Bardzo zachęcam do skorzystania z pomocy psychoterapeuty. Jeśli jest Pan
zdecydowany siegnąć po pomoc z zewnątrz to jest to bardzo sensowne.
Życzę powodzenia.

[Gość: anonim]

Powinieneś się cieszyć ,ze wszytsko się zakończyło właśnie tak...
mnie zdradził mój partner..nie dostał depresji, nie wylądował w szpitalu...po
prostu odszedł do niej na zawsze (lub póki nie zauroczy się kolejną)...to było
ponad rok temu a do tej pory jest mi bardzo zle i muszę sobie z tym jakoś
radzić.Nie płaczę za nim, bo nie ma za kim...Szkoda po prostu ,że mamy takie
czasy i wielu mężczyzn zdradza i jest to ich hobby,szkoda,że właśnie ja
trafiłam na takiego człowieka.
A TY DZIĘKUJ BOGU ,ZE TWOJA PARTNERKA....POSTĄPIŁA PO TYM WSZYSTKIM CHYBA
NAJLEPIEJ JAK MOGŁA.

[Gość: ka.]

Ciężko Ci,co?
Nie powiem zapomnij,bo to nie takie proste.Spóbuj wybaczyć,nie wypominaj,nie
dręcz żony.Wierz mi,jej też jest ciężko.Jeszcze długo będziesz pamiętał,ale gdy
wybaczysz,za parę lat to będą tylko wspomnienia a nie dręcząca Cię zmora.NIe
bądz małostkowy,bądz wielki.
Trzymaj się chłopie,żonki się trzymaj.I wierz mi,wiem co mówię.