Nie znoszę swojego pasierba

[Gość: Macocha]

Od początku mojego małżeństwa (5 lat) mieszkamy z synem męża z pierwszego
małżeństwa chociaż miało być inaczej.Jestem coraz bardziej znerwicowana,
sfrustrowana i zgorzkniała. Dobija mnie poczucie bezsilności - mąż wychowuje
syna (15 lat)nie biorąc pod uwagę moich uwag - tzn. praktycznie nic od niego
nie wymaga, a synuś traktuje go jak skarbonkę i służbę na każde zawołanie.
Uważam, że mąż poświęcił siebie, mnie i nasze małżeństwo dla tego
niewdzięcznego gówniarza, który wykorzysta go a potem kopnie, tak jak zrobiła
to jego matka, z którą zresztą on spotyka się regularnie. Wiem, że sytuacja
męża jest b. trudna -nie chce stracić syna, ale jego ślepa miłość robi wiele
szkody. Ja chciałabym w końcu czuć się u siebie (w obecności pasierba trzęsą mi
sie ręce)i wychowywać nasze wspólne dziecko. Gdyby nie ono, to bym pewno
odeszła, choć kocham męża.
Co mogę zrobić, w domu jest piekło, również przeze mnie bo ja nie potrafię się
już opanować i zachowuję się histerycznie.

[Gość: Kosta]

Wyrazy współczucia dla męża, pasierba i Waszego dziecka

[Gość: Katepa]

Moja droga

Bardzo Cie rozumiem, bo jestem w podobnej sytuacji. Zalozylam watek pt. "Jestem
macocha" w "Samotnym rodzicielstwie i rozwodzie". Dowiesz sie tam wiecej na
temat mojej sytuacji i przeczytasz wypowiedz Pani Psycholog. Wyszlam za maz
prawie poltora roku temu. Mieszkamy od samego poczatku z 13-letnia obecnie
corka mojego meza. Nie mamy wspolnych dzieci, chociaz ja chcialabym bardzo. Ja
nie mam dzieci z poprzedniego malzenstwa. Wiec jest tylko corka meza,
rozpieszczona do granic wytrzymalosci. Jest dokladnie tak jak piszesz -
traktuje swego Tate jak skarbonke i sluge, wczoraj nawet zawiazywal jej na
pdoworku sznurowke od buta, bo jej sie nie chcialo schylac.

Przez co ja przeszlam w ciagu tego pierwszego roku tylko chyba Ty jestes w
stanie sobie w pelni wyobrazic. Bardzo, bardzo ciezko. Ile razy ja pakowalam
walizki, nie da sie juz policzyc. To jest czasami nie do wytrzymania, taka
hustawka emocjonalna. Kocham go jednak bardzo i dlatego z nim wciaz jestem.
Ona sie czasami widuje z matka (matka zalozyla druga rodzine i ma 3-letniego
synka). Po niemalze kazdej wizycie slysze od matki, jaka to jej corka jest
chciwa, leniwa i tak dalej. Matka nie placi nam zadnych alimentow (taka byla
decyzja meza i musze ja uszanowac), i swoje poczucie winy usiluje zagluszyc
prezentami dla corki, dlatego ja sama tej chciwosci nauczyla. No i mozna sobie
wyobrazic, matka z tym malym dzieckiem, mezem, duzym domem i praca zawodowa nie
ma czasu biegac wokol 13-letniej coreczki jak jej Tata.

Jak cos powiem, to jestem wrog numer jeden - wszystko sie obraca przeciwko mnie
i to ja jestem ta niedobra.

Na szczescie nie jest jeszcze tak ze mna zle, chociaz pod wzgledem psychicznym
to dawno temu czulam sie az tak fatalnie. W obecnosci corki meza jestem
zazwyczaj wyluzowana, ale jak widze, jak on jej robi kanapke do szkoly i podaje
herbatke do pokoju, podczas gdy ona maluje paznokcie i oglada telewizje, to
mnie po prostu krew zalewa. Nie dlatego, ze wolalabym, zeby te herbatke podawal
mnie, ale dlatego, ze on ciezko pracuje, a ona jest na tyle duza, ze moze sobie
te herbatke zrobic i podac sama, a Tacie dac odpoczac. Nierzadko zdarzaly sie
klamstwa i bezczelne zwalanie na mnie. Ale ja musze ja akceptowac i kochac.

Jesli jest to mozliwe, udaj sie z mezem do jakiegos dobrego psychologa. My
chodzimy na terapie od roku i nie wyobrazam sobie, jak by bylo miedzy nami,
gdyby nie pomoc niezaangazwoanego i na dodatek profesjonalisty. Niestety piec
lata malzenstwa i ukladow oraz sytuacji, z ktorymi nie moglas sobie moze
poradzic bez pomocy z zewnatrz, tak sie te lata teraz na Tobie odbijaja.

Pociesz sie, nie jestes sama z takimi problemami. Na Zachodzie, na przyklad w
USA wiekszosc rodzin to rodziny z odzysku, mieszane (z dziecmi z poprzednich
zwiazkow obydwojga partnerow), przybrane, itd. Ale tam tez jest wiecej
mozliwosci uzyskania pomocy - ksiazki, poradniki, grupy wsparcia, terapeuci,
ktorzy sie w tej dziedzinie specjalizuja. W POlsce to jest coraz powazniejszy
problem, bo takich sytuacji jest coraz wiecej i mam nadzieje, ze tu tez to
wsparcie bedzie sie pojawiac w roznych formach.

W miedzyczasie badzmy dla siebie oparciem. Jesli chcesz napisz moj adres
[e-mail]

Pozdrawiam, Katepa

[Gość: ali]

Też jestem macochą. Matka mojej 15-letniej pasierbicy nie żyje od wielu lat. Po
jej śmierci ogromny wpływ na wychowanie małej miała matka męża. To, co zrobiła
z tą dziewczyną jest nie do opisania. Ogromna i kompletnie ślepa miłość
wyłączyła rozsądek. Przez pewien czas, na początku naszego wspólnego życia
miałam wrażenie, że dziewczynka jest nieco opóźniona w rozwoju, dopiero po
jakimś czasie, obserwując dziecko w różnych sytuacjach, a także obserwując
relacje babcia - wnuczka odkryłam, gdzie jest pies pogrzebany. Walka trwa 6
lat, najpierw starałam się wytłumaczyć mężowi, na jakie posunięcia babci nie
możemy się zgadzać, a potem już wspólnie staraliśmy się przekonać babcię
(niewiele daje). Jestem jednak w o tyle lepszej sytuacji, niż "Macocha", że mój
mąż potrafił zrozumieć sytuację i stoi po mojej stronie. Napewno dlatego, że
widzi, że mam z córką bardzo dobre kontakty, że jesteśmy sobie bliskie . Z
drugiej strony boi się, że mogę tej sytuacji nie wytrzymać psychicznnie (często
jestem na granicy, też mi się zdarza wpaść w histerię), że nasz związek mógłby
się rozpaść i wtedy będziemy cierpieć wszyscy troje. Mamy z córką ogromne
kłopoty, ponieważ wcale nie chce się uczyć, interesują ją tylko ciuchy,
kosmetyki i chłopcy. Psycholog nie jest dla nas żadnym wyjściem -
przerabialiśmy to: każdy łapie się wątku śmierci matki, dziewczyna się
denerwuje, bo ani nie pamięta dobrze wydarzenia, ani nie chce do tego wracać.
Analizujemy z mężem różne sytuacje, dochodzimy do sensownych wniosków, które
staramy się konsekwentnie wprowadzać w życie, i wtedy pojawia się babcia ze
swoim cichym pomysłem i wszystko się wali. I tak setny raz zaczynamy od
początku.

Babcie i inni czlonkowie rodziny

[Gość: 3X1]

Czy rozwazaliscie wyprowadzenie sie do innej miejscowosci albo kontrakt na jakis czas poza "zasiegiem"
babci? Wierze gleboko w negatywny wplyw jaki moga miec rozni czlonkowie blizszej i dalszej rodziny,
ktorzy moze i naprawde chca pomoc ale czesto bardzo, bardzo szkodza. Piszesz, ze Twoja pasierbica ma
15 lat - moze powinna zaczac pracowac, choc na pol etatu skoro nie chce sie uczyc. Pewnie, straci troche
czasu w szkole ale to, czego sie dowie o zyciu bedzie wartoscia czasem wieksza niz 4 czy 5 z fizyki.
Czasem dobrze dostac w kosc by zaczac doceniac to, co ma sie na codzien. Moze czas by Twoja pasierbica
miala szanse to zobaczyc.
I dstans od babci - to na pewno wszystkim Wam dobrze zrobi

[Gość: Katepa]

Ali, witaj! Dzieki za wypowiedz. Jesli chcesz, napisz na moj adres e-mail -
[e-mail]

A moze by tak utworzyc emailowa grupe wsparcia dla macoch? Jestem w kontakcie
elektronicznym z autorka tego watku i jest to ogromne wsparcie dla nas obu.

Temat babcia..., tesciowie... Moj maz mieszkal przed naszym slubem ze swoja
corka w domu jego rodzicow. Bylo to dla niego bardzo dobre rozwiazanie,
poniewaz byl rodzicem samotnym. Przez te dwa, trzy lata jego corka zostala
nauczona pewnych zachowan, na przyklad wlaczania telewizora zaraz po wstaniu i
ogladania bajek, podczas gdy dziadek robil jej sniadanko. Tak trudno ja teraz
tego oduczyc, a ma juz 13 lat i jest w stanie zrobic sobie sniadanie sama.

Jesli jest to mozliwe, pozwol mezowi poruszac z babcia wszelkie drazliwe
kwestie dotyczace jego corki. Niech on sam z nia rozmawia na te tematy. Nie
jest to latwe, bo babcia sie wczuwa w role matki, ale to nie babcia mieszka z
corka na codzien, tylko Ty. Moja tesciowa zabiera corke meza na zakupy do
drogich sklepow i pozwala jej na kupowanie ciuchow drogich i ciasnych. Kiedy
probowalam jej zwrocic uwage, ze mozna kupic dzinsy o jeden rozmiar wieksze, to
zareagowala bardzo ostro - "Inni sobie kupuja co chca". Tak, ale ci "inni"
zarabiaja pieniadze i kupuja ubrania na wiecej niz jeden rok.

Wszystkie te sprawy z babcia zostaw mezowi do zalatwienia czy przedyskutowania.
Dziadkowie maja naturalna sklonnosc do rozpieszczania wnukow, ale gdy zamiast
matki jest macocha, to zjawisko jest wyjatkowo trudne do zniesienia, trudne
szczegolnie dla macochy. Wszelkie proby interwencji z Twojej strony beda sie
dla Ciebie zle konczyc.

Pozdrawiam

Katepa

[Gość: ali]

Bardzo Ci dziękuję! Przy tej ilości problemów....
Napewno wkrótce do Ciebie napiszę.