wychowanie corki - wychowanie syna

[frisky2]

Urodzila mi sie corka, a mam juz syna. Chcialbym wiedziec czy od strony psychicznej corka potrzebuje
innego podejsca rodzicow, innych metod wychowawczych niz syn. Jesli tak, to na czym powinny
polegac roznice?

[Gość: Joanna]

Moim zdaniem dzieci raczej nalezy wychowywac jednakowo.
Moi rodzice inaczej wychowywali mojego starszego brata,
a inaczej mnie i moja siostre. Brat, jako maly
mezczyzna zwolniony byl z 'babskich' obowiazkow tzn.
sprzatania, prania wlasnych skarpetek, robienia sobie
kanapek do szkoly. Efekt jest taki, ze dzisiaj brat
uwaza, ze nie ma obowiazku robic wielu rzeczy
'babskich' wiec nawet jesli przychodzimy do niego
z wizyta, to jesli nie ma w domu jego zony herbate
i kanapki trzeba sobie zrobic samemu, do tego jeszcze
trzeba sie zajac jego dziecmi, bo od tego sa siostry!
On swoje dzieci tez wychowuje niejednakowo - ma trzech
synow i jedna corke, ktora wyraznie faworyzuje.
Tu kolejny smieszny efekt - dziewczynce nie wolno
niczego odmowic, ani sie jej sprzeciwic, bo gotowa
wpasc w histerie!!!
Chyba lepiej jest od malego wychowywac dzieci jednakowo
chocby po to zeby nie doprowadzac do takich
paradoksalnych sytuacji i aby dziecko, ktoremu wolno
mniej nie czulo sie skrzywdzone.
Z wiekiem kiedy zaczna rozwijac sie indywidualne cechy
charakteru i zacznie dochodzic do glosu roznica plci
dziecko raczej samo zacznie zabiegac o to co akurat
jemu jest potrzebne jako indywidualnej jednostce.
Nie jestem psychologiem, ale pamietam, ze w przedszkolu
nie rozumialam czym sie rozni chlopiec od dziewczynki
wiec nie docieraly do mnie argumenty moich rodzicow
- twoj brat nie musi bo jest chlopcem! Postrzegalam
wszystkich jako jednakowych i chcialam, zeby wszystkich
traktowano jednakowo. Nawet w zerowce czy pierwszych
klasach podstawowki wszyscy na pracach recznych robili
to samo - wyszywanie, wbijanie gwozdzikow w deske,
robienie kanapek... i nikt sie nie buntowal, nie
odmawial ze wzgledu na plec. A pozniej bylam juz na
tyle duza, ze o jakichs specyficznych potrzebach
dziewczynki potrafilam juz myslec i mowic.

[frisky2]

Joanno, dzieki za bardzo ciekawa odpowiedz i zwrocenie uwagi, ze nie mozna dyskryminowac lub
faworyzowac dzieci ze wzgledu na plec. Wlasnie chcialbym uniknac czegos takiego, ze ty jestes chlopcem, to
nie bedziesz robil �babskich� prac itp. Ale co w sprawie psychiki? Czy np. dziewczynka wymaga jakiegos
specjalnego traktowania, wiekszej czulosci, poblazliwosci itp?

[Gość: Maja]

frisky2 napisał(a):

> Joanno, dzieki za bardzo ciekawa odpowiedz i zwrocenie uwagi, ze nie mozna dysk
> ryminowac lub
> faworyzowac dzieci ze wzgledu na plec. Wlasnie chcialbym uniknac czegos takiego
> , ze ty jestes chlopcem, to
> nie bedziesz robil �babskich� prac itp. Ale co w sprawie psychiki? Czy np. dzie
> wczynka wymaga jakiegos
> specjalnego traktowania, wiekszej czulosci, poblazliwosci itp?

Mam dwie corki. Sa bardzo rozne i sila rzeczy musze je traktowac w rozny sposob, co nie znaczy ze
niesprawiedliwie. Kazdy czlowiek jest inny, niekoniecznie ze wzgledu na plec. A rozpieszczony maminsynek jest tak
samo drazniacy jak rozkaprzyszona mamusina coreczka.
Mysle, ze nie ma sensu zawczasu roztrzasac szczegolow wychowywania dziecka. Sama bedziesz poznawala
swoja corke i przekonasz sie, czy potrzebuje wiecej czulosci, czy moze wiecej powaznych rozmow, moze wiecej
zartow, a moze stanowczosci. Moze sie przeciez okazac osobka spokojna i delikatna, a rownie dobrze calkiem
zwariowana i niepochamowana. Uwazam, ze wazniejsza jest uwazna obserwacja dziecka, niz trzymanie sie
teoretycznych zalozen. Zdecydowanie nie chodzi mi tu o postawe "jakos to bedzie", ale o otwartosc wobec nowej
istoty, ktora jest przeciez niezaleznym czlowiekiem. Sa pewne podstawy, ktore dziecku nalezy zapewnic - poczucie
bezpieczenstwa, stabilnosci, poczucie ze sie jest kochane i szanowane. A dalej jest miejsce na dialog i tworczosc.
Roznica plci nie ma sie co w obecnychczasach specjalnie przejmowac, bo swiat nie jest teraz podzielony na meski i
kobiecy. A na psychike dziecka sklada sie wiele elementow. Plec jest tylko jednym z nich.

[Gość: Maja]

O jej, frisy2, automatycznie zalozylam, ze jestes kobieta i dlatego w takiej formie gramatycznej napisalam
poprzedni mail. Glupio wyszlo. Ale poza tym wszystko sie zgadza.
Ale chce jeszcze dodac. Zdarza sie miedzy ojcem a synem istnieje "meska przyjazn" - jezdza razem na jakies
wyprawy itd. Ja tez lubilam jezdzic na wyprawy, wbijac gwozdzie i robic z moim ojcem rozne fajne rzeczy.
Bylabym bardzo rozzalona, gdyby mnie tego pozbawiono. A jednak wyroslam na kobiete, po prostu nie da sie
tego ukryc. Moja siostra nie miala takich "chlopiecych" potrzeb jak ja. Tak to ludziska sa rozni. Ojcowie czesto sa
bardziej czuli wobec swoich coreczek niz synow. Jezeli nie jest to faworyzowaniem jednego z dzieci to tez nie
ma co z tym walczyc, trzeba byc soba. Zreszta czesto dziewczynki sa bardziej "przytulne" niz chlopcy. I my
jestesmy ludzmi, i dziecko tez czlowiek. Jeszcze raz chce powiedziec - nie ma co zakladac, ze dziecko bedzie
takie a takie, a ja mam sie zachowywac tak a nie inaczej. Kontakty miedzyludzkie to delikatna sprawa. Trzeba
starac sie zrozumiec nawzajem i byc elastycznym.

[Gość: Joanna]

Trudno mi powiedziec czy dziewczynka wymaga wiecej
czulosci niz chlopiec, bo chlopcem nigdy nie bylam,
ale sadzac po obserwacji licznych dzieci w mojej
najblizszej rodzinie, to do pewnego wieku wszystkie
dzieci chetnie okazuja i przyjmuja objawy czulosci.
Nawet pietnastoletni syn mojego brata, ktory w zasadzie
stawia juz pierwsze kroki na drodze do doroslosci
na moj widok traci swa 'meska dume'. W dziecinstwie byl
do mnie bardzo przywiazany ,a poniewaz mialam 13 lat
gdy sie urodzil to bardziej traktowalam go jak brata
niz jak bratanka i staralam sie byc dla niego dobrym
kumplem. Obecnie mieszkam w innym miescie i nie widzimy
sie czesto, zapewne dlatego chlopak jest wobec mnie
taki wylewny. A poza tym jestem ta ktora slucha i
rozumie, a nie ta ktora poucza, krytykuje i marudzi
stad chyba ciesze sie tak duzymi wzgledami tego mlodego
czlowieka. A slucham i staram sie zrozumiec, bo swoim
temperamentem, zainteresowaniami i sposobem myslenia
bardzo przypomina mnie sprzed kilkunastu lat.
Jedyna praktyczna rzecza ktora ci moge doradzic jest
to, abys nie popelnial takich bledow jak moi rodzice.
Jesli ktorekolwiek z twoich dzieci przyjdzie sie
przytulic - przytul je - tak po prostu, bez zbednego
filozofowania jakiej jest plci i ile ma lat. Jesli sie
rozplacze - uspokoj je i nie probuj oszukiwac siebie
i dziecka twierdzac na przyklad, ze mezczyzni nigdy nie
placza - chlopca tym bardzo zawstydzisz, a dziewczynke
sprowokujesz do ryczenia przy kazdej okazji (skoro
kobiecie wolno to czemu ma sobie zalowac). Lepiej juz
powiedziec, ze wszyscy czasami placzemy i spytac
o powod lez. Jesli ktores z twoich dzieci bedzie
chcialo cos zrobic samodzielnie - nie bron mu tego, ono
to robi z milosci ( nawet jesli syn zapragnalby
ugotowac obiad, a corka - naprawic radio). Daj mu do
roboty cos nieistotnego, czego moze nawet nie
potrzebujesz i nie wykorzystasz, ale pochwal gdy
skonczy, zeby poczulo sie wazne i potrzebne.
Jesli ktores z twoich dzieci sie na ciebie obrazi to
pozwol mu sie troche pogniewac - samo zmieknie jak
posiedzi w pokoju bez twojego towarzystwa a jeszcze ty
okazesz sie osoba sklonna do wybaczania i do rozmowy.
Jwsli twoja corka bedzie chciala sie z toba pobawic
lalkami, to sie z nia pobaw, albo jesli nie chcesz
- zrob z kawalka sklejki stol, krzesla czy cos innego
dla jej lalek - bedzie wiedziala, ze i ona i jej lalki
sa dla ciebie wazne. Ale jesli nie umiesz szyc dla nich
ubranek - powiedz od razu ,ze nie potrafisz, ze mozesz
w zamian zrobic cos innego...
No i przede wszystkim - staraj sie byc kumplem.
Przeciesz w kontaktach kolezenskich najczesciej
traktujemy sie wszyscy tak samo, bez wzgledu na plec.
Czy rozmawiajac z kolezanka z pracy caly czas sie
zamartwiasz tym, ze ona jest kobieta i nie wiesz czy
mozna jej odpowiedziec to samo co mezczyznie?
Prawdopodobnie nie myslisz o tym i mowisz co chcesz
powiedziec - szczerze, spokojnie i na luzie.
Prawdopodobnie ona tez sobie nie zaprzata glowy tym,
ze jestes facetem i rozmawiacie dalej o tym o czym
chcecie...
Ja osobiscie lubie, kiedy widzi sie we mnie przede
wszystkim czlowieka, kobiete - dopiero na drugim
miejscu, a cala reszte na dalszych pozycjach.
Twoje dziecko to przede wszystkim czlowiek, a do
pewnego wieku nawet nie bedzie wiedzialo o swojej
kobiecosci czy meskosci, wiec nawet nie postawi tej
cechy na drugim miejscu!!!
W koncu przeciez dziecko szybko uczy sie mowic i zawsze
wtedy mozna zapytac czego od ciebie chce. No i bedziesz
mial informacje aktualne, do tego z pierwszej reki,
a nie takie moje gdybanie o tym co to bylo kiedy ja
bylam mala...
A w sprawie psychiki - w wyniku roznych wypadkow
losowych moja uksztaltowala sie taka, a nie inna, ale
glowe sobie daje uciac, ze w zasadniczych zarysach
nie bardzo sie roznie ani od przecietnej kobiety,
ani od przecietnego mezczyzny - widocznie w ludzkiej
psychice jest spory obszar postaw, pragnien i zachowan
wspolny dla obu plci. A wysnuwam ten wniosek stad, ze
moja psychika wyrosla tak sobie na dziko, bo jak juz
sie nauczylam prac, sprzatac, gotowac, siedziec cicho
gdy sie nikt mnie o zdanie nie pyta, systematycznie
odrabiac lekcje i przynosic same piatki to moi rodzice
praktycznie przestali mnie wychowywac i temperowac.
Nie polecam tej metody, bo zrobila wiecej zlego niz
dobrego ( wiez miedzy mna a rodzicami praktycznie
przestala istniec), ale jestem dobrym przykladem tego,
ze jesli dziewczynce nie powtarza sie, ze to czy tamto
jest rzecza niekobieca, to nie bedzie o tym nigdy
wiedziala i zawsze bedzie owa 'niekobieca' ceche
traktowala jako rzecz 'kobieca' i naturalna.
Podsumuje to tak - patrz uwaznie czego potrzeba twoim
dzieciom, a jesli psychika kobiety i mezczyzny nie
rozni sie tak bardzo jak zwykle sadzimy to osmiele sie
stwierdzic, ze twoje czlowieczenstwo, twoja ludzka
wrazliwosc same powiedza ci co masz robic. Po prostu
badz sprawiedliwym czlowiekiem - stanowczym,
konsekwentnym, ale bez popadania w chlod i szorstkosc,
z drugiej strony - kochajacym i wyrozumialym, ale bez
popadania w zbytnia poblazliwosc dla niewlasciwych
zachowan.
Wlasnie takiego ojca zawsze chcialam miec i mysle, ze
oto jest wlasnie moja odpowiedz!!!

[joanna.markiewicz]

Wszystkim dzieciom ze strony rodziców potrzebna jest miłość, bliskość,
rozumienie ich potrzeb i problemów oraz stawianie rozsądnych granic i dbanie
o nie przekraczanie ich. Takie są potrzeby każdego dziecka, niezależnie od tego
czy jest to dziewczynka czy chłopiec.
Istnieje jednak różnica w tym czego dzieci potrzebują od ojca, a czego od matki.
Pomimo iż tradycyjne role przypisane do obydwu płci ulegają zmianie, to co
ważne w wychowaniu dzieci to możliwość kontaktu i czerpania zarówno od mamy jak
i od taty. Inaczej mówiąc do prawidłowego rozwoju dziecku potrzebny jest
pierwiastek męski i żeński. Trudno jest pełnić obydwie te role jednej osobie
(wiedzą coś o tym samotni rodzice).
Mama daje dziecku ciepło i wyrozumiałość podczas, kiedy ojciec stawia przed nim
zadania i egzekwuje je, wprowadza w świat i uczy go poznawać. Jest bardziej
stanowczy i wymagający. W taki sposób oddziaływać może ojciec na swoje dzieci.
I tego potrzebują i doświadczać mogą wszystkie dzieci, niezależnie od płci.
Chłopcy potrzebują jednak wyraźniejszych granic, stawiania konkretnych zadań.
a dodatkowo potrzebna jest im ze strony kochającego ojca pomoc w rozluźnieniu
bardzo bliskich (co jest nieodłącznie związane z okresem niemowlęcym) więzów z
matką, tak, by zaczął uczyć się męskiej roli. Dziewczynki potrzebują ojca,
żeby poznawać model przeciwnej płci i móc w przyszłości budować dobre, bliskie
związki z mężczyznami. Ojciec jest bowiem pierwszym mężczyzną przy którym
dziewczynka wykształca swoją kobiecość i seksualność. Rolą ojca jest
przyzwolenie na to, ale bez własnej seksualnej odpowiedzi.

[frisky2]

Dziekuje wszystkim za bardzo cenne i madre odpowiedzi. Mysle, ze skorzystam z wielu Waszych rad. Choc
moze nie jestem takim ojcem, jak napisala pani psycholog, tzn. w moim domu to bardziej zona wymaga i egzekwuje
od dzieci postepowanie zgodne z pewnymi zasadami, a ja chyba jestem bardziej poblazliwy.
Na razie moja corka jest malutka, ale juz wyczuwam roznice w wychowaniu jej i syna. Moze to nie wynika z
roznic plci, tylko roznych psychik. W kazdym razie corka bardziej niz nasz syn lubi sie przytulac, jest tez bardziej
wrazliwa i chetna do kontaktu z innymi dziecmi, a takze ze zwierzakami. Uwielbia lalki (nie zmuszana do
bawienia sie nimi), czego nie mozna bylo powiedziec o naszym synu.
Jeszcze raz dziekuje i pozdrawiam

[Gość: Joanna]

Ja bym sie tam nie przejmowala teoriami psychologow,
bo one zmieniaja sie tak szybko jak spoleczenstwo.
Skoro piszesz, ze to raczej ty jestes poblazliwy,
a zona wiecej egzekwuje to masz jeszcze jeden dowod
na moja prywatna teorie, ze sie calymi tymi roznicami
plci nie nalezy przejmowac.Moja siostra wozila lalki
w wozku, myla czesala i rozmawiala z nimi, ja co
najwyzej szylam im ubrania, ale moja namietnoscia
bylo ukladanie klockow. Czy to oznacza, ze cos z moja
kobiecoscia bylo nie tak? Alez nie - moja siostra
wyrosla na osobe latwo nawiazujaca znajomosci,
czasami nawet nadopiekuncza, ale tez i dyplomatke,
ja natomiast wyroslam na samozwancza krawcowa-amator,
a do tego osobe o roznych drobnych zdolnosciach
manualnych, plastycznych, technicznych itd.
W dziecinstwie wybieralysmy rozne zabawy bo po prostu
juz wtedy bylysmy inne. I to nie jest zaden grzech!!!

[Gość: Gabrysia]

O wiele łatwiej jest wychować córkę niż syna.

[Gość: Gabrysia]

W dzisiejszych czasach niełatwo wychować dzieci.Ważne, aby rodzice wiedzieli,
czego chcą i na co zwrócić uwagę dzieciom.Ponieważ obecnie dzieci albo
szybko "odchodzą" z domu, albo długo pozostają z rodzicami ze wszystkim trzeba
zdążyć, przed wieloma rzeczami uchronić i na wiele spraw uwrazliwić. Na pewno
ważna jest postawa rodziców, ich miłość, troska i myślenie o
przyszłości.Wspólne wyjazdy, rozmowy,wspólne przeżywanie radości i smutków dają
więcej niż godzinne kazania, kary czy pouczanie.Ponieważ dorośli też muszą sie
sami wychowywać, nie powinni zapominać, że i dorosłe dzieci jeszcze sie
wychowuje. Pozdrawiam. Zadowolona z dwóch synów mama.