do kobiet DDA - jak radzicie sobie z intymnością

[merisea]

Witam. mam problem który nie daje mi spokoju i zastanawiam się czy jestem w
nim osamotniona. za kazdym razem gdy zaczynam związek, wszystko zdaje się być
ok, chemia bierze górę, seks sprawia przyjemność. mija kilka miesięcy a we
mnie rodzi sie odraza do wszystkiego co fozyczne. na myśl o zbliżeniu robi mi
się niedobrze. skąd się to bierze? nie wiem. dlatego proszę - piszcie jak
sobie radzicie z budowaniem "intymności" w związkach.
Pozdrawiam.

[scania81]

ja mam odwrotnie:(
najpierw strona fizyczna, i jest ok, a potem buduje dopiero związek:(
wiem, wiem, nie brzmi to najlepiej, ważne że znalazłam w życiu kogoś kto chce w
ogóle to "dalej"...

[tooinvolved]

scania ja mam dokladnie jak Ty. bo mi sie wydawalo ze jak juz zakochanie to
zakochanie i na calego. ale chyba faceci nie tego szukaja, oni musza troche
pozdobywac. przejechalam sie wiele razy, bo mowili ze tak i owszem ze to
wlasnie to czego szukali ze tacy zakochani, ale jak cos sie nie ukladalo to
nawet nie kwapili sie zeby ratowac zwiazek. ja odchodzilam mimo ze po uszy
zakochana a oni nic sobie z tego nie robili...obwiniam siebie i swoja
latwowiernosc, ufnosc. nie wiem jak utrzymac zwiazek, teraz sukces widze przez
pryzmat seksu a raczej wstrzemiezliwosci. czy to ma sens? strasznie mnie to
boli...

[merisea]

ja chyba sie zastrzele... jestem nienormalna... na początku zwiazku - fascynacja
- sex, jest dobrze, nawet można powiedzieć że jestem szczesliwa, natomiast z
biegiem czasu sex jest staje sie dla mnie czymś odległym, przeraża mnie,
przeraża mnie cały związek. pragne przyjaźni a fizyczność odkładam baaaardzo daleko.
zaczynam brzydzić się partnerem jako facetem a zaczynam pragnąć go jako
przyjaciela i powiernika. żaden facet na dłuższą metę tego nie wytrzyma. mam już
tego dosc. mam dość tego swojego popaprania. mam dość tego, że nie znam siebie,
że nie wiem o co mi chodzi. mam dość AAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!

[tooinvolved]

ja mam podobnie jak scania. jest to iskrzenie ktore szybko przeradza sie w nowa
jakosc w lozku. wydaje mi sie ze osiagnelismy szczescie i milosc w tej jednej
chwili no i rzeczywiscie trwamy razem, zdawaloby sie na dobre i na zle...
okazuje sie ze tylko na dobre bo gdy ja zaczynam wymagac czy tez chce budowac
glebie w zwiazku - facet sie po prostu wymiguje. ja sfrustrowana i
nieszczesliwa odchodze a on nie robi nic zeby mnie odzyskac, mimo ze zapewnial
ze jestem ta jedyna. moja osobista konkluzja: seks nie doprowadzi cie do
slubnego kobierca. zdarzylo mi sie to 3 razy i za kazdym historia sie
powtarzala. boli bardzo i teraz stalam sie bardzo wycofana - poszukujac recepty
na sukces w zwiazku. czy takie podejscie (ze seks pojawia sie szybko) moze wg
Was niweczyc powodzenie utrzymania zwiazku?

dzieki za odpowiedzi, pozdrawiam zlamane serca

[merisea]

ja się z tym zgadzam, sex na początku związku nie prowadzi do niczego dobrego.
praktycznie każdy mój związek zaczyna się od sexu, wydaje mi się że to jest "to"
że jestem zakochana, a gdy mija troche czasu... zakochanie mi "odchodzi" a facet
wini mnie że się zmieniłam, że byłam bardziej czuła na "początku" i że dawałam
mu więcej "dowodów miłości" haha, ale to brzmi... no i powoli wszystko zaczyna
się pieprzyc, a ja szukam sobie innego księcia, który okazuje się po kilku
miesiącach ropuchą.
szukam recepty na dobry, zdrowy związek, ale jak widać sama nie jestem zdrowa
więc nie będę chyba w stanie nic zdrowego stworzyć. wyc mi sie chce bo mam
wrażenie że wszystko mnie przerasta...
pragnę miłości, ale ja chyba nie potrafię kochać.

[tooinvolved]

hmm nie wydaje mi sie ze chodzi o niemoznosc kochania, bardziej ze obieramy
niewlasciwe metody bycia z kims. wlasnie moze chcemy by szybko ktos nas
zaakceptowal, pokochal, dlatego dajemy siebie na poczatku i oczekujemy tego
samego. moi faceci mowili ze owszem, fajnie ale ze cos za szybko i jakby nie
mogac w to uwierzyc nie angazowali sie... moze i slusznie, bo wlasnie moim
problemem jest to ze jestem zmienna jak pogoda. nie mam stabilizacji zupelnie,
jestem maksymalnie roztrzepana wiec jak tu sie w kogos takiego zaangazowac.
seks przeciez wszyscy lubia wiec dlaczego by nie jak laska nie ma nic
przeciwko. ja mysle ze Ty chcialabys sie zaangazowac ale w pewnym momencie
dochodzisz do wniosku ze i tak z tego nic nie bedzie bo kto bedzie ciebie
chcial wiec nieswiadomie sama wycofujesz wlasne sily zanim zrobi to
znudzony/niezadowolony facet. jednym slowem to ochrona przed zranieniem... co
ty nas to?

[izapow19]

mam 21 lat nie byłam jeszcze w żadnym związku z męższczyzą przyczyną nie jest
tylko to że wychowywałam sie w rodzinie alkocholowej chodzi mi o nastawienie
mojej matki ogólnie do męższczyzn ona uważa że facet zawsze jest w cenie i
jest to ósmy cud świata ze kobieta sama nic nie jest warta dziwie sie jej po
tym co przeszła z moim ojcem nie zmieniła poglądów i na tym polu dochodzi
czesto do kłótni te jej prawdy życiowe nie poprawiły raczej moich relacji z
płcią przeciwną odizolowałam sie wogóle od nich i przyjełam postawe wrogą i
nieufną wynikajaca ze zwyklego strachu obecnie sytuacja wygłada tak że widze
zainteresowanie swoja osoba kilku miłych panów ale ciągle przed nimi uciekam i
mam wielka chec pobawic sie ich uczuciami świadomie zrobić jakieś złośliwostki
żeby nie byli tacy pewni że mi też się podobajom
z moich obserwacji wynika coś zupełnie innego niż mówi moja matka oni wcale nie
som tacy odważni ani super zauważyłam też że zwyczajnie sie mnie wstydzom co
mnie zresztą bardzo rozśmieszyło nom śmieje sie z nich i sprawia mi to
przyjemność
sytuacje komlikuje fakt ze mieszkam w małym miasteczku tu każdy sie tylko
wpieprza się w cudze życie i wredne ciotki i te ich wredne pytanka kiedy
bedzie jakiś miły pan
sexu jeszcze nie uprawiałam ale o nim myślę hm czesto
i ciekawi mnie jeżeli sie zdecyduje odkryć w życiu troszke przyjemnosci to tez
tak bede sie rzucać od razu z pazurkami jak wy

[tooinvolved]

sorki za podwojnego posta. system mi sie zakrecil... co do Ciebie merisea to
wlasnie masz odwrotnie jak ja...ale czy ci faceci od ciebie odchodza? to musi
byc niezle frustrujace. myslisz ze to moze miec zwiazzek z Toba-DDA? pzdr

[merisea]

niestety, faceci ode mnie nie odchodzą tylko się zakochują, a ja nie mam
sumienia żeby odejść i oboje się męczymy do momentu w którym nie spotkam swojej
kolejnej ofiary. mój ojciec zdradzał moją matkę, myślę, że wykształciła się we
mnie obawa że mój mężczyzna bedzie mnie zdradzał, a ja nie chcąc być zraniona
wycofuje się ze związku i tak to własnie się ciągle toczy...
na szczęście zdaje sobie sprawe z tego, że to nie do konca jest moja wina, ze
moja przeszłość miała na moje teraźniejsze zachowanie duży wpływ... i że może da
się jeszcze jakoś to naprawić.
Własnie czytam książkę "lęk przed bliskością" skierowaną do kobiet dda. myślę,
że to jest coś co może mi pomóc jeżeli chodzi o naukę budowania trwałego i
zdrowego związku....

[merisea]

w skrócie jest tak:

początek: daje całą siebie, daje ciało i duszę, rozmawiam, dzielę się uczuciami,
kokietuje, uwodze, robie niespodzianki, jestem spontaniczna i otwarta...

środek: facet sie zakochuje a mi "miłość" odchodzi, robie się niedostępna, nie
mówię o tym co mnie dręczy, zamykam się w sobie, oddalam fizycznie i psychicznie...

koniec: facet robi mi wymówki że sie zmieniłam, ze kiedyś było inaczej, ja
obwiniam siebie ze jestem nienormalna, płacze po nicach nie wiedząc co mam
zrobić, nie wiedząc co tak naprawde czuję, męczymy się ze sobą do momentu w
którym nie zdecyduje się na zerwanie z nim i w tym momencie koło się zamyka...

boże jak ja bym chciała być normalniejsza...
może są na to jakieś zastrzyki, haha !

[nessska]

merisea...nic, tylko sie podpisac...zupelnie jak ja. ide sie poryczec, w koncu
zaraz przyjedzie On, bedzie robil wymowki, ze sie zmienilam...

[a_j1]

Hmmm... Dziwna sprawa bo mam takie same objawy. Ciekawe czy to tez syndrom
bycia dda? Ktos wie cos na ten temat?

[ojcic1]

wszedłem tutaj przez przypadek jestem facetem nie mam DDA.Moja zona to ma
jestem zaniepokojony jej zachowaniem.Piszecie tutaj o wsztrzemiezliwosci
seksualnej wobec partenra.Doswiadczam tego od kilku lat po 18 latach małzenstwa
widze jak zona nagle ostygła seks dla niej nie istnieje raz w miesiacu skusi
sie na obowiązkową pańszczyznę.probowalem już wielu metod uwodzenia wychwalania
nawet wyrzutów i awantur z zadnym skutniem.Wiem ze to zadreczanie sie mamy
troje dzieci takz e rozstanie nie wchodzi w rachube.jedno jest pewne to powolna
destrukcja,mój organizm dopomina sie o seks i jestem posrednio zmuszany do
zdrady ale zawsze po mam niesmak i wracam do naprawy mojego zwiazku.Wiem ze
kiedys to peknie i nie chce tego kiedys nawet chcialem jej powiedziec ze robie
to na boku i chcialem powiedziec dlazcego,ale mysel ze to odwrociloby sie
przeciwko mnie,bo wiadomo wstretny zdrajca itd.

[merisea]

Czy Twoja żona była na terapii? czy robi coś z tym faktem że jest DDA?

[ojcic1]

kiedys probowalismy i nie uwazam aby ktos obcy mogł "NAM" pomóć na razie
radzimy sobie i mysle ze radzimy lepiej niz po terapii.Rozmawialem z jedna
kobieta po terapii i nic nowego nie wniosła ja przynajmnije trwam w rodzinie i
nadal jestesmy razem.Wiekszosc op czy przed terapia sa samotni.Jezeli maja
kogos to dochodzacego.Mysle ze najwiekszym jest u osób z DDA STRACH w róznej
postaci i jezeli cala rodzina wie jak przeciwdzialac to mozna sobie z tym
poradzic i na pewno o wiele lepiej niz psychoterapia.
pzdrawiam dzieki

[pixie65]

ojcic1 napisał:

Wiekszosc op czy przed terapia sa samotni.Jezeli maja
> kogos to dochodzacego.

TO NIE JEST REGUŁA...


Mysle ze najwiekszym jest u osób z DDA STRACH w róznej
> postaci

NIE TYLKO...

i jezeli cala rodzina wie jak przeciwdzialac to mozna sobie z tym
> poradzic i na pewno o wiele lepiej niz psychoterapia.
> pzdrawiam dzieki

JA BYM TU CAŁEJ RODZINY NIE MIESZAŁA...ZWŁASZCZA DZIECI
DOBRZE BYŁOBY GDYBY PORADZIŁA SOBIE Z TYM PROBLEMEM OSOBA NAJBARDZIEJ
ZAINTERESOWANA CZYLI TWOJA ZONA. DOŚWIADCZENIA Z PSYCHOTERAPIĄ BYWAJĄ BARDZO
RÓŻNE, DLA MNIE BARDZO POZYTYWNE. MIMO, ŻE DALEJ JESTEM SINGLEM JAKOŚĆ MOJEGO
ŻYCIA ZNACZNIE SIĘ POPRAWIŁA. TERAPIA NIE JEST PRZYMUSOWA, WIĘC NIE MA POWODU
DEPRECJONOWANIE JEJ WARTOŚCI...NIEKTÓRYM POMAGA. WYSTARCZY CHCIEĆ

[ojcic1]

poprzeczytaniu waszych "porad"chcialbym sie zapytac czy ktoras z was ma
normalna rodzine dzieci męża itd.Chodzi mi o trwały związek tak gdzies po
dzisieciu latach on jest nadal trwały i wszytsko mi jedno czy jest to po
terapii czy przed.O co mi chodzi myślę że terapia nie pomaga zwalczaniu strachu
to tylko cos zasteopczego co pomoze wam życ z tymi lękami ale nie rozwiazuje
problemu.Dlaczego ? poniewaz lekarze psychoterapeuci tez nie mja pojeci co
leczyc w kazdym przypadku jest to osobny problem emocjonalny i w grupie
terapeutycznej mozna sobie pogadac o swoich problemach poczuc sie ze nie tylko
ty masz tego rodzaju lęki,czasmi mozna sie poczc gorzej.Problemem jest mysle
strach przed zostaniem samemu podobnie jest czarnowidztwo wmawianie sobie swej
beznadziejnosci i skazywanie swojego zycia na niepowodzenie bo.....bo jestm
taka a ojciec to byl taki i to robił.Mysle ze njgorsze w tym wszystkim jest
widzenie wszystkiego w czarnych barwach wieczne krytykanctwo itd.to prowadzi ze
w koncu wierzycie w to ze jestescie malo atrakcyjne ze partenr was rzuci
zostawi bo jak mozna z taka kobietą zyć(nie znam jak jest z meżczyznami bo
obserwuje tylko kobiete)po czasie odsuwacie sie zamykacie w skorupce swoim
świecie i nikt tam nie ma prawa wchodzić.To mysle jest najwieksza przyczyna
zła.A co powoduje to u partenra?hm...same wiecie ...inna kobieta ....kiedy sie
wyda uciekacie i dlatego wiekszosc z was jest sama i nie moze znależć
partenra.i co najgorsze to siedzi gdzies tam głeboko w was (ta mała zastraszona
dziwczynka)i zeby wydostać to z was choc na chwile trzeba bardzo bardzo mocno
wami wstrząsnać!Co jescze ....jestescie bardzo bardzo naiwne zyjecie chwila
momentem "hustawka nastrojów"chceice bardzo szybko załozyć rodzinę i miec
dzieci i nie wazne z kim przymyakacie oko na uczucia do partnera i
jego "jakość"liczy sie FACET a problemy pojawiaja sie póxniej.Zaczynacie od
łózka a potem sie dopasowujecie .A moje dzieci maja juz swoje lata i potrafia
myleć samodzielnie (20 letnie)Najgorsze jest to ze wy zdajecie sobie zprawe
tylko z waszej krzywdy i z waszego cierpienia ,nie myslicie nic o cierpieniu
innych męża dzieci itd.tak tak wiem ja tez narzekam ale najpierw trzeba obanzyc
problem aby z nim walczyć.
pzdrawiam

[anis79]

Bardzo mądry, ważny i prawdziwy post.
Tylko widzisz ja to wszystko wiem. I co dalej? Co zrobić, żeby jednak się udało
założyć zdrową rodzinę?

[ojcic1]

nie mam pojecia sam mam problemy nie jestśmy szczesliwi ...myslałem ze dam rade
a okazuje sie ze NIE dam rady i nie wiem czy to moja czy jej wina.

[agiaagakwiatk]

Tak, ja mam całkiem zdrową rodzinę. Mam męża, córkę. Po ślubie jesteśmy
już(dopiero) 10 lat. Wszystko było, jest, wierzę, że będzie o'k. Oczywiście są
kłótnie, problemy, jak pewnie w każdym małżeństwie, ale można je przeżyć i żyć
normalnie dalej. Pozdrawiam Aga.

[ojcic1]

no własnie może zdradzisz nam jak to robić co powoduje ze jesteście szcesliwi
czy jestes po terapii,jak radzisz sobie z lękami i jak znosi to twoj mąz kiedy
zdalas sobie sprawe ze swej choroby.naprowadx nas na pewno wilu potrzebuje
wskazówek ktore byc moze są bezcenne.
pozdr.

[agiaagakwiatk]

Nie jestem po terapii. Mojemu mężowi opowiedziałam szczerze o tym, co działo się
u nas w domu, jak byłam mała oraz później, gdy mieszkałam z rodzicami. Pokazałam
mu forum DDA. Poprosiłam o przeczytanie chociaż kilku postów. Dużo i szczerze z
nim rozmawiam, chociaż nie zawsze znajdujemy na to czas. Jeśli chodzi o lęki, to
często je miewam. Ciężko jest mi sobie z nimi poradzić. Zupełnie nie radzę sobie
ze stresem. Może powinnam zgłosić się na terapię? Nie wiem. Na razie jednak moje
myśli zaprząta tragedia, która wydażyła się w naszej rodzinie. Okropość. Jedyne,
co w tym wszystkim pozytywne... Przeżycia ostatnich 5 miesięcy bardzo zbliżyły
nas do siebie. Nas, czyli mnie, mojego męża i naszą 5-letnią córeczkę. Na
początku nie było, tak różowo. I nadal nie jest. Ale powoli próbójemy podnieść
się po tym, co miało miejsce i żyć jakoś normalnie dalej. Pozdrawiam wszystkich
i życzę, aby się nam w życiu poukładało. Nie wiem, co jeszcze mogę o sobie
napisać. Prosze o ewentualne pytania. Aga

do ojcic1

[tooinvolved]

mimo calego zawiklania w jakim tkwisz w swoim zwiazku bardzo cenie sobie Twoja
postawe, nie poddajesz sie, szukasz, wiesz jakie bledy popelniles przez swoja
chora zone ale jednoczesnie wiesz ze to nie rozwiazanie. Chcesz zmiany, chcesz
zeby bylo lepiej. Znasz tak dobre kazde jej zagranie, kazda jej emocje. Ja
uwazam ze to juz duzo. Szukaj, nie przestawaj! Mysle ze Twoja wiedza i
oczytanie w tym temacie zbierze owoce, byc moze calkiem niedlugo. Bo Twoja zona
czuje ze jestes i mysle ze czuje w Tobie oparcie, mimo wszystko. Byc moze
potrzebuje czasu, musi dojrzec, pozwol jej na to. Ja mam zal do mojego ojca, ze
nigdy przenigdy nie zrobil nic dla mojej mamy, ktora jest DDA i alkoholiczka.
Nie mial/ma sily zeby ogarnac problem, wyjsc naprzeciw, zrobic chocby
najmniejszy krok. Zawsze tylko stal i milczal, obarczajac mame wina za to co
jest, nie zastanawiajac sie nad swoja rola w tym wszystkim. Umial ja tylko
napieprzac po pijaku, wyrzucajac z siebie cala zlosc w agresji (och boze,
zakrwawione sylwestrowe kreacje w przedpokoju na wieszaku...)za to, ze ona pije
a on jest taki biedny i bezsilny, ze mu sie taka zona trafila (sic!). Do tego
bardzo dlugo zyl w przekonaniu ze nie jestem jego corka ze moja mama sie
puscila jak byli razem (zaszla w ciaze przed slubem). i wiele innych...

zycze Ci duzo wiary w powodzenie i znalezienia sposobu na szczesliwy zwiazek :)
pozdrawiam

Do ojcic1

[pixie65]

Nie podobają mi się Twoje uogólnienia związane z kobietami z syndromem DDA.
Jeśli dobrze zrozumiałam masz kontakt z JEDNĄ taka kobietą. Jesteśmy różne, jak
różni są ludzie w ogóle.Nie rozumiem jak na tej podstawie możesz "diagnozować"
inne kobiety i w dodatku wypowiadać się tak jednoznacznie, że jesteśmy naiwne,
żyjemy chwilą i szczytem szczęścia jest dla nas uczepienie się męskich portek.
Zupełnie nie przystaję do opisanego prze Ciebie wizerunku kobiety z syndromem
DDA i śmiem twierdzić, że nie jestem wyjątkiem. Jestem niezależna, zadowolona z
życia i mimo iż jestem singlem nie czuję się "niekompletna". A już na pewno nie
zaczynałabym w związku od łóżka i "dopasowywania się" do FACETA, aby tylko
"sobie nie poszedł". To bardzo niedojrzałe podejście do relacji i na szczęście,
dzięki TERAPII, mam to już za sobą.Pomysł, że trzeba nami "bardzo mocno
wstrząsnąć" żeby coś (?) z nas wydobyć jest równie skuteczny jak leczenie
alergii elektrowstrząsami.Zamiast WALCZYĆ z problemem trzeba raczej próbować
zrozumieć i nauczyć się współczuć. Od tego też jest m.in. grupa terapeutyczna.
Psychoterapeuci to nie lekarze tylko psychoterapeuci właśnie, DDA to nie choroba
więc nie trzeba leczyć, a że w terapii można poczuć się gorzej to fakt, który
należy przyjąć do wiadomości, wiedząc, że to przejściowe i świadczy o
zachodzących zmianach.

[ojcic1]

mnie natomiast podoba sie twoj post,bo obanza cos o czym ty nie wiesz i nie
widzisz zycie jest łatwiejsze we dwoje z rodzina dziecmi .mam moze zle
podjejscie ale moje dzieci sa traktowane jakdorosle zawsze tak byly zawsze
mialy glos w dyskusji zawsze wiedzialy cos ie dzieje w domu z nami z mam ze
mna.Powiem ci (dzieci ma juz dorosle)to łatwiejsze wile latwije isc przez zycie
rodziną przyslowiowa kupa.Mysle ze najwieksza wada DDA jest samotnosc proba
schowania sie stycia uczuc mysli zachowan pod roznymi pozorami zamyakcie sie w
sobie i nie wazne czy przed czy po terapii mysle ze mowic o wszytskim to jest
ten konic za ktorey trzeba ciagnac.gorzej jezli nie ma sie do kogo zwierzyc.Ale
na pewno samotnosc czy sie ja akceptuje czy nie doprowadza do tego ze jestes
twarda dajesz sobie rade w zyciu ale mysel ze tu nie o to chodzi najwaznijesze
jest to zaplecze ludzie ktozry zawsze ci pomoga nigdy nie zdradza tego nie
mieliscie i to jest trudno wam stwozryc.Na margniesie jest lepiej zona bardzo
ucieszyla sei jak dowiedizala sei ze martwie sie ze znalazlem jakas ksiazke dla
niej ze jest byla i bedzie kims waznym dla mnie i moich dzieci.
pzdr

[inna.basia]

Witam. Pierwszy raz się tutaj odzywam.

Tak, mam męża i dzieci, jesteśmy 7 lat po ślubie. Nie byłam na terapii, tylko
dużo czytałam o DDA.
Boję sie o bardzo wiele rzeczy - o brak atrakcyjności, na szczęście w oczach
męża nieustannie widzę zachwyt, o to ze bedzie miał dość moich humorów itd, ale
to mobilizuje mnie do pracy nad sobą. I charakterem i wyglądem ;-)po prostu,
nie chcę dać mu powodu, żeby mnie przestał chcieć. To jest męczące i chyba
niezdrowe, ale z drugiej strony chroni mnie przed obawami. To jak odrabianie
zadania domowego - owszem, i tak mozna dostać pałę, ale strach przed zapytanem
jest mniejszy.

Nie zamykam się w sobie, wręcz przeciwnie, staram się duzo o sobie mowic, żeby
zrozumiał, wręcz panicznie boję się niedomówień, bo ma wrażenie, że jak juz nie
będziemy starali sie zrozumieć nawzajem, to będzie pierwszy krok ku oddaleniu,
a potem to już z górki ku złemu.
Chociaż miewam ochotę się odciąć i żyć na własny rachunek, ale to chwilowe (np.
po sprzeczce).

Ale ja wierzę, ba, wiem to na pewno, że jestem warta, żeby się ze mną męczyć,i
że chcę tylko mojego męża, że on jest wart, bym sie troche pomęczyła, bo nie
spotkałam nikogo, z kim rozumiałabym się lepiej. Mimo wszystko lepiej razem, a
skoro tak, to trzeba zrobić wszystko, żeby razem być. I trzeba pracować i nad
sobą, i nad nim, i nad związkiem. I to jest cholernie trudne...

[ojcic1]

dzilna basia chyba dajesz sobie rade z problemu jezli wytrwasz to nie potrzebne
ci zadi psychoterapeuci .....zasiegałem opinii i wiem ze czasmi moga narobic
wiecej złego nie dobrego to tylko ludzie

[inna.basia]

Toteż na razie daje sobie spokój z terapiami, ewentualnie od czasu do czasu
czytam jakaś książkę, albo forum ;)

[celine6]

jestem z chłopakiem ponad 5 lat. kiedyś seks sprawiał mi więcej radości, teraz
robię to chętnie, ale nie daje mi to niesamowitej przyjemności fizycznej.
odbieram to jako cudowny akt bliskości. ale widzę problem, bo czasem zmuszam
się do seksu a mój chłopak ma pretensje, że to on zawsze inicjuje zbliżenie.

[nektarynka17]

jak to wszystko czytam to jakbym czytala swoje posty.......oprocz tego
meskiego :) ja mam taki wlasnie problem ze..na poczatku jest super zauroczenie
sex jest wspaniale lepiej by byc nie moglo, potem zaczynam ostygac szukam
bliskosci czulosci emocjonalnej, by moj facet opiekowal sie mna......o 180
stopni inna osoba. To meczy. zaczyna brakowac mi sil do wszystkiego.Zapisalam
sie na terapie

[natretna]

Ja nie mam nikogo od 20 lat a dodam ze zyje 20 lat :)
Zawsze konczy sie tylko na przypadkowym sexie z przypadkowymi facetami ...tylko
tacy wydaja mi sie wciekawi !
Reszta mnie nudzi po tygodniu znajomosci ....

[monikola]

Najpierw jest seks, który daje niesamowitą rozkosz i radość, a potem,
szczególnie gdy widzę jak facet zaczyna się zakochiwać, w miarę jak coraz
mocniejszym obdarza mnie uczuciem, zaczynam odczuwać jakąś drętwotę i wstyd -
tak, chyba jest to wstyd. Ciało chciałoby się kochać, serce chciałoby kochać,
ale pojawia się ten cholerny blok, lodowa ściana i nie mogę się podniecić
ciałem ukochanego faceta. Parę miesięcy temu poznałam kogoś najwspanialszego i
najważniejszego w moim dotyhczasowym życiu. Niczego bardziej nie pragnę, jak
tego, żeby się nam udało. Boję się, że to się znowu powtórzy. Czy opowiadanie
o "tym wszystkim" narzeczonemu ma sens? Swoją drogą ciekawe, czy faceci DDA
mają podobny problem?

[scarlet111]

a ja choc sie tego brzydze najnormalniej w swiecie potrzebuje chlopaka do robot
w domu, najemika na trzy miesiace albo cztery , ktory by chcial dozucic sie do
czynszu, do jedzenia - wspolnie wynajetego mieszkania

a potem bez szemrania i wyrzutow odszedlby

i jeszcze jedno - te trzy miesiace mialoby nie oznaczac dzielenia sie wszystkim.

[wera11]

Ciekawa definicja intymności.
Weź sobie sublokatora, spisz umowę, a w razie gdyby ją rozwiąż i problem z
głowy.

:)uśmiech

[scarlet111]