czy znacie jakiś sposób na samotność?

[angel_dda]

witam
chciałam się dowiedzieć jak inne ddatki radzą sobie z samotnością?
czy jest na to w ogóle jakiś sposób? wiadomo,że dda są bardziej nieufne i
trudno imsię otwierać na ludzi dlatego płyną sobie jak takie samotne żagielki...
ja nie chcę tak dłużej i czuję się zdeterminowana żeby zmieniać swoje
życie,tylko tak do końca nie wiem jak...

[jozefowa]

samotnosc doswiadcze kazdego,nie tylko nas.
mowie to na pocieszenie,nawet jak juz znajdzisz te druga osobe to po jakims
czesie poczujesz sie samotna..
ale tak maja wszyscy ...

Samotnosc /pisza madrzy ludzie /trzeba polubic,nie ma innego rozwiazania..
Mozna ja wypelnic ,czytaniem ksiezek ,ogladaniem filmow..
Wtedy odzaskujemy spokoj,usmiech i ludzie sami sie do nas zblizaja..jest
nadzieja ze poznamy kogos z kim bedziemy chcieli byc...

Moze tak sprobowac,ja pomimo ze jestem mezatka,ludzie zabiegaja o kontakty ze
mna ,czuje sie samotna..
Tyle ze ja juz polubilam moja samotnosc,i mi nie przeszkadza..

[konstatacja]

Ja przestalam sie - w umiarkowany sposob, to nie jest tak, ze jestem w euforii
dzien w dzien - czuc samotna po tym, jak pogodzilam sie z pewnymi rzeczami i
przestalam z nimi walczyc. Chodzi o mysli przede wszystkim:
pamietam, jak bardzo samotna sie czulam kilka lat temu, jeszcze zanim poszlam
na terapie ale przede wszystkim dlatego, ze mialam poczucie, ze nawet, jesli z
kims rozmawiam, nikt nie jest w stanie mnie zrozumiec.
Ja nie bylam w stanie zrozumiac siebie.
Potem bylo ak, ze tak strasznie bilam sie z wlasnymi wyslami i poczuciem
niespelnienia, poczuciem winy, ze niewiele bylo osob na tyle dostepnych i
chetnych, ktore mogly i chcialy mnie wysluchac. Wiec czesto z tymi lekami i
problemami bylam sama.
Zdarzalo sie tak, ze bardzo duzo czasu spedzalam na internecie. Z jednej strony
mialam rozpaczliwa potrzebe kontaktu z ludzmi, z drugiej strony, kiedy
przychodzilo co do czego, byly tematy, ktore tak bardzo definiowaly moje
problemy i to, kim jestem, ktorych przy okazji tak bardzo sie wstydzilam, ze
milczalam na ten temat.
Tym samym sama siebie stawiajac za szyba i czujac sie potwornie smutna i
samotna nawet bedac w kontakcie z kims. Bylo to oczywiscie pozostalosc po
dziecinstwie, kiedy moje problemy dla rodzicow byly takim "wywrotowcem" ich
zaklamania, ze, jak to sie mowi, odbierali mi prawo do wyrazania ich i spychali
je pod dywan.

Nauczylam sie przez to, ze mowienie o sobie i zabieranie komus czasu i uwagi
wlasnymi emocjami to rzecz niewlasciwa, o ile nie wstyliwa wlasnie.
To sie zmienilo podczas terapii, ktora bardzo dlugo w pewnym sensie nie
dopuszczalam do siebie. Kiedys moje problemy, na ktorych temat zazwyczaj
milczalam tak sie spietrzyly i tak bardzo zaczely mnie bolec, ze w koncu
otworzylam na ten temat usta. czulam sie tak zla osoba, tak godna potepienia i
tak pewna, ze ono zaraz nastapi, ze podczas mowienia zaczelam mdlec. Moj
organizm zareagowal fizjologicznie po to, by mnie uratowac
przed "unicestwieniem" - wykluczeniem spolecznym ;).

Moj lek i moja samotnosc generalnie wynikaly z tego, ze czulam sie gorsza od
innych ludzi i mialam poczucie, ze jesli powiem im o sobie prawde, odrzuca
mnie. Mimo tego, ze wiele osob staralo sie do mnie zblizyc, ja emocjonalnie
pozostawalam "letnia" i zdystansowana, nie wierzylam w ich sympatie czy
uczucie: "wiedzialam", ze jesli pozwole im sie poznac blizej, odrzuca mnie.
Wiec im na to nie pozwalalam.
Final byl taki, ze w zwiazku obydwie strony byly samotne i cierpialy i w koncu
tenze sie rozpadal, ku mojej tym wiekszej rozpaczy.
Ja innymi slowy w zwiazek inwestowalam wszystko - opieke, uwage, czas, czasami
finanse, wysilek w znaczeniu pracy - tylko nie wlasna intymnosc. Emocjonalna.
To powodowalo czasem z drugiej strony agresje i zlosc, bo to sie niestety
wyczuwa, ten rodzaj sciany. Czesto to w ludziach uruchamia ich wlasne
kompleksy. Nie wszyscy chca miec przy boku druga opiekunke, czasem chce sie
miec po prostu przyjaciela, kogos, przy kim mozna sie swobodnie i spontanicznie
otworzyc. A ja zawsze w jakis sposob bylam spieta.
Poza tym mialam bardzo czesto poczucie, ze jestem wyczerpana i smiertelnie
samotna bedac wlasnie w takiej relacji: mialam poczucie, ze inwestuje w to,
zeby mnie ktos nie opuscil. I mialam potworne poczucie krzywdy, kiedy to w
koncu mialo miejsce.

Bledne kolo, prawda?

Przestalam sie czuc samotna, kiedy:
a) otworzlam sie przede wszystkim cielesnie na nowe dswiadczenia. Nie chodzi o
fizyczna intymnosc, ale kontakt z wlasnym cialem, czucie sie swobodnie z nim:
chodzi o taniec, joge, umiejetnosc glebokiego oddechu i tym podobne. W koncu,
nie wiem, czy o tym wiesz, ale wiekszosc emocji doswiadczamy przez cialo
wlasnie. Tym samym, jesli sie uzdrowi cialo, ono rowniez wplynie na psychike i
dusze.
b) przestalam sie tak skupiac na sobie i otworzylam sie na innych ludzi:
zamiast zwracac uwage, czy ktos juz zauwazyl moje braki, patrzylam raczej na
to, jaki ktos jest - ktos inny. I przestalam ludzi klasyfikowac i oceniac,
czyli przestalam traktowac ludzi w sposob, w ktory ja sama obawialam sie byc
traktowana.
c) przestalam sie skupiac na fakcie relacji z innymi ludzmi w ogole. W pewnym
momencie postanowilam spelnic wszystkie swoje marzenia z dziecinstwa i
mlodosci, jakie mialam. I ten fakt, odgrzebania skads swoich pasji i
zaprzestania leku o ocene innych ludzi spowodowal u mnie tyle radosci, ze to
zaczelo promieniowac i pewni ludzie sami zaczeli sie do mnie garnac: ludzie o
pasjach podobnych do moich.
d) przerobilam wszystkie moje leki wsrod osob podobnych do mnie. Bardzo, ale to
bardzo potrzebowalam poczucia nalezenia do jakies grupy, zbiorowosci, a nie
tak, jak w dziecinstwie, bycia ciagle na marginesie. I w tym bardzo mi sie
przydala terapia. Poczulam sie tam dobrze, poczulam sie akceptowana i
uprawniona do takich uczuc, jakie mialam.
Po prostu naprawilam moje zepsute przez lata dorastania poczucie wlasnej
wartosci.

Ot, i to

Pozdrawiam, mam nadzieje, ze moja historia w czyms Ci pomoze.
Poza tym jesli masz taka potrzebe, pamietaj, ze zawsze mozesz do mnie napisac.

Trzymaj sie i walcz, walcz jak dziewczyna ;)

[angel_dda]

zazdroszczę Ci Konstancjo,że masz to wszystko za sobą,staram się zrozumieć skąd
to się bierze,ćwiczę jogę i oddech:) też wyczytałam że to bardzo pomaga,mam
kochanego chłopaka ale moja samotność wiąże się z tym że nie umiem odnaleźć się
wśród innych ludzi,dopadła mnie ostatnio jakaś straszna depresja,wielu rzeczy
nie przerobiłam w sobie.. szukam jakiejś terapii grupowej wiem że to możliwe
dzięki za słowa otuchy:)

[anis79]

Ech czytam Twoją historię chyba po raz 3, czy 4...
Dziś mi takich optymistycznych wersji bardzo potrzeba :)
Thx.

[bb10]

Konstancja

Gdzie byłaś na terapii? Jak czytam twoją hisotrie to prawie tak jak swoją
własną.

Też chcę się czuć dobrze.

[ona7777]

mozesz napisac cos o terapiach na jakich byłas????gdzie sa ile kosztuja???

[ona7777]

[irrrysek]

Polecam książkę "Wirus samotności" Wojciecha Kruczyńskiego.

[kwiaaatek1]

a ja jestem samotna jak ten palec i mam dość,ale na zmianę sytuacji na razie się
nie zanosi.wiecie,że mam tylko jednego przyjaciela?miałam chłopaka,ale sobie
poszedł,na odchodne powiedział mi,że jestem zbyt mądra,zbyt wrażliwa,zbyt
uczciwa i ze czuje sie przy mnie niedowartościowany.kontaktów nie umiem
nawiązywać,ludzie mnie nie lubią,nie zapraszają na imprezy,nawet DDA,z którymi
spotykam się na terapii,nawet terapeutka na każdym spotkaniu się ze mną sprzecza
i wchodzi w dyskusje udawadniając mi swoje racje i nigdy nie chwali(a innych za
każdą głupotę)bo jestem...jakaś inna,nie podejmuję zwyczajnych tematów,zamiast
tego daję poważne wywody nt.książek,psychologii,polityki. mam neurotyczne
poczucie humoru jak Woody Allen.
znajomi mężczyźni mnie unikają,na ulicy udają,że mnie nie widzą.wiecie,że
chciałabym być prostą i głupią kobietą,serio!może wtedy nikt by się mnie nie bał.

[kylly]

hmmmmm na to....
"wiecie,że> chciałabym być prostą i głupią kobietą,serio!może wtedy nikt by się
mnie nie bał."
powiem tak :))) NIE CHCIAŁABYŚ
pozdrawiam