Czy mezczyzni uciekaja przed kobietami DDA?

[konstatacja]

Ostatniemu mezczyznie, z ktorym mialam platoniczny romans nie powiedzialam o
tym, ze jestem DDA. W pewnym sensie nie bylo kiedy, tak naprawde nie
rozmawialismy poza jednym razem gleboko i powaznie, a nie chcialam mu tego
powiedziec przez telefon czy wysylajac maila. Ciekawe, ze teraz on opowiada
innym (nasza znajomosc to juz przeszlosc), ze bylam w nim zakochana, nie
bedac nawet swiadomym, ze nie byl nawet blisko: zachowanie DDA w tajemnicy
pozwolilo mi utrzymac w stosunku do niego dystans i nie zaangazowac sie.
Zachowalam to w tajemnicy bojac sie, ze to spowoduje, ze sie ode mnie odwroci
juz na poczatku.
Z tego, co pisze kwiaaatek i inne dziewczyny, moja intuicja byla sluszna. A
jakie sa wasze doswiadczenia? Nie mowie o przypuszczeniach, jak moje, ale o
doswiadczeniach wlasnie.

[wera11]

Wiecie co?
A dlaczego ten wątek jest poruszany tylko w aspekcie kobiecym?
Przecież wśród DDA też są mężczyźni.
Panowie do odpowiedzi!!!
Czy od Was uciekają kobiety?
Czy im mówicie?
Dziewczyny, może z nami coś jest nie tak?
Tak czy siak, moim zdaniem receptą na udany związek jest bycie prawdomównym i
dojrzałym.
Dojrzałość – co to Waszym zdaniem znaczy?
Jeśli w związek wkrada się kłamstwo toooo już nie ma mowy o związku.
No ale są jeszcze półśrodki... można nic nie mówić, tylko czy to ma sens?

[kylly]

hmmmm no cóż ciekawe (ciekawskie ;) kobiety....odemnie nie
uciekają...aczkolwiek ja do dda dołożyłem alkoholizm, lekomanię i "odrobinkę"
narkomanii...moja obecna małżonka jest to ta sama osoba która uciekła odemnie 6
lat temu...założyła sprawę o rozwód...zaczęła układać sobie życie z kimś innym
(ja zresztą też...) i ani jej....ani mi nie wyszło....więc od ponad 4 lat znowu
jesteśmy razem....(tj od czasu od którego jestem "czysty") - czy mówię ?? nie
muszę ona sama jest dda (choć broni się przed tym rękami i nogami....:))) -
recepta na udany związek (wera11) doskonała tyle że nierealna...udało Ci się
stworzyć taki związek ?? może zapytam inaczej czy w ogóle spotkałaś się z takim
związkiem ??

[wera11]

Już odpowiadam:
"nie"
na pierwsze jak i drugie z postawionych przez Ciebie pytań.
Czyli zostają... półśrodki.
No ale... pomarzyć chyba dobra rzecz, co nie?
A swoją drogą jaka jest róznica między "ciekawą" a "ciekawską" kobietą?
Bardzo mnie to intryguje... tak okiem mężczyzny, co?

[kylly]

zadajesz za "trudne" pytania...różnica...przeanalizuję, poromawiam ze swoim
terapeutą i psychoanalitykiem ;)))) i postaram się odpowiedzieć...

pomarzyć dobra rzecz..ale z własnego doświadczenia...to tylko marzenia...i
niestety skazani jesteśmy (a może tylko ja jestem) - na te "półśrodki" :)
pozdr
ps. na temat związku, jego budowania, rozwalania, odbudowywania mógłbym napisać
spory referacik...i tak i tak najważniejsza jest komunikacja gdy jej brak...cóż
można próbować...ja próbuję od 4 lat...na dziś z bardzo marnym skutkiem...ale
jest jeszcze dziecko, a dla niego sporo można poświęcić łacznie z kawałkiem
swego życia...

[wera11]

"Trudne" pytania?
No cóż... prawdziwy dyplomata! :))))
A to o komunikacji... masz rację, zgadzam się.
Pozdrawiam.

[forewer_young]

Uciekają ..oj uciekają ...zawsze odkad pamietam byłem wobec kobiet miły,
uczynny, dowcipny, ...he,he ...ot taka "maskotka" :). i myslałem sobie raz dwa
znajde kobiete która mnie pokocha .....a ciagle słyszałem.. o tym jak trudno
spotkac porzadnego faceta który by przytulił, był wierny, opiekunczy.
Miesiącami, czasami kilka lat przygladałem sie "wybrance", zdobywałem zaufanie
( bo oczywiście jako DDA trafiałem na trudne przypadki :) jak i samemu
próbowałem sie otworzyc na drugą osobe......ale ile można sklejać serce
roztrzaskane... tak wiec sam juz niewiem co mam myslec i robic .....ale mysle
sobie po latach :) , nie wyszło.. bo nie było w moim sercu prawdy i
szczerosci, bo ukrywałem to , co powinienem wyjawic ukochanej osobie ( raz była
szansa ) i zabrakło mi odwagi aby zaufac. Dzisiaj, pomny doswiadczeń....kilka
miesiecy wczesniej obmyslałem strategie..standard..miły , sympatyczny,
dowcipny ( chociaż ołów w zołądku..) ...daje sie odwozić, usmiechamy sie na
swój widok, patrzy mi prosto w oczy i nie ucieka...ja troche sztywny i zimny
jak to DDA...ale jestem gotów zaufac i bardzo mi sie podoba..:). A wiec to
dzisiaj ( piekny dzień aby umrzec ..:) wysiada z samochodu..pytam sie..
pójdziemy na kawe ....nie, nie moge ..i widze jej oczy i mówia one ..daj sobie
spokój. I tak sobie mysle, "samotnosć to taka sztraszna trwoga"...najmilsza i
najwierniejsza przyjaciółka...ide lepic serce w pył rostrzaskane..:O)

[a_j1]

Samotnosc to najmilsza i najwierniesza przyjaciolka?! Eh,wiesz tez jestem
dda,dopiero niedawno sobie to uswiadomilam. Ale ja dziekuje za takich
przyjaciol...

[forewer_young]

najwierniejsza i najmilsza....bo jestem z nią od 20 lat. Gdy jest przy mnie,
nic juz nie boli i wierna jest jak najwierniejszy pies...ja tez chciałbym
podziekowac takim przyjaciółkom, ..i chociaz sie staram .. niechce mnie
porzucic !

[jarek_77]

Cóż ja związałem się z kobietą DDA
Ale własnie odkrywam że ma DDA
nie wiem jak mam jej to powiedzieć
Wiem że tego nie przyjmie, wiem że miała problemy z ojcem alkoholikiem
Nasze życie zamienia w piekło i nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam
Nie wiem jak mam jej pomóc...to jest koszmar

[eizo1]

ja bym nie uciekł gdyby sie trafiła

jeśli któraś szuka męża to niech wali na meila

[anik223]

Mam moze dziwne pytanie: powiedzieliscie partnerowi/ partnerce , ze jestscie
DDA? Jesli tak, to po jakim czasie? Bedac w ostatnim swoim zwiazku, moj
chlopak wiedzial, ze moj ojciec pije.Ale nawet ja nie wiedzialam wtedy, ze jest
cos takiego jak DDA...czasami gdy musialam isc do ojca do domu, prosilam
go,zeby poczekal na zewnatrz. I zawsze zostawal. W sumie bylo mi przykro, ze
nie chcial isc ze mna (mimo,ze go prosilam,zeby zostal!)Bo strasznie chcialm,
zeby wiedzial kim jestem,kim sa moi rodzice, ale bardzo sie balam, ze to go
odrzuci...

sorry za rozpisanie sie nie na temat...czy powiedziec partnerowi ze jestem DDa?
A moze sie wystraszy i ucieknie?Moze o to chodzi??? :/

[obietnica.poranka]

Dobre pytanie, mówiąc boisz się, że odejdzie, nie mówiąc nic boisz się, że
odejdzie bo został oszukany, chyba lepiej powiedzieć a to bardzo ciężkie
przeżycie, bardzo ciężkie i ten cholerny strach, że znów okaże się, że jesteś
do bani, a to przecież nie tak, zupełnie nie tak.
Ponoć odłożenie nieszczęścia na później nigdy nikomu nie wyszło na złe, ponoć i
znów dylemat. Zna ktoś może złoty środek?

[januszek96]

Nie , nie uciekają .....wręcz przeciwnie ...... Bo kobiety DDA mają taki
specyficzny , intrygujacy smutek wypisany na twarzy.......

[anik223]

ja mam raczej schizofrenie;) niestety

[konstatacja]

To moze dziwne, ale dodal mi otuchy ten watek i wiadomosc, ze nie jestem
jedyna, ktora boi sie ujawnic ten fakt iedy popada w sytuacje intymna.
Choc z drugiej strony upewnilam sie, ze my jestesmy calkiem normalni. Inni boja
sie innych rzeczy. I co? I nic.
Nobody's perfect.

[your_and]

konstatacjo, kiedyś dawno temu, gdy poważnie się zakochałem, pewien mój krewny
wziął mnie na stronę i przepytywał co do moich zamiarów. Niespecjalnie on był
wykształcony ale od razu powiedział mi że jeśli mam poważne zamiary musze
wiedzieć jakie moja wybranka ma relacje z ojcem, bo po paru latach mnie będzie
traktować podobnie i podobnym obdarzy uczuciem i ze on to kiepsko widzi. To
wydało mi się wtedy tak głupie i wyrachowane ale wcale nie takie odległe od
rzeczywistości i od tego co piszą i wyjaśniają dziś psychoterapeuci.

Przyszłe relacje damsko męskie córki wykuwają się w kontaktach z pierwszym i
początkowo najważniejszym mężczyzną jego życia – ojcem (czasem z niezgorszym
skutkiem z ojczymem). Uczy się używać swojego uroku, zalotności, kobiecości,
seksualności i oceniać ich wartość. To cechy które podświadomie każda matka
tłumi u córki. Fundament przyszłej seksualności i atrakcyjności u mężczyzn.

Z mężczyznami i ich męskością jest już (na szczęście?) nie tak prosto i
oczywiście. Łatwiej znajdują sobie zastępczy model męskości, idola, jak
zabraknie ojca, chociaż jak zabraknie relacji z matką jest równie źle jak
trafiana matkę co kocha ich zaborczą egoistyczną miłością...

[mangolda]

your_and napisał:

> jeśli mam poważne zamiary musze
> wiedzieć jakie moja wybranka ma relacje z ojcem, bo po paru latach mnie będzie
> traktować podobnie i podobnym obdarzy uczuciem i ze on to kiepsko widzi. To
> wydało mi się wtedy tak głupie i wyrachowane ale wcale nie takie odległe od
> rzeczywistości i od tego co piszą i wyjaśniają dziś psychoterapeuci.

Piszesz, rzeczy oczywiste dla większości normalnych ludzi, ale spróbuj
powiedzieć to jakiemuś dziecku z rodziny patologicznej; rozbitej, albo
alkoholowej. Będą ci w żywe oczy zaprzeczać, a potem zalożą kolejny smęty wątek
o tym jak to im sie nie uklada w życiu z powdu obciązeń jakie mają.
Ludzie z patologicznych rodzin nie powinni zakladać rodzin i mieć dzieci,
ponieważ rujnują życie swoim partnerom i dzieciom.

[rozpacz5]

mangolda napisała:
> Ludzie z patologicznych rodzin nie powinni zakladać rodzin i mieć dzieci,
> ponieważ rujnują życie swoim partnerom i dzieciom.

Mozesz napisac dokladniej co mialas na mysli to piszac?

[konstatacja]

Ostrzegam, Mangolda to troll. Wiecej w osobnym watku.

[mangolda]

rozpacz5 napisał:

> mangolda napisała:
> > Ludzie z patologicznych rodzin nie powinni zakladać rodzin i mieć dzieci,
> > ponieważ rujnują życie swoim partnerom i dzieciom.
>
> Mozesz napisac dokladniej co mialas na mysli to piszac?

Brak dobrych wzorców ról rodzinnych sprawia, że tacy ludzie nie potrafią
funkcjonować jako malżonkowie i rodzice, silą rzezcy ta "klątwa" przenosi na ich
dzieci (też najczesciej z rodzin rozbitych lub/i alkoholowych) i tak dalej, w
ten sposób krąg patologii powiększa się. Możliwe, że jest jakas terapia dla
takich ludzi, ale co z tego jesli oni najczewsciej nie chcą się leczyc, tylko
zaprzeczają swoim brakom. Doskonale znam ten problem, bo dwie ex partnerki
mojego meża pochodzily z rodzin patologicznych i żadna z nich nie umiala
utrzymac związku.

[rozpacz5]

mangolda napisała:
> Brak dobrych wzorców ról rodzinnych sprawia, że tacy ludzie nie potrafią
> funkcjonować jako malżonkowie i rodzice, silą rzezcy ta "klątwa" przenosi na ic
> h
> dzieci (też najczesciej z rodzin rozbitych lub/i alkoholowych) i tak dalej, w
> ten sposób krąg patologii powiększa się. Możliwe, że jest jakas terapia dla
> takich ludzi, ale co z tego jesli oni najczewsciej nie chcą się leczyc, tylko
> zaprzeczają swoim brakom. Doskonale znam ten problem, bo dwie ex partnerki
> mojego meża pochodzily z rodzin patologicznych i żadna z nich nie umiala
> utrzymac związku.


Wiesz kiedy dowiedziałem sie ,ze jest cos takiego przez ,ktore jestem taki
jaki jestem?Już po 30stce!!!!Wczesnie no nie!!!!A wiesz z czego takie cos
wynika?Z tego ,ze tacy normalni ludzie(jak Ty)po prostu nie udzielili mi pomocy
w formie nawet samej informacji!Gdzie sie udawalem probowano mnie leczyc(sami
narmalni i wyksztalceni ludzie)na wszystko tylko nie na to dlaczego taki jestem!
I teraz mam to co mam.

[koronka27]

Managolda ..to chyba ujawniają ci się kompleksy bycia "trzecią":D A kwestie
o "lepszych" i "gorszych" ludziach juz słyszeliśmy.. przed eksterminacją narodu
żydowskiego...:P

[niebieski_koralik]

A wiesz, mangolda, ty to rzeczywiście dosyć zabawna jesteś. :)

[malgorzata.karpinska]

A ja po ostatnim zwiazku, w ktorym partner nie wytrzymal bardzo sie boje,
balam... Od pazdziernika sie z kims spotykam. Caly czas trzymajac na dystans. I
po, jak widze, typowym zwiazku zaczetym od seksu by spelnic oczekiwania, do tej
pory nawet sie nie pocalowalismy... Mam paranoiczny lek rpzed kolejnym
zaangazowaniem sie, choc ten mezczyzna jest wspanialy. Probuje dac nam szanse,
staram sie powoli otwierac. Ale mam przemozna ochote napisac mu list, w ktorym
wszystko wyjasnie i poprosze o poczytanie sobie o DDA. Zeby wiedzial, zeby
umial mnie rozgryzc, zeby wlasciwie interpretowal. W doatku jestem teraz w
takim miejscu terapii grupowej, kedy jest mi naprawde strasznie ciezko.
Nieustannie wracam do tego co bylo, chodze jak struta nie mogac sie skupic na
niczym innym. Nic tylko bym sie nad soba uzalala. Nie wiem, po prostu nie wiem
jak mu to wytlumaczyc. I chcialabym i boje sie...

[konstatacja]

Wiez, mysle, ze list to swietny pomysl. Zrob to. Trzymam za Ciebie kciuki
(naprawde) moc pozytywnych uczuc dla Ciebie ;).
Powodzenia.

[koronka27]

Mówić czy nie mówić? Myślę, że mówić. Tak przynajmniej wynika z moich
doświadczeń. Szczególnie, że mieszkam w niewielkiej miejscowości, więc i tak
zawsze by się znalazł "ktoś życzliwy". Bycie DDa to nie choroba-nie zaraża, no
i nie moja wina, więc czego mam się wstydzić? Na razie spotkałam się z
więkoszościa pozytywnych reakcji ludzi na moje bycie DDa, choć czasem błysk
wspólczucia w oczach innych mnie rozczula:)
Ja już straciłam to poczucie intymności, gdy komuś mówię o moim DDA - sama
sobie chyba urządziłam terapię behawioralną - po prostu przełamując się i
mówiąc o tym moim byciu DDA. Nawet moje dzieci (hehe..jestem nauczycielką:)
wiedzą ode mnie z jakim obciążeniem przychodzę (wiedziałyby i tak, ale wiedzą
ODE MNIE)co muszę przyznać, poki co ma same zalety- wielu moich uczniów ma
podobny problem:(, a wiedząc że ja wiem co to jest nie muszą kłamać,
że "mamusia była chora", a "ksiązka wpadła do ognia" (autentyki!).
To nie znaczy, że "chwalę" się tym na prawo i lewo.. (byłoby czym...:()po
prostu ważni ludzie wiedzą o tym, żeby wiedzieć jak mnie interpretować...

[malgorzata.karpinska]

Ja wiem, tylko ze to chyba nie w tym problem, ze ja sie wstydze tego ze jestem
dda. Wydaje mi sie po prostu, ze ludzie tego nie rozumieja. Juz pare razy takie
sygnaly odbieralam. Jak ktos jest alkoholikiem to ludzie rozumieja,
usprawiedliwiaja moze nawet itp. Ale dzieci? Ludzie nie zdaja sobie sprawy ze
wiekszosc dda jest do siebie podobnych, ze to naprawde moze dzialac na psychike
i zmieniac. Czesto traktuja to jako fanaberie, po prostu ciezko im to przyjac.
Ja sie wlasnie obawiam, ze ktos kogo rodzina jest bardzo ze zoba zzyta, kto
mial cudowne dziecinstwo i tak nie bedzie wiedzial o co mi chodzi. No bo jak
to, dorosly czlowiek nie moze sie oduczyc tego tego i tego, przeciez wystarczyc
chciec! No, nie wystarczy niestety. I skonczylo sie oczywiscie na tym ze
oznajmilam iz o mojej rodzinie poki co rozmawiac nie bedziemy. Znowu:(

[konstatacja]

Tylko ze przez to nie ma szans miedzy wami na prawdziwa intymnosc.Ja przez
wstyd zrywalam znajomosci, czego dzis do pewnego stopnia zaluje: zgadzam sie z
toba, ze nie wszyscy rozumieja na czym polega syndrom DDA i czasami moga
wykorzystac to przeciwko nam. Tak jak wszystko: jesli sie w kims zakochasz i
powiesz mu to otwarcie, rowniez moze chciec wykorzystac to przeciwko tobie
(czasem i to bardzo niedojrzala jednostka, ale sie zdarza).
Kryterium jest jedne: jesli mozesz przez to cos pozytywnego otrzymac, mow.
Jesli nie, to przede wszystkim masz obowiazek chronic siebie.

[bialeoko]

kiedyś mój całkiem dobry kumpel (wykształcony, kumaty chłopak) wyznał mi
dramatycznie: no ale ja bym chciał w końcu jakąś normalną dziewczynę. ja na
to: 'ale w jakim sensie, jakie te cechy miałyby być?' on 'no, żeby mi nie
schizowała, że ma jakieś problemy, ja mam dość tych schiz. żeby można było
tak, po prostu'.
kontekst był taki: zaczepił jakąś 'niezłą' na randkach cafe, i oto ona
skądinąd sympatyczna i inteligentna, po paru spotkaniach wyznała mu, że miała
różnorodne rodzinne kłopoty w domu.
załamałam się; bo widziałam z boku, że jego relacje z koleżankami polegały
na poszukiwaniu ostoi spokoju, wyrozumiałości i przebaczenia (z ich strony).
on natomiast chyba widział siebie jako ozdobę (tzn nie wiem, może powinnam
dopytać? ale nie zrobiłam tego ze względu na tą przyjaźń).

[martulec3]

Cześć.
Mogę opowiedzieć Ci moją wersję :)
Jestem mężatką z dwiema córeczkami na koncie.
Podsumowując moje wszystkie związki, twierdzę, że dedeostwo nie predysponuje
Cię do bycia "TĄ OD KTÓREJ SIĘ UCIEKA".
Tu chodzi o dojrzalość w związku i o chęć bycia razem mimo wszystko...
Ja dopiero zaczynam terapię. Kilka lat bylam dla męża w temacie picia nie do
zniesienia! Upierdliwa, namolna, klótliwa. Nienawidzę gdy pije! A jadnak nie
wystraszyl się biedaczek :) niczego. Zawsze chcial żebym zrobila coś ze swoją
nienawiścią do procentów i przestala przekladać swój lęk na naszą nową rodzinę.
Teraz bardzo mnie motywuje do dzialania. Nie mogę więc narzekać. A i on nie
wygląda na uciekającego pana mlodego...
Tak więc myślę sobie, że prawdopodobnie nie trafilaś na tego jedynego.
Bo nasza przypadlość mimo, że frustrująca to nie jest tak wielkim straszakiem,
żeby od nas wiać. Ona przede wszystkim spala nas a nie naszych partnerów/ki.