...ale to juz było.Co z tą wiarą?

[kalomira11]

Wątek wiary był juz poruszany na forum, ale ja czuję niedosyt. Napiszcie jak
to jest u Was? Myślicie,że bycie DDA "zniekształca i zakłóca" sferę
duchową.Wierzycie??? Podzielcie się... odczuciami

[smith78]

Daaawno temu, tj, jak miałem 8lat, wymyśliłem sobie coś takiego:
Jest kilka wielkich religii, w sumie wtedy wiedziałem o kk, islamie, buddyzmie,
prawosławiu. Każda z nich twierdzi że jej bóg jest jedyny.
KTOŚ KŁAMIE
Postanowiłem nie dać się manipulować i oszukiwać, od tego czasu jestem ateistą.
Sporo też wycierpiałem z tego powodu, bo wtedy akurat zaczęto tych głupot
nauczać w szkole.
Katecheci nie mogli ścierpieć tego że mam własne zdanie i próbowali różnymi
metodami zmusić mnie do chodzenia na te lekcje. Kłamstwem, oszustwem, naciskami,
metodami administracyjnymi, etc.
Teraz nie chcę mieć nic wspólnego z kk, zastanawiam się nad złożeniem apostazy.

[kalomira11]

Wniosek, wizyta w kancelarii parafialnej, podpis,w obecności świadków lub
nie,postawią znaczek w księdze chrztu i po sprawie...no i kolejny apostata.
Publicznie zamierzasz się wyrzec?

[smith78]

Procedurę znam, daleko też nie mam.
Ale na razie tylko się zastanawiam, bo zysku żadnego w tym nie widzę, a
ewentualne problemy owszem.
No i musiałbym też podjąć działanie, a to mi ciężko przychodzi :/

Odnośnie topicowego pytania, myślę że bycie dda, a właściwie ddd, miało wpływ.
Wychowałem się w zasadzie sam. I jak to się ładnie mówi nikt mi nie pokazał
świadectwa swojej wiary.

[log222]

Zdefiniuj "zniekształcanie i zakłócanie sfery duchowej"

[gorodecka82]

Hmm chyba na to akurat bycie dda u mnie nie wpłyneło. Może czasem pojawiają się takie myśli takie pretensje do Boga że ja akurat mam takie życie a nie "normalne" ale przeciez Bóg nie kazał mojemu ojcu pić...każdy ma wolną wole.../może niestety/

wierzycie?

[anciax]

nic nie dodam do tego, co tu forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=25314&w=71816009
napisalam

[moniczka72]

Kalomira11 troche o mojej sferze duchowej. Przechodzilam rozne koleje losu,
poczawszy jako nastolatka gdy aktywnie uczestniczylam we wszelkiego rodzaju
oazach, pozniej po bierzmowaniu zupelne odejscie od kosciola na mysle jakichs 10
lat. Potem powrot, najpierw taki sobie, pozniej bardzo gorliwa religijnosc
wlacznie z dokladnym studiowaniem Pisma Sw. Ten okres nauczyl mnie czegos
fajnego, a mianowicie modlitwy, takiej spontanicznej i tego ze duzo rzeczy
zawierzam Bogu. Pozniej na skutek problemow osobistych (rozpadajace sie
malzenstwo) mialam duzo przemyslen dotyczacych wiary, duzo rozmow z
przedstawicielami roznych religii, ale glownie chrzescijan. To mi otworzylo oczy
na kilka rzeczy, doszlo do mnie, ze to co jest w kosciele rzymsko-katolickim
czesto jest sprzeczne ze soba, co mi sie nie spodobalo. Moja duchowasc poszla
jakims wlasnym torem. Wierze w Boga w tej chwili chyba mozniej niz kiedys, ale
teraz szukam Go tez w sobie, a nie na zewnatrz. Bliskie sa mi rzeczy ktore
wystepuja chociazby w buddyzmie. Wierze w mozliwosc reinkarnacji takze (czemu
nawet nie zaprzecza Pismo). Czyli zrobil mi sie taki misz masz.
Pomimo wiary w Boga, czasem mam takie dni jak wczoraj, ze zrzucam na Niego wine
za swoje wlasne decyzje, mowiac ze mnie zawiodl i opuscil.
Czy bycie DDA wplynelo na to? Mysle ze nie, kazdy myslacy czlowiek przechodzi
okres poszukiwan w swoim zyciu. Pozdrawiam

[martha31]

Moniczka, reinkarnacja jest sprzeczna z Pismem:
"Nie zapominaj, że nie ma powrotu "(Syr 38, 21);
"Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd" (Hbr 9, 27).
Gdyby reinkarnacja istniala, zmartwychwstanie,które jest centrum
chrzescijanstwa nie miałoby sensu...
Pozdr:))))

[antykret_live]

Teoria reinkarnacji jest może sprzeczna z Pismem św., bo władze
kościelne wiele razy zmieniały je i cenzurowały odpowiednio do
swoich potrzeb i zamysłów, aby skuteczniej wpływać na stan umysłow
swoich wiernych. Natomiast z apokryfów wiadomo, że Jezus wspominał o
czymś takim jak reinkarnacja, ale zostało to wycięte z Pisma dość
wcześnie. Poza tym to nie zmartwychwstanie jest "cenrum
chrześcijaństwa", tylko zbawienie duszy, a to zupełnie co innego.

[megg2003]

mówisz o zmartwychwstaniu Jezusa?

[antykret_live]

Nie, o zmartwychwstaniu ciał wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek
żyli na tej ziemii...

[ladynemeyeth]

Myślę, że księża nie rozumieją dda i pójście do spowiedzi do takiego
księdza, który nie ma przygotowania żadnego, byłoby trudne. Bo co
mógłby powiedzieć, gdybym się wyspowiadała, że wielokrotnie życzyłam
mojemu ojcu śmierci? Więc to jest pewne utrudnienie (moim zdaniem
nie bycie dda, tylko ich brak przygotowania i styczności z tą
prblematyką).
Natomiast sama wiara dźwiga mnie bardzo i działa zawsze wtedy, kiedy
wszystko inne zawodzi: kiedy nie pomaga sesja z terapeutą, arkusz
wybaczania, autoterapia, medytacja - wtedy w najgorszej bezsilności
dostaję zastrzyk najpotężniejszej siły we wszechświecie - siły od
Boga. Modlitwa ma niesamowitą moc. Doświadczam zwłaszcza ostatnio.

[antykret_live]

ladynemeyeth napisała:

> Natomiast sama wiara dźwiga mnie bardzo i działa zawsze wtedy,
kiedy wszystko inne zawodzi: kiedy nie pomaga sesja z terapeutą,
arkusz wybaczania, autoterapia, medytacja - wtedy w najgorszej
bezsilności dostaję zastrzyk najpotężniejszej siły we
wszechświecie - siły od Boga. Modlitwa ma niesamowitą moc.
Doświadczam zwłaszcza ostatnio.

To bardzo cenne doświadczenie, taki zastrzyk energii i nadziei
wywołany modlitwą. Potwierdza, ze warto zawierzyć i zaufać BOGu,
jakkolwiek Go pojmujemy. Nie nalezy też mylic wiary z religią i
obarczac Boga za grzechy ludzi, którzy często w swojej gorliwości
zapominaja, że to duchowość jest najwazniejsza (jako związek
człowieka z Bogiem), a nie same praktyki religijne.

[antykret_live]

ladynemeyeth napisała:

> Natomiast sama wiara dźwiga mnie bardzo i działa zawsze wtedy,
kiedy wszystko inne zawodzi: kiedy nie pomaga sesja z terapeutą,
arkusz wybaczania, autoterapia, medytacja - wtedy w najgorszej
bezsilności dostaję zastrzyk najpotężniejszej siły we wszechświecie -
siły od Boga. Modlitwa ma niesamowitą moc. Doświadczam zwłaszcza
ostatnio.

To bardzo ważne świadectwo. BARDZO.

[ych]

> Myślicie,że bycie DDA "zniekształca i zakłóca" sferę
> duchową

Bo tak twierdzi ideologia DDA, ściągnięta z ideologii AA?

Może zamiast określać siebie poprzez generalizujące opisy DDA przydałoby się wielu osobom poczuć, że są indywidualnościami. Krążące listy charakterystyk DDA wywołują ekscytację ("wow! to wszystko o mnie!"), ale tak naprawdę nie pozwalają na przyjrzenie się _swoim własnym_ cechom, zachowaniom, sposobom reagowania i postawom. (No bo po co, skoro ktoś już za mnie zrobił taki opis mnie?).

Są ludzie, którzy mają zakłóconą sferę duchową i są tacy, którzy nie. Są ludzie, których to obchodzi i są tacy, którym to zwisa. Są ludzie, którzy nie są DDA i są DDA (osobiście nie lubię tej etykietki, mimo że mnie to nie dotyczy).

Tyle można o tym uczciwie powiedzieć.

[dnhl]

Moge zrozumiec, ze wiara jest pewnym elementem zycia, jakims
sposobem, zbiorem zasad ktorymi czlowiek sie kieruje. Natomiast
jakkolwiek bym sie staral, nie moge zrozumiec jak mozna wierzyc w
istnienie BOGA jako kogos, kto gdzies tam istnieje, rozmawia z kims,
daje sile i dalej-zeslal swego syna na ziemie by wybawil ludzkosc,
etc, etc.
Moim zdaniem czlowiek to tylko kolejny gatunek, jeden sposrod wielu,
ktory dostal nieco wiekszego kopa ewolucyjnego i stal sie tym kim
sie stal. Bog natomiast zostal stworzony tylko i wylacznie przez
niego, widocznie z jakies potrzeby(moze samotnosci, moze braku
mozliwosci wytlumaczenia sobie wlasne wyjatkowosci). Juz
samo "czlowiek zostal stworzony na podobienstwo Boga" smierdzi mi
troche proznoscia.
Druga sprawa to msze, ktore tez sa dla mnie zagadka. Ludzie padaja
na kolana, przepraszaja, obwiniaja siebie, blagaja o litosc,
wybaczenie, czczą coraz to wieksze i wspanialsze figurki, spiewaja o
Bogu wielkim, wspanialym, litosciwym, sprawiedliwym, a ja ciagle nie
rozumiem dlaczego. Czy wiedzial bym o istnieniu Boga, gdyby nikt mi
o Nim nie powiedzial?
Zeby uprzedzic czekajacych na "przywalenie w morde" dodam-to tylko
moja opinia, nie chce nikogo urazic.
zdrowka.:)

[antykret_live]

No comment... Ale przypominam: na naszej planecie żyje ok. 6
miliardów ludzi, z czego ponad 5 miliardów jest wierzących (w tym
ponad 1 miliard to chrześcijanie). Myslisz, że to ta w-nic-nie-
wierząca mniejszość ma rację?...

[ola_1182]

Jestem DDA i moim zdaniem ma to wpływ na nazwijmy to "sferę duchową".Nie
szukam wiary, staram się szukać prawdy...brzmi może patetycznie, może jest dla
wielu nielogiczne.Nie chcę i nie potrafię bezkrytycznie podchodzić do wielu
spraw, czasem bardziej trafiają do mnie słowa niewierzącego z szeroko otwartymi
oczyma niż ślepo wierzącego. Po wielu bolesnych przejściach na wiele rzeczy
patrzy sie zupełnie inaczej.Przyznam się szczerze, że mnie wiara nie pomogła w
trudnych momentach,kiedyś prosiłam, płakałam i modliłam się...i nic. Z modlitwą
czy bez jest chyba tak samo.W czasie mojej praktyki (czyli ciągłe wzloty i
upadki= sinusoida)usłyszałam tyle sprzecznych ze sobą stwierdzeń, że po pewnym
czasie nie potrafiłam powiedzieć co jest prawdą a co nie...np. wiara jest
łaską,niewiara też jest łaską (no weźmy np. pod lupę żywoty świętych i czas tzw.
oschłośći duchowej). Bardzo rzadko coś do mnie trafiało na tyle, że kołatało się
w mojej głowie.Nie jest też łatwo trafić w środowisku duszpasterskim na księży,
którzy znają problem i co "ułatwiłoby" współpracę.Chyba , że dobry ksiądz to ten
, który odsyła do specjalisty i na terapię... A poza tym wiele z tego co
"oferuje" Kościół jest dla mnie jako DDA na dzień dzisiejszy nie do przyjęcia,
przebrnięcia...czcij matkę i ojca swego, wybaczanie itp.

[ola_1182]

jeszcze o mnie...Jeśli traktować bycie DDA jako tzw. "dopust" Boży to tu już
robi się bałagan w mojej głowie... Dopust, który wichruje ludziom psychikę,
odbiera radość życia,przysparza trudności w funkcjonowaniu w małżeństwie, w
grupie, w pracy, popycha w samotność...Szczęśliwi ci , którzy nie zwątpili albo
zwątpili a jednak odnaleźli, no cóż człowiek wątpiący to człowiek myślący.

maly off topic

[anciax]

> człowiek wątpiący to człowiek myślący.

a jednak przez wielu katolikow czlowiek watpiacy jest odsuwany. Zatem czy
katolicy to ludzie myslacy?

[smith78]

Znaczy się według Ciebie prawda podlega pod głosowanie?

[dnhl]

slaby to argument, bo nierzeczowy. Wiemy wszyscy, ze kiedys ludzie
mysleli iz ziemia jest plaska. I w stosunku pewnie wiekszym niz 1
bez racji do 5 z racja. Byc moze i religie zweryfikuje kiedys nauka.

[antykret_live]

Aktualnie to religia weryfikuje naukę, bo okazało się, że najnowsze
badania i teorie naukowe (np. z dziedziny fizyki kwantowej) dopiero
odkrywają te prawa rządzące wszechświatem, które najstrasze religie
znają juz od tysiecy lat.

[smith78]

Eeeee... a konkretnie które? te o dysku czy o słońcu kręcącym się wokół ziemi?
Ja wcale nie przeczę że ludzie już kiedyś coś wiedzieli i to pewnie całkiem
sporo. Ale Twoje wywody sprowadzają się do tego że jeśli napisał bym odpowiednio
dużą liczbę stwierdzeń, nieważne jak bzdurnych, i nagle jedno się okaże
prawdziwe, to ogłosił bym się mędrcem od dawna znającym 'prawa rządzące
wszechświatem'

[antykret_live]

smith78 napisał:

> Twoje wywody sprowadzają się do tego że jeśli napisał bym
odpowiednio dużą liczbę stwierdzeń, nieważne jak bzdurnych, i nagle
jedno się okaże prawdziwe, to ogłosił bym się mędrcem od dawna
znającym 'prawa rządzące wszechświatem'.

Nic takiego nie napisałam. Sugerowałam tylko, aby nie lekceważyć
odczuć, wierzeń i przekonań 5/6 ludzkości. I nie ma to wbrew pozorom
nic wspólnego z arytmetyka, tylko z wiedza intuicyjną.
Natomiast co do praw rządzących wszechświatem, to wywodza się one z
praw duchowych/energetycznych. Ale wpadali na to tylko geniusze, bo
byli obdarzeni wieksza intuicją niz ludzie przeciętni. Np. Newton,
Tesla, Einstein, Bohr czy Heisenberg mieli nie tylko ogromna wiedze
naukową, ale także zdolności parapsychiczne, które umozliwiły im
dokonanie odkryć, które pchnęły nauke na nowe tory.

[smith78]

Nie pozostaje mi nic innego niż zakończyć tą wymianę poglądów.
Pozdrawiam.

[dnhl]

Pozostaje tylko zapytac: jakie prawa masz na mysli?. Dlaczego caly
cywilizowany swiat uczy sie ewolucji czlowieka od prymitywnego
australopitka z trzykrotnie mniejszym mozgiem niz dzisiejszy
czlowiek, skoro religia podaje, ze zostal on stworzony na
podobienstwo Boze?.

[antykret_live]

> Pozostaje tylko zapytac: jakie prawa masz na mysli?
Np. prawo akcji i reakcji (czyli prawo karmy), prawo zachowania
energii (ujemny bilans energetyczny powoduje długi karmiczne) itp.

> Dlaczego cały cywilizowany swiat uczy sie ewolucji czlowieka od
>prymitywnego australopitka z trzykrotnie mniejszym mozgiem niz
>dzisiejszy czlowiek, skoro religia podaje, ze zostal on stworzony
>na podobienstwo Boze?

Bo teoria ewolucji Darwina jest wymyśloną teorią naukową, a szkoły
świeckie uczą światopoglądu laickiego, podbudowanego nauką.
Człowiek jako twór energetyczny - łącznie ze swoim polem
enrgetycznym (aura, czakry) - i swoim spiritus movens (czyli duszą)
jest tworem bardzo skomplikowanym, i bez DUCHA nie mogłby istniec.

[zawsze.milka]

Już od najmłodszych lat, czułam, że bozia w chmurkach, patrząca na mnie i karząca za złe, to wymysł moich, dziadków, rodziców. Wyrosłam w takiej atmosferze. Trzeba, należy, powino się, aby ludzie nie gadali. W czterech ścianach można wszystko, potem kościół i należyte przebaczenie. A czego mozna spodziewać się po ludziach o ciasnych umysłach? Niewiedza i brak poszukiwania sprawiły, że ludziom łatwiej idzie się przetartymi szlakami.
Kiedyś uważałam, że wcześniej czy później znajdę coś dla siebie, myślałam, że to kwestia wyboru religii. Dziś wiem, że chodzi o dużo więcej. Moja dusza potrzebuje pozytywnej karmy, otaczam sie ludźmi otwartymi, a tych o ciasnych umysłach staram się zrozumieć. Zawsze zastanawiam się dlaczego ktoś postępuje w taki sposób ..... może dźwiga na sobie bagaż doświadczeń, może nikt nie pokazał mu, że można inaczej.
Wiara to dla mnie coś więcej niż niedzielna msza w butach dopasowanych do reszty odświętnego ubrania.
Otwartość na drugiego człowieka, dobroć, uśmiech, a nie etykieta katolika, jest mi osobiście potrzebana by żyć. Tego sie uczę i mam nadzieję, że nigdy nie przestanę.
Pozdrawiam :)

[antykret_live]

zawsze.milka napisała:
> Otwartość na drugiego człowieka, dobroć, uśmiech, a nie etykieta
>katolika, jest mi osobiście potrzebana by żyć. Tego sie uczę i mam
>nadzieję, że nigdy nie przestanę.

Podobnie mówi Dalajlama: "Nieważne czy jesteś wierzący czy nie.
Ważna jest Twoja dobroć serca, zdolność do współczucia i wybaczania".

[ola_1182]

Dzięki Boże za ten dopust... co uśpił i zranił moje serce, dzięki za gorycz
samotnośći i że teraz kochać nie umiem i już wcale miłości nie szukam i nie
chcę, bo tylko znam strach i choć go nie lubię... to mój najbliższy
znajomy.Wciąż uciekam,zmieniam miejsce, próbuję się wpasować...wszędzie odstaję.
Wiary już nie mam, nadzieja...Miłość znam ze słyszenia...

"Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest
miłość."

[martha31]

Hej, jestem na tym forum dosc przypadkowo(załozyłam jeden watek),ale
jestem osobą wierzaca dosc zaangazowana w rozwoj swojej duchowosci i
w działanosc w Kosciele(moze tu mniej) i jestem z tym wszystkim dosc
krytyczna.
Mam przyjaciólkę, ktora jest DDA, mieszkałysmy kiedys razem na
stancji, obie byłyśmy praktykujace.
Nie chcac uogolniać wydaje mi sie,ze u DDA moga byc tendencje(choc
nie musza!):
- robienia z wiary ideologii (tj. nie jest najwazniejsza miłosc Boga
i człowieka,ale zbior zasad,ktorych trzeba się ostro trzymać),
- fałszywy obraz Boga( zbyt surowego, nieprzystepnego, ignorujacego),
- popadania w skrajnosci- od idealizowania po glebokie rozczarowania
- niskiego poczucia wartosci,a wiec uwazania wszytskich za
madrzejszych ode mnie i glebokiego rozczarowania gdy okazuje sie,ze
inni to tez tylko ludzie,
-braku własnych przemyslen duchownych np, wyjasniania skad i po co
sa niektóre dogmaty,przykazania itd, czyli brak traktowania wiary z
punktu widzenia intelektualnego,
-zaczynania niektorych rzeczy z duzym entuzjazmem i szybkiego ich
porzucania
Oczywiscie to wszystko tyczy sie wielu ludzi, nie tylko DDA ,ale
takie tendencje moze ktos zauwazyć. Co nie znaczy,ze trzeba na tym
etapie zostac.
Wiare trzeba rozwijac-pisze to w kontekscie tego,ze ktos napisał o
porzuceniu wiary w wieku lat 8. A gdybys porzucil szkołe w wieku 8
lat to na jakim etapie intelektualnym bys teraz był?
I w kontekscie tego,ze ktos napisal,ze katolicy(czemu akurat
katolicy??) nie mysla. Oczywiscie ,ze mysla, teologia skads sie
bierze-wlasnie z przemyslen i poszukiwań, przeciez nie spada z
nieba "gotowa", tylko trzeba troche zainwestowac uwagi i czasu aby
ja poznac i zrozumiec.
Ot takie latajace ,moje mysli. Wybaczcie jesli ktos poczuł sie
urazony...

[megg2003]

Ja wierzę, słabo (rzadko chodze do kościoła i sie modlę), ale wierzę. W
momentach totalnego kryzysu odwołuję się do woli Bożej. Tłumaczę sobie, że tak
musiało być, to musiało czemuś służyć, np. mojemu rozwojowi duchowemu, emocjonalnemu

[kata_da]

Witam :) ola_1182 piszesz, że mało jest księży którzy znają problem DDA. Fakt, ale coraz więcej osób duchownych jest świadome tego problemu i tego, że możemy mieć nie do końca właściwie ukształtowane sumienie(chociaż nie koniecznie musi dotyczyć to wszystkich DDA). W innym wątku już wspominałam o tym, że podczas terapii miałam i mam nadal styczność z siostrami zakonnymi, z klerykami, którzy meli podobne doświadczenia do nas. Obawiam się jednak, że ta świadomość jest większa jedynie w dużych miastach, gdzie pomoc dla DDA jest bardziej rozwinięta. Warto jednak szukać takich duchownych i porozmawiać jeśli się ma taką potrzebę. Księża powinni mieć wg mnie dużo lepsze przygotowanie psychologiczne w swojej posłudze duszpast.,a jeśli księża wysyłają na terapię dla DDA to dobrze, bo wydaje mi się, że jest to jedyna droga do uzdrowienia siebie.
Myślę, że wydarzenia z dzieciństwa mogły mocno wpłynąć na wiarę niektórych ludzi i z tego co zauważyłam częste są dwie skrajne opcje. Albo odrzucenie Boga, gdyż nie pomógł On nam w najtrudniejszych chwilach, albo mocne trzymanie się Boga, wiary, Kościoła, duża religijność, która pomaga przetrwać bo daje nadzieję.. Ja do pewnego momentu prezentowałam tą drugą opcję i myślę, że dzięki niej przetrwałam ten cały koszmar. Ba! miałam nawet takie myśli, że może zakon jest moim powołaniem.. Teraz wiem, że te myśli były powodowane olbrzymim strachem, w jakim permanentnie żyłam i potrzebą bezpieczeństwa, którą niewątpliwie taka wspólnota daje. Wydaje mi się, część osób która wybiera zakon, seminarium może nie do końca być w stanie rozeznać na ile tak na prawdę Bóg go tam wzywa, a na ile jest to potrzeba zaspokojenia pragnień których każdy człowiek łaknie, szczególnie dziecko. Zdarza się, że po terapii część osób występuje z takich zgromadzeń, bo widzą że to nie jest ich droga. Jeśli o mnie chodzi to studia, teraz terapia, pozwoliły mi spojrzeć na moją wiarę i na Kościół katol. dużo bardziej krytycznie, jestem przeciwna niektórym elementom nauki Kościoła, z ciekawością patrzę w kierunku innych wyznań i religii. Odczuwam pod tym względem dużą ulgę, ale mam też spory mętlik w głowie. Unikam takich mszy św, gdzie wiem, że ciężko mi będzie wysiedzieć, a kazanie podniesie mi tylko ciśnienie. Chyba jedynie o. Dominikanie(w Krakowie) potrafią stworzyć taką atmosferę na mszy, że przychodzę tam często. Oni nie oceniają, a pokazują jak można żyć owocnie, z Bogiem. Wiem, że po zakończeniu terapii sporo się może jeszcze we mnie zmienić, może całkiem przedefiniuję swoją wiarę, ale zależy mi na tym żeby żyć w prawdzie i w zgodzie ze sobą. Potrzebuję Boga i nie chcę wyrzucać go ze swojego życia, ale zauważyłam, że postrzegam Go trochę przez pryzmat mojego ojca.. po prostu się Go boję. Jego ocen i tego, że będzie ze mnie w jakiś sposób niezadowolony, że mnie zawiedzie. A to chyba nie jest najwłaściwszy obraz Boga. Namawiam wszystkich wierzących lub niewierzących w Boga, praktykujących lub niepraktyk. jakąkolwiek religię, aby spojrzeli na nią przez pryzmat swojej przeszłości, swoich problemów, swojej zranionej duszy, niezaspokojonych potrzeb. Może się okazać, że Wasze dotychczasowe życie religijne jest nie do końca prawdziwe, wynika bardziej ze strachu. Inni mogą zauważyć, że tak na prawdę nie chcą żyć bez Boga, ale całkowicie wyparli go ze swojego umysłu, wycieli nożyczkami, a może tak na prawdę Go potrzebują tylko nie wiedzą jak się do niego zbliżyć, nie są na Niego otwarci. I dajcie sobie czas, nic na siłę. Bóg też jest cierpliwy. Wybaczcie, jeśli przynudzam i jeśli zabrzmiałam jakoś moralizatosko. Jestem od tego bardzo daleka. Acha, jeszcze jeśli chodzi o wybaczenie to mitem jest, iż jest to obowiązek moralny, że trzeba wybaczyć, a jeśli nie to się mocno grzeszy (mówię to na podst. zajęć na temat wybaczaniu, które były przeprowadzone w oparciu o książkę napisaną przez księdza - terapeutę). Do tego nie da się zmusić, do tego trzeba przejść długą i ciężką drogę. Ale wydaje mi się, że warto, dla samej/samego siebie, by pozbyć się balastu negatywnych uczuć i emocji w stosunku do innych ludzi, by rany mogły się zabliźnić i nie bolały gdy się ich dotyka. Do tego jest myślę potrzebna pomoc terapeuty. Jeśli się natomiast nie chcemy wybaczyć, to wg mnie mamy też do tego prawo. Pozdrawiam :)

[antykret_live]

>jeśli chodzi o wybaczenie to mitem jest, iż jest to obowiązek
moralny, że trzeba wybaczyć, a jeśli nie to się mocno grzeszy

Nie jest to żaden mit, tylko jeden z podstawowych kanonów
chrześcijaństwa. Jezus wszak nauczał bardzo dużo o wybaczaniu, bo
bez tego nie ma miłości: ani bliźniego ani siebie samego. Trzymanie
urazy jest więc grzechem przeciwko tym dwóm przykazaniom.

> Do tego nie da się zmusić, do tego trzeba przejść długą i ciężką
drogę.
To oczywiste! Nikt odpowiedzialny przeciez nikogo do niczego nie
zmusza...

> Ale wydaje mi się, że warto, dla samej/samego siebie, by pozbyć
się balastu negatywnych uczuć i emocji w stosunku do innych ludzi,
by rany mogły się zabliźnić i nie bolały gdy się ich dotyka.

Przeciez każda terapię i uzdrawianie robi się dla siebie, a inni
korzystają z jej skutków posrednio, poprzez nasze zachowania wobec
innych osoób.

>Do tego jest myślę potrzebna pomoc terapeuty.
W cięższych przypadkach tak. Ale jeżeli stale stosujemy zasady
chrzescijańskie i od razu "odpuszczamy naszym winowajcom", możemy
sami uporac się na bieżąco z tym problemem.

>Jeśli się natomiast nie chcemy wybaczyć, to wg mnie mamy też do
tego prawo.
Mamy prawo do doświadczania wielu rzeczy, w tym niewybaczenia także.
Ale czy warto w tym tkwic i zatruwac zycie sobie i innym toksycznymi
emocjami? Prędzej czy później wyjdą nam przez ciało w postaci chorób.

[kata_da]

> Nie jest to żaden mit, tylko jeden z podstawowych kanonów
> chrześcijaństwa. Jezus wszak nauczał bardzo dużo o wybaczaniu, bo
> bez tego nie ma miłości: ani bliźniego ani siebie samego. Trzymanie
> urazy jest więc grzechem przeciwko tym dwóm przykazaniom.

>jeżeli stale stosujemy zasady
> chrzescijańskie i od razu "odpuszczamy naszym winowajcom", możemy
> sami uporac się na bieżąco z tym problemem.

To prawda, że Jezus dużo nauczał o wybaczeniu i wspaniale jeśli potrafi się to
zrobić bez żadnych trudności. Ale wybaczenie nie polega tylko na powiedzeniu
sobie: "wybaczam temu człowiekowi, czy naszym winowajcom", nie wystarczy podać
sobie ręki na zgodę. To jest proces i nie każdy ma siłę się z nim zmierzyć, nie
na każdym etapie swojego życia. Ja nie namawiam tutaj do niewybaczania,
przeciwnie uważam że jest to człowiekowi potrzebne i Bóg też pewnie chciałby
tego od nas. Ale szanuję ludzi, którzy mają z tym problem, a jeszcze mówi się
im, że grzeszą i nie prezentują postawy chrześcijańskiej. Stąd też nierzadko
przestają oni wierzyć, bo czują się niegodni wyznawania tej religii, a Jezus
wydaje się być niedoścignionym wzorem. Wiele osób czuje przymus wybaczenia, bo
tak nakazuje im religia, Twoja postawa też jest dosyć radykalna i mało w niej
empatii. Wiele ludzi wybaczyło (lub myśli, że wybaczyło), bo chce żyć zgodnie z
wartościami które wyznaje. A według mnie można być chrześcijaninem i mieć
problem z wybaczeniem. Można też kochać osobę, której ciężko jest wybaczyć.
Wiele ludzi (w tym ja) nie dopuszcza do siebie negatywnych uczuć wobec rodziców,
takich jak gniew, wściekłość, nienawiść. A z nimi też się trzeba zmierzyć, bo
jesteśmy ludźmi i takie emocje mieliśmy prawo odczuwać w chwilach gdy nas
raniono, one się gdzieś przez lata kumulowały i nie daliśmy im upustu. Warto
zmierzyć się z wybaczeniem, jak już wspominałam, przede wszystkim dla siebie.
Masz rację, nie warto tego w sobie trzymać i dusić. To może być destrukcyjne dla
naszego zdrowia psychicznego i fizycznego.
Ja byłam przekonana, że wybaczyłam, że nie mam z tym problemu, bo przecież nie
czuję nienawiści wobec osób które mnie skrzywdziły, nie ma we mnie chęci zemsty,
poza tym kocham te osoby mimo wszystko. Poza tym jestem chrześcijanką i wyznaje
te wartości. Kiedy jednak zapoznałam się bliżej z tym, co to jest wybaczenie, to
zrozumiałam że jeszcze długa droga przede mną, chociażby dlatego że nawet nie do
końca zdefiniowałam ogrom krzywdy, którą mi wyrządzono. Wiele rzeczy do siebie
nie dopuszczałam, usprawiedliwiałam rodziców, wszystko racjonalizowałam. Terapia
pomaga mi zobaczyć wszystko w innym świetle, stąd uważam, że terapia pomaga w
procesie wybaczenia. Przede mną właśnie etap terapii grupowej, wiem że będzie
ciężko i po niej wiele się może jeszcze we mnie zmienić, więcej też zobaczę i
zrozumiem.
Oczywiście nie jestem "ekspertem w wybaczaniu", mogę się mylić w wielu kwestiach. Dzielę się tylko z Wami tym, czego dowiedziałam się na temat tego procesu od świetnych terapeutów i z czym się wewnętrznie zgadzam. I opowiadam o tym przez pryzmat swojej niedoskonałej wiary. Pozdr.!